Analiza – Page 885 – Dielli

E mira dhe e keqja vijnë nga ti dhe unë

May 26, 2014 by dgreca

Shkruan: Uk Lushi/
Një popull nuk është më (i) mirë apo më (i) keq se sa pjesëtarët e tij. Lidhja përmes gjakut, lindjes apo dheut e një grupi njerëzor nuk është më e rëndësishme se sa uniteti i qëllimit rreth idealeve të lirisë, drejtësisë dhe mundësive të barabarta për të gjithë qytetarët e atij grupi. Qytetar në plotëkuptimin e fjalës është individi që balancon të drejtat dhe përgjegjësitë e tij apo saj kundrejt vetvetes, familjes, fqinjëve, shtetit dhe kombit. Një bashkësi njerëzish përfundimisht nuk mund të arrijë këto qëllime parësore dhe fisnike në dy situata. E para, nëse ajo bie nën sundimin e një apo më shumë bashkësive tjera, dhe e dyta, nëse një pakicë individësh (apo një grupacion nga brenda bashkësisë) shfrytëzon vetëm të drejtat, por jo edhe obligimet qytetare, dhe kështu prish baraspeshën e përgjithshme në favor të vetin. Si situata e parë si e dyta ndodhin si pasojë e mossyçeltësisë dhe mospërmbushjes së përgjegjësive të shumicës dërmuese të individëve të një shoqërie.
Në rastin e popullit tonë, deri më tani, ne kemi përjetuar kryesisht situatën e parë gjegjësisht dominimin nga të tjerët. Mund të thuhet pa drojë që, në masë të madhe, historia jonë ka qenë ashtu siç është, ngase shumica e individëve parardhës tonët nuk kanë bërë krejt çfarë është dashur apo kanë mundur të bëjnë si qytetarë. Fatmirësisht, në dekadat e fundit, falë zgjimit dhe veprimeve të duhura të shumë individëve, ne kemi pasur disa suksese thelbësore dhe më nuk gjendemi nën zgjedhën direkte të të tjerëve. Por, qytetaria nuk arrihet dhe as nuk ruhet pa sakrifica, mundime dhe angazhim të secilit pjesëtar të një populli. Në fakt, në qoftë se në të kaluarën, pengesa e ilimunimit të individit ka qenë zaptimi i shqiptarëve nga grupe tjera, sot rreziku më i madh i përparimit tonë dhe krijimit të një individi si duhet, duket të jenë individë dhe grupacione plangprishëse nga njerëz të llojit tonë.

Nëpër shqiptari vërehet një hazdisje dhe shalakalamendje e çuditshme ndaj përgjegjësisë dhe nevojës së individit të jetë (pro)aktiv. Individi shqiptar pranon nënrenditjen— dhe bile nënshtrimin— ndaj individëve karagjoz, kastave dhe klaneve. Individi ynë ndihet i pafuqishëm; është i painteresuar dhe dorëzues; vajton si kukuvajkë; nuk do të përdor logjikën, reflektimin e arsyeshëm bazuar në soditje dhe analizë studioze; nuk ndërmerr asgjë të informohet përtej çfarë i servohet nga makineria, që, ngadalë, po e shndërron në vidhë të një sistemi të pamëshirshëm dhe jonjerëzor; nuk provon të mendojë me skepticizëm për çfarë e kujton si të vërtetë të ngurtë apo çfarë i thonë të tjerët; dhe, më e keqja, individi shqiptar, shpesh, nuk do të mësojë dhe kuptojë si fuksionon bota moderne dhe si ajo është e mpleksur në një rrjet gjigant të balancave të brishta të interesave të shteteve dhe kombeve.
Njeriu e has këtë zallamahi dhe shkujdesi kudo: në deklarata të udhëheqësve më të lartë shtetëror; në kolumnet e opinionistëve me emër; në TV-të e mbushura me fjalamani dhe spektakël; në shkollat dhe fakultetet ku cak nuk janë dija dhe studimi kritik, por shitja e diplomave. Sot, ndër ne, ka individë që janë të korruptuar deri në fyt të cilët guxojnë të pretendojnë se janë ata ose ato që do të luftojnë korrupsionin; ka individë që i zë në rrenë të inçizuar në kamerë apo diktafon dhe, në vend se të kërkojnë falje apo ulin kokën nën shpatën e dënimit juridik, të këpusin një rrenë tjetër para syve; ka individë që kanë kryer dhe ende vazhdojnë të kryejnë krime që, pa ju bërë syri tërr, quajnë kriminelë ata ose ato që i sfidojnë me fakte dhe llogaridhënie; dhe, më e llahtrashmja akoma, ka ish-bashkëpunëtorë të diktaturave dhe pushtuesve tonë, pra tradhëtarë, që të shiten si patriotë para të cilëve Adem Jashari del një xhuxhmaxhuxh.
Mirëpo cili është shkaku i kësaj rrëmuje? Kush është fajtor për këtë katrahurë? Si u katandisëm kështu? Pse piramida e vlerave është kthyer me maje teposhtë? Arsyet gjithsesi janë të shumta, por një arsye e madhe je ti—individi shqiptar. Ti— që ngurron të fillosh revolucionin e ndryshimit të popullit tonë nga vetvetja. Ti pra… dhe unë. Secili nga ne veç e veç, e personalisht.
Sëkëndejmi, hapi më i rëndësishëm është ndërrimi i perspektivës dhe pranimi i realitetit. Shqiptari individual, përpara ankimit dhe lebetitjes për të tjerët, duhet të pyes vetën: po unë ç’kam bërë, ç’po bëj dhe ç’do të bëj për popullin tim? Kur secili nga ne të jetë përgjigjur sinqerisht në këtë pyetje, pastaj mund të shohim te tjetri dhe te të tjerët. Është lehtë të llomotitet, por vështirë të kontribuohet. Vetëbesimi i popullit shqiptar mund të kthehet vetëm kur individi fillon e beson në vetvete; kur e respekton autoritetin, por nuk e lejon atë t’ ia nëpërkëmbë dinjitetin personal; kur e dëgjon joshqiptarin dhe nuk i përulet thuase ai apo ajo janë mbinjerëzor, por e konsideron të huajin të barabartë si çdo qenie tjetër njerëzore; kur në Prishtinë, Tiranë, Shkup, Ulqin apo Preshevë, shqiptari nuk pranon të korruptohet sado i madh përfitimi apo sado i vogël tundimi; kur fillon të informohet mbi çdo çështje që e ndikon mirëqenien e tij apo saj dhe njerëzve përreth; kur merr pjesë në procesin demokratik energjikisht dhe nuk ja jep votën atyre që shkelin besimin e zgjedhësve; kur e respekton dhe zbaton ligjin me përpikëri; kur i sheh të drejtat, besimin dhe opinionet e shqiptarëve të tjerë me të njëjtin sy si të vetat; kur paguan taksat me rregull ndërsa kërkon përgjegjësi për secilën qindarkë publike si është shpenzuar; dhe kur tregon gatishmëri të mbrojë atdheun edhe me jetë, nëse paraqitet nevoja.
Individualiteti është qëllimi i lirisë dhe pa individë të pavarur, pastër dhe punëtorë nuk mund të ketë as institucione dhe as popull që realizojnë tërë potencialin dhe aftësinë për të krijuar një civilizim me vlera. E keqja dhe e mira vijnë nga ti… dhe unë. Për të ndryshuar botën gjithmonë duhet filluar nga vetja— një maksimë sa e vjetër, po aq edhe universale, të cilën, më në fund, duhet të fillojmë ta zbatojmë në praktikë edhe ne shqiptarët.

ulushi@msn.com

BASHKIMI EUROPIAN DHE GJUHA SHQIPE JASHTE POLITIKAVE KOMUNITARE

May 25, 2014 by dgreca

BASHKIMI EUROPIAN NUK MUND TË JETË TËRËSISHT E PLOTËRISHT ORGANIZATË PANEUROPIANE DHE KOMUNITET VLERASH DUKE E LËNË JASHTË POLITIKAVE TË TIJ GJUHËN SHQIPE/
Nga Ramiz LUSHAJ/
1.Shqipja, një nga gjuhët ma të moçme të botës, deri më sot, fundmaj 2014, po mbetet e vetmja nga Trungu i Gjuhëve Indo-Europiane, (pa CIS), që nuk është gjuhë zyrtare e Bashkimit Europian.
Ky status i munguar nuk iu mundësua Shqipes as në zgjerimet e mëdha të BE në vitet 1995, 2004, 2007, dhe as në afatet me pritje-përcjellje të gjata e të thata të Shqipërisë Londineze në kit’ dekaden e dytë të shek. XXI.
Ndryshe ngjet me organizatën tjetër politiko-ushtarake euroatlantike, NATO-n, e cila ndonëse ka dy gjuhë zyrtare si Anglishten e Frengjishten por në 65 vite të saj i ka të përfaqësuara në gjirin e vet të gjitha gjuhët indo-europiane.
2.Nga Trungu i Gjuhëve Indo-Europiane tre familje kryesore të saj romane, gjermanik e sllave kanë mbi 90 për qind degëzime e shtrirje gjeografike në vendet e Bashkimit Europian si dhe i flasin mbi 90 për qind e popullsisë së saj.
Nga familja e gjuhëve romane (anglisht, frengjisht, italisht, spanjisht, portugalisht, rumanisht) në BE kanë hyrë Mbretëria e Bashkuar (1951), Franca (1951), Belgjika (1951), Luksemburgu (1951), Italia (1951), Republika e Irlandës (1973), Spanja (1986), Portugalia (1986), Malta (2004), Rumania (2007).
Nga familja e gjuhëve gjermanike (gjermanisht, hollandisht, danisht, suedisht) në BE kanë hyrë Gjermania Perëndimore (1951) e, Gjermania Lindore, përndryshe si Republika Federale e Gjermanisë (1990), Belgjika (1951), Luksemburgu (1951), Hollanda (1951), Belgjika (1951), Austria (1995), Danimarka (1973), Austria (1995), Suedia (1995), Finlanda (1995).
Nga familja e gjuhëve sllave ( sllovenisht, polonisht, çekisht, bullgarisht, sllovakisht, kroatisht) në BE kanë hyrë Republika Çeke (2004), Sllovenia (2004), Polonia (2004), Bullgaria (2007), Sllovakia (2004), Bullgaria (2007), Kroacia (2013).
Nga Trungu i Gjuhëve Indo-Europiane kanë hyrë edhe familja e gjuhëve balltike (letonishtja, lituanishtja) si dhe familja e gjuhëve kelte (irlanishtja) si: Lituania (2004) e Lituania (2004), Republika e Irlandës (e antarësuar më 1973 dhe irlandishtja si gjuhë zyrtare më 2007), Mbretëria e Bashkuar ( Irlanda e Veriut, Skocia e Uellsi), ku gjuhët skoceze e uellsiane kanë status të veçantë në BE. Si degë më vete është edhe Greqishtja, gjuhë zyrtare në Greqi (1981) dhe në Qipro (2004) e cila ka gjuhë zyrtare edhe Turqishten.
3.Bashkimi Europian edhe në koft se e shef Shqipen si kriter politik të “vetin” duhet të marrin në konsideratë me përparësi edhe anën tjetër të medaljes, pasi Shqipja është pjesë e identitetit e komunitetit të vlerave të tij.
Së pari: Gjuha Shqipe, e prejardhur nga ajo pellazgo-ilire, është nga gjuhët më të vjetra të Europës, biles para shumë gjuhëve zyrtare të Bashkimit Europian, që hodhën rrenjë e lëshuan degë dhe morën hapësira gjeo-politike europiane pas lindjes së Krishtit, si disa nga gjuhët sllave, uralike e altaike, etj.
Së dyti: Shqipja zenë vendin e 79-të në botë, ndër 300 gjuhët e sotme që fliten nga mbi 1 milionë banorë. Në këtë tregues vetëm 12 gjuhë zyrtare të Bashkimit Europian janë para saj, si ajo Angleze, Frenge, Spanjolle, Gjermane, Italiane, Polake, Rumune, Hollandeze, Greke, Hungareze, Çeke e Suedeze.
Së treti: Gjuha Shqipe është gjuhë zyrtare e vetme në Republikën e Shqipërisë, gjuhë zyrtare ( e para për nga popullsia) në Republikën e Kosovës, gjuhë zyrtare e dytë në Republikën e Maqedonisë. Nisur nga ky tregues shtrirje të saj në disa shtete, Gjuha Shqipe, po të krahasohet me gjuhët zyrtare në BE, zenë vend pas gjermanishtes, anglishtes, frengjishtes.
Së katërti: Trungu i Gjuhëve Indo-Europiane, (bashkë me familjen Indo-Iraniane, etj. dhe degë të veçanta si Armenishtja, Anatolianishtja – Hittët, etj.) ka 449 gjuhë, ku Gjuha Shqipe renditet e 46-ta, çka do të thotë se për nga shtrirja territoriale e numri i shqipfolësve të saj, merr një rëndësi të vecantë.
Së pesti: Italia, si vend antar themelues i BE-së, këto kohët e fundit, e ka njohur Arbërishten e ngulimeve shqiptare në disa zona të saj, si një nga gjuhët e minoriteteve në listen e Bashkimit Europian. Greqia, si vend antar i BE-së dhe fqinjë i Shqipërisë, pamvarësisht se BE i ka apeluar disa herë, nuk po e ndjek shembullin e Italisë, që ta rendisë Arvanishten në listen e gjuhëve të minoriteteve të Bashkimit Europian, pamvarësisht faktit se Krahina e Çamërisë Shqiptare ka Shqipen gjuhë të tokës e të tamblit të vet amtar. Shembulli i Italisë duhet ndjekur me antarësimin e Shqipërisë në BE në kit’ qershor 2014.
Së gjashti: Shqipja po bahet gjuhë panballkanike, pasi me nënshkrimin e Kartës Europiane për Gjuhët e Regjioneve e Minoriteteve, po përdoret edhe në treva etnike shqiptare. Republika e Serbisë (15 shkurt 2006) e njeh Shqipen në Luginën e Preshevës (në tre komunat shqiptare si Preshevë, Bujanov e Medvegjë), etj.; Republika e Malit të Zi (15 shkurt 2006) njeh Shqipen në disa komuna si në Ulqin, etj.; Rumania (24 tetor 2007) e njeh Shqipen si gjuhë në përdorim për diasporen shqiptare në këtë vend.
Tashti ka ardhë koha që Shqipja të jetë edhe një gjuhë paneuropiane, një gjuhë zyrtare e Bashkimit Europian.
4.Në Bashkimin Europian, ka disa shtete antare të tij që nuk i kanë gjuhët zyrtare nga Trungu i Gjuhëve Indo-Europiane, si Hungaria në Europën Qëndrore, Finlanda në ishullin Skandinav e Estonia në hapësirat Balltike, pasi këto të tria hyjnë në gjuhët Fino-Ugrike, ashtu sikurse shteti ishullor i Maltës në Mesdhe, me gjuhën malteze, hynë në gjuhët semetike.
Pas këtyre shembujve mund të pyesim: ende do të mbetet jashtë Bashkimit Europian Gjuha Shqipe, rrënjase e Europës kontinentale e ishullore?!
Disa shtete europiane përsa iu përket gjuhëve të regjioneve e minoriteteve të tyre kanë më përparësi në Bashkimin Europian si gjuha Armene në 4 shtete si Bullgari, Qipro, Hungari e Poloni; gjuha Serbe në Austri, Hungari, Gjermani, Rumani e Slloveni; gjuha Kroate në Austri, Republikën Çeke, Hungari, Itali, Sllovaki e Slloveni; gjuha Boshnjake në Austri, Gjermani e Slloveni; etj.
Kur e trajtojmë ballas, hapur e ngultas çështjen e Gjuhës Shqipe në listën e gjuhëve zyrtare apo edhe të regjioneve e minoriteteve të Bashkimit Europian, kam parasysh se nuk po flas për ngulimet ilire në kohën e Aleksandit të Madh, në pllajën e Hundëzës në 2300-2700 m. lartësi mbidetare në Nuristanin e Pakistanit me mbi 50 mijë banorë, aty ku takohen Afganistani, Pakistani, Kina e Taxhikistani, të cilët ende flasin dialektin e tyre Burrushesku (Gjuha e Burrave), me rrënjë e gjurmë të Shqipes.
Gjithësesi e realisht kam parasysh faktin se po flasim për një vend europian si Shqipëria, për një gjuhë të veçantë në Europë e me peshë territoriale e popullsie në Ballkan, që ka fqinjë tokësorë Greqinë e fqinjë detar Italinë antare të Bashkimit Europian, që meriton vëmendje e përparësi, duke e antarësuar vendin tim, Shqipërinë, në BE sa më shpejt të jetë e mundur.
Çështja shtrohet thjeshtë: Shqipja e Shqiptarëve në Ballkan kur do të zerë vendin e merituar në gjuhët zyrtare të Bashkimit Europian, që materialet dokumentare të BE-së të kenë fatin historik të përkthehen edhe në Gjuhën Shqipe, që Shqipëria të jetë antare e BE-së.
5.Ndërsa ngre çështjen e përdorimit zyrtar të Shqipes në BE kam parasysh edhe faktin tjetër, se Bullgaria ballkanike një vend i porsa pranuar asokohe në BE (2007) e ngriti problem edhe në përdorimin e një germe (shqiptimin e saj) të fjalës “Euro” për t’u shqiptuar sipas gjuhës bullgare “Evro” në të gjitha përkthimet, në të gjitha gjuhët zyrtare të BE-së. Bullgaria arriti deri aty e atje sat ë kërcenoj edhe me Veton e saj. Ndaj u gjet një kompromis: në dokumentet zyrtare të BE-së, të përkthyera në gjuhën bullgare, të mos shkruhet fjala e plotë “Euro” as në variantin roman e as në variantin bullgar “Evro”, por thjeshtë vetëm kodi i saj bankar ndërkombëtar “Eur”, çka, kjo, i mundësoi edhe Malit të Zi të nënshkruante MSA me BE më 15 tetor 2008, etj.
Kur diplomacia e politika e BE ndërhyn e zgjidhë problematika edhe për një gërmë alfabeti gjuhësor, atëherë a mund të bëjnë më shumë e më shpejt edhe për t’i dhënë Gjuhës Shqipe vendin e merituar e të munguar në BE, duke e pranuar Republikën e Shqipërisë, me proçedura të përshpejtuara, jo vetëm si vend kandidat, por edhe antar të tij?!
Prandaj, jo vetëm statusi i pritshëm si vend kandidat në BE në qershor 2014 , por edhe antarësimi sa më i shpejtë i Shqipërisë në BE, nuk është as privilegj dhe as sakrificë, por detyrë e paplotësuar e kohës nisur nga realiteti historik, sepse realiteti i ri gjeo-strategjik, politik e kulturor i Europës e Botës e kërkon edhe Shqipen në Bashkimin Europian. Edhe Bashkimi Europian është organizatë politike, ekonomike e tregtare dhe komunitet vlerash, por e ka lënë jashtë politikave të tij Gjuhën Shqipe, ndonëse e ka të Trungut të vet Indo-Europian, të hapësires gjeo-politike kontinetale të tij.
Tiranë, 25 maj 2014

E KALUARA MIQËSIA DHE MIQT E MI NË EMIGRACION

May 25, 2014 by dgreca

NGA KRISTO ZHARKALLIU/
Prej shumë kohe kam vënë re se njerëzit, sidomos emigrantët ekonomikë, mirren më shumë me të kaluarën e tyre në Atdhe se sa me çka kanë gjetur pasi janë larguar, me dashje ose detyrimisht, nga vendi i tyre. Shumë rrallë njerëzit flasin për atdheun e dytë-përveç disa reportazheve të gazetave që kanë konsum të përkohëshëm- dhe kudo kanë diçka të thonë për vendlindjen e tyre dhe për vuajtjet që kanë kaluar para se të mirrnin nga sytë këmbët. Një rast jo i veçantë që më ngjau para disa ditësh më bëri t’i kthehem jetës së përditëshme në një emigracion të tejzgjatur. Kishte ardhur pra nga Australia e largët një grek me të cilin më lidh njëfarë farefisi nga ana e gruas, i cili ka shkuar në vendin më të largët para pesëdhjetepesë vjetësh-iku djalosh njizet vjetësh dhe tani është i plakur- i cili më tregonte vuajtjet e tij të rinisë në një fshat të thellë malor të Filatit. Më tregonte një ngjarje e dhimbshme që i kishte ndodhur para se të largohej nga fshati i tij për në Australinë e largët,sikur të donte të justifikohej për ikjen nga vendlindja e tij. “Fshtai ynë ështe gjysmëmalor dhe tokat që kishim ishin shumë të pakta-thoshte, ndërsa fshinte lotët-Kishim një kopësht të vogël ku mbillnim disa qep, ndonjë domate, hudhra, gjëra të tilla. Atë verë ishte rritur një domate-një kokërr të them- dhe unë e prisja përditë të skuqej që ta haja…Veçse një ditë kur vajta në kopësht, me dhimbje pashë se dikush kishte këputur domaten time! Vrapova në shtëpi dhe gjeta motrën e vogël e cila po fshinte buzët pasi kishte ngrënë domaten. U zëmërova kaq shumë sa i dhashë një shuplakë motrezës-kësaj që ti sot e pe se sa është plakur, në Palio Faliro!” këtu ai nisi të qante me dënesë “Sa here më kujtohet kjo ngjarje atje në Australinë e largët, qaj me lot akoma dhe natën kur zgjohem! Kur njeriu është tepër i vobektë, kur nuk ka të hajë bëhet i egër, i pashpirt, akoma dhe kriminel…Prandaj i kuptoj emigrantët e huaj, sidomos shqiptarët që kanë ardhur në Greqi, që shumë here bëhen vjedhës, akoma dhe kriminelë…Kaq varfëri të madhe kishim edhe neve dhe u detyruam të kalonim oqeanet-atëhere as që bëhej fjalë për udhëtim ajror…që të rregullojmë jetën tone.(Ç’jetë mund të rregullojë njeriu kur ndahet për gjithmonë nga njerëzit e tij të dashur? Unë nuk pashë as varrimin e babait as dhe të Nënës!) Gjetëm parajsën? Sigurisht jo, por q’andej nuk mund të iknim më, s’kishim ku të vinim! Ulëm kokën pra dhe punuam , punuam shumë dhe ja arritëm të përmirësonim jetën tone të përditëshme, por shumë larg, tepër larg, akoma dhe tani me avjon! Vetëm një gjë kishim ne që nuk e kanë pasur emigrantët nga Shqipëria dhe nga vendet e tjera në Greqi: ne ishim të ligjëshëm, ishim të kontrolluar dhe duhej patjetër t’u nënështroheshim ligjeve të vendit mikpritës. Dhe tani ç’mbeti? Malli dhe dhimbja për të kaluarën, për njerëzit që ikën dhe nuk Io pamë më…Kam akoma një ëndërr, në këtë moshë: të mundja të bëja një shtëpi të vogël në fshat, në truallin e vjetër dhe të vija çdo vit nga tre katër muaj në Atdhe..Atje ku banojmë ne në Australi kemi një komunitet të mbyllur Helen dhe deri tani nuk jemi bashkuar shumë me vendasit,(nuk jemi të integruar, si thonë në Greqi, të paktën ne të moshuarit që akoma na mbren malli) madje unë shumë rrallë kam shkuar në Melburn, në rrethin e të cilit jetojmë..”
Më bëri përshtypje se ky njeri që supozohet se emigroi në një vend të qytetëruar, kaq vjet nuk kishte hyrë asnjëherë në një ashnasor, nuk njihte të përdorte telefonin celular dhe i u duk mrekulli që unë mund të komunikoj me skype me Vjenën ose me Kajron. Sigurisht kjo me bëri të mendoja se sa shpejt shqiptarët “primitive” që shpërthyen kufijtë pas shëmbjes së diktaturës,mësuan të përdornin teknologjinë, sidomos atë komunikuese, thua se kishin lindur me një telefon celular në dorë ose një kompjuter përpara. Por dihet se kur shqiptarët kaluan masivisht kufijtë-thonë se atëhere u largua nga vendi gjysma e popullsisë, se askush nuk ka bërë një statistikë ose regjistrim serioz zyrtar- as në botën perendimore kishin celularë ose kompjutera, ndonse komunikimi telefonik ishte tepër i zhvilluar në krahasim me Shqipërinë. Për ne të vjetërit në vendet e “lira” ishte nj zbëulim i papritur se si ai popull kaq i shumëvuajtur, ishte kaq i zgjuar, kaq i stërvitur dhe…kaq dinak. Të gjithë ishin të vendosur të përmirësonin jetën, të ecnin përpara me çdo kusht dhe kjo “me çdo kusht” ishte e keqja më e madhe. Në këtë turmë pra nuk munguan keqbërësit, nuk munguan kusarët akoma dhe kriminelët . E keqja ishte se kjo u përgjithësua. Sa here dëgjohej për një krim të kryer nga ndonjë shqiptar, thoshin: të gjithë shqiptarët të tillë janë…dhe harronin se edhe ata kishin në punësim disa shqiptarë, por duket se..”shqiptarët e tyre ishin të mire”kurse të tjerët… Mjerisht pra vitet e fundit shqiptari është bërë sinonim i së keqes. Dhe akoma mëp keq:vetë masmediat shqiptare paraqesin çdo ditë në faqet e tyre ose në ekranet e tyre vetëm të keqen:droga, kriminaliteti i organizuar, prostitucioni, korrupsioni…Asgjë të mire nuk ka ai vend, ai popull? Mjerisht kjo nuk reklamohet, nuk bën përshtypje, nuk quhet lajm që dikush në Myzeqe prodhon disa ton domate, ose perime të tjera,kurse të gjithë njohin, si vendasit ashtu dhe të huajt se në Lazarat prodhohet hashashi më i mire i Ballkanit!.Por është vënë re dhe një dukuri tjetër: miqësia e interesi, që në fakt nuk mund të jetë miqësi…
Dikur thoshim:kam një mik. Një mik për kokë. Një mik në besë. Sot asgjë nga këto nuk mund të pranohen, madje kur thua se i beson dikujt si mik të marrin për sylesh. Është më se e vertetë se ne të mërguarit e vjetër (të dëbuar nga regjimi diktatorial, në njëfarë mënyre!) besonim dhe krenoheshim me besën shqiptare, madje jo njëherë, duke bërë krahasime naïve thoshim:kaq vjet në vende të huaja nuk munda të bëj asnjë mik, kurse kur isha në Shqipëri kisha kaq miq…Madje edhe duke qënë të shpërndarë në vende të ndryshme dhe të largëta, mbanim lidhje me njeri tjetrin, mund të kishim një mik në Kanada, ose në Meksikë. Prandaj u besuam “miqësive” që na ofronin të sapoardhurit nga ferri i diktaturës, besonim dhe gënjeshtrat që na thoshin,(po, u thane shumë gënjeshtra,) besonim se mund të mbështeteshim në miqësinë e tyre se kishim bindjen se besa shqiptare kishte mbijetuar edhe me diktaturën! Është me të vërtetë e dhimbëshme të konstatosh se vlerat e një popullit, me të cilat krenoheshe gjithë jetën, nuk ekzistojnë më, ose nuk kanë ekzistuar askurrë dhe ishte ktrijuar një mit për t’u krenuar. Nuk është e rrallë që krijohen heronj të imagjinuar- (shumë vende i kanë këto duke krijuar mite rreth disa “heronj” për të ngritur moralin e masave të gjëra popullore.)-. Ashtu dhe tek ne, ndoshta na kishin mbushur mendjen, se shqiptarët na qënkan njerëzit e besës, gjë që nuk mund ta quajmë të keqe edhe sikur të mos ishte plotësisht e vërtetë, ndonse kur dikush zgjohet nga kjo “ëndërr” ndihet i zhgënjyer, i zhveshur nga vlerat që ka besuar. Megjithatë unë besoj se besa shqiptare , burrnia shqiptare ka ekzistuar dhe se këto vlera madhështore u shkatërruan me diktaturën e cila zhveshi njeriun jo vetëm nga prona, nga mirësia, por edhe nga morali i tij i lartë njerëzor. Në vitet e para të eksodit të madh një vajzë e re dhe e bukur më tha se i kishin premtuar punë në një “bar” (pijetore). E këshillova t’i shmangej asaj pune se atje mund të humbiste…nderin. Ajo qeshi dhe m’u përgjigj: “Kush pyet tani tek ne për nderin dhe moralin! Para të nxjerrim, ajo ka rëndësi!”
Por fjalën e kishim tek miqësia.Pata rastin dhe fatin të takohesha me shumë intelektualë shqiptarë, kryesisht poetë dhe shkrimtarë. Mjerisht kisha nxjerrë emër dhe unë se qënkesha “intelektual” dhe duke qënë i vjetër dhe njohës i gjuhës greke, shumë prej tyre kërkonin ndihmën time, madje më kishin kërkuar të ushtroja dhe detyrën e përkthyesit në një nga takimet më serioze të shkrimtarëve shqiptarë me ata grekë (Kishin ardhur nga Tirana Dritëro Agolli, Mojkom Zeqo, Alfred Uçi (të gjithë i admiroja) dhe disa të tjerë emrat e të cilëve nuk më kujtohet. Mua më lajmëroi Albert Zholi, gazetari i ri dhe aktiv të asaj kohe në Athinë, dhe si mësova më tej dëshirën për t’u takuar me mua kishte shprehur dhe Dritëro Agolli. Meqë u mësua se kisha njëfarë lidhje me disa intelektualë helenë sidomos me disa arvanitas, si ishte Aristidh Kola, Jorgo Marunga e të tjerë, nuk ishin të pakët ata që kërkuan ndihmën time. Nuk them se bëra ndonjë gjë të madhe, thjesht u qëndrova pranë, duke përfituar dhe unë shumë prej tyre. Sigurisht përparësi kishte paraqitja e letërsisë shqipe në Greqi, deri atëhere ishte i njohur vetëm Ismail Kadare (për përkthimin e tij kisha dhënë ndihmën time modeste), kurse Dritëro Agolli ishte njohur për librin e tij “Shoku Zylo..” Ishte e kuptueshme pra se më kërkuan të përkthej librat e tyre në gjuhën greke. Fillimisht përktheva romanin voluminoz i Agollit “Arka e djallit” të cilin e kreva pa shpërblim dhe kur ja paraqita shtëpisë botuese Pataqi, e cila kishte kërkuar përkthimin, më lajmëruan se libri ishte tepër I madh dhe, meqënëse libri shqiptar nuk shitej në Greqi, nuk mund ta botonin, prandaj më kërkuan të përktheja librin me tregime “Njeriu i mire” të cilit në Greqi i vumë titullin “Një grek i vogël në shtëpinë tone…” Edhe ky libër nuk shkoi mire, megjithatë pak më vonë më kërkuan të përktheja librin e një shkrimtarit të ri, Virion Graçit, që ksihte të bënte me emigracionin. Ishte romani “Të çmëndurit në parajsë…” As ky libër u shit si pritej, ndonse u rekllamua mire. Pas kësaj u betova se përkthim tjetër nuk do të bëja. M’u lutën Alfred Uçi, Mojkom Zeqo, Irakli Koçollari e të tjerë dhe unë refuzova butë duke u thënë se nuk mund të mirresha më me përkthime…Sigurisht komunikimi im me ta mbeti më kaq, se edhe takimet me ta qenë të rralla dhe vitet e fundit janë ndëprerë për arsye se edhe unë nuk kam udhëtuar në Tiranë prej disa vitesh. Megjithatë, për mua Dritëroi, Moikomi dhe Irakliu kanë mbetur miq të mire dhe besoj kështu të më konsiderojnë dhe ata,ndonse vitet e fundit nuk komunikojmë. Një intelektual tjetër që më ka lënë mbresa shumë të mira, ishte gjuhëtari,folkloristi dhe poeti dhe shkrimtarii Foto Malo. Njohja me të si dhe takimet e shpeshta më bënë të kuptoja se ishte një njeri me kulture të gjërë dhe njohës i shkëlqyeshëm të të dy gjuhëve:greqishtes (e cila ishte gjuha e memes) dhe shqipes. Në ato vite çdo shqiptar që dinte të radhiste disa shkronja, shkruante një libër veçse botimi tek shtëpitë botuese greke private kushtonin shtrrënjtë për xhepin e emigrantit. Të gjithë ankoheshin se pse nuk hapej një shtëpi botimi nga ndonjë shqiptar. Foto Malo vendosi t’u plotësonte këtë zbrazësirë duke shpresuar se edhe ai të mundte të nxirte bukën e gojës..Mjerisht “shkrimtarët” shqiptarë donin të qarkullonin librat e tyre…falas madje dhe ata që i kishin premtuar ta paguanin në fund nuk e bënë! Por Foto Malo shkruante dhe vetë. Përveç poezive dhe artikujve që botonte në gazetat shqiptare të emigracionit (pa shpërblim ngahera!) ai kishte bërë një punim serioz për filozofin e lashtësisë, Sokratis, si dhe një përmbledhje autobeografish për “Trembëdhjetë pena të argjëndta shqiptare” Ai më kërkoi mendimin tim për punimin që kishte të bënte me jetën e Sokratit dhe të Lashtësisë Helene, dhe pranoi të gjitha vërejtjet e mia me mirënjohje, ndonse punimi ishte sa origjinal aq dhe i mire. Megjithë përpjekjet që bëri që ta botonte në Athinë (e theksojmë se e kishte shkrojtur greqisht) asnjë shtëpi botuese nuk e pranoi… I indinjuar dhe i zhgënjyer nga “vendi meme” Fotoja u kthye në vendlindjen e tij, më sa di në Gjirokastër, dhe nuk di më asgjë se çka bërë dhe ç’bën…Ndërkohë mua më trokisnin në derë (më konkretisht më mirrnin telefon) dhe shumë më kërkonin t’u përktheja “kryeveprat” e tyre greqisht që të çudisnin lexuesin Helen! Refuzova pa diskutim. Bëra një lëshim të vogël dhe përktheva nga greqishtja në shqip (e theksoj: nga greqishtja në shqip) disa dokumenta dhe letërkëmbimi i Ismail Qemalit me politikanët grekë,në fillim të shekullit të kaluar, para se të shpallej Pavarësia e Shqipërisë, që paraqesnin interes të madh edhe për mua. Këto i kishte mbledhur Dionis Qirizidhis, i cili, me sa kam dëgjuar nuk mundi t’ i botonte se u sëmur rëndë…. Sigurisht shumë nga ata që më kërkonin t’u përktheja librat dhe unë refuzova “pushuan” menjëherë të më konsiderojnë mik!
Rasti më tipik është ky që më ngjau kohët e fundit-prandaj shkruhet ky shkrim! Mosha dhe sidomos syt e mi nuk më lejojnë të mirrem me përkthime te teksteve të gjata dhe, nga ana tjetër, si thamë më lart, i kam dhënë “besën vetes” të mos mirrem më me përkthime. Megjithatë rasti i fundit më ka brengosur e lënduar së tepërmi, aq sa edhe për pak sa nuk shkela betimin tim. Por mendova se tani shumë shqiptarë-intelektualë- kanë më shumë se njizet vjet në Greqi (kur erdhën ata unë kisha tridhjetë dhe konsiderohesha “specialist” i gjuhës helene dhe është e natyrëshme që edhe këta ta kenë mësuar gjuhën). Shqiptari meson shpejt gjuhë të huaj, dhe është vënë re se në Greqi shqiptarët e flasin më mire nga të gjithë të huajt e tjerë gjuhën greke. Madje akoma dhe në fillim paraqiteshin “përkthyes interesantë”, dikur dikush donte të përkthente,ose e përktheu, Migjenin greqisht, gjë që unë askurrë nuk do të guxoja ta bëja. Akoma disa ditë më pare pashë në mediat greke se si një “punëtor” shqiptar po përkthen arbërisht Kiki Dimullanë! Me fjalë të tjera nuk është vështirë të gjendet një përkthyes sot, prandaj unë vendosa të refuzoj të rifilloja një punë që e kisha lënë dhjetë-pesëmbëdhjetë vjet më pare. Nuk kam më as fuqi as edhe kurajo për krijime…
Gjatë gjithë kësaj kohe pra, megjithse u njoha me shumë gazetarë dhe shkrimtarë shqiptarë (të mos harrojmë gazetarin Frano Cakën, poeteshën Majlinda Zenelin, gazetarin Ramadan Bigza i cili më nxiti të shkruaja në gazetat e Tiranës dhe në ato të emigracionit, Robert Goro,Sonila Laço, Ira Londo e shumë të tjerë që mjerisht tani nuk më kujtohen),i vetmi që më qëndroi përherë pranë ishte dhe dua të besoj se është akoma, Abdurahim Ashiku. Ai shumë here më korrigjoi shkrimet e mia (me “ë” dhe “ç”) dhe për mjaft kohe ai më postonte shkrimet e mia në botimet elektronike ose në gazeta të ndryshme. Më nxiste të botoja librat (ose më mire shkrimet) e mia, por në këtë drejtim unë nuk i u binda, se nuk besoja as mundja t’i nënështrohesha botimeve private me pagesë.. Na është bërë zakon të takohemi njëherë në javë dhe të pimë nga një raki. Shumë here e cilësoj “mikun tim të vetëm” dhe e besoj këtë. Ai ka bërë një punë të madhe në emigracion, ka botuar gjashtë libra dhe dua të shpresoj se nuk do të ndalet këtu. Ndihem I mangët se nuk mund ta ndihmoj, jo se ma ka nevojën por ndihem borxhli ndaj tij. Por, miqësia, dua të besoj se nuk ka të bëjë me këmbime reciproke, por me besnikëri, sinqeritet dhe respekt të ndërsjellët.Prandaj, me këtë rast dua ta falenderoj edhe njëherë për miqësinë e tij, duke besuar se kjo do të vazhdojë për sa jetë na ka mbetur. Tani në vetminë që po kalojmë miqësia na duket e vyer, e shtrrënjtë…
Kristo Zharkalliu, 25 maj 2014, Athinë.

KONGRESI I PËRMETIT – KUVEND TURPI

May 25, 2014 by dgreca

Shkruan:Eugen SHEHU/
Në fund të vitit 1943 dhe fillim të vitit 1944,fatet e shqiptarëve ndodheshin të rrezikuar në disa drejtime.Por ndër rreziqet më të mëdha të shfaqura,ishin shpërbërja etnike prej parrullave demagogjike të komunizmit,i cili,po „promovonte“ diktaturën e vet,si edhe vëllavrasjen e inicuar prej udhëheqësve të klikës bollshevike shqiptare në bashkëpunim me Dushan Mugoshën dhe kompani sllavokomuniste.Kuvendi Kombëtar,i mbledhur në Tiranë më 16 tetor 1943 i dha lëvizjes nacionaliste impulse të reja,por edhe kjo lëvizje,që në momentet e para të rritjes së saj,në kohë dhe në hapsirë,u gjend e qëlluar pas shpine prej komunistëve shqiptaro-jugosllave.Dislokimi i ushtrisë gjermane në territorin e Shqipërisë etnike,u duk se shuajti për një farë kohe mëritë etnike,të cilat vite më parë sihin shfaqur dhunshëm.Duke patur të qartë qëndrimin e forcave gjermane në Shqipëri,ishin nacionalistët të parët,të cilët ndërmuarën një varg bisedimesh me shtabin ushtarak të RAIHUT TË TRETË,për ballkanin,në paramendim për të mos shkaktuar dramë fizike she shpirtërore kombit shqiptar.Dhe rrezulltatet e këtyre bisedimeve ishin të dukshme.Qeveria shqiptare,e dalë prej kuvendit historik të tetor-nëndorit 1943,në Tiranë,formoi modelin e parë të Shqipërisë Etnike si në pikpamje politike ashtu edhe administrative.Është e trishtueshme të mendojë logjika e njeriut të shëndoshë,se si këta burra me ndjenja të kulluara shqiptare u quajtën për decenie me radhë „kollaboracionistë“,ndërkohë që ata ngritën shkollat shqipe,administratë,vendosën rregull e qetësi,deri siguruan me ushtri kombëtare të armatosur,kufijtë etnike të Shqipërisë.Dhe duhet të mos harrojmë,këta nacionalistë u quajtën „tradhëtarë“,vetëm e vetëm pse i vunë kufirin tek duhej,malazezëve,serbosllavëve,sllavomaqedonasve e bullgarëve,pa përmendur këtu edhe në vise të
Çamërisë po lulzonte gjuha shqipe,derisa komunistët shqiptarë bënin flirt dhe pazare me sllavokomunistët për marrje pushteti e ndarje të trojeve shqiptare,duke shkaktuar dhe luftëm civile.
Në janarin e vitit 1944,shefi i ushtrisë së RAIHUT për Ballkanin,Nojbaher,zhvilloi disa biseda me kryetarin e regjencës së asaj kohe,Mehdi Frashërin,lidhur me probleme e vështirësi që dilnin përpara administratës shqiptare.Mendimi i Nojbaherit dhe përgjithsisht i komandës gjermane për ballaknin,ishte që në krye të qeverisë shqiptare,të ishin atdhetarë sa ma të shquar,dhe mundësisht të pa mpleksur në grupime të veçanta politike,ngase në këtë mënyrë edhe vendimmarrja e tyre do të ishte e drejtë dhe paanshme,në ato situata delikate.I mirëinformuar për tri kahjet e lëvizjes çlirimtare,Balli Kombëtar,Lëvizja e Legalitetit dhe Partia Komuniste,Nojbaheri,në një telegram dërguar Ministrisë së Punëve të Jashtme gjermane,duke folur mbi luftërat dhe idetë e Ballit Kombëtar do të shprehej pos të tjerave :“Ndonëse në grupime të shumta,ata dallohen gjithmonë për vendosmërinë,në luftën e përbashkët kundër partizanëve të kuq“.( Arkivi i Institutit të Historisë – Tiranë.Dokumente Diplomatike gjermane,Telegram i Nojbaherit më 29 janar 1944,T.120/340)
Nga ana tjetër edhe grupimi politik Lëvizja e legalitetit,kishte filluar të konsolidohej.Në fillim në Tiranë,Krujë e Mat,por më pas edhe në Lezhë,Shkodër,Lurë e Dibër,formacionet legaliste që inspironin për monarkinë kishin filluar të organizohen e të drejtohen prej ish kuadrove të ushtrisë kombëtare shqiptare.Këto formacione komandoheshin në tërësi prej trimit dhe udhëheqësit të mençur kolonel Abaz Kupit,i njohur në krejt Shqipërinë e mesme për rezistencën e shkëlqyer antiitaliane.Nga kjo pikpamje,formacionet legaliste në disa raste kishin manifestuar një unitet më të madh veprimi,karshi atyre të Ballit Kombëtar.Edhe qeveria atdhetare e Rexhep Mitrovicës,si edhe ajo e Fiqri Dines,duke njohur shpirtin e vendosur të legalistëve kundër komunizmit të importuar nga stepat ruse,thirrën mjaft nga personalitetet politike.Ata ishin të bindur se vetëm një bashkëpunim i ngushtë i Ballit Kombëtar me Legalitetin mund të çonte në ruajtjen e ekuilibrave aq të brishtë politike,të fillim vitit 1944,në ballkan.Natyrisht ky bashkëpunim i ngushtë i dy krahëve të nacionalizmit shqiptar,nuk mund të kalonte pa u vënë re prej klikës komuniste të Tiranës.Në një prej telegrameve sekrete të komunistëve të qarkorit të Tiranës,pos të tjerave,i bëhej me dije Komitetit Qendror të PKSH-së se ;“Ditët e fundit po vemë re,se gjithë kuadrot e vjetër,at që kanë shërbyer në një mënyrë ose në mënyrë tjetër në administratën e Zogut,tanë janë thirrur të punojnë në administratën „tradhëtare“.(Arkivi Qendror i shtetit-Tiranë.Fondi 14,dosja 15, fleta 10 ).
Ndërkaq për klikën Komuniste të Tiranës ( tashmë e provuar katërcipërisht se çdo udhëzim e merrte prej Beogradit) kishin lindur dyshime të mëdha mbi lidhjet që Balli Kombëtar dhe legaliteti kishin me Anglinë dhe Amerikën,shtete të cilat,ndonëse të rreshtur në barikadë të kundër me Gjermaninë,simpatizonin lëvizjen nacionale shqiptare.Madje në arkivat e ministrive të jashtme të këtyre dy shteteve,ndodhen një varg korespondencash lidhur me kufijtë etnike shqiptare të diplomatëve angloamerikane me udhëheqës nacionalistë shqiptar.Mendoj se nuk mund të jetë e rastësishme,që,në nëndorin e vitit 1943,në vendin e quajtur Karaburun,në afërsi të Vlorës,zbarkuan disa misionarë të OSS amerikane ( office of Strategic Services – Zyra e shërbimeve strategjike). Me të mbërritur në tokë,misioni amerikan lidhet përnjëherë me komandën e Ballit Kombëtar,pra një ndikim tejet të padiskutueshëm në jetën politike të kohës.Veçanërisht është i njohur bashkëpunimi i misionarëve amerikanë me heroin e Ballit Kombëtar,avokatin e shquar Skender Muço,i cili i spiunuar prej komunistëve,në verën e vitit 1944 do të pushkatohej prej gjermanëve.Nëpërmjet Skënder Muços dhe bashkëpuntorëve të ngushtë të tij,misionarët amerikanë mbanin lidhje të vazhdueshme me krerët udhëheqës të Ballit Kombëtar e sidomos me Mid’hat Frashërin.Gjithashtu,po nëpërmjet këtij misioni Balli Kombëtar,bënte të qartë qëndrimin e vet poltik,për Shqipërinë Etnike dhe zhdukjen e sëmundjes komuniste,si edhe veprimet ushtarake të ndërmarra pas prishjes së marrveshjes së Mukjes.
Nga ana tjetër,në marsin e vitit 1944,qeveria angleze,duke paraparë ndikimin e fuqishëm në popull të Lëvizjes Legaliste,dërgoi pranë udhëheqësit të kësaj lëvizjeje,Abaz Kupit,një mision ushtarak,i cili do të ndihmonte sa të mundete nacionalistët monarhist.Misioni ushtarak përbëhej prej nënkolonelit Bill Maklin,majorit Xhulian Emeri,kapiteni Devid Smajli dhe ushtarak të tjerë të gradave të ulta.Sipas dëshmive të vetë këtyre oficerëve madhorë,ata shpresonin tek nacionalistët shqiptarë se këta do të mund t’i kundërviheshin me të gjitha forcat mortajës komuniste.Me dhjetra telegrame të Maklinit,për ministrin e jashtëm britanik Antoni Iden,dëshmojnë pikërisht këtë shpresë.Por dalëngadalë,ata filluan të gjykojnë se lufta vëllavrasëse e nxitur nga Beogradi do të përfundonte tragjikisht në favor të komunistëve shqiptar,për të vetmin fakt se,si Balli Kombëtar edhe Lëvizja e Legalitetit,në këtë drejtim tregoheshin të matur,duke u shmangur se më shumë kësaj lufte.Vetëm dy muaj pas ardhjes së misionit ushtarak britanik në Shqipëri,u vu re një afrim i madh i parisë së Dibrës,Shkodrës dhe Mirditës,rreth Abaz Kupit.Këtu nuk është fjala tek ndonjë armatim i lehtë apo veshmbathje dhuruar tek misionarët britanik,se sa tek ajo shtjellë nacionalsite që po konfigurohej në ujërat e turbullta politike të pranverës së vitit 1944.Klika Komuniste e Tiranës, nëpërmjet të dërguarve të Beogradit,bëri çmos të tërhiqte vëmendjen e Fuqive Aleate,lidhur me këto misione pranë Ballit dhe Legalitetit,ngase ajo nuk dëshironte bashkim me këto rryma nacionaliste por synonte vetëm vëllavrasjen, e projetuar,në qendrat sllavoortodokse.Por zëri i nacionalçlirimtarëve, pak dëgjohej në ato momente,kur ende fati i luftës midis Gjermanisë dhe Bashkimit Sovjetik,nuk qe vendosur.Dhe pikërisht në këto momente,kur Balli dhe Legaliteti gëzonin reputacion në popull,kur njësitë luftarake të tyre e patën thënë fjalën sidomos në luftën kundër okupatorit italian,kur kishin përkrahjen e angloamerikanëve,disa nacionalistë me peshë në jetën politike shqiptare menduan për një qeveri shqiptare në mërgim, e cila pa dyshim të udhëhiqte vendin drejt botës së civilizuar,duke prerë me thikë,marëdhëniet „vëllezërore“ me sllavët,armiqtë tanë të përjetshëm.Kanë qenë këta nacionalistë,të cilët,menduan se kjo barrë mund ti ngarkohej vetëm Ahmet Zogut,mbretit të shqiptarëve,i cili e pat lënë atdheun më 7 prill 1939,duke dashur të kursejë gjakun e bashkëkombasve të vet.
Në këtë mënyrë,pas disa veprimeve energjike të nacionalsitëve shqiptarë,Ahmet Zogu,në 5 maj të vitit 1944,u takua me ish ministrin britanik në Shqipëri,A.Rajen.Në këtë takim duke u ndalur në ardhmërinë e kombit tonë,Mbreti i Shqiptarëve i propozoi Rajenit,çështjen e krijimit të një qeverie shqiptare në Londër.Sipas dokumentave angleze,Rajen i dha shpresë Mbretit Ahmet Zogut se kjo nismë do të zgjidhej shpejt.Por Mbreti i Shqiptarëve pati gjetur përkrahje edhe në Shtetet e Bashkuara të Amerikës.Edhe këtu,ish ambasadori amerikan në Tiranë,C.Hortz,i cili e njihte mirë atdhetarin dhe antikomunizmin Ahmet Zogu,mblodhi rreth vetes mjaft nacionalistë shqiptarë dhe krijoi „Komitetin Shqiptar të Çlirimit“.Ky komitet,me anë të disa telegrameve e memorandumeve iu drejtua në majin e vitit 1944,qeverive të Fuqive Aleate,me kërkesën për „një qevri shqiptare në mërgim me kryetar Ahmet Zogun“.(Arkivi i Institutit të Historisë-Tiranë, Dokumente të Diplomacisë Angleze.Fo 371 / 43559.PRO ).
Ishin pra të gjitha këto lëvizje politike të nacionalizmit shqiptar,të cilat,i frikësuan komunistët e Tiranës e Beogradit,ata i frikësonte ideja e përfshirjes së vendeve të tyre në gjirin e perëndimorë,për faktin se do t’u ikte pushteti nga duart,ku komunistëve shqiptarë mundej tua siguronte vetëm Beogradi e Moska,pasi që kishin dhënë peshqes sllavëve më se gjysmën e Shqipërisë në këmbim me pushtetin e përgjakur që e morën më pas,dhe që të mos ndodhte kjo,pra humbja e pushtetit të pamerituar,patjetër duhej vendosur diktatura komuniste.Arsyet pse u mbajt Kongresi i Përmetit,tek embramja,janë spjeguar fare qartë dhe në mënyrë cinike prej historiografisë komuniste shqiptare andej e këndej trojeve etnike,nga pseudo historian që i kanë shërbyer ideologjive envero-titiste.
Ja çfar thuhet në një botim të Institutit të Studimeve marksiste leniniste të Tiranës së kuqe,pikërisht në vitin 1989,atëhrë kur në Evropën Lindore komunizmi po kryqëzohej ; „Synimi kryesor i angloamerikanëve ishte të pengonin me çdo kusht krijimin në Shqipëri të shtetit të demokracisë popullore,“shtetin komunist“,siç e quanin ata,çastet që kalonte vendi ynë në pranverën e vitit 1944,Partia Komuniste i vlersoi si vendimtare për fatin e revullucionit popullor në Shqipëri… Në kushtet konkrete,Komiteti Qendror,përcaktoi si hallkë kryesore forcimin e mëtejshëm dhe ligjësimin e plotë të pushtetit të këshillave nacionalçlirimtare,si i vetmi pushtet i ligjshëm i popullit shqiptar..“
(Historia e Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare e Popullit Shqiptar“1939-1944,vëll.IV.fq30)
Më 15 maj të vitit 1944,me porosi direkte të të dërguarit jugosllav në Shqipëri,u mbajt një plenum i jashtëzakonshëm i Partisë Komuniste Shqiptare.Plenumi u mbajt në fshehtësi të plotë,në malësitë e Skraparit,në jug të Shqipërisë,kinse për të miratuar mbajtjen e Kongresit të Përmetit.Por në plenum,nuk ka patur shumë diskutime rreth këtij kongresi,ngase siç është thënë prej krerëve komunist,aty do të vendoseshin themelet e bollshevizmit,i cili,do t’u sillte shqiptarëve„ lumturinë“.Për më tej,kreu i komunistëve E.Hoxha nuk mungoi të deklaronte pas pallavrave të tjera edhe atë se :
„Nga ana tjetër formimi i qeverisë provizore,do të jetë një grusht kundër çdo tentative të reaksionit të jashtëm dhe të mbrendshëm për formimin e një qeverie reaksionare,qoftë nën Zogun,qoftë ndonjë qeveri tjetër pseudodemokrate“.(E.Hoxha,Vepra-Vëllimi 2, Tiranë 1984 , faqe 279 ).
Në këtë plenum famëkeq,nuk munguan të hidhnin baltë edhe mbi lëvizjen nacionaliste.Klika komuniste e Tiranës,kishte hartuar faqe të tëra kundër veprimtarisë së Ballit Kombëtar dhe Legalitetit,duke mohuar plotësisht luftën e tyre kundër okupatorit dhe duke i quajtur vegla të verbërta në duart e angloamerikanëve.Për më tej,vlen të thuhet se E.Hoxha,goditi në këtë plenum edhe vetë Sadik Premten,një prej komunistëve me potencial shqiptar i cili,po ndërrmerte nismën për krijimin e Partisë Komuniste të Vërtetë,duke dashur të fraksionojë lëvizjen komuniste, e cila ishte lidhur pas çeres sllave.Tërbimi me të cilën krerët komunistë,ju vërsulën në këtë plenum,mikut të vjetër të tyre,tregonte qartë se ata nuk mund të toleronin askend që i ndante ata me sllavët e „vëllezëruar“ por dhe ata që ëndërronin të ndanin pushtetin e diktaturës së proletariatit.Ndaj qershori i vitit 1944,sipas metodave staliniste,u kthye në muaj sulmi për të zgjedhur përfaqsuesit për në Kongresin e Përmetit,merrej vesh lehtë se çfar mund të ishin këto përfaqsues kur ballistët dhe legalistët dhe tjerë shqiptarë të cilët në bindjet e tyre politike nuk mund të rreshtoheshin së bashku me „nacionalçlirimtarët“,përkundrazi ishin shpallur armiq,merrej vesh lehtë se në fund të fundit,këta mjeranë,mund të përfaqsonin vetëm pjesën e gënjyer të popullit shqiptar e cila ëndëronte parajsën komuniste,pushtetin dhe privilegjet që do ti „gëzonin“ më pas.
Përgaditjeve për në Përmet,Partia Komuniste Shqiptare,sipas modeleve jugosllave,u shtoi edhe një dozë propagande, e cila të kujton ende sot sentencën e vjetër ku „ prej shum gënjeshtrave diçka ngel“.Propagandistët bollshevik,sidomos në Përmet e rrethina,u flisnin në fshehtësi fshatarëve për të ardhmen e „lavdishme“ të këshillave nacionalçlirimtare,si themele të diktaturës së proletariatit.Ndërsa në një prej traktateve të shpërndara prej komunistëve të qytetit të Korçës,pos lavdatave që i thurrej PKSH-së,shkruhej tekstualisht ; „Popull,burra,gra,të rinj e të reja. Mblidhuni në mitingjet e gjëra,të organizuara në këshillat nacionalçlirimtare,për të zgjedhur delegatët për në Kongresin Antifashist Nacionalçlirimtar.Ky kongres ka për të na dhënë Këshillin Antifashist Nacionalçlirimtar dhe qeverinë tonë provizore, e cila do të na çojë nga fitorja në fitore“.( Arkivi Qendror i shtetit – Tiranë, Fondi 240 , dosja 18 , fleta 10 ).
Kongresi në fjalë filloi punimet në qytetin e Përmetit , më 24 maj 1944.Masat e marra nga shtabi i ushtrisë nacionalçlirimtare shqiptare ishin tejet të mëdha.Gati pesë brigada sulmuese luftarake,ishin vënë në ruajtje të kongresit,nga frika e ndonjë sulmi gjerman të mundshëm.Është qesharake të lexosh në historikun e luftës nacionalçlirimtare shqiptare se pushtuesit gjerman,gjoja qenkan munduar shumë por se paskën gjetur dot vendin ku mbahej kongresi !!!.Madje nuk paskën zbuluar gjë as aeroplanët zbulues gjerman ( me një teknologji dhe eksperiencë aq të madhe),ndërsa se ku mblidhej kongresi e dinin me mijëra nacionalçlirimtarë shqiptarë,ku 95 përqindi i tyre ishin analfabetë.Pa dashur të analizoj në përgjithsi vendimet “historike” të këtij kuvend turpi,nga një lexim nxitimthi të tyre,bindesh për demagogjinë komuniste.Që në fillim të diskutimeve të para,u goditën fort Balli Kombëtar dhe Lëvizja e Legalitetit,kinse kishin bashkëpunuar vazhdimisht,me të gjithë okupatorët.Mandej sulmi vazhdoi edhe kundër angloamerikanëve,të cilët,në çdo moment deri atëherë ishin në krah të nacionalistëve shqiptarë.Mirëpo e vërteta është se,në prag të kongresit të Përmetit,shtabi i Përgjithshëm i Ushtrisë nacionalçlirimtare i ka patur kërkuar Anglisë,që të dërgonte përfaqsuesin e saj në këtë kongres,por qeveria Britanike i ishte përgjigjur negativisht,madje i kish quajtur këtë kuvend të paligjshëm.Një ftesë të klikës së Tiranës së kuqe e injoruan edhe SHBA-të,ndërsa Bashkimi Sovjetik,ndonëse e pranoi ftesën,vetëm në muajin gusht 1944,dërgoi pranë Shtabit të Përgjithshëm të Ushtrisë Nacionalçlirimtare shqiptare,një mision të vetin ushtarak.Dhe një ndër vendimet më të turpshme të Kongresit të Përmetit,ishte padyshim,ai që vendoste kinse me vullnetin e popullit,që mbreti Zog,të mos kthehej në Shqipëri.Në këtë mënyrë,nacionalçlirimtarët shqiptarë,sanksiononin në mënyrë krejt arbitrare një të drejtë legjitime të Mbretit të Shqiptarëve,por edhe të mijëra përkrahësve tij,anekend viseve Etnike të Shqipërisë.Ky vendim,shoqërohej nga një propagandë tejet bollshevike,e cila,shpërfillte të vërtetat e mëdha historike,duke dashur të hedhë baltë mbi tiparet atdhetare të burrit të Matit, e të kombit shqiptar.Së bashku me moslejimin e kthimit të Mbretit Zog,në Atdhe,kongresi i Përmetit vendosi :”Të mos njihet asnjë qeveri tjetër,që mund të formohet brenda ose jashtë Shqipërisë,kundër vullnetit të lirë të popullit shqiptar,të cilin e përfaqson vetëm këshilli Antifashist Nacionalçlirimtar”.( Dokumente të organeve të larta të pushtetit revullucionar,nacionalçlirimtar.1942-1944-Tiranë 1962,fq.157).
Sipas këtij paragrafi,nënkuptohet lehtë se populli shqiptar mund të shpaloste idealet e veta,vetëm nëse kishte për idhull,këshillin nacionalçlirimtar.Në të kundërt,ballistët,legalistët,apo çdo lloj përkrahësish të grupimeve të tjera politike,nuk kishin asnjë të drejtë.Në emër kinse të demokracisë popullore,dhë më shumë se gjysmës së popullit shqiptar,në këtë mënyrë,u mohoheshin të drejtat themelore të tyre.Anipse,në ditët e Kongresit,përmendeshin shumë dokumenta siç ishin edhe ajo e Kartës së Atllantikut ( ku shumica e nacionalçlirimtarëve analfabet,as që e kuptonin thelbin e saj), në mënyrë tejet barbare kuvendi në fjalë shkelte të drejtat e shqiptarë.Kjo sepse Këshilli Antifashist Nacionalçlirimtar,si organ i dalë nga kongresi,kishte jo vetëm legjitimitetin,por edhe të drejta të pakufizuara juridike,me ç’rast ligjësohej jo vetëm bollshevizmi si ideologi por edhe dhuna që do të përdorej për ta rrënjosur ate,më saktë kundërvënia e gjysmës bollshevike të shqiptarëve ndaj gjysmës tjetër me bindje nacionaliste.Me këto vendime varrosej përfundimisht demokracia e vërtetë,perëndimore,në shtetin amë,dhe njëherit aprovohej hapur strategjija antishqiptare sllavoortodokse që imponohej,për vazhdim dhe ashpërsim të një lufte vëllavrasëse mes shqiptarëve.Regjimi politik i ardhshëm,ishte i përcaktuar prej klikës së kuqe të Tiranës dhe çdo kundërshtim ndaj këtij regjimi do të ishte me pasoja të rënda për ata që do të shfaqnin ide antibollshevike.Konstituimi i diktarurës komuniste,niste kësisoj faqet e asaj strategie të madhe shqiptare,që pat nisur një vit më parë,pas shpalljes së “tradhëtisë” së Mukjes.Tërësia e normale të së drejtës,që kinse buronin nga vendimet e kongresit të Përmetit,parashihnin si kusht të domosdoshëm,unitetin legjislativ me ate egzekutiv të pushtetit,ose e thënë më thjesht,modelonin egzaktësisht pushtetin e sovjetëve.Ndonëse shumë prej nacionalçlirimtarëve,(përfaqsues të popullit në këtë kuvend) nuk i kanë njohur fare të zezat e pushtetit të sovjetëve,përsëri ata kanë votuar këtë terror të kuq dhe turpi rëndon ende mbi ta.Në kuvendin në fjalë,regjimi monarkik,ndonëse i kishte ende të freskëta gjurmët e veta fisnike,u anatema me lloj lloj shpifjesh,ç’ka nënkuptonte frikën e nacionalçlirimtarëve ndaj epërsisë së atij regjimi kundrejt pushtetit të sovjetëve.Madje në mënyrë të dukshme,pos të tjerave,në deklaratën përfundimtare të Kongresit,thuhej tekstualisht ; “Me anën e delegatëve të tij,populli shqiptar,shfaqi në Kongresin e Parë Antifashist Nacionalçlirimtar,dëshirën dhe vullnetin që të krijohet një rregull i ri,që të jetë garancia e shëndoshë për të nesërmen,ku të triumfojë demokracia dhe ku të mos ketë mundësi të përsëritet regjimi i Zogut”.(“dokumente të organeve të larta të pushtetit revullucionar nacionaçlirimtar 1942-1944,Tiranë 1962,faqe 155).
Do të duhej të kalonin shum vjet që shqiptarët të mësonin në të vërtetë çfar ishte monarkia dhe çfar “demokracia popullore” komuniste.Faktet janë kokëforta.Në monarkinë e Mbretit Zog,kishte disa parti,kishte liberalizëm idesh,kundërshtarët politik të Zogut ishin deri ministra,ndërsa në parllament edhe deputeti më i fundit i kërkonte llogari Mbretit.Ndërsa “demokracia popullore” komuniste alla sovjete,nuk lejonte dy parti.Vetëm një parti do të udhëhiqte shqiptarët,ajo bollshevike.Të tjerët,ata që kanë bërë plane për parti të tjera kan qenë pushkatuar,janë varur me litar,apo janë dënuar të vuajnë nëpër golgotën e urryer,nëpër burgjet e kampet e përqëndrimit,shumica edhe tërë jetën e kanë kaluar në te,ndërsa mes të burgosurve tashmë dihet se ka pasur që kanë vuajtur dënimin edhe nga 40 vjet burg e internim.Tashmë dihet se po të kishe bëlbëzuar nëpër dhëmbë emrin e diktatorit, e jo më ti kërkoje llogari apo të kritikoje,është ditur se çfar dreqi të gjente.Makina e verbër e diktaturës së proletariat në shtetin amë,rrëmben me dhjetra mijëra jetë njerëzish,ndërkohë që në kohën e Mbreti Zog, i dërgonte kundërshtarët e tij në Amerikë apo Francë,që të mbronin nderin e kombit të tyre,pamvarsisht se çfar bluanin në kokë për Mbretin e Shqiptarëve.
Duke atakuar dretëpërsëdrejti Anglinë dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës ,Kongresi i Përmetit,vuloste përfundimisht prirjen e klikës komuniste të Tiranës për të vendosur sovranitetin e popullit të vet si peng i marrëveshjeve të fshehta me sllavët dhe midis sllavëve.Këtë e vërtetoi më së miri,konferenca e Jalltës më 1945.Paradoksalisht,shqiptarët,të cilët u gjendën në gjirin e Evropës gjatë monarkisë,tashmë të dhunuar prej udhëheqësve të vet,i largoheshin këtij qytetërimi duke përqafuar demokracitë esperimentale aziatike,ose më saktë,ecnin symbyllurazi drejt zvetnimit shpirtëror të tyre.”Politika e jashtme e përpunuar nga PKSH,gjatë luftës nacionaölçlirimtare,që u afirmua si politika zyrtare e shtetit të ri shqiptar,në vendimet historike të Kongresit të Përmetit,shprehte në mënyrë më të plotë vullnetin e popullit shqiptar,për të mos lejuar asnjë ndërhyrje në punët e brendshme të Shqipërisë”. ( Historia e Luftës Antifashiste Nacionalçlirimtare e Popullit shqiptar 1939-1944”,Tiranë 1988 , faqe 65 ).
Mos ndërhyrja në punët e mbrendshme,(imperialistët Amerikan,Anglez e Gjerman,që i konsideronte diktatura enveriste bollshevike)në të vërtetë i shkaktoi shtetit amë një izolim dhe mjerim fatal,por në fakt ishte e lejuar politika ruso-serbe.Madje teli me gjëmba i vënë mbrenda territorit dhe kombit shqiptar,në mbi pesë decenie me radhë,u shkaktoi shqiptarëve,tragjedinë më të madhe.Sot,vërtetë ky tel gradualisht po zhduket fizikisht,por ai do ti rrethojë shqiptarët e shtetit amë edhe decenie të tëra.Këtë e kanë dëshmuar edhe vrasjet në kufi me sllavomaqedonasit kriminel,krimet të tilla kanë bërë edhe serbët e grekët sa herë atyre iu mtekej,por edhe qindra e mijëra të mbajtur pranë birgjeve italiane e të fundosur në ujërat e Adriatikut,duke tentuar të kapin një copë qielli lirie,apo një mundësi për sigurimin e një kafshate buke të gojës.Në këtë kontekst,Kongresi i Përmetit mbetet një turp i botës shqiptare,ky turp kombëtar,do të jetojë për aq kohë,sa shqiptarët të mblidhen njëzëri e të flakin tutje ato vendime famëkeqe,duke flakur përgjithmonë reminishencat e urryera bollshevike evero-titiste.Ne shqiptarët jashtë gjirit të shtetit amë mbrenda pak kohe tri herë u përgjakëm,por edhe do të përgjakemi.Në një pjesë të Shqipërisë (Kosovë) hoqëm qafet pushtuesit serb,pjesën tjetër sllave filluam ta edukojmë të na respektojë,por e keqja është se,në Tiranë janë prezent ende demonët e sllavizmit dhe kjo deri sa kokëfortsia politike shqiptare vazhdon,të mos shkunde nga shpatullat e veta turpet që na i ka lënë trashigimi,e një turp i tillë si shumë të tjera është edhe ky i Përmetit.
Bern-Zvicër

PO AFROHET QERSHORI…..

May 22, 2014 by dgreca

Nga Frank Shkreli/
….Kurë Bashkimi Europian (BE) do të marrë vendimin për statusin e vendit kandidat për Shqipërinë. Thuhet se rruga është e qartë. Thuhet gjithashtu se Shqipëria gjatë viteve të fundit ka bërë përparim dhe ka ndërmarrë reforma që janë kusht i anëtarsimit në BE. Udhëheqsit shqiptarë, të pozitës dhe opozitës, deklarojnë në intervista dhe deklarata të ndryshme se janë në favor të antarësimit të Shqipërisë në BE, dhe nga çdo takim me udhëheqës të ndryshëm europianë, dalin duke thënë me entuziazëm se morën mbështetjen e tyre për antarësimin e Shqipërisë në Bashkimin Europian. Ndërsa udhëheqsit europianë gjithnjë këmbëngulin se po ata absolutisht janë në favor të antarësimit të Shiqpërisë në BE, por shtojnë se topi është në fushën e klasës politike shqiptare dhe se vetëm ajo mund të zgjidhë problemet dhe sfidat dhe të ndërmarrë reformat e identifikuara nga BE. Ndër kryesoret, lufta kundër korrupsionit dhe krimit të organizuar, reformat e gjyqësorit dhe në ato në administratë, si dhe çështja e pronës por edhe e të drejtave të njeriut, përfshirë të drejtat të ish-të-përndjekurve politikë në përputhje me vendet e tjera ish-komuniste, tani anëtare të BE-së. Por mbi të gjitha, sipas Bashkimit Europian, pengesa kryesore vazhdon të jetë mungesa e një dialogu të qytetëruar midis pozitës dhe opozitës, gjë që vihet re në çdo diskutim midis dy palëve – sidomos kjo mungesë dialogu të qytetëruar është venë re dhe është dëshmuar në të gjitha seancat e Kuvendit shqiptar të periudhës post komuniste. Gjatë viteve, Bashkimi Europian nepërmjet përfaqsuesve të tij i ka bërë thirrje klasës politike shqiptare që të heqë dorë nga atmosfera “aktuale politike konfrontuese” dhe që si qeveria ashtu edhe opozita të sigurojnë që “procesi (i integrimit europian) të mos dalë nga udha”.
Tani, përballë gjithë kësaj historie lindë pyetja se a është me të vërtetë kjo klasë politike serioze dhe e interesuar për antarësimin e Shqipërisë në Bashkimin Europian? E duan të gjithë statusin e vendit kandidat në Qershor, apo vetëm kanë “fjalët e mira e gurët në strajcë”, duke mos qenë të sinqertë me të huajtë, por mbi të gjitha, duke mos qenë të sinqertë as me popullin e vet?
A ekziston dëshira dhe vullneti i tyre për të parë vendin e vet në një rrugë të mbarë pjekurie politike dhe zhvillimi ekonomik modern, bazuar në drejtësi shoqërore? A kanë politikanët shqiptarë ndjesi të mjaftueshme atdhedashurie që këtë dëshirë dhe ëndërrën shekullore të Kombit shqiptar – që Ai më në fund të zëjë vendin që i takon në radhët e kombeve europiane – ta këthej në një vrull të vendosur veprimtarie dhe bashkpunimi politik, për realizimin e kësaj ëndërre?
Nëqoftëse antarësimi i Shqipërisë në këtë periudhë të historisë së kombit, është një prioritet kombëtar, ashtu siç kanë deklaruar shpesh të gjitha palët politike në Shqipëri, dhe nëqoftse sa për sy e faqe, ekziston një konsensus kombëtar për arritjen e këtij objektivi madhor, a ekziston me të vërtetë baza morale shoqërore dhe vullneti politik, mbi interesat personale politike dhe partiake, për të kurorëzuar më në fund këtë vepër të interesit kombëtar dhe si e tillë vepër atdhedashurie?
Sot flitet shumë se cilët janë heronjtë e vërtetë të kombit shqiptar të cilët duhet të adhurohen, e cilët janë heronjtë e rrejshëm të kombit të këtyre 100-viteve kaluara. Cilëve duhet tu ndërtohet përmendore e cilëve duhet tu prishet përmendorja. Ky çast historik ka nevojë për heronjë të vërtetë. Jo heronjë të luftës e të pushkës. Sepse nuk nevojitet që të bëhesh hero në luftë, sepse sot fatbardhsisht kombi nuk përballet me luftë. Por ama ka nevojë për guxim, atdhedashuri dhe trimëri të njëjtë si në luftë. Por ky mund të jetë momenti i juaj historik – i të gjithë klasës politike – i vlerësimit të punës të të gjitha palëve, sipas BE, nëse me të vërtetë e dëshironi antarësimin në BE si një objektiv i interesit kombëtar. Po të dëshironi të bëheni heronjë modernë të kombit shqiptar, duhet që në këtë çast të historisë të leni mënjanë grindjet politike dhe të përjetësoni veten në historinë e sotëme dhe të ardhëshme të Shqipërisë dhe të kombit shqiptar. Ndërtoni vetes një përmendore! Kryeni këtë vepër madhore. Bëni lavdi vetes, Shqipërisë dhe rilindasve të vërtetë të Kombit. Bënje kombin shqiptar pjesë të Europës dhe mos e lini atë mbi kapërcyell, midis influencave sllavo-ruse e turko-greke, të destinuar si peshk moçalesh në ujrat e turbullëta politike të Ballkanit. Mos e lejoni këtë! Është në duartë tuaja.
Kombi shqiptar, si asnjëherë në historinë e vet, ndodhet sot në prag të një shpërthimi pozitiv të shqiptarizmit, të një vetëdijeje dhe të mundësive të vërteta për të shpërthyer si asnjëherë më parë dhe për të kapërcyer shekujt dhe dekadat e errëta të ideologjive të huaja që donin t’ia shtryllnin jetën dhe t’ia merrnin frymën historisë dhe trashëgimeve të arbërit dhe ta zhduknin kombin shqiptar nga faqja e dheut. Doni e s’doni — me vullnet ose pas vullnet — ju klasa politike e sotëme, aty në atë karrigë u ka venë zgjedhësi shqiptar dhe historia — prandaj ju jeni protagonistët e historisë kombëtare sot, ju jeni ata që e kini në dorën tuaj t’i hapni kombit shtigje dhe fate të reja.
25 vjet pas rënjes ssë komunizmit, duhet të ketë perënduar koha e grindjeve politike dhe e interesave të cekëta politike e partiake. Ka ardhur koha e veprimit dhe e bashkpunimit për të bërë të mundur dhënjen e statusit të vendit kandidat, të antarësimit të Shqipërisë në Bashkimin Europian. Mos lejoni që të përendojë dielli shqiptar në lindje. Kaloni kapërcellin dhe zhdukni kufijtë dhe muret që gjithmonë e kanë ndarë kombin shqiptar nga Europa dhe nga Perëndimi.
Siç u tha më lartë, Bashkimi Europian vazhdimisht, si kusht thelbësor ka bërë thirrje për zhdukjen e “Klimës aktuale politike konfrontuese, e cila minon arritjet e deritanishme të Shqipërisë.” Edhe njëherë, “Ju, qeveria dhe opozita bashkë, duhet që sipas BE-së “të siguroni që procesi të mos dalë nga udha.” Ky ka qenë dhe vazhdon të jetë edhe qëndrimi dhe mesazhi i zyrtarëve të Shteteve të Bashkaura në deklaratat e tyre dhe në takimet që ata kanë zhvilluar dhe zhvillojnë me zyrtarët më të lartë të shqiptarë. Njëherazi kjo është edhe dëshira e madhe e shqiptarëve kudo në diasporë të përhapur në të gjitha kontinentet, por sidomos është dëshirë e madhe e komunitetit shqiptaro-amerikan. Ata duan ta shohin Shqipërinë, Kosovën dhe kombin shqiptar që të zhvillohet në nivelet më të larta të qytetërimit dhe të zhvillimit ekonomik këmbë për këmbë me kombte e tjera në Europë. Dëshirojnë ta shohin kombin shqiptar — për të cilin zemëra nuk u pushon kurrë së rrahuri – sa më shpejt të integruar në organizmat euro-atlantike. Shpresojmë që të mos jetë vonë. Shpresojmë që Qershori të sjellë lajme të mira për Shqipërinë dhe për kombin shqiptar.