AALEA/

The American Albanian Law Enforcement Association proudly congratulates Police Officer Bari Arben Drishti on his appointment to the Fairview Police Department, becoming the first Albanian police officer to serve in the department’s history. A member of the first AALEA soccer team, Officer Drishti has long been part of the AALEA family. Following in the footsteps of his father, he continues a proud legacy rooted in service, honor, and dedication. We wish him a safe, successful, and distinguished career serving the residents of Fairview and the State of New Jersey.

#AALEAus#HistoricMoment#FairviewPolice#NewJerseyPolice#ServiceAndHonor#AlbanianAmericanCommunity

Artan Nati/

Festivali i librit është çasti solemn ku fjala e shkruar ngrihet në lartësinë e një atdheu të përkohshëm. Ky festival librit i organizuar ne New York nga Varta’ nuk u zhvillua për pushtet, por për vetëdije, jo për zhurmë, por për mendim, jo për lavdi të rreme, por për dinjitet kulturor. Arsyeja është e thjeshtë: diaspora nuk jeton vetëm nga ekonomia, por nga kultura dhe nuk vlerësohet vetëm nga remitancat, por nga idetë. Idetë ushqejnë shpirtin, shpirti formon mendimin, mendimi ngre kombin – kjo ishte arsyeja kryesore e festivalit të organizuar nga Vatra. Në këtë ngjarje, diaspora dëshmon se nuk është vetëm burim remitancash ekonomike, por një burim i fuqishëm kapitali kulturor, shpirtëror dhe intelektual.

Festivali i librit në diasporë “Albanian BookFest” është prova më e qartë se identiteti kombëtar nuk mbahet gjallë vetëm me kujtime dhe mall, por me ide, me mendim kritik dhe me krijimtari. Aty ku libri kthehet në ngjarje, diaspora pushon së qeni thjesht një largësi gjeografike dhe shndërrohet në hapësirë ideore, ku Shqipëria dhe shqiptaria rimendojnë veten përtej kufijve. Në thelb, ky festival nuk është thjesht një panair botimesh, por një tribunë e hapur kombëtare. Është vendtakimi i autorëve të diasporës me ata të vendit amë, një urë jetike mes përvojës së ikjes dhe realitetit të qëndrimit. Këtu, përvoja e emigrimit rishkruhet në gjuhën e letërsisë, të filozofisë dhe të reflektimit politik, duke i dhënë zë një Shqipërie që mendon nga larg, por ndjen nga afër.

Njëkohësisht, festivali i librit në diasporë shërben si pasqyrë kritike e shoqërisë së origjinës. Shpesh është diaspora ajo që flet më lirshëm për atdheun, sepse distanca i jep guximin e së vërtetës dhe qartësinë e mendimit. Prandaj, ky festival nuk është vetëm festë e librit, por akt patriotik i vetëdijes kombëtare, ku fjala e lirë dhe kultura bëhen forma më e lartë e atdhedashurisë.

Pyetja se kush duhet ta organizojë Festivalin e Librit në diasporë nuk është thjesht çështje organizative, por çështje vizioni kombëtar. Pse “Vatra” dhe jo një shoqatë e ngushtë shkrimtarësh shqiptaro-amerikanë? Sepse Festivali i Librit nuk është aktivitet korporativ i një rrethi profesional, por ngjarje publike e gjithë diasporës. Vatra, si institucioni më i vjetër dhe më simbolik i diasporës shqiptare në SHBA, përfaqëson jo vetëm shkrimtarët, por kombin në mërgim. Ajo lindi si vatër mendimi, shtypi, gjuhe dhe atdhedashurie, si hapësirë ku libri, politika dhe çështja kombëtare ecën krah për krah. Pikërisht për këtë arsye, një festival libri nën ombrellën e Vatrës nuk do të ishte pronë e askujt dhe do të ishte pronë e të gjithëve.

Shoqatat e shkrimtarëve, sado të respektueshme, kanë natyrë më të kufizuar: ato përfaqësojnë autorë, jo lexuesin e gjerë, krijuesit, jo komunitetin në tërësi. Një festival libri kërkon më shumë se letërsi: kërkon publik, kërkon debat qytetar, kërkon histori, gjuhë, identitet dhe vizion kombëtar. Këto janë fusha ku një organizatë ombrellë si Vatra ka legjitimitet historik dhe autoritet moral.

Organizata më e përshtatshme për të organizuar një festival libri në diasporë është ajo që ka përfaqësim të gjerë komunitar, kredibilitet historik, neutralitet ndaj klaneve kulturore, dhe aftësinë për të bashkuar autorë, botues, studiues, studentë dhe publikun e zakonshëm.

Në këtë prizëm, Vatra plotëson më mirë se kushdo tjetër kriterin e një organizatori kombëtar, ndërsa shoqatat e shkrimtarëve mund dhe duhet të jenë partnere aktive, jo pronare të ngjarjes.

Përvoja e diasporave të tjera në Amerikë e dëshmon qartë këtë model. Diaspora hebraike, italiane, irlandeze apo armene i kanë festivalet e librit dhe kulturës të organizuara nga institucione komunitare të mëdha, qendra kulturore ose fondacione historike, jo nga shoqata të ngushta profesionale. Shkrimtarët janë zemra e këtyre ngjarjeve, por organizimi mbetet në duart e institucioneve që përfaqësojnë gjithë komunitetin dhe jo vetëm elitën krijuese.

Sepse libri, në diasporë, nuk është çështje grupi, por çështje kombi. Dhe kur fjala e shkruar ngrihet në nivel festivali, ajo ka nevojë për një shtëpi të madhe, me dyer të hapura për të gjithë. Për diasporën shqiptare në Amerikë, kjo shtëpi quhet Vatra.

Suksesi i Festivalit të Librit në New York, i organizuar nën ombrellën e Vatrës, mban firmën e qartë të përkushtimit dhe vizionit të dy figurave të spikatura të kulturës shqiptare: botuesit Bujar Hudhri, themelues dhe drejtues i shtëpisë botuese Onufri, si dhe publicistit dhe patriotit Frano Kulli. Ky festival libri nuk do të kishte arritur nivelin, dinjitetin dhe jehonën që pati pa kontributin e tyre të drejtpërdrejtë dhe vendimtar. Bujar Hudhri solli në New York jo vetëm librin si objekt, por librin si institucion kulturor. Me përvojën e gjatë botuese, me standardin profesional dhe me autoritetin që gëzon në botën letrare shqiptare, ai i dha festivalit peshë, seriozitet dhe përfaqësim të denjë të letërsisë shqipe. Prania e Onufrit ishte një garanci cilësie dhe një dëshmi se kultura shqiptare di të përfaqësohet me dinjitet edhe në metropolet më të mëdha të botës.

Nga ana tjetër, Frano Kulli i dha festivalit frymën qytetare dhe atdhetare që i takon një ngjarjeje të tillë. Me fjalën e tij publike, me angazhimin intelektual dhe me ndjeshmërinë ndaj misionit kombëtar të diasporës, ai e ktheu festivalin nga një aktivitet kulturor në një akt vetëdijeje kombëtare. Kontributi i tij dëshmoi se publicistika dhe patriotizmi, kur bashkohen, mund të ndërtojnë ura të forta mes librit dhe komunitetit.

Vatra, si institucioni historik i diasporës shqiptare në Amerikë, u bë skena ku këto përpjekje u bashkuan dhe u kurorëzuan me sukses. Prandaj, mirënjohja për Bujar Hudhrin dhe Fran Kullin nuk është vetëm institucionale, por mbarëkombëtare. Është mirënjohje nga Vatra dhe nga i gjithë komuniteti shqiptar në diasporë, që pa në këtë festival jo vetëm një ngjarje libri, por një dëshmi se kultura shqiptare jeton, punon dhe nderohet edhe larg atdheut.

Në Festivalin e Librit të organizuar nga Vatra në New York mungoi Shoqata e Shkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë. Një mungesë që, për habinë e askujt, nuk ndikoi aspak në suksesin e festivalit. Përkundrazi, aktiviteti ecën i qetë, librat u lexuan, debatet u zhvilluan dhe publiku u ndje si në shtëpi — një dëshmi se letërsia shqipe di të marrë frymë edhe pa protokolle të lodhura.

Shoqata në fjalë duket se ka mbetur peng i një kohe tjetër: i dosjeve të vjetra, i smirave personale dhe i inateve provinciale të eksportuara në kontinentin e gabuar. Në vend që të shfrytëzojë energjinë e hapësirës amerikane për të ndërtuar diçka të re, ajo sillet sikur New Yorku të ishte një zgjatim i kafenesë së lagjes, ku ftesat maten me qoka dhe vlerat me miqësi.

Librat e dobët që promovohen me zell ceremonial dhe përkëdheljet e ndërsjella që zëvendësojnë kritikën serioze nuk janë thjesht problem shijeje, por ato kthehen në fyerje për letërsinë shqiptare. Sepse letërsia nuk rritet me duartrokitje automatike, por me standard, konkurrencë dhe guxim intelektual.

Ndërkohë, Festivali i Vatrës tregoi se komuniteti shqiptar në Amerikë është gati për një mentalitet të ri, më të hapur, më meritokratik, më amerikan në formë dhe më shqiptar në thelb. Një mentalitet ku libri nuk shërben për të ushqyer egon e autorit, por për të zgjuar mendjen e lexuesit.

Ndoshta është koha që edhe Shoqata e Shkrimtarëve Shqiptaro-Amerikanë të zgjohet nga gjumi i vetëkënaqësisë, të dalë nga hija e së shkuarës dhe t’i hapë rrugë një fryme të re. Sepse në Amerikë nuk mjafton të quhesh shkrimtar: duhet të shkruash mirë, të mendosh lirë dhe të përballesh me publikun. Dhe publiku, siç u pa në këtë festival, tashmë ka filluar të zgjedhë vetë.

Mbyllja e Festivalit të Librit të organizuar nga Vatra shënoi më shumë se përfundimin e një aktiviteti kulturor: ajo përfaqësoi një hap cilësor dhe historik, që e vendos diasporën shqiptare në një nivel të ri vetëdijeje dhe përfaqësimi kulturor. Ky festival dëshmoi se diaspora nuk është më thjesht një zgjatim emocional i atdheut, por një faktor aktiv në ndërtimin e kulturës kombëtare.

Ky moment nuk është një kulm i rastësishëm, por fillimi i një rruge të re. Një rrugë ku libri, gjuha dhe mendimi kritik bëhen boshti rreth të cilit forcohet identiteti shqiptar në mërgim. Festivali i Vatrës tregoi se diaspora ka kapacitetin të prodhojë, të organizojë dhe të imponojë standarde kulturore, duke i dhënë komunitetit shqiptar në Amerikë dinjitetin që i takon.

Në këtë kuptim, festivali nuk mbylli një cikël, por hapi një epokë. Ai do të shërbejë si katalizator për rritjen e vetëdijes kombëtare dhe të ndjenjës estetike, duke edukuar brezat e rinj me dashurinë për librin dhe respektin për kulturën. Nëpërmjet fjalës së shkruar, diaspora rigjen rrënjët dhe ndërton të ardhmen.

Sepse kur diaspora investon në libër, ajo investon në shpirtin e kombit. Dhe kur Vatra ndez këtë dritë kulturore, ajo nuk ndriçon vetëm një sallë festivali, por një horizont të tërë shqiptarësh, sot dhe nesër.

Driton Sinishtaj/

Mbrëmë, në ambientet e restorantit “Ciao”, në pronësi të bashkatdhetarit tonë malësor Zef Gjelaj, u zhvillua mbrëmja tradicionale fondmbledhëse e Shoqatës “Malësia e Madhe” në New York. Është një traditë pothuajse gjysmëshekullore, mbledhja e komunitetit malësor të New Yorkut çdo fundvit për të kontribuar financiarisht në mbështetje të vendlindjes sonë, Malësisë. Fondet e grumbulluara menaxhohen nga Shoqata “Malësia e Madhe” dhe përdoren për projekte zhvillimore, kulturore, arsimore e humanitare, si dhe për organizimin e aktiviteteve që nderojnë historinë, heronjtë dhe trashëgiminë tonë kombëtare.

Shoqata “Malësia e Madhe” është një nga shoqatat më të vjetra shqiptare në Shtetet e Bashkuara dhe një shtyllë e rëndësishme e kontributit të diasporës malësore. Ajo ka qenë element kyç e lobimit dhe e mbështetjes materiale për çështjen shqiptare, përfshirë edhe angazhimin e drejtpërdrejtë të anëtarëve të saj në Luftën Çlirimtare të Kosovës.

Gjatë 33 viteve të veprimtarisë, shoqata ka kaluar vlerën e 10 milionë dollarëve kontribute, ka ndarë mbi 1000 bursa për studentë, ndërsa vetëm gjatë viteve 2024–2025 diaspora malësore ka grumbulluar mbi 2 milionë dollarë.

Ndër projektet më të rëndësishme që janë filluar nga Malësorët në ShBA gjate dy viteve të fundit janë mbi 400 mijë $ për ndërtimin e TV Boin; rreth 150 mijë $ për monumentin e viktimave malësore të vitit 1941; kontribute të konsiderueshme për rindërtimin e shkollave në Skorraq dhe Kshevë; mbi 220 mijë $ për rikonstruksionin e rrugës së Pashkallës; mbi 100 mijë $ për hapjen e qendrës zjarrfikëse në Triesh; mbi 600 mijë $ për ndërtimin e kishës katolike në Kakarriq; 180 mijë $ për përmendoren e Gjergj Kastriot Skënderbeut në qendër të Malësisë, mbi 200 mijë $ bursa për studentë dhe familje në nevojë dhe shumë e shumë projekte tjera lokale, arsimore, kulturore dhe sportive që janë përkrahur në vendlindje.

Vetëm mbrëmë, diaspora malësore e New Yorkut kontribuoi me 100 mijë dollarë, duke dëshmuar edhe një herë solidaritetin, përkushtimin dhe përgjegjësinë ndaj Malësisë dhe çështjes kombëtare shqiptare.

Takimin e përshëndetën kryetari i Shoqatës “Malësia e Madhe” në New York, z. Senad Lulanaj, si dhe veprimtarë të njohur të diasporës malësore: Nikollë Junçaj, Gjekë Gjonlekaj, Rasim Nikaj, Niki Bojaj, Vasel Ulaj, ndërsa kontributdhënës kishte nga të gjitha trevat shqiptare. Faleminderit të gjithë kontribuesve! Jemi dhe do të mbetemi gjithmonë pranë Malësisë dhe çështjes shqiptare.

Nga: Kristaq BALLI

Mirënjohja është veti e shpirtrave fisnikë – Ezopi

Krijimtaria e artistëve të mëdhenj pasqyron në eposin e saj edhe tipare të spikatura të personalitetit të tyre human e shoqëror. Ato përbëjnë një aureolë identiteti e përkatësie që vizatohet vetiu nga prurjet e tyre të famshme  artistike, por edhe  nga shpirti shumë i pasur reflektues e meditativ.

Në historinë e gjatë të jetës dhe krijimtarisë së Gjon Milit, fotografit tonë të shquar botëror, ka një ngjarje të rëndësishme, të paevidentuar deri sot për publikun shqiptar, e  cila vizaton karakterin e tij të jashtzakonshëm popullor, social, mirënjohës, miqësor, respektues, shpërblyes, shpërthyes. Pa dyshim, kjo ngjarje është e lidhur plotësisht edhe me valencat e forta të  autoritetit të tij të merituar në elitën e artistëve amerikanë e botërorë, por edhe në marrëdhëniet e ngushta që ai krijoi me një mori artistësh të huaj në shumë vende të tjera  të botës.

Eshtë e njohur tashmë lidhja e miqësia e ngushtë e Milit me artistin figurativ më të famshëm të shekullit të kaluar  Pablo Pikaso(1881-1973), të cilat ata i ruajtën gjatë gjithë jetës nëpërmjet qëndrueshmërisë së tyre të ndërsjelltë, të lindur  nga kryevepra e tyre e përbashkët botërore  “Pikaso vizaton me dritë”. Por, midis të tjerash, një tjetër marrëdhënie, madje më solide e stoike u ngjiz midis Milit dhe artistit të famshëm Pablo Casals, së cilës  i dedikohen edhe këto rreshta.

Pablo Casals (1876-1973), ky muzikant katalonas spanjoll  konsiderohet si instrumentisti violinçelist (çelist) më i shquar i gjysmës së parë të shekullit XX dhe një nga çelistët më të mëdhenj botërorë të  të gjitha kohrave. Ai ishte gjithashtu kompozitor dhe dirigjent. Aktiviteti i tij instrumental e dirigjues ndërkombëtar është shumë i gjatë, por së pari shumë i suksesshëm, sidomos pas vitit 1899, kur ai luajti në Crystal Palace, Londër, Paris, Spanjë, Holandë, në turneun e parë në ShBA, 1901-02 dhe në turneun e Amerikës së Jugut,1903. Më15 Janar 1904 u ftua të luajë në Shtëpinë e Bardhë për presidentin Theodor Rusvelt, më pas debutoi në Carnegie Hall, Nju Jork, në Festivalin Muzikor të Londrës në Hollin e Mbretëreshës, 1911, etj. Si kundërshtar i vendosur i regjimit të Frankos  ai zgjodhi ekzilin (1939), për të mos u kthyer deri sa të rrëzohej diktatura, ditë të cilën nuk e jetoi. Me këtë rast ai zgjodhi të banojë në fshatin franko-katalonas Prade de Conflent në Francë, pranë kufirit me Spanjën. Ai është kompozitori i një himni kushtuar Organizatës së Kombeve të Bashkuara dhe kur ishte 95 vjeç, më 1971  e dirigjoi vetë në OKB, ku sekretari i kësaj organizate U Thant i akordoi Medaljen e Paqes të OKB e, me çrast, Casals mbajti fjalimin e tij të famshëm “I am a Catalan” (Unë jam një katalan). Në vitin 1961 në Shtëpinë Bardhë dha koncertin e muzikës së dhomës, me ftesën e presidentit  Xhon Kenedi, i cili e admironte, madje i akordoi edhe  Medaljen Presidenciale të Lirisë të SHBA.  Më 1989 (pas vdekjes)  ai u nderua me vlerësimin  më të lartë “Grammy Lifetime Achievement Award” (Çmimin Grammy për Arritje në Jetë).

Midis të tjerash Casals, gjatë viteve 1936-39, ka regjistruar në disqe një pjesë të konsiderueshme   të muzikës dhe  suitave për violinçel të Bahut. Janë pikërisht këto inçizime që kanë bërë të mundur   njohjen virtuale të Casals nga Gjon Mili rreth vitit 1940. “I ruaja inçizimet e tij”, thotë Mili në një bisedë me botuesin e revistës LIFE  “dhe i dëgjoja ato për orë të tëra. Kam prerë foton e tij nga një gazetë dhe e kam mbërthyer në murin tim. E kam akoma. Për mua ai mbetet i përsosur.” (“LIFE” magazine, Nov. 11, 1966) 

Ёndrra  për ta njohur personalisht Pablo Casals është përmbushur në vitin 1949, kur Mili e takoi mjeshtrin për ta fotografuar  në shtëpinë e doktorit të tij pranë Prades, në Francë. “E takova aty Pablon në drekë” thotë Mili “dhe e fotografova atë duke dëgjuar muzikën e tij të inçizuar dhe më pas duke luajtur Mozartin me një vajzë të vogël rreth12 vjeçe.”  (Po aty) 

Pas këtij takimi, do të fillonte një marrëdhënie e gjatë miqësore artistësh që lidhej kryesisht me afirmimin e profilit botëror artistik të muzikantit të shquar në revistën elitare LIFE, por edhe me një afinitet personal miqësie, që i dedikohet kryesisht mikpritjes dhe bujarisë së Casals ndaj Gjon Milit, por edhe të qasjeve që kishte Mili ndaj muzikës. Dihet që ai kishte një kulturë muzikore të edukuar e kultivuar qysh në rininë e tij shkollore (instrumentist me oboe e më vonë student e praktikant në piano), të cilën do ta thërriste në ndihmë sa  herë atij do t’i shfaqeshin  para aparatit fotografik muzikantë të  shquar. Për këto arsye, ai ngulmoi që miqësia me Pablo Casals të mos  reshtte, por ta mbetej e gjallë gjithë jetën. Një vit më vonë, pra më 1950 ai kthehet sërish në shtëpinë e Casals në Prade, me ftesën e këtij të fundit  për një vizitë pune e pushimi një mujor. Ishte viti  kur Casals organizoi veprimtarinë e madhe muzikore me rastin e 200 Vjetorit të Vdekjes së Johan Sebastian Bah (1685-1750), të cilën Casals e cilësonte si një kauzë humane e homazhi ndaj atij që konsiderohej si kompozitori më i madh i kohrave. Gjatë celebrimit të kësaj veprimtarie madhështore e shumë festive  disa ditore, që u vlerësua si “Mrekullia e Prades” apo “Festivali i Shekullit.”  Mili bëri cikle mbresëlënëse fotosh, në qendër të të cilave ishte Pablo Casals, interpretimet e tij virtuoze në çelo dhe dirigjimet e koncerteve të orkestrantëve virtuozë të ardhur me këtë rast. Një pjesë e konsiderueshme e  tyre janë botuar në revistën LIFE, në librin autobiografik të Gjon Milit  “Gjon Mili-Photographs & Recollection”, në librin “La Legende de Pablo Casals” të Arthur Conte, si edhe në shumëvepra të tjera të mëvonshme  mbi jetën dhe veprën e Casals.  

Shumë vite më vonë, më 1966, gjatë një vere të mrekullueshme, kur  Gjon Mili e kishte ndjekur Casals në turnetë e festivaleve të tij, fillimisht në Marlboro, Vermont, pastaj në Prade të Francës, në Athinë dhe së fundi në San Juan të Porto Rico-s, ku ai ngriti shtëpinë e vet, ai e takoi përsëri atë për  revistën “LIFE” me rastin e 90 Vjetorit të tij… “Ishte mesi i Tetorit dhe u ktheva në Nju Jork nga vizita me  Casals në San Juan.  Pasi lashë takëmet e  mia në studio nxitova në laboratorin e LIFE me tundim e etje   për një natë të gjatë pune laboratorike. Kisha  harxhuar plot 20 kaseta filmash për të pasqyruar  një ditë me Casals në privatësinë e shtëpisë së tij  pranë detit”. (Gjon Mili, Photographs & Recollection”, f. 136 ) Shumë prej këtyre fotove janë shfaqur në revistën LIFE më 11 Nëntor 1966 në reportazhin e gjatë “Serenade to Ninety Years of Greatness” (Serenatë për 90 Vjet Madhështi) të Barry Farrell. 

Parathënia  redaktoriale e këtij fotoreportazhi titullohet me fjalët e Gjon Milit:  “Ai është njeriu më i veçantë nga të veçantët që kam njohur”. (George P. Hunt: “LIFE” magazine, Nov. 11, 1966) 

Në vitin 1958 Casals ftohet në OKB për të dhënë një koncert nderi me rastin e “Himnit të OKB”  që ai kishte kompozuar vetë. Kronika e vitit 1966 na kujton se prania e Casals në Nju Jork u festua me një drekë me rastin e 50 Vjetorit të Alexander Schneider-it (student e, më pas, koleg e mik i  ngushtë i Casals), ku mori pjesë  elita botërore e muzikës. Pasdreke  ishte planifikuar një vizitë në studion e Gjon Milit. Në shoqërinë e Milit ata u ngjitën në katin e dytë të ndërtesës në Manhatan, ku ndodhej studioja e famshme e fotografit. Dhe pikërisht aty ndodhi diçka e jashtzakonshme, e paimagjinueshme për Casals: sapo Mili hapi derën dhe ftoi Casals të hynte në të, nga brenda vërshuan dallgët e muzikës që e ekzekutonte një orkestër e improvizuar me  “60 top instrumentistë kombëtarë (Po aty) e që ishin mbledhur aty, bashkë me spektatorë të tjerë për të nderuar muzikantin e famshëm me vallen “a sardania”, një prej kryeveprave më të bukura e më të dashura me motive popullore katalanase të kompozuar nga vetë Pablo Casals në vitin1926.

Ky ishte një moment magjik befasie, shtangieje, mallëngjimi që nuk i kishte ndodhur Casals gjatë mëse 80 viteve të jetës së tij. Por si do të reflektonte, si do t’i përgjigjej ai kësaj surprize? Vetëm një çast dileme, jo më shumë, sepse  veprimet e mençura karakterizojnë madhështinë,  arti është për t’i  bërë të tjerët të lumtur…Ai hyri brenda, bëri një parakalim duke u përulur me xhentilesë para gjithë orkestrantëve, mori bagetin (shkopin) e dirigjentit dhe filloi të drejtojë i emocionuar e duke iu dridhur duart  orkestrën për disa çaste simbolike…Sapo mbaroi “detyrën” e tij, shpërthyen duartrokitjet nga muzikantët dhe dashamirësit e tij. 

Këto ishin çaste të veçanta shpirtërore edhe për Gjon Milin.  Ai e shfrytëzoi këtë situatë ekzaltuese duke shkrepur foto të shumta   për të kujtuar e dëshmuar se mirënjohja e fisnikëria mbetet një virtyt moral i kujtimeve që ruan  në zemër,  që forcojnë miqësinë, një dritë shpirtërore që ndriçon të ardhmen. Një mesazh bekimi për të gjithë ne  nga Gjon Mili. 

Rafaela Prifti/

If you are in the Belmont section of the Bronx, you are just about in the heart of Little Albania. It is an informally designated area bursting with intra-ethnic diversity of immigrant generations of Albanians and first born Americans. The area is decked out with Albanian flags of different sizes, some draped over balconies, others at window displays of the neighborhood’s bakeries, byrek-cafes, restaurants, boutiques and TV shops that line up the streets, co-habitating with Italians on Arthur Avenue and areas nearby.

Little Albania in the Bronx is not defined in square feet, it is rather measured by the heart of its residents infused with heritage and symbolism. This was exactly the impetus for the Immigrant Heritage Celebration Project that Mayor’s Office for Immigrant Affairs launched in 2023. Yesterday, December 10, the MOIA’s Immigrant Enclave Illustration Series was exhibited to the members of represented communities. The map of Little Albania in the Bronx made its debut, among the 25 communities featured in the Series, such as Little Ecuador, Little Poland, Little Haiti, Little Africa, Little Ukraine. “This is the first time the Albanian American Community is part of the NYC Maps. It is a milestone for our community and a privilege for me and the team that worked on this special project and also to be recognized by Mayor’s Office for Immigrant Affairs Commissioner Manuel Castro,” said Vera Mjeku, a NYC public servant for over a decade, involved in the project.

The map was unveiled at the Albanian Flag Raising ceremony commemorating 113th Anniversary of Albania Independence, on Monday.

Vera Mjeku expressed appreciation for Mayor Eric Adams and his administration for spearheading this Project with special significance in the city that 3 million immigrants call home.

It comes at the end of Mayor’s term in office. During his incumbency, “Mayor Adams partnered with our community in flag raising events, round tables, facilitating the Albanian Parade, hosting Albanian festivities in Gracie Mansion, attending street fairs and fighting to make possible the Albanian Dual Language program in a Bronx public school,” said the NYC civil servant, Vera Mjeku,

Getting our own map in the series commissioned by the city is no small endeavor, and it’s made even more challenging by the required strict guidelines. Ismer Mjeku, Publisher of the Albanian Yellow Pages and Albanian Media Group, a consulting company focusing on the community, calls this project “a testament of how far our community has come, business wise.” Adding that “Little Albania in the Bronx is home to over 60 Albanian American Businesses.”

In terms of what you’ll find on the map itself, Ismer Mjeku points out that “the Gjergj Kastrioti Skenderbeu Way is a proud meeting point, that also hosts the only and biggest fair of NYC commemorating our national hero’s birthday. The area was home to important media outlets that have played an important role in the history of our community such as Illyria Newspaper and is home to Dielli Newspaper, the oldest Albanian newspaper in the US.”

In terms of its significance, the map goes beyond the symbolic representation of selected characteristics of a place. It is an affectionate recognition of the shared heritage that lives within Albanian immigrants and first-born Americans alike. Because, no matter where you come from, when you are there, you are in Little Albania in the Bronx.