Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

A do t’i hapi dosjet parlamenti i ri?!

by

Nga Ardian Ndreca/

I kena ra në qafë e me të drejtë Berishës për mungesën e vullnetit politik për hapjen e dosjeve, pra për nji ligj të lustracionit që ta çlironte ndërgjegjen e shqiptarëve, për aq sa mund të çlirojë kënd nji ligj pozitiv, prej së kaluemes komuniste. Kreu i PD-së i qëndroi së vetes deri në fund dhe nuk i hapi dosjet, madje promovoi dhe u dha poste tepër të nalta deri në minutat e fundit të pushtetit ish hetuesve dhe ish funksionarëve të drejtësisë komuniste. Kah ana tjetër asht e dijtun prej kohësh se ndër rradhët e politikës shqiptare, ashtu si edhe në administratën publike, sillet nji numër i konsiderueshëm ish informatorësh të Sigurimit.

Ky hiatus antidemokratik nuk ia ka vra as synin dhe as veshin atyne demokratëve të ndezun që s’lanë gja pa qitë për gojet kundër regjimit hoxhist por kur bahet fjalë për veprime konkrete heshtin turpshëm. Në këto dekada dosjet janë përdorë, janë shfrytzue dhe vijojnë me qenë nji kapital i çmueshëm për ata që kanë pasë akses në këtë minierë handrakut moral.

Na bane përshtypje të mirë deklaratat e Avokatit të Popullit këto ditë, i cili shprehej për nevojën e nji ligji të lustracionit që të rregullojë edhe çeshtjen e dosjeve. Avokati shprehej se do t’i bashkangjitej shoqnisë civile në hartimin e nji ligji të ri. Tingllonte paksa i çuditshëm fakti që Avokatit i kishte pasë ardhë kjo ide mbas nji vizitet në Gjermani dhe mbas eksperiencës që kishte pasë tue vizitue edhe vendin ku ruhen dosjet e STASI-t! A thue asht e nevojshme për me u sensibilizue për nji çeshtje kaq të randësishme me marrë mundimin e me shkue deri në Gjermani? Në Shqipni ka 20 vjet që flitet për ketë gja e vetëm kjo do të kishte mjaftue me pasë lëvizë sadopak vendit deri tashti. Megjithatë, ma mirë vonë se kurrë.

Shpresojmë që shoqnia civile, e cila tek ne për shumëkend, përfshi edhe të nënshkruemin, asht nji entitet abstrakt pa konsistencë të mirëfilltë, të lëvizin! Deri tashti as ajo, as OJQ-të e mjera së bashkut me fondacionet e shoqatat e padukshme, që nuk bajnë tjetër veçse thithin pare fondacionesh, individësh dhe qeverishë të hueja, nuk e kanë marrë mundimin me ba diçka konkrete. Roli i pakuptimtë i gjithë kësaj yjësie të shueme u pa krejt qartë gjatë grevës së ish të përndjekunve politik vitin që shkoi, ku edhe vetë Avokati i Popullit shkëlqeu me qëndrimin e tij tejet periferik e kuptimpakët. Shoqnia civile tek ne asht e pafuqishme si nji “e” pazane që shtrihet prej Konispolit në Vermosh. Prandaj lustracionin mund ta bajë vetëm nji vullnet i fortë politik dhe askush tjetër.

Lustracion rrjedh prej lustratio të latinëve, skaj që shenjonte nji ceremoni purifikuese; kjo e fundit presupozon në historinë e besimeve vetëndërgjegjsimin rreth nji faji. Tek ne subjektivisht nuk mund të flitet për vetëndërgjegjsim dhe për ndjenjën e fajit, pse ende kurrkush prej ish nomenklaturës komuniste nuk ka kërkue falje për vuejtjet që ka shkaktue. Sot mikrofonin e kanë marrë rishtas në dorë Nexhmije Hoxha, Kristofor Martiro, Dilaver Bengasi etj., pra ideologët e krimit, hetuesit, kriminelat e gjithë zarbot që vritnin e pritnin të mbrojtun prej nji regjimi çnjerzor.

Mjerisht shqiptarët, të gatshëm me u vra vlla me vlla për nji vijë ujit e për do gardhiqe, janë gati me durue si deve të topituna prej të nxehtit gjithë ketë spektakël të ndytë që ua servirin mediat imorale.

Çfarë ndjenjë fajit dhe çfarë purifikimi mund të kërkojmë kur ndërgjegja e do shkarthave këtej e andej kufinit politik ndien sot nostalgji për Enver Hoxhën dhe kohën e tij!

Fenomeni i nostalgjisë në vendet e ish Lindjes komuniste njihet, madje për të gjermanët kanë nxjerrë edhe nji term të posaçëm: Ostalgie, nostalgjia për Lindjen. Tek ne, që ishim karikatura e komunizmit, shihet sot edhe karikatura e Ostalgisë e përfaqsueme prej këtyne kriminelave të papenduem që justifikojnë krimet e veta dhe mundohen me nxjerrë në pah anët gjoja të mira të atij sistemi.

Tashma detyra për nji ligj të ri të lustracionit i takon Edi Ramës. Shpresojmë ta bajnë sa ma parë dhe sa ma mirë, nuk i mungojnë as votat në parlament dhe as modelet legjislative. Me nji akt të tillë do të kishte rastin me i tregue të gjithëve se partia e tij s’ka lidhje me të kaluemen por don vërtet nji rilindje, e në rastin e lustracionit rilindja kalon përmes ndërgjegjsimit të fajit dhe ndërshkimit moral të fajtorëve. Për pajtim nuk ka nevojë, pse jemi popull pa ndërgjegje historike, çdo vit mësimet i nisim te abetarja.

 

TЁ LЁVDOSH PUSHTUESIN DHE TЁ MOHOSH SIMBOLET KOMBЁTARE ЁSHTЁ ANTISHQIPTARIZЁM

by

Shkruan: Rasim Bebo,  Addison Çikago/

Kryetari i Bashkisё Islame tё Kosovёs, myftiu Naim Tёrnava, nё njё bisedё me “Zёrin e Amerikёs”, nё ditёn e parё tё muajit tё ramazanit, ndёrmjet tё tjerave nёnvizoi:  “… nё Kosovё nuk ka pasur deri tash veprime qё do ta indetifikonin atё me vatёr tё rrezikut nga ekstremizmi fetar”,  dhe mё tej.  “Nё mungesё tё njohurive tё bollshme nё raport me islamin, kemi edhe debate tё panevojshme, tё tepёrta dhe debate tё pasuksesshme mund te them”. (1).

Nё gazetёn “Bota sot”, 15 qershor 2013, shkruhet: “Partia LISBA dhe disa imamё refuzojnё simbolet shqiptare, flamurin kombëtar. Kёta zotёrinj me paturpёsi kanё arritur tё thonё:  “se refuzojnё simbolet shqiptare, flamurin kombёtar. Dhe mё tej.  Injorojnё dhe mohojnё simbolet tё Kosovёs edhe ato kombёtare shqiptare. Nuk pёrdorojnё flamurin kuq e zi me shqiponjё e as tё Kosovёs. Nё vend tё tyre, nё zyrёn e partise islame “Bashkohuni” , LISBA valёvitet flamuri arab i sheriatit “flamuri i kalifatit” … mohojnё heroin kombёtar shqiptar Skёnderbeun, mohojnё edhe historinё mesjetare shqiptare, mohojmё indetitetin dhe kombin shqiptar.” (2).                            Ndёrsa ju Z. Myfti mё datёn 2 korrik 2013, nё Gazetёn “Bota Sot”  “Perkujtohet Sulltan Murati.  Nё njёrёn prej qendrave  mё tё njohura historike tё Ballkanit, edhe sivjet ёshtё pёrkujtuar Sulltan Murati. Nё ceremoninё e zhvilluar nё Tyrben e Sulltan Muratit nё afёrsi tё Prishtinёs kanё marrё pjesё udhёhёqёs tё komunes sё Osmangazit  nga Bursa, TIKA-s, komuna e Obeliqit si dhe delegacione  nga Maqedonia e Turqia .

Kreu i BIK-ut  Naim Tёrnava ka theksuar, se lutjet e bёra tani e 621 vjet, janё pranuar, dhe se tani pёrkujtohet  Sulltan Murati, i cili ka sjelle civilizimin islam nё Kosovё  dhe Ballkan” (3).

Ju Z. Naim Ternava, së pari jeni shqiptar i Skënderbeut,  me pas jeni mysliman. Ju i zutë vendin ndonjë turku, për të folur për Sulltan Muratin dhe kjo është fatkeqësia jonë.     Ndërsa lidhjet e mira me Turqinё e sotme, ne i duam dhe i respektojmё.

Fjalimi i juaj Z. Naim, a nuk ёshtё njё nxitje pёr Partinё “LISBA” dhe disa imamё, kur digjojnё nga goja e juaj fjalё tё mira pёr pushtuesin mё tё egёr sulltan Muratin dhe asnjё fjalё pёr Skёnderbeun, qё i gozhdoi turqit  pёr 25 vjet luftё dhe vetёm fitore?… Kёta zotёrinj me paturpёsi kanё arritur tё  “mohojnё heroin kombёtar shqiptar Skёnderbeun dhe flamurin KUQ E ZI.  Si ka mundësi, kur Kosova burrneshё edhe nёn sundimin sёrbo-jugosllav e mbante lart flamurin Kuq e Zi nё gёzime dhe hidhёrime, nё krye tё dasmorёve, kur merrnin nusen ose nё krye tё vargut tё varrimeve dhe nё çdo raste tё tjera.  Del pyetja: çbёn Akademija e shkencave, qeveria , kushtetuta, ligji pse nuk vepron?…

Ju  z. Myfti Tёrnava thoni:  “Nё Kosovё,  elhamdurilah prej Zotit, qё deri sot nuk kemi pasur raste, pёrmes  sё cilave do tё ishte identifikuar Kosova si nje vatër ku ka rrezik te ekstremizmit, ndёrsa  Gazeta “Bota sot” 12-6-2013 shkruan: “Mohuesit e Skёnderbeut, poshtёruesit e Shqipёrisё”.

“Ata qё mohojnё Skёnderbeun, sikur bёhen gati tё thёrrasin Turqinё pёr tu rikthyer,  ndёrsa u japin zёmёr projugosllavёve tё mbajnё vesh, edhe ndonjё dite tё thërrasin hapur sёrbinё, tё rikthehet nё Kosovё. Pasi e kanё shpallur Skёnderbeun pёr njё të huaj antishqiptar, duke kёrkuar madje rishikimin e historisё pёr Skёnderbeun, drejtuar zyrtarisht Ministrisё Arsimit e Shkencёs nga “LISBA” dhe tё tjerё. Tё mohosh Skёnderbeun, pёr historianёt dhe pёr kёdo qё e ndjen veten shqiptar, ёshtё njësoj sikur tё mohosh vetë egzistenёn e shqiptarёve”. (4).  Keta persona janё fundërrinat e kombit, që duhen pastruar.

Profesor Aleks Buda nё vitet 1950 na thoshte: “Ka luftuar ajo KOSOVЁ qё kemi Shqipёrinё sovrane, kosovari ёshtё shumё trim e patriot dhe atdhedashёs, duke pasur krdohere nё dorё Skenderbeun bashke me flamurin e tij Kuq e Zi.

Paraqes dy figurat: pёr tё lexuar kёta mohues tё vetё-vetes se sa poshtё qёndrojnё:     Pёr figurёn e Sulltan Muratit, na e paraqet Pukёvili, Konsull i Francёs nё oborrin e Ali Pashё Tepelenёs. Ndёr dokumentat e vjetra tё Janinёs, ai zbuloi ultimatumin e Sulltan Muratit si mё poshtё:        “Unё, Murati, Perandor i Lindjes dhe i Perёndimit, po ju drejtohem juve,  popull i Janinёs, duke ju ftuar tё vini vullnetarisht, qё tё mё jepni çelёsat e fortesёs suaj e tё mё pёrshёndetni si perandorin tuaj, nёse nuk doni qё tё nxisni zёmёrimin tim dhe tё mё detyroni tё vёrshoj kundёr jush me ushtrinё e time dhe tё pushtoj qytetin tuaj. Pastaj mbi kokёn tuaj do tё bien tё ligat qё kanё pёsuar tё gjitha vendet qё me janё kundёrvёnё dhe nuk kanё pranuar tё mё njohin si zotin e tyre, tё gjithё qytetet qё janё nёnshtruar nga shpata ime dhe janё gjunjёzuar para jataganёve tё ushtarёve tё mi, pushtues tё Lindjes dhe tё Perёndimit. Le tё betohemi sё bashku. Që unё nuk do t’ju dёboj kurrё nga fortesa dhe ju do tё jeni besnikё e do t’i nёnshtroheni pёrgjithmonё autoritetit tim.

Morёn nё dorё Kalanё e Janinёs nё emёr tё Muratit mё 9 tetor 1431. (5).                     Nё asnjё mёnyrё nuk duhet tё ekzistojё fjala mohim pёr Skёnderbeun, ёshtё turp tё dёgjojmё fjalёn “mohim” pёr  figurёn madhёshtore tё tij pas 535 vjetёve tё vdekjes,                   Merrni kёtё studim, për të parë se sa lartё e ngrinё njё ndёr historianёt e huaj Skёnderbenё. Historiani  anglez Harry Hodgkinson, hulumtoi nё arkivat e shteteve mё tё fuqishme tё mesjetёs … i dha dorё tё pasuronte librin Skёnderbeu me fakte e dokumenta tё panjohura. Gjykimi i tij i paanshёm prej hulumtuesi, mbeshtetet te faktet, pa u dhёnё hov ndjenjave dhe pёrsiatjeve personale. Ndёrkohё ai adhuron Skёnderbenё si burrё shteti, diplomat, strteg ushtarak, prijёs, atdhedashёs e liridashёs, princ parimor, me karakterё tё fortё dhe forcё trupore herkuliane … Nё tё ndihet admirimi i autorit pёr forcёn, taktikёn ushtarake dhe gjenialitetin e Skёnderbeut, strateg dhe komandant legjendarё, i cili nё krye tё njё ushtrie tё vogёl zbrapsi valёt e invazionit otoman, duke shpёtuar Arbёrinё dhe duke mbrojtur Italinё, Hungarinё, Austrinё, pra Europёn nga pushtimi osman. Ndёrsa Kostandinopoja ra 1453, Kruja qёndroi sa ishte gjallё Skёnderbeu. Madje edhe dhjetë vjet pas vdekjes sё tij.  (6).

Pak histori:  Tajar Zavalani nënvizon: Nё vitin 1354 turqit anashkaluan Koatandinopojen  dhe u hodhёn pёrtej Dardaneleve, nё Europё. Pas vdekjes sё parakohshme tё sulltan Orhanit, fronin e trashёgoi i vёllai Murati i I (1361-1389). Ai saktёsoi kryeqytetin nё Adrianopojё (ose Edirne).  Me 1371 Turqit kaluan lumin Marica dhe marshuan drejt Maqedonisë. Çdo strehё ku mёsynё dhe grabitёn e plaçkitёn kaq shumё pasuri  frymorё e jo frymorё.  Dervishi Begtashian, Ali Turabi, pranoi se turqit e sollёn fenё e tyre nё Europё  “me forё dhe luftё”. Kishte arritur puna, sa tё gjallёt me u pase lakmi tё vdekurve. (T. Z. 115.(7).

Mё 1389 u bё beteja e Kosovёs. Ishte njё luftё e pёrbashkёt e popujve tё Ballkanit tё kёcёnuar nga invazioni osman tё udhёhequra nga Sulltan Murati dhe kёtu ai gjeti vdekjen nga Kosovari Millosh Obeliqi.  Vendin  e zuri i biri i tij Bajaziti, qё u quajte Murati i II, tё cilёt mbushёn Fushë-Kosovёn me pellgje gjaku. Kёtё Sulltan Murat po kujton sot Myftiu i Kosoves  z. Tёrnava, te turbia e tij e ngrehur para 640 vjeteve.                                                       E. Jacques, Thote:  “Sa pёr Islamin, Ideali ose qёllimi i tij ёshtё krijimi i njё monarkie teokratike universale. Profeti Muhamet dhe pasuesit e tij, kalifёt, e shkrinё nё njё individ tё vetёm pushtetin fetar e politik. Ata e ndanё botёn nё dy kategori: Daryl Islaml  (fusha e islamit dhe  Daryl Harb  (fusha e betejёs). Shpata komandohej nga Kurani , si mjet pёr nёnshtrimin e botёs jomyslimane ndaj sulltanit, si njё autoritet politik. Pas 99 vjetëve,  mё 29 maj 1453 u pushtua Konstandinopoja që u bё kryeqyteti turk  dhe u quajt me emrin Stamboll. Gjysmёhёna zёvendёsoi Kryqin dhe katedralja e Shёn Sofisё u kthye nё xhami. Xhihadi (lufta e shёnjtё) ёshtё lufta e individit kundёr shpirtit tё tij. “Lartёsimi  i shpirtit nga poshtёrsitё shtazore nё madhёshtinё ёngjёllore”.  Qёllimi parёsor i Xhihadit mysliman nuk ishte as zgjerimi  i territoreve as rritja e tё ardhurave nga taksat, por pёrhapja e besimit. Shtrirja e islamizimit gjatё sundimit tё kalifit Omar, nga Pirenejtё deri nё Indi mbrёnda 12 vjetёve (632-644).

Kur  ndёrrimi i besimit bёhet me forcё,  gjatё sundimit tё Sulltan Muratit II-tё ai urdhёron ose tё bёhen sunet tё gjithё Epirotёt, ose tё lahet tradhёtia e tij (Skёnderbeut) me vdekje.  Ligji mysliman u jepte tri alternativa tё pafeve, ose jo myslimanёve: ndёrrimin e besimit,  pagesёn e haraçit ose luftёn. Nёse tё krishterёt pranonin tё paguanin haraçin, teorikisht ata kishin shpёtuar kёrkesёs pёr ndёrrimin e fesё. Mirёpo fanatikёt e bёjnё vetё ligjin. (8).

Aristidh Kola thotё:  “Sulltan Murati i IV, lёshon urdhёr sipas Kuranit dhe thotё: “Tё krishterёt qё kanё feude tё myslimanizohen dhe do t’i mbajnё  ato, nё rast tё kundёrtё do t’i humbasin, veç pasurisё u hiqet dhe liria”. Kёshtu shqiptarёt duhet tё zgjidhnin midis krishtёrimit dhe Lirisё. Shumё popuj tё Bizantit preferuan tё ruajnё fenё e tyre dhe tё humbasin Lirine.  Shqiptarёt gjithmonë, kur u gjёnden nё dilema tё tilla, kanё parapёlqyer Lirinё,  pasurinё dhe shpatёn…” (Avanitasit f.283). (9).

Qёndrimi i qeveris osmane ndaj krishtёrimit … kuptohet nё Kostandinopojёn e pushtuar.  Njё historian i hershёm i asaj periudhe  pёrshkroi dhunёn e pёrdorur kundёr istitucioneve tё krishtera nё qytet: “Nuk kam fjalё pёr t’ju treguar se sa pak respekt treguan turqit pёr vendet e shёnjta, duke i kthyer shёnjtorёt e kishat nё vende turpi e stalla kuajsh. Ata hynё nё manastiret e murgeshave tё pёrkushtuar ndaj Perёndise,  hoqёn nga muret pikturat e shёnjtorёve dhe i hodhёn pёrdhe. Pastaj mbi to pёrdhunuan murgeshat e blasfemuan kundёr Perёndisё duke thёnё: “Nё qoftё i mirё besimi i juaj, pse nuk bёn ndonjё mrekulli tani?”  Pushtuesit myslimanё tё Konstandinopojёs me sulltan Mehmet Fatihun (pushtues),  pas tri ditёve plaçkitje, nё qytet u vu sёrish regulli. f. 230).

Edwin Jacques, citon Sevasti Qirjazin: “Mund tё duket e çuditshme, por rezultati imediat i pushtimit turk me 1453 ishte nё dobi te Patriakanёs greke”. Sulltan Mehmeti i II-të, pushtuesi i Konstandinopojes, duke shfrytёzuar urrejtjen midis Papёs dhe Patriarkut, u ngazёllye nga fakti qё mund ta bёnte Kishёn Ortodokse tё Lindjes qё ta konsideronte atё si bamirёs dhe mbrojtes tё sajin. Ai i dha Patrik Genadit  gradёn e pashait dhe nxori njё dekret  qё e njihte atё dhe pasuesit e tij si krerё shpirtёror dhe civilё tё tё gjitha bashkësive ortodokse. Perveç  grekёve, juridiksoni i tij pёrfshinte tё gjithё shqiptarёt, bullgarёt, rumunёt dhe sllavёt. Me fjalё tё tjera, ky dekret perandorak e shndёrroi Kishёn Ortodokse tё Lindjes nё njё shtet brenda shtetit. Ai e vuri atё nёn kontrollin e plotё tё grekёve qё banonin nё Fanar (lagje nё Stamboll. Shёn. im). Qё prej asaj kohё, forcat e kishёs pёrdoreshin si armё politike  nё shёrbim tё “Idesё sё madhe” greke, d.m.th. helenizimit tё kombeve tё tjera. Pёr tё arritur kёtё qёllim, Fanarjotёt shpallёn gjuhёn greke tё plotёfuqishme . Alfabetin grek, shkollat greke, kishat greke u bёnё tipar mbizotёruese tё jetёs intelektuale tё popujve  krishterё tё Ballkanit, deri nё fillim tё shek. XX-te.

Despotizmi shpirtёror i Patriarkanёs ishte mё i keq se tirania e politike e turqёve. Ata qё guxonin tё ngrinin krye, braktiseshin, mallkoheshin, shkishёroheshin dhe paditeshin tek autoritetet turke si kryengritёs dhe rebelё. Kundёr qeverisё. Autoritetet turke bashkёpunonin haptas me peshkopёt grekё pёr shtypjen e shpirtit kombёtar tё shqiptarёve dhe pёrmbajtjen e tyre nёnzgjedhёn fetare tё Patriarkanёs.                                            Shkrimtari dhe politikani grek Jakovakis Rizo, është shprehur kёshtu:  “Pa marrё parasysh se si dhe sa e rёndё ёshtё tё thuhet, kjo ёshtё fakt se politika turke ka synuar gjithmonё pёr tё ndihmuar grekёt dhe sёrbёt kundёr shqiptarёve”.                                   I paraqitëm lexuesit me pak fjalё, se kush ishte sulltan mehmet Fatihu (pushtues) Kostandinopojёs). (10).                                                                                           Mё 4 nёntor 2010, nёn udhёheqjen e Myftiut tё Kosovёs u bё hapja i xhamisё sё Sulltan Mehmet (Fatihu) pushtuesit,  e ndёrtuar nё vitin 1461, qё njihet si Xhamija e madhe e Prishtinёs. Pas njё rikonstruksion tё gjithanshёm tё Xhamisё, i bёhet pёrurimi  me rasitin e vizitёs tё Kryeministrit tё Republikёs Turke nё Kosovё, Zotit Rexhep Taip Erdogan, i shoqёruar nga Myftiu i Kosovёs z. Naim Tёrnova.                                                                 Ne sot, pas Amerikës, duhet te kemi respekt pёr Turqinё, por duhet tё jemi tё matur pёr tё respektuar dhe lartёsuar heroin tonё legjendarё Skёnderbeu, se me Skёnderbenё kuptojmё Shqipёrinё. Duhet tё kujtojmё, kur sekretaria e shetit amerikan Magdalen Ollbrajt, nё muajin mars tё vitit 1997 i tha ministrit grek: ju doni tё pushtoni Shqipёrinё e Jugut, por ne nuk e ndalojmё Turqinё  qё t’u bjerё juve. Atёhere kur renegati Kiço Mustaqi kishte vёrshuar me forca greke dhe kishte piketuar flamurin grek nё qytetet e jugut tё Shqipёrisё  tё konsideruara tё pushtuara. Kryeministërja e Turqisё zonja Tansu Çiller i dha ultimatum qeverisë greke qё tё kthehet prapa.  Ashtu si ultimatumi i 5 prillit 1941 i dhёnё nga komanda gjermane,  forcave greke qё kishin pushtuar Shqipёrin, pёr gjatё luftёs italo-greke, deri në Pogradec-Karaburun, tё kthehen nё kufirin e 1913. Dhe ushtria greke u kthye  me 15 divizione e saj. Deri mё datёn 16 prill 1941 nuk mbeti nё Shqipёri  asnjё kёmbё tё ushtarit grek, duke lёnё ushtarёt  e vrarё harcave ,maleve e kodrave tё pagrumbulluar dhe sistemuar.

Nuk duhet tё harrojmё, kryeministrin e Turqisё Z. Rexhep Erdogan qё u tregua i gatshёm pёr tё na ndihmuar nё ribashkimin e Shqipёrisё Natyrale, nёse qeveria e jonё do ta kёrkonte ndihmёn ushtarake turke qё të ishte i gatshёm pёr veprim. Ne presim nga qeveria shqiptare, t’i kёrkojё qeveris turke, t’i tundi shkopin uzurpuesve tё kishёs sё Nolit pёr tё mbledhur leckat dhe tё largohen.

Referencat:                                                                                                 1. Myftiu Naim Tёrnava, “Gazeta Shqiptare”, 10 korrik 2013.

2. Gazeta  “Bota sot”  15 qershor 2013, “Partia LISBA dhe disa imamё…”.

3. Naim Tёrnava, “Bota sot”, 2-8-2913,  “Pёrkujtohet Sutan Murati”.

4. Gazeta “Bota sot”,  12 qershor 2013, “Mohuesit e kombit”.

5. Edwin Jacques, “Shqiptarёt” “Ultimatumi i gjetur..”, f. 197.

6. N. Prifti, gazeta “Dielli”,  “Skёnderbeu”, nёntor 2011, f. 40 & 82).

7. Tajar Zavalani, “Histori e Shqipёris”,  f. 115.

8. Edёin Jacues “Shqptarёt”,  f. 241, 230, 232.

9. Aristith Kola,  “Arvanitёt”,  f. 283.

Rasim Bebo,  Addison Çikago,Korrik 2013.

A duhet që shqiptarët të kenë Simon Wiesenthalin e tyre?

by

Nga Fahri Xharra/

Luftërat janë krime; kush i pushtuar e kush pushtues , kush vrasës e kush i vrarë, kush përdhunues e kush i përdhunuar . Këto janë rregullat e luftës. Ato ndodhin dhe kanë për të ndodhur gjithmonë, nuk ka prerje kohore ,se tani  njerëzimi e arrijti këtë apo atë nivel dhe luftërat mbesin vetëm histori. Njerëzimi e “shpiku” denimin për fajtorin . Dhe fajtori duhet dënuar; ai dënohet për ato që i ka bërë dhe t`ii pet mend të tjerëve që nuk duhet përseritur. Por?

“Psikolog me profesion, , shefi i EULEX-it Bernd Borchard ish ambasadori gjerman në Shqipëri, tha se “Pjesa më e madhe e të dyshuarve për krime lufte të kryera kundër shqiptarëve të Kosovës gjatë luftës janë serbë të Kosovës, ose shtetas serbë. Por ata nuk janë më në Kosovë”.  Sipas shefit të EULEX-it, secili vrasës në botë mund të vij në Kosovë, ta vras një shqiptar, të ik nga Kosova, të kthehet në vendin e tij, dhe Kosova nuk mund ta ndjek sepse “Gjyqësori i Kosovës (përfshirë EULEX-in) mund të kryejë hetime kundër kryesve të pretenduar të krimeve, por ka juridiksion vetëm në Kosovë””( Kimete Berisha)

“Qendra Simon Wiesenthal, me zyre në Nju Jork u krijua më 1974  me emrin Nazigjuetarët e Simon Wiesenthalit.Sipas statusit të tyre kjo është :” Një organizat për mbrojtjen e të drejtave  Hebreje të njeriutme qëllim të riparimit të botës një hap në një kohë.Qendra mirret me edukimin e gjeneratave të reja , kundër semitizmit , kundër terrorizmit, promovimin e të drejtave të njeriut dhe dinjitetit të tyre ,mbrojtjen e sigurisë se Hebrenjve në mbarë botën dhe  mësimin e gjeneratve të reja se ç`ishte Holocausti.”

Pas Luftës së Dytë Botërore (1939- 1945) ,liderët e Gjermanisë Naciste u gjykuan në Pallatin e Drejtësisë në Nyrenberg. Gjyqi Ndërkombëtar Ushtarak e filloi punën me 25 Nëndor 1945 dhe  gjykimet u shpallën me 1 tetor të vitit tjetër

Gjykata i denoi 23 liderët e Nacizmit për ; konspiracion , krimi kundër paqës , krimet e luftës dhe krimet kundër njerëzimit. Rasti kundër Nacistëve u bazua në një mal dokumentesh të shkruar,si urdhëresa , raporte ,manifeste ,letra dhe ditarë: Në mesin e të denuarëve ishte edhe zëvendësi i Hitlerit Hermann Gëringu (1893-1946) të cilin korrespondeti i New Yorkerit e cilësoi si : ”truri pa ndërgjegje”….

Çka ndodhi pas Nyrenbergut? Edhe pse liderët më të mëdhenj Nacist u gjykuan ,të tjerët mundën të ikin. Disa u arratisen nge Gjermania dhe ishintë zotët të mëshefn identitetin e tyre. Por sidoqoft bukur shumë prej tyre më vonë u këthuen me zor :Me 1947 Hermann Hoess , Komandanti i Auswitzit e gjet , u gjykua dhe u egzekutua ne Poloni me 1947.

Ne patëm luftë ,patëm gjenocid , krime kundër njerëzimit , dhunime dhe përdhunime ,djegëje ,deportime .Dikush u gjykua , dikush u denua. Koha ecën dhe duhet të pajtohemi me fatin.

Simon Wiesenthali e vazhdoi punën e tij në gjetjen dhe zbulimin e atyre që ishin përgjegjës dhe fshiheshin me emra të rrejshëm nëpër botë. Bota nuk duhet harruar Holokaustin!

Sukse i tij ishte shumë i madh.

”Por, mbasi që Kosova nuk i ndjek vrasësit e vet (se nuk ia lejon Ligji i vet), as Serbia nuk e ndjek vetveten. Infrastruktura ligjore e Kosovës nuk i mundëson EULEX-it që të ndjek vrasësit serbë të shqiptarëve jashtë Kosovës, por i mundëson EULEX-it që të ndjek, të zë dhe të arrestojë për krime të luftës vrasësit shqiptarë të shqiptarëve. Dhe, të ndjek shqiptarët që i ndjek edhe Bosnja, për shembull. EULEX-i ka të drejtë ta ekstradojë Naser Kelmendin nga Kosova në Bosnje, por nuk ka të drejtë ta ekstradojë një vrasës serb të shqiptarëve nga Serbia në Kosovë!  ( Kimete Bersisha ,”Mbledhësi i eshtrave”)” Ligje nuk paskem . Ok.

Por a e kemi Simon Wiesenthalin tonë i cili së paku i merr në shënim të gjithë ata që kryen krime ; që së paku të mbesin shënimet për brezat e ardhëshëm ; që së paku gjeneratat tjera të tmerrohen nga ajo që e pësuan paraardhësit e tyre?

Mos të ndodhë që dikur të na krijohen rrethanat historike asi lloje që ti shpallim serbët shpëtimtar.

 

Martirizimi antikomunist, pasuri e të djathtës!

by

Shkruan: Luan MYFTIU /
Edhe të majtët e dinë që kjo është epoka e afirmimit të të djathtës. Që e drejta për të realizuar zhvillimin kapitalist i takon kryesisht kësaj alternative. Që aspirata e integrimit europian i takon kësaj ta arrijë. Se dhe individualizmi shoqëror është kryekëput fryma e filozofisë së saj. Se kjo e djathtë e largoi komunizmin nga pushteti! Kjo i shëmbi praktikat utopike dhe antinjerëzore të asaj doktrine kriminale! Kjo e djathtë u martirizua për të ardhur këto ditë! Ndaj kjo do të mbetet ylli polar i synimeve të zhvillimit, legjendë e sakrificave për përparim, flamurtare e lirive demokratike, realizuese e ëndrrave shekullore për një shtet të së drejtës dhe barazi të vërtetë shoqërore!
Kjo e djathtë u masakrua nëpër “katakombet” e mizorisë komuniste për të mbrojtur vlerat e qytetërimit! Kjo u flijua për të ruajtur virtytet kombëtare dhe të drejtat themelore të njeriut! Kjo “shenjtore” u ndesh me të majtën ekstreme dhe po përpiqet të ripërtërijë bashkimin dhe vëllazërimin kombëtar! Sepse e djathta mishëron shpirtin europian të kombit, frymën e pastrimit të qiellit shqiptar nga mbeturinat e ideologjisë vrastare komuniste! Kjo e djathtë po flijohet për të ndërtuar një shoqëri, të panjollosur nga mentalitete dhe paragjykime klasore totalitariste!
Dhe, meqë e djathta ka sot përgjegjësinë kryesore historike për të ardhmen e Shqipërisë, ajo po bën çmos që dhe e majta të rinovohet, duke u ndarë me të kaluarën e duke shprehur, në radhë të parë, pendesë ndaj vuajtjes së atyre, që u martirizuan për liri e demokraci. Prandaj, kjo e djathtë po bën çmos të shuhet fryma konfliktuale, të zhduken praktikat e marrjes së pushtetit me dhunë, të dënohen “marifetet” e zhvatjes së votës së sovranit. Kurse e majta ende nuk po i çmon hovet fisnike të shpirtit patriot të të djathtës, nuk po i kupton ajo ende bukuritë morale të guximit qytetar për përparimin e vendit. Sepse e majta ende nuk ka treguar respekt për vuajtjen e pamerituar njerëzore në diktaturë.
Ende nuk denjon ajo të përfitojë prej fisnikërisë së tyre, duke shprehur ndaj tyre mirënjohje të sinqertë. Sepse ajo ende ka mbetur grykëse, cinike, egoiste, arriviste, mashtruese. Ende ajo është “revolucionare”, delirante, prepotente dhe arrogante. Ndaj ajo dhe alternativat i ngre mbi akuza false, mbi shpifje dhe krijime krizash artificiale. Prandaj, ka dhe alergji ndaj këtyre shtresave, sa nuk u përmend atyre as emrin dhe nuk shpreh as respektin e duhur ndaj dhimbjes së tyre mbinjerëzore. Bile, ajo nuk ka manifestuar asnjë mirënjohjeje ndaj tyre, edhe kur ka “bashkëpunuar” me të djathtën. Përkundrazi! E majta ka ndjekur dhe ndjek me besnikëri korrupsionin moral të së majtës së djeshme ekstreme.
Ajo po “blen” sot vota për t’ua nëpëkëmbur edhe në demokraci këtyre shtresave shenjtërinë e vullnetit të tyre politik. Prandaj priret ajo vetëm për t’i mëshiruar këta martirë si të jenë ca mjeranë, që u dashkan trajtuar me një keqardhje të shtirë. Sepse e majta nuk i duron shtresat, që kanë të drejtë morale të krenohen si pararendëse të demokracisë, si apostuj të shqiptarizmit, si heronj e viktima të diktaturës dhe si flamurtarë të qytetërimit! Ndaj propagandon ajo që shoqëria shqiptare të mos merret me të kaluarën komuniste. Prandaj, mbjell ajo përsëri frymë konfliktuale, ngre “mure” izolimi, shpërfill fisnikërínë e kombit dhe tenton të “rilindë” epokën e diferencimeve klasore dhe të “barazisë në mjerim”. E majta nuk e do integrimin real e të shpejtë të shtresave, që meritojnë të ngrihen në altarin e demokracisë. Se, për të fituar simpatinë e tyre, asaj i duhet të mohojë të kaluarën e saj, të pështyjë mbi veprën gjakatare të të parëve të saj.
Prandaj e majta përpiqet, bile, të infektojë edhe individë, apo segmente të të djathtës me një frymë mospërfillëse ndaj atyre, që duhen çmuar si mishërim i tolerancës, i durimit dhe i atdhedashurisë. Prandaj ajo bën çmos ta shkatërrojë monumentin e veprës së tyre humane, të ulë vlerat e flijimit të tyre, të zbehë rolin historik të luftës së tyre për liri e demokraci. Sepse e majta e di që këto shtresa, pronarët e ligjshëm dhe të përndjekurit e diktaturës, janë “toka e fortë”, ku Anteu (demokracia) merr forcë dhe bëhet e pathyeshme.
Mirëpo e majta nuk e shfaq haptas këtë synim, nuk pranon ajo të përballet me historinë, të ndeshet me dhimbjen e pangushëllueshme. E majta e di që këto shtresa janë betoni, ku ajo thyen kokën. E di e majta se këta “shenjtorë” të humanizmit e bëjnë të pathyeshme të djathtën. Prandaj i shpërfill, duke i mëshiruar dhe i mohon, duke i trajtuar pa respekt e pa mirënjohje. (!) Prandaj vetëm sa shtiret sikur pendohet për mizorinë komuniste, sikur mallkon tepërimet e luftës mizore të klasave, sikur druhet se mos u bën këtyre një “persekutim të ri, pozitiv”, duke i veçuar me anë të lavdërimit të “tepërt”, etj, etj.
Dhe nuk ka denjuar të fusë për to një fjalë përdëllyese në tekstet shkollore, nuk ka pranuar t’u kthehet atyre një pëllëmbë tokë nga pronat e tyre, nuk e ka ngritur një herë kartonin në Kuvend për dëmshpërblimin e vuajtjes së tyre të pamerituar. Prandaj, në këto kushte, i takon të djathtës misioni t’i forcojë edhe më shumë lidhjet me këto shtresa. T’i vërë këto në platformën e saj politike, në thelb të filozofisë së saj të civilizimit. Madje, edhe në ripërtëritjen e saj e djathta duhet t’i ketë në qendër të vet marrëdhëniet me këto shtresa. Të ngrejë lart idealin e flijimit të tyre për demokraci, vuajtjen e tyre si vlerë të paçmueshme morale, të vërë edhe tolerancën dhe durimin e tyre apostolik në themel të humanizmit të saj, të shpallë dhe aspiranten e tyre humaniste si pjesë të alternativës së saj politike, ta ndërtojë rilindjen e vet edhe mbi vlerat e përkushtimit atdhetar të këtyre shtresave. Atëherë, gjithë të majtët e ndershëm kanë për t’u skuqur nga turpi, që “pragmatistët” e tyre, duke blerë votën e sovranit, përqeshën edhe aspiratën e dhimbjes së pangushëlluar të martirëve të demokracísë !…

Shaking Hands Cross-Culturally: The Albanian Diaspora of Michigan

by

By Ashley Elizabeth Wood/

 When I arrived at the St.   Paul’s Albanian Catholic Church for the first time, I was in awe. Entering the property was more like entering another country than a church. The driveway was long and wound me around the grounds past huge statute of Gjergj Kastrioti Skënderbeu on his horse. “Oh wow, it’s just like in Tirana!” I said out loud to myself, laughing at how touristy that sounded. I saw the priest’s house also on my left, and farther down the driveway, a beautiful statue of Mother Teresa. To my right was a group of flags waving high in the air: Albanian, American and Vatican City. It was in this moment that I realized I was standing in front of the first Albanian flag I had ever seen in person. The magnificence of it all was intimidating, inspiring and made me a little nervous. People were counting on me to represent the voices of these courageous people of whom I knew very little. I took a deep breath and tiled my chin up to raise my head high. “You can do this,” I said to myself.

I found a small motel a few miles from the church and checked in. I had just enough time to prepare for the festival, so I called Kola Gjokaj, Chairman of the board of the church and my main contact in Michigan. I told him I planned on going to mass that evening and meeting people later at the festival. He reassured me kindly that everything was going to be fine and told me to call him should I need any more help. He would be waiting for me at the church later that evening. I arrived early for mass to see what the church looked like inside and right away, I noticed the artistic map of ethnic Albania on the wall near the restaurant. It made me smile. The church is an architectural wonder and the stained glass images of Jesus Christ and his followers are breathtaking. I walked around noticing that each pane of glass had been donated by a family; in fact, not just the glass, but many things had a small plaque on them, showing who had donated the object. There was evidence of a strong sense of community everywhere and it was apparent that this church had been built thanks to the hard work and donations of its own parishioners. It was symbol of religious and community pride and I was standing in the center of it. Their energy was all around me.

Mass took place in the small chapel to the side of the main sanctuary and it was the first time I had ever heard mass in Albanian. I had no idea what to say, but since I’m catholic, mass was easy to follow. When they prayed in Albanian, I prayed silently in English. When it came time to give the peace to everyone, I just smiled and mumbled my best guess at what they were saying to me. I felt completely out of place, but the people still welcomed me warmly with their gestures and expressions.

After mass, I went outside to the festival to find Kola. Everyone was incredibly nice to me; curious and excited when they found out why I was there. I loved it because most people greeted me in Albanian and I did my best to respond in kind. Within a matter of minutes, Kola was located for me. He is a jolly person who radiates honestly, generosity and love. For the days that I was at the festival, he and his staff were my protectors, my helpers and my friends, making sure I was always well fed and had everything I needed. That first day, I met a group of American-born girls of Albanian descent. Getting their perspective on things was very helpful because I had only ever spoken to Albanians born in Albania and surrounding regions. The girls spoke Albanian with varying degrees of fluency and liked the idea of my book because they were comforted to know that the stories their parents told them about Albania (that they had trouble relating to) were shared by so many others. They knew that they were lucky to have been born in the U.S., but admitted they did not appreciate it as often as they should. The girls filled me in on many of the social dos and don’ts of the culture (of which there are many). I was taught how to dance the vallaj and other Albanian dances.

It was a bit difficult to mingle with people at first because mingling as an American concept is not normal in Albanian culture. It immediately got the sense that I was being rude by approaching people I had never met. To compensate, I made my introductions as fast as possible and explained to people that I knew this was inappropriate but I was American writing a book about Albania. It was not easy, but I made friends little by little. Most people were unsure as to what my motives were as I approached their tables or families. Nevertheless, one by one, I got to know people and their families. Those people introduced me to other people and those people to more people. I met a woman who has a husband and four children and lives near the church. She invited me to her home to see how Albanian food was cooked and to tell me more about the clothing that is used in the traditional dances. Her children would be dancing that next evening at the festival and could explain everything to me. I was honored by this invitation and immediately accepted.

The following day at Lule’s house, I learned about food, clothing, dances and family. My new friend was welcoming beyond anything I could ever have expected from a proper southern lady. I was there in the afternoon, but she offered me an entire day’s worth of food to eat. There was gullash (beef stew), mashed potatoes, rice pilaf, watermelon, peaches, feta cheese, bread, coffee and an array of other drink options. I was beginning to realize that if I kept spending time with Albanians, I would never go hungry. Of all the cultures I have studied, Albanians are the most observant of others’ physical needs: hunger, thirst, heat and cold, changes in mood, emotion or attitude. They are keenly aware of how you feel sometimes even before you are. It is a type of observance that seems to come completely naturally to them and I wonder if it is a survival technique. It is certainly something that Americans and Western Europeans seem to lack. It makes you feel incredibly loved and protected.

As the days went on, I felt more and more comfortable at the church. I saw people I had met previously and was greeted by them warmly like an old friend. I was introduced to more influential people each day and was allowed to speak on stage to hundreds of people about my project during the final evening of the festival. My list of contacts and support was growing every day and I was encouraged by people’s responsiveness to my project. I began to realize that writing this book was not just my dream anymore; it was starting to belong to everyone. People spoke to me in Albanian and I understood most of it. They discussed history, politics, religion and education with me to test my knowledge and determination. I welcomed their tough questions as new perspectives on the project and with those conversations I was able to determine the most efficient way of explaining the goals of the project to others. On the evening of the 4th of July, I had the privilege of being introduced by the Albanians to the mayor of Sterling Heights, Richard Notte, and to the mayor of Rochester Hills, Bryan Barnett. I was also invited to eat with them and their family at their dinner table as well. The presence of both mayors at the festival was a testament to the strong relationship that the Albanian community has built with its political representatives. Mayor Barnett and his wife told me about their trip to Albania and Montenegro and how much it meant to them. She and I bonded over being American and loving the Albanian community while dancing the vallaj with hundreds of other people in long lines under the tent. I was grateful and humbled to have been so well received at the festival. The success was overwhelming and had achieved more than I ever imagined I could. I had new stories, contacts, friends and knowledge and I was more in love with the Albanian people, culture and language than ever before.

Sunday’s mass was absolutely breathtaking. Hundreds were in attendance and by that point I was feeling pretty comfortable with my Albanian. I could greet people; understand the basic points of the homily, some of the prayers, the announcements and especially the part where the priest, Don Franë Kolaj, spoke about me and Project Albanian Voices. The eloquence with which Don Franë delivered his message brought tears to my eyes. His abilities as an orator are unparalleled and I felt as though when he was speaking, he was breathing new life into my project. After mass, I had coffee and more delicious Albanian food in the restaurant at the church. I met clergymen, businessmen, writers, scholars and political advocates from all over the greater-Detroit area who were interested in my project. Among them were Kanto Dushaj, who hosts an Albanian-language radio program and is director of religious education at St.   Paul’s as well as Pashko Gjokaj, Chairman of the Albanian-American Association “Malesia e Madhe”. Other members that were there included Malote Ivezaj, Zef Gjonaj, Mr. Gjokaj, Mr.Lulgjuraj, Mr.Gjonaj and Mr.Sinishtaj.

On Sunday night, I met with members of Vatra, the Pan-Albanian Federation of America to explain my project in more detail. At the table were Alfons Grishaj, the President and Mondi Rakaj, the Secretary as well as Kujtim Qafa, member of Vatra Michigan and board member of Vatra Pan Federation of New   York. They asked me difficult questions and I was glad to answer them. They brought up information I had not considered, such as less well known ancient and modern historical events that have shaped Albania and the Albanian diaspora over the past 500 years. They even lent me a number of books to take back to Atlanta for my research. As the dinner went on, I managed to convince them of my seriousness and strong-headed determination to complete this project no matter the obstacles. I explained that I had already failed once at a fundraising attempt for the project and that only made me more determined to move forward and try again. They were pleased and it seemed I had passed their preliminary test. We went to a coffee shop to meet Pjeter Jaku, Deputy President and publisher of Kuvendi Magazine where he gave me another few books for my research. There they announced that the next morning, I would meet Ekrem Bardha, one of the most influential and wealthy Albanians in the United   States.

The following morning, over Turkish coffee and piles of history volumes, I met with a man I had only read about in books. Ekrem Bardha is currently the Honorary Consul in Michigan and has met with ten U.S. presidents. The leader of the Albanian National Front in Michigan (Balli Kombëtar), co-founder of the National Albanian-American Council (NAAC), and the former owner of Illyria Newspaper, he is a distinguished and kind man with a warm heart and an admirable love for Albanian people. His daughter was there as well, Donika Bardha who has diplomatic grace in every word she utters and every movement she makes. Also at this morning meeting were Agim Bardha, Alma Rexha and Valentin Lumaj, all of whom expressed interest and excitement about my project. I had the privilege of meeting the priest from Our Lady of Albanians Catholic Church, Don Ndue Gjergji, who expressed his support and even gave me another book to use for my research. Switching between Albanian and English, we spoke as a large group, everyone translating for the ones who needed it (mostly me). The men agreed to help me with fundraising and contacts so that my project could become a reality.

I was elated and in such shock as to my good fortune that the 12 hour drive back to Atlanta seemed to last only 2 hours. As I drove home decked out in gifted Albanian memorabilia, I got text after text from the people I had met in Michigan, all wishing me a safe trip home. I smiled and turned up the Albanian music coming from my stereo, knowing that the project and my dream were now a reality. I knew then that after my experience with this book, my life would never be the same again.