dgreca – Page 521 – Dielli

Kjo nuk është “vala e dytë!”

June 21, 2020 by dgreca

Shkruan: Dr. Pashko R. Camaj, Doktor i Shkencave të Shëndetit Publik*/

Në disa pjesë të Shteteve të Bashkuara (ShBA) po shohim një rritje të infeksioneve me Covid-19. Edhepse ndokush mund të ngutet ta etikojnë atë si fillim e një valë të dytë të Covid-19, kjo është vetëm vazhdim i valës që u ndez në fillim të këtij viti. Edhe pse disa shtete po raportojnë ngritje të infeksioneve të reja me koronavirus, ne duhet të kuptojmë se virusi vepron dhe përhapet si një zjarr i egër, në të cilin njerëzit janë ata që ushqejnë zjarrin. Në mars dhe prill, kur shumica e vendit ishte nën një formë të rregullit të qëndrimit në shtëpi ose izolim, duke qenë larg njëri-tjetrit, ngadalësuam ose dhe ndaluan përhapjen e virusit (zjarrit)!

Me hapjen e shoqërisë, duhet te dijmë se do të shohim raste të reja të infeksioneve. Ngritja ne numrin e testeve do të na tregojë gjithashtu se sa më shumë testime bëhën, aq më shumë raste te reja raportohen. Ndërsa rishikojmë këto raste të reja, duhet të fokusohemi në numrat e hospitalizimeve dhe ndryshimet në shkallët e infeksionit. Si ilustrim, infektiviteti në New York ka qen rreth 25 përqind. Kjo do të thonë se nga ë testuarit, 25 përqind kan qën positivë për Covid-19, sot ky numër është 0.9 përqind. Pra shkalla e infektivitetit do të na tregojnë shumë më tepër, sesa thjesht të shohim vetëm numrin e rastëve të reja.

Pandemia do të vazhdoj me qën një problem për mbare botën dhe per një kohë më të gjatë. Shkenca na tregon se rreziku nga ky virus nuk ka ndryshuar, edhe pse kemi parë një rënie drastike të rasteve në shumë rajone, prandaj edhe në New York. Pra situata nuk ka ndryshuar thelbësisht nga disa muaj më parë. Zhdukja e natyrshëme e pandemise, dhe në një farë mënyre këthimi në normalitet, arrijnë vetem me atë që ne e quajmë imunitet i ”tufës”. Për viruset në përgjithësi, imuniteti i tufës mund të arrihet kur një përqindje e konsiderueshme (60-80 përqind) e popullatës është imune. Por asnjë zonë në ShBA, dhe as ne bote, nuk është askund afër kësaj shifre.

Ne e dimë se imuniteti i “tufës”, pa një vaksinë të sigurt dhe efektive, mund të arrihet vetëm përmes një sasie masive infektimesh dhe vdekjesh. Megjithëse kemi shumë raporte shpresëdhënëse në kërkimin e vaksines, kjo mund të zgjasë dhe pak kohë, para se të vihet në dispozicion dhe përdorim të gjerë. Por, ne gjithashtu e dijmë se imuniteti i “tufës” nuk është mënyra e vetme për të kontrolluar pandeminë. Një sistem agresiv i testimeve dhe gjurmimit të kontakteve të personave të infektuar do të na ndihmonte të menaxhojmë përhapjen, dhe çdo shpërthim të ri, t’a përmbajmë në grupe të vogla. Vështirësia në manaxhimin e këtij infeksioni paraqet fakti se, mesatarisht merr pesë-gjashtë ditë që një person, pasi të jetë infektuar me Covid-19, të shfaq simptoma, por mund të zgjasë edhe.deri në katërmbëdhjetë. Njerëzit e infektuar mund te shperndajnë virusin një ose dy ditë para se të fillojnë të ndiejë simptoma (disa e shpërndajnë dhe nuk zhvillojë kurrë simptoma), dhe mund të mbetet ngjitës deri në disa ditë pasi të mbarojnë simptomat. E gjithë kjo do të thotë se me kohën që rastet e reja fillojnë të shfaqen dhe te numrohën, një valë infeksionesh tashmë është në zhvillim e sipër. Pra rritja e rasteve në disa vende tani është rezultat i ekspozimeve që filluan disa javë më parë.

Infeksione të reja, megjithëse jo si një valë e dytë, nuk janë befasi për shumë shkencatarë të shëndetit publik. Ne kemi qenë të vetëdijshëm për mundësitë e pikave të reja në infeksion, ndërsa ngadalë po hapim shoqërinë tonë. Ne ende kemi të bëjmë me një virus shumë të transmetueshëm, dhe shumica e popullsisë mbetet e ndjeshme ndaj tij. Pra, mbajtja e asaj që ka punuar në zvogëlimin e numrave, duke përfshirë ngritje të madhe në testime, përpjekjet për gjurmimin dhe izolimin e te infektuarve, distnacimi dhe perdorimi i mbulesave të fytyrës, do ta bëjë më të vështirë për virusin, që të gjejë njerëz të rinjë për të infektuar. Kjo është veçanërisht e vërtetë për ata që janë më të ndjeshëm ndaj infeksionit

sikurëse të moshuarit dhe ata me smundje paraprake. Ruajtja e asaj që më së miri na ka mbrojtë deri më tani – distanca fizike – është primare për t’i mbajtur ata të paprekur nga virusi. Kjo pandemi do të jetë me ne dhe një kohë të gjatë, kështu që duhet të vazhdojmë vigjilencën, dhe të mos bëhemi tepër të vetëkënaqur me rezultatet e deritanishme!

*Nënkryetare i Federatës Pan-Shqiptre të Amerikës “Vatra”

PERCJELLJE PER SHKRIMTARIN MOIKOM ZEQO

June 21, 2020 by dgreca

In Memoriam/

Nga Thanas L. Gjika/

Akademiku Mojkom Zeqo u nda nga jeta pas një lufte disavjecare me semundjen e keqe. Ai ka qenë një njeri me energji të mëdha krijuese. Ishte poet i talentuar, dinte shumë mirë italishten dhe kishte lexuar shumë autorë të huaj të përkthyer në këtë gjuhë. Në shkrimet e tij poetikë të para vitit 1973 ra në sy guximi i tij krijues, përdorimi i një figuracioni jo konformist. Pas qarkullimit në Rogozhinë si mësues Mojkomi pësoi në ndrydhje, partia shtet e ktheu në një krijues të nënshtruar ndaj propagandës së saj. Megjithatë ai u përpoq që këtë nënshtrim ta shfaqte me një farë dinjiteti përmes kulturës së tij dhe energjive të brendshme. Vijoi të krijonte figura origjinale, të sillte prej mendimit përparimtar botëror vlera universale, për aq sa mundëte dhe i lejohej.

Aktivizimi i tij si njeri i politikës socialiste në vitet 1991-1996 e dëmtoi ecurinë e tij shoqërore dhe letrare. Mojkomi nuk kishte nevojë të vijonte anëtarësinë partiake dhe të lidhej me Partinë Socialiste. Shoqëria shqiptare do të kishte përfituar shumë prej tij dhe prej Dritëro Agollit po të mos ishin bërë deputetë të kësaj partie, por të ishin bërë deputetë të pavarur. Ky hap do t’i kishte ndihmuar këta krijues të shpëtonin prej pëlhurës së merimagës, me të cilën PS-ja, si dikur PPSh-ja, pengonte evoluimin e mendësisë së anëtarëve të saj.

Një dobësi tjetër e Mojkomit ka qenë shpërndarja e tij në disa fusha si arkeologjia, sociologjia, etj, gjë që pengoi arritjen maksimale në krijimtarinë e tij letrare, publicistike dhe kritikën letrare.

Nuk ka dyshim se pjesa më e mirë e veprës së tij do të ribotohet, studiohet dhe vlerësohet prej specialistësh të kualifikuar, gjë që do të ndikojë në procesin e ngritjes së kulturës, letësisë dhe shkencës shqiptare në nivele të rinj.

TË GJITHË PËR KONGRESMENIN ELIOT ENGEL!

June 21, 2020 by dgreca

-Kundërshtari i tij është afrikano -amerikani 44-vjeçar, Jamaal Bowman, një drejtor shkolle të mesme, i cili ka siguruar mbështetjen e krahut të majtë ekstrem të Partisë Demokrate, përfshirë Senatorin Bernie Sanders, Senatores Elizabeth Warren, kongresmenes Alexandra Ocasio-Cortez dhe të tjerë, madje ai ka siguruar edhe mbështetjen e gazetës së madhe të Nju Jorkut, “The New York Times”./

Mik u mirë njihet në ditë të vështirë/

Shkruan: Frank Shkreli/*

Thonë se miku i mirë njihet në ditë të vështirë. Në ditët më të vështira, Kongresmeni demokrat nga Nju Jorku, Z. Eliot Engel, ka qenë dhe vazhdon të jetë mik shumë i mirë i shqiptarëve për një kohë të gjatë. Për aq gjatë, në të vërtetë, sa shpeshëherë e pyes veten, se si nuk u lodh ky ligjvënës amerikan me ne dhe me gomarllëqet tona shqiptare, me konflikte politike midis partive dhe udhëheqësve të këtyre partive shqiptare, me korrupsionin, me shkeljet e lirive bazë të njeriut, përfshirë lirinë e medias, dështimit të ndërtimit të një shteti ligjor, dhe të tjera halle që, kryesisht, shqiptarët po ia shkaktojnë vetvetes këta 30-vjetët e kaluara. Lista është shumë e gjatë e problemeve që po pengojnë seriozisht shtet-formimin, duke detyruar shqiptarët të largohen masivisht nga trojet e veta, si nga Kosova, ashtu edhe nga Shqipëria. Kurdoherë që politikanët shqiptarë vizitojnë Washingtonin, nuk largohen kurrë pa u ndaluar tek miku i shqiptarëve, Kongresmeni Eliot Engel, për t’u konsultuar me të dhe për të marrë edhe fotografi, pasi ata janë të vetëdijshëm për popullaritetin e Z. Eliot Engel në radhët e shqiptarëve, anë e mbanë trojeve tona, si njëri prej mbështetësve më të vendosur dhe parimorë, që kemi pasur ndonjëherë në Washington. Po, po, kemi pasur edhe mbështetës të tjerë të njohur të politikës amerikane, nga presidentë e senatorë e deri tek kongresmenë gjatë viteve, kontributin e të cilëve për të drejtat e shqiptarëve, kur shqiptarët ishin në orën më të zezë të historisë së tyre, unë dhe të tjerë, jemi përpjekur t’a vemë në dukje, nga koha në kohë. Shumë prej tyre janë larguar nga politika për arsye moshe, disa kanë ndërruar jetë, e disa të tjerë kanë humbur interesin e tyre të dikurshëm për çështjet shqiptare, qoftë për mungesë të aktivizimit të komunitetit shqiptaro-amerikan, qoftë se pse ndoshta konsiderojnë se Shqipëria, është e lirë nga komunizmi dhe Kosova është çliruar nga okupimi serb dhe sot gëzon pavarësinë dhe si përfundim, nuk kanë më nevojë për një angazhim si dikur. Por, mund të them me bindje të thellë, se si asnjë tjetër politikan amerikan, megjithë qëllimet e mira të tyre dhe punës së tyre të mirë në favor të shqiptarëve gjatë viteve, nuk ishte si Kongresmeni Eliot Engel, i cili e ka trajtuar çështjen shqiptare me seriozitetin më të madh, si një kauzë morale, politike, kombëtare dhe ndërkombëtare të tijën , si një çështje e dinjitetit njerëzor. Për më tepër, Eliot Engel, njëri prej demokratëve më të fuqishëm në Kongresin e Shteteve të Bashkuara, mbetet sot pothuaj i vetmi ligjvënës amerikan, si njohës i mirë i problemeve shqiptare në Ballkan dhe mbështetës i vendosur i interesave kombëtare shqiptare, në pozitën e tij të lartë si Kryetar i Komisionit të fuqishëm të Dhomës së Përfaqësuesve për Punët e Jashtme. Në këtë kapacitet, ai vazhdon të jetë i angazhuar me punët shqiptare dhe nuk demoralizohet nga politikat dhe të bëmat dhe të pa bërat e kësaj klase politike shqiptare të dështuar, në të dy anët e kufirit shqiptaro-shqiptar, por mbetet gjithnjë optimist, për një të ardhme më të ndritur për shqiptarët në Ballkanin Perëndimor.Në këto kohë të turbullta kombëtare dhe ndërkombëtare, Eliot Engel ka thënë se “Shtetet e Bashkuara janë më të forta në skenën globale, kur ne zhvillojmë një politikë të jashtme të rrënjosur në vlerat thelbësore amerikane – në mbështetjen për demokracinë, të drejtat e njeriut dhe sundimin e ligjit.” Një kampion i vërtetë i demokracisë dhe i të drejtave të njeriut anë e mbanë botës, Eliot Engel ka qëndruar dhe vazhdon të jetë pranë shqiptarëve kudo dhe gjithmonë, bazuar në këto parime të politikës së jashtme amerikane. Por, sot, Kongresmeni Eliot Engel, ka nevojë më shumë se kurrë, për mbështejen e miqëve të tij shqiptarë-amerikanë, sidomos të atyre shqiptarëve që jetojnë e punojnë dhe që kanë të drejtë vote si anëtarë të Partisë Demokrate në zgjedhjet paraprake në distriktin e tij elektoral, më 23 qershor 2020. Z. Engel ka nevojë urgjente për votën e secilit shqiptar e shqiptare me të drejtë vote në distriktin electoral, për anëtar Kongresi. Kurrë mos mendoni se vota jote është vetëm një votë dhe si e tillë nuk ka rëndësi. Sot miku ynë i madh, Eliot Engel, gjendet përballë një dite të vështirë në jetën e tij politike dhe ka nevojë për ne, si individë dhe si komunitet shqiptar -amerikan, sepse ia kemi borxh, për të gjitha ato që ka bërë për ne, gjatë 30-viteve të tij në Kongresin e Shteteve të Bashkua dhe jashtë tij!

Ka ardhur koha që shqiptarët t’i gjenden pranë dhe të ndihmojnë mikun e tyre Eliot Engel-in, në ditën e tij të vështirë. Me 23 qershor, mbahen votimet paraprake për të zgjedhur kanditatin e Partisë Demokrate për Kongres, i cili do të përballet me kandidatin republican, në nëntor. Kandidati demokrat që do zgjidhet këtë të martë, qoftë Z. Engel, qoftë kundërshtari i tij demokrat do jetë i sigurt, se do fitojë zgjedhjet e nëntorit, kundër kandidatit republikan, pasi ky distrikt zgjedhor banohet me një përqindje dërmuese demokratësh. Kështuqë, votimet ditën e martë janë kritike për Z. Engel. Analistët thonë, se për herë të parë në 30-vjet, (Kongresmeni Engel është zgjedhur në Kongres për herë të pare, në vitin 1989), Z. Engel gjendet përballë sfiduesit më serioz të karierës së tij politike nga radhët e Partisë Demokrate. Kundërshtari i tij është afrikano -amerikani 44-vjeçar, Jamaal Bowman, një drejtor shkolle të mesme, i cili ka siguruar mbështetjen e krahut të majtë ekstrem të Partisë Demokrate, përfshirë Senatorin Bernie Sanders, Senatores Elizabeth Warren, kongresmenes Alexandra Ocasio-Cortez dhe të tjerë, madje ai ka siguruar edhe mbështetjen e gazetës së madhe të Nju Jorkut, “The New York Times”. Mbështetjen për Kongresmenin Eliot Engel, lajmeve të fundit, e kanë shpallur tanimë, ish-senatorja dhe ish-kandidatja për president, Hillary Clinton, Senatori aktual demokrat i Neë Yorkut, Chuck Schumer dhe të tjerë. Sipas një sondazhi të ditëve të fundit, kundërshtari i Z.Engel, udhëheq tani për tani, me 10 për qind (41-31) ndërsa, 27 për qind e votuesve, mbeten ende të pavendosur se për cilin kandidat do të votojnë të martën më 23 qershor.Shqiptaro-amerikanët me të drejtë vote, që jetojnë e punojnë në këtë distrikt elektroal, mund të bëjnë ndryshimin e këtyre numrave, me qëllim që të sjellin Kongresistin Eliot Engel, edhe për një mandat tjetër në Kongresin e Shteteteve të Bashkuara. Shqiptarët, kudo qofshin kanë ende nevojë për angazhimin e tij të mëtejshëm me çeshtjet dhe kauzat tona, të cilat ai i ka promovuar dhe i ka mbështetur si asnjë tjetër ligjvënës në Ëashington. Duhet të jemi të vetëdijshëm se nëqoftëse humb Kongresisti Engel në këto zgjedhje, shqiptarët do të humbasin shumë si komunitet këtu në Amerikë, por do ta pësojnë keq, edhe marrëdhëniet shqiptaro-amerikane në përgjithësi, marrëdhëniet me Shqipërinë dhe me Kosovën në veçanti. Nuk do të ketë më një zë në Kongresin amerikan që t’i thotë kësaj administrate, ose një tjetre nesër, ndal! kur punët nuk shkojnë në interes të shqiptarëve! Jam i sigurt, se Tiranës dhe Prishtinës zyrtare, nuk ua “ndinë” kjo situatë, për të përdorur një shprehje popullore, sepse janë të “nxanë” me punë shumë më me rëndësi: për karrige e pushtet për vete dhe për partitë e tyre. Më kujtohet kur isha Drejtor i NACC-ut në vitin 2005, grupi i çështjeve shqiptare në Kongres, themeluar nga Eliot Engel, me kolegë të tij, kishte më shumë se dy dyzina anëtarë, gjysma republikanë, gjysma demokratë dhe shumë mbështetës të tjerë. Sot, edhe nëqoftëse ekziston ky grup, ekziston si emër, vetëm sa për sy e faqe. Me humbjen e mundëshme të Z. Engel, “larg o Zot!” – thoni lamtumirë grupit të çështjeve shqiptare, sado i vogël dhe i pa influencë që të jetë aktualisht. Lutemi që Z. Engel të fitojë edhe në këto zgjedhje, se përndryshe, shqiptarëve u humb zëri i fundit me rëndësi në Ëashington. Duke votuar Kongresmenin Eliot Engel, ju, jo vetëm votoni për të dërguar në Ëashington edhe për një mandat tjetër një mbështetës të sprovuar të çështjeve shqiptare dhe një mbështetës i fortë i komunitetit shqiptaro-amerikan, por edhe për të ndaluar shkuarjen në Kongres, të një ultra majtisti socialist, i tipit të Senatorit Sanders, sepse kush fiton të martën në atë distrikt zgjedhor, fiton edhe zgjedhjet e përgjithshme në nëntor, pasi ajo zonë është me shumicë dërmuese demokrate.

Fotot më poshtë janë nga udhëtimi i një delegacioni të Këshillit Kombëtar Shqiptaro-Amerikan KKSHA) në trojet shqiptare, nga data 2 deri 10 Korrik, 2005, (kur autori ishte Drejtor i (KKSHA) – me Kongresistin Eliot Engel, dhe me disa anëtarë të bordit të KKSHA-s, përfshirë aktivistët e njohur të komunitetit dhe të çështjeve kombëtare, Harry Bajraktari dhe Rrustem Gecaj, si dhe disa përfaqësues të komunitetit shqiptaro-amerikan nga Nju Jorku dhe Detroiti. Unë jam dëshmitar i shumë veprave madhore të Z. Engel në favor të shqiptarëve, por kjo vizitë në trojet shqiptare, është vetëm një shembull i angazhimit të pa kursyer të Z. Eliot Engel, për çështjet shqiptare, në përgjithësi, atëherë dhe sot. Ky pra është momenti për të treguar se komuniteti shqiptaro-amerikan, është mirënjohës dhe i denjë i kësaj mbështetjeje prej tri dekadash, për çështjet shqiptare, duke dalë masivisht në votime, për të hedhur votën në favor të kandidaturës së Z. Eliot Engel, në zgjedhjet e ditës së martë, edhe për një mandat tjetër. Gjëja më e vogël që mund të bëjnë shqiptarët në distriktin e tij elektoral, për t’i thënë, “Thank You, Congressman Engel”, për të gjithë ndihmën dhe kujdesin që kini treguar për komunitetin shqiptaro-amerikan dhe për shqiptarët në përgjithësi, gjatë tre dekadave të kaluara, është që të dilni e të votoni për Kongresistin Eliot Engel, ditën e martë më 23 qershor – njërin prej 10 demokratëve më efektivë në Kongresin amerikan, sipas universitetit Virxhinia dhe universitetit Vanderbilt.

Mos ta presim në besë mikun tonë të madh, në këtë ditë të vështirë për të, kur ka nevojë për ne.

*Ish Drejtor i VOAs për Euro Azinë

Më 3 Mars 1931 – “Star Spangled Banner” zyrtarisht bëhet hymni kombëtar i SHBA….

June 21, 2020 by dgreca

-Shqipëroi Elida Bucpapaj

Më 3 Mars 1931, – “Star Spangled Banner” zyrtarisht bëhet hymni kombëtar i SHBA-së; Vargjet vijnë nga “Defense of Fort McHenry”, poezi e shkruar më 17 shtator 1814 nga Francis Scott Key, avokat 35-vjeçar, pasi ai pa bombardimin e fortesës McHenry nga anijet britanike në ujrat pranë brigjeve të Baltimores, Maryland.

Me 13 Shtator 1814, Francis Scott Key vizitoi flotën Britanike në Chesapeake Bay për të siguruar lirimin e Dr. William Beanes, që ishte kapur pas djegies së Washington D.C. Lirimi i sigurua, por Key qëndroi në anije tërë natën për shkak se britanikët bombardonin pa prà Fort Mc Henry, një prej fortesave mbrojtëse të Baltimorës. Kur u gdhi, në mëngjes, Francis Scott Key tejet i lumtur dhe i përndritur teksa shikonte Flamurin Amerikan, që pa pyetur aspak prej predhave vazhdonte të valvitej gjithë krenari mbi fortesë, filloi të shkruajë gjithë frymëzim një poezi nga përjetimi i atij çasti sublim.Kjo poezi e botuar fillimisht nën titullin “Defense of Fort M’Henry” (Mbrojtja e Fortesës McHenry ), dhe më vonë me titullin “Flamuri i spërkatur me yje”, shumë shpejt fitoi popullaritet të gjerë si këngë në kompozimin “To Anacreon in Heaven” (Tek Anakreoni në Parajsë ).

Origjina (zanafilla) e këtij kompozimi nuk është e qartë, por ka mundësi të ketë autorësinë e John Stafford Smith, një kompozitor britanik i lindur me 1750. “Flamuri i spërkatur me yje” u vendos të jetë Hymni Kombëtar i Shteteve të Bashkuara të Amerikës me 1931, edhe pse ai tashmë ishte shndërruar në Hymn Kombëtar nga Ushtria Amerikane dhe nga Marina Amerikane.

Ngjarjet tragjike të 11 Shtatorit 2001 treguan se Hymni Kombëtar i Amerikës “Flamuri i stërpikur me yje”, si dhe vetë Flamuri Kombëtar i Amerikës, është shndërruar në një përmasë themelore shpirtërore për Kombin Amerikan, është shndërruar në një hymn të shenjtë frymëzues për një komb të tërë, të cilit i ka paraprirë morali i fitores për t’u shndërruar në shpresën dhe në ëndërrën e planetit.

HYMNI I SHBA

FLAMURI I STËRPIKUR ME YJE

O thuaj, a sheh ti, në agshol të dritës herët,

Sa krenarë atij iu falëm në të fundmen rreze dite?

Vijave të tij, yjeve të tij, mes betejës rrezikjete,

Mbi fortesa e shikuam, ku plot nur ai valvitet?

Dhe vezllimi i raketave, plasja e bombave mbi krye,

Na dëshmonin përmes natës se flamuri lart qëndronte.

O, thuaj se prapë valvitet flamur’ i spërkatur me yje

Përmbi dhèun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve.

Mbi bregdet i fanitur përmes mjegullave të largësisë,

Ku armiqtë e egër shtrihen nëpër heshtjen lemeritëse,

Çfarë është ai që na flladit, sipër shkrepave të thikët,

Sa hap krahët, sa pulitet, sa prapë ai valvitet?

Tani ai kap të parën rreze që lëshon agu mbi tokë,

Në lavdi krejt i praruar, tani ndrin mbi këto troje:

Ky flamur stërpikur yjesh. Sa të jetë jeta ai valoftë

Përmbi dheun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve.

Pra ku është ajo skotë që me mburrje bëjnë bè

Se kërdia e betejës dhe e luftës janë bezdira,

Pa shtëpi dhe pa atdhe dashkan të na lënë ne?

Gjaku i tyre ua lau gjurmët e thundrave të ndyra,

S’ka strehë që mercenarin as dhe skllavin ta shpëtojë:

Nga tmerri i arratisë a nga terri i varrit gropë:

Dhe flamuri i spërkatur yjesh në triumf po valon

Përmbi dheun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve.

O kështu të jetë gjithnjë kur njerëzit e lirë do qëndrojnë

Në mes shtëpive të dashura dhe furisë së betejës,

Të bekuar me fitore dhe me paqe, lavdi i qoftë

Gjithëfuqisë që e krijoi dhe na e fali ne atdheun!

Dhe sulmues do të jemi, në emër të drejtësisë,

Dhe kjo është motoja jonë: “Në Zot ne besojmë!”

Dhe flamuri i stërpikur me yje në triumf do të valvitet

Përmbi dheun e njerëzve të lirë e mbi atdheun e dragojve!

THE STAR- SPANGLED BANNER

O say, can you see, by the dawn’early light,

What so proudly we hail’d at twilight’s last gleaming?

Whose broad stripes and bright stars, thro’ the perilous fight,

O’er the ramparts we watch’d, were so gallantly streaming?

And the rockets’ red glare, the bombs bursting in air,

Gave proof thro’the night that our flag was still there.

O say, does that star- spangled banner yet wave

O’er the land of the free and the home of the brave?

On the shore dimly seen thro’ the mists of the deep,

Where the foe’s haughty host in dread silence reposes,

What is that which breeze, o’er the towring steep,

As it fitfully blows, half conceals, half discloses?

Now it catches the gleam of the morning’s first beam,

In full glory reflected, now shines on the stream:

‘Tis the star-spangled banner. O, long may it wave

O’er the land of the free and the home of the brave!

And where is that band who so vauntingly swore

That the havoc of war and the battle’s confusion,

A home and a country should leave us no more?

Their blood has wash’d out their foul footsteps’pollution,

No refuge could save the hireling and the slave

From the terror of flight or the gloom of the grave:

And the star- spngled banner in triumph doth wave

O’er tha land of the free and the home of the brave.

O thus be it ever when free-men shall stand

Between their lov’d home and the war’s desolation,

Blest with vict’ry and peace, may the heav’n- rescued land

Praise the Pow’r that hath made and preserv’d us a nation!

Then conquer we must, when our cause it is just,

And this be our motto: “In God is our trust!”

And the star-spangled banner in triumph shall wave

O’er the land of the free and the home of the brave!

HAPPY FATHER’S DAY!

June 21, 2020 by dgreca

Nga Julika Prifti/

This year my Father’s Day wish is distinctively exceptional. In January, I celebrated my 60th anniversary and having both parents at the celebration was truly the most precious gift. My mom and dad married young and had three girls shortly after their wedding year until the late sixties.

My father did not call any of us “Princess” or by any other aristocratic tittle. We were born and raised in socialist Albania where nobility rankings were execrated and vilified. Even if such nicknames would be commonplace, my dad would not have chosen royal terms that would place one “above” the others as if being born in a higher cast. My father did not believe, nor did he own any tittles. Through his works and publications, he earned plenty of professional credentials such as novelist, screenplay writer, essayist, publicist, playwright, comedy and vaudeville writer, children’s author, teacher, professor, storyteller, translator. The versatility of his talents is unsurpassed by any living author in Albania.

My father didn’t choose tittles to make us special. We were his daughters and that made us “one of a kind” in a package of three. Albania’s patriarchal society cherished the birth of a son as a secure way to preserve the name of the family. Traditionally, a son would inherit the parents’ property and was responsible for the parents’ wellbeing. As girls, we thought the family missed having a boy. My mother did express her grievances about it for a long time. She felt that my father’s family regretted the fact that as the daughter-in-law, she did not give birth to a male child. And perhaps there was truth to the rumor that our great-grandmother had said “Girl again!’ when the third one was born to our family. Yet, I never heard my father voice any disappointment ever. In the beginning, it did make me sad that my mother missed having a son. Perhaps, as a middle child, I was the one that was meant to be the boy of the household. About ten years later, I got a bit upset when chances for a male heir were lowered even more as the third girl arrived. Three girls! Zero boys! As time passed, I remember that the mental burden was lifted. I thought to myself that we would be able to keep our maiden names so our father’s last name would live on. We would divide everything in three equal parts. I felt empowered by the fact that I never heard my father complain about having three daughters or have any resentment about us. I really wondered how my father who was raised in a remote village, south of Albania was so free of the patriarchal mentality. To him, a child was a great gift to be loved and cared for, to be cherished and taught about the ways of the world. Aside from being a talented writer, my father was ahead of his time as a thinker and a teacher. Like many males of the village, his father, Rafael, had immigrated to America. It was my grandmother and great-grandmother who raised him while doingmanual work, minding the cattle and taking care of all house chores. His level was emancipation was unique for Albanian men and society in the past and even now. In many respects, my father was a self-made man. When it came to schooling, he was self-taught in several language courses. His job as a reporter for magazines or newspapers took him outside the city and around the country. Yet, he tried to pursue learning in any way he could. I remember his taping on the magneto phone in French, English, Italian and Russian. Years later, as a freelance writer, he brought into Albanian literature translations of classic books like Little Prince, Charlie and the Chocolate Factory etc., that are beloved treasures for posterity.

Curiously, my father never told us to learn this or that language. We learned by example. He was not going to push us to do this or that. He trusted us to choose our vocation as best suited us. By the time I was ten years, my dad was a notable published author in Albania. Yet, he was as down to earth as ever, unlike some writers who saw themselves as ‘important’ at that time. I went to school with the privileged and entitled children of some these influential authors. They have made careers out of their father’s status and have no credits to their names.

In winter, my father would go downstairs to chop wood for the stove. In the time of communist Albania, each family got a rationed firewood delivery. As soon as the utilities truck moved out, we, the kids,carried handfuls upstairs to be used that night and tossedsome in a basement of the apartment building. Our wood-burning stove was the source of heat but since it was an old model, it only fitted well chopped firewood. To start the fire, we also needed some really thinly chopped firewood. Dad made the whole experience enjoyable. He would start cutting and then let us take turns holding the handle and sliding our hands close to the axe’s head. There was a method to it!Another favorite activity of my father was cooking. At the time, very few Albanian men would find themselves in or find their way around the kitchen. My dad prepared the best dishes. Unlike mom’s cooking, his was not a chore. He did it with love and pleasure, Also he applied science to it, like the right temperature and proper measurements. I remember he bought cooking books and looked up recipes. He enjoyed eating and drinking socially. Two of his close school friends, DhimiterXhuvani and Tahir Cenko even produced homemade grape raki. It was a kind of experiment that my father would not pass out on. I remember that when the grapes were fermented and ready to be brewed, his friends came over and tried the first batch. While drinking and laughing, they all enjoyed one another’s company.I believe that it taught me how to pick trusted friends and devoted buddies and how to share a good time with them. Since my father could approach every task from woodcutting to cooking without prejudice, I was educated to appreciate every duty and person with no bias.

Most of all, my father gave us a good life in socialist Albania. After writing the stories and fables, he would read them out loud making us his first audience. He created some of the stories specifically for us. In one of them, the Water Drop(Pika e Ujit) I discovered how circulation worked without even realizing it was Science. In another, Squirrel’s Visit to the Dentist (KetriShkonteDentisti) I realized the importance of dental hygiene as a child. Thanks to his translations, we were introduced to famous world writers like Hans-Christian Anderson. Under a repressive socialist system, my dad created a world of honorable characters, good morals and ethical lessons for life. We went to see his plays, the comedies and movies about patriots like the one about Petro NiniLuarasi. We were touched and moved by his creations. Once you read a novel written by my father, you will remember it forever. In each one, there are genuine and tangible characters that relate to you in a lyrical language that is honest and true, rather than glittery and fake. After one read, his stories live in your memory.

On this Father’s Day, I thank my dad for making the world a better place and our happiness a matter of paramount importance. I thank him for sharing the life’s pain with me and taking some of my suffering away. I thank him for seeing me every time and even noticing how I was deeply troubled by the Rozafa legend. The burying of the youngest, the best and the most loved daughter-in-law caused me immense pain. Why was she the one to be sacrificed? Why did the older brothers tell their wives not to bring lunch to them at the fortress? Why did two of the brothers who made the same pledge break their promise (Besa) and the third one who loved his bride dearly did not? My dad, who is an avid admirer and researcher of Albanian folklore, identified an old version of the legend. Based on it, he created a masterpiece novelette about Rozafa’s castle. It is not a story of a broken promise or betrayal but a story of self-sacrifice. The young bride was told about the plot too. Rozafa sacrificed herself willingly for the good of her people. If she did not go to the castle then who would? She accepted the sacrifice as an honor.

Today, on Father’s Day, in the pandemic era, I cannot give him a kiss or a hug; I have to wear a mask and stay six feet away, yet this card tells him that my life is much better because of my dad.

I hope I am my father’s daughter!

For me, there is no higher title! Thank you, Dad! I love you!