Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

ATJON ZHITI, NJE EMER QE KTHEHET NE TROFE

by

-Ndahen çmimet Giffoni, emri i djalit të ndjerë të Visar Zhitit kthehet në trofe/

visari

-Përveç prodhimeve kinematografike, u dha edhe Çmimi “Atjon Zhiti” për anëtarin më të mirë të jurisë, që për këtë vit ishte nxënësja e shkollës Çajupi, Refxhi Tole./01112f842d20dfb3ea2385750eba8147

Atjon Zhiti humbi jetën, djali i poetit Visar Zhiti,( Aktualisht Minister ne Ambasaden Shqiptare ne Washington)  humbi jetën rreth 3 vjet më parë, si pasojë e një aksidenti tragjik në autostradën Tiranë-Durrës. Një dhimbje që preku jo vetëm familjen , por edhe opinion publik. Atjoni vazhdonte studimet për filozofi në Universitetin “Sacro Cuore” në Milano të Italisë.

Përfundoi  edicioni i 12-të i Festivalit Ndërkombëtar të Filmit për të Rinj dhe Fëmijë, Giffoni Shqipëria. Pas prezantimit të 7 filmave mes tyre edhe tre shqiptarë, dy juritë e nxënësve votuan e shpallën edhe çmimet për këtë edicion. Juria përbëhej nga 250 nxënësve të shkollave 9-vjeçare dhe të mesme.

Filmi “Veloce come il Vento”, me regji të Matteo Rovere, fitoi çmimin e jurisë së grupmoshës 16-vjeçare.

Filmi “At Eye Level”, me regji të Evi Goldbrunner dhe Johachim Dollhopf, fitoi çmimin e jurisë së grupmoshës 13-vjeçare.

Filmi shqiptar “Frymë”, me regji të Artur Gorishtit, fitoi çmimin “Xhanfize Keko”, trofe që mban emrin e regjisores më të njohur shqiptare të filmave për fëmijë.

Përveç prodhimeve kinematografike, u dha edhe Çmimi “Atjon Zhiti” për anëtarin më të mirë të jurisë, që për këtë vit ishte nxënësja e shkollës Çajupi, Refxhi Tole.

Ky është edhe edicioni i fundit që ai vjen në këtë format klasik me vizionin dhe gjykimin e filmave më të mirë. Projekti ‘Drejt Giffoni 2020’ do t’i japë atij një fytyrë të re, ku qëllimi është punësimi i të rinjve shqiptarë, në industrinë e filmit.

EMIGRANTI QE U BE AKTOR KARRIERE

by

Armando Dauti i lindur ne Vlore, ne Shqiperi. Emigroi ne Greqi ne vitin 1993. Lidhja e tij me kinemane ishte krejtesisht nje rastesi ne nje kohe qe dy regjizor te njohur Grek Jorgos Koras e Kristos Vukuras kerkonin me ngulm aktorin kryesor per filmin, “Mirupafshim” I cili me vone arriti nje sukses te papritur dhe renditi Armandon ne listen e aktoreve shqiptar me te kerkuar. Me vone i besohet roli i nje grabitsi ne filmin. “Kjo nate mbetet” me regji N. Panagiotopoulos. Ne vitin 2005 i vjen nje tjeter rol tek filmi i njohur “Pengu” me regji te K. Gianaris./

frame0000614238328_1761201930762593_624564856377266012_n23602294_1945788465637271_194869811_n

Nju Jork Nga Frida Bedaj/ Gazeta “DIELLI”/

Endrrat behen realitet, keshtu mund ta quajme rrugetimin e karrieres ne aktrim te Armando Dautit, i cili kohet e fundit ka luajtur per krah aktorit me fame boterore Richard Sammel. Ne filmin me te ri “Delegacioni” me regji te Bujar Alimanit, u beme shkak te takojme, nje nga aktoret me te mire shqiptar jashte Shqiperise. Armando eshte shembulli i asaj qe themi kemengul qe te arrish. Aktrimin e filloi heret me nje rol protagonist, ne nje periudhe ku Greqia nuk ishte pergatitur per nje emigracion e aq me teper nje artist me endrra. Debutim e pare e beri ne filmin “Mirupafshim” nje film qe theu tabu per ate kohe. Ne rolin kryesor, Armando me mjeshteri solli ne pah te gjitha ato qe kalonin emigrantet ne vitet e para. E veshtire te paraqitje problemet e emigranteve, ne nje Greqi konservatore. Filmi fitoi cmim si filmi me i mire ne Festivalin Nderkombetar te Selanikut , ku Armando ishte kandidant per cmimin e aktorit me te mire. Ky ishte fillimi i nje karrjere me shume surpriza profesionale per te. Roli dyte u paraqit si bashkeprotagonist, me nje kast aktoresh te njohur Grek, ne nje nga serialet, me te ndjekura “Dashuria erdhi nga larg”. Miliona shikues ndoqen kete serial te regjizorin te njohur Manusho Manushaqi, ne stacionin televiziv Antena. Iu besua roli kryesor i nje personazhi negativ, me mjeshterine me te madhe arriti te bente gjithe teleshikuesit ta “urrenin”.  Armando si nje aktor me cilesi te jashtezakonshme i dha serialit intrigen e duhur ku shikuesit ju duhet te prisnin ne ankth.

Para disa vitesh ai thoshte,  “Une nuk jam i keq, me pelqen te luaj role pozitive, por me besojne me shume role negative”…

“Loja” e tij e mrekullushme  e ben qe ti besohen role ne te cilat duhet mjeshteri dhe talent. Nuk munde te lihet pa permenduar, se megjithese nje aktor-artist autodidakt, shquhet qe ne momenetet e para te paraqitjes se tij perpara kamerave perkrah kolosve te skenes shqiptare dhe asaj greke si Kadri Roshi, Margarita Xhepa, Nikolla Llambro etj nga Shqiperia, si dhe Janis Vogli, Akis Sakelariu, Paskali Carahu apo Sofia Olimbiu nga Greqia etj. Ai hyn krejt natyrshem mes tyre saqe shume kush nga kritiket e vlersojne si te jashtezakonshm kete zbulim te ri te dy regjizoreve te njohur grek, Kristos Vupura e Jorgos Koras.

Armando nuk u ndal ne asnje moment, propozimet vinin pa reshtje per role te reja. Ne kinematografi, vitin e kaluar ne tjeter film me metrazh te shkurter perkrah aktoreve te tjere te njohur luajti rolin kryesor e nje emigranti ne nje kamp ky pasqyronte jeten e refugjateve ne Greqi, filmi u paraqit ne Festivalin Shqiptar ne NY ne Teatrin Producer Club .

Ne pergjithesi shume aktoreve kur u eshte besuar nje rol protagonist ne fillimet e para te karieres, me pas kane pasur shume te veshtiresi te kene nje tjeter sukses ose te kene pothuajse ne cdo film te njenjtin sukses. Origjinaliteti dhe puna kembengulese e tij e ngriti ate. Ndofta roli i tij i fundit mund ti sjell  dhe ndonje vlersim te ri si aktor cilesor dhe ne arenen nderkombetare.

Armando Dauti i lindur ne Vlore, ne Shqiperi. Emigroi ne Greqi ne vitin 1993. Lidhja e tij me kinemane ishte krejtesisht nje rastesi ne nje kohe qe dy regjizor te njohur Grek Jorgos Koras e Kristos Vukuras kerkonin me ngulm aktorin kryesor per filmin, “Mirupafshim” I cili me vone arriti nje sukses te papritur dhe renditi Armandon ne listen e aktoreve shqiptar me te kerkuar. Me vone i besohet roli i nje grabitsi ne filmin. “Kjo nate mbetet” me regji N. Panagiotopoulos. Ne vitin 2005 i vjen nje tjeter rol tek filmi i njohur “Pengu” me regji te K. Gianaris. Film qe tronditi shoqerine greke dhe mbeti ne historine e kinematografise. Ne vitin 2006 luan ne filmin “Shoqeria” te regjizorit S. Goricas. Ne 2007 luan ne filmin “Eduart” me regjin te Ageliki Andoniu, film qe fitoi 7 cmime kombetare. Po ne te njejtin vit, filmi “Korrigjimi” me regji  te Pano Anastoopoulos.  “Zgjimi i Pranveres” 2015 me regji i K. Gianaris, si dhe tek filmi “Te paftuar”. 2017-ta e gjen ne filmin e fundit   “Delegacioni” me Regji te Bujar Alimanit.

SHQIPËRIA, KOSOVA…NJË DIASPORË SHQIPTARE

by

-Pandeli Majko në takim me Dardan Gashin në Tiranë: Organizimi i diasporës shqiptare bëhet bashkë, pavarësisht prejardhjes, dhe ky organizim ka rezultuar me një migracion shumë të suksesshëm/

1 Gashi - Majko

-U diskutua për tre marrëveshjet që presin të nënshkruhen në mbledhjen e qeverive Shqipëri-Kosovë në 27 nëntor 2017 në Korçë për bashkëpunim në fushën e diasporës dhe migracionit/

 TIRANË-PRISHTINË, 7 Nëntor 2017-Gazeta DIELLI/ Zv/kryeministri dhe ministri Kosovar i Diasporës, Dardan Gashi në ditën e dytë të vizitës në Republikën e Shqipërisë u takua me homologun, ministrin e Shtetit për Diasporën, Pandeli Majko.Në këtë takim, konkret sa i përket detyrimeve karshi diasporës, ashtu edhe miqësor për nga natyra, dy ministrat biseduan për projektet që dy ministritë do t’i udhëheqin në të ardhmen në të mirë të diasporës shqiptare.Pikënisja e takimit ishte dakordimi që diaspora shqiptare është unike dhe e pandarë, potenciali i së cilës duhet që të promovohet si dhe të shërbejë në avancimin e bashkëpunimit të mëtejmë mes institucioneve të Kosovës dhe Shqipërisë dhe bashkatdhetarëve tanë.“Jemi dy shtete që përfaqësojmë një diasporë. Duke thënë këtë, dihet që organizimi i diasporës shqiptare bëhet bashkë, pavarësisht prejardhjes, dhe ky organizim ka rezultuar me një migracion shumë të suksesshëm”, theksoi ministri Majko duke uruar Gashin për punën dhe emërimin.Ministri Gashi u shpreh jashtëzakonisht i kënaqur që tashmë është një adresë në Qeverinë e Republikës së Shqipërisë me të cilën do të intensifikohet bashkëpunimi në të mirë të diasporës, posaçërisht në ruajtjen e identitetit në diasporë.“Emërimi i ministrit Majko është një lajm jashtëzakonisht i mirë për të gjithë shqiptarët, pasi që nuk mund të gjendet një figurë më unifikuese dhe është fat për mua të bashkëpunojmë në të mirë të diasporës shqiptare. Na presin shumë punë së bashku, dhe pres me padurim që të fillojmë projektet e përbashkëta”, theksoi ministri Gashi.Gjatë takimit u diskutua edhe për tre marrëveshjet që presin të nënshkruhen në mbledhjen e dy qeverive në 27 nëntor 2017 në Korçë për bashkëpunim në fushën e diasporës dhe migracionit.Zv/kryeministri Gashi, në kuadër të axhendës, gjatë ditës do të takojë ministren e Arsimit, Sportit dhe Rinisë,  Lindita Nikolla si dhe Presidentin e Republikës së Shqipërisë, Ilir Meta./b.j/

“Bijtë e Shqipes”përkujtuan dy Bijat e Kombit:Sabiha Kasimati & Musine Kokalari

by

“Bijtë e Shqipes” në Philadelphia përkujtuan e nderuan Sabiha Kasimatin e Musine Kokalarin me rastin e përvjetorëve të tyre të lindjes/
1 sadik salle
Nga Sadik ELSHANI/
1 sabiha Musine
                    Ndër veprimtaritë e shumta që organizon shoqata “Bijtë e Shqies” në Philadelphia, një vend të rëndësishëm zënë edhe ato përkujtimore, në të cilat përkujtohen e nderohen figura të ndritura të historisë, artit, shkencës, kulturës e traditës sonë kombëtare. Një veprimtari e tillë u zhvillua në fund të tetorit (28 Tetor 2017), në mjediset e shoqatës, ku u përkujtuan dhe u nderuan dy mendje të bukura, dy mendje të ndritura, dy gra të jashtëzakonshme: Sabiha Kasimati (1912 – 1951), me rastin e 105 vjetorit të lindjes dhe Musine Kokalari (1917 – 1983), me rastin e 100 vjetorit të lindjes. Për të përcjellur këtë veprimtari ishin mbledhur me dhjetëra bashkatdhetarë. Në tavolinën kryesore ishin vendosur portretet e Sabiha Kasimatit e Musine Kokalarit dhe në mes tyre një vazo me lule. Veprimtarinë e hapi zoti Tajar Domi, kryetar i shoqatës, i cili u uroi mirëseardhjen të pranishmëve dhe bëri një pasqyrë të shkurtër për punën dhe veprimtaritë e shoqatës, duke theksuar rëndësinë, porosinë dhe vlerat e kësaj veprimtarie. Pastaj ai ia dha fjalen z. Sadik Elshani, i cili e mbajti materialin kryesor të kësaj veprimtarie titulluar: “Sabiha Kasimati e Musine Kokalari – dy mendje të bukura, dy mendje të ndritura, dy gra të jashtëzakonshme”.
1 Sadik Elshani
Qysh në fillim ai vuri në dukje shumë gjëra të përbashkëta që kishin në mes tyre këto dy gra të jashtëzakonshme, dy intelektuale të rralla, dy gra të guximshme: “Të dyja kishin lindur jashtë Shqipërisë, në Turqi, ishin të bukura, intelegjente, të zonjat, të parat shqiptare në limitë e tyre përkatëse, të dyja patën njohje me Enver Hoxhën dhe të dyja patën një jetë tragjike. Kur mendoj për jetën e tyre në mend më vijnë vargjet e Mjedës te vjersha “Bilbili”: “Vetë bukuria, o i shkreti/Kenka për ty nji kob””. Në vazhdim ai pastaj foli veç e veç për jetën dhe veprën e Sabiha Kasimatit e Musine Kokalarit, duke paraqitur disa të dhëna jetëshkrimore dhe duke bërë një vlerësim të përgjithshëm për rëndësinë e këtyre dy figurave të rëndësishme për shkencën dhe kulturën tonë kombëtare.
1 Bijte e shqipes
Sabiha Kasimati ishte gruaja e parë që e kishte mbaruar shkollën e lartë franceze në Korçë. Në vitin 1936 fitoi një bursë për të studiuar jashtë vendit dhe ishte përcaktuar për të studiuar në Fakultetin e Shkencave Biologjike në Universitetin e Torinos. Në vitin 1941 përfundoi studimet, ku me sukses mbrojti edhe doktoraturën. Edhe pse kishte oferta per te punuar jashtë, ajo u kthye në Shqipëri.
 Pas ardhjes së komunistëve në pushtet më 1945, ajo filloi një bashkëpunim me biologun, profesor Selaudin Toto, me qëllim të organizimit të Institutit të Shkencave në Tiranë. Këtu iu dha rasti që t’i fillonte hulumtimet ihtiologjike, duke i dhënë asaj një vend brenda Institutit në kuadër të Seksionit të Botanikës.
Më 19 shkurt të vitit 1951 ndodhi një shpërthim bombe në Ambasadën e Bashkimit Sovjetik në Tiranë. Autoritetet shqiptare të asaj kohe, pa kurrëfarë fakte, si fajtorë i konsideruan një grup prej 22 intelektualëve, përfshirë këtu edhe Sabiha Kasimatin (si e vetmja grua). Këta u pushkatuan pa gjyq në natën e 26/27 shkurtit 1951. Jeta e Sabihasë u shua në mënyrën më barbare në kulmin e pjekurisë së saj shkencore e intelektuale, duke lënë një zbrazëti në jetën arsimore e shkencore të Shqipërisë, pikërisht kur Shqipëria kishte nevojë për njerëz të kalibrit të Sabiha Kasimatit e shumë të tjerëve. Vepra e saj shkencore, punimet në fushën e florës e faunës së Shqipërisë, u botua në vitin 1955, por nën emrin e shkencëtarit sovjetik, Anatolij Poljakov, si dhe dy studiusve shqiptarë.
Sabiha Kasimati ishte e para femër shqiptare që mori doktoraturën, e para shkencëtare shqiptare. Ishte një grua e jashtëzakonshme, një intelektuale e rrallë që me tërë përkushtimin e saj iu përvesh punës për zhvillimin e shkencës shqiptare, ndërtimin e institucioneve të larta shkencore. Ajo jo vetëm që ishte një shkencëtare e një kalibri të lartë, por ishte edhe një intelektuale e angazhuar me ndërgjegje të lartë kombëtare, e shqetësuar për fatin e kombit, vendit të saj. Ajo u indinjua pa masë kur regjimi komunist kishte filluar të eliminonte elitën kombëtare. Meqënëse e kishte shok shkolle Enver Hoxhën, ajo kërkoi një takim me të dhe me guxim e kishte ballafaquar diktatorin: “Kam ardhur të të them se ti po vret gjithë intelektualët. Dua të të pyes se me cilët ke ndërmend ta ndërtosh Shqipërinë, me teneqexhinjtë apo me këpucëtarët?!” Kuptohet, ky ballafaqim e kishte zemëruar shumë Enver Hoxhen dhe ky ballafaqim njëherësh kishte qenë edhe nënshkrimi i dënimit të saj me vdekje.
Edhe në hetuesi Sabihaja mbajti qëndrim burrëror dhe nuk u përkul para xhelatëve të kombit. Me hetuesinë e shkurtër të Sabihasë u angazhua personalisht edhe Mehmet Shehu, asokohe ministër i Punëve të Brendshme, të cilit ajo me kurajon karakteristike të saj, ndër të tjera ia tha këto fjalë që tingëllojnë edhe profetike: “Ju jeni kriminelë dhe tiranë, që kërkoni të nënshtroni shqiptarët me terror, por do të vijë dita që këto mizori do t’i paguani.” Dhe këto fjalë të Sabihasë tani i ka dëshmuar edhe vetë historia.
Shkencëtari i vërtetë është edhe trim, i guximshëm dhe nuk pranon asgjë përveç të vërtetës. E tillë ishte Sabiha Kasimati, ajo nuk mund të qëndronte indiferente para një katastrofe njerëzore që ishte duke e kapluar Shqipërinë.
Në vazhdim të kësaj veprimtari Zoti Elshani foli edhe për jetën dhe veprën e Musine Kokalarit, duke theksuar se ajo ishte e para shkrimtare femër në Shqipëri, intelektuale, disidente dhe e para femër shqiptare që formoi një parti politike, Partinë Socialdemokrate të Shqipërisë. Studimet për letërsi i përfundoi në Rome në vitin 1941 me një studim për Naim Frashërin. Ka botuar tri permbledhje me tregime: “Siç më thotë nënua plakë” (Tiranë, 1941), “… sa u tunt jeta” (Tiranë, 1944), “Rreth vatrës” (Tiranë, 1941). Gjatë studimeve ka mbajtur edhe një ditar, i cili do të botohet së shpejti. Ndërsa ka lënë një dorëshkrim për jetën e vet: “Mbi jetën time”. Brenda një kohe të shkurtër Musineja u afirmua si një shkrimtare serioze, me brumë, si një mjeshtre e tregimit dhe sipas Lasgush Poradecit, ajo kishte sjellur diçka origjinale, nje stil të ri në letërsi dhe ishte një talent i pamohueshëm. Veprimtarinë e saj letrare e politike Musineja e filloi në një periudhë të turbullt, të trazuar, gjatë Luftës së Dytë Botërore. Aty nga fundi i luftës komunistët i kishin pushkatuar dy vëllezërit e saj pa gjyq  dhe për këtë ajo ishte e mllefosur, e indinjuar dhe kërkonte drejtësi e shpagim. Për këtë shkak dhe për shkakun se ajo më 1944 ishte themeluese e Partisë Socialdemokrate Shqiptare dhe organit të saj, “Zëri i lirisë”, ajo u arrestua më 17 janar 1946. U dënua me 20 vjet burg dhe për 18 vite qe burgosur në burgun famëkeq të Burrelit. U lirua më 1964 dhe menjëherë u internua në Rrëshen, ku u caktua të punojë si fshesare. Aty edhe vdiq nga kanceri në vitin 1983. Dikur e dënuar si armike e popullit, ajo sot është shpallur Qytetare Nderi e Qytetit të Gjirokastrës, nga Presidenti i Shqipërisë është shpallur Martire e Demokracisë, ndërsa një shkollë fillore në Tiranë e mban emrin e saj.
Në gjyq Mysineja mbajti një qëndrim dinjitoz, të përjetësuar me atë foton me velin e zi në kokë, vel që nuk do t’i hiqej kurrë gjatë tërë jetës së saj tragjike. Është ai qëndrim i grave burrnesha shqiptare: “Unë s’jam fajtore. S’jam komuniste dhe ky s’mun të quhet faj. Ju fituat në zgjedhje, por në burg nuk duhet të jem… Unë jam nxënëse e Sami Frashërit. Me mua ju doni të dënoni Rilindjen” – ajo deklaroi në gjyq.
“Çfarë tmerri, çfarë trishtimi, çfarë zhgënjimi, kur një intelektuale si Musine Kokalari përfundon fshesare në Rrëshën?!” – u shpreh z. Elshani dhe vazhdoi: “Shpesh mendoj sesi Musineja ka mundur t’i përballojë këto tmerre, një grua që tërë jetën kishte studiuar, kishte punuar për të arrirur diçka, një grua me plot ëndrra, shumë plane për te ardhmen, për zhvillimin e kulturës në Shqipëri, emancipimin e vendit. Por ja që fatin e saj e kishin në dorë injorantët, të padijshmit, cinikët, kriminelët. Si ka mundur të qëndrojë Musineja pa u çmendur?! Siç duket ajo kishte krijuar disa mekanizma mbrojtës, duke jetuar fizikisht në një botë të tmerrshme dhe shpirtërisht në një botë tjetër, në botën e saj, ku ndihej e qetë.”
Zoti Elshani e përfundoi paraqitjen e tij duke bërë një vlerësim të lartë për këto dy gra të jashtëzakonshme, shembëlltyrë e intelektualit të angazhuar me ndërgjegje të lartë kombëtare e vlera të larta njerëzore: “Janë përmendore, simbole të qëndresës, fisnikërisë, trimërisë shqiptare. Janë mishërim i fjalës “burrneshë”, që populli ynë e ka krijuar për gra të tilla… Ato e meritojnë nderimin dhe adhurimin e çdo shqiptari, jo vetëm për të arriturat e tyre profesionale, por edhe qëndresën, guximin e tyre për t’u përballuar me diktaturën dhe vetë diktatorin. Kur diktatura i kishte gjunjëzuar edhe burrat, intelektualët e shquar të Shqipërisë, ishin pikërisht këto dy gra që e sfiduan regjimin komunist, duke e sakrifikuar edhe jetën e tyre… Populli ynë i ka borxh Sabiha Kasimatit, Musine Kokalarit dhe shumë të tjerëve. Le të jetë kjo veprimtari e shoqatës sonë një shënjë mirënjohje e respekti për jetën dhe veprën e tyre të ndritur.”
Meqënëse më 2 tetor ishte ndarë nga jeta albanologu i njohur, Robert Elsie (1950 – 2017), organizatorët vendosën që në këtë veprimtari të thuhen disa fjalë edhe për këtë ambasador të kulturës shqiptare. Për jetën dhe veprën e Robert Elsie-t foli gazetari i njohur dhe ish kryetari i shoqatës “Bijtë e Shqipes”, zoti Llazar Vero. Figurën e Robert Elsie-t ai e vlerësoi lart, duke e radhitur atë në mesin e albanologëve më të njohur, më punëtorë, më prodhimtarë e më të përkushtuar. Robert Elsie ka dhënë një ndihmesë të jashtëzakonshme për ta bërë të njohur letërsinë dhe kulturën shqiptare në botë. Duke gjurmuar nëpër arkivat e qyteteve të njohura të botës, Robert Elsie ka zbuluar shumë materiale të panjohura për historinë e Shqipërisë, letërsinë dhe kulturën shqiptare. Robert Elsie përktheu mjaft vepra letrare të letërsisë shqiptare, përfshirë këtu edhe “Lahutën e Malcis”, që ishte një punë  mjaft e vështirë. Për punën e tij madhështore në fushen e albanologjisë, Zoti Vero e cilësoi Robert Elsie-n si një institucion, akademi më vete.  Për ta përjetësuar dashurinë e tij për Shqipërinë dhe shqiptarët, Robert Elsie kishte lënë testamentin që të varrosej në Alpet Shqiptare, në Theth. Tani ai është bërë pjesë e përjetshme e botës shqiptare.
Për ta bërë këtë veprimtari sa më cilësore, organizatorët kishin bërë edhe një përzgjedhje me disa video ku flitej për jetën dhe veprën e Sabiha Kasimatit e Musine Kokalarit, si dhe kronikat për veprimtaritë që ishin zhvilluar në Tiranë e Prishtinë me rastin e këtyre përvjetorëve. Jo rastësisht ishte përzgjedhur edhe “Sonata e dritës së hënës” (“Moonlight Sonata”) e Betovenit. Kur më 1931, me rastin e 40 vjetorit të themelimit të Institutit Qiriazi, mësuesja e pianos, Aferdita Osmani, kishte lozur këtë pjesë muzikore, Musineja kishte mbetur e mahnitur, ishte frymëzuar nga kjo pjesë. Shkrimtarja Eglantina Mandia librin për jetën e Musine Kokalarit që është një rrëfim artistik, e ka quajtur “Sonata e hënës”. Kjo pjesë e veprimtarisë u mbyll me këngën “Nuse e panusëruar”, kënduar nga grupi Argjiro dhe i kushtohet Musine Kokalarit me rastin e 100 vjtorit të lindjes së saj. I tillë ishte fati i jetës së Musinesë, ajo kurrë nuk e vuri velin e bardhë të nusërisë, por tërë jetën e mbajti velin e zi  të trishtimit.
Veprimtaria u mbyll me koktejlin tonë tradicional: “Bukë e kripë e zemër”. Gjatë veprimtarisë si dhe gjatë koktejlit bashkatdhetarët këmbenin mendime për jetën, veprën e Sabiha Kasimatit, Musine Kokalarit e Robert Elsie, shprehini adhurimin për veprën e tyre dhe shprehnin keqardhje për fatin tragjik të Sabiha Kasimatit e Musine Koikalarit.
Sadik Elshani
Filadelfia, Tetor 2017