ESSE – Page 585 – Dielli

LARGOHET NGA FERRI ELENI LEKA

March 25, 2014 by dgreca

Nga Bedri Blloshmi/Eleni Rrodhe e bija e deputetit dhe tregtarit më të madh të qytetit të Korçës, vatranit të orëve të para, (Kol Rrodhe, i cili dha shpirt në burgun e Burrelit) pushoi së rënkuari. Zhuli do mbaronte për mësuesi dhe fati e hodhi në shkretëtirat e Librazhdit, si mësuese. Në atë shkollë u njoh me një djalë nga Bërzeshta, Genc Bardhi Leka edhe ky mësues. Njohja dhe biografia bëri që këta dy të rinj të krijojnë familje. Forcimi dhe egërsia e luftës së klasave, që zhvillohej ndaj klasës sonë të përmbysur nga orteku i kohës, bëri që të dy të pushohen nga arsimi, në vitin 1967. Të heshtur e kokë ulur, duke iu bindur fatit të zi dhe të pafuqishëm për ta ndryshuar, bënë çdo punë të rëndomtë për një intelektual. Grykësia komuniste bashkë me sigurimin gjakatar, ju vunë këmba – këmbës Gencit që nga viti 1959 deri ditën që e arrestuan më 31gusht 1976. Eleni lindi dy fëmijë, Petrikën dhe Eglantinën. “Kuajt” e Komitetit Qëndor vendosën që Genc Lekën dhe Vilson Blloshmin, do i pushkatonin duke u lënë të parit dy fëmijë dhe të dytit një fëmijë jetim. Mbas 17 korrikut 1977 ditën që Zhulit ia copëtuan, shkatërruan jetën duke pushkatuar Gencin, iku nga sytë këmbët duke marrë nën sqetull fëmijët jetimë si klloçka që merr zogjtë. Duke qarë dhe ulëritur e duke shkulur flokët për hatanë që e gjeti, vendoset në qytetin e lindjes në një kthinë pa çati. Aty jetoi si gjarpri nën gurë pa ia dhënë dorën askush. Ashtu nën brengën, nën dhimbjen e vuajtjet që i shtoheshin përditë, shpesh kjo grua me një shall dhe shami të zezë e me dy fëmijë kapur përdore, merr rrugën për tek varrezat e Librazhdit. Aty nga mesi i parcelës të binin në sy dy varre gati të përbashkët dhe mbi pllakën e ftohtë të mermertë janë dy fotografi me emrat e tyre. Genc Leka lindur më 23 mars 1941 dhe pushkatur më 17 korrik 1977. Krahë kësaj fotografie është dhe fotografia tjetër Vilson Blloshmi, lindur më 18 mars 1948 dhe pushkatur më 17 korrik 1977, pra kanë të përbashkët fundin e tyre. Zhuli mbasi i përkëdhel të dy fotografitë me dorë, u pastron pluhurin, ulet përballë tyre e vazhdon të fshijë lotët që i bien mbi buzët e thara e i dridhen vazhdimisht. Qëndron e heshtur dhe pa iu përgjigjur pyetjeve që i bëjnë fëmijët, sepse nuk ka dëshirë, mbasi ata janë akoma të vegjël për të mësuar tragjedira të tilla, që janë vënë në skenë në regjimin diktatorial. Për t`ju shmangur, ngrihet me fëmijët për dore e largohet me shikimin nga mbrapa, derisa shikimin ja zë një kodër e zhveshur dhe e rrjepur nga erozioni i viteve. Para më shumë se një vit kjo zonjë e plakur nga pesha e halleve, nuk e merr më rrugën për të ardhur më e ta shohë apo të bisedojë me njeriun që lidhi jetën dhe krijoi familjen dhe komunistët e dërguan në dhe para kohe, sepse i vuri shpatullat shtratit, për të mos u ngritur më. Lëngoi e lëngoi, ashtu zvarrë – zvarrë vjen me shpirt ndër dhëmbë, për të fundit herë me disa tufa me lule, i vendos dhe i mbulon me lule. Në krah të varrit të bashkëshortit të saj, është dhe një varr tjetër me fotografinë e një zonje, mbuluar gjysmën e ballit me një sharp të zi. Shikimi i kësaj hallëmadheje, tretet e tretet me një vëmendje që duket se pret një përgjigje. Ky shikim është drejt njeriut të saj të dashur, bashkëshortit Bardho Leka, i cili ka ndërruar jetë në korrikun e vitit 1968 dhe prehet në varrezat e Prizrenit, nën krahët e pishave shekullore. Ja pra se si e pësuan familjet atdhetare, që deshën dhe luftuan për vendin e tyre, shumë nga këta atdhetarë patriotë shqipëtarë të zhuritur për mallin dhe dhimbjen e familjeve të tyre, treten në largësi marramendëse, larg deteve e oqeaneve dhe me sigurinë që kurrë nuk do të kthehen më në vendlindje. Eh histori? Si thua, do i shkruash, do i thuash ndonjëherë këto të vërteta? Ngrije zërin dhe thuaje të vërtetën, e mos i lër më nën pluhurin e harresës.

Bedri: “Mbrëmë më vdiq nëna. E tretur, e rrudhosur nën rënkimin e sëmundjes, na thirri pranë krevatit e me ballë të djersitur na shikonte me rradhë, mua, Tinën dhe dy fëmijët e mi. I përqafoi. i puthi, më bëri shenjë me vetullat e lodhura. Me sa kuptova unë duhet ta ngrija nga pozicioni që ishte. E ngritëm, i vendosëm një jastëk tek koka e krevatit, mbas shpine. Mbasi e rregulluam, duke menduar se do gjenta rehat në atë pozicion, e pyeta: hë mama, je mirë kështu? Ajo nuk po rënkonte më dhe nuk ktheu asnjë përgjigje… . e përqafova përsëri kur vura buzët tek faqet e rrudhosura,ato kishin filluar të ftoheshin. Të gjithë sa ishin filluan të qanin”.

Po, Zhuli ishte larguar nga kjo botë e zhgënjyer . . .

In memoriam-Dr. Gani DEMOLLI

March 25, 2014 by dgreca

(Unë, ne, Prishtina, Kosova pa Dr. Gani Demollin)/

Jeta është e tillë, kohë pas kohe t’i rrëmben miqët dhe dashamirët, bashkëpunëtorët më të afërt, më të çmuar dhe të dalluar duke shkaktuar huti, dhembje, pikëllim, por edhe kujtime, falënderime, krenari për ata që i patëm, për ata që shënuan kohën dhe hapësirat tona, si Presidenti historik i Kosovës Dr. Ibrahim RUGOVA, Prof. Anton ÇETTA, Prof. Jak MITA, Dr. Gani DEMOLLI e shumë të tjerë. Vdekja e pamëshirëshme, “hajni” tinzar për çdo njeri vazhdon “korrjen” e fytyrave tona të ndritshme, na varfëron nga këta “heronjë” të ditëve tona, krijon ndër ne dhe në ne zbrazëti të mëdha dhe shpesh edhe të pakompenzueshme, na vetëdijëson, udhëzon dhe drejton kah shtegtimi dhe amshimi.

Mirëpo ne që besojmë në vlera dhe virtyte, mbi të gjitha në Mirësi dhe Dashuri – në Jetë edhe pas kësaj jete, në amshim, kemi një siguri dhe ngushëllim se vdekja nuk është fjlala dhe fati i fundit i kësaj jete.

Tashmë i ndjeri Dr. Gani Demolli, ishte për mua një Vëlla, bashkëpunëtor, së bashku me Prof. Jak Mitën “shtylla dhe zemra e “Nënës Tereze”. Ai dhe shumë të tjerë, për ne, për Prishtinën, Kosovën tonë ishin “shpëtimi” në disa aspekte dhe dimensione, si mjek dhe organizator i shërbimeve shëndetësore në Kosovë, në një kohë pa kohë, njeri me vizion dhe parime të qarta, me vendime dhe përcaktimve profetike, me vullnet të fortë dhe të palëkundshëm, me zemër të madhe dhe vepruese. Ai ishte “dirigjenti” i “orkestrës” së madhe të mjekve, infermierëve, teknikve, me një fjalë, i tërë asaj që quhet dhe është “Shërbimi shëndetësor”, gjithnjë i gazshëm për veprim dhe flijim të pashoq, për ballafaqim dhe organizim të saktë dhe të përpikët, për synime dhe zbatime magjistrale.

Dr. Gani Demolli kishte shumë vlera dhe virtyte, mbi të gjitha vizion për punë dhe vperimtari, guxim për shërbim dhe flijim në të mirë dhe në dobi të jetës dhe të njeriut, shëndetit, optimist i “papërmirësueshëm” edhe atëherë kur shumçka, mos të themi asgjë, nuk ishte mirë, Njeri i cili në historinë e këtyre 20 viteve të Kosovës dhe një kontribut të pamohueshëm dhe një impuls pozitiv jo vetëm për shëndetësi, por edhe për çdo Njeri të kërcnuar dhe të rrezikuar nga çdo lloj pengese, ndalese, kufizimi, anësimi, nënçmimi.

Ishim së bashku në shumë anë dhe të kënde të Kosovës sonë të robëruar. Kudo dhe kurdo që isha me të ndihesha dhe isha mirë. Në një rast mjaft të koklavitur dhe të rrezikshëm i pata thënë kështu: “Doktor Gani, për këtë duhet të mendojmë pak më gjatë dhe më mirë, sepse, sa më duket mua, nuk është fare lehtë dhe pa rreziqe të mëdhaja…”. Ai më shiqonte me ata sy sy të vegjël, por depërtues, dhe pas pak kohe më tha: “Don Lush, unë për këtë kam menduar gjatë dhe shumë, kam matur dhe shmatur, dhe jam më se i bindur se për Njeriun e sëmurë dhe të rrezikuar ia vlen të rrezikojmë edhe ne çdo gjë, deri edhe jetën… Asgjë e madhe, e rëndësushme, me vlerë nuk arrihet lehtë dhe pa flijime dhe rrezikime… Ti më së miri e di dhe na ke mësuar strategjinë e jetës dhe të veprimeve të Nënës Tereze. Parimi i saj i mdhe dhe i shenjtë: “Kudo që jeta është në rrezik, aty do të jemi edhe ne”, është përbetimi dhe qëndrimi ynë jetësor. Ajo, pa askend dhe pa agjë, kishte filluar veprën madhe të dashurisë, me Zotin dhe me Njeriun pa asnjë mbrojte… Jam i sigurt se edhe ne do t’ia arrijmë qëllimeve dhe synimeve tona…”.

Duke parë bindjen dhe sigurinë e tij, pranova këtë sfidë dhe veprimtari, dhe sot, mund të them me plotë gojë dhe zemër, Dr. Gani Demolli, së bashku me të ndjerin Prof. Jak Mitën, ishte “motori, lokomotiva, zemra” e shumë veprimeve të Shoqatës Humanitare Bamirëse të Kosovës “Nëna Tereze” jo vetëm në shëndetësi, por edhe në shumë lëmi. Ai vite të tëri i ka siguruar popullatës sonë në Kosovë jo vetëm shërbime nëpërmjet personelit, mjekime me barna dhe paisje teknike, por mbi të gjitha e ka ushqyer shpresën, e ka ngjallur shpresën dhe e ka zbatuar dashurinë në flijim dhe në veprim për ta mbrojtur dinjitetin dhe lirinë tonë, vlerat dhe virtytett shekullore dhe aktuale, mbi të gjitha “kulturën e jetës dhe qytetërimin e dashurisë” sipas parimeve dhe veprimeve të së Lumes Nënës Tereze.

Do ta kujtoj gjithnjë qetësinë dhe sigurinë e mendimeve dhe planeve të tija, gatishmërinë për të biseduar dhe dialoguar me të gjithë, largpamësinë dhe besimin në Zotin dhe në Popullin Shqiptarë, në drejtësi dhe në liri. Në një rast në Qendrën Poliklinike “Nëna” në Kodrën e Trimave, ishte një vizitë e një delegacioni amerikan. Ishim së bashku me Dr. Gani demollin. Gjatë vizitës se maternitetit “Nëna”, personeli na tha se ishte një rast i rëndë dhe tejet i rrezikshëm për jetën e nënës dhe fëmijës. Dikush më tha: “Don Lush, binde ti këtë grua, që të shktrohet në “Klinikën shtetërore”. Provova, por pa sukses. Ajo më tha: “Kam ardhur tek Nëna Tereze, tek ju. Më leni të vdes këtu!…”.

S’pata më fjalë, u dorëzova. Pas pak kohe, na thirri prapë personeli ynë. Ishim ende në bisedime. Mendova në më të keqen, në vdekjen e saj dhe të fëmiut ende të palindur, Por jo, ndodhi, besfasia, mos të them mrekullia. Nëna kishte lindur një djalë dhe të dy ishin shëndoshë dhe mirë, Shkuam për ta vizituar dhe për t’ia uruar lindjen e djalit. Ajo më tha prap një fjalë të madhe dhe shenjte që s’do ta harroj kurrë: “Don Lush, së paku ti beson dhe e di se edhe për ne ka Zot! Unë nga zemra u falënderoj që s’më keni larguar. Jeta vazhdon…”.

Dr. Gani Demolli është disi “ati” i më se 12.000 fëmijëve të lindur në këtë Qendër, i mijëra jetave të shpëtuara dhe të shëruara, Njeriu që jetonte për t’ua mundësuar të tjerëve jetën, vepronte për t’i ndikuar dhe frymëzuar të tjerët për jetë dhe punë, fliste, shkruante, udhëtonte me një qëllim të madh dhe të shenjtë: që të tjerët, Populli Shqiptar në Kosovë të jetë gjithnjë më i lirë dhe më i mirë.

Jeta dhe vepra e Dr. Gani Demollit është një kapitull i veçantë në historiografinë e SHHB “Nëna Tereze”, në Kosovën e viteve 1990 e këndej, e shëndetësisë sonë, e humanizmit dhe bashkëpunimit ndërvëllazëror për të mirën e përbashkët, ku është dëshmuar bindshëm fuqia e vëllazërisë dhe bashkëpunimit, arti i dashurisë dhe flijimit, mençuria dhe provania e Zotit dhe përkrahja e gjithmbarshme e Popullit..

Deshti Zoti, rethanat, rasti që mos të isha në Kosvë për vdekjen dhe varrimin e Dr. Gani Demollit, gjë kjo që e rëndon edhe më shumë dhembjen dhe pikëllimin tim: Ky fakt shton bindjen se jeta dhe vepra e tij është monument mirësie dhe humanizmi që gjatë do të jetojë në mendjen dhe zemrën time, në jetën dhe veprimet tonë. Ai ishte dhe mbetet shembull i mirë dhe bujar i altruizmit flijues dhe dhurue, humanizmit pa kufi, veprimit me dashuri dhe për dashuri, me jetë dhe për jetë, që na ngushëllon të gjithëve.

Dr. Gani Demolli ka dy aspekte të pavdeksisë, jetën dhe veprën me të tjerët dhe për të tjerët, si dhe idealizmin, fenë në Zotin dhe në Njeriun, që ishin “krahët” bartës të këtij personaliteti kaq të rralë dhe të dashur.

Dr. Gani Demolli s’pati “kohë” për pushim, sepse sëmundja dhe vdekja e “rrembeu” atë fizikisht nga rrethi familjar dhe shoqëror. Ai tashmë “pushon” në Zotin, jeton në mendjet dhe zemrat tona, na ndihmon, përkrah dhe frymëzon nga Amshimi i lumtur.

Familjes, miqve dhe dashamirëve të shumtë të Dr. Gani Demollit, ngushëllime vëllazërore, që më tepër i përngjajnë urimit: TË LUMTË JU – NE QË E PATËM DR. GANI DEMOLLIN! PUSHOFTË NË PAQE!

Prishtinë, 25 mars 2014 Don Lush GJERGJI

ÇMIMI I LIRISË – JETA DHE DASHURIA

March 25, 2014 by dgreca

In memoriam-Bajram, Kastriot dhe Kushtrim KELMENDI – 15 vjetori i vrasjes/

Shkruan: Don Lush GJERGJI/

Dikush tha: Jeta s’ka çmim. Tjetri e përplotësoi: Çmimi i jetës është liria. I treti ndërhyri duke thënë kështu: Çmimi i jetës dhe lirisë është Dashuri…/

Kështu ndodhi edhe në historinë e familjes së Bajram Kelmendit, ku janë gërshetuar këto tri elemente: Jeta, Liria dhe Dashuria, flijimi, martirizimi për lirinë, të tashmen dhe të ardhmen e popullit tonë në Kosovë dhe më gjerë, me vrasjen e Bajram Kelemndit së bashku me dy bijtë e tij, Kastriotit dhe Kushtrim Kelemendit më 25 mars 1999.

Trilogjia e jetës dhe vdekjes, lirisë dhe robërisë, dashurisë dhe urrejtjes, e cila shkruhet me gjak, vuloset me dashuri për liri dhe për jetë, dëshmohet dhe jetësohet me ndjenja të thella të nderimit dhe të falënderimit.

Pesmbëdhjetë vite nga fillimi i bombardimeve të NATO-s, nga zanafillja e Lirisë së Kosovës, nga vrasja makabre e këtyre tre heronjve të ditëve tona, nga tmerri dhe ferri që kishte përfshirë popullin shqiptar në Kosovë, nga ankthi, friga, trishtimi, shpresa, pritja dhe siguria që e Mirja, e Drejta dhe e Vërteta së fundi do të ngadhënjente.

Me Bajram Kelmendin kam pasur shumë njohuri, miqësi, vëllazëri, bashkëpunim dhe udhëtime. Sot do ta përkujtoj udhëtimin tonë të përbashkët në Kopenhagen, për ta paraqitur çështjen e shqiptarëve në Kosovë, që tashmë shtrembërohej dhe falsifikohej nga Jugosllavia – Serbia e atëhershme. Ishin ditët 18-22 qershor 1990 me këtë përbërje: Bajram KELMENDI, Fazli BALAJ, Jusuf HAKAJ, Gazmend PULA, Luljeta PULA, Avni SPAHIU dhe Don Lush GJERGJI. Paraqitja jonë zyrtare para delegacioneve të Evropës ishte me 19 qershor, kurse Pajtimi i parë i Gjakut në diasporë ndodhi më 21 qershor të vitit 1990.

Gjatë qëndrimit dhe paraqitjeve tona të përbashkëta bisedonim doemos për gjendjen tonë tejet të rrezikshme dhe me shumë paqartësi, mjegullime, errësira. Në një bisedë miqësore dhe vëllazërore, ndër të tjera i thashë kështu: “Bajram i dashur, a je i vetëdijshëm se je në “luftë” të hapur me ushtrinë jugosllave në rastin e ndriçimit të tragjedisë së Paraqinit? Ti e di se ata janë të gatshëm për çdo gjë, deri te shfarosja jote dhe e familjes tënde…”.

Më tha: “Të falënderoj për sinqeritet të fjalës dhe ngrohtësi të zemrës. Këto ditë jemi kënaqur së bashku, si avokatë të çështjes së popullit tonë të pambrojtur dhe të robëruar. Me ty ndihem mirë gjithkund dhe gjithnjë, në Pajtimet e Gjaqeve, në forume tona dhe ndërkombëtare… E di plotësisht rrezikun që më kanoset mua dhe familjes time, por unë jam AVOKATI I POPULLIT TIM, I TË DREJTËS SË TIJ NË JETË, NË LIRI DHE NË DEMOKRACI… PËR KËTË JAM I GATSHËM JO NJË HERË POR NJËQIND HERË TË VDES…”.

Pas këtyre fjalëve aq bindëse, e përqafuam njëri-tjetrin në heshtje, pa asnjë fjalë, me shumë nderim, falënderim, dashuri. Pas pak kohe i thashë: “Bajram, të lutëm, më falë nëse të kam lënduar!”. “Jo, jo, e di se ti flet me gojë, me mendje dhe me zemër, përse më do!”, përfundoi ai.

Heshtja dhe bashkëndarja e dhembjes, pikëllimit, humbjes, por edhe e ngushëllimit, krenarisë, vetëdijes së liria nuk dhurohet pa çmim të jetës, të dashurisë, ishte motivi bazë i takimeve dhe bisedimeve të shpeshta dhe vëllazërore edhe me të ndjeren Nekibe Kelmendi. Ajo shpesh më thoshte: “Don Lush, s’ke nevojë të më thuash asgjë, sepse e di se edhe ti vuan së bashku me ne… Për këtë dhe shumçka tjetër të falënderoj!…”.

Heshtja është më e fortë se fjala, jeta është me e madhe se vdekja, liria është më e fuqishme se robëria, dashuria është fituese ndaj urrejtjes. Historia e Bajram, Kastriot dhe Kushtrim Kelmendit këtë e kanë vërtetuar. Jeta, flijimi, gjaku i tyre gjithnjë u kujtoftë dhe kurrë mos u harroftë! Ata tashmë jetojnë në Zotin në amshimin e lumtur, ndërsa neve na mbetet që nga kjo Histori të mësojmë shumë për kultivimin e nderimit dhe të falënderimit, për bashkëpunim dhe vëllazëri, për të jetuar dhe qenë të mirë dhe të lirë.

Prishtinë, 25 mars 2014

THIRRJA E MARTIRIT KUJTIM BEQIRI

March 25, 2014 by dgreca

Nga Luan Çipi/

Te Esseja “YLLI” NË LITAR, poeti ynë kombëtar Agim Shehu, tregon e vajton për martirin Kujtim Ali Beqiri, ish student i shkëlqyer i Universitet të famshëm të Vjenës, inxhinier e drejtues i talentuar, varur dy here në litar nga komunistet e Enver Hoxhës, (atëherë edhe të Titos dhe Stalinit), me të vetmin argument të provuar, se fill pas “çlirimit”, i mbante sytë nga Amerika, Anglia dhe profesori i tij, Hari Fulci.

Tani, që pjesa më e madhe e shqiptarëve i mbajnë sytë, zemrën dhe gjithë qenien e tyre me adhurim, dashuri e shpresë nga Amerika dhe Evropa, kjo ngjarje makabre, e varjes dy here në litar (herën e parë ngeli gjallë se litari u pleks me jakën e palltos), duket edhe më e tmerrshme dhe e pa shpjegueshme, qoftë dhe për ndonjë fanatik qorr e admirues të komunizmit dhe të regjimit gjakatar të asaj kohe (përfshirë këtu dhe autorin konformist, ende të pa deklaruar ndryshe, të romanit “Këneta”).

Akuzat, sipas shtypit të kohës, ashtu si i ka mbledhur e paraqitur saktë Agim Shehu janë: “Nuk kanë sjellë ujë të mjaftueshëm për pije e pastrim… nuk shpërndanë çizme llastiku e dezinfektim në fjetore… punëtorët i kualifikonin keq, që t’u ulnin moralin e t’i përçanin… dheu në kanal nuk vihej në brinjë çdo 50 m… ekskavatori u vu jo ku duhej… hidhnin shumë kripë në gjellë të dëmtonin punëtorët…”. Më e vërteta akuzë: “Kishin simpati për Amerikën dhe nderim për Fulcin”.

Dihet një e vërtetë historike: Më 8 Maj 1945 mbërriti në Durrës, nisur nga Bari i Italisë, Misioni Amerikan, që do përfaqësonte Shtetin e Madh Aleat në Shqipëri, me synim për t’u kthyer së shpejti në Ambasadë. Misioni drejtohej nga Hari Fullc, ish drejtori emërmadh, që për shumë vjet krijoi e udhëhoqi Shkollën Teknike Amerikane në Tiranë. Në Portin e Durrësit u grumbulluan për ta pritur rreth 50 shqiptarë, midis tyre disa nga ish nxënësit e tij. Për fatin e tij të keq, me ta ishte dhe inxhinieri 30 vjeçar Kujtim Beqiri, që nuk e dëgjoi porosinë e nënës së vet, po ju bind idealit të tij perëndimor dhe respektit prej nxënësi të përmalluar.

Ky Mision Amerikan, u largua i zhgënjyer nga politika komuniste e Enver Hoxhës, pas 8 muajsh qëndrimi në Shqipëri, një javë para gjëmës së madhe vrastare, pikërisht në ditë kur zhvillohej Gjyqi i “Sabotatorëve të Kënetës së Maliqit”. Duket se edhe punimet e këtij gjyqi pompoz e fjalëndyrë, në prezencën e fanfarave Titiste, u benë shkaku formal i prishjes së marrëdhënieve shtetërore me Amerikën e Madhe, përkrahëse të përhershme historikisht të interesave shqiptare, nën ndikimin e shqiptarëve të Amerikës, qysh nga Presidenti Yllson,

Duke e parë me syrin e tanishëm, gjakftohtë dhe me paanësi këtë ngjarje, do përsëritja po Agim Shehun që e quan këtë moment si periudhën groteske të gjyqeve të “lemerishme dhe të çmendura”. Si mund të dënohej e të varej në litar një dijetar ndër të rrallët e kohës, kur të tillë duhet të ruheshin me policë, të mbaheshin si ujët e paktë e të përdoreshin në drejtimin e shtetit për nevojat e shumta të popullit të varfër dhe të ekonomisë së dëmtuar nga lufta?

E kush mund ta donte më shumë dhe më mirë Shqipërinë, se sa djali Ali Beqirit, bashkëpunëtorit të Ismail Qemalit, qysh në krijimin e Shtetit Shqiptar, një prej drejtuesve kryesor të Komitetit Drejtuesit të “Luftës së Vlorës” më 1920, krahas Osman Haxhiut? Ka të drejte publicisti Kostaq Xoxa kur thotë: A mund të ishte sabotator një gjeni i tillë i inxhinierisë, si Kujtim Beqiri? Vetëm mendja shterpe e E.H.-s, mund të perceptonte halucinacione të tilla dhe të shfaroste ajkën e inteligjencies profesioniste

Të arsyetojmë dhe më tej: Kujtim Beqiri lindi dhe u rit në një mjedis atdhetar e patriotik si rrallë kush. Babai i tij Ali Beqiri, ky patriot i madh, ishte kundërshtar i shpallur i mbretit Zog dhe përkrahës i Fanolistëve, ndaj edhe u burgos dhe u dënua bashkë me krushkun e tij Laze Sulejmani nga Vajza e Vlorës (dënuar me vdekje në kryengritjen e Fierit). Kjo krahinë dhe farefisnia e krushqia e Kujtim Beqirit ishin kontribuues me të gjithë rrethin familjar, në luftën Anti-Fashiste, qysh nga orët e para të okupimit italian të 7 Prillit të vitit 1939, me pjesëtarë aktiv, dëshmorë e deri heronj të luftës. Nga ana tjetër, (jo vetëm unë që kam lidhje krushqie me ta) po të gjithë në Vlorë e dine, se traktorin e parë për të modernizuar punimin e tokave, në krahinë e solli Ali Beqiri i Velçës, i pasur, i ditur dhe me vizion Evropian.

Duhet të dimë edhe një fakt tjetër: Kujtim Ali Beqiri ishte kushëri i parë (djem dajash e halle) dhe shok i ngushtë me Zini Rexhepin dhe Perlat Rexhepin. (djemtë e legjendarit Rexhep Sulejmani nga Vajza, kunati i Ali Beqirit). I pari vrarë me mitraloz në dorë në luftë me fashistet Italian dhe i dyti, heroi i Shkodrës, që u dogj duke luftuar trimërisht dhe pa u dorëzuar, po me fashistët Italian në qytetin e Shkodrës.

Kujtim Beqiri dhe shokët e tij u arrestuan, kur punonin për tharjen e Kënetës se Maliqit me 6 Nëntor 1946, dolën në Gjyqin e improvizuar në Tirane më 8 Nëntor 1946, ditën e themelimit të PK , vendimi i gjyqit u morr në 19 Nëntor 1946 dhe u ekzekutua, po në Kënetën e Maliqit, më 22 Nëntor 1946: Kujtim Beqiri dhe Abdyl Sharra me varje dhe 4 me pushkatim: Vasil e Zyraka Mano, me Mirush Përmetin dhe italianin Eugenio Scaturro.

Edhe momenti para ekzekutimit, kur iu kërkua fjala e fundit, Kujtim Beqiri, që kishte ruajtur me zgjuarsi mos cenimin e tij fizik, ndryshe nga të tjerë që ishin goditur, rrahur e plagosur, tha: “Historia do ta tregoj se unë dënohem dhe ekzekutohem pa faj”

Kujtim Beqiri punoi disa vjet edhe në Kosovë, ku investoi dijet e tij inxhinierike, bashkë me patriotët vlonjat Kudret Kokoshi e Ago Agaj, etj., bashkë me shumë intelektual të tjerë shqiptarë mësues e administratorë. Ky kontribut, krahas gjurmëve të pashlyeshme të disa urave dhe ndërtimeve në Shqipëri dhe shkëlqimit si student në Vjenë, ia ngrenë edhe më lart vlerat këtij martiri të pavdekshëm, që deri tani është shpallur vetëm Nderi i Qarkut të Vlorës.

Kadri Kujtim Beqiri, ende nuk ia ka gjetur varin babait të vet, çka ngarkon me përgjegjësi çdo qeveri tranzicioni, pavarësisht nga ngjyra partiake dhe pse gjithkush ka prurë ose është zotur të sjell eshtra shqiptarësh të shquar nga jashtë shtetit.

Kujtim Beqiri, si ushtari i panjohur që përfaqëson simbolin kombëtar të të rënëve për liri, andej në terr nga i prehen eshtrat, bënë thirrje (dhe me të mendoj se bëhen një zë, të gjithë intelektualët shqiptarë, të dukshëm e tëpadukshëm), se ka ardhur koha të dukemi e të bashkohemi, t’i lëmë interesat e vogla vetjake e partiake, t’i kthejmë sytë plotësisht nga Amerika dhe Evropa dhe mos ta humbasim edhe këtë radhe rastin oportun, për të zënë në Evropë vendin që meritojmë.
Tiranë, më 25. Mars. 2014

BUKURIE OMERBASHA, NJË JETË PLOT DHIMBJE, NJË DASHURI PAFUND PËR JETËN

March 23, 2014 by dgreca

– Historia e një gruaje që edhe pse qëndroi 17 vite e rrëzuar në shtrat, gjeti forca të ringrihej dhe të riecte sërish.Për 13 vite nuk ia përcaktuan diagnozën në Shqipëri.Pas 17 vitesh u ngrit në këmbë.

Nga Dalip Greca/

Me 25 Mars u mbush një vit nga dita kur ndërroi jetë Bukurie Omerbashi (Berisha). Bashkëshorti, Mustafai udhëtoi nga Nju Jorku drejt Floridës (Jacksonville) për t’i bërë ritet e pasvdekjes; për ta kujtuar e nderuar. Ikja e Bukuries, ashtu si dhe vetë jeta e saj, ishte e veçantë. Iku shumë shpejt, edhe pse vuajtjet nuk i qenë ndarë gjatë të gjithë jetës. Iku jo nga sëmundjet për të cilat mjekohej, por nga një e ligë, që s’dukej, një nga ato sëmundjet që as emrin nuk e përmendim. Sëmundja e keqe qëndronte fshehurazi në trupin e saj dhe e kafshoi për vdekje, tinëz. Deshi të merrte avionin dhe të shkonte në Tiranë, atje t’i mbyllte sytë dhe të shlodhej në përjetësi, por vetë sëmundja ia kishte zënë keqazi pritën; Jo, thanë mjekët në Barnabas Hospital NY, nuk mund të udhëtojë, në asnjë mënyrë jo. Është e rezikshme.I mbylli sytë këtu në Tokën e Premtuar dhe prehet në varrezat në Jacksonville, Florida. Pranë ka fëmijët, nip e mbesa, që shkojnë dhe çmallen shpesh.

Bukuria, e bukur si vetë emri që mbante, ishte ca e pafat në jetë, pasi një sëmundje e panjohur për kushtet e Shqipërisë e paralizoi, duke e kthyer në një invalide që s’mundëte të çohej në këmbë për gati dy dekada.

Po kush ishte Bukuria? Pat lindur në Fier më 1943, në një familje kosovare , me origjinë nga Mitrovica. Familja u shpërngul nga Fieri në Tiranë më 1946. Në vitin 1957 njohu njeriun me të cilin do të lidhte jetën, intelektualin Mustafa Omerbashi, me të cilin u martua më 1961. Në vitin 1976, prestarja e fabrikës së këpucëve në Tiranë, e ndjeu veten keq. Si me komandë u rrëzua dhe nuk mund të ringrihej më në këmbë. Një sëmundje e padukshme e kishte sulmuar duke e paralizuar. Pas këtij momenti, shtëpi e saj, u bë Spitali Neurologjik në kryeqytet, Tiranë. Mjeksia shqiptare nuk pat arritë që t’ia përcaktonte diagnozën e saktë, kështu që mjekimi ishte pa efekte. Ajo mbeti e paralizuar në shtrat, por pa e humbur shpresën se një ditë do të shërohej. Për 13 vjet Mustafai, nuk rreshti së shkruari letra për kurimin e së shoqes. Ai lutej për ta nxjerrë jashtë shtetit, por një punëtoreje nuk mund t’i vinte radha të kurohej jashtë Shqipërisë. Kështu kaloi në shtratin e lëngimit vite pas vitesh. Pas 13 viteve, më 1989, në agun e përmbysjes së sistemit, u arrit të dërgohej në Budapest të Hungarisë, ku menjëherë iu përcaktua diagnoza dhe u krye operacioni. Sëmundja kishte ardhë nga lëkurët e bagëtive, lënda e parë këpucëve, ku punonte prestarja e palodhur. Me hapjen e vendit, rënien e sistemi komunist, u dërgua në Gjermani nga i shoqi. Në vitin 1993 nisi të hedhë hapat e para Bukuria. Gëzimi saj dhe familjes ishin të pamasë. Ringritja në këmbë përbënte një gëzim të jashtzakonshëm. Kush e besonte, veç Bukuries? Me durimin e një trimëreshe i kaloi çastet e para të vështira derisa nisi të normalizohej në ecje. Fillimisht dikush duhej ta mbante përkrahësh.

Ardhja në Amerikë ishte dhurata më e shtrenjtë për sëmundjet e Bukuries. Gjithësesi organet jetësore të saj kishin kaluar prova të vështira dhe trupi ishte i tejlodhur. Në vitin 2004 iu nënshtrua një operacioni në zemër në Einstein hospital NY. Pas kësaj vështirësitë u shtuan, çdo javë i nështrohej analizave të gjakut. Por edhe në këto kushte ajo e deshte fort jetën. Në Mars të vitit 2013, kur kishte shkuar për kontrollin rutinë të gjakut, doli nga takimi me mjeken, fare e zbehtë, tepër e tronditur. Kishte marrë ljamin e keq. Mjekja ia kishte tëhnë hapur: Më vjen keq zonjë, pak ditë ju mbeten! I shoqi e priste jashtë. Kur e pa të zbehtë e të shqetësuar u trondit. Mustafaj, kur e dëgjoi kumtin e vdekjes së afërt nga e shoqja, u dridh, por iu desh t’i jepte zemër: Jetës nuk i dihet, mos u dëshpro!Ti je trimëreshë, nuk u dorëzove për 17 vjet, ku qëndrove e rrëzuar, por sërish u ringrite!

-Më dërgo në Shqipëri, të vdes atje…!- lutej Bukuria.

Por ajo nuk e dinte se nuk mund të udhëtonte….Dhe Mustafai ia tha:-Nuk mund të udhëtosh, zemër!. Amerika ishte fati ynë. Këtu i kemi edhe fëmijët, edhe nipin e mbesat!

Atë 25 mars 2013 u shua ëndrra amerikane e Bukuries.U përcoll me dhimbje e lot. Ishte këputur një jetë, pas së cilës Bukuria qe e dashuruar thellësisht.

Mustafai, bashkëshorti i saj i përkushtuar, e ndjenë thellë humbjen: Bukuria ishte e jashtzakonshme. Vetëm një grua trimëreshë si ajo mund ta përballonte atë jetë plot vuajtje, ku mbeti në krevat pa u ngritur, qoftë edhe për një moment, jo pak, por për 17 vjet-, u paralizua më 1976 dhe nisi të çapëlonte më 1993! Kishte kurajo të jashtzakonshme. Kishte një dashuri të pakufishme për njerëzit. E donte jetën marrëzisht, edhe pse ajo ia kufizoi mundësitë e shijimit, duke i marrë për shumë vite këmbët.Pika e dobët e Bukuries, mbesat Kely, Seida, Nensy dhe nipi Arby. Sa i donte. Një gjyshe e mrekullueshme. Një grua shembullore, një nënë e përkushtuar, e përmallur dhe tepër e dashur. Edhe ndaj kafshëve kishte dashuri, edhe për lulet kujdesej si askush, pastërtore, sa miqtë dhe mikeshat që na vinin në shtëpi, çuditeshin me rregullsinë e mbajtjes së shtëpisë.Kishte shije të veçanta. Po përpiqem që të jetoj me kujtimet e saj. Edhe për lulet kudesem sikur të ishte ajo vetë…. Bukuria kishte një dashuri të jashtzakonshme për jetën, edhe pse vetë jeta qe e kursyer me atë. Një jetë plot dhimbje, një dashuri pa fund për jetën. Mendoj se dashuria e pafund e mbajti gjallë atë….Rrëfimi i bashkëshortit është i dhimbshëm.

-Po shkoj, më tha Mustafaj, tek u nis drejt Jacksonville me 19 mars, do të takohem me Bukurien. Më ka Marrë malli!…

Sot, e diele 23 Mars 2014,Mustafai me te gjithe familjaret jane duke e kujtuar ne Jacksonville, duke vendosur lule mbi varr dhe duke sjelle kujtimet per te ndjeren Bukurie.

( Ne Foto: Ulur, Kely, Seida, Nensy, Arby (mbesat dhe nipi). Lart, Ramazan, Mirela, Mustafa, Bukurie, Loli dhe Vahidi.)