Nga Harilla Koçi/
Rreth 30 vjet më parë, në seksionin e kulturës, në Komitetin Ekzekutiv të asaj kohe, mbërriti një letër. Një i moshuar nga Kolonja, që prezantohej si i afërm i patriotes Marigo Posio, qëndistares së Flamurit, që u ngrit në 28 Nëntor të vit 1912, shkruante se varri i saj ndodhej në varrezat e Manastirit të Zvërnecit.
“Në letrën e tij, i moshuari këmbëngulte se varri ndodhej në territorin e këtij manastiri. Për t’u bërë më i qartë, ai shkruante se në pjesën e poshtme të varrit gjendej dhe një kryq hekuri i ngulur në tokë”, tregon për ATSH-në një prej funksionarëve të asaj kohe në Vlorë. Ai thotë se, ky fakt u vlerësua menjëherë, aq më tepër që, deri në ato momente, për vendin ku ishte varrosur qëndistarja e flamurit nuk kishte asnjë informacion. Nisën kërkimet dhe shumë shpej u arrit atje ku duhej. “Varri ishte ashtu sikundër përshkruhej në letër dhe në fund të tij u gjet edh kryqi”, tegon ish funksionari, që thotë se pas kësaj, u bë një rregullim i pjesshëm i tij.
Varri ndodhej në juglindje të kishës, në një mjedis të gjelbër. Aty ishte varrosur Marigo Posio, në vitin 1932 kur ndërroi jetë. Ky ishte edhe një nga amanetet e saj, ku përfshihej gjithashtu edhe fakti që, ceremonia të ishte e thjeshtë dhe me sa më pak njerëz.
Në vitet që pasuan, vendvarrimi i Marigo Posios, pothuajse u harrua. Ishin shumë të paktë ata që dinin se ku ishte varrosur ajo. Pas furisë antifetare të vitit 1967, Manastiri i Zvërnecit u braktis përfundimisht dhe shumë gjëra që lidheshin me historinë e tij, u fashitën. Askujt nuk i shkonte ndër mend se nw varrezën e vogël të këtij manastiri, prehej heroina e flamurit të Pavarësisë Kombëtare.
Por edhe pasi u gjet, varri i Marigo Posios mbeti mjaft i thjeshtë. Megjithëse ai u restaurua pjesërisht, pothuajse u braktis. Pak persona, kryesisht funksionarë të asaj kohe, u vunë në dijeni të këtij fakti. Kjo vazhdoi për rreth 15 vjet…
-Një varr i ri për Marigo Posion-
Diku në vitin 2000, vendndodhja ku prehen eshtrat e Marigo Posios, pothuajse doli nga tisi i harresës. Një shoqatë u kujdes që, qëndistarja e Flamurit të kishte një varr dinjitoz. Sot, ai është i dukshëm. Ndodhet në të njëjtin vend ku u gjet 30 vjet më parë, në një pozicion të dukshëm në varrezat e vogla në Manastirin e Zvërnecit.
Vendi është i gjelbëruar. Punonjësit e manastirit kujdesen që ta pastrojnë atë nga barërat e këqia. Ndërkohë, nga lart bëjnë hije qiparisat shekullorë. Nga ky vend duket edhe deti. Vizitorët e shumtë që vijnë në këtë mjedis, afrohen edhe tek vendi ku prehet qëndistarja e Flamurit dhe përkulen me nderim në kujtim të veprës së saj.
KUR E PUSHOI ZËRIN BILBILI…
Me rastin e 33-vjetorit të rënies-Në kujtim të Isuf e Bardhosh Gërvallës/
Nga: Prof.Murat Gecaj/
1.Këtu e katër vjet më parë, shkrova e publikova një shkrim, në kujtim të martirëve të Kosovës, vëllezërve Isuf e Bardhosh Gërvalla. Dhe ja, përsëri tani, me rastin e 33-vjetorit të rënies së tyre, u nxita nga e bija e Isufit, Donika, që ta ripublikoj këtë shkrim, paksa të shkurtuar. Ajo bëri shënimin e mëposhtëm në Internet, me këto fjalë prekëse e domethënëse:
“Nesër, më 17 janar 2015, familja jonë do të jetë në vendlindje, në Dubovik, te varrezat, në të cilat prehen nën bli Jusuf dhe Bardhosh Gërvalla. Kanë kaluar 33 vite, që nga atentati i vitit 1982, i kryer nga UDB-ja jugosllave.
Së bashku me miq të familjes, shokë të Babit dhe të Bacës Bardhosh, banorë të Dubovikut dhe qytetarë të moshave të ndryshme nga Dukagjini dhe e gjithë Kosova, do të takohemi nesër, në orën 12.00, te varret.
Falënderim i veçantë u takon nxënësve të shkollës “Jusuf Gërvalla”, të cilët prej vitesh po e vazhdojnë një traditë dinjitoze. Mirënjohja jonë e thellë u përket të gjithë atyre, që në këto ditë aspak të lehta për ne, na qëndrojnë afër çdo vit, edhe pse tashmë kanë kaluar tri dekada, duke na e bërë më të lehtë përballimin e tyre.
2.Shpesh herë kam dashur te shkruaj diçka, në kujtim të martirit të Kosovës, Isuf Gërvalla. Kisha dhe një arsye për ta bërë këtë gjë, të cilën do ta shpjegoj më poshtë. Dhe ja, sot po lexoja në Internet dhe mësova se më 17 janar 2011 mbushen 29 vjet që nga dita e ndarjes së tij tragjike nga jeta, bashkë me villain, Bardhoshin. Është shkruar e folur shpesh dhe nuk më mbetet ndonjë gjë e re për të thënë, lidhur me atë masakër, që u inskenua me kujdes dhe paramendim nga agjentura e UDB-së Jugosllave.
Duke parë disa fotografi të Isufit në Internet, njërën nga të cilat po e ripublikoj, më ra në sy jo vetëm pamja e njohur e tij, me një kitarë në dorë, por dhe përbri tyre titulli i një kënge domethënëse e kupotimplote: “Kënga e bilbilit”… Po, edhe ai ishte një bilbil, me zë aq të bukur e të ëmbël dhe me merita aq të veçanta për Kosovën e tij të dashur, sa tingujt e kitarës së tij nuk i duronin dot armiqtë shovinistë e veglat e tyre. Prandaj organizuan kurthin, që asaj kitare t’ia këpusnin telat dhe zëri i saj melodioz mos të dëgjohej më! Por ndodhi e kundërta. Ata tinguj të kitarës së Isuf Gërvallës u bënë kushtrim dhe thirrje për sulme fitimtare kundër pushtuesve shekullorë serbë, që në ato troje të stërlashta shqiptare të vinte përgjithnjë liria. Kështu, ajo u fitua me gjak e me sakrifica të panumërta nga vëllezërit e motrat e Isufit, nga një populli i tërë, i bashkuar rreth UÇK-së dhe i mbështeur fuqimisht nga forcat ushtarake e përparimtare të Europës e SHBA-së dhe më gjerë.
Pra, përsëri tani dëgjohen tingujt e kitarës së Isuf Gërvallës në trojet tona amtare dhe ato nuk do të pushojnë kurrë në tokën e larë me gjak e djersë të Kosovës, e cila u gëzohet fitoreve të arritura dhe kujton e nderon të gjithë ata, që për të nuk kursyen dijat as gjakun e tyre.
3.
Në ato vite, punoja në shtyp dhe ndieva shqetësim të veçantë, kur mora vesh se Isuf Gërvallën, i cili ishte me origjinë nga krahina ime dhe lindur e rritur në Kosovë, e kishin vrarë mizorisht në Gjermani, bashkë me vëllain, Bardhoshin. Për ta nderuar jetën e tij, vendosa të shkoja e të takoja bashkëshorten, Suzanën, e cila asokohe ishte vendosur me banesë, diku në afërsi të Shallvareve, pra në qendër të Tiranës. Nuk më kujtohen hollësira, por mbaj mend se aty gjeta dhe bijën e tyre, Donikën, e cila ishte nxënëse dhe ndiqte Liceun Artistik “Jordan Misja” të Tiranës, për veglën e flautit.
Më vonë, po duke qenë gjithnjë në shtyp, më ra rasti që të merrja për botim një fotografi të Donika Gërvallës, e cila po i binte flautit, me shoqërimin e një ish-kolegut të saj në atë Lice, Grid Rroi, nga Shkodra. (Më pas kam mësuar se tani ai jeton në Amerikë). Nuk më kujtohet mirë, por ajo fotografi mund të jetë publikuar, në atë kohë, në gazetën “Mësuesi”, ku punoja redaktor. Ndërsa më pas, atë e futa në sirtarin e tavolinës dhe e kam ruajtur, si një gjë të rrallë e të çmuar.
Tani, unë dëshiroj të shpreh nderimin dhe respektin tim të thellë për Isuf Gërvallën, bashkëshorten Suzanë e të bijën, Donikën dhe për vëllain e tij, Bardhoshin dhe gjithë familjarët e të afërmit e tyre.
I paharruar qoftë kujtimi i Isuf e Bardhosh Gërvallës dhe i gjithë martirëve tjerë të Kosovës sonë!
Legjenda e Rozafës : Shqiptare apo Sërbe?
Nga Filip Guraziu/
Në fëmijëri, vizita në Kështjellën Rozafa ngjallte kuriozitet të pamasë, jo vetëm për faktin se aty përjetohej me emocione të veçanta lufta epike e shkodranëve dhe e venecianëve kundër hordhive turke, por sidomos që përjetohej si në asnjë vënd tjetër sakrifica sublime e Rozafës, “qumështi i të cilës vazhdon të rrjedhë ende sot në muret mijravjeçare të kështjellës….” Pavarsisht se si dhe çka tregon legjenda, morali përfundimtar që mësonim ishte konstruktiv; asgjë nuk ndërtohet, asgjë nuk arrihet pa sakrifica…, por natyrisht në ato vite, moralit që merrnim nuk i jepnim aq rëndësi në krahasim me keqardhjen që ndjenim për murosjen e Rozafës… Shumë vite më vonë, në moshë madhore kuptova se si për shumë problematika, ngjarje dhe personazhe të botës ballkanike që mbesin “pa origjinë dhe autorësi” pasi të gjitha palët i pretendojnë si të tyre, edhe legjenda e Rozafës kishte patur të njëjtin fat.
• Megjithse pranohet nga historia, se origjina e Kështjellës së Rozafës i përket mijëvjeçarit të III pr.k. dhe se në vitin 168 pr.k. poshtë mureve të saj pat qenë zhvilluar beteja përfundimtare në mes legjioneve romake dhe ushtrisë ilire të mbretit Gent ( kronika e kohës nga Titius Livius), historia sërbe pretendon se janë ato që e ndërtuan Kështjellën Rozafa dhe si rrjedhim legjenda është e tyre. Për historinë sërbe nuk ka aspak rëndësi fakti i njohur dhe i dokumentuar, që turmat sërbe kaluan Danubin duke u vëndosur ( me marrëveshje) në territorin e perandorisë Bizantine, pra në Ballkan, vetëm në shekullin e VI. ps.k. dhe se pretendimi i tyre sipas kësaj logjike vetëvetiu zhbëhet, për ato ka rëndësi vetëm një gjë ; që legjenda e Rozafës të jetë e tyre … dhe kaq. !
• Po sikur legjenda e Rozafës të jetë shpikur jo në kohën e themelimit të kështjellës ( si pretendojnë shqiptarët), por në kohën e lartësimit dhe forcimit të mureve rrethuese që mund te jene bërë edhe nga sërbët duke filluar nga shekulli i XI ps.k. ? Ky këndvështrim i ri i problemit na detyron që të arsyetojmë më thellë…
• Argument në favor të pretendimit sërb duket sikur është fakti që legjenda e Rozafës, ose më saktë, legjenda e sakrificës si premisë e ndërtimit dhe përparimit, është mjaft e përhapur në hapsirat etnike sërbe, por kjo qëndron vetëm në sipërfaqe sepse po të “gërryejmë” pak më thellë, kuptojmë se ‘akti i sakrificës’ qëndron në themel të historisë së mbarë njerëzimit që në kohët e “ mjegullës historike”… , dhe për të mos shkuar më larg, atë e gjejmë të përhapur ndër popujt e vjetër autokton të Ballkanit shumë e shumë shekuj më parë se të identifikohen gjurmët e kulturës sërbe.
• Argument në disfavor të pretendimit shqiptar duket se mund të jëtë fakti që legjenda e sakrificës së Rozafës ka në themel ‘tradhtinë’ gjë qe bie në kundërshtim me ‘besën’ si ‘institucion juridik’ me të cilën njihen dhe krenohen shqiptarët. Por, në lidhje me këtë argument, gjithashtu duhet të pranojmë se në analizë të fundit, tradhtia si pjesë përbërëse e legjendës së Rozafës, në një farë mase është sekondare dhe zbehet në krahasim me aktin e sakrificës (moment kulminant) që bëhet për të ndërtuar të ardhmen kundër asaj “force të errët” që shkatërronte çdo gjë.
• Por ç’farë ishte ajo forcë e errët shkatërrimtare që pengonte ndërtimin dhe përparimin e shoqërisë së asaj kohe ? Universi dhe natyra konsiderohen të përjetëshme , si rrjedhim të përjetëshme duhet të jenë edhe ndikimet e tyre ndaj shoqërisë njerëzore, pra “forca e errët” shkatërruese e legjendës se Rozafës duhet të ketë qenë prezente në të gjitha zhvillimet e historisë së njerëzimit gjatë rrugëtimeve që ajo ka bërë, e deri në ditët e sotme si dhe në ato që do të pasojnë. Historia e mbarë njerëzimit e provon këtë, kurse historia e shqiptarëve çuditërisht e përforcon aq shumë këtë tezë sa gati, gati, fillon e të mbushet mendja se kjo ‘forcë e errët” që vazhdimisht shkatërron, na qenkërka kryesisht e lidhur me shqiptarët ! Duke ndjekur arsyetimin me metodën induktive për të kuptuar më tepër, konstatojmë se në qytetin e Shkodrës gjatë viteve të komunizmit u shkatërruan vepra monumentale të papërsëritshme të kulturës shqiptare për të cilat breza të tërë kishin dredhur djersë duke bërë sakrifica për t’i ndertuar si; Pazari i Shkodrës me 2500 dyqane ndër të cilët edhe monumenti unikal në Ballkan, Bexhisteni; Kisha e Shën Markut e shekullit të XI në Vau Dejës ku supozohet që është martuar edhe Skënderbeu; Xhamija e Parrucës me mozaikë të vyer të kulturës islame, Kisha e Shirqit e shekullit të VI e lënë qëllimisht në mëshirën e ujrave të lumit Buna; Zemra e gjelbërt e qytetit të Shkodrës (bahçet e shkodranëve) monument natyror i papërsëritshëm e të tjera… Kurse në vitet e demokracisë, edhe ato monumente kulture egzistuese që mbetën, u zhdukën nga qarkullimi, si shtëpitë muze të, Luigj Gurakuqit, Vaso Pashës, Mark Kakarriqit, tavane druri të punuar artistikisht nga mjeshtrit lokale, shatrivani qendror i qytetit etj. Edhe në këtë moment, sot, drejt shkatërrimit po shkojnë monumentë të tjerë të rëndësishem të kulturës qytetare si Xhamia e Plumbit, Kisha e Shën Stefanit (shekulli i XIII ), Kafja e Madhe etj. Po sa projekte janë realizuar në Shkodër, duke shpenzuar shuma të konsiderueshme dhe porsa ndërron administrata çdo gjë shkon në kosh të mbeturinave duke u zeruar. Më pas, askush nuk di gjë… dhe natyrisht fillohet përsëri nga fillimi. !? Për ilustrim mund të kujtojmë: Projektin Turistik të Hyrjes së Shkodrës të aprovuar edhe nga KKRT ; Projektin për Kompensimin fizik të trojeve të qytetarëve shkodranë duke i ofruar parcela shtetërore në Velipojë; Projektin e Qarkullimit Rrugor dhe të vëndosjes së Semaforëve në qytetin e Shkodrës; Projekt Ideja e Tangencialës së Shkodrës që do të ndiqte rrugën e vjetër Karvane ( jo kjo e sotmja që ka dëmtuar rëndë mjedisin) e tjerë… Po të largohemi nga Shkodra do të na kujtohet menjiherë përfundimi tragjik i qytetit të Voskopojës, qëndër e madhe e dijes dhe e kulturës mesjetare; Shëmbja me dinamit i varrit monumental të Nënës Mbretëreshë në Tiranë; Degradimi i vazhdueshëm i shtëpijave muze në Gjirokaster; Shkatërrimi i mbikalimit në hyrje të Tiranës; Lënia pasdore në mëshirë të fatit (drejtë rrënimit) të ‘Urës së Zogut’ mbi lumin Mat etj.
• Paraqitëm efektet e “forcës së errët” në drejtim të shkatërrimeve materiale, por nuk janë më me pak vlerë ato shpirtëroret: Dhuna e bëri Shqipërinë vëndin e parë ateist në botë!; Poeti Kombëtar Atë Gjergj Fishta mbeti pa varr, komunistët e zhvarrosën dhe ja zhdukën eshtrat… !; Kolosi tjetër i letrave shqipe, Martin Camaj vdiq i “vetmuar“ dhe anonim për botën shqiptare , pasi ashtu pat vëndosur Partia…, të njëjtin fat, pat dhe Ernest Koliqi, kurse Lasgush Poradeci vdiq në Shqipëri, por i harruar…! Me ardhjen e komunizmit, pothuaj e gjithë elita intelektuale shqiptare e shkolluar ne Europë u eleminua fizikisht, u burgos ose u keqtrajtua, pasi konsideroheshin borgjezë, pra armiq..!; Kështu u trajtuan edhe klerikët katolikë që kontribuan aq shumë për shkencën shqiptare, por këto me tjetër akuzë; si agjentë të Vatikanit…! Pikërisht në momentin kur një shqiptar i madh i letrave shqipe, Ismail Kadare mund të bëhej Nobelist, “ forcat e errëta” u vërsulën kundër tij deri në Suedi…!; Së fundi, “vepra” e demokacisë, çdo ndërrim pushteti shoqërohet me largim nga puna të profesionistëvë të kualifikuar për ti zëvëndsuar me militantë partiakë… etj.
• Rastet e mësipërme dhe të tjerë më të shumtë, që për mungesë hapsire nuk arrita ti rreshtoj, mund të na ndihmojnë për të kuptuar se për fatkeqësinë tonë, ‘veprimi i zhbërjes dhe i prishjes’, shpesh me motivin e vetem ‘se e ka bërë kundërshtari’, ka hyrë thellë në shpirtin dhe psikologjinë tonë, dhe se ky faktor mund të jetë një nga arësyet që ‘vëndi i shqiponjave’ vazhdon të mbetet gjithënjë i fundit në Europë !
• Ndërto ditën dhe prish natën! Pasojat: jo zhvillim, jo përparim, jo mirëqënie. Kompleksiteti e ngjarjes së legjendës së Rozafës i gërshëtuar me eksperiencën mijra vjeçare e deri në ato të sotme të problematikave shqiptare na bën të besojmë (duke u bërë supersticiozë) se “forcën e errët shkatërrimtare” e kemi patur dhe do ta kemi bashkudhëtaren tonë. Kjo natyrisht na shqetëson pa masë ! Po deri kur kështu ?! A nuk është koha që ti themi ‘ndal’ ketij fenomeni negativ çoroditës ?! Nuk është kurrë vonë të punohet me brezin e ri që po rritet, për të çrrënjosur përfundimisht atë psikologji të dëmshme dhe për ta zëvëndsuar me vlerat më të spikatura humane; respektin dhe vlerësimin për punët e vyera të paraardhësit edhe sikur ky i fundit të konsiderohet kundërshtari i yt. Mbi çdo gjë, ‘Arsimim & Edukim’ i Brezit të Ri. Përfundimi ?, Besoj se lexuesi tashmë e ka kuptuar domethënien e ketij shkrimi…, le të ja lëmë atij përgjigjen që shtrohet për zgjidhje …
• Filip Guraziu
• Shkodër, datë 17.01.2015
•
•
•
DEMOKRACIA KOMUNISTE E SHQIPËRISË
“Nipi i Spiro Kolekës arreston nipin e Enver Hoxhës” ( A1 Report TV)/
Nga Kolec TRABOINI/
Çeshtja e revoltës së studentëve në dhjetor 1990 por edhe shkurt 1991 është e diskutueshme se sa ka arritur (ose jo) të fusë duart Sigurimi në mes tyre për ta çuar gjithë këtë lëvizje në kahjen që i interesonte Ramiz Alisë. Por gjithsesi, ne që e kemi përjetuar atë kohë e ato ditë e kemi ndjerë që ata që po ulërinin më shumë nëpër mitingje apo në rrugë ishin të gjithë sigurimsa ose të siguruar se nuk do të kishin pasojë, madje kishte edhe me pistoleta sigurimi nëpër xhepa. Nuk ishte aspak e vështirë të vihej re se pushteti po kalonte nga komunistët tek po komunistët. Mjafton të sjellësh emrat e personave që i kishin zgjedhur për pardesy të bardha, o komunistë ose bashkëpunëtorë të sigurimit. Siç merrnim ushqimet me listë, Ramiz Alia i zgjodhi politikanët e të ardhmes me listë.
Të gjithë pardesytë e bardha, të piketuar për udhëheqës duheshin mbrojtur nga sigurimi i shtetit në situata të turbullta nëse gjendja dilte jashtë kontrollit. Lexoni emrat e atyre që u gjenden dhe formuan Partinë Demokratike. Dhe dëgjoni pohimin fantastik të Preç Zogajt kur në një emision TV ku tha se në formimin e partisë të gjithë ishin të ftuar, pra formimi ishte i hapur, çfarë nuk ishte aspak e vërtetë, po nuk thotë se kush e hartoi listën dhe si na u gjendën ta zëmë i biri i kriminelit komunist Josif Pashko, anëtar i Komitetit Qendror të PPSH, pra i ati ka qenë kryetar gjykate në dënimet me vdekje të nacionalistëve shqiptarë kur e morën pushtetin komunistët, çfarë shënonte jo çlirimin por robëruan popullin. Ky do të përfaqësonte përmbysjen e madhe të komunizmit, ku bashkë me ish agjentët e sigurimit që u gjendën në atë mbledhje. Pra bijtë po përmbysnin baballarët?! Po kush kishte qenë armiku kryesor i komunizmit në dyzet vjet, kush kishte hequr mizoritë në burgje e internimet.Ku ishin bijtë e të pushkatuarve, pse nuk i bënë vend as dhe njërit. Preç Zogaj është një poet i mirë, por një politikan i keq, sepse kushtëzohet prej pengut të vet në diktaturë, është si puna e kalit që nëse e rreh një herë ai nuk bën më për kalë shale, por veç të mbrehet në karrocë, kështu që mbrehur në karrocë vazhdon edhe sot e kësaj dite. Mirë këta të PD-së që gjetën një ish sekretar partie e komunist prej 24 vjetësh dhe e vunë në krye, është afër mendsh që nuk mund të vinin një njeri që nuk kish qenë komunist e nuk kishte lidhje me udhëheqësit komunistë. Po kush i thirri këta, kush i bëri vend në atë formim të partisë “opozitare”? Padyshim krejt udhëheqës-ekipi i Partisë së re u hartua nga të dërguarit e Ramiz Alisë. Kishin përvojë komunistët në këtë drejtim dhe ka një përqasje aspak të çuditshme në mes të formimit të PD dhe të PKSH. Më 8 nëntor 1941 të gjitha letrat i luante jugosllavi Miladin Popoviç, i cili gjeti tek Enver Hoxha dishepullin e vet a më mirë të thuash gjeti shërbëtorin e vet siç e thotë edhe Liri Belishova në intervistën e vet tek gazeta “Panorama” 15 janar 2015.
Kështu ndodhi edhe në dhjetor 1990 kur Ramiz Ali kish afruar pranë studentëve njerëzit e vet për të parë mundësitë për të ndikuar në çdo lëvizje që ato do të bënin. Sigurimi shqiptar ka qënë shumë i zhvilluar, dinte edhe sa lugë kishe në shtëpi, siç thoshte populli dhe nuk na paska qënë në gjendje të kontrollonte zhvillimet në qytetin e studenteve. Problemi i saj ishin disa studentë të cilët për shkak të temperamentit të tyre ishte e vështirë t’i përpunoje, prandaj dhe për të krijuar një solucion zbutës u dërgua tropojani i mjeksisë. Le ta mbulojnë sa të duan, të gjithë që në atë kohë i kanë përjetuar ngjarjet kanë thënë, nga na doli ky doktori si udhëheqës politik, e kur u shfaqën Gramoz Pashko dhe Aleksander Meksi e të tjerë, nga na dolën edhe këta. Por këto dilema nuk i kishte as ministria e brendshme, as Komiteti Qendror i Partisë së Punës. Gjithçka shkonte sipas parashikimit anipse të dërguarit e Ramiz Alisë i dolën fjale e nisën të mendojnë për vete, por gjithnjë duke e ruajtur mesazhin që ishte dhënë, që udhëheqja e komunistët pavarësisht që për 40 vjet kishin shtypur me egërsi me dhunë, nuk do të pësonin asgjë dhe pushteti do t’u jepej bijve të tyre dhe jo reaksionit, nacionalistëve e ballistëve. Pra kemi dy formime që përqasin aq shumë, një formin nga Miladin Popoviçi 1941, tjetri prej Ramiz Alisë 1990, ndryshimi i vetëm është se ky i fundit u bë nga një shqiptar dhe jo nga një jugosllav.
Kulmi ka qënë kur na doli edhe ministri i diktaturës Gjinushi e bëri dhe ai parti bashkë me Lisjen Bashkurtin që ka qënë sekretar i parë i Komitetit Qëndror të Rinisë Komuniste dhe në atë kohë dërgova një shkrim rreth diplomacisë së shtetit komunist e riciklimit të komunizmit dhe ia dërgova Frrok Çupit në gazetën e sapo dalë RD, në fund të janarit 1991, por nuk ma botoi. Më kishte botuar më parë më 16 janar shkrimin “Vlera e simboleve kombëtare” ku kërkoja heqjen e yllit nga flamuri kombëtar, por këtë për riciklimin e komunistëve jo. Prandaj kam mendimin se gjithçka ka qenë e manipuluar veç rasteve kur kjo nuk ka qenë e mundur. Xhelil Gjoni ish anëtar i Byrosë Politike që ka dalë së fundi me një intervistë ka të drejtë kur thotë se ishte piketuar rruga nëpër të cilën do të ecte demokracia me pikatore, sepse ja ku jemi, vërtet iku Xhelili nga pushteti asokohe, por ja ku mbeti i biri. U bë ministër i brendshëm i biri. A mendohej kjo në dhjetor 1990 apo në shkurt 1991? E keni deputet edhe sot e kësaj dite. Po të kish ndodhur demokracia e vërtetë kjo vazhdimësi e pjellë komuniste nuk do të kishte më vend në parlament, as në ndonjë post qeveritar, nuk do të kishte as bashkëpunëtorë të sigurimit ministra e deputetë. Prandaj është jo pandehmë, por bindje e plotë se siç e planifikuan ashtu ndodhi. Por Xhelil Gjoni gënjen kur thotë se mitingu që organizoi ai kundër atyre që u futën në ambasada më 2 korrik 1990, ishte i lirë. Jo. Ka pas urdhër të rreptë nga Komiteti i Partisë së Tiranës që duhej të ishin të gjithë punonjësit në miting tek Pallati i Kulturës, dhe po mungove pushoheshe nga puna. Për këtë kishin vënë edhe njerëz të merrnin firmat nëpër institucione që do të shkoje patjetër në miting (Janë gjallë njerëzit që i vunë ata të Byrosë së Partisë të na i merrnin firmat në Kinostudio në korrik 1990). Pra ka qenë miting me detyrim dhe me firmë ndryshe nuk do të shkonte asnjë veç komunistëve. Por edhe gjendja reale që kemi ende dhe sot e kësaj dite tregon se demokracia e vërtetë me dekomunistizimin e shoqërisë shqiptare nuk është bërë kurrë ndaj edhe më tej Shqipëria do të jetë e kapur prej pinjollëve të tyre, edhe kur këta shtiren si demokratë të mëdhenj. Ja edhe mendësinë e medias që ka kurajën të shpalosë në publik edhe lajme të këtij lloji, “A1 Report TV” i Koço Kokëdhimës, i quajturi sejmeni i Pali Miskës së Byrosë Politike(thonë se ia ka shitur televizionin Karlo Bolinos, por politika vazhdon njësoj) pikërisht në këtë TV, thuhet se “Nipi i Spiro Kolekës arreston nipin e Enver Hoxhës”. Pra edhe prej televizionit që është afër Qeverisë e përkëdhelet prej saj, konsiderohet luftë brenda llojit. Konkluzioni që del është se që nga viti 1944 e sot pushtetin vazhdojnë ta kenë komunistët e pinjollët e tyre. E vetmja gjë që ka ndryshuar është liria për të folur dhe shkruar, por edhe kjo e kufizuar se nuk ka një Media plotësisht të lirë e jashtë politikës në Shqipëri. Nuk gjen dot një organ që kritikon të dy palët e politikës, partive të cilat nuk janë opozitare, por thjesht kundërshtare, sepse nuk i ndajnë idetë e platformat, por thjesht kolltuku për të cilin bëhet lufta. Gjithsesi demokracia komuniste e platformës së Ramiz Alisë me pikatore ka triumfuar, duam apo nuk duam ne, duan apo nuk duan ta pranojnë të huajt, dielli me shoshë nuk mbulohet.
SHQIPTARET NGA WASHINGTON DC PROTESTUAN PARA SHTEPISE SE BARDHE
PROTESTE NE WASHINGTON NE PERKRAHJE TE PROTESTES MBAREPOPULLORE TE GJAKOVES PER SHKARKIMIN E MINISTRIT JABLLANOVIQ/
16 janar 2015, Uashington, SHBA. Në pamundësi për të qenë prezent këtë të Shtunë në Gjakovë, shqiptarë nga Uashington DC u mblodhen para Shtëpisë së Bardhë për të përkrahur në mënyre simbolike protestën mbarëpopullore që do mbahet atje për të kërkuar shkarkimin e Ministrit për Kthim dhe Komunitete Aleksandër Jabllanoviq nga qeveria e Kosovës.
Të gjithë ishin të pajtimit se deklaratat e z.Jabllanoviq ishin fyese dhe kundërthënëse, posaçërisht për një përfaqësues të lartë të Republikë së Kosovës. Mohimi i masakrave dhe i së kaluares së brishtë të Kosovës nga Ministri Jabllanoviq dhe mungesa e veprimit të duhur nga qeveria e Kosovës, solli indinjatë të thellë mes këtyre profesionistëve të cilët u solidarizuan për të mbështetur thirrjet për shkarkimin e këtij ministri.
Korresp. I Diellit.