Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Shenjtërimi i Nën Terezës

by

Nga Nue Oroshi/Gjermani/* Sodë me 4 Shtator 2016 , u bë shenjtërimi i Gonxhe Bojaxhiu, e njohur me emrin Nëna Tereza. Vajza e atdhetarit  Kolë  Bojagjiu i cili kur i ndimoj kryengritësit, shqiptarë që ta marrin Shkupin në vitin 1912, atëherë i kishte dy vjet jetë. Babai Kola ishte një atdhetarë dhe humanist i madh. Ai me të gjitha përpjekjet e ndimoj pavarsinë e Shqipërisë Etnike derisa u helmua nga sërbet, në mënyrë misterioze vetëm e vetëm se mbronte tokat shqiptare. Në Shkup Kryengritësit u priten prej popullsie me entuziazëm të madh. Komiteti shqiptar i Shkupit me grupin muzikore të Klubit të Katolikëve në krye u duel para tue kendue kangën “Zgjidhni shqiptar Bajrakun,  tesh nluft buria na thrret -Me derdhë për dhe tonë gjakun -Tesh pushka po na flet. Grupi muzikore e Klubit Katolik në Shkup përbehej nga anëtarët Ton Mazi,  Vanq Filibeja,  Gasper Mazi,  Pal Gashi,  Lazer Qeta,  Gjon D. Fanda,  Palokë Berisha,  Zef Kllanxha,  Luigj Kabashi,  Simon Shenkolli,  Zef Shiroka,  Luigj Naraqi,  Ton Shiroka,  Luigj Berisha,  Kol Bojaxhiju,  Kol Mar Toqi,  Luigj Luka,  Gjon M.Babaqi,  Ton Bytyqi,  Mati Shahta,  Loro Gazuli,  Shtjefen Paloka dhe Gjon Shenkolli. Është për të cekur këtu se pjesëmarrës dhe themelues i këti grupi muzikore ishte  Kol Bojagjiu,  babai i shenjtëreshës Shqiptare Gongje Bojagjiu (Nëna Tereze),  vlen të theksohet në këtë rast,  se Kol Bojagjiu jo vetëm që ishte anëtar i këti grupi muzikore Katolik Shqiptar,  por ai ka dhënë një kontribut të çmuar edhe në financimin e kryengitjes gjithëshqiptare për marrjen e Shkupit. Duke e trashëguar humanizmin, zemërgjërsinë dhe traditat shqiptare Gonxhja e vogël e mori rrugën për t’i shërbyer të varfërve, të pastreherve dhe njerzve që ishin në fund të jetës së tyre. Ajo më punën, zgjuarsinë, humanizmin  dhe traditën shqiptare, me përkushtim ndihmoj të varfërit ku bëri që e gjithë bota ta thërriste nënë.
Nuk janë të rastësishme as vargjet e një poeti shqiptar ku thotë: ’’Unë që as zjarrit nuk i druhem para teje në dy gjunj ulem’’. Në këtë rast dua të falëndëroj publikisht dy biografët shqiptarë të Nënë Terezës dr.Don Lush Gjergji dhe Don Pren Kolen të cilët me veprat e tyre e bënë të njohur Nënë Terezën edhe në botën shqiptare, sepse shqiptarët pak e njihnin Nënë Terezën deri më rënjen e murit të hekurt komunistë. Një punë të madhe e bëri edhe piktori i njohur Agron Bytyqi i cili ndër të parët piktor shqiptarë e pikturoj portretin e Nënë Terezës dhe ishte i mishëruar pa masë në punën dhe humanizmin e saj. Shenjtërimi i Nënë Terezës tregoj qartë se populli shqiptarë nëpër shekuj ka dhënë atdhetarët, idealistat, humanistat dhe shenjëterit e tyre.
Familja e Gongje Bojaxhiu ëshët një sinonim i Shqipërisë Etnike sepse kjo familje jetoj e punoj në kater qendra të Shqipërisë Etnike në Prizren,Shkup, Shkoder, dhe Tiranë, në rrethana jo edhe aq të lehta. Sodë në Vatikan morën pjesë të gjithë shqiptarët pa dallime feje, krahine apo ideje, në këtë shenjtërim të madh  ndërsa ne të tjerët që  nuk mundemi me marrë pjesë aty po punojmë që t’i shenjtërojmë heronjët e Shqipërisë Etnike, që në zemrat e tyre e kishin humanizmin dhe atdhedashurinë.  Natyrishtë se sodë munguanë edhe ata ata të cilët ësht dashturë të jenë porë që nukë janë më në kët jetë, duke filluarë nga Presidenti Historik i Kosovës prof.dr.Ibrahim Rugova, Ipeshkvët e Kosovës Imzot Nik Prela dhe Dom Mark Sopi, Monsinjor Dom Damjan Kurti, dhe shumë përkrahës të tjerë. Aty morën pjesë edhe shumë politikanë që se kanë pasur vendin aty por që aksidentalishtë gjindenë sod në krye të institucioneve shqiptare. Në rendinë e parë ësht dashurë të vendoseshin nënat e moshuara shqiptare të cilat me nje sakrificë të madhe sollën në jet nga pes deri ne dhjetë fëmijë dhe për ti rriturë hoqën të zit e ullirit.

Sidoqoftë  Gonxhja jonë që nga sodë do të jetë edhe zyrtarisht shenjtëresh. Sido që të jetë në kët shenjtërim u dëshmua qartë se pjesa dërmuese e popullitë shqiptarë i takonë orjentimit perendimorë, pavarsisht krahine, feje apo ideje. Sod në kët ditë poeti do të thoshte “Ditë e bukur dhe me diell”, “shkelqen kombi e ndriqon moti” “Nën Tereza e Kastrioti”, “këta jan më të mëdhenjët shqiptar”,  “që i njeh gjithë bota mbarë”. Prandaji  në kët ditë të madhe urime shqiptarë kudo që gjindeni. Urime Shqipëri  Etnike se për ty u flijue babai i Nënë Terezës  Kolë Bojagjiu e Gonxhja ia mbajti me nderë emrin babait Kolës, si dhe i dha nderë mbarë Shqipërisë Etnike.
Kiel 04.09.2016

  • Autori i portretit: Agron Bytyqi

Our Mother Teresa stands out as one the greatest humanitarians and Saints in our world’s history

by

“By blood, I am Albanian. By citizenship, an Indian. By faith, I am a Catholic nun. As to my calling, I belong to the world. As to my heart, I belong entirely to the Heart of Jesus.” –Mother Teresa/

3 IliriBy Ilir CUBI/

Mother Teresa was born in 1910, in Shkup (today the capital of Macedonia) to an Albanian Family.  Her Birth name was Gonxhe Bojaxhiu. In Albanian Gonxhe is the name of a flower.  Her father was Nikola (Kola) Bojaxhiu. He was born Prizren, an important Albanian city in Kosova.  Her mother, Drandafile (Drane) was from a town called Gjakova, which is also located in Kosova.  Kola was a successful businessman who was raised with traditional Albanian values.  Drane Bojaxhiu was a traditional Albanian housewife and always showed love and compassion for the poor and the sick.  Through action she became a role model to her kids and to others.

Mother Teresa was the youngest of three children. Her brother Lazër was the oldest of the three.  Age, her sister, and Mother Teresa would go to Albanian Catholic church “Zemra e Krishtit” in Shkup.  Both Mother Teresa and Age were part of the church’s chorus and were very talented in singing, drama and very involved with the church’s activities.

Mother Teresa received a calling to become a nun during a pilgrimage to St. Mary’s Church in a Letnica, a picturesque village in southwest of Kosova. Each year, on August 15th, the young Gonxha Bojaxhiu, visited the church that inspired her. Every time she visited the church, she was filled with more and more of the holly spirit. Subsequently, at age 17, she set about her mission of charity.

In 1919, when Mother Teresa was only 8 years old, her father Kola, a proponent of Albanian independence, had been poisoned and died in Belgrade.  Her father was a representative of the city of Shkup, at the time populated by a majority Albanian population.  After the loss of her father, Drane had to fill in her husband’s shoes -to not only being a mother to the three children but also a father.

In 1928, Gonxhe (Mother Teresa) joined the congregation of Loretos in Zagreb, Croatia.  From Zagreb she was transferred to Dublin in Ireland, then soon after she was transferred to Calcutta. She taught history and geography at Saint Mary’s High School for Girls, a school run by the Loreto Sisters. She learned Bangali and Hindi fluently and dedicated herself to teaching children Calcutta’s poorest kids.

On September 10, 1946, Mother Teresa experienced a second calling, the “call within a call”. This happened while she was riding a train to a retreat to the Himalayan region. Mother Teresa said that Christ spoke to her and asked her to work in the slums of Calcutta to help the city’s poorest and sickest people.  She needed permission to leave the convent. She requested permission from the archdiocese.  Through persistence, and more requests, it took nearly a year and a half for her to receive approval from the Vatican to pursue her new calling, to help the poor, “the unwanted, the unloved, the uncared for.”

Mother Teresa took action to help the city’s poor. She quickly convinced the city officials to donate to her a dilapidated building to establish a home for the dying destitute. In 1950, she was given canonical recognition, resulting in the formation of the Missionaries of Charity, a Roman Catholic congregation of women dedicated to helping the poor, which she founded with a few members, mostly students and former teachers from St. Mary’s school.

In the words of Mother Teresa, the purpose of the Missionaries of Charity was to care for “the hungry, the naked, the homeless, the crippled, the blind, the lepers, all those people who feel unwanted, unloved, uncared for throughout society, people that have become a burden to the society and are shunned by everyone.”

For over 50 years, Mother Teresa dedicated herself to helping the poor and to spreading the word that God is Love and that He loves us all.

Today, an Order that started with 12 members in Culcutta, has over 5,000 dedicated women and volunteers in helping the poor and sick in over 135 countries around the world, wearing the traditional color that she designed, the WHITE AND BLUE. Their presence is in orphanages, hospices, caring for refugees, the blind, disabled, aged, alcoholics, the poor and homeless and victims of floods, epidemics and famine all over the world

Mother Teresa received various honors for her tireless work of charity.  She was also awarded the Jewel of India, the highest honor bestowed to an Indian Civilian.  And 1979, Mother Teresa won her highest honor when she was awarded the Nobel Peace Prize in recognition of her tireless work in giving help to the poor and sick.  In 2003, she was beautified and on September 4th, 2016, Mother Teresa will become one of our greatest Saint’s and will always be remembered for all she has done for humanity.

 

Thank you all for coming to this miracle of miracles and being part of History

 

May God Bless You All

From a Proud AMERICAN ALBANIAN

ILIR CUBI

NEW YORK

 

Papa: deklarojmë dhe e quajmë Shenjte të Lumen Terezë të Kalkutës

by

 

1 MotratNë kremtimin e kanonizimit të “Nënës të të varfëve” Papa Françesku e ftoi Kishën t’i ndihmojë të varfrit, refugjatët e të burgosurit, sipas shembullit të Shën Nënë Terezës.

Gjatë ritit të kanonizimit, momenti më i rëndësishëm e domethënës ishte kërkesa, që Prefekti i Kongregatës së Vatikanit për Çështjen e Shenjtorëve, Angelo Amato, i shoqëruar Postulatori, shkoi te Papa Françesku dhe i kërkoi ta shkruajë Të  lumen Nënë Terezë në Librin e Shenjtorëve e kështu të lutet nga të gjithë të krishterët, dhe shpallja, Formula e Shenjtërimit, shqiptuar nga Papa.

Kështu, në fillim të Meshës, Prefekti i Kongregatës për Çështjet e Shenjtorëve e paraqi shkurtimisht jetëshkrimin e Nënë Terezës së Kalkutës.

“Murgesha e përvuajtur, së cilës turma të panumërta njerëzish i drejtoheshin duke e quajtur përzemërsisht “Nënë Terezë”, është e Lumja, të cilën po ia paraqesim sot Shenjtërisë Suaj, në mënyrë që, me shenjtërimin e dëshiruar, mbarë bota të mund ta kundrojë, duke i kërkuar ndërmjetësim e duke i përngjarë  në veprimtarinë bamirëse.

Në jetën e saj, duke ndjekur shembullin e Krishtit, Samaritanit të Mirë, ajo diti të bëhet e afërme me çdo nevojtar, që takonte, duke ndarë vuajtjet me ata, që jetonin në periferitë e skajshme të shoqërisë e duke e dëshmuar dashurinë e pafundme të Zotit për popullin e vet.

Po paraqes, tha kardinali Amato, përmbledhtas çastet kryesore të jetës së saj:

E Lumja Terezë e Kalkutës (në shekull Agnes Gonxha Bojaxhiu), lindi më 26 gusht 1910, në Shkup, në një familje shqiptare. Gjatë adoleshencës,  mori pjesë gjallërisht në veprimtaritë e famullisë, duke dëshiruar gjithnjë më shumë t’i dhurohej krejtësisht Zotit. Si u largua nga shtëpia atërore, u pranua si dëshirtare (postulante) në Kuvendin e Virgjërës Mari të Motrave të Loretos, në Rathfarnam (Dublin).

E dërguar në Indi, në Darjeeling, si kreu noviciatin, bëri kushtet rregulltare  dhe mori emrin Tereza. E caktuar në detyrën e mësueses, kaloi shtatëmbëdhjetë vjet pranë Saint Mary’s Bengali Medium School, në Kalkutë.

Ndërsa udhëtonte me tren nga Kalkuta në Darjeeling, e Lumja ndjeu thirrjen mbi thirrje, me intuitën për t’i dhënë jetë një instituti rregulltar, për të “shuar etjen e Jezusit mbi kryq për dashurinë e shpirtrave, duke punuar për shëlbimin dhe shenjtërimin e të varfërve më të varfër”.

Themeloi, kështu, Kongregatën e Motrave Misionare të Bamirësisë e, më pas, shtoi edhe Kongregatën e Vëllezërve Misionarë të Bamirësisë, organizata laikale  dhe Lëvizjen e hapur për priftërinj dioqezanë.

Nënë Tereza nuk e kursei kurrë veten, duke iu kushtuar plotësisht kumtimit të Ungjillit, përmes veprimtarive të panumërta të bamirësisë e të ndihmës ndaj të varfërve, pa asnjë dallim shtrese shoqërore, feje, etnie. Në themel të të gjitha nismave, Ajo vinte ditë për ditë kremtimin e Meshës Shenjte, adhurimin eukaristik, lutjen e shpirtin e dashurisë universale, që e nxiste ta shikonte Jezusin e  t’i shërbente në të varfrit.

Dëshmia e saj heroike ungjillore ngjalli admirimin e autoriteteve më të larta të Kishës e të botës laike. Në vitin 1979 iu dorëzua edhe Çmimi Nobel për Paqen.

E shkrirë fizikisht, por gjithnjë e fortë shpirtërisht, u shua në paqe, në Kalkutë, më 5 shtator 1997, e rrethuar nga një famë e pafundme, e  fuqishme, e njëzëshme shenjtërie.

Pastaj Ati i Shenjtë Françesku u lutë: Pranoji, po të lutemi, o Zot, lutjet e popullit tënd, e na e jep hirin që, çka po kryejmë me shërbimin tonë, të dalë e pëlqyeshme para teje e të ndihmojë për rritjen e  Kishës sate. Nëpër Krishtin Zotin tonë.

E më pas, momenti vendimtar ishte  Formula e Shenjtërimit të Nënë Terezës Ganxhe Bojaxhiut, shqiptuar nga Papa Françesku:

Për nderimin e së Shenjtnueshmes Trini,

për lartimin e fesë katolike

dhe thellimin  e jetës së krishterë,

me autoritetin e Zotit tonë, Jezu Krishtit,

të Shenjtorëve Apostuj Pjetër e Pal  e Tonin,

Pasi reflektuam gjatë,

kërkuam shumë herë ndihmën hyjnore

e dëgjuam mendimin e shumë prej vëllezërve tanë në Ipeshkvni.

e deklarojmë dhe e quajmë Shenjte

Të Lumen Terezë të Kalkutës

Dhe e shkruajmë në Librin e Shenjtorëve,

duke vendosur që Ajo të nderohet nga Kisha universale

me devocion ndërmjet shenjtorëve.

Në emër të Atit e të Birit e të Shpirtit Shenjt. Amen!

Pas kësaj, pranë altarit, në Sheshin e Vatikanit, u vendosën reliket e Shenjtores së Re, Shën Nënë Terezës, për t’u nderuar nga të pranishmit.

Nëna e të varfërve, Tereza e Kalkutës, si dhuratë shpirtërore për mbarë njerëzimin

by

Fjala përshëndetëse e Imzot Dodë Gjergjit në Koncertin e Shenjtërimit të Nënë Terezës/

Bazilika e Shën Palit, 3 shtator 2016/

 Eminencë, Ekscelencë, /

zonja dhe zotërinj, /

vëllezër dhe motra,/

 Paqja me ju!

 Në vitet e para të shekullit të fundit, të mijëvjeçarit të dytë, në Shenjtëroren e Kishës tonë në Letnicë, Hyji pa një filiz të njomë të dashurisë së Tij, që ishte rritë nën rrënojat historike të Kishës tonë, në trungun e “djegur të popullit tim”.

Atij i pëlqej shumë ky filiz, e shkëputi, e mori për vete dhe e dërgojë në një kishë të Azisë së Largët, atje e rimbolli këtë filiz të dashurisë së vet, në trungun e varfërisë së popullit të Kalkutës.

Nënë kujdesin e Tij, ky filiz rritej e rritej sa që, nën hijen e saj, gjenin strehë ngushëllimi të gjithë të mjerët dhe nga frytet e kësaj dashurie ushqeheshin të varfëritë, të përbuzurit e të lënët pas dore.

Të pasurit dhe të pushtetshmit e kësaj bote, duke parë se të mjerët kishën diçka që iu mungonte atyre, do të thotë dashuria, kështu ata duke “xhelozua të varfëritë” filluan të përkuleshin me të njëjtin respekt, si të mjerët, për të mbledhë edhe për vete, frytet e kësaj dashurie.

Që kjo pemë dashurie të shtrinte degët e veta edhe mbi ta e mbi  vendet e tyre,  filluan t’i vejnë mundësitë e tyre, në rrejtët e saja, me qëllim që kjo pemë dashurie, që rritej në mesin e të mjerëve, të shtrinte degët e saj  në mbarë botën.

Kjo pemë e njomë e dashurisë së Hyjit ndër ne, i ra në sy Papës Gjon Palit II, ai me plot përkushtim u kujdes për të, që ta mbronte nga rreziku i infektimit me botën.

Në vitet e para të Mijëvjeçarit të tretë, degët e kësaj peme arritën në qiell kurse rrënjët e saja, Papa Françesku do t’i mbjellë nesër, në Altarin e Kishës katolike, duke ia ofrua botës Gonxhen tonë, Nënë e të varfërve, Terezën e Kalkutës, si dhuratë shpirtërore për mbarë njerëzimin, në Vitin e Mëshirës Hyjnore.

Ne, ai trungu i vjetër, të mahnitur me këtë dhunti, që një filiz i trungut tonë u bë pemë dashurie në botë, dhe po mbillet në Altarin e Krishtit, që e frymëzojë, menduam si ta falënderojmë Zotin për këtë dhuratë? Dhe thamë t’ia japim këngës, mblodhëm “harpë e cetër”  e thamë:  Do të shkojmë në Vatikan, që së bashku me shtegtarë dhe me Kishën universale t’i këndojmë Zotit këngën e falënderimit.

Këndej nga zemra falënderoj të gjithë këngëtarët, instrumentistët, dirigjentët dhe solistët që vullnetarisht erdhën për të kënduar me ne.

Falënderoj Selinë e Shenjtë që na mirëpriti në këtë Kishë – Bazilikë Papnore të Ungjillëzuesit tonë Shën Palit Apostull.

Në veçanti dua të theksoj përkudesin e Sekretarit të Shtetit Eminencën e Tij, Kardinalin Pietro Parolin, Shkëlqesin e  Tij, Mons. Juliusz Janusz, delegatin tonë apostolik dhe Kryepriftin e kësaj Bazilike, Kardinalin James M. Hervay.

Falënderoj, po ashtu, Qeverinë e Kosovës për mbështetje financiere, Filharmoninë e Kosovës, Fondacionin “Drita” dhe “Nënë Tereza” për organizim dhe menaxhim të kësaj ngjarjeje dhe gjithë ju Presidentë, Kryeministra, ministra, deputetë, shtegtarë dhe miq që keni ardhur për të gëzuar bashkë me ne.

Tani ja japim fjalën këngës!

KONCERTI MADHESHTOR I YJEVE MERTONTE NJE SJELLJE ME DINJITOZE

by

 Koncerti per Nene Terezen ne Vatikan ishte madheshtor, por sjellja e nje pjese te publikut la shume per t’u deshiruar/

Nga Sadik ELSHANI/

 Veprimtarite per shenjterimin e Nene Terezes filluan para me nje koncert madheshtor me artiste shqiptare te nivelit boteror. Ne kete koncert u paraqiten yjet e operas dhe muzikes boterore: sopranot, Inva Mula e Ermonela Jaho, baritoni Gezim Myshketa, tenori Rame Lahaj, kengetarja e mirenjohur e shume hiteve boterore, Rita Ora, etj., te shoqeruar me mjeshteri nga Filharmonia dhe Kori i Kosoves,  te perforcuar edhe me instrumentiste nga Shqiperia e Maqedonia, si dhe violinist i njohur, anetari i Filharmonise se Vjenes, Shkelzen Doli. Sic e do rasti, ne kete koncert u interpretuan pjese muzikore fetare e laike te kompozitoreve boterore dhe atyre shqiptare, si dhe disa pjese tradicionale/popullore shqiptare. Kapiteni i kombetares shqiptare, Lorik Cana dhe kengetarja Rita Ora e drejtuan programin per bukuri ne tri gjuhe (shqip, italisht, anglisht), duke paraqitur para botes edhe bukurine dhe elegancen shqiptare. Artistet shqiptare me dinjitet e artisteri te rralle paraqiten para botes talentin, vlerat shpirterore e artistike te popullit tone. Shkurt, ishte nje ngjarje mbreselenese, nje mbremje hyjnore ne nje mjedis te shenjte, Baziliken e Shen Palit ne Rome. Ishin te pranishem edhe perfaqesuesit me te larte te dy shteteve shqiptare, Shqiperise dhe Kosoves.

Programi vertet ishte i mrekullueshem, si ne permbajtje, ashtu edhe ne paraqitje. Por ajo qe na la nje pershtypje pak si te tharte mua dhe bashkeshortes sime qe eshte musiciente profesioniste, ishte sjella e publikut ne pjesen e dyte te koncertit. Gjate pjeses se pare publiku deri diku ishte i sjellshem, i vemendshem dhe salla ishte e mbushur plot. Por ajo qe me shtyri t’i shkruaj keto radhe, eshte sjellja jokorrekte e publikut ne pjesen e dyte te koncertit. Kur pushimi pese minutesh sapo ishte duke perfunduar, publikut iu be thirrje  disa here qe te uleshin ne vendet e tyre, sepse koncerti do te fillonte se shpejti, por nje pjese e mire e te pranishmeve as qe e cante koken per kete. Ishin bere grupe-grupe dhe po bisedonin me njeri-tjetrin. Koncerti filloi, por njerezit nuk i nderprisnin bisedat, nuk uleshin ne vendet e tyre. Silleshin sikur te ishin ne kafene, shetisnin neper salle sikur te ishin ne pazar. Gjate tere pjeses se dyte te koncertit nje pjese e salles mbeti e zbrazet, ndersa njerezit anash bisedonin. Nje sjellje e tille e pahijshme eshte mungese e kultures, miresjelljes, qyteterimit, respektit per artistet dhe vete kete ngjarje te madhe, ngjarje qe nuk mund ta marrim me mend se kur mund te perseritet edhe nje here. Kjo na la nje pershtypje pak si te pakendshme, sikur ia humbi hyjnine, madheshtine ketij koncerti te shkelqyer.

Nga disa filmime u pa se jo vetem nje pjese e publikut, por edhe dy nga udheheqesit qe ishin ulur ne radhen e pare: Kryetari i Kuvendit te Kosoves, Kadri Veseli dhe Ministri i Puneve te Jashtme te Kosoves, Enver Hoxhaj, po “loznin” me telefonat e tyre. Ne te gjitha shfaqjet teatrore, operistike, koincertale eshte ligj: Para fillimit te cdo shfaqje celularet dhe te gjitha pajisjet tjera elektronike duhet te mbyllen, sepse e pengojne mbarevajtjen e programit dhe e bezdisin publikun. Ne kete rast nuk po i fajesoj vetem shqiptaret, sepse ne kete koncert kane qene te pranishem edhe pjesetare te kombesive te tjera. Vetem mund ta marrim me mend se shumica e te pranishmeve kane qene shqiptare. Kjo nuk eshte nje dukuri e re per ne. Gati ne te gjitha veprimtarite e bashkesise sone, takimet me personalitete te shquara, kryetare shtetesh, kryeministra, senatore e kongresiste, etj., kur dikush eshte duke mbajtur fjalen, te gjithe flasin me njeri-tjetrin me ze te larte. Me ze te larte apo me ze te ulet, sjelljet e tilla duhet te jene te papranueshme. Me kujtohet Simpoziumi qe u organizua me rastin e 100 Vjetorit te Themelimit te Vatres, folesit nuk degjoheshin fare nga zhurma e bisedave me njeri-tjetrin, me gjithe perpjekjet, nderhyrjet e drejtuesve te asaj veprimtarie shume te rendesishme kombetare. Per kete dukuri te shemtuar, redaktori i gazetes “Illyria”, Z. Ruben Avxhiu, vite me pare ka botuar nje artikull shume me vend.

Eshte ne traditen e shqiptarit qe miku i shtepise, i ftuari dhe i paftuari, te priten, te trajtohen me respekt e miresjellje. Kur flet miku, mysafiri te gjithe e degjojne me vemendje, atij nuk i nderpritet fjala dhe askush nuk ben zhurme. Per fyerje e sharje as qe mund te behet fjale. Atehere perse nuk sillemi keshtu edhe ne veprimtarite publike?! Te tregojme pak respekt, miresjellje per njeri-tjetrin dhe te tjeret! Eshte kulture, qyteterim, njerezi.

 

Philadelphia, 3 shtator, 2016

 

Sadik Elshani eshte doktor i shkencave te kimise dhe veprimtar i bashkesise shqiptaro-amerkane.