Elementet e periudhës së komunizmit të vendosura në bunkerin e nëndheshëm “Bunk’Art” vijojnë të jenë më të vizituarat nga qytetarët e shumtë.
Përveç dhomave të udhëheqësve politikë të asaj kohe si, Enver Hoxha apo Mehmet Shehu, me mjaft kureshtje janë përcjellë edhe objekte të ndryshme që rivijnë në këtë kohë deri në ditët tona. Nje nga 106 dhomat më të vizituara është edhe “Muzeumi i Ndërlidhjes”. Kjo hapësirë i është dedikuar pikërisht komunikimit gjatë asaj periudhe ku aparaturat janë mjaft avangarde për kohën.
Një sllogan i regjimit komunist, por që edhe sot e kësaj dite, përdoret nga të gjithë ushtritë e botës është: “Pa ndërlidhje, nuk ka komandë dhe pa komandë, nuk ka fitore”.
Një pjesë e bunkerit, që për arsye sekreti, edhe sot është e ndarë nga pjesa tjetër e tunelit, ishte e destinuar për impiantin e ndërlidhjes.
Në këtë dhomë janë ekspozuar disa nga aparatet origjinale të përdorura në vite nga ushtria shqiptare. Ato që duken më modernë ishin instaluar në repartin e ndërlidhjes së këtij bunkeri të inauguruar nga Enver Hoxha me 28 qershor të 1968.
Përpos veçantisë së kësaj dhome në korridoret jashtë saj ekpozohet një foto e ish-diktaktorit Enver Hoxha, i cili foton e ka realizuar pikërisht në vendin ku është vendosur.
Që prej datës 22 nëntor kur është çelur, Bunk’Art vijon të jetë mjaft i vizituar, me një fluks të lartë qytetarësh të të gjitha moshave, të cilët duan të njihen me këtë pjesë të historisë në vendin tonë.
Bunkeri i nëndheshëm 5-katësh ofron instalacione artistike, dokumente historike origjinale dhe objekte muzeale që tregojnë rreth periudhës së komunizmit.(Sipas ATSH)
Shqipëri, më shumë se gjysma e grave, të dhunuara
Nga Zina Tosku/
Në Shqipëri, më shumë se gjysma e grave janë të dhunuara. Këtë e tregon studimi i kryer nga INSTAT “Femrat dhe meshkujt në Shqipëri, gjetjet kryesore”, të tetorit të këtij viti.
Sipas këtij studimi, rezulton se më shumë se 59% e grave dhe vajzave në Shqipëri kanë pësuar të paktën një herë gjatë jetës dhunë në familje. Ndërkohë, 53% e tyre kanë pohuar se dhunën e kanë pësuar gjatë vitit të fundit. Sipas studimit, me rritjen e moshës së grave ka një tendencë në zbritje të dhunës në familje ndaj tyre. Pra, nga 64% në grupmoshën 18-24 vjeç në 58% në grupmoshën 45-55 vjeç .
Kush përjeton dhunën, si viktima ose dëshmitarë, mësojëndërmjet të tjerave, të ketë frikë, ta evitojë dhunën ose të bëhen njëlloj të dhunshëm si dhunuesi.
Por, ajo që e bën të vështirë këtë fenomen është fakti se gratë e dhunuara shpesh herë nuk janë të gatshme të kërkojnë ndihmë dhe të flasin për dhunën.
Disa nga arsyet pse gratë nuk kanë kërkuar ndihmën e shërbimeve shëndetësore ose ligjore, ka qënë dhe fakti se duhet të paguanin për to.
Dhe për shumë gra të dhunuara, pagesa është një pengesë. Ndërkohë, studimi sjell një tjetër fakt intersant, sipas të cilit, gratë me arsim fillor ose të ulët kanë më shumë gjasa të kërkojnë ndihmë për dhunën në familje, në krahasim me gratë më të arsimuara.
Ndërkaq, sipas gjetjeve të tetorit 2014, femrat me arsim të lartë dhunohen më pak dhe dhuna është më e pranishme në zonat rurale krahasuar me ato urbane. Sa i përket rasteve të dhunës, bazuar mbi statistikat zyrtare të INSTAT, dhuna nis te manifestohet kryesisht gjatë vitit të dytë dhe të tretë të martesës.
Në vendin tonë dhuna në familje u shfaq si problem shqetësues në vitet `90, kur vendi po përjetonte ndryshime të mëdha politike dhe shoqërore. Ndonëse si fenomen dhuna në familje kishte ekzistuar shumë kohë përpara tranzicionit, rastet e dhunës në famije pësuan rritje të ndjeshme në vitet `90, në kohën kur familjet pësonin trysni si pasojë e tranzicionit.
Por, dhuna në familje ndaj grave nuk është dukuri e re në Shqipëri, por i ka rrënjët në traditat dhe zakonet patriarkale që prej kohësh i kanë dhënë formë shoqërisë sonë.
Prej vitit 1991, Qeveria Shqiptare ratifikoi një sërë konventash të rëndësishmë për parandalimin e dhunës në familje. Ndër to janë, Konventa e OKB-së për të Drejtat Civile dhe Politike 1991; Konventa e OKB-së për të Drejtat Ekonomike, Sociale dhe Kulturore 1991; Konventa e OKB-së për të drejtat e fëmijëve 1992; Konventa e OKB-së kundër Torturës dhe Dënimeve ose trajtimeve të tjera mizore 1994; Konventa e OKB-së për eliminimin e të gjitha Formave të Diskriminimit ndaj grave 1994; Konventa Europiane për Mbrojtjen e të Drejtave dhe Lirive Themelore të Njeriut 1996; Konventa Europiane për Parandalimin e Torturës dhe të Dënimeve 1996; Konventa Europiane për Parnadalimin dhe Luftën kundër dhunës ndaj Grave dhe Dhunës në Familje 2013.
Në vitin 1998, qeveria e Shqipërisë miratoi Kushtetutën e re, e cila promovon parimet e barazisë dhe mos diskriminimit, si dhe mbrojtjen e respektimin e dinjitetit njerëzor dhe të të drejtave e lirive të njeriut.
Deklarata e Kombeve të Bashkuara për Eleminimin e Dhunës ndaj Grave, e përkufizon atë si “çdo akt dhune me bazë gjinore që sjell ose ka gjasa të rezultojë në lëndime ose vuajtje fizike, seksuale ose psikologjike të grave përfshirë dhe kanosjet për akte të tilla, shtrëngime apo privime arbitrare të lirisë si në jetën publike ashtu dhe private”.
Dhuna në familje ndaj grave është një problem i përhapur global, që kapërcen kufijtë dhe ndodh në të gjitha kulturat dhe shoqëritë anembanë botës. Sipas një studimi të kryer në 35 vende të botës para vitit 1999, 10% deri në 69% e grave raportonin se ishin dhunuar fizikisht në një moment të jetës. Për të luftuar këtë fenomen, media ka një rol dhe peshë të rëndësishme në sensibilizimin e opinionit publik.
Media, sipas Këshillit të Europës “luan një rol të rëndësishëm në formimin e qëndrimeve dhe vlerave të individëve si dhe shërben si një instrument i dobishëm për ndryshimet sociale”.
Duke u bazuar në vlerat universale të familjes, Organizata e Kombeve të Bashkuara e përkufizon dhunën në familje si një akt që rezulton në heqjen arbitrare të lirisë.
Dhuna në familje është një nga format e krimeve më pak të raportuara dhe zakonisht konsiderohet si një çështje private, si rrjedhojë nuk dihen me saktësi përmasat dhe frekuenca e fenomenit. Megjithatë, studimet e kryera tregojnë se dhuna në familje, sidomos ajo ndaj grave dhe vajzave, është rritur gjatë periudhës së tranzicionit.
Vështirësia e grumbullimit të informacionit mbi dhunën në familje vjen dhe si pasojë e gjendjes ekonomike të viktimave, të cilat në shumë prej rasteve janë të varfra.
Në Konferencën e Katërt Botërore të Pekinit e mbajtur në shtator 1995, dhuna në familje u përkufizua si “një problem mbarëbotëror dhe që duhet trajtuar si i tillë.” Po në këtë konferencë është theksuar se “dhuna ndaj gruas përbën dhunim të të drejtave njerëzore, si dhe një pengesë në arritjen e barazisë, zhvillimit dhe paqes”.
Në Deklaratën “Kundër Dhunës ndaj Gruas”, bërë nga Asambleja e Përgjithshme e Kombeve të Bashkuara, është dhënë përkufizimi i parë zyrtar, në të cilin thuhet se “dhuna ndaj gruas në familje do të konsiderohet çdo akt i bazuar në përkatësinë gjinore që rezulton në, ose mund të rezultojë, në lëndime fizike, seksuale apo psikologjike, ose që shkakton vuajtje tek gratë, duke përfshirë edhe kërcënime për akte të tilla, detyrimin apo privimin arbitrar të lirisë, pavarësisht nëse këto ndodhin në publik apo në jetën private”.
Në 24 nëntor të këtij viti, ministri i Mireqënies Sociale dhe Rinisë, Erion Veliaj, nisi fushatën sensibilizuese 16-ditore kundra dhunës me bazë gjinore. Sipas tij, këtë vit janë raportuar 3000 raste dhune dhe janë dhënë 1800 urdhër mbrojtjeje, ndërkohe që janë rritur raportimet me 30% të rasteve të dhunës. Ministri Veliaj ka kërkuar nga djemtë dhe burrat që t’i bashkohen kësaj fushate sensibilizuese pasi “trimëria” e tyre duhet të bejë që të dalin kundra traditës, pra të dhunimit të grave e vajzave.
Në vitin 2005, OBSH në një studim te gjere për dhunën ndaj grave në familje, tregoi se 13% deri në 61% e grave kanë pësuar dhunë fizike. Ndërkohë, në vitin 2013, OBSH kreu një analizë mbi 155 studime të kryera në vende të ndryshme të botës dhe konstatoi se 30% deri në 37% e grave kanë përjetuar dhunë
Teknikat e IS-it për ndikim te fëmijët
Një zyrtar i anti-terrorizmit në Kirgizi, tha më 3 dhjetor se qëllimi i videove që i prodhojnë Shteti Islamik, në të cilët shihen fëmijët ushtarë, mund të jetë përdorimi i teknikave të programimit neuro-linguistik, për të ndikuar te fëmijët dhe të rinjtë.
Bakyt Dubanayev, përfaqësues kirgiz kundër terrorizmit, tha se militantët e Shtetit Islamik nuk janë duke luftuar vetëm një “luftë me armë zjarri”, por po bëjnë edhe “luftë psikologjike dhe informative”.
“Synimi i terrorizmit është që të shpërndajë frikë, panik dhe terror, dhe kjo është pikërisht qëllimi i atyre videove të cilët shfaqin ekzekutime me heqje koke të shtetasve të huaj. Videot ku fëmijët shfaqin agresion, retorikë ushtarake dhe janë të armatosur, kanë të njëjtin qëllim”, tha Dubanayev.
Këto deklarata të zyrtarëve anti-terrorizëm vijnë pas lëshimit të një videoje nga militantët e Shtetit Islamik, ku shihen fëmijë nga Kazakistani duke marrë pjesë në ushtrime ushtarake në Siri.
Shpërndarja e kësaj videoje, u dha shqetësim të madh edhe Kazakistanit, edhe fqinjit të tij, Kirgizisë. Astana bllokoi shpërndarjen e kësaj video, dhe qeveria kirgize u kërkoi mediave në Bishkek ta largojnë videon nga faqet e internetit.
Ministria e Brendshme e Kirgizisë gjithashtu paralajmëroi se më 25 nëntor e kishte dërguar videon te prokurori i përgjithshëm.
Duke komentuar videon, Dubanayevtha se fëmijët kopjojnë çfarëdo që shohin, qofshin ato Spiderman, Batman, apo fëmijë militant në një kamp trajnimi të Shtetit Islamik.
“Nëse fillojmë t’ua tregojmë atyre [fëmijëve], fëmijët militantë, atëherë çfarë garancie ka që ata nuk do të tregojnë interesim për të. Kolegët e mi kazakë nënvizojnë se Shteti Islamik ka specialistë të teknologjisë informative. Është e mundur që ajo video është e dizajnuar duke përdorur teknika neurolinguistike”, tha Dubanayev.
Prezantimi i të kundërtës?
Reagimi i Bishkekut ndaj kësaj videoje reflekton frikën në rritje të Kirgizisë për Shtetin Islamik, përshirë shqetësimet që propaganda e grupit militant do të çojë deri te radikalizmi i qytetarëve kirgizë dhe se këta qytetarë mund të shkojnë në Siri e Irak për të luftuar me IS-in.
Komiteti Shtetëror për Siguri në Kirgizi ka thënë se rreth 150 qytetarë të këtij vendi janë duke luftuar në Siri dhe 8 janë vrarë gjatë luftimeve.
Web faqja Knews.kg, më 3 dhjetor citoi Kadyr Malikov, drejtorin e Qendrës së Pavarur të Religjionit, Drejtësisë dhe Politikës në Bishkek, derisa kishe paralajmëruar se video të natyrës së tillë ngjallin një interesim të “gabuar” në mesin e të rinjve.
Këshilla e Malikovit se si të kontrollohet kjo situatë, ishte sugjerimi që të rinjve kirgizë t’iu prezantohet e kundërta e këtyre videove të bëra nga Shteti Islamik.
“Ka shumë video, por ne nuk bën të harrojmë të prezantojmë opinionin e ekspertëve. Në të kundërtën, gjërat mund të kenë efektin e kundërt”, tha Malikov.
Përgatiti: Gresa Kraja
OKB: Ban i shqetësuar për bllokadën politike në Kosovë
New York- 04.12.2014/
Këshilli i Sigurimit i Kombeve të Bashkuara sot debaton për zhvillimet në Kosovë.
Në raportin e sekretarit të përgjithshëm të Kombeve të Bashkuara, Ban Ki-moon, për periudhën prej 16 korrikut e deri më 15 tetor të vitit 2014, që është publikuar në faqen në Internet të OKB-së, theksohet se “zhvillimet kryesore politike ndërlidhen me dështimin për krijimin e Parlamentit të ri të Kosovës, pas zgjedhjeve parlamentare më 8 qershor 2014”.
Në këtë kuadër, zoti Ban thekson se “është veçanërisht i shqetësuar për bllokadën e zgjatur politike në Prishtinë dhe ndikimin negativ të saj në progresin e arritur deri tash në forcimin e institucioneve demokratike dhe të proceseve në Kosovë”.
Zoti Ban shprehet se “kërkon fuqishëm nga të gjitha entitetet politike të Kosovës, e veçanërisht nga liderët e tyre, për t’i intensifikuar përpjekjet për ndërtim në suksesin e zgjedhjeve të 8 qershorit dhe të sigurojnë se rruga pa krye aktuale po kapërcehet”.
Raportohet se në seancën e sotme të Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara, merr pjesë edhe kryeministri në detyrë i Kosovës, Hashim Thaçi.
Pjesëmarrjen e tij e kishte paralajmëruar edhe kryeministri i Serbisë, Aleksandar Vuçiq.
Rambuje, qëndrimi im dhe kori i apatridëve!
Shkruan:DR.SALI BERISHA/
I nderurar zoti Buzhala, së pari, ju lutem pranoni përshëndetjet e mia dhe kërkesën time për mirëkuptim për këtë reagim ndaj një deklarimit tuaj në një debat në emisionin Klan “Opinion”. Në këtë debat, javë më parë në “Opinion”, duke komentuar deklaratën e Ramës në Beograd pa asnjë lidhje ju u shprehët: “sepse Sali Berisha në vitin 1999 thoshte mos pranoni Rambujenë”. “Pra, Kosova nuk përfitoi shumë prej deklaratave të kësaj ndërhyrje”. Kërkova mirëkuptimin tuaj sepse, shkaku i vërtetë i kësaj përgjigje nuk është deklarata juaj në të cilin ju, më së paku për arsye tuaja, keni komentuar qëndrimin tim duke e nxjerrë atë jashtë kontekstit tashmë plotësisht të njohur për cilindo që i pëlqen e vërteta. Deklarata juaj është thjeshtë vetëm preteksti i kësaj përgjigje sepse deklarata shumë më të hidhura për këtë çështje, nga data 18 shkurt 1999 deri me datë 13.11.2014 nga Edi Rama në TCH, janë me dhjetra në mos qindra të bëra nga ministra, kryeministra, socialistë, gazetarë, analistë, pseudoanalistë, kryesisht të Shqipërisë por në ndonjë rast edhe të Kosovës.
Kështu që kjo përgjigje që jepet për herë të parë me shkrim për këto akuza, ju drejtohet natyrisht dhe ju, por para së gjithash, atyre që shpifën, trilluan, spekulluan me qindra herë lidhur me qëndrimin tim të drejtë ndaj Rambujesë dhe që përputhej plotësisht me interesat më jetike të kombit. Sipas pretendimit të tyre qesharak, unë me deklaratat e mia të asaj kohe, bllokova marrëveshjen dhe kjo i dha kohën e duhur Millosheviçit të zbresë trupat dhe të masakrojë Kosovën. E vërteta është, siç do ta shohim poshtë, se unë nuk kam bllokuar asnjë marrëveshje, por kam denoncuar dhe kundërshtuar një projekt-marrëveshje, e cila kurrë nuk mund të pranohej.
Ky kor mjeranësh, ndaj të cilit kam qenë indiferent, me akuzat e shplara ndaj meje për këtë çështje, vetëm sa ka hequr maskën dhe zbuluar keq vetveten.
Me këtë rast theksoj se ata shqiptarë që kanë qenë në Rambuje ose që kishin informacion në kohë reale nga konferenca dhe lëshonin asokohe këtë akuzë, me megafonët e qeverisë shqiptare apo në anekset e kështjellës mesjetare për qëndrimet e mia, ata vetëm sa më provonin qartë se, ishin për sakrifikimin e Kosovës dhe qëndrimin e saj nën Serbinë me një status të gjymtuar të para 1974, dhe kjo vetëm e vetëm për të çimentuar pushtetin e tyre, ose thjesht të detyruar për të zbatuar udhëzimet e Beogradit. Ndërsa unë vendosa t’ju përgjigjem ju, duke shpresuar se nuk e njihni mirë të vërtetën e qëndrimit tim, në ato ditë të një rëndësie vendimtare për shqiptarët.
Konferenca e Rambujes që u mbajt në datat 6-23 shkurt 1999, ishte angazhimi më i madh ndërkombëtar në histori për ne shqiptarët, ishte një Deyton i dytë, por tashmë vetëm për Kosovën. Në atë kohë, si kryetar i opozitës në Shqipëri, e kam ndjekur me përqëndrimin dhe vëmëndjen më të madhe, e kam mbështetur konferencën, jo me një por me disa deklarata, në prag dhe gjatë zhvillimit të saj, në takimet e mia publike dhe private me përfaqësues të Kosovës dhe të komunitetit ndërkombëtar.
Konferenca, siç dihet, nisi punimet me shqyrtimin e dokumentit “kushtetutës” së Rambujesë për zgjidhjen e problemit të Kosovës. Ky dokument nuk ishte i përsosur por ishte më i miri që Fuqitë e Mëdha kishin paraqitur deri atëherë për zgjidhjen e çështjes së Kosovës. Dokumenti parashikonte largimin de facto të Serbisë nga Kosova (përveç kufirit ndërkombëtar), futjen e trupave të NATO-s në Kosovë, parashikonte konstituimin e institucioneve të Kosovës dhe pas një periudhe kalimtare tre vjeçare, referendumin e popullit për të përcaktuar statusin përfundimtar të Kosovës. Pra, respektonte kështu të drejtën e ushtruar edhe më parë në kushtet e pushtimit, nga qytetarët e Kosovës, për statusin e Kosoves, ashtu dhe rezolutën e iniciuar nga qeveria shqiptare të OKB për Kosovën, të votuar në vjeshtën e vitit 1994, nga 137 vende, pra mbi 2/3 e vendeve antare e cila njihte dhe sanksiononte pa ekuivoke të drejtën e shqiptarve për vetvendosje.
Me sa di unë, dokumenti nuk kishte të qartë rolin e ardhshëm të UÇK për të cilin dhe probleme tjera po negociohej. Një gjë ishte e sigurt – Millosheviçi dokumentin nuk e pranonte. Konferenca po shteronte kohën e parashikuar, ajo duhet të përfundonte me datë 20 shkurt, por papritmas ndodhi një kthesë përmbysëse në punimet e saj. Me datë 17 shkurt në darkë, në mos gaboj, informohem se kishte ndodhur e pabesueshmja. Projekti mbi të cilën ishte diskutuar që nga data 7 shkurt, u zëvendësua nga pesëshja, Fuqitë e Mëdha me një projekt të ri, të kundërt me të parin, që dukej sikur të ishte shkruajtur në Moskë apo Beograd.
Në tekstin e ri që iu dorëzua befasishëm dhe pothuaj në fund të kohës të caktuar për zhvillimin e Konferencës delegacionit shqiptar dhe atij serb, Kosova jo vetëm që mbetej tërsisht nën Serbinë, por me një status qartësisht më të kufizuar se i vitit 1974, me mbikqyrje nga OSBE, pra prania e trupave të NATO-s zëvendësohej me praninë e OSBE-së. Në projektin e ri, ishte hequr krejtësisht referendumi për statusin e Kosovës, propozohej parlamenti me dy dhoma, në të cilin dhoma e pakicave bënte ligjin, legjislativi i Kosovës përfundonte, de facto, në duart e Miloshevicit, UÇK asgjësohej. Ky projekt, që nga idetë e para të Lordit Carrington e deri atë ditë, ishte më antishqiptar dhe natyrisht, më i papranueshëm se sa çdo projekt tjetër.
Mbi këtë zhvillim dramatik u informava menjëherë nga disa prej miqve të mi që përfaqësonin Kosovën në konferencë. Pikërisht, në këtë moment, kur Fuqitë e Mëdha papritmas ndryshuan qëndrimin, unë u rrjeshtova publikisht me Kosovën. Kështu, me dt 18 shkurt, plotësisht i vetëdijshëm për hapin që po ndërmerrja, por në përputhje të plotë me bindjet dhe me kontratën time me kombin, denoncova publikisht, para shqiptarëve, projektin e ri, si një projekt antishqiptar. Në deklaratën time të kësaj date, me titull: Pavarësia e Kosovës – kusht themelor për paqen në Ballkan, ndër të tjera shprehem: “Unë konstatoj me keqardhje, se po bëhen presione mbi delegacionin shqiptar për të hequr dorë nga kluazola me të cilën Kosova, në tre vjet, me referendum të shpallë vullnetin e saj” dhe vazhdoj më poshtë se: “Pa këtë klauzolë duhet të them se marrëveshja bëhet ose një marrëveshje që dëmton në mënyrë fatale interesat e shqiptarëve ose një marrëveshje në letër, të cilën asnjë shqiptar në Kosovë, Shqipëri, Mal të Zi e diasporë nuk do mund ta përkrah dhe ta njohë”. Në këtë dekleratë theksoj gjithashtu se: “pa praninë e NATO-s në Kosovë nuk ka asnjë zgjidhje”. Po aty jam shprehur: “shoh se mbi Kosovën po projektohen interesa kombëtare të shteteve të ndryshme dhe po injorohen interesat kombëtare të shqiptarve” dhe në fund kam dënuar qëndrimin rus.
E vërteta është se me këtë deklaratë, zgjova zemërimin e menjëhershëm të Perëndive të tokës tërbimin e Milosheviçit dhe miqve të tij, por jo të Zotit. Po ju rikujtoj se, një diplomati të rëndësishëm që më erdhi me tone jo miqësore në zyrë për deklaratën time, iu përgjigja qetë, duke i thënë: “mbaj shënim ju lutem. I thoni qeverisë tuaj se, sa herë që shqiptarëve do t’ju serviren marrëveshje si ajo, unë do t’i denoncoj si akte antishqiptare”. Qëndrimi im publik kundërshtues ndaj projektit të ri, nuk lidhej me dyshimin se atë mund ta firmoste përfaqësia e Kosovës, pasi në dijeninë time, kundërshtimi i tyre ishte unanim. Qëndrimi im synonte mbështetjen e përfaqësisë të Kosovës, për qëndrimin kundërshtues të saj. Por, qëndrimi im në atë moment kritik kishte si qëllim gjithashtu të dënoja publikisht atë projekt si një marrëveshje antishqiptare, i cili kurrë nuk mund të pranohej. Natyrisht, ato ditë dramatike, kam komunikuar me pjesëmarrës dhe ndjekur disa herë në ditë konferencën, zhvillimet, debatet brenda saj. Këto qëndrime i kam përsëritur në deklaratën time të datës 21 shkurt 1999, por duke shprehur besim tek Sekretarja e Shtetit, Ollbright dhe Qeveria amerikane për mbështetje të kërkesave të drejta të palës shqiptare, jam shprehur ndër të tjera se: “Shqiptarët nuk mund të firmosin kushtetutën e pushtuesve …. e cila e kthen Kosovën në një provincë me të drejta të kufizuara, që nuk i ka patur as në vitin 1945. Një kurth për të fajësuar shqiptarët, por përsëri unë mendoj se ka mendje të cilat kanë kthjelltësi si qëndrimet e Sekretares së Shtetit Ollbright, administratës së presidentit Klinton dhe të Organizatës të të Drejtave të Njeriut të cilët janë më të qartë përsa i përket përmasave të konfliktit”.
Më dt. 22 shkurt të vitit 1999, falë punës këmbëngulëse të përfaqësuesve të Kosovës dhe mirëkuptimit të miqve tanë për propozimet e shqiptarëve, projekti pësoi ndryshime thelbësore. Në tekst u rikthyen klauzolat më të rëndësishme. Po këtë datë ndryshon përsëri qëndrimi im. Kështu, në deklaratën e datës 22 shkurt 1999, Partia Demokratike dhe pesë parti tjera opozitare, kanë miratuar deklaratën në të cilën, ndër të tjera shprehën: “Marrëveshja e Rambujes do pranohej nga shqiptarët vetëm në rast se do të njihte të drejtën e shqiptarëve për të shprehur vullnetin për të ardhmen e tyre, pas periudhës kalimtare. Prania e trupave të NATO-s në Kosovë do të ishte e vetmja garanci e realizimit praktik të marrëveshjes së Rambujesë. Ushtria Çlirimtare e Kosovës duhet të shndërohet në Gardë Kombëtare të Kosovës”. Në të vërtetë, ndonëse teksti i projektit me ndryshimet thelbësore u bë i pranueshëm për shumicën dërmuese të përfaqësuesve tanë në Konferencë, përsëri siç e dini ju, jo çdonjëri prej tyre e pranoi atë. Por as ju dhe as njëri, as edhe ato që hezituan, nuk mund t’i lidhni me deklaratat e mia kundërshtitë e mbetura. Ato, qartësisht, lidheshin me disa zhvillime të papritura, që ndodhën bash ato dy-tre ditët e fundit, jo në Tiranë por në Kosovë, me të cilat unë nuk kisha absolutisht asnjë lidhje. Është tashmë e ditur se, pas shumë debatesh, me datë 23 shkurt 1999, përfaqësia e Kosovës në Rambuje doli me deklaratën, tashmë të njohur se, ajo pranonte unanimisht në parim marrëveshjen e Rambujesë dhe se për firmosjen e saj kërkonte pak kohë, për ta konsultuar atë me forume dhe faktorë të tjerë në Kosovë. Kjo kërkesë u pranua nga Fuqitë e Mëdha, të cilat fiksuan, për këtë qëllim, një konferencë tjetër për Kosovën me datë 15 mars 1999.
Prandaj dhe në deklaratën time të datës 24/2/1999 thuhet se: “PD mbështet deklaratën e përfaqësuesve të Kosovës dhe vlerëson si një zhvillim të rëndësishëm të Rambujesë fiksimin e datës 15 mars për një konferencë ndërkombëtare për Kosovën, kërkon që përfaqësia e Kosovës t’i përmbahet luajalitetit të deklaratës që miratoi vetë me konsensus në Rambuje dhe i bëhet thirrje Demaçit të mbështesë marrëveshjen”. Në një rezolutë të forcave politike të datës 3 mars 1999, bëhet thirrje “të gjitha forcave ushtarake, politike në Kosovë, Shqipëri dhe kudo që ndodhen, tëmbështesin firmosjen e marrëveshjes së pranuar në parim nga përfaqesia e Kosovës”.
Ky ishte qëndrimi im, Zoti Buzhala, dhe i PD ndaj Konferencës së Rambujesë. Ky qëndrim, asokohe, është vlerësuar nga shqiptarët por, dy-tre vite më parë duhet të pranoj, edhe nga ndonjë drejtues kryesor i UÇK me origjinë nga Shqipëria. Ky qëndrim është krejt i ndryshëm nga ai i disa qeveritarëve shqiptarë që erdhën të paftuar nga organizatorët e Konferencës në Rambuje dhe, që kur u kthyen, denoncuan dhe fajësuan publikisht si depresiv, psikotik, melankolik, anëtarë të caktuar të delegacionit të Kosovës, pse ato nuk pranuan të firmosnin me 23 shkurt marrëveshjen por, kërkuan ta konsultonin me forumet në Kosovë. Kurse unë, këtë qëndrim përçarës, nuk mund të pranoja. Së fundi dhe kjo nuk lidhet me ju, por direkt me përfaqësuesit e kombit titist virtual Kosovar, ne shqiptarët jetojmë në dy dhe më shumë shtete për shkak të rrethanave historike, mirëpo liria, interesi, ideali dhe dinjiteti kombëtar burojnë nga kombi dhe janë një e të pandarë.
Reagimi publik i ish-kryeministrit, në vitin 1999, shef i opozitës në Shqipëri, lidhur me akuzat e zgjatura në kohë se zoti Berisha pat dalë njëfarë kohe kundër rekomandimeve ndërkombëtare, lidhur me dokumentet që po prodhonte Konferenca e Rambujesë