dgreca – Page 2350 – Dielli

“Motrat Qiriazi” festojnë dhe mbledhin fonde për autizëm

December 5, 2016 by dgreca

AAWO nisi sezonin e festimeve të fundvitit, me një aktivitet festiv për mbledhjen e fondeve për fëmijët me autizëm, në Manhattan, restorantin Arno-s, dhe gëzimin e marrjes së çmimit Golden Eagle Award, dhënë organizatës së gruas AAWO-s në Samitin e parë të diasporës, për arritjet gjatë vitit 2016/

Nga Beqir SINA – New York/ Organizata e grave “Motrat Qiriazi” në Shtetet e Bashkuara me Presidente Dr. Anna Kohen, nisi sezonin e festimeve të fundvitit, me një aktivitet festiv për mbledhjen e fondeve për fëmijët me autizëm, në Manhattan, restorantin Arno-s, ku morën pjesë mbi njëqind anëtarë te AAWO-se dhe miqtë e tyre, dhe, të ftuarat e nderuara: Ambasadoria shqiptare në OKB, Besiana Kadare dhe Ambasadorja e Republikës së Kosovës, në SHBA, Ambasadorja Teuta Sahatcija.

3 dhjetor 2016 , sipas një njoftimi në statusin e rrjetit social Facebook, të Organizatës së grave “Motrat Qiriazi” në Shtetet e Bashkuara, kjo organizat e shënoi me një pikë referimi të veçantë për AAWO: krijimin zyrtar të Degës së AAWO në Florida, dhe me zgjedhjen e Presidentes të re të AAWO, Beti Beno, Esq.

Miratimi i degës së re, me Presidenten e re, të Degës së AAWO në Florida, u njoftua në një fjalim nga Presidentia Dr. Anna Kohen, e cila njoftoi se u zgjodh edhe presidentia e re e Deges se AAWO ne Florida.

Dr. Kohen u shpreh në fjalën e saj, se “Urime për Presidenten tonë të re të AAWO, avokaten Beti Beno, Esq., të cilës dëshirojmë suksese të vazhdueshëm në shërbim të komunitetit – Gëzuar festat për të gjithë anëtarët tanë, miqtë dhe familjet e tyre! Ju faleminderit për bujarinë tuaj dhe mbështetjen e misionit tonë.” tha Dr. Kohen.

Gjatë drekes festive, AAWO, ndau me anëtarët e saj gëzimin e madh të marrjes së çmimit Golden Eagle Award, dhënë organizatës së gruas në Amerikë, AAWO-s, në Samitin e parë të diasporës, për arritjet e saj gjatë vitit 2016.

Duke qene se puna e organizates eshte krejt me forca vullnetare, eshte tradite ndarja e Certifikatave te Mirenjohjes se vullnetareve me te spikatura te vitit, qe ke vit ishin: Altiana Banja, Sanela Merulic, Anila Muho-Gjika dhe Anisa Gogaj.

Ana Marku Walsh ishte e pranishme me nje butike bizhuterish nga Nina Nona Fashion Jewelry, nga te cilat 50% e te ardhurave gjate drekes iu dhuruan ndihmes per femijet autike.

Ndihmat e mbledhura nga ky aktivitet kete vit iu dhuruan Qendrave Rajonale te Autizmit ne periferi te Tiranes, ku femijet autike trajtohen sipas grupmoshave. Fondet do te perdoren per blerjen e materialeve didaktike te mesuesve te specializuar ne kete dege te mesimdhenies per femijet autike.

Kengetari Vedat Ademi dhe DJ Tico shoqeruan dreken festive me muzike nga trojet shqiptare duke i dhene nota te magjishme kesaj feste te fund-vitit.

MITI I KASTROS DHE REALITETI I MOHUAR

December 5, 2016 by dgreca

Shkruar nga Pierluigi Battista/Përktheu për Dillen: Eugjen Merlika/ Në zemrat e adhuruesve të tij të Perëndimit Fidel Kastro nuk ishte një qënie njerëzore me mish e kocka, por një mit, një idhull, një figurë ëndërrash. Ishte Utopia e Karaibeve, Rousseau në fuqi, poezia e socializmit tropikal, fantazia e “njeriut të ri”, që mishërohet mes ujrave të koraleve dhe rërës së bardhë. Ishte kufiri i ri i një ëndrre revolucionare tërheqëse dhe gazmore, jo zymtësia e kobshme e kazermës sovjetike e dalë nga miti, apo asketizmi monastiror i varfërimit të përgjithshëm maoist. Thonte Alberto Ronchey se Kastro “nuk shkruan, mban fjalime të gjata në të cilët shkrin mendimet e problemet. Nuk i beson pothuaj asnjëherë mjetit gutenbergian, i le të rrjedhin fjalët me tingujt e tyre”. Fjala e shkruar i ngrin mendimet, i bën të maten me ashpërsinë e së vërtetës. Romantizmi i kastristëve nuk përfill realitetin. Lihet të përqafohet nga rrjedhja hipnotizuese e fjalëve. Po të matej me realitetin do t’ishte i shtrënguar të zbulonte se socializmi i Tropiqeve ishte një burg nën qiellin e hapur dhe ekzotizmi një perçe për të fshehur mizoritë e diktaturës.

Shkrimtarët dhe intelektualët që janë kapur nga fantazia kastriste e kanë mënjanuar realitetin për të adhuruar mitin e tyre. Disidentët në burgje janë bërë të paqenë. Të arratisurit që, madje, kishin qënë në krah të Fidel Kastros, në kohën e Sierra Maestras, ishin lënë në një qoshe. Carlos Franqui, një revolucionar i madh që nuk ka patur të drejtë të mos ishte në një mëndje me shtërngesat përndjekëse të regjimit, u detyrua të mërgojë e në rrethet përparimtare të botës u zhduk emri i tij (vetëm socialistët e Betino Kraksit dhe Radikalët n’Itali janë kujtuar për të). Gabriel Garcia Marquez, Susan Sontag, Jean-Paul Sartre e të tjerë më pak të njohur, nderoheshin në manifestimet e Havanës, por nuk harxhuan asnjë fjalë solidariteti për shkrimtarët e përndjekur. Shkruante Hans Magnus Enzensberger, i cili bënte pjesë në sërën e dëndur të “pelegrinëve politikë”, që e kishin zgjedhur Kubën si synimin e privilegjuar të turizmit revolucionar : “Në Havanë takonja disa komunistë në hotelet e të huajve që nuk kishin as më të voglën ide se në lagjet e puntorëve popullsia duhej të mbante rradhën dy orë për një copë picë, ndërsa turistët në dhomat e tyre diskutonin mbi Lukasc-in”. Kur një i burgosur politik, Orlando Zapate Tamayo, vdiq në burg mbas 85 ditësh greve urije për të protestuar ndaj kushteve çnjerëzore në të cilët regjimi i Kastros i mbante kundërshtarët e tij, asnjë fjalë mëshire nuk u ngrit nga përkrahësit e ekzotizmit socialist në Kubë. Më 2005, në fund të një gjyqi farsë, nga ata me të cilët diktaturës i pëlqente të kryente “spastrimet” e saj, grupet e sejmenëve të regjimit e kaluan natën duke rrahur gjithë disidentët që protestonin. Gianni Vattimo pati paturpësinë të shkruante se “populli i zemëruar nga vepra tradhëtie kaq të pacipa, ndërhyu me shprehjen e zjarrit atdhetar”. Asnjë n’Itali nuk u revoltua për këto poshtërsi.

Rreth figurës së Kastros, ndërmjet intelektualëve, artistëve, shkrimtarëve, u krijua një rrymë mrekulluese që shumë shpesh ngjyente pendën në retorikën e sprovuar të kultit të personalitetit. Për Sartr-in Kastro e Che Guevara, të lëshuar drejt parajsës së socializmit për t’u sendërtuar, ishin gjithmonë zgjuar e në gatishmëri : “Fjetja ishte për këta njerëz një zakon nga i cili, pak a shumë ishin çliruar”. E diçka nga kjo pagjumësi revolucionare duhej t’ishte e vërtetë, mbasi edhe vetë Paolo Spriano, gjatë një udhëtimi në Kubë, në të cilin madje nuk kurseu shprehje kritike të tërthorta për një revolucion, në të cilin Internacionalja po “kthehej në një ritëm vallzimi”, kishte shkruar : “Këtu nuk fle asnjëri, thuhej”. Në epopenë kastriste janë për t’u mbajtur mënd filmat e propagandës së Michael Moore, intervistat e pafund të Oliver Stone e të Gianni Minà në të cilat Kastro mund të shfrente në tubimet e tij lumore, Norman Mailer që shihte tek Kastro “vërtetimin se ka heronj në botë”, “rrjedhjen e jetës në damarë”, “a thua se fantazma e Cortes-it ishte dukur në shekullin tonë, duke kalëruar mbi kalin e bardhë të Zapatës”.

Po e vërteta ? Nuk duhej t’ekzistonte. Nëse burgosej si kundërevolucionar poeti Hebert Padilla, që për t’u liruar duhej të nënëshkruante një “rrëfim”, në të cilin pranonte se kishte patur pjekje me K.S.Karol, një komunist guximtar e i ndershëm që padiste hapur përndjekjen e regjimit, shkrimtari Garcia Marquez nuk hiqte dorë nga ceremonitë e tij me Kastron. Edhe se dënonin me 19 vjet burg Armando Valladares, apo regjizorin Amaro Gomez, të dënuar me tetë vjet burg sepse kishte gjetur një kopje të Arqipelagut Gulag të Sollzhenicinit. Dhe nuk ekzistonin as në mit ”maricones”, homoseksualët “imoralë” të mbyllur në kampet e punës së detyruar, të pagëzuara nga fantazia guevariste Njunp, Njësi Ushtarake të Ndihmës së Prodhimit. Miti kastrist nuk lejonte pretime të tilla të bezdisëshme të së vërtetës. Hasta siempre. (Gjithmonë me fitore).

Marrë nga “Corriere della Sera”, 27 nëndor 2016

Shënim i përkthyesit

Sot, më 30 nëndor, po i njëjti autor boton një shkrim tjetër të titulluar “Një arrogancë prekëse që nuk mund të ngadalësojë një proçes të pakthyeshëm”.

Njoftimi i gazetës, nëpërmjet gazetarit të mirënjohur Pierluigi Battista i referohet këtij fakti :

“Gazetares sonë, Sara Gandolfi, autoritetet kubane i kanë mohuar vizën si gazetare. Thonë autoritetet se mohimi është një formë ndëshkimi për informacionin “jo të barazpeshuar” që Corriere ka dhënë në këta vite mbi Kubën. Mund të qëndrojë në Havanë, por si turiste.”

Pa sjellë gjithë komentin e sotëm po mjaftohem me këtë fragment nga shkrimi :

“Sot Kuba, mbas vdekjes së Fidel Kastros, është në qendër të një vëmëndjeje mediatike dhe ndërkryerja për kontrollin dhe veçimin e virusit të informacionit merr vështrime që mund të kalojnë kufirin e paranojës, me dyshimin se mbas çdo kompiuteri fshihet një rrezik, një armik, një “sabotim”. Historia e informacioneve “jo të barazpeshuara” nuk qëndron në këmbë. “Jo e barazpeshuar”do të thotë thjesht jo e njëjtë, jo e gatëshme për të injoruar hijet. Mbi të gjitha për të mos mbajtur parasysh teknikat e makinës shtypëse që regjimi kastrist ka lubrifikuar në këta dhjetëvjeçarë kundër vetë qytetarëve të tij….”

“Nuk do të jetë një vizë e munguar t’i ndalojë Corriere della Serës dhe gazetarëve të saj për të zhvilluar punën e tyre. Me skrupull. Si gjithmonë.”

Kjo është Kuba e sotme, një Vend kundrejt të cilit në vitin që po mbyllet ka patur një “hapje” të konsiderueshme nga SHBA dhe Vatikani. Ndryshimet në këtë Vend janë më shumë të karakterit ekonomik por, sa i përket respektimit të të drejtave të njeriut, lehtësimit të “luftës së klasave” kubane, lirimit të të burgosurve politikë e masa te tjera të kësaj natyre, përparimi është tepër i ngadaltë. Në këtë drejtim udhëheqësi i vdekur para pak ditëve ka qenë një pengesë e madhe e shpresa mbetet në premtimin që vëllai i tij, Raul Kastro, udhëheqësi aktual i Kubës, ka shprehur duke paralajmëruar se nuk do të ketë një mandat të tretë të tij në drejtimin e Vendit.

Episodi i gazetares italiane nuk është i vetmi në panoramën mediatike të Havanës së këtyre ditëve. Fatin e saj e ka pësuar edhe i dërguari i së përditëshmes gjermane Bild, Peter Tiede dhe dy gazetarë të një televizioni argjentinas. Protestave të tyre autoritetet kubane i u përgjigjën me shprehjen :”Një dhunim i shëmtuar i lirive të shtypit ? Ky është mendimi juaj prej perëndimorësh”. Një vëzhgues i paanshëm dhe i vjetër i marrëdhënieve mes botës komuniste dhe botkuptimit të lirë të shoqërive perëndimore, gjatë dhjetëvjeçarëve të shkuar, do të shprehej kështu : “Asgjë e re nga fronti i Perëndimit”, duke perifrazuar titullin e famshëm të romanit të Remarkut. Ndryshimi qëndron se gazetarët mund të qëndrojnë si “turistë” në Kubën e zisë 9-ditore për vdekjen e Fidelit. Edhe ai është një farë përparimi, në krahasim me kohën kur nuk lejoheshin të hynin, apo përcilleshin në aeroport, mbasi kishin kaluar disa orë në zyrat e organeve të policisë politike e kishin dorëzuar gjithë materialet e regjistruara.

Ndoshta këtë shpejtësi breshke në reformat e kuptoi, pak me vonesë, edhe presidenti Obama, që vendosi mos të përfaqësojë Vendin e tij, në nivele të larta, në ceremoninë mortore të diktatorit të Kubës.

Dhjetpor 2016 Eugjen Merlika

LDK pret fitoret në zgjedhjet lokale e nacionale

December 4, 2016 by dgreca

-Kryeministri i Kosovës e kryetari i LDK-së, Isa Mustafa, në Kuvendin e Shtatë Zgjedhor të Forumit të Gruas të Lidhjes Demokratike të Kosovës: Me ju në LDK i presim të sigurt fitoret në zgjedhjet lokale në vitin e ardhshëm dhe në zgjedhjet nacionale në vitin 2018. Me gra kryetare të komunave, me më shumë gra në asambletë komunale dhe me më shumë gra deputete dhe qeveritare/

-Delegatet e pranishme kanë zgjedhur Këshillin e Përgjithshëm si dhe i kanë dhënë besimin për një mandat të ri 4 vjeçar në krye të FG të LDK-së, kryetares së deritashme, Lirije Kajtazi/

PRISHTINË, 4 Dhjetor 2016-Gazeta DIELLI-B.Jashari/Kryeministri i Kosovës e kryetari i LDK-së, Isa Mustafa, foli sot për qeverisjen aktuale të vendit, ku, si tha ai, partia që drejton po luan një rol shumë përgjegjës. “Është një rol i rëndë, në një situatë shumë delikate dhe të ngarkuar me probleme e pakënaqësi. Por është një shans dhe përgjegjësi që t’i ndihmojmë vendit tonë”, tha kryeministri Mustafa, duke shprehur përkushtimin për të ndjekur rrugët më të mira të bashkëpunimit me qytetarin, me anëtarët e LDK-së dhe me miqtë ndërkombëtarë.

Njoftimi i dërguar thekson se, më tutje, Mustafa ka folur për rezultatet e mëdha të koalicionit qeveritar, përkundër kundërshtimeve shpeshherë të dhunshme me të cilat është ballafaquar.

“Në këtë aspekt, kryeministri përmendi vetëm disa nga dhjetëra sukseset e mëdha që janë arritur siç janë nënshkrimi i MSA-së dhe marrëveshjes për qasje në programet e BE-së, plotësimi i kritereve dhe marrja e rekomandimit për liberalizim të vizave, stabilizimi dhe zhvillimi makroekonomik, arritja e normës më të lartë të rritjes ekonomike në regjion dhe në Evropë, reformimi i sistemit fiskal, avancimet e mëdha në ambientin e bërjes së biznesit dhe tërheqjen e investimeve të huaja, ulja e ndjeshme e papunësisë dhe e varfërisë, rritja e pensioneve kontributdhënëse, stabilizimi i Buxhetit të vendit”, citon njoftimi.
Mustafa foli në Kuvendin e Shtatë Zgjedhor të të Forumit të Gruas i Lidhjes Demokratike të Kosovës, ku 346 delegatet e pranishme kanë zgjedhur Këshillin e Përgjithshëm si dhe i kanë dhënë besimin për një mandat të ri 4 vjeçar në krye të FG të LDK-së, kryetares së deritashme, Lirije Kajtazi.

Duke folur për Forumin e Gruas së LDK-së, kryetari i LDK-së, Isa Mustafa, duke iu referuar edhe fjalëve të Presidentit Historik, Dr. Ibrahim Rugova, tha se ky Forum i sjellë më së miri në shprehje vlerat e vërteta të LDK-së, duke theksuar gëzimin që në këtë proces zgjedhor, FG i LDK-së ka tubuar në radhët e saj më shumë vajza e gra sesa kurdoherë tjetër. “Me ju, Lidhja Demokratike i ka vlerat e saj të vërteta. Me ju në LDK i presim të sigurt fitoret në zgjedhjet lokale në vitin e ardhshëm dhe në zgjedhjet nacionale në vitin 2018. Me gra kryetare të komunave, me më shumë gra në asambletë komunale dhe me më shumë gra deputete dhe qeveritare. Kjo duhet të jetë pasqyrë e përkushtimit tonë për Kosovën demokratike dhe proseperuese”, tha kryetari Mustafa.

Punimet e Kuvendit i kanë përshëndetur edhe kryetarja e FG të LDK-së, Lirije Kajtazi, si dhe përfaqësueset e forumeve të grave të partive politike nga rajoni.Të pranishëm në pjesën hyrëse të Kuvendit ishin edhe mbi 500 mysafirë nga Kosova, si dhe të ftuar nga Shqipëria, Maqedonia, Mali i Zi dhe Kosova Lindore.

SHPELLA E ZEZË E PËLLUMBASIT, DESTINACION TURISTIK QË NUK DUHET HUMBUR!…

December 4, 2016 by dgreca

NGA PËLLUMB GORICA/
Shpella e Zezë e Pëllumbasit është një ndër gjashtë shpellat më unikale në Europë. Flitet se është e 10 mijë vjetëve më parë, por s’dihet prej sa kohe është zbuluar, veç faktit se studiuesit e fushës speleologjike e kanë zbuluar tepër vonë këtë mrekulli natyrore shqiptare. Ajo ndodhet rreth 25 kilometra nga Tirana, në lartësitë shkëmbore të malit të Pashkasheshit, dhe në të majtë të luginës së lumit Erzen. Misteri që e rrethon po zgjon një kuriozitet të veçantë dhe përherë e më tepër po shton vizitorët. Për këtë shpellë dhe vendndodhjen e saj deri para disa vitesh askush nuk dinte për të, veç vendasve, por edhe prej tyre rrallë e kishin vizituar. Edhe pse është zbuluar vonë ka patur informacione interesante në kuadrin e gjurmëve të lashtësisë, sidomos ai i gjuhëtarit elbasanas, Kostandin Kristoforidhi.Duke iu referuar pozicionit gjeografik, Shpella e Zezë e Pëllumbasit ndodhet rreth 350 metra mbi nivelin e detit. Vetëm 20 vite më parë janë kryer studime rreth saj, duke përcaktuar disa periudha të zhvillimit njerëzor që nga neoliti, e bronzit dhe e hekurit. Nga gjetjet arkeologjike me interes janë zbulimet me vlerë të disa enëve, kocka të kafshëve e sidomos të arinjve të shpellave.

Për të shkuar tek ajo rruga kalon përmes një zone të populluar gjatë gjithë gjatësisë së saj, e ku ndihet më shumë dora e njeriut me ndërtime çlodhëse, që i kundron me tërë hollësitë. Gurgullima e lumit Erzen të shoqëron kilometra më tej dhe e ndjen thellë atë. Erzeni është një prej rrjedhave ujore më piktoreske të Shqipërisë së Mesme, që i tërheq vizitorët me shumëllojshmërinë deri në lartësitë e shpateve malore. Ndaj kënaqësitë që pret të shijosh janë të shumta, por edhe njëkohësisht ndrydhje në shpirt për Tiranën e mbuluar nga smogu.

Aty ku rruga gëlon nga trafiku i shumtë i makinave me hyrje-daljet për në Tiranë merr kthesën majtas, duke u ngjitur kodrave drejt vendbanimit të Pëllumbasit. Ai shtrihet në një hapësirë të madhe, tërësisht të hapur nën këmbët e malit të Pashkasheshit, ku ashpërsia shkëmbore e tij i qëndron si mburojë. Mali i Pashkasheshit i veshur me drurë dhe bimësi të shumtë, të bën përshtypje me pasurinë e pafundme dhe të shumëllojshme të tyre. Kush ka ardhur këtu e nuk është mrekulluar nga madhështia e tij, dhe e majave të tjera të larta: Priska dhe mali i Dajti përbri, që ngrihen si një gardh madhështor në lindje të Tiranës dhe pellgut të saj!…Nga kjo lartësi pamjet e hapësirave të largëta që sheh syri, të shfaqen si në pëllëmbë të dorës deri tutje, e të duket vetja sikur do të fluturosh i shoqëruar nën simfoninë e zërave të ndryshëm, dhe erës që hedh valle me flatra pëllumbash, nën rrezet e diellit bujarisht e ngrohtësisht, që të mbushin me gjallëri. Këtu duket se merr kuptim edhe fjala: të mbushesh me frymë, sidomos për ata që jetojmë në Tiranë. Të mungojnë fjalët për të përshkruar më shumë këtë peizazh, por të udhëtosh, jo vetëm fizikisht, edhe me pasionin për mrekullitë natyrore, është më të vërtet një kënaqësi e madhe. Udha këmbësore është tepër e ngushtë, dhe ngjitja nëpër të përpjetën e një varg kodrinash, të cilat ulen para rrjedhës gjithë dredha të Erzenit e vështirë. E mbrojtur nga parmakë druri, dhe nëpër disa valëzime shkallaresh, të ndërtuara vitet e fundit, ajo hijeshohet nga një pyll i dendur. Aty këtu ca stola prej druri të krijojnë mundësinë të qëndrosh për të bërë pushim, apo më mirë të themi të shpihesh pakëz nga lodhja e ngjitjes së mundimshme.

Në pjerrësinë shkëmbore të malit të Pashkasheshit dhe pikërisht atë më të thiktën, të murrme dhe të shpërlarë nga agjentët atmosferikë, nis hyrja e shpellës. Por, pak përtej pamjes së saj, një farë mërzitie të shkaktohet nga blana ngjyra – ngjyra emrash dhe datash të shkruara prej vizitorësh të papërgjegjshëm. Zhgarravinat mbi monumentet natyrore dhe historike janë një mungesë e theksuar kulture! Si kudo në Shqipëri kjo është kthyer në një fenomen shqetësues, dhe një realitet i zymtë, i cili fatkeqësisht po vazhdon të dëmtojë jo pak vlera të papërsëritshme të natyrës dhe lashtësisë tonë.

Shpella e Zezë e Pëllumbasit shtrihet në një thellësi prej 300 m (e eksploruar) dhe të tërheq vëmendjen me ndërtimin e brendshëm, të ngjashëm me thellësinë e një galerie të stërmadhe miniere. Që në hyrje përfshihesh nga gjithë ato emocione dhe para syve me zemër i mbledh ato. Siç do të shohësh më tutje ajo të fut në një botë misteresh, të një ndjesie ndryshe, ku mendimet kthjellohen e humbasin në hapësirën e pafundme të përfytyrimeve. Elektrikët e dorës çajnë errësirën, dhe i zhytur për ta eksploruar atë ecën lehtë nën impresionet e pamjeve dhe të freskisë së ajrit të lagësht. Në thellësi duhma e lagështirës të zë frymën, dhe heshtja thyhet nga hapat e kujdesshëm, shushurimat e turbullta të lakuriqëve të natës, dhe pikave të ujit më kumbuese që bien nga tavani shkëmbor. Udhërrëfyesi ynë, që i njeh kalimet kaq mirë, na tregon udhën nëpër kënde të panumërta ku vështron stalagmite dhe stalaktite gjithfarë formash, dikur të shumta, por sipas banorëve të Pëllumbasit janë dëmtuar nga njerëzit. Interesante janë gropat në dysheme, por edhe tavani i shpellës me togëzimet gëlqerore të gurëzuara, dhe me trajta të çuditshme gjeometrike. Më tej shfaqen si skulptura të gdhendura prej shekujsh, kolonat, ku më shumë e ku më pak janë ruajtur nga dëmtimet.
Shpella e e Zezë e Pëllumbasit është një nga mrekullitë e natyrës këtu, pasi kjo zonë ka dhe shumë të tjera, që përbëjnë pjesën më interesante, jo vetëm për një adhurues të natyrës, por edhe për një vizitor të thjeshtë. Na mbetet vetëm t’i admirojmë e sigurisht t’i fotografojmë ato, për t ua bërë të njohur të tjerëve. Shpella e Zezë e Pëllumbasit, sa afër dhe sa e panjohur për kryeqytetasit!

Lumturia e rreme e të persekutuarve

December 4, 2016 by dgreca

Nga Ilir Levonja/

1) Duhet të ketë qënë viti 1984-85 kur nga ato aksionet e shkollave të Myzeqesë, pambuk, misër etj. Kthehesha më këmbë anës xhadesë. Nga fushat e Plukut. Më kujtohet si tani, kur një burrë me mustaqe, majë një biçiklete kineze më ofron të hipi në portobagal. Si ta kishte kuptuar lodhjen time. Përfshi dhe një zënkë moshe që më bëri të humbja autobuzin. Më tha se e kishte rrugën për Lushnje. Dhe unë pranova. Erdha shumë mirë dhe e falenderova.
Por kurrë nuk ia mësova emrin. Veçse tani vonë, aty e ca vite më parë. Në një nga ato kronikat me vrasje për efekt të detyrës. Pashë atë. Në krye të familjes. Viktima ishte i biri. Një oficer i policisë së shtetit. Dhe që vrasja e tij kurrë nuk u zbulua deri sot që unë po e kujtojë. Shkurt njeriu i mirë i memories sime. Vinte nga një familje e persektuar. Dhe vrasja e të birit, mos vënia para drejtësisë e autorëve, është padiskutim persekutimi i tij i dytë. Ky i demokracisë otomane shqiptare. Së cilës në një apo tjetër mënyrë iu bashkua edhe shtresa e të persekutuarve. Së cilës në një apo tjetër mënyrë, iu bind zvarritjes së reformave të vërteta, aq të domosdoshme për një vend, mjaft që tek-tuk morën pak pushtet, pak kompesim pronash si depot e çarmatosura të regjimit. Duke bërë kështu kompromisin më të ulët, përballë vuajtjeve dhe përndjekjes gjysmë shekullore. Ndërkohë që një pjesë e madhe ikën botës, për shkak të lidhjeve historike që familjet e tyre kishin me regjimet, një pjesë të dorëzuar nga ëndrrat dhe makthet diktatoriale. Me vulën se ai vend kurrë nuk ka për tu bërë. Një mundësi e artë kjo për të gjithë nomeklaturën e djeshme. A një batalion aparatçinjsh që dispononin edhe medaljen e familjes së dëshmorit, heroit të punës etj. Dhe së fundi atë të të përndjekurit dhe të persekutuarit politik.
Kjo ishte panaroma e fillimeve të demokracisë.
2) Fushat e qytetit tim që ishin edhe kazermat e borgjezisë, e antiregjimit, ordinerëve gjysmë politikë, e të shushaturve nga zakonet e gjakmarrjes, kosovarëve të arratisur nga raprezaljet. Dhe të fundit, byroistë të çmontuar që ndiheshin pjella të ironisë së fatit, për shkak se u duhej të jetonin me produktin e dhunës së sistemit të tyre. U zbrazën vrullshëm. Aq sot në ato kampe kanë mbetur ca baraka iterniti. Dhe hallexhinj nga malësia rreth malit të Tomorit. Ca si ruajtës prone, ca si zabtues të saj.
Myzeqeja është e paqtë. Mund ta mbjellësh farën me gisht.
Të përndjekurit, tashmë skajeve të globit. Ose skajeve të kompromiseve me xhelatin shkojnë aty sa për të bërë foto. Për të bërë ca deklarata dhe për të rrëfyer pa u lodhur kalvarin e vujatjeve.
Në një farë mënyre këtë bënin edhe persekutonjësit me luftën e tyre. Me heroizmat në emër të popullit.
3) Në prillin e vitit 2015, Kuvendi i Shqipërisë miraton ligjin për hapjen e dosjeve të sigurimit të shtetit. E gjitha një panoramë ku po t’i kthehesh kujtesës. Një inisiativë e një maxhorance që duam apo nuk duam ne, ka lidhje të drejtpërdrejtë me persekutorët. Një tjetër ironi e fatit të të persekutuarve, ligjin e relaton një ministër i mirëqënies sociale. Kur duhet të ishte ndryshe. Ndofta nje relatim i karakterit me lot mes vidjove horror. Mbi mëkatet, torturat, shantazhet deri nga motra për vëllanë, vëllai për vëllanë, gruaja për burrin, burri për gruan, shoku për shokun etj. Të gjithë ishin të një gjaku. Dhe gjaku o falet në shesh burrash. Ose nuk falet kurrë.
Duhet të ishte një relatim nga një komision që nënshtron qeveritë. Dhe jo nga ministra të përkrahjes sociale.
Persekutimi nuk ishte çështje mirëqënie. Por mënyra sipërore e çnderimit, përçudnimit e një klase shoqërore. A një pjese të shoqërisë që mendon ndryshe nga ty. Që siç e tha edhe martirja e madhe e jona, Musine Kokalari…, se përse mendoj ndryshe nga ju, nuk do të thotë që nuk e dua vendin tim.
Por nga prilli i 2015 e deri sot qeverisë dhe Kuvendit iu desh tetë muaj për të emëruar një kryetar për komisionin që do zbatojë këtë ligj. Tetë muaj dhe me 69 vota pro. Jo me plot kapacitetin e domosdoshëm dhe të nevojshëm që e kërkon koha. Ndërsa qeverive shqiptare plot 26 e vjet …, edhe pse aty ka akoma të përsektuar që rrahin gjoksin me vuajtjet e sojit. Marrin vota me shumicë. Dhe abstenojnë kur nuk janë më në pushtet. Po thjesht deputet. Abstenojnë jo se u dhëmbin vuajtjet. Po për inat të ministrit të punëve sociale. Ose atij të keç-up-it. Ose Ilir Metës që iku e bëri aleancë me armiqtë.
4) Të persekuturët i njohin persekutorët e tyre. I dinë se ku janë. Çfarë postesh kanë. Madje i tregojnë me gisht sapo ndonjë nga ata u ngrihet nga tavolina. Kuptohet pasi ka paguar kafenë dhe pijet.
I dinë se kush ua nënshkroi dëshmitë, dënimin.
E dinë tashmë që në këto 25 vite demokraci. Dosjet kyçe kanë ikur në drejtim të paditur. Ose janë bërë kontigjent shantazhi mes socialistit dhe demokratit. Ashtu sikur edhe mes të persektuarit me të persekutuarin. Nuk u kujtohet rasti i këngëtares Hisku. Një denoncim të sajin më shumë e sulmuan të persekutuarit se sa krahu i persekutonjësve. Nuk u kujtohet se si një burrë shteti i tha botës së po të hapen dosjet shqiptarët do vriten pasi kanë spiunuar njëri-tjetrin. Një llogjikë si ajo barcaleta me burgjet jashtë vendit, ku hekurat e qelive të shqiptarëve janë të rralla dhe pa gardianë. Pasi shqiptarët ruajnë njëri tjetrin.
Të persektuarit sot kanë dhe një seli, por shumë shoqata.
Sidomos kur vjen fjala për përvetësime fondesh, a marrje bursash.
Sidomos kur duan ndonjë favor. I nxjerrin sytë njëri-tjetrit. Edhe pse përbetohen në varje njerëzish. Në koka të prera.
Në fakt i janë larguar çështjes së tyre, me këto kompromise thërrime rehatie. Duke i quajtur vujtjet si kriter për ndreqjen e jetës së tyre. Jo të çështjes së madhe.
5) Dhe ky komision, i ngritur kështu…, mes këtyre kompromiseve përciptas. Eshte persekutimi yt i tretë miku im biçikletës. Mjafton edhe një xhest i thjesht për tu mbajtur mend. Të tjerat janë lojrat e radhës brenda sojit.