Featured – Page 795 – Dielli

Përkujtohen aktet e shqiptarëve që shpëtuan hebrej

December 11, 2013 by dgreca

Nga Ilir IKONOMI/Zeri i Amerikes/

Përse shqiptarët rrezikuan jetën e tyre për të shpëtuar hebrejtë gjatë Luftës së Dytë Botërore? Kjo pyetje ishte në mendjen e qindra njerëzve që morën pjesë të dielën mbrëma në një veprimtari të organizuar në Nju Jork për të përkujtuar këtë rol të veçantë të shqiptarëve. Kolegu ynë Ilir Ikonomi ishte në Muzeun e Trashëgimisë Hebraike në Manhattan dhe përgatiti këtë material.
Studiuesit e kësaj pjese interesante të historisë shqiptare thonë se shpëtimi i hebrejve në Shqipëri dhe Kosovë gjatë luftës ende nuk është i njohur sa duhet në botë. Ish kongresmeni Joe DioGuardi dhe këshilltarja për çështjet e Ballkanit Shirley Cloyes DioGuardi, organizatorët kryesorë të këtij aktiviteti mblodhën një numër personalitetesh hebraike, mes tyre biznesmenë, filantropë, anëtarë të Kongresit dhe studiues, për të folur mbi këtë aspekt të shqiptarëve.

Anëtari i Dhomës së Përfaqësuesve, Jerold Nadler, tha se Shqipëria ishte vendi i vetëm në Evropë ku pati më shumë hebrej pas Luftës se sa para saj: Jerold Nadler, Anëtar i Dhomës së Përfaqësuesve “Këto veprime shpëtimtare ishin me rrezik të madh për jetën e tyre, të familjeve dhe të fqinjëve të tyre. Si rrjedhojë, më shumë se 2,400 hebrej shkuan për të shpëtuar në Shqipëri nga vendet e Evropës Perëndimore dhe të ish Jugosllavisë gjatë Luftës. Kjo është vërtet e jashtëzakonshme, sepse në vitin 1938, në Shqipëri jetonin vetëm 300 hebrej,” tha kongresmeni Nadler.
Përse shqiptarët rrezikuan jetën e tyre për të shpëtuar hebrejtë? Arësyeja, thanë disa folës, duhet kërkuar tek toleranca fetare dhe etnike, e cila qëndron në themel të vlerave shqiptare.
Ronald Rettner, President i Korporatës Rettner Management dhe filantrop, tha se gjatë sundimit 500 vjeçar osman, myslimanët, katolikët dhe hebrejtë në Shqipëri jetuan krahas njëri-tjetrit, duke toleruar pikëpamjet dhe praktikat fetare të njëri-tjetrit: “Shembulli shqiptar është në kontrast të thellë me gjakderdhjen mes të krishterëve dhe myslimanëve në vende si Libani, Egjipti dhe Siria,” tha zoti Rettner.
Shirley Cloyes Dioguardi thotë se shpëtimi i hebrejve në Shqipëri ndodhi ndërkohë që shumica e vendeve të tjera i kthyen shpinën shfarosje së hebrejve në Evropë.
Toleranca, vetsakrifica që ata demonstruan, thotë ajo, janë elementë që duhet të integrohen në të gjitha nivelet e arsimit kudo në botë. Lekë Rezniqi, gazetar nga Kosova, tregoi se si stërgjyshi i tij, tregtari Arsllan Rezniqi shpëtoi hebrejtë gjatë Luftës së Dytë Botërore.
Arsllani bashkëpunonte me tregtarët hebrej në Ballkan dhe ndihmoi për t’i sjellë ata nga Maqedonia në Kosovë dhe për t’i kaluar pastaj në Shqipëri.“Është me shumë rëndësi që të tregohet se edhe në Kosovë duhet të tregohet se janë mbrojtur hebrejtë, sepse kanë qenë pikërisht shqiptarët e Kosovës ata që kanë mundësuar kalimin e sigurtë të hebrejve për në Shqipëri. Në atë kohë, mundësitë për të arritur në Shqipëri kanë qenë shumë të pakta. Kalimi i hebrejve është organizuar në bashkëpunim me shqiptarët si brenda edhe jashtë Shqipërisë.”
Agim Aliçkaj nga Deçani i Kosovës, e tregon me emocion historinë e të atit, Arif Aliçkaj, i cili duke përfituar nga pozita në komunën e Deçanit, shpëtoi hebrenj gjatë pushtimit nazist: “Ai e shfrytëzoi situatën dhe kur Arsllan Rezniqi i kërkoi t’i lëshojë dokumente fallso për hebrejtë që ishin duke ikur nga Maqedonia, Serbis dhe vende të tjera, ai nuk ka hezituar fare. Sepse ne shqiptarët e kemi zemrën e madhe, shqiptarët nuk frigohen për të bërë punë të mira dhe për të ndihmuar të tjerët.”
Felicita Jakoel, e cila kryeson Shoqatën e Miqësisë Izrael-Shqipëri, ka ardhur nga Tel-Avivi, ku ajo banon, për të treguar historinë prekëse të familjes së saj, e cila i shpëtoi holokaustit duke u strehuar në Shqipëri.
Zonja Jakoel i mbijetoi komunizmit dhe u bë nismëtarja për largimit e hebrenjve shqiptarë drejt Izraelit mes viteve 1991 dhe 1997. “Historia e shpëtimit të izraelitëve në Shqipëri filloi të bëhet e ditur vetëm pas viteve 90, sepse deri në vitin 1991 nuk kishte marrëdhënie diplomatike. Deri më sot, janë njohur nga Izraeli në mënyrë zyrtare 69 shqiptarë që kanë shpëtuar izraelitë. Ky është një numër shumë i madh duke patur parasysh që 50 vjet kanë qenë një ngrirje totale ndërmjet Izraelit dhe Shqipërisë.”
Përfaqësuesi i Shqipërisë në Kombet e Bashkuara, Ferit Hoxha foli për mesazhin që shqiptarët i dhanë botës përmes shpëtimit të hebrejve. “Është një nga ato ngjarje që i bën shqiptarët krenarë, shqiptarët e Shqipërisë, të Kosovës dhe kudo që jetojnë, sepse është një ngjarje që është zhvilluar në kohërat më të errëta të Luftës së Dytë Botëror. Nuk ka asgjë të trishtuar, sepse është një histori shpëtimi, një histori dhëmbshurie, një histori solidariteti, një histori e vërtetë për shpëtimin e jetëve njerëzore. Mesazhi është i thjeshtë: shqiptarët japin fjalën dhe mbajnë fjalën.”
Ish kongresmeni Joe DioGuardi me organizatën e tij Lidhja Qytetare Shqiptaro-Amerikane ka qenë ndër nismëtarët kryesorë për të sensibilizuar Kongresin dhe opinionin amerikan rreth shpëtimit të hebrejve nga shqiptarët. Ai tregoi me anë të filmimeve se si ra në kontakt me historitë e shqiptarëve që shpëtuan hebrej dhe se si pastaj, në vitin 1995, së bashku me gruan e tij Shirley, ndihmuan që këto histori të bëheshin pjesë e Muzeut Kombëtar të Holokaustit në Uashington.

Who Is The Albanian Voted Manager Of The Year!

December 10, 2013 by dgreca

By Nick Markola CIMA®/

Just this week, after approximately 40 years, New York reclaimed the title of having the highest skyscraper in America. The New World Trade Center was officialy declared the tallest US stracture surpassing the Willis Tower (ex Sears Tower) in Chicago. It is very fitting that one of our own was voted this year as the manager of the year in Manhattan. The US is the Global Superpower and the beacon of hope for all. It was long established that Manhattan, or the New York City is the capital of the world. A delineating symbol of the US might, or the global dominance of Manhattan, is its breathtaking skyline Skyscrapers that adore the Manhattan skyline were influenced or built by many of the Europe’s elite. Today, they are managed by some of the most skilled managers in the world. On November 2, 2013, in a Hollywood type red carpet ceremony at the famed Roosevelt Hotel, one of the most skilled managers in the world was recognized for his impeccably work and awarded the highly coveted Manager of the Year award. Anton Markola is the first Albanian and possibly the first ever person from South East Europe to receive such an award.

Great minds came up with the concept of sky scrapers and build them into the sky. Now we adore the architectural beauty that symbolizes the superpower of the United States and sets Manhattan apart as the capital of the world. We are indebted to the great minds, architects and engineers for giving us the skyscrapers. It also takes extremely skilled individuals to manage such marvels. Some of the most crucial deals in the world are negotiated in these breathtaking structures. Some of the complex transactions that shape the entire world take place in them. Some of the most influential people in the world live and raise families in these world renowned buildings. Negotiations that shape lives the world over are, on daily basis, held in these wonders. Moreover, the world always looks to the US for hope and guidance. Whenever there is crisis in the world, or a big deal to be made, everyone asks when the Americans are coming. As the beacon of hope, the world is used to turn to Americans for most important needs. Who do Americans turn to when they are in need? When it comes to military intervention, Americans turn to highly trained Navy Seals. When it comes to managing their homes and temples of business, Americans turn towards the most skilled managers. They turn to the elite managers, with a multitude of great kills, many of them Albanian. They turn to someone like Anton Markola.

A highly skilled manager is not required to only have managerial skills. Elite managers need to have three distinctive sets of skills. They need to have excellent management skills, great technical expertise and outstanding communication/people skills. As part of the managerial skill set, they need to be able to multitask, manage projects, large staff with high number of employees, guide them and motivate them to always do their best and deliver superb top of the line results. Elite managers need to posses great technical skills as they interact with many vendors. Many try and fail in this field due to the lack of sophisticated skills. Some of the technologies currently utilized in skyscrapers resemble technologies used in aeronautics. In terms of the third skill set which covers communication/people skills, top managers must be excellent communicators and have a keen ability to connect and work with different people. People skills also are required to motivate the staff, lead them effectively and constantly mentor them. Being a successful manager is a team sport. Like every good coach that needs to prepare and motivate the players, a good manager needs to always do the same with his workers. If you only have one or two of the skill sets described, that is not enough to make it into an elite manager. All three skill sets are the bare minimum for an elite manager such as Anton.

Intellectually handicapped ones believe that being a successful building manager, is just being a super. In reality, being top manager is anything but that. It requires dedication, lots of hard work and above all, it requires solid education. Anton holds a degree from the US, a law degree from the University of Prishtina and a multitude of certificates, from the US, in various fields where he stays competitive and abreast of latest thinking and technologies.

Who Is the First Albanian to Rise to the Top of Management Field?

Anton Markola comes from a small village called Kllezna in the Muncipality of Ulqin which sits approximately mid distance between Ulqin and Shkoder. Kllezna is known to some for the medieval town of Shas. Despite its relatively small population, Kllezna has one of the highest college level education rates per capita of any Albanian place. A month before Anton turned four years old, a major tragedy struck our family. Our father Mark unexpectedly passed away at the very young age of 31. This was very traumatizing for our entire family and it was the hardest on our mother Maria who was only 26 years old when our father passed away. Anton learned early on about responsibilities. In fact, at a very young age, he became the man of the house or the head of the household which brought responsibilities and obligations. First four years of elementary education, he completed in Kllezna. Next four years, from grades 5 through 8, he attended elementary school in Katerkoll (Vladimir as it is also known). This required that he, on daily basis, walk over 6 kilometers to and from the bus, or walk over 12 kilometers to and from school, rain or shine. By the time he turned 14, our family moved to Ulqin so Anton could attend high school. This is the time when he began working and holding full time summer jobs to help our mother provide for the family. While many of his 13-14 year old peers were busy tanning at the beach or playing ball, Anton was busy doing manual labor jobs to help our mother raise money for the family and pay for our future education.

Life under communism was hard. Life for a widow with two small children was even harder. Anton early on saw our mothers pain, suffering and hard work and understood the importance of doing something with your life. He was always a great student in school and top of his class with excellent grades. He received countless awards and honors for being an excellent student. He accomplished all this with a simple philosophy that, sooner or later, hard work pays off and our mother’s words that after every storm comes sunshine, always rang true. After high school, he decided to pursue a University Degree in Law from the University of Prishtina in the mid 1980s. Anton wanted a university degree and diploma, but he wanted no part of dropping out or spending a decade as a student in Prishtina. He knew how hard it was four our mother to provide for us and pay for his education. At the end, he knew that he had a family to take care off in Ulqin and he did what he does best. He worked very hard and completed his law degree from the University of Prishtina in a relatively short term, of just 4 years. A feat that just a small percentage of students accomplished, typically the smartest and hardest working ones. Once again he was in the top of his class.

Anton returned to Ulqin in 1989 with a University Diploma and big dreams for his future. Anton managed to get a highly coveted job as the Public Prosecutor in Ulqin. The winds of war in the region began blowing and Montenegro was not spared. Politics of the situation played a negative part and being an Albanian Catholic was a liability. Being highly educated, young and ambitious was even a bigger threat to the weak ones that called the shots. For mysterious reasons which are unknown to this day, Anton was forced out as of the highly coveted job as the Public Prosecutor and found himself unemployed. Shortly thereafter, he was also drafted by then national army. We were both drafted, and both refused to fight the unjust Yugoslav war. We fled the country overnight and Anton moved to Brussels in Belgium. In 1992 Anton made the famous journey that many Albanians have done before him. He crossed the Atlantic Ocean and came to the United States, settling with our uncle in the Bronx. A young lawyer began his new life in the adopted country in the early 1992. He began a new journey in the best country in the world. Growing up under communism meant that in school, instead of English, he learned Russian as foreign language in school. This unfortunately meant that he began his life in the US without speaking a word of English. He did not know how to speak English, but he knew what he has learned in life thus far. He knew that hard work will offset everything. Typical of many other immigrants, Anton began his new life as a legally trained lawyer doing dishes and bussing tables at restaurants. While many highly educated people would have been depressed and discouraged by having to work such menial jobs, Anton was anything but discouraged. He was very happy. He never ceased to believe in hard work and saw this harsh beginning as just that; a harsh beginning that would lead to greater tomorrow. Boy did it lead to great things. Shortly thereafter he began with real estate and management then started managing large properties. Along the way, he was very fortunate to marry his wife Anna, a great lifelong partner with whom he has two great boys, Mark and Joseph. It is too early to tell what the boys will end up doing in life, but both share a simple trait from the parents and that is the trait of hard work. While Joseph could be a scientist or a businessman, my bet is that Mark will follow the previously paved path to a law school. At the end, he knows he is my favorite older nephew.

Anton’s hard work resulted in moving up the corporate ladder. He currently manages one of the crown jewels of the real estate in the world, a skyscraper that towers over 78 stories over Manhattan. Anton currently represents a well known real estate powerhouse of Douglas Elliman where Mr. John Janagelo is his mentor and close friend. In fact, it was Mr. Janagelo who early on saw Anton’s great potential, his outstanding skill sets and took him under his wing, making him one of the most trusted folks at Douglas Elliman, their go to person and one of the top Building Managers in the world. Very often, when Douglass Elliman is looking to demonstrate its might, Anton is called in to handle the job. In part, thanks to Mr. Janagelo vision and guidance, an Albanian immigrant from Ulqin was mentored and groomed into one of the elite global managers.

America is a land of opportunity. It is the only such place in the world where you can come in as an outsider, equipped with nothing else, just with a desire to succeed and strong work ethic, where you can make dreams come true. Anton’s hard work and stellar success in managing some of the most complex skyscrapers in the world did not go unnoticed. People that Anton works with and interacts are fully aware of his excellent quality work. Even his competitors are aware of what top level manager he is and are taking notice. They all came together this year to pick the best manager there is in business and their work was cut out for them. They easily picked Anton as the Building Manager of the Year for 2013.

The ceremony of recognizing the best in business was held on November 2, 2013 at the world renowned Roosevelt Hotel in New York City. Our family could not have been more proud. Our seventy year old mother often complains of knee pain. Due to some miracle, that night she had no pain of any kind in her knees and despite being a short lady, under five feet, she stood very tall and could not hide the proud smile the entire night. Her life partner and husband passed away 43 years ago and this night she could be very proud of the work she did raising their children. Anton’s wife and boys were very proud too. The boys decked up in expensive and neat tuxedos looked like real men now, mingled with the attendees and were very proud of their father’s accomplishment. By coming to this country with nothing and accomplishing so much in short 20+ years, their father set the bar pretty high for them. Hopefully, they will pick some of the best traits from the father and will surpass him. We all are rooting for that as we want them to make the family and all Albanians even more proud. As the younger brother, I was happy and proud beyond description. All I could think is that every brother would wish to see a brother succeed like this in life. The gala dinner honoring my brother was a great honor for our entire family. It was a great honor for all Albanian Americans to celebrate such an amazing success in a country of over 300 million. It is everyone’s dream to see the US. Millions and millions of people globally dream of making it in the Capital of the world. Only a handful, at the end, succeed in making it in NYC and Anton Markola made it. He is a true testament that, sooner or later, hard work pays off. Anton’s motto has always been that dictionary is the only place where success comes before work.

There are many reasons why America is a superpower and the greatest country in the world. Americans know how to innovate, how to lead, how to share and know how to inspire. They also know how to spot a good talent, recognize it and train that person well. When it comes to their security, they know how to pick the best navy seals and train them. This year, American’s demonstrated that they are also capable of making the best managers in the world and picked an Albanian for the Manager of the Year. Only in America sky is the limit and Albanians are making great use of that in many fields.

Dita e të Drejtave të Njeriut : OKB vlerëson disa aktivistë në ditën e Deklaratës Historike të Vjenës

December 10, 2013 by dgreca

Mes fituesve të çmimit të të Drejtave të Njeriut është edhe Hilmnijeta Apuk nga Mitrovica, veprimtare e organizatës joqeveritare “Njerëzit e vegjël të Kosovës”/

Nga BEQIR SINA, New York/

OKB – New York 10 dhjetor 2013 – Në ditën ndërkombëtare të të Drejtave të Njeriut më 10 dhjetor, sekretari i përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara Ban Ki-Moon, shpalli me një dekleratë ne video-conferncë nga Johanesburgu çmimet për të drejtat e njeriut ne botë. Mes fituesve të këtij çmimi është edhe Hilmnijeta Apuk nga Mitrovica, veprimtare e organizatës joqeveritare “Njerëzit e vegjël të Kosovës”.

Çmimi jepet çdo pesë vjet për personalitete e organizata që japin ndihmesë në mbrojtjen e të drejtave të njeriut.

Në rrjetin social facebook Ambasadori Bekim Sejdiu, Kunsulli i Përgjithshëm e Kosovës në New York, shkruan se :”Sot në OKB, Znj Hilmnijeta Apuk- mori çmimin prestigjioz vjetor të të drejtave të njeriut nga OKB-ja, në ditën ndërkombëtare të të drejtave të njeriut. Hilmnijeta ka bërë shërbim të madh këtu , mbasi sot Kosova, sot, u nderua me çmimin dhe idha e drejta e fjalës në Kombet e Bashkuara. Ajo ishte në mesin e gjashtë personave të shquar në mbarë botën për të marrë këtë çmim” shkruan zoti Sejdiu duke faleminderuar Hilmnijeten për gjithçka ka bërë

Duke nderuar disa aktivist nga mbarë bota të drejtave të njeriut , duke përfshirë trashëgiminë e Nelson Mandelës , zyrtarë të lartë të OKB-së sot kan shënuar Ditën e të Drejtave të Njeriut duke bërë thirrje për vullnet më të madh politik dhe përdour burimet për të zbatuar ligjet dhe standardet e dizajnuara për të promovuar dhe mbrojtur të drejtat dhe dinjitetin e të gjithë njerëzve kudo në botë .

” Promovimi i të drejtave të njeriut është një nga qëllimet kryesore të Kombeve të Bashkuara , dhe OKB-ja e ka ndjekur këtë mision që prej themelimit të saj, ” tha sekretari i përgjithshëm Ban Ki – moon në mesazhin e tij për Ditën e të Drejtave të Njeriut duke shtura se tani , çelësi i suksesit është vullneti politik i shteteve anëtare . ”
Ai shtoi se shtetet anëtare kanë obligim parësor për të mbrojtur të drejtat e njeriut dhe për të parandaluar shkeljet në nivel kombëtar , dhe për të qëndruar deri kur shtetet e tjera nuk arrijnë të jetojnë me të gjitha këto të drejta deri në angazhimet e tyre .
Kjo nuk është gjithmonë e lehtë , thotë zoti Ban në dekleratën e tij duke vënë në dukje ,duke shtuar se gjatë 20 viteve të fundit , bota ka parë gjenocid dhe shumë shkelje të tjera të tmerrshme dhe në shkallë të gjerë të drejtat ndërkombëtare të njeriut dhe të drejtës humanitare .
Tema për respektimin e këtij viti të Ditës së të Drejtave të Njeriut  është ’20 Vitet e punës për të drejtat tuaja “, duke shënuar 20 vjetorin e Deklaratës së Vjenës dhe Planit të Veprimit , të miratuar në Konferencën Botërore për të Drejtat e Njeriut . Konfrencë e cila u mblodh në kryeqytetin austriak në vitin 1993 , e cila tashmë thuhet në dekleratë e ka kristalizuar parimin se të drejtat e njeriut janë universale dhe për këtë ka angazhuar vendet në promovimin dhe mbrojtjen e tyre , për të gjithë njerëzit pa dallim të sistemeve politike , ekonomike dhe kulturore kombëtare .
” Deklarata e Vjenës duhet të shihet si një propozim për një ndërtim të mrekullueshme që është ende vetëm gjysma e ndërtuar , ” Komisioneria e Lartë i OKB për të Drejtat e Njeriut , Navi Pillay , tha duke vënë në dukje gjithashtu se Deklarata çoi në krijimin e zyrës së saj të njohur me akronimin e saj si zyra OHCHR .
Ajo theksoi rëndësinë e teknologjive moderne në transformimin mënyrën e punës të drejtave të njeriut është kryer . Në internet , media sociale dhe risi të tjera për përmirësimin e komunikimit në kohë reale dhe shkëmbimin e informacionit janë ” duke rritur zërin e mbrojtësve të të drejtave të njeriut , ndriçojn një dritë mbi abuzimet , dhe mobilizimin e mbështetjes për shkaqe të ndryshme në shumë pjesë të botës . ”
Njerëzit sot anembanë botës, gjithashtu, lehtësojnë shkeljet e të drejtave të njeriut , tha Pilay zyrtaria e lart e OKB-së teksa paralajmëroi , duke vënë në dukje se përdorimi i mbikqyrjes në masë elektronike dhe në mbledhjen e të dhënave , si dhe përdorimin e sistemeve autonome të armëve të njohur jozyrtarisht si ” robotëve vrasës ‘të cilat paraqesin pyetje thellësisht shqetësuese etike dhe ligjore”.
Zonja Pillay në mënyr të përmbledhur tha se që në nivel ndërkombëtar të bjerë një sasi të madhe të punës mbetet për t’u bërë ” për të transformuar të drejtat të njeriut nga premtimet abstrakte për përmirësim të vërtetë në jetën e përditshme ” , veçanërisht në mesin e grupeve të margjinalizuara dhe të përjashtuara .
Si pjesë e ngjarjeve të sotme për të shënuar  Ditën e të Drejtave të Njeriut dhe hapjen e zyrës OHCHR, nderojë gjashtë fituesit e Çmimit 2013 Drejtat e Njeriut , një çmim nderi dhënë individëve dhe organizatave në njohjen e arritjeve të shquar në të drejtat e njeriut .
Fituesit e këtij viti janë : Biram Dah Abeid e Mauritanisë , një bir i robërve të liruar që punon për të zhdukur këtë praktikë , Hiljmnijeta Apuk e Kosovës , një aktivist për të drejtat e personave me rritje disproporcionale të kufizuar ( shtat të shkurtër ); Liisa Kauppinen e Finlandës , Presidenti emeritus i Federatës Botërore të të Shurdhërve , Khadija Ryadi , Ish- President i Shoqatës Marokene për të Drejtat e Njeriut , Gjykata e Lartë e Drejtësisë (Gjykata Kushtetuese ) e Meksikës , dhe Malala Yousafzai , një nxënëse nga Pakistani e qëlluar nga talebanët që avokon për arsimin .
Ndër përfituesit e mëparshme është Nelson Mandela , të cilin zyrtarët e kujtuan me pjetete në mesazhet e tyre për Ditën e të Drejtave të Njeriut  , dhe trashëgiminë e të cilit Mandela është nderuar sot në një shërbim përkujtimor zyrtare në Johanesburg ku ishin të pranishëm z Ban dhe më shumë se 90 shefave të shteteve dhe qeverive .
Puna e zotit Mandela dhe fryma e Ditës së të Drejtave të Njeriut janë gjithashtu duke u shënuar në Sudanin e jugut , ku Hilde Johnson , kreu i misionit paqeruajtës të OKB atje ( UNMISS ) , tërhoqi paralele në mes të të atyre që po luftojn për t’i dhënë fund aparteidit në Afrikën e Jugut , duke përfshirë edhe referendumin në vitin 2011 në se rajoni duhet të mbetet pjesë e Sudanit apo të bëhet e pavarur .
” Madiba ka rindërtuar një komb , të ri të Afrikës së Jugut , dhe ai e bëri të sigurt se është ndërtuar mbi respektin për dinjitetin njerëzor dhe të drejtave të njeriut , ” tha Znj Johnson duke iu referuar Z. Mandelës . “

Kërkesa më e përhapur e grave dhe burrave është ndoshta mundësia për të punuar me dinjitet , tha se Organizatae OKB-së Ndërkombëtare e Punës ( ILO ) .

“Rreth 20.9 milionë njerëz ishin në punë të detyruar në periudhën midis 2002 dhe 2011 , dhe ka ende 168 milionë fëmijë në punën , sipas shifrave të OKB-së . Përveç kësaj , 870.000.000 punëtorët dhe familjet e tyre jetojnë në varfëri me 2 dollar në ditë , ndërsa rreth 400 milionë në varfëri të skajshme, ” tha Guy Ryder , Drejtori i Përgjithshëm i ILO-s . ” Krijimi i vendeve të punës mbetet një prioritet në të gjithë botën , dhe do të vazhdojë të mbetet , një nga prioritetet e zhvillimit të ngutshm në zhvillimet globale . ”
Agjencia e OKB-së theksoi se e drejta për të punuar janë një e drejtë themelore njerëzore dhe mohimi i tij vë në rrezik jetën , lirinë, dinjitetin njerëzor , sigurinë dhe shëndetin e punëtorëve ose mban familjet në kushte të varfërisë ekstreme .
Michel Sidibé , drejtor ekzekutiv i UNAIDS në mesazhin e tij , duke theksuar disa nga luftërat e njerëzve me HIV dhe AIDS tha se :” Ne kemi nevojë për të mbrojtur dhe të respektojmë të drejtat e njeriut që të jenë të guximshëm të mjaftueshme për t’u përballur këqijat e shoqërisë , ” tha ai . ” Si mund të pranojë bota se disa njerëz kanë qasje në sigurinë dhe shërbime , ndërsa të tjerët janë të përjashtuar për shkak të statusit ligjor dhe social , të ardhurat ose orientimi seksual ? ”
” Çdo njeri ka dinjitet dhe vlerë të barabartë , dhe të gjithë e meritojn të drejtën për shëndet dhe për jetë , ” theksoi ai , duke shtuar se duke i dhënë fund epidemisë së AIDS është një çështje e të drejtave të njeriut .
Dita etë Drejtave të Njeriut nuk arrin në kulmin e fushatës globale të 16 ditëve të aktivizmit të njerëzve kundër dhunës gjinore e cila fillon çdo vit në Ditën Ndërkombëtare për Eliminimin e Dhunës ndaj Grave , më 25 nëntor të çdo viti .
” Përgjegjshmëria ,fuqizimi i grave , dhe transformimin shoqëror , janë faktorë kyç për të sfiduar normën e mosndëshkimit dhe mungesa e përgjigjeve efektive dhe të qëndrueshme për aktet e dhunës ndaj tyre “, tha Rashida Manjoo , Raportuese Speciale për dhunën kundër grave .
Në mesazhin e saj , znj Manjoo kërkon nga qeveritë që të ndërhyjnë për të parandaluar dhe për t’iu përgjigjur dhunës me bazë gjinore , duke thënë se dështimi i shteteve për t’iu përgjigjur në mënyrë efektive për një trajtim të tillë të grave dhe vajzave është një tjetër formë e dhunës ndaj tyre .
Në mesazhin e tij për Ditën e të Drejtave të Njeriut , Gjykata Penale Ndërkombëtare ( ICC ) ka shprehur simpatinë e saj më të thellë për të gjithë njerëzit të cilëve të drejtat themelore të njeriut janë shkelur , veçanërisht ato të përfshira në zonat e konfliktit .
ICC vuri në dukje se për herë të parë në histori , viktimat tani mund të marrin pjesë në mënyrë aktive në procedurën para Gjykatës dhe të aplikoni për dëmshpërblime .
Dita e të Drejtave të Njeriut rrjedh nga miratimi e Asamblesë së Përgjithshme Deklarata Universale e të Drejtave të Njeriut më 10 dhjetor 1948 . Deklarata përcakton një gamë të gjerë të të drejtave dhe lirive të Njeriut të gjithë fëmijët, burrat dhe gratë , kudo në botë , kanë të drejtë themelore të njeriut , pa asnjë dallim .

LULE MBI KENGE

December 10, 2013 by dgreca

Intervistë me poetin dhe studiuesin e iso-polifonisë Timo Mërkuri/

Nga Agron Mema/

Pyetje:- Z Timo! Bashkia dhe Këshilli Bashkiak i Himarës, me propozim të një grupi intelektualësh të pavarur, kanë vendosur që një nga korifejtë e polifonisë bregdetare dhe një nga ikonat e kulturës shqiptare, Neço Muko, të nderohet me titullin “Nderi i Himarës”. Si e shikoni ju këtë vendim dhe çmund të na thoni për Neç Mukon dhe pjestarët e tjerë të grupit të tij .

Përgjigje:E përshëndes nxehtësisht këtë vendim të Këshillit Bashkiak të Himarës, Kryetarin e Bashkisë dhe grupin e intelektualëve të pavarur për këtë nismë dhe vendim, që nderon në radhë të parë propozuesit dhe vendimmarësit dhe e konsideroj jo vetëm të drejtë e të denjë, por edhe pak të vonuar.

Me këtë rast më lejoni të risjell në vëmëndjen e lexuesve tuaj faktin se po ky grup intelektualësh të pavarur, kjo Bashki dhe po ky Këshill Bashkiak propozuan dhe vendosën nderimin me titullin “Nderi i Himarës” edhe kolosin e letrave shqipe, Petro Markon, titull që ju akordua me një ceremoni prekëse në vendlindjen e tij, Dhërmi në 100 vjetorin e lindjes. Me këtë rast u nderuan me titull nderi edhe figura të tjera të artit si Andrea Varfi, Aleks Çaçi, Robert Ndrenika etj. Kjo do të thotë se një stinë pranvereore vlerësimi për njerzit e kulturës dhe artit mbizotëron sot në Himarë.

Unë do të uroja që kjo klimë të mbizotërojë edhe në njësitë e tjera vendore, të cilat kanë detyrën e vlerësimit të bijve të tyre, që kanë punuar pa u lodhur për artin dhe kulturën, shpesh edhe duke sakrifikuar apo martirizuar për të.

Neço Muko dhe pjestarët e grupit të tij famoz ( si dhe vazhduesit nëpër vite të veprës së tij, të cilët gjithashtu do të nderohen dhe vlerësohen me tituj në këtë evendiment) e nderuan Himarën dhe shpirtin e saj artistik. Çuan në Europë artin shqiptar dhe sollën në jetën shqiptare europën. Është nderi i Himarës tu kthejë “borxhin” këtyre artistëve, autorë të monumentit “Kënga Himariote”.

Realisht, Neço Muko dhe antarët e grupit të tij, nuk u vlerësuan nga regjimi monist.

Asnjë monument nuk u ngrit për këtë kolos të artit shqiptar. Por ndërkohë këngët e tij këndoheshin nga çdo himarjot e me tejë. Në çdo stan e mal, në çdo shtëpi e breg, çdo dasëm a festë familjare apo më gjërë, në çdo zemër e buzë këngët e Neço Mukos ishin, jo vetëm të pranishme por ishin lezeti dhe bukuria e çastit. Kënga e Neço Mukos u bë pjesë organike e jetës shqiptare. Në këtë mënyrë emri i Neço Muko dhe grupit të tij u identifikuan me këngën iso-polifonik.

Kjo çertifikatë nderimi që i jep Himara është një lule shpirti e vendosur mbi këtë këngën e tij .

Në realitet, ata qenë nëntë veta, dhe nëse dikush nuk i di emrat e tyre, kjo ka ndodhur se ata në kujtesën e kombit kanë hyrë me një emër të përbashkët, gjithsesi duke i lënë vendin e nderit prijësit të tyre, Neço Muko Himarjotit. Ata kanë hyrë në histori me emrin e përbashkët “Grupi i Neço Mukos”, ndonëse secili kishte portretin dhe profilin e tij. Këto portrete do përpiqemi tju paraqesim, me aqë sa mundemi.

Por le tu prezantojmë me autorët e monumentit dhe origjinën e tyre

1-Neço Muko Himarjoti Nga Himara 2-Koço Çakalli Nga Piluri..

3-Pano Kokaveshi Nga Himara 4-Andrea Bala Nga Piluri

dhe të cilët do të nderohen me të njëtin titull nderi nga Bashkia e Himarës, pa përjashtuar këtu kontributin, kryesisht në muzikën e lehtë, të artistëve dhe tenorëve të talentuar profesionistë si:

1-Dhimitër Rrumbo Nga Stegopulli (Lunxhëri) 2-Tefta Tashko Koço Nga Korça

3-Llambi Turtulli Nga Korça 4-Tula Paleologu Nga Stambolli

5-Kleo Georgas Greke

Le të flasim shkurtimisht për secilin prej pjestarëve të grupit polifonik, për ata djem të rinj që e ngritën në majat më të larta të artit këngën aqë të bukur himarjote:

a-Neço Muko (Nestor Muko) lindur më 1898 në Himarë dhe vdes në vitin 1934. Largohet shpejt nga Himara (15 vjeç)dhe shkon në Pire ku mbaron shkollën e mesme të mbrëmjes për mekanik,pas punës së lodhëshme. Kthehet në Atdhe në moshën 24 vjeçare vendoset në Sarandë. Këtu së bashku më Koco Cakallin, Andrea Balën, Pano Kokaveshin krijojnë grupin artistik ku fillon ajo veprimtari e ethëshme artistike dhe krijuese, me cfaqje estrade, parody, botime reviste (revista Pif-Paf) duke e shndruar këtë qytet të vogël në një teatër kulture. Por ajo që ka rëndësi është fakti se këtu krijon atë që hyri në historinë e polifonisë me emrin “avazi himarjot”, variantin himarjot të këngës iso-polifonike, atë që më të drejtë mund ta quajmë “Margaritari i kuorës” së këngës sonë popullore. Vdes beqar dhe, mqse vëllai i tij, ishte ish ministri kuinslig Koço Muka , gjatë diktaturës nuk ju përmënd asnjëherë emri zyrtarisht, ndonëse këngët e tij u bënë pjesë organike e kulturës bregdetare. Me këtë rast duhet të theksojmë se të gjithë antarët e këtij grupi dhe familjet e tyre, pësuan persekucione nga regjimet e kohës.

b-Koço Çakalli i lindur në Pilur më 1897, me një fëmijëri të zakonëshme fshati, ku gjithsesi do dallohej në mes të shokëve për vokalitetin e zërit të tij. Zbret në Sarandë për të mësuar zanatin e rrobaqepësit nëpër kurset e asaj kohe. Këtu miqësohet me Neço Mukon dhe bëhet pjestar aktiv i grupit të tij teatror dhe interpretues i parodive. Është marës i grupit famoz të Neço Mukos dhe si i tillë, edhe pjesmarës aktiv në krijimin e vijës melodike të këngëve të këtij grupi ose siç quhet rëndom, të “avazit himarjot”.

Tenor amator, me zërin e tij të fuqishëm inçizoi qysh në pllakën e parë te Disku nr 44001 këngën hymn “Shqipëria” si dhe “Hymnin e Flamurit”. Është ndër të parat inçizime të Hymnit të Flamurit që njohim dhe që pati përhapje,jehonë dhe pëlqim mbarëpopullor.

Ai, ndërsa ishte marës te pothuaj të gjitha këngët iso-polifonike, , ndërsa është tenor te hymnet si “Shqipëria”, Hymni i Flamurit”, këndon me lehtësi me këngëtaret famoze Tefta Tashko Koço, me Tula Paleologun dhe Dhimitër Rumbon.

Po kaqë madhështor paraqitet edhe te këngët gazmore apo paroditë që, jo vetëm janë luajtur ne skenat e improvizuara në Sarandë, por edhe janë fiksuar te disqet e inçizuara te firma PATHE në Paris, si psh “Autobuzi dhe pasagjerët”,”Karnavali i Sarandës 29”, Hurrah, dëfrim” etj etj. Vdes në moshën 40 vjeçare.

c- Andrea Bala lindi në 1902 dhe vdiq në vitin 1937 në Pilur. Shkoi në Francë për të studiuar për financë-kontabilitet, profesion të cilin nuk e ushtroi asnjëherë në administratën shtetërore. Duke qënë I zgjedhur edhe kryeplak në Pilur, me shpenzimet e tij ndërtoi rrugën Vumlo-Pilur, të cilën për arsye të vdekjes së parakohëshme, nuk e përfundoi dot, duke e lënë në kilometrin e fundit. Sot, e përfunduar dhe asfaltuar. Rruga e Pilurit quhet “Rruga Andrea Bala”.

Kontriboi financiarisht për udhëtimin e parë të grupit të Neço Muko Himarjotit në Francë.

Në Sarandë, bashkë me Neço Mukon, sajojnë një dyqan në breg të detit. dhe aty ngritën skenën teatrale të grupit. Aty luheshin skeçet, këndoheshin këngët lirike, paroditë dhe këngët iso-polifonike. Duke qënë tip gazmor dhe i shoqërueshëm, Andrea ishte shpirti i skeçeve dhe parodive të grupit. Po aty shtypej edhe revista e parë “Pif-Paf” e grupit të quajtur “ Miqtë e dëfrimit”. Bëhet inisiator për këngën kushtuar Sarandës, Konispolitja, Stambollitja etj.

Vdekja e tij ishte më se aksidentale, duke lënë djalin e porsalindur 6 muajsh dhe katër vajza në moshë fëmijërie, jeta e mëvonëshme e të cilëve kaloi të gjitha persekucionet e regjimit Italian, gjerman dhe komunist. Neço Muko i ka kushtuar këngën “Rinia” Andrea Balës.

ç- Pano Kokaveshi, i lindur më 1907 në Himarë dhe vdekur në vitet 80, ishte një djalë i ri 23 vjeç kur u aktivizua në grupin e Neço Mukos në Sarandë, ku kishte shkuar të mësonte zanatin e kepucarit. Pati një jetë të gjatë dhe plot peripeci, sepse dajua i tij ishte vëllai i Neço Mukos, ish prefekti zogist i Gjirokastrës dhe ish Ministri i Brendshëm i viteve të pushtimit Italian, Koço Muka, por edhe për faktin se , në vitet gjashtëdhjetë një nga tre djemtë e tij, që kryente shërbimin ushtarak në Durrës, tentoi aratisjen, tentativë që i kushtoi jetën.

Pas vdekjes së këtij të fundit, punoi e jetoi në heshtje në Himarë.

U afrua me Dhimitër Varfin në grupin e Himarës, i cili këndonte këngët e grupit të Neços. Ndryshe nga Koço Çakalli shumëdimensional, Pano Kokaveshi këndonte vetëm në këngët iso-polifonike….

Kjo është një biografi e shkurtër e këtyre artistëve të mëdhenj popullor që i dhanë vendit nje kryevepër, këngën iso-polifonike himarjote, këtë monument të gjallë arti.

Pyetje: Duke qënë se jini marë me studimin e iso-polifonisë në tërësi dhe të asaj himarjote në veçanti, mund të na thoni se ku konsiston kontributi i Neço Mukos në krijimin e variantit himarjot të këngës iso-polifonike dhe ku qëndron karakteristika e këtij varianti?

Përgjigje: Të kemi parasysh se kënga iso-polifonike shqiptare, e lindur nga vajtimi, është një këngë shumëshekullore, fillesat e të cilës datojnë me jetën e njeriut shqiptar. Ajo u rrit bashkë me krijiomin e identitetit shqiptar, duke u bërë pjesë organike e AND të kombit tonë. Por në kohën që doli në skenë Neço Muko, mënyra e të kënduarit të kësaj kënge ishte e tipit…o shokë more…, gati e njëjtë në të gjithë trevën iso-polifonike. Por Himara ka karakteristikat e saj të të jetuarit dhe të perceptuarit të jetës, kështu që ky variant kënge nuk i përshtatej shumë. Këtu fillon novacioni i Neço Mukos. Në qoftë se ariti sukses dhe ngeli i pavdekshëm Neço Muko Himarjoti, mbeti pikërisht për rolin që i dha zërit të tretë , ‘’hedhësit’,’ duke e veçuar atë dhe duke e bërë më funksional dhe duke i dhënë kështu këngës himarjote , jo vetëm atë forcë të re që e dallon, por duke e bërë edhe më të zhdërvjellët. .Pikërisht ky rol i ri i këtij zëri e ndryshoi drejtimin e këngës himarjote duke e shkëputur atë dallueshëm nga kënga labçe e gjirokastrite.

Dikush do thotë që ky zë ka egzistuar me kohë dhe se këtë zë nuk e futi në polifoni Neço Muko. Kjo është e vërtetë, ky zë ka egzistuar, por pa atë funksion që i dha Neço Muko te kënga himarjote.

Të krijohet një teknike e re polifonike është shumë e vështirë dhe duhen shekuj,por ama të veçosh një zë të polifonisë dhe ti japish atij një rol të ri duke i rritur tonalitetin dhe muzikalitetin, kjo po, është plotësisht e mundëshme dhe e pranueshme kur bëhet me mjeshtëri. Këtë bëri Neço Muko dhe jo vetëm që u pranua, por novacioni mori emrin e tij. Mandje sot themi këngët e Neço Mukos shpesh në vend që të themi këngët himarjote ose anasjelltas.

Duhet të pranojmë se kjo ishte një punë viganësh, ishte si të gdhëndje një mal stëralli dhe prej tij të nxirje një Afërditë magjike. E tillë është kënga himarjote , për nga bukuria, finesa dhe emocioni që të shkakton me bukurinë e saj.

Pasi përpunoi këtë zë, bashkë me shokët e tij të Sarandës niset për në Paris më 1929, ku në rethet studentore dhe artistike gjen dhe angazhon për incizim edhe Dhimitër Rumbo,Llambi Turtulli,Kleo Jorgji,Tefta Tashko e Tula Paleologu. Dhe kështu te firma ‘’Pathe’’ kryhen inçizimet e para në historine e polifonisë shqiptare. Kështu përjetësohen këngët ‘’Vajzë e valeve’’ ,’’Doli hëna’’,’’Llaj çoban’’,’’910 viti’’,’’Moj Katina nina nina’’ “Kënga e Ismail Qemalit”,Shqipëria, Kënga e Çerçiz Topullit,etj etj.

Këto këngë i kemi dëgjuar,kënduar e admiruar dhe në heshtje i kemi shprehu mirënjohjen autorit të tyre dhe grupit të tij famëmadh. Kënga iso-polifonike e njohur nga UNESCO si kryevepër e njerëzimit në 25 nëntor 2005 ka Brenda saj edhe kontributin e Neço Mukos si nismëtar dhe autor I krijimit të variantit himarjot të kësaj kënge. Sepse vetëm pas suksesit të variantit himarjot, filluan të dalin edhe variante të tjera , si ai i Dukatit, Gjirokastrës, Pilurit etj, ashtu siç dalin filizat e rinj të degëve në trungun e një rrapi shekullor kur klima është e përshtatëshme.

Të mos harojmë novatorizmin e shoqërimit të kësaj kënge (himarjote) edhe me istrumenta, si kënga ‘’Llaj çoban’’,novacion të cilin do ta çonte më tejë në këngën pilurjote në ditët e sotme Lefter Çipa.

Por ajo që dua të theksoj këtë herë është një fakt që pothuaj kalohet në heshtje kur flitet për Neço Mukon;Ai është pioneri i këngës së lehtë qytetare në Shqipëri.

Këngët “O moj korçare”, Saranditja, Konispolatja, Tirana, Shkodra etj mbanë firmën artistike të Neço Mukos.

Por nuk mbaron me kaqë kontributi i Neço Mukos në historinë e këngës.Më sipër kemi thënë se ai krijoi në Sarandë një grup estrade që bënte të qeshte gjithë qyteti, por dhe në këtë rast , pra në inçizimin e pllakave , ai nuk haroi të inçizonte parodi e dialogje humoristiko-satirike, duke u bërë kështu i pari në historinë e muzikës shqiptare në këtë fushë.

Dhe të mos harojmë edhe kontributin e tij si poet, krijues i teksteve të këngëve, skeçeve dhe parodive, ku gati 80% e tyre kanë autor Neç Mukon. Niveli i lartë artistik i këtyre krijimeve ka bërë që ato ti rezistojnë “harimit”.

Pyetje:Kini thënë se… të këndosh këngën labe nuk është e lehtë, por të këndosh këngën himarjote duhet të kesh dy palë mushkëri. Pse thoni këtë?

Përgjigje: Sepse jo kushdo mund të këndojë këngë himarjote, për vetë mekanizmin e të kënduarit. A e kini vënë re që isua e këngës himarjote i ngjan një plumbi që ngrihet e ngrihet lart dhe thua me vete se s’do mbarojë kurrë kjo ngritje. Duhet të keshë mushkëri të forta ta mbashë këtë iso, deri në momentin që prerësi ta presë këngën. A e kini vënë re, psh që kënga “Vajzë e valëve” nuk ka refren? Kjo ndodh për arsyen e thjeshtë se edhe rolin e refrenit e ka marë iso-ja.

Nisja e këngës himarjote është shumë e thjeshtë, marësi këndon një varg (vajz’ e valëve, psh). Pastaj futen gjithë pjestarët e grupit me iso, për ta mbajtur dhe ngritur lart këtë këngë. Pa ison e saj të fuqishme dhe fine, kënga himarjote nuk do egzistonte.

Thashë që marësi citon një varg dhe jua le vendin pjestarëve të tjerë ta mbushin botën me ison e tyre. Kjo teknikë e të kënduarit, ku marësi citon vetëm një varg, dëshmon lashtësinë e këngës iso-polifonike, ku më shumë se evidentimit të rolit të marësit, i kushtohej rëndësi isos kolektive (bashkë të kënduarit).

Duke e dëgjuar këngën himarjote, thua me vete: Më madhështore nuk e bën dot njeriu. Krijime të tilla janë vepra viganësh,viganë nga shpirti,viganë nga diapazoni pamor.

Të tillë ishin pjestarët e grupit të Neço Muko Himarjotit, por edhe vazhduesit e mëvonshëm, pjestarët e grupit të Dhimitër Varfit dhe Lefter Çipës, të cilët me të drejtë i nderon sot jo vetëm Himara.

Prandaj ju ftoj edhe juve që ti nderojmë, qoftë thjeshtë me pjesmarjen tonë në këtë ceremoni në datën 14 dhjetor në Himarë.

Faleminderit!

Xhevat Sherifit i jepet përkrahje për kryetar të DSHM-së

December 10, 2013 by dgreca

(Kumtesë e shoqatave dhe të asociacioneve shqiptaro-amerikane në Nju Jork)/*

Në organizim të LQSHA-së (Joe DioGuardi)dhe të shoqatave shqiptaro-amerikane në Nju Jork dhe nga Çikago,u mbaj një takim madhështor në thellimin e matjemë të marrëdhënieve shqiptaro-hebreike që hedh dritë për pranimin dhe shpetimin e tyre gjatë Luftës së Dytë Botërore.Për aktivitetin dhe kahet e kauzës kombëtare,shoqatat dhe asociacionet shqiptaro-ameriakne theksuan se ka ardhur koha e unifikimit tonë në një rrugë të përbashkët,ndonëse çështja shqiptare ende nuk është zgjidhur në Ballkan.Orët e kohës historike po trokasin në ndërgjegjën tonë se nuk na duhet përqarjet dhe ndasitë në vijat militantiste të partive politike në atdhe.Diaspora Shqiptare në Amerikë ndër vite ka qenë krah i fuqishëm për zgjidhjen e drejtë kombëtare shqiptare për liri dhe mëvetësi të Shqipërisë dhe të shtetit të Kosovës,si dhe për secilën pjesë etnike në Maqedoni,Mal të Zi,Preshevë dhe Çamëri.
Përkitazi me çështjet aktuale,shoqatat shqiptaro-amerikane në Nju jork i dhanë përkraje të parezervë Xhevat Sherfiit për kryetar të DSHM-së,asociacion ky politiko-kombëtar që ka marrë mbi vete përgjejgësinë dhe të drejtën legjitime nga Amerika e largët që të loboj dhe tgë anagazhohet gjithanshëm në të gjitha fushat që përmes vlerave universale të lirisë dhe të demokracisë të zgjidhet çështja shqiptare në Maqedoni.Për këtë të drejtë,ata thonë se na duhet unifikimi dhe vijat e unitetit kombëtar për realizuar të drejtën legjitime shteformues për popullin shqiptar në Maqedoni,thuhet në këtë kumtesë për opinion të SHSHA-ve në Nju Jork.
Kësaj nisme iu bashkuan Musa Prrquku,kryetar i Shoqatës Atdhetare Dibra,Haxhi Dauti,Kryetar AAC,Emin Egriu,kryetar i PUSHIT,Bashkim Glloboqishta,nënkretar i PUSHIT,Branko Manojilovski,misionar për çështjen shqiptare ortodokse në Maqedoni,Ramazan Veliu,ish kryetar i Fondit të përbshkët në Nju Jork,Ylber Pilku SHA Dibra dhe Ibrahim Kollari,ish kanditat për kryetar të komunës së Dibrës.

Shoqatat dhe asociacionet shqiptaro-amerikane

Nju Jork

* E dergoi per Gazeten DIELLI, z. Skender Karacica