Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Sfida e vështirë e ministrit Naco

by

Nga Gavrosh Levonja/
Pothuajse gjithë periudha pas rënies së sistemit totalitar është shoqëruar pazgjidhshmërisht me zhurmën për nevojën e reformimit të drejtësisë, por fakti që edhe aktualisht, ky reformim i munguar, është në rendin e ditës, tregon se (pa)drejtësia shqiptare vazhdon të jetë e sëmurë rëndë. Krahët e ndryshëm të politikës shqiptare, përsa kohë ndodhen në opozitë, e kanë sistemin juridik targetin ndoshta më të preferuar, gjë që është e kuptueshme duke qene se drejtësia është ndoshta pushteti që nëpërmjet vendimeve që merren, ndikon më se shumti në jetën e qytetarëve të vendit pa lënë pas dore shërbimet ndaj klasës politike në pushtet. Kështu, nëse flitet për korrupsion, nuk mund të mos merret parasysh paaftësia e prokurorëve e gjyqtarëve për të dërguar prapa hekurave zyrtarë të korruptuar, sidomos ata të rangut të lartë, të cilët janë të paprekshëm. Nëse jeta e atyre që jetojne në Shqipëri përgjithësisht është e pasigurt, ku secili ndjehet I pambrojtur përballë plumbave e tritolit, natyrisht, kjo është edhe pasojë vendimeve tragjikomike që jepen në sallat e gjykatave ndaj serial killer-ëve, trafikantëve e eksponentëve të tjerë të botës së krimit. Vetëm në një vend si Shqipëria, dikush që vret dikë me paramendim, mund të dënohet me dy vite heqje lirie, për të mos thënë se nuk kanë munguar rastet kur i a “kanë hedhur” edhe “pa u lagur”. Dhe në jo pak raste, kriminelët e liruar nga gjykata kanë vrarë policë. E keqja më e vogël në rast të tilla mund të thuhet se con në dekurajimin e forcave të policisë për të kryer detyrën. Prandaj, në këtë aspekt e mirëkuptoj plotësisht kryepolicin aktual, Artan Didi, I cili po kërkon që policia të ndjekë në të gjitha hallkat e gjykatave, proceset ndaj atyre që ka vënë në pranga. Vështirë se mund të gjesh ndonjë vend tjetër në Europë, në të cilin zyrtarë të lartë mund të bëjnë c’të duan me atë që quhet pronë e shtetit, duke bërë “ndere” me arkën e shtetit dhe të mos u hyrë gjemb në këmbë. Vetëm në Shqipëri,cdo politikan mund ta shohë veten të akuzuar nga kundërshtari I tij si “hajdut”, “të korruptuar”, madje dhe “vrasës” dhe, të mos fillojë procesi hetimor as ndaj të akuzuarit por as ndaj akuzuesit. Në raste të tilla, kushdo që konsiderohet prokuror në kuptimin e vërtetë të fjalës, , normalisht, do të prangoste njërin prej të dyve; ose të parin për atë që e akuzojne ose te dytin per shpifje apo devijim hetimesh. Kjo është dhe arsyeja kryesore që në Shqipëri zhurma për korrupsionin dhe luftën kundër tij zhvlerësohet nga viti në vit në sytë e opinionit publik. Gjithashtu, katrahura me pronat, me tjetërsimet e paligjshme dhe mbivendosjet në një shkallë të konsiderueshme është dhe produkt I vendimeve të gjykatësve të korruptuar apo të paaftë në rastin më të mirë. . Përgjithësisht, Shqipëria është një vend ku faji në përqindjen më të madhe mbetet “jetim”. Gjendja, në të cilën ndodhet drejtësia shqiptare, ka treguar se politikës shqiptare, në të gjitha periudhat I ka munguar vullneti për t’I shtruar rrugën reformimit real të drejtësisë në mënyrë që kjo të luajë rolin e saj si një pushtet I rëndësishëm I ndërtesës shtetërore. Sigurisht këtu kemi të bëjmë edhe me mungesën e vizionit, por kryesisht drejtësia, pavarësisht nga fjalët është konsideruar si “plackë tregu” nga klasa politike që vjen në pushtet. Mjafton të shikohen ndryshimet në nivelet e ndryshme të pushtetit të drejtësisë në momentet e ndryshimit, për të konkluduar se e ashtuquajtura reformë përmblidhet në lëvizje njerëzisht gjë që I shërben vetëm synimit për ta kapur atë; pra është “reforme” ashtu sic e percakton avokat Ngjela; “hiq Shupen e vër Lupen”.
Përmenda pak më sipër “paaftësinë” e drejtësisë shqiptare për të ndëshkuar zyrtarët e lartë, po, në duhet harruar se tek të imunizuarit futen edhe gjyqtarët e prokurorët, ku nën parzmoren e “pavarësisë së gjyqësorit” të parët mund të japin cfardo lloj vendimi absurd, në kohën që të dytët hezitojnë të procedojnë “të fuqishmit” ku përfshihen dhe jo politikët , ose e shohin të udhës të kryejne formalitetin e radhës duke vepruar sipas shprehjes “m’ka cue nana me la gojën”. Edhë në rastet kur është reklamuar ndonjë masë ndaj gjyqtarëve, kjo ka qenë me efekte qesharake, zakonisht me ndonjë ulje në detyrë ose transferim gjë që të krijon përshtypjen se bëhet më tepër për të “qetësuar” opinionin, në radhë të parë viktimën e radhës të një gjyqtari i cili nuk bën drejtësi.
Duke i u kthyer refomës në drejtësi, masakra e ditëve të fundit në Tiranë me autor një të dënuar vetëm me dy vjet burg në vitin 2011 gjithnjë për vrasje, është ndoshta rasti më ideal për ministrin, Naco që të afrojë opozitën në ndërmarrjen e vështirë për reformimin e gjyqësorit. Në kohën që përmend termin “reformim”, më shumë se me ndryshime ligjesh e rregullash që kanë të bëjnë me funksionimin e këtij pushteti, e kam fjalën mbi të gjitha në venien para përgjegjësisë të gjyqtarëve lidhur me vendimet e tyre duke I ndëshkuar më së pari me gjoba të majme me detyrimin për të dëmshpërblyer atë që është dëmtuar nga një vendim i padrejtë I tyre, për të shkuar tek përjashtimi permanent nga sistemi qoftë edhe duke u hequr të drejtën për të marrë një licensë avokati, pa përmendur dënimin me burg. Personalisht, në masakrën “Xhuvani”, më shumë se me vrasësin, i cili po t’I besojmë kryeministrit Rama “do ta ketë të gjatë rrugën e kthimit në shtëpi” e kam me gjyqtarin i cili pa i u dridhur dora e dënoi vetëm me dy vjet për vrasjen me paramendim në vitin 2011. E kam gjithashtu dhe me individët e kupolës së pushtetit juridik në atë periudhë të cilët u vinin vulën e miratimit proceseve të tillë. Ministri, Naco, në situatën e krijuar pës masakrës së 4 nëntorit është mirë të rihapë pa humbur kohë të gjitha dosjet e krimit të kryer nga Xhuvani në vitin 2011, për të analizuar se në c’baza ligjore janë mbështetur gjyqtarët në argumentimin e një vendimi qesharak për një krim sic është vrasja me paramendim, duke përfshirë dhe personazhe të tjerë duke filluar nga sekserët për të arritur deri tek politika e lartë.. Në rast se ministri gjen të drejtë vendimin në fjalë, kam frikë se do t’i duhet të lirojë nga burgu jo pak të tjerë të dënuar për vrasje.

Serbia, macja që kërkon të behet luan

by

Nga Fahri XHARRA/
Sipas mediave serbe një hulumtues gjerman Jyrgen Shpanut , duke kërkuar për historinë e gjermanëve nëpër Europë , i zbulon varret serbe nëpër Spanjë , Portugali dhe Bretanjë të cilat ishin mbi 3000 vjet prK. Pastaj vazhdohet që civilizimi njerëzor, shkrimet e vjetra asire, misire dhe haldeje i njef si përmendoret e para të saja që datojnë mbi 7000 vjet; Sipas studjuesve po aq e vjetër është historia e serbëve: “Serbët të parët para të gjithëve këndej pari , por ata ishin e dhe nismëtarët e kombeve sllave dha kombit grek.”
E shqiptarët të humbur në histori , si meteoritet ne galaksinë e pafundme as që e dijnë se bile në “ Ditarët e oborrit Mbretëror Kinez “ që mbahen në mënyrë të vazhdueshme e pa ndërprerje që 2000 vjet parK. “mbajnë në vete shënimet për serbët që jetonin në Sarmantinë aziatike dhe që populli serb kishte jetuar që nato kohëra prej Siberisë e gjer tek Venediku i Italisë. “ . Nëse shkohet edhe më largë atëherë shofim që “ një nga Franca Robet Siprian e paska gjetur teorinë e zhvillimit të serbëve nga iliro-serbët” dhe me këtë teori e spjegon shtrirjen e serbëve që nga Deti Baltik, ai i Zi e deri në Kaukaz tek Liqeni Kaspik “ Dhe ne shqiptarët jemi këndej pari sipas disave , që nga ardhja turkut ?

Por të vazhdojmë të “mahnitemi” me “lashtësinë” e këtij kombi fqinj të cilëve as që iu del kush përpara: ” Një rremb i Serbëve , që nëpërmjet Azisë së Vogël që 3000 vjet paraK kishte arrijtur në Ballkan qenkan instaluar rreth Rashkës së Vjetër dhe pastaj në tri hove , 1800,1 500 dhe 1400 vjet paraK. paskan pushtuar Kretën . aty i paskan mundur Kretasit dhe me ata së bashku e paskan lindur kombin e ri të grekëve apo helenëve. Sipas shënimeve serbe edhe emri i qytetit të Athinës dhe perëndeshës me të njejtin emër, nukqenka grek por se është serb.” Sa qesharake , thonë serbët :” ka shënime që flasin se vetë grekërit e quajnë vetën pellazg dhe se e flitshin një gjuhë”barbare “ dhe nuk e dinin që ata ishin vetë serbët “

Nëndanubi , “parahisorikisht ishte venlindja e serbëve”; këtë e dëshmon Milosh Millojeviqi (Милош Милојевић ) dhe shkruan:” Serbët që nag parahistoria kanë jetuar në tokat e tyre të sotme,që nga Italia apo Deti i Mesdheut e deri në Greqi, që nga Deti Adriatik e deri në Detin e Zi dh gjithëmonë e kanë pasur shenjtërinë e tyre, kishat e tyre , arqipeshvitë e tyre. kur ë shek.e 4-të pasK. ishte sulmi i hunëve në tokat e tyre atëherë ata u tërhoqën në Zveçan të Kosovës dhe bile që në atë kohë e ngritën Mitrovicën ( e Kosovës). “ Sipas Millojeviqit “ Kisha serbe është më vjetër se ajo e Romës dhe ajo e Bizantit”
Mbani në mend këtë , se çka shkruhet në mediat serbe :” Në librin “ Civilizimi e gjermanëve dhe i Vikingëve” botim i v.1976, me autor Patrick Louth (Zvicër) shkruhet se nja 2000 vjet para K. në vendet Skandinave kishin ardhur popujt eluginës së Nëndanubit .

Për shumë hulumtues , kjo gjithëmonë ka mbetur e pa sqaruar si ardhja e një një populli
“ misterioz”. Po nga Zvicra e kemi tjetrin Eugene Pittard i cili thot që ”ai popull misterioz” që u shpërngul në brigjet e Norvegjisë dhe Skotlandës ishin popull i racës dinarike, ishin trupgjatë dhe të bukur.. Sipas hulumtuesit Pittard ata kishin lëvizur nga Vendiku nëpërmes Europës Qendrore dhe Gjermanisë deri në Suedi dhe Norvegji , dhe rrembi tjetër nëpër kanalin Moreuz ishin vndosur në ishujt britanik. Të gjithë këta ishin serbët tonë , perfundojnë mediat serbe.” (Други Швајцарац Јуџин Питар (Eugene Pittard) каже да су ти “мистериозни” народи населили и обале Норвешке и Шкотске, а сматр Patrick Louth али су их припадницима динарске расе, били су високог стаса и лепи. По Питару кретали су се од Венеције, преко Централне Европе и Немачке, до Шведске и Норвешке, а друга грана прешла је мореуз Кале и настанила британска острва. Све су то били наши претци, Срби. )
Tani e kam një kërkesë për lexuesit : E njef kush këtë libër?
Se më “ata (serbët) e gjetën çelsin e leximit të shkrimeve etruske , dhe se etruskët ishin ata të Rashkës së sotit”. Për skeptikët po e lë në original :” Познато је да су Етрурци пре Латина живели у данашњој Италији и себе су називали Рашанима. Опште је прихваћено тумачење научника да реч Рас означава сој, расу, припадност племену које говори истим језиком. Ми данас знамо да су Рашани били житељи Немањине државе и још постоје рушевине града Рас. Према томе говорити о Етрурцима, значи говорити о Рашанима који су живели на подручју винчанске културе, северозападно од Прокупља. “

Se ç`më dhemb ,kur i lexoj mohuesit në të vërtetën shqiptare

The people of Presheva Valley should be treated with the same reciprocity and balance of rights with the Serb minority within Kosovo

by

BY Aziz Aziri/
I want to begin this report by quoting one of the most crucial symbols of modern day human rights activists, Cesar Chavez. Once social change begins, it can’t be reversed. You can’t un-educate someone who has learn how to read. You can’t humiliate someone who has pride. You can’t oppress someone who is not afraid anymore. This brings me to the point of introducing the modern day crisis we are experiencing in “North Eastern Kosovo” or as it is known internationally, the Presheva Valley. The crisis is linked to prejudice that is directly related to the civil rank the Albanian minorities have in the Serbian state. Thus the governing body does not respect basic human rights of the minorities, not only Albanians,in Serbia.The major cause of how they control the Albanian community is by strict control of the municipalities and the community enclave’s borders in turn enabling military regime to enforce fear and oppression. They control what goes in and what goes out. It is a modern day dictatorship tactics. They perform these tactics in the municipalities of Presheva, Bujanovac, Medvegja. The province itself has roughly 120,000 citizens with about 100,000 being Albanian. The only other Albanian community in Serbia is in the Sanxhak region where unfrotunaetly most of the community have been forcefully assimilated to declare themselves Boshniak. Their names changed, religiously influenced to marry Bosnians, imposed strict laws, and kept uneducated and poor plus cut all access with their previous identity. Their identities are gone with the wind.
Before 1980’s, this place had a Albanian majority any was autonomous to the province of Kosovo in the Former Yugoslavia. During Miloshevic’s era, just like all the rest of the provinces, it was occupied by Serbian Nationalists and placed under strict control of the Serbian run government. Above all the complexities on this crisis, discrimination is influenced by violence, aggression, and ethnic hatred against the Albanians. Done so by the Serbian authorities, and the simple public who know no better but to believe the deceits that the government agencies spread. Such Is the case that the whole world witnessed with the Serbia-Albania soccer match where the Albanian soccer player where discriminated and violently attacked. This violence is subjected towardsthe Albanian community in Serbia almost every day by being arrested, abused, tortured and murdered. Yes murdered; because of their ethnicity. Such horrendous hate crimes can only be compared to the racial discrimination towards African-Americans during the civil rights movements.
In 2000 the Albanian citizens of Presheva Valley, began their armed uprising to demand rights and fundamental freedoms. These are simple, basic, God-given rights that everyone in this earth should be able to enjoy in order to live equal in peace and harmony. The armed uprising ended with an agreement signed between the Ethnic Albanians and Serbian representatives known as “Koncul convention” where the agreement stop the armed struggle and mandated that the Serbian government adopt a law that gave amnesty to the Albanians who were part of the war. Unfortunately, amnesty was provided only on paper and all the participants of the armed struggle were arrested, tortured and brutally killed by the Serbian state.Furthermore, the agreement was suppose to implement a multiethnic police force, which meant the Albanians would have a presence in the law and further governance of their own community. They requested the simple wish to learn Albanian books, to have the use of the Albanian national symbols, to sing and dance in Albanian and also guaranteed fundamental freedom to civil rights. This NATO, OSCE mediated agreement was not respected and none of the treaty points wereplaced into effect by the Serbian government. Furthermore, the International institutions that assisted in creating this cease-fire did very little to influence Serbia to keep true to their pact. They stood back and watched rivers turn red and the skies turn blue. Even to this day, Ethnic Albanians in the country are completely victimized and subjected to prejudice activities in terms of human rights, denied education, denied to experience their heritage and culture, forceful change of their history and oppressed via tactics that incite fear. The only thing that isn’t lacking in this region is religious foundation that the Serbian government allows. Furthermore they don’t allow proper schools and universities for the people to receive a fitting education, keeping the community ignorant and ill informed. Furthermore the Serb minority runs most of the municipality posts and administrative institutions. Jobs in banks and hospitals are restricted. Funds and government programs are denied.
The people of Presheva Valley should be treated with the same reciprocity and balance of rights with the Serb minority within Kosovo. Why did the International community establish these agreements and not operate them fairly? Why are they objective? Why are there double standards and difference in they way that they are employed? What have we done to the international governing agencies to think of us so poorly and treat us so harshly? In Northern Kosovo, all the points of the Serbia-Kosovo agreement are followed, applied and executed with pressure from the International organization. Whilst in Serbia, the Serbian government buys land and houses from the poor Albanians and relocates Serbian citizens in order to dilute the statistics. They change municipality rules and border to minimize voting impacts. They bribe officials to stay restrained and keep them subdued. They entice young people to assimilate them. In order to get a job, you have to get inline with their terms and conditions. They corrupt the system. They create propaganda to create factions to divide the community. This is what the international organizations that are reconciling these negotiations are allowing.
I want to bring to attention a mis-informed international audience that “Greater Albania” is a ruseby which certain neighboring countries use to avoid dealing with the crimes of post Balkan Wars era. This has never been the official agenda of the Albanian or Kosovo governments. With this being said, I want to make clear what the intentions of this report, which are not politically motivated, but simply requiring the ear of the world to intervene and do what is right. The Albanian people have paid the price of inequality for the sake of Balkan stability. We must prove that the Albanian people are not the aggressors but the victims. This issue should not be seen as a nuisance by the international organizations but they should step up and serve accountability. These organizations need to hold certain Balkan countries responsible for not upholding the same minority rights as per EU standards.These organizations need to step up and show responsibility for keeping quiet for such a long time and make amends.
We constantly hear of Serbia’s claim that their reactions are acceptable because they were triggered. Do we accept these claims when a rapist explains that his actions where justifiable because his victims was dressed provocatively? Do we accept these claims when a drunk driver rationalizes that his crash was alcohol induced? Do we accept these claims when a murder defends his violent actions and blames them upon provocations from his victim? If NO, then why do we always consent to Serbia’s excuses???

Kind Regards,
Aziz Aziri
Director of RSLP (Society of Presheva Valley Student Youth)
* Presheva Born Student Studying Political Science at the University of Tirana
Aziz_aziri@hotmail.com

DEBATE TË BRISHTA DHE JOPARIMORE

by

NGA FADIL LUSHI/
Gjithsecili që merret me publicistikë të mirëfilltë, gjithmonë parapëlqen ta lakojë atë shprehjen e vjetër frazeologjike: ”Njëri i bie gozhdës, tjetri potkoit”. Ne në këtë vështrim nuk e kemi ndërmend ta “përdorim” këtë thënie të urtë greke, nga fakti se nuk duam që miqtë tanë të na konceptojnë si “nallbanë, gjegjësisht si ustallarë që mbathin kafshët thundrake me potkonj!?”…, por as që do të mëtojmë të theksojmë e as të masim inteligjencën e opinionistëve politikë shqiptarë të Republikës së Kosovës, të Shqipërisë, të Maqedonisë, të Luginës apo edhe të mërgatës, të cilët disa javë më parë u dukën në disa mediume (pamore) kombëtare: Tv-Klan, Top Channel, TVSH, “Vizion Plus” e tjerë. Nuk e kemi ndërmend as të “fusim hundët” në këndvështrimet a analizat e tyre dedikuar “ndodhive a meseleve” të caktuara, pavarësisht se kryefjala e përmbajtjeve “mund të ishte” politike, kulturore, sportive e tjerë…, sepse sipas institucionit mendimi a fjala ndryshe, nuk të lejohet ta bësh atë sipas qejfit tënd…, është e drejtë e tyre se si do të pozicionohen (“E drejta ime shkon deri aty ku fillon e drejta jote”), si do të prononcohen dhe, së fundi, cila do të jetë filozofia e mesazheve të tyre…, do të jenë “mesazhe me një kokë, me dy a më shumë koka!?”. Thjeshtë, këtë nuk do e bëjmë nga fakti që kjo “futjehunde”, mos vallë, një ditë të ardhme na del si ajo meseleja e breshkës, që kur kishte “vajtur te nallbani për t’u mbathur, kishte gjetur belanë”…, andaj ne nuk do ta kërkojmë “belanë”, pasi që nuk jemi të “belasë” dhe nuk e parapëlqejmë si të tillë.
Që neve dikur nuk na dilnin “hesapet adoleshente” (edhe sot nuk na dalin) sa u përket ca argumenteve apo provave (për do mesele), lëre që nuk kishim “kaçik burrash” t’i konceptonim, por edhe i paragjykonim si të pavërteta…, dhe kur ngecnim mes rrugës së dyshimit, ata që na edukonin dhe mësonin na qeshnin e përqeshnin dhe në fund na merrnin për budallenj. Se çfarë ishin ato “prova në mungesë”, do t’i parashtroj në vijim të vështrimit. Ishin prova më shumë pamore, sesa dëgjimore a të shkruara. Thonë se argumentet pamore më shumë peshojnë, sesa ato dëgjimore dhe të shkruara.
Në këtë vështrim do të llafosim për ca “polarizime mediatike”, për disa shfaqje a dukuri shoqërore, ku u denigruan skajshëm normat dhe rregullat e vendosura në suazat e gazetarisë hulumtuese a të veprimtarisë publicistike autonome…, do të llafosim për ca debate televizive që për kryerresht kishin ndeshjen e futbollit mes kombëtares së Shqipërisë dhe asaj të Serbisë, të zhvilluar në stadiumin e ish-armatës popullore të Jugosllavisë…, një ndeshje paraprakisht e “kurdisur” nga FOOTBALL ASSOCIATION OF SERBIA, me dhe dijeninë e kryeparit të UEFA-së, Mishel Platini dhe të tjerë funksionarë, ndeshje kjo që “polli sherrin” mes opinionistëve nga Kosova dhe Shqipëria. Do të shkruajmë për njerëzit dhe për retorikat e tyre të paredaktuara, të palekturuara, të pasistemuara, të çekuilibruara a edhe të papërtypura dhe, në istancë të fundit, qëllimisht të paragjykuara. Duhet të theksojmë se ato debate ishin thjesht të trishta, denigruese, jomeritore dhe mbase edhe jodinjitoze në veçanti për emisionet e mediave pamore që hiqen si serioze dhe prestigjioze, media këto që për një moment ashtu pavullnetshëm, “toptan” me “mysafirët” a protagonistët e ftuar, në vend që të shndërroheshin në një takim të njerëzve për të biseduar miqësisht me rastin e një gëzimi ose të diçkaje tjetër, ato debate u shndërruan kryekëput në hapësira zhurmuese, në arena gladiatorësh, në “mexhlise kalamajsh”, në ndeja ku bëhen muhabete inatesh, ku zhvillohen biseda mospërfillëse, në hapësira jotolerante, në ndeja njësoj si ato “pazaret siciliane e anadollake”, në një rrëmujë të madhe (as vertikale e as horizontale), ku nuk merrej vesh se kush i “binte patkoit e kush gozhdës”, ku nuk merrej vesh se kush ishte (përveç moderatorit “shkurtpamës dhe tarafxhi”) nacionalist i rremë, kush më pak e kush më shumë patriot, kush internacionalist, kush historian, kush (pseudo)intelektual, kush (a)politikan, kush mysliman, katolik, ortodoks, kush afetar dhe kush filoserb e kush filogrek “me a pa tapi!?” Këta filogrekët që hiqen si opinionistë të moderuar dhe si analistë mejhanesh tironse dhe që në vijimësi kundërshtonin opinionistët nga Prishtina, sot e kësaj dite e kanë vështirë ta njohin historinë trishtuese të nënave të Kosovës dhe të kosovarëve…, këta filogrekë, sot e gjithë ditën e Perëndisë nuk ndërgjegjësohen rreth bëmave serbe gjithandej Kosovës…, këta filogrekët sot e gjithë ditën i “habiten” nacional-shovinizmit serb a të Beogradit. Se “me gjithë mend” nuk e njohin atë të vërtetë apo edhe së fundi shtiren, kjo mbetet në ndërgjegjen e tyre!?
Nëse lexuesit e mi të nderuar do të dyshojnë në vërtetësinë e këtij vështrimi, atëherë unë do të parashtroj vetëm ca prova që janë të njohura edhe për kalamajtë. A mos vallë gjatë debatit në Top Channel, avokati Spartak Ngjela, duke mos u pajtuar me mendimet e Halil Matoshit, sa që nuk ia nxori sytë, a mos vallë kryebashkiakut të Prishtinës, z. Shpend Ahmeti, nuk i ngjitën atë nocionin e “nacionalistit dhe shovinistit”, a mos vallë ca opinionistë tironsa, nuk u dëshpëruan për prezencën e Gllauk Konjufcës në studion e televizionit…, a mos vallë u zhgënjyen me provat që ai parashtroi rreth gjenocidit serb a edhe për bëmat serbe në Kosovë. Së fundi, a mos vallë gjithë këtij debati që më shumë i përngjante asaj “tenxheres së palarë me vjegë” së cilës kapakun ia vuri gazetari i Top Channel-it, Sokol Balla, i cili pa asnjë provë…, ”akuzoi për spiunazh kolegun e tij nga Kosova, Baton Haxhiu, se ky paskësh qenë pjesë e delegacionit shqiptar në ndeshjen ndaj Serbisë. Edhe pse nuk ka përmendur emrin e tij, mesazhi i Ballës i shkruar në Facebook lë të kuptohet se bëhet fjalë për drejtorin e Klan Kosovës, Baton Haxhiu, pasi ky i fundit ka qenë i vetmi gazetar nga Kosova në stadiumin e Partizanit në Beograd ku u zhvillua ndeshja Serbi – Shqipëri (e cila u ndërpre pas tensioneve në minutën e 42-të të takimit). Sipas Ballës, Haxhiu, ka spiunuar te policia serbe vëllanë e Edi Ramës, Olsi Ramën!?”. “Një gazetë pro-serbe dhe e kontrolluar nga një udbash, ka marrë përsipër të më sulmojë. Por unë thjesht po qesh me xhuxhin e vogël që gjoja është kryeredaktor…, i cili ditën e ndeshjes në Beograd, shkoi te policët dhe spiunoi se në cilën lozhe, ishte vëllai i KM të Shqipërisë”, thotë Balla.
Të nderuar lexues, nëse ju, gjithë kësaj zallahie i thoni debat televiziv, atëherë mua më takon t’i them “berbat berberhane provinciale!??”

MARRËDHËNIET USHTARAKE SHQIPTARO-AMERIKANE

by

SHKRUAN: FRANK SHKRELI/USA/
Javën që kaloi Ministrja e Mbrojtjes së Shqipërisë Mimi Kodheli zhvilloi një vizitë zyrtare në Washington me zyrtarë të lartë të diplomacisë dhe të mbrojtjes amerikane. Në Pentagon, ministrja shqiptare u prit dhe zhvilloi bisedime me Sekretarin Amerikan të Mbrojtjes, Chuck Hagel, ndërsa në Departamentin e Shtetit, Ministrja Kodheli u takua me Ndihmës-Sekretaren e këtij Departamenti, përgjegjësen për Rusinë, Ukrainën dhe Euroazinë, Victoria Nuland.
Bazuar në deklaratat mbi bisedimet midis dy palëve, si pala shqiptare ashtu edhe ajo amerikane, vlerësuan marrëdhënjet shumë të mira midis dy vendeve në përgjithësi dhe theksuan veçanërisht bashkpunimin midis Washingtonit dhe Tiranës në luftën kundër terrorizmit. Zëdhënsi i Pentagonit, Admirali John Kirby, duke dhënë hollësi për takimin në Pentagon midis Sekretarit Amerikan të Mbrojtjes dhe Ministres Shqiptare të Mbrojtjes, tha se Sekretari Hagel, i cili e kishte ftuar zyrtarisht Zonjën Kodheli, falenderoi Ministren shqiptare për përkrahjen dhe ndihmën bujare që Shqipëria ka dhënë për qeverinë e Irakut, duke i dhuruar qeverisë në Bagdad mjete dhe furnizime ushtarake. Shqipëria, shtoi zëdhënsi i Pentagonit, ka luajtur një rol udhëheqës në përpjekjet e tanishme ndërkombëtare për të ndihmuar dhe për të furnizuar forcat kurde me armë dhe municion në luftën e tyre kundër forcave terroriste të Shtetit Islamik të Irakut dhe Levantit, ISIL — ndërmarrje kjo për të cilën Shqipëria mori vlerësime të mëdha.
Në një deklaratë për median në lidhje me takimin e ministrave të mbrojtjes të Shqipërisë dhe të Shteteve të Bashkuara të Amerikës, Admirali John Kirby tha gjithashtu se zyrtarët e lartë diskutuan gjithashtu edhe mbi përpjekjet e Shqipërisë për të reformuar dhe për të modernizuar forcat e saj të armatosura, përfshirë edhe oficerët shqiptarë të cilët u diplomuan kohët e fundit nga Shkolla e Kandidatëve për Oficerë të Gardës Kombëtare të shtetit Nju Xhersi. “Modernizimi i forcave tona të armatosura është në top listën e prioriteteve tona”, tha Ministrja Kodheli në një intervistë për Zërin e Amerikës pas takimit në Pentagon, duke shtuar se rolin kryesor në këtë proces do ta luajnë Shtetet e Bashkuara. Ajo vazhdoi duke thënë se ne “jemi drejtuar tek armatimi i standarteve të NATO-s; bashkëpunimi është më se i frutshëm dhe ne jemi gati me strukturat tona, me unitetet tona ushtarake dhe të mund të përgjigjemi në misionet e përbashkëta paqëruajtëse, kudo ku është ushtria amerikane dhe kudo që ka padyshim forca të armatosura të çdo vendi në NATO”.

Admirali Kirby u tha gazetarëve se të dy udhëheqsit e lartë të mbrojtjes ranë dakort për të vazhduar së bashku punën drejtë kapaciteteve të Shqipërisë për trajnimin dhe edukimin e oficerëve ushtarakë. Në deklaratën e Pentagonit thuhet gjithashtu se gjatë bisedimeve midis dy krerëve të mbrojtjes, Ministrja e Shqipërisë Kodheli nënvijoi përpjekjet e vendit të saj për të modernizuar forcat e armatosura me armë të standardeve të aleancës së NATO-s. Zonja Kodheli, sipas zëdhënsit të Pentagonit, bëri thirrje dhe inkurajoi bërjen e investimeve në fushën e mbrojtjes në Shqipëri. Sekretari Hagel shprehu gjithashtu falenderimet e tija Shqipërisë, për ndihmën e saj në misionin ndërkombëtar në Afganistan si dhe për angazhimin e Tiranës zyrtare në mbështetje të misionit atje edhe pas vitit 2014.

Marrëdhëniet ushtarake midis Shteteve të Bashkuara dhe Shqipërisë kanë parë vetëm rritje gjatë 25 viteve të fundit, pas rivendosjes së marrëdhënjeve diplomatike midis Shteteve të Bashkuara të Amerikës dhe Shqipërisë, marrëdhënje këto që falë historisë, ishin të natyrshme midis dy kombeve, pas shëmbjes së diktaturës komuniste. Vizita e fundit e Ministres shqiptare të mbrojtjes, Zonjës Kodheli në Pentagon është provë e marrëdhënjeve të mira politike dhe ushtarake, jo vetëm midis dy palëve, por edhe në arenën ndërkombëtare, ku forcat shqiptare të armatosura kanë shërbyer krah për krah dhe këmbë për këmbë me forcat e ushtrisë amerikane për sigurimin e paqës në zona konflikti, përfshirë edhe Kosovën.

Vizita e parë në Washington e një Ministri të Mbrojtjes të Shqipërisë ishte vizita e të ndjerit Safet Xhulali dhe delegacionit të tij ushtarak në fillim të 1990-ave. Unë pata marrë pjesë si përkëthyes në takimin e parë zyrtar midis delegacionit shqiptar dhe zyrtarëve të lartë të Pentagonit kutë dy palët, biseduan në hollësi mbi gjëndjen e atëhershme të forcave të armatosura të Shqipërisë, si dhe mbi marrëdhënjet e ardhëshme dhe për bashkpunimin midis Shteteve të Bashkuara dhe Shqipërisë në fushën e mbrojtjes. Pjesa më e madhe e bisedimeve me atë rast, iu kushtua luftërave në Ballkan dhe aftësive ushtarake të palëve, por mbi të gjitha u bisedua mbi aktualitetin ushtarak në territorin e ish-Jugosllavisë, mbi rolin dhe aftësitë e forcave të armatosura serbe që kishin ndezur Ballkanin dhe të cilat priteshin që — pas luftërave në Bosnje dhe Kroaci, të fillonin edhe masakrimin e popullësisë shqiptare në Kosovë. Qyshë nga vizita e parë e Ministrit të Mbrojtjes të Shqipërisë, të ndjerit Safet Xhulali dhe delegacionit të tij në Washington, konsultimet dhe bashkpunimi midis forcave të armatosura të Shteteve të Bashkuara dhe të Shqipërisë janë zhvilluar me qendrueshmëri deri në antarësimin, më në fund të Shqipërisë në aleancën ushtarake më të fuqishme të botës, NATO më 2009 e deri në ditët e sotëme. Shtetet e Bashkuara ishin vendi më entuziast në mbështetje të Shqipërisë për antarësimin e saj në NATO. Ishte ky një proces i gjatë dhe i ngadalshëm në zhvillimin e marrëdhënjeve ushtarake midis dy vendeve, por që në të vërtetë kishte filluar me vizitën e parë të delegacionit të forcave të armatosura të Shqipërisë në 1990-at, e që më në fund kulmoi me antarësimin e Shqipërisë në NATO në vitin 2009, si një vend me të gjitha të drejtat dhe përgjegjësitë si çdo shtet tjetër anëtar i aleancës perëndimore. Zyrtarë të lartë amerikanë gjatë viteve kanë thënë se Shtetet e Bashkuara e konsiderojnë Shqipërinë si një shtet partner dhe vend mik, marrëdhënjet me të cilin, Washingtoni i vlerëson shumë. Ç’prej rivendosjes së marrëdhënjeve midis dy vendeve më 15 mars, 1991 — pas një ndëprerjeje të këtyre marrëdhënjeve për një gjysëm shekulli — Shqipëria mbrenda mundësive të saja, e ka dalluar veten me fjalë dhe me vepra, si një prej aleatëve më të ngushtë të Shteteve të Bashkuara jo vetëm në marrëdhënjet dypalëshe, por edhe në bashkpunimin e tyre në arenën ndërkombëtare.

Gjatë 25 viteve të fundit, Shtetet e Bashkuara të Amerikës kanë vazhduar të jenë mike dhe partnerë të ngushtë të Shqipërisë dhe shqiptarëve, ndërkohë që kombi shqiptar vazhdon të hedhë hapa përpara drejtë konsolidimit të një demokracie të vërtetë dhe të integrimit të plotë të shqiptarëve në organizmat euro-atlantike. Si anëtare e NATO-s, Shqipëria vazhdon të japë mbështetjen e saj ndaj sigurimit rajonal dhe paqës ndërkombëtare. Vizita e Ministres së Mbrojtjes së Shqipërisë, Mimi Kodheli në Washington javën që kaloi — të cilën, në një intervistë me VOA-n shqip ajo e cilësoi si një vizitë që “rezulton të jetë më e suksesshme se çdo herë tjetër” — përforcon rolin e Shqipërisë mbrenda aleancës së NATO-s dhe rritë rolin politik dhe ushtarak të Tiranës, jo vetëm në marrëdhënjet ushtarake midis Shteteteve të Bashkuara dhe Shqipërisë, por edhe më gjërë. Njëkohësisht, vizita e Zonjës Kodheli në Washington, e bën edhe më të rëndësishëm dhe më të besueshëm angazhimin rajonal dhe europian të Tiranës zyrtare në mbështetje të stabilitetit, të sigurimit dhe të integrimit euro-atlantik të Shqipërisë dhe të vendeve të tjera të Ballkanit Perëndimor. Marrëdhënjet e ngushta dhe miqësore shqiptaro-amerikane në fushën ushtarake si edhe ato të nivelit diplomatik dhe politik midis dy popujve gjatë çerek shekullit të fundit, kanë ndihmuar që kombi shqiptar të zejë vendin që i takon, jo vetëm në radhët e kombeve europiane, por njëkohësisht ka ndihmuar edhe në përforcimin e rolit të Shqipërisë në arenën ndërkombëtare.