Dr. Ervin Kujtila/

Studimet e fundit mbi prehistorinë kanë treguar se periudha e hershme e epokës së Bronzit në Shqipëri (faza Maliq IIIa-b) përputhet Helladikun e Hershëm dhe përfshin gati të gjithë mijëvjeçarin III para Kr. ose vitet 3000 – 2100 para Kr. Hapësira e Shqipërisë gjatë kësaj periudhe përfshihet në provincën metalurgjike anatolo-karpato-danubiane, e cila karakterizohet nga përhapja e sëpatës së sheshtë prej bakri me vrimë tranversale. Ndërsa periudha e mesme e Bronzit, Maliq IIIc, përputhet me të gjithë HM I-III (2100 – 1550 para Kr.) dhe HV I-IIa-b (1550 – 1400 para Kr.) duke përfshirë vitet 2100 – 1400 para Kr. Në Bronzin e Mesëm kemi një konsolidim të raporteve me kulturat fqinje, ndërsa dobësohen ato me kulturat e largëta. Periudha e Bronzit të Vonë, Maliq IIId, përputhet me HVIIIa-c (1400-1100 para Kr.) dhe përfshin vitet 1400-1100 para Kr., periodizim i konfirmuar edhe nga datimet radiokarbonike në Sovjan.
Në Shqipëri në pikëpamje kronologjike, periudha e hershme e epokës së Hekurit, përfshin gjithë periudhën kalimtare nga epoka e Bronzit në atë të Hekurit.
Duke filluar pas shkatërrimit të qytetërimit mikenas, rreth shek. XI para Kr., dhe sipas kronologjisë egjeane,përfshin periudhën submikene (1100 – 1000 para Kr.), atë protogjeometrike(1000 – 900 para Kr.)dhe gjeometrike të hershme (900-800 para Kr.), ndërsa në rajon ajo përputhet me fazën e hershme të hekurit në Serbi (1200/1100 – 800 para Kr.) dhe në vija kryesore me fazën Trebenisht I (1150-800 para Kr.). Në raport me kronologjinë europiano-qëndrore ajo përputhet me periudhën HaA2-HaB1-2 të sistemit Reinecke, që në terma absolut përfshijnë vitet 1100-800 para Kr.Kufijtë kronologjikë të Hekurit të Hershëm, së fundmijanë konfirmuar nga datimet me radiokarbon në shtresat 4, 5a dhe 5b të Sovjanit, që mbulojnë të gjithë periudhën e hershme të Hekurit. Periudha e zhvilluar e epokës së Hekurit përfshin shek. VIII-VII para kr. ose periudhën e mesme dhe të vonë gjeometrike dhe atë subgjeometrike (800 – 700 para Kr.) dhe do të përputhej me fazat Trebenisht IIa-b (800-600 para Kr.), ndërsa në sistemin e kronologjisë europiane me fazat HaB3-C (800-600 para Kr). Periudha e vonë e epokës së Hekurit, e njohur ndryshe edhe si periudhë arkaike, përfshin shek. VI-V para Kr. dhe përputhet me fazën arkaike dhe atë klasike të kronologjisë egjeane, fazat Trebenisht IIIa-b (600 – 425 para Kr) dhe tejkalon atë HaD të Sistemit Reinecke (600-500 para Kr.).
Vitet e fundit,lidhur me kronologjinë e periudhës së hershme të epokës sëhekuritështë propozuar edhe nje kronologji e re, ebazuar në disa datime radiokarbonike në pellgun e Korçës, sipas të cilës, periudha e hershme e Hekurit, fillon reth shek. VIII para Kr.(rreth viteve 800 para Kr), datë që përputhet edhe me datimet e kësaj periudhe në Thesali e Greqi. Ky kufi kronologjik shënon fundin e një periudhe tëgjatë thatësire, gjatë të cilës nuk janë konstatuar gjurmë banimi në pellgun e Korçës. Kjo datë e fillimeve të fazës së hershme të periudhës së hekurit aktualisht nuk është verifikuar me C14 në hapësirën tjetërshqiptare dhe ka nevojë për mbështetje më të madhe, arkeologike dheradiokarbonike.Ne jemi të prirur të mbështetemi në këtë kronologji të re për përcaktimin kronologjik të fortifikimeve të luginës së Shkumbinit.

Sipas kësaj kronologjie, epoka e Hekurit përbëhet nga dy periudha zhvillimi:

Periudha e hershme e epokës së Hekurit, që i përgjigjet periudhës së zhvilluar të saj sipas kronologjisë së mëparshme. Në terma kronologjik ajo përfshin shek. VIII-VII para Kr. ose periudhën e mesme dhe të vonë gjeometrike dhe atë subgjeometrike (800-700 para Kr.), që do të përputhej me fazat Trebenisht IIa-b (800-700 para Kr.), Glasinac IVb (750-625 para Kr.), ndërsa në sistemin e kronologjisë evropiane me fazat HaB3-C (800-600 para Kr.).

Periudha e zhvilluar e epokës së Hekurit, që i përgjigjet periudhës së vonë të saj sipas kronologjisë së mëparshme e njohur si periudhë arkaike. Në terma kronologjik kjo periudhë përfshin shek. VI-V para Kr. dhe përputhet me fazën arkaike dhe atë klasike të kronologjisë egjeane, fazat Trebenisht Illa-b (600-425 para Kr.), atë Glasinac IVc (625-500 para Kr.) dhe HaD të sistemit Reinecke (600-500 para Kr.)

Luan Rama/

Ardhjen në konsullatën e Janinës në vitin 1842, Eugène Poujade e kishte një nga postet e para diplomatike. Ai ishte martuar me Maria Ghika (Gjika), të bijën e banit të famshëm rumun, princit Konstantin Gjika, të familjes së famshme Gjika, me origjinë shqiptare. Madje dhe kur vite më vonë, më 1859, botoi librin e tij me kujtime nga Janina, ai ia kushton vjehrit të tij Konstantinit (A son Altesse, le Grand Ban Prince, Constantin GHIKA, son gendre), i cili kishte vazhduar karrierën princore, i njohur në gjithë Rumaninë dhe Vllakinë. Ky prijës dhe vëlla me dy princa tjerë, Alexandre II Ghika dhe Mihail Ghika, ishte “grand spatar”, pra një prijës i madh i ushtrisë, për të cilin flitet në shumë libra historikë

Poujade erdhi në një kohë kur Janina kishte kaluar një periudhë shkatërrimtare të madhështisë së saj të dikurshme. Pronat e Aliut bliheshin nga funksionarë të lartë dhe guvernatorët turq. Pas vrasjes së tij kishte një kaos dhe pasiguri të përgjithshme dhe kjo vazhdoi kështu deri me ardhjen e sadrazemit Mehmed Reshid Pasha, siç na bën të njohur vet Poujade. Në një nga ditët e para në Janinë dhe kureshtar siç ishte nga natyra, ai u nis të shikonte vendin ku ishte vrarë Ali Pasha. “E pashë atë dhomë të vogël ku dha frymën e fundit Ali Pashë Tepelena, kuzhinën e errët që shërbente si harem i gruas së tij të re e të fundit, e krishtera Vasiliqi, të vetmen që mbajti pranë dhe që donte që dhe ajo të vdiste pranë tij bashkë me të…” Ai ishte interesuar dhe kishte pyetur shumë nga njerëzit e ditur të Janinës që e kishin përjetuar rrethimin e tij dhe fundin tragjik të pashait të tmerrshëm. Vitin e fundit pashai përpiqej të kishte aleatë të rinj, edhe ata që dikur i kishte luftuar më parë. Ja çfarë shkruan Poujade: “… Fshehurazi, Aliu dërgoi në Korfuz Manthon nga Zagoria, një nga të afërtit e tij, për të takuar komisarin e lartë britanik të ishujve jonianë, Frederick Adams, me të cilin kishte patur vazhdimisht marrëdhënie shumë të mira dhe ai shpresonte se ky do ta ndihmonte. Mantho arriti ta takonte duke i përcjellë mesazhin urgjent të Aliut. – “Do të isha i lumtur, – i tha duke qeshur anglezi të dërguarit nga Epiri, – të shpëtoj jetën e mikut tim Ali pasha, veçanërisht nëse sjellë me vete pasuritë e tij në Korfuz. Por unë mund ti sjell anijet vetëm në mes të kanalit të Korfuzit dhe Aliu duhet të vijë me varka deri tek anijet tona. Vetëm atëherë mund të përgjigjem për fatin e tij. Kur i erdhi kjo përgjigje, veziri kishte folur me vete :”Sir Adams ka qenë gjithnjë miku im, por që të shkoj e të gjej strehë në këtë moshë dhe me këtë mjekër të bardhë tek të pafetë, kjo nuk shkon. Më mirë të vdes këtu!…” Dhe ai u përgatiti për qëndresën e tij të dëshpëruar…” Konsulli kishte shkuar dhe në Arta ku kishte parë ndërtimet lluksoze të Aliut.”Për të ndërtuar saraje të reja përrallore në gjirin e Artës, Aliu shkatërroi 1500 shtëpi dhe me mermer ndërtoi aty haremin, xhaminë, banjat, stallat e kuajve, etj, si dhe një shkallare “nderi” për pritejen e personaliteteve. Pikërisht aty, si një sovran madhështor kishte pritur dhe ish mbretin e Suedisë, atje ku ai zdërllehej me femrat, duke mbjellur njëkohësisht terror në gjithë zonën. Aty priti dhe konsullin Pouqueville, i cili mbeti në kujtesën e njerëzve të arteve dhe udhëtarëve të njohur, duke guxuar të flasë me gjuhën e një europiani, kristiani, e një francezi…”

Poujade ishte një njeri erudit të cilit i pëlqente shumë letërsia, çka do ta dëshmojë më vonë me botimin e dy librave të tij dhe studimeve të tjera historike, ku një rëndësi të veçantë i kushton jetës së përditëshme, koloritit popullor, ngjarjeve pikante dhe personazheve që kanë lënë gjurmë në histori. Janinës në librin e tij, edhe pse me lavdinë e humbur, ende i ka mbetur pak nga jeta e dikurshme kozmopolite. “… Reshid Mehmet Pasha ishte bërë serasqer dhe ishte nisur të luftonte në Greqi kundër Karaiskaqit. Atëherë vendosi t’ia lërë pashallëkun djalit të tij Eminit që ta aministronte. Por ai ishte veçse 15 vjeç dhe një djalë i pafajshëm. Në fakt, punët e qeverisjes i drejtonte Sulejman bej Konica. Reshidi ishte bërë vezir i Madh dhe guvernatori i Përgjithshëm i gjithë Rumelisë. Por kur erdhi njëherë në Janinë, pikasi se një ndikim shumë të madh mbi birin e tij kishte një aga i Moresë, i cili po i mësonte vese jo të mira. Atëherë, në sytë e djalit, ai urdhëroi që t’ia sillnin again dhe ia preu kokën menjëherë. Një herë tjetër Reshid Pasha, donte ta hiqte qafe Ismail Beun e Vlorës, një feudal të fuqishëm shqiptar. Por Ismaili ruhej mirë dhe dinte të mbrohej. Reshidi e ftoi të vinte në sarajet e tij në Janinë. Ismaili erdhi me trimat e tij shqiptarë. Veziri i Madh e uli pranë divanit, e përqafoi dhe thirri të birin, duke i dhuruar një Kuran të bukur. Kur Ismaili kërkoi leje të largohej, trimave të tij u dhanë qese me florinj. Të nesërmen, Ismaili erdhi të ndahej me Vezirin e Madh. Kur ai ngjiti shkallët, siç ishte zakoni, dy njerëz të vezirit e morrën nga krahët për ta çuar lart. Por duke u ngjitur, një arap i futi thikën. Trimat e tij deshën të mbrohen, por u qëlluan me armë në oborr…”

Lidhur me shqiptarët, mes të cilëve jetoi për disa vite, konsulli Eugène Poujade do të theksonte se «shqiptarët e Çamërisë janë konvertuar shpesh në fenë muslimane vetëm që të mos paguajnë haraç. Në familjet e tyre gjen fëmijë me emrat Mehmet dhe Abdullah, bij të Konstantinit apo të Dhimitrit…» Dhe më tutje ai shkruan: «Ajo çka është e famshme është se ata janë virtuozë në përdorimin e armëve. Madje arrijnë ta qëllojnë një mollë apo një vezë të vendosur në kokën e nënës së tyre apo të gruas, me një të qëlluar 200 hapa larg.” Më pas, mes të tjerave ai shkruan: “… Familja më e vjetër e Filatit dhe gjithashtu më e fuqishmja është ajo e Dematëve, (Demi), e cila tashmë ka në krye Xhafer aga Demin dhe vëllain e tij Abdyl aga. Ata nuk kanë shumë të ardhura, por influenca e tyre është tepër e madhe. Në rradhët e tyre kanë luftëtarë të sprovuar. Xhafer Aga është një figurë e spikatur me një fisnikëri që dallohet në atë vend. Tani ai është në Stamboll ku Divani po e mban me premtime që e joshin ambicjen e tij, por qëllimi i tyre është ta mbajnë larg nga zona e tij e influencës. Në Filat, Dematët kanë lidhje me familje të mëdha e të vjetra që drejtohen nga prijësit e tyre. Familja e Sejkatëve, Sejko, që është në krye të 7-8 familje të tjera, është e dyta e provincës. Kjo familje është më e pasur se ajo e Dematëve, por nuk e kanë influencën e tyre. Pronat e mëdha që kanë nuk u kanë mundësuar një zhvillim të madh, përveç trashëgimisë së tyre të vjetër. Këto vite të fundit një prijës i ri është shfaqur në Lopës: Ahmet Dino, i cili ka blerë apo uzurpuar gjithë provincën e Liamarës ku kanë shumë tufa bagëtish. Ai ka ikur nga Filati për tu larguar nga Dematët, të cilët janë më të fortë se ata, dhe tani familja Dino jeton në Lopës. Të krishterët e kanë frikë, meqë ai është i rrethuar nga njerëz të armatosur. Terrori që ushtron, e përjeton dhe ai, por nga ana e Dematëve. Fshatrat e mëdha muslimane të kësaj province janë Konispoli, Lopësi, Pantika, Filati dhe Calliaki. Fshatrat e tjera janë më të vogla. Të parat, kanë shumë toka, por të pakultivuara, edhe pse janë të pasur me bagëti. Provinca e Filatit laget nga Adriatiku dhe nga malet që vështrojnë nga deti, nga ku dallohet Korfuzi. Për një orë je në ishull… Portokallet dhe ullishtat i zbukurojnë dhe i bëjnë të pasura ato toka, që udhëtari i pikëtakon kur kalon në këmbë të atyre maleve duke u futur thellë provincës. Por qytetërimit kristian i janë dashur shekuj në këtë zone midis ish Korkyrës dhe Shqipërisë. Fshatrat e krishtera janë më të shumta, por vetëm katër janë të lira. Gjithë të tjerat janë vendosur nëpër male dhe u përkasin zotërinjve muslimanë që prodhojnë pak drithëra dhe ku popullsia është e varfër. Familja kryesore e provincës së Margaritit është ajo e Çaparëve, të cilët janë të varfër, me shumë lakmi, dhe që kanë vuajtur gjatë persekutimeve të bëra nga Ali Pasha. Hasan Çapari, prijësi i kësaj familje u mbajt në burg deri në vitin 1821, në një ishull të Janinës ku pastaj u vra nga një gjyle topi e lëshuar nga ushtria turke. Tashmë kjo familje drejtohet nga Tahir Çapari, Meli Çapari dhe tre-katër familje të së njëjtës degë. Isa Hupo me dy nipat e tij, Zaim dhe Asein aga janë të pasur, të ndershëm e paqësorë dhe me një humor spikatës. Të persekutuar prej shumë kohësh nga tirani i Janinës, pas vdekjes së tij ata mundën të vinin dhe të jetonin ndershmërisht. Në fshatin Grava pranë Gumenicës janë vëllezërit Xhafa, Meleq dhe Mere. Eshtë një familje e vjetër dhe e ndershme, por e varfër. Të gjitha fshatrat e Margaritit janë të pasura me fruta, të cilat i tranportojnë përmes detit. Banorët e Fanarit janë të krishterë. Ky distrikt është në kufi me Prevezën dhe prodhon shumë oriz dhe misër. Po të ishin të kultivuara të gjitha tokat e Margaritit ato do të ishin edhe më fitimprurëse se tokat pjellore të Artës. Prijësit më të mëdhenj e të vjetër të Paramithisë janë ato të Islam aga Pronjos. Sot janë fëmijët e tij Neço e Melisi si dhe kushëriri i tyre Veli. Ata kanë epërsinë bashkë me 5-6 shtëpi të tjera të së njëjtës degë familjare. Në Paramithi është dhe familja e Tabir Bakos, por ajo është nje familje e varfër. Prijësi i tyre ishte favorit pranë Ali Pashës, i cili e përdori kundër Islam Pronjos. Pas vrasjes së Ali Pashës, Islami e vrau Bakon, por pastaj ai u lidh me pashain e Shkodrës, Mustafain, në luftë kundër sulltan Mahmudit dhe u përndoq pastaj nga Reshid Pasha. Atëherë Islami u strehua në Korfuz. Atje u sëmur dhe meqë nuk donte të vdiste në një tokë të krishterë, shkoi në Gumenicë dhe vdiq aty. Hasan Tuli dhe vëllezërit e tij janë bashkuar dhe bërë aleatë me familjen Bako dhe kanë frikë nga Pronjot dhe ja pse nuk banojnë në Paramithi. Mosbesimi, frika dhe vrasja janë të zakonshme tek të gjithë prijësat shqiptarë. Qyteza e Paramithisë është e vogël. Shumica e shtëpive janë muslimane. Ato të Gardhiqit dhe të Karbunarës janë më të mëdha dhe banohen nga banorë që e kanë zakon plaçkitjen. Në male, shumica e banorëve janë të krishterë dhe e përdorin mirë pushkën. Vendi është i shkretë. Nuk kanë bagëti. Një orë larg nga Paramithia ka një liqen të gjerë që Ali Pasha e thau për të mbjellë misrin. Dhe nga kjo pati të ardhura të mëdha. Pas vdekjes së tij këtë pronë e mori qeveria turke si dhe pronat e tjera, por indiferenca solli që ajo tokë të japë më pak të ardhura. Çamëria ka veçse agallarë dhe jo bejlerë, pasi asnjëherë nuk ka patur pashallarë, por as pasuria, fuqia, dhe fisnikëria nuk janë të pakta atje. Këta agallarë kanë patur marrëdhënie të vazhdueshme me qeveritë e ndryshme të ishujve jonianë. Venecianët i ndihmuan në luftën kundër pashallarëve në Shqipëri. Gjatë pushtimit të shtatë ishujve nga francezët, çamët ishin pro Francës. Tregëtia e tyre në atë kohë lulëzonte dhe prijësat çamë mund të vinin të armatosur në Korfuz. Sot ata e quajnë për turp të dorëzojnë armët kur vijnë në tokat e shtatë ishujve jonianë. Të mësuar nga sulmet e papritura në tokat e tyre gjysmë të pazhvilluara, shpirti i tyre e ka të vështirë të mësohet me një shoqëri ku autoritetet ngarkohen për sigurinë e të gjithëve, duke kufizuar disi lirinë.

Jeta e konsullit në një qytet ku mbizotëronte frika e qytetarëve ndaj pashait ishte e vështirë dhe herë-herë dramatike, ngjarje që konsulli do t’i kujtojë në librin me mbresat e tij nga koha kur ishte konsull. “Një skllave e krishterë, e cila ishte rrëmbyer që në fëmijërinë e saj nga familja e saj greke më kërkoi një ditë nëse mund të gjente mbrojtje nën flamurin francez po qe se arrinte t’i shpëtonte pronarit të saj. I premtova se do ta mbroja dhe do ta dërgoja pastaj pranë familjes së saj. Por ajo nuk arriti dot ta realizojë arratisjen e saj. Shpesh, kur kalonte me zonjën e saj para konsullatës, nga njëra prej dritareve shikoja se i mbante sytë ngulur nga porta. Përtej asaj porte ishte liria, atdheu i saj, lumturia, por ajo duhej të arrinte ta bënte vetë këtë, pasi unë mund ta mbroja veçse në këtë mënyrë, ndryshe mund të cilësohej si grabitje… Një ditë tjetër, një dyqanxhi mu përul para këmbëve dhe mu lut ta ndhmoja që biri i tij ti kthehej në shtëpi. Kishte një fëmijë 8 vjeçar që komandanti i një batalioni turk ia kishte rrëmbyer në mes të ditës. Fëmijën e kishte bërë synet, e kishte veshur «allaturka», duke e trajtuar si fëmijën e vet. Duke u bërë një fëmi i pasur, veshur bukur dhe plot dhurata, ai nuk i dëgjonte më lutjet e të atit, i cili s’mund ti afrohej. Me sytë plot lot ky baba e shikonte me dhëmshuri birin e tij të shëtiste në qytet me komandantin e batalionit turk. Dhimbja e të krishterit ishte mishëruese. Vinte gjithnjë në portën time dhe më lutej. I kërkova me forcë pashait që ta zgjidhte këtë çështje, por ai mu përgjigj se fëmija ishte bërë synet, se rrëmbimi ishte bërë gjatë muajit të Ramazanit dhe se gjatë atij muaji duheshin toleruar ndjenjat fetare të turqve. Atëherë i shkrova menjëherë Stambollit, por ishte e kotë. Vendosa dhe i thashë atij burri: “Nëse arrin ta rrëmbesh fëmijën tënd dhe ta sjellësh tek unë në konsullatë, të premtoj që s’do ta marrin më kurrë atë”. Por komandanti turk pas pak e la Janinën bashkë me fëmijën dhe unë i thashë të atit ta ndiqte atë deri në Stamboll… Pak qytete të Orientit ofrojnë aq shumë interes se sa Janina për dikë që do të studjojë popullin turk, shqiptar, grek apo hebre. Tuqit janë zotër të vërtetë të qytetit. Që nga fillimet e pushtimit të tij, rrëmbimi i grave greke ka ndihmuar në themelimin e familjeve të mëdha muslimane. Ata janë të vendosur në kështjellë, ku vetëm hebrejtë kanë të drejtë të banojnë me ata. Shqiptarët nuk qëndrojnë për të jetuar në qytet, por vijnë aty për punët e tyre dhe për qef. Ardhja e tyre nuk është gjë e këndshme për banorët, pasi lluksi dhe pasuria, krahasuar me mjerimin e fshatrave të tyre, i nxisin ti grabisin turqit dhe hebrejtë, si dhe të krishterët. Hebrejtë qëndrojnë të mbyllur me muslimanët në kështjellë ku asnjë ortodoks nuk ka të drejtë të banojë aty… Hebrejtë e perandorisë osmane nuk e shohin me sy të mirë zëvendësimin e një qeverie turke me të krishterë pasi kanë frikë nga përndjekjet e të krishterëve… Divorcet këtu janë të shpeshta dhe për ti bërë më të vështira, qeveria e shtrëngon burrin ta marrë përsëri gruan e përzënë. Gratë muslimane të Janinës janë shumë të bukura dhe shamia e hollë mbi kokë i bën ato akoma më shumë duke shtuar misterin rreth tyre. Brenda shtëpisë, zonjat greke veshin kostumin elegant çam apo të Shqipërisë së jugut që qepin aq bukur rrobaqepësit e Janinës. Fustani prej mëndafshi është i shtrënguar rreth trupit me një copë kashmiri punuar me shumë finesë. Shalli zëvendëson korsenë pa e shtrënguar fort trupin dhe ku gjinjtë nuk i humbin hiret e tyre dhe voluptetin, çka të bën të imagjinosh. Ato kanë dhe një pelerinë prej cohe pambuku në ngjyrë të hapët dhe qëndisur jashtëzakonisht bukur me kllapodan mëndafshi me një ngjyrë më të errët se pelerina, çka plotëson kështu kostumin e tyre. Kanë flokë të dendur gështenjë, shpesh bjonde, që kapen me një fjongo të kuqe. Në këmbë mbajnë pantofla. Këto krijesa të mrekullueshme i respektojnë europianët, çka sjellin admirimin e tyre. Me pjatanca ato u ofrojnë fruta dhe akullore të hijshme. Nganjëherë dhe vetë ato ndezin cigarishten… Shumë turq me emër kishin gra të krishtera dhe nëna e njërës prej tyre erdhi njëherë në konsullatë dhe mu lut që e bija të arratisej dhe unë ta ndihmoja të mërgonte duke e hipur në ndonjë anije që shkonte drejt ishujve jonianë. Por refuzova menjëherë… Pak kohë para se të mbërrija në Janinë, pikasa se turqit i keqtrajtonin shumë të krishterët duke treguar supremacinë e tyre fetare. Një efendi i pasur i qytetit kishte në shërbim të tij një grek të quajtur Jorgo, i cili e shoqëronte sa herë ai shëtiste apo shkonte në xhami. Kështu, si rregull, ai duhej ti jepte cigarishten apo qilimin e vogël për tu lutur. Jorgo hynte në oborrin e brendshëm dhe priste tek shkallët, ose nën një rrap, që zotëria e tij të mbaronte lutjet. Asnjëherë nuk kishte hyrë brenda në sallën e lutjeve, pasi kjo u ndalohej të krishterëve. Zotëria e thërriste shpesh me emrin Mustafa. Një herë i tha të hynte brenda, por Jorgo refuzoi. Ai i tha se duke hyrë deri në oborr tani duhej ti bindej. Këmbëngulja e efendiut dhe refuzimi i tij jo i fortë shkaktuan një ngjarje të veçantë në popull. Të gjithë muslimanëve u dukej se ai kishte fyer fenë e tyre. Thonin tashmë se islami ishte cënuar. Atëherë filluan ta shajnë Jorgon dhe e futën në burg nga ku doli veç për të provuar tortura që i duroi me forcën e një martiri, duke deklaruar para asaj turme gjithnjë e më të frikshme se asnjëherë nuk kishte qenë musliman dhe se do të vdiste si i krishterë. Më së fundi e varën. Vdekja ishte një shpëtim për të. Mustafa Pasha, i cili atëherë ishte guvernatori i Përgjithshëm i Shqipërisë dhe Epirit, bëri veshin e shurdhët nga lutjet që i bënin të krishterët. Ai nuk ishte mizor dhe nuk kishte interes për paratë që i ofronin për jetën e një të mjeri grek, por nuk pati kurajo tu rezistojë kërkesave të kastës së tij. Kur Jorgo vdiq, gruaja e martirit, që e kishte mbështetur në luftën kundër xhelatëve të tij, deklaroi se fëmijët i kishte bastardë, në mënyrë që ti largonte nga islami. Ajo parapëlqeu të bënte atë me turp që të ruante fenë e krishterë për fëmijët. Martirizimi i Jorgos e ktheu atë në shenjt. Trup i tij i varur mbeti i paprishur. Pastaj e morën dhe e varrosën në një kishë metropolitane. Tashmë varri i tij është bërë një vend pelegrinazhi ku vijnë nga të gjitha anët e Turqisë. Kam parë nëna muslimane të sjellin fëmijët e tyre të sëmurë që ta prekin qivurin e shenjtit të rri duke i kërkuar ti shërojë…

Konsulli Poujade i bën një panoramë historike e gjeografike të Shqipërisë, jetës së përditshme dhe rëndësisë strategjike të këtij vendi. «Shqipëria, e cila përfshin brenda saj Epirin dhe një pjesë të Ilirisë antike, kufizohet nga Maqedonia dhe Thesalia, në veri nga Bosnja dhe Serbia, në perëndim nga deti Jon dhe në jug nga gjiri i Artës… Burimet kryesore të Epirit vijnë kryesisht nga bujqësia. Industria e këtij vendi është në fëmijërinë e vet. Ajo çka prodhohet plotëson shijet dhe lluksin lokal siç janë zbukurimet e kostumeve me mëndafsh dhe fije ari, apo lëkurë të përpunuara dhe të ngjyrosura me të kuqe për këpucë; cohët për xhybet dhe kapotat e punuara nga vllehët, pëlhurat prej mëndafshi për gratë dhe shtëpitë e të pasurve. Prodhohen drithëra, lesh, vaj ulliri, duhane, rriten kafshë, prodhohen portokaj dhe limona. Korrjet janë një herë në vit siç janë në vendet e nxehta. Thekra, elbi e tërshëra korren në muajin qershor; gruri në korrik; orizi në shtator; misri në tetor dhe ndonjëherë dhe në fillim të nëntorit; ullishtat e bregut, ato të Artës, Prevezës, Pargës e Vlorës kryesisht, në vitet më të mira prodhojnë 50.000 fuçi vaji. Një e treta konsumohet në vend ndërsa dy të tretat eksportohen në Trieste nga porti i Pargës, me 8 tallaris fuçia. Leshi i Epirit është i kërkuar nga austriakët dhe shitet 60 fr. Kg. Gjatë vitit prodhohen 25.000 kv. Duhanet e Çamërisë dhe të sanxhakut të Beratit çmohen shumë. Çmimi mesatar, 1 fr. për kg. Rreth 10.000 kv dërgohen në Greqi, në ishujt jonianë dhe në Manastir. Po kaq konsumohet pothuaj dhe në vend. Për në ishujt jonianë eksportohen 10.000 buaj dhe 20.000 dhi e dele.”

Një nga kujtimet e tij interesante lidhet gjithashtu me figurën e Tafil Buzit, një prej kryengritësve të famshëm, bashkë me Zylyftar Podën gjatë gjysmës së parë të shekullit XIX. “… Pas kryengritjeve, Tafili ishte arratisur në Kretë, tek Mustafa Pasha, dhe ai shqiptar, të mbrojtur njëkohësisht nga Mehmet Ali Pasha i Egjiptit, aktualisht vezir i madh. Por më pas, Porta e Lartë i kishte kërkuar të mbidhte luftëtarë dhe të krijonte një trupë për ta çuar të luftonte në Mesopotami. Gjatë kohës që ishte në Janinë që të grumbullonte luftëtarë të shumtë, ai u sëmur rëndë, por një mjek italian atje e shpëtoi. Pashai dhe funksionarët e tjerë turq uronin që ai të vdiste dhe i lanë të kuptonte mjekut që ta linte të vdiste dhe se kështu do u bënte një shërbim të madh, por mjeku nuk pranoi. Sapo u shërua ai mblodhi ushtrinë e tij dhe bëri një hyrje solemne në Janinë në krye të 2.500 burrave të armatosur në oborrin e madh të sarajit. Tafili ishte mbi kale i rrethuar nga 12 palikarë në këmbë, me pushkët e tyre të gjata në sup dhe duart kush në shalën e kalit e kush tek frerët. Këndonin këngën e Tafilit që tregonte për bëmat e tij e ku të gjithë bashkë bënin refrenin: “Tafil beo, Tafil beo… Bej Tafil!” Para tij ecnin bufonët me flokët e tyre të gjata, zbukuruar me bishta dhelpre dhe çakalli. Disa ditë pas ardhjes time në Janinë ai më dërgoi fjalë që të takoheshim tek saraji i pashait dhe ku unë ti flisja pashait për kurajon dhe përkushtimin që kishte ndaj sulltanit. Pranova dhe kur ai erdhi para Osman pashës hoqi këpucët, por nuk u ul. Ishte një burrë shtatvogël dhe me sy jeshilë, me një hundë të gjatë dhe dhëmbë të mprehtë e të mëdhenj, çka jepte imazhin e një njeriu të zotë për të gjithë trimëritë dhe dhunat. E mbajta fjalën dhe i fola pashait për mikun tim të ri. Osman pasha dukej se më aprovonte në ato që thoja, duke shtuar se shqiptarët ishin më besnikët ndaj sulltanit. Kur Tafili shkoi, pashai më tha: – Çfarë banditi e hajduti. Ah, sikur të vritej atje larg nga kurdët!… Megjithatë, Tafili për mua ishte një njeri interesant, pavarësisht nga thëniet e pashait. Ai vinte shpesh në konsullatë të kalonte ndonjë darkë apo të pinte çaj, duke më treguar historitë e tij. “Unë jam mësuar me jetën europiane, më tha ai një ditë kur e kisha në tavolinë. – Një herë kam qenë në Korfuz në shtëpinë e bukur të kontit Augustin Capodistria dhe di shumë mirë të ha me pirun”. Dhe duke thënë kështu, ai kapi një krah pule, i nguli pirunin dhe e futi në gojë… Marrëdhëniet e mia me bejlerët shqiptarë ishin të shpeshta dhe mes tyre isha mjaft popullor, madje kur vinin të takonin pashain, menjëherë ktheheshin tek unë të më bënin vizitë….”

Në Janinë konsulli Poujade u njoh dhe me dy bejlerë shqiptarë të qytetit, Naim bej dhe Fejzullah bej, siç shkruan ai në librin e tij “Të krishterë dhe turq”, të cilët ishin të fisnikërisë së Gjirokastrës, fermerë që kujdeseshin dhe për doganat e qytetit. “Ishin njerëz të butë, të zgjuar dhe të këndshëm në marrëdhëniet me të tjerët, – shkruan ai. – Shqiptarët kanë shumë simpati për europianët dhe për francezët në veçanti. Zakonet e tyre janë më të mira dhe të rregullta se të turqve; mbajnë vetëm një grua, nuk kanë skllave dhe nuk e njohin vesin e turqve (pederastinë)… Shqiptarët i shohin turqit me përbuzje dhe i quajnë “halldupë”, pra barbarë. Nuk është feja, por privilegjet që kanë nga turqit që i mban shqiptarët të lidhur me ta.

Në librin e tij me kujtime “Të krishterë dhe turq”, konsulli Eugène Poujade kujton një episod dramatik nga jeta e tij gjatë atyre viteve: kësaj rradhe me një nga kafazët e tij. «Kur erdha në fillim në Epir, këtu nuk e shikonin me sy të mirë influencën europiane e në veçanti atë të Francës. Në Orient, kudo që ishte flamuri francez, atë e shikonin si një flamur shprese, si një mbrojtje të mundëshme, ndërsa muslimanët e shikonin Francën si një vend që i survejonte, si një pengesë të tiranisë që ushtronin. Ja pse turqit tregoheshin armiqësorë. Nëpër rrugë, grate dhe fëmijët na qëllonin me gurë, të fshehur pas mureve apo dërrasave ndarëse të shtëpive. Në rrugët e Janinës na shanin me fjalë të ndyra. Kavasi im u binte dyerve me shkop dhe i përndiqte fëmijët, por nuk arrija të më respektonin. Nga gratë, ishin me shumë plakat dhe ato afrikane që më shanin. Por një rrethanë të paparashikuar më krijoi një konflikt që ndodhi dhe kjo më dha rastin që turqit të më shohin ndryshe. Një natë po kthehesha nga saraji, ku gjatë dy orëve diskutova me funksionarët turq. Po kthehesha bashkë me dy kavasët e mi. Ndryshe nga vendet e tjera të Orientit, njëri nga kavasët e mi ishte i krishterë. Sigurisht nuk ishte përzgjedhja ime, pasi unë e kisha gjetur në konsullatë dhe e kisha mbajtur. Ishte një palikar i vërtetë dhe jataganin e mbante me shumë krenari. Pasi dolëm nga rrugët gjithë kthesa të pazarit, duke zbritur nga kali pranë portës time, pikasa se Apostoli më mungonte. Pak çaste më vonë pashë që e sollën të plagosur dhe pa ndjenja. Ç’kishte ndodhur? Për një çast, gjatë rrugës, Apostoli ishte shkëputur për të blerë diçka në pazar. Muslimanët e qytetit dhe topçinjtë, me një mllef dhe urrejtje që e gjithë popullsia kishte për një «raja» që mbante armët dhe kishte zënë kështu vendin e një muslimani, e shanë, e provokuan, u hodhën mbi të, e plagosën rëndë dhe do e kishin masakruar nëse zëvendës konsulli i Anglisë nuk do hidhej me kurajo midis tyre për ta shpëtuar. Atëherë veprova menjëherë. Të nesërmen ngrita flamurin, u vesha me uniformën time dhe u nisa me kalë drejt e në sarajet. Gjithë qyteti ishte mbledhur të më shikonte dhe të dëgjonte pastaj rezultatin e bisedave të mia me guvernatorin e Përgjithshëm. I lajmëruar më parë, ai veshi menjëherë uniformën e tij dhe në divan mblodhi këshillin me Hasan Pashën, kryekontrollorin e Përgjithshëm të Financave; Demir Pashën, ish derebej dhe ish pasha i internuar në Janinë nga sulltan Mehmeti pas një revolte ku ishte shpartalluar. Ishte dhe komandanti i trupave të Janinës dhe një turmë funksionarësh e fisnikësh muslimanë që ishin rradhitur anash tyre. Nuk prita të më sillnin pipën e cigares dhe kafenë që të filloja bashkëbisedimin siç ishte zakoni. Kështu duke kapërcyer komplimentat që bëhen zakonisht në këto pritje, u tregova se çfarë kishte ndodhur. U fola për dëshmitarët dhe kërkova që të bëhej drejtësi dhe shëmbull për herë të tjera. Kërkova që fajtorët, të cilët u arrestuan menjëherë, të rriheshin me thupër para syve të mi dhe në oborrin e madh të sarajit. Debati ishte i gjatë dhe i lodhshëm. Në fillim ata nuk e pranuan kërkesën time. Atëherë i kërcënova se do ta ulja flamurin dhe do të ndërprisja çdo marrëdhënie me pashain, duke theksuar se do të nisesha drejt Konstantinopojës për ta kërkuar drejtësinë time. Por më së fundi ata e pranuan kërkesën që bëra. Dola në oborrin e sarajit, i hipa kalit dhe prita. Shefi i policisë erdhi dhe më tha se dënimi ishte zbatuar prapa sarajit. Por unë u thashë se dënimi duhej të bëhej para syve të mi dhe nën dritaren e pashait. Shefi i policisë më tha të prisja dhe shkoi të bisedojë me pashain. Më së fundi, me gjithë krenarinë e tyre muslimane, fajtorët i sollën para meje, i shtrinë në tokë me këmbët e kapura në një dërrasë të gjatë që mbahej nga dy njerëz. Ata që do të rrihnin fajtorët kishin në këmbët e tyre një tufë me thupra pa gjethe dhe rrahja filloi. Por që me thirrjet e para “aman!”, u tërhoqa. Kisha gjashtë orë që merrja e jepja me pashallarët e këshilltarët e tyre, por në fakt arrita një fitore të shkëlqyer. Kur u ktheva rrugës përmes qytetit, pikasa me kënaqësi mirënjohjen dhe respektin e të krishterëve, dhe ky respekt nuk u shkel më gjatë gjithë qëndrimit tim si konsull…

Në vitin 1852, Poujade kërkoi të bënte një vizitë dhe në malet e Sulit dhe për këtë i kërkoi mikut të tij Niko Zerva, nga familja suljote, që ta shoqëronte. Dhe një ditë, i shoqëruar nga ai dha kavasi i tij ata u nisën duke iu ngjitur maleve të larta. “E vizitova Sulin, atë teatër të heroizmit, i shoqëruar nga kapedani Zerva, një nga familjet e para të këtyre maleve, i cili në fëmijërinë e tij kishte parë luftën e dëshpëruar dhe thyerjen e atdheut të tij. Niko Zerva kishte marrë pjesë në një kryengritje në Greqi kundër qeverisë së mbretit Othon dhe me një grup suliotësh kishte kaluar në shërbim të pashait të Janinës, i cili i kishte besuar ruajtjen e shtigjeve dhe kufijve të Epirit nga kjo anë, në kufirin me Greqinë. Kapedani Zerva ishte vendosur në Kamarina, gjatë rrugës nga Preveza në Sul, në një kështjellë të vogël buzë një kodrine që krijonte një nga rrafshnaltat e fundit të Sulit. Një burim me ujë të ftohtë gurgullonte nga një grup pemësh të mëdha e shekullore, hijet e të cilave binin mbi tarracën nga ku syri të kapte gjithë peizazhin që shtrihej tutje. Që andej shikohej Saint-Maure, i cili shfaqej si një kurorë në ngjyrë indigo nga deti Jon e po kështu, tutje, dukej dhe Preveza e Salohora, të cilat lageshin nga ujrat e errta ngjyrë blu të gjirit të Artës. Sapo u ulëm në taracë kur agallarët e fshatrave përreth erdhën të na takojnë. Ishin veshur njëlloj si Zerva, me kostumin shqiptar e me një fez në kokë, me ato flokë të gjata e të shpërndara në mënyrë të çrregullt: balli i rruar, këmisha e hapur nga ku u shfaqej qafa e gjoksi që nxehtësia e diellit i kishte rrahur fort, ashtu si dhe fytyrat e tyre ku lexohej një kërshëri e madhe, trimëri dhe një dinakëri që binte në sy. Ishin muslimanë dhe me Zervën flisnin vetëm shqip apo “skip”, dhe quheshin “skipëtares”. Agallarët u vendosën rreth nesh dhe vëzhgonin me një kureshtje fëminore e të vrazhdë armët e mia, hartat gjeografike që kisha, librat dhe nargjilenë time. Vështirë të kuptonin dhe të bindeshin se Çamëria tashmë ishte e njohur nga gjithë europianët si shqiptare dhe jo greke. Lëshonin britma habie duke parë apo dëgjuar kur u tregoja në hartë emrat e fshatrave të tyre. Në prani të vizitorëve të shumtë të ftuar aty, n’a sollën darkën dhe Zerva i trajtonte ata me dinjitet, çka e lehtësonte shërbimin e tij si një mikpritës që ishte. Askund në Orient, fisi i tij nuk ishte më i respektuar sesa në Shqipëri, ku njeriu vendas quhet “oxhak”, një metaforë e guximshme kjo siç ndodh në poezi. Si një ortodoks e kristian që ishte, Zerva ishte shumë i kënaqur të më tregonte për pozitën superiore ndaj një muslimani. Pas darke, kapedani më çoi të vizitoja në majë të kodrinës rrënojat e një qyteti antik, që të mund të admiroja modhështinë e habitshme të atyre blloqeve të mëdha shkëmbore, pa asnjë lloj prerje, të mbështetura pas njëri-tjetrit, mes pllakash gjigande të vendosura rëndë, njëra sipër tjetrës, me një art të jashtëzakonshëm e në të njëjtën kohë primitive, aq sa e kishin bërë të panevojshme të përdorej çimento. Ai më tërhoqi me vete që të shikoja kubenë nëntokësore, portat, amfiteatrin që padyshim përdorej për mbledhjet mes tyre. Pastaj, duke më afruar në cep të rrafshnaltës ku ishim u gjenda përballë maleve të magjishme të Sulit e të Paramithisë. Të nesërmen, bashkë me kapedanin, të shoqëruar dhe nga të tjerët, ne u nisëm në këmbë drejt Sulit. Pasi ndaluam në Zalongo për të vëzhguar shkëmbenjtë e egër, plot driza e shkure, ku gratë suliote ishin hedhur në humnerën e thellë, ku vdiqën që të mos e humbnin nderin e tyre. Vëzhguam dhe në Karvari, një fshat i krishterë, ku ndoshta asnjë europian nuk kishte shkelur deri në atë kohë, çka e pikasa në sytë e atyre fëmijëve që kishin marrë një dritë të bardhë e verbuese kur ne mbërritëm në perëndim, në hyrje të grykave të Sulit. Kishte shumë vite që Zerva dhe pasuesit e tij nuk e kishin shkelur djepin e familjeve dhe varrin e kombit të tyre. Ne vendosëm ti ngjitemi hyrjes së asaj “toke të premtuar” në një vend ku bukuria e qetësia n’a ftonte të preheshim. U lamë e u pastruam në ujrat e kthjellta të Akeronit që mërmëriste lehtë në shtratin e tij plot guriçka, përroi më i errët i këtyre maleve. Njerëzit e Zervës ndezën një zjarr të madh dhe na poqën një qengj “alla palikare”, një mish të shijshëm që e hëngrëm nën dritat e pishtarëve që mbanin tre suliotë mbi kokat tona. Pasi mbaruam së ngrëni, suliotët prenë barërat me jataganët e tyre, duke na krijuar një shtrat gjithë aroma, ku ramë të flinim butësisht. Pastaj ishin ata që u ulën pranë zjarrit të madh që kishin ndezur dhe nisën të këndonin. Një nip i Marko Boçarit, një palikar i ri, me shtat të zhdërvjelltë dhe flokë të verdhë, këndoi në fillim këngën luftarake që tregonte bëmat e Karaiskaqit. Shqiptarët, suljotët, palikarët helenë, i nisin këngët me një murmurimë të shurdhët dhe të zgjatur që shërbente si prelud dhe shoqërim kënge, me të cilën u bashkuan pothuaj të gjithë ata që ishin të pranishëm. Pas kësaj murmurime të përsëritur dy-tri herë, ai tha me një zë të ngadaltë: “Karaiskaqi përpara me një ushtri prej 15.000 luftëtarësh”. Atëherë të gjithë ia dhanë këngës fuqishëm e po kështu dhe Zerva që ishte shtrirë pranë meje mbi ato barishte plot aroma, i cili më tha: “Nëse trimi Karaiskaqi do kishte mundur të mblidhte 15.000 burra, lufta e Pavarësisë do kishte mbaruar më herët dhe me rezultate shumë më të mëdha se të atyre që e mbaruan këtë luftë. Pas këngës luftarake nisi kënga e dashurisë, ku zëri herë ishte vajtues dhe herë plot forcë, ashtu me pauza, heshtje, murmurima të ëmbla, që si të thuash e shoqëronin atë. Ishte historia e një vajze të re të dashuruar që kishte pritur gjatë të fejuarin e saj… Po e dëgjoja gjithë kënaqësi atë histori dashurie të pastër nën qiellin plot yje të Epirit, disa hapa larg Akeronit që zhurmonte lehtë nëpër natë, kënduar nga ata suliotë në shërbim të një pashai turk. Po flija nën ehot e kësaj poezie të kënduar dhe ishte kapedani që më zgjoi në mëngjes: “Nisemi për udhë”, – më tha ai. – Do të shkojmë në atdheun e suljotëve trima!” Ne filluam t’i ngjiteshim shtigjeve shkëmbore të vargmaleve të Sulit dhe sa më shumë përparonim aq më shumë peizazhi hapej para nesh e bëhej edhe më madhështor. Poshtë nesh, në thellësitë e luginës, rridhte Akeroni, murmurimën e të cilit nuk e dëgjonim më. Në pjerrësitë e maleve të pyllëzuara vraponin dhitë e cjapët, të cilët ngrinin kokat me mjekrat e tyre për të vështruar karvanin tonë që shkonte. Ndërkohë, barinjtë, ulur nën hije, u binin fyejve të hyjnisë Pan… Shpejt u ndodhëm në mes të rrënojave të fshatrave suljote. Ja Navariko, Somaniva, Kakosuli, Suli i tmerrshëm, fshati Qafa, me të gjitha shtëpitë e rrënuara ku ende një pjesë muresh qëndronin në këmbë plot trisht. Jasminët e egër dhe lulet e tyre plot aromë mbulonin lakuriqësinë e atyre mureve ku dikur banonte një popull i tërë, i lirë e i pavarur. Zerva i njihte shtëpitë dhe më tregonte banesat e njerëzve të tij, të familjes dhe miqve të tij, kopshtet ku barishtet e egra dhe kacavjerrëse kapeshin e ngjiteshin në pemët frutore, të cilat duart e tij i kishin ujitur në fëmijëri. ”E sheh, – më thoshte, – atje, nën atë rrap që ka ruajtur hijeshinë e gjethes, në mes të asaj pamje të trishtë, ishin varrezat e fshatit tim ku duken ende gurët e thyera të varreve dhe kryqi që dergjet mbi tokë. Por në Athinë, kryqin e ka zëvendësuar gjysmë-hëna. A e shikon atje përgjatë brinjës së asaj maje të përpjetë, atë shteg që gjarpëron dhe ku vështirë të mendosh se kalon një dhi? Atje gratë tona ngjiteshin bashkë me palikarët tanë, të ngarkuara si dhe ata me ushqime për të mbrojtur Sulin kundër Ali Pashë Tepelenës. Ndonjëherë këmba u rrëshqiste nëpër errësirën e natës dhe shumë palikarë apo gratë e tyre të devotshme gjetën vdekjen në thellësitë e humnerës… Duke biseduar ne arritëm tek Qafa ku ngrihej një fortesë e vogël në të cilën banonte “muhafuzi”, apo roja e Sulit, një malsor gegë, të cilit i ishte besuar vëzhgimi i atyre shtigjeve tashmë të shkreta. Qëndrova disa ditë me Zervën, duke jetuar jetën e këtyre palikarëve, duke dëgjuar tregimet e tij për luftën e Pavarësisë si dhe mendimet e tij për njerëzit e kësaj epoke, apo duke kundruar bashkë me të, me një admirim të pafjalë, spektaklin e natyrës plot madhështi, ku kujtimet e historisë përziheshin aq mirë me atë të poezisë. Mikpritësi im nuk i kishte remineshencat klasike, as sytë dhe kujtesën plot me imazhet e bukura të Europës, por ai gëzonte bukurinë e pashtershme të netëve ku qielli shndriste nga yjet e panumurt, në një hapësirë të kaltërt e të errët, me detin jonian, dhe malet e ngjyrosura nga zjarret e perëndimeve. .. Le ta lemë tani Sulin dhe të shohim Margaritin, qytezën e vogël të Çamërisë që varet nga peshkopata e Paramithisë, Pargën në bregun jugor të Margaritit, qytezën e fortifikuar, emri i të cilës duhet grisur nga faqja e historisë së Anglisë; Delvinën, qytezën e vogël dhe të fortifikuar, e cila varet nga peshkopata e Janinës, me shtëpitë e saj të shpërndara mes lirishtash dhe popullsinë e saj të armatosur, me familjet rivale dhe prijësat e vegjël feudalë që jetojnë në një frikë të dyanëshme të pritave dhe vrasjeve…”

Jo larg Delvinës, ai zbulon malet Akrokeraune buzë Jonit, pthuajse përballë Korfuzit, duke iu referuar udhëtarit të famshem Jacob Spon, i cili i kishte zbuluar këto vende në vitin… duke shkruar se “ato fshatra nuk pranojnë ti paguajnë turkut haraçin për çdo shtëpi”. “Fshati kryesor, kishte shkruar ky udhëtar, – është Himara, e ngritur mbi një shkëmb të lartë dhe ku banorët mund të tërhiqen dhe të mbrohen në rast nevoje…”

Gjon F. Ivezaj/

Fizionomia e Kishës Katolike në trojet etnike shqiptare, nuk mund të jetë e plotë e pa cituar kontributin e madh që kanë dhënë gjatë shekujve të historisë prelatët e saj dhe komuniteti i Urdhërave ose Kuvendeve të hershme Katolike, si: Benediktinët (shek.XII) dhe Françeskanët (shek.XIII), që nën moton himn “Lutu dhe Puno”, kanë mbetur gjurmë të thellë në të gjithë elementët e qenësisë dhe vetëdijes së popullit të lashtë iliroarbëror, së cilës i shërbyen me përkushtim të veçantë. Kështu kleri vendor e ai i lartë në Arqipeshkvinë Metroplitane Katolike asokohe, përveç shërbesave fetare të përditshme, ishte përkushtuar hulumitimit te vlerave të gurrës së etnokulturës së popullit të vet. Ato e kanë shtuar më shumë ndjenjën e dashurisë dhe respektit për grigjën në udhën e Zotit, dijes dhe përparimit të pandërprerë. Kjo tregon, se krishtërimi dhe kultura e saj ishte kompakte dhe solide, përparimtare dhe një shtysë e mirë, për të rradhitur popullin e arbërit në një nivel me kulturën civilizuese të kohës. Struktura e tërësisë kulturore arbërore, që ka mundur të mbijetojë deri në ditët tona, në formë fragmentare ose e plotë, është drejtëperdrejtë merite e kontributit të komunitetit të larmishëm të barinjve shpirtërorë të krishtër dhe grigjës, që epërkrahu dhe mbrojti me gjoks çdo vlerë emancipimi i popullit.

I kësaj shkolle diturie, me gjurmë të dukshme e të pashlyeshme në memorien e historisë së popullit arbëror, ishte dhe mbeti kleriku katolik françeskan At Frang Bardhi (1606- 1643), i cili, për të mos braktisur rrënjët hershme kristiane ndër shqiptarë, përmes Relacioneve të tij, do të shprehin kerkesat e perseritura , për të shkolluar klerikët e rinj arbërorë në kolegjet e huaja apo për të emruar në dioqezat e vendit ipeshkëvij arbëror, duke mundësuar kësisoj më vonë hapjen e mësojtoreve në gjuhën e nënës. Asokohe në Arbëri, dominonte kleri katolik i huaj, ku misionarët e huaj drejtonin kongregacionet (urdhërat misionet shpirtërore) të shprendarë ne të gjithë trojet etnike shqiptare. Prania e klerit të huaj nga ana e tjertër e veshtirsonte ne maksimum mënuren e komunikimit me popullin( mbasi edhe mesha per besimtatet thuhej në gjuhën latine dhe predikimi latinisht ose italisht ), ku ato shërbenin mbasi një pjesë të madhe e tyre nuk e zotërojnë gjuhën arbërishte, nuk njihnin doket, zakonet, traditat, ritet e lashta të popullit në zonat urbane dhe rurale. Në mënyrë që punët e Kishës dhe të hierarkisë së lartë të shikonin në rrjedhjen e tyre të natyrshme pa probleme apo fërkime të brendshme At Frang Bardhi, disa herë këmbë nguli për organizimin e klerit vendas, shkollimin e tyre në kolegjet italiane për filozofinë dhe teologjinë dhe evropiane në teresi. Gjithashtu frat Bardhi, këmbëngultë së bashku me bashkatdhetarët e vet, që këta barinj të rinjtë shpirtrorë duhet të mësonin gjuhën e arbërit, që ishin pranë grigjës së vet se ciles ata me përkushtim i shërbejnë në sherbesat fetare, si: pagëzim, krezmim, kungim, vojim, rrëfim, kurora e martesës, në rastet e lindjes së fëmijëve të vegjël, pagëzimin e shtëpive të tyre, në gëzimin dhe hidhërimin e banorëve të familjes së tij. Dhe ky interesim i jashtëzakonshëm i tij (si një atdhetar i vërtetë), shprehet edhe në Lutjen me shkrim, përmes të ciles i drejton klerikëve te lartë në Vatikan, midis të cilave kishte shumë dashamirë dhe miq që admironin historine e lavdishme të popullit arbëror. Lutja e tij e famshme me vetëdije të lartë, tregohet para një prelati të Romës, kur At Frang Bardhi i kërkon “Pash zemrën e Zotit, të mos na dërgoni ma ipeshkvij në këto anë që të jene me kombësi sllave.” Françeskani arbëror në Relacionet e tij pershkruan krahinën e Zadrit, që asokohe kishte strukturën administrative të një republike, jep një panoramë të pejsazhit te bukur të vendit, cilesite e vendasve, veshjet dhe jetën e vështirë ekonomike, plot të varfëri dhe mjerim në këto zona.

Ndër të tjera meshtari Bardhi përshkron Pukën dhe banorët malorë të saj, në Relacionin e parë të vitit 1637, ndërsa në Relacionin e dytë përpiluar po prej tij në vitin 1638 , ka lene një tjetër panoramën te kohës në krahinen e Pultit (Malësi e Madhe, zona e Dukagjinit) dhe banorët që e popullojnë atë. Kjo tregon se frati ishte një shitës dhe vëzhgues i kujdeshëm i banorëve dhe jetës së veshtire të tyre, duke qëndruar stoik mes maleve të thepisura dhe mos iu dorëzuar armikut turk, që i kishte detyruar të merrnin udhën e veshtire të jetës mes bjeshkëve. Gjate viteve ne vijim me radhë Bardhi jep informacione për Spasin, Pultin, Iballën, Kelmendin. Tre vite më vonë ai sërisht jep Relacionin e tretë, hartuar në vitin 1641, ku, si tematikë ka Zadrimën dhe banorët e saj të hershëm autokton, jetën e vështirë dhe ekonomike dhe politike të kohës që zhvillohej në atë vend etj. Pra, sikurse shihet, në tërësinë e relacioneve të Bardhit, bie në sy një përshkrim i hollësishëm për kohen për gjithçka ndodhte brenda njësisë ose rajonit të banuar në këtë mënyrë hirarkia e lartë në Vatikan, krijon një ide dhe merrte informacionin e bollshem për gjendjen ekonomike, politike dhe shpirtërore të besimtarëve katolik në rajonet te ndryshme të Arbërisë. Pra vepra e Imzot Bardhit, përmblidhet me emrin origjinal “Franciscum Blanchum”, vepra e të cilës titullohet: “Dictionarium Latino-Epiroticum”, botuar në Romë në vitin 1635.

Shenojmë se ky eshte autori i veprës së pare te plote te mirëfilltë ne fushen albanologjisë, fjalori i cili veçse është cituar ndonjëher ose shpesh autori është lënë anonim nga vetë sisitemi komunist, sepse nuk donte të tregonte, se ishte pikërisht Kleri Katolik dhe prelatët e saj, që kanë bërë të mbrohet me përkushtim emri dhe vlerat e paçmuara të Arbërisë gjatë shekujve. Francesco Bianchi “Relacione” (origjinali italisht), dërguar Vatikanit në vitet 1637, 1638 dhe 1641. Këto janë botuar për herë të parë në gjuhën shqipe në vitin 1965, me tekstin origjinal të përkthyer në gegnisht nga stuiduesi Prof. Injac Zamputti. Pra, sikurse shihet në terësi , kur ka pasur ndoni botim te kleriku ose prelati të klerit katolik (sikurse është rasti i Imzot Frang Bardhit), në hyrje të veprës, mbas përkthimit nga censura e kohës komuniste është hequr titulli i shenjës dalluese të klerikut katolik. Për më tepër në antologjitë e letërsisë shqipe (me karakter historik), të botuara gjatë vitëve të diktaturës komuniste nuk është përdorur asnjëherë titulli i klerikut, por është thirrë thjeshtë sikur ai të ishte laik i rëndomtë. Dihet se askohe të pakët ose raste të rralla ka treguar historia, që shekullarët ose laikët, janë marrë me hulumtime apo të kenë dhuruar vepra dinjitoze si pasaporta të identitetit të kombit shqiptar ndër shekuj. Nëse do të shikohet me kujdes dhe pa xhelozi, del se nëna ka të ruajtur në gjirin e arkivave të veta shembuj konkretë, ku, dallohet firma ose vula e klerikëve të lartë ose të thjeshtë te kuvendeve katolike që natyrshëm dhe me devocion kanë shërbyer në Shqipëri puno për popull dhe lute me te gjithmonë. Ky shembull është i barabartë edhe me shtete të tjera të Europës Perëndimore, ku, në të gjithë rrymat e hershëm të artit, kulturës, shkencës etj., ndihet ose gjendet nënshkrimi dinjitoz i Kishës Katolike, prelatëve, meshtarëve të thjeshtë, të cilët gjithnjë krahas shërbesave fetare të përditshme gjenin kohën dhe me pasion iu përkushtuan artit, kulturës së popujve ku ato shërbenin, duke gëzuar nder dhe respekt prej popujve të cilët atoi u dhanë gjithçka pa shpërblim, harxhuan mundin, djersën dhe energji të mëdha në fushat e dijës njerëzore… Duke mbetur sërisht në brendësi të temës sonë, theksoj, se Relacionet në fjalë, duke i vlerësuar shumë për periudhën kur ato janë hartuar (nën hundën e Perandorisë barbare Turke), përmbajnë informata interesante “Mbi gjendjen e Shqipnisë Veriore dhe të Mesme në shek. XVII”, vëllimi II, që përfshin harkun kohor të vitëve 1634-1650.

Këtu gjithashtu jepen të dhëna të vlefshme mbi organizimin e strukturës fetare, politike dhe ekonomike, për zonën që (kronisti ose raportuesi) ka shkelur pëllëmbë për pëllmbë. Këtë shembull kishte ndjekur edhe figura e shquar e kombit tonë Imzot Pjetër Bogdani, prelat i lartë i Arqipeshkvisë më të vjetër mbi 900-vjeçare të Tivarit (sot në Mal të Zi). Në tërësi të gjithë Relacionet, që i dërgoheshin Vatikanit, po të shikohen sot mbas dhjetra shekujsh del se kemi një vijimsi të autoktonisë në trojet etnike arbërore deri në ditët tona. Arbërit ose sot shqiptarët, janë pasardhësit e drejtpërdrejtë të pellazgëve dhe ilirëve, që kanë jetuar në këto troje, duke ruajtur etnicitetin, gjuhën, zakonet, ritet dhe civilizimin e barabartë me shtetet e kulturat e larta të asaj periudhe. Të gjithë burimet informative sot, tregojnë toponiminë e lashtë të qendrave urbane dhe rurale, lashtësinë e tombulave (varrezave të hershme ilire), gjurmët e së cilës na bëjnë krenar se jemi bijtë e popullit më të lashtë në Europë. At Frang Bardhi “La Profession della Santa Fede” (Dëshmia e Fesë), shkruar në vitin 1637. Ky përkthim, ende nuk dihet se ku gjendet, mbasi ka humbur ose nuk janë gjetur gjurmë të ekzistencës së tij. Shpresoj se në të ardhmen studiuesit e tjerë shqiptarë në vendlindje, do të bëjnë përpjekje për ta gjetur diku në arkiva, që padyshim mbetet një vepër e një rëndësie të veçantë për popullin dhe albanologjinë tonë. Një tjetër vepër e rëndësishme e Bardhit nuk është gjetur deri më sot. Ajo quhet: “L’Ordine del Synodo Posta Pontificale Romani” (Urdhëri i Sinodit i Vendosur në Pontifikatin Roman), botuar në vitin 1637.

Françeskani At Bardhi nga Zadrima, është i vetmi arbëror që ka mundur të na japë “Fjalorin e Parë të Gjuhës Shqipëri”. Dijetari dhe kleriku i përkushtuar dhe tepër i shquar Bardhi, vuri gurin e parë në themelet e liksigrafisë arbërore disa shekuj më parë. Ai e nisi këtë punë në shenjë dashurie të madhe për gjuhën e nënës, në mënyrë që të mos asimilohet nga fjalët e shumta me shprehje të huaja. I shtyrë nga dashuria e zjarrtë për pasuritë e pashtershme leksikore të popullit, dijetarët e trevave ku jetuan e punuan Urdhëri Françeskan në trevat Veriore të Shqipërisë. Sikurse vlerëson studiuesi dhe ishprofesori i Universitetit të Shkodrës Prof. Simon Pepa, në librin e tij: “Zadrima dhe bijtë e ndritur të saj” (Shtëpia Botuese “Camaj-Pipa”, Shkodër, 2003, f.51), ku, ndër të tjera shkruan: “Bardhi lindi më 1606 në Zadrimë… Sa i takon fshatit të lindjes, dijetarët rreshtohen në dy grupe. Për Kallmetin, janë: At Justin Rrota, Zinadrin Kodra etj., ndërsa për Nënshatin, janë misionari italian At Dedë Pasi, Kolë Kamsi, Prof. Kolë Ashta, Palokë Duka etj.” At Frang Bardhi, hapat e para të dijës i mori nga të afërmit e tij, ku, në mes të tjerash mësoi edhe turqishten, të cilën e shtini në përdorim në Fjalorin e vet, si dhe sllavishten, mbasi në “Apologjinë për Skënderbeun” do ta krijojë Marnaviqin, për interpretim të gabuar të disa fjalëve sllave. Trungu i familjes së Bardhajve, janë shquar për emër të mirë që kanë lënë disa klerikë. I tillë ishte Tolozi, i caktuar si Ipeshkëv i Zadrimës në moshën 80-vjeçare, Nikolla, Gjergji etj. Rrugën e tyre e ndjek edhe filizi i ri i kësaj peme prodhimtare, ku Frangu do të vijojë studimet e larta në një nga kolegjet e famshme të Italisë, me emrin e lashtë shqiptar ilirian, në Loreto, të cilat i vijoi pa shkëputje për 7 vjet.

Vitet kalojnë njëra mbas tjetrës dhe At Frangu krahas misionit si bari shpirtëror në vreshtëne madhe të Zotit, për asnjë çast nuk e shkëput vëmendjen nga fushat e dijës dhe burimeve të pashtershme të gurrës popullore, pranë së cilës ai grumbulloi nektarin të cilën e përpunoi dhe e dhuroi për brezat e shekujt e ardhshëm në veprat e tij. Synimi i tij ishte që të gjithë arbërorët të shkruajnë e flasin lirshëm në gjuhën e nënës, sikurse edhe shërbesat fetare të kryehen nga meshtarët po në gjuhën amtare që të kuptohet më mirë mesazhi dhe domethënia e tyre për të jetuar realisht praninë e Zotit në zemrën e tyre… Mirëpo kjo gjë do të bëhet realitet vetëm në vitin 1967, kur Papa VI i Romës shpall Koncilin II Vatikanas, në esencën e së cilës qëndronte thënia e meshës në gjuhën (shqipe në rastin tonë, shënimi im Gj.F.I.) në të cilën shërbente bariu shpirtëror, pavarësisht nga cili shtet ai vinte e meshonte për popullin e besimit katolik. I riu 37-vjeçar Bardhi, si pasojë e punës së madhe dhe shërbesave fetare të pandërprera, kaloi në amshim si Ipeshkëv i Zadrimës në Nënshat, në moshë fare të re, në pranverën e vitit 1643. Prelati i ynë i dha shumë Atdheut e kulturës arbërore. Meqenëse ky ishte klerik katolik, nga sistemi komunist kundërklerikal dhe kundërkatolik i Enver Hoxhës, u la në harresë dhe nuk u vlerësua si duhet. Sërisht, sikurse shkruan studiuesi Prof. Simon Pepa: “Vetëm një shkollë 8-vjeçare në fshatin ku lindi, sot ka emrin e tij. Edhe pllaka përkujtimore e vënë për të, u thye copë-copë nga fortuna kundër fesë, në vitin kobzi 1967, me motivacionin se Bardhi ishte klerik.”

Edhe sot mbas 400 vjetësh jeta dhe vepra e këtij prelati të lartë të Kishës Katolike Shqiptare, ka mbetur e paharruar nga populli së cilit i shërbeu me devocion si ungjillizues i Fjalës së Zotit, besimtarëve të përkushtuar që natyrshëm ai i kishte përfshirë në udhën e besimit në Zot, ashtu dhe si dijetar mendjendritur, duke i bërë të njohura trevat arbërore përtej kufirit shtetëror të shtetit të Arbërit. Shkencëtarët albanologë dhe studiues të huaj dhe vendas, sa herë që trajtojnë në punimet e tyre çështje të kulturës së hershme shqiptare (arbërore), citojnë me respekt edhe punimet e hershme të bëra nga një prelat i lartë i Kishës Katolike në Shqipëri, që janë sot dëshmia më e qartë e punës konkrete që Imzot Frang Bardhi ka bërë përherë për popullin e vet.

---

---

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 28 Shtator 2024

Revista rumune “Viața Ardealului” ka botuar, në gusht të 1935, në faqet n°30-33, rrëfimin ekskluziv të Basile Doganit, kryekonsullit të Shqipërisë në Rumani, mbi mbretin Zog dhe zhvillimin e vendit tonë, të cilin, Aurenc Bebja, nëpërmjet Blogut “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Ahmet Zogu, mbreti dhe heroi shqiptar

Krahasimi mes Shqipërisë së sotme dhe të shkuarës

Disa sqarime të dhëna nga z. Basil Dogani

Kryekonsulli i Shqipërisë në Rumani

Me rastin e ngjarjeve të fundit në Shqipëri, na u dha rasti të bisedonim me z. Basile Dogani, kryekonsullin e Shqipërisë në Bukuresht, i gatshëm të na tregojë shumë gjëra interesante për këtë vend.

Z. Dogani flet për Shqipërinë si një poezi të dashur të gdhendur thellë në zemrën e një poeti.

Detajet historike nga lashtësia, situata politike, krahasimi i Shqipërisë së sotme me të kaluarën pasqyrohen nga z. Dogani, aq i qartë sa të jep përshtypjen se është profesor specialist në këtë çështje. Duke i parë gjërat kaq qartë dëshmon se z. Dogani është një njeri me kulturë të lartë dhe që do të bënte nder në trupin diplomatik të çdo shteti perëndimor.

Dhe, tani le të flasim me fjalët e z. Basile Dogani, “Kreshtat e thepisura dhe të thyera të Shqipërisë malore, ndriçohen nga agimi i një qytetërimi të ri. Një rilindje që fshin të gjitha kujtimet e dhimbshme dhe të shëmtuara të së shkuarës kaq të trazuar, vë gjithnjë e më shumë kontroll mbi shpirtin e këtij populli të rilindur në jetën kombëtare, pas luftës botërore.

E gjithë kjo ngritje e shkëlqyer e Shqipërisë së lirë dhe të pavarur është vepër e një njeriu : Mbretit Ahmet Zogu I.

Një personazh plot virtyte të lashta, një ushtar sypatrembur, një baba i urtë i popullit, një trim, një energji e palodhur, një organizator frytdhënës, kështu paraqitet mbreti Ahmet Zogu përballë historisë, bashkëkohësve dhe nënshtetasve të tij. Për të vlerësuar mirënjohjen e pamasë që populli shqiptar i detyrohet mbretit të tij, mjafton të hedhim një vështrim se çfarë ka qenë Shqipëria në të kaluarën dhe gjendjen e saj aktuale.

Shqiptarët janë populli i fundit që e rifituan pavarësinë pas luftës botërore. Që nga koha e ilirëve të lashtë, vendi i tyre ka jetuar nën pushtim të përhershëm, i përçarë nga luftimet vëllavrasëse, luftimet për epërsi të përkohshme dhe luftimet fetare midis shqiptarëve të konvertuar në fenë myslimane dhe atyre që mbetën pasues të fesë së krishterë.

Disiplina dhe normat që drejtojnë jetën e njerëzve të pavarur dhe të qytetëruar u futën në Shqipëri nga Ahmet Zogu.

Do të ishte e vështirë të analizohej se cilat rrethana çuan në ngjitjen romantike të Ahmet Zogut në fronin e vendit të tij. Prestigji personal ? Loja e ndikimeve politike ndërkombëtare ? A do të kërkohej një shpjegim ? Ahmet Zogu dominon plotësisht jetën e vendit të tij. I lënë mënjanë në mes të një populli ku autoriteti i babait të familjes nuk pëson asnjë tronditje, vetëm mbreti administron vendin e tij, të cilin e ka udhëhequr në shtigjet e prosperitetit.

Për shqiptarët, shtetari dhe lideri suprem duhet të jetë mbi të gjitha ushtar. Një hero që përçmon rrezikun dhe nuk merr parasysh koston e jetës së tij. Ky popull i kryengritësve nuk do të mbështeste një princ limfatik nëse portreti i mbretit të tyre do të shfaqej kudo pranë fytyrës së heroit kombëtar Skënderbeut, i cili, në mesjetë, në kohën e Vlad Drakulës, korri fitore kaq të shkëlqyera kundër turqve.

Vështrimi shqiponjë i këtij mbreti reflekton vullnetin për të fituar në çdo rrethanë.

Duke filluar nga viti 168 p.e.s., kur mbretit Gent iu desh t’u dorëzohej legjioneve romake, shqiptarët duruan të gjitha rrënimet e popujve që pushtuan gadishullin Ballkanik. Të tërhequr në mal, ata e mbajtën të paprekur flakën e pavarësisë së tyre. Kështu, në mesin e shekullit modern, ata ende ruajnë në jetën e tyre zakonet patriarkale, të ashpra dhe ndonjëherë tmerrësisht mizore, të cilat përbëjnë ligje të forta në shoqërinë e tyre.

Qeliza bazë e kësaj shoqërie origjinale është familja. Disa familje me prejardhje të njëjtë formojnë organizimin ndërmjetës midis familjes dhe fisit, i cili quhet “Mëhallë”. Kreu i “Mëhallës” që rekrutohet me votim quhet Gijopar. “Mëhallarët” e bashkuar formojnë fisin, kreu i të cilit quhet “Bajraktar”, që do të thotë rojtari i flamurit.

Lëvizja e rizgjimit kombëtar të shqiptarëve gjatë shekujve u mbështet veçanërisht nga kolonitë e shqiptarëve të emigruar në Amerikë, Francë, Angli, Rumaniaetj. Manifestimi i parë i pavarësisë së Shqipërisë ndodhi në vitin 1912 kur patrioti Ismail Qemali thirri një kongres kombëtar në Vlorë, ku u shpall pavarësia. Momenti ndërkombëtar ishte i favorshëm sepse Italia dhe Austria, të cilat i trembeshin ekspansionit sllav në gadishullin ballkanik, e panë me sy të mirë ringjalljen e shtetit shqiptar.

Fatkeqësisht, pikërisht në këtë kohë në Shqipëri filluan grindje të tmerrshme civile dhe vëllavrasëse, që të mos fitohej pavarësia. Konferenca e Londrës e vitit 1914 përcaktoi karakterin e Shqipërisë si një principatë kushtetuese dhe trashëgimore, nën garancinë e Fuqive të Mëdha.

Princ Vidi, i cili ishte sundimtari i parë shqiptar, qëndroi në fron vetëm për disa muaj. Ai nuk mund të zotëronte shpirtin e këtij populli. Anarkia ishte edhe më e madhe se më parë. Në fillim të luftës botërore, Shqipëria po humbte sërish pavarësinë e saj mezi të fituar.

Gjatë Luftës Botërore, Shqipëria u sundua dhe u pushtua ushtarakisht nga austro-hungarezët, grekët, francezët dhe italianët. Gjatë kësaj kohe, Ahmet Zogu, pothuajse 20 vjeçar, organizoi një kongres të madh mbarëshqiptar në Elbasan, duke u shfaqur që nga ajo kohë si një udhëheqës i ardhshëm i popullit të tij.

Gjatë konferencës së paqes, Ahmet Zogu mori pjesë në organizimin e kongresit të Lushnjes, i cili zgjodhi një përfaqësi kombëtare. Me këtë rast Ahmet Zogu, në moshën 26-vjeçare, u emërua ministër i Brendshëm në qeverinë që u formua dhe disa vite më vonë u bë edhe kryeministër dhe president i Republikës së Shqipërisë. Gjatë kësaj kohe, ai udhëhoqi trupat kombëtare të Shqipërisë drejt fitoreve të shumta, në betejat civile që ishin rend dite. Në vitin 1924, pas një komploti që përmbysi qeverinë, iu desh të strehohej në Jugosllavi, prej nga u kthye pas një viti, duke rimarrë sërish kryeqytetin e vendit të tij me ndihmën e ushtrisë.

Më 1 shtator 1928, republika shqiptare u shndërrua në një monarki të trashëgueshme nën skeptrin e Ahmet Zogut. Që atëherë, Shqipëria është kthyer në një vend rendi, i cili ka përvetësuar plotësisht nga perëndimi format e jetës së qytetëruar”.

Z. Basile Dogani thotë për trazirat e fundit :

“Sipas informacioneve të mia, të ashtuquajturat “turbullime në Shqipëri” zbresin në përpjekjet e një grushti politikanësh që nuk pajtohen me idenë e rendit. Gjithçka u qetësua që në ditën e parë dhe në Shqipëri ka një heshtje të plotë.”

Evarist Beqiri/

Komisioni Evropian i Danubit (European Commission of the Danube ose Commission Européenne du Danube, ‘C.E.D.’) u themelua sipas nenit XVI të Traktatit të Parisit (1856), pas përfundimit të luftës së Krimesë. Konferenca e Parisit (1856) vendosi për të parën herë një regjim ndërkombëtar për të garantuar lundrimin e lirë në ujërat e lumit Danub. Në historikun e kësaj organizate ndërkombëtare do të kishte një rol të rëndësishëm edhe një shqiptar i shquar…

Ismail Qemal Vlora nuk është vetëm kryeministri dhe ministri i parë i Jashtëm i Shqipërisë. Ai është edhe shqiptari i parë, i caktuar si përfaqësues diplomatik në një Organizatë Ndërkombëtare. Dyzet e dy vite para formimit të shtetit shqiptar, në vitin 1870, Ismail Qemali mbante postin e guvernatorit të Tulçës (Tulcea) në Rumani. Porta e Lartë e mandatoi edhe si anëtar të Komisionit Evropian për Danubin.

Komisioni Evropian i Danubit ishte e para Organizatë Ndërkombëtare, ku përfaqësoheshin Fuqitë e Mëdha. Ai synonte lehtësimin e lundrimit në ujërat e Danubit. Studiuesit e konsiderojnë Komisionin Evropian të Danubit si një eksperiment i suksesshëm në të drejtën ndërkombëtare. Është tentativa e parë për bashkëpunim dhe ndërkombëtarizim të fuqisë policore të shteteve sovrane për një kauzë të përbashkët. Komisioni Evropian i Danubit ishte një organizatë unike në llojin e vetë, i cili ushtronte pushtet policor dhe juridik mbi mjetet detare dhe individët në ujërat e gjëra të Danubit.

Komisioni Evropian i Danubit së bashku me Komisionin Qendror të Lundrimit të Rhinit i themeluar nga Kongresi i Vjenës (1815), janë të parat organizata ndërkombëtare në botë. Komisioni Evropian ishte një organizate inovative me natyrë tekniko-politike. Komisioni Evropian u themelua nga Koncerti i Fuqive Evropiane dhe e ushtronte sovranitetin e tij në rrjedhën e lumit Danub. Për të parën herë delegatët e fuqive rivale do të punonin së bashku për hir të sigurimit të infrastrukturës evropiane të transportit. Komisioni Evropian do të shndërrohej në një aktor në arenën e politikës ndërkombëtare dhe do të shërbente si model për themelimin e organizatave ndërkombëtare, të cilat lindën më pas. Komisioni i Danubit është një organizëm ndërkombëtar që vijon të funksionojë edhe në ditët tona…

Komisioni Evropian i Danubit ishte një organ i pavarur dhe burokratik, i cili garantonte zbatimin e normave të gjithëpranuara ndërkombëtare në Danub. Në këtë shkrim po publikojmë për herë të parë për publikun një dokument origjinal të Komisionit Evropian të Danubit. Me anë të këtij dokumenti me nr. 11, të hartuar në Galati, Rumani, më 17 janar 1871, Shkëlqesia e tij, presidenti i komisionit Ismail Beu, kërkon të dhëna lidhur me kohën e ndërtimit të disa shtëpive që gjendeshin në bregun e djathtë të Danubit në Sulina, Rumani. Vlen të nënvizohet fakti që në këtë periudhë Ismail Qemali njihej në komunikimin zyrtar me emrin Ismail Beu (Ismail Bey). Pra, duket se ai akoma nuk e përdorte zyrtarisht emrin Ismail Qemali (Ismail Kemal)…

Ismail Qemali ishte më i riu midis anëtarëve të Komisionit Evropian të Danubit, vetëm 26 vjeç. Ai ishte njëkohësisht edhe president i Komisionit të Danubit. Këtë detyrë ai ushtroi në vitet 1870-1872, duke u bërë kështu i pari dhe i vetmi shqiptar që deri më sot ka arritur një pozicion kaq të lartë në një organizëm ndërkombëtar. Ekziston edhe një foto e rrallë e Ismail Qemalit në këtë periudhë. Aty shfaqen përfaqësuesit e Fuqive të Mëdha në Komisionin Evropian të Danubit, diplomatë nga më të shquarit të kohës.

Rëndësia që kishte për kohën kjo organizatë ndërkombëtare shfaqet edhe tek niveli i lartë i përfaqësimit. Fuqitë e Mëdha do të caktonin aty si përfaqësues diplomatët e tyre më të zotë. Përkatësisht, Kolonel (më pas Gjeneral) Sir John Stokes, për Britaninë e Madhe; Baron Adolphe d’Avril, për Francën; Baron Joseph Maria von Radowitz, për Gjermaninë (Prusinë); Baron Henrik d’Offenberg, për Rusinë; Baron Nikolaus von Pottenburg, për Austrinë dhe Kavalier Bernardo Berio, për Italinë. Sot ekziston edhe një pllakatë përkujtimore ku gjendet edhe emri i Ismail Qemalit, pikërisht në farin e qytetit të Sulinës, Tulcea, në Rumani. Ajo u vendos në nëntor 1870, për të përkujtuar ndërtimin e farit nga Komisioni Evropian për Danubin.

Siç e thamë më sipër, Ismail Qemali u emërua në shkurt 1870, guvernator i provincës së Danubit të Poshtëm dhe ex-officio president i Komisionit Evropian për Danubin. Si kryesues i komisionit, Ismail Qemali, bashkëpunoi në mënyrë të shkëlqyer me delegatët e tjerë, si atë britanik, francez, gjerman, rus, austriak dhe italian. Gjatë kësaj periudhe ai do të lidhte miqësi edhe me Kolonelin (më vonë Gjeneral) Gordon, ose siç njihet ndryshe “Gordoni kinez”, i cili do të ishte anëtar i komisionit në vitet 1872–1873. Heroi britanik Charles George Gordon nderohet anekënd botës, për luftën e tij historike kundër skllavërisë. Ai njihet ndryshe edhe si “Gordon Pasha”, “Gordon kinezi”, apo edhe si heroi i Khartumit. Ai humbi jetën përgjatë mbrojtjes heroike të Khartumit, kundër rebelëve sudanez në vitin 1885.

Gordon Pasha e vlerësonte shumë Ismail Qemalin dhe dëshironte që ta kishte në krah të tij edhe në Khartum. Në një letër që ai i dërgonte Ismail Qemalit më datë 24 janar 1877, bën një parashikim profetik, kur i shkruan, ndër të tjera: “Jua kam thënë me kohë, do të bëheni njeri i madh, ashtu mendoj edhe tani. Ruajuni nga aventurierët.”. Gordon Pasha, vlerësonte ngrohtësinë dhe përzemërsinë e karakterit të Ismail Qemalit.

Në periudhën që shërbeu si guvernator në Evropën Juglindore, Ismail Qemali ndërmori iniciativa të ndryshme për përmirësimin e infrastrukturës publike. Por, më 17 korrik 1870, Franca i shpalli luftë Gjermanisë dhe të gjitha punët e mira që ishin nisur u ndërprenë. Megjithatë, gjatë kësaj periudhe, ai u përpoq që të çonte përpara disa projekte për reforma administrative në rajon. Më kryesori ndër to ishte organizimi i shkollave publike në krahinën e Dobruxhas (Dobruja), midis Rumanisë dhe Bullgarisë së sotme…

Foto:

Ismail Qemali dhe anëtarët e Komisionin Evropian të Danubit, në vitin 1871.

Ky dokument publikohet për të parën herë. Ai mban nr. 11, dhe është hartuar në Galati, Rumani më, 17 janar 1871. Shkëlqesia e tij, Ismail Beu kërkon disa të dhëna lidhur me kohën e ndërtimit të disa shtëpive që gjendeshin në bregun e djathtë të Danubit në Sulina, Rumani.

Pllakatë përkujtimore në farin e qytetit të Sulinës, Tulcea, Rumani, nëntor 1870.