Të Dielën e dytë pas Pashkës besimtarët e Frascinetos dhe Eianina organizonin ceremoninë Vallja dhe e kishin si traditë të shkonin e të bonin vizitë  faltores së Shën Mëria Këtej lart. 

Ditën e djelë më 14\04\2024 arbërshet e  komunitetit të Frasnitës dhe të Eianiës  u mblodhën së bashku  që të të festojnë ceremoninë e  Vallejes kushtuar  e “Shën Mërisë këtej lart”. 

Rrugët e qytezave u mbushën edhe me arbërshë të qytezave për qark. 

Merrnin pjesë në këtë manifestim edhe grupet  arbëreshe si; Arbëresh “ Pa stoli” Civita” 

Shën Mëria e Illthit- San kostandino Albanese, Ajri i lumit-San Martino di Finita

Kreshnikët e Lirisë- San Benedeto Ullano 

Shqiponjat – Santa Sofia d-Epirio

Grupi Folk-Civita.

Kisha Shën Mërija Këtej lart 

Kisha “Shën Marija këtej lart”, është një xhevahir qëndron mbi kurorën e trashëgimisë kulturore  të  Frasnitës\Frascineto,  dhe është pa dyshim kisha  më e hershme dhe e njohur si Madonna di Lassù, e ndërtuar nga Bazilianët. Sot i shndërruar në rrënoja.  është ndërtuar pas shek. X-XI. 

Dikur ishte e pajisur me jetë nga murgjit Bazilianë të manastirit të San Pietro. Muret janë ende mbështetur në shkëmb, dhe ishte një objekt me dy kate. Rreth tridhjetë vjet më parë, kishte afreske në Muret e kësaj faltoreje, dhe  ishte  edhe  imazhi shën Mërisë këtej lart; 

Sot kanë mbetur vetëm gjurmët e altarit dhe muret e shkatërruara. 

Dikur ishte shumë e vizituar ky vend i shenjtë,  nga popullsia arbëreshe,  këtë e provon edhe  Foto  nga “Shën Mëria Këtej, rreth viteve  1950 .

 Frascineto dhe Ejanina, janë dy qyteza  arbërshesha në Kalabri vendosur pranë me njëra tjetrën  në shpatet e Timpone del Corvo, në 486 lartësi mi nivelin e detit. Shpesh në rrjet  kemi folur për Frascineton, ndërsa sot këtë faqe ia dedikojmë Eianinës.

Arbëreshët e Ejaninës  mbrritën në  në Kalabri  rreth viteve 1470,. Arsyet e ardhjes së tyre janë të shumta, por ajo më e forta ishte  pushtimi turk. Kapitullimet e para të sistemimit të tyre  në këto territore i përkasin  vitit 1491. Këto kapitullime flasin per Ferdinando Spinelli, djali i Giovanbattista, dukesha e Castrovillari, në 1527i dhuroi Casale di Purçilli  Lukes Policastrello te Castrovillarit dhe djalit Michele në 1535 duke i dhene ne duar  Kapitujtullimet e tij.  Prandaj Purçilli u bë një shtëpi në fermë e pavarur me  popullsinë e saj dhe  me kishën e saj. Regjistri i të pagëzuarve fillon në vitin 1703. Casale di Purçilli humbi autonominë e tij, duke u bërë një pjesë e Komunës së Frascineto.

Eianina e sotme dikur ishte queajtur Purçilli. Më 1942 ajo ndryshoi emrin nga Purçilli (Italianizuar në Porcile) në Eianina.

Eianina nga Frascineto janë dy ngulime arbëreshe në  krahë njëra tjetrës dhe i ndan vetëm e një ure të vogël, 

Eianina, është vend i kulturës. Ajo nxorri nga gjiri i saj shumë njerëz të ditur. Fakti që edhe sot ajo vahdon të mbajë gjallë një gazetë tregon se ky popull do kulturën e tij dhe dashuria për gjuhën e të parëve të tyre, këtë gjë demostron edhe botimi i një reviste  “Jeta Arbërshe”.

Kjo revistë( Jeta Arbërshe) vazhdon të ndriçojë si një qiri në mes erresirës duke i dhënë dritëz gjuhës, historisë, kulturës, të këtij populli që vazhdon  të ruaj me fanatizëm identitetin e tij arbëror  Revista Jeta Arbëreshe” u themelua në 2001 me drejtor  Agostino Giordano. 

Prof Agostino ishte edhe nipi dhe trashëgimtari shpirtëror i arkivandritit Emanuele Giordano është drejtor i revistës “Jeta Arbëreshe” dhe një figurat intelektuale, që vazhdon të punoj me mish e shpirt për botën arbëreshe.  Kjo gazetë edhe pse me shumë sakrifica  i reziston kohës, sepse është gjuha e popullit.  Prof Agostino është  studiues i pasionuar i letërsisë dhe i gjuhës arbëreshe për të mbrojtur gjuhën ja si shprehet: “Zëmi e shkruami arbërisht, ashtu si folmi!” dhe kësaj thirrje i përgjigjen 13 katunde:Purçilli, Frasnita, Hora, Ruri, Ungra, Shën Benedhiti, Shën Murtiri, Shën Mitri, Fallkunara, Kajverici, Katundi, Karfici, Spixana. Në shkrimet e kësaj reviste do të gjeni shume materiale nga Kosova, Shqipëria  si edhe nga Arbëria  studim të vlershëm nga autorë arbërsh të dëgjuar, si edhe punime te autorve të pa botuara. Drejtori dhe Përgjegjës është z Agostino Giordano.

Ndërsa jemi në Ejanina, nuk mund të rrim pa përmendur edhe arbërshin Michele Greco. Një nga aktivistët arbërsh të Frasnitës dhe Ejaninës. Me grupin e tij me aktivitetet e tij shpërndan gjuhën, kulturën botën arbëreshe  kudo në diasporë,si Svizzër, Gjermani, por edhe në Shqipëri, Kosovë, Maqedoni e gjetkë. 

Kostumi arberesh i  Ejanina, fonte foto  Biagio Perrone 

Gitonia, dhe tradita e pajes dhe e qendisjes, burimi i fotos  Gugliotta  Rachele, Ejanina

Arbereshët e Ejaninës dhe Frashinetos në Argentinë 

Shumë arbëreshë  prej shumë viseve të varfra të Italisë së Jugut e të Sicilisë, u shkëputën nga vendet e tyre dhe shkuan  drejt Argjentinës, Brazilit, SHBA-së, Uruguajit, etj. Disa priftërinj të Buenos Airesit shënojnë se vetëm në atë qytët u vendosën rreth 40.000 arbëreshë, midis tyre një numër i madh nga krahina e Kozencës. Shumë arbëreshë u shpërngulën në kohët moderne.. 

Por edhe shumë ngelem ne këto troje ku te parët tane hodhen rrenjet. 

Foto ne vijim Rosa Pace i ati Francesco Pace dhe Orsola Riccio lindur ne Eiania 1865/1870( burimi  by Alicia Bodily)

Anna Pace, i shoqi Basile Miranda, Isabella  Blaiota  foto di familja Giordano  Ejanina / akt martese 1848  (Fonte Alicia Bodily)

Emanuele  Giordano  1951. Burimi i fotos, Attilio Clausi

Përgatiti materialin

Ornela Radovicka. Kultura dhe gjuha arbëreshe, themeluar nga At Antonio Bellusci 1980

Në 95-vjetorin e lindjes 

Nga Frank Shkreli 

Lekë Pervizi, autor, piktor shkrimtar, publicist, poet, ish i përndjekur politik – mbi të gjitha, dëshmitar i krimeve dhe i vuajtjeve të mijëra shqiptarëve anti-komunistë, në burgjet dhe kampet e përqendrimit të  regjimit komunist të Enver Hoxhës – ndër më çnjerëzorët në Evropë e në botë, ç’prej Luftës II Botërore – festoi në fillim të Marsit që posa kaloi, 95-vjetorin e lindjes – larg vendlindjes, atje në Belgjikë, ku ;sht; vendosur me familjen e tij pas shembjes së Murit të Berlinit ku edhe sot jeton e ku, edhe në këtë moshë, vazhdon të merret me shkrime, boton libra dhe revistën Kuq e Zi, në vazhdimsi, për 30-vjetë tani.  Nr 180 Jus (Récupéré).pdf 

Në librat dhe në revistën Kuq e Zi, por edhe me vizatimet unike (për botën ish-komuniste) nga jeta e përditshme në kampet e përqendrimit dhe në burgjet komuniste të regjimit diktatorial të Enver Hoxhës, Pervizi ka përshkruar sistemin çnjerëzor komunist të regjimit komunist në Shqipëri. Ai ka informuar botën në shqip dhe gjuhë të tjera, mbi mizoritë që ndodhnin në burgjet dhe kampet e përqendrimit të Shqipërisë staliniste, por tërthorazi ishte një testament edhe mbi krimet staliniste.  Janë vepra që përshkruajnë krimet kundër njer[zimit në kampet staliniste të punës, por në të njëjtën kohë, veprat e Lekë Pervizit, vazhdojnë të jenë një testament i shpirtit dhe i fuqisë dhe vullnetit të njeriut për të mbijetuar edhe në rrethanat më çnjerëzore. Është vështirë të besohet sot, ndoshta, se ishte një triumf 

të mbijetoje kampet dhe burgjet e komunizmit në Shqipëri. Veprat e Lekës janë dokumente reale me të cilat autori përshkruan vuajtjet e pabesueshme dhe krimet e errëta që njeriu është i aftë të bëjë kundër njeriut dhe të afërmëve të vet, por janë gjithashtu dëshmi se njeriu dhe popujt e shtypur nga regjimet diktatoriale komuniste, naziste dhe ideologji të tjera shtypëse gjatë historisë, nuk pranojnë të dorëzohen as të kapitullojnë përballë të keqes. Lekë Pervizi është një ndër ata shqiptarë të kampeve të përqendrimit të Enver Hoxhës që nuk u dorëzua, as nuk pranon të kapitullojë as sot para së keqës – ndonëse në moshën 95-vjeçare! Z. Pervizi mbetet ende njëri prej atyre shquptarëve që vazhdon të punojë dhe të flasë me drejtësi dhe me përgjegjësi morale – madje edhe në moshën 95-vjeçare. Ai ishte dhe mbetet një prej zërave që gjithnjë vjen prej andej – prej kampeve të përqëndrimit dhe burgjeve të diktatorit Enver Hoxha. Kur ai flet, ne dëgjojmë zërin e mijëra shqiptarëve kundërshtarë të komunizmit që u zhdukën atje e shumë prej të cilëve – ndër më të mirët e Kombit – që as varri nuk u dihet. 

Shqiptarët patriotë të vërtetë si Lekë Pervizi janë kontribuesit e vërtetë të lirisë. Ai është monument dhe dëshmitar i gjallë i aq shumë vdekjeve martire dhe të pa zë, as atëherë as sot. Lekë Pervizi edhe moshën 95 – vjeçare, vazhdon të jetë zëri që vjen prej “andej”, prej andej dhe përtej kampeve të përqendrimit dhe të burgjeve vrasëse të komunizmit enverist, ku mbijetesa ishte një triumf.  

Ndërsa falënderojmë Zotin që ai “triumfoi” kundër komunizmit, duke mbijetuar në kampet e përqendrimit dhe burgjet e komunizmit shqiptar, ndër më të tmershmet e ish-kampit komunist-stalinist në botë, Z. Lekë i urojmë, në këtë 95-vjetor të lindjes, jetë të gjatë e shëndet në vazhdimësi, ashtuqë të vazhdojë të dëshmojë për brezat, krimet më të ligshta çnjerëzore të diktaturës prej pothuaj gjysëm shekulli të komunizmit në Shqipëri.   

Le t’a dëgjojmë zërin e Lekë Pervizit, në këtë editorial që ai ndanë me ne në numrin më të fundit të revistës së tij, Kuq e Zi! – me rastin e 95-vjetorit të lindjes së tij —Nr 180 Jus (Récupéré).pdf 

Editorial 180 nga Lekë Pervizi, botuar në revistën më të fundit, “Kuq e Zi”, në Bruksel: 

“Muej Mars nis me 95-vjetorin e ditëlindjës së nënshkruarit e drejtorit të revistës Kuq e Zi. Një dhuratë e çmueshme e të Madhit Zot, i qofshim falë. Kjo jetë e gjatë, nuk asht se ka kalue fjoll, e gjithësesisht normale dhe e bukur. Si shëmbëll i ngan asaj barkës ose anijës që niset me detë të qetë, vaj, dhe papritur e zenë stuhëtë qiellore e tallazore në rrëzuik të përbyset. Por ja, që qiell e det rikthehen normalë e të qetë, dhe arrijnë në bregun e shpëtimit për ku ishin nisur. Stuhiët e tallazët harrohen, e jeta vazhdon të lulëzojë përsëri mes miradinave që njerëzimi ka krijuar për mirëqenjë e begati tonë. Ky përshkrim alegorik, i përshtatet fort bukur jetës reale të njeriut, e në mënyrë më të vërtetë të jetës sonë. Në kuptimin e vetvetës ku sigurisht përfshihet familja, të afërmit e shoqëria. Eh, të dashur lexues, alegoria u kthye në ngjarje reale faktike. Ndërsa jeta kishte filluar e mbarë, me perspektiva të kënaqëshme, si për vetveten, familjën e shoqërinë, erdhi kataklizma, përmbysja. Luftë botërore, përfshiu njerëzimin, duke mbjellur armiqësi midis tyre. Bota u nda në të mirë e të këqij. Në Kainë e Abelë. Në këtë rast Kaini mori emrin Komunizëm revolucionar, e Abeli demokrat paqësor, ku ishim të përfshirë. Ne nuk po merremi me botën, por me vetvetën si shqiptarë që jemi. Komunizmi në Shqipëri mori tiparet e dinozaurve, të përbindëshve gllabërues. Dhe i nënshkruari bashkë me mijra të tjerë u përfshinë në kthetrat e monstrave me tipare njerëzore e huqe kafshore. Kemi tregue mjaft se si shkuen punët në Shqipëri. Por mëqë asht fjala për të nënshkruarin, edhe ai u katandis si mos më keq, duke e kalue atë lloj jete skitërrore, në burgje e kampe internimi, ku mund të kishte lanë jetën, si baskëvujtës të tjerë që e pësuan dhe e humbën atë jetë që Zoti u kishte falë, por robi ua grabiti me dhunë. Ne vërtetë që ia dolëm më anë asaj stuhije mortore, po ama lamë pas një ushtri të tanë nën dhe me varre e pa varre. Nuk po hyjmë në detaje, se lëxuesi i ka të qarta ato situata të rënqethëshme, ku të gjallë e të vdekur ecnin së bashku, alegorikisht e dhe përfundimi, përsëri alegoria. Ne arritëm në brigjet e shpëtimit e i shpëtuam stuhisë tallazore. E tashti në moshën shekullore i themi vetës, a jemi a s’jemi. Si u bë që u munduam kaq vjet dhe me një trishtim të madh.  Thuej si të thuej, po kjo ashtë jeta me të mirat e të këqijat e saj. Shikojmë si bashkëvuejtësit më të cilët ndamë vuejtjet e mundimet, nuk janë më. Ia bana jetëshkrimin vetës, si alegorikisht ashtu faktikisht.  

Tashti, vazhdojmë me revistën Kuq e Zi, me kalue dhe këto vjetët që na mbetën, për të përmbushë një si detyrië që ia kemi ngarkue vetës, me qëllim të rikambjës nga shkatërrimi që komunizmi i shkaktojë Shqipërisë e gjithë shoqërisë së zgjedhur bashkë me popullin. 

Me rastin e 95-vjetorit më erdhën këto mendime, të pëlqyeshme apo të papëlqyeshme. Njerëz jemi, dhe bashkë me të mirat mbajmë dhe të metat. Errare humanum est, thotë latini, dhe ne e mbështesim këtë thënje, që pak a shumë na shoqëron si justifikues i veprimeve tona, ku edhe mund të gabojmë. 

E mbyllim këtë shënim për të iu kushtue realitetit që jetojmë. Për ne, ky realitet, reflektohet në jetën që kemi rifituar në Belgjikë, me liri e demokraci, shoqëruar me respektin e njohjën e të drejtave themelore të njeriut, që komunizmi nuk i njihte, mohonte e shtypte, mizorisht, me terror, dhunë e krime të shëmtuara. Me kaq vazhdojmë të merremi me materialet e tjera për revistën Kuq e Zi.  

 Parqitëm një si hyrje për këtë numër të revistës. Dhe thamë se duhëshin nja dy fjalë për të përndjekurit politikë, që janë stumbullari i revistës Kuq e Zi. Përveç faktit se ata e fituan lirinë, pas shumë vjet vuajtjësh. Vjen pyetja, a i fituen të drejtat e tyre themelore? E, mjerisht, rezulton se jo. Si është e mundur? Në ç’kuptim, thuhet, a nuk u mjafton fakti që ata u shpëtuen burgjëve e kampëve të përqëndrimit, dhe gëzojnë lirinë e pakufizuar, sa që nga qelitë e burgjëve bredhin nëpër botë sipas qejfit. Po, kjo është e vërtetë. Por, me një kleqkë. E drejta është se ata, që meritonin të merrnin frenat e shtetit në dorë për drejtimin e vendit tashmë i lirë e demokrat u qitën jashtë loje. Mbetën si peshku pa ujë ose në zall. Ishin po ujqërit qimekuqë, që morën shtetin në dorë e duke ndërrue qimën e kuqe në blu ose rosë, (pa ndërrue vesin). 

 Ju të përdjekurit rrini rehat e mos pretendoni sepse jemi ne që ju përfaqësojmë veç na jepni votat. E kështu si ajo që thuhet se vathit iu vu roje ose bari ujku qime kuq. Kështu që të përndjekurve, duke ua fërkuar shpinën, e marrë me të mira, nuk iu mbeti tjetër veçse të njihen moralisht e t’u qahet halli për vuejtjet që pësuan. Ndërsa, ujqërit, po ujqër mbetën, pa çka që e kthyen qimen në blu e rozë. Lene pastaj që përveç anës morale, ata mbetën me gisht në gojë nga ana materiale, as ua kthyen pronat dhe as i morën shpërblimin e plotë të vitëve të burgjeve e kampëve. Ndërsa pjesë e tyre vdiqën pa marrë asgjë. Fati, por drejtë të thuhet, Zoti, i mëshirojë duke i ndihmuar ata të marrin vetën me forcat e tyre, moralisht, siç është dhe puna jonë me revistë, e mundësinë e shkrimit e botimit të librave, kushtur asaj jete të humbur, por edhe asaj të fituar pas një gjysmë shekulli, shumë të gjatë. Qoftë lëvdue e nderue i Madhi Zot.”  

Editoriali i nënshkruar nga Lekë Pervizi —(Editorial nga Lekë Pervizi, #180, numri më i fundit i revistës “Kuq e Zi”. Nr 180 Jus (Récupéré).pdf –)     

 KUSH ËSHTË LEKË PERVIZI: Piktor, përkthyes, publicist, botues, i biri i gjeneral Prenk Pervizit. Lindi më 26 qershor të vitit 1929, në fshatin Skuraj të Kurbinit. Shkollën fillore dhe një të mesme tre vjeçare i kreu në Institutin «Santa Maria», në Romë. U kthye në Shqipëri më 1944. Nën diktaturën komuniste, familja Pervizi u persekutua për shkak të Gjeneral Prenk Pervizit, në burgje e kampe internimi; ai shpëtoi pranë librarisë së familjes Pepo në Tiranë. Më 1949 arriti të fillojë Liceun Artistik në Tiranë, por në maj të vitit 1950 u arrestua bashkë me të vëllanë, Valentin Pervizin. U internua në Porto Palermo. Një vit më vonë u transferua në kampin e Tepelenës, ku u takua me të ëmën (gjyshja ndërkaq kishte vdekur). Aty arriti të vizatojë skena e portrete nga jeta e kampit, si dhe të krijojë disa poezi, një pjesë e të cilave shpëtuan dhe u botuan pas rënies së diktaturës. Pas mbylljes së kampit më 1954, u transferua në Plug të Lushnjës. Një vit më vonë, u dërgua në Shtyllas të Fierit e prej këtu në Kuç të Kurveleshit. Më 1958 u kthye në Plug (deri më 1990). Pas rënies së komunizmit, u vendos familjarisht në Belgjikë, ku jeton edhe sot. Atje merret me shkrime dhe boton e drejton revistën «Kuq e Zi». 

Vepra: Në vorbullën e Skëterrës, «Dorian», Bruksel 2014; Në rrathët e Ferrit (album), ISKK, Tiranë 2014; Tingllime të vona, «Dorian», Bruksel 2016; Lek Pervizi, Odiseja e pafajsisë, «Dorian», Bruksel 2017; Gjenerali, «Gjergj Fishta», Lezhë 2017. Përkthime: Dhimitër Frangu, Historia e Gjergj Kastriotit   Skënderbeut, «Arbëria», Tiranë 2005.kthye në Shqipëri më 1944. Nën diktaturën komuniste, familja Pervizi u persekutua për shkak të Gjeneral Prenk Pervizit, në burgje e kampe internimi; ai shpëtoi pranë librarisë së familjes Pepo në Tiranë. Më 1949 arriti të fillojë Liceun Artistik në Tiranë, por në maj të vitit 1950 u arrestua bashkë me të vëllanë, Valentin Pervizin. U internua në Porto Palermo. Një vit më vonë u transferua në kampin e Tepelenës, ku u takua me të ëmën (gjyshja ndërkaq kishte vdekur). Aty arriti të vizatojë skena e portrete nga jeta e kampit, si dhe të krijojë disa poezi, një pjesë e të cilave shpëtuan dhe u botuan pas rënies së diktaturës. Pas mbylljes së kampit më 1954, u transferua në Plug të Lushnjës. Një vit më vonë, u dërgua në Shtyllas të Fierit e prej këtu në Kuç të Kurveleshit. Më 1958 u kthye në Plug (deri më 1990). Pas rënies së komunizmit, u vendos familjarisht në Belgjikë, ku jeton edhe sot. Atje merret me shkrime dhe boton e drejton revistën «Kuq e Zi». 

Burimi: Fjalori Enciklopedik i Viktimave të Terrorit Komunist VI (Tiranë: ISKK, 2017), 260. 

“Po shoh ambasadorin, shefin e konsullatës, imamë, e shkenctarë edhe të besimit, patriotë dhe ju vëllezër që me djersën tuaj e fitoni pasurinë. Të vazhdojmë së bashku. Të investojmë më shumë në arsim, shkencë, kulturë dhe sportë, sepse janë faktorë vendimtarë për përparimin e një shoqërie apo për zhvillimin e gjithanshëm të një vendi. E konsideroj si detyrë humanitare dhe patriotike mbështetjen e vazhdueshme dhe progresive të aktiviteteve e projekteve nga këto sfera“, tha ndër të tjera z.Destani.

Emmenbrücke, 31 mars

E dijmë, se gjuhën e shpirtit nuk ka mjet që e lexon. Është alfabet i posaçëm, që nuk e njohin të gjithë. As kamera, as fotoaparati, as shkrimi, as piktura apo skulptura nuk i njeh shkronjat e saj si duhet shpirtin e bardhë, sepse është personale është në tik takun e zemrës. Shpirti varet se si e ndjenë veten nëpër vende të ndryshme dhe shpesh here edhe ndoshta e maltretojmë pa dashje, por ai dëshiron të ushqehet me gjëra të mira, sepse ai jeton në përjetësi mes neve, qoftë me trupin tonë apo pa trupin një ditë drejt qiellit të shtatëkateve. Edhe tryezat e takimeve kanë gjuhët e tyre të arsyes, por takimi ku shpirti të qetësohet dhe e ke në paqe është në besimin e plotë te krijuesi. Në botën e besimit të gjithë jemi të njejtë dhe aty ushqehemi për mirësi dhe paqe në përditshmëri. Në këtë kohë të pakohë që po e jetojmë dhe secili nuk ka garancion se sa do të jemi gjallë fizikisht mbi këtë tokë që një ditë të shtrihemi përjetësisht me trup në tokë dhe shpirt në përjetësi, atëherë do të kemi konton tonë të kësaj bote për botën e përjetshme, se çka do të marrim me vete dhe ajo që dihet, janë veprat e mira dhe ato do të jenë pasaporta jonë më e mirë e përjetësisë. Atëherë kur bëhen gara, se kush do të fitoj më shumë mirësi është muaji i bekuar i Ramazanit. Edhe kohërat kanë ndryshuar, por përsëri aristokratët e shpirtit janë ata që reflektojnë dhe duan bashkim që të fitojnë në konton e përjetësisë mirësi. Ti bësh 2000 km rrugë me të vetmin qëllim, që ti bashkohesh një takimi të mirë në një natë të veçantë edhe kjo është plus një shenjë, se je bëmirës me plot kuptimin e fjalës. Këtë e bëri mbrëmë, emblema e afarizmit shqiptarë, z.Lazim Destani.

E bëra këtë hyrje të këtij reportazhi duke ta bërë me dije lexues i nderuar, se ate që e pashë me sy mbrëmë dhe e përjetova me shpirt është e vështirë ta përshkruaj çdo detaj. Kur është i kompletuar shpirti i bardhë, zemra e pastërt dhe mendja e ditur, nuk ka më mirë, aty ka rezultate pozitive. E di se reportazhi do të jetë i gjatë për ta lexuar, por nuk mundemi ta kapërcejmë me pak fjalë, sepse tekefundit nuk është qëllimi për përfitime në klikime, por ajo më kryesorja, që të lexohet nga lexuesi i rregullt nga ai që dëshiron të shoh se e mira jeton. Nuk ka më mirë se të jemi vetja. Nuk ka më mirë që të mos fshehemi nga ajo që e kemi. Nuk ka më mirë se realiteti e sinqeriteti. Nuk mundemi të fshehim ate që e kemi kur të gjithë e dijnë se kush jemi e si jemi. Bujaria është traditë profetike, moral i njerëzve fisnikë dhe cilësi e besimtarëve të mirë. Muaji i Ramazanit është padyshim “stina” e shpalosjes së bujarisë. Dhënia ushqim agjëruesit është një vepër e begatë, shpërblimi i së cilës është i madh. Profeti e ka thënë: “Kush i ofron ushqim agjëruesit, do ta ketë shpërblimin njësoj si ai, pa u pakësuar asgjë nga shpërblimi i agjëruesit.

Shtrimi i iftareve për agjëruesit është traditë dhe praktikë e lavdëruar e muslimanëve. Dijetari i mirënjohur Ibn Shihab Ez-Zuhri thoshte: “Gjatë muajit të Ramazanit spikasin dy adhurime: Leximi i Kuranit dhe ofrimi i ushqimit për agjëruesit.”

Ramazani është muaj që kultivon paqen, mirëqenien, dashurinë e respektin. Ramazani është muaj i pendimit e reflektimit, parime këto për të cilat bota e njerëzimi sot kanë nevojë më shumë se kurrë. Duke i ditur gjitha këto mirësi dhe shumë të tjera që i ka ky muaj i Ramazanit, besimtarët, bëjnë gara se kush do të fitoj të mira.

Gjatë gjithë këtij muaji të bekuar nëpër shumë xhami shqiptare ka pasur ligjërata nga dijetarë të njohur nga tokat shqiptare, pastaj janë shtruar iftare nëpër xhami e restaurantd nëpër gjithë Zvicrën nga ajo që kemi parë dhe dëgjuar. Kur na kanë mbetur edhe 10 ditë agjërim, shtatë afaristat shqiptarë që veprojnë në Zvicër si z.Florim Useini, Visar Robelli, Shaqir Alushaj, Meti Krasniqi, Nadi Zendeli, Ibrahim Çekaj dhe Kastriot Basha, si rrjet i miqësisë dëshmuan mirësinë e tyre edhe mbrëmë në xhaminë “Drita” në Emmenbrücke duke shtruar edhe një darkë për musafirë të shumtë. Që në fillim duhet përshëndetur nismën e z.Florum Useini njëherit kryetar nderi i Rrjetit të Biznesve shqiptare në Zvicrë Qendrore me shoktë e tij dhe me një bashkëpunim edhe me drejtuesit e xhamisë me kryetarin z. Fadil Asani një veprimtarë i njohur për të gjithë që organizuan iftarin që do të mbahet në kujtimet tona ndër më të mirat. Ky grup afaristësh me zemër bujare e të bashkuar me rrjet miqësh të vetmin qëllimin për të zgjeruar miqësin në mes nesh dhe duke vizituar edhe shumë xhamia të ndryshme gjatë agjërimit për të mbajtur dhe krijuar miqësi të re me shqiptar kudo që janë në Zvicër. Jeta pa miqë nuk jetohet i vetëm na thotë, z.Useini. Drita ky emër me shumë kuptim të jetës e mbanë emri i xhamisë shqiptare në Emmenbrücke të Zvicrës, ku i njeh dritat, i gjenë ato dhe i bashkon, z.Lazim Destani, filantropin, veprimtarin, bëmirësin, afaristin e mirënjohur, z.Rexhep Demiri, Ambasador i Republikës së Maqedonisë Veriore në Zvicër, z.Vigan Berisha Shef i Misionit në Konsullatën e Kosovës në Cyrih, Teologun e mirënjohur, Prof.dr. Zekerija Bajrami i cili kishte ardhur nga Shkupi, Dr.sc. Dashnim Hebibi, president i Institutit Shkencorë Helvetikë të Evropës Juglindore (Helvetisches Südosteuropa Studieninstitut) me qendër në Cyrih, z.Rafet Ademi, kryetar i Shoqatës Kulturore Fricktal në Frick të Argaus, Selami Huruglica veprimtarë e shumë të tjerë.

Si shkoi iftari?

Kontributi madhor edhe i xhamive shqiptare në Zvicër dhe jo vetëm për çështjen kombëtare dihet se ka qenë i madh, është dhe do të jetë. Për çdo natë në xhami në namazin e Taravive janë mbi 500 e më shumë, varësisht prej hapësirave që kanë xhamitë. Llogaritet që në Zvicër janë jo më pak se 86 xhami dhe thuajse të gjitha janë prona të shqiptarëve, pra pronë e xhamisë. Mërgata shqiptare Zvicrën e sheh si atdhe të dytë dhe padyshim se edhe shteti zviceran dhe populli i saj i ka mirëpritur dhe respekton besimin e secilit. Gjithmonë besimtarët u janë falënderues Zvicrës dhe luten për të mira këtij shteti mik të dëshmuar të kombit tonë dhe model i së mirës. z.Fadil Asani, kryetari i xhamisë me emrin e bukur Drita, së bashku me kryesinë dhe anëtarë të tjerë të xhamisë pritnin musafirët e shumtë që vinin të ftuar nga rrjeti i miqësisë, z.Florim Useini, Visar Robelli, Shaqir Alushaj, Meti Krasniqi, Nadi Zendeli, Ibrahim Çekaj dhe Kastriot Basha. Florim Useini me miqtë e tij janë për tu përshëndetur se vërtetë po e dëshmojnë, se bashkë mundemi. Florimi së bashku me shoktë e tij flasin me një zë e kanë një mendim. Kur flet njëri prej tyre është e kryer, sepse e dijnë se çka mendojnë, shkurt e shqip janë me besa besë, se qëllimi i tyre final është se mundemi dhe kemi suksese atëherë kur jemi bashkë. Duke respektuar njëri tjetrin. Është vërtet për të përshëndetur këta afaristë që drejtojnë edhe Rrjetin e Bizneseve Shqiptare në Zvicrën Qëndrore. Puna e tyre dhe vizioni është që të nderojnë secilin në profesionin e tyre dhe të bashkuar na do e ardhmja e pafundme. Pak kujt i ka shkuar mendja, apo më mirë prindërve tanë, që kanë ardhur në Zvicër, dikush në vitet 60 e shumica nga 76 e 80 dhe 90-ta, se një ditë do të kemi xhami shqiptare, do të kemi biznesmen të njohur dhe veprimtarë të devotshëm e intelektual që krenohet edhe Zvicra. Zvicra ky shtet i mundësive, padyshim, se do të jetë i dashur për të gjithë shqiptarët edhe ashtu secili bashkëkombas e donë si sytë e ballit, ashtu edhe na thanë disa të moshuar që bashkëbisedonin me musafirët e ftuar. “Po kush e ka menduar se do të kemi xhamitë tona në Zvicër. “Po kush e ka menduar, se do të kemi firmat tona shqiptare, mjekë shqiptarë, juristë, prokurorë etj, etj. Ne vinin punonim një sezon dhe ato të holla që i kishim investonim menjëherë në atdheun tonë. Tash kanë ndryshuar gjërat. Këtu jemi si në atdhe. Kudo që shkon dëgjon shqip”.

Kryetari i xhamisë, z.Fadil Asani, modest, fjalë pak por me shumë kuptim me dorë në zemër i mirëpritke musafirët në krah të Florim Useini e z.Visar Robellit dhe miqëve të tjerë, duke dashur ti nderoj ata që vinin dhe ju thonte: “ Mirësekeni ardhur, jeni në shtëpinë tuaj”. I njoftonte me të ariturat e xhamisë dhe falendëroi kryesinë, anëtarët e xhamisë si dhe miqtë: Florim Useini, Visar Robelli, Ibrahimin, Meti Krasniqi, Shaqir Alushaj, Kastriot Basha për ftesën, se shtrimin e këtij iftari në xhami dhe nuk fshinte emocionet duke thënë se na dha hijeshi prezenca e të gjithë këtyre personaliteteve. Ramazani po na bashkon, dhe mirësitë e tij janë të pafundme. Falemenderit të gjithëve, sa mirë kur jemi bashkë. Kur afrohej ora e iftarit, shihej se vinin vetura me targa diplomatike.

Ambasadori i Maqedonisë së Veriut, z.Rexhep Demiri, pastaj z.Vigan Berisha Shef i Misionit në Konsullatën e Kosovës në Cyrih. Pas disa minutave edhe z.Lazim Destani, filantropi, veprimtari, bëmirësi, afaristi i mirënjohur, emblema i afaristëve shqiptarë. Pas një bashkëbisedimi vëllazëror, falënderimeve dhe foto kujtimeve, afrohej edhe koha e iftarit. Me të hyrë në xhami, pamë një organizim të shkëlqyer nga kryesia dhe stafi i kësaj xhamie. Që të gjithë bashkatdhetarët donin të thonin një fjalë, sytë e tyre me plot pozitivitet, fytyrat e tyre të qeshura, ku reflektonte jeta e pastërt dhe disa bashkatdhetarë të moshuar ku ju shiheshin edhe rrudhat e tyre, rrudha të viteve, me duar të bardha e disave edhe të krisuara nga puna që kanë bërë dhe me djersën e tyre kanë ndihmuar çdo proçes që ka kaluar e po kalon atdheu ynë. Jeta e mërgimtarit është me plot vuajtje e mall, por me krenari e kanë mbajtur kokën lartë e do ta mbajnë sepse kanë kontribuar sa here që është dashur e kërkuar. Në ballë të kësaj sofreje ishin musafirët e ftuar. Sa kombinim i mirë, diplomat, afaristë, shkenctarë e teolog. Një natë e madhe e paharruar për të gjithë. Momenti i iftarit na pasuroi shpirtin edhe muezini nga një djal i ri me një zë të mrekullueshëm. Sofra ishte e përmbushur me ushqimet tona tradicionale. Me ujë Rugove nga Dardania, nuk mungoi as flija, pitja, buka dhe mbi të gjitha pastërtia dhe buzëqeshja e mirëseardhjes. Njëzëri për një moment, që të gjithë kishin ushqimin para vetes dhe nuk hanin deri sa erdhi sekondi i iftarit, kjo tregon dhe dëshmon besën e dhënë se do të agjëroj. Në mesin e 70 personave që ishin në ate iftar, shumica ishin të rinjë.

U dëgjua zëri i teoologut doktorit të shkencave që kishte ardhur nga Shkupi I ftuar nga kryesia e xhamisë me fjalët e mjalta: “Vëllezër, ai që është bërë shkaktarë që të jemi të bashkuar në këtë iftar, zoti i dhashtë të mira dhe ju që na hapët derën në këtë xhami sukseset mos ju ndalshin. Agjërim të pranuar e lutje te zoti. Dashtë zoti dhe lutemi në gjuhën tonë të bukur shqipe që të jemi të bashkuar si sonte gjithmonë. Në krahun tim të djathtë kam biznesmin më të njohur shqiptarë, z.Destani, ambasadorin dhe shefin e konsullatës e në të majtin Florim Useinin me shokë dhe përballë juve të dashur bashkatdhetarë që atdheun e keni kudo që shkoni. Ju keni kontribuar shumë dhe po kontribuoni e nuk po e harroni ate tokë të bekuar që quhet mëmëdhe.

Faleminderit Zvicrës që u ka mundësuar të ruajmë edhe besimin tonë. Nuk do ta harroj për jetë këtë natë. Do ta shkruaj me fjalët më të mira në kujtimet e mia. Ju bëftë mirë darka. Pas iftarit miqtë që kishin organizuar këtë iftar ia kishin besuar, z.Florim Useini që të përshëndes të gjithë dhe si zakonisht, me pak fjalë por me copa shpirti, ai në emrin e tij personal në emër të shokëve të tij që e organizuan këtë iftar, por me përkrahje edhe të kryesisë së xhamisë dhe të të gjithëve që iu përgjigjët pozitivisht ftesën sonë falënderoi secilin veç e veç me fjalët më të bukura që dalin nga një shpirt diell. Florimi edhe kësaj here me shoktë e tij me fakte tregoi, se ne nuk harxhojmë lekë kotë e kotë, por harxhojmë atu ku duhet e ku ka mesazhe bëmirëse, uniteti e bese. Sepse ai ndër të tjera tha: “Na duhet bashkimi. Na duhet të punojmë edhe më shumë që të lëjmë vepra të mira te rinia. Të ecim te para vëllezër”. Florimi tha se dua të flas shumë, por po ia jap fjalën të pranishmëve.

Ambasadori i Maqedonisë së Veriut, z.Rexhep Demiri me disa fjalë modeste pasi falënderoi organizatorët, kryesinë e xhamisë, z.Lazim Destani, z.Vigan Berisha dhe të gjithë që ishin prezent, shtoi:

“Vëllezër ta nderojmë njëri tjetrin edhe ma shumë. Është fati jonë i madhe e meritë e mërgimtarëtve të parë që ishin shumë të mirë, kanë punuar me ndërshmëri dhe kanë imazh të mirë edhe para miqëve tanë zviceran. Ambasada e Republikës së Maqedonisë Veriore ka një ekip shumë të mirë, ishim e do ju jemi afër për Ju. Ju e meritoni respektin. Gëzohemi se kemi një diasporë shumë të fuqishme. Diaspora ka kontribuar shumë për të mirën e kombit, perendia ju ruajt e ju bekoftë”.

Pas z.Demiri, fjala iu dha z.Lazim Destani, që vetëm emri me ju përmend e mbiemri mjafton, sepse veprat e tij flasin më shumë se gjithçka. Ai edhe pse është personalitet i njohur, modestia e tij e bënë shumë të dashur nga të gjithë, sepse respekton të gjithë dhe sa me pedantërti dëgjonte çdo bashkatdhetarë që fliste. Lazim Destani është sipërmarrës, investitor, filantrop, si dhe mbështetës entuziast i popullit shqiptar dhe i vendeve të Ballkanit në përgjithësi. Ai është gjithashtu një personalitet i njohur për mbështetjen e iniciativave që synojnë avancimin e vendeve të Ballkanit Perëndimor si pjesë integrale e idesë europiane.

Ai ndër të tjera para të pranishmëve u ngrit në këmbë dhe tha pasi përshënderi ambasadorin, konsullin, teologun dhe të tjerët: “

Faleminderit e përshëndetje Florim dhe ju së bashku që shtruat këtë iftar dhe kryesinë e xhamisë për mikëpritje. Jam shumë i lumtur që në mesin tuaj po shoh më shumë të rinjë. E ardhmja jonë është rinia. Na duhet të punojmë edhe ma shumë dhe të jemi të bashkuar. Kujtoj kohërat e hershme se si ishte muaji i Ramazanit në tokat tona. Ajo kohë e artë shumë e bukur. Ishim të gjithë së bashku. Prindërit tanë shtronin iftare të shumta. Ishim çdo natë së bashku me familjarë e miq. Tani jemi në mërgatë, por edhe këtu nuk po mungojnë ato kujtime, sepse po sonte mu kujtua ajo kohë. Sa bukur që po ju shoh të bashkuar. Po shoh ambasadorin, shefin e konsullatës, imamë, e shkenctarë edhe të besimit, patriotë dhe ju vëllezër që me djersën tuaj e fitoni pasurinë. Të vazhdojmë së bashku. Të investojmë më shumë në arsim, shkencë, kulturë dhe sportë, sepse janë faktorë vendimtarë për përparimin e një shoqërie apo për zhvillimin e gjithanshëm të një vendi. E konsideroj si detyrë humanitare dhe patriotike mbështetjen e vazhdueshme dhe progresive të aktiviteteve e projekteve nga këto sfera. Të kemi arritje e rezultate sa më të larta. Besoj fort se komunitetet dhe familjet janë më të fuqishme kur për qëllime të përbashkëta punojnë së bashku. Kam ndjekur e ndjeki rrugë të ndryshme për t’i bërë bashkë njerëzit dhe institucionet duke synuar partnerizimin dhe avancimin e zhvillimit ekonomik e shoqëror. Në shërbim të këtij misioni marr pjesë në mënyrë aktive në evente kombëtare e ndërkombëtare për promovimin dhe ngritjen e ndërgjegjes rreth bashkëpunimeve të kësaj natyre. Ju pafsha bashkë të dashur vëllezër“. Siç e dijmë edhe modestinë e z.Destani, se një pjesë nga të ardhurat e tyre dhe familja e tij për çdo vit e ndajnë për bamirësi si dhe për mbështetjen e iniciativave nga sfera e arsimit, shkencës, artit, sportit, e të aktiviteteve të ndryshme kulturore.

Fjala iu dha z. Dr.Zekerija Bajramit, teologut që kishte ardhur nga Shkupi dha ai ndër të tjera tha:

“ Vëllezër të dashur, besimtarë të devotshëm, Ambasador i Republikës së Maqedonisë së Veriut, z. Demiri, Shef i konsullatës së Republikës së Kosovës, z.Berisha, z.Lazim Destani afarist e bëmirës i mirënjohur që kam pasur rastin ta takoj edhe herë të tjera, me pak fjalë e me shumë dashamirës duke e lutur zotin që ai që u bë shkaktarë që në këtë natë të madhe të Ramazanit të jemi bashkë, zoti i dhashtë gjitha të mirat e tij, por edhe ju të nderuar kryesi e xhematë i kësa xhamia ju jam falënderues shumë, që më keni ftuar. Përbesë nuk do ta harroj kurrë. Me shumë kënaqësi kam ardhur para jush. Kujtoj herën e parë kur pata ardhur në Zvicër në vitin 1989 nuk kishte xhami shqiptare. Tani, ka ardhur koha, që të kemi mbi 80 xhami shqiptare, kjo është madhështore. Prej Australisë e deri nëpër shtetet të ndryshme të evropës shoh plot xhamitë edhe ate më shumë me të rinjë. Xhamitë e dijmë se kanë dhënë kontribut të madh edhe në çështjen kombëtare edhe ate historikisht nëpër periudha të ndryshme dhe do të japin. Ne jemi shqiptarë. Feja dhe kombi për mua janë si sytë e ballit. Xhamitë nuk janë vetëm për tu falur e lutur, por edhe për tu organizuar për të mirën e kombit. Këtë e kanë bërë xhamitë tona dhe po e bëjnë. Sonte në mesin tonë kemi z.Lazim Destani, filantropin dhe sipërmarrësin me përmasa ndërkombëtare në fusha si Industria e shërbimeve dhe Infrastrukturës, patundshmërisë, energjetikës shërbimeve financiare dhe teknologjisë etj, është nder i madh për mua, që ka ardhur nga një rrugë e gjatë. Më pastaj do të kemi edhe ligjëratën para jush dhe të mos ju marrë shumë kohë sepse sigurisht edhe të tjerët do të flasin. Ju faleminderit e zoti ju dhashtë gëzime“. Florim Useini fjalën përshëndetëse ia dha edhe z.Vigan Berisha, shefit të Konsullatës së Republikës së Kosovës në Cyrih i cili po gëzon autoritet vërtet të veçantë në gjithë Zvicrën, ku po e mbanë diasporën të bashkuar. Menjëherë pas këtij iftari, do të shkoj edhe në meshën e organizuar nga Misioni Katolik shqiptarë me qendër në Luzern me rastin e festës së Pashkëve nga bashkëkombasit tanë të besimit katolik.

Z.Berisha pasi falënderoi organizatorët e iftarit, kryesinë e xhamisë ai ndër të tjera tha:

„ E vlerësoj shumë këtë takim, këtë iftar në mesin e shumë personaliteteve. Kam nderin vërtet të jem afër z.Destani, një burrë i unitetit, afarist i suksesshëm, bëmirës i dëshmuar, pastaj afër vëllaut tim, Ambasadorit të Republikës së Maqedonisë së Veriut në Zvicër, z.Rexhep Demiri, Dr.Zekerija Bajrami, PhD.Dashnim Hebibi, dhe të gjithë jush që jeni prezent. Ju të dashur bashkatdhetarë e di se na respektoni shumë, sepse e keni pritur me dekada që një ditë të keni edhe ambasadën e konsulatën e Kosovës në Zvicër. Keni kontribuar shumë. Ne u jemi mirënjohës. Sepse kontributi juaj ka qenë padyshim i madh. Neve na duhet të jemi edhe më të bashkuar nëmes veti. Të punojmë edhe shumë që të ruajmë gjuhën shqipe, traditën tonë kombëtare. Dërgoni fëmijët në shkollën plotësuese shqipe në kuadër të LAPSH-it. Unë e di se shumë prej jush i kanë dërguar fëmijët edhe në shkollën plotësuese shqipe, por ti dërgojnë edhe ata që nuk i kanë dërguar. Sa më të angazhuar të jenë fëmijët aq më mirë do të jetë. Ky bashkim i vëllezërve tanë, Florimi me miq, që na bënë të mundur të takohemi e të bëjmë iftar së bashku është për tu vlerësuar. Ju lumtë vëllezër. Ju falënderoj shumë dhe ne do të jemi në shërbim të bashkatdhetarëve tanë. Keni shtetin tuaj, Kosovën e pavarur, shtet që keni kontribuar të gjithë. Të investoni edhe në Kosovë, sepse tani është patriotizëm të invesotjmë andej. Shumë prej jush kanë investuar, por të investohet edhe ma shumë, që ta bëjmë edhe më të fortë shtetit tonë. Zoti ju bekoftë“.

Fjala përshëndetëse iu dha edhe PhD. Dashnim Hebibi ku edhe si gazetarë, që ka përcjellur aktivitetet e shumta të diasporës tonë, pasi përshëndeti dhe falënderoi organizatorët e këtij iftari, përshëndeti dhe nuk fshehu edhe emocionet që kur sheh z.Destani, ambasadorin, konsullin dhe teologun e njohur, ku fjalët e tij peshojnë fortë me aromë të këndshme besim dhe kombëtarizëm, ai ndër të tjera tha:

„Nuk dua të flas shumë, sepse kam para meje, z.Destani dhe juve të dashur bashkatdhetarë që një jetë ia dhatë atdheut. Megjithate do të mundohem të përmendi edhe kontributin siç theksoi edhe z.Vigan Berisha, shehfi i konsullatës së Kosovës në Cyrih, se diaspora shqiptare ishte aorta kryesore e të mirës në atdhe. Është kjo diasporë që dha dëshmorë për Kosovën, por edhe në aspektin material ishte dhe është në çdo kohë. Ti kujtojmë vetëm remitencat se sa janë brenda një viti, jo më pak se mbi një miliard. Na duhet të organizohemi edhe në forma të tjera, sepse kemi një diasporë të fuqishme. Kujtoj gjatë punës sime të tezës së doktoratës që kisha për diasporën tonë, se edhe kontributi i xhamive shqiptare ishte i madh dhe është edhe sot e kësaj dite. Ne shqiptarët bashkëjetojmë me të gjitha besimet tjera. Ishim e do të jemi bashkë. Ta ruajmë gjuhën tonë të bukur shqipe brez pas brezi“. Edhe kryetari i xhamisë „Drita“ z.Fadil Asani, pasi falënderoi organizatorët dhe musafirët ai me disa fjalë modeste tha se: „Kryesia e xhamisë me anëtarët e saj është e nderuar sonte, që në mesin tonë kemi personalitete, duke filluar nga diplomacia, afarizmi, kultura dhe shkenca. Të kemi në mesin tonë, ambasadorë, konzull dhe ikonën e afarizmit shqiptarë është vërtet kënaqësi e nder i papërshkrueshëm. Të nderuar, sonte me ftesë nga Rjeti Miqsisë ( një grup shokësh, të cilët janë edhe antarë të xhamisë), isha i nderuar të isha në iftarin e shtruar nga xhamia Drita. Unë kisha nderin dhe mundësin që të komonikoja drejtpërdrejt me këto personalitete ku edhe i njoftova me të ariturat e xhamisë tonë në periudhën që ne po udhëheqim këtë institucion. Ramazani po na bashkon dhe mirësitë e tij janë të pafundme. Faleminderit të gjithëve, ishe kënaqësi të ishim bashkë. Më lejoni, që një dhuratë modeste falënderimi në emër të kryesisë dhe anëtarëve tanë ti ndajmë grupit të miqëve apo rrjeti i miqësisë që na bënë të mundur të bashkohemi. Pasi përfundoi iftari dhe përshëndetja, ashtu edhe siç e doni rregulli, filloi edhe një ligjëratë në xhami ku të gjithë musafirët ishin në rend të parë dhe ishte e përmbushur.

Ligjërata e Prof.dr. Zekerija Bajrami ishte si zakonisht shumë e këndshme dhe ai shtjelloi rëndësinë që të punojmë të gjithë me mundësitë që kemi për ruajtjen e gjuhës, traditës sonë kombëtare e padyshim edhe besimin tonë. Ai shtoi se: „

Ramazani është muaji më i veçantë i vitit. Myslimanët në çdo vend e presin me ngazëllim ardhjen e tij. Agjërimi i muajit të Ramazanit është sa ushtrim mendor, po aq edhe fizik që fisnikëron zemrën dhe forcon vullnetin. Ai e kalit agjëruesin për t’u ballafaquar me sprovat e jetës. Muaji i bekuar i Ramazanit është muaji i agjërimit, i bindjes, i adhurimeve dhe i bekimeve, i veprave të mira dhe i mirësive, i qëndrimit në këmbë Është muaji i dhikrit, i kërkimit të faljes, i dëlirësisë, i lutjes dhe i pendimit, muaji i bujarisë, i sakrificës dhe i solidaritetit. Ai është muaji i dashurisë së zemrave dhe i përafrimit të myslimanëve, që siguron shpëtim dhe lumturi në botën e pasosur. Në të shpirtrat gjejnë prehje, zemrat gëzohen, gjokset hapen dhe veprat e drejta dhe të mira shtohen, duke u larguar nga ligësia dhe e keqja. Dhe nëse shpirtrat nuk pendohen dhe nuk kërkojnë falje te Zoti për mëkatet gjatë këtij sezoni të shenjtë dhe të bekuar, atëherë kur do të pendohen? Prandaj, ardhja e Ramazanit është një mundësi e dhuruar për të fisnikëruar shpirtrat, për të pastruar zemrat dhe për të bashkuar besimtarët për t’iu bindur Zotit të Lartësuar. Gjatë Ramazanit kalitet shpirti dhe trupi prandaj ai konsiderohet një shkollë hyjnore ku individi dhe shoqëria pajisen me mësimet e tij të vlefshme sikurse janë: bindja, vullneti, këmbëngulja, qëllimi fisnik, pastrimi i vetes dhe sinqeriteti. Agjërimi mënjanon brengat e zemrës dhe ndikon në shpirtin dhe psikikën e njeriut”. Dr. Zekerija Bajrami përmendi gjithashtu, se duhet ti japim hapësirë shumë shkollimit. Ti japim edhe ma shumë hapësirë edhe femrës shqiptare. Xhamitë nuk duhet të jenë vetëm si faltore, por edhe takime për të mirën e gjuhës e kombit. Si gjithmonë xhamitë e kanë luajtur edhe këtë rol. Ligjërata ishte një orë e 15 minuta dhe të gjithë e mirëpritën me interesim të madh. Nuk munguan që herë pas here, që të përmend, se kjo natë do të jetë e veçantë e paharruar, kur po sheh këtë numër të madh personalitetesh dhe numër kaq të madh të rinjësh. Krejt në fund iu nda edhe një mirënjoje hoxhës nga kryetari i xhamisë, z.Fadil Asni i cili me shumë fjalë të bukura tha: “ E di se keni plot mirënjohje, por të jetë në raftet tua me plot mirënjohje e diploma edhe kjo e jona, që të kujtosh se ishe në mesin tonë. Të duam dhe do të duam. Shëndet e mos na harro edhe herave të tjera. Dr. Zekerija Bajrami, Dr. Zekerija pos punës ligjeruese-predikuese nuk e harroi as penën. Është autor i disa librave si: “Agjërimi pse dhe si”, etj si dhe përktheu librat: “Le ta dijë rinia”, “Fjala e bukur”, etj. Pasi përundoi ligjërata filloi edhe falja e namazit të teravive. Krejt në fund, pas një nate të gjatë dhe me plot mirësi u përshëndetëm me kryesinë e xhamisë dhe anëtarët e saj me dëshirë që të takohemi edhe herave të tjera. Rrjeti i miqësisë, së bashku me z.Destani dhe me Ambasadorin e Maqedonisë së Veriut në Zvicër, z.Rexhep Demiri vazhduan bashkëbisedimin në një lokal me pronarë shqiptarë në Luzern deri në orët e vonshme edhe me afarist të Rrjetit të Biznesve Shqiptare në Zvicrën Qëndrore që diskutuan dhe u sygjeruan për format nga më të ndryshme për në të mirën e shoqëris dhe në veçanti në Zvicër. Ndeja ishte shumë miqësore dhe që të gjithë elaboruan para z.Destani projekte konkrete për të ardhmen. Ku z.Destani u nda shumë i kënaqur dhe tha se “Nuk do ta harroj përbesë kurrë këtë takim. Mos u ndalni, vazhdoni. Duhet filluar çdo projekt me njerëz të besueshëm, që e duan punën dhe nuk dorëzohen pavarësisht sfidave. Do të takohemi përsëri dhe dua që herën tjetër kur të shihemi të shoh edhe më shumë afaristë. Bashkë, mos harroni, bashkë dhe vetëm bashkë duke e respektuar njëri tjetrin në profesione të caktuara”. Po besoj se kjo fjalë e z.Destani, simbolit të afarizmit është fjala më e mirë e mundshme të përfundoj këtë reportazh të një natë të gjatë, shumë të pasur e të paharruar se: “Besim, punë, duke e respektuar njëri tjetrin e të bashkuar drejt sukseseve të garantuara”. / Dashnim HEBIBI

Albert HABAZAJ/

– Shqiptarja Ardita Vreka, si një model i karrierës së suksesshme në ekonominë globale –

Pata shkruar para ca vitesh për “Vajzën me flamur”, atë vajzën e brishtë Ardita Vreka, lindur në Vlorë, por me rrënjë Trebeshine. Për dijet e saj pas diplomimit në Kolegjin Amerikan të Athinës (“DEREE” – Shkolla e Biznesit dhe e Ekonomisë) iu dha mundësia që të parakalonte me flamurin kombëtar dhe kjo ia shtoi më shumë nxitjen dhe përkushtimin që ato dije që “rëndonin” mbi supet e Flamurit t’i çonte lart dhe më lart.

Fillimisht iu afrua një vend pune si sekretare e një zyre avokatie në Athinë. Sigurisht që fillimi ishte i vështirë, bashkë me emocionet të cilat e bënin çdo ditë më të përgjegjshme për përballimin e detyrave. Në të njëjtën kohë iu fut studimeve për Master në Fakultetin e ALBA-s (Graduate Business School) në Kolegjin Amerikan, atje ku ishte ngjitur aq lart me ngjyrat e flamurit kombëtar. E natyrisht ngarkesa ishte më e madhe dhe pritshmëritë edhe më të mëdha.

Dhe skena…

Dhe skena përsëritej. Yjet e linin mëngjesin, por Ardita do të gjendej përsëri mbi libra. ALBA ofronte një përvojë transformimi, si në aspektin e karrierës, ashtu edhe në evolucionin personal, në një mjedis mësimor emocionues që ndërthur fakultetin e nivelit të lartë, kurrikulën e vlerësuar me çmime dhe perspektivën ndërkombëtare. Pas përfundimit me sukse të studimeve në nivel akademik, bordi drejtues i ALBA-s e vlerësoi me çertifikatën përkatëse “Master of Science in Strategic Human Resource” = Master i Shkencave në Strategjinë e Burimeve Njerëzore.

Megjithatë, e armatosur tanimë me më shumë dije, ajo nuk mendonte se kishte arritur gjithçka. Dielli ngrihej lart në horizonte dhe Ardita mendonte e mendonte se si mund t’i perfeksiononte më tej, t’i vinte në zbatim dhe në interes të shoqërisë dijet e saj.

Dhe tani po kërkonte rrugë e forma se si mund të përfitonte sa më shumë përvojë dhe eksperiencë pune. Në fund të fundit, e kishte ngulitur në shpirt dhe në mendje se puna dhe përpjekjet patjetër do të çojnë diku në progres, duke u bazuar në moton “Suksesi është arrish atë që do”. Gjatë një weekendi (fundjave) në verën e vitit 2017 në ishullin e Naksos të Qikladheve në Egjè, Ardita bashkë me shokun e saj të shkollës dhe jetës Teodoros Fundukidhi, qëlloi që të gjendeshin në një shoqëri me dy turistë të huaj moshatarë, njëri kanadez, tjetri amerikan në pension. Amerikani kishte punuar në Bankën Botërore dhe pasi mësoi për studimet që kishin bërë të rinjtë në shoqërinë e tyre në Kolegjin Amerikan të Atthinës, u foli për punën që bëhej në Bankën Botërore për nxitjen e zhvillimit ekonomik të vendeve anëtare, por edhe për grandet dhe huatë për qeveritë e vendeve me të ardhura më të ulta, në kuadrin e luftës ndaj varfërisë.

Ky ishte dhe momenti që Ardita dhe shoku i saj “u ngacmuan” dhe u lindi ideja se në një të ardhme të afërt mund të bëheshin edhe ata anëtarë të këtij institucioni të lartë të ekonomisë dhe financave ndërkombëtare.

Për çastin ishte një utopi, por urtësia popullore na mëson, se shkallët ngjiten një nga një, përndryshe, po i kapërceve ato, vjen një çast dhe rrëzohesh. Kështu, që përpara Arditës lindnin ide dhe mendime të ndryshme për të fituar përvojën e duhur, për t’u afirmuar në dijet e saj. Duhej vënë një objektiv, duhej marrë një vendim, por duhej dhe koha, edhe durimi.

Aty nga viti 2017, shokut të saj, Theodoros, pasi aplikoi, iu afrua një vend pune në sektorin e buxhetit të Komisionit Europian në Bruksel. Pikërisht këtu fillon edhe rrugëtimi i Arditës në udhën e gjatë të perfeksionimit të dijeve të fituara. Ëndrra dhe objektivi që i kishte vënë vetes ishte që të punonte në fushën e burimeve njerëzore dhe sidomos në institucionet e BE – së, atje ku ajo ndjente se do të punonte për një qëllim – për idenë europiane, ku, me kontributin e saj, ajo do të krijonte impaktin e saj më të madh duke u shërbyer miliona qytetarëve.

Dhe kjo qe arsyeja që ditë arta Arditë vendosi të dalë jashtë “Zonës Komforte” në moshën 33-vjeçare, duke nisur udhëtimin në Europë dhe duke punuar për 3 institucione europiane të ndryshme si: 1. “European Agency for the Space Program” (në Pragë); 2. “Body of the European Regulators for ElectronicCommunications (Riga, Letoni) dhe 3. “European Central Bank (Frankfurt).

Në momentin që arriti objektivin e saj dhe hyri në Bankën Qendrore të Europës, ajo nuk humbi kohë, por filloi menjëherë të strukturonte objektivin tjetër, duke vendosur stekën akoma më lart për karrierën e saj, duke synuar të dalë jashtë nga flluska europiane dhe të ekspozojë veten në ambjente më globale si Banka Botërore.

Kishte ardhur koha që të kapërcente në kontinentin tjetër përtej Antlantikut. Shoku i saj, Theodhoriu, pas një përvoje 2-vjeçare në Bankën Qendrore Europiane, provoi i pari për më lart. Fati i buzëqeshi kur iu afrua një vend pune në Fondin Monetar Ndërkombëtar (FMN). Të dy morën vizat e autorizuara nga institucioni dhe prenë biletën për në Washington.

Tani Ardita pothuaj ishin fare pranë asaj banke botërore aq të ëndërruar e dëshiruar, shkelte mbi tabanin e saj dhe, e përqëndruar, hidhte sytë atje lart dritareve, që, me rënien e muzgut, llamburitnin nga dritat e shumta, që çupa jonë i shikonte si drita shprese, si një shpresë të bardhë e guximit të saj njerëzor dhe intelektual që do ta përmbushte, edhe se ende gjithçka i dukej si një ëndërr.

Ndër mend i vinte konfrontimi biblik i Davidit me gjigantin e Filistinëve Goliathin, por Davidi që besonte tek Zoti, e mundi Goliathin vetëm duke e gjuajtur me një gur në ballë. Edhe Ardita besonte tek forcat e saj dhe se tani kishte ardhur moment që ëndrra të bëhej realitet. Ka qenë qershori i vitit 2022, kur ajo mori të dhëna se në Bankën Botërore ishin liruar vende pune. Bëri përgatitjet e nevojshme dhe, përmes ankthit dhe emocioneve, guxoi e vendosi të dërgonte biografinë e saj, tashmë shumë të pjekur e të pasur me profilin e saj.

Dhe ja kështu, krenare por pabujë nisi Udhëtimin e Madh të Karrierës në Ekonominë Botërore. Jo më vonë se një muaj nga aplikimi dhe seleksionimet e kandidantëve të paimagjinueshëm, iu dha e drejta e intervistës së parë, të cilën edhe pse kishte besim te vetja se e dha me sukses, ankthi i pritjes e shoqëronte për të marrë vesh rezultatin nëse kishte fituar apo jo.

Dhe përgjigjja i erdhi shumë shpejt. Data 22 Gusht 2022 është e shënuar dhe e veçantë për shqiptaren e re të dijes, për bijën guximtare të Podgoranit. Pikërish atë ditë kapedanes sonë i erdhi Mesazhi i urimit si bekim perëndie: “E dashur Ardita! Mirësevini në Grupin e Bankës Botërore! Ju jeni bashkuar me një nga institucionet kryesore të zhvillimit ndërkombëtar në botë. Ky institucion ka një vizion unik me dy synime të rëndësishme: dhënien fund të varfërisë ekstreme dhe promovimin e prosperitetit të përbashkët. Si një anëtar i ri i kësaj organizate, ju do të rriteni, do të bëheni edhe një profesionist më i mirë zhvillimi dhe do të bëni një ndryshim në botë në vendet ku ndihma jonë është më e nevojshme. Në rolin tuaj të ri, ekspertiza dhe perspektiva të reja që po sillni do t’i ndihmojnë klientët tanë të gjejnë zgjidhjet më të mira globale. Ekipi i WBG Onboarding do të sigurojë që ju të keni mjetet dhe mbështetjen e duhur për të filluar udhëtimin tuaj dhe për t’u bërë një kontribues efektiv dhe eefikas në misionin e WBG. Ne do t’ju ofrojmë informacion jetik për t’ju rregulluar dhe për t’ju çuar në një udhëtim mësimor në bord brenda 6 muajve të ardhshëm”.

Që në muajt e parë, megjithëse me vështirësi, i ngjiti shkallët shumë shpejt, sikur të kishte vite e vite në atë organizatë gjigante. Pa kaluar 6 muajt e parë të punës, e përfundoi me sukses udhëtimin mësimor. Edhe pse e ndjen veten mirë, e kupton që ka mësuar shumë, ajo nuk heq dorë nga literatura bashkëhohore, nga përditësimi i saj dhe i praktikave më të përparuara dhe të dobishme. Përsëri nuk resht së përballuari me sukses programe gjithnjë e më të vështira, duke fituar besimin e stafit drejtues të bankës, të cilët janë shumë të impresionuar nga aftësitë e saj dhe po aq të kënaqur me punën e saj, ku spikat dukshëm ndershëmëria profesonale, aftësia e punës në grup dhe e mirëkomunikimit me anëtarët e organizatës.

“Dikur, nga vitet e Kolegjit – kujton Ardita – një nga instruktorët më të mirë në botë, Konstandinos Tasoulis, më tha një herë: “Ti duhet të jesh ai që zgjedh organizatën për të cilën do të doje të punoje, jo organizata ty”. Në atë kohë nuk e kuptoja domethënien dhe rëndësinë e këtyre fjalëve aq tejshikuese. Sot, pas 11 vjet më vonë, pas të gjitha sfidave dhe përvojës që kam fituar gjatë karrierës sime, e kuptoj rëndësinë e “të qenit ne” ata që zgjedhim organizatën për të cilën do të donim të punonim. Kjo – vazhdon më tej Ardita – është diçka që e kuptova, ndërsa punoja për institucionet e BE- së, që u shërbejnë 500 milionë njerëzve. Kjo është arsyeja pse unë pranova ofertën për të punuar për Grupin e Bankës Botërore, sepse gjatë gjithë misonit të tij të rëndësishëm për të luftuar varfërinë dhe për të rritur prosperitetin në mbarë botën, më bën të ndihem se punoj për një kauzë globale. Perspektiva për të ardhmen – ka besim Ardita ditë artë – është e ndritur”.

Ajo tani po angazhohet në grupin e punës së Bankës Botërore, që merret me trajnimin e drejtorëve të bankave në disa shtete të SHBA. Synimet e saj janë si të shqiponjës. Së shpejti do të fluturojë edhe në vende të tjera si Namibia, Kenia etj. në kuadrin e përpjekjeve që bën Banka Botërore për të ndihmuar në luftën ndaj varfërisë ekstreme. Ajo, sa e zonja është në profesion, aq është humane, altruiste, idealiste. Por… do ta themi: ajo ka edhe një ëndërr tjetër, që të provojë aftësitë e saj edhe në OKB, (Organizatën e Kombeve të Bashkuara)…

Synimet e Arditës janë si të shqiponjës.

e premte, 29.03.2024

Vlorë, ALBANIA

Nga Frank Shkreli

                                                              “Poeti i ëmbëlsisë”, e quanin – pushkatuar              

                                                                  nga komunistët me 25 mars,1945 në 

                                                                                          Shkodër

Dje shënova me, modesti, por me shumë respekt, në kujtesë të 25 marsit, 1945, Ditës së pushkatimit të Prekë Calit, legjendarit të Malësisë së Madhe Frank Shkreli: Kujtojmë Prekë Calin e Malësisë së Madhe, pushkatuar nga regjimi komunist i Enver Hoxhës, 25 Mars, 1945 | Gazeta Telegraf dhe 14-malësorëve të tjerë, bashkpuntorë të tij. Por në këtë grup të ekzekutuarish nga regjimi komunist i Enver Hoxhës ishte edhe Dom Ndre Zadeja, që sipas disa burimeve ishte kleriku i parë katolik që u vra në moshën 52-vjeçare nga komunistët shqiptarë në qytetin e Shkodrës, në atë ditë të zezë të vitit 1945. 

Sipas burimeve, përfshir Radio Vatikanin, ka qenë Gjykata Ushtarake e Shkodrës — e përbërë nga kryetari Hamid Keçi, antarë, Mustafa Iljazi dhe Arif Gjyli, prokuror Sotir Dodona dhe sekretari Shaban Kuçi — ajo që me 16 shkurt 1945 kishte dhenë vëndimin e prerë: “Për të pandehurin Dom Ndre Zadeja, vdekje me pushkatim”.  Ndërkaq, Gjykata e Lartë Ushtarake në Tiranë, me datën 28 shkurt 1945, ka refuzuar kërkesën e Dom Ndre Zadejës për lehtësimin e dënimit, “vdekje me pushkatim” – duke i hapur rrugën pushkatimit të klerikut të parë katolik në Shkodër me 25 mars, 1945, në Zallin e Kirit, pas murit të Rrëmajit.  Burime të ndryshme nga dëshmitarët e kohës citojnë të ndjerin Dom Ndre Zadeja të ketë thenë fjalët e fundit para pushkatimit: “Ah, moj Shqipni, moj mizore e çka të baj ma shumë, për ty?!”.  

Të gjitha burimet e paraqesin Dom Ndre Zadejën si një njeri që posedonte kulturë të lartë, dhe si rrjedhim i njohurisë së tij të disa gjuhëve të huaja, ai ishte i mirë informuar mbi zhvillimet politiko-ushtarake të kohës dhe kishte parashikuar rrezikun që po i vinte, jo vetëm Shqipërisë, (“për një re të zezë që po mbulonte Shqipërinë”), por edhe Evropën e botën, diktatura e komunizmit barbar ndërkombëtar.

Dom Ndre Zadeja, njihej si meshtar i palodhur në mbrojtjen e fesë, e si shqiptar-patriot dallohej për veprimtarinë e tij në mbrojtje të drejtave të Atdheut, të identitetit dhe dinjitetit kombëtar të shqiptarëve. Atëherë dhe sot, ai konsiderohej si njëri prej shkrimtarëve më të mëdhenj të katolicizmit shqiptar.  Në Shkodër e thërrisnin “poeti i ëmbël” apo “poeti i ëmbëlsisë”. Si veprimtar dhe krijues në fushën gjuhësore e kulturore, ai mbante shoqëri dhe miqësi të ngushta me më të dalluarit e kulturës shqiptare të asaj kohe në Shkodër, por edhe më gjërë, personalitete si At Gjergj Fishtën e Dom Ndre Mjedën, ndër të tjerë.

Si njeri i artit e kulturës, Dom Zadeja e njihte mjaft mirë historinë dhe fatin e popujve që kishin rënë nën diktaturën komuniste, por ishte i vetëdijshëm se e Vërteta duhej thënë, me gjithë rrezikun që i kanosej atij dhe të gjithë atyre që kundërshtonin diktaturën komuniste.  Si mbrojtës i së Vërtetës, Dom Ndre Zadejës, pushka kriminale komuniste ia ndërpreu fjalët dhe jetën me 25 mars, 1945, në moshën 52-vjeçare. 

Kështuqë, me pushkatimin e Dom Ndre Zadejës, regjimi komunist i Tiranës kishte filluar zbatimin e urdhërit famëkeq të emisarëve të Partisë Komuniste të Jugosllavisë që, si hap të parë, të zhduknin Kishën Katolike Shqiptare dhe përfaqsuesit e saj më të dalluar, nëqoftse duan të jenë të suksesshëm në vendosjen e komunizmit në Shqipëri.

Ky përvjetor i pushkatimit të Dom Zadejës më solli në kujtesë një vjershë të ish-kolegut tonë në Zërin e Amerikës dhe mësuesit tim të shtrenjtë, Xhevat Kallajxhi, dedikuar Ndre Zadesë, “Kryeheroit të patriotizmit dhe të virtutave tradicionale shqiptare”, sipas tij. Ndonëse ky vit, shënon sivjet edhe 35-vjetorin e kalimit në amshim të Xhevatit, m’u duk e arsyeshme që me këtë rast të kujtoj këto dy përvjetorë duke sjellur për lexuesin vjershën e Xhevat Kallajxhiut, gazetarit, poetit dhe shkrimtarit nga Gjirokastra, kushtuar Dom Ndre Zadejës, priftit katolik nga Shkodra,  pushkatuar pa kurrfarë faji më 25 Mars, 1945 – duke kujtuar të dy këta burra të Kombit. Frank SHKRELI/ Në kujtim të Xhevat Kallajxhiut njërit prej dekanëve të gazetarisë shqiptare  | Gazeta Telegraf

Xhevat Kallajxhi i ka kushtuar vjershën Zadesë, “patriotit të flakët, klerikut dhe shkrimtarit” siç e quan ai, i cili ishte nga viktimat e para që u pushkatuan nga komunistët, pranverën e vitit 1945 në Shkodër dhe në mbarë Shqipërinë.  Xhevat Kallajxhi ia kushton këtë vjershë Dom Ndre Zadejës, “Patriotit të flakët, klerik dhe shkrimtar i shquar”, i akuzuar si “fashist, trathëtar dhe armik i popullit”, nga regjimi komunist.  Xhevati kujton gjithashtu se me 10 Prill, 1945, në Leuca të Italisë, ku ai me të tjerë bashkatdhetarë anti-komunistë, ishin strehuar pas arratisjes nga Shqipëria — në Kishën e Leucas ëshët zhvilluar ceremoni përshpirtjeje për Dom Ndre Zadejen, ku mori pjesë kolonia e përkohëshme shqiptare në atë vend, para se të largoheshin për Amerikë dhe vende të tjera, shkruan ai.

Ndalu, dorë Mizore!  Sot, pra, kujtojmë përvjetorin e pushkatimit, (“Ndalu dorë mizore!) të Lumit Dom Ndré Zadejës, meshtar, poet e atdhetar i flakët dhe Xhevat Kallajxhi, ish-kolegun tim në Zërin e Amerikës, gazetarin e shquar dhe aktivistin e çeshtjes shqiptare në Shtetet e Bashkuara për dekada, në 35-vjetorin e kalimit të tij në amshim.

      Poezi nga Xhevat Kallajxhi — ish-redaktor i Zërit të Amerikës dhe kryeredaktor i gazetës Dielli, organ i Federatës Pan-Shqiptare Vatra në Amerikë – kushtuar Dom Ndre Zadejës me rastin e pushkatimit të tij në vitin 25 Mars, 1945 nga regjimi diktatorial komunist i Enver Hoxhës. (Lot e Shpresa -Vjersha, libër botuar në Amerikë, 1976.

Lot e Shpresa -Vjersha, libër i botuar në Amerikë, 1976, me autor Xhevat Kallajxhi

                                                                 Xhevat Kallajxhi, ish-redaktor i Zërit të 

                                                                   Amerikës dhe ish-Kryedaktor i Gazetës 

                                                              Dielli, organ i Federatës pan-Shqiptare Vatra 

                                                                                    në Amerikë