Një fije peri e ndan tragjiken nga komikja. Në fund të fjalës ne mund të mësojmë ide nga filmat si pjesa më e ndjeshme dhe mbresëlënëse e arteve që trajtojnë problematikat shoqërore, njerëzore, por nuk mund të veprojmë si në filma./
Nga Kolec TRABOINI/
Dalja titullarit më të lartë të pushtetit ekzekutiv nga Kryeministria në bulevard për tu përballur me studentet universitarë të Fakultetit të Gjeologjisë që nuk duan që ndërtesa e tyre të bëhet seli gjykatash, a thjeshtë për t’u thënë se nuk keni asnjë shkak për të protestuar, se ende nuk ju kanë nxjerrë në rrugë, është sikur në mënyrë të përkundërt tu dilte kryeministri i asaj kohe e tu thoshte demonstruesve me 21 janar 2011, çfarë keni që thërrisni, këta i qëlluam por ende nuk kanë vdekur, po i çojmë tu bëjmë autopsinë në spital. Prisni të vdesin pastaj protestoni. Por shkon edhe më tej kjo pandehmë e zbritjes në bulevard, thjeshtë për tu thënë studenteve “Çfarë keni? Shkoni në auditore! Vazhdoni mësimet”. Kështu u thanë edhe në shkurt 1991: “Vazhdoni mësimet!”. Çfarë janë këto reminishenca historike?!
Nuk e dimë a është kjo një këshillë e keqe prej Mefistofeli e ndokujt që rri pas kuintash, duke i sugjeruar titullarit të lartë për tu përballur me situatën kësisoj. Gjithsësi qoftë më duket si inspirim filmash sepse gjithçka në ditën e 12 tetorit 2014 para kryeministrisë u faneps si një përsëritje e një sekuence dramatike filmike. Kushdo që ka jetuar vitet 1980 të shekullit të kaluar dhe ka parë filmin e regjisorit amerikan Elio Kazan, i kujtohet një skenë mbresëlënëse. Një përsëritje e një situate të njëjtë por të përmbysur. Emiliano Zapata kur ishte frymëzues i revoltës së fshatarëve meksikane u fut me një grup të revoltuarish në zyrën e presidentit meksikan Francisko Madero e ky e pyeti Emilianon për emrin, të cilin u ngut ta shënonte me një rreth të kuq. Çfarë në një mënyrë a një tjetër shprehte idenë se pushteti nuk është për të zgjidhur por për të lidhur. Erdhi koha që Emiliano Zapata të gjendej vetë kolltuk të presidentit (pushtet i marrë prej revoltës popullore), por protestat e fshatarëve të varfër për drejtësi vazhdonin edhe më tej sepse nuk mund të zgjidheshin me ndërrimin e një presidenti – në rastin tonë për analogji të kryeministrit. Fshatarëve që i vërshuan në zyrë me ankesa, sepse problemet nuk zgjidheshin me frymë e me fjalë, Emiliano Zapata, tashmë nga kolltukun hijerëndë i presidentit pyeti njërin nga fshatarët që dukej si udhëhëqes i grupit të revoltuarve se si e kishte emrin. Fshatari ju përgjigj. Emiliano Zapata atëherë mori lapsin dhe nisi të shënonte me rreth të kuq emrin e fshatarit, por një çast gjithçka në kujtesë çoi në kohën e tij si kryengritës, kur edhe atij ja kishin qarkuar emrin me rreth të kuq. Atëherë mori listat me emrat e kryengritësve, e beri shuk, e hodhi, u bashkua me ta dhe e braktisi zyrën e presidentit të Meksikës. Ndjehej më mirë pranë popullin të tij. Kjo me shkakun se në atë zyrë e ndjeu të tjetërsohej dhe nuk qe në gjendje të zgjidhte hallet e brengat e njerëzve me të cilët nisi revoltën dhe bëri revolucionin përmbysjen më të madhe në historinë e Meksikës. Vendin e presidentit e zuri kryengritësi tjetër Panço Vila por edhe ky do të dështonte. Kryengritësi Zapata e nisi udhën nga protesta e fshatarëve, vazhdoi në kolltukun e presidentit e pastaj sërish në fshatarët në vorbulla ngjarjesh ku dhe përfundoi tragjikisht. Janë proverbiale fjalët e tij “Më mirë të vdesësh në këmbë se të rrosh i gjunjëzuar”. Filmi i Elio Kazan është një mësim i madh historik për të gjitha ata që në emër të luftës për drejtësi organizojnë protesta, udhëheqin revoltat, vinë në pushtet dhe pak e nga pak tjetërsohen. Por jo thjeshtë për një veprim kalorësiak. Një fije peri e ndan tragjiken nga komikja. Në fund të fjalës ne mund të mësojmë ide nga filmat si pjesa më e ndjeshme dhe mbresëlënëse e arteve që trajtojnë problematikat shoqërore, njerëzore, por nuk mund të veprojmë si në filma.
Anipse ka ngjashmëri historike ngjarjesh, rrethanash, personazhesh, asnjëherë mënyrat e zgjidhjes nuk janë njësoj, ky është shkaku që koha i ve njerëzit në provë, qofshin ata qytetarë të thjeshtë apo dhe udhëheqës shtetesh.
1984.Vlore-KUR RIVARROSEJ AVNI RRUSTEMI
NGA GEZIM LLOJDIA/
1.Viti 1984. Qyteti historik në jug. Vlora përjetonte atë prag vere entuziazmin e kohës. Një ngjarje ngjalli kureshtje. Nëpër kafenetë dhe tryezat e vakta,llafi u përhap çmendurisht duke kapërcyer edhe shpejtësinë e erës.I kallur, por i patretur. Të fshehtë apo ndonjë formulë fetare as që bëhet fjalë se mund të ketë. Mistere dhe enigma të fshira u thanë për atë rast. Në qytetin e Flamurit bëri bujë, sepse nuk ishte tretur trupi i tij, ndonëse 60 vite e kishin përshkruar. Çfare imagjinate, që u thur, folën gojët, një lloj i purpurt ose mjegullina llafesh mbuluan ose pushëzuan njerëzinë mes-viteve ‘84, kohë diktature në vendin e shqiponjave. Kam bërë një poezi 5 vite të shkuara, që e botuan mjaftë gazeta letrare.’Te lugu i murrmë. Kam ndjerë shpirtra, që notojnë në erë. Flasin gojët: ato janë shpirtra. Shpirtra, që presin në vendroje.’
Pra trupit i kishte ikur pjesa më kryesore shpirti edhe sipas riteve fetare trupi kthehet andej nga ka ardhur nga bota e baltës dhe ujit. Pjesa inteligjente zhdukej dhe mbetej vetëm pjesa lëndore. Por a do ti besonte këto vet personazhi kur Eqrem Beu ka thënë se në fillim ai ka qenë ose ka besuar komunizmin dhe këta nuk besojnë në Zot a Perëndi,. Shtegtimi i shpirtrave nuk ka kufij ndërsa teposhtë njerëzia flinte gjumë. C’ndodhi në atë vit? Ndërkohë atje tek sheshi po goditej betoni. Po hapej vendvarrimi i Avni Rustemit. Që prej prill-it te 1924, në bulevardin e Vlorës gjendej varri i Avni Rustemit. Mirëpo strukturat e asaj kohe kishin studiuar për të vendosur një përmendore në kohë rreth vitit 1984, filluan hapjen e varrit. Memoriali ne bronx i punuar nga skulptori i Popullit Kristaq Rama.
2.Shkojmë pikërisht atje me I.C. Aty ku është sot busti i tij në lulishten përpara teatrit të qytetit, shikoni më thotë Ilia, do të gjeni një pllakë të kuqe origjinale me 4 doreza çeliku, që është ende te varri. Sipas projektit aty nga viti 84 filloi hapja e varrit. Erdhën punëtoret dhe filluan hapjen e varrit. Ne ndiqnim punimet. U hoq pllaka dhe u pa se sarkofagu ishte me një xham ndërsa llagëmi, që e mbante ka pasur vend ku vendosej në kohë të shkuara kandil për shpirtin e tij. Ishte një arkivol i punuar me dru. Kishte xham në pjesën e sipërme të tij.
Trupi ishte i patretur. Në pjesën e fytyrës sidomos dallohej nga mustaqet. Dhe kjo ishte shenja treguese ndonëse dihej nga të gjithë, vendi ku prehej Avni Rustemi. Ishte i patretur për një arsye gati të thjesht. Ishte balsamosur që në kryeqytet kur u soll me shtrat topi për tu varrosur në Vlorë. Ndonëse kishin rrjedhur vite nën sarkofagun e tij të kuq me germa u gjet trupi Kundërmonte një erë të rëndë morti, arkivoli. Arkivoli ishte i mbuluar me një kadife të kuqe me ca zbukurime.
3.Trupin e morën në spitalin e qytetit ku besohet është bërë autopsi . Kur na dorëzuan neve arkivolin xhami ishte i thyer në pjesën e sipërme. Kur e morën nuk kishte thyerje. Trupin e tij e varrosën te piedestali ku ngrihej busti. Arkivoli gjendet edhe sot e kësaj dite në Muzeun historik të qytetit. Por është tmerrues nja arkivol i hapur. Nga varri i Avni Rustemit sot ruhet vetëm pllaka e kuqe e vogël rreth 1m x 1.5m.
Poshtë saj është llagëmi i zbrazur i mbushur me ujë. Pati shumë kuriozë që erdhën për të parë Avniun, mirëpo ata nuk e dinin se ne dispononim vetëm sarkofagun e tij, që e mbështolli në largimin e tij nga kjo jetë. Në muzeun historik vinin shpesh për të fotografuar sarkofagun e tij. Kjo është e saktë si një histori pa ngjizje të tepërta,përse trupi nuk u tret,ndonëse ishte i balsamosur për ti rezistuar nëntokës gjatë.
Sot në kthesën që të shpie drejt bishtit të kalldrëmit përball ambulantes së qytetit, rreth 5 m bar Init dhe statujës e Avniut është një pllakë e kuqe mes plakave te trotuarit jo shumë e dallueshme nga te tjerat dhe nëse nuk e di nuk ke për të mësuar kurrë që ai vend ishte vendvarrimi i Avni Rustemit në prill të 24 në qytetin e Vlorës. Shumë vite më para ishte i dallueshëm mirëpo spostimi asfaltit të rrugës e fshehu ose humbi varrin deri kur filloi rikonstruksioni i rrugës dhe trotuarit.
Avni Rustemi u vra në 22 prill të vitit 1924, nga Isuf Reçi, Vrasja frymwzoi Revolucionin 10 qershor të vitit 1924. Trupi u transportua për në Vlorë, ku Avni Trupi i tij që u balsamos nga mjeku i njohur i asaj kohe, dr. Shezai Çomo, drejtori i parë i spitalit të Vlorës daja i Avni Rustemit, u varros në kryqëzim të rrugëve.
Ishte fund prilli rreht datws 30 prill 1924 behet varrimi madheshtor i Avni Rustemit,ku morrwn pjesw mbi 10 mije vetw.
Baba Aliu Tomorri më 1924 mori pjesë në varrimin e Avni Rustemit në Vlorë. Fjala e tij në ceremoninë e rastit: “ I shenjtëruari dëshmor i atdheut Avni Rustemi !… E çuditshme se më të shumtët e burrave të mirë, burrave të drejtë, burrave idealistë, janë ndarë nga kjo botë, kush viktimë e plumbit si ti, o Avni i dashur, kush prej helmit në burg e arrati”. Dhe e përfundon kështu : “Fli i qetë, Avni ! Prehu në gjirin e kësaj Vlore kreshnike, pranë Ismail Qemalit të ndjerë, pranë regjimentit apostolik të rilindjes shqiptare”.
Halim Xhelo:
Ne kete minute qe ne qajme Avniun, vrasesiu i vertete i tij,Ahmet Zogolli rri ne pallat duke ferkuar duarte me gjakun e Avniut dhe pregatit plane te tjere per te shkaterruar Shqiperine.Pra Zogolli eshte gjykuar dhe denuar prej ndergjegjes kombetare me vdekje dhe si tradhetar i duhet vene litari.
Fjala e F.S.Nolit:
Vlora ka te drejte ta mbakje Avniun ne gjirin e saj,sepse kjo e kuptoi shume bukur se cfare rendesi te madhe ka pasur gjesti i Avniut ne Paris,nje gjest, i cili nderoi faqen e historise shqiptare.
Bajram Curri:
Po te kishte shpetuar i gjalle,prape Shqypnise do t’ia falte jeten,sepse pe r Shqipnine kishte le Avnia.Luigj Gurakuqi…ne 12 vjetorin e Shpalljes se Pavaresise m2 2 8 nentor 1924…
Rustemit,qe sivjet po kremton diten e Flamurit prane plakut te arberoise ne gji te memes se lirise sone.
4.Lindi në Libohovë. Mësimet fillore i mori në vendlindje, vazhdoi në normalen e Elbasanit dhe më vonë në Shën Mitër Korone (Itali), kurse studimet e larta për pedagogji i filloi në Universitetin e Romës. Ndërkohë Avni Rrustemi punoi si mësues në Libohovë (1910), në Tragjas të Vlorës (1913), në Tepelenë (1916-1917) e në Vlorë (1917-1918).1908 bashkua me çetën e Çerçiz Topullit, 1910 bëri një përpjekje për të vrarë në Shkodër komandantin e ekspeditës ushtarake osmane gjeneral Shefqet Turgut pashën. Më 1914 u radhit në forcat shqiptare për çlirimin e Shqipërisë së Jugut.
1918 , me nismën e tij u formua në Vlorë shoqëria atdhetare e rinisë vlonjate me emrin “Djalëria e Vlorës”. Në krye të saj organizoi demonstratën anti-imperialiste të 28 Nëntorit 1918 kundër pushtuesve italianë.
Në pranverë të vitit 1919 në Shën Mitër krijoi “Lidhjen e Rinisë Shqiptare” për mbrojtjen e të drejtave kombëtare, kurse më 13 qershor 1920 vrau me atentat në Paris Esat Pashë Toptanin.
P.K.SH. E DREJTUEME NGA TERRORISTI ENVER HOXHA
*ISHTE NË SHERBIM TË KASAPËVE SHOVENISTË SERBË…/
*Lufta Civile në Shqipni gjatë viteve 1943-1944 1941 – 1944 /
Nga Fritz RADOVANI*
Kaq na e kanë prue shpirtin në fyt turqit, sa askush, nuk i zenë me gojë bizantinët.Vetem kur shihej ndonjë fëtyrë e shtrembët dhe e permallueme thohej me përçmim: “Kjo fëtyrë asht si me kenë figure shkjeshë!..” E pra, jo pak vjetë bizantinët kanë kenë pushtues!
Pa u kujtue fare se po bahen 70 vjetë nga ajo ditë e zezë e pushtimit komunist, në vitin 2014, Shqiptarët presin me ra nga qielli “Liria, Paqa, Demokracia…Lufta kundër korrupsionit, e deri tek pajtimi i gjaqëve…”, me një fjalë: “Shteti Ligjor” pritet me ra me borë ose nga përmbytjet e ujnave; më duket, ma shumë nga “përmbytjet”… Plot 70 vjetë që po sundojnë komunistët!
Plot 73 vjetë po bahen që komunistët jugosllavë apo “bolshevikët” e Titos, morën nga Aleatët autorizimin me pasë nën “kujdesin” e tyne, edhe shtetin kukull të anadollakëve shqiptarë (po i themi), per me e shartue me komunizmin stalinist të Titos…dhe me pjellë Republiken Demokratike Shqiptare, (e shtat-ta e pashpallun zyrtarisht e Jugosllavisë Federative).
Edhe pse Lufta e Dytë Botnore korrte jetë njerzish çdo minut, Italia fashiste krijoi tek né një situatë të pakuptueshme per Shqiptarët. Ajo jo vetëm, mbushi magazinat e tregtarëve me mall e qypat me napolona flori, po edhe çliroi Tokat tona të Hotit, Grudës, Kosovës e deri poshtë në Maqedoni Perëndimore, të cilat mbas kapitulimit të saj i mori në kontroll Gjermania. Kjo as që shkruhet as nuk zehet me gojë nga “dr. prof.” tanë, edhe pse asht ngjarje e vitëve 1941 – 1944.
Ishte pra, pikrisht Lufta e Dytë Botnore që hapi një kapitull të ri, aqsa dramatik edhe të turpshëm për të gjithë ata që me të gjitha mjetët e tyne po edhe të tonat, kanë punue për shfarosje të Trojeve Shqiptare dhe shkombtarizimin e pandërpremë të Popullit dhe Shtetit Shqiptar Evropjan. I vetmi shtet që nuk kishte pretendime të zhdukjes sonë nga harta e Evropës, ishte Gjermania, kjoftë, edhe per “interesat” e saj. Edhe kur ajo ishte në falimentim të luftës, autorizon Rregjencën Shqiptare nëpërmjet At Anton Harapit, me u lidhë me Aleatët, për me mujtë me shpëtue nga bolshevizmi stalinist dhe neoshovenizmi ruso – sllav i pashmangshëm që po pushtonte Ballkanin, e që donin të eleminonin nga harta Shqipninë Europjane.
“Një administrim ushtarak në kuptimin e mirëfilltë në Shqipëri, nuk ekzistoi… Politika e Gjermanisë pati si parim prijës rëspektimin e Shqipërisë si Shtet neutral dhe i pavarur.”, thohet në relacionin e Militarbefehlshaber Sudost të Vermahtit Gjerman. Shkrue nga Aurel Plasari.
Populli Shqiptar sigurisht pushtimin fashist nuk e priti mirë e kryesisht, nacionalistët e kanë shfaqë këte gja, për të cilën flet ma kjartë se kushdo Konti Çiano në kujtimet e tija. Ndersa, per qendrimet e Klerikëve të Besimeve të ndryshme, ate do ta paraqes pjesë në vete…
Grupeve komuniste shqiptare të Shkodres dhe Korçës, as që u binte ndër mend se duhej organizue rrezistencë e armatosun kundër Italisë fashiste, sepse, vetë Italia ishte në aleancë me Gjermaninë Nacional – Socialiste të Hitlerit, që ishte në marrveshje të plotë me Rusinë Nacional – Komuniste, pra, me Rusinë Bolshevike – Sovjetike të Stalinit, pikrisht me qendren e internacionales së komunizmit botnor. Si rrjedhim, përderisa, Stalini ishte që nënshkroi Traktatin Molotov – Ribentrop në vitin 1939, me aleatin e Duçes, Hitlerin, që ky Duçe, na kishte pushtue né, komunistët bolshevikë të Shqipnisë i shihnin fashistët italian si aleat dhe miqë të bolshevikëve sovjetikë dhe udhëheqsit të tyne Stalinit të “math”, të cilët, mendonin dhe punonin për krijimin dhe ndarjen e një Evrope të “Re”, me dy gjysma “mike” njena me tjetrën: Nacional – Nazistët dhe Nacional – Bolshevikët. Ky Traktat mes tyne nuk kje formal. Ndonse, pakti prej tyne u mendonte si i “sigurt”, po divergjencat e mëshefta sollën pasojë luftën mes tyne. Kur Hitleri në befasi sulmoi mikun e vet Stalin, komunistët u zgjuen nga gjumi dhe u vune në lëvizje kundër okupatorit, sigurisht, jo për atdheun e tyne, po për “atdheun” me Stalinin në krye… Pikrisht, këtu, qendron ironia e Luftës Nacional- Çlirimtare, se vetë komunizmi dhe idelogjia marksiste predikon se, “proletarët nuk kanë atdhe, derisa thohët se s’kanë as pronë”.
Ishte viti 1941 kur misionarët e Titos në Shqipni (Ali) Dushan Mugosha dhe (Sali) Miladin Popoviç-i u lidhën me një pjesë të komunistëve shqiptar që mund të komunikonin ma mirë se me pjesën tjetër që mund t’iu dilte nga kontrolli, dhe me datën 8 nandor 1941, formojnë “Partinë Komuniste të Shqipërisë” mu në qendren e grupimeve antishqiptare në Tiranë, ku këto rryma politike që në vitin 1913 me tradhëtarin Esad Pashë Toptani, punonin vetëm për kolltuk e me mbushë xhepat e me ikë jashtë… dhe asnjëherë në histori, për unitetin e Shtetit Shqiptar.
Kolltukomania, dhe perfitimi material personal u shfaq randshëm qyshë në vitin 1920, kur Veriu kërkonte me kambëngulje që për interesat kombëtare të të gjithë Trojeve Shqiptare, Kryeqyteti duhet me kenë Shkodra. Lidhjet e mëshefta me Beogradin nuk kishin si të lejonin një gja të tillë. Kryeqyteti i Shqipnisë për interesat shoveniste të fqinjëve mbet Tirana.
Tirana ishte jo vetem dëshirë e Toptanëve dhe trashigimtarëve të tyne po, edhe e një tjeter surrati turpi në historinë tonë, prej të cilit frymzohej Enver Hoxha, per të cilin shkruen: “Fshatarët kryengritës e zgjodhën Haxhi Qamilin komandant të përgjithshëm…njeriun më të besuar, më trimin, më të vëndosurin, më të thjeshtin…”(E.H. Vepra 23, fq 141.) Ishte ky Haxhi Qamil, që me djegëjen e qelës Don Nikoll Kaçorrit dhe bibliotekës së Tij, kishte afirmue vetën si paraardhës i denjë i Enver Hoxhës, me zanë vend në Fjalorin Enciklopedik Shqiptar, në faqe 886, botim i vitit 1985, në Tiranën e “akademikëve haxhiqamilist” të fundit shek. XX.
Pikrisht, Tiranën e zgjodhën miqtë serbë, të derguem nga shovenisti Tito. Aty u formue ajo parti që u përfaqsonte me pjesën Jugore të Shqipnisë, ndonjë nga Shqipnia e mesme dhe nga Shkodra me një përfaqsues të komunistëve ortodoks Vasil Shanto, kur Shkodra, kishte “vetëm 99 vetë” të atij besimi e kurrë 100, siç flitej nga “historia e luftës” e fshatit Vrakë, po kurrë, nga ajo e Shkodres, që erdhi tue u përforcua nga lakmia bolshevike për pushtet absolut me çdo kusht. Lakmia e PKSh kryesisht me jugorët korçarë shkaktoi një perçarje të papame mes tyne. Elementi komunist i grupit Zef Malës u konsiderue i pavlefshëm për lëvizjen nacional çlirimtare, aqsa bashkpunëtorët jo katolikë të grupit të tij verior tue përfshi edhe Vasil Shanton e Qemal Stafen që kishte studjue në gjimnazin e Shkodrës, jo vetem, u tradhëtuen po, dhe u vranë mbrenda dy vjetësh…ndonse, edhe kjo nuk i ka ra në sy ende “studjuesve” tanë të “historisë së partisë komuniste”. Nuk duhet ti “fajsojmë”, mbasi lëvizja Nacional-Çlirimtare kje vetëm Vllavrasje!
Si mund të formohej një parti komuniste pa prani të njenit prej kryetarve ma të vjeter dhe ma të kulturuem të një grupi komunist që ishte që në 1936, në qytetin ma të randsishëm të Shqipnisë Veriore, në Shkoder..? Ja edhe një fakt antishkodranë: Në vitin 1942, në shtëpinë e komunistit Jordan Misja në Shkoder, u zhvillue lufta kundër fashistave. Aty u rrethuen tre komunistë Jordani, Branko Kadija e Perlat Rexhepi. Branko Kadija dhe Perlati u shpallën heronjë, ndëra, Jordani, të cilit iu dogj shtëpia dhe u var në litar, u shpallë dëshmor…
“Historia” e Shqipnisë dhe e luftës partizane, asnjëherë nuk ka shkrue asgja në libra për luftën nacinal – çlirimtare ndër krahinat nga Kosova, Hoti, Gruda, Tivari, Maqedonia, Vorio – Epiri, Çamëria edhe pse brigadat tona partizane kaluen në Veri për çlirimin e tokave tona…dhe, si ndodhi lanja “përjetsisht” nën zgjedhën sllave të Popullit Shqiptar në Kosovë, Hot, Grudë etj. Këto ishin krahina të shituna prej Enver Hoxhës, per hir kolltuku e vllavrasje, i cili, me 1 korrik 1946 u dekorue në Beograd nga vetë “shoku” Tito, “Hero i Popujve të Jugosllavisë”
Në dukjen fallco të Konferencës së Pezës, komunistët iu kushtuen plotësisht çeshtjes së çlirimit nga okupatori në bashkpunim me grupet tjera antifashiste dhe me hipokrizi u bashkuen komunistë e nacionalistë. Atje u gjet Mustafa Gjinishi, Enver Hoxha, Ymer Dishnica, Myslim Peza, Kristo Thëmelko, Gjin Marku, etj., që përfaqsonin komunistët. Ndërsa, me Ndoc Çoben, morën pjesë delegatët e të tri rrymave: Ballistët, Zogistët dhe Nacionalistët, të përfaqsuem nga Skender Muço, Ramazan Jarani, Halim Begeja, Abaz Kupi, që bashkpunoi me komunistë deri në konferencën e Labinoti (1943), etj. Fëtyra e vërtetë e komunistëve në sherbim të Titos, doli e kjartë mbas Konferencës së Mukjes me 1 Gusht 1943., kohë në të cilën “nacional – çlirimtarët” bolshevikë fillojnë haptas Luftën Civile, kunder Shqiptarëve që luftonin per Lirinë e Atdheut kryesisht, në Jugun e vendit. Këta Shqiptarë asht shumë e vërtetë se e donin Atdheun, po nuk pranonin bashkpunimin me sllavo komunistët e druzhe Titos, prandej, jo vetëm, u vranë dhe u masakruen nga bandat e Enver Hoxhës, Mugoshës dhe Popoviqit, po u shuen me fise, fshatra e vendstrehime ku, Lufta Civile barbare ende nuk asht e shkrueme nga historianët mashtrues.
Mbi parimin bazë u përbetuen për Flamurin: “Pa dallim feje krahine dhe ideje”. Me këte motiv u ba edhe marrëveshja e Mukjes, nga palët pjesmarrëse. Sikur, komunistët shqiptarë të banin përjashtim nga “morali komunist” i njohun per pabesi, vrasje dhe tradhëti mbas shpine, dhe t’u qendronin besnikë parimeve të Pezës dhe të Mukjes, domethanë, sikur të mos e kishin uzurpue udhëheqjen e përbashkët të Frontit Nacional-Çlirimtar Enver Hoxha me Mugoshat e Popoviqët shovenistë sllav të Titos, ku ishin prezent: Balli Kombtar, Legaliteti dhe Nacionalistët, fitorja vertetë do të ishte kombëtare, pluralizmi e demokracia do të ishte vendosë që gjatë Luftës, humbjet në njerëz dhe material do të ishin fare të vogla, dhe mbas çlirimit do të ishte vendosë një demokraci me na e pasë zili edhe fqinjët “dashamirës” si dhe shumë shtete tjera. Po ashtu, dhe progresi i gjithëanshëm i vendit do të kishte avancue në mënyrë të pandalshme. Në ata kushte Enver Hoxha me bolshevikët e vet, nuk do të mundnin të tradhëtonin çeshtjen kombtare tue i shitë Trojet tona, vetëm për me sigurue kolltukët e pushtetit. Ishte shansi i parë në Histori kur fati i Tokave tona Shqiptare do të ishte në dorën e vetë Shqiptarve, mbasi në Trojet Shqiptare kur ishin okupue nga fashistët dhe nazistët filloi administrimi nacional dhe pothuej, në të gjitha fshatrat kryesore u hapën edhe 250 shkollat Shqipe me mësues nga Shqipnia, tue lanë në një anë administratat e tyne në të gjitha zyret shtetnore po me nëpunës Shqiptar. Shqipnia ishte i vetmi vend në Europë që administronte lirisht monedhën e vet kombtare. Rruga e sigurtë e çifutëve per të shpetue jetën nga nazistët ishte Shqipnia dhe Kosova e bashkueme me ne. Rregjenca e Shqipnisë vazhdoi rrugen e shpëtimit të çifutëve, fillue nga Mustafa Kruja e vazhdue nga At A. Harapi, por këte fakt, sot fallsifikatorët e “’fillojnë me kohën e Ahmet Zogut”, kur Hitleri, i kerkoi në vitin 1933, “vendosjen e çifutëve në Shqipni, per mëkamjen e ekonomisë shqiptare me bankat e kapitalet e tyne, përballë varfnisë vendëve fqinjë sllave…”. Fatkeqsisht, u vjen turp me tregue injorancën e Ahmet Zogut, i cili iu përgjegjë kështu: “Shqipnia asht një vend me shumicë të madhe myslimanësh, dhe nuk mund të pranoj çifutët këtu, se kështu, do të humbi sundimin…”
Edhe mosbashkpunimi i çifutëve me komunistët “antinazistë”… e ka domethanjen e vet!..
Gjithshka dhe gjithmonë… në Shqipni lidhej me uzurpuesit e fronit… Po kush ishin tek né uzurpatorët dhe si e fituen marrjen e pushtetit pikrisht antishqiptarët e “betuar”?
Interesat e komunistëve tanë u përputhën me ata të komunistëve jugosllavë, bullgarë e shovenistëve grek, të cilët komandoheshin nga Moska dhe Londra, kështu, ata gjetën strehën e tyne të tradhëtisë tek antishqiptarët bolshevikë komunistë tek né, të cilët, ishin të lidhun me interesat e Aleatëve në Ballkan, prandej dhe katastrofa e jonë kombëtare kjé e paevitueshme…
●Anglezi A.Glen, shkruen: “Ato që i përcaktuan ngjarjet kanë qenë armët, të cilat iu dhanë Enver Hoxhës, e partizanëve… Né bëmë shumë pak me ua shpërblye besnikrinë miqëve tanë (nacionalistëve e Abaz Kupit). Në vend të kësaj, pa qenë nevoja né lejuam që ata të mundëshin dhe disa të tradhëtoheshin.” (“Albania’s National Liberation Struggle” fq. 363)
*N evijim te ciklit: Në 70 vjetorin e përmbytjes së Shqipnisë…
Melbourne, Nandor 2014. Vazhdon Pjesa III…
E Premtja e Euro 2016
Te premten ne oren 20.45, ne stadiumin “Route De Lorient” ne Rennes, do te luhet ndeshja miqesore France- Shqiperi/ Ja ndeshjet e tjera/
Programi i ndeshjeve qe do te luhen te premten per eleminatoret e Euro 2016 eshte:
Grupi D:
(18.00): Gjeorgji – Poloni
(20.45): Gjermani – Gjibraltar
(20.45): Skoci – Irlande
Klasifikimi: P N F B H GOL dif
1. Poloni 7 3 2 1 0 11 2 9
2. Irlande 7 3 2 1 0 10 2 8
3. Skoci 4 3 1 1 1 4 4 0
4. Gjermani 4 3 1 1 1 3 4 -1
5. Gjeorgji 3 3 1 0 2 4 3 1
6. Gjibraltar 0 3 0 0 3 0 17 -17
Grupi F:
20.45:
Greqi – Ishujt Faroe
Rumani – Irlanda Veriut
Hungari – Finlande
Klasifikimi: P N F B H GOL dif
1. Irlanda Veriut 9 3 3 0 0 6 1 5
2. Rumani 7 3 2 1 0 4 1 3
3. Finlande 4 3 1 1 1 4 4 0
4. Hungari 4 3 1 1 1 3 3 0
5. Greqi 1 3 0 1 2 1 4 -3
6. Ishujt Faroe 0 3 0 0 3 1 6 -5
Grupi I:
20.45:
Serbi – Danimarke
Portugali – Armeni
Klasifikimi: P N F B H GOL dif
1. Danimarke 4 3 1 1 1 3 3 0
2. Shqiperi 4 2 1 1 0 2 1 1
3. Portugali 3 2 1 0 1 1 1 0
4. Serbi 1 1 0 1 0 1 1 0
5. Armeni 1 2 0 1 1 2 3 -1
Miqësorja me Francën, De Biazi: Na duhet te ruajmë vlerat e lojës sonë
Te premten ne oren 20.45, ne stadiumin “Route De Lorient” ne Rennes, do te luhet ndeshja miqesore France- Shqiperi, ne kuadrin e pergatitjeve per Euro 2016, qe do te organizohet ne France
Trajneri i perfaqesueses shqiptare te futbollit, italiani Gianni de Biazi dhe kapiteni i saj, Lorik Cana, e kane vleresuar shume kundershtarin. Sipas De Biazit, Shqiperia do te zhvilloje dy miqesore luksi, me 14 nentor ne Renes kunder Frances dhe ne 18 nentor ne Genova kunder Italise.
“Jane dy ndeshje miqesore te nje niveli shume te larte ndaj duhet perqendrim dhe mjaft kujdes. Ne duhet te ruajme vlerat e lojes qe kemi prodhuar nepermjet ketij grupi lojtaresh”, eshte shprehur trajneri i perfaqesueses shqiptare.
Ndersa kapiteni Cana ka theksuar se “per ne e sidomos per lojtaret e rinj qe nuk kane shume histori ne kete grup, keto ndeshje jane shume te rendesishme, jo vetem se po luajmë kunder ekipeve dhe lojtareve me emer, por edhe sepse nepermjet tyre skuadra rritet dhe forcohet”.
Ekipi shqiptar eshte nisur sot drejt Frances dhe në orën 19:00 është parashikuar konferenca për shtyp e trajnerit të kuqezinjve Gianni De Biazi, ndërsa në 19:30 ekipi shqiptar do të stërvitet në stadiumin e Rennes
Romela Begaj, kampione bote
Peshëngritësja shqiptare, Romela Begaj ka triumfuar në garën e shkeputjes, duke u shpallur kampione bote në kampionatin botëror që po zhvillohet në Kazakistan. Ajo ka mundur të ngrejë 113 kilogramë, duke lënë pas garuesit e tjerë.
Në dygarësh, Begaj ka ngritur 245 kg, duke u renditur në vendin e 7-të.
Në provën e parë në shtytje tentoi të ngrinte 127 kg, por dështoi. Në provën e dytë 127 kg ia doli me sukses peshëngritësja kuqezi. Begaj ka shkelqyer edhe në provën e tretë, kur ka ngritur shtangën me peshën 132 kg.