Rabindranath Tagora(1861-1941)/
“Kur mbasi të ketë dëgjuar të reçitohet një poezi imja, ndonjë më thotë: “Nuk e kam kuptuar’, unë jam i detyruar të hesht.
Në qoftë se i merrni erë një luleje dhe thoni: ‘Nuk kuptoj’ – përgjigjja ime është: ‘Këtu nuk ka gjë të pakuptueshme, është vetëm erë e mirë’.
Dhe në qoftë se, megjithëkëtë, ju ngulni këmbë duke thënë: ‘E di, po ç’kuptim ka?’, Atëherë nuk më mbetet tjetër veç të ndërroj bisedë ose të bëhem i pakuptueshëm, duke pohuar se era e mirë është forma që merr gëzimi i gjithësisë në një lule”.
Dashuria për natyrën
Cilido që të jesh ti, lexues i këngëve të mia
Pas njëqind vitesh,
Unë nuk do të mund të të çoj
As edhe një lule të vetme
Të kësaj pranvere të pasur,
Një fjollë të artë resh që shtrihen atje lart.
Hap dyert e shih jashtë,
Mblidh prej kopshtit tënd kundërmues
Kujtime të erandshme,
Të zhdukura njëqind vite më parë !
Në zemrën tënde do të mund të ndiesh
Gëzimin plot jetë
Që këndova në një mëngjes pranvere,
Duke të dërguar zërin tim të gëzueshëm
Të njëqind viteve më parë.
Përhumbje në Zotin
Në duart tua, o Zot, koha është e pafund.
Asnjë nuk mund të numërojë minutat.
Kalojnë ditët dhe netët.
Moshat lulëzojnë dhe vyshken si lulet.
Ti di të presësh. Për ta përkryer një lulëz të egër
Shekujt Tuaj ndjekin njëri-tjetrin.
Na nuk kemi kohë me humbë . . .
Në muzg ngutem nga frika se dera Yte mbyllet,
Por . . . ka prap kohë.
Vëllazërim universal
Hapi sytë e shih:
Zoti yt nuk është para teje.
Ai është atje ku fshatari lëron plisin e fortë
E gurthyesi punon.
Ai është me ta, në diell e në shi,
Dhe rrobët e Tij janë të mbuluara me pluhur.
Hiqe atë mantel dhe zbrit si Ai
Mbi truallin plot pluhur!
Lërim! Ku mund ta gjesh këtë lëërim?
Mësuesi ynë ka marrë mbi shpatullat e Tia
Dhimbjet e njeriut.
Është bashkuar me ne përgjithmonë.
Përktheu nga anglishtja: Anton ÇEFA