Nga Keze Kozeta Zylo/

Edhe pse është një shkollë e re e hapur, më 17 janar, mësuesit dhe nxënësit po ecin suksesshëm dhe vetëm në rritje për të arritur në objektivin dhe detyrat e larta që i kanë venë vetes për të mësuar gjuhën tonë hyjnore, Gjuhën Shqipe. U nisëm nga Nju Jorku së bashku me z. Qemal Zylo, vizionarin, themeluesin dhe drejtuesin e TV dhe 7 shkollave Shqipe “Alba Life” për të udhëtuar në Albany atje ku kemi një shtëpizë të bukur shqiptare, një fole shqiponjash të komunitetit shqiptar në Albany në kryeqytetin e Nju Jorkut, atje ku mësohet Gjuha Shqipe. Çudi si fluturojnë 6 orë vajtje ardhje!

Është tejet emocionuese të hysh në mjediset e bukura, komode dhe të dëgjosh në klasat e shkollës publike amerikane “Sand Creek” Middle School, Gjuhën Shqipe. Është një ndjesi që të pushton të tërën, të rrëmben dhe bëhesh njësh me nxënësit kur flasin, interpretojnë dhe vallëzojnë shqip.

Ja hymë në klasën e më të rriturve që drejtohet nga mësuese Era Çorbaxhi njëherazi dhe koordinatore e kesaj shkolle, me të cilën bashkëpunuam fort për hapjen e shkollës shqipe së bashku me bashkëshortin e saj fisnik z. Algert Çorbaxhi. Pasi i përshëndetëm përzemërsisht dëgjojmë orën e mësimit ku klasa e mbushur plot përgjigjej me vëmendje pyetjeve të drejtuara me kompetencë dhe profesionalizëm nga mësuesja. Në këtë klasë ndihmon mësuesen asistente Briana plot dashuri dhe respekt.

Ajo e nisi orën duke dëgjuar nxënësit se si kishin kaluar javën e tyre duke i praktikuar përgjigjet e tyre në shqip. Pasi përforcoi gjithë shkronjat që kishin mësuar deri tani vazhdoi me shkronjën e re Gj të madhe të shtypit dhe gj të vogël të shtypit. Së bashku me nxënësit mësuan fjalët që fillonin me këto shkronja.

Në gramatikë morën, kur mund të përdorin i/e dhe të ndërtojnë pyetje me si? Nxënësit interpretuan poezi nga Gjergj Fishta, Asdreni etj. Mësuesja pasi përsëriti duke përforcuar çka ata kanë mësuar në këto tre muaj filloi mësimin e ri që paraqiti mjat interes për nxënësit. Mësuese Era stimuloi bukur të menduarit kritik duke i nxitur ata nëpërmjet organizimit dhe duke i quajtur një partner të dobishëm në komunikimin shqip në klasë.

Është një traditë e jashtëzakonshme për 18 vjet pa u ndalur të përdoren këto metoda bashkëkohore të mësimdhënies duke i kombinuar me ato të traditës dhe në fund shikon efikasitetin e plotë të zbatimit të tyre me përgjegjësi të plotë.

Në këtë klasë në gjysmën e orës së fundit u zhvillua dhe kërcimi i valleve të bukura si “K’cimi i Tropojës” që është shpallur zyrtarisht pjesë e Listës Përfaqësuese të Trashëgimisë Kulturore Jo materiale të Njerëzimit në UNESCO dhe vallja e Katjushkës.

Në klasën e më të vegjëlve të mësuese Edvina Belishta dëgjuam klasën të mbushur me cicërima zogjsh që dëgjonin me aq vëmendje mësuesen e tyre me përvojë nga shteti amë dhe që po e ushtron profesionalisht dhe në Albany. Gjuha Shqipe në këtë klasë përbën një prej elementeve bazë të mësimdhënies sepse ajo është bazike dhe hap një dritare të re në trurin e nxënësve. Mësuesja pas i pyeti nxënesit se si kishte kaluar java i njohu me mësimin e ri që shpjegoi në dërrasë shkronje Ë të madhe të shtypit dhe shkronjën ë të vogel të shtypit. Ndërkohe iu shpjegoi se si emrat e përveçëm fillojnë me shkronjë të madhe.

Ata punuan të pavarur ushtrime në tekst.

Bukur zbatoi dhe lojnat mësimore duke përsëritur numrat matematikor nga 1 deri në 10. Mësuesja i ndau nxënësit në dy grupe përballë njeri tjetrit ku u vendosën numrat e njejtë. Asistente Lusiana mbante shaminë dhe thërriste në numër, kurse shaminë e rrëmbente më i shpejti.

Ata pësëritën këngën Qengji i vogël pse mendueshëm dhe kërcyen vallen e pogonishtes.

Natyrisht një moment I bukur është dhe takimi me prindërit dhe gjyshërit. Gjate përvojës sime më së shumti ka ndjerë lotët e ngrohtë të gjyshërve dhe bekimin që i japin Alba Life për mësimin e gjuhës shqipe mbesave dhe nipërve të tyre. Dihet që mijëra fëmijë në botë nuk dinë të flasin shqip për shkak të emigrimit dhe të asimilimit të tyre në vendet e huaja.

Unë bisedova me shumë prindër të tjerë ku midis tyre me emocion dëgjova një prind të dy fëmijëve Arjana Delia para kamerave të TV “Alba Life”. Ajo shprehu mirënjohjen e thellë që fëmijët e saj po mësojnë shqip nga dy mësueset e përkushtuara, por njëkohësisht ajo tha se si ata lidhen me njeri tjetrin si shqiptarë. Së shpejti tha se do të sjellë dhe vajzën e vogël që kishte në krah, çka ne si bord e vlerësojmë shumë sepse tregon se sa të kënaqur janë prindërit me këtë program prestigjioz, professional dhe shumë të dashur për nxënësit që ulen në bangat e shkollës.

Ajo na uroi me zemër për ta vazhduar përgjithmonë këtë Mision Kombëtar. Ndërsa ndahesha me ta përzemërsisht në mendje dhe në buzë pëshpërisja vargjet e Naim Frashërit si: Vëllezër shqipëtarë/ Qasuni më dëgjoni/ Sa të mundeni më parë/ Gjuhën tuaj mësoni. Është krenari të kemi shkollë shqipe në Kryeqytetin e Nju Jorkut e cila na ka dhënë një ndjesi mikpritjeje të jashtëzakonshme, kemi qenë disa herë deri të ftuar në Parlament dhe në Senatin e shtetit të Nju Jorkut. Shkollat Shqipe “Alba Life” ne NY, u nderuan në Parlamentin dhe Senatin e Shtetit të Nju Jorkut, për punën dhe përkushtimin e palodhur duke pasur një Rezolutë në emër të “Alba Life”.

Ne u ndamë përzemërsisht me nxënësit, mësuesit prindërit duke iu uruar pushime të mbara të pranverës dhe mirë se të vinë prapë në shkollë në Albany, kryeqytetin e Nju Jorkut atje ku mësohet shqip nga Alba Life, rrjeti më i madh i shkollave Shqipe në Diasporë.

Autorja e shkrimit është shkrimtare, autore e tetë librave, publiciste, mësuese dhe bashkëthemeluese e Shkollave Shqipe “Alba Life” Ambasador i Kombit në gjithë New York-un dhe në Albany si dhe ka marrë titullin e lartë: Kalorës i Urdhrit të Flamurit nga Presidenti i Republikës së Shqipërisë.

11 prill, 2025

Albany, New York

Dr. Afrim Shabani/

Unë i kam dëgjuar këto këngë. I kam dëgjuar kur bora mbulonte rrugët e qytetit dhe errësira binte me një heshtje të trashë mbi Kërçovën. Ishim në vitet ’80-ta, në ato dimra që zgjateshin më shumë se vetë koha. Nëpër konakë të nxehtë, mbushur me zëra të thellë dhe avull çaji, kënga burimore kërçovare ringjallej si një e vërtetë e vjetër që nuk pranonte të fshihej.

Nuk ndodhte kjo më në vetë fshatin Kaleshe. Shumica kishin zbritur nga mali në qytet, por kënga nuk kishte zbritur – ajo kishte ardhur me ta, si frymë që nuk ndahet nga trupi.

Shpesh vinin edhe miqtë e vjetër nga Prapadishti, Qafa, Tuhini, Cërvica, Kolibartë, Zajazi, etj., etj… Nga këto fshatra vinin mysafirët – burra që dinin të këndonin dhe respektonin rregullin e pathënë të konakut: askush nuk këndonte për vete, as për lavdi, por për tingullin e një kohe që s’kishte orë. Në secilin konak, nata kishte zërin e saj – dhe asnjë nuk ngjante me tjetrën, por të gjitha kishin një të përbashkët: zërin që mbante peshën e kohës.

Konaku nuk ishte sallë, as vend për biseda të gjata. Ishte një dhomë e ngushtë, me një dritë të zbehtë që përthyhej në xhamin e avulluar dhe një oxhak që flakëronte më shumë për sy sesa për ngrohje. Aty nuk bëhej muzikë – muzika ndodhte.

Kënga fillonte gjithmonë pa paralajmërim. Një burrë ngrinte sytë nga çaji, lëshonte një fjalë që s’ishte as varg, as thirrje, por një ton i ngulur, si gozhdë në gur. Të tjerët e ndiqnin me kujdesin e atyre që nuk shpejtojnë – sepse kënga burimore nuk lejohet të nxitohet. Duhej të mbante ritmin e kujtesës, jo të melodisë. Ishte një polifoni e heshtur, ku çdo zë ngjitej si gur mbi gur – pa rënë, pa u kthyer mbrapsht. Zëri i parë nisej qetë, si një tonik i vendosur mbi heshtje. Pastaj vinte dominanta, që e shtynte përpara melodinë, si një udhë që nuk kthehej më pas. Në fund, kadenca e plotë – një zë i ulët, i trashë, që mbyllte rrethin, pa i dhënë fundin. Sepse kënga s’kishte fund – ajo ngelte pezull në ajër, si aroma e barit pas shiut.

Në ndonjë strofë, një thirrje e thellë hapte një derë të padukshme – një zë që dukej se vinte prej larg, si jehonë që kishte kapërcyer bjeshkët, si për të nxjerrë një emër, një plagë, një ndodhi të vjetër. Kur zërat ulej, vinte kavalli – frymë e qetë, që s’donte të bënte melodi, por të shprehte diçka që nuk formulohej dot me fjalë. E luanin herë një burrë plak me sy të mbyllur, sikur fliste me të shkuarën, herë dy shokë të quajtur Nasuf – njëri nga Kaleshet, tjetri nga Hasket – dhe ajri merrte formën e një kujtese që dridhej lehtë mbi zjarre.

Isha i vogël, por e ndjeja peshën e asaj atmosfere. E kuptoja se çfarë ndodhte përballë meje nuk ishte thjesht muzikë. Ishte një akt solemn, ku zëri nuk ngrihej për të treguar forcën, por për të shpëtuar një copë kujtese.

Në atë dhomë, muzika nuk vinte nga instrumentet – vinte nga njerëzit vetë. Ata e mbartnin, si amanet që s’e lëshonin nga shpatulla. Të moshuar, por jo të lodhur. Të heshtur, por jo të zbrazët. Këndonin jo për t’u dëgjuar, por për të ruajtur një dinjitet që nuk hynte në libra, as në radio. Një këndonte për të atin e rënë në luftë. Një tjetër për motrën që s’e pa më. Një i tretë, për askënd – vetëm për këngën vetë.

Konaku në ato çaste bëhej tempull pa emër, dhe unë, fëmijë që ndjeja më shumë sesa kuptoja, e kuptova se po më jepej një thesar pa çelës.

Gjyshi im, Fehimi, nuk këndonte. Nuk e kishte zakon. Ai rrinte në qoshe, duke dëgjuar, me një vështrim që të mbetej gjatë në mendje. Ai dinte diçka që të tjerët shpesh e kalonin me nxitim: heshtja është këngë më vete, nëse e dëgjon me shpirt. Më tregonte. Mua. Jo si lexues i një libri, por si një dorëshkrim i gjallë i një kohe pa datë.

— Zëri është i shenjtë, më tha një herë. Nuk përdoret nëse nuk e ndjen peshën e fjalës.

Më tregonte më pas se çfarë kishim dëgjuar: kush ishte përmendur në këngë, pse ishte thënë një emër, çfarë historie fshihej pas një vargu. Ai e dinte se kënga ishte ligj, dhe ligjet nuk i thyenin as fjalët.

Më rrëfente për Sulltanën, që s’ishte vetëm legjendë – ishte realitet i këngës. Për Sefer Zajazin, që e kënduan të gjithë me zë të ngritur, sikur të ishin ende në luftë.

Tani që jeta më ka çuar në udhën e muzikës – mes akademish, partiturash, sisteme harmonike e emrash të mëdhenj – e kuptoj se ajo që kam dëgjuar në konakët e Kërçovës ishte më e ndërlikuar se çdo analizë muzikore. Ato këngë nuk kishin autorë, as skenë, as copyright – por kishin tingull të drejtëpërdrejtë, të vërtetë, të palyer.

Struktura e tyre? E pasur, por natyrore. Modaliteti vinte nga rrënjët më të lashta shqiptare. Nuk kishte modulime të mëdha, por kishte rrjedhë, përmbajtje, ajër që mbushej me kuptim. Ishte muzikë që s’mund të studiohej pa u jetuar.

Dhe unë e pata fatin ta jetoj. Jo si studiues. Jo si muzikant. Por si një djalë i vogël, i ulur në qoshen e konakut, që pa bërë zhurmë, mësoi më të shtrenjtën e të gjitha mësimeve: Kënga nuk është gjithmonë për të dëgjuar – ndonjëherë është për të mbajtur brenda në shpirtë.

Në ditët e sotme, kur gjithçka kërkon dëshmi, botim, dokument, më vjen ndërmend ajo natë kur gjyshi, pasi u larguan burrat, më tha thjesht:

— Mos e harro këtë zë. Se është i yti.

Dhe ashtu ndodhi.

Nuk harrova.

E ruajta.

Si shkronjë pa ngjyrë. Si tingull pa tel.

Si këngë që nuk pushon, sepse jeton atje ku s’ka më konak – por ka kujtim.

– – – – – – – – – – – – – – –

Besim Ndregjoni/

Sot mbushen 40 vite që “Hitleri” i pas luftës së dytë botërore Enver Hoxha cofi më 11 prill 1985! Shqipëria ishte katandisur në një pronvicë të Europës, ku mohohej besimi në Zot, ku mohohej mendimi ndryshe, ku mohohej dija. Ku zhvillohej lufta e klasave si në mesjetë. Ku mijëra shqiptarë dergjeshin në kampe përqendrimi duke mbijetuar vuatjeve dhe masakrave anti njerzore! Mijëra shqiptarë pushkatoheshin pa faj! Mijëra familje persekutoheshin pa faj vetem se nuk ishin komunista. Mijëra shqiptarë u mohoej arsimimi!

Bilanci i humbjeve njerëzore mbasi cofi krimineli ishte mbi 6000 të pushkatuar pa faj, sot mbas 35 viteve pa varr!

-36.000 të burgosur politik -sot pa asnjë shpresë për shtet të së drejtës.

-60.000 familje me pleq, femi gra shumica nga veriu i Shqipërisë të internuar ne kampet fatkeqe te Tepelenes, Lushnjes, Portopalernos. Sot te degdisur neper bote si emigrante!

– 100.000 familje te shpallura “kulak” dhe te deklasuar sot pa asnje shprese per te ardhmen e vendit!

-35 vite tranzicjon që ideologjia e tij vepron ne kete tranzicjon si batica -zbatica dhe nuk lejon shtetin e se drejtes!

Ne gjygjin e Nurembergut bashkepuntori i ngushte i Hitlerit kur u pyet per kampet çfarosese te ndertuara nga nazizimi se ai kishte ndertuar, ai u pergjigj: Jo nuk kam ndertuar kampe ato i ndertoi Adolf Hitleri, por nuk mund ta mohoj per krimet qe u kryen ku pjesmarres isha dhe Une, dhe pergjigja ime eshte po!

Edhe 1000 vite do te kalojne keto krime do te rendojne mbi Gjermanine.

Dhe mbas ketij postulati une deshmitari i asaj asaj tragjedie u deklaroi poltikaneve shqiptar sot ne 40 vjetorin e cofjes se kriminelit Enver Hoxha, se sado koha kalon dhe ju ne heshtje imitoni Hitlerin shqiptar Shqiperia do te turperohet per kete hitler , por krimet e tij nuk do të harrohen edhe 1000 vite të tjera për shqiptarët.

Nga Edon Alibegu/

Për shekuj me radhë, Ulqini ka qëndruar si një bastion i identitetit shqiptar — një qytet që ka përballuar perandori, ka mbijetuar luftëra, ka mirëpritur të zhvendosurit dhe ka mbrojtur popullin e vet nga vuajtja dhe zhdukja. Nga muret e lashta të Kalasë deri tek bregdeti i artë i Plazhit të Madh, Ulqini nuk ka qenë kurrë thjesht një vend. Ka qenë kujtesë. Ka qenë kuptim. Ka qenë atdhe.

Por sot, Ulqini ndodhet sërish nën rrethim — jo nga ushtri pushtuese apo kolaps politik, por nga marrëveshje të nënshkruara në heshtje. Nga pushteti që ushtrohet pa transparencë. Kjo nuk është vetëm një çështje lokale apo një projekt rajonal. Është një provë. Një provë e demokracisë. Një provë e respektit. Një provë për të parë nëse historitë dhe të drejtat e komuniteteve të vogla mund të shpërfillen përballë kapitalit të huaj.

Më 28 mars 2025, Qeveria e Malit të Zi nënshkroi një marrëveshje për qira afatgjatë me Emiratet e Bashkuara Arabe, duke ia dhënë kontrollin mbi Plazhin e Madh, Deltën e Bunës dhe potencialisht edhe Kriporen e Ulqinit për një periudhë prej 99 vitesh — gati një shekull. Kjo marrëveshje u bë pa konsultim publik, pa tenderë konkurrues dhe pa vlerësim mjedisor. Banorët e Ulqinit — mbi 75% e të cilëve janë me prejardhje shqiptare — nuk u informuan, e aq më pak u ftuan të marrin pjesë në vendimmarrje për të ardhmen e tokës së tyre.

Nuk duhet harruar: ishin pikërisht shqiptarët e Malit të Zi që me mendje të hapur dhe me zemër të bardhë dhanë votat vendimtare për arritjen e pavarësisë — jo si të huaj, por si banorë autoktonë, si pjesëmarrës të barabartë në një të ardhme të përbashkët. Ne e mbështetëm një Mal të Zi sovran me bindjen se do të ndërtonim një shtet ku të gjitha zërat do të kishin peshë, ku diversiteti do të shihej si vlerë, dhe ku asnjë qytetar nuk do të lihej pas dore. Si ish-Drejtor Ekzekutiv i Shoqatës Shqiptaro-Amerikane të Ulqinit, kam bërë gjithçka që kjo besë të nderohet — duke bashkë-organizuar festën e Ditës së Pavarësisë së Malit të Zi në Bashkinë e Nju Jorkut, jo vetëm për të festuar shtetësinë e vendit, por edhe për të theksuar rolin e shqiptarëve dhe të gjitha pakicave në ndërtimin e tij.

Por kur vendime të kësaj rëndësie merren pas dyerve të mbyllura — pa dijeninë tonë, pa pëlqimin tonë — kjo është një shenjë se besimi ynë është keqpërdorur. Se zëri ynë është i kushtëzuar. Se roli ynë në ndërtimin e shtetit mbaron sapo dikush tjetër vendos që toka jonë është në shitje.

Ajo që qeveria e quan “valorizim” në të vërtetë është komercializim i kulturës, zhdukja graduale e zërit qytetar dhe shpërbërja e një ekosistemi që për breza të tërë ka qenë i shenjtë. Nuk është zhvillim — është zhvendosje. Nuk është përparim — është fshirje.

Ulqini ka bashkëjetuar në kohë — shqiptarë, malazezë, fqinj e miq — të lidhur jo nga harmonia e përsosur, por nga historia e përbashkët dhe lidhja e thellë me këtë tokë. Zona bregdetare që është në qendër të kësaj marrëveshjeje — Plazhi i Madh, Delta e Bunës, Kriporja e Ulqinit — nuk është vetëm me rëndësi ekonomike. Ajo është një zonë ekologjike me mbrojtje ndërkombëtare, e pasur me specie të rralla, shpendë migratorë, habitate me rërë dhe zona ligatinore që ndihmojnë në përballimin e ndryshimeve klimatike. Kjo zonë ka rëndësi thelbësore për mjedisin, por edhe për vazhdimësinë kulturore dhe sovranitetin ekonomik të qytetit tonë.

Çdo verë, diaspora jonë kthehet — nga Kosova, Shqipëria, Australi, Gjermania, Zvicra, Shtetet e Bashkuara — jo si turistë, por si familje. Ju mbushni rrugët, kafenetë, plazhet; ju investoni, ndërtoni, mbështesni ekonominë vendore dhe e mbani gjallë frymën e Ulqinit, vit pas viti. Prania juaj nuk është barrë — është burim jete për këtë qytet. Ju nuk jeni të jashtëm — jeni zgjatimi i zemrës së Ulqinit. Dhe megjithatë, zëri juaj — si ai i gjithë komunitetit — u përjashtua.

Familja ime ka jetuar në Ulqin për më shumë se njëmbëdhjetë breza. Kjo nuk është një rrëfenjë — është realitet i gjallë. Dhe, si shumë të tjerë, dua që vajza ime një ditë të ecë mbi këtë tokë me krenari, duke ditur se ende i përket popullit të saj. Por pak nga pak, kjo tokë po u jepet privatëve, në heshtje, në emër të “zhvillimit” — ndërsa ata që e kanë mbrojtur për shekuj me radhë, nuk marrin asgjë më shumë se punë të përkohshme, me paga të ulëta dhe pa përfshirje të vërtetë në proceset vendimmarrëse.

Kjo nuk është strategji për zhvillim të qëndrueshëm. Është rruga drejt përjashtimit.

Vëllezër e motra në diasporë: ju e keni mbajtur Ulqinin në zemrat dhe punën tuaj për dekada. Tani është koha ta mbroni.

Shkruani përfaqësuesve tuaj politikë. Flisni me udhëheqësit e komunitetit. Ndani këtë mesazh. Nënshkruani peticionin:

👉 change.org/p/stop-devastaciji-velika-plaža-za-buduće-generacije-ne-za-privatne-interese

Kjo nuk është thjesht një çështje e Ulqinit. Është një provë e mënyrës se si merren vendimet, kush përfiton nga to dhe nëse jemi të gatshëm të qëndrojmë kur ajo që duam më shumë është në rrezik.

Robert F. Kennedy ka thënë:

“Sa herë që një njeri ngrihet për një ideal, apo vepron për të përmirësuar jetën e të tjerëve… ai krijon një valë të vogël shprese, dhe kur këto valë bashkohen nga miliona qendra guximi dhe përkushtimi, ato krijojnë një rrymë që mund të rrëzojë edhe muret më të larta të shtypjes dhe padrejtësisë.”

Le të jetë Ulqini ajo valë. Le të jetë ky momenti ynë.

Duhet të jemi të qartë:

Jo heshtjes.

Jo tradhtisë.

Jo shitjes së asaj që kurrë nuk ju përkiste.

Ulqini nuk është për shitje. As për 99 vjet. Asnjëherë.

Nuk do të heshtim.

Nuk do të lëvizim.

Nuk do të jemi viktima.

Dhe nuk do të zhdukem në heshtje.

Dr. Elmi Berisha/

Kosharja nuk është thjeshtë një emër në historinë tonë kombëtare, ajo është altar i lirisë, është pika ku sakrifica njerëzore u ngjit në përmasën më të lartë të nderit dhe ku kombi ynë rifitoi vetëdijen e forcës së vet. Është vendi ku u shfaq për herë të parë, me forcë dhe dinjitet, subjekti i vërtetë historik shqiptar: njeriu që nuk i nënshtrohet, që lufton, që organizohet dhe që fiton.

Një vit më parë, në këtë vend të shenjtë, bashkë me vëllezërit e armës komandantët Rrustem Berisha, Hisen Berisha, Musa Gjakova dhe Fadil Hadërgjonaj – u përkulëm para varreve të 114 dëshmorëve që ranë në betejën më të lavdishme të historisë moderne shqiptare. Ishte një përjetim i thellë shpirtëror. Toka dhe qielli flisnin shqip. Flisnin me zërin e Agim Ramadanit, me guximin e Sali Çekut, me qëndresën e çdo luftëtari që e shihte Kosovën të lirë para se të mbyllte sytë.

Për mua, Kosharja nuk është vetëm një kujtim i lavdisë, por një pjesë e jetës. Nuk e kam parë luftën si një ngjarje që ndodhte diku tjetër por unë e kam jetuar, e kam përjetuar dhe e kam ndihmuar nga afër. Kam pasur nderin të jem pjesë e asaj përpjekjeje madhështore në të gjitha dimensionet që ajo kërkonte: në organizim, në bashkërendim, në mobilizim dhe në lobim. Në çdo takim me zyrtarët amerikanë, në çdo veprim në emër të diasporës, në çdo ndihmë që i jepnim UÇK-së, e dija se po vepronim për jetën e një populli, për të ardhmen e një kombi.

Në atë kohë, përmes Federatës Pan-Shqiptare të Amerikës “Vatra”, bashkë me vëllezër të tjerë të përkushtuar, punuam ditë e natë për të ngritur zërin e shqiptarëve në të gjitha tribunat ndërkombëtare, për të shpjeguar drejtësinë e luftës sonë, për të siguruar përkrahjen vendimtare të SHBA-ve. Dhe ajo mbështetje nuk mungoi. Lufta jonë ishte e drejtë, ishte morale dhe ishte historike. Ne kishim të drejtën dhe kishim vullnetin, u desh vetëm që bota ta dëgjonte këtë të vërtetë. Ishte detyra jonë ta bëjmë këtë dhe e bëmë.

Në këtë kohë të lavdishme pata fatin të shërbej si këshilltar politik dhe për inteligjencë i Ministrit të Luftës, komandantit Ahmet Krasniqi një figurë që nuk ishte vetëm organizator ushtarak, por edhe një strateg me vizion të qartë për çlirimin e Kosovës. Ai besonte thellësisht në ndërtimin e një ushtrie të strukturuar, në një qëndresë të disiplinuar dhe në një projekt kombëtar që do të tejkalonte kufijtë e momentit të luftës, duke u shndërruar në një vizion afatgjatë për ardhmërinë shqiptare.

Isha me fat që, para tij, dhashë betimin më të shenjtë në jetë betimin për çlirimin e atdheut. Kujtimi dhe vizioni i kolonel Ahmet Krasniqit mbeten të paharrueshëm dhe të gjallë në ndërgjegjen tonë kombëtare. Ai ishte një model frymëzimi për të gjithë ne që kishim marrë mbi supe amanetin e madh të historisë sonë: çlirimin dhe ribashkimin kombëtar.

Jam krenar që, përveç këtij roli, pata gjithashtu përgjegjësinë për logjistikën në një kohë kur çdo hallkë e angazhimit tonë ishte vendimtare për lirinë që sot e gëzojmë.

Kosharja ishte kthesa. Ishte momenti ku u thye frika dhe u ringrit shpresa. Ishte vendi ku mori formë identiteti shqiptar: krenar, i vetëdijshëm dhe i vendosur. Ajo që ndodhi atje nuk ishte vetëm një betejë – ishte një manifest kombëtar. Ishte thirrja e përjetshme që “me paqe ose me luftë, Kosova është e jona”. Dhe Kosova u bë. Sepse kishte njerëz që nuk iu trembën sakrificës.

Sot, Kosharja është motivi ynë. Është busulla jonë morale. Na tregon drejtimin kur politika na çorodit, kur përçarja na dobëson, kur interesa të vogla na ndajnë. Kosharja është dritë, ajo ndriçon përpara dhe na kujton se kur jemi bashkë, fitojmë. Kur jemi të ndarë, humbasim gjithçka për të cilën ata ranë.

Jam krenar që isha pjesë e kësaj historie. Jam krenar që kontributi im dhe i “Vatrës” u bë pjesë e kësaj përpjekjeje epike. Jam krenar që isha bashkë me ata që dhanë gjithçka – dhe sot, përulësisht, e ndjej detyrën që t’u qëndroj besnik idealit të tyre.

Lavdi përjetë dëshmorëve të Koshares. Lavdi të gjithë atyre që me armë, me mendje dhe me shpirt ndërtuan themelet e shtetit të lirë të Kosovës.