Bujar Leskaj/

Në 17 gusht 1949, në Shpal të Mirditës dhe pikërisht në Qafën e Valmirit, komunistët në shenjë hakmarrjeje për vrasjen e Bardhok Bibës, kryen një masakër të vërtetë.

Në një gjyq të inskenuar u varën 4 dhe u pushkatuan 10 burra të pafajshëm, ndërsa 3 të tjerë vdiqën në burgjet komuniste. Ky krim, që u krye në prani të 2500 burrave e grave mirditore, u pasua me arrestimin dhe dënimin e 500 të tjerëve dhe internimi i 300 familjeve.

Kjo masakër (e drejtuar nga diktatori Enver Hoxha dhe krimineli Mehmet Shehu )u pasua nga një persekutim dhe gjenocid ndaj një krahine të tërë, që do të vazhdonte për 45 vite rresht.

Nderim përjetë martirëve antikomunistë!

Sot, 74 vite pas asaj masakre, ende kërkohet drejtësi!

TË VRARËT E MASARKËS SË VALMIRIT

Preng Ded Kola, Orosh, varet në litar.

Pjetër D. Vila, Kaçinar, varet në litar.

Dodë Mark Biba, Kthellë Epër, varet në litar

Pjetër Paloka, Kaçinar, varet në litar

Nikollë Bardhok Bajraktari, Rrëshen, pushkatohet.

Llesh Gjon Mëlyshi, Malaj, pushkatohet.

Nikoll Llesh Bajraktari, Orosh, pushkatohet.

Ndrecë Mark Ndoj, Kaçinar, pushkatohet.

Bardhok Dodë Gjini, Prosek, pushkatohet.

Gjok Gjin Kaçi, Bukmirë, pushkatohet.

Gjergj Beleshi, Kthellë Epër, vritet për të vëllanë, Dodën.

Ndoc Gjet Çupi, Blinisht, pushkatohet.

Preng Shkurt Nikolli, Orosh, pushkatohet.

Frrok Mata, Kaçinar, pushkatohet.

Në vitin 1993 nga Presidenti Sali Berisha, viktimat e kësaj masakre i ka shpallur “Martirë të Demokracisë”, ndërsa në vitin 2017 Presidenti Bujar Nishani u ka akorduar “Dekoratën e Artë të Shqiponjës”.

Prof. Xhelal Zejneli/

“Marrja e Shkodrës do të kishte një rëndësi të madhe morale dhe ekonomike. Kjo do të na mundësonte zbatimin e punimeve të mëdha hidroteknike dhe përfitimin e tokës pjellore për ta ushqyer Malin e Zi. Shqipëria veriore në kuadër të Jugosllavisë do t’i mundësonte Serbisë veriore dhe jugore lidhje të reja qarkullimi me Adriatikun. Me ndarjen e Shqipërisë do të eliminohej qendra tërheqëse për pakicën shqiptare në Kosovë, e cila në një situatë të re, do të asimilohej më lehtë. Eventualisht, neve do të na shtoheshin edhe 2 – 300.000 shqiptarë, por shumica e tyre janë katolikë, marrëdhëniet e të cilëve me shqiptarët myslimanë kurrë s’kanë qenë të mira. Edhe çështja e shpërnguljes së shqiptarëve myslimanë për në Turqi do të kryhej në rrethana të reja, për arsye se nuk do të kishte kurrfarë aksioni të fortë për parandalimin e saj.” – pjesë nga elaborati i Andriqit   

*   *   *

Shqiptarët në Kosovë kërkuan që veprat e Andriqit të shlyhen nga programi i mësimit të letërsisë. Elaborati antishqiptar i këtij nobelisti dhe ai i akademikut Vasa Çubrilloviq (1897-1990) kurrë s’janë publikuar në Serbi. Ato mbahen sekret. Janë turp i inteligjencies serbe dhe i politikës serbe. Asnjë akademik apo politikan serb nuk është distancuar prej tyre. Vlerësimi i këtij personi me çmimin “Nobel” e komprometon jurinë e këtij çmimi prestigjioz.   

*   *   *

  Andriqi, si nëpunës i lartë i Ministrisë së Punëve të Jashtme të Mbretërisë së Jugosllavisë, në vitet 1937-1939 ushtronte detyrën e zëvendësministrit të Punëve të Jashtme. Millan Stojadinoviqi në të njëjtën kohë ishte edhe kryeministër edhe ministër i Punëve të Jashtme. Andriqi, si diplomat karriere, ishte personi i parë i Ministrisë. Pas rënies së Stojadinoviqit nga pushteti, Andriqi u bë ambasador në Berlin. 

Konti Galeako Qano (Galeazzo Ciano, 1903-1944), ministër i Punëve të Jashtme i Musolinit, e vizitoi Jugosllavinë në janar të viti 1939. Bisedimet midis Qanos dhe Stojadinoviqit u zhvilluan në Beograd dhe në Beli. Në Beli u zhvilluan bisedime sekrete. Dhëndri i Musolinit, Qano, ofroi ndarjen e Shqipërisë.

Me kërkesën e Stojadinoviqit, u hartua elaborat zyrtar për çështjen shqiptare për përdorim intern në Ministri. Në faqen e parë të elaboratit shkruan: “Referat i z. Andriqit 30.I.1939”. Ky dokument ruhet në Arkivin e Serbisë – “Fondi i Millan Stojadinoviqit”, kutia 37. Teksti i këtij elaborati zyrtar për herë të parë u botua në “Revistë për historinë bashkëkohore”, në vitin 1977, IX, Nr. 2 (24), f. 77-89. Kryeredaktor i këtij botimi ka qenë historiani kroat Dr. Bogdan Krizman (1913-1994). Dokumenti është botuar me titullin “Elaborati i Dr. Ivo Andriqit për Shqipërinë, i vitit 1939”. 

Shkrimi i Andriqit u botua për së dyti në vitin 1988, në “Sveske”, Zadužbina Ive Andrića (Vepër bamirëse e Ivo Andriqit) Nr. 5.

Dokumenti merret me kronologjinë e rrethanave dhe të marrëdhënieve historike dhe ka 20.734 shenja shkronjash. Përmban 12 faqe të shtypura me makinë shkrimi. Teksti është shtypur me shkronja cirilike. Me faqen e parë që ndodhet në fillim të tekstit dhe ku është dhënë pasqyra e përmbajtjes, elaborati ka 13 faqe. Është i ndarë në dhjetë kapituj.  

 Shënim: Për Shqipërinë, Andriqi e përdor fjalën Arbanija, për shqiptarët ndërkaq – Arbanasi.

*   *   *

Më 18.06.1938 u mbajt në Venecie një mbledhje midis kryeministrit të Mbretërisë së Jugosllavisë, Millan Stojadinoviq dhe ministrit italian të Punëve të Jashtme Kontit Galeako Qano (Galeazzo Ciano). Në janar të viti 1939, Qano erdhi në Beograd. Me Stojadinoviqin zhvilluan bisedime sekrete. Vëmendje më të madhe në bisedime i kushtuan Shqipërisë. Me këtë rast, Stojadinoviqi i paraqiti Qanos dy zgjidhje të mundshme: 

1. Që mbretin Zog ta zëvendësojnë me ndonjë person “më të denjë” në fronin shqiptar;

2. Që Shqipëria të ndahet midis Italisë dhe Jugosllavisë. 

Mirëpo, derisa Stojadinoviqi fliste për ndarjen e Shqipërisë, Qano fliste për korrigjimin e kufirit ndaj Jugosllavisë.  

  Pasi Konti Qano u kthye në Itali, Stojadinoviqi kërkoi në Ministrinë e Punëve të Jashtme të Mbretërisë së Jugosllavisë, që t’i hartohen elaborate përkatëse për Shqipërinë dhe për çështjen e ndarjes së territorit shqiptar. Janë ruajtur dy elaborate interne  

– elaborati i punuar nga zyrtari i lartë i Ministrisë, Ivan Vukotiq, i datës 03.02.1939;   

– elaborati i Ivo Andriqit, i datës 30.01.1939. 

*   *   *

ELABORATI I ANDRIQIT  

I. LUFTA BALLKANIKE DHE SHQIPËRIA

Dalja e ushtrisë serbe në Adriatik – Sipas shtojcës sekrete të Marrëveshjes së aleancës midis Bullgarisë dhe Serbisë të datës 29 shkurt 1912, Serbisë i njihej e drejta për territoret turke të deriatëhershme në veri dhe në perëndim të malit Sharr. Lidhur me këtë dispozitë dhe duke synuar që vendit të tyre t’i sigurojnë dalje në det, më 15 nëntor 1912 trupat serbe arritën në Lezhë dhe hap pas hapi e zotëruan tërë Shqipërinë veriore, deri në Tiranë dhe Durrës. Më 15 nëntor 1912, në “Tajms” (The Times) të Londrës u publikua deklarata e Pashiqit ku ai thotë se Serbia e kërkon Durrësin me hinterland të konsiderueshëm. Revistë për historinë bashkëkohore të rëndësisë. Supozohej se Shqipëria nuk do të konsolidohet për shumë vite dhe se ne do të mundim ta forcojmë pozitën tonë në Shqipëri, Italinë ndërkaq, ta nxjerrin nga loja. Asnjëra nga këto parashikime mbi të cilat mbështetej politika jonë e pavarësisë së Shqipërisë, nuk u realizua. Përkundrazi, ndodhi krejt e kundërta. Shqipëria po konsolidohej dhe për arnautët tonë po bëhej qendër e irredentës. Italia ka shkelur në Ballkan dhe e mban jo vetëm Sazanin dhe nëpërmjet tij edhe kanalin e Otrantos, por e kontrollon tërë administratën në Shqipëri, civile dhe ushtarake. Ky është një fakt që nuk mund të shpërfillet dhe që nuk mund të kontestohet. Bazuar në sa më sipër është më se e qartë se interesi ynë është që Italia, në vend të krejt Shqipërisë, ta mbajë vetëm një pjesë të saj. Po të mos kishte arsye të tjera për ndarjen e Shqipërisë, do të mjaftonte vetëm kjo. 

“2) Me vetë pozitën e saj, Shqipëria – sipas Vukotiqit – paraqet pengesë për zhvillimin ekonomik të shtetit jugosllav, ndërsa me ndarjen e Shqipërisë, kufiri ynë tokësor do të zvogëlohej për rreth 300 km. 

3) Shteti dhe monarkia shqiptare janë qendër tërheqëse për një numër të konsiderueshëm shqiptarësh që jetojnë te ne përgjatë kufirit. Me zotërimin dhe bashkëngjitjen e Shqipërisë veriore do të vritej irredenta shqiptare, e rrezikshme për viset tona jugore. Elementi luftarak shqiptar në territorin tonë do të mbetej në lindje dhe në perëndim dhe do të asimilohej më lehtë.

4) Kurdo që flitej për ndarjen e Shqipërisë, kërkesat tona maksimale arrinin deri në luginën e lumit Shkumbin. Gjithsesi, vija Strugë-Librazhd-Elbasan-Durrës do t’i kënaqte plotësisht kërkesat tona. Në atë territor jetojnë rreth 400.000 myslimanë. “Ndarja e Shqipërisë dhe bashkëngjitja e viseve të saj verore dhe qendrore Mbretërisë sonë, do të kishte qenë sukses yni kombëtar i madh dhe realizim i aspiratave tona të natyrshme. Në atë pjesë të kufirit, do të përmirësohej pozita jonë strategjike. Do të arriheshin përfitime ekonomike të paçmueshme dhe me lidhje natyrore do të lidheshin dy rajone të rëndësishme, i Zetës dhe i Vardarit. Irredenta shqiptare dhe shteti shqiptar që ishte sajuar dhe ishte krijuar prej armiqve tanë – do të ishin likuiduar”.  

Prandaj Vukotiqi vjen në përfundim se duhet shfrytëzuar situatën e volitshme dhe me ndarjen e Shqipërisë të kryhej një vepër e madhe popullore.          

II. NDARJA E SFERAVE TË INTERESIT NË SHQIPËRI MIDIS SERBISË DHE GREQISË

Edhe pse nën trysninë e Fuqive të Mëdha, në radhë të parë Austrisë, u detyrua të tërhiqej nga Adriatiku dhe nga Shqipëria veriore, Serbia nuk e humb shpresën. Në deklaratën që është shtojcë sekrete e Marrëveshjes për aleancën midis Greqisë dhe Serbisë të datës 19 maj 1913, u ndanë sferat e interesit midis Greqisë dhe Serbisë në Shqipërinë autonome të sapoformuar. Territori që ndodhet në veri të grykës së lumit Seman në det, pastaj në rrjedhën e këtij lumi deri në grykën e Devollit, më pas në rrjedhën e Devollit deri në malin Kamne – i takojnë sferës  serbe të ndikimit. Pjesa jugore e Shqipërisë, deri te kjo vijë, i takon sferës greke të ndikimit. Në rast trazirash në Shqipëri, të dy vendet do të merreshin vesh për zotërimet e veta. Këto janë kërkesat maksimale që i kemi paraqitur në një dokument të shkruar ndaj Shqipërisë.   

III. PAKTI I LONDRËS DHE SHQIPËRIA

Pakti i Londrës i lidhur më 26 prill 1915 midis Francës, Britanisë së Madhe, Rusisë dhe Italisë lidhur me Shqipërinë i kishte dispozitat, si vijojnë: 

1) Në vërejtjen për nenin 5, thuhet: “Katër Fuqitë aleate, tokat e poshtëshënuara të Adriatikut do t’ua ndajnë Kroacisë, Serbisë dhe Malit të Zi: […] Në Adriatikun e poshtëm (në rajonet që u interesojnë Serbisë dhe Malit të Zi) tërë bregdetin prej kepit Planka deri te lumi Drin me portet e rëndësishme Split, Dubrovnik, Kotor, Tivar, Ulqin”.

2) Në nenin 6 thuhet: “Italia do ta marrë në pronësi të plotë Vlorën dhe ishullin e Sazanit.  Përveç kësaj edhe një territor mjaft të gjerë që nevojitet për mbrojtjen e tyre, d.m.th. pjesën ndërmjet lumit Vjosa në veri dhe në lindje, kurse në jug deri në Himarë”. 

  3) Në nenin 7 thuhet: “Po qe se do të formohet një shtet i vogël autonom dhe neutral i Shqipërisë, Italia nuk do t’i kundërvihet dëshirës së Francës, të Britanisë së Madhe dhe të Rusisë, që viset veriore dhe jugore të Shqipërisë të ndahen midis Malit të Zi, Serbisë dhe Greqisë”. 

Krijimi i Shqipërisë autonome – Mirëpo, më 20 dhjetor 1912, Konferenca e Ambasadorëve në Londër mori vendim për krijimin e Shqipërisë autonome, duke i dhënë Serbisë vetëm të drejtë për dalje tregtare në detin Adriatik. Po kjo konferencë, më 20 mars 1913 vendos që Shkodra t’i jepet Shqipërisë. Mali i Zi refuzoi ta pranojë vendimin e Fuqive të Mëdha; në këtë aspekt e mbështet Serbia e cila i dërgon trupat e veta për ta përforcuar rrethimin e Shkodrës. Fuqitë e mëdha (më 21 mars 1913) vendosën të kryejnë demonstrim detar. Në këtë demonstrim vetëm Rusia nuk mori pjesë. Kryqëzorët austro-hungarezë, anglezë, francezë, gjermanë dhe italianë, të grumbulluar afër Tivarit, i detyruan trupat serbe të tërhiqen nga pozicionet në Shkodër. 

Bllokada e bregdetit malazez – Më 20 prill 1913, Fuqitë e Mëdha shpallën bllokadën e brigjeve detare malazeze, por qeveria e Malit të Zi e vazhdon rrethimin e Shkodrës që kapitullon më 20 prill 1913. Megjithëkëtë, Mbreti Nikkollë u detyrua të lëshojë pe dhe më 4 maj 1913, në një telegram dërguar Ser Eduard Greit  (Sir Edward Grey, 1862-1933) e dorëzoi fatin e Shkodrës në duart e Fuqive të Mëdha. Pushtimi ndërkombëtar i Shkodrës zgjati prej datës 5 maj 1913 deri në fillim të luftës botërore. 

IV. SHQIPËRIA NË KONFERENCËN E PAQES

Pikëpamja e Fuqive të Mëdha – Në Konferencën e Paqes, fuqitë aleate (Franca, Britania e Madhe dhe Shtetet e Bashkuara të Amerikës) për veriun dhe lindjen e Shqipërisë i propozuan kufijtë që ishin përcaktuar në Konferencën e Londrës të vitit 1913; e njohin sovranitetin e plotë të Italisë ndaj Vlorës dhe ndaj prapavijës së nevojshme dhe i japin Italisë mandat për administrimin e shtetit të lirë shqiptar, nën kontrollin e Lidhjes së Kombeve (Memorandumi i datës 9 dhjetor 1919). 

Pikëpamja jonë – (Kundër mandatit të Italisë. Për Shqipëri të pavarur. Argumentet për korrigjimin e kufirit dhe për marrjen e Shkodrës dhe të Shqipërisë veriore) 

Në përgjigjen tonë të datës 8 janar 1920 ne i kemi hedhur poshtë propozimet për t’i dhënë Italisë mandat ndaj Shqipërisë, duke theksuar se kjo do të ishte përsëritje e rastit të Bosnjës dhe Hercegovinë. “Kjo zgjidhje, thuhet në përgjigjen tonë, do të krijonte në dobi të Italisë kufi ofensiv kundër shtetit tonë, i cili do të privohej nga mjetet për mbrojtje. Në një anë, kjo do të paraqiste epërsi ofensive, kurse në anën tjetër, nënshtrim strategjik të përkryer”. Ne kemi kërkuar, për shkaqe ekonomike dhe strategjike, të kryhet për ne korrigjimi i kufirit (në rrjedhën e mesme të Drinit, në Bunë dhe përkitazi me fiset Kliment dhe Kastrat) i caktuar nga  Konferenca e Londrës e viti 1913. Përpos këtij korrigjimi, delegacioni ynë ka deklaruar se zgjidhje më e mirë është sikur Shqipëria të bëhet shtet i pavarur në kufijtë e vitit 1913 dhe me administratë autonome. 

2) Në nenin 6 thuhet: “Italia do ta marrë në pronësi të plotë Vlorën, ishullin e Sazanit 

dhe përpos kësaj edhe një territor mjaft të gjerë që nevojitet për mbrojtjen e tyre, d.m.th. pjesën ndërmjet Vjosës në veri dhe në lindje, ndërsa në jug deri në Himarë”. 

            3) Në nenin 7 thuhet: “Po qe se ndodh formimi i një shteti të vogël autonom dhe neutral – Shqipërisë, Italia nuk do t’i kundërvihet dëshirës së Francës, të Britanisë së Madhe dhe të Rusisë që viset veriore dhe jugore të Shqipërisë të ndahen ndërmjet Malit të Zi, Serbisë dhe Greqisë”. Italia do të fitojë të drejtën të udhëheqë punët e jashtme të Shqipërisë. 

            Pra, qysh në vitin 1915, Fuqitë e Mëdha miratojnë parimin e ndarjes së Shqipërisë dhe e pranojnë se në Shqipëri i kanë interesat e veta Italia, Serbia dhe Greqia. Derisa këtyre dy vendeve ballkanike u jepet e drejta e korrigjimit të kufirit, Italisë i jepet Vlora si dhe protektorati ndaj Shqipërisë së cunguar. Po qe se kjo zgjidhje nuk do të pranohet apo po qe se pjesa jugore e Shqipërisë do t’u takonte shteteve të tjera, delegacioni ynë e ka kërkuar për ne pjesën veriore të Shqipërisë deri në Drin. “Shteti ynë gëzon të drejta të vjetra për këto vise”, thuhet në memorandumin tonë. Shkodra është ish-kryeqendër e sundimtarëve serbë. Populli ynë ka derdhur përrenj gjaku për Shkodrën, sidomos në luftën e viti 1913 që i kushtoi Serbisë mijëra ushtarë të saj, ndërsa malit të Zi – një të tretën e ushtrisë së saj. Për t’i plotësuar dëshirat e Fuqive të Mëdha, në vitin 1913 trupat serbe dhe malazeze u tërhoqën nga Shkodra dhe nga  Shqipëria veriore. Austria, duke mobilizuar ushtrinë, u kanos me luftë. Shkodra ka mundur t’i takojë Malit të Zi, sikur ai të ishte pajtuar që Llovqenin t’ia lëshonte Austrisë ose të kishte mbetur neutral. Por, Mali i Zi refuzoi t’ia lëshonte Austrisë këtë pozicion strategjik të rëndësishëm. Lugina e Drinit me Shkodrën përbën një tërësi gjeografike dhe ekonomike me Malin e Zi dhe me rajonet kufitare të Serbisë. Për Serbinë qendrore dhe për Malin e Zi, lugina e Drinit është e vetmja rrugë e drejtpërdrejtë dhe më e shkurtër për në Adriatik. Vija hekurudhore Danub-Adriatik duhet të kalojë nëpër luginën e Drinit. Konferenca e Ambasadorëve në Londër e vitit 1913 ia njohu Serbisë këtë të drejtë të daljes në det. Shkodra ka të bëjë edhe me çështjen e lumit Bunë, që ia çel rrugën natyrore tregtisë malazeze në det. Qysh sipas Marrëveshjes së Berlinit, Mali i Zi gëzon të drejtën e lundrimit të lirë në Bunë. Pjesa më e madhe e liqenit të Shkodrës i takon Malit të Zi. Për shkak të pakujdesisë turke, tokat më të mira malazeze ende ndodhen të përmbytura nga ujërat e liqenit të Shkodrës. Për këtë arsye, shtetit tonë më së shumti i intereson rregullimi i Bunës dhe i Drinit jo vetëm për lundrimin në Bunë, por edhe për faktin se në këtë mënyrë do të thaheshin 12 deri 20.000 hektarë tokë më pjellore dhe po aq do të bonifikoheshin. Dy të tretat e kësaj toke i takojnë Malit të Zi.

              Pikëpamja italiane – (sipas Memorandumit të datës 10 janar 1920) 

              1) Italia kërkon nga Lidhja e Kombeve mandat për ta administruar shtetin e pavarur shqiptar.

              2) Kufijtë shqiptarë në veri dhe në lindje do të jenë ata që janë përcaktuar në Konferencën e Londrës. Kufiri jugor do të jetë objekt analize,

              3) Qyteti i Vlorës do t’i jepet Italisë në sovranitet të plotë me prapavijën e nevojshme për mbrojtjen e tij dhe për zhvillim ekonomik. Aleatët pajtohen që Shkodra dhe Shqipëria veriore t’i bashkëngjiten Jugosllavisë. Duke propozua një zgjidhje të përgjithshme të çështjes së Adriatikut, Klemanso, në cilësinë e kryetarit të Konferencës së Paqes, lidhur me dhënien e Rijekës Italisë, më 13 janar 1920 i thotë Pashiqit dhe Trumbiqit: “Kur SKS-ja ta ketë Shkodrën, Drinin dhe Shën Gjon Medonanin, do të ngjitet në maje të fuqisë së vet”.  Niti ishte pajtuar me këtë, me kusht që Italia ta mbante Vlorën por të kishte edhe  mandat mbi Shqipërinë.

V. PUSHTIM ITALIAN I SHQIPËRISË PAS LUFTËS DHE TËRHEQJA PËRFUNDIMTARE PAS DËSHTIMIT NË VLORË

               Pas mbarimit të luftës, në bazë të një vendimi ushtarak midis aleatëve, trupat italiane e pushtuan tërë territorin e Shqipërisë, madje edhe atë pjesë veriore që neve na ishte njohur në Paktin e Londrës. Vetëm Shkodra ka qenë nën pushtimin e përbashkët të trupave franceze dhe italiane. Për shkak të qëndrimit armiqësor që kishte marrë në atë kohë Italia ndaj shtetit të SKS-së, pushtimin ushtarak të Shqipërisë nga Italia ne e konsideruam si rrezikun më të madh për ekzistencën tonë. Midis nesh dhe Italisë, në terrenin shqiptar u ndërmor një luftë e ashpër. Për këtë arsye, italianët shtruan çështjen malazeze dhe maqedonase, si dhe idenë për Shqipëri të Madhe deri në Kaçanik. Kundër tyre, ne kemi zhvilluar, herë aksion sekret, herë aksion publik, duke e bërë për vete parinë shqiptare dhe duke përdorur idenë “e Shqipërisë së pavarur” dhe “Ballkani popujve të Ballkanit”.

                Përgjigjja jonë e fundit dërguar Konferencës së Paqes – Në përgjigjen tonë të fundit dërguar Konferencës së Paqes, datë 14 janar 1920, ne edhe më tej mbetëm në qëndrimin se zgjidhje më e mirë do të ishte që administrimi i Shqipërisë, në kufijtë e caktuar në vitin 1913, t’i besohet qeverisë autonome vendore, pa ingjerenca të cilësdo fuqie të huaj. Po qe se zgjidhja nuk do të pranohet dhe vendoset që pjesë të territorit shqiptar t’u jepet shteteve të tjera, delegacioni ynë kërkoi një pjesë të Shqipërisë veriore (duke ia bashkëngjitur kërkesës një hartë me kufirin e shënuar), së cilës i premtoi një regjim autonom. 

                Pikëpamja e të ndjerit Pashiq – Kur dukej si e sigurt se aleatët do t’i lejojnë Italisë të përforcohet në Shqipërinë qendrore, kryetari i delegacionit tonë – Pashiqi, kah fundi i viti 1919 e njoftoi qeverinë në Beograd se ka ardhur çasti që, të shtrënguar nga rrethanat, ta ndryshojmë politikën tonë ndaj Shqipërisë. Në atë letër thuhet: “Duke qenë se për shkak të depërtimit të Italisë dhe mbështetjes së saj nga Fuqitë, në Shqipëri ne nuk mundemi ta vendosim gjendjen që ka qenë para evakuimit të ushtrisë sonë dhe shtetit të parë të Esad pashës; Fuqitë duan ta zbatojnë Marrëveshjen e Londrës ndaj nuk do të ketë Shqipëri siç e kemi mbrojtur ne;  aleatët do t’ia japin Italisë Vlorën me hinterland dhe me protektorat ndaj një pjese të Shqipërisë. Në rrethana të tilla, ne duhet të kërkojmë kufij të tjerë dhe më të mirë ndaj territoreve të Shqipërisë që do të bien nën protektoratin italian. Minimumi që do të marrim prej aleatëve është kjo: kufiri përgjatë Drinit të Zi deri në grykën e Drinit të Bardhë, e prej aty, me Drinin e madh deri në det. Prandaj duhet të kërkojmë maksimumin në mënyrë që Italia të fitojë sa më pak territor. Ky maksimum i pretendimeve tona do të kishte qenë: lumi Mat deri te burimi i tij dhe prej aty drejt lindjes deri te Drini i Zi. Pra, Mati dhe Drini do të ishin kufijtë ndaj protektoratit italian”.  

VI. SHQIPËRIA PARA KONFERENCËS SË AMBASADORËVE

              Duke qenë se me evakuimin e Shqipërisë prej trupave italiane do të pastrohej situata në terren, në nëntor të vitit 1921 Konferenca e Ambasadorëve do të mundë të merrte vendim për njohjen e Shqipërisë si shtet të pavarur dhe sovran. Në vend të premtimeve të mëhershme, përkatësisht Vlorës dhe mandatit ndaj Shqipërisë, Fuqitë e Mëdha ia kanë njohur Italisë vetëm interesin special të sa për ruajtjen e pavarësisë së Shqipërisë. Shqipëria ka hyrë edhe në Lidhjen e Kombeve, me shpresë se një gjë e tillë akoma më shumë do ta sigurojë pavarësinë e saj. Para Konferencës së Ambasadorëve edhe njëherë më kot u përpoqëm ta fitojmë korrigjimin e kufirit kah Shkodra dhe kah Drini, duke i theksuar për Shkodrën arsyet historike, ndërsa për Drinin – arsyet ekonomike dhe arsyet e qarkullimit. Eksperti francez në Konferencë, Larosh, kështu na ngushëllonte: “Qeveria mbretërore ka gabuar që nuk e ka pranuar atëherë propozimin francez për ndarjen e Shqipërisë. Pashiqi ishte pajtuar me këtë, por qeveria në Beograd e refuzoi një gjë të tillë”. Me fjalë të tjera, për të mos i lëshuar italianët në Vlorë, ne u detyruam të heqim dorë nga Shkodra dhe nga kufiri deri në Drin. Duke qenë se ne gjithmonë e kemi përfaqësuar idenë e pandashmërisë së territorit shqiptar, siç është caktuar ai në vitin 1913, si dhe atë të pavarësisë së Shqipërisë, do të mundë të supozohej se kjo zgjidhje e Konferencës së Ambasadorëve, ishte e kënaqshme për ne. Mirëpo, këtu kemi të bëjmë me diçka tjetër. Vështirësitë në marrëdhëniet tona me Shqipërinë dhe në marrëdhëniet tona me Italinë për shkak të Shqipërisë vazhdojnë të shtohen, përkundër shpalljes së Shqipërisë shtet i pavarur dhe anëtare e Lidhjes së Kombeve. 

Republika e Mirditës – Derisa Konferenca e Ambasadorëve vendoste për kufijtë e Shqipërisë dhe për organizimin e pavarësisë së saj, në gjysmën e viti 1921, me parinë e Mirditës ne kemi nënshkruar marrëveshje bashkëpunimi. Ishte parashikuar krijimi i shtetit të lirë të Mirditës, të cilin do ta mbronin forcat ushtarake të SKS-së dhe interesat e të cilit në botën e jashtme do t’i përfaqësonte qeveria në Beograd. Qeveria në Tiranë e shoi këtë lëvizje, ndërsa ne u fajësuam dhe u dënuam para Lidhjes së Kombeve.      

Pakënaqësia e popullatës shqiptare, të cilën edhe ne e kemi mbështetur, i detyroi italianët që në fillim të viti 1920 t’i tërheqin trupat e veta nga brendia e Shqipërisë dhe të qëndrojnë vetëm rreth Vlorës, nga ku, në qershor të po atij viti, po ashtu u detyruan të tërhiqen, duke lidhur me qeverinë e Tiranës një marrëveshje për evakuimin nga tërë territori shqiptar, me përjashtim të ishullit të Sazanit. Pra, evakuimi nga Shqipëria ndodhi për shkak të qëndresës së organizuar të shqiptarëve, por nuk duhet shpërfillur faktin se Italia në atë kohë, politikisht dhe ushtarakisht ka qenë tejet e dobët. Edhe sot ka shqiptarë që mendojnë se do të mundë t’i dëbonin italianët nga Shqipëria, kur të donin. Ky vetëbesim është fatal për ata, për arsye se nuk janë duke e parë se Italia fashiste e sotme nuk është ajo e vitit 1920, nën qeveritë parlamentare të Nitit, Gjolitit dhe Faktes.  

VII. PAKTI I ROMËS, PASHIQI, MUSOLINI DHE SHQIPËRIA

                Pakti i Romës i janarit të vitit 1924, me frymën e vet ia imponoi edhe Romës edhe Beogradit respektimin e pavarësisë dhe parimin e mosndërhyrjes në punët e brendshme të Shqipërisë, si dhe njoftimin e ndërsjellë lidhur me ngjarjet në Shqipëri. Mirëpo kjo nuk ishte pengesë që qeveria italiane, në qershor të viti 1924 ta ndihmonte Fan Nolin për t’u rebeluar kundër Ahmet Zogut; nuk ishte pengesë as për qeverinë tonë që në dhjetor të po atij viti t’i mundësonte Ahmet Zogut të hyjë në Shqipëri nga territori ynë dhe ta marrë pushtetin. As Roma as Beogradi nuk kanë mundur t’u bëjnë ballë intrigave dhe kërkesave të “miqve” të tyre shqiptarë, të cilët kërkonin ndihmë për të ruajtur pushtetin apo për të ardhur në pushtet, duke premtuar besnikëri dhe bashkëpunim, ndërsa e ndërronin orientimin pa nguruar fare. .     

VIII. PAKTI I TIRANËS DHE GJENDJA QË KRIJOI AI

I ndjeri Pashiq, duke u dhënë udhëzime përfaqësuesve tanë për punën në Shqipëri, u thoshte: “Ne duam një Shqipëri të pavarur, por një Shqipëri të dobët dhe të parregulluar”. Koha tregoi se kjo nuk ishte e mundur të qëndronte. Një Shqipëri e dobët dhe e parregulluar patjetër të kërkonte ndihmë dhe mbrojtje aty ku ka mundur të gjejë. Regjimi që ka qenë i rrezikuar nga Italia na drejtohej neve, ndërsa ai të cilin ne donim ta rrëzonim, kërkonte mbrojtje nga Italia. Në vitin 1926, Shqipëria e dobët dhe e parregulluar kërkoi mbrojtjen dhe ndihmën e Italisë. Ahmet Zogu, së pari mori garanci për regjimin e vet dhe pastaj, në vitin 1927 u pajtua të lidhë aleancë ushtarake për 20 vjet, mori qindra milionë lira për punime publike, ekonomikisht dhe financiarisht Shqipërinë plotësisht ia nënshtroi Italisë, pranoi shumë instruktorë italianë. Me fjalë të tjera, u krijua një raport që i ngjante shumë atij protektorati kundër të cilit kemi luftuar në Konferencën e Paqes. Ajo që na ka rrezikuar më së shumti vitet e fundit nga Shqipëria, ka qenë organizimi ushtarak, fortifikimet ushtarake dhe aksionet irredentiste. Kudo kemi parë rrezik nga aksioni italian si dhe atë “kufirin ofensiv” kundër të cilit luftuam para aleatëve në Paris, kur propozonin që Italisë t’i jepej mandat në Shqipëri. Këtu është me interes të theksohet se vetëm ne kemi protestuar dhe kemi luftuar kundër penetrimit italian në Shqipëri dhe në Ballkan. Lidhur me sa më sipër, asnjë vend tjetër i Ballkanit nuk na ka mbështetur. Dy fuqitë detare mesdhetare, Franca dhe Anglia, nuk reaguan kundër mbylljes së detit Adriatik. Madje, Osten Çemberleni, në takimin me Musolinin në Livorno në vitin 1926, dha pëlqim për Paktin e Tiranës. Të gjithë përfaqësuesit francezë në Tiranë vazhdimisht i kanë dhënë këshilla Mbretit Zog të mos vijë në konflikt me italianët. 

IX. PAKTI I MIQËSISË MIDIS ITALISË DHE JUGOSLLAVISË I DATËS 25 MARS 1937

Italia dhe Jugosllavia, duke ndjekur ndaj njëra-tjetrës politikë miqësore mund të merren vesh për Shqipërinë mbi këtë bazë: Italia ka interes jetik në Vlorë, kjo pjesë e bregdetit shqiptar nuk duhet të rrezikohet prej nesh; ne duhet ta kuptojmë këtë interes dhe duhet ta respektojmë. Interes jetik i Jugosllavisë është të mos jetë e rrezikuar në kufirin ndaj Serbisë jugore, as ndaj Kosovës (të banuar me shqiptarë), as ndaj Shkodrës dhe Malit të Zi. Kësaj pa dyshim i është kushtuar kujdes kur në protokollin sekret, me paktin e miqësisë është parashikuar të pezullohet fortifikimi i mëtejmë në zonat e Librazhdit dhe të Milotit. Sa i përket aksionit ekonomiko-financiar në Shqipëri, ne për këtë nuk kemi mundësi dhe as që dëshirojmë të investojmë ndonjë farë shume mjetesh. Me fjalë të tjera, italianët mbeten pa konkurrencë dhe pa kundërshti nga ana jonë, kuptohet me kusht që të mbeten në kufijtë e detyrimit sekret të dytë që e kanë marrë përsipër ndaj nesh para dy vitesh, që nënkupton se në aspektin politik, ekonomik apo financiar nuk do të kërkojnë kurrfarë përfitimi special që do ta komprometonte drejtpërsëdrejti apo tërthorazi pavarësinë e shtetit shqiptar. Në këtë mënyrë, midis nesh dhe Italisë, pakti i miqësisë i datës 25 mars 1937 krijoi një “modus vivendi” të përballueshëm në terrenin shqiptar, në të cilin dikur kemi pasur zënka dhe dyshime të ndërsjella. Është çështje tjetër nëse ky armëpushim në Shqipëri do të mundë t’u bënte ballë sfidave të ndonjë situate më të rëndë dhe më të ndërlikuar në Detin Mesdhe apo në Ballkan.

X. RUAJTJA APO NDRYSHIMI I STATUS KUO-SË

Pavarësia e Shqipërisë është zvogëluar, por nuk është asgjësuar – Pavarësia e një vendi ndaj botës së jashtme gjithmonë është një nocion relativ. Varësisht nga rrethanat, pavarësia mund të jetë më e plotë apo e zvogëluar. Sot mund të thuhet se politika e brendshme dhe e jashtme e Shqipërisë është e pavarur nga Italia. Në bashkësinë ndërkombëtare ajo konsiderohet si shtet i pavarur. Në pikëpamje juridike ndërkombëtare, bregdeti shqiptar nuk është i Italisë, por është nën sovranitetin e një shteti ballkanik. Italia ende nuk ka hyrë në Ballkan. Ajo e ka pjesën sovrane të territorit të Zarës, por kjo nuk i ofron asaj mundësi për zhvillim të mëtejmë. Italia ka ndikim mbi Shqipërinë, por nuk ka liri aksioni si në territorin e vet. Shqiptarët e kundërshtojnë penetrimin e saj, i shkaktojnë vështirësi, e ngadalësojnë.

“Ballkani popujve të Ballkanit” – Politikë tradicionale e Serbisë është “Ballkani popujve të Ballkanit”. Ky parim është përdorur dikur në luftën kundër Perandorisë Otomane dhe Monarkisë Austro-Hungareze. Jugosllavia e ka përdorur atë me sukses kundër dispozitave të Paktit të Londrës i cili Italinë e fuste në Dalmaci dhe në Shqipëri. Në zbatimin e këtij parimi ne gjithmonë kemi parë garancinë më të mirë për paqe në Ballkan, për bashkëpunim midis popujve të Ballkanit, për zhvillimin normal të popujve të Ballkanit. Prania e një fuqie të madhe në Ballkan u hap rrugë intrigave dhe luftërave.

Ekspansioni i Italisë – A është e mundur që Italia, duke u bërë zot sovran i Shqipërisë jugore dhe qendrore, të mbetet vetëm në atë rrip bregdetar të ngushtë? Ne nuk i kemi besuar kësaj para 20 vjetëve, kur Fuqitë e Mëdha ia kanë ofruar Italisë Vlorën me hinterlandin (prapavijën – Xh. Z.). Kur Italia sot, në politikën e jashtme të saj manifeston një dinamizëm dhe guxim të theksuar, e kemi shumë më rëndë t’i besojmë kësaj. 

Një precedent i rrezikshëm – Zotërimi i një pjese të territorit ballkanik nga një Fuqi e Madhe jashtë-ballkanike, pa kurrfarë baze etnike, për të gjithë popujt e Ballkanit, pra edhe për ne, paraqet një precedent të rrezikshëm. Me pretendime të ngjashme, nga drejtime të tjera,  mund të paraqiten edhe Fuqi të Mëdha të tjera. Për ne është i rrezikshëm rasti i Italisë në Shqipëri ngase me Paktin e Londrës, për herë të parë Shqipëria jugore iu njoh Italisë; po kësaj Italie iu njoh edhe Dalmacia veriore. Precedenca për gjallërimin e dispozitave të Paktit të Londrës në një sektor të Ballkanit, i hap dyert edhe për ringjalljen e dispozitave të tjera.

Ndarja e Shqipërisë – Me rastin e vlerësimit të krejt kësaj çështjeje duhet pasur parasysh faktin që në çdo mënyrë t’i shmangemi një konflikti me Italinë, qoftë të hapur, qoftë mbyllur. Po ashtu duhet t’i shmangemi edhe mundësisë që Italia vetë ta pushtojë tërë Shqipërinë duke na rrezikuar ne në zonat tejet të ndjeshme, kah Boka e Kotorit dhe kah Kosova. Duke marrë parasysh krejt këtë që u tha më lart, për ne ndarja e Shqipërisë do të mundë të vinte parasysh vetëm si një e keqe e domosdoshme dhe e pashmangshme të cilës nuk mund t’i kundërvihemi dhe si një dëm i madh nga i cili duhet të përfitojmë aq sa është e mundur, d.m.th. prej dy të këqijave ta zgjedhim më të voglën.

Kompensimet tona – Këto kompensime ndodhen në materialin që është përpunuar para 20 vjetëve, kur shtrohej çështja e ndarjes së Shqipërisë. Maksimumi që kemi kërkuar atëherë është kufiri që do të shkonte me lumin e Matit dhe të Drinit të Zi dhe që do të na jepte neve sigurimin strategjik të Malit të Zi dhe të Kosovës. Po ashtu do të duhej patjetër t’i siguronim luginat e liqenit të Ohrit dhe ato të liqenit të Prespës, duke përfshirë Pogradecin dhe fshatrat sllave të Gollo Bërdos, si dhe ato midis Prespës dhe Korçës. Me këtë rast, marrja e Shkodrës do të kishte një rëndësi të madhe morale dhe ekonomike. Kjo do të na mundësonte zbatimin e punimeve të mëdha hidroteknike dhe përfitimin e tokës pjellore për ta ushqyer Malin e Zi. Shqipëria veriore në kuadër të Jugosllavisë do t’i mundësonte Serbisë veriore dhe jugore lidhje të reja qarkullimi me Adriatikun. Me ndarjen e Shqipërisë do të eliminohej qendra tërheqëse për pakicën shqiptare në Kosovë, e cila në një situatë të re, do të asimilohej më lehtë. Eventualisht, neve do të na shtoheshin edhe 2 – 300.000 shqiptarë, por shumica e tyre janë katolikë, marrëdhëniet e të cilëve me shqiptarët myslimanë kurrë s’kanë qenë të mira. Edhe çështja e shpërnguljes së shqiptarëve myslimanë për në Turqi do të kryhej në rrethana të reja, për arsye se nuk do të kishte kurrfarë aksioni të fortë për parandalimin e saj. ////////////////// 

*   *   *

Ivo Andriqi (1892-1975) ka lindur në Travnik të BH-së. Ka vdekur në Beograd. Në Vjenë ndjek ligjërata nga historia, letërsia dhe filozofia. Kalon në Fakultetin Filozofik në Krakov të Polonisë. Më 1920 e fillon karrierën diplomatike. Më 1923 i vazhdon studimet në  Fakultetin Filozofik në Gracë. Më 1924 mbron në Gracë tezën e doktoratës “Zhvillimi i jetës shpirtërore në Bosnjë nën ndikimin e sundimit turk”. Me t’u kthyer në Beograd, punon në Sektorin politik të Ministrisë së Punëve të Jashtme. Ka punuar në konsullata në shumë vende të Evropës, si Marsejë, Paris, Madrid, Bruksel; në Lidhjen e Kombeve në Gjenevë etj. Avancohet në zëvendësministër të Punëve të Jashtme. Ambasador në Berlin. Letrat kredenciale ia dorëzon kancelarit Adolf Hitler. Më 1941 lë Berlinin dhe kthehet në Beograd. I përshtatet regjimit komunist të Titos. Më 1946 bëhet kryetar i parë i Lidhjes së Shkrimtarëve të Jugosllavisë. Po atë vit bëhet anëtar i rregullt i Akademisë Serbe të Shkencave dhe të Arteve. Më 1954 bëhet anëtar i Partisë Komuniste të Jugosllavisë. Më 1957, në moshën 66-vjeçare lidh kurorë me vejushën Anica Babiq (1909-1968), e cila ka qenë grua e diplomatit Nenad Jovanoviq (1907-1957). Dashurinë e saj e ka pritur 30 vjet. Më 1961 merr çmimin “Nobel” për letërsi. Përkthehet në mbi tridhjetë gjuhë të botës. Gjatë periudhës së sipërthënë shkruan tregime, novela, romane. Vdes në Beograd më 1975.                

*   *   *

Shënim: Konti Galeako Qano (Galeazzo Ciano, 1903-1944) – ministër i Punëve të Jashtme i Italisë në qeverinë e Musolinit; anëtar i Këshillit të Madh Fashist (Gran consiglio fascismo); dhëndër i Benito Musolinit (Benito Mussolini, 1883-1945); në vitet 1937-1940, disa herë ka ardhur në  Shqipëri; u pushkatua më 11 qershor 1944; Musolini e miratoi ekzekutimin e dhëndrit të vet.  

Millan Stojadinoviq (Milna Stojadinović, 1888 – Buenos-Aires, 1961) – politikan serb, ekonomist, profesor universiteti; në vitet 1935-1939 kryeministër i Mbretërisë së Jugosllavisë; gjatë Luftës II Botërore, u internua në territorin grek, më pas iu dorëzua anglezëve. Në vitin 1948 vendoset në Buenos-Aires; aty, kah fundi i viti 1954, me ish-kreun e Shtetit të Pavarur Kroat, Ante Paveliq (1889 – Madrid, 1959) lidh marrëveshje për shkatërrimin dhe ndarjen e Jugosllavisë komuniste; ka qenë anëtar i Partisë Popullore Radikale  të Nikolla Pashiqit.

Nikolla Pashiqi (1845-1926) – kryeministër shumëvjeçar i Mbretërisë së Serbisë dhe i Mbretërisë së Serbëve, Kroatëve dhe Sllovenëve; u shkollua në Universitetin e Beogradit dhe në Cyrih; me profesion ishte inxhinier; këtë profesion s’e ushtroi kurrë; tërë jetën u mor me punë politike; në thelbin e politikës së tij qëndron krijimi i Serbisë së Madhe; nuk është serb; është cincar apo vlleh i familjes Pasku; sipas studiuesve bullgarë, ai është bullgar; ndaj kundërshtarëve politikë që i kundërviheshin hegjemonisë serbomadhe, zbatonte metoda represive, i përndiqte dhe i eliminonte        

Prof. Xhelal Zejneli

Ambasador Flamur Gashi/

Biografia:

Eqrem Çabej lindi në Eskishehir-Turqi dhe vdiq në Romë – Itali.

Ishte i biri i Hysenit dhe Lisheshit. I ati ishte gjykatës i diplomuar në “Dar-ul-Hukuk” të Stambollit.

Shkollimin fillor e kreu në shkollën qytetëse në vitin 1921 në Gjirokastër, nga ishte edhe prejardhja e familjes. Për të vazhduar studimet u dërgua në Austri. Para se të hynte në ndonjë shkollë, iu desh të qëndronte një vit pranë familjes Reinmyler, në St. Pölten afër Vjenës, për të mësuar gjermanishten.

Gjimnazin e kreu në Klagenfurt (1923-1926), për shkollimin e lartë pati një fërkim me synimin që i ati i kishte vënë që të bëhej mjek. Por pas këmbënguljes për gjuhësinë, regjistrohet në Grac në vitin akademik 1927-1928 dhe pastaj kaloi në Vjenë (1930-1933), ku ndoqi mësimet te profesoret e njohur si, Paul Kretschmer, Karl Patsch, Nikolai Trubetzkoy dhe Norbert Jokl. Nën drejtimin e Joklit, Çabej filloi të kishte interes të madh për zhvillimin historik të Gjuhës Shqipe. Në vitin 1933, ai dorëzoi disertacionin e doktoraturës mbi Italoalbanische Studien (Studime Italo-Shqiptare)

Eqrem Çabej u kthye në Shqipëri ku edhe punoi si mësues gjimnazi dhe nëndrejtor i konviktit “Malet Tona” në Shkodër (1934), aty dha letërsi shqipe. Në vitin shkollor 1935-’36 Çabej u transferua në shkollën Normale të Elbasanit, edhe atje qendroi një vit. Që andej u transferua në Ministrinë e Arsimit për t´u marrë me drejtimin e arsimit të mesëm. Me sa kuptohet nga qëndrimi i tij, ai nuk e kishte mirëpritur një emërim të tillë. Me një lutje më datë 17. 12. 1936, drejtuar Ministrisë së Arsimit, ai kërkon që për arsye shëndetësore të transferohet nga ai dikaster e të riemërohet si profesor i letërsisë në liceun e Tiranës. Kërkesë që nuk i plotësohet, duke e emëruar në Shkollën e Plotësimit Ushtarak. Me “çështjen Çabej“ u mor më në fund edhe Këshilli i Ministrave të asaj kohe, i cili vendosi që Çabej, pas mbarimit të Shkollës së Plotësimit Ushtarak, të transferohej si profesor në Gjirokastër. Më 1938-’39 e gjejmë përsëri arsimtar, kësaj radhe në Gjirokastër, ku vazhdoi të jepte mësimin e letërsisë të bashkërenduar me elemente të gjuhës shqipe.

Në vitin shkollor 1939-’40 Eqrem Çabej u transferua në gjimnazin e Tiranës, ku u ngarkua me drejtimin e shkollës. Më 1940 dërgohet në Romë nga min. i Arsimit Ernest Koliqi për të punuar mbi Atlasin Gjuhësor Shqiptar, i cili nuk u krye për arsye të ndryshimeve politike përgjatë Luftës së Dytë Botërore. Në shtator të 1943 u emëruar min. i Arsimit në qeverinë e Rexhep Mitrovicës, post të cilin nuk e pranoi. Më 25 janar 1944 i pushkatohet vëllai, Selaudini, nënprefekt i Malësisë së Gjakovës. Në Shqipëri u kthye vetëm pas korrikut 1944.

Në 1947, ai u caktua anëtar i Institutit të Shkencave, instituti paraardhës i Universitetit të Tiranës. Nga 1952 deri më 1957, ai shërbeu si profesor i historisë së Shqipërisë dhe fonetikës historike. Në 1972, u bë anëtar themelues i Akademisë së Shkencave.

Veprimtaria shkencore:

Çabej u specializua në gjuhësinë krahasuese indo-evropiane. Veprimtarinë shkencore e shtjelloi në gjuhësi, por edhe jashtë saj, në folklor, etnografi dhe histori të letërsisë. Vend të rendësishem zenë studimet etimologjike dhe leksikologjike historike, dialektologjia e onomastikës si edhe kodifikimi i gjuhës letrare.

Eqrem Çabej ka dhënë një ndihmë të çmuar me një varg sqarimesh etimologjike gjatë hartimit të Fjalorit të gjuhës shqipe të botuar në Tiranë më 1980.

Tituj të veprave:

– Fonetika historike e gjuhës shqipe : Hyrje në historinë e gjuhës shqipe II – 2012

– Diana dhe Zana – 2011

– Elemente të gjuhësisë dhe literaturës shqipe 2009

– Hyrje në indoeuropianistikë – 2008

– Sonete – 2008

– Shqipja në kapërcyell – 2006

– Studime gjuhësore I-VIII. Rilindja, Prishtinë 1986

– Studime etimologjike në fushë të shqipes. Akademia e shkencave e RPS të Shqipërisë, Tiranë 1976-2006

I – 1976; II: A-B – 1982; III: C-D – 1987; IV: Dh-J – 1996; VI: N-Rr – 2002; VII: S-Zh – 2006; V: K-M – 2014. – ISBN 978-99956-35-20-6

– Hyrje në historinë e gjuhës shqipe. Fonetika historike e shqipes. Rilindja, Prishtinë 1970

– Meshari i Gjon Buzukut (1555). Botim kritik. Pjesa e parë. Universiteti Shtetëror i Tiranës, Tiranë 1968

– Hyrja në historinë e gjuhës shqipe. Pjesa e parë. Tiranë 1958

– Shqiptarët midis perëndimit dhe lindjes

– Fjalor i gjuhës shqipe i vitit 1954, (Bashkautorësi)

– Odiseu dhe Konstandini

#JamShqiptar…