Nga Kastriot Islami/
Marrëveshja Meta-Rama për të detyruar/pranuar Metën të bëhet president është njëkohësisht një marrëveshje që detyron LSI të futet së bashku me Ramën në zgjedhje pa opozitën. Marrëveshja për Metën-president nuk do të kishte asnjë rëndësi për opozitën nëse ajo nuk do pasohej me pjesëmarrjen e LSI në zgjedhjet pa opozitën, përderisa Rama e Meta i zotëronin votat e mjaftueshme për të arritur një marrëveshje për të zgjedhur kreun e shtetit. Ndërkohë që gjatë të gjithëve kohëve të fundit, Meta kishte deklaruar se “nuk do të futej në zgjedhje pa opozitën”, marrëveshja për Metën-president, e çiftuar me marrëveshjen mes PS e LSI për tu futur në zgjedhje të vetëm, pa opozitën, është një marrëveshje e mbarsur me shumë rreziqe për shkak të trazirave eventuale që do të mund të shkaktonte përballja e qytetarëve me shtetin policor, kriminal e të korruptuar për të penguar vrasjen e pluralizimit dhe rivendosjen e monizmit.
Marrëveshja për të zgjedhur Metën president, në një sallë gjysmë-bosh, pa opozitën dhe me synimin për të shkuar më tej në zgjedhjet e përgjithshme, farsë dhe pa opozitën, e krijuar pastaj së bashku me Ramën opozitën fasadë, është një ogur i keq për demokracinë shqiptare dhe racionalisht nuk do të mund të pranohet asnjëherë nga opozita. Kjo marrëveshja dhe produktet e saj do të konsiderohen gjithnjë ilegjitime dhe do të jenë të papranueshme. Kjo do të konsiderohet vazhdimisht një marrëveshje e bashkëpunimit të fshehtë për vrasjen e pluralizmit dhe rivendosjen e monizmit. Ndër të tjera, Meta do të mbajë mbi shpinë vulën e bashkëpunëtorit që tradhtoi vetveten përderisa më parë kishte deklaruar se “nuk do të pranonte në asnjë rast zgjedhje pa opozitën”, aq më tepër që kjo marrëveshje nxjerr sheshit pazare të tjera në kurriz të pluralizmit.
Marrëveshja i jep fundit çdo iluzioni “dashamirës”/të sforcuar për ti konsideruar parimore përpjekjet e “king makerit”, gjatë katër vjetëve, me synim shmangien e marrëzive e prapësive të Ramës, duke vërtetuar nga ana tjetër apo ndërkohë plotësisht tezën e bashkautorësisë për gjithçka kundër interesit publik. E thënë më thjesht, futja në zgjedhje e Metës, së bashku me Ramën pa opozitën, apo ndryshe lëvizja e tyre për vrasjen eventuale të pluralizimit e rivendosjen e monizmit, duken pasojë e një aleance, në dukje kontroverse, por në thelb konsekuente në veprimet e saj me pasoja të rrezikshme jo vetëm për demokracinë por edhe për stabilitetin e sigurinë e vendit.
Marrëveshja e ka të vështirë të sqarojë publikut nëse Meta ka qenë i detyruar apo e ka dëshiruar këtë lëvizje, duke demonstruar më shumë dobësi e frikë sesa forcë, racionalitet e largpamësi. Për më tepër që kjo lëvizje s’do të mund të jetë një marrëveshje uin-uin, edhe nëse Rama ja ka premtuar si të tillë, sepse Meta duket i detyruar më shumë për të pranuar marrëveshjen për shkak të dobësisë që ndjen së brendshmi, dobësi që vetëm do të shtohet në të ardhmen. Ose e thënë ndryshe, kjo marrëveshje do të jetë së paku për LSI humbëse e deri shkatërrimtare në periudhën afatmesme. Gjasat janë që pas zgjedhjeve LSI të asborbohet nga Rama në kuadër të “bashkimit të së majtës”.
Marrëveshja që e “detyron” Metën të shkojë në zgjedhje së bashku me Ramën por pa opozitën s’do të mund ta shpëtojë LSI nga rrudhja, nga humbja e rolit “king e maker” e me shumë gjasa edhe nga absorbimi i saj nga Rama. Ky është një synim i vjetër i Ramës të cilin po e bën realitet përmes kësaj marrëveshjeje. Nëse herën e parë në vitin 2003, Rama e mashtroi Metën duke e “bindur” të largohej nga PS por me synimin e qartë për ta hequr atë nga PS si një nga pengesat drejt postit të kryetarit të PS. Nëse herën e dytë, Rama e joshi Metën në zgjedhjet e 2005 të futej në luftë me PS për të “hequr qafe” pengesën e dytë, Nanon, drejt kreut të PSSH. Nëse herën e tretë Rama në vitin 2007 e mashtroi Metën për ti marrë mbështetjen për të qëndruar kryetar bashkie sepse vetëm kështu do të kishte mundësi të forconte pozitat në krye të PS për eliminimin e të gjithë kundërshtarëve të brendshëm. Nëse herën e katërt në zgjedhjet e vitit 2009 Rama do të tentonte ta rrudhte LSI deri në eliminim përmes krijimit dhe mbështetjes së G99. Nëse herën e pestë në 21 janar 2011, Rama do të tentonte të eliminonte politikisht Metën. Nëse herën e gjashtë, në zgjedhjet e vitit 2013 e bindi Metën të krijonin “aleancën e qelbësirave” që do ti mundësonte Ramës kapjen e postit të kryeministrit. Herën e shtatë Rama do ta çonte Metën në karrigen e presidentit, me kërcënimin e vjetër të burgut apo me joshjen e shkëmbimit më vonë të pozicioneve, praktikisht e ka anihiluar LSI dhe për rrjedhojë edhe karrierën politike të Metës.
Marrëveshja e arritur do t’i hiqte përfundimisht Metës rolin e “king makerit” por edhe të moderatorit politik qe “flet me të gjithë”, përfshi edhe opozitën, sepse përmes kësaj marrëveshje Meta jo vetëm vendoset tërësisht e pa asnjë ekuivok në anën e Ramës, por ai radhitet si bashkëpunëtor në vrasjen e pluralizmit pra më konkretisht të opozitës. Vrasja eventuale e pluralizmit do të mund të ndodhë nëse zgjedhjet e 18 qershorit do të zhvillohen pa opozitën që do të pasohen nga kalimi i LSI në opozitë fasadë të një parlamenti monist, duke e shndërruar atë shumë shpejt në një “parti presidenciale” inekzistente.
Marrëveshja e nxitur edhe nga ndonjë “ambasador” mercenar i “hashash-diplomacisë” dhe e pagëzuar in esktremis si “legjitime” nga ndonjë tjetër, një marrëveshje “vrasëse e pluralizmit”, pas deklarimeve të papërgjegjshme e kërcënuese të Ramës ndaj BE e SHBA për shtete etnikisht të pastra në Ballkan dhe njëkohësisht me ngjarjet me pasoja të (pa)parashikueshme në Maqedoni duket si një sinjal jo fort optimist për stabilitetin e sigurinë e vendit e të rajonit, një mesazh shqetësues për të gjithë qytetarët e rajonit.
Marrëveshja që do të klasifikohet minimalisht e “turpshme” në historinë e demokracisë së Shqipërisë do të mund të ndalohej të zbatohej vecse nga qyetarët në protestë. Përndryshe vendi do të futej në errësirën e vjetër ose në trazira me pasoja të parashkueshme. Koha nuk pret. Përgjegjësia do të ishte e rëndë edhe për Metën-President që pranoi të shkonte në zgjedhje pa opozitën në vend që të kontribuonte, qoftë edhe përmes sakrificave, për zgjedhjet e lira e të ndershme, me një “qeveri besimi” apo “qeveri teknike” pa Ramën kryeministër. Kështu Meta zgjodhi të keqen më të vogël për interesat e tij personale dhe të keqen e madhe për pluralizimin në Shqipëri, e mbi të gjithë për stabilitetin e sigurinë e vendit.
