Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

NJË MIKSIM I POEZISË DHE PROZËS SË MARTIN CAMAJT

by

KOSTA NAKE/

Në alfabetin fenikas shkronja A lexohet alef dhe do të thotë buall. Edhe forma e kokës së buallit, e stilizuar, i ngjan shkronjës A. Kjo shkronjë lidhet edhe me njeriun e parë të Zotit sepse Adamit i fillon emri po me këtë shkronjë.

E kisha ndeshur mbiemrin Mekshi në Pishkash të Librazhdit, por duhej të lexoja Camajn që të zbuloja se mekshi qenka bebja i buallicës. Sakaq kthehem në vendlindje, sepse im gjysh mbarështonte buaj dhe buallica dhe çdo vit bënte kurban një buall njëvjeçar në vendin e shenjtë të Inonishtit. Nuk e di në se kjo kishte lidhje thjesht me bektashinjtë, apo shkonte edhe më thellë në kohë me vetofrimin e buallit si ushqim për njerëzit. Nga Devolli hidhem në Shkodër ku poeti kërkon origjinën e malësorëve të Veriut te bualli që gdhend gurin, bashkë me poetin i bien me not lumit të kohës që rezonon me lumenjtë e antikitetit. Fillon e formësohet një legjendë që niset nga thesari mitologjik i vlerësuar si kafsha më e shenjtë në tokë. Këtu fillon e flatron poezia. Poeti ka bërë këtë zgjedhje, jo vetëm se e gjen atë edhe si emër mali në rrafshin lokal, por edhe te simbolika e buallit si manifestim i dëshirave tona, si element i tokës si planet, simbol i trimërisë mirësisë, forcës dhe respektit. Kau dhe bualli ishin një fis pastaj u ndanë: kau mori kodrat, bualli ujërat.

  Mekshi mundet me qenë djalë fis/gurgdhendës ose/ shoku i atij që i bie lumit m’not/për dritë të hanës/ e s’i shtrydhet kamba gjak/ tue ecë shtatë male zdathë/dhe mbasi të pushojë shiu/ylberi me dorë të vet i ven/shtatë ngjyra mbi krye. (f.62)

Pastaj vjen çasti i shpalosjes së forcës që shkon plotësisht me elementët legjendarë dhe që në kushte natyrore është sa për dy qe së bashku:

Si e lidhën me krye për lis/ buelli priti e priti/ kur ku po i bie tuni spatës në ballë./ Dy burra i shtinë dy shtylla/ ndër kambë/ dhe i treti i lidhi herdhet për drugë./Vetima e marsit i plasi ndër sy,/ këputi leqe, rrxoi lisin,/theu shtylla, vrau njerëz e iku. (f.65)

Fundi i legjendës:

Plasi vetima në Malin e Thatë…/Buellin tim e mori bri më bri/kokrra e zjarmit nën mriz./Erdhi era tym lëkure të djegun/ e shkrum ashti ndër gur/ dhe askush s’e hangri mishin/ e vramë rrufeje në Qytetin e Ri/ e askund. (f.79)

 Tregimi “VENDI QË I PËRNGJANTE NJË ZGJONI BLETËSH” dhe novela “JESMINË”, Vepra 10, Onufri 2010

E vërteta mund të jetë jo vetëm e hidhur, por edhe e papranueshme. Ca më tepër kur vjen nga jashtë. Mund të shoqërohet edhe me reagim agresiv. Mund të jetë një përvojë vetjake e autorit. “Pesëdheta veta që ushtrojshin tregtinë, hoxha, prifti, njizet a tridhjet nëpunës të vendosun në kazermën e vjetër të ushtrisë, malsorët që zbritshin tue ngrehë lopë, dele, dhi e mushq të ngarkuem te një grumbull banesash që e qujshin pazar, a përbëjnë një qytet?

Mësuesi i ri që po hante bukë në kafe, i pyetur në praninë e “njerzve mâ të dalluem t’atij vendi”, për herë të parë tha se nuk meritonte të quhej qytet. Reagimi i vendasve – izolim i plotë. Herën e dytë, si njeri me personalitet përsëriti se nuk mund të quhet qytet kurrën e kurrës sepse kishte “mâ shumë gjela se sahata.” (f.24)

Përballë banesës ku është strehuar mësuesi ndodhet një shtëpi dykatëshe, me ballkon, rrethuar me lule dhe një oborr plot me zgjoje bletësh. Soditja e mësuesit tërheq vëmendjen e bletërritësit, por është Jesmina 12-vjeçare ajo që bën prezantimin e mësuesit. Në çdo rast tjetër kaq do të mjaftonte që prindi ta ftonte mësuesin në shtëpi, por kjo s’ndodhi. Dhe nuk është vetëm reaksioni i banorëve ndaj deklaratës së mësuesit, por edhe fakti që përtej perdeve të ballkonit fshihet një grua e bukur që bletërritësi e ka robëruar me xhelozi, mësuesi nuk e ka parë atë, por kjo nuk i ndalon banorët të thonë se mësuesi nuk sodit bletët, po gruan e bletarit. 

Goditja e madhe për mësuesin vjen nga gruaja ku ishte strehuar: “Të gjithëve na ka gëzue lajmi se ti ke shti lutje me u transferue.” (f.33) Mësuesi jo vetëm që nuk kishte kërkuar transferim, por kishte punuar me korrektesë për shkak të reagimit negativ të vendasve. Të tjerë kishin kërkuar largimin e tij duke e vënë para faktit. Nuk arrin as të sigurojë vajtjen e Jesminës në darkën e fundit para largimit.

Këto janë plintat mbi të cilat ngrihet tregimi, po raporti i nëpunësit me vendbanimin ku shërben është universal. Në Shqipërinë socialiste ky raport ishte ngurtësuar në slloganin “të punojmë atje ku ka nevojë atdheu”, madje edhe kërkesat për vazhdimin e shkollës së lartë orientoheshin drejt përfshirjes së saj në pjesën përmbyllëse. Për mua atdheu pati nevojë të punoja 13 vjet larg vendlindjes duke shkuar nga një faqe mali te tjetra. Të tjerë e shikonin fshatin nga dritaret e autobuzit ose trenit. Kushtet e fjetjes dhe cilësia e ushqimit ishin në skajet e së keqes, por, po të guxoje e të flisje hapur si mësuesi i Camajt, jo vetëm mund të humbisje të drejtën e ushtrimit të profesionit, por mund të përfundoje edhe në Spaç.

Nuk dimë se ç’ndodhi me mësuesin “e dëbuar”, por vetëm fakti i një transferimi të pakonsultuar, shkakton një lëndim aq të madh sa autori i rikthehet edhe një herë kësaj ndodhie duke e zgjeruar si novelë dhe duke vendosur në titull vogëlushen e pafajshme. Novela nuk sjell të reja në subjektin që lidhet me mësuesin dhe shkollën, përveç kujtimeve të fëmijërisë. Nuk ka as vazhdimësi përtej transferimit përveç një kërshërie ndaj gruas së bukur që mbetet vetëm si hije përtej perdeve.

Në këto vite të tranzicionit ka një ndryshim rrënjësor në raportin nëpunës – vendi i punës, me një rrjedhje të frikshme të krahut të punës dhe forcave intelektuale jashtë Shqipërisë. E vetmja gjë që nuk ka ndryshuar është fanatizmi me të cilin vendasit mbrojnë identitetin e kërcënuar nga ardhacakët, mbrojnë provincializmin e tyre me një reaksion shpërfillës ndaj përparimit.

Dëmshpërblimet e diktaturës

by

Nga Mimoza Dajçi/

Askush nuk duhet të harrojë se ish të persekutuarit politikë nuk kërkuan kurrë lëmoshë, por vetëm drejtësi dhe dinjitet. 

Në retrospektivë, sa herë afrohen zgjedhjet në Shqipëri qeveritë zgjidhin minimalisht “qesen”, i hedhin një kafshatë parash ish të dënuarve politike e vetëm kaq. Po, 50 vite mizori, plagë e drama pa fund kush duhet t’ia kompesojë e rikuperojë kësaj shtrese. Qeveritë shkojnë e vijnë për oreks të tyre, nuk mendojnë për popullin, aq më tepër për ish të persekutuarit politikë të Shqipërisë. Por askush nuk duhet të harrojë se ish të persekutuarit politikë nuk kërkuan kurrë lëmoshë, por vetëm drejtësi dhe dinjitet. 

Në Shqipëri po shpërndahet kësti i pestë për kategorinë e subjekteve përfituese joparësore (trashëgimtarë), të ish të dënuarve politikë dhe ka filluar procedurën e pagesës së këtij kësti, por akoma jemi larg pagesave të tjera përfundimtare. E njëjta gjë po ndodh edhe me mos gjetjen e eshtrave për personat e zhdukur nga komunizmi, vrarë pa gjyq. 

Edhe pse Shqipëria përjetoi diktaturën më të egër në Europë, përsëri akoma qeveritë e saj nuk kanë shlyer dëmshpërblimet për ish të burgosurit dhe internuarit politikë. Të persekutuarit politikë në Shqipëri u përdorën 34 vite nga politika si fasadë për fushatë elektorale. Të zhgënjyer një pjesë e mirë u larguan nga kjo botë me shpirt të vrarë e copëtuar, pa marrë atë shumë që u takonte nga torturat e vuajtjet e rënda që kaluan nëpër birucat, burgjet e kampet e përqëndrimit nga regjimi makabër i diktaturës komuniste. 

Duke iu referuar hartës, vendet ku kanë vuajtur dënimet ish të burgosurit dhe të internuarit politikë janë të shumta për një vend të vogël si Shqipëria, por duhet të kthehen në Muze, si kujtesë e së shkuarës së hidhur të popullit tonë nga vetë diktatorët shqiptarë. Kaluam një histori të dhimbshme, të tmerrshme, pasojat e së cilës thërrasin akoma për ndihmë. U arrit deri aty që babai të denonconte tek sigurimi i shtetit djalin e tij, gruaja burrin e burri gruan, komshiu – komshiun, kështu me radhë. 

Lufta e klasave ishte prezente kudo. Divorcet nëpër familjet shqiptare u bënë të “modës” nëse njëri nga prindërit arrestohej për agjitacion – propagande diheshin pasojat, fëmijët e tyre të martuar do të divorcoheshin për çështje biografie, nipërit e mbesat u rritën vetëm nga njëri prind…

Duke u ndalur serish tek personat e zhdukur nga komunizmi vrarë pa gjyq, ku janë mbi 6 mijë viktima pa varr dhe akoma nuk është bërë asgjë në këtë drejtim. Problemi i fondeve dhe përballja me të shkuarën vështirësojnë ecurinë e procesit.  Pranverën e vitit 2015, qeveria shqiptare ftoi Komisionin Ndërkombëtar për Personat e Zhdukur, ICMP për gjetjen e varreve të të pushkatuarve gjatë komunizmit. 

Sipas medias në dhjetor të 2015 u prezantua një projekt i këtij procesi jo të lehtë për tu zbatuar, ku përfshihej për zbatim edhe projekti pilot për identifikimin e 56 viktimave në Dajt dhe 86 të zhdukurve të tjerë në Ballsh. Po sipas shtypit vendas fatura e përllogaritur në shumën 950 mijë euro do të sillte fillimin e menjëhershëm të punës nga ICMP duke ngjallur shpresën e familjarëve të të zhdukurve. Por ky proces edhe sot nuk po ecën me ritmin premtues. Fondet e dala nga BE për gjetjen e eshtrave e të vrarëve pa gjyq u kërkua që të zbatohet nga vetë BE-ja në bashkëpunim me ICMP, e cila punësoi edhe një zyrtar të saj në Tiranë. 

Drejtori i Programeve të ICMP për Ballkanin Perëndimor Matthew Holliday u tha shqiptarëve që, “Të krijonin regjistrin qendror të të humburve dhe mos humbisnin kohë, por të vepronin. Si dhe paralajmëroi se fillimi i këtij procesi të madh do jetë i mundimshëm qe kërkon vullnetin dhe angazhimin e të gjithë institucioneve”. 

Të përndjekurit politikë deklaruan se shumë prej trupave janë zhdukur, për shkak se janë varrosur në rrëpira ose brigje shumë të ekspozuar ndaj problemeve gjeomorfologjikë dhe atmosferikë, që e bën nisjen e shpejtë të procesit sa më të nevojshëm. Pas krijimit të një database me ADN-të e familjarëve, kostoja për gjetjen dhe identifikimin e çdo viktime e tejkaloi shumën 1500 dollarë.

ICMP që u angazhua në këtë proces është themeluar në vitin 1996 si përdorim i efektshëm i ADN-së për të identifikuar personat e zhdukur. Ky institucion funksionon nën ombrellën e OKB-së dhe ka pasur një rol udhëheqës në ndihmën për identifikimin e më shumë se 70% të rreth 40 mijë të zhdukurve nga konfliktet në ish Jugosllavi. 

Personalisht ndalem edhe tek ky proces pasi prekem nga ky segment i hidhur jetës, xhaxhai im Rasim Dajçi është pushkatuar si antikomunist pa gjyq nga forcat sllavo – komuniste dimrin e vitit 1945 në Prizren. 

Eshtë obligimi im, për të gjetur eshtrat e xhaxhait tim të zhdukur e të vrarë nga komunizmi me në krye Shefqet Peçin në Prizren më 1945, ku u pushkatuan gati 15 ushtarakë të lartë. Para pushkatimit jo vetëm që i shëtitën nëpër rrugët e Prizrenit si armiq të popullit e stacionet e autobusëve, por fotot e tyre u afishuan nëpër shtyllat elektrike e trungjet e pemëve. Për këtë ngjarje kanë folur e shkruar ish i burgosuri dhe i arratisuri politik Sami Repishti, publicisti Frank Shkreli, shkrimtarja Eglantina Mandia etj.

Nëntë vite më parë një thirrje e OKB-së, tërhoqi vemendjen autoriteteve shqiptare se, duhet të sigurojë më shumë shpërblim për familjet e 6000 njerëzve të zhdukur gjatë regjimit komunist në Shqipëri. Njihet ligjërisht se pas ardhjes në pushtet të diktaturës së proletariatit deri në vitin 1991 Shqipëria “aplikoi” zhdukjen e personave të vrarë pa gjyq. 

Lajmi i OKB-së, u bë i njohur pas vizitës një javore në Shqipëri nga Drejtuesja e OKB-së, Houris Es-Salmi. “Ka ardhur koha, tha ajo, që Shqipëria të kthejë këtë faqe të dhimbshme të së kaluarës. Të gjithë personat e zhdukur dhe familjarët e tyre citon të ketë thënë Salmi kanë të drejtën e dëmshpërbilimit, mirëkuptimit, rehabilitimit dhe garancisë për mos përsëritje të këtyre krimeve”.

Rezultatet tregojnë të kundërtën. Këto thirrje e udhëzime të komunitetit ndërkombëtar akoma nuk po zbatohen në Shqipëri. Atje ka shumë probleme që janë lënë “në harresë” e vendi mbulohet nga korrupsioni galopant, krimi i organizuar dhe krimi brënda familjes.

Janë hapur dy qendra muzeale nga qeveria aktuale në Tiranë, por aty nuk pasqyrohen të gjitha plagët që i ka shkaktuar padrejtësisht popullit tonë ai regjim monstruoz, i cili sa më shumë të ishte vonuar aq më tepër viktima e të burgosur politikë do të kishim. Të gjithë do të kalonim nëpër atë gijotinë, që vlonte mes spiunimeve dhe letrave anonime. Një zinxhir i tërë i shërbente Sigurimit të Shtetit Shqiptar. Ishte krijuar industria e spiunazhit, zhdukjeve e vrasjeve me edhe pa gjyq. 

Shteti shqiptar me ligje duhet të caktojë një festë zyrtare për të nderuar shqiptarët që vuajtën nga diktatura komuniste në Shqipëri. Për nder të viktimave të komunizmit nëpër botë, SHBA kanë ngritur një “Memorial Përkujtimor” në Washington, D.C., ku simbolizohet me statujën e një gruaje. Po Shqipëria pse mos ketë një të tillë, çfarë e pengon? Ndërkohë reminishenca komuniste shfaqet kudo edhe sot nëpër mediat e Tiranës dhe kjo përbën shqetësim të madh për demokracin në vend.

Në mbështetje të OKB-së për të zhdukurit nga komunizmi në Shqipëri dhe për të zgjuar qeverinë shqiptare nga gjumi letargjik, një dokumentar mbi këtë Temë ka realizuar edhe TV BBC, iniciator i të cilit ishte gazetari dhe ish Drejtori i RTK-së Shkumbin Ahmetxhekaj, ndërsa të ftuar dhe protagonistë ishin Kryeministri Edi Rama, ish i internuari politik Simon Miraka, ish i burgosuri politik Gjeneral Rahman Parllaku, ish i burgosuri politik Saimir Maloku, Drejtoresha e Autoritetit për Informim mbi Dokumentet e ish Sigurimit të Shtetit Gentiana Sula, unë (Mimoza Dajçi) dhe ish Zv/Ministri Nikolin Kurti. Por akoma nuk po shikojmë dritë në fund të tunelit për realizimin e udhëzimeve të OKB-së.

Kjo Rezolutë duhet të tërheqë vëmendjen edhe të Qeverisë së Kosovës rreth vrasjeve, burgosjeve, zhdukjes dhe terrorit që ka ndodhur në Kosovë në vitin 1945, sepse ishte një masakër vëllavrasëse direkt me urdhër të Enver Hoxhës që u krye në Prizren në vitin 1945, nga forcat sllavo – komuniste, ku u pushkatuan 15 ushtarakë të lartë që shërbenin për rendin e qetësinë e qytetit.

LUFTA PËR VLORËN…

by

Vildan Sharra /

3 Shtator 1920, populli shqiptar jetoi një nga ngjarjet më të shënuara në historinë e tij , çlirimin e Vlorës nga pushtuesit italianë.  Lufta për Vlorën,  ishte nje fitore e madhe ushtarake kundër një nga shtetet më të fuqishme të kohës. Në të njëjtën kohë kishte vlera të mëdha morale, politike dhe ideollogjike në situatën e nderë në të cilën ndodhej Shqipëria dhe shqiptarët kudo nëpër  botë. Pas afro pesë shekuj, shqiptarët i treguan botës edhe një herë, të bashkuar, nuk do të lejojnë askënd të cënoj intergritetin tokësor shqiptar. Ju mund të mbani konferenca dhe të bëni pazarllëqe për trojen tona, por shqiptarët i kanë pushkët dhe gunat gati dhe do t’i mbrojnë trojet e lashta arbërore deri në pikën e fundit të gjakut.  

Vlora muaj para shpalljes së pavarësisë, 1912

Shqipëria u shpall Shtet i Pavarur në Nëntor 1912. Qeveria e Përkohshme nën presionet e shumta dhe paaftësinë e saj per drejtimin e Shtetit të Ri dha dorëheqjen pas afro 14-të muajsh.  Ismail Qemali u kërkoi Fuqive të Mëdha të dërgonin një Komision Ndërkombëtar të kontrollonin dhe drejtonin shtetin shqiptar ( kujtimet e I.Qemalit ). Shqiptarët e pranuan këtë propozim, por me një kusht, asnjë shtet fqinj nuk duhet të jetë në përbërje të Komisionit. Komisioni Ndërkombëtar i Kontrollit (KNK) erdhi në Vlorë në 1914 dhe Italia kishte rolin drejtues. Vlonjatët të indinjuar shprehën pakënaqësinë e tyre te autoritetet e kohës.

Ibrahim Avdullahu, një nga udhëheqësit kryesorë për përgatitjen e Kuvendit të Pavarësisë në 1912, i kërkoi Hasan Sharrës  ndërtesën e madhe, Selia e Qeverisë së Përkohshme në 1912 , për vendosjen e KNK. Italia vendosi komandën e saj ushtarake, dhe prej aty bëri të gjitha përgatitjet për gllabërimin e trojeve shqiptare. 

Ngritja e Flamurit në Pallatin e Sharrajve, 3 Shtator 1920

Në 1916 italianët e shpallën të paligjshëm flamurin tonë kombëtar. Komiteti Kombëtar i Shpëtimit, i krijuar në Vlorë, 1914, nga Ismail Qemali dhe përfaqësues të 14 krahinave shqiptare, shprehu indinjatën te Ismail Qemali, te autoritetet kombëtare dhe ndërkombëtare. Italia ishte një Superfuqi e kohës, asgjë nuk mund të bëhej , ishte mendimi i përgjithshëm.

Hasan Sharra i kërkoi komandës italiane largimin nga ndërtesa e familjes dhe vendosi atje shumë familje muhaxhirësh të ardhur nga Dardania prej 1912 e më pas.( Fjala Kosovë nuk duhet te egzistojë në fjalorin shqip). Bijtë e këtyre familjeve dardane luajtën një rol të rëndësishëm në revoltat kundër pushtuesve italianë.

Lufta e Parë Botërore përfundoi. Miqtë, pushtuesit italiane nuk po largoheshin nga trojet shqiptare. Ismail Qemali iu drejtua autoriteteve të ndryshme të Fuqive të Mëdha të kohës për largimin e ushtrise italiane nga trojet e pushtuara shqiptare. Shumë intelektuale shqiptarë, kudo që ndodheshin, u organizuan dhe nëpërmjet delegacioneve  të krijuara protestuan në Konferencën e Paqes  ne Paris. Në Vlorë përditë shtohej urrejtja për pushtuesit italianë. Qeveritë e krijuara në atë kohë në Shqipëri, i kërkuan Qeverisë Italiane largimin e trupave ushtarake nga trojet e jugut. Dipllomacia nuk po punonte, por ishte e pamundur t’i largoje italianët me lufte, ishte mendimi i pergjithshem.

Vdekja e papritur e Ismail Qemalit në Itali, dhe shoqërimi i trupit të tij për në Kaninë nga forcat pushtuese italiane arriti kulmin. Filloi organizimi dhe përgatijet për t’i shporrur pushtuesit me luftë. Nuk ishte aq e lehtë. Shtresa e mesme dhe fshatarësia (quheshin në atë kohë) e kishin vendosur , vetëm me luftë duhet t’i shporrim pushtuesit. Derri do plumb. Plumbat i kishin të pakët,më kryesorja, dëshira ishte e madhe . Qeveritarët dhe shtresa e lartë, pashallarët e dikurshëm, qëndruan indiferentë dhe në shumë raste i ndihmuan pushtuesit. Po ashtu, intelektualë të ndryshëm nuk e këshillonin një luftë me një nga ushtritë më moderne të kohës. Do të ishte vdekjeprurëse për popullin shqiptar. 

20 Nëntor 1919. Një ditë e zakonshme për lutjet fetare nëpër xhamitë e qytetit të Vlorës. Kishte kohë që nëpër kishat ,xhamitë dhe institucione të tjera fetare bëheshin “predikime” nacionaliste dhe planet per bashkimin e popullit në një luftë të përbashkët për ¢lirimin e krahinave të pushtuara nga ushtria italiane. Nga xhamia e pazarit , turma prej 300-400 besimtarësh, u lëshua drejt bashkisë së qytetit në protestë kundër pushtuesve italianë. Në krye të turmës ishin shumë të rinj dardanë. Edhe pse ishte e ndaluar , protesta ishte spontane, e paorganizuar dhe paqësore. Karabinerët i rrethuan, u përleshën me demostruesit dhe u rrëmbyen flamurin kombëtar. Një oficer italian e lidhi flamurin në bishtin e një qeni dhe e shëtiste nëpër rrugët e qytetit. Kjo e acaroi së tepërmi popullin. Demostruesit u riorganizuan dhe filloi një përleshje e madhe. Mbi të gjithë  dallohej një djalosh trupmadh nga Kumanova e Dardanise, grushtat e tij i përplasnin italianët përtoke. Ky ishte fillimi i kryengritjes së madhe.

Ditët e mëvonshme situata mori një rrugë tjetër. Shqiptarët filluan përgatitjet seriose për luftë. Vullnetarë nga krahinat e veriut, lindjes dhe jugut filluan të grumbullohen në krahinën e Vlorës. Edhe italianët e morën seriozisht gjëndjen e krijuar në qytet. Kishin dislokuar rreth 15 mijë ushtarë, që e kalonte numrin e banorëve të Vlorës. Por Vlora nuk ishte e vlonjatëve, Vlora ishte e shqiptarëve, dhe shqiptarët nuk e lanë Vlorën t’i përballonte pushtuesit e vetme. Nga të gjitha anët shkuan në ndihmë të Vlorës, edhe larg , shumë larg, vatranët nga  Amerika.

Italianët filluan seleksionimin dhe arrestimin e pjesëmarrësve kryesorë në protestë. Familjet Dardane që ishin strehuar te ndërtesat e Sharrajve, i fshehën në fshatrat ¢eprat dhe Hoshtime. Prej atje, ata, në bashkëpunim me fshatarët përreth Vlorës filluan të sulmonin patrullat italiane.  Kjo situatë vazhdoi deri në Maj, 1920.

Qeveria shqiptare në atë kohë dhe shumë intelektualë të njohur e quajtën vetëvrasje një luftë me ushtrinë italiane. Dipllomacia nuk kishte punuar. Ishin bërë planet nga Fuqitë e Mëdha për ndarjen e mëtejshme të tokave shqiptare. E kishin harruar trimërinë dhe pavdeksinë e kombit të lashtë shqiptar, që për mijëra vjet u kishte bërë ballë pushtuesve të të gjitha kohërave. E kishin harruar heroin shqiptar,Gjergj Kastrioti,Skënderbej,që u bë mburoja e krishterimit  prej pushtimit otoman. Por nuk e kishin harruar shqiptarët.

8 Maj 1920. Italianët filluan arrestimet e drejtuesve kryesorë të lëvizjes anti-italiane. Në bazë të listës prej 23 persona, që e kishte bërë Siri bej Vlora,  ata arrestuan dy vëllezerit Hasan dhe Mu¢o Sharra, Jani Mingën dhe Dom Vasën. Osmën Haxhiun nuk munden ta arrestojnë. Pasi i shpëtoi rrethimit, ai u strehua në fshatrat e Vlorës. Flamurin e Madh të qëndisur nga vajzat shqiptare 2-3  ditë pas shpalljes së pavarësisë në 1912 italianët e kërkuan dhe nuk e gjetën. Vëllezerit Sharra e kishin fshehur në fshatin ¢eprat, kur dërguan gratë dhe fëmijët për t’i ruajtur nga hakmarrja italiane me fillimin e luftës. 

Duket e çuditshme arrestimi i një kleriku!  Të gjithë klerikët , myslimanë, katolikë dhe ortodokse, gjithmonë e kanë udhëhequr, janë përpjekur dhe kanë mbrojtur popullin shqiptar,gjuhën shqipe dhe Shqiperinë,  ruatjen dhe përhapjen e idealit të pavdekshëm kombëtar. Vite më vonë , diktatura komuniste do t’i shpallte dhe masakronte si bashkëpunëtorë me armiqtë?! 

Ishte një hoxhë nënkryetar i Qeverisë së Përkohshme kur u shpall pavarësia  më 1912. Ishte At Luigj Bum¢i kryetar i delegacionit shqiptar në Konferencën e Paqes në Paris.  A nuk ishte At Gjergj Fishta ai që shkoi dhe u takua me senatorët katolikë, për ndërhyrjen e Shtetit Amerikan per mos copëtiimin e trojeve shqiptare? Ishte një prift ortodoks shqiptar i quajtur Fan Noli, ai që e takoi presidentin amerikan për mbrojtjen e Shqiperise nga pazarllëqet e shteteve Europiane.

Në 20 Maj 1920 , italianët arrestuan edhe udhëheqësit e tjerë të kryengritjes.Pasi i grumbulluan të gjithë të arrestuarit në hambarin e një anije luftarake, i dërguan në ishullin e Sazanit dhe i mbyllën në kafaze hekuri. Arrestimi i drejtuesve kryesorë të përgatitjes për luftë nuk i frikësoi shqiptarët. Udhëheqës të tjerë, nën thirrjen e Osmëm Haxhiut u mblodhën në kodrat e Beunit,Smokthinë, njëzëri vendosën fillimin e luftës dhe bënë planet e sulmit në drejtime të ndryshme.Komiteti i Shpëtimit

Kombëtar që ishte krijuar në 15-16 Korrik, 1914, u riorganizua dhe vendosi fillimin e Luftës për ¢lirimin e tokave të zaptuara nga ushtria italiane. Italianët e morën për qesharak ultimatumin e kryengritësve shqiptarë.

Në 17 Maj filloi sulmi frontal për marrjen e Kalasë së Tepelenës. Rreth 1500 ushtarë italianë, të pajisur me mitraloza të rëndë, topa dhe armë të tjera moderne ruanin kalanë. Gati 1000 luftëtarë shqiptarë të krahinave përreth , të armatosur me pushkë të thjeshta dhe vegla bujqësore luftuan për me se një muaj dhe e morën Kalanë. Disa ditë më vonë, pas fillimit të luftës në Tepelenë, luftetarët kryengritës sulmuan kampin italian  shumë të fortifikuar, në Kotë, Vlorë.

Pasi i azgjësuan këto dy fortifikime kryesore të pararojës së ushtrisë italiane, kryengritësit ekstremistë, të quajtur nga italianët dhe pasuesit e tyre, u drejtuan drejt Vlorës.  Në Vlorë , italianët kishin mbi 15 mije ushtarë, 200 topa dhe artilerinë e flotës në gjirin e Vlorës. 

   Kalaja e Kaninës

Një nga betejat me të pabesueshme ishte marrja e Kalasë së Kaninës. Pozicioni i Kalasë e kishte bërë të pamundur marrjen e saj nga pushtues të shumtë në histori. Në 22 Korrik, kryengritësit liridashës rrethuan dhe sulmuan Vlorën nga pika të ndryshme. Për dhjetë ditë rrjesht u bënë luftime të përgjakshme në kodrat e Vlorës.Të frikësuar dhe të terrorizuar nga sulmet e forcave shqiptare, ushtarët italiane nuk pranonin të shkonin dhe të luftonin në Vlorë. Protesta të shumta u bënë në Itali. Shtypi botëror nuk ndalej së shkruari për heroizmin e popullit shqiptar. Vlora u bë emri më i njohur nëpër gazetat e përditshme. 

Në fillim të gushtit , Qeveria italiane dhe qeveria shqiptare firmosën në Tiranë një marrëveshje për ndalimin e luftës pa miratimin e Komitetit të Mbrojtjes Kombëtare që e drejtonte luftën. Qeveria shqiptare ua la ishullin e Sazanit, italianëve,si edhe mbajtjen e një garnizoni ushtarak në Shkodër. Në 17 Gusht trupat pushtuese filluan tërheqjen nga Vlora. 

Ne 3 Shtator 1920 luftëtaret fitimtarë hynë në Vlorë. Flamuri i Madh i Pavarësisë u ngrit përsëri madhështor, dukshëm nga të gjitha anët te Pallati i Sharrajve.  Më vonë , në 1928 do të ndërtohej monumenti (shtiza) i ngritjes së flamurit, që është në ditët e sotme .

Ja si e përshkruan Eqrem bej Vlora, nga ballkoni i sarajeve të tija, Luftën për Vlorën… Në krye të këtyre burrave luftonin heroikisht përfaqësuesit e shtresës së mesme, kaq të përçmuar prej meje. Si shpjegohej ky ndryshim i papritur i karaktereve dhe vlerave? Fare thjeshtë! Lufta që ata bënin ishte “lufta e tyre”, ishte beteja për pozitën e tyre shoqërore,për pronat, për gratë e fëmijët e tyre, për nderin dhe mbijetesën e tyre, një përpjekje për jetë a vdekje! 

Përgjigjen këtij pseudo-shqiptari ia dhanë pjesëtarë të familjes Sharra. Memdu Sharra,i edukuar në shkollat prestigjoze amerikane,angleze,italiane etj, pjesëmarës në Luftën për Vlorën, ju pergjigj shumë qartë….. Lufta për Vlorën, nuk ishte luftë për pozita shoqërore, nuk ishte luftë për pronat . Lufta që shqiptarët bënë në 1920, ishte luftë për parandalimin e copëtimit të mëtejshëm të tokave shqiptare, u treguan shteteve europiane se fati i Shqipërisë nuk vendoset në konferencat e paqeve në Paris e gjetkë. Shqiptarët të bashkuar nuk ka forcë, sado e madhe qoftë, t’i nështrojë. Njëkohësisht, u tregoi gjithë intelektualeve shqiptare, populli shqiptar ka qënë, është dhe do të jetë gati sa herë që e kërkon nevoja, për mbrojtjen e atdheut. Ju, duhet të bëheni pararoja dhe të udhëhiqni popullin për mbrojtjen e atdheut, në rrugën e vërtetë për ndërtimit e shoqërisë demokratike, si edhe shtetet e tjera europiane.

Lufta për Vlorën, ishte një fitore e madhe me përmasa ndërkombëtare. Në shtypin e kohës , deri në Amerikë, u shkruajt për trimërinë e popullit shqiptar. Ajo u dha fund pazarllëqeve të Fuqive të Mëdha për azgjësimin e Shtetit të sapo formuar Shqiptar. Luftëtarët e 1920-s  nuk luftuan për dekorata, per t’u nderuar nëpër libra apo muzeume nga qeveritë hipokrite që e kanë zaptuar Shqiperine. 

Nuk e shikoni që trojet shqiptare sot, drejtohen nga bijtë e diktatorëve të kuq, po pushtohen në mënyrë të heshtur dhe të programuar nga fqinjët e përhershëm grabitqare? Grekët gradualisht po e helenizojnë jugun e Shqipërisë. Serbët bëjnë të pamundurën dhe nuk e kuptojnë që Dardania është shqiptare. Turqit kanë një influence shumë të madhe në Shqipëri. Propoganda islamike po bëhet më e rrezikshme se në kohën e perandorisë otomane. Qeverite shqiptare heshtin. Shqiptarët braktisin atdheun si kurre ndonjëherë në histori, në këto 35 vitet e fundit.  Ndoshta ka ardhur koha të organizohet përsëri , Komiteti i Mbrojtjes Kombëtare. 

Lavdi te Përjetëshme Luftëtarëve të Luftës për Vlorën. Ata nuk ndërtuan lungomaren, por një Vlorë të Lirë dhe të Pavarur Shqiptare.

– Kujtimet e familjes Sharra, pa e ndryshuar rrjedhën tregimtare. 

A mund t’i japim Ditës së Punës një kuptim bashkëkohor?

by

Nga Rafael Floqi

Dita e Punës është një festë kombëtare në Shtetet e Bashkuara, e cila mbahet të hënën e parë të shtatorit. Ndryshe nga shumica e festave të tjera amerikane, ajo është një festë e çuditshme, pa rituale të qarta, përveç blerjeve dhe barbekyve. Për shumicën e njerëzve ajo thjesht shënon fundin e verës dhe fillimin e vitit shkollor.

Kjo është larg vizionit të themeluesve të saj në fund të viteve 1800, të cilët synonin dy gjëra kryesore: bashkimin e punëtorëve të sindikatave dhe shkurtimin e orarit të punës.

Historia e Ditës së Punës

Dita e parë e Punës u shënua në vitin 1882 në Nju Jork, nën drejtimin e Unionit Qendror të Punës. Në atë kohë, sindikatat mbulonin vetëm një pjesë të vogël të punëtorëve dhe ishin të fragmentuara e relativisht të dobëta. Synimi ishte të bashkoheshin sindikata të ndryshme për të fituar forcë kolektive. Organizatorët e parë panë Ditën e Punës si një rast për punëtorët e profesioneve të ndryshme që të takoheshin dhe të njihnin interesat e tyre të përbashkëta.

Por kishte një problem të madh: as qeveria dhe as kompanitë nuk e njihnin të hënën e parë të shtatorit si ditë pushimi. Zgjidhja e përkohshme ishte shpallja e një greve njëditore në qytet. Punëtorët marshuan në paradë dhe më pas morën pjesë në një piknik të madh. Një reporter i New York Tribune e përshkroi ditën si një “barbeky të gjatë politike, me fjalime pak të mërzitshme.”

Pse u shpik Dita e Punës? Sepse punëtorët punonin orë të gjata dhe pa pushime. Në vitet 1830, një punëtor në prodhim punonte mesatarisht 70 orë në javë. Edhe në vitin 1890, orët e punës kishin zbritur, por përsëri arrinin 60 orë në javë. Sindikatat luftuan për të fituar ditën 8-orëshe, fundjavën 2-ditore dhe festa kombëtare si Dita e Punës.

Këto beteja dhanë rezultat. Sot shumica e punëtorëve në SHBA punojnë pak mbi 40 orë në javë dhe vetëm pesë ditë. Madje edhe shumë biznesmenë dhe politikanë e mbështetën shkurtimin e javës së punës, sepse punëtorët me kohë të lirë kishin mundësi të shpenzonin pagat e tyre për udhëtime, argëtim dhe konsum – duke i kthyer kështu klasat punëtore në konsumatorë.

Në vitin 1894, presidenti Grover Cleveland nënshkroi ligjin që e shpalli Ditën e Punës festë kombëtare. Por ka një keqkuptim të zakonshëm: shpallja e një feste zyrtare nuk detyron kompanitë private apo edhe disa agjenci publike t’u japin punëtorëve pushim. Edhe sot, shumë dyqane dhe shërbime funksionojnë normalisht gjatë Ditës së Punës.

Kontroversitë e hershme

Sot Dita e Punës është një festë pa polemika. Nuk ka dramë familjare si në Ditën e Falënderimeve, as debate fetare si në Krishtlindje. Por një shekull më parë kishte shumë debat.

Disa sindikalistë radikalë – socialistë, marksistë e komunistë – mbronin 1 Majin si ditë ndërkombëtare protestash e madje dhune. Ndërsa sindikalistët më moderuar zgjodhën shtatorin, duke e shënuar me parada dhe piknikë. Në SHBA, pikniku fitoi ndaj protestës.

Ka edhe debat mbi autorin e idesë: njëra teori thotë Peter J. McGuire, themelues i Vëllazërisë së Marangozëve në Nju Jork (1881), ndërsa të tjera i atribuojnë idenë Matthew Maguire-it, përfaqësues i Unionit të Mekanikëve. Shumë historianë mendojnë se kurrë nuk do të dihet saktësisht kush e shpiku.

Nga historia tek sot

Me kalimin e kohës, Dita e Punës humbi kuptimin e saj fillestar. Krijimi i OSHA-s në vitin 1971 siguroi kushte më të mira pune dhe anëtarësimi në sindikata ra nga 35% në vitet 1950 në vetëm 9.9% në vitin 2024. Në sektorin privat, kjo shifër është vetëm 5.9%. Brezi i mijëvjeçarit dhe “gig economy” e kanë ulur edhe më shumë entuziazmin për sindikatat.

Një tjetër dimension është politika. Presidenti Donald Trump, si në mandatin e parë (2017–2021) ashtu edhe pas rikthimit në janar 2025, është përpjekur të tërheqë punëtorët e industrive të rënda dhe minatorët, duke u shfaqur si mbrojtës i “punëtorit amerikan” kundër globalizimit. Megjithatë, ai ka qenë shpesh kritik ndaj sindikatave tradicionale, që i konsideron të lidhura me Partinë Demokratike.

Ky kontrast mes retorikës pro-punëtorëve dhe qëndrimit kritik ndaj sindikatave klasike tregon se Dita e Punës mbetet një arenë ku përplasen vizione të ndryshme për rolin e punës dhe punëtorëve në një ekonomi gjithnjë e më të globalizuar e të automatizuar.

E tashmja: a kemi humbur shpirtin e Ditës së Punës?

Sot Dita e Punës nuk ka më rituale të qarta. Nuk ka më marshime sindikalistësh me pankarta. Është thjesht një fundjavë e gjatë me barbeky dhe zbritje në dyqane. Por problemi që e frymëzoi mbetet: puna e tepërt dhe mungesa e pushimit.

Në shekullin XIX, lufta ishte për të ulur orët nga 70 në 40. Sot sfida është ndryshe: punëtorët e kualifikuar të zyrave dhe profesionistët “white-collar” janë të lidhur 24/7 me email dhe pajisje dixhitale. Kjo i bën të ndihen të djegur dhe pa jetë personale.

Prandaj, ndoshta është koha t’i japim Ditës së Punës një kuptim të ri: të mbyllim telefonat, të mos hapim kompjuterët, të marrim një ditë të plotë pushimi për veten dhe familjen – dhe, ashtu si paraardhësit tanë më shumë se një shekull më parë, të festojmë me një barbeky të qetë, duke e ditur se të paktën një ditë në vit është e jona.

DEMOKRACIA DHE LIRIA NUK BËJNË KOMPROMIS ME DIKTATURËN!

by

Mbas 35 vjet “tranzicioni komunist” që akoma vazhdon, duket sikur kemi arritë pikën ma të ulët në demokratizimin e vendit dhe kemi ra në nji pellg imoraliteti që kërcënon me u revelue: “i pashërim”. Shoqëria shqiptare ndahet mbas tre dekadash në antikomunstët të mbijetuarit e diktaturës, që përballuam plumbat dhe hekurat e xhelatëve, për një periudhë kohore 50 vjeçare më e gjata në Europë, dhe me komunistët që i shërbyen diktaturës, që kryen krime, dhe që monopolizuan sitemin demokratik, dhe u bënë palë me organizata të huaja antishqiptare që nuk deshën një Shqipëri demokratike europiane. Bilanci i krimeve të komunizmit është rënqethës në krahasim me vendet e europës juglindore që ishin nën një sistem komunistë. Antikomunstët që vinin nga kampet e përqendrimit, nga gulakët e Burrelit, Spaçit, Qaf-Bari, e mirëpritën ndrrimin e sistemit me një motiv kombëtar “Jo hakmarrje po drejtësi.”  Boll Shqipëria ishte vaditur me gjakun e pafajshëm të elitës së kombit, të atyre burrave dhe grave, të atyre familje fisnike që u shkatruan në tre breza.  Në vitin 1990, Partia komuniste e cila i kishte kryer këto krime ndërroi emrin  në “socialiste” dhe fshiu krimet monsturoze që kreu ndaj shqiptarve, krime të pa imagjinushëm për europën e pasluftës së dytë botërore. Kjo parti diktatoriale, Jo vetëm që nuk mbajti përgjegjësinë ligjore për krimet por e quajti të mjaftueshëm të fshihej mbas emrit”Socialiste” dhe të konkurronte për pushtet duke vazhduar ideologjinë kriminale të PKSH në një sistem demokratik. Fatkeqësi kombëtare që kjo parti antidemokratike, anti shqiptare, u lejua në 90 të ishte pjesë e demokratizimit të vendit. 

Kjo falë dhe Partisë Demokratike që gjatë këtij tranzicjoni nuk kërkoi të dënohej partia komuniste por ishte e kënaqur që e kishte përkrah në ndërtimin e demokracisë. Partia Demokratike nuk pati kurajon, dhe as nuk e ka, që ti denojë krimet e komunizmit, por i përdori këto krime për politikë dhe aspak në kuadrin ligjor siç banë vendet e europës që i dënuan me ligj këto krime. 

Partia Socialiste me të marr pushtetin me forcën e tije, rikthejë datat simbol të komunizmit, si 29 nëndorin, 5 maj, luftoi me të gjitha forcat që opozita të shkatrohej dhe ti sërvisej  shoqërisë se komunistat janë shumicë në Shqipëri. Monopolizoi gjygjësorin si në vitin 1946, kapi mediat dhe nderoi pasardhësit e xhelatëve me poste shtetrore, përdori sloganin e rilindjes së komunizmit, e kthej shtetin në një agjitrop të pushtetit, dhe sot në media sloganet e propagandës janë në barazi të plotë me diktaturën. Rrëmbeu ekonominë, u hoqi pronarve të ligjshëm pronat dhe i kaloi në duart të pushtetit të tyre, duke mos lejuar kapitalizmin por duke forcuar pushtetarët dhe krijuar klasën e oligarkëve të pushtetarve socialistë, sot nuk ka bashkëpunëtor të sigurimit, por ka patronozhiste, të cilët  paguhen me taksë paguesit shqiptare një lloj si në kohën e Enver Hoxhës. Shkatroi institucjonin e zgjedhjeve, slejonë ndrimin e pushteteve, falë dhe një opozite që ngeli në politikë pa vizion antikomunistë, që ju largua mbrotjes të të drejtave të mohuara të antikomunistëve duke e kthyer moton e sajë të ndryshimit vetëm për pushtet, dhe aspak në vizionin demokratik perëndimor, të një Shqipërie demokratike europiane. Partia Demokratike ju largua elektoratit antikomuniste dhe sot mbas të ashtuquajtur zgjedhje të 11 majit ajo nuk ka kontaktet me elektoratin që e shpëtoi në politikë duke sakrifikuar një periudhë shum vjeçare të jetës së tyre, vetëm të shpëtonin demokracinë, lirinë e shqiptarve. Partia Demokratike nuk kërkoi dhe as kërkon që të dënohen krimet e komunizmit siç i ka dënuar Europa. Krimet dënohem me ligj dhe jo me slogane politike, Ajo nuk i nderon jetët e antikomunisteve por ndjek Rilindjen komuniste duke nderuar xhelatët e diktaturës. Sot Shqipëria nuk ka një muze kombëtar për krimet e komunizmit, Sot Spaçi që të kthehet muze don zërin e fuqishëm të opozitës në Parlament, sot ndërtohen Shpia muze të shkrimtarve të realizmit socialist, jepen filmat e realizmit socijalist në TVSH që paguajm taksë ne antikomunistat dhe shohin rinia shqiptare përbuzjen klasore të komunistave kundra antikomunistave. 

Partia Demokratike flet vetëm për pushtet dhe jo për elektoratin që e votojnë.  PD nuk kërkon Burreli, Spaçi, Tepelena, e vendet ku janë kryer krime të shpallen muze. Ajo i bashkohet heshtjes së rilindjes komuniste në vitin 2025. Mbas 35 vitesh  jeta e mbi 6000 shqiptarve që i vrau komunizmi, dhe u zhduku kufomat sot nuk kan një varr në tokën e tyre, PD hesht për këta të zhdukur nga krimineli Enver Hoxha si kundërshtarë politikë. Për më shumë se tre dekada familjet e tyre kan mbajtur peshën e padurushme të mungesës ashtu dhe kërkesën për drejtsi. Por Partia që e votojnë këto familje hesht dhe nuk kërkon të vihen para drejtsisë hetuesit, gjygjtarët, prokurorët, xhelatët e diktaturës që kan mbushur sallën e parlamentit dhe institucjonet e drejtsisë. Ambasadorët e vendeve perndimore për stabilokraci bashkohen me pushtetin që dhunon votën e lire, të drejtat e antikomunistëve dhe harrojnë këta diplomatë se ishim ne, antikomunistat që në burg e në plumba kërkonim Shqipërinë si Europa.

 Shqiptarët që përballuam mbi 914.000 vite burg e internim të pafund përballemi mbas 35 vitesh me përçmimin e pasardhësve të komunizmit. Sigurisht dhe fatkeqësisht trashëgimtarja e komunizmit që sundon sot Shqipërinë këtë” palo demokraci “e kan  kthyer në propogandë komuniste duke i kthyer objektet e diktatorit më gjakpirës të luftës së ftohtë ndaj kombit të vet në një propogandë që këto objekte të shërbejnë si mjete propogandistike në një kohë kur Shqipëria është i vetmi vend në europë që nuk i ka dënuar krimet makabare të diktatorit Enver Hoxha. Apologji e krimeve të komunizmit.  Dhe ka 35 vite që kjo mazhorancë nuk ka ndërgjegjësimin të i dënoi këto krime, apo të kërkoi falje, po vazhdon propagandën në nderim të diktatorit Hoxha. Ne nuk lejuam hakmarrje individuale, ndaj xhelatëve të komunizmit, por ja kaluam drejtsise ta dënoi krimin enveristë. Fatkeqësisht partia që votojmë prej tre dekadash drejtsinë që kërkojmë ne e ka arshivuar në heshtje. Ne përçuam paqen, mazhoranca komuniste që sundon këtë vend na urren. Ka 35 vite që nuk lejohen të drejtojnë antikomunistët institucjonet kushtetuese si në diktaturë. Lufta e klasave ndaj antikomunistave njeh vetëm rritje. Por opozita nuk e bllokon parlamentin për këto të drejta që u mohon votuesve të tyre antikomunistë, por mbron të drejtat e komunistve të rinj që u pasuruan dhe sot burgosen nga udhëheqësi i mazhornancës për arsye pushteti. Sot, shqiptarët dhe shqiptaret janë të djegun për liri e demokraci. Ata janë të sigurt që, nëse e tashmja ashtë grabitë nga oligarkët e pseudo-politikës në Shqipëri, e ardhmja i takon lirisë dhe demokracisë për të gjithë! 

Këlmendasit kërkojnë që heroi Prek Cali që nuk lejojë që krahina e Vermoshit të ishte Serbi por e la Shqipëri, opozita nuk flet për ndërtimin e shtëpisë këtij heroi, por kënaqet me shtëpinë e Agollit patriarkut të komunizmit muze. Shqiptarët që përballuat diktaturën, familjarisht të shpëtojmë demokracinë dhe të ruajmë lirinë e tyre në këtë diktaturë të re. Cdo shqiptar është i vetditshëm se pa mbrojt demokracinë ne, nuk kemi liri! Ne duhet ti tregojmë balilve të komunizmit, që na sundojnë sot  se kriminelin Enver  Hoxhen e tërhoqëm zvarrë bustin për krimet që kishte bërë, juve ju paralajmërojmë se nuk do tu lejojmë juve pasardhësve bastard të xhelatëve të komunizmit, të na merrni lirinë që e kemi fituar me gjak të pafajshëm.

Sot do të ju tregojmë shqiptarve se nuk do të lejojmë që të heshtet ndaj krimeve të komunizmit, do të marrin miratimin e popullit shqiptar për të i dënuar me ligj këta krime çnjerzore që u banë ndaj shqiptarve. Sot politika shqiptare eshtë antikombëtare që hesht për mbi 6000 të zhdukurit e komunizmit. Turpi i mbuloftë këta politikan shqiptarë që nuk nderojnë këta bashkëkombës dhe nuk flasin për këta martirë që sakrifikuan jetën për Shqipëri, që kjo nanë hallemadhe  të ishte si Europa. Sot  i madh e i vogël çdo familje antikomuniste të jetë në këmbë për të nderuar gjakun e derdhur të shqiptarve nga diktatura enveriste dhe për të dënuar përçmimin e balileve enveristë që sundojnë Shqipërinë.

Demokracia është themeli i sigurisë dhe e një qeverie të përgjegjshme e bazuar në shtetin e së drejtës, Zgjedhje të lira, të drejta të konkurrencës , media të hapura, respekt për opozitën dhe shoqërinë civile, të drejta të plota  për antikomunistët shqiptar! Me lirinë dhe demokracinë nuk ka nevojë për kompromise, me diktaturën e re shqiptare! Ne duhet ti bëjmë të qartë imituesve të diktaturës dhe të ju dërgojmë sinjalin sqarues: ne antikomunistët nuk do të lejojmë asnjë pushtet që të na cenoj lirinë dhe demokracinë në vendin tonë! Demokracia nuk pret! Poeti i madh i kombit shqiptar At Gjergj Fishte  na frymëzon me vargjet e tije për Shqiptarët që u sakrifikuan për të mbrojt lirinë:

OH ATA T/LUMTË QË DHANË JETËN

OH ATA T/LUMTË QË SHKRIN VETEN

LEHTË U NGREJT MBI VORR LEDINA

BUTË U QOFSHIN MOTI E STINA, AKULLI, BORA, SERADINA.

Besim NDREGJONI