Featured – Page 643 – Dielli

Hijet që lëvizin

July 4, 2015 by dgreca

Nga Reshat Kripa/
Sot mora pjesë në një promovim librash të një autori i cili kishte kaluar 22 vjet në burgun komunist. Bëhet fjalë për një nga mandelat shqiptarë, se të tillë ka patur plot në regjimin e përmbysur, Fjala është për Bedri Çokun dhe librat e tij “Ëndërr e fundosur” dhe “Arrestova shokun tim” që i kushtohet kryesisht ngjarjeve të paharruara të revoltës së Spaçit më 21-23 maj 1973. Dëgjoj referuesit e ndryshëm që flasin njeri pas tjetrit dhe para syve më dalin ato ditë të tmerrshme që ishim të detyruar t’i jetonim. Mbi të gjitha më dalin figurat e paharruara të katër martirëve të rënë në atë revoltë: Pal Zefit, nismëtarit të fillimit të revoltës, Hajri Pashajt, që guxoi të fyente zëvendësministrin e brendshëm, Dervish Bejkos si i prijsi kryesor i përleshjes me policinë dhe Skënder Dajës që me zërin e tij të fuqishëm u drejtoi thirrjen e famshme ushtarëve dhe civilëve që vigjilonin përreth dhe këto i paguan me jetët e tyre. Më dalin këto figura dhe pyes:
• A kanë një varr këta martirë ku të afërmit dhe dashamirësit të derdhin dy pika lot
apo të vendosin një tufë me lule të freskëta si vetë jetët e tyre?
Askush nuk më jep përgjigje. Miku im, Agim Bejko, rezident në Francë, ka vite që interesohet për gjetjen e vendit ku ndodhen eshtrat e të vëllait, Dervishit. E kanë adresuar në disa vende, por më kotë. Askush nuk i tregon. Ne keto çaste më kujtohen katër vargje të një poeme të një poeti anonim:

Po kërkoj, kërkoj më kotë,
Të gjej vendin ku ka rarë,
Nuk e di në ka në botë,
Një të vdekur pa një varr

Po, një vend i tillë, për fat të keq, është atdheu ynë. Janë mbi 4500 martirë të cilëve nuk u dihet vendi i varrit. Propaganda qeveritare dhe ajo opozitare e ngrejnë zërin në kupë të qiellit për të zhdukurit nga serbët në Kosovë dhe bëjnë mirë. Por a nuk do të ishte e moralshme që të njejtën gjë ta bënin edhe për të rënët nga komunizmi në Shqipëri? Kjo pyetje kërkon përgjigje.
Shoqata e jonë është anëtare e Shoqatës Ndërkombëtare e të Burgosurve Politikë dhe Viktimave të Komunizmit me qendër në Berlin e cila për çdo vit zhvillon Kuvendet e saj në të cilat ka marrë pjesë edhe një delegacion i shoqatës tonë. Krahas punimeve të kuvendit organizatorët, në të gjitha vendet e lindjes, na kanë shoqëruar nëpër një burg apo kamp përqëndrimi komunist të kthyer në muze. Në kuvendin e fundit ishim në Rumani ku u përurua monumenti madhështor, kushtuar viktimave të genocidit komunist, në qendër të Bukureshtit. Një monument i tillë ka kohë që është ngritur edhe në Washington, megjithse Amerika nuk e provoi mbi shpinën e saj se çfarë ishte genocidi komunist. Po në vendin tonë? Kudo sundon heshtja.
Qysh në vitin 2006 është miratuar një rezolutë e Kuvendit të Shqipërisë në mbështetje të asaj të Asamblesë Parlamentare të Këshillit të Europës “Mbi Ndëshkimin e Krimeve të Kryera nga Regjimet Komuniste”, rezolutë të cilën deputetët e majtë, pa dhënë asnjë arsye, e bojkotuan dhe deri më sot, megjithse kanë kaluar nëntë vjet, është realizuar vetëm një pikë ajo e krijimit të Institutit të Hetimit të Krimeve të Regjimit Komunist, i cili deri më sot nuk është lejuar të bëjë asnjë hetim por ka mbetur fare formal duke u marrë me botim apo perurirm të ndonjë libri.
Ka vite që kërkohet nga shoqatat e të përndjekurve politikë kthimi i burgut të Burrelit dhe
kampeve të Tepelenës dhe Spaçit në muze, madje për këtë të fundit është ngritur edhe një shoqatë së cilës nuk po i hapen dyert dhe për më tepër nuk është vendosur asnjë pllakë përkujtimore. Ka vite që kërkohet ngritja e memorialit të viktimave të komunizmit, madje për këtë ekziston edhe një vendim i Kuvendit të Shqipërisë, por që ka mbetur në letër. Ka vite që qeveria miratoi një projekt-ligj me anën e të cilët u lindte e drejta e dëmshpërblimit të menjëhershëm të burgosurve politikë që janë gjallë me moshë mbi 85 vjeç, projekt-ligj që në komisionet e kuvendit u shndërrua në mbi 75 vjeç dhe që, çuditërisht, mbeti në sirtaret e kuvendit dhe që qeveria e sotme e shndërroi në një ligj tjetër që i shtrin afatet deri në vitin 2017. Përse të ndodhin të tilla fenomene në vendin tonë? Drejtuesit e partive politike dhe politikanë të njohur deklarojnë, nga të dy anët e politikës, se të përndjekurit politikë qenkan shtylla kurrizore e tyre. Rrjedha e ngjarjeve tregon te kundërtën. Të përndjekurit politikë kërkohet të trajtohen si karem për interesat e tyre politike. A është e moralshme edhe një gjë e tillë? Edhe kjo pyetje kërkon përgjigje.
Çuditërisht unë jam një person i dyzuar. Brenda vetes time ekziston një person i dytë që mendon ndryshe nga i pari. Ky dyzim më ka lindur pas ndryshimeve demokratike dhe kjo ka arsyet e veta. Tradicionalisht i përkas një familjeje të patrazuar në përkatësitë partiake. Asnjë anëtar i fisit tim nuk ka qenë i organizuar me organizatat nacionaliste, Balli Kombëtar dhe Legaliteti. Asnjë individ i fisit tim nuk ka qenë i arratisur për motive politike. Madje një pjesë e fisit ka qenë e lidhur me Lëvizjen Nacionalçlirimtare. Atëherë, si përfundova në krahun e djathtë?
Qysh kur isha fëmijë shikoja tim atë që mbrëmje për mbrëmje dëgjonte fshehurazi lajmet e Radio Londrës dhe i komentonte ato me miqtë e tij më të afërt. Copëza nga këto biseda i kapte edhe veshi im dhe pak nga pak tek unë formoheshin këto bindje që kam sot. Fati e pruri që të burgosesha që në moshë të re dhe atje kontakti me intelektualët e rrallë që njoha bëri që të vendosesha përfundimish në krahun e të djathtës nacionaliste.
Gjithmonë kam ëndërruar për lirinë. Ndaj u bashkova qysh në çastet e para me lëvizjen demokratike për përmbysjen e sistemit totalitar. Në këtë lëvizje u hodha pa asnjë paragjykim. Shikoja që pjesa dërmuese e atyre që ishin në krye të saj, i përkisnin klasës së pushtetit të përmbysur. Megjithatë kjo nuk më shqetësonte pasi mendoja se kushdo ka të drejtë të hedhë poshtë pjesën e keqe të zemrës së tij dhe të jetojë me atë më të mirën, siç thoshte Hamleti i Shekspirit. Kushdo ka të drejtë të ngrihet edhe kundër së kaluarës së tij kur ajo nuk është e drejtë. Por, para se të kryej një veprim të tillë, personi duhet të reflektojë. Ai duhet të pranojë që deri atëherë kishte ndjekur një rrugë të gabuar, gjë që nuk ndodhi në asnjë rast dhe nga asnjë individ. Filluan të shajnë komunizmin “në themel dhe në çati” por pa treguar rolin e tyre sado të vogël në atë sistem jo njerëzor. Kjo gjë solli që në krye të dilnin edhe disa “gojë mjalt’e trup përlyer” që në të kaluarën nuk linin pa thurrur lavde për “mrekullitë e botës socialiste”.
Janë pikërisht këta lakej që sot ndodhen në pushtet apo opozitë që e kanë bërë karakterin tim të dyzuar. Duke qënë në detyrën e Kryetarit të Degës së Shoqatës Antikomuniste të të Përndjekurve Politikë të Tiranës pothuajse përditë hasem me çështje që u përkasin atyre dhe që, për fatin e keq, është shumë e vështirë të gjejnë zgjidhje. Dyzimi im më bën që të dyshojë nëse një gjë e tillë vjen nga burokracia e zakonshme që ekziston në administratën shtetërore apo mosdashja e tyre. Në rast se do të ishte e para do ta konsideroja si një pakujdesi që shpejt mund të korigjohej por, po të ishte e dyta, do të më vinte shumë keq pasi, duke qënë vetë një anëtar i së djathtës nuk do të më vinte mirë që një qeveri e po të së djathtës të kishte një mendim të tillë.
Tani le të kthehemi në çështjet që preokupojnë më tepër të përndjekurit politikë. Në krye të tyre, natyrisht, qëndron antikomunizmi. Ishte ky motivi pse iu kundërvumë komunizmit, që u dënuam dhe vuajtëm për gati nje gjysmë shekulli terror. Por a është luftuar komunizmi në Shqipëri? Përgjigja është një e vetme: JO! Më 20 shkurt 1991 rrëzuam monumentin e diktatorit. Menduam se bashkë me të shporrëm edhe shpirtin e tij por gabuam. Kishim rrëzuar vetëm bronxin e atij monumenti ndërsa shpirtin e kishim lënë të lirë të endej nëpër Shqipëri dhe të përgatiste masakra të tjera si ajo e vitit 1997 ku përsëri të vrarët ishim ne, të përndjekurit politikë. Ju kujtoj Bujar Kaloshin, Lekë Çokun, Besnik Hidrin, Bashkim Shkurtin, Fredi Shehun, Besim Çerën, Besim Manolin, Gëzim Shabanin, Gjergj Mehmetin, Adem Shehun, Skënder Kalenjën e të tjerë. A mund të më thoni emra ish-komunistësh të masakruar në këtë periudhë? Po mundët përgjigjuni.
Para katër vitesh e kisha hapur kompjuterin në median elektronike “Zemra shqiptare”. Po lexoja një njoftim mjaft interesant të bërë nga zonja Sadie Kryeziu. Ajo shkruante:

Kohë më parë, në një nga kontaktet e mia të para me mediat shqiptare, ajo që më bëri të përqëndrohesha ishte një debat me temë: “Të lemë pas të shkuarën”. Kjo nënkuptonte të harronim krimet dhe kriminelët. Kjo shkruhej më saktë nga bij të tillësh, që donin që “baballarët e tyre” të lyer me krime të “flinin e të preheshin të qetë”. Por pas 14 dhjetorit të vitit 2010 duket që ajo që kisha lexuar e dëgjuar më parë në këtë debat të kishte marrë një rrugë tashmë. Ishin pikërisht Ministrat e Jashtëm të Lituanisë, Letonisë, Bullgarisë, Hungarisë, Rumanisë dhe Çekisë që i kishin kërkuar në një letër zyrtare Komisares Europiane për Çështje të Drejtësisë zonjës Vivian Reding të dënonte “Miratimin publik, mohimin dhe trivializimin e krimeve totalitare”. Zëdhënësi i komisares së Bashkimi Europian kishte thënë:
“Ne e marrim shumë seriozisht këtë kërkesë. Krimet e regjimeve totalitare janë pjesë e kujtesës kolektive të Europës”.
Për krimin duhet të vlejnë të njëjtat norma. Letra e vendeve ish-komuniste të Bashkimit Europian, ishte si pikënisje e nismës së Ministrit të Jashtëm Lituanez, Audronius Azubalis. Gjashtë ministrat e kishin bazuar këtë te mohimi i holokaustit, i cili ishte i dënueshëm si në Gjermani, ashtu dhe në shumë vende të tjera.

Lexoja njoftimin e mësipërm dhe mendoja se do të ishte dashur që krahas nënshkrimeve të ministrave në fjalë të kishte qenë edhe ajo e ministrit tonë, si përfaqësues i shtetit me përndjekjen më mizore dhe që aspironte për t’u futur në Bashkimin Europian. Mendoja se nuk ishte vonë që edhe tani përfaqësuesit e shtetit shqiptar t’i bashkëngjiteshin zyrtarisht kësaj nisme. Një gjë e tillë do të ishte në nderin dhe dinjitetin e çdo personaliteti shtetëror. Por nga Shqipëria nuk ndihej asnjë zë i tillë. Shqipëria ishte e shurdhër në këtë drejtim. Të mos harrojmë se kjo është edhe një nga kërkesat kryesore që Bashkimi Europian dhe Kombet e Bashkuara i kanë paraqitur Shqipërisë.
Për fat të keq, në Shqipëri, zërat e burrave të shquar ose zërat e rinj që kërkojnë një reflektim sa më të plotë të idealeve perëndimore, pothuajse nuk ndihen fare. Shqipëria po kalon një periudhë tensionesh të krijuara artificialisht për mbajtjen ose marrjen e pushtetit, të ngritura nga udhëheqës karrieristë dhe që mbështeten nga individë të ngjashëm me ta, pa moral dhe pa parime ose nga turma militantësh fanatikë, që nuk shohin më larg se hija e tyre ose interesa për fitim e karrierë të pamerituar.
Këto mendoja me vete dhe pyesja:
– Përse u dashka që një delegacion i Kombeve të Bashkuara t’i kërkojë Shqipërisë dënimin e krimeve të komunizmit? A nuk e dinë shqiptarët se komunizmi ishte ai që i la me shekuj prapa vendeve të tjera? Atëherë, si mund të ndërtohet kapitalizmi me mendësi komuniste?
Po shetisja me një mikun e tij në bulevardin “Bajram Curri”. Po afroheshim te vendi ku ky bulevard bashkohet me Rrugën e Kavajës. Në një pallat të kohës së perënduar, ende i pasuvatuar, ndërtuar me tulla silikate, ishte shkruar me tulla të kuqe: “Rroftë Partia e Punës”.
Nuk u besova syve të mi. Tani, pas gati njëzetepesë vjetësh, në vendin tonë kishte ende parulla të tilla të një diktature që pretendojmë se e kemi rrëzuar. Ia tregova mikut. Ai buzëqeshi dhe tha vetëm një fjalë:
– Katovica!
Nuk pata kurajo t’i ktheja përgjigje. Nuk dija çfarë t’i thosha.

Udhëkryqi grek dhe sulmi ndaj Europës

July 3, 2015 by dgreca

Nga Eugjen Merlika/
Çdo qeveri që nuk bën asnjë hap përpara, duhet gjykuar me urtësinë më të madhe; por një qeveri që bën hapa mbrapa, duhet dënuar gjithmonë pa asnjë mëshirë”
L.Börne (1786 – 1837) shkrimtar politik gjerman/
Vendimi i kryeministrit grek, Alexis Tsipras, për të ndërprerë bisedimet me huadhënësit botërorë dhe për të zhvilluar një referendum, me shumë rëndësi për qytetarët e vendit të tij, mbi vazhdimin e qëndrimit në Eurozonë dhe në BE, apo daljen nga këta institucione shpejtoi përfundimin në çfarëdo kahu të së famshmes “krizë greke”. Që nga viti 1995 deri në 2009, për afër 15 vjet, të ardhurat për frymë të shtetasve grekë u rritën nga 47 në 71 për qind të atyre gjermanë. Kjo u bë e mundur me një grumbullim të pashembullt borxhi, siç kishte ndodhur në vitet 80, në Itali. Nga 2010 deri në ditët tona raporti ndërmjet të ardhurave të grekëve e gjermanëve, është kthyer në shifrat e vitit 1995, një tregues i vlerave reale të ekonomive të dy Vendeve. Përpjekja për ta zvogëluar ndryshimin në mënyrë të sajuar, duke tjetërsuar të dhënat e bilancit në dobi të borxheve e duke rritur nivelin e asistencës së popullsisë, përtej çdo krahasimi me Vendet e zhvilluara të kontinentit, me qëllimin e vetëm të klientelizmit e fitimit të votave për pushtet, solli një gjëndje financiare të pakontrollueshme dhe e detyroi ish Kryeministrin Papandreu të bëjë të njohur problemin. Ai problem, në këta gjashtë vite, ka zënë një nga vendet e para në rendin e ditës së institucioneve evropiane.
Që atëherë Bashkësia ndërkombëtare dhe institucionet e saj financiare kryesore, së bashku me qeveritë greke, hartuan një plan riorganizimi të financave greke, duke synuar pakësimin e harxheve të shtetit e baraspeshimin ndërmjet tyre të të ardhurave. Si të gjitha programet e këtilla, edhe ai grek pati masa shtrënguese në drejtim të sakrificave të domosdoshme për shëndoshjen e gjendjes. U ndërhy në shumë sektorë të jetës ekonomike dhe administrative të Vendit me masa të arsyeshme, edhe se të dhimbshme, por rezultati qe që më 2014, Greqia doli nga rënia ekonomike, duke patur një rritje të PPI prej 0,6%, pra një fillim të daljes nga tuneli i gjatë i krizës. Sot, mbas gjashtë muajsh Greqia është në falimentim, mbasi nuk është në gjendje të paguajë këstin prej 1,6 miliard € FMN.
Qeveria e dalë nga zgjedhjet e parakohshme të janarit 2015, e kryesuar nga ish anarkisti Tsipras e filloi punën e saj me premtimin për të rikthyer gjendjen e para reformave të viteve të fundit, premtim që i përcaktoi edhe fitoren në garën zgjedhore me 36% të votave. Duke mbajtur para sysh se në këta vite, edhe vende të tjera europiane, të vogla si Qipro, të mesme si Portugalia dhe Irlanda, apo të mëdha si Italia e Spanja, u përballuan me terapinë e korrigjimeve të bilanceve shtetërore e të reformave të ndryshme, të domosdoshme për pakësimin e harxheve publike, qeveria greke, e përfaqësuar nga Kryeministri dhe ministri “dandy marksist” i financave Varoufakis, prej pesë muajsh, në bisedat e pafund me institucionet huadhënëse, mundohen të shpalosin “dredhinë” e famshme të homerikut Odise, për të mos paguar borxhet, madje për të marrë të tjera. Në fakt BQE, gjatë këtyre muajve, ka vazhduar të injektojë në bankat greke jo pak, por 89 miliard €.
Qeveria greke, në lojën e saj të bixhozit me Evropën, për të blëfuar sa më shumë, nxjerr herë pas here letrat e saj që fillojnë nga gjendja e rënduar ekonomike, për shkak të udhëzimeve të “trojkës” në vitet e shkuara, tek “apokalipsi” evropian mbas daljes së mundshme të Greqisë, tek trysnitë e tërthorta me sfond gjeopolitik, duke kërkuar spondat në fuqitë e mëdha ekonomike si SHBA, Rusia apo Kina, të cilat sugjerojnë se duhet arritur “marrëveshja pragmatike”, simbas Presidentit Obama. Këta “të interesuar” për fatin e Greqisë që po “merret nëpërkëmbë” nga rreptësia e burokratëve të Brukselit, harrojnë se për të bërë marrëveshje duhen dy palë e secili të heqë dorë nga diçka në dobi të tjetrit e, nga ana tjetër, nuk kanë derdhur deri tani asnjë qindarkë për t’u a falur grekëve, ndonëse e mëtojnë këtë veprim nga Eurozona apo Komisioni evropian.
Këtyre shfaqjeve të politikës së madhe i shtohen lëvizjet e të majtave perëndimore ish komuniste të cilat, humbjet e tyre të dukshme në opinionet publike mbas rënies së komunizmit, mundohen t’i kompensojnë me lëvizje të reja kundër sistemit Evropë, që gjejnë çuditërisht votues në shumë Vende, kryesisht në Itali e Spanjë. Këto lëvizje, me emra rastësorë si Podemos apo Pesë yjet, kanë vënë në qendër të simbolikës së tyre luftën për “ndryshimin” e Evropës, duke patur si model fitues në kontinent Syrizën dhe Tsiprasin. Të gjithë këta do të jenë të dielën në Athinë, për të festuar “fitoren” mbi Evropën e “rregullave të ngurta të financës”, simbas tyre, në fakt të “ruajtjes së parimeve, të cilët nëse do t’i mohonim, qoftë edhe për një çast, do të vuante dëmet në kohë afatmesme e afatgjata”, siç u shpreh këto ditë Kancelaria Merkel.
Syriza e Tsiprasi janë të ndërgjegjshëm për rolin e tyre kontinental, në pararojë të forcave të reja në emër, por tepër të vjetra në mendësi e që, së bashku, përfaqësojnë detashmentin kryesor të sulmit kundër Evropës së Bashkuar, ëndrrës mijëvjeçare të banorëve të saj. Me një vetëkënaqësi të justifikuar Kryeministri grek i u drejtua me këto fjalë idhtarëve të së majtës skajore, të mbledhur në teatrin Valle të Romës: “Berlinguer, Togliatti, Gramsci. Vite të tëra ne kemi vështruar nga e majta italiane. Tashmë gjërat kanë ndryshuar e jeni ju që shihni nga ne.”
Që një lider ballkanik t’i drejtohej kështu një pjese të Evropës do të ishte motiv krenarie gadishullore edhe për të tjerë banues të rajonit, edhe për ne. Do të ishte kështu, nëse ai do të përfaqësonte forcat vërtetë pozitive të këtij rajoni që kërkojnë sot vendin e tyre në Evropën e Bashkuar. Por, vaj medet, ai është “maja e diamantit” të forcave shkatërruese të Evropës, të atyre që kërkojnë një bashkësi pa rregulla, ku ato t’i shkruajë çdo Vend e çdo qeveri, simbas pikëpamjeve e interesave të tyre, ku të mos vlerësohet merita, korrektësia dhe ndershmëria, por aftësia për të gënjyer, për të abuzuar me pushtetin e për të zhvatur sa më shumë nga bashkësia.
Në këtë betejë qeveria greke e sotme ka edhe mbështetjen e njëfarë të “djathte”, që sheh në emigracionin dhe rregullat e Bashkësisë të gjitha të këqijat e kësaj bote e që, nëpërmjet përfaqësuesve të ndryshëm të saj si Marine Le Pen, Nigel Farrage, Matteo Salvini etj., nuk synojnë tjetër objektiv veçse të luftojnë me të gjitha mjetet kundër pranisë së Vendeve të tyre në BE, kundër çdo përpjekjeje të kësaj të fundit për të fuqizuar e funksionuar institucionet e saj. Deri tani këto forca janë në pakicë, por do të ishte një ditë e zezë për Evropën, ajo në të cilën ato do të kishin shumicën në të. Në sajë të mosbesimit te politika, gjë që le gjysmën e qytetarëve pa votuar, nuk do të ishte çudi e madhe që një mundësi e tillë të vërtetohej.
Evropa i ka kërkuar Greqisë në këta vite, për të ruajtur pjesëmarrjen e saj në të e bashkëpunimin disa veprime :
Të fillojë pakësimin e borxhit publik prej 242 miliard €, 44% të të cilit e mbajnë shtetet e bashkimit : Gjermania (27%), Franca (20%), Italia (18%) dhe Spanja (11,9%), që të kthyera në shifra bëjnë disa dhjetëra miliardë €. Madje edhe shtete të vogla e të varfra si Estonia e Lituania, për t’u futur në Eurozonë kanë paguar kuotën e tyre të borxheve kundrejt Greqisë, 60 milion € secila.
Të kryejë reformën e pensioneve simbas modeleve evropiane të daljes në moshën 65 e 67 vjeç, me përjashtim të punëve të rënda.
Të ardhurat nga taksat duhet të kapin 1% të PPI, ndërsa grekët ndalen në 0,93%. Tatimi mbi vlerën e shtuar duhet të jetë 23% për restorantet e catering, ndërsa 13% për produktet ushqimore, energjinë, hotelet dhe ujin. Për ishujt qeveria greke nuk pranon të heqë dorë nga 30% i reduktimit të TVSH për bizneset e, ndoshta, në këtë pikë ka njëfarë të drejte.
Të reduktohen shpenzimet për mbrojtjen që, në raport me numrin e popullsisë, janë më të lartat në Evropë.
Këto ishin disa nga pikat e diskutueshme e në to nuk më duket se ka një prirje “poshtërimi të Greqisë”, siç shprehet në mënyrë demagogjike Kryeministri grek.
Lajmet e fundit thonë se qeveria greke ka pranuar kushtet e fundit të huadhënësve, duhet parë se sa është e vërtetë. Por sido qoftë, fakti i braktisjes së tryezës së bisedimeve e kalimit në parlament të propozimit për referendumin, një pranim i tillë nuk është në logjikën e gjërave. Ai tregon se ka pak seriozitet e shumë dhelpëri e teatralizëm në qëndrimin e saj. Tani që i është nënshtruar gjykimit të popullit të saj duhet të presë atë. Është një hipokrizi e madhe deklarata në televizion e Tsiprasit, kur fton të votohet Jo dhe shton se kjo nuk do të thotë dalje nga Eurozona. Ka shumë të drejtë Kryetari Junker, që çdo bisedë e shtyn mbas 5 korrikut.
“A kështu qeveriset një Vend i madh? Greqia nuk meriton diçka më të mirë se ky demagog zjarrvënës?” pyet filozofi e publicisti frëng, Bernard Henry Levi. Tsipras, ikona e re e komunistëve evropianë, ka marrë pjesë në protestat e dhunshme të zhvilluara në Gjenovë më 2002 kundër G8-s, kur qeveriste Berluskoni, duke e kthyer në flakë e shkrumb gjysmën e qytetit.
Më 5 korrik grekët do të shprehen nëse duan të qëndrojnë në Evropë, duke bërë sakrificat e nevojshme, apo duan të nisin një udhëtim të panjohur me humbje të mëdha për çdo qytetar, të drejtuar nga Odiseu i ri, Alexis Tsipras. Populli grek njihet në historinë e njerëzimit si populli me nivelin masiv kulturor më të lartin që ka ekzistuar. Sikur të tregonte një të dhjetën e asaj urtësie të lashtë ai do të votonte për Evropën, megjithë vështirësitë që ka para, të cilat nuk i a ka sjellë ajo, por partitë e njerëzit që ka votuar vetë në këta dhjetëvjeçarë.
Do të ishte një shërbim i madh që do t’i bënte së ardhmes së tij, të Ballkanit dhe të vetë Evropës. Me gjithë armatën neokomuniste që është duke propaganduar për të kundërtën e saj, besoj se 5 korriku 2015 do të mbetet në historinë bashkëkohore të Greqisë dhe kontinentit si një ditë e madhe e historike, një ditë shpresash për të sendërtuar ideale të larta e qëllime të përbashkëta.
I urojmë me gjithë zemër popullit fqinj grek, me të cilin na ka bashkuar e ndarë historia, një të ardhme të bukur në Europën e Bashkuar, në të cilën duhet të gjejmë të gjithë shtëpinë tonë të përbashkët.

Kandidatja e se Majtes, Bazhdari humbet gjyqin me Berishen

July 3, 2015 by dgreca

Bazhdari s’paraqitet në gjyqin ndaj Berishës, gjobitet 400 mijë lekë/
Keti Bazhdari nuk është paraqitur në gjyqin ndaj Sali Berishës dhe për këtë pasojë gjykata e ka pushuar çështjen dhe e ka ngarkuar Bazhdarin me pagesën e shpenzimeve gjyqësore prej 400 mijë lekësh të vjetra, raporton Droni.al.
Bazhdari kishte ngritur padi ndaj ish-kryeministrit Sali Berisha, pas deklaratave të tij në Kuvend.
“Unë nuk dua të merrem me kandidatët por meqë po shet Bazhdarin, do ta them publikisht, pasuria e saj është në tytë të revoles edhe ndaj kujt? Kujt ia mori Keti pasurinë. Si na lindi Keti pasunare e madhe, e bija e një të përndjekurit. Me revole ndaj kujt. Ndaj të dashurit të vet që e kishte me depresion. Kaq!”, akuzoi mëse dy muaj më parë Berisha në Kuvend.
Pas këtyre akuzave, Keti Bazhdari ngriti një padi në gjykatë.“Kjo deklaratë është kryer me dashje direkte dhe me qëllim për të diskredituar në opinionin shoqëror nderin dhe dinjitetin e personit tim, me qëllim për të influencuar në mënyrë të paligjshme në elektoratin e Bashkisë Shkodër për zgjedhjet vendore të datës 21 Qershor 2015”, deklaronte Bazhdari, ish-kandidatja e ASHE për bashkinë Shkodër.
Ajo u shpreh gjithashtu se paratë që do të merrte si dëmshpërblim nga shpifjet e Sali Berishës, do t’i dhurojnte për një shkollë të komunitetit egjiptian.

KUVENDI I KOSOVES, SEANCE PER DEKLARATEN KUSHTETUESE TE 2 KORRIKUT

July 2, 2015 by dgreca

Kongresmeni Engel duke folur për proceset në Kosovë përgjatë 20 viteve të kaluara tha se ishte koha që Kosova të lëvizte para, të bëhej shtet i pavarur e sovran./
Kuvendi i Republikës së Kosovës mbajti një seancë solemne për shënimin e 25-vjetorit të miratimit të Deklaratës Kushtetuese të 2 Korrikut 1990, në të cilën u tha se kjo Deklaratë përbën një moment të rëndësishëm të historisë së Kosovës.
Në këtë seancë ishin të pranishëm edhe deputetët e asaj kohe si dhe miku i Kosovës, Eliot Engel.
Kongresmeni, Eliot Engel në seancën solemne të Kuvendit të Kosovës tha se kur vjen në Kosovë ndihet si në shtëpinë e tij dhe kosovarët janë shumë mikpritës.
“Sa më shumë që kam dëgjuar për padrejtësitë që po i bëhen Kosovës, aq më shumë kam dashur ta luftojë këtë padrejtësi”, tha ai.
Engel përmendi një ngjarje të viteve 90-ta kur kishte dashur të vinte si vëzhgues zgjedhjesh, por që regjimi i Millosheviqit nuk e kishte lënë të hynte në Kosovë, duke e quajtur njeri problematik. Ai me këtë rast tha se pati mbajtur konferencë për media në kufi me Maqedoninë.
Kongresmeni Engel duke folur për proceset në Kosovë përgjatë 20 viteve të kaluara tha se ishte koha që Kosova të lëvizte para, të bëhej shtet i pavarur e sovran.
Ka shumë gjëra për të cilat tha se duhet të bëhen në Kosovë, si sundimi i ligjit, luftimi i korrupsionit, zhvillimi i ekonomisë. “Dua të shoh demokraci, sundim ligji”, u shpreh Engel. “Prej zemre e dua Kosovën dhe do ta keni mbështetjen time gjithmonë”, tha Engel.
Kongresmeni foli edhe për Gjykatën Speciale, për të cilën tha se duhet të formohet nga institucionet e Kosovës. Ai tha se nëse nuk do të formohet nga institucionet e Kosovës, ka frikën se do të formohet nga Kombet e Bashkuara, e kjo tha se do të ishte problematike për Kosovën pasi ka vende që nuk e njohin shtetin e Kosovës.
“Kjo do të ishte problem shumë i madh për Kosovën”, tha Engel. Ai tha se dëshiron të shoh Kosovën në BE dhe të bëhet liberalizimi i vizave.Ndërsa, kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli tha se Deklarata kushtetuese e 2 Korrikut përbën një moment të rëndësishëm të historisë së Kosovës.
“Ishte një përballje e madhe me nacionalizimin e egër serb”, tha Veseli.
Kryeparlamentari tha se delegatët e Kuvendit të Kosovës bën atë që ishte vullnet i qytetarëve të Kosovës të asaj kohe.
Në seancën solemne të Kuvendit të Kosovës u shfaqën sekuenca të asaj kohe, ku bëheshin përgatitjet për miratimin e Deklaratës kushtetuese, 1990.
Ndryshe, Më 2 korrik të vitit 1990, delegatët e Kuvendit të Kosovës, miratuan publikisht, para Kuvendit të Kosovës, Deklaratën Kushtetuese, me të cilën Kosova u shpall njësi e veçantë në kuadër të federatës së atëhershme jugosllave.
Ky ishte një akt historik që shprehte aspiratat shekullore të popullit të Kosovës për mëvetësi shtetërore e territoriale nga Serbia.
Miratimi i kësaj deklarate paraqet padyshim një akt me rëndësi vendimtare për historinë më të re të Kosovës e të popullit shqiptar.

Pse Oliver J. Scmitti në AShAK ? 

July 2, 2015 by dgreca

Nga Fahri XHARRA/
“Me pranimin e O. J. Schmitt-it anëtar të jashtëm të AShAK-ut, ky institucion ka dëshmuar edhe një herë se është institucion i shkencës, i dijes, i së vërtetës, i civilizimit, që shpërfill qasjet diletanteske-folklorizante, kontekstet emocionale dhe ideologjike në interpretimin e ngjarjeve dhe të proceseve historike. Autorët e këtij teksti, si propozues dhe nënshkrues të referatit që prof. Oliver J. Schmitt të zgjidhej anëtar i jashtëm i AShAK-ut (mori 20 vota nga gjithsej 24 votues), ndjehen krenarë për hapin e ndërmarrë dhe suksesin e tij.Nenshkruar në Prishtinë, 25.12.2012 nga Akademik Hivzi ISLAMI dhe Akademik Pajazit NUSHI (http://www.ashak.org/?cid=1,2,365 ) Por nga ai vendim i pa menduar mire , duhet cekur eshe kjo” “Siç mund të shihet nga e tërë veprimtaria e deritashme e tij hulumtuese-shkencore, prof. dr. Oliver Jens Schmitt, anëtar i rregullt i Akademisë Austriake të Shkencave, pjesën më të madhe të punës së tij ia ka kushtuar historisë shqiptare, të vështruar në tërësinë e saj dhe në një kontekst më të gjerë evropian. Tërësitë e mëdha hulumtuese të tij kanë qenë: Arbëria Venetike, Historia e Skënderbeut dhe epokës së tij, Kosova dhe Historia e popullit shqiptar. Të gjitha këto ai i ka vështruar në një horizont më të gjerë të Evropës Juglindore. Ai është një nga të paktit historianë titullarë universitarë aktivë në Evropën Perëndimore sot dhe me moshën e formimin e tij garanton se me këto çështje do të merret edhe një kohë të gjatë. Profesor Oliver Jens Schmitt ka shfaqur dhe interesa të tjerë për botën shqiptare dhe ballkanike, është angazhuar në paraqitjen e kësaj bote në aspektin shkencor e kulturor para opinionit të Evropës Qendrore, ndërsa me pozitën që ka në Institutin e Historisë të Universitetit të Vjenës për një kohë të gjatë mund të luajë një rol me peshë në këtë drejtim. Intensiteti i paraqitjeve të tij të deritashme, cilësia shkencore e studimeve, interesi i shfaqur në vijimësi, vlerësimet që i janë bërë veprës së tij nga historianët, na bëjnë të propozojmë që Akademia e Shkencave dhe e Arteve e Kosovës ta zgjedhë akademik profesor dr. Oliver Jens Schmitt-in anëtar të jashtëm të saj” (Akademik Hivzi Islami dhe Akademik Pajazit Nushi, Prishtinë, 24 shtator, 2012).  Dhe çka u bë me këtë pranim ? e vërtetuam se nuk jemi të denj të mbrojmë vlerat tona historike me anën e institucioneve tona akademike ,por se na duhet një mbrojtje : Ai është një nga të paktit historianë titullarë universitarë aktivë në Evropën Perëndimore sot dhe me moshën e formimin e tij garanton se me këto çështje do të merret edhe një kohë të gjatë.( Shmitti , pra ! ) 
Kishte reagime negative aso kohe , se vendosja “për” ose si e thonë në Shqiperi “pro “ kishte ngritur ndërgjegjë pesh`. Medeomos nuk duhej pranuar , poe ishte një viti i “vështirë “ 2012 ,për shqiptarët dhe historinë e saj.   “Duke qenë se prej vitit 1986 e kam ndjekur sistematikisht veprimtarinë albanologjike në Universitetin e Vjenës, e di mirë se në këtë Universitet nuk ka ekzistuar dhe nuk ekziston asnjë “Albanien-Institutˮ. Sipas informacionit në internet “Albanien-Institutˮështë një shoqatë me seli në Munih ku mund të anëtarësohet kushdo. Z. O. Schmitt nuk është përgjegjës i këtij Instituti, por anëtar i kryesisë së shoqatës së bashku me z. C. Clewing, funksion që ai nuk e përmend fare në CV-në e tij ku përndryshe rreshton të gjitha postet që ka. Aktiviteti kryesor i kësaj shoqate (gjerm. Kernstück), sipas faqes zyrtare në internet, është biblioteka. Në të vërtetë, që me transferimin e z. Schmitt në Universitetin e Vjenës në vitin 2005, kam dëgjuar të flitet shumë për këtë institut fantazmë. Por ajo çfarë kam parë deri tani janë një dorë me libra, për të cilat thuhet se z. Schmitt i ka marrë me vete kur u transferua nga Universiteti i Mynihut në Vjenë. ( nga Ina Arapi ) dhe vazhdon “Sipas informacionit në internet “Albanien-Institutˮ është një shoqatë me seli në Mynih ku mund të anëtarësohet kushdo. Z. O. Schmitt nuk është përgjegjës i këtij Instituti, por anëtar i kryesisë së shoqatës së bashku me z. C. Clewing, funksion që ai nuk e përmend fare në CV-në e tij ku përndryshe rreshton të gjitha postet që ka. Aktiviteti kryesor i kësaj shoqate (gjerm. Kernstück), sipas faqes zyrtare në internet, është biblioteka. Në të vërtetë, që me transferimin e z. Schmitt në Universitetin e Vjenës në vitin 2005, kam dëgjuar të flitet shumë për këtë institut fantazmë. Por ajo çfarë kam parë deri tani janë një dorë me libra, për të cilat thuhet se z. Schmitt i ka marrë me vete kur u transferua nga Universiteti i Mynihut në Vjenë. Lektorja Ina Arapi ankohet :” I vetmi person, i cili ka autoritetin e padiskutueshëm për të vendosur për çështjet albanologjike në institucionet shkencore austriake është z. O. Schmitt. Prandaj për mua është shumë domethënës fakti që ai nuk reagoi fare ndaj përpjekjeve të mia të dëshpëruara, si lektorja e fundit e gjuhës shqipe në këtë Universitet, për të gjetur një mundësi mbijetese për këtë gjuhë. Z. Schmitt, megjithëse e deklaron se gjuha është faktori kryesor që mund të na ndihmojë për të qartësuar problemet “kaq të ndërlikuaraˮ të botës shqiptare, nuk e pa të arsyeshme të lëvizte as gishtin për të gjetur një rrugëdalje, siç ndodh zakonisht në këto raste. Me daljen në pension të prof. H. Eichner, ish drejtues i Institutit të Indoevropianistikës, shqipja nuk bënte më pjesë në qerthullin e interesave të drejpërdrejta të asnjë profesori. Kështu që shuarjen e çdo aktiviteti akademik që lidhet me të nuk kishte më se kush ta ndalte.

Në këtë pikëpamje konstatimi i akademikëve kosovarë se „Kishte shprehur edhe gadishmërinë (Scmitti ,pra ) për përgatitjen e shkencëtarëve të rinj nga Kosova nga fusha e historisë“ mund të pasohet në gjermanisht nga cilësimi „Kasperltheater“ (pak a shumë “karagjozlliqe“). Pozita e këtyre shkencëtarëve të rinj shqiptarë që po klonohen nga z. Schmitt u duk edhe në konferencën e fundit me rastin e 100-vjetorit të pavarësisë së Shqipërisë që u organizua nga Akademia Austriake e Shkencave në nëntorin e vitit të kaluar, por për këtë duhet të merrni vetë mundimin t‘i lexoni e t‘i interpretoni kumtesat, të cilat shpresoj të na vihen në dorë së shpejti (dhe jo pas dhjetë vjetësh)..( INA ARAPI )   Pse Koha Ditore ishte ne mbrojtje të Schmitt-t ? “Pas përfundimit të zgjedhjeve për anëtarë të rinj, korrespondentë dhe të jashtëm, të vetëquajtur historianë dhe politikanë-“historianë” sërish ngritën zërin kundër Akademisë, kësaj radhe kundër pranimit të prof. dr. Oliver J. Schmitt-it anëtar të jashtëm i AShAK-ut, që u bë në përputhje të plotë me kriteret shkencore-profesionale, ligjore dhe me postulatin për autonominë e institucionit. Fushatën e filloi agresivisht gazetari Jusuf Buxhovi, me shkollim themelor për gjuhë-letërsi, gjithë jetën me pezullim midis gazetarisë e letërsisë, pa përgatitje bazike profesionale historiografike, por që ngre pretendime të mëdha të ketë bërë historinë e suksesshme, të vetmen, më të mirën, katër mijë vjeçare të kombit! Akuzon autorë vendës si ‘argatë të Akademisë Serbe’, ndërsa autorë të huaj si ‘albanofobë’! Më së shumti e atakon prof. Oliver Schmitt-in, duke e cilësuar ‘antishqiptar’ – çka është një gënjeshtër e kulluar, pastaj ‘sllavist’ – çka nuk është, ‘proserb’ – çka del në anën tjetër të arsyes. “Historiani” Buxhovi nuk u mjaftua me kaq, po në manirin e stalinizmit arkaik kërkoi ndihmë nga politika e ditës, konkretisht nga Kryetari i Kuvendit të Kosovës Jakup Krasniqi, që të ndërhynte në Akademi dhe të bënte anulimin e zgjedhjes së prof. Schmitt-it. Krasniqi, pas ankesës se nuk e paskësh lexuar ende raportin (athua kush duhej t’ia jepte?), nuk e la pa sulmuar edhe Akademinë, edhe prof. Schmitt-in në prononcime për media, përfshirë shkrimin me titull “Me gjysmë të vërteta nuk bëhet shkencë” (”Koha ditore”, 22. 12. 2012).   Por Noel Malcolm e thoshte këtë .Pse? ”Ne e dimë që Skënderbeu është tejet i rëndësishëm për shqiptarët. Por sulmet kundër Schmitt-it nuk janë të bazuara në fakte historike. Unë e njoh Oliver Schmitt-in dhe ai është person shumë i sinqertë dhe dinjitoz. Jam tronditur për mënyrën se si është akuzuar ai. Ai ka qenë nxënësi më i mirë i Peter Bartl-it, i cili ka udhëhequr Institutin Albanologjik në Mynih për shumë vite me radhë. Ky institut është transferuar në Universitetin e Vjenës dhe Oliver Schmitti është drejtor i këtij instituti. Ky është instituti i vetëm i dedikuar që me devotshmëri të studioi në mënyrë serioze çështjet albanologjike jashtë tokave shqiptare. Kurse Schmitt është një dijetar i cili vazhdimisht promovon hulumtime të reja të historisë shqiptare. Të demonizosh Oliver Schmittin nga ndonjë seksion i medieve apo nga një pjesë e botës politike, është gabim i tmerrshëm. Studimet e tij janë të një standardi të lartë shkencor”.  A e dinte zoti Malcolm . qëllimin e fundit të Shmittit ?  A e dinte AShAK , qëllimin e fundit të Scmittit ? “Por, kush në të vërtetë është Shmidi për shqiptarët!? Mbi të gjitha ai u bë i njohur ndër ne duke u tallur me shqiptarët, të kaluarën tonë dhe origjinën. Për të është plotësisht e diskutueshme nëse shqiptarët janë apo jo pasardhës të ilirëve, ndërsa Skënderbeu është një mit zhgënjyes. Për heroin kombëtar të shqiptarëve nuk ka një libër më antiskenderbe dhe një libër më antishqiptar. ( Bota Sot A ishte çmenduri akademike titulli akademik për Oliver Shmidin!?   Literatura “http://koha.net/?id=8&arkiva=1&l=129144 
http://www.ashak.org/?cid=1,2,365 ) 
“Albanien Institut – sërish shpërdorim i gjuhës për demagogji” -Ina Arapi   http://botasot.info/lajme/423078/a-ishte-cmenduri-akademike-titulli-akademik-per-oliver-shmidin/   
,02.07.15  Gjakovë