---

---

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 19 Shkurt 2025

“Ilustrowana Republika” ka botuar, të shtunën e 10 marsit 1928, në faqen n°5, intervistën ekskluzive asokohe me Aleksandër Moisiun në Łódź të Polonisë, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Një artist me famë botërore në skenën e teatrit të qytetit Łódź.

Aleksandër Moisiu erdhi në Łódź për disa ditë.

Dje, në orën 7 të mëngjesit, ai erdhi drejtpërdrejt nga Berlini në qytetin tonë. —  Aleksandër Moisiu.

— Unë isha mbi oqean 8 ditë më parë — na thotë ai me një gjermanishte të butë dhe me theks gjatë provës së “Henri IV” — sapo jam kthyer — siç ndoshta e dini tashmë — nga Amerika, ku kam luajtur me grupin e Reinhardt-it.

— Pra — direkt nga Nowy Świat (Bota e Re) në Łódź ?

— Jo saktësisht, por — pothuajse… Unë u ndala në Hamburg për një paraqitje të Hamletit, pastaj pushova një natë në Berlin dhe ja ku po përmbush marrëveshjen me drejtorin Gorczyński…

Shkojmë në dhomën e zhveshjes dhe fillojmë bisedën aktuale. Moisiu është shumë llafazan, i gjallë, gazmor, në çdo fjalë që thotë, herë i theksuar nga një gjest, herë nga një shtrëngim i muskujve të fytyrës, shpalos temperamentin racor të një artisti të madh dhe të një jugori…

Sepse nga lindja është italian.

Megjithatë, kur ishte 17 vjeç, ai u largua nga vendlindja. E filloi karrierën e tij skenike në Gjermani, aty spikati përkrah të famshmit Reinhardt dhe u bë një nga aktorët më të mëdhenj të dramatikës bashkëkohore, i njohur si në Berlin ashtu edhe në Paris, në Londër, Romë dhe Nju Jork, kudo ku ka rryma të forta të jetës kulturore-artistike.

— Nuk është hera e parë që vini në Lodz. A mund t’ju pyes se çfarë përshtypje ju bën qyteti ynë ?

— Nuk mund t’ju them asgjë specifike për këtë… Zoti im — rreth një vit më parë isha këtu për disa orë — tani jam këtu që prej në mëngjes — çfarë mund të di për Łódź-in ? Trafiku — si kudo, shtëpi — si kudo… Teatri —

Këtu Moisiu ndalon dhe buzëqesh në mënyrë misterioze —

— … teatri është shumë i vogël për një teatër gjerman (Städtisches Theater) në një qytet kaq të madh… Dhe — jo shumë i madh…

Ne informojmë Moisiun se teatrot tanë “u dogjën” dhe se kjo ndërtesë është vetëm një lloj improvizimi deri në ndërtimin e një ndërtese të madhe monumentale.

— “Epo, po, mirë, atëherë është diçka tjetër…”, buzëqesh artisti i madh.

— Në Nju Jork, sigurisht, keni luajtur në një ndërtesë më madhështore —

— Po sigurisht… Kam qenë 3 muaj në Amerikë. Unë jam ende i mahnitur nga atmosfera e Botës së Re — der Neuen Welt… Ekipi i Reinhardt-it arriti sukses të jashtëzakonshëm atje…

—  pjesa e luanit e së cilës ndoshta duhet të transferohet në llogarinë tuaj … —  mbarojmë fjalinë —

— E luanit ? Nuk e di, duhet të jesh modest, por duhet ta pranosh me të vërtetën se kam fituar një popullaritet të jashtëzakonshëm mes amerikanëve… Kemi luajtur “Kufomën e gjallë” të Tolstoit, “Intrigën e dashurisë” të Schilleran-it, “Shërbëtorin e dy zotërinjve” të Goldoni-t, “Hamletin”. Suksesi më i madh ishte drama e Tolstoit, gazetat botuan kolona të tëra me kritika të hollësishme…

Nga ana tjetër, Moisiu fillon të bëhet entuziast për atmosferën liridashëse amerikane.

— E shikon, kur kthehesh në Evropë prej andej, e kupton se sa e ngushtë është në të vërtetë në këtë botë tonë të “vjetër”… Liri individuale atje, dhe pasaportë, vizë, kufi në çdo hap në Evropë… Atmosfera e punës dhe lirisë atje, dhe dallimet e titujve dhe statuseve këtu… Dhe kështu në çdo fushë…

— Këto dallime i ndjej me dhimbje, natyrisht, jo si politikan, që nuk jam, por si artist, sepse jam i vetëdijshëm dhe i bindur, i përvetësuar përmes dëshmitarëve okularë, se arti mund të zhvillohet vetëm në një atmosferë lirie…

— Unë njoh teatro nga e gjithë bota kulturore, kam dhënë shfaqje shumë herë — jo vetëm në Rusi (si në kohën cariste ashtu edhe në kohën bolshevike), në Francë, në Angli, kam vëzhguar ekzistencën dhe thelbin e teatrit kudo dhe besoj se në një të ardhme të afërt Amerika do ta kalojë Evropën, — si në çdo aspekt, edhe në zhvillimin e artit teatror… Teatri amerikan po merr rrugë krejtësisht të ndryshme dhe po merr vrull të çmendur…

— Po në Itali, në atdheun tuaj — si janë gjërat — e pyesim ?

Moisiu tund dorën me ngurrim,…

— Nuk besoni se Musolini do ta çojë lart artin italian ? e pyesim sërish.

— Musolini ? Një atmosferë e lirë u duhet njerëzve të punës dhe njerëzve të talentuar… Askush dhe asgjë nuk mund ta zëvendësojë atë…

***

Nis prova e aktit të dytë të “Henri IV”. Aty-këtu duhet të rakordosh tekstin e kopjes polake me atë gjermane, Moisiu dëgjon barrën e fjalëve polake, komunikon në frëngjisht me këtë apo atë partner — edhe një herë — po zhvillohet një punë e ethshme përgatitore për shfaqjen e jashtëzakonshme të së shtunës — një shfaqje në të cilën do të shohim një nga përfaqësuesit më të mëdhenj bashkëkohorë të artit dramatik.

Largohem nga zona e prapaskenës nën magjinë e ndikimit të bisedës me një artist të madh.

Remus

Milazim KRASNIQI/

A i di ndokush shkakun e vërtetë pse Hashim Thaçi, Jakup Krasniqi, Kadri Veseli e Rexhep Selimi janë në bangën e të akuzuarve në Gjykatën Speciale? Ka pasur e ka shumë supozime, hipoteza, qëndrime, konstatime lidhur me këtë temë, por as nuk ka qartësi e as koncensus për shkakun kryesor, pse pikërisht ata janë të akuzuar. Ka mundur të ishin të akuzuar mbase shumë të tjerë për krimet e supozuara, ose edhe të kryera nga pjesëtarë të UÇK-së. Ajo ka qenë luftë e armatosur dhe në luftë vriten e plagosen njerëz. Në një gjykatë që kërkon të vendos drejtësi, vihen në bangën e të akuzuarve ata që i kanë kryer krimet. Edhe në rastin e ushtrive të rregullta, me përparësi akuzohen kryesit e krimeve. Ndërsa në rastin e ushtrive që janë më shumë guerile, ajo është e vetmja mënyrë për të vënë drejtësi, pasi në ushtri të tilla nuk ka një strukturë hierarkike. Pra, mbetet pyetja: pse në rastin e UÇK-së, janë akuzuar drejtuesit politikë, e jo fjala vjen, kryesit lokalë të krimeve eventuale?

Bindja ime e thellë është se ka një shkak të vetëm: Hashim Thaçi, Jakup Krasniqi e Kadri Veseli, me gjasë edhe Rexhep Selimi bashkë me ta, kanë qenë personat kyç që e kanë prishë projektin për riintegrimin e Kosovës në Jugosllavi, ashtu siç ka qenë akordi në marrëveshjen e Ahtisarit e Çernomyrdinit me Millosheviqin dhe siç është inkorporuar edhe në rezolutën 1244 të KS të OKB-së. Kjo ka qenë linja absolute ndërmjet SHBA-së, BE-së dhe Rusisë. Kjo është tentuar të imponohej edhe në terren me UNMIK-un dhe KFOR-in në vitet e para. Disa nga njerëzit që kanë paraqitë pengesë ndaj këtij projekti, ose janë eliminuar politikisht, ose janë ndjekur nga drejtësia e UNMIK-ut, ose kanë vdekur. Ata që kanë mbijetuar politikisht, që nuk i ka arritë drejtësia e UNMIK-ut dhe nuk kanë vdekur, janë pikërisht Hashim Thaçi, Jakup Krasniqi, Kadri Veseli dhe Rexhep Selimi. Dy të parët (Hashim Thaçi si kryeministër dhe Jakup Krasniqi si kryetar i Kuvedit) kanë pasur rol vendimtar në shpalljen e pavarësisë së Kosovës më 17 shkurt 2008.

Këtu shtrohet një pyetje shumë e vështirë: pse edhe amerikanët e kanë shtyrë përpara dhe e kanë imponuar me presion themelimin e Gjykatës Speciale? Ka vetëm një shpjegim të logjikshëm: për të dalë të larë para rusëve, me arsyetimin se protagonistët e shpalljes së pavarësisë së Kosovës më 17 shkurt 2008 kanë përgjegjësinë e tyre indviduale. Pra, amerikanët nuk e kanë prishur marrëveshjen me rusët, po atë marrëveshje e kanë injoruar protagonistë vendas. Si rrjedhojë ata do të akuzohen në Gjykatën Speciale dhe do të nxirren nga skena politike, për të marrë rusët një satisfaksion. Të tjerat mandej janë teknikalitete. Pra, shkaku kryesor i akuzës ndaj tyre është shpallja prej tyre e pavarësisë së Kosovës në kundërshtim me akordin Ahtisari-Çernomyrdin-Millosheviq dhe me rezolutën 1244. Mbetet poashtu propozimi për pavarësinë e kushtëzuar në Planin Gjithëpërfshirës të Ahtisarit, kur dihej se Ahtisari në vitin 1999 ishte haptas dhe qartësisht kundër pavarësisë së Kosovës. E logjikshme duket se edhe atij iu imponuar ndryshimi i qëndrimit në favor të pavarësisë nga këmbëngultësia e politikës indipendentiste në terren, të akterëve të tipit të Hashim Thaçit, Jakup Krasniqit, po edhe Ibrahim Rugova e Fatmir Sejdiu. Në pamundësi që të pengohej pavarësia e Kosovës me çdo kusht, u imponua si pavarësi e kushëzuar, por më vonë u penalizuan protagonisttë kryesorë që e shpallen pavarësinë, përfshirë edhe ish president Fatmir Sejdiun.

Ajo që unë nuk mund as ta prognozoj me këtë rast është se si do të ndikojë verdikti i Gjykatës Speciale mbi shtetin tonë, më saktë mbi ekzistencën e tij. Këtë nuk mund as ta supozoj. Shpresa është se me Trampin në Shtëpinë e Bardhë nuk ka shans të rikthimit te akordi i vitit 1999. Por, me Trampin poashtu është e sigurt se statu quoja nuk mund të mbahet gjatë. Nuk mund ta dimë sot se a do të tentohet të zgjidhet problemi si krizë ndërmjet Kosovës e Serbisë, apo në një konstelacion më të gjerë të sigurisë europiane, përfshirë edhe rastin e Ukrainës. Për të përballuar gjithë sfidat e mundshme, na duhet një qeveri që e fiton besimin e SHBA-së dhe e dyta, na duhet Hashim Thaçi me shokët e tij në liri.

Nga Rafael Floqi/

Këtë Ditë të Presidentëve, mbani mend se çfarë mund të na mësojë George Washingtoni – edhe për Trumpin.

Dita e Presidentëve festohet të hënën e tretë të shkurtit. Edhe pse rrallëherë nderohet këto ditë pikërisht në shkurt. 22, datëlindja e tij aktuale, “Dita e Presidentëve” është zyrtarisht ende ditëlindja e Uashingtonit. Dhe kjo është plotësisht e drejtë dhe e duhur, pasi çdo amerikan duhet të nderojë me kënaqësi shefin tonë të parë ekzekutiv. Uashingtoni ishte një njeri për shekuj. I lindur si aristokrat i Virxhinias, ai kultivoi me kujdes virtytet e tij – vetëkontroll, moderim, qytetërim; forcat e tij fizike dhe morale – të bëhet prania më e admiruar së pari në 13 kolonitë, pastaj në kombin e ri. Si president, ai gjithashtu përcaktoi kursin e ardhshëm të vetë qeverisë amerikane. Ai e kuptoi se po krijonte precedentë që duhej të zgjasnin – edhe pse shumë nuk ishin dakord se çfarë forme të saktë duhet të merrte qeveria jonë. Ishte Uashingtoni ai që theksoi se Amerika ishte një republikë kur qortonte ata që donin një monarki ose një president të lartësuar.

Ndërsa kalojmë nëpër pasojat e një zgjedhjeje presidenciale të luftuar ashpër, është e rëndësishme të kujtojmë shembullin e Uashingtonit. Po, ai – dhe i gjithë brezi i Themeluesve – arriti madhështinë që asnjë nga pasardhësit e tyre nuk mund të shpresonte të arrinte. o është pjesërisht për shkak të cilësive të tij personale, pjesërisht të fermentimit historik që ai jetoi.

Por, siç na thotë biografi i tij Richard Brookhiser, “Jeta e tij ka ende fuqinë për të frymëzuar këdo që e studion atë.”

Dhe Presidenti Donald Trump ka ende shumë për të mësuar nga babai i vendit tonë.

Axhenda e Trump në shumë vende është dëshpërimisht e nevojshme, në të tjera e gabuar.

Në fjalimin e tij të lamtumirës, ​​Presidenti i parë i Shteteve të Bashkuara Xhorxh Uashington paralajmëroi se, “Fryma e cënimit tenton të konsolidojë fuqitë e të gjitha departamenteve në një, dhe kështu të krijojë çfarëdo forme qeverisjeje, një despotizëm të vërtetë”.

Ndërsa nderojmë Ditën e Presidentëve 2025, ne duhet të përballemi edhe me pasojat e një rrëmbimi të pushtetit të kryer nga miliarderi i pazgjedhur Elon Musk dhe fuqizuesi i tij Donald Trump ,thonë demokratët. Është më e rëndësishme se kurrë që ne njerëzit të bashkohemi për të mbrojtur shenjtërinë e lirive tona dhe të kërkojmë që të privilegjuarit të qeverisin në emrin tonë të respektojnë demokracinë tonë. Dhe pasqyrohen aq keq me këngë e qarje kalamajsh që u kanë marrë lodrat.

Kushtetuta jonë e Shteteve të Bashkuara është ndërtuar mbi parimin që tre degë të barabarta të qeverisë punojnë në emër të nesh, popullit – për të mbrojtur liritë tona dhe për të na mbështetur teksa punojmë për të ndërtuar komunitete të forta, të sigurta dhe të begata.

Sjellja e RFK Jr. në kabinet, për shembull, krijon një precedent të rrezikshëm dhe të dëmshëm për vendin. Është diçka që Uashingtoni nuk do ta kishte bërë kurrë: Ngritja e një makine të turbullt moralisht në një pozicion me fuqi të jashtëzakonshme. Ose të ndërmarrë lëvizjen e tij të rrezikshme për zgjidhjen e rezultateve për të hequr mbrojtjen për shtetarët si Mike Pompeo që vënë jetën e tyre në rrezik për të dhe vendin e tyre.

Dhe madje edhe kur Trump është i duhuri për meritat, ai priret drejt shumicës së sulmeve jo-Uashingtoniane. Merrni idenë e tij “Mar-a-Gaza”.

Në pamje të parë nuk është më fantastike sesa trojet standarde të “planeve të paqes në Lindjen e Mesme”, të tilla si të imagjinosh Autoritetin Palestinez dhe Mahmud Abbas në krye, ose që në njëfarë mënyre Hamasi mund të lihet të qeverisë.

Por, të shpallësh një ndryshim drastik të qëndrimit të politikës, me zero specifika, dhe qartësisht gjysmë të hapur, është në vetvete e rrezikshme.

Dhe maksimalizmi i lindur i propozimit sugjeron se pikëpamja e tij për presidencën është e ngjyrosur me idetë e perandorit. Kjo pengon më së shumti mësimin politik qendror që na ka lënë trashëgim Uashingtoni.

Trump është larg nga presidenti i parë që të kënaqet me ide të tilla.

Pas Uashingtonit dhe pjesës tjetër të brezit të tij, Amerika pa një varg presidentësh gjithnjë e më mediokër – një mediokritet i shpenguar nga pamja e mrekullueshme e pasardhësit të tij më të madh, Abraham Lincoln, dhe në të cilin zyra u fundos përsëri menjëherë pas vdekjes së tij.

Megjithatë, për çdo mbajtës posti të njëpasnjëshëm, pyetja mbetet e hapur: A do të bëni më të mirën tuaj për të qeverisur siç bënë ata burra të mëdhenj?

Apo do të lejoni që pakënaqësia e politikës së përditshme t’ju shtrëngojë?

Trump ka treguar disa prova se të paktën po përpiqet të bëjë të parën. Por gjithnjë në formën deklaratëve të Trump” duhet të dallojmë sinjalin nga zhurma.

Dëshmitari i tij me grusht të ngritur në këmbë në Butler; Kjo kërkonte guxim të vërtetë.

Ose tema qendrore e fushatës së tij kundër Harris, ideja se Amerika mund të hyjë nën politikat e duhura në një Epokë të Artë të re: Aty ka ambicie dhe seriozitet të thellë, me gjithë impulsivitetin e Trump. Kjo ambicie është përputhur me një vorbull aktiviteti të përqendruar dhe kryesisht efikas që nga dita 1 e mandatit të tij të dytë, që nuk tregon asnjë shenjë ngadalësimi.

Energjia dhe gjerësia e vizionit janë ato që i duhet Amerikës.

Ajo që Trump duhet të mësojë ende nga Uashingtoni është një dorë më e qëndrueshme, një shpirt më i qetë. Ne – së bashku me çdo amerikan me besim të mirë – po e mbështesim atë.

Alket Veliu/

Ikja në amshim e Profesor Shaban Muratit ka pllakosur në zi botën shqiptare, duke lënë pas një boshllëk të pamatshëm. Kombi Shqiptar humbi një prej mendjeve më të ndritura, një Ambasador të Madh. Ka ikur një njeri që ka lënë bosh vendin e tij si qytetar, si intelektual, si gazetar e si diplomat, që të detyronte ta ndiqje e ta respektoje. Kjo është një humbje e madhe që nuk mund të zëvëndësohet lehtë, jo vetëm për çështjen kombëtare, por edhe për mendimin e lirë.

Shaban Murarti është krenaria e kombit tonë, një ndër bijtë e tij më të rrallë, atdhetar dhe intelektual i shquar, figurë madhore poliedrike. Njeriu që bëri kaq shumë për atdheun e vet. Gjithë jetën punoi e luftoi që Shqipëria të bëhej si kombet e përparuara. Ndaj, me shumë të drejtë, është cilësuar si “ndërgjegja e shqiptarëve”, pasi ka ditur të sfidojë si askush, me veprat dhe opinionet e tij të shumta, duke dëshmuar shkëlqyeshëm se kombi është mbi partitë dhe jo partitë mbi kombin.

Se sa e deshi Shqipërinë, duket në veprat e tij të rralla, që janë një thesar për të gjithë brezat. Si drejtues i Fondacionit Çamëria ”Hasan Tahsini”, ku Prof. Shabani bënte pjesë si anëtar i bordit, e konsideroj veten me fat, që kam bashkëpunuar ngushtë për shumë vite me këtë Njeri të jashtëzakonshëm, mendimtar i pashoq, studiues i rrallë e skrupuloz, gazetar, publicist dhe diplomat i shquar, në botimin e librave, në promovime dhe aktivitete të ndryshme. Në shumë libra, të mbështetur edhe nga Fondacioni Çamëria ”Hasan Tahsini”, Shaban Murati, ka ndriçuar gjenezën dhe dinamikën diplomatike aktuale të një prej çështjeve më enigmatike të marrëdhënieve midis Shqipërisë dhe Greqisë, që mori emrin “Çështja e detit”.

Ndërsa përcaktimi i drejtë i një përkufizimi dhe i një qëndrimi adekuat për karakterin e vërtetë të çështjes çame është i një rëndësie kardinale.

Në një analizë dhe këndvështrim profesional, profesor Murati çështjen çame e ka përcaktuar si një çështje politike, që kërkon zgjidhje politike nga marrëdhëniet midis Shqipërisë dhe Greqisë.

Zgjidhja e saj, përcakton profesor Shaban Murati, kërkon kushtin “sine qua non” të hartimit shtetëror të një platforme diplomatike për çështjen çame. Diplomacisë dhe shtetit shqiptar u ka munguar kjo platformë për shkak të dobësive të drejtuesve të tyre, të cilët janë pajtuar me asimetrinë e marrëdhënieve midis dy vendeve. Platforma diplomatike kërkon që çështja çame të bëhet pjesë e pandarë dhe e vazhdueshme e të gjitha tratativave diplomatike midis dy shteteve.

𝐀𝐤𝐭𝐢𝐯𝐢𝐭𝐞𝐭𝐞𝐭 𝐞 𝐅𝐨𝐧𝐝𝐚𝐜𝐢𝐨𝐧𝐢𝐭 Ç𝐚𝐦ë𝐫𝐢𝐚 ‘𝐇𝐚𝐬𝐚𝐧 𝐓𝐚𝐡𝐬𝐢𝐧𝐢’ 𝟐𝟎𝟏𝟗 – 𝟐𝟎𝟐𝟒 në mbështetje të botimit dhe promovimit të veprave të Profesor Shaban Muratit:

• 𝐍ë𝐧𝐭𝐨𝐫 𝟐𝟎𝟐𝟏 – 𝐏𝐫𝐨𝐦𝐨𝐯𝐢𝐦𝐢 i 𝐝𝐲 𝐥𝐢𝐛𝐫𝐚𝐯𝐞 𝐭ë 𝐀𝐦𝐛𝐚𝐬𝐚𝐝𝐨𝐫 𝐒𝐡𝐚𝐛𝐚𝐧 𝐌𝐮𝐫𝐚𝐭𝐢𝐭, “𝐃𝐞𝐭𝐢 𝐦𝐢𝐝𝐢𝐬 𝐒𝐡𝐪𝐢𝐩ë𝐫𝐢𝐬ë 𝐝𝐡𝐞 𝐆𝐫𝐞𝐪𝐢𝐬ë” 𝐝𝐡𝐞 “𝐕𝐞𝐭ë𝐯𝐫𝐚𝐬𝐣𝐚 𝐝𝐢𝐩𝐥𝐨𝐦𝐚𝐭𝐢𝐤𝐞 𝐞 𝐊𝐨𝐬𝐨𝐯ë𝐬 𝐝𝐡𝐞 𝐒𝐡𝐪𝐢𝐩ë𝐫𝐢𝐬ë”, 𝐓𝐢𝐫𝐚𝐧ë.

Fondacioni ka patur kënaqësinë t’ë mundësojë edhe botimin e këtyre librave.

• 𝐃𝐡𝐣𝐞𝐭𝐨𝐫 𝟐𝟎𝟐𝟏, ‘𝐃𝐢𝐩𝐥𝐨𝐦𝐚𝐜𝐢𝐚 𝐞 𝐇𝐚𝐫𝐫𝐞𝐬ë𝐬’, 𝐏𝐫𝐢𝐬𝐡𝐭𝐢𝐧ë.

Promovimi i librave “Vetëvrasja politike e Shqipërisë dhe Kosovës” dhe “Deti mes Shqipërisë dhe Greqisë”, të Ambasador Shaban Muratit.

• 𝐃𝐡𝐣𝐞𝐭𝐨𝐫 𝟐𝟎𝟐𝟏, ‘𝐃𝐢𝐩𝐥𝐨𝐦𝐚𝐜𝐢𝐚 𝐞 𝐇𝐚𝐫𝐫𝐞𝐬ë𝐬’, 𝐓𝐞𝐭𝐨𝐯ë

Promovimi i librave “Vetëvrasja diplomatike e Shqipërisë dhe Kosovës” dhe “Deti mes Shqipërisë dhe Greqisë” të ambasador Shaban Muratit u zhvillua në ambjentet e Fakultetit të Drejtësisë, Universiteti Tetovë. Ballkani i hapur, shkëmbimi i territoreve Serbi-Kosovë, Çështja Çame dhe Çështja e detit ishin temat e diskutimeve të folësve, tema të cilat gjetën interesim të madh të audiencës së përbërë nga diplomatë, profesorë të fakultetit juridik dhe studentë të këtij fakulteti.

• 𝐓𝐞𝐭𝐨𝐫 𝟐𝟎𝟐𝟐 – 𝐏𝐫𝐨𝐦𝐨𝐯𝐢𝐦𝐢 i 𝐥𝐢𝐛𝐫𝐢𝐭 ‘𝐑𝐮𝐬ë𝐭 𝐩𝐨 𝐯𝐢𝐣𝐧ë’, 𝐒𝐡𝐚𝐛𝐚𝐧 𝐌𝐮𝐫𝐚𝐭𝐢, 𝐓𝐢𝐫𝐚𝐧ë.

“Rusët po vijnë” është një përmbledhje e analizave diplomatike për politikën e jashtme të Rusisë, duke nisur që nga agresioni i parë mbi Ukrainën në vitin 2014, botuar nën kujdesin e Fondacionit Çamëria ‘Hasan Tahsini’.

• 𝐐𝐞𝐫𝐬𝐡𝐨𝐫 𝟐𝟎𝟐𝟑 – 𝐏𝐫𝐨𝐦𝐨𝐯𝐨𝐡𝐞𝐭 𝐥𝐢𝐛𝐫𝐢 𝐢 𝐩𝐫𝐨𝐟. 𝐒𝐡𝐚𝐛𝐚𝐧 𝐌𝐮𝐫𝐚𝐭𝐢𝐭 “𝐀𝐧𝐭𝐢𝐭𝐚𝐛𝐮 𝐩ë𝐫 𝐟𝐢𝐥𝐨𝐳𝐨𝐟𝐢𝐧ë 𝐟𝐢𝐥𝐨𝐭𝐚𝐛𝐮 𝐬𝐡𝐪𝐢𝐩𝐭𝐚𝐫𝐞”, 𝐓𝐢𝐫𝐚𝐧ë.

Përpara dhjetra të ftuarve, intelektualë, studiues, shkrimtarë, gazetarë e veprimtarë kombëtarë e shoqërorë, u promovua në ambientet e Hotel Tirana, vepra e studiuesit dhe diplomatit të mirënjohur Shaban Muarti “Antitabu për filozofinë filotabu shqiptare”. Kjo vepër, mundësuar nga Fondacioni Çamëria “Hasan Tahsini”, përfaqëson një ngulmim intelektual për të trokitur dhe për të hapur dyert e rënda të tabuve të shumta shqiptare.

• 𝐍ë𝐧𝐭𝐨𝐫 𝟐𝟎𝟐𝟑 – 𝐏𝐫𝐨𝐦𝐨𝐯𝐢𝐦𝐢 i 𝐥𝐢𝐛𝐫𝐢𝐭 “𝐀𝐥𝐞𝐚𝐧𝐜𝐚 𝐞 𝐝𝐮𝐡𝐮𝐫 𝐒𝐡𝐪𝐢𝐩ë𝐫𝐢-𝐊𝐫𝐨𝐚𝐜𝐢”- 𝐒𝐡𝐚𝐛𝐚𝐧 𝐌𝐮𝐫𝐚𝐭𝐢, 𝐓𝐢𝐫𝐚𝐧ë.

“Aleanca e duhur Shqipëri-Kroaci” nga Ambasador Shaban Murati, është libri i parë dhe i vetëm nga një autor në Shqipëri për marrëdhëniet aktuale të Kroacisë me Shqipërinë dhe për politikën e jashtëme të Kroacisë në Ballkan nga pavarësia e saj deri më sot.

Në këtë aktivitetet, Fondacioni Çamëria “Hasan Tahsini”, i akordoi medaljen “Mik i Madh i Shqiptarëve” presidentit kroat në vitet 2000-2010 Sh.T.Z Stjepan Mesić.

• 𝐒𝐡𝐤𝐮𝐫𝐭 𝟐𝟎𝟐𝟒 – 𝐏𝐫𝐨𝐦𝐨𝐯𝐨𝐡𝐞𝐭 𝐥𝐢𝐛𝐫𝐢 𝐢 𝐫𝐢 𝐢 𝐏𝐫𝐨𝐟. 𝐒𝐡𝐚𝐛𝐚𝐧 𝐌𝐮𝐫𝐚𝐭𝐢𝐭 “𝐊𝐨𝐧𝐭𝐞𝐤𝐬𝐭𝐢 𝐫𝐚𝐣𝐨𝐧𝐚𝐥 𝐢 𝐚𝐥𝐞𝐚𝐧𝐜ë𝐬 𝐬𝐭𝐫𝐚𝐭𝐞𝐠𝐣𝐢𝐤𝐞 𝐒𝐡𝐪𝐢𝐩ë𝐫𝐢-𝐓𝐮𝐫𝐪𝐢”, 𝐓𝐢𝐫𝐚𝐧ë.

Në ambjentet e Hotel “Tirana Internacional”, në prani të dhjetra të pranishmëve, përfaqësues të trupit diplomatik, akademikë, profesorë, gazetarë, diplomatë dhe veprimtarë kombëtarë, u promovua më 21 shkurt, libri i Prof. Shaban Muratit “Konteksti rajonal i aleancës strategjike Shqipëri-Turqi”, botim i mbështetur nga Fondacioni Çamëria “Hasan Tahsini”, i cili ishte dhe organizator i këtij takimi.

Pofesor Shaban Murati ka lënë në dorëshkrim librin e tij më të fundit “Antitabu 3”, si dhe është duke u përgatitur një film dokumentar për jetën dhe veprën e tij, mbështetur nga Fondacioni Camëria “Hasan Tahsini”. U trashëgoftë në breza vepra dhe shembulli atdhetar i këtij personaliteti të ndritur. Prehu në paqen e përjetshme, Miku ynë i shtrenjtë!

Skender Karaqica/

Diaspora shqiptare në Amerikë tash e një shekull në krah të çështjes kombëtare, me një zë të fuqishëm para administratës amerikane në Washington, në kërkim të lirisë dhe pavarësisë së Kosovës. Mijëra burra e gra shqiptarë nga tërë hapësira etnike të Shqipërisë zyrtare dhe të Shqipërisë tjetër Kosovë, nuk u ndalën në veprimtaritë e shumëta kombëtare për të qendruar sa më afër kombit dhe atdheut shqiptar. Në shtetin e tokës së lirë, të vlerave sublime të demokracisë, ata gjetën frymën dhe dorën e përkrahjes nga administrata e shtetit amerikan (Kongresi dhe Senati) si dhe në fushën e diplomacisë, ku, siç dihet shteti mik i Amerikës e projektoi lirinë, pavarësinë dhe shtetndërtimin e Kosovës të ndarë nga orët e padrejtësive historike të shtetit serbo-jugosllav si pushtues qysh nga viti 1912-1999.

Dje në Çikago, në nderim të festës së pavarësisë, tashmë traditë kombëtare e kulturore,në qendrën “Richard J.Daley” u ngrit flamuri i Republikës së Kosovës dhe, përmes ngjyrave të dy flamujve të dy popujve miq të përjetshëm, është porosia nga Amerika: E gjithmonshme, pavarësia e Kosovës!

Për këto vite, shumë veprimtarë tashmë në amshim si Hydajet Bregu, Jusuf Azemi, Ajet Rushiti, Faik Ajroja, Qazim Ismaili, Tefik Ashiku, ishin të zëshmit në orët e para kombëtare të demonstratave në Çikago, Nju Jork e Washington në kërkim të lirisë dhe të pavarësisë së Kosovës si dhe të ndyshimeve të sistemit komunist në Shqipëri, në fushën e vlerave të demokracisë e të njeriut njeriut të lirë shqiptar. Në frymën e atdhedashurisë, veprimtari dhe ish normalisti i Normales së Elbasanit, Hydajet Bregu, i sistemuar nga profesor Ernest Koliqi për mësues të shkollës shqipe në Mitrovicë (Kosovë), në krah të tij mësuam se si duhet të bëhet atdheu, fryma e lirisë dhe shpirti i kombit për tokën dhe diellin shqiptar. Po ky burrë i pashoq në rrethet e veprimtarëve në Çikago, në fund të jetës e pati lënë testamentin prej 5 milion dollarësh për hapjen e shkollës apo të katedrës për gjuhën shqipe për brezat e rinj shqiptarë si dhe për të rinjët amerikanë.

Diaspora shqiptare në Çikago, nesër do të festojnë me programin kulturor të këngëtarës Remzije e Nexhat Osmani dhe, familjet shqiptare do të organizojnë takime e përgëzime për Republikën e Kosovës, për të afërmit e tyre në hapësirën e Shqipërisë Etnike.

E gjithmonshme, pavarësia e Kosovës!

Foto: Shoqata Dardania