Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Më vjen turp

by

– Më vjen turp që shoh qeveritarë të mbytur nga dhjami. Korrupsioni… Dhe njerëz që diskutojnë fundin e muajit. Bukën e gojës./

– Shqiptarë…. kurrë më shumë se sot. Nuk e keni rastin të ngriheni. T’ia bëni në kokë. Së pari asaj ngrehine aty. Që quhet qeveri./

-… ka kaluar 27 vite demokraci (sa shumë e kemi përsëritur) nuk ka një të dënuar për shkelje ligji. Një të vetëm…, politkbërsit. Ligjëvënësit etj. Por vetëm varfanjakë nga periferitë e rrethinave për dritat e papaguara/1-ilir

Opinion nga Ilir Levonja/ Las Vegas/ USA/

Më vjen turp që PD proteston sot me fytyra të bardha. Me kollare. Me aheng çingijesh. Tallava. Me figura që kërcënojnë. Që dukshëm nuk kanë me vete popullin. Por një shpurë teknokratësh. Apo njerëz nga ajo shtresa e karrikeve të zbythura. Që pasi ropën të gjithë tenderat e mundshëm. Ndërtuan, shitën e blen,,,, sa mundën. Troje, toka, shtëpi. Spitale, shkolla, rrugë. Godina biznesesh. Blen institucionet. U mundësuan hajvanëve të diplomohen, laurohen, dekorohen. Shpallen figura të demokracisë. Nderi i Kombit. Dhe që sot vlojnë në një luftë turpi, midis fuqisë së zbehur të Berishës. Apo xhelit të Lulzim Bashës. Midis mllefit të të persekutuarës klasike, që nuk e pati për gjë të emëronte dhëndrrin atashe. A ku dreqin e di se çfarë. Midis dhëndërrit dhe aferave të Shkelzen Berishës etj. Një PD që nuk do ta kuptojë se kauza do popull. Jo pordhët e NULIT nga Kukësi. Apo hilet e Ristanit nga rakitë e mejhaneve. Një PD që nuk lindi dot një brez të ri, i cili ta zbythte kastën, tashmë të dalë boje. Të këtyre figurave me kollare, faqe bardha. Dhe plot xhel teknokratësh. Që u kanë zënë rrugën progresit social. Progresit politik që aq të domosdoshëm e ka demokracia. Këtyre të paturpëve kryetarë partish të vogla. Që si shushunja, fal manipulimeve elektorale nga formulat e sistemit zgjedhor. I rrinë trupit të demokratëve, demokracisë. Vendit…, shushunja. Vetëm si shushunja. Dhe paturpësisht flasin për demokraci. Ideale. Për botën, kulturën etj. Që nuk pranojnë se çfarë është sfida. Që e kanë vrarë një herë e përgjithmonë komunikimin normal. Që tashmë pretendojnë akoma tek demokracia.

Dhe demokrati ka mbetur vetëm me teserën. Me dy gishta.

Nuk e beson më populli.

Ka mbetur i shushatur si gjithë shoqëria. Aq sa ka frikë të flasi. Apo të shtrojë një ide ndryshe. I matufepsur nga rubrika e qytetarit dixhital që denoncon. Megjithlse ka kaluar 27 vite demokraci (sa shumë e kemi përsëritur) nuk ka një të dënuar për shkelje ligji. Një të vetëm…, politkbërisit. Ligjëvënësit etj. Por vetëm varfanjak nga periferitë e rrethinave për dritat e papaguara.

E pra, demokracia është praktikë ligjore. Veprimi dhe ndëshkimi.

Jo denoncim.

Nga ana tjetër më vjen turp. Që një vend i tërë, në gjithë këto vite.

Nuk nxorri dy burra shteti që dinë të flasin. Që dinë të dorëhiqen. Të afrojnë zgjedhje të reja. Të thonë më fal.

Më vjen turp që shoh qeveritarë të mbytur nga dhjami. Korrupsioni.

Dhe njerëz që diskutojnë fundin e muajit. Bukën e gojës.

Shqiptarë…. kurrë më shumë se sot. Nuk e keni rastin të ngriheni. T’ia bëni në kokë. Së pari asaj ngrehine aty. Që quhet qeveri. Pastaj asaj çadre që jo e lirësë nuk është. Por e hajnisë. E shushunjave që nuk u ngopën me gjakun tuaj.

 

 

NATO dhe e ardhmja e sigurisë euroatlantike

by

Më 23 shkurt 2017, në UBT u mbajtë një Tryezë diskutimi, me temën: NATO dhe e ardhmja e sigurisë euroatlantike/

DSC_1383

1 PllanaMe këtë rast, përveç shumë studentëve të UBT-së dhe të fakultetit të sigurisë në Vushtrri, me Prof.dr.Bejtush Gashin – dekan, Gjeneral Brigade Enver Cikaqi – Komandant i Komandës së Stërvitjes të FSK-së, morën pjesë edhe nikoqiri, Prof.dr.Edmond Hajrizi – Rektor i UBT-së, Prof.dr.Arian Starova – President i “Këshillit Atlantik të Shqipërisë”, Prof.dr.Brook Smith – Windsor – përfaqësues i “Kolegjit të Mbrojtjes së NATO-s”, dhe Gjenerali Giorgio Battisti – Komandant i Komandës së Stërvitjes dhe Doktrinës së Ushtrisë Italiane.
Në emër të Universitetit “Hasan Prishtina” të Prishtinës, pata nderin të jem i ftuar dhe të marrë pjesë aktive me një kumtesë shkencore, me titull: Ndërhyrja e NATO-s në Kosovë kishte karakter humanitar
Në  përfundim të Tryezës shkencore, mysafirëve të nderuar të NATO-s, Prof.dr.Arian Starovës, Prof.dr.Brook Smith – Windsor dhe Gjeneralit Giorgio Battisti – në shenjë respekti për kontributin e tyre dhe, përpjekjet për anëtarësimin e NATO-s në Kosovë, ua ‘dhurova’ nga një libër timin në gjuhën angleze “NATO Intervention In Kosova”.

***

Dr. Nusret PLLANA

Universiteti “Hasan Prishtina”, Prishtinë

 Ndërhyrja e NATO-s  në Kosovë, kishte karakter humanitar/

NATO Intervention in Kosova had humanitarian character/

Abstract:  The war of Kosova Liberation Army was the right war on protection of elementary right of Albanians.  But, in period March-June 1999, in Kosova is exercised un-seen genocide ever from the side of military and police Serbian forces to civil population.  This rightful war and this genocide on everything Albanian set into motion all the sluggish mechanisms of international diplomacy.The preparatory activities of the North Atlantic Alliance, NATO, regarding the military intervention in Kosova, were the first signs of international community who from words and resolutions of diplomacy would soon switch to military actions, which was the only language that the fascist regime of Belgarde would understand.  This period comes more intense with diplomatic actions, but it was also dramatic to the developments on battles on the ground.  Prominent names as:  Holbrooke, Solana, Clark and Albright, were at the center of attention of media worldwide.  However, the Serb regime leaded with Milosevic, did not give up on the colonial occupation of Kosova.

Key words: NATO, military intervention, liberation war, genocide, Rambouillet conference, diplomacy.

Abstrakt:  Lufta e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ishte një luftë e drejtë në mbrojtje të të drejtave elementare të shqiptarëve.  Mirëpo, në periudhën mars-qershor të vitit 1999, në Kosovë po ushtrohej gjenocid i paparë ndonjëherë mbi popullatën civile nga ana e forcave ushtarake dhe policore serbe. Kjo luftë e drejtë dhe ky gjenocid mbi çdo gjë shqiptare, kishte vënë në lëvizje gjithë mekanizmat e fjetur të diplomacisë ndërkombëtare. Veprimtaritë përgatitore të Aleancës Ushtarake Veriatlantike, pra të NATO-s, për ndërhyrjen ushtarake në Kosovë, janë shenjat e para të faktorit ndërkombëtar, i cili nga fjalët dhe rezolutat po kalonte në veprime ushtarake, që ishte e vetmja gjuhë, të cilën e kuptonte regjimi fashist i Beogradit.  Kjo periudhë del më e ngjeshur me veprimtari diplomatike, por edhe më dramatike, sa u përket zhvillimeve të luftimeve në terren. Emrat shpresdhënës:  Holbrooke, Solana, Clark dhe Albright, ishin në qendër të mjeteve të informimi botëror.  Në anën tjetër, pushteti okupues serb, me në krye Millosheviqin, nuk hiqte dorë nga pushtimi kolonial i Kosovës.

Fjalët kyçe:  NATO, ndërhyrje ushtarake, luftë çlirimtare, gjenocid, Konferenca e Rambujesë, diplomaci.

Falë diplomacisë perëndimore të prirë nga Shtetet e Bashkuara të Amerikës, si dhe të vendeve kryesore të Evropës, palët ndërluftuese ishin takuar në Rambuje të Francës, më 6 shkurt të vitit 1999, për t‟i përpunuar hollësitë e një marrëveshjeje që do ta rivendoste autonominë, do t‟i mbronte shqiptarët e Kosovës nga shtypja dhe gjenocidi, nëpërmjet një operacioni të drejtuar nga NATO-ja. Këto ishin çështjet për të cilat mendohej të bisedohej në Kështjellën e Rambujesë.

Medlin Ollbrajt dhe homologu i saj britanik, Robin Kuk, ndiqnin një politikë të këtillë me vendosmëri.

Pas një javë bisedimesh, të cilat i bashkërendonte ambasadori amerikan Kris Hill, si dhe homologët e tij të Bashkimit Evropian dhe të Rusisë, Sekretarja amerikane e shtetit kishte konstatuar se këto qëndrime kundërshtoheshin nga të dyja palët. Serbët nuk donin ta jepnin miratimin për një forcë paqeruajtëse të NATO-s, kurse shqiptarët e Kosovës nuk donin ta jepnin miratimin pa u garantuar referendumi për pavarësi. Diplomatët perëndimor që udhëhiqnin bisedimet, kishin vendosur ta shkruanin marrëveshjen në atë mënyrë, që të bënte të mundur të shtyhej për një kohë referendumi, por nuk do ta mohonin atë përgjithmonë.

Marrë në përgjithësi, kjo ishte rrjedha e ngjarjeve jashtë opinionit të shqiptarëve të Kosovës, të cilët kishin shumë pak informata se çka ndodhte në Kështjellën e Rambujesë. Mirëpo, pas përfundimit të Luftës së UÇK-së, rrjedha e këtyre ngjarjeve do të shpalohet në gjithë përmasën, edhe nga një kënd tjetër, nga këndi i peshës dhe i përgjegjësisë që mund të merrnin individë të caktuar, në rrethana të caktuara për jetën e një populli. Sekretarja amerikane e Shtetit ka shpaluar një anë tjetër të rrjedhës së këtyre bisedimeve, anën e gjendjes psikologjike të pjesëmarrësve në ato bisedime, përmes së cilës shpalohet për mrekulli e gjithë barra që kishin marrë përsipër pjesëmarrësit e Konferencës së Rambujesë.

Po afrohej dita e ndërhyrjes së NATO-s mbi caqet ushtarake dhe policore serbe në Kosovë dhe në Serbi. Një ditë para se të merrej vendimi, ndërmjetësi amerikan për Ballkanin, Hollbruku, më 23 mars të vitit 1999, tashmë ishte larguar nga Beogradi. Kishte mbetur të jepej urdhri nga Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, që në atë kohë ishte diplomati spanjoll Havier Solana. Kreu i NATO-s, doemos e kishte mbështetjen e drejtpërdrejtë edhe të administratës amerikane, të cilën e përfaqësonte Sekretarja e Shtetit, Medlin Ollbrajt, por për gjithë rrjedhën e procesit ishte i informuar edhe Presidenti amerikan, Bill Klinton. Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Havier Solana, ia kishte dhënë udhëzimet paraprake dhe shumë të qarta gjeneralit Uesli Klark, i cili duhej t‟i fillonte sulmet ajrore. Për të qenë çdo gjë në rregull me procedurat ligjore amerikane, po atë ditë, edhe Senati amerikan kishte dhënë pëlqimin e tij për ndërhyrjen e NATO-s mbi caqet serbe në Kosovë, por edhe ishte miratuar vendimi për dërgimin e trupave amerikane në Kosovë, nëse do të kishte një marrëveshje paqësore.

Mirëpo, si përherë gjatë dy shekujve të fundit, edhe kësaj radhe, Rusia ishte kundër. Përkundër pëlqimit që ishte dhënë nga shumica e vendeve anëtare të NATO-s, si dhe nga Senati amerikan, kundërshtimi i Rusisë nuk dukej shumë problemor. Në qarqet diplomatike evropiane dhe në ato të NATO-s, mund të thuhet se ky shqetësim nuk ishte marrë shumë seriozisht. Përpjekjet e Rusisë mbase ishin të vonuara, ngase kur kryeministri rus, Jevgeni Primakov, ishte nisur për në Shtetet e Bashkuara për ta takuar nënpresidentin Al Gor, para se të zbriste në tokë, nënpresidenti amerikan e kishte informuar se një sulm i NATO-s kundër Jugosllavisë, pritej të niste së shpejti. Kryeministri rus i asaj kohe, Primakovi, edhe sipas kujtimeve të Presidentit amerikan, Bill Klinton, e  kishte urdhëruar pilotin e avionit të tij ta ndërronte drejtimin e udhëtimit dhe të kthehej në Moskë.[1]

Janë interesante fjalët e Presidenti amerikan, Bill Klinton, kur kishte informuar opinionin amerikan lidhur me fillimin e fushatës së ndërhyrjes së NATO-s mbi caqet ushtarake dhe policore serbe në Kosovë dhe në Serbi. Ai ia kishte rikujtuar popullit amerikan, ditën kur kishte filluar ndërhyrja e NATO-s, më 24 mars të vitit 1999, se Milosheviqi dhe shteti serb ua kishin marrë shqiptarëve të Kosovës autonominë e tyre, ua kishin hequr të drejtat që i kishin pasur me Kushtetutë, ua kishin ndaluar për ta folur gjuhën e tyre, për t‟i pasur dhe qeverisur shkollat e tyre, por edhe për të pasur një qeveri të tyre ose, siç ishte shprehur Presidenti amerikan, për t‟u vetëqeverisur.[2]

Përveç këtyre theksimeve, Presidenti amerikan kishte paraqitur para popullit të tij një përshkrim të hollësishëm të krimeve të shëmtuara, që kishin bërë forcat ushtarake dhe policore serbe, siç ishin: vrasjet e civilëve, djegiet dhe rrënimet e fshatrave, nxjerrjet me forcë të njerëzve nga shtëpitë e tyre. Kishte dhënë shifra alarmuese, që nuk e kishin lënë indiferent opinionin amerikan. Kur u thoshte amerikanëve se serbët kishin përzënë nga shtëpitë e tyre, ua kishin rrënuar dhe ua kishin djegur ato, afro 60 000 njerëzve, vetëm gjatë pesë javëve të fundit, kurse kishte më shumë se 250 mijë njerëz që kishin qenë të detyruar të iknin nga shtëpitë dhe vendlindjet e tyre, ishte shumë e qartë se aprovimi i opinionit për ndërhyrjen e NATO-s ishte vendimtar për ato rrethana. Mirëpo, duke qenë i vetëdijshëm se po bëhej një hap shumë i rëndësishëm edhe në historinë e forcave të NATO-s, në përcaktimin e Presidentit amerikan ishte e pamundur të shmangej konteksti i luftërave të përgjakshme që regjimi serb kishte bërë në Bosnjë e Hercegovinë dhe në Kroaci, duke i dhënë përmasë evropiane gjithë asaj tragjedie njerëzore, e cila mbi shqiptarët po merrte format e gjenocidit etnik. Sipas analistëve, por edhe sipas burrave të shteteve që ishin marrë me luftën e Kosovës, fushata e ndërhyrjes së NATO-s kishte tri qëllime themelore:

– Një, t’i tregonte Milosheviqit dhe pushtetit serb se forcat demokratike evropiane ishin plotësisht të vendosura për ta ndalur, qoftë edhe një mundësi tjetër të spastrimit etnik.

– Dy, për ta shmangur një ofensivë edhe më të përgjakshme kundër civilëve të pafajshëm në Kosovë.

– Tre, në qoftë se Milosheviqi nuk do të hiqte dorë nga qëllimet e tij, do të dëmtohej seriozisht aftësia ushtarake e ushtrisë dhe policisë serbe.

Sulmet ajrore të ndërhyrjes së NATO-s, që kishin filluar më 24 mars 1999, do të vazhdonin për njëmbëdhjetë javë. Në anën tjetër, makineria ushtarake dhe policore serbe e Milosheviqit do të vazhdonte t‟i vriste shqiptarët e Kosovës, t‟i nxirrte me forcë nga shtëpitë e tyre, t‟i shndërronte në refugjatë afro një milion shqiptarë të Kosovës.

Bombat e forcave të NATO-s do të shkaktonin dëme të mëdha në infrastrukturën ushtarake dhe ekonomike të Serbisë.[3] Por, ishte për të ardhur keq, se në disa raste ato bomba nuk do t‟i qëllonin objektivat e paracaktuara ushtarake dhe policore, andaj do të vriteshin njerëz të pafajshëm, për të cilët ndërhyrja e NATO-s ishte bërë që t‟i mbronte.

Kishte ardhur një moment në zhvillimet e ndërhyrjes së NATO-s mbi caqet serbe në Kosovë dhe në Serbi, kur duhej të merrej një vendim për të kaluar në një fazë tjetër të ndërhyrjeve. Pra, duhej shtuar arsenali luftarak, si dhe duhej zgjeruar, në momente të caktuara, pjesëmarrja e ndërhyrjes. Atëherë, Sekretari i Përgjithshëm i NATO-s, Havier Solana, nga selia e tij në Bruksel, kishte urdhëruar fillimin e fazës së dytë të operacioneve luftarake të NATO-s kundër makinerisë ushtarake dhe policore të Serbisë. Në këtë fazë të dytë të operacioneve parashihej goditja dhe asgjësimi i mjeteve tankiste të artilerisë, si dhe i tërë makinerisë serbe të luftës, me të cilat forcat ushtarake dhe policore serbe po zhvillonin operacione me përmasë gjenocidi në Kosovë. Mirëpo, kjo fazë ishte zgjeruar edhe në hapësirë, ngase trupat serbe dhe teknika e tyre luftarake, përveç në Kosovë, do të qëlloheshin edhe në Serbi, siç thuhej, deri te paralelja 44, e cila përfshinte edhe qytetin e Kragujevcit.

Me këtë rast, zëdhënësi i Ministrisë amerikane të Mbrojtjes kishte deklaruar se gjatë fazës së dytë të operacioneve të NATO-s, do të vazhdohej edhe më tutje, duke u shtuar sulmet nga ajri.

Gjatë kohës së zhvillimit të operacioneve të kësaj faze, ishte regjistruar edhe një bisedë telefonike e Presidentit amerikan, Bill Klintonit, bërë me kryeministrin britanik, Toni Blerin. Kjo bisedë ishte e rëndësishme, ngase, përveç të tjerash, ishte shprehur vendosmëria për të vazhduar sulmet e NATO-s mbi agresorin serb, deri në arritjen e qëllimit.

Struktura të caktuara të NATO-s, përfshirë këtu edhe zëdhënësin e saj, Xhejmi Shian, ishin të vetëdijshëm për faktin se sulmet nga ajri nuk mund ta parandalonin çdo akt dhune e terrori mbi popullsinë civile shqiptare. Mirëpo, në anën tjetër, ai kishte thënë se shqiptarët do të duhej edhe të vetorganizoheshin, për t‟iu kundërvënë akteve kriminale të forcave ushtarake dhe policore serbe.[4]

Në këtë kohë, në frontet e luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës, ende nuk besohej plotësisht se do të kishte ndërhyrje. Pastaj, kësaj dileme ia lëshonte vendin ankthi se si do të dukej ndërhyrja, çfarë do të ishin bombat, si do të reagonte ushtria dhe policia serbe, por edhe si do të mund të mbrohej popullata civile, e cila ishte e pambrojtur.[5]  Në anën tjetër, në selinë e NATO-s dhe në qendrat e tjera botërore të vendosjes bisedohej për të gjitha format e ndërhyrjes. Në ato bisedime të gjata kishte zëra për dhe kundër ndërhyrjes së forcave të NATO-s mbi caqet e ushtrisë dhe policisë serbe në Kosovë dhe në Serbi.

Në kujtimet e tij shumë interesante dhe shumë domethënëse, gjenerali Klark ka dhënë edhe ndonjë moment emocional, edhe si shpalim i psikologjisë së luftës. Duke përshkruar botën e tij emocionale si ushtarak, ai ka dhënë edhe disa detaje të rëndësishme të fuqisë ushtarake të NATO-s, gjatë ndërhyrjes mbi caqet ushtarake serbe në Kosovë.[6]

Përkundër faktit se vendimi për ndërhyrje dukej të ishte i njëzëshëm, në opinionin e vendeve të ndryshme kishte luhatje që herë pas here krijonin huti dhe dyshim. Kishte forca të caktuara, grupe njerëzish dhe individë me shumë ndikim, jo vetëm që ishin kundër këtij veprimi që kishte marrë NATO-ja, por thoshin se rrethanat luftarake do të ishin më të volitshme, nëse do të ishin dërguar trupa tokësore. Nga selia e NATO-s, shpesh nuk arrihej të bindej opinioni i vendeve të ndryshme, pjesëmarrëse në ndërhyrjen e NATO-s mbi caqet ushtarake dhe policore serbe në Kosovë dhe në Serbi. Mekanizmat udhëheqës të NATO-s kishin dy argumente që hidhnin poshtë arsyetimet e dilemave të asaj kohe.

Së pari, në kohën kur ushtarët tanë do të zinin pozicione në numër të mjaftueshëm dhe me mbështetjen e duhur, serbët do të kishin shkaktuar një numër tepër të madh dëmesh.

Së dyti, ndoshta humbjet në radhët e civilëve nga një fushatë nga toka do të kishin qenë më të mëdha, se ato të shkaktuara nga bombat e dala jashtë kontrollit. Në filozofinë e ndërhyrjes së NATO-s, siç dihej, kishte mbretëruar koncepti që të mos bëhej ndonjë veprim, i cili do ta shkaktonte vdekjen e një numri të madh të ushtarëve amerikanë. Në anën tjetër, as kjo arsye nuk ishte bindëse, nëse veprimi i këtillë e rriste mundësinë e fitores. Strategjia e NATO-s për ndërhyrje nga ajri edhe pse do të shqyrtohej e rishqyrtohej shpeshherë, siç e ka thënë edhe Presidenti Klinton në kujtimet e tij, asnjëherë nuk do të braktisej.[7]

Konkluzione

Fushata e ndërhyrjes ajrore të NATO-s ishte një përgjigje e pritur kaherë kundër zhdukjes së një pjese të një populli dhe të lirisë së tij.  Me këtë ndërhyrje NATO-ja po fillonte një mission të ri në kuadër të ekzistencës së vet pesëdhjetëvjeçare, duke krijuar një moral të ri botëror, në të cilin diktaturat fashiste luftohen edhe me armë.  Intervenimi i Aleancës Veriatlantike pati karakter humanitar, ngase e shpëtoi nga çfarosja kolektive popullin e shumëvuajtur dhe liridashës shqiptar.

Bibliografia:

  1. Klinton, Bill. Jeta Ime, Tiranë, 2005
  2. Wesley, Clark. Të bësh luftë moderne, Prishtinë
  3. Pllana, Nusret. Rruga e lirisë, Prishtinë, 2000

[1] Klinton, Bill. Jeta Ime, Tiranë, 2005, fq.714

[2] Klinton, Bill. Jeta Ime, Tiranë, 2005, fq.715

[3] Pllana, Nusret. Rruga e lirisë, Prishtinë, 2000, fq. 16

[4] Klinton, Bill. Jeta Ime. Tiranë, 2005, fq. 715

[5] Pllana, Nusret. Rruga e lirisë. Prishtinë, 2000, fq. 21-22

[6] Clark, Wesley, Të bësh luftë moderne. Prishtinë, 2003, fq. 231-235

[7] Klinton, Bill. Jeta Ime. Tiranë, 2005, fq. 714

Dy matje të territorit të Kosovës – dy rezultate të kundërta

by

Komisioni shtetëror për matjen e territorit u ka dhënë garancitë e veta qytetarëve se Kosova nuk ka humbur territor më Marrëveshjen për demarkacionin e kufirit me Malin e Zi.1 Kufiri

Ndërkohë që një komision tjetër, i pavarur, ka konstatuar se me ratifikimin e demarkacionit aktual, Kosova do t’i falte Malit të Zi territor në sipërfaqe prej 70.44 km2.

Por, zëdhënësi i Komisionit shtetëror për matjen e territorit, Tomor Çela, ka thënë se territori i Kosovës mbetet i njëjtë, dhe se disa humbje kanë ndodhur vetëm me rastin e demarkacionit të kufirit me Maqedoninë, vite më parë, por jo edhe me demarkacionin e kufirit me Malin e Zi.

Këto komente, Tomor Çela i ka bërë pas përmbylljes së debatit rreth gjetjeve të prezantuara nga Komisioni shtetëror për matjen e territorit të Kosovës.

“Ne i sigurojmë të gjithë qytetarët e Kosovës se sipërfaqja e territorit të Kosovës do të vazhdojë të mbetet kjo që ka qenë nga viti 1974 deri më sot, me përjashtim të atyre zonave kadastrale (në vijën kufitare me Maqedoninë) të cilat ju kemi informuar mbi bazën e gjetjeve që ne i kemi pasur gjatë punës sonë”, ka thënë Çela.

“Në bazë të gjithë këtyre gjetjeve është vërtetuar se territori i Republikës së Kosovës është 10.905.25 km2”, ka theksuar ai.

Profesori Çela i ka ftuar ekspertët e pavarur dhe deputetët që po i kundërshtojnë gjetjet e Komisionit shtetëror që t’i prezantojnë faktet e tyre dhe të mos krijojnë huti në opinion.

Ai i ka kundërshtuar tezat, sipas të cilave, ky Komision është formuar vetëm për të bindur deputetët që të ratifikojnë demarkacionin me Malin e Zi në Kuvend, duke thënë se puna e Komisionit ishte profesionale dhe e paanshme.

Mirëpo, në anën tjetër, një komision i pavarur i prirë nga deputeti i Lidhjes Demokratike të Kosovës, Shpejtim Bulliqi ka prezantuar fakte të kundërta me Komisionin shtetëror.

Bulliqi ka thënë se puna e këtij komisioni të pavarur sjell si përfundim që me shënjimin e vijës kufitare, Kosova humb territor, kurse Mali i Zi, fiton sipërfaqe prej 70.44 km2.

“Në rast të ratifikimit të kësaj marrëveshje në Kuvendin e Kosovës, Mali i Zi do të rris sipërfaqen e tij. Nga viti 1945 deri më 2015, Mali i Zi kishte më pak sipërfaqe sesa pas këtij demaskimi”, ka deklaruar Bulliqi.

Tutje, Bulliqi ka thënë po ashtu se Mali i Zi gjatë aplikimit dhe anëtarësimit në organizatat ndërkombëtare është pranuar me sipërfaqe prej 13. 812 km2 dhe jo me 13 882 44 km2, siç rezulton pas Marrëveshjes së arritur me Kosovën.

Kundër marrëveshjes aktuale me Malin e Zi është paraqitur edhe profesori i të Drejtës Ndërkombëtare, Zejnullah Gruda. Ai tha se kushtëzimi i liberalizimit të vizave me demarkacionin është i padrejtë.

“Neve tash na thonë, doni liberalizimin, edhe atë me një pafytyrësi të cilën unë në literaturë vetëm dy herë gjatë historisë e kam hasur, pra hiqni dorë prej territorit. E doni territorin, nuk e keni liberalizimin”,është shprehur Gruda.

Sidoqoftë, debatet për dhe kundër marrëveshjes aktuale me Malin e Zi për shënjimin e vijës kufitare po vazhdojnë dhe pritet që një frymë e tillë të përcillet edhe në seancën e kuvendit, kur qeveria ta riprocedojë demarkacionin për ratifikim.

Ratifikimi i Demarkacionit me Malin e Zi, është vënë si kusht i pashmangshëm për liberalizimin e vizave nga ana e Komisionit Evropian. (Zijadin Gashi-REL) 

SHTETI DEMOKRATIK, PROTESTA E OPOZITES,KUSHTETUTA DHE ZGJIDHJA E PRONËS

by

*KËRKESA TË BËJMË SHTET DEMOKRATIK DHE PROTESTA E OPOZITËS NUK REALIZOHET DUKE ANASHKALUAR KUSHETUTËN PËR ZGJIDHJEN E PROBLEMIT TË PRONËS/

1 Gezim Bocari

“*RIVENDOSJA E TE DREJTES KUSHTETUESE TE SHTETASVE MBI PRONËN E MOHUAR DHE TE GRABITUR NE EMER TE LIGJIT/

Shkruan: Prof. Dr. Gezim Boçari/Të bëjmë shtet tha kryetari i mazhorancës dhe Kryeministri aktual z. Edi Rama dt. 18 Shkurt 2017 si përgjigje ndaj mijëra protestuesve të opozitës, që filluan protestën e tyre.Që gjërat ti themi ashtu siç janë pas vitit 1945 deri në 1991 Shqipëria kishte Shtet  por kishte shtetin e diktaturës që ndërtoi Enver Hoxha dhe për 45 vjet drejtoi sipas doktrinës së Marksizëm –Leninizmit. Në atë kohë ligjet zbatoheshin dhe në atë shtet jo vetëm kundërshtarët politikë, por edhe pronarët që mund të ishin luftëtarë antifashistë të orëve të para konsideroheshin armiq të klasës (proletarëve), janë burgosur e keqtrajtuar apo persekutuar si kulakë. Në atë kohë Shteti jepte denim kapital për një mendim të shprehur në kafene apo në mbledhje.

Në 1991 revolta popullore përmbysi shtatoren e diktatorit, por mentaliteti mbeti dhe politika u fut dhe po vazhdon në drejtim të gabuar dhe jo në drejtimin e respektimit të lirive dhe të drejtave të njeriut. Doktrina ose parimet që kanë zbatuar drejtuesit e partive politike pas 1991 është pëzierje e elementeve të çrregullt të ekonomisë së tregut me kleptokracinë në terren të papërgjegjshmërisë. Kjo e ka kriminalizuar shtetin. Në këto 26 vjet vazhdon të quhet demokraci pluralizmi pseudodemokratik, zbërthimi i Shtetit dhe vjedhja  sipas modelit të Katovicës që la pas Ramiz Alia. Në bindjen time kryeministri ka shumë të drejtë për kërkesën të bëjmë Shtet dhe këtë nuk e kundërshton askush nëse me fjalën Shtet, kuptojmë shtetin demokratik, ndarjen e politikës dhe drejtësisë nga krimi i organizuar. Në sheshin ndërmjet Kryeministrisë dhe Kuvendit  ku prej datës 18 Shkurt 2017 po proteston opozita e bashkuar, Kryetari i PD z. Basha, theksoi se protesta është fillimi i demokracisë së vërtetë. Ai kërkoi Qeveri teknike për garantimin e zgjedhjeve. Ndër të tjera z. Basha shtoi se çdokush do të mund të flasë dhe të zgjidhë hallin e  vet. Kjo dhe kërkesa e Kryeministrit për të bërë shtet përputhen me kërkesat e të gjithë popullit shqiptar por dhe me kushtet e Rezolutës së Parlamentit Europian të dt. 15.02.2017. Këto kërkesa kanë vlerë të padiskutueshme por këtu ka “diçka” që pengon, diçka që nuk shkon pasi lojrat politike për 26 vjet i kanë kthyer kërkesat e mësipërme në shifra zero që i mungon numuri një përpara që ato të marrin vlerën e tyre reale. Në kushtet e sotme të Shqipërisë njëshi i munguar para zerove është zbatimi i detyrimit  të Shtetit për kthimin dhe kompesimin e pronës së grabitur tek i zoti në përputhje me nenin 181 dhe 41 të Kushtetutës. Duke mohuar pronën e trashëguar politika na ka mashtruar dhe masakruar për 26 vjet. Këtë duhet ta kuptojë çdokush që mendon të mirën e  Shqipërisë përfshi të majtë apo të djathtë.

Pas vitit 1991, për 26 vjet vjedhjen e pronave të shqiptarve po e mbështet shteti, noteri, gjyqtari, drejtori i ZRPP,drejtori i ALUIZNit dhe shumë hallka të tjera sepse nga e majta dhe e djathta  për të maskuar vjedhen e pronës në kushtet e pluralizmit u zbatua platform e “katovicës”. Prona private është dallimi midis sistemit diktatorial komunist nga i cili duam të shkëputemi dhe demokracisë së modelit euroatllntike ku dëshirojmë të shkojmë. Ku shkon shoqëria shqiptare nëse partitë politike e të dy krahëve vazhdojnë ta anashkalojnë anarkinë e tutujve të pronësisë ?

Me gjyq dhe pa gjyq sistemi i diktaturës  në 45 vjet ka pushkatuar 5-6 mijë shtetas. Në Kuvend kryeministri Edi Rama dhe jo vetëm ai, por edhe deputetë të tjerë kanë deklaruar se për shkak të anarkisë së titujve të pronësisë kanë humbur jetën mbi 8000 njerëz.  Deklarohet se gjyqtarët nuk justifikojnë pasurinë dhe këtë do ta hetojë Vetingu. Kjo është e drejtë por ky veting, nuk do jetë i suksesëshëm dhe rrezikon të degradojë në gjobëvenie nëse nuk përfshin Kuvendin dhe Qeverinë, në raport me detyrimet kushtetuese dhe denoncimet tona për pronën.

Bërja e shtetit, demokratik, që respekton të drejtat e njeriut, kërkon bashkimin e pronarëve, të përndjekurve dhe diasporës për zgjidhjen e drejtë e problemit të pronës së grabitur. Opozitë e vërtetë e kleptokracisë janë gazetarët investigative të emisionit “Fiks Fare” “Stop” etj.   Në numurin e madh të partive politike egzistuese, partia e re “Aleanca Popullore për Demokraci” bën sens demokratik, pasi me programin e saj merr përsipër të korigjojë gabimet e tranzicionit. Programi saj përmbush kërkesat për pronën në përputhje me Kushtetutën, prandaj kam pranuar të jem pjesë e kryesisë së këtij subjekti politik.  Në programin e APD për problemin e pronës thuhet tekstualisht: “  RIVENDOSJA E TE DREJTES KUSHTETUESE TE SHTETASVE MBI PRONËN E MOHUAR DHE TE GRABITUR NE EMER TE LIGJIT

  1. Prona është një nga prioritetet kryesore të APD dhe për integrimin në Bashkimin Europian, si dhe për marrjen e statusit si vend anëtar. Ngritja e një strategjie për arritjen e zgjidhjes përfundimtare.
  2. APD do të kërkojë që kthimi dhe kompensimi të përcaktohen me ligj të Kuvendit si detyrim i Shtetit. Sipas këtij ligji në zbatim të nenit 181 të Kushtetutës, Shteti duhet të hapi regjistrat e shtetëzimit dhe konfiskimit të pasurive të patundëshme dhe të dallojë se ne vitin 1991, pas abrogimit të Kushtetutës komuniste të vitit 1976, cilat prona janë të shtetit dhe cilat prona janë prona që u janë konfiskuar qytetarëve dhe Shteti demokratik që në vitin 1991, kishte detyrimin kushtetues që ti kthente tek subjekti i shpronësuar, pavarësisht nga zëri kadastral i pronës në momentin e kthimit.
  3. Në zbatim të Kodit të Proçedurës Administrative për aktet absolutisht të pavlefshme,  Neni 116 etj,  nëpërmjet proceseve të rregullta gjyqësore, Shteti të shpalli NUL vendimet dhe transferimet e bëra pas vitit 1991, vetëm për ato prona ku Komisionet e pronave dhe institucionet e tjera të shtetit, pronat që në zbatim korrekt të detyrimeve kushtuese duhet ti kthenin tek pronari i ligjëshëm, ato i ndryshuan emrin e pronarit dhe i transferuan në përsona të tretë.
  4. Kompesim financiar ose mënyra të tjera kompensimi të pasurive të paluajtëshme të subjekteve të shpronësuara nga regjimi komunist,  ligji të parashikojë vetëm për pronat të cilat nuk mund të kthehen fizikisht tek pronari original, pasi për shkak të kohës janë asgjesuar dhe nuk egzistojnë (fabrika, punishte, etj), të pronave që gjatë regjimit diktatorial u tjetërsuan për nevoja publike si godina banimi, rrugë, spitale ose nevoja të tjera publike si dhe pronat që edhe sot vazhdojne të përdoren për nevoja publike .
  5. Përfundimi i proçesit të kthimit dhe kompensimit të pronave, të jetë procedurë që do të kryhet nga institucionet shtetërore, brenda një afati te shkurter kohor prej pak muajsh, dhe prona t’i kthehet subjektit të shpronësuar. Zbatimi nga Shteti i nenit 181 dhe 41 të Kushtetutës, eliminon faturën financiare që imponon legjislacioni aktual, eliminon pasigurinë e titujve të pronësisë dhe kohen e gjatë të parashikuar nga politika aktuale, me pretendimin për zgjidhen e problemit nëpërmjet kompensimit, hap rrugën për investimet e huaja private, realizon stabilitetin social dhe ekonomik  duke bërë të mundur, zhdukjen e konflikteve ndermjet familjeve dhe brenda familjes. Në rastet kur subjekti i shpronësuar ka kundërshtime, për pronën që i kthehet trungut familjar të shpronësuar a do të ketë të drejtën ti drejtohet rrugës gjyqësore. APD merr përsipër paraqitjen e draftit të këtij projektligji për miratim në Kuvend me procedurë të përshpejtuar”.

Për shkak të mungesës së vullnetit politik, Shoqata “Pronësi me Drejtësi” dhe shoqatat e tjera të pronarëve “Krahina Jonë“, “Bregdeti”  etj me shtrirje më të lokalizuar  janë investuar individualisht, për kthimin e pronës tek i zoti. Shoqatat kanë bërë të pamundurën për ta mbajtur të gjallë kauzën, por drejtuesit e Shtetit për 26 vjet e kanë intriguar zbatimin e detyrimeve kushtetuese , duke i bërë ligjet ashtu siç ju ka interesuar krerëve të oligarkisë politike, duke e devijuar kthimin fizik të pronës së grabitur tek i zoti. Përpjekja e Qeverisë nëpërmjet ligjit 133/2015, për të justifikuar dhe maskuar shkeljet monstruoze me pronën të akumuluara prej vitit 1991, kanë dështuar pasi defakto këtë ligj e ka rrëzuar Gykata e Strasburgut.  Kundërshtimi i Strasburgut për ti kompensuar 5 dosje sipas kërkesës e Qeverisë është gjithashtu garanci për korigjime të rëndësishme në legjislacionin për pronat. Unë, nuk mund të parashikojmë kohen dhe nëse do bëhen korigjime të tjera apo një ligj i ri që do detyrojnë legjislativin dhe ekzekutivin shqiptar të zbatojë kushtetutën, por jam i sigurtë se e drejta e pronës do respektohet. Juridikisht zgjidhja individuale nëpërmjet Strasburgut për çdo trung familjar realizohet me proçese gjyqesore brenda vendit, ku ankuesi të kërkojë kthimin fizik të pronës dhe kompensim vetëm për ato pjesë që janë tjetërsuar për nevoja publike, me vlerën që tashmëGJEDNJ e ka percaktuar. Pas përfundimit të gjyqeve brenda vendit, nga ankuesi pa humbur kohë ankesa duhet dërguar në Strasburg. Sa më shumë ankesa të drejtohen ne Strasburg aq më mirë sqarohet situata për Strasburgun dhe kështu e drejta e pronës afrohet.

Bashkëpunimi bën të mundur këtë qasje ndryshe, më të thelluar që na lejon të shfrytëzojmë të gjitha mjetet dhe mundesitë demokratike të kohës. Atdhetari  Loro Stajka një kundërshtar i diktaturës i emigruar rreth viteve 1954 në SHBA me zemrën dhe mendimin e tij patriotik, me një shkrim të botuar date 31.01.2017 në gazetën “Dielli“  rikujtoi për pronarët dhe të përndjekurit porosinë e lënë nga Gjergj Katriot Skenderbeu, se “bashkimi bën fuqinë”. Po intelektualë patriotë si z. Loro ne emigracion ka shumë dhe ata kanë  rol të pazëvendësushëm për të shpëtuar Shqipërinë nga krimi dhe kleptokracia e organizuar .

Këto 25 vjet pas vitit 1991 e deri sot kanë bindur pronarët se qëndrimi në sqetullën e kësaj apo asaj partie politike rezultoi se është dështim i programuar. Që kauza jonë e përbashkët të zgjidhet mirë, shpejt dhe pa shpenzime kërkon bashkimin dhe solidaritetin tonë në rrugën politike dhe konkretisht formimin e një formacioni politik kompakt dhe të qartë në kërkesën për pronat dhe të drejtat e tjera të mohuara. Pronarët, janë të persekutuarit e pas vitit 1991, ata së bashku me të përndjekurit dhe diasporën janë grupe te lidhura pazgjidhshmërisht me njera – tjetrën lidhur me kërkesën që shteti të ketë detyrimin ti kthejë secilit pronën e grabitur. Prona është kërkesë që intreson dhe biznementët që duan të kërkojnë investime të huaja private, të zhvillojnë industrinë turistike etj.  

Në planin shoqëror, nisur nga grupet e intereseve që përfaqesojnë, për problematikat dhe pengesat që këto dy grupe parësore interesi, hasin në realizimin e misionit te tyre për rivendosjen e të drejtave të mohuara me dhunë dhe mashtrime prej vitit 1945 e deri sot Shoqatat e Pronarëve dhe ato të Përndjekurve Politike, janë dy anët e një medaljeje. Këto shoqata pavarësisht nga mendimet ndryshe apo grindjet eventuale midis kryetarëve, për renditje në kontributet që ata kanë dhënë, ka ardhur koha të ndryshojmë mënyrën e veprimit për realizimin e të drejtave të shkelura. Duhet të realizohet një bashkepunim dhe bashkerendim, pa asnje kusht për platformën e pronës, nga të gjitha shoqatat që mbrojnë interesat e pronarëve dhe të përndjekurve. Nëse kryetarë dhe persona të vaçantë do të gjejnë sebepe për tu grindur dhe jo mirëkuptim e bashkëveprim atëhere  “katovicën” , pavarësisht se kush e instaloi, nuk duhet ta kërkojmë askund tjeter por e kemi në mes nesh. Kryetari i Shoqatës “Pronësi me Drejtësi”, z. Rrapo Danushi në shkrimi botuar ne gazetën “Ballkan” dt 16 Shkurt 2017,  ju thotë publikisht politikanëve “Jepini fund katrahurës me pronat”. Të njëjtën kërkesë ka bërë dhe Kryetari i Koalicionit të disa shoqatave të pronarëve z. Axhem Imeri dt.18 Shkurt, po në gazetën Ballkan.

Vetëm pas këtij bashkëpunimi të mirëorganizuar përfaqësimi i pronarëve, i të përndjekurve dhe mbështetja e diasporës garanton negocim të vlefshëm të APD në nivelin e duhur me subjekte të tjera politike që do pranojnë ta kenë pjese integrale të programit te tyre kthimin tek i zoti të pronës së grabitur në përputhje me kushtetutën dhe me vendimet e Strasburgut.

Shpreh bindjen se nëpërmjet bashkëpunimit dhe bashkërendimit të forcave tona i shërbejmë kauzës tonë të përbashkët plotësojmë kërkesën e të gjithë shqiptarëve që e duan Shqipërinë tokë të shqiptarëve dhe ju ftoj të gjithëve të merrni pjesë në këtë diskutim me mendime pro apo kundër.

 

Protesta e PD më 18 shkurt 2017 riciklim i demonstratës të PS më 18 shkurt 2011

by

1-elida-bucpapaj-300x130

Nga Elida Buçpapaj/

Në 18 shkurtin e vititi 2011 PS zhvillonte demonstratën e dytë përpara kryeministrisë që asaj kohe kishte si kryeministër Sali Berishën.Kjo demonstratë vinte pas tragjedisë së 21 janarit dhe me frikën për të degjeneruar rishtas dhunë, gjë që nuk ndodhi.Gjashtë vjet më vonë në të njëjtën datë dhe në të njëjtin shesh, po përpara kryeministrisë, kësaj here vice versa, do të ishte PD në opozitë si organizatore e demonstratave, që do t’i emërojë si “protesta”.Protesta e PD e 18 shkurtit 2017 ngjan si dy pika uji dhe riciklon demonstratën e PS të 18 shkurtit 2011.Edhe demonstratat e 2011, edhe protestat e 2017 bien erë makutëri për pushtet, s’kanë kauza.Pretendimet për zgjedhje të lira janë vetëm demagogji.E keni dëgjuar Lulzim Bashën të flasë për ndryshim të Kodit Zgjedhor prej nga ku vjen e keqja ? Kurrë!Ndërsa kauza e 21 janarit 2011 për të larguar nga pushteti Ilir Metën pas shfaqjes të videos të Dritan Priftit ngjante si e vërtetë.

Por Edi Rama e rrëzoi përfundimisht këtë kauzë kur e ftoi në bashkëqeverisje dhe vijon ta mbajë me pekule Ilir Metën që e dredh si karavidhe si i përkëdheluri herë me PD e herë me PS.Fakti që në protestën e 18 shkurtit 2017 askush nuk e përmendi Ilir Metën, tregon se PD i jep prova besnikërie pas një lidhje morboze që ndërtoi me LSI në 2009, çka i kushtoi humbjen në qershorin e 2013.Ajo që dua të them në krye është se si PS ashtu edhe PD janë parti të pasura, që asnjëherë nuk kanë treguar prejardhjen e të ardhurave të tyre.Si PS ashtu edhe PD nuk e kanë problem të paguajnë për të krijuar skenarë protestash apo demonstratash si kjo e 18 shkurtit 2017 që do të vinte gjashtë vjet pas asaj të 18 shkurtit 2011.

PS dhe PD janë anët e së njëjtës monedhë, ata janë shkaktarët e mungesës të shtetit të së drejtës, që herë njëra e herë tjetra, mbajnë si paterica figura të konsumuara si ajo e Ilir Metës, e Fatmir Mehdiut, Kreshnik Spahiut etj.etj. Lulzim Basha në protestën e 18 shkurtit 2017 i kishte “zhdukur” xhaketat e vjetra. Në krah ai mbante nga njëra anë Sali Berishën, si politikani më populist pa të cilin Basha dhe PD nuk ekziston dhe në krahun tjetër Fatmir Mehdiun, me të cilin nuk dihet se çfarë dreqi e lidh. Sa herë shfaqet në publik Fatmir Mehdiu,  populli e lidh emrin e tij me tragjedinë e Gërdecit, kur ai ishte Ministër i Mbrojtjes, një figurë fatalitet i PD.

Një gjë desha ta theksoj që duhej ta vendosja në krye dhe e vlerësoj faktin që dje nuk pati asnjë përpjekje për të prishur rendin publik apo tendencë për shkatërrim të pronës veç djegjes të pupacëve të Edi Ramës, si dhe dy ministrave të kabinetit, ministrit të brëndëshëm dhe atij të shëndetësisë. Kjo është e vlerësueshme dhe bën dallim.

Gjithçka tjetër ishte identike.

Sa i përket pjesmarrjes të madhe, ishte një demonstrim forcash i PD, sikur edhe PS në kohën kur ishte në opozitë. PD kishte organizuar sjelljen nga rrethet për fundjavë të përkrahësave të saj, shto këtu edhe ish-administrata e PD e pushuar nga puna me riciklimin në pushtet të PS. Sa për transportin më kujtohet një deklarim i Tom Doshit se pagesën e autobuzëve që sillnin përkrahësit e PS në demonstratat e 2011 i kishte mbuluar ai financiarisht. Edhe nga krahu tjetër, i PD-së duhet të ketë ndodhur e njëjta gjë.

Protesta e PD e 18 shkurtit 2017 ishte një copy paste e demonstratës të PD të 18 shkurtit 2011.

Në demontratat e PS të 2011, Edi Rama dhe aleatët e tij kishin si model  përmbysjet dhe revolucionet e shteteve afrikane të Pranverës Arabe, çka ishte një nonsens sepse Shqipëria nuk ishte vend afrikan, por vend anëtar i NATO-s.

PD dhe aleatët e saj po përdorin si model protestat në Rumani, daljen e popullit në sheshe, por që kauza e rumunëve është krej ndryshe me këtë të PD, sepse rumunët duan të largojnë nga pushteti të gjithë klasën politike të korruptuar. Nëse rumunët do të ishin dje në sheshin përpara kryeministrisë ata do të protestonin si kundër Edi Ramës, ashtu edhe kundër Sali Berishës, Lulzim Bashës apo Ilir Metës, Fatmir Mehdiut etj.

Më 18 shkurtit 2011 si kolonë zanarore, PS kishte zgjedhur muzikë funebër, për të shprehur gjoja dhimbjen për katër shqiptarët e vrarë më 21 janar 2011; ndërsa  më 18 shkurt  2017, PD kishte zgjedhur muzikë patriotike, për të treguar se gjoja janë patriotë.

Pse them gjoja patriotë?

Sepse ky Kreshnik Spahiu i sotshëm në një emision televiziv disa ditë më parë tha se Ramën do ta rrëzojë Greqia, lobi grek pranë administratës të SHBA, sikur rrëzoi Sali Berishën më 1997. Vangjel Dule, kryetari i PPDNJ-së nga ana tjetër i ka amplifikuar thirrjet për Ilir Metën që ky të largohet nga qeveria Rama.  Por populli nuk e harron Kreshnik Spahiun që kur ishte me opozitën, me PS kundër PD, e  akuzonte Lulzim Bashën, Ministrin e Jashtëm të Shqipërisë të asaj kohe se ia ka falur detin Greqisë!

Të kthehemi tek argumentat e skenarit binjak të 18 shkurtit 2011 me 18 shkurtin 2017.

Pankartat dhe sloganët që u përdorën  gjatë 18 shkurtit 2011 ishin identike pothuaj me këto të 18 shkurtit 2017, veç ndryshonin emrat.

Pankartat e PS në demonstratatën e 18 shkurtit 2011 ishin: Sali Berisha jep dorëheqjen, zgjedhje të reja pa Saliun, Sali Berisha largohu, ikë, duam zgjedhje të reja, të largohen hajdutët, kriminelët. Lulzim Basha asaj kohe ishte ministër i brëndëshëm, si Saimir Tahiri sot, dhe demonstruesit e shihnin përgjegjës për tragjedinë e ndodhur më 21 janar, sikur Tahiri sot shihet përgjegjës për lulëzimin e trafikut të drogës.

Sloganët që u përdorën më 18 shkurt 2017 nga PD ishin: Edi Rama ik, zgjedhje të lira pa Edi Ramën kryeministër, Edi rama rri në malet e Sharrit, mos u kthe, duam zgjedhje të lira, duam votë të lirë, jeni kriminelë, hajdutë, trafikantë.

Më 18 shkurtin e 2011, ata që e morën fjalën nuk ishin politikanë, por të rinj dhe njerëz të thjeshtë, tekstualisht sikur dje më 18 shkurt 2017. Më 18 shkurtin e vitit 2011 foli si politikan vetëm Edi Rama, në 18 shkurtin e vitit 2017 në podium foli vetëm Lulzim Basha, të tjerët pastaj ishin të rinjadhe njerëz jo nga politika.

Edi Rama më 18 shkurtin e vitit 2011 tha se do të rrinë në demonstrata që do të shtrihen në gjithë Shqipërinë deri sa të largonin Sali Berishën; të njëjtën gjë përsëritën Lulzim Basha edhe Sali Berisha më 18 shkurtin e vitit 2017, se do të rrinë nëpër protesta deri sa të largohet Edi  Rama!

Edhe çadrat e bardha, si tenda sulltanësh, përpara kryeministrisë i aplikoi i pari Edi Rama kur ishte në opozitë dhe tani pas tij Lulzim Basha që synon të riciklojë pushtetin kësaj here si kryeministër.

Në një farë mënyrë PD duket si epigon i PS!

Edhe shërbimi i mediave është klientelist. Mediat janë pro krahut politik që i mbulon financiarisht dhe kundër rivalëve të tyre politikë.

Qendrimi i opozitës është kundër Ambasadorit Lu dhe Ambasadores Vlahutin që i konsiderojnë si produkt të Sorosit. Në fakt emrat e tyre lidhen me SHBA, BE dhe reformën në drejtësi.

Në protestat e 2011, Edi Rama mbante qendrim të hapur kundër Ambasadorit Arvizu deri sa gazetarët në shërbim të tij i bënin Ambasadorit Amerikan diskriminim racor.

E reja e vjetër dhe ndryshimi është se PD me pretendimin e manipulimit të zgjedhjeve kërkon qeveri teknike, ashtu sikur në 2011 Edi Rama i konsideronte të vjedhura zgjedhjet e 2009, por nuk kërkonte qeveri teknike.

Por si në 2009, edhe sot më 2017, as Edi Rama atëherë, as Lulzim Basha sot, nuk i rrëzojnë dot qeveritë pasi atë janë legjitime.

Prandaj synojnë që ta bëjnë  Ilir Metën për vete, që ky të ndryshojë shtratin bashkëshortor, të kalojë nga Edi tek Luli, sikur kaloi nga Saliu tek Rama. Ilir Meta nuk e ka problem, përkundrazi, e ka për zanat. Ai futet edhe në një shtrat me djallin.

Konkluzioni është se protestat e PD që ngritën siparin më 18 shkurtin e vitit 2018, sikur ato të 18 shkurtit 2011, nuk kanë asgjë të përbashkët me protesta popullore apo me një revolucion demokratik.

E vërteta është se populli është i lodhur nga keqqeverisja 26 vjeçare, nga korrupsioni, trafiku, nepotizmi, klientelizmi, puritanizmi, egërsia dhe mungesa e humanizmit e pushtetit dhe nëse duhet të ngrihet, duhet të protestojë kundër shkaktarëve të vërtetë të vuajtjeve të tyre.Nëse PD do të vijojë me protesta me pretendimin për zgjedhje të lira, duke e kthyer në kauzë fallco qeverinë teknike, kjo manovër e saj nuk do të ketë asgjë në të mirë të popullit dhe do të jetë në disfavor të reformës në drejtësi. Pra tranzicioni postdiktaturë do të zgjatet edhe më dhe shqiptarët do të vazhdojnë të vonohen.

Nëse në Tiranë, protestat do të ishin si në Rumani, populli do të ngrihej edhe kundër atyre që organizuan 18 shkurtin 2011, edhe kundër këtyre që organizuan 18 shkurtin 2017, sepse janë e njëjta gjë, janë anët e së njëjtës monedhë, pasi e gjithë kjo katrahurë dhe ky degradim sistemi ka ardhur pikërisht prej keqqeverisjes së tyre sepse ata janë elita politike, establishmenti, klasa politike, që është ricikluar, ka ndryshuar vend, por pushtetin e ka mbajtur të akumuluar në duart e veta dhe nuk ka ndryshuar asnjëherë as metodë dhe as fytyrë.

PS Ka edhe diçka tjetër që e kanë të ricikluar PS me PD: në 2011 më sulmonin me fyerje njerëzit e Edi Ramës, tani më sulmojnë njerëzit e Lulzim Bashës. Nuk isha dhe nuk jam asnjëherë me politikën dhe aq më pak me partitë, jam me të mirën e përbashkët të shqiptarëve, pavarësisht bindjeve të tyre politike.