dgreca – Page 863 – Dielli

VATRA, MIRENJOHJE PAS VDEKJES, PER MARK DUKAJ

October 9, 2019 by dgreca

FEDERATA PAN SHQIPTARE E AMERIKWS “VATRA” NDERON PAS VDEKJES TELEKRONISTIN, GAZETARIN MARK DUKAJ

Federata Pan Shqiptare e Amerikës “Vatra” nderon pas vdekjes tragjike gazetarin , fotografin dhe operatorin shqiptaro-amerikan Mark Dukaj.

Nga Lek Gjoka/

Me 19 Shtator vdiq tragjikisht nga stuhia tropikale Imelda në Texas gazetari, fotografi dhe operatori Mark Dukaj, pjesë e komunitetit shqiptaro-amerikan në Jacksonville, Florida. Si të gjithë shqiptarët, kudo në botë, që u tronditen kur mësuan ketë lajm tragjik, edhe vatranët, kudo në Amerikë e Kanada, u tronditen pa masë.

Mark Dukaj si një malesor Kelmendi, siç theksoi në ceremoninë mortore, prifti shqiptar i komunitetit katolik shqiptar në Jacksonville Dom Govani, një nder krahinat me patriotike shqiptare ashtu edhe në gjakun e Markut pulesonte dashuria e madhe për kombin shqiptar ishte e madhe,- ai nuk qëndroi kurrë në heshtje por kontriboi për bashkimin e diasporës shqiptare të Amerikës. Edhe në Federatën Pan Shqiptare të Amerikës “Vatra” Marku me kameren e tij dhe me fjalën e zjarrtë dha një kontribut të çmuar.

Ai punoi me mish e me shpirtë dhe i qendroi pranë z. Adriatik Spahiu që ditën e pare të themelimit të degës së Federatës Pan Shqiptare të Amerikës”Vatra në Jacksonville Florida . Jepte ide dhe mendime të çmuara se si shqiptarët në Florida për të bashkimin e komunitetit pa dallime fetare, politike apo krahinore. Humbja e Markut është një humbje e madhe si për familjen ashtu edhe për Vatranët dhe shqiptarët në Jacksonville, ku Marku kishte përkthyer me qindra e qindra herë për bashkatdhetarët nëpër zyra shtetërore, emigracion, spitale apo marrjen e patentës së shoferit. Me të mesuar lajmin nga njerzit si dhe nga televizionët lokalë në Jacksonville Florida ku Marku kishte dhanë kontribut të çmuar për disa vite si fotograf, operator dhe gazetar kronike Vatranët u bashkuan me dhimbjen e madhe që pllakosi familjen Duka ka ikja e tij tragjike ka lenë jetim dy vajzat Noren e Lizën dhe djalin e vetem Kelmen të pagëzuar me emrin e krahinës trime nga i ndjeri Mark Dukaj vinte. Gjithashtu edhe diten e varrimit me 29 Shtator 2019 prezenca e anetarve të Vatrës ishte e madhe. Ata jo vetëm kryen homazhe, por i qëndruan afër familjes për ta ndihmuar dhe për t’ia lehtësuar dhimbjen. Përveç kurorave me lule nga familja vendosen kurorat e tyre edhe dega e Federatës Pan Shqiptare Vatra në Jacksonville Florida me kryetar z. Adriatik Spahiu, dega e Vatrës në Michigan me kryetar z. Mondi Rakaj , Dega në Tampa me kryetar z. Tasim Ruko si dhe dega e Vatrës në Fort Lauderdale me kryetar z. Kolec Ndoja . Gjithashtu mjaft anëtar të Federatës Pan Shqiptare Vatra kanë dhe një kontribut të çmuar financiare në fondacionin e hapur për ceremoninë e dhenies së lamtumirës së fundit z . Mark Dukaj. Z. Mark Dukaj ka marre pjesë edhe në konfercat vjetore të Vatrës të Nju Jork dukë kontribuar pa pushim për forcimin e kësaj Federate, pjesë e trashëgimisë së Kombit Shqiptar përmbi një shekull. Ndaj për kontributin e çmuar me propozimin të nënkryetarit të Federatës Pan Shqiptare të Amerikës” Vatra” z. Adriatik Spahiu, Kryetari i Federatës, z. Dritan Misho, e nderoi me “MIRENJOHJE” pas vdekjes z. Mark Dukaj me motivacionin e meposhtëm : Federata Pan Shqiptare e Amerikës Vatra vlereson Z.Mark Dukaj pas vdekjes me : ” Mirënjohjen për kontribut të çmuar në kulturen shqiptare të diasporës së Amerikës si dhe për ndihmen e mbeshtetjen e vazhdushme të Federates Pan Shqiptare të Amerikës” Vatra”.

Ndal rikthimit në pushtet të kriminelëve të Sigurimit!

October 9, 2019 by dgreca

Nga Nebil Çika/

Kryetar i Shoqatës Antikomuniste e të Përndjekurve Politike te Shqipërisë/

Ekspertja e Sigurimit të Shtetit autorja e ekspertizës që çoi në pushkatim poetin Genc Leka kandidat për anëtare e Këshillit Kombëtar të Radio-Televizionit. Aktualisht procedura është në Kuvendin e Shqipërisë dhe figura e saj po verifikohet nga institucionet e pastërtisë së figurës. Është tashmë e dokumentuar botërisht pjesëmarrja e saj në krimet e komunizmit dhe zgjedhja e saj në një institucion me rëndësi siç është KKRT do të përbente një krim më vete nga Kuvendi i Shqipërisë dhe çdo institucion tjetër që në shkelje të ligjit e mundëson zgjedhjen e saj. Në bazë të ligjit ajo nuk mund të zgjidhet për shkak të pjesëmarrjes së vërtetuar me prova e dokumente në krimet e Sigurimit të Shtetit por ne kemi informacione se po përdoret një artificë ligjore sipas të cilës kush ka marë një vërtetim pastërtie nga Komisioni Bezhani e merr sërish të tillë edhe pse implikimi i saj në krime është publik. Në këto kushte Shoqata Antikomuniste e të Përndjekurve Politik i bën thirrje Kuvendit të Shqipërisë, Autoritetit mbi Informonin e Dosjeve të ish- Sigurimit të Shtetit, Komisionarit për të Drejtën e Informimit dhe Mbrojtjen e të Dhënave Personale, Institutit të Integrimit të të Përndjekurve Politikë të kryejnë detyrën e tyre e të mos fshihen pas ligjeve djallëzorë për të fshehur krimet e komunizmit dhe autorët e tyre. I kërkojmë Partisë Demokratike dhe krejt opozitës si dhe Ambasadave të USA e BE dhe Komitetit Shqiptar të Helsinkit si dhe organizatave të tjera të mbrojtjes së të drejtave themelore të njeriut të ushtrojnë çdo mundësi e influencë për të ndaluar vallen e rikthimit në pushtet të autorëve të krimeve të komunizmit.
Zgjedhja e Diana Çulit në krye të televizionit publik shqiptar është një fyerje për viktimat e krimeve të saj dhe familjarëve të tyre dhe krejt të përndjekurve politikë antikomunistë të Shqipërisë. Fakti që kjo po ndodh në prag të pritjes për hapjen e negociatave të anëtarësimit me BE tregon edhe një herë se Shqipëria është shumë larg standardeve perëndimore të trajtimit të krimeve komuniste dhe autorëve të tyre.

Optimizëm afatgjatë

October 9, 2019 by dgreca

Nga Astrit Lulushi/

Më mirë do të bëhet, thonë disa, kur shohin se gjërat nuk janë aspak mirë. Ky është optimizëm. Gottfried Wilhelm Leibniz, filozof gjerman dhe albanolog (shek. XVII), mendonte se njeriu jeton në më të mirën e botëve të mundshme. Sipas tij, Zoti nuk kishte fuqi të krijonte një botë të përsosur, dhe mes të mundëshmve, krijoi më të mirën. Me këtë, ai i kundërvihej idesë së Blaise Pascalit se njeriu qëndronte me frikë dhe dëshpërim përballë të pafundësisë. Është pikërisht kjo e paskajshme që duhet festuar, përgjigjej Leibnizi. Ndërsa Pascal mbronte pikëpamjen se aspiratat e njeriut duhet të jenë më të përmbajtura. Por Leibnizi ishte optimist në lidhje me aftësinë e arsyes njerëzore për të shpresuar më shumë. Kjo ide e Leibnizit u vu në lojë nga Volteri, duke e quajtur si optimizëm të pabazë të llojit të ilustruar në një prej personazheve, Dr.Pangloss në romanin e tij satirik, Candide. Panglossianismi u bë një emër për optimizëm të tepruar, madje edhe trullosës. Sipas shprehjes “pesimizëm panglossian”, nëse kjo botë është më e mira e mundshme, atëherë është e pamundur që çdo gjë të bëhet më mirë. Por në të kundërt, pesimizmi mund të shoqërohet me optimizmin afatgjatë, sepse nënkupton që asnjë ndryshim për më keq, gjithashtu, nuk është i mundur.

NJË KONCERT HISTORIK ME SHARM SHQIPTAR NË PALLATIN VIKTORIAN 200 VJEÇAR

October 9, 2019 by dgreca

NGA MARJANA BULKU/

Kjo muzikë lëvizëse përcjell ngado që shkon thirrjet e artistëve për më shumë dashuri e respekt për ndjesitë e bukura njerëzore që nuk duhen harruar ,duartrokitjet e artëdashësve të etur dhe të përmalluar për atë pjesëz të bukur shqiptarie që artistët dijnë ta përçojnë si rrallëkush . Skena bashkoi energjitë e veçanta të Sopranos Inva Mula e cila i ka kaluar caqet e artistes duke u shndërruar në një frymëzim ,nxitje dhe përkrahëse për këdo që me talentin, punën dhe këmbënguljen dëshiron të ndërtojë profil artistik. Teksa shikoja fotografitë e mjeshtrit të madh Ilir Rizaj ndjeva se këto ngjarje artistike kanë amplitutë të madhe në jetët tona këtu në Nju Jorkun gjigand. Pa të tilla akte nuk do mundësh kurrë të dallosh ato dhjetra e dhjetra efekte të bukura që derivojnë nga ajo skenë e thjeshtë por historike ku dekor janë vetëm tingujt dhe mjeshtria interpretative e cila në fotografinë e Rizajit e rikrijon ngjarjen , e vesh atë me mitin e asaj salle të lashtë ku kanë interpretuar artistë të mëdhenj e ku piano e vjetër aspak moderne merr jetë nga virtuozi Genc Tukiçi . Është një grup ku e ke vështirë të thuash kush është më i miri por lehtësisht mund të pohosh që Olen Çezari dhe violina e tij janë shpirti i tij. Shfaqja nisi me këngën “ Dhuratë për ditëlindje” ku globi dikur vetëm objekt studimi sot është rrugëtimi që na ka përpirë duam apo s’duam .Teksa Inva këndonte këtë këngë që eshtë pothuaj 50 -vjeçare lehtësisht vihej re që të gjithë regjistronin duke kënduar këto tinguj me të cilët jemi rritur. Dihet se çfarë emocionesh sjell artisti tek spektatori, por për të kuptuar se çfarë emocionesh përcjell publiku tek artistët në skenë besoj se ky ishte rasti. Një marrdhënie e rrallë e ndërtuar me artistë të vërtetë dhe publik dashamirës dhe elitar.

Minutat nuk ndjehen madje koha ka peshë dhe vlerë tjetër kur mardhënia midis skenës dhe audiencës është e tillë dhe kaq e plotë e me kualitet por kur zhanret muzikore ndërthuren duke alternuar maturimin artistik të Inva Mulës me lulëzimin në shpërthim të Ana Goljes e cila kishte ardhur enkas nga Toronto për këtë event , natyrshëm që kënaqësia zëvëndësohet nga kureshtja për artisten e re shqiptaro -kanadeze e cila po ngjit shkallët e rrugëtimit të saj artistik me zërin e thellë dhe interpretimin e bukur dhe me thjeshtësinë dhe maturinë që e karakterizon në jetë dhe në skenë.

Edhe pse koha fluturon nëpër tinguj ariesh e serenatash zërat e bukur janë ato që e sjellin të kulluar edhe fjalën edhe tingullin e pastër të sopranos Dëshira Ahmeti e cila së bashku me bashkëshortin e saj artist Arjan Kërliu ishin organizatorët e kësaj mbrëmje të paharruar . Të zëri i kthjellët i Dëshirës qëndron pjekuria e një artisteje që artin e ndan mes Nju Jorkut dhe atdheut të saj nga ku vjen dhe shkon por këtë herë duke na premtuar se shfaqje të tilla nuk do të na mungojnë në të ardhmen.

Fotografia e mjeshtrit Ilir Rizaj rrëfen edhe një herë përmasën historike të një nate muzikore ku artistët e mëdhenj kaluan orë të paharruara në një sallë që shndërron në histori çdo akt që buron nga arti i bukur.

E në fund të gjithë kënduan lule bore këtë hit të çdo familje shqiptare mu në zemrën e nje salle gjigande historike njujorkeze që jehoi shqip.

…Shpresa, Odhisea dhe unë

October 9, 2019 by dgreca

Nga shënimet e mia: Shpresa, Odhisea dhe unë/

Nga Albana M. Lifschin/

Pas praktikes gazetareske më emëruan si redaktore tek gazeta “Zëri i Rinisë”. Fillova të njihesha me kolegë të vjetër ndaj të cilëve kisha një farë drojtje që e diktonte respekti ndaj emrit të tyre. Përveç rubrikës sime më dhanë të mbuloja edhe aktivitetet e moshës shkollore.
Kjo do të thoshte që të bashkëpunoja shpesh me redaktorët e shtypit për fëmije , të gjithë shkrimtarë e poetë të njohur.
Ishin fillimet e punës sime kur më thiri sekretari i kolegjumit Zef Gurakuqi, një burre i gjatë, serioz, i pashëm e fjalëpak, që të impononte respekt. Po afronte “Dita e Pionierit” ndaj duhet të përgatisja një faqe gazete.
Kështu ndodhi që u takova për herë të parë me Shpresa Vreton, kryeredaktoren e “Fatosit” të cilën deri atë kohe e njihja nga larg. Zakonisht e shikoja tek rruga e Kavajes. Aty qe Lidhja e Shkrimtarëve. Më bënte përshtypje figura e saj e rregullt, e pastër dhe gjithnjë i ndriste një jakë e bardhë. Më pëlqenin edhe flokët e saj të prera kapelon, siç i thoshim atëhere. Shpresa më priti me një buzeqeshje të përzemërt që më ndihmoi të hyja në komunikim me të pa drojtje fare. I thashë si e kisha punën.
-Oh, sa bukur! tha ajo. Unë mendoj që ta hapesh faqen e gazetës të kësaj dite me një poezi . Nxorri nga sirtari i tavolinës së punës një dosje me krijime letrare për revistën e saj.
-Në këtë sirtar zakonisht ruaj poezi që nuk i kam botuar ende në revistë. Ja të shohim . Te gjejmë ndonjë poezi të bukur.
I mori disa minuta kërkimi i poezisë dhe më së fundi veçoi njerën prej tyre.
-Ja, tha kjo është nga Odhise Grillo dhe të nderon. Eshte mirë të kesh në krye të faqes një autor të njohur e te respektuar si Odhisea. Ajo e lexoi poezinë me zë të lartë. Ishte një poezi patriotike. Mua m’u duk si poezi flamur dhe e mora menjëherë. Pastaj ndalova edhe tek redaksia e Pionierit, ku gjeta Adelina Mamaqin, një figurë e plotë zonje, e kulturuar me një ze të ëmbël e të veçantë si të një vajze të re. I thashë që Shpresa më kishte dhënë një poezi për Ditën e Pionierit.
– Oh, sa zgjedhje të mirë paska bërë ! Odhisea është shkrimtar dhe njeri i mrekullushëm-tha ajo. Pastaj folëm për gjëra “të lehta” dhe ndërkohë më mbetën sytë tek një varëse argjendi rreth qafën së saj bardhoshe. Në fund të saj varsja përfundonte me një çelës të bukur.
–Sa interesante kjo varëse me… çelës!
Adelina ma ktheu me zërin e saj ledhatar.
-Jo, Albana, nuk është çelës. Eshtë KYC!
M’u duk përgjigje e zgjuar që s’e harrova deri më sot. Vërtet çelës dhe kyç ishte një, por transmetonte dy kuptime të ndryshme.
Faqja e gazetës që u kushtohej fëmijëve u mbush me materiale në krye të cilave vura poezinë e Odhisesë dhe ia dorëzova Zefit. Atë pasdite Zefi më thiri në zyrën e tij. Mbi tavolinë kishte dosjen me shkrimet e ditës.
-Albana, shkrimet janë të mira e të larmishme, por po nguroj për poezinë me të cilën do të hapim faqen festive. Do t’i hedhësh edhe një sy? Ai më zgjati poezinë. Unë e mora disi e habitur.
Poezia e Odhise Grillos qe shkruar plot pasion. Eshtë vështirë ta mbaj mend fjalë për fjalë, tani pas katër dekadash por në mënyrë figurative flitej për dashurinë për atdheun e lirinë duke kombinuar bashkë disa simbole të rëndësishme në ngjyrën e gjakut, si ylli i kuq,(simbol që shihej në përparsen e yllkave, shalli i kuq simbol i pionierit. Flamuri i kuq kombëtar…Mirëpo të mbeste në mendje përdorimi i foljes “digjet”.
–Hë , si mendon ti? Kjo fjala “digjet”… sikur s’tingëlllon mirë. Ty, si të duket?
-Unë e kuptoj që ashtu siç themi digjet zemra per liri, për atdhe.
Ai heshti pak dhe tha:
-Unë të kuptoj, por mos na merret ndryshe, ketu digjet edhe shamia e kuqe e pionerit, edhe flamuri, madje edhe tesëra e partisë.
Dola nga zyra duke ndjerë të injektuar dyshimin e tij në trurin tim, por prapë thashë me vete : “Po pse duhet të më shkojë mendja për keq?”.
Atë ditë që u botua numri festiv, unë u gdhiva me grip e me temperaturë. Kuptohet që nuk shkova në punë. Nga ora 1 e pasdites, ra telefoni. Ishte shefja e kuadrit. Ajo më tha, pa shumë fjalë, që duhet të paraqitesha në punë. Më kërkonte sekretari i parë i KQ të Rinisë.
Nxitova. Kur u ngjita lart, sekretarja më mbajti disa minuta në zyren e saj. Brenda degjoheshin zërat e atyre që diskutonin.
-Të presim dhe pak tha, ajo. Mbledhja mbaroi dhe ajo më shoqëroi në zyrën e sekretarit. Tani do të fillonte mbledhja “ime”. Në zyrë hyri edhe Zefi , sekretari ynë i kolegjumit. Nuk kisha më dyshim që na kishin thirur për gazetën.
Sekretari i parë i KQ BRPSH, foli me zë të qetë duke shtruar çeshtjen e poezisë dhe së fundi m’u drejtua mua.
-Albana, si i kupton ti këto rreshta në këtë poezi që keni botuar sot?
I dhashë po atë përgjigje që i kisha dhënë Zefit. Nuk ndjeja kurfarë faji në ndërgjegjen time dhe kuptohej qartë që kisha vepruar pa paragjykim. Dy ditë më pas më njoftuan që më ishte dhënë vërejtje me shënim në dokumenta. Po kështu edhe Zefit. Mora mësimin e parë për vigjilencën revolucionare në fushën e shtypit. Më pas mësova ligjin e patundur: Në shtyp po dyshove, hiqe!
M’u kujtua Shpresa. Mos i kishin dhënë edhe asaj vërejtje? Shkova në zyrën e saj e ngarkuar me shqetësimin tim.
-Mua jo, por Odhisenë e shkretë e hoqën nga Tirana,- tha Shpresa.
Kur thoje “E hoqën” ose “e transferuan” ishte njëlloj , sikur të thoje “e dënuan”. Që atëhere nuk e pashë më Odhisenë . Por sa herë më vinte ndër mend më zgjohej meraku që nuk i thashë diçka. Më dukej se një pjesë e fajit për transferimin e tij binte mbi mua.
Erdhi puna ta takoja njeriun e mirë e shkrimtarin e njohur në letersinë për femijë, e më tej, në vitin 2001 në aeroportin Kenedi tek po përcillja nënën për në Tiranë. Po kërkoja me sy ndonjë familje shqiptare që ta shoqëroja me ta. Në një stol më zuri syri një çift në moshën e nënës. Burri flokëbardhë mbante një palë syze të errta. Më mbetën sytë tek ai. Mos është Odhisea ai? S’më ishte hequr nga mendja edhe pas 2 dekadave. Më së fundi iu afrova dhe i thashë:
-Zotëri, më mbani mend mua?
Ai vuri buzën ne gaz.
-Po s’i nuk të mbaj mend, moj Albana?
Buzëqeshja ishte aq dashamirëse, aq miqsore, saqë nuk ndihej nevoja të bisedonim për të kaluarën.
Ai dhe e shoqja filluan menjëherë bisedë me nënën time. Dolën të njohur nga miq të përbashkët. Nëna u kthye nga unë dhe tha: Albana, ti mund të shkosh pa merak tani.
Dy vjet me vonë mësova që Odhisea i paharruar qe ndarë nga ne.
Albana M. Lifschin., NYC 2010