LONDER : Ambasada e R.SH në Londër në faqen e saj të internetit(http://www.albanianembassy.co.uk ) thotë se datën 17 nëntor 2013 në kinemanë Triclycle Theatre Kilburn, Londër, u shfaq filmi Besa – Premtimi, nje produksion amerikan i cili sjell përpara publikut hebraik të Londrës një histori të jashtëzakonshme të marrëdhënieve midis shqiptarëve dhe hebrejve gjatë përiudhës së Holokaustit.
Ambasadori i R.SH në Londër, zoti Mal Berisha në njoftimin etij në facebook shkruan se :”Dje në Londër u shfaq filmi: BESA – THE PROMISE, një film i ndërtuar mbi dëshmi të gjalla të Besës dhe virtytit të shqiptarëve në përkujdesjen e tyre, ndaj kombit më të persekutuar të Europës së kohës së Holokaustit. Prania e mbi 300 pjesmarrësve, hebrej të brezave të ndryshëm dhe rrëfimi i pashembullt, e bëri atë një ditë të paharrueshme, shkruan ambasadori Berisha duke shtuar se për më shumë ai postojë linkun ku do te gjeni informacionin e duhur si më poshtë.
Ka shumë filma që tregojnë vuajtjet dhe mjerimet që hebrejtë kanë përjetuar gjatë Luftës së Dytë Botërore, shumë dokumentarë, kronika të kohës, dëshmi të dhëna nga ata që e përjetuan atë periudhë të errët të njerëzimit. Por zor se mund të ketë një film i cili të jetë një krijim artistik dhe përsëri aktorë të jenë personazhet e vërtetë të ngjarjes; të jetë krijim artistik, por të mos ketë asnjë sajesë apo devijim nga e vërteta; të jetë dokumentar dhe të ruajë një natyrë krejt artistike; të jetë një tregim i një ngjarjeje dhe tregimtarë të jenë vetë njerëzit e ngjarjes…
Kjo është historia e Rexhep Hoxhës, babai i të cilit jo vetëm që ka strehuar familjen e Aronit, hebrej nga Bullgaria, gjatë luftës por i ka lënë amanet të birit të përmbushë Besën që i ka dhënë mikut të tij hebraik: ti kthejë 3 librat e shenjtë të Torahut, libra të cilët ia besoi me shpresën se do të kthehej ti rimerrte kur lufta të mbaronte. Lufta mbaron. Shqipëria zhytet në izolim. Pas vitit 1991, Rexhep Hoxha vihet në kërkim të mysafirit të tij, Aronit, duke shfrytëzuar çdo lloj burimi. Udhëton edhe në Bullgari, atje prej nga familja vinte. Pas shumë përpjekjesh jo vetëm e gjen por edhe i dorëzon librat e të atit, në shtëpinë e tij në Jeruzalem. Filmi mbyllet me një mesazh shumë të fortë mbi Besën shqiptare.
Dëshmitarja e gjallë e Besës dhe mikpritjes shqiptare, Prof. Scarlett Epstein, në fjalën e saj tregoi për përvojën e saj në Shqipëri. Ajo tregoi sesi të gjitha konsullatat e huaja në Zagreb i mbyllën dyert në fytyrë përvec asaj shqiptare, në të cilën gjeti mikëpritje, kujdes dhe cfarë është më e rëndësishme, vizë për të hyrë në vendin që ishte kthyer në një strehë të sigurtë për hebrejtë. Njësoj si filmi, tregimi i saj shkaktoi një ndjenjë shumë të fuqishme emocionale dhe u duartrokit gjatë nga audienca.
Ky film ka marrë pjesë deri tani në shumë festivale prestigjioze nëpër botë duke filluar në Washington, Los Angeles, Dallas, dhe shumë e shumë vende tjera si dhe është vlerësuar me çmime të larta.
Besa – Premtimi, ashtu siç thotë në fund të filmit, fotografi Norman Greshman është eksporti më i mirë që shqiptarët kanë dhe që i nderon dhe i veçon ata nga çdo popull.
Hapjen e filmit e përshëndeti Ambasadori i Shqipërisë në Mbretërinë e Bashkuar z. Mal Berisha. Në fjalën e tij ai vlerësoi punën e mrekullueshme të producentëve të filmit duke nënvizuar sesa krenar janë shqiptarët për këtë histori kaq të mrekullueshme që tregon vlerat e tyre njerëzore. Në lidhje me besën ai tha se Besa është një “fe” më vete për shqiptarët e cila qëndron mbi të gjitha fetë e tjera.
Më poshtë website i filmit:
http://besathepromise.com/
NE KUJTIM TE POETIT MARTIR NAMIK MEHQEMEJA
Nga Agim Xh. Dëshnica/Boston/ MA/
Pak fjalë për jetën e veprën./
Më 1944 intelektuali e patrioti demokrat Izedin Mehqemeja, humbi jetën në kampin nazist të shfarosjes Majdanek-Poloni, ndërsa në dhjetor 1945, diktatura komuniste pushkatoi në Berat të birin 22 vjeçar Namik Mehqemeja, poetin e lirisë e luftëtarin e ri të bashkimit kombëtar, i njohur me anonimin letrar Nako. Vrasja e një poeti është jo vetëm krim, por dhe një akt barbar. Nuk do të mjaftonin këto dy tragjedi, por në vazhdim do të vuanin në punë të rënda e në mjerim nëna dhe tri motrat më të vogla që u larguan nga jeta para kohe me dhimbje, pa mundur të dinin se ku dergjeshin njerëzit e tyre të dashur.
Nako, u lind më 1923 në Berat. Gjatë e pas mbarimit të mësimeve në shkollën tregtare të Vlorës ai krijoi e botoi poezi e prozë, në gazetat e revistat e kohës. Në krijimtarinë e tij plot frymëzim, vihej re ndikimi i letërsisë së viteve 30-të, sidomos i poezisë së Migjenit. Sipas atyre që e kanë njohur nga afër, ai qe një djalosh me sy të kaltër e flokët biond që ia merrte era, i pakët në fjalë, i thellë në mendime, shpesh ëndërronjës e me shpirt të ndijshëm.
Nako qysh në hapat e para të krijimtarisë kishte tiparet e një poeti të mirëfilltë i cili me talentin e tij do të shquhej midis poetëve të kohës e do të mbetej i paharruar deri në ditë e sotme. Poezitë e tij ishin fryt i një fantazie e gjuhe të pasur gjatë orëve të krijimit nën dritën e kandilit apo soditjes së natyrës së bukur shqiptare, veçanërisht të qytetit të lindjes, Beratit romantik. Burime frymëzimi për të ishin njeriu i dashur, nëna, babai, motrat, shokët atdheu, deti, mali, dëbora, vjeshta, muzgu, mbrëmja pranverore etj. Mundësinë e tij për një nivel më të lartë artistik i kishte zbuluar prej kohësh poeti e dijetari i shquar Vexhi Buharaja, por fati i mbrapsht i poetit ndërpreu gjithçka, jetën, rininë, shkollën e lartë për në Vienë dhe krijimtarinë e tij të bukur. Autorët e tij të preferuar ishin Sami e Naim Frashëri, Konica, Fishta, Noli. Dostojevski, Turgnievi, Petëfi, Tagora, Gorki, Niçe, Frojdi, Hegeli etj.
Poezitë që mundën të shpëtonin nga shfarosja në hetusi, apo në biblioteka, dorëshkrimet e fshehura dhe ato të botuara para vitit 1944, panë dritën e botimit pas vitiit 1990 në gazeta të ndryshme dhe në vëllimin “Shpirti është lot”.- 1994. Së fundi, u përmblodhën edhe shkrime të tjera në vëllimin “Dy jetë, një poezi”-Berat 2003 dhe në librin “Poetë berates në shekuj”-Berat-2011, përgatitur e botuar nga shkrimtari e publicisti i njohur Agim Mehqemeja. Nga këto krijime përmendim disa. Në poezi: “Kënga e pakënduar”, “Kënga e re,” “Deti”, “Shpirti është lot”, “Muzg vjeshte” “Jeta”, “Mbrëmje pranverake” (në burg),”Ja.Nata bie”, “Kalorësi i Ri”, “Vallja e hijeve”, “Dëshirë”, “Do të vijë një ditë”, “Poetit”, etj. Në prozë: “Atit tim”, “Motrës sime”. “Kënga e detit”, “Dëbora”. “Loti im”,” Një vajze”.” Ylli karvanit veton në të feksur”etj. Vijojnë: fragmente drame, përkthime, ndër to nga Tagora, shkrime e fjalime të ndryshme dhe letra nga burgu. Kanë humbur ose janë zhdukur poezitë “Trimi”, “I kujtoj të gjitha”, “Shqiponjat fluturojnë lart”; novelat “Mbas malit”; romanet “Çerdhja u prish”, “Hije e dritë”, “Ditari i burgut dhe eseja “Në vendin e zambakëve të bardhë”.Nga letrat e burgut veçojmë, kujtimin e fundit, shkruar pas një fotografie të burgut: “Nënës sime të dashur që i shkaktova kaq dhembje e dëshpërim.” dhe letrën :“Të dashura motra”: “E vetmja porosi që ju lë prej birucës është kjo: Ruani vetëm nderin. Ruani nderin, në qoftë se doni të jini të denja për kujtimin e vëllait tuaj.
Ruani nderin në qoftë se nuk doni të lëndoni eshtrat e mia.
Shoqëria që ju rrethon është e korruptuar.
Prandaj ju them edhe njëherë:
Ruani nderin!
Kjo është porosia ime e fundit. 15 nëntor 1945 “
Në mbarim të fjalës së fundit në sallën e gjyqit pas vendimit me vdekje për fajin se atdheun e donte të lire e të bashkuar me të gjitha trojet e veta, ai u shpreh: “Nuk kërkoj mëshirë, mëshira është arma e të dobëtit.”
Në mbyllje të këtij shkrimi të shkurtër japim strofën e parë nga poezia e tij “ Kënga e pakënduar”:
“Ndiej një këngë në zemrën time
Kam një këng’ të pakënduar
Kam një këngë thellë të harruar
Mu në fund të zemrës sime.”
Poezi kushtuar poetit martir,
nga përgatitësi i këtij shkrimi përkujtimor.,
POETIT TE KENGES SE PAKENDUAR
Me rrezet e fundme
gjerdan i ndritur e i artë,
u ndeh e u shtri,
mbi kreshtë në Shpirag.
Befas u fik.
Afër lumit nën ulli
mjegull, krisma, dhimbje e gjak.
A fle lumi?
A ndien lumi,a sheh lumi?
Hesht në shkëmb qyteti i bardhë
me dritare rradhë mbi rradhë ,
me përralla e legjenda
brenda mureve të rënda.
Afër lumit nën ulli
u vra poeti,
ra e u shtri,
u vra kënga e pakënduar
në zemër e harruar
për fllad e det
për lule e fletë,
vjeshtën e borën dimërore
për mbrëmjen pranverore,
në kohë zgjimi
e çast frymëzimi
nën flakën e kandilit
me trillet e bylbylit.
Hesht qyteti, ëndërron nën yje,
në orët e krimit fshehur nëpër hije.
Pakëkush di për krismat nën ulli,
Por ah! Bri rrape fërfërimash
me jehona suferimash
qajnë valët nën urë flijimesh
qajnë zanat me lot mallkimesh,
pa myezinë e pa kambanë,
qajnë poetin e lirisë
poetin e hijshëm të dashurisë.
Hëna sipër në Kala
shndrin dritare e baxha,
në gjumë trondit qytetin,
nën ulli e zgjoi poetin.
Nako! Nako! Emri i tij rinor
jehon tutje lumit në Tomor.
jeton me kumtin e besimit
për ditën e ngadhnimit.
E ndjek në çaste muzg vjeshte
shpirtin lot, tek ngrihet lart në heshtje
e shuhet tej malesh e pyjesh,
por befas ndrin si yll mes yjesh.
Çfarë fitoi dhe humbi Edi Rama? Po SHBA -ja?
*Fituam, një Shqipëri të pastër dhe me shumë dinjitet/
*A është një leksion sigurie për RSH qëndrimi i Edi Ramës për armët kimike të Sirisë?
Nga ZAIM KUCI/
E shprehur me entuziazëm, Po; madje një leksion i shumëmunguar në historinë shqiptare. Në respekt të asaj që dëshiroj të shpreh për këtë çështje, pergjithësisht qëndroj larg qëndrimeve të ngjyrimeve politike të vendit tim. Formimi ushtarak i fituar më detyron që të mbetem një analist në fushën e sigurisë dhe profesionalisht do mundohem të jap opinionin tim për këtë operacion luftarak të menduar për t’u zhvilluar në teatrin e veprimeve luftarake shqiptare.
Si përmbledhje të asaj që u shvillua para dhe mbas “Jo_së” së Kryeministrit, të mendimeve “pro” dhe “kundër kësaj fushate të drejtë dhe padrejtë do të shprehem për ata që nuk do të kenë durimin për të lexuar deri në fund këtë opinion: fituam të gjithë, më shumë ka fituar personalisht Edi Rama.
Po përse? Që të gjykojmë qëndrimin e duhur ose jo të Kryeministrit shqiptar do të pranojmë që, sasia prej 1300 ton armë kimike të Sirisë, për nga gjerësia e problemeve që mbart kjo situate e krijuar, nuk është një operacion demontimi për RSH por një operacion luftarak me forca e mjete të shumta, me/pa të njohura, për më tepër me kundërshtar të padukshëm, ky është rreziku edhe për shtete me potenciale të mëdha.
Në këtë fazë zhvillimi operacioni, vlerësim situate, strategët ushtarakë e vlerësojnë këtë “situatë konfideciale “, leksion që zhvillohet si në akdemitë perëndimore dhe ato lindore.
Krizat dhe konfliktet kalojnë disa faza zhvillimi. Janë strategët (specialistët) që zbulojnë, paraqesin dhe luajnë me fakte dhe shifra për forcat dhe mjetet mbi një situatë të caktuar, në rastin tonë “armët kimike”. Ata bëjnë raport forcash dhe përcaktojnë perspektivën e rrezikut të pritshëm. Sipas meje, në mungesë informacioni, me dilemat e shumta të këtij operacioni, që as dhe sot specialistët e vendeve elitë nuk janë të vendosur për të vepruar, por dhe një hezitim dhe padije nga kolegët e mi ushtarakë, nuk u mundësua në kohë informacioni i duhur për vendimmarrësit shqiptarë.
Propozimi (në se përgjigjia ka qënë e nxituar) për një demontim të mundshëm në RSH ishte shumë i parakohshëm nga aleatët, por sigurisht nuk ishte aspak një detyrim force, apo dhe detyrim moral për palën shqiptare. Në operacion merren dhe rrizqe, por futesh për të fituar, aq më keq në kohë paqe, ushtarakët e dinë mirë “ligjin” për të fituar betejën.
Në çdo operacion fillimisht futet në lojë “diplomacia” e cila është arma e negociatës që progreson ose ndalon përshkallëzimin e krizës dhe konfliktit. Edi Rama duket se u fut në lojë në fazën e dytë të këtij operacioni “diplomacia”. Në këtë fazë formula e është disi e përgatitur, rënie dakord por do ta “vlerësoj” që kupton vijimin e ashtuquajturës periudhë “heshtje”, marrje kohe për të vendosur, që për mua si ushtarak ishte optimale dhe aspak e vonuar. Pa dyshim kjo ndodhi me kryeministrin tonë, nuk kishte si të ndodhte ndryshe.
Çfarë ndodhi? Si nga herë në vendin tim fillon gjuetia e shtrigave. Por, a duhet që kryeministri i RSH si një nga garantët kryesorë për sigurinë e vendit dhe të jetës së popullit të vet, përballë këtij operacioni të rrezikshëm duhej të dilte nga konfidecialiteti? Sipas meje strategjikisht do të ishte gabim, madje me pasojë. Në të tilla raste pavendosmërie, aq më tepër për një situate të pritshme diplomacie, për çështjet e sigurisë së kombit, kërkohen sjellje të tjera, të matura që fatkeqësisht u komentuan me ngjyrime politike por dhe me analiza dilitantësh, më së shumti ishin dhe konfuze.
Diplomacia është arma e fjalës, e cila bëhet më e fuqishme se avionët, raketat, anijet luftarake dhe tanket, kur ajo është pronë e të diturve. Sipas meje Edi Rama tregoi maturi diplomatike përballë një propozimi në fazë negociate (situate e nxituar nga aleatët), ushtarakisht përkthehet Fuqi Kombëtare.
Pas kaq vite demokracie, jam i lumtur që në vendin tim pash elementë dhe nerf demokratik, kjo është shumë për të majtët e të djathtët, kjo duhet të na gëzojë. U ndjeva mirë që studentët dhe nxënësit, këta të rinj reaguan ndjeshëm për këtë çështjë e të gjithëve. Uroj që kjo frymë të vazhdojë në emër të dinjitetit dhe jetëve njerëzore. Edi Rama, sipas meje shumë i kujdesshëm, dhe këta të rinj bënë që Shqipëria të shpëtojë nga lista e zezë si vend i kontaminuar.
Në këtë ndjenjë lirie të rinjësh, gjithnjë dhe në rritje në të gjithë vendin, mu duk se edhe “Edi Rama” ishte në mes tyre. Kjo duhet të gëzojë të gjithëve.
Çfarë fitoi dhe humbi Edi Rama? Po SHBA -ja?
Pa dashur të listoj një sërë fitore do nt’i vlerësoja të shumta të Edi Ramës në këtë operacion luftarak të pa zhvilluar them se: më duket se, në RSH erdhi koha për të pyetur interesat e Shqipërisë, opinionin publik që vështirësisht ka funksionuar. Jetojmë në një epokë dhe në një kohë kur kryeministri, presidenti dhe ministri nuk duhet ta konsiderojnë vehten si agallarë, por shërbëtorë, ashtu siç e gëzojnë prej shumë vitesh amerikanët dhe francezët, që të gjithë ne endërrojmë të shkojmë drejt tyre.
Çfarë humbi Edi Rama? Të kaluarën “demokratike” shqiptare, prepotencën, interesat personale, individualitetin politik etj.
Po SHBA ? fitoi një popull më dashamirës, më të burrëruar, më edërrues drejt saj me më shumë dinjitet. Shqiptarët janë të dashuruar me SHBA, miqësia është afagjatë dhe jo “mujore”, ata kanë qënë, janë dhe do të jenë aleat strategjik për RSH.
Edi Rama mundi t’u japë mesazhin aleatëve tanë strategjik se RSH ka vullnetin e mirë por nuk plotëson standardin e kërkuar për pritjen, demontimin dhe ruajtjen e këtyre armëve, nuk ka zona të lira për hapësirën e kërkuar, për më tepër kemi tejngopje të ambientit me atë çfarë kemi bërë deri tani. Në këtë rast RSH e ka fituar tashmë sinqeritetin dhe respektin e tyre. RSH, në mënyrën më rigoroze i ka plotësuar kontributet në kuadër të Nato_s duke shtuar dhe ato në BE.
Shqipëria duhet të punojë për një plan veprimi për të marrë një pozicion të ri dominues, të favorshëm gjeostrategjik në rajon, me çmimin “Nobel” që tashmë e kemi marrë pikërisht për natyrën e bukur, kushtet klimaterike, me diversitetin e terrenit, me detet, liqenet, lumenjtë, kështjellat e bukura, duke i shtuar mikpritjes shqiptare që do të thithin turrizmin si lëndën e parë strategjike për zhvillimin ekonomik të RSH, të cilat kanë marrë kohët e fundit rrugën e shpresuar. Shtypi elitar botëror ka bërë komente dhe vlerësime të shumta për këto armë, gjë që memoria e njerëzve nuk do të humbasë lehtë opinionin se ky vend është i kontaminuar; edhe ky do të ishte një rrezik që duhet vlerësuar.
RSH i duhet e ardhmja e pastër, territori i së cilës ka filluar të pastrohet dhe të ecë.
********************************************
PETRO MARKO; SHKRIMTARI MODERN NË DIKTATURËN KOMUNISTE…
(Në kuadër të 100 vjetorit të lindjes: 25 nëntor 1913 – 25 nëntor 2013)/
Shkruan:ZYBA HYSEN HYSA/
Po të lexoje dikur librat e Petro Markos pa kapakë, pra, të mos e dije se janë të tij, do mendoje se ishte një shkrimtar i huaj, kjo jo për faktin se nuk trajtonte tema shqiptare, por ai kishte një stil jashtëzakonisht të ndryshëm nga të gjithë shkrimtarët e kohës, një stil që unë e admiroja pafundësisht. Për mua, si vajzë e re për atë kohë që zhytesha në lexime pafund, i vetmi dhe i vetmi shkrimtar shqiptar që lexoja me ëndje dhe që e kërkoja me ngulm, ka qenë Petro Marko.
Nëse Lasgush Poradecin mund ta quajmë përfaqësues të poezisë moderne, Petro Markos i shtohet edhe të qenit përfaqësues i denjë i prozës moderne shqiptare.
Të kesh frymë moderniste në poezi, prozë, pikturë, muzikë… do të thotë që në radhë të parë të jesh me pikëpamje moderne, shkurt duhet të jesh modern, edhe më shkurt: të jesh krejtësisht natyral, të jesh vetvetja e kush ishte kështu, mbeti kështu, sepse nuk mund të ishte ndryshe.
Krijuesit i dallon jo thjesht emiri, se emrin ia vendosin pasi lind, por shpirti i tyre, i cili pulson që në embrion, në mitrën e nënës, se një njeri me prejardhje fisnike, kurrë nuk mund ta shesë shpirtin, se të shkruash me direktiva, do të thotë të shkruash me logjikë të ftohtë, pa e distiluar në shpirt, do të thotë të shkruash për të lartësuar emrin duke shitur shpirtin.
Nuk më kujtohet se në cilën gazetë ishte një thënie për komente (në internet), ku afërsisht shtrohej pyetja, se a mund të krijojnë letërsi moderne, shkrimtarët e letërsisë së realizmit socialist dhe unë kam dhënë një përgjigje, afërsisht kështu (nuk më kujtohet fjalë për fjalë), se ata që shkruan letërsinë e realizmit socialist, ishin të tillë që e shkruan, pra nuk kishin pikëpamje moderne, nuk kishin prejardhje fisnike e për pasojë ata u kthyen në një farë mënyre diktatorët e shpirtit tyre dhe fshirësit të emrave të krijuesve që nuk mundeshin të ishin ndryshe e nuk mund të shkruanin ndryshe, që nuk mund të shkelnin mbi shpirtin e tyre fisnik. Nuk po më kujtohet, se ku e kam shkruar këtë: “Emrat e krijuesve të realizmit socialist u lartësuan duke ngrënë shpirtin e vet dhe “mishin” e shokëve.”
Petro Marko, më shumë i ndaluar, se i lejuar, është një emër që u lartësua duke u përplasur me portën e hekurt të diktaturës komuniste e pse ai ka qenë një luftëtar i lirisë…. Ai u lartësua duke u ngjitur drejt majës me këmbë e duar, i sfilitur, i përgjakur, por i papërlyer, i pastër si uji i detit në Dhërmiun e vendlindjes së tij. Oh, që pena ime nuk mund ta shprehë atë që unë kam në shpirt për Petro Markon, për një autor që kurrë nuk e kam njohur personalisht, por sigurisht unë kam qenë me të e ai ka qenë me mua, ne kemi qenë të dy në vallëzimin e muzës së pastër ashtu siç na e dërgonte Zoti, ne kemi qenë të dy mes gurëve të mullirit të diktaturës komuniste që u bluam për shumë kohë, por na bëri mirë, se ruajtëm shpirtin të pastër, se nuk është krijuar deri më sot ndonjë instrument që të vrasë shpirtin po nuk e dorëzove vetë atë, apo, po nuk e mori vetë Zoti që na e ka dhënë e krijuesit e realizmit socialist duhen mëshiruar, se dorëzuan gjënë më të shtrenjtë që ka njeriu, shpirtin, dhe, duke mbetur pa shpirt, u shndërruan në makineri “moderne” në shërbim të diktaturës. Oh, që edhe për këta nuk ka forcë pena ime të përshkruajë errësirën që pushtoi zemrën e tyre dhe egërsinë egoiste, saqë ishin gati të firmosnin vdekjen e poetëve, burgosjen, persekutimin, internimin… e krijuesve fisnikë dhe natyralë po u them, se as ata nuk e dinin se ishin modernë, ata ishin vetvetja, por përsëri them që pena ime nuk ka forcë të përshkruajë dhimbjen dhe keqardhjen për ta që u detyruan me dhunë të ndryshonin, të shërbenin, se të shërbeje diktaturës, do të thoshte, të vrisje pa mëshirë shpirtrat e lirë të krijuesve. Zoti i ndihmoftë për t’u falur mëkatet, se edhe oqeani të kthehet ujë i bekuar, nuk ua lanë dot krimet në diktaturë. “Njeriu që përulet përpara radhës së fetisheve pompozë arrin të bëjë karrierë në botën konvencionale, së cilës i sakrifikon personalitetin e tij, gjen atë që meriton… Duke u tallur me ta, njeriu i lirë është një zotni natyror i të gjithë shërbëtorëve që e adhurojnë. Duke respektuar virtytin dhe meritën më parë, se radhën dhe influencën, të rinjtë do të mësojnë të shpëtojnë nga robëria morale, duke u emancipuar drejt forcimit për të qëndruar në këmbë mbi këmbët e tyre….” (Isuf Luzaj)
Shkrimtari, poeti, piktori, muzikanti… në kohën e muzës nuk mendon sa i madh do të bëhet, sa vlera do të ketë krijimi i tij, ai nxiton me vrapin e erës për të nxjerrë atë çka shpirti s’mund ta mbajë më brenda vetes, ai shpëton nga ngarkesa që i ve Zoti për ta shkarkuar në fletë, mbi telajo, në pentagrame… që njerëzia të ketë mundësi të fitojë sa më shumë kënaqësi hyjnore… për t’u bërë sa më shumë njerëz…
Ja… i madhi Petro Marko, biri i Dhërmiut hyjnor, ku zoti duhet të ketë qenë në muzë kur e krijoi… Fatlumë janë ata që kanë pasur fatin të lindin aty, të rriten nën muzikalitetin e puthjeve të valëve mbi breg, apo me atë Shshshshshsh… si një fishkëllimë gjarpër shullëri të ujëdetit në ranishtën rruzare si dhe në bubullimat e stuhive të dallgëve mbi shkëmbinj… e, një ndër këta fatlumë, ishte Petro Marko, modeli i Dhërmiut për bukuri trupore dhe shpirtërore, ku valët ledhatuese të muzës e përkëdhelën gjithë jetën e dallgët e stuhive diktatoriale e përplasën pa mëshirë, por ai ishte shkëmb Dhërmiu, ku shekujt e kanë goditur me dallgët antishqiptare, ai mbetet lapidar mbi breg për të treguar vitalitetin shqiptar dhe forcën e një shpirti fisnik.
Këto fjalë shpirti që hedh në letër për një martir, siç ka qenë Petro Marko, e kanë marrë udhën që në vitet e hershme, kur s’isha e zonja të përcaktoj e të vlerësoj krijimtarinë e autorëve, atëherë kur unë isha një vajzë e thjeshtë që nuk njoha lodra femërie si gjithë tjerët, por dilja poshtë shtëpisë lexoja e lexoja pafundësisht “Lulja dhe Shega”, “Kozeta” “Ariu gjeti një llullë”… dhe më pas në rininë e hershme të parin roman, kam lexuar “Sikur të isha djalë” të Haki Stërmillit, mund të kem lexuar edhe tjerë, por ky më ka mbetur në mend dhe ai që më nguli në vend për ta lexuar me një frymë, ishte “Hasta la Vista”, ku personazhet kryesorë, Anita me Gorin, u skalitën në zemrën time si Romeo dhe Zhuljeta në tragjedinë me të njëjtën titull të Villiam Shekspir, këtë e ka bërë dora e Petro Markos, me një krijimtari krejtësisht natyrale e pa futur në turbinat e shtetit.
Duke qenë vetvetja, edhe pse kërkojnë të jenë pak të përshtatshëm, sidomos atëherë kur të kërcënohet jeta, përsëri ai nuk mund të dalë nga vetja. Kështu pas një kritike dhe ndalimi ai mendon “të ndryshojë” dhe dërgoi për botim romanin “Çuka e shtegtarit” por përsëri u ndalua e për herë të parë ai nuk u hidhërua, se e kuptoi që askush nuk mund t’i ndryshonte shpirtin.
Poeti dhe shkrimtari gjithë jetën bën intervistë me veten dhe po të kishte ndonjë “cip” të vendosur në trurin e tij, do kuptonim se sa të shqetësuar janë dhe është e çuditshme, se asnjëherë nuk shqetësohet për vete. “O njerëz, u vjen ndopak keq për poetin/ Që gjumin vret për hallet e tua…?/ Shqetësohuni për të/ Për hallet e tij/ Askush s’u zgjua…!”
Kjo është e vërteta e krijuesve, e poetëve… të cilët janë vërtet poetë e vërtet njerëz me shpirt të madh, me një shpirt që nxë gjithë hallet e popullit, me një shpirt aq sa të brishtë dhe naiv, po aq i hekurt dhe “rebel” ndaj padrejtësive. “Përse më përzgjodhi zoti poete?/ Të përballoj dhembjen që ndjej në shpirt/ Gjithë dhembjet e njerëzve i thith me etje/ Në vargje poezie ua kthej në dritë…”
Dhe Petro Marko, jo vetëm e imagjinonte intervistën me veten, ai i hidhte në letër që brezat të merrnin në dorë librin nga më të arrirët e kohëve “Intervistë me Vetveten” , intervistë që njeriu e bën për të shkarkuar peshën e rëndë të dhembjeve të popullit të tij, të krahinës së tij, ku dhe gurët e drurët kanë folur shqip, dhe valët e detit këndojnë labçe, dhe plisat po ti shtrydhësh kullojnë gjakun e të parëve për liri…
Vrasja më e dhimbshme për një krijues është ta ndalosh të shkruajë, të derdhë atë që i vlon në shpirt, se atëherë ai kthehet në një vullkan që ndizet nga brenda dhe llava përplaset në muret e shpirtit e kthehet përsëri në shkulin e pandalshëm të muzës, por a ka më të tmerrshme se t’i fikësh gazin e librit, gaz që ngjason me kënaqësinë e nënë pas lindjes që merr foshnjën në prehër? Unë që jam nënë dhe shkrimtare që i kam përjetuar edhe ndalimin, edhe lindjen, edhe gazin e librit, nuk jam në gjendje ta përshkruaj lumturinë e krijuesit kur merr në dorë librin e tij pasi del nga botimi e kush mund ta mendojë helmin e rrëmbimit të këtij gazi prej ndalimit pa mëshirë nga ata që kishin rritur shtatin e karrierës së tyre me frymën e “shenjtë” të Partisë, ashtu siç e rrëmben vdekja foshnjën nënës lehone. Këto ka përjetuar Petro Marko pas botimit të librit “Një emër në katër rrugë”, ku e lejuan të botohej dhe në mes të gazit familjar, u ndalua me urdhër nga… bile u vendos që të paguheshin dhe shpenzimet e Shtëpisë Botuese, për të cilën iu desh të shiste sendet e çmuara të familjes. Më pas u përjashtua dhe nga Lidhja e Shkrimtarëve.
Me Petro Markon është lozur si macja me miun, ku e lejonin të botonte, ku e bllokonin e kjo u bë e zakonshme për krijimtarinë e tij dhe jeta e tij u përfshi nga një klimë e paqëndrueshme, ku sapo nxirrte kokën dielli, fillonin vetëtimat dhe bubullimat me rrebesh dhe stuhi, të cilat e mësuan me durimin e së keqes, por kurrë nuk i vranë shpirtin e pushtuar me dëshirë për të shkruar.
Petro Marko, mbetet shkrimtari modern i kohës diktatoriale, vepra e tij do jetë vepër për gjithë brezat që do vijnë, se kurrë nuk u bë shërbëtore e politikave, por misionare e popullit për ta parë jetën ashtu siç na vjen, krejt natyrale, siç edhe vinte gjithë krijimtaria e tij në natyralizmin e vet.
Petro Marko, autor i rreth 20 veprave dhe me tituj mirënjohje si: “Mjeshtër i Madh i Punës”, “Penda e Artë”, “Qytetar Nderi i Vlorës” dhe urdhri “Nder i Kombit”, mbetet një luftëtar i paepur i lirisë dhe një figurë e rëndësishme për letërsinë shqiptare dhe një shëmbëlltyrë e qëndresës përballë diktaturës komuniste, ai ishte modern, se s’mund të ishte ndryshe, se ishte vetvetja.
E paharruar qoftë jeta dhe vepra e tij!
LUM AI PËR EMRIN DHE VEPRAT QË NA I LA
Shkruan;Shaban CAKOLLLI/
Ibrahim Ibishi iku për të mbetur i pavdekshëm. Ai shkoi shumë herët, por do të rrojë gjatë. Ai ka mbetur në poezi,prozë,në ese,romane,publicistikë në kujtesën e gjeneratave të cilat i mësoj dhe edukoj,në kujtesen e artdashësve, në themele të palëkundura. Jeta është një betejë për të mbijetuar,një sfidë kohërash ku njeriu rrëpatet për të bërë vepra,madje jeta është si hije,një ditë përendon,jeta është luftë për të arrirë suksese,nisemi me jetën e udhëtojmë gjithnjë me vdekjen,proces i dhimbshëm por i pashmangshëm.Njeriu në jetë nuk kënaqet me të arriturat në jetën e tij,gjëthnjë synojmë majat dhe një ditë ngecim në mes të rrugëtimit.Njerëzit nuk janë asnjë të njejtë as nga pamja,as nga veprat,dikush arrinë më shumë,dikush më pak,dikush nuk arrinë asgjë,fundja pas jetës të gjithë kemi të pashmangshme vdekjen.Askush nuk e din kohën kur ajo do të na gjejë,po të e dinim të gjithë do të pregatiteshim,por vdekja gjithnjë na zë të papregaditur.Jeta ikën si fluskat,dikush vdes pa bërë vepra ose le vepra të shëmtuara,të tillët ose harrohen brenda pak kohësh,ose nëpër breza flitet për veprat e tij të shëmtuara.Disa pas shkuarëjes në botën tjetër lënë vepra të cilat mbesin në kujtesë gjithmonë,me veprat e tyre mësohemi dhe krenohemi.Të tillët janë të pavdekshëm,ata rrojnë në kujtesën e brezave me veprat e tyre madhështore.I tillë dhe i pavdekshëm mbetet Ibrahim Ibishi,i mbajtur mend për veprimtarë kombëtarë,mik,shkrimtar,poet,
Te Ibrahimi, kemi kujtime jo vetëm ne që e njohëm e bashkëpunuam me te,, kan të gjithë nga pak. Kemi se, në të gjithë veprën e tij ai ngjizi në letërsinë tonë,diturinë e arsimin,në shpirtin e popullit të tij, e ngriti si piketa të ndërgjegjes së tij kombëtare në të gjithë tokën mëmë, la vepra që na bën ta kujtojmë përgjithmonë.
Ibrahim Ibishi,aq sa i madh ishte si shkrimtarë e mësues, po i tillë qe si njeri. Fisnik dhe human, burrë kuvendi, i urtë dhe i mençur. Ai kishte kulturë se studjoi dhe e thelloi vet..
Ibra me veprën e tij krijoi vetë shkollë, një koleksion veprash që kanë vlerën e një Akademie që meriton të quhet “Krijues i mirëfilltë” pasi ajo ka vlerat e traditave më të shquara si dhe vizionet e reja të kohës. . Miqtë e tjerë ishin nga të gjithë moshat, krijuesitt, të artit, të anë e kënd trojeve shqiptare e më gjërë.
Ibrahim Ibishin e deshën se ishte për t’u dashur. Lum ai që la këtë emër!Ibrahim Ibishi ishte atdhedashës,mësues i cili disa herë u shpall si mësuesi më i mirë i Kosovës.
Biografia
Me profesion ishte mësimdhënës i Gjuhës shqipe dhe letërsisë dhe mësues klasor. Përpos profesionit të mësimdhënësit ai kishte afinitet për krijimtari letrare në zhanre të ndryshme letrare. Romani “ Shtjella e vetmisë “, që botoi SHB “ Rilindja “, në vitin 2000, nga SHSH të Kosovës u shpall libri më i mirë i botuar në prozë.
Ibishi kishte bashkëpunuar me shumë revista, gazeta e mediume të shikuara, si: “Bota e re“, “Zëri i rinisë“ (më vonë “Zëri“), “Rilindja“ (më vonë “Bujku“), “Pionieri “, “Fjala “, “ Jeta e Re “, “ GEP – i “, “ Kosovarja “, “ Shkëndija “, “ Bota sot “, “Koha ditore “, “ Ylliria Post “, “ Lajm “, “ RTK “, “ Nositi “, Dardanë “, Jehona “ e Bujanocit, “ Kalendari letrar “, “ Verbi “ e ndonjë tjetër.
Vdiq në Prishtinë, më 25 nëntor 2010.
Veprat
Poezi
“ Varr në qiell “, 1995
“ Kaçurrelja që vrapon pas erës “ 2004
“ Baladë shiu “, 2008
Prozë
“ Shiu për kërpudha “, 1995
Korbat mbi muranë “, 1996
“ Shtjella e vetmisë “, 20 00 roman
“ Trëndafil në varrezë “, 2000 roman
“ Njerëzit e vjeshtës … “,
IBRAHIM IBISHI-DUA TË JESH HËNË POETI
DUA TË JESH HËNË POETI
Dua
Të jesh hënë poeti
Zjarr dhe qetësi
Në të njëjtën kohë
Dhe dramë e këngë
Të jesh kur ke vetmi
Dua
Të jesh zog perëndie
Që fluturon qiellit tim
Dhe gjëmë e këngë të jesh
Një ditë kur t’ikin ëndrrat
Të kthehesh të tregosh
Se je hënë poeti
Me kurorë xhevahiri – mbretëreshë
Dua
Zog i këtij qielli të jesh
Me plot shpresë në cicërrimë
Fashë drite e zvërdheme
Të shkëlqesh
Tek lëshohesh mbi dritaren time
Në mesnatë
Hënë dhe zjarr poeti
Të shkëlqesh e të jesh
ROMANCË PËR TY DHE MËNGJESIN ME SHI
Nga veranda e Agoras
Përjetoj përpëlitjen e shiut
Mbi gjethurinë e blinit
Dhe flokun tënd
Të ngatërruar me copat e gjumit
E shoh të gështenjtë të përgjumur
( Nëse do të jesh i lumtur thonë
Si ajo një përrallë për të dashuren
Që ende fle e patrazuar
Në shtrat princeshe
Dhe vrojto detin e mërzitur
Nga puthjet e pikëlave të imta
E kaçurrelat e saj
Merri në gishtërinjt që të dridhen
Dridhen
Dridhen )
Prej këndej mundohem të të gjej
Në një bredhëritje të përhanshme
Dhomave të pallatit përballë
E nuk të gjej nuk të gjej
E nuk të shoh nuk të shoh nuk të shoh
E patjetër diku je ti
E unë dëshiroj të të shoh të të shoh
Kaçurrelat t’i përkëdhel nëpër shi
Nëpër shi nëpër shi
PRIT NJË HERË SA T’DEL VASHënë o hënë hënë hirushe
Në mesnatë prit e prit
Vonë kur ëndrra psherëtinë
Prit sa t’del vasha n’dritare
Sa t’del djali me violinë
Rri mbi kopshtin e përgjumur
Plot aromë jorgovani
L’sho fenerin në çardak
Puqi buzët engjëllore
Shfryje afshin mbi zambak
E dikur në fund të ëndrrës
Fshihe syrin në buzë mali
Hije e verdhë sa t’zgjatë nata
N’zemër t’djalit lulja e jetës
Trëndafil me gjemba ari
DIMËR SHIGJETARËSH
Nga mansarda që nuk e kam
Thith cigaren
Pastaj me tymin nëpër pullaze hidhem
Si galat kur krrokasin n’acar
E poshtë nipi në dhomën e prindërve
Kërkon diçka që emrin ende nuk ia di
Qan nga i’here
Me gjuhën time që s’e mbaj në mend
Sikur më thotë: gjysh unë e ti u lindëm sivjet
Pak ditë para vitit të ri
Në dhjetorin e ardhshëm
Do të mbushim një shekull të zbrazët
Ndërsa unë përkëdhel mjekrën
Dhe me tymin e cigares udhëtoj
Hidhem nëpër ëndrra si bandill i vetmuar
Herë qaj si Erjoni
Herë si galat krrokat mbi pullaze
Në këtë dimër shigjetarësh
Një shekull nis e nuk mbaron kurrë
KUR TI FLE
Fle fle fle
Fle fle fle
Ti tashti fle
Fle fle fle
Dhe një nënqeshje në cep buze
Të miklon ëndërrën e pafund
E tashti ti fle
Fle e fle e fle
Unë engjëlli mbrojtës jam
I flokut të shkujdesur
Që ëndërron
E tashti ti fle
ËNDËRR NË BREG LUMI
Ti je romancë e lehtë
Që rrëshqet mbi valët e bardha
Në ditë vere me shi blerosh
Në këngën e dehur
Ti je akord i dhembshëm
Që tingëllon me jehonë
Ti je kaçurrel mbi çerpik
Ti je flutur në shi
Ti je aromë portokalli
Ti je vesë mbi trëndafil
Ti je puhizë në krahë bilbili
Ti je violinë jevgu në ekstazë
Ti je shkumë e bardhë mbi valë deti
Ti je çdo gjë që është e bukur
Si ta zëmë
Diell i fërguar në vaj mandarine
Pas bjeshkës së fundit
Në horizont
Dhe shushurimë vale në mesditë
Ti je pulëbardhë përralle
Dhe sirenë flokëverdhë
Me trup peshku
Ti je çdo gjë që magjepsë
Ti je lamtumirë e ndjeshme
Që lëngon
Ti je ëndrra ime
Në breg lumi tek pushon
KËNGË PËR SHEMIN
Sot vendlindjen e pashë
Vëllaun tim me dhe tek e mbulon
E çka mund të bëja
Unë kundër vdekjes
E çka mund tu thosha nipërve
Për babanë e tyre
Me gjithë atë barrë dergje
Në bebëzat prej qelqi
U thashë: Do ta këput xhaxhai
Një copë qielli dhe do të vrapoj
Anembanë fushave me luledhembje
Deri në amshimin e dehur
Tapë do të bëhem me kupën e helmit
Akoma më i vetmuar do të kthehem
Tek ju
E ju, u thashë, do ta kërkoni shpëtimtarin
Në rrebesh shiu e breshëri do të hasni
Nëpër ortekët e fundit në skaj bote
Do ta kërkoni
Dhe do ta gjeni një ditë
Rrugës nëpër ëndrra somnabulësh
Kur të tjerët baba do t’u thërrasin
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
KTHIMI
Dhe ti erdhe një natë
Kur ëndërrën më kulloti
Njëbrirëshi i përrallës
Dhe më the se zogjtë fluturojnë
Vetëm në vjeshtë e pranverë
E unë ikjes desh i besova
Kur u nise të shtegtoje me djallin
Nëpër arat me luledielli
Dhe ti erdhe një natë
Kur shi i dashurisë po sitej
Mbi çerpikë
Ti erdhe një natë
Bredhjen time të lodhur të më kujtoje
Nëpër ëndrra të egra
Të më ktheje në shtëpi
Një ditë apo një natë
Ti erdhe
Dhe ta dish s’ka aspak rëndësi
Cila ditë apo natë rrinte zgjuar
Në fushën e verdhë të kalendarit
Dhe unë nuk të prita në dritare
Andej nga shtegtojnë zogjtë e mallëngjimit
Të prita aty prej nga je nisur
Mu në ëndrrën e përjetshme
DHE PËRSËRI IKJA
Çdo gjë që ikë
Nuk është erë shiu
As moshë e dergjur thinjash
Mund të mos jetë viktima
Me vrasësin në vrap pas saj
Ajo që ikë
Me shpirtin maje qime floku
Si erë a si përftim pikëllimi
Shumë leht ti mund të jesh
Ajo që ikë
Dhe dikush që lëngon
Në shtratin e dergjes – për ty
Mund të jem unë ai që të përcjell
Tek ikë me trenin e fundit
Se nuk mund të jesh pranverë
Që shkon e kthehet
Pastaj perdja bie si në teatër
Dhe ikja bëhet pastaj ikje gjigante
Përgjithmonë
IBRAHIM IBISHI-DUA TË JESH HËNË POETI
DUA TË JESH HËNË POETI
Dua
Të jesh hënë poeti
Zjarr dhe qetësi
Në të njëjtën kohë
Dhe dramë e këngë
Të jesh kur ke vetmi
Dua
Të jesh zog perëndie
Që fluturon qiellit tim
Dhe gjëmë e këngë të jesh
Një ditë kur t’ikin ëndrrat
Të kthehesh të tregosh
Se je hënë poeti
Me kurorë xhevahiri – mbretëreshë
Dua
Zog i këtij qielli të jesh
Me plot shpresë në cicërrimë
Fashë drite e zvërdheme
Të shkëlqesh
Tek lëshohesh mbi dritaren time
Në mesnatë
Hënë dhe zjarr poeti
Të shkëlqesh e të jesh
ROMANCË PËR TY DHE MËNGJESIN ME SHI
Nga veranda e Agoras
Përjetoj përpëlitjen e shiut
Mbi gjethurinë e blinit
Dhe flokun tënd
Të ngatërruar me copat e gjumit
E shoh të gështenjtë të përgjumur
( Nëse do të jesh i lumtur thonë
Sajo një përrallë për të dashuren
Që ende fle e patrazuar
Në shtrat princeshe
Dhe vrojto detin e mërzitur
Nga puthjet e pikëlave të imta
E kaçurrelat e saj
Merri në gishtërinjt që të dridhen
Dridhen
Dridhen )
Prej këndej mundohem të të gjej
Në një bredhëritje të përhanshme
Dhomave të pallatit përballë
E nuk të gjej nuk të gjej
E nuk të shoh nuk të shoh nuk të shoh
E patjetër diku je ti
E unë dëshiroj të të shoh të të shoh
Kaçurrelat t’i përkëdhel nëpër shi
Nëpër shi nëpër shi
PRIT NJË HERË SA T’DEL VASHA
Hënë o hënë hënë hirushe
Në mesnatë prit e prit
Vonë kur ëndrra psherëtinë
Prit sa t’del vasha n’dritare
Sa t’del djali me violinë
Rri mbi kopshtin e përgjumur
Plot aromë jorgovani
L’sho fenerin në çardak
Puqi buzët engjëllore
Shfryje afshin mbi zambak
E dikur në fund të ëndrrës
Fshihe syrin në buzë mali
Hije e verdhë sa t’zgjatë nata
N’zemër t’djalit lulja e jetës
Trëndafil me gjemba ari
DIMËR SHIGJETARËSH
Nga mansarda që nuk e kam
Thith cigaren
Pastaj me tymin nëpër pullaze hidhem
Si galat kur krrokasin n’acar
E poshtë nipi në dhomën e prindërve
Kërkon diçka që emrin ende nuk ia di
Qan nga i’here
Me gjuhën time që s’e mbaj në mend
Sikur më thotë: gjysh unë e ti u lindëm sivjet
Pak ditë para vitit të ri
Në dhjetorin e ardhshëm
Do të mbushim një shekull të zbrazët
Ndërsa unë përkëdhel mjekrën
Dhe me tymin e cigares udhëtoj
Hidhem nëpër ëndrra si bandill i vetmuar
Herë qaj si Erjoni
Herë si galat krrokat mbi pullaze
Në këtë dimër shigjetarësh
Një shekull nis e nuk mbaron kurrë
KUR TI FLE
Fle fle fle
Fle fle fle
Ti tashti fle
Fle fle fle
Dhe një nënqeshje në cep buze
Të miklon ëndërrën e pafund
E tashti ti fle
Fle e fle e fle
Unë engjëlli mbrojtës jam
I flokut të shkujdesur
Që ëndërron
E tashti ti fle
ËNDËRR NË BREG LUMI
Ti je romancë e lehtë
Që rrëshqet mbi valët e bardha
Në ditë vere me shi blerosh
Në këngën e dehur
Ti je akord i dhembshëm
Që tingëllon me jehonë
Ti je kaçurrel mbi çerpik
Ti je flutur në shi
Ti je aromë portokalli
Ti je vesë mbi trëndafil
Ti je puhizë në krahë bilbili
Ti je violinë jevgu në ekstazë
Ti je shkumë e bardhë mbi valë deti
Ti je çdo gjë që është e bukur
Si ta zëmë
Diell i fërguar në vaj mandarine
Pas bjeshkës së fundit
Në horizont
Dhe shushurimë vale në mesditë
Ti je pulëbardhë përralle
Dhe sirenë flokëverdhë
Me trup peshku
Ti je çdo gjë që magjepsë
Ti je lamtumirë e ndjeshme
Që lëngon
Ti je ëndrra ime
Në breg lumi tek pushon
KËNGË PËR SHEMIN
Sot vendlindjen e pashë
Vëllaun tim me dhe tek e mbulon
E çka mund të bëja
Unë kundër vdekjes
E çka mund tu thosha nipërve
Për babanë e tyre
Me gjithë atë barrë dergje
Në bebëzat prej qelqi
U thashë: Do ta këput xhaxhai
Një copë qielli dhe do të vrapoj
Anembanë fushave me luledhembje
Deri në amshimin e dehur
Tapë do të bëhem me kupën e helmit
Akoma më i vetmuar do të kthehem
Tek ju
E ju, u thashë, do ta kërkoni shpëtimtarin
Në rrebesh shiu e breshëri do të hasni
Nëpër ortekët e fundit në skaj bote
Do ta kërkoni
Dhe do ta gjeni një ditë
Rrugës nëpër ëndrra somnabulësh
Kur të tjerët baba do t’u thërrasin
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
PËRTEJ MASKE
Ata që na i futën thikat
Na i dhuruan edhe maskat
Dhe ne ta zëmë frymën tonë i vumë
Kur na i dërguan këto lodra ferri
Të fshihemi bukur na mësuan
E kur të dalim nga terri
Qyqe të bëhemi përgjithmonë
Kur e vë maskën në fytyrë
Ti e do një tjetër emër
Një tjetër gjini lakmon
Dhe një liri që të tjerëve u mungon
KTHIMI
Dhe ti erdhe një natë
Kur ëndërrën më kulloti
Njëbrirëshi i përrallës
Dhe më the se zogjtë fluturojnë
Vetëm në vjeshtë e pranverë
E unë ikjes desh i besova
Kur u nise të shtegtoje me djallin
Nëpër arat me luledielli
Dhe ti erdhe një natë
Kur shi i dashurisë po sitej
Ne Foto: Ibrahim Ibishi, (16 dhjetor 1953, Kremenatë e Gallapit – 25 nëntor 2010, Prishtinë), poet, tregimtar, romansier dhe kritik letrar.
- « Previous Page
- 1
- …
- 815
- 816
- 817
- 818
- 819
- …
- 900
- Next Page »