AALEA/

November is a special time for Albanian Americans, as it marks Albanian American Heritage Month, a celebration of vibrant culture, rich traditions, and the remarkable contributions of the Albanian community in the United States. This month aligns with Albania’s National Independence Day on November 28th, a day that holds deep significance for Albanians worldwide.

Honoring History and Legacy

The roots of Albanian American Heritage Month stretch back to the late 1800s and early 1900s, when waves of Albanian immigrants arrived in the U.S., bringing their unique traditions, values, and dreams. Over time, these pioneers faced challenges, including discrimination, but their resilience and determination paved the way for future generations.

Today, over 1 million Americans trace their heritage to Albania, a testament to the enduring impact of Albanian immigrants on American society. The month serves as a heartfelt tribute to their journey, celebrating their lasting contributions to the nation’s cultural, professional, and social fabric.

A Time to Celebrate

Throughout November, communities across the United States honor this heritage through events and festivities showcasing Albanian music, dance, art, and cuisine. These gatherings promote cultural understanding and appreciation, bringing people together to share in the richness of Albanian traditions.

This celebration is not only about reflecting on the past but also about inspiring future generations to carry forward the legacy of Albanian culture, language, and values.

The American Albanian Law Enforcement Association (AALEA) proudly supports these celebrations, highlighting the unity and achievements of Albanian Americans and their role in building stronger communities.

For more information, visit AALEA. www.aalea.us

Let’s take this month to celebrate the achievements and enduring spirit of Albanian Americans, honoring their unique contributions to the diversity of the United States.

Fatmir Konja/

“Aksident historik”, e pati cilësuar presidencën e parë të Donald Trump, një nga bashkëautorët e teorisë së neoliberalizmit në marrëdhëniet ndërkombëtare, akademiku Joseph Nye. Që nga viti 2020 e në vazhdim teza u përhap gjerësisht nga qarqet liberale në mbarë botën. Të njëjtat e “diagnostikuan” presidentin Trump “të paparashikueshëm”. Si për t’ua vërtetuar “diagnozën”, Donald Trump u përball në katër vite me një mori akuzash në një maratonë gjyqësore, i mbijetoi një atentati dhe arriti të zgjidhej sërish president i SHBA. E tani, akademiku Nye, (ish-ndihmës i Sekretarit të Mbrojtjes) thotë se “paparashikueshmëria është një nga armët kyçe të Trumpit”. Dhe ideologu i “soft power” sjell si argument ndër të tjera mundësinë që Trump do të përdorë tarifat tregtare si mjet presioni në marrëdhëniet ndërkombëtare. Çfarë do të ishte e parashikueshme më “soft” se kaq?

Për më tepër, nëse premtimet elektorale të Trump, ballafaqohen me sjelljen e tij gjatë mandatit të parë, nuk gjendet kurrfarë “paparashikueshmërie”.

Sanksionet ekonomike në përgjithësi dhe mjete të tilla, si tarifat në veçanti janë përdorur rregullisht nga të gjitha qeveritë amerikane dhe këtu Trump nuk ka dalë jashtë logjikës së marrëdhënieve ndërkombëtare të SHBA-ve, përveçse mund të ketë qenë më i vendosur. Pritet që të ndjekë të njëjtën logjikë dhe në këtë mandat të ri dhe këtu nuk ka asgjë të cilën të interesuarit nuk e kanë parashikuar. Nëse qëndrojmë në hullinë e pritshmërive, na rezulton e njëjta parashikueshmëri edhe për shumë çështje të tjera. Trump ka kundërshtuar ashpër qasjen e qeverisë Biden ndaj emigracionit të paligjshëm. Afërmendsh që do ta trajtojë me rigorozitet zgjidhjen, ose së paku zbutjen e këtij problemi, pasi angazhimet e tij në këtë drejtim morën një mbështetje të gjerë popullore në zgjedhje. Krejt brenda parashikueshmërisë për politikat konservatore shkojnë edhe premtimet për përmirësimin e ekonomisë, e në veçanti për qytetarët e thjeshtë amerikanë, ku spikat heqja e taksave për punën “overtime”, paralel me shfryrjen e administratës dhe mirëmenaxhimin e fondeve publike. Çështjet gjinore, të abortit, të familjes, janë trajtuar nga Trump brenda pritshmërive tipike të politikës konservatore. Çfarë tjetër?

Përsa u takon marrëdhënieve ndërkombëtare, liderë të vendeve të ndryshme të botës kanë një shqetësim të përligjur (gjithsesi jo për aktet), se sjellja dhe qëndrimet e Trump mund të jenë të paparashikueshme dhe për këtë mbase do të mjaftonin shembujt gjatë mandatit të parë që vetë ai i ka bërë publikë, ku për hatër të buzagazit vlen të përmenden telefonata me Macron, apo “butoni më i madh i kuq” që i tregoi liderit koreanoverior. Duhet përmendur ndërkohë fakti, se pikërisht presioni, asokohe i paparashikueshëm i presidentit Trump ndaj vendeve të NATO-s për normën 2% të GDP për mbrojtjen, po rezulton mjaft i goditur, marrë parasysh situatën aktuale gjeopolitike. Kreu i aleancës, Rutte e konfirmoi këtë javë nga Varshava, të cilën e përgëzoi që po shkon në nivelin e 4.7% e GDP për mbrotjen.

Së fundi, krejt brenda parashikimeve pritet qëndrimi i presidentit Trump lidhur me luftën në Ukrainë, apo në Gaza. Ai është tërhequr tashmë nga deklarata pompoze se do ta mbyllte luftën në Ukrainë brenda ditës dhe nga ana tjetër nuk ka shfaqur asnjë shenjë të uljes së mbështetjes për Ukrainën, apo më keq akoma të favorizimit të agresorit rus. Lidhur me Gazën, Trump i ka kërkuar Netanjahut që lufta atje të ketë përfunduar para se ai të hyjë në zyrë. Lidhur me pritshmërinë e një qasjeje të ashpër ndaj Kinës, Iranit apo Venezuelës, ashtu si në mandatin e parë, flasin më mirë emërimet për qeverinë e ardhshme të Trump. Në thelb, nuk pritet të ketë ndryshim të paparashikuar të objektivave të politikës së jashtme, por ndoshta të qasjes ndaj vendeve jomike, ku vendosmëria për arritjen e objektivave do të shkojë paralel me aktivizimin e mjeteve. Trump thotë se i ka dhe se mund t’i përdorë. Jomiqtë, që e njohin vendosmërinë e tij, e dinë dhe e parashikojnë se përveçse i ka edhe mund t’i përdorë.

Legjenda e paparashikueshmërisë së veprimeve të Trump pasi të rihyjë në Shtëpinë e Bardhë, duket se po thuret nga ideologët e liberalizmit për të zbutur pasojat e humbjes dhe nxitjes së shpresës për ringritje të demokratëve amerikanë. Në fakt, fitorja e Trump në këto zgjedhje u paralajmërua hiç më pak se në forumin e Davosit, në janar të këtij viti. Kreu i ri i fondacionit “Shoqëria e hapur”, Aleks Soros u shpreh atje se “këtu Donald Trump është president dhe kjo është gjë e mirë se konsensusi i Davosit është gjithmonë gabim”. Shtoi se e dinte që “Trump nuk do të tërhiqet të pushojë në ndonjë plazh, por do të përfundojë o në burg, o në pushtet”. Pikërisht në janar, sponsori më i njohur i qarqeve liberale, jo vetëm në SHBA por në mbarë botën, fondacioni Soros dha 60 milion dollarët e parë në mbështetje të demokratëve. Gjyqet ndaj Trumpit vijuan krahas primareve. Ndodhi edhe atentati.

Demokratët ecën përpara për një mandat të dytë të Biden, deri në debatin trishtues të qershorit. Për të ndalur, çfarë nuk po mund të ndalej, elita demokrate u paraqiti zgjedhësve, pa i pyetur, kandidaten e re, Kamala Harris. Duke kapërcyer rrjedhën e fushatës, procesit zgjedhor dhe rezultateve, vijmë menjëherë tek deklarata e fundit e Aleks Soros. “Demokratët po luftojnë me njëri-tjetrin për taktikat elektorale, sepse këtë e kanë më të lehtë se të pranojnë që e nënvlerësuan Trumpin, i cili ishte një super kandidat që e rriti mbështetjen elektorale përtej pritshmërive të demokratëve dhe republikanëve”. Pranimi i këtij realiteti, së pari nga vetë i riu Soros, na lejon të gjykojmë se çfarë liberalët e quajtën dikur “aksident historik”, kësaj radhe e kishin parashikuar që do t’u ndodhte për së dyti, por nuk mundën ta ndalnin. E për t’iu fshehur kësaj të vërtete, e gjithë armata e mendimtarëve liberalë të ushqyer nga “Shoqëria e hapur” në mbarë botën, po përdor pa kursim cilësimin “i paparashikueshëm”, për presidentin e 47-të të SHBA, Donald Trump. Padyshim, se krahas ngushëllimit të demokratëve me shpresat e rreme se “Trump do të gabojë meqë është i paparashikueshëm”, po përcjellin edhe qortimin për zgjedhësit, të cilët nuk ua vunë veshin në vendimin që morën. Zgjedhësit i dhuruan dafinat atij që u rrëzua, u ngrit, luftoi dhe fitoi. Liberalët janë të lirë ta përjetojnë sërish si aksident, por së paku kësaj radhe e kishin parashikuar.

Nga Keze Kozeta Zylo/

Pa Gjuhën Shqipe nuk mund të kemi identitet jo vetëm në Atdheun mëmë, por kudo ku ka Diasporë. Kur vendin e lamë dhimbshëm përmes flakëve përpirëse të 97-ës, përmes luftës vëllavrasëse, përmes shkatërrimit barbar natyrshëm me vehte morëm një copëz shqipërie që nuk do të na hiqet kurrë deri në frymën e fundit. Në metropolin e Nju Jorkut ndër më të mëdhenjtë botëror ku jetojnë më shumë se

250 000 shqiptarë ka qenë shumë e domosdoshme ngritja e shkollave shqipe për t’ju mësuar fëmijëve lindur dhe rritur në emigrim Gjuhën Shqipe. Duke marrë pjesë si media në shumë aktivitete të rëndësishme të Diasporës ndjeja dhimbje dhe përgjegjësi të veçantë kur shikoja që moderatorët, apo shumë fëmijë dhe të rritur nuk flisnin Gjuhën Shqipe.

Këto perballje dhe vështirësi të shumta të bënin të ndjeje detyrën kombëtare, thirrjen e gjakut për të hyrë në Misionin Kombëtar mësimin e Gjuhës Shqipe si ruajtje të identitetit kombëtar.

Konkretisht me hapjen e Shkollës së parë Shqipe “Alba Life” në Staten Island ku dhe e quajmë si fidanishten e parë të saj u përhapën në të gjitha lagjet e Nju Jorkut dhe pas Covidit vazhdojmë të kemi mësim dhe në Online.

Aspak nuk është e lehtë të punosh dhe të jesh në këtë Mision Kombëtar, pasi do një përkushtim maksimal profesionalisht dhe atdhetarisht, veçanërisht duke shfrytëzuar fundjavat së bashku me mësueset që sakrifikojnë aq shumë.

Janë shumë probleme që përballemi, pasi shumë prindër nuk kanë mundësi për t’i sjellë fëmijët e tyre për shkak të angazhimit të punërave të tyre të shumta, ose ka disa prindër që më shumë preferojnë t’i çojnë në aktivitete sportive se t’i sjellin pranë shkollave shqipe.

Prinder të tjerë frikësohen se mos mësimi dy gjyhësh i konfuzon fëmijët dhe ngelen pas me mësimin. Pikërisht për këto opinione qe i hasim shpesh ndër prindër veçanërisht me dygjuhësinë del nevoja e edukimit cilësor, puna e medieve serioze, e gjuhëtareve. Sipas Gjuhëtarit të shquar botëror i njohur për kontributin e tij në gjuhësi dhe psikologjinë njohëse Frank Smith mendohet se dy gjuhësia është e domosdoshme dhe zhvillim i mëtejshëm i trurit. Ai thotë se: “Një gjuhë të vendos vetëm në një korridor për jetën. Dy gjuhë të hapin çdo derë gjatë rrugës.”

Atëhere le të mendojmë dhe të punojmë për t’ju mësuar brezave që lindin dhe rriten në Diasporë gjuhën e nënës, e cila është jo vetëm për identitetin kombëtar që është e para, por ndërkohë mësimi i saj sjellë dhe zhvillimin dhe hap dritare për të parë botën më mirë.

Nuk mund të mohohen përpjekjet e shumta në Diasporë sidomos këto vitet e fundit dhe ka një levizje dhe i përgëzoj me shpirt, por përsëri këto nuk mjaftojnë se pas dyerve të këyre shkollave ka me mijëra fëmijë që nuk marrin pjesë aktivisht.

Shumë prindër nuk ju flasin fëmijëve në shtëpitë e tyre gjuhën shqipe, por gjuhën në të cilën jetojnë dhe punojnë dhe patjetër kjo nuk i shërben mësimit të gjuhes shqipe. Diaspora po rritet shumë, pasi emigrimi marramendës ka bërë që më shumë janë jashtë shqipërie se brenda saj.

Duke pasur një përvojë të jashtëzakonshme 18 vjeçare me Shkollat Shqipe “Alba Life” dhe me një sukses gjithmonë në rritje kam kërkuar vazhdimisht kur më është dhënë mundësia në mediet e Shqipërise, zyrtarëvë të lartë, kur kanë vizituar shkollat që Gjuha Shqipe duhet të insititucionalizohet dhe të punohet fort për ta vendosur gjuhën shqipe ndër shkollat amerikane, flas për shkollat amerikane meqënse dhe e njoh më mirë sistemin arsimor dhe edukues të saj.

Gjuha Shqipe është shenja dalluese dhe na bën të jemi krenarë kudo ku jetojme si shqiptarë.

Ajo ngjizet bashkë me qumështin e nënës.

Shpesh përmendja e gjuhës shqipe është bërë për fushatë dhe për kredite personale si nga politikanë shqiptarë po ashtu dhe nga shqiptaro- amerikanë.

Së bashku duhet të punojmë fort me mendje dhe zemër për ta permirësuar dhe për ta luftuar asimilimin e miliona shqiptarëve në botë. Kjo bëhet vetëm bashkë, duke shkëmbyer përvojën dhe duke i dhënë pjesën secilit atë që i takon, jo me klane, me krahmarrje, militantizëm partirash dhe interesa meskine. Është mjerane kur dëgjon nëpër mediume, nëpër ekrane për gjuhën shqipe nga njerëz pa shumë kontribute, por i reklamojnë sikur po bëjnë namin për mësimin e gjuhës shqipe dhe ajo më e dhimbshmja është se i vënë në krye të mësimit të gjuhës shqipe pa i zgjedhur kush, pa i votuar asnjë, veç kur mbijnë si kërpudha pas shiut dhe dalin nismëtarë dhe triumfatorë.

Gjuha shqipe nuk ka nevojë për karshillëk, nuk ka nevojën për unin, ajo ka nevojë të ulim kokën dhe të punojmë fort, pasi bash në sytë tanë po humbet ndër fëmijët shqiptarë. Në vend që të shqetësohemi për këtë pikë të rëndësishme, nevralgjike për kombin, shqetësohemi kush të marrë poste, kush të hedh shashka tymuese ndër vite dhe të dali në krye të shkollave siç e thashë më sipër pa i votuar kush.

Nëse del në mediume dhe flet për gjuhën shqipe, por idetë ndër vite nuk të janë realizuar, atëhere e ke humbur reputacionin dhe të ndjekin pas vetëm të dështuarit.

Prandaj kur flitet per institucionalizimin e saj duhet të jetë një punë e përbashkët me kontribuesit kryesor me një reputacion të madh në Diasporë, larg servilizmave, militantizmit dhe dukjeve që veçse e dëmtojnë dhe nuk e ndihmojnë Misionin Kombëtar. Sigurisht këto shqetësime kanë vend në një shkrim dhe diskutim tjetër me mësues profesionistë të përkushtuar që kanë si qëllim mësimin dhe punën jo pozitat për të qenë në krye pa qenë fare e nevojshme për t’i pasur nëpër këmbë sepse veç ngatërrojnë dhe shqetësojnë misionarët e devotshëm. Këto raste që fatkeqësisht i kemi ndjerë dhe parë me sytë tanë duhet të eleminohen dhe të veprohet në bazë të meritokracisë.

Meritokracia brenda arsimit, mësimit të gjuhës shqipe është besimi se mundësitë dhe rezultatet arsimore duhet të bazohen në merita. Puna në Diasporë duhet të shpërblehet në bazë të aftësive, dhe arritjeve të tyre dhe jo faktorëve të tjerë si privilegji apo servilizmi.

Si bashkëthemeluese, mësimdhënëse dhe anëtare aktiv në Diasporë shqetësohem fort që mijëra fëmijë nuk flasin shqip, pasi të jeni të sigurt se mësimi i Gjuhës Shqipe i lidh më fort me trungun amë dhe i bën më shumë kontribues në çështjen kombëtare. Gjuhën Shqipe duhet ta gezojnë të gjithë brezat ashtu siç thotë burri i ndritur i Kombit At Gjergj Fishta:

Edhe shqyp na thanë se Zoti,

për shqyptarë Shqypninë e fali,

se sa t’enden stina e moti,

do ta gzojn kta djalë mbas djali.

Me këto vargje brilante për Gjuhen Shqipe frymëzohemi sepse Gjuha shqipe është identiteti ynë kombëtar në Diasporë.

Autorja e shkrimit është shkrimtare, publiciste, mësuese dhe bashkëthemeluese e Shkollave Shqipe në New York “Alba Life” Ambasador i Kombit si dhe ka marrë titullin e lartë: Kalorës i Urdhrit të Flamurit nga Presidenti i Republikës së Shqipërisë.

15 Nëntor, 2024

New York

See insights and ads

Create Ad

All reactions:

11

Ahmet Mehmeti/

Prej 27 qershorit 1944 deri në 13 mars 1945 në Çamëri popullsia myslimane shqiptare ju nënshtyrua një gjenocidi të paparë ku u masakruan 2909 vetë prej të cilëve 214 gra, 96 fëmijë, ndër ta 32 nën moshën 3 veç. U dhunuan 745 gra e vajza si dhe u rrëmbyen 76 të tjera. Si pasojë e spastrimit etnik dhe fetar me dhunë vdiqën ose u rrëbyen e u zhdukën rrugëve 2473 vetë (nga dhuna, uria, sëmundjet, etj), gjithsej të vdekur 5277 vetë. U shkatërruan 68 fshatra e qytete. U dogjën 5800 shtëpi dhe u rrënuan 102 objekte kulti etj. Këto masakra ishin finalja e atyre që kishin filluar në Prroin e Selanit ku u martirizuan pabesisht 72 krerë të zgjedhur nga paria e Çamërisë në mars të vitit 1913 kur vendi ra nën robërinë greke pas vendimit fatal të Konferencës së Ambasadorëve në Londër, një ngjarje kobëzezë ndërkombëtare e ndërmarrë nga Fuqitë e Mëdha kundër kombit shqiptar ku më shumë se gjysma e trojeve etnike dhe e popullsisë shqiptare u la jashtë kufijve të kësaj krijese shtetërore gjysmake, që u bë pre e humorit dhe presioneve të të mëdhenjve.
Historia e Çamërisë (1913 – 1944) nën pushtimin grek ishte një mynxyrë që u karakterizua nga nxitja e drejtpërdrejtë dhe publike e shtetit dhe kishës ortodokse greke në marrëveshje për të kryer genocid, bashkëfajësi për genocid dhe genocid etniko-fetar i mirëfilltë i kryer nga qeveritarë, funksionarë apo nga persona të veçantë ashtu siç përkufizohet në Konventën për parandalimin dhe ndjekjen e krimit të gjenocidit të miratuar nga Ansambleja e Përgjithëshme e OKB-s me rezolutën e saj të 9 dhjetorit 1948 dhe që hyri në fuqi më 12 janar 1951.
Po rikujtojmë këtu rezolutat e Asamblesë së Përgjithëshme të OKB-s të datave 13 shkurt 1946 dhe 31 tetor 1947 në lidhje me ekstradimin dhe ndëshkimin e kriminelëve të luftës dhe të rezolutës 95 të 11 dhjetorit 1946 që konfirmuan parimet e të drejtës ndërkombëtare të njohura nga Statuti i Gjykatës ushtarake ndërkombëtare të Nurembergut dhe nga vendimi i atij gjyqi si dhe rezolutat e 12 dhe 16 dhjetorit 1966 nëpërmjet të cilave Asambleja e Përgjithëshme ka dënuar shprehimisht si krime ndaj njerëzimit nga njera anë shkeljen e të drejtave ekonomike dhe politike të popullsive autoktone dhe nga ana tjetër politikën e aparteidit.
Në asnjerën nga deklaratat solemne, aktet dhe konventat që synojnë ndjekjen dhe shtypjen e krimeve të luftës dhe të krimeve kundër njerëzimit , nuk është parashikuar kufizim në kohë.
Konventa mbi mosparashkrimin e krimeve të luftës dhe krimeve kundër njerëzimit (hyri në fuqi më 11 nëntor 1970) shprehet qartë në Nenin 1 : “Krimet e mëposhtëme janë të paparashkrueshme cilado qoftë data kur janë kryer:
a) Krimet e luftës, në mënyrë të veçantë “shkeljet e rënda” të përmendura në Konventat e Gjenevës të 12 gushtit 1949 për mbrojtjen e viktimave të luftës;
b) Krimet kundër njerëzimit, të kryera qoftë në kohë lufte apo paqeje, dëbimi nëpërmjet një sulmi të armatosur ose pushtimit dhe aktet çnjerëzore që rrjedhin nga politika e aparteidit, si dhe krimi i gjenocidit, ashtu siç është përcaktuar në Konventën e 1948-ës për parandalimin dhe ndjekjen e krimit të gjenocidit , qoftë edhe kur këto akte nuk përbëjnë shkelje të së drejtës së brendëshme të vendit ku ato janë kryer”.
Dispozitat e kësaj Konvente kërkojnë që për cilindo nga krimet e sipërpërmendura të vihen në zbatim ndaj përfaqësuesve të autoritetit të shtetit dhe ndaj personave të veçantë që kanë marrë pjesë në të si autorë ose bashkëfajtorë, apo që do të njihen fajtorë për nxitje të drejtëpërdrejtë në kryerjen e cilitdo nga këto krime, ose që do të kenë marrë pjesë në një marrëveshje me qëllim që ai të kryhet , pavarësisht se në çfar shkalle ekzekutohet , si dhe ndaj përfaqësuesve të autoritetit të shtetit që do të toleronin kryerjen e tij (Neni 2).
Konventa e mosparashkrimit të krimeve të luftes dhe krimeve kundër njerëzimit kërkon nga shtetet palë që në përputhje me procedurat e tyre kushtetuese të marrin të gjitha masat ligjore apo të tjera që do të jenë të nevojëshme për të siguruar mosparashkrimin e krimeve të përmendura në nenet 1 dhe 2 të kësaj konvente. Si përsa i përket ndjekjeve ashtu edhe përsa i përket dënimit. Atje ku mund të ekzistojë një parashkrim në këtë fushë, me ligj apo me një mënyrë tjetër, ai do të hiqet, thekson Neni 4.
Për të gjitha sa u përmendën më sipër Greqia në rastin e Çamërisë nuk ka zbatuar asnjë detyrim ndaj konventave kundër gjenocidit. Është pikërisht kjo shkelje flagrante e ligjeve dhe konventave ndërkombëtare që Greqia raciste bën presion ndaj shtetit shqiptar, me vend e pa vend, me të gjitha format dhe mënyrat, t’i shmanget detyrimeve strikte ndërkombëtare për krimin e gjenocidit, aq sa kërkon ta heqë edhe emrin e Çamërisë nga librat shkollore të historisë, gjeografisë, letërsisë etj.
Shteti grek, megjithëse është prej kohësh pjesë e Bashkimit Europian, është shumë prapa në krahasim me disa shtete fqinje ballkanike si Shqipëria etj, që nuk e ka përafruar legjislacionin e vet kombëtar me atë tëBE-s, nuk ka firmosur dhe as ka ratifikuar protokolle si ai Nr. 4 i Konventës Europiane për Mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut dhe Liritë Themelore.
Më e keqja që ka bërë shteti grek është zhdukja me gjenocid, zjarr e hekur, e minoriteteve kombëtare, duke grabitur pasuritë e tyre të tundëshme e të patundëshme, në fund të Luftës së Dyte Botërore siç ishin hebrenjtë, shqiptarët çamë, maqedonasit sllave (egejcit) etj. Për këtë deri sot ai nuk ka dhënë llogari, nuk ka kërkuar falje dhe nuk është ndëshkuar rëndë siç e meriton në bazë të Konventave kundër Gjenocidit. Kjo ka sjellë që edhe në Kushtetuten e sotme greke mungojnë minoritet kombëtare, pasi Greqia nuk njeh minoritete të tilla në teritoret që i dha Europa Plakë (The Ethnopolitical Encyclopedia of Europe, f.422, London ,2004 . Këto janë plagë të rënda që Greqia nuk duron sot as t’ja kujtojnë.
Ajo ka firmosur Konventën Kuadër për Mbrojtjen e Minoriteteve Kombëtare që më 22. 09. 1997 dhe ende nuk e ka ratifikuar. Dhe Europa bën sehir. Kështu shkojnë punët dhe vlon racizmi pastaj nëpër Europë. Llogaritë i paguajn minoritetet e shtypura. Greqia është shembulli më i keq në botë.
Shteti grek sot u mohon të gjitha të drejtat shqiptarëve autoktonë çamë me gjoja bashkëpunimin e tyre me nazi-fashizmin dhe nuk ka asnjë argument, dokument ose arsye pasi edhe vetë shkencëtarët historianë grekë kanë argumentuar se nuk ishin çamët që bashkëpunuan me nazifashizmin por qeveritë greke gjatë gjithë Luftes së Dyte Botërore. Gjithashtu Kisha Ortodokse që edhe sot është dominuese sipas Kushtetutës greke “ që përbënte një bashkëbisedues të privilegjuar me autoritetet e Pushtimit” (JM). Rreth 3 000 (tre mijë) çamë morën pjesë kundër nazifashizmit me armë në dorë në një popullsi prej rreth 30.000 – 40 000 njerëz, aq sa përbëhej në atë kohë ushtria e kriminelit Zervas (shih Jorgos Margaritis : “Bashkëpatriotë të Padëshiruar – Të dhëna mbi shkatërrimin e minoriteteve të Greqisë, hebrenjtë, çamët” f. 1 28-129 T. 2009).

 Napoleon Zervasit, këtij krimineli lufte dhe bashkëpuntor me nazifashizmin, shteti grek i ka ngrtitur monumente për krimet e kryera ndaj fëmijëve, pleqve e plakave dhe njerëzve të tjerë të pambrojtur e të pafajshëm vetëm e vetëm se ishin shqiptarë dhe muslimanë.Akuzat dhe kërcënimet e politikës  dhe institucioneve të larta shtetërore greke si dhe të ministrave, kryeministrave, presidentëve në këto 30 vitet e fundit “Mbi Gjyqin Special të Kolaboracionistëve” duke dënuar 1930 shqiptarë në mungesë me akuza false bien poshtë nga vetë dokumentet e drejtësisë greke që çjerrin hipokrizinë e shtetit gjenocidist dhe të propagandës raciste greke.
Në dokumentin e pakontestueshëm të Gjykatës së Diktimit të Janinës me Nr. Prot.1837, datë 29 shtator 1976 për Ministrinë e Rendit Publik, Drejtorinë e Shërbimeve Kriminale dhe Seksionin e Arkivave – Zyra e Ndjekjeve, Athinë u jepet përgjigje të gjitha shkresave të tyre si vijon:”Për arsye e në bazë të vendimit të Ministrisë të Drejtësisë Nr. 17 845/1976 mbi shkatërrimin e dosjeve të proceseve gjyqësore penale , a) të atij të Diktimit 3 dhe 5 anëtarësh të Janinës deri edhe në vitin 1970, b) të Gjykatës Penale të kolaboracionistëve të Janinës, Artës, Prevezës deri edhe në vitin 1950, c) si dhe të Gjykatës Speciale të Janinës për kolaboracionistët, gjithashtu deri edhe në vitin 1950, nuk ka qenë i mundur verifikimi përfundimtar apo i parevokueshëm i atyre për të cilat bëhet fjalë në dokuimentet tuaja të mësipërme, në vendimet, në mungesë, të Gjykatës Speciale të Janinës për kolaboracionistët, prandaj, duke i konsideruar këto vendime për këto arsye si asnjëherë të komunikuara dhe që nuk kanë qenë aspak në fuqi si të tilla (të zbatuara), pra, si jo përfundimtare, ato, për rrjedhojë, bëjnë pjesë në parashkrim të dënimit penal dhe jo në atë të vendimit, domethënë, të Nenit 549 të së Drejtës së Vjetër Penale. Prandaj, krimet e bëra më parë në bazë të cilave u dënuan dhe për të cilat bëhet fjalë në vendimet e mësipërme, janë të parashkruar mbasi kaluan shtatë vjet nga kryerja e tyre , sipas Nenit 120, në frymën e të cilit u bënë. Ky document i rëndësishëm është vulosur dhe firmosur nga Prokurori i Diktimit të Janinës Vasilios Xhavellas (shih G. R. 10. 05. 1995, f.2)
Natyrshëm lind pyetja: Pse kjo pandëshkueshmëri e gjenocidit grek edhe pas gati tetë dekadash nga mbarimi i Luftës së Dytë Botërore dhe 34 vjet pas përmbysjes së totalitarizmit ? Siç dëshmojnë vetë dokumentet e shtetit dhe të Drejtësisë greke çamët jo vetëm nuk jane fajtorë por po vazhdon gjenocidi edhe sot nëpërmjet mohimit të kthimit në shtëpitë, pronat, varrezat dhe trojet e tyre mijëvjeçare. Ka një përgjigje: Shteti shqiptar nuk po bën detyrën e vet, nuk e ka në axhendën e punës së tij zgjidhjen e Çështjes Çame si problem i Mbrojtjes së të Drejtave të Njeriut dhe si Minoritet Kombëtar Shqiptar në trojet e veta në Çamëri (Thesproti).

Një nga pengesat më të mëdha sot për zgjidhjen e Çështjes Çame është edhe qenia në fuqi e Ligjit të luftës me Shqipërinë pasi nga ky ligj rrjedhin (derivojnë) një seri ligjesh, aktesh nënligjore, protokollesh etj, që po i shtjellojmë në vijim.

 Pas gjenocidit dhe spastrimit etnik me dhunë me administrimin e pasurisë së grabitur të çamëve u morën autoritetet locale duke spekulluar me Ligjin Nr. 1539/1938, Art. 34. Sipas Prof. Kyriakos D. Kentrotis në vitin 1947 çamëve ju hoq shtetësia greke në mënyrë kolektive me dy protokolle : Nr. 49343/E/2/29.10.1947 i autoriteteve për çështjet juridike në Ministrinë e Jashtëme dhe Nr.3976 /8.12.1947 të Ministrisë së Brendëshme. Të dy protokollet janë bazuar në akuza false për “bashkpunim dhe veprime kundër interesave të popullit grek”. Grabitja e pasurive të shqiptarëve u bë për të realizuar kolonizimin e ëndëerruar e planifikuar të Çamërisë qysh prej vitit 1844 me elaboration famëkeq Megali Ide duke ja ndarë tokat dhe pasuritë e tjera të shqiptarëve kolonëve grekë si dhe një pjese të popullsisë shqiptare ortodokse për të mbjellë përçarje vëllazërore midis çamëve të dy besimeve. Të gjitha këto u ekzekutuan nën drejtimin dhe zellin  e Bankës Agrare Greke.

Sikur të mos mjaftonin të gjitha këto akte ligjore e nënligjore në vitet 1966 dhe 1998 shteti grek miratoi edhe dy ligje të tjera me numrat përkatës 4506 dhe 2664. Ironia e këtyre dy ligjeve qëndron në atë që mbështeten në Ligjin famëkeq të Luftës me Shqipërinë Nr. 2636/1940 kur çamët ndodheshin në vendin e tyre.

 Por rasti më flagrant është ligji nr. 2664 “Mbi Kadastrën kombëtare dhe rregulla të tjera” dekretuar më 27 nëntor 1998 nga presidenti Kostandin Stefanopullos dhe firmosur nga 8 ministra. Ky ligj u miratua pas nënshkrimit të Traktatyit të Miqësisë Shqipëri-Greqi në vitin 1996 ku në pikën 15 theksohej lehtësimi i marrjes së pronave të shtetasve të të dy vendeve në vendet respective . Ky ligj shkel  në mënyrë flagrante të gjitha kartat, konventat e traktatet ndërkombëtare për pronën dhe të drejtat themelore te njeriut duke përligjur arbitraritetin e një shteti tipik racist.

 Për shfuqizimin (abrogimin) e Ligjit të Luftës me Shqipërinë pala greke herë pas here është justifikuar se paska vështirësi teknike pasi ai është dekretuar nga mbreti dhe tani na qenkan në demokraci dhe jo në mbretëri. Këto pretendime pa bazë bien pasi kemi faktin e shfuqizimit të Ligjit të Luftës me Italinë që ishte pushtuese e Shqipërisë në kohën e agresionit fashist dhe Shqipëria nuk kishte njohje nga asnjë shtet. Këtë e pohon edhe ambasadori Italian në Athinë, Graci, ku me porosi të Çianos më 13 gusht 1940 në një takim të posaçëm me ministrin grek Mavrudis i theksoi me forcë: “Pas 7 prillit 1939,  të drejtat e popullit shqiptar i ndjek Italia” (DDI, Seria 9, Vol V, dok 409. Athinë, 13 gusht 1940). Sipas këtyre fakteve dhe kësaj logjike me heqjen e Ligjit të Luftës me Italinë duhet të ishte hequr automatikisht edhe ai me Shqipërinë. Por ajo që nuk u bë në kohën e diktaturës komuniste duhej të realizohej pas përmbysjes së komunizmit, që fatkeqësisht nuk ka ndodhur as sot, pas 34 vitesh nga ajo kohë.

 Me mbajtjen në fuqi të Ligjit të Luftës me Shqipërinë Greqia dëshiron të fshehë historinë e saj të errët gjenocidiste nga njëra anë dhe nga tjetra të përjetësojë grabitjen e pronave të luajtëshme e të paluajtëshme të shqiptarëve çame e joçamë.

Për të gjitha këto qëndrime indiferente ndaj veprimeve ligjore skandaloze të shtetit grek kundrejt të drejtave thermelore të njeriut, posaçërisht pronave të minoritetit shqiptar dhe të shqiptarëve të tjerë që kanë prona në Greqi, në radhë të parë përgjegjësi mbajnë krerët autokratë të shtetit paskomunist, që kanë drejtuar Shqipërinë deri sot, nga e majta dhe nga e djathta, me urdhërin e të cilëve ky problem është hequr nga programet e partive të tyre të mëdha si dhe nga programet e qeverive kukulla që janë nën presionet, vasalitetin dhe diktatin fashisto-racist të Athinës zyrtare.
Në Shqipërinë e sotme nuk zbatohet  kushtetuta, nuk zbatohet ligji. Vetëm kur në Shqipëri të vendoset shteti ligjor do të hiqet edhe Ligji i Luftës që mban Greqia si armë kërcënuese që nga periudha fashiste dhe atëhere do të zgjidhet edhe Çështja Çame.

13 nëntor, 2024

• Marrë nga Reuters

---

Presidenti i zgjedhur Donald Trump dhe presidenti Joe Biden u takuan të mërkurën për herë të parë që kur zoti Trump fitoi zgjedhjet javën e kaluar dhe premtuan një transferim të rregullt të pushtetit në janar.

Dy udhëheqësit u ulën në krah të njëri-tjetrit në Zyrën Ovale, një imazh që ishte në kontrast me tensionet që kanë pasur në marrëdhëniet mes tyre.

Takimi zgjati mbi dy orë, tha zëdhënësja e Shtëpisë së Bardhë Karine Jean-Pierre.

“Ishte një takim me përmbajtje,” u tha ajo gazetarëve. “Ata diskutuan çështje të rëndësishme të sigurisë kombëtare dhe politikës së brendshme me të cilat përballet vendi dhe bota.”

Zoti Biden tha se mbështetja për Ukrainën ishte në interesin e sigurisë kombëtare të Shteteve të Bashkuara, sepse një Evropë e fortë dhe e qëndrueshme do të shmangte përfshirjen e Amerikën në luftë, u tha gazetarëve Këshilltari për Sigurinë Kombëtare i Shtëpisë së Bardhë, Jake Sullivan.

Presidenti i zgjedhur Trump ka thënë se mund ta mbyllë me shpejtësi luftën Rusi-Ukrainë, por pa dhënë detaje se si.

Zoti Trump tha për gazetën New York Post se ai dhe zoti Biden “folën gjatë për Lindjen e Mesme” në bisedën e tyre. “Doja të dija pikëpamjet e tij për situatën”, tha Trump. “Dhe ai m’i parashtroi ato, u tregua shumë i sjellshëm,” citoi gazeta zotin Trump.

Zoti Biden fitoi ndaj zotit Trump në zgjedhjet e vitit 2020, por u tërhoq nga gara e vitit 2024 në korrik pas një paraqitjeje të dobët në debatin përballë rivalit republikanin.

Ai mbështeti si kandidate Nënpresidenten Kamala Harris e cila humbi në zgjedhje.

“Synimi ynë është të kemi një tranzicion të qetë, do të bëjmë gjithçka që mundemi për t’ju siguruar çfarëdo që ju nevojitet,” tha Presidenti Biden duke i uruar mirëseardhjen zotit Presidentit të zgjedhur Trump.

“Politika është e vështirë dhe shpesh bota nuk është shumë e bukur, por sot është një botë e bukur dhe unë e vlerësoj shumë një tranzicion të qetë. Do të jetë shumë i rregullt dhe e vlerësoj shumë një gjë të tillë Joe”, tha zoti Trump, i cili merr detyrën më 20 janar.

Gazetarët u përpoqën të bëjnë pyetje por u nxorën me shpejtësi nga salla, përpara se zoti Biden dhe zoti Trump të vazhdonin takimin pa praninë e tyre.

Takimi ishte në një kontrast të thellë me marrëdhënien e tensionuar që kanë pasur ndër vite dy udhëheqësit.

Ekipet e tyre kanë qëndrime shumë të ndryshme mbi politikat, nga çështjet që lidhen me ndryshimin e klimës, tek ato që lidhen me Rusinë deri tek tregtia.

Zoti Biden, 81 vjeç, e ka portretizuar zotin Trump si kërcënim për demokracinë, ndërsa zoti Trump, 78 vjeç, e ka portretizuar zotin Biden si të paaftë.

Presidenti i zgjedhur Trump ka bërë pohime të pa bazuara në fakte për manipulim të zgjedhjeve presidenciale të vitit 2020.

Pritja e presidentit të ardhshëm të vendit në Zyrën Ovale nga presidenti aktual, është në traditën politike të Shteteve të Bashkuara, por zoti Trump e anashkaloi këtë traditë në vitin 2020, kur ai humbi garën për t’u rizgjedhur.

“Ai beson tek normat dhe institucionet tona, ai beson tek transferimi paqësor i pushtetit“, u tha gazetarëve të martën zëdhënësja e Shtëpisë së Bardhë Karine Jean-Pierre, në lidhje me vendimin e Presidentit Biden për të ftuar për takim zotin Trump.

“Kështu duhet të ndodhë“, shtoi ajo.

Zoti Biden synonte ta përdorte takimin për të treguar vazhdimësi, por tranzicioni nga një administratë tek tjetra është pjesërisht i bllokuar.

Sipas Shtëpisë së Bardhë, ekipi i zotit Trump, nuk ka nënshkruar ende marrëveshjen që do t’i mundësonte njerëzve të administratës së tij të ardhshme, qasje tek objektet dhe informacionet qeveritare.

“Avokatët e ekipit të tranzicionit Trump-Vance po vazhdojnë të angazhohen në mënyrë konstruktive me avokatët e administratës Biden-Harris në lidhje me të gjitha marrëveshjet e parashikuara nga Akti i Tranzicionit Presidencial”, tha Brian Vance, një zëdhënës për tranzicionin i zotit Trump, duke iu referuar ligjit që rregullon transferimin e pushtetit.

Valerie Smith Boyd, drejtoreshë e Qendrës së Partneritetit për Tranzicionin Presidencial, një organizatë jofitimprurëse që këshillon administratat e ardhshme, tha se marrëveshja nënvizon se Shtetet e Bashkuara kanë vetëm një president deri më 20 janar, si dhe përfshin nënshkrimin e rregullave etike për të mos përfituar nga informacioni i vënë në dispozicion gjatë periudhës së tranzicionit.

“Kjo marrëveshje duhet të nënshkruhet që të fillojë ndërveprimi me agjencitë federale“, tha ajo. “Gjithçka varet nga kjo gjë”.

Gjasat janë që zoti Biden dhe zoti Trump do të diskutojnë mbi një mori temash, përfshirë politikën e jashtme.

Presidenti në largim mund t’i kërkojë zoti Trump të mbështesë Ukrainën në luftën e saj kundër Rusisë. Mbështetja amerikane për Kievin është vënë në pikëpyetje pas fitores së zotit Trump.

Ndërkohë presidenti i zgjedhur është zotuar t’i japë fund luftës së shpejti, por pa dhënë shpjegime se si do ta bëjë një gjë e tillë.

Zonja Jean-Pierre nuk pranoi të japë detaje rreth çështjeve që do të diskutohen në takimin mes dy udhëheqësve.

Ky do të jetë i pari takim mes zotit Biden dhe zotit Trump që nga debati mes tyre në muajin qershor, kur presidenti demokrat nuk ishte tërhequr ende nga gara.

Paraqitja e dobët e zotit Biden rriti shqetësimet në mesin e demokratëve mbi moshën e tij madhe dhe çoi në largimin e tij nga gara presidenciale.

Pas këtij zhvillimi zonja Harris u zgjodh si kandidate e demokratëve për presidente. Ajo udhëhoqi një fushatë të shkurtër që përfundoi me humbjen e saj më 5 nëntor.