• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

GABOVE Z. KRYEMINISTËR

October 1, 2013 by dgreca

Ne Foto:Kryeministri Edi Rama ne foltoren e darkes gala te Keshillit Shqiptaro-Amerikan nga ku sulmoi Konsullin e Pergjithshem te Shqiperise ne NY, Dritan Mishto/ Foto-Dritan HAXHIA/

Nga Frank Shkreli/

Javën që kaloi, Kryeministri i ri i Shqipërisë, Z. Edi Rama ishte njëri ndër personalitetet e larta politike shqiptare dhe amerikane të ftuara në darkën vjetore të Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan (KKSHA).   Me këtë rast, ai si dhe personalitetet e tjera të pranishëm në darkë, mbajti një fjalim i cili në mendimin tim ishte një fjalim i mirë për nga mënyra e shprehjes, por nga përmbajtja u gjykua nga shumë pjesëmarrës  si ofendues ndaj diasporës në përgjithsi dhe diasporës së vjetër në veçanti.  Megjithëse kishte zhurmë dhe fjalimi dëgjohej keq, shumë vetave u ra në sy mënyra se si Z. Rama foli (ase nuk foli) për diasporën në Amerikë.  Përmendi punën dhe kontributin e Nolit e të Konicës në fillim të shekullit të kaluar, dhe pothuaj injoroi fare emigracionin e pas luftës së dytë botërore, duke këcyer tek kontributi i emigracionit të ri i 20-viteve të fundit, megjithëse shumica e pjesëmarrësve në darkë ishin bijtë e bijat e atij emigracioni të arratisur nga regjimi komunist.  Disa vërejtës nuk u duruan të shpreheshin se mos vallë ishte këjo një përpjekje ndoshta e paqëllimt, por sidoqoftëfatkeqe për të pëçarë komunitetin, i cili ndryshe nga koha e regjimit enverist kur diplomatët e tij s’bënin gjë tjetër veç të përçanin komunitetin shqiptaro-amerikan – sot emigracioni i vjetër dhe i ri kanë gjetur një modus vivendi të mrekullueshëm.  Zot na ruaj!  Shpresojmë që edhe këjo të ketë qenë një shprehje ose mungesë shprehjeje e pamenduar mirë, thjeshtë një gafë.  Askush nuk duhet të ketë dyshim se ky komunitet ka punuar dhe vazhdon të punojë për të mirën e Shqipërisë dhe të kombit shqiptar, pa marrë parasyshë se cila parti politike mbanë frenat e qeverisë në Tiranë.

Por ajo që ra më së shumti në sy dhe habiti të pranishmit ishte njoftimi  i udhëheqsit të qeverisë shqiptare të shkarkimit nga puna të konsullit shqiptar në Nju Jork. Sipas shumë të pranishmëve, përfshirë edhe amerikanët, ishte  ky një veprim i gabuar dhe aspak diplomatik për një kryetar qeverie, që para një audience të tillë,  të njoftonte me inat e zemërim,  dhe  tani po marrim vesh sipas raporteve në media të ndryshme, për hakmarrje të vjetëra,  shkarkimin nga puna të  një përfaqsuesi të lartë shqiptar, pikërisht largimin nga detyra të Konsullit të Republikës së Shqipërisë në Nju Jork, Z. Dritan Mishto.   Në fjalimin e tij, Kryeministri Rama deklaroi me një ironi, pasi Presidenti  Bujar Nishani i dorëzoi Kongresistit Eliot Engel  dekoratën e lartë të shtetit shqiptar, “Gjergj Kastrioti-Skënderbe”, duke thënë se ai nuk kishte sjellur dekorata për të dhënë por  tha se po njoftonte, sipas tij, lajmin e  mirë të emërimit  të  një “konsull nderi nga radhët e juaja”.   Kryeministri u shpreh duke thënë tekstualisht këto:

“Jam shumë i kënaqur t’u njoftoj se Ministri ynë i Punëve të Jashtëme i ka propozuar qeverisë së Shteteve të Bashkuara për të pasur në këtë qytet madhështor një konsull nderi, në vend të një konsulli burokrat, të cilin tanimë e kemi pushuar nga puna.   Ky konsull i ri nderi do të jetë njëri prej jush, i cili do punojë me ju dhe me ne, dhe jo i ardhur nga Shqipëria për punë propagandistike, e ai është Sal Rusi”, tha Kryeminsitri shqiptar Edi Rama.

Nuk është e qartë nga deklarata e kryeministrit shqiptar nëse dhe si “konsulli i nderit” do kryej punët zyrtare konsullore, pasi Shqipëria ka edhe të tjerë “konsuj nderi” në Amerikë dhe me sa di unë ata nuk merren me punë konsullore, por vetëm me gostitje, me pritje e përcjellje dhe një titull itillë u akordohet atyre për ato që ata mund të kenë bërë për Shqipërinë dhe shqiptarët, por nuk mund të zevëndsojnë kryerjen e detyrave të përditëshme të një konsullate siç është ajo në Nju Jork me komunitetin  më të madh shqiptar në Amerikë.  A do të thotë Kryeministri Rama se Konsullata Shqiptare në Nju Jork do mbyllet?

Sidoqoftë,  një prononcim i tillë në darkën vjetore të KKSHA-së, ishte diçka e paparë dhe e pa dëgjuar për shumë pjesëmarrës, që një kryetar qeverie të përdorte një foltore të tillë për të njoftuar shkarkime diplomatike për inate të vjetra, në këtë rast shkarkimin nga detyra të konsullit shqiptar në Nju Jork, Z. Dritan Mishto.  Kishim mbetur gojë hapur.   Këjo ishte një deklaratë e nxituar nga zemëra e jo nga mendja.  Mendja duhej t’i thonte atij dhe këshilltarëve të tij se ishte gabim të bëhej një njoftim i tillë, pasiaty nuk ishte vendi as rasti për të bërë një deklaratë të tillë.  Sidomos para një audience ku kishte shumë amerikanë, e të cilët si pjesë e kulturës së tyre, gjëra të tilla i konsiderojnë si pjesë e paprekshme e privacisë së personit dhe jo si një çështje as rast për të larë të palaratë në publik.  Pa marrë parasyshë problemet që Kryeministri Rama mund të ketë apsur në të kaluarën me Konsullin Mishto, një gjë e tillë nuk i jep nder personit as qeverisë së kryeministrit të ri.

Ndërkaq, Konsulli i Republikës së Shqipërisë në Nju Jork, Dritan Mishto u ka dërguar drejtuesve të Këshillit Kombëtar Shqiptaro Amerikan një letër me të cilën ai “shpreh keqardhjen dhe shqetsimet në lidhje me sulmet personale kundër personit tim gjatë fjalimit të Kryeministrit të Shqipërisë, Z. Edi Rama në darkën tuaj vjetore më 27 Shtator, 2013.”   Në letrën e tij drejtuar udhëheqsve të KKSHA-së, Konsulli Mishto shkruan më tej se, “vlerësoj shumë seriozitetin e organizatës suaj dhe jam i bindur se ju, në asnjë mënyrë, nuk do të lejoni  që foltorja e organizatës suaj të përdoret për sulme personale dhe politike”, dhe i kërkon kësaj organizate që të distancohet nga ky akt.

Largimi nga puna është një gjë normale në çdo shoqëri,por rotacioni i diplomatëve i ka rregullat e veta në çdo vend.  Qeveria ka të drejtën e vet të pushojë diplomatët dhe  të emërojë njerëzit që dëshiron për ta përfaqsuar atë në botë.  Edhe Shqipëria ka rregulla të tilla.  A u ndoqën këto në rastin e pushimit nga detyra të Dritan Mishtos dhe të tjerëve?   Mirë a keq, në sytë e Kryeminsitrit të tanishëm, a i shërbyen këta, përfshirë edhe Dritan Mishton e të tjerët, një qeverie të mëparshme shqiptare e cila ishte zgjedhur nga populli shqiptar, e njohur nga bota, përfshirë Shtetet e Bashkuara.  A kanë të drejta diplomatët shqiptarë, cilës do qeveri që ata i shërbejnë?  Po familjet e tyre, të cilat në të vërtetë janë viktimat kryesore të vendimeve të tilla të papritshme dhe të parakohëshme?Fëmijtë në shkollë, bashkshortet në punë, e tjera.   Ata që i dinë mirë kushtet nën të cilat jetojnë diplomatët shqiptarë në Amerikë dhe anë e mbanë botës këto 20-vitet e fundit, nuk habiten për sjellje të tilla nga Tirana ndaj përfaqsuesve diplomatikë shqiptarë në botë.   Unë e them këtë  jo vetëm për këtë qeveri, por e kam thënë edhe për qeverinë e mëparshme, për mungesat e saja ndaj ambasadës së Shqipërisë në Uashington, e cila për një kohë ishte mbyllur për mungesë fondesh.

Ish-Senatori amerikan Uilliam Fullbrajt do të na këshillonte se pushteti nuk është virtyt dhe pat paralajmëruar udhëheqsit e këtij vendi të kohës së tij që të kenë kujdes nga arroganca e pushtetit. Një porosi e vlefshme këjo për të gjithë e kudo, edhe sot.

Filed Under: Analiza Tagged With: Edi Rama, Frank shkreli, gabove z. Kryeminister

Nga përmbledhja poetike”TOKË DARDANE”Shaban Cakolli

October 1, 2013 by dgreca

 

Shaban Cakolli u lind në Krilevë të Dardanës(ish-Kamenicë).Shkollën fillore e kreu në vendlindje,të mesmen në Dardanë,kurse studimet në Fakultetin Filologjik të Univerzitetit të Prishtinës.Me shkrime ka filluar të merret qysh si nxënës.Shkruan poezi,prozë dhe publicistikë.Shkrimet e tij janë botuar në gazeta dhe revista që botohen në Kosovë dhe diasporë.Jeton dhe krijon në Gladbek të Gjermanisë.Ka botuar vëllimet poetike:”TOKË DARDANE”,”LOTI I ATDHEUT”,”DETI I QIELLIT” dhe”KRISMA E FJALËS”,AGSHOLI”kurse ka në dorëshkrim edhe disa vëllime tjera.Disa shkrime të tij janë përkthyar në gjuhën gjermane,turke dhe kroate.Është i përfshirë në antologji gjermane dhe disa antologji poetike shqipe në Kosovë dhe diasporë si dhe është në Lidhjen e Shkrimtarëve Artistëve dhe Krijuesve shqiptarë në Gjermani(LSHAKSH).

KA KOHË

Ka kohë

që jam duke u ngjitur

Lugut të Blertë

të Gërmisë.

Ka kohë që ujë pi

në krojet e fëminisë.

Ka kohë

që më janë ngatërruar kohët

dhe nuk e di kur fillon e kur mbaron

Ëndrra.

ARBËRIA

Më e moçme se Hëna është Arbëria,

rrënjët i shtrin

tek mitet ilire

ku^perëndesha Dea

qumësht i jep

gjarpërit të shtëpisë.

Ëndrrat arbërore

me Qerren e Diellit

udhëtojnë

për të pushuar

në svastikën

e djepave tanë.

Derisa flenë arbërorët

dy shqipe të pagjuma

ëndrrat na i ruajn

netëve me hënë.

 

DARDANIA

Ja këto janë ato vise

ku pemët piqen në dimë

e lulëzojnë në verë.

Fëmijët dardanë

këmbëzbathur ecin

nëpër acarin e shekujve

 

për të arritur

 

në tokën e premtuar.

 

 

 

Kjo tokë është Dardania

 

e gdhendur në atë mburojë

 

që e mbajnë

 

luftëtarët e saj

 

nëpër betejat që s´i regjistroi

 

historia.

 

 

 

ZHGËNJIME

 

 

 

Evropën e krijuan së pari

 

me mite e legjenda.

 

 

 

Erdhi nga antika

 

në katër këmbë

 

në përrallat moderne

 

me urinë e Kronosit.

 

 

 

Djepi i saj

 

ku i dhamë qumësht legjendash

 

ende përkundet bosh

 

në gërmadhat e Ballkanit.

 

 

 

LEGJENDA E ROZAFATIT

 

 

 

Një fëmijë

 

kërkon gji

 

nga guri.

 

 

 

Nëna e murosur

 

me qumështin e saj

 

ruan qytetin e Shkodrës

 

nga ushtat e helmuara

 

të legjioneve romake.

 

 

 

Më kot babai

 

fëmijës së vet

 

i rrëfen rrugën e përgjakur

 

deri te kënga e lahutarit.

 

 

 

Ai s´do të kthehet

 

pa i pirë dy-tri pika qumësht

 

nga legjenda

 

e këtij shekulli.

 

 

 

DUKE SHIKUAR ORËN

 

 

 

Një shekull iku

 

duke shikuar

 

diellin me zenit.

 

 

 

Ku mbet ora jonë

 

që mat rrjedhën e gjakut

 

në histori?….

 

 

 

Pena ime gërryen mbi letër

 

hieroglifet

 

me të cilat kam shënuar

 

kronologjinë

 

e lindjes

 

deri në perendim

 

të epokës së gjakut.

 

 

 

DRURI I JETËS

 

 

 

Liliane Perrin-it

 

 

 

Ajo vdiq në nëntor

 

dhe flamujt e fateve tona

 

i zbritëm në gjysmështizë.

 

 

 

Liliane Perrini-i,

 

medalon i përjetshëm

 

ne do ta mbajmë të varur

 

në kujtimet tona.

 

 

 

Ajo iku në nëntor

 

dhe vjeshta hyri me verdhësi

 

në visoret e ëndrrave

 

duke shkundur gjethet

 

në Drurin e Jetës.

 

 

 

ËNDRRAT

 

 

 

Na mbytën ëndrrat

 

e dheut të huaj

 

 

 

Edhe netëve të pagjumë

 

bredhim të përhanshëm

 

hapësirave të bleruara

 

të vendlindjes.

 

 

 

zgjohemi

 

me ëndërr në qepallë,

 

dhe ngrysemi mbi pjalm gjumi

 

në bebëzen e lulëzuar.

 

 

 

Vetëm një grusht

 

dhe Kosovë

 

do të na sjellë

 

pushimin e trupit

 

dhe qetësinë e shqisave tona.

 

 

 

ROJA E TUFËS

 

 

 

Kur këndon Baca Nazif

 

fotografitë në mur lotojnë

 

nga malli:

 

“Ngjitet tufa me këmborë,

 

u prinë dashi me kurorë…”

 

 

 

Në karrige ahu

 

që ka lëshuar gjethe

 

rri ulur duke i rënë kavallit

 

i zgjon bylbylat e mallit

 

në kopshtet e largëta

 

nëpër këngë.

 

 

 

Nëpër mure zhagitet

 

hija e dashit të therrur kurban

 

për festën tonë të motmotit.

 

 

 

MALLI PËR FSHATIN E LINDJES

 

 

 

Arën me grurë e solli

 

në dhomën e stolisur

 

me kallij të vendlindjes.

 

 

 

Këtu në këtë qytet të huaj

 

as gruri se ka ngjyrën

 

e bebëzave tona:

 

është jeshil si zhapini

 

tek rrezitet mbi shkëmbij.

 

 

 

U poqën kallijtë në dhomë

 

nga malli ynë

 

ngjyrë bakri.

 

 

 

PLAGA E KURBETÇARIT

 

 

 

Është plagë

 

e nuk mbyllet kurrë

 

 

 

as nëzemër,

 

as në shpirt.

 

 

 

Stinët ndërrojnë,

 

datat në kalendar,

 

akrepat qarkojnë

 

rrathët e ferrit.

 

koha rri e ngrirë

 

në kujtime.

 

 

 

Plaga ime kullon

 

gjak

 

pika-pika

 

mbi kujtime….

 

 

 

SHAMIJA

 

 

 

Ma dha shaminë

 

që pat fshirë

 

lotin që ia shkrumoi faqet.

 

 

 

Kur u zgjova nga gjumi

 

me të i fshiva kujtimet

 

e lëndimet e zhubrosura…

 

 

 

Po njelmësinë e mërgimit,

 

 

 

me se do ta fshija,

 

me se do ta hiqja?

 

 

 

RASAT E MËRGIMTARIT

 

 

 

Një jetë e nemur

 

e lakuar nëpër

 

rasa.

 

 

 

Në emërore:Iliri!

 

në kallëzore:Dardani!

 

në rrjedhore:Kosovë!

 

 

 

Thirrorja është zhdukur

 

se nëna s´na dëgjon.

 

 

 

Emri ynë

 

edhe sot lakohet

 

nëpër histori.

 

 

 

 

 

NË KUJTESË

 

 

 

Dikush qan

 

mos po qaj unë?

 

 

 

Me ninullat të bukura

 

mí ndizte nëna

 

dhe qirijtë qiellorë

 

mbi kokë.

 

 

 

Mbi kokë,

 

pleqëria se ç´m´i shkundi

 

borërat e Sharrit

 

e duke bredhur meridianeve

 

ninullat e nënës s´mú ndanë.

 

 

 

Dikush qan

 

mos po qaj unë?

 

 

 

 

 

MALLI

 

 

 

Kur e lash shtëpinë

 

dhe ika nëpër botë

 

nëna deri te pragu i shtëpisë

 

më përcolli me lotë.

 

 

 

Ika unë i mjeri

 

nëpër baltë e terr,

 

nëpër shteg ylberi

 

vajta drejt në ferr.

 

 

 

Dielli rri i ngrirë

 

në qiellin e huaj

 

duke ma ngrohë jetën

 

me javë e me muaj.

 

 

 

 

 

Rrudhat e pleqërisë

 

s´ma shuajnë atë zjarr

 

që në vendin tim

 

të kem një copë varr.

 

 

 

 

 

REFREN KURBETÇARI

 

 

 

Kafka të ngjitura për lëkurë

 

që jetën s´e shijojnë kurrë

 

duke kujtuar lodrat e fëminisë

 

vrapin e bagëtisë në fushë

 

mallin që është përzier në këtë tymnajë.

Kush do túa ushqejë shpresën

ata që kurrë s í sheh të qeshur,

Rini e mbështetur për mur

deri kur?

KROI I AHUT

 

 

 

Nën shiun plak

 

diku në mal

 

buron me currila

 

uji kristal.

 

Rrjedh uji ngadalë

 

malit tatëpjetë,

 

siç rrjedh nëpër vite

 

malli im për jetë.

 

 

 

Një ylber kujtimi

 

rrjedh nëpër mote

 

prej zemrës sime

deri te zemra jote.

 

BYLBYL I LUMTUR

Ti në kafaz

unë mes natyre

ti këndej

e unë

matanë pasqyre

Ti lart në qiell

e unë poshtë në tokë,

as për një shekull

s´bëhemi shokë.

Eja të ndërrohemi

për shekullin e ri.:

unë pëllumb

ti bëhu njeri.

DITË E VONUAR

Si pikë uji nga shkretëtira

bëhu oazë

dhe mbushi burimet

që t´i freskosh zemrat e djegura

nga vapa qiellore.

Dhe eja

ditë e ëndrrave të bardha!

NËNA

Fjalë e qëndisur

 

me shkronja ari

 

te kokat e shqiponjës

në flamur.

U rritëm nëpër shekuj

në prehrin e saj,

me bazybenë

që na e lidhi për qafe

bredhim nëpër histori.

Edhe sot në kurbet

në ëndërr netëve dimërore

më flet.

 

DALLËNDYSHES

Shko në kopshtin tim

këput veç një mollë

ma sill t´i marr erë

të bëhem erë e saj.

Ma sill një lulëkuqe

me ngjyrë të flamurit

t´ma zdriti udhën

e shtegun nëpër terr.

KËNGË QYQESH

Në pullazin e shtëpisë

tubohen qyqet.

Netve me hënë

majë oxhaku

heshtjen mortore

vetëm kënga e tyre

e prish.

Mbështjell me ëndrra kobzeza

nëna mallkon

këngën e tyre mortore.

PARA XHAMISË SË MADHE NË PRISHTINË

Në Prishtinë

para kafenesë”Besa”

bërlyket shpresa për çdo ditë.

Para Xhamisë sëMadhe

tubohet mëngjeseve rinia

për të shitur rininë e vet.

As me pishë as me qiri

kurkund s´gjen

mall më të lirë në treg.

BOTA E TJETËRSUAR

Shekuj me radhë

 

po lind

 

Filed Under: Featured

Mes dritë-hijeve që krijojnë brazdat e kohës

October 1, 2013 by dgreca

Për romanin më të ri të shkrimtares Vilhelme Vranari-Haxhiraj-“Ankthi i së Vërtetës”/

nga Dr. Fatmir Terziu /    

“Romani më i ri i shkrimtares Vilhelme Vranari Haxhiraj është  titulluar“Ankthi i së vërtetës”.“Ankthi i së vërtetës” është vërtet ‘ankth’. Një ankth që vjen tek lexuesi mes poreve të gurta të jetësisë dhe ngjeshet brenda dritë-hijeve të tyre si një gangrenë që prodhon të padukshmen dhe të patundshem e rrezikshme. “Ankthi i së vërtetës” është pushtet, është meskinitet, është perifrazim, por është edhe asfiksi. Është vërtet “ankth frymëmarrës” që në trokitjen e hapjes së autores alarmon me: ky është “Ankthi i mohimit të së vërtetës së hidhur”, që e mban të strukur brenda vetes heshtja e heshtur.“/

                     Dr.Fatmir Terziu/

Sh.B.Nacional nxori nga botimi romanin “Ankthi i së vërtetës të  shkrimtares së mirënjohur Vilhelme Vranari Haxhiraj/

Para pak javësh Sh.B.Nacional nxori nga botimi Romanin më të ri të shkrimtares Vilhelme Vranari Haxhiraj me titull “Ankthi i së vërtetës”. Është një libër tronditës me temë sociale, që vjen si rezultat i mohimit të realitetit në diktaturë, ku njeriu paskesh qenë “kapitali më i çmuar”, kurse gruaja që lind jetën, “një qenie e vyer”, si dhe familja, si qelizë e shoqërisë njerëzore, baza sociale për një “shtet të fortë e të palëkundur”. Në këtë libër autorja përmes mendimit filozofik, nxjerr qartë se e vërteta e hidhur është e vështirë të pranohet, është ankth frymëmarrës të tregohet dhe pasoja e së vërtetës së mohuar… që të jetohet është torturë . Kur mbaron së lexuari, mes mendimeve të thella , lexuesi pyet ndërgjegjen: “Kështu ka ndodhur vërtetë?!Romani ka për redaktor, kritika e të cilit është edhe parathënia e librit , si dhe kopertina nga Dr. Fatmir Terziu. Recensues është Fitim Haxhiraj. Botoi ShB “Nacional” dhe e shtypi Europrint, të cilët autorja i falenderon dhe vlerëson për bashkëpunimin me mirënjohje.

Dy fjalë për Vilhelme Vranarin

Vilhelme Vranari (Haxhiraj) (u lind më 8 dhjetor 1944 në Kaninë të Vlorës), pinjolle e familjes së princit Gjergj Arianiti. E përndjekur nga lufta e klasave, më e egra që ka njohur njerëzimi, edhe pse iu mohua çdo e drejtë humane, sepse pas burgosjes së të atit, xhaxhait dhe vrasjeve makabre të një xhaxhai, tre kushërinjve të parë dhe internimit të famijes së saj, ajo mundi të arsimohet. Ia ndaluan diplomimin në Histori-filologji, e pushuan nga puna dhe Vihelmja mundi të diplomohet në fakultetin histori-gjeografi. Pas rënies së diktaturës komuniste, rinisi punë në arsim. Kjo i dha mundësinë të shpalos talentin e saj si veprimtare për emancipimin e gruas, si luftëtare në mbrojtje të të drejtave dhe lirivev të saj. Duke kërkuar më shumë nga vetja, krahas punës për demokratizimin e shoqërisë, Vranari gjeti veten në letërsi, vuri në jetë talentin e ndrydhur dhe të mohuar. Tashmë ajo njihet jo vetëm brenda vendit, por edhe jashtë kufijëve të Shqipërisë, si poete, romanciere, autore e prozës sè shkurtër, në letërsi për fëmijë dhe publicistikë. Puna e saj ka tërhequr vëmendjen e jurive dhe kritikës kombëtare dhe ndërkomëtare, tashmë e vlerësuar me 17 çmime letrare, nga këto shumica “Çmime të Para”, “Medalje Argjendi”,”Medalje Ari”,”Çmimin e Karrierës”, deri në Urdhrin “Mjeshtre e Madhe e Penës”. Natyrisht ky sukses e gjen përgjigjen te puna e saj voluminoze dhe cilësore, si autore bashkëkohore, që e ka pasuruar kolanën e letrave shqipe me 33 tituj librash.

Mes dritë-hijeve që krijojnë brazdat e kohë- Kritikë

Romani më i ri i shkrimtares Vilhelme Vranari Haxhiraj është  titulluar “Ankthi i së vërtetës”.

“Ankthi i së vërtetës” është vërtet ‘ankth’. Një ankth që vjen tek lexuesi mes poreve të gurta të jetësisë dhe ngjeshet brenda dritë-hijeve të tyre si një gangrenë që prodhon të padukshmen dhe të patundshem e rrezikshme. “Ankthi i së vërtetës” është pushtet, është meskinitet, është perifrazim, por është edhe asfiksi. Është vërtet “ankth frymëmarrës” që në trokitjen e hapjes së autores alarmon me: ky është “Ankthi i mohimit të së vërtetës së hidhur”, që e mban të strukur brenda vetes heshtja e heshtur.

Heshtja

“Sa shtrenjtë kushton heshtja vallë?

Besoj se s’ka as limit dhe as masë,

 

hesht…vetëm ai,

‘Askushi’…

një qenie pa identitet,

mohon jetën e dinjitetin e vet,

që nuk e di se…

të jesh prind është përgjegjësi,

s’di  cili është …

dhe kujt kombi i përket.

Një i tillë…

a mund të jetë gjykatës

i ndërgjegjes së vet ?!

Kurrë…!

Veç ankthi i së vërtetës e tremb…

oh, sa e tremb…

dhe për jetë atë e mban peng…!”

Vivra

Heshtja, titulli i poezisë, me të cilën nis ky libër, është ‘askushi’ ajo qenie pa identitet. Ajo qenie me fuqi që bëhet gjykatës, ajo qenie që shemb e strukturon sipas shijes së athët të jetës. Ajo qenie që struket mes heshtjes dhe ndërton kala të madhe me bedena vuajtjesh dhe grimash njerëzore. Në këtë sfumim gjërash “heshtja” pasojë e “Ankthit të së vëretetës” është vetë morali që ndërtohet në labirinthe të tretshme mes vetë ankthit rrënues. Ky ankth rrënues është në fillimet e demokracisë, por ai sapo ka nisur udhën e tij mes ‘të tjerëve’, atyre që tashmë janë vetë mbushësia e kësaj ankth-jete: “Të tjerët ishin qeveritarë, politikanë ose tregtarë, shumica e të cilëve sapo kishin nisur karrierën politike apo administrative”. Janë këta ‘të tjerë’ që sapo kanë nisur të ndërtojnë brendinë e ankthit. Por vetë ata janë larg ankthit, janë larg e shumë larg atij…, se ata janë zyra, vula vetë, po aq edhe doganierët e uniformat e shtetit. Ata janë vërtet të tjerët. Janë … ‘të therrët’! Të therrët në ecje, të tillë në paraqitje. Kanë lindur të bëhen ndryshe. Ndryshe në hapjen e re demokratike. Dhe pjesa tjetër është në vëzhgim. Në atë sykapje që kërkon mes makthit dhe ankthit…: “Si në lajthitje e sipër padashur pyet : Ndërsa ndjen peshën e rëndë të presionit, dhunës psikologjike, denigrimit, keqtrajtimit, të duket vetja një zero, një inekzistentë. Në këtë kohë vë duart në kokë dhe këlthet:Dhe vërtet më pas ‘ankthi’ prodhon kreshendon e vet. Atë kreshendo që përtypet nën dhëmbë e që stilohet në tru. Kërkohet si në rolin e një hulumtuesi në atë hapësirë për të përlogaritur çdo hap, çdo detaj, çdo ngjyrë, ku sundojnë larushitë e natyrës, çdo trokamë ku vetëm ajo e identitet-humburit rrëshqet si slitë akulli mes asaj vape të tretshme trupore. Është një tundim i gjallë. Një tundim që rrënkon me fatin e prodhuar nga “mohimi i së vërtetës”.“Ankthi së vërtetës” është moduli më i nevojshëm i prozës për ditët që pasojmë. Është vetë moduli që bashkon tërësinë tonë në katër cepat e botës. Është ai modul që i afrohet gjithënjeriut me e pa identitet të lexoj fatin e tij në tri kohë. Në tri kohë që flasin e heshtin njëherazi. Në tri kohë që kapërcejnë edhe hapësirën e qiellin…, vërtet deri në skajshmëri!Kjo skajshmëri herë diktohet herë filozofohet. Herë renditet në dritë-hijësi argumentesh e herë struket nën vëtë kumtin e heshtjes që kërkon me ngut garancinë e ruajtjes “të së vërtetës së hidhur”. Këta tipa që janë dhe mbeten produkt i një kohëbote tjetër në udhë të krisura me mendje të acarta. Dhe e acarta nuk vonon. Ajo vjen në kohën dhe vendin e duhur, me dimensionin e njëriut në moshën e tri kohëve: “I moshuari, ndryshonte shumë nga i riu. I veshur elegant dhe me atë qëndrimin e tij të ftohtë me këdo, me siguri që krijonte një farë ndarjeje, e cila vihej re në distancën që shihej mes tyre. Ndryshimi dukej me lehtësi në paraqitjen e jashtme, në sjelljen dhe veçanërisht në psikologjinë e secilit.” Dhe është mosha e tretë, ajo që formon të padukshmen në persiatjen e njeriut vëzhgues. Është vetë mosha që udhëton dhe ka pikëtakim me të tjerët. Ndoshta jo me ata që vinin në atë karvan të gjatë hallesh të njëjta, por në atë karvan me dritë-hije të padukshme. Dritë-hije që takohen e mbesin vetëm produkt i kalbësisë, produkt i tokës në errozion. Në këtë erozion janë edhe pyetjet që vrasin, edhe pse heshtin e nuk flasin: “Lëvizjet e tij ishin të ngathta dhe të drojtura. Tek ai vihej re një heshtje prej varri. Përse vallë?! Ç’mendime i gëlonin në mendje? Përse dukej aq në kundërshtim me veteveten, sidomos me paraqitjen e jashtme? Përgjigjet e pyetjeve të bëra rreth personit të tij do të ngeleshin memece. Tek ajo heshtje e zymtë fshihej mundimi, vuajtja dhe e vërteta, të cilën njeriu e merr me vete kur vdes. Kërkon ta mbajë të varrosur nën tokë. Banesa e përjetshme i do të fshehtat të gjitha për vete.”Por e gurta bën të vetën. Ajo mes ngurtësisë së saj, forcës së materies, forcës së vetë gurit qartësohet lehtë e lehtë: “Asgjë…Kur ai arrin në përfundimin se ka jetuar hiçin, pyet veten:”në heshtje:”- “kjo ishte përshtypja që më la ky njeri i ngurtë si guri.”Romani i shkrimtares Vilhelme Vranari Haxhiraj përmban rreth 120 citime dialoge dhe monologe tejet filozofike nga karakter-folësit që krijojnë identitetin e tyre të heshtur në tërësinë e faqeve të tij. Tendenca mbizotëruese në kurën moderne të gjuhës që përdorin ata është jo ajo tradicionalja e margjinalizuar mes dëshirave apo kushteve të përcaktuara të këtyre folësve por gjuha e krijuar mes thjeshtësisë dhe mes një logjikë-praktike që vetë ata përfaqësojnë (disa herë përfaqësohen në narrativin  e autores). Pra ata janë të konsideruar si lapidarë gjuhësorë dhe letrarë, dhe citimet e tyre letrare, ndërsa prezantohen për lexuesin, më tej rinjihen si ndikime trajtuese dhe diskrete nga ato të tjerat, që në mjaft romane vijnë të ‘rënda’ në dialogje, monologje të gjata, apo edhe në korniza të hapërdara mes vetë narrativit. Romani i shtron ‘sfidat’ me këtë këndvështrim duke u fokusuar në pyetjen e mëposhtme: Deri në çfarë mase mund të merret si vlerë e cituar një karakter-fiktiv folës në roman, kur dihet e thuhet nga vetë autorja se ka një identitet të veçantë, por edhe të debatuar në formacionin e ankthit?Dhe natyrshëm mes ankthit si një kundrinë që rreket të definojë paksa argumentin e shtruar vjen “Trishtim?!”.“Trishtim?!” në roman, mes shoqërisë së pikëpyetjes dhe pikëçuditjes është vetë gangrena e heshtjes për një përgjigje të nxituar. Shkrimtarja na dikton udhëtimin në kohë tjetër dhe hap disi një hapësirë për të riargumentuar, teksa njeriu i kohës së mekur, që ndërtonte vetë me forcat e tij socializmin kishte fat-trupin e tij ‘identitet’ mes qyngjeve: “-Ne ndërtojmë socializmin. Vendi ynë ka vetëm fitore dhe jo humbje apo viktima. Vetëm këta trupa që shihni këtu, gjeti policia në vendin e aksidentit. Kjo ndodhi për faj të shoferit, të cilin e pret qyngja. Nëse nuk di ta përshkojë atë, atje le t’i dalë shpirti, në shtëpi pa qira. Kjo është politika e Partisë sonë bujare. Këta fatkeq do të mjekohen falas nga shteti dhe do të shkojnë në shtëpitë e tyre si kokrra e mollës. Në vendet kapitaliste do t’i kishin lënë në mëshirën e fatit. Pa paguar shërbimin shëndetësor, me siguri do t’i kishin lënë të vdisnin në mes të rrugës. “-ishin fjalët e rrobalarëses së kirurgjisë që mbajti atë ligjëratë fare pa arsye dhe pa vend. Më vonë mësova se ishte sekretare e organizatës bazë të partisë në pavion.

“-Pse në qyngje?!

 -Bir, kështu quhet vendi ku nuk ke të drejtë të dalësh prej andej, pa të ta bërë kurrizin më të butë se barkun. Qelia e burgut i ngjan qyngjes se është e ngushtë sa një arkivol, ku nuk lëviz dot as djathtas as majtas. Madje nuk mund të ulesh as galuç. Kush nuk ka vullnet për ta përballuar, del me këmbët bigë prej andej.”

Kështu udhëtimi në kohë, hapësirë e vend na sjell e na risjell fate të ndryshme, me e pa idnetitet duke menduar fortë në atë që dihet e lexohet qartë mes faqeve të romanit: “Ankthi i së vërtetës”-mendoja më të keqen dhe gati vrapoja pa qenë në vete, si e çmendur.Këtë udhëtim e ndjen nëpër faqet të romanit mes ankthit për të vërtetën mes një mori elementësh nga më tërheqëset dhe më të arriturat, me një gjuhë të qashtër e mjaft fine. Mjafton të citosh një fakt “Krimi nuk kryhet vetëm me plumb. Ai më vrau pa e përdorur pushkën. Tashmë jam viktima e tij…”-ku kupton qartë forcën me të cilën autorja paraqet këtë gjuhë të hapur në mjaft dimensione kulturash. Dimensione që do ta mirëprisnin mjaft mirë këtë roman.Ja, pse pra udha e projektuar nga “Ankthi i së vërtetës” është udha globale e prozës, udha që kalon kufij të leximit dhe kërkon tokën dhe gjuhën tjetër, gjuhën e njeriut, gjuhën e njeriut larg dhe afër argumentit identitet. “Ankthi i së vëretetës” është vetë pjesa që rrëmon në identitet njerëzish, po aq edhe vlerash që herë pikëtakohen në letrësinë fituese e herë në letërsinë konkuruese. “Ankthi i së vërtetës” është një roman për vetë këtë strukturë me të cilën ndërtohet vetë artikulimi i respektit ndaj letrave.

Londër, Shtator, 2013

 

Filed Under: Kulture Tagged With: ankthi i se vertetes, Fatmir Terziu, romani, Vilhelme Vranari Haxhiraj

Boll mo ,se u bëmë gaz´ i botës!

October 1, 2013 by dgreca

»Ju do të bëheni mësues. Mësuesia nuk është profesion, ajo është mision. Ju do të punoni për formimin e njeriut. Gabimet që mund të bëjnë profesionistët e ndryshëm, mund të korrigjohen me disa shpenzime, por gabimet që mund të bëni ju me nxënësit, janë të pakorrigjueshme. Po ta formosh shtrembër karakterin e një njeriu, është shumë, shumë e vështirë, në mos është e pamundur, ta ndreqësh atë.Ju duhet të edukoni përmes sjelljes suaj, përmes shëmbullit tuaj. (Prof Eqrem Çabej )/

Shkruan:Fahri XHARRA/

”Kosova Hallall Institut, merret me certifikimin e cilësisë Hallall të ushqimit, por edhe një game të gjerë të produkteve kozmetike, farmaceutike, higjienike dhe shërbimet, të cilat synon t’i përfshijë në treg.” thot ne shkrimin e saj Europa e lirë.“Instituti qenka  i regjistruar vetëm në Bashkësinë Islame të Kosovës. Tani për tani, nuk paska  një regjistrim tjetër, për shkak të statusit. Nuk paska as numër biznesi sepse problemi i Bashkësisë Islame të Kosovës, ende nuk qenka izgjedhur statusi juridik, .

Kosova Hallall Institut, po u merrka me certifikimin e cilësisë Hallall të ushqimit, por edhe një game të gjerë të produkteve kozmetike, farmaceutike, higjienike dhe shërbimet, të cilat synon t’i përfshijë në treg.” .O tempora ! O mores!Edhe nje hap kah rritja e mosbesimit ndëkombëtar  ndaj Kosovës. “Përgatitja e kuadrove profesionale, të konsulentëve dhe auditorëve, ka kërkuar që BIK-u të dërgojë kuadro për trajnime në vende të ndryshme të botës, si në Malajzi, Turqi e Bosnje si vende pioniere të kësaj fushe”, thot Tërnava. Dhe?…. Katullaqë në izolim

“Kjo nuk është punë normale.Me  tani, do të duhej  që edhe kishat  ortodokse, protestante, evangjeliste, katolike  të hapnin institute dhe shërbime te veta sanitare dhe tjera… Po po, ka aspekte te caktuara te jetës te besimtarëve dhe te grupacioneve të popullates me botëkuptime specifike që do të mund te adresoheshin nëpërmes instituteve të tilla; për ushqim, për stil te veshjes, për stil te jetës. Iha, po të bëhej një studim në këte drejtim, do të dilnin kush e di se sa këso “marrinash” … Aha, dhe të ‘certifikohen’ nga priftërinje, hoxhallarët, popat, shehet, avokues te LGB popullatës (pederat dhe lezbiket), prodhues te ndryshëm, për kode dhe standarde të ndryshme. Po po … Ky eshte kulmi i idiotizmit dhe i mjerimit tonë … Jo të këtyre mjeranave , por mjerimi i shtetit, i qeverisë. Porka mizeria! (Ragip Rugova)”

Edhe një hap kah rritja e mosbesimit ndaj Kosovës.!

Si po iu duket? e shifni , në fillim Icebergu i tradhëtisë mëshihej shumë , maja e tij dukej e vogël. Nuk ia venim veshim. Çka ka  të keqe?,”duhet të dalim në mbrojtje të së drejtës elementare të femrës sonë : shamisë në shkolla.”

Por sa më e vogël të jetë maja e icebergut aq më i madh është ai. Nga na erdhi ky iceberg (akull i shkëputur ,lëvizës nëpër detin e hapur) ,që aq lirëshëm po lundron nëpër ujërat tona? Çka po përgatitet ? A do të jetë  i aftë titaniku kombëtar ti bëj ballë këtij icebergu . Viti 2013.

Ç´është termi ”Hallall”? “ Qëllimet dhe urdhërat e prerë të ligjit Islamik  Shari´ah janë pastrimi dhe përgaditja e mendjës , trupit dhe shpirtit të njeriut.( /lasjan.page.tl/Halal-and-Haram.htm) dhe që njeriu të mbanë kritere se çka është e “ mirë “ dhe çka “e keqe” ,çka

është “e  pastër “ dhe çka  “e pastër” si dhe ç duhet dhe guxon të hahet.. Kur´ani ( Al-Maaidah 5:4) thot : أُحِلَّ لَكُمُ ٱلطَّيِّبَـٰتُۙ  ( Hallall , të gjitha ato që janë të lejuara (për t´u ngrënë) për ju ) .”Hallall”  ,thjeshtë  “e lejuar”. Këtij “Hallalli” të BIK-ut   po i vjenë era çka ? Një mike më shkruan:” Keto jan pergaditjet per shtetin islamik, per te cilin asht fol para disa dite, dhe kur te behem shtet islamik do te ngritet populli i talebanizuar dhe te bej ate qe ben arabet ne libi egjipt etj. Dhe ateher Ternava do te jet prezident kryeminister, gjykates dhe gjdo gje per ket vend. Ky asht ka e  pergadit terenin e vet, ndersa shqipetarët nuk shofin as gja.(Arjeta Gj.)”

Njimend nuk po shofim asgjë?  Jo ,pra . As ne e as shteti  New Born.

“Kah je nis ka je tuj shkue “ thot një këngë popullore , Në këngë është fjala për të dashurën që i dashuri i saj e ka të pa qartë se kah po i shkon. Çështja  e“Hallallit” është më serioze , është tragjedi , është ogurzezë për New Bornin dhe popullin e tij.

Por icebergu lëvizë , e ne po ia shohim vetëm majen.

“Në Ballkan ndërthurren vetëm interesat ruso- sllave,dhe ato turke- greke…më thoni tashti, se ëfare interesit do kishin shqipëtarët ne kët maskaradë ??? thjeshtë do ishte një vetvrasje perfundimtare…kurr më me keso lloje çorbash “ballkanike” (Ilir Lilo) .Ky ishte reagim  i një qytetari me rastin e projektit “Gjashtëshja e Ballkani”. Por çfarë ka lidhëshmeri “Hallalli” me këtë projekt? Shumë bile. Ardhacakët e kanë kuptuar qëndrueshmërinë e murit pellazg me gurë ciklopik , dhe me ndihmën tonë po e ndërtojnë ardhmërinë tonë  po me gurët tonë dhe me (mos)dijen tonë.
Edhe një hap kah rritja e mosbesimit ndaj Kosovës.!

28.09.2013, Gjakovë

 

 

 

 

 

 

 

Filed Under: Opinion Tagged With: Boll mo, Fahri Xharra, gaz i botes, se u beme

KURRË MË NË TROJË

September 30, 2013 by dgreca

Cikël poetik nga SKËNDER BUÇPAPAJ/

KORBAT QË LASHË ATJE, KORBAT QË GJETA KËTU/

Korbat që lashë atje/
Sykuqtë/
Na krroknin/
Drejt në sy/

Korbat që lashë atje janë sykuq/
Ngaqë rrinë duke ndukur stërvina/
Korbave që lashë atje iu lëshojnë lëng sqepat/
Për sytë e njerëzve/

Korbat që gjeta këtu janë sykthjellët/
Ata të shikojnë sy për sy/
Dhe ta lëshojnë krrokun/
Drejt e në vesh/

Korbat që lashë atje janë të përlyer
Glasash të veta
Korbat që gjeta këtu e lëshojnë glasën atje ku duhet
Pa bërë kurrë pis kalimtarët e pispillosur
Veturat me dizajne marramendëse
Parkuar poshtë pemëve

Korbat që lashë atje janë të stërkequr
Të palarë, të pangrënë, të pagjumë
Korbat që gjeta këtu janë digitalë
Si të dizajnuar në mënyrë kompjuterike
Secili ka faqen e tij në internet
Ndonëse si korbat që lashë atje
Edhe këta nuk janë gjenetikisht të ndryshuar
Si të jetë vendi bëhet kuvendi

Pra
Korbat që lashë atje
I gjeta këtu?
Korba lashë atje,
Korba gjeta këtu.

—

PLEPAT
Te dritarja e dhomës sime të mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit Plepat nuk rrinë thjeshtë për të fshirë yjet në prag të agimit
Ata qëndrojnë aty për të thënë
Aty po fle Skënder Buçpapaj
Prandaj mbani aq qetësi e aq zhurmë
Sa duhet për një gjumë të mirë.

Plepat ndanë Valbonës
Si matës të nivelit të kaltërsisë së lumit
Nuk rrinin gjithmonë për të treguar
Se gjithmonë lumi i kaltër do të kalojë aty

Poshtë Urës së Bujanit
Ata rrinin aty për të treguar
Se nëpër të përthimë të ditës së re
Këtu do të kalojë mësuesi i fshatit dhe poeti i Alpeve Skënder Buçpapaj

Plepat rrinë pranë brigjeve, urave, lumenjve
Dregëzohen, lëmohen, gjethohen, zhgjethohen
Gjysmëdrejtëza të hequr nga toka drejt pafundësisë
Për të treguar se nga pafundësia
Pasi të ketë lënë në pritje të gjithë plepat e botës

Do të rikthehet përsëri te plepat e vet
Skaj dritares së mësuesit në Ibër-Hasaj të Gashit,
Skaj lumit aty ku merr udhë për nën Urën e Bujanit
Gjithandej brigjeve, urave, lumenjve.

—

NDAL SOKOL FALU ME MUA
Shpendi
Sogjetar
Mbi prenë e vet
Përgjon nga hapësira

Plakat
Në dyer të tabaneve
Në Lug të Vrellës
Tellën e Pranverës
Balçinë të Luzhës
Lugun e Vocit

Gjarpër
Tëbanët e Hetës
Të baraslarguara
Nga shpendi sogjetar
Besojnë
Se një ditë tjetër të lume
Do t’u falë
Shpendi fatsjellës

Rrudhat e tyre
Apokaliptike
Palojnë flatrat
Si shpend të butë
Në fytyrat shekullore

Ato bien erë tambël vedrash
Njëqind vite larg
Deri këtu në fund të botës.

—

POEMA E TPLANIT
Tplani
Prej Moknit në Arvejë
Prej Ballfushës në Kryekand
Është metropoli botëror
I bretkosave.

I kam merak
Se ato, në miliarda,
Mos më mardhin
Në gjumin e tyre letargjik

Nën akull.
Pa muzikën e tyre
Nuk vë gjumë në sy
As këtu midis Alpeve të Evropës.

Druaj se mos më mardhin
Rrëshqanorët e bokave
Zhguallorët dhe jozhguallorët
Ata flenë çdo vit nga gjashtë muaj
Duke mos e ditur
Sa i kushton botës së çmendur
Ky gjumë i pafajshëm i tyre.

Druaj se më mardh
Fauna me gëzof në karma,
Prapshtia, shullëre
Druaj se mos më mardhin në shtëpitë e ftohta
Shkretanët, mbrapshtanët,
Gubanët, qurranët,
Zhelanët, breshkanët,
Gjenialët e Tplanit.

—
MOJ E MIRA NË ORTEK TË BORËS

Ajo ishte midis diellit
Dhe ortekut të borës
E bardha.

Dielli ishte midis
Së bardhës
Dhe ortekut të borës.

Orteku i borës
Ishte midis
Diellit
Dhe së bardhës.

Flokëbardhën
Sybardhë
Qerpik-bardhë
As me sy
As me të prekur
Por vetëm se kundërmonte zanë mali
E dallova

E bardha
Tamël deleje
Mjelë në ortek të borës
Isha i zanuari i zanës
O.
—
DRENUSHAT
Ato janë nisur nga natyra për florë
E kanë dalë faunë.
Drenushat dalin
Nga errësira e pyllit
Në dritën e lirishtës

Për ta parë veten
Në pasqyrat e pafundme
Të pikave të vesës

Drenushat frikësohen nga bukuria e tyre
Më shumë se nga egërsia e bishave
Vrapojnë nga drita e lirishtës
Për në errësirën e pyllit
Që ta fshehin bukurinë e tyre
Në pikat e vesës
Ka mbetur pamja e drenushave
Fërfëllojnë drenushat
Dhe dridhet pylli

Prej meje pse ikin drenushat
Unë kam dalë të shfletoj errësirën e pyllit
Dritën e lirishtave

Për të koleksionuar
Lotët e drenushave
Sepse drenushat janë
Më shumë florë se faunë.

—

RETË

Retë e bardha
Do të qajnë për mua
Me lotët e drenushave
Bjeshkët do të dënesin
Me ofshamat e pishnajave.

EMIGRANTI
Dalëngadalë
Dalëngadalë
Gjithnjë e më shumë
Emigranti e ndjen
Se kufijtë e Atdheut
Ngushtohen
Ngushtohen
Jo më larg
Se lëkura e trupit
Në të cilën
Emigranti rron.

—
EKZOTIKAT E BARDHA
Ekzotikat e verdha
Ekzotikat e zeza
Kanë hedhur rrënjë
Në anët tona
Kanë pushtuar
Shtretërit e burrave
Tashmë vendin e tyre e kanë zënë
Ekzotikat e bardha.
Dikur të hyje në orbitat e tyre
Ishte si të hyje në oribitat e orteqeve
Të linin pa frymë
Cung në rrah.
Çdo Saharë
Me një frymë
E bleronin.

Tash ato janë ekzotika të bardha
Janë hëna dite
Asnjëherë njëlloj
Herë të plota e herë fragmente
Gjithnjë e më shumë
Dekore të panevojshme
Tani ato
Janë Antarktida
Mardh deri në shndërrim në mermer
Planeti
Burrat e në shtretërit e tyre
Janë të rrallë
Sa eklipset e diellit
Ato mbushin faqet e rubrikave
Ku kërkohen partnerë shtrati
Të fshehura nën shifra, kode, pseudonime

EVOKIM
Sapo ka shtyrë tutje lëvozhgën nga ka dalë
Zogu i vogël ka vënë në sy një gjethe të sapoçelur ahu
Vë re se si ujëvarat e Valbonës
Krye Rrogamit të Shalës
Shpërbëhen në shpendni
Të pafundme ylberesh
E ëma
Ia jep një gjethe ahu në sqep
Ta ketë baraspeshë
Për fluturimin e parë.
Në sfond të linjave të tensionit të lartë
Në sfond të teleferikut të minierës
Nga oborri i një shtëpie
Vjen aroma e një buke të valë
Të sapodalë nga çerepi
Zogu mbush kraharorin
Me aromën e bukës
Në prag të fluturimit të pare.
PYLLI NUK DURON PRISHJE QETËSIE

Pylli duron vetëm fëshfërimën e gjetheve të tij
Dhe shushurimën e lumit që i kalon pranë.
Kacafytjet midis të fortëve e të dobëtëve
Çarjet e pishave nga rrufetë
Rrëzimi i bredhave nga bora
Janë vetëm përjashtime nga rregulli.

Pasi është ngopur me prenë e vet
Gjithkush lëpihet, vetëkënaqet dhe fle
Në folenë e vet, apo shtrofullën e vet
Nëpër degë, zgurliqe, shpella, tunele nëntokësore
Dhe pylli e merr përsëri në dorë situatën.
—
DETET, OQEANET KANË FRIKË SE MOS SHKON LUMI T’I PËRPIJË

Detet
Oqeanet
Për më tepër oqeanet
Kanë frikë
Se mos shkon lumi
T’i përpijë.

Lumi lind
Në trajtën e një pike vese
Që rrëzohet nga një fije bari
Iu shpëton zogjve e insekteve
Që mund ta shuanin etjen me të.

Përfund brushtullave
Përfund zalleve
Lumi merr vrull të çajë shkëmbinjtë
Të arrijë detet dhe oqeanet
Detet
Oqeanet
Tranohen
Tremben
Vërtiten në qiell nga frika
Tmerrohen
Ç’trimërohen
Ikin nga brigjet
Rikthehen në brigje

—
QENTË E KËTYRE ANËVE
Qentë e këtyre anëve
E njohin të zonjën
Por nuk e njohin vetveten
Gjithnjë e më asocialë
Ata bëhen
Kur shohin veten të pasqyruar
Pranë zonjave të tyre
Gjithnjë e më xhelozë
Kur e shohin veten
Në foto shtrati
Me zonjat e tyre.
—
KUJTESA E LUMIT

Lumit i janë dashur shekuj
Për të skulpturuar
Këta zambakë në gurë
Në lartësitë e shkrepave.
Duke gërryer thellë e më thellë luginës
Lumi i është përmbajtur gjithnjë filozofisë
Se lumi nuk e harron shtratin e tij
Por tashmë është tepër vonë
Në skulpturat e lumit
Tashmë sfilon era
Bën pirueta era.

—
PËRKUFIZIM
Nëse harresa
Është proces i domosdoshëm e kujtesës
Atëherë nata
Është proces
I domosdoshëm

I ditës
Me gjuhën e Borhesit
Është i njëjti lumë
Që turbullohet
Për t’u kthjelluar.
—
ASTRONAUTËT
Të shikosh botën
Nga maja e qiellit
Është pak a shumë
Ta shikosh botën

Nga maja e lisit
Nga maja e kodrës
Nga maja e malit

Njeriu shkon më larg
Për të vështruar më gjerë botën
Që ashtu të depërtojë
Më thellë botës.
—
STINË DASMASH NË BERISHË

Prej Berajve
Në Mash dhe në Rushtë
Është stinë dasmash
Në Berishë.

Trungjet e mollëve
Mezi i mbajnë skelat pa u shqyer
Degët e mollëve
Mezi i mbajnë furkëzat pa u thyer.
Si çdo vit
Pemë pa masë ka falë Zoti.

Nga shtëpitë prej druri
Fshehur mes pyllit të pemëve
Në këtë stinë dasmash
Si farat e mollës në frut
Ndihen vekët e çikave
Që bëjnë pajën e nusërisë.

Sekush nga dhëndurët
Dallon zemrën e Nafijes së vet
Nga ritmet e vekëve.

Nga tunelet e pemëtoreve
Dalin një nga një taksitë e nuseve
Me ojme të bardha rrethuar
E flamur të kuq valvitur
Nëpër ajrin e dehur prej erës së mollëve.
Është ujë çikash
Thonë pleqtë.
—
PSE TË MOS

Pse të mos ishte qielli
Një perde e lëshuar
Deri në konturet e tokës.
Pas saj ne të zhdukeshim
Sapo t’iu sillnim mërzitje
Spektatorëve tanë.

Dhe të rishfaqeshim
Vetëm e vetëm
Me kërkesën
Padurueshëm ngulmuese
Të spektatorëve tanë.

Filed Under: Sofra Poetike Tagged With: ..Kurre me en Troje, Korbat qe lashe atje, Skender Bucpapaj

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 5161
  • 5162
  • 5163
  • 5164
  • 5165
  • …
  • 5724
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Lamtumirë legjenda jonë e mikrofonit në gazetarinë sportive Ismet Bellova!
  • Politika e mençur…
  • VEPËR NGA MË TË PASURAT E MË NJERËZORET NË MENDIMIN KRITIK
  • KOZMOPOLITIZËM
  • “Kur shpirti kthehet në gërmadhë lufte”
  • VATRA TELEGRAM URIMI AKADEMIKES JUSTINA SHIROKA PULA ME RASTIN E ZGJEDHJES KRYETARE E AKADEMISË SË SHKENCAVE DHE ARTEVE TË REPUBLIKËS SË KOSOVËS
  • Suzana Shkreli: “We can make history by electing Michigan’s first Albanian Secretary of State”
  • NDAA i SHBA-së dhe pozicioni i Kosovës në arkitekturën e sigurisë
  • Alis Kallaçi do të çojë zërin dhe dhimbjen e “Nân”-s shqiptare në Eurovision Song
  • Garë për pushtet…
  • Njëqind vjet vetmi!
  • “Shënime për historinë antike të shqiptarëve”*
  • Si funksionon sistemi juridik në Shqipëri dhe pse ai ka nevojë për korrigjim?
  • Emisionet postare festive të fundvitit në Kosovë
  • JAKOBSTADS TIDNING (1939) / MBRETI ZOG, SHUMË BUJAR ME BAKSHISHE. — EMRI I TIJ NUK DO TË HARROHET KAQ SHPEJT NGA PRONARËT DHE PERSONELI I HOTELEVE NË VARSHAVË.

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT