https://www.vaticannews.va/en/pope/news/2022-12/pope-francis-christmas-nativity-mass-night-homily.html?fbclid=IwAR2s0mzTcviI7t_ojNPI92BWO8JgabqVQ75UfP0GVwO7sdHSnfZlLGnFIZk

Pope Francis presides over Mass during the Night for the Solemnity of the Nativity of the Lord, and reflects on the closeness, poverty, and concreteness of the manger in which Mary laid the Christ Child.

By Devin Watkins

“If you feel consumed by events, if you are devoured by a sense of guilt and inadequacy, if you hunger for justice, I, your God, am with you.”

As the Church celebrated the birth of Jesus Christ, Pope Francis offered that assurance to Christians around the world as he presided over Mass in St. Peter’s Basilica on Saturday evening.

In his homily, the Pope noted that the Gospel of Jesus’ birth seeks to “lead us to where God would have us go”, even as we rush around consumed by consumerist goals.

He focused his reflection on the importance that Luke the Evangelist places on the manger in which Mary lay her Son, noting that his Gospel repeats the term three times in the space of only a few verses (Lk 2).

With the little detail of the manger, he said, the Evangelist seeks to show us God’s “closeness, poverty, and concreteness” in His Son, Jesus.

Pope Francis at Mass

Closeness in ‘manger of rejection’

Pope Francis said the manger can symbolize humanity’s “greed for consumption”, since it serves as a feeding trough that allows food to be consumed more quickly.

“While animals feed in their stalls,” he said, “men and women in our world, in their hunger for wealth and power, consume even their neighbours, their brothers and sisters.”

He lamented the proliferation of wars and injustice, and their deleterious effects on human dignity and freedom, especially that of children.

Yet, said the Pope, God’s Son is first laid precisely in that “manger of rejection and refusal”, making God present in even the worst conditions of human existence.

“There, in that manger, Christ is born, and there we discover His closeness to us. He comes there, to a feeding trough, in order to become our food.”

Confidence in God’s nearness

The Pope added that God is a Father who—instead of devouring His children—“feeds us with His tender love”, drawing near to us in humility.

Each of us can take heart in God’s closeness to our suffering and loneliness, he said.

“The Christmas manger, the first message of the divine Child, tells us that God is with us; He loves us and He seeks us.”

He said there is “no evil nor sin from which Jesus does not want to save us. And He can. Christmas means that God is close to us: let confidence be reborn!”

Pope Francis at Mass

True richness found in Jesus’ poverty

Pope Francis then turned to the message of “poverty” expressed in the manger, which was surrounded by very little except love.

“The poverty of the manger,” he said, “shows us where the true riches in life are to be found: not in money and power, but in relationships and persons.”

Jesus, added the Pope, is the greatest wealth we can achieve, especially when we learn to love and serve His poverty in the poor of our world.

“It is not easy to leave the comfortable warmth of worldliness to embrace the stark beauty of the grotto of Bethlehem, but let us remember that it is not truly Christmas without the poor.”

God concretely embraces harsh human existence

Finally, the Pope focused on the “concreteness” shown in Jesus, lying in a manger.

“A child lying in a manger presents us with a scene that is striking, even crude,” he said. “It reminds us that God truly became flesh.”

In every moment of His life, said Pope Francis, Jesus’ love for us was “always palpable and concrete” since He embraced the “roughness of the wood and harshness of our existence.”

As Jesus lay in a manger “tenderly wrapped in swaddling clothes by Mary”, Jesus shows us that He wants to be clothed in our love for those around us who are most in need.

Mass during the Night

Jesus gives flesh and life to our faith

Pope Francis also invited everyone to celebrate Christmas by doing something good for others, in order to let “hope be reborn anew in those who feel hopeless.”

“Jesus, we behold you lying in the manger,” he prayed in conclusion. “We see you as close, ever at our side: thank you Lord! We see you as poor, in order to teach us that true wealth does not reside in things but in persons, and above all in the poor: forgive us, if we have failed to acknowledge and serve you in them. We see you as concrete, because your love for us is palpable. Help us to give flesh and life to our faith.”

https://youtube.com/watch?v=zyvYzhB-Be4%3Fwmode%3Dopaque%26rel%3D0%26autohide%3D1%26showinfo%3D0%26wmode%3Dtransparent%26modestbranding%3D1%26enablejsapi%3D1%26origin%3Dhttps%3A

Pope Francis’ Christmas Mass

Në prag të festave të fundvitit, Komisioni për Punë të Jashtme dhe Diasporë organizoi sot pritje për korin diplomatik në Kosovë, në të cilën mori pjesë edhe kryetari i Kuvendit të Republikës së Kosovës, Glauk Konjufca.

Hapjen e eventit në emër të Komisionit për Punë të Jashtme e bëri kryetari i këtij komisioni, Haki Abazi, i cili në fjalën e tij të rastit falënderoi ambasadorët për punën dhe mbështetjen e dhënë përgjatë tërë vitit. Ai numëroi sukseset e Komisionit, duke thënë se është bërë një punë dinamike gjatë vitit që po lëmë pas. Deputeti Abazi po ashtu përmendi liberalizimin e vizave dhe angazhimin që duhet vazhduar në mënyrë që Kosova të bëhet pjesë e Bashkimit Evropian dhe organizatave tjera ndërkombëtare.

Ndërsa kryetari i Kuvendit, Glauk Konjufca, duke falënderuar ambasadorët dhe përfaqësuesit e tjerë diplomatikë të akredituar në Prishtinë për mbështetjen e tyre të vazhdueshme ndaj Republikës së Kosovës dhe qyetetarëve të saj, theksoi se partneriteti me shtetet mike po krijon të ardhme për të gjithë qytetarët e vendit tonë.

Tutje kryetari Konjufca theksoi se përkundër sfidave gjatë këtij viti, në nivel vendi dhe më gjerë, ka pasur edhe zhvillime të frytshme të cilat i kanë dhënë Republikës së Kosovës imazh shumë të mirë ndërkombëtar.

Duke uruar për një vit edhe më produktiv, kryetari Konjufca theksoi se Republika e Kosovës është në rrugën e duhur dhe se institucionet shtetërore janë dhe do të jenë gjithmonë pranë qytetarëve tonë.

Malet kanë humbur kreshtat. Kodrinat kanë humbur gjallërinë njerëzore. Fushat janë kthyer në dete ose në moçalishte sa herë bie shi. Qytetet vuajn nga pluhrat sy lotuese, gazrat helmuese, mungesa e oksigjenit, nga pesha e vuajtjeve plagë sterrosura. Fshatra e qytete janë ngarkuar me lotët e trishta e dhimbjen e nanave, baballarëve, vogëlusheve e nuseve. Shkollat po mbyllen varg se s’ka mësues e nxanës. Ndërsa politika kakarizet mbi muskujt e kockat e fosilizuar të këtij populli që i shtohet çdo ditë, muaj e vit, mosha e mplakjes.  E vërtet, vallë, gjithe kjo mynxyrë shqipëtare?

   Për të mos mbetur në dhimbjen rrënqethëse poetike, po gërmojm me anë të  hetimeve të trishtueshme, disa fakte, që kush i shikon me sy, dëgjon me vesh ose lexon sadopak, makinën e madhe të komunikimit modern do t’iu besoi: ‘’Nga viti 2021 në vitin 2022, mosha mediane (mesatare) e popullsisë shqiptare u rrit nga 37 vjeç e 7 muaj në 38 vjeç e 2 muaj. Edhe varësia e të moshuarve mbi 65 vjeç ndaj të rinjve, u rrit nga 22,3% në 23,1%.,, (ISTAT)

  Kjo si rezultat i rrutullimit të mokrave të politikës që në vend që bluajn miell zero për gatim e ushqim, bluajn helme pluhur për popullin (në kuptimin e propogandës rozeë  tallëse e korrupsion i gjallë), fabrikojn para për vete, duke mbajtur kështu peng piramidën shtetërore. Që materialit tonë t’i japim besueshmëri, do të zbresim atje ku çelin, hapen, qelbëzohen, plagët. Atje ku ndihet deri në fijen e fundit të nervit e aortës, shuarja e fshatrave, mplakja e parakohshme e tyre të braktisura nga engjejt e tyre. Atje ku shteti nuk ka qenë e nuk është, ndjerë, dukur, përkujdesur dhe parë ato drejt në beben e syrit. Ai është bërë sumull e pakicës borgjeze  me veprime, ide, politikat ortakore. Ja ku godasin silurët e varfërisë e shkretizimit të malve, kodrinave, luginave mbi njerëzit e braktisur, fëmijët e pa shkolluar, lanun në vetminë qorre:‘’…Vëlla më dhemb shpirti kur po shoh largimin e të rinjëve nga Bulqiza. Isha një natë te motra, në Kokërdhak. Mora vesh se në një natë kanë ikur 13 djem për në Gjermani. Është boshatis fshati. Furgoni që ka qarkulluar në këtë fshat 3 dekada (për 30 vjet, S.M) sot nuk funksionon.,, (Y. Keta  fb 17.10.2022.)

    Pra shuhen lëvizjet e dobishme, prodhuese, energji dobi prurëse. Meket dëshira për punë.  Vyshket gjallëria që ju jep rinia rrugëve e rrugicave të fshatrave.  Atëhere vegjeton bujshëm në kalbësirën morale të fshatarëve e qytetarëve, duke kundëruar gaz sulfurik, fosilje te vdekurish, psimizëm, degradim shpirtëror. Kuptohet trojet vetëshkatërrohen, fshatarin, të riun e shqyejn  kohërat e ndërtuara për së mbrapshti, nga politkanët sharlatan, pa bosht moral e ndjenja njerëzore dhe kombëtare. Natyrisht kështu vdesin njëri pas tjetrit fshatra nga Konispoli në Vermosh. Shtëpia me çati të shkaflime, të ngërdheshura kthehen faqe muresh, dritaresh, kasollesh, stanesh. Peisazhe që kullojn dhimbje. Vetmi tunduese. Mjedise që veç lotojn.  Natyrë e egër ku ariu, ujku e dhelpra ngren strofujt e tyre, në vend të familjeve. Edhe pse shikojn ndonjë dritare me drita të zbehta.  Janë kandilat, se telat që përcjellin elektricitet, nuk shpien energjinë elektrike. Pleqtë presin bijtë, t’iu vijnë e t’i marrin  edhe ato me vete, në dhe të huaj, qoftë edhe me gomone në La Mansh.

    Ngushtica ujore e Otrantos me gomonet e klandestinëve shpresë humbur shqiptar, ka hyrë nën krahët e legjendave.  Një tjetër ngushtice i jemi vërsulur me gomone, produkt i ri  i murtajës të politikës së qeverisë E. Rama 3,  muajit e kaluar dhe në këtë sythë dimri të vitit 2022 që sapo ka hyrë.  Me hidhërim të madh, me përulësi, me dhimbje shuarje kombëtare, historia e mafies së trasportimit të mallit të gjallë, po përsëritet me të njëjtin intensitet, me fytyra te reja njomëzake, të egëra, të zemrueme, të trishtueme. Sigurish janë bijë nanash  në deje rrjedh gjaku i rinisë shqipëtare. Të humbur shpresash, të përkulur flamurin e krenarisë, i kthejne shpinën vendlindjes, ikin për të shpenzuar energjitë e vrullshme rinore, intelektuale e fizike, në Angli, Gjermani, Suedi, Zvicër, Danimark, duke dalun biles jashtë vendeve  mesdhetare.

    Natyrshëm shtrohet pyetja: Cilët mosha e profesione të shkolluar ose jo, arratisen për motive të ndryshme nga atdheu i tyre? Nga ato shtëpia pranë burimeve ujë pastër, pranë shermeneve të rrushit e drurë frutorëve, kumbulla, molla e dardha, ku blegërinte qingji e kërcejn kecat, mjaullin macja e lehën qeni, për tu kthyer nga krenar e ushqyer mirë nga prodhimet e tyre, në shërbyes kokë ulur e vuajtës shumë të kapitalit prendimor.  Edhe këto që i poetizuam sa mundëm, po japim shembullin konkret, real, marrë  nga vendi ku zhvillohen ngjarjet e braktisjet ma të kobëshme të atdheut tonë:

‘’… nga shokët e mi të arsimuar, që kanë ikur nga puna e shtetit ashtu siç ika edhe unë, janë: 5 inxhinier pyjesh, 2 ekonomist, 5 arsimtarë, 3 infermierë, 1 doktor… dhe  së fundmi një ish kolegu im inxhinier pyjesh, pas 18 vitesh punë në shtet, detyrohet të ikë në Angli me gomone, për të punuar si skllav, pasi nuk mbijeton dot në Shqipëri me ata rroga mjeruese.,,(Ylber Cami. Fb, 2.10.2022) Ja gurra njerëzore që rrjedh për Angli e shtetet prendimore etj. Janë truri i kombit. Jane bijë e bija të pregatitur në universitete e shkollat shqiptare, nga taksa paguesit e popullit. Janë qytetar të një vendi qe ikiin, syrgjinosen nga qeverisja e mizerabel pa strategji ekonomike kombetare.  Dhe ja për ta kuptuar më mire po shkruajm: ‘’Fakti që vetëm gjatë dekadës së fundit janë larguar rreth 700 mijë shqiptarë, është një tregues që ky tashmë është një eksod, është një deformim shumë i rrezikshëm për ekonominë dhe shoqërinë shqiptare.(Zef Prenci ’’Panorama.com.al.,, 09.11.2022) Jemi në situatën e një hemoragjie njerëzore dhe intelektuale e shkaktuar nga politika qorre e qeverisë te sotme Rama 3, një katastrofë kombëtare, po pregatitet me shpejtësi marraramendëse.

       Ndërsa lajmi më i freskët që tund  male e qytete azmatike, me kullat me themele droge e korrupsioni mafiozësh, me bulevarde mjerane, pa gjallërine, të qeshurat, freskinë e rinisë, pa të ardhmen,  pa vrullin, energjitë  e reja mendore e fizike. Ja dhe lajmet drithëruese me shkaqet e vërteta: ‘’Gjeologu më shkruan, “ E LASH EDHE UNË SHQIPËRINË.,, Nuk ka më asnjë të ri atje. Kanë ikur të gjithë mbeta vetëm unë. Kur ikin edhe punojnësit e shtetit që janë me rrogë “rrogë i thënshin se nuk mbulon dot as shpenzimet javore.,, Ilmiu. (Y. Cami, Fb. 2.10.2022) Dhe me tej e vërteta nën dritën e diellit:   Revista‘’Monitor,,  e datës 06.12.2022 shkruan:‘’Pse ikin?! 69% e të punësuarve në Shqipëri, nuk plotësojnë nevojat mujore, rekord në Europë për këtë…,,

    Ndërsa ajka e propgandës roze nga faraoni i qeverisë shqiptare,   E. Rama thotë: ‘’ …se shqiptarët nuk ikin për shkak të politikanëve, por sepse kanë ikur historikisht; dhe se këtij problemi po i vjen fundi.,,(Kamëz 06.11.2022)  Një kryeministër që nuk njeh realitetin e hidhur të nje vendi qe po shkretohet, gabimet e tija në politiken sociale, në politkat ndaj bujqësisë, pyjeve, pronësisë, minierave etj, nuk pranon alternativa dhe reforma efektive për të dalë nga ky kolaps tragjik i popullit që e ka zgjedhur me vota.  Nuk e shpëtojn një popull e ekonomi të tanë sëmurë randë, me shumë qeliza indore kanceroze, as Skavica, as ‘’Durrës Jacht Marina,, as airoporti i Vlorës, apo kullat shtatëlart e maje mmprehta të Tiranës etj. Jo atë e shpëton një opozitë e re, e fortë me programe të qarta e konkrete, për shpetimin e saharizimit të atdheut tonë, thesar pasurishe, punonjësish e intelektualësh. Dhe ja një udhë tjetër shpëtimi:‘’Madje, më shumë kërkohen reforma. Ato që shprehen si vullnet politik të materializohen si projekte ku të ketë faturë financiare, të rishikohet buxheti, përparësitë buxhetore në mënyrë që krijimi i vendeve të reja të punës, shfrytëzimi i potencialeve që ka vendi, ndryshimi dinamik i pagave, përmirësimi i kualifikimit profesional etj., të mund të reflektohet edhe në nivelin e jetesës që mos të mbetet Shqipëria ndër vendet më të varfra të Evropës,…,, (Z. Preçi Panorama .com.al. 09.11.2022)  

    Realiteti ekonomiko shoqëror, pasuritë natyrore e njerëzore, demokracia vetë në thelb duhen njohur më së miri, për të shëruar shqipërine e semurë më shume se kurrë.

09.12. 2022                                                       Dr. Selman Meziu

Prof. Xhelal Zejneli/

Sipas Rezolutës 1244 të KS të OKB-së, përkatësisht Marrëveshjes së Kumanovës, e vetmja forcë ushtarake e armatosur e lejuar në Kosovë është KFOR-i, i cili si mision i NATO-s në kuptimin ushtarak, është i ngarkuar për sigurinë në Kosovë.
Në pikën 4 të Rezolutës parashikohet që “një numri të dakorduar të personelit ushtarak dhe policor jugosllav dhe serb, t’i lejohet kthimi në Kosovë, për të kryer detyra në përputhje me aneksin dy”, ndërsa në pikën 6 të këtij aneksi thuhet se “ky personel do të mbajë lidhje me UNMIK-un dhe me KFOR-in, do t’i shënojë dhe do t’i pastrojë fushat e minuara dhe do të jetë e pranishme në vendet e trashëgimisë kulturore serbe si dhe në vendkalimet kufitare kryesore.
Rezoluta 1244 e KS të OKB-së, e qershorit të vitit 1999, me të cilën u kërkua fundi i konflikteve luftarake në Kosovë dhe tërheqja nga Kosova e ushtrisë dhe e policisë së RF të Jugosllavisë së atëhershme, jep mundësinë që në kushte të posaçme një pjesë e personelit të mundë të kthehet, “me mbikëqyrjen e pranisë ndërkombëtare të sigurisë, e pikërisht në masë të kufizuar të darkorduar (qindra vetë dhe jo mijëra vetë”.
* * *
E ashtuquajtura rezolutë 1244 ka vdekur qëmoti. Pas kësaj rezolute:
– Kosova e ka shpallur pavarësinë e saj;
– Kosovën e kanë njohur 117 shtete të botës;
– Kosova e ka krijuar policinë e vet;
– Kosova e ka ndërtuar ushtrinë e vet;
– Policia e Kosovës ruan rendin edhe në veri të Kosovës;
– Policia e Kosovës kontrollon edhe disa pika kufitare midis kufirit Kosovë – Serbi.

Kërkesa e Beogradit për të vendosur në Kosovë një numër të caktuar ushtarësh të Serbisë, është bizare, groteske dhe absurde. Vetë kryetari i Serbisë – Vuçiqi, ka deklaruar: “E di se kjo kërkesë do të refuzohet nga KFOR-i”.
Kjo kërkesë e Vuçiqit dëshmon për qëndrimin destruktiv të Serbisë ndaj Kosovës dhe ndaj mbarë rajonit. Kjo kërkesë groteske e tij, nuk është veçse një ëndërr e parealizueshme për të ripushtuar Kosovën.
Një numër policësh serbë që ishin pjesë e policisë së Kosovës, luanin rolin e kalit të Trojës. Ata, në vend që të ruani rendin dhe rregullin në Kosovë apo në veri të saj, punonin për Serbinë. S’ka shtet në botë që e lejon një destruksion të tillë. Të hash bukën e Kosovës dhe të punosh për Serbinë.
Barrikadat në veri të Kosovës janë të orkestruara nga Beogradi dhe nga Vuçiqi. Këto farë barrikadash mbështeten vetëm nga Vladimir Putini si dhe nga bashkëmendimtarët e tij – Lukashenko dhe Kim Jong-un.
Kosova ka paraqitur kërkesë për t’u bërë anëtare e BE-së, Beogradi ndërkaq paraqet kërkesë për rikolonizimin e Kosovës. Kjo tregon se ora e Serbisë është ndalur në mes të shekullit XIX, në kohën e Garashaninit. Sikur akademikët dhe politikanët serbë të ishin racionalë dhe të shkonin në hap me kohën, aplikimin e Kosovës për t’u bërë pjesë e familjes demokratike, do ta përshëndetnin. Kosova në BE është interes i të gjithë qytetarëve të saj, po edhe i rajonit. Sikur Serbia nuk është në Evropë, sikur nuk është në shekullin XXI. Politika serbe është metaforë e konfliktit, e konfliktit me të gjithë – me Kosovën, me shqiptarët, me kroatët, me malazeztë, me boshnjakët, me bullgarët. Ata ende mendojnë se kundër tyre na qenkëshin: CIA, Vatikani, Berlini dhe Vjena.
A ka inteligjencie kjo Serbi?! Turp!
Evropë, Amerikë! Serbia s’mbushte dot me mend pa ia bërë me dije në mënyrë të prerë se kolonializmi serb në Kosovë ka marrë fund sot e mot.
Ka zgjidhje për marrëzinë serbe: Kosova të pranohet në Këshillin e Evropës, në BE dhe në NATO, ndërsa Serbisë t’i mbyllen të gjitha dyert e kancelarive perëndimore. Le t’i mbeten të hapura dyert e Kremlinit, të Bjellorusisë dhe të Koresë së Veriut.
Serbia është shndërruar në të sëmurën e Ballkanit. E sëmurë për mend. Si ajo komedia e Molierit “I ligu për mend”. Gjithë Ballkani shikojnë para, serbët shikojnë Putinin dhe Sergej Lavrovin.
Para ca ditësh, ministrja e Ministrisë së Punëve të Jashtme të Gjermanisë Annalena Baerbock deklaroi: “S’ka hyrje të trupave ushtarake serbe në Kosovë”.

Prof. Xhelal Zejneli

Gjeneral ® Piro Ahmetaj/

Bota mbarë po ndjek me zemër të ngrirë luftimet e dimrit të përgjakur në Ukrainë. Kancelaritë perëndimore, Institutet dhe komuniteti i sigurisë/kolegë në Washington, Bruksel, Berlin,  Londër, Paris, sigurisht në Prishtinë, Tiranë, Podgoricë, Sarajevë dhe Shkup po vleresojmë (të zhgënjyer nga z. Vučić) me shqetësim kërcënimet e Beogradit Zyrtar mbi: “ri-kthimin e ushtrisë së Serbisë në kufijtë e sovranitetit të Kosovës të vendosur mbas fitores së fuqisë ushtarake të Aleancës Euroatlantike (NATO/SHBA), mbas rezolutës së OKB-1244 si dhe Marrëveshjes Ushtarake të Kumanovës”!

Gjithësesi, kam heshtur me vetëdije të bëhem pjesë e “tallavasë mediatike” me Pushtetarë dhe Kuvendarë “të emëruar për tu (sh) përdoruar nga superKryetarët e radhës”; me opinionist të gjithëditur apo rambo-strategë të (de) graduar duke e shpjeguar “luftën, pra marrëzinë e agresioneve ushtarake në kohët moderne me konceptet dhe parimet e luftës së II-të botërore, në mos edhe më herët”! 

Gjithësesi për të vijuar në linjë me ndoshta 100-ra analiza gjatë 30 viteve të para/pas luftës Ballkanike si dhe duke besuar se opinioni mbarëKombëtar ka nevojë kritike për arsye racionale, pse jo dhe optimiste, në vijim po paraqes një analizë strategjike me 8 kërcënimet e Beogradit Zyrtar (kryesisht të ekspozuara pëgjatë vitit 2022),  në radhë të parë ndaj vetëvetes, por edhe ndaj paqes,  stabilitetit demokratik si dhe axhendës së integrimit në BE të 6 vendeve ballkanike:

Rreziku nr 1, paranoja e rikthimit me lavdi në vendin e krimeve kundër njerëzimit, si dhe riciklimi i opsionit të luftës edhe mbas humbjes turpëruese (23 vjet dhe 6 muaj më parë), duke kërcënuar zyrtarisht me ndërhyrje të trupave ushtarake ndaj tëresisë teritoriale të Republikës se Kosovës, për më saktë në kufijtë që mbeten nën përgjësinë e KFOR-it qysh prej nënëshkrimit të Marrëveshjes Ushtarake të Kumanovës (09 Qershor 1999) mes palësës fituese/NATO dhe palës humbëse/Serbisë.

Rreziku nr 2, përpjekjet cinike të Beogradit Zyrtar për të testuar kohezionin mes 30 vendeve të NATO-s, të cilat si përgjigje edhe në këtë rast, konfirmuan se: “kur kërcënohet paqa, kufijtë e rendit demokratik dhe interesat Euroatlatike nuk bëjnë kompromise, pavarësisht konstumit perëndimor që është përpjekur të veshë në 10 vitet e fundit z. Vučiç ish-Ministri i Millosheviçit dhe i përkëdheluri i Kremlinit. 

Gjithësesi, besoj z. Vučič e kujton në vetë të parë nga “sytë e gjakosur të Millosheviçit” shpresën dhe zhgënjimin për të bllokuar vendimarrjen nga 2 vende të NATO, kur në mesnatën e 23 duke gdhirë 24 Marsi 1999, nga frengjitë e bunkerit presidencial pa produktet e marrëzisë së Tij gjakatare: “Makinerinë kriminale të gjunjëzuar nga fuqia e pakonkurueshme Ajrore e SHBA dhe e Aleancës së Atlantikut të Veriut”. Nga pikpamja ushtarake, shtoj se ZERO kapacitete, jo vetëm kundërajrore,  përfshi Mig-29, etj reaguan në vitin 1999. Po ashtu edhe pse vitet e fundit Serbia shpenzon rreth një Miliarda € për mbrojtjen, ka ZERO këllqe të sfidojë fuqinë ushtarake të NATO-s. 

Rreziku 3, reagimi delekuent  i Beogradit (nën ispektimin diskretitues të Ambasadorit Rus!)  ndaj një detashmenti policor për reciprocitetin e targave dhe standartet e sigurisë publike në gjithë territorin, duke ekspozuar  80 % të kapaciteteve ushtarake në kufi të Kosovës si dhe përballë trupave të NATO-s. Prandaj, si rrezik e çmoj edhe bojkotimin nga lista Serbe të Kuvendit, policisë dhe zyrtarëve të angazhuar në institucionet e Republikës së Kosovës, pasi edhe kjo ndërrmarrje “çorri maskën e axhendës perëndimore” të Beogradit dhe në terren u provua si një aventurë e dështuar. Për edhr më keq shërbeu si fuçi me karburant në dobi të krimit të organizuar, kontrabandistëve dhe axhendës së ultranacionalistëve jo vetëm në Serbi. 

Rrreziku Nr. 4, fatmirësisht vetë-diskretitimi i Beogradit që pas çdo riciklimi të tensionit në veri të Kosovës akuzon qeverinë e Prishtinës se po kërcënojnë “ekzistencën e pakicës Serbe” si dhe ultranacionalistët shqiptarë si “Fitili i fuçisë së luftës ballkanike“, krejt të ngjashme me ato që Rusia përdori në 2014 e Krime si dhe mbas shkurtit 2022 ndaj sovranitetit të Ukrahinës! Por ashtu si edhe Millosheviçi në 1999, Beogradi zyrtar mori “mesazhe të forta”  nga Washingtoni & Brukseli duke konfirmuar se: “kurrësesi nuk do të tolerohet  një ndërhyjë me trupa ushtarake brenda terësisë teritoriale të Kosovës“ e cila siç e përmendëm, prej Qershorit 1999 mbetet nën përgjegjësinë e NATO-s.

Rreziku Nr. 5,  armatosia  deri në dhëmbë dhe prishja e balancave të fuqisë ushtarake rrezikon paqen si dhe kërcënon interesat e SHBA-ve dhe NATO-s në Rajon. Kjo pasi Serbia shpenzon rreth 1 miliard € çdo vit (ose 2 herë më shumë se 5 vende, RSh, MV, RK, MZ, B&H të marra së bashku) për tu armatosur (kryesisht nga Rusia por edhe Kina) me Tanke, Mig-29, Helikopter luftimi Mi-35, raketa Pantsir-S dhe FK-3, etj ndërsa asnjë nga vendet që ndajnë kufij shtetërore nuk ka pretendime teritoriale ndaj Serbisë!

Megjithatë më duhet ta përmend, që vetëm  SHBA ka demostruar vëmendje të shtuar, duke dërguar në terren përfaqësues të Senatit për: “të ndalur modernizimin e MIG-29, Raketave Pantsir-S, etj” por Beogradi nuk e ka përmbushur duke përfituar edhe nga “burokracia pa timon” e Brukselit.

Rreziku Nr. 6, shpërdorimi konstant nga Moska për të shmangur vëmendjen strategjike nga Ukrahina duke nxitur Beogradin për të hapur një front të ri konflikti. Rasti flagrant ishte mbas humbjes turpëruese në Kherson, të vetmin kryeqytet të pushtuar dhe të shpallur “si pjesë të Mëmës Rusi”. Kështu, nuk mbetet më asnjë pikpyetje nëse po përpiqet Kremlini ta manipulojë Beogradin për qëllimet e saj gjeopolitike në Rajon dhe Mesdhe, si e kapur në “në borxh” për bllokimin e Kosovës në OKB, varësia energjitike, linjat e gazit, etj. 

Rreziku Nr 7, z. Vučić e kaloi vijën e kuqe të besimit me marrëveshjen e partneritetit strategjik me Rusinë (të nënëshkruar cinikisht në New York) duke e diskretituar Serbinë krah 5 shteteve terroriste. Prandaj, pa u tharë ende boja e kësaj Marrëveshje, si përgjigje morri rezolutën e Parlamentit Europian: “BE të vijojë negociatat e anëtarësimit me Serbinë vetëm NËSE ky vend u përmbahet sanksioneve kundër Rusisë”. Megjithëse duhet ta pranojmë që 10 vitet e fundit z. Vučić ja ka dalë me sukses që: “mbi jelekun antiplumb të Millosheviçit të veshi kostumin e perëndimorit duke dominuar deri diku axhendën personale, Kombëtare dhe ndërkombëtare”. Për rrjedhojë Serbia u ka rrëshqitur përgjegjësive të  krimeve të pushtuesit dhe të bëjë edhe viktimën duke ngritur pikpyetje kritike për aftësitë shtetformuese të Kosovës. 

Rreziku Nr. 8, përpjekjet delirante të z. Vučić, për ta shitur dhe imponuar vetëveten para perëndimit si faktor i vetëm i moderuar përkundër “rivaleve ektremistë” në Beograd, për stabilitetin demokratik dhe të ardhmen europiane të Serbisë. Po ashtu përpjekjen e Tij për “të pirë” nga dy nëna (Moska & Brukseli), si dhe për të luajtur me disa porta ose vende jo-miqësore me NATO-n, të tilla si marrëveshja me Kinën edhe në fushën ushtarake për raketat e gjeneratës së fundit (FK-3), etj. Por edhe kjo qasje është e destinuar të dështojë me turp, ashtu si Millosheviçi mbas Marrëveshjes së Dejtonit. 

Në përmbledhje, e përsëris më fortë se: “për sa përsa kohë ka dhe do vijojë të ketë prezencë të SHBA në Kosovë, agresioni ushtarak kundër tërësisë teritoriale, e cila në të njëjtën kohē është nën përgjegjësinë e NATO-s, përveçse aventurë vetëvrasëse e Serbisë mbetet një mision tërësisht i pamundur”.

Po ashtu oshilacionet e Z. Vučić mbi: “Kufijtë e rinj shtetëror dhe trimërimin pas lufte për (mos) njohjet e Kosovës”, kurrësesi nuk mundet ta trembin fuqinë e sprovuar (1999!) të NATO-s, por vetëm rrezikojnë axhendën e integrimit të Serbisë drejt BE. 

Thënë këto, rreshtimin i Beogradit Zyrtar si kërcënim ndaj vetëvetes, paqes dhe stabilitetit demokratik ne vendet e Rajonit, si dhe interesave të NATO-s, SHBA & BE, i gjej si një oportunitet strategjik ndaj interesave kombëtare.  

Si e tillë, përkundër riciklimit të luftës barbare besoj edhe me fort se paqja mbetet opsion dhe misioni i vetëm, në mënyrë që siguria të perceptohet dhe konsumohet përtej historisë së përgjakshme, në interes të sigurisë së jetës, pronës, prosperitetit të qytetareve, interesave të shoqërive edhe në 6 vendet e Ballkanit ende të pa integruara në BE.

Në shtesë, historia e pas-konflikteve na tregojnë, se marrëveshje Paqe & Stabiliteti (me çdo lloj emërtimi) nuk kanë për të funksionuar, pa shtruar themelet e mirëbesimit reciprok. Krimea, është shëmbull i gjallë, ku arritjet nga Marrëveshja e Paqes-2014, po shpaguhen me gjakun e qytetarëve Ukrainas dhe Rusë.  

Me kapacitetin e një eksperti, me eksperiencë në çështjet e sigurisë kombëtare, Rajonit, NATO-s etj, do sygjeroja aktorët dhe strategjistët/kolegët në Washington dhe Bruksel që perspektivën e dialogut mes Serbisë dhe Kosovës ta para-kushtëzojnë me vetëm dy Masa të Mirëbesimit Reciprok, nëpërmjet të cilave Beogradi dhe Prishtina Zyrtare të “imponohen” se : (1) do të ruajnë balancat e fuqisë ushtarake (me kapacitete ushtarake, Mig, Raketa, etj deri në nivelin që reciprokisht të mos kërcënojnë integritetin teritorial); (2) nuk do të vendosin instalime dhe aktivitete ushtarake (20 km distancë ajrore dhe 5 tokësorë), në kufijtë shtetërore mes dy vendeve sovrane si dhe këto dy kushte të monitohen nga USA/NATO/BE, të cilat mbeten faktor kritik për paqen dhe axhendën e integrimit në Rajon.  

Nga ana tjetër, do t’i këshilloja vllazërisht faktorët politik të Prishtinës që: “kërcënimet e Beogradit ndaj integritetit të Kosovës, ndaj prezencës së NATO-s, SHBA dhe vlereve perëndimore”, kurrësesi të mos i konsiderojnë me triumfalizëm populist si vetëm si një rrethanë të favorshme por mbi të gjitha një sfidë shtetërore dhe përgjegjësi fisnike për të projektuar dhe ndertuar Kosovën moderne përtej prezencës së NATO-s (që sigurisht nuk mundet të jetë e përjetshme…) ku mbi të qytetarët pavarësisht përkatësive etnike, fetare dhe politike të ndihen të barabartë para ligjit, si dhe faktorizimin të rolit të Saj nga konsumatore në kontribuese për paqen, stabilitetin demokrartik dhe për integrimin në NATO dhe BE! 

Në të njejtën kohë, do të ri-sygjeroja faktorët institucional në Tiranë dhe Prishtinë, që për interesa jetike kombëtare të përulen në gjunjë para historisë së përgjakshme dhe përgjegjësive shtetërore duke jetësuar një Patformë Strategjike: “Dy Shtete një Komb” dhe atij “Smart/mënçur” mbi sovranitetin dhe mbrojtjen e interesave kombëtare, duke garantuar SHBA dhe NATO se kjo “qasje e vonuar” nuk kërcënon por do të kontribuojë si balancë racionale për paqen afatgjatë ndërmjet vendeve të rajonit.

Së fundmi, më duhet të konfirmoj, se ashtu si në të gjitha angazhimet në mbi 30 vjet në fushën e sigurisë kombëtare, Rajonit & NATO-s: “mbetem ushtar i Atdheut, më i përkushtuar, më i përulur dhe më i përgjegjshëm  për të kontribuar me experiencë dhe eskpertizë strategjike në mbrojtjen si dhe zhvillimin e interesave Kombëtare në Rajon, Mesdhe dhe më gjerë” !

* Ekpert për SK, Rajonin dhe NATO,

Zv/Pesident i Këshillit të Atlantikut, dhe Ish:

Këshilltar i Presidentit të RSh & Zv/ShShPFA,

Përfaqësues Kombëtar Ushtarak në NATO.