Nga Mimoza Dajçi/

Çdo vit më 11 Shtator, SHBA kujtojnë me dhimbje 11 Shtatorin e vitit 2001, si dhe viktimat në njerëz që humbën jetën gjatë asaj tragjedie, kur terroristët islamikë rrëmbyen avionët dhe përflakën hapësirën amerikane duke goditur Pentagonin dhe “World Trade Center”.

Në nderim të afro 3000 heronjve që humbën jetën gjatë atij sulmi terrorist, Presidentja e Bashkisë në Bronx Vanessa L. Gibson organizoi për të katërtin vit me qytetarët, politikanët dhe OJQ-të “Ditën e Kujtimit” për 11 Shtator 2001. 

Ceremoia përkujtimore u mbaj më 12 shtator 2025, pranë sheshit “Lou Gehrig Plaza” në Bronx, New York. Vetëm në Bronx kanë humbur jetën 144 persona, oficerë policie, zjarrfikës si dhe nëpunës të profesioneve të ndryshme.

Personalisht edhe unë si dëshmitare okulare e asaj ngjarjeje që tronditi botën, bashkohem me dhimbjen e madhe që shkaktoi ajo katastrofë. Si fillim në nderim të rënëve u mbajt një minutë heshtje, më pas u këndua “Himni Amerikan”. Banda frymore “Pipes & Drums” e shtetit të New Yorkut ekzekutoi muzikë të zgjedhur si homazh për viktimat e 11 shtatorit 2001.

Fjalën e hapjes e mbajti Presidentja e Bashkisë në Bronx Vanessa L. Gibson. Eventin gjithashtu e përshëndeti Gjykatësi i Lartë Administrativ për Çështjet Civile në Gjykatën e Lartë në Bronx, New York – Hon. Joseph E. Capella, politikanë dhe përfaqësues të shoqërisë civile. Një ftesë për këtë ceremoni mbërriti edhe në postën time elektronike, ku pata rast të takohem me Presidenten Vanessa L. Gibson, nëpunësen e lartë të Bashkisë në Bronx Cecilia Hernandez etj. Sulmet e 11 Shtatorit janë një seri sulmesh të koordinuara terroriste, të udhëhequra nga grupimi terrorist Al Kaeda, kundrejt SHBA më 11 shtator 2001.

Objekte të sulmit ishin ndërtesa të rëndësishme në SHBA, si Kullat Binjake ku ishte vendosur Selia e Organizatës Botërore të Tregtisë në New York, ndërtesa e Pentagonit si dhe Shtëpia e Bardhë. World Trade Center (Qendra Botërore e Tregtisë) shkurt WTC, ishte një kompleks ndërtesash i ndërtuar 1973 në lagjen Manhattan në jug të New Yorkut. Lartësia e saj ishte 417 m, me 110 kate dhe me sipërfaqe 400.000 m2 . Arkitekt i së cilës ishte Minoru Yamasaki. Në vendin ku ndodhej WTC është ngritur një ndërtesë tjetër me emrin Freedom Tower – Kulla e lirisë, që është më e madhe se WTC. Terroristët arritën të shkatërronin Qendrën Botërore të Tregtisë në New York dhe të dëmtonin rëndë Pentagonin në Washington. Mijëra qytetarë u vranë në sulmin më të rëndë terrorist në historinë e njerëzimit. Ditët pas tragjedisë gjatë gjithë kohës, grupe të shpëtimit kërkuan për persona që mund të kishin mbijetuar.

Në sulmin e 11 shtatorit 2001 humbën jetën rreth 3 mijë persona. Viktimat në kullat binjake ishin 2 752, mes tyre 343 zjarrfikës dhe 60 policë. Pjesa më e madhe e viktimave ishin civil të 70 kombësive të ndryshme. 

Siguria e udhëtimeve ajrore u ashpërsua ndjeshëm pas sulmeve të 11 shtatorit. Administrata për Sigurinë në Transport u krijua për të forcuar sigurinë në aeroporte dhe avionë. U deshën më shumë se 8 muaj për të pastruar Ground Zero, siç u quajt zona ku dikur ishin kullat binjake. U ngrit një memorial dhe muze me emrat e të gjitha viktimave në të cilat u skalitën panele të bronzta, të grupuara sipas vendit ku individët gjendeshin në ditën e sulmit. 

Projekti u inaugurua në nëntor të vitit 2014. Sot – One World Trade Center ose Kulla e Lirisë, është 541 metra e lartë, më shumë se sa kulla origjinale veriore. Për rindërtimin e Pentagonit u deshën më pak se një vit, me stafin që u rikthye në zyra, në gusht të 2002- shit.

Çdo 11 shtator në Manhattan ndizet e ndriçon një Instalacion ikonik në shenjë homazhi për viktimat e asaj tragjedie. Instalacioni artistik konsiston në dy shtylla drita ngjyrë blu, të cilat simbolizojnë dy kullat binjake dhe është kthyer në një simbol të përvitshëm në lidhje me atë se si qytetarët e New Yorkut e kujtojnë qëndresën dhe forcën e tyre pas sulmeve terroriste të 11 shtatorit 2001. Ky instalacion u prezantua për herë të parë gjashtë muaj pas ngjarjeve të 11 shtatorit, në mars të vitit 2002, teksa operacionet për kërkimin dhe shpëtimin e viktimave vijonin në rrënojat e kullave binjake. Përkujtimi i 9.11.2001 tashmë është kthyer në traditë e vlerë historike nga Bashkia në Bronx edhe për brezat e rinj, ku mes viktimave që humbën jetën në krye të detyrës ishin edhe tre shqiptaro – amerikanët Mon Gjonbalaj, Roko Camaj dhe i riu Simon Dedvukaj, të cilët punonin si mirëmbajtës tek Kullat Binjake 110-katëshe në Manhattan.

Edhe unë si e mbijetuar e asaj tragjedie (njohur ligjërisht nga shteti amerikan) ftohem çdo vit nga Bashkia në Bronx për të marrë pjesë në Ceremoninë Përkujtimore dedikuar 11 Shtatorit 2001. Pasi u lexuan 144 emrat e viktimave që humbën jetën (ish-banorë të qytetit në Bronx) në atë tragjedi Presidentja e Bashkisë në Bronx Vanessa L. Gibson falënderoi organizatorët, forcat e rendit dhe ftoi të gjithë pjesëmarrësit në koktejin e shtruar enkas për këtë event.

Gjon F. Ivezaj/

Nënë Tereza është një nga figurat më madhështore të shekullit XX dhe njëkohësisht krenaria më e madhe e kombit shqiptar. E lindur më 26 gusht 1910 në Shkup, në familjen shqiptare Bojaxhiu, ajo erdhi në jetë si Gonxhe Anjezë. Babai i saj, Kolë Bojaxhiu, ishte një atdhetar i njohur dhe veprimtar i çështjes kombëtare, ndërsa e ëma, Drane Bojaxhiu, ia mëkoi që në fëmijëri ndjenjën e mëshirës, të bujarisë dhe të dashurisë për të varfrit. Në arkivat e Kishës Katolike të Shkupit, si edhe në kujtimet e motrave françeskane, ruhet dëshmia se Gonxhja, që në moshë të vogël, e kishte zemrën e përulur dhe shpirti i saj ndizej nga thirrja e Hyjit. Shkollimin fillor e mori në qytetin e lindjes, ku mësoi gjuhët dhe lëndët themelore, ndërsa në moshën tetëmbëdhjetë vjeçare, pas një thirrjeje të brendshme shpirtërore, la vendlindjen dhe shkoi në Irlandë.

Në Irlandë iu bashkua Urdhrit të Motrave të Loretos, ku studioi dhe përfundoi formimin e saj pedagogjik dhe shpirtëror. Në arkivat e Urdhrit të Loretos ruhen dokumentet e pranimit të saj dhe momenti kur mori emrin fetar “Tereza”, në nder të Shën Terezës së Lisieux-it, mbrojtëses së misionarëve. Pas një viti formimi në Irlandë, ajo u nis për në Indi, ku u vendos në Kalkutë. Në dokumentet indiane dhe arkivat e Vatikanit gjenden dëshmi për shërbimin e saj si mësuese në shkollën e vajzave të Loretos, ku nxënësit kujtojnë butësinë, përkushtimin dhe dashurinë e saj të pafund.

Në vitin 1946, gjatë një udhëtimi me tren drejt Darjeeling-ut, ajo përjetoi një thirrje të veçantë, të cilën e quajti “thirrja brenda thirrjes”: zëri i Krishtit që i kërkonte të linte gjithçka për t’u shërbyer më të varfërve e më të braktisurve. Me lejen e Selisë së Shenjtë, ajo doli nga manastiri dhe nisi punën në lagjet më të varfra të Kalkutës, duke u kujdesur për ata që nuk kishin asnjë strehë, për të sëmurët, për jetimët, për ata që vdisnin të braktisur në rrugë. Ky akt shënoi fillimin e një misioni që do ta trondiste ndërgjegjen e botës.

Në vitin 1950, Vatikani miratoi zyrtarisht themelimin e Kongregatës së Misionareve të Bamirësisë, e cila nën udhëheqjen e Nënë Terezës u përhap me shpejtësi në të gjitha kontinentet. Në arkivat e Vatikanit dhe në dokumentet e Organizatës së Kombeve të Bashkuara ruhen dëshmi për veprimtarinë e kësaj kongregate, që ndërtoi qindra shkolla, spitale, jetimore dhe qendra ndihme në mbi 130 vende të botës. Ajo bashkoi në këtë mision organizata ndërkombëtare, shoqata humanitare dhe kisha pa dallim feje apo kombësie, duke bërë që bota të shihte tek ajo jo vetëm një murgeshë, por një nënë universale.

Presidentët e Shteteve të Bashkuara e nderuan me respekt të jashtëzakonshëm. Arkivat e Shtëpisë së Bardhë ruajnë fjalët e Presidentit Ronald Reagan, i cili më 1985 e dekoroi me Medaljen Presidenciale të Lirisë, duke thënë se “Nënë Tereza është forca më e madhe e dashurisë që njeh bota jonë.” Presidenti Bill Clinton e cilësoi “shpirtin që bashkoi fenë, kombin dhe njerëzimin në një ideal të vetëm: dashurinë”. Ndërsa Presidenti Barack Obama e quajti “një dritë të përjetshme të dhembshurisë dhe një frymëzim për brezat e ardhshëm”.

Nënë Tereza u nderua me qindra çmime ndërkombëtare, ndër to edhe Çmimi Nobel për Paqen më 1979. Arkivat e Komitetit Nobel në Oslo ruajnë fjalën e saj historike, ku ajo refuzoi banketin e madh tradicional dhe kërkoi që shuma të përdorej për të ushqyer të varfërit e Kalkutës. Ajo tha: “Dashuria fillon në shtëpi. Nuk ka rëndësi sa bëjmë, por sa dashuri vendosim në atë që bëjmë.” Fjnalë që tronditën dhe frymëzuan botën.

Gazetat dhe mediat më të mëdha botërore, si The New York Times, The Washington Post, The Times of India, Le Monde dhe Corriere della Sera i kushtuan faqe të tëra jetës dhe veprës së saj, duke e quajtur “shenjtoren e gjallë”, “zërin e të varfërve” dhe “ndërgjegjen e shekullit”. Në arkivat e Kombeve të Bashkuara ruhen procesverbalet e Asamblesë së Përgjithshme, ku ajo mbajti një nga fjalimet më prekëse mbi varfërinë dhe paqen, duke u bërë një zë i fuqishëm për ata që nuk kishin zë.

Bashkëpunimi i saj me papët e Romës ishte i thellë dhe i frytshëm. Papa Pali VI e përkrahu në fillimet e saj, Papa Gjon Pali II e quajti “shenjtore e gjallë” dhe e përqafoi me dashuri si bijën më të devotshme të Kishës. Papa Benedikti XVI e nderoi për kontributin e saj në dialogun ndërfetar, ndërsa Papa Françesku më 4 shtator 2016 e shpalli Shenjtore në një ceremoni madhështore në Sheshin e Shën Pjetrit, duke thënë: “Nënë Tereza e jetoi në mënyrë heroike dashurinë dhe mëshirën e Krishtit. Ajo është drita e botës.”

Arkivat e Vatikanit, të Indisë, të Norvegjisë, të Kombeve të Bashkuara, si dhe të shumë shteteve të tjera, ruajnë ligjëratat, letrat, fjalimet dhe dëshmitë e saj. Ato mbeten një thesar për brezat që vijnë, dëshmi e një jete të përulur, por me ndikim të pakrahasueshëm.

Nënë Tereza ishte shqiptare nga gjaku, indiane nga shërbimi, dhe mbi të gjitha, bijë e botës. Ajo bashkoi presidentë e ambasadorë, liderë botërorë e organizata ndërkombëtare në një mision të vetëm: ndihmën për më të varfërit. Ishte ura që lidhi kishat dhe kombet, pa dallim feje apo gjuhe, në frymën e dashurisë së krishterë.

Në historinë e kombit shqiptar, ajo qëndron krah për krah me figurat më të mëdha: Shën Jeronimi, përkthyesi i Biblës; Gjergj Kastrioti, mbrojtësi i in krishtërimit; At Gjergj Fishta, poeti kombëtar; dhe Nënë Tereza, shenjtorja e dhembshurisë. Një popull i vogël, por me shpirt të madh, i dhuroi botës personalitete që ndriçojnë historinë e njerëzimit.

Nënë Tereza mbetet përjetësisht “Nëna e Botës”, “Shenjtorja e Kalkutës”, dhe mbi të gjitha “Krenaria e Shqipërisë”. Në të shihet dëshmia se dashuria dhe mëshira janë më të forta se çdo forcë tjetër në botë, dhe se një grua e vogël shqiptare mund të bëhet simboli i shpresës për mbarë njerëzimin.

Nga Frank Shkreli/

Të ënjtën që kaloi në Kongresin e Shteteve të Bashkuara, Kongresistja Republikane nga shteti Florida, Maria Elvira Salazar dhe Senatori republikan Rick Scott, po ashtu nga Florida — njëri në Dhomën e Senatit e tjetra në Dhomën e Përfaqësuesve të Shteteve të Bashkuara – paraqitën për miratim një rezolutë të përbashkët me të cilën dënojnë socializmin si një ideologji të dështuar. Një ideologji që të çon drejt varfërisë dhe shtypjeve e cila është në kundërshtim dhe mospërputhje të plotë me Ëndrrën Amerikane, shkruajnë ligjvensit nga Florida.  Sipas njoftimeve për median nga zyrat e dy përfaqsuesve të këtij në Washington, Senatori Scott e ka paraqitur tanimë rezolutën në Dhomën e plotë të Senatit, ndërsa Kongresistja Salazar është sponsorizuesja kryesore e kësaj rezolute në Dhomën e Përfaqsuesve të Shteteve të Bashkuara.

Në njoftimin e tyre, ligjvensit republikanë nga Florida nënvijuan qëllimin e kësaj rezolute duke paralajmëruar se, “Ndërsa politikanë të ekstremit të majtë si Zohran Mamdani (kandidat i Partisë Demokrate për kryetar bashkie) në Nju Jork pranojnë hapur ideologjitë socialiste si pjesë e programit të tyre politik, kjo rezolutë shërben si një paralajmërim i drejtpërdrejt se socializmi nuk është vetëm një politikë e gabuar, por është edhe një rrugë që, historikisht, ka provuar se çon drejt tiranisë, urisë dhe vdekjes. Prandaj, si ideologji e tillë, socializmi nuk ka vend në Amerikë”. Theksojnë ata në njoftimin për media. 

Lexuesit mund të kujtojnë se gjatë viteve të fundit jam munduar të mbuloj veprimtarinë e Kongresistes Salazar dhe ligjvense të tjerë amerikanë, në krye të përpjekjeve të tyre politike kundër ideologjisë socialisto-komuniste, qoftë në Shtetet e Bashkuara, qoftë jashtë këtij vendi. Edhe me këtë rast, María Elvira Salazar – me prejardhje nga Kuba komuniste — është në krye të kësaj lufte kundër socializmit e komunizmit. “Historia na tregon qartë pasojat e socializimit e komunizmit: nga gulagët e Stalinit dhe fushat e vdekjes në Kamboxhia deri tek skuadrat e pushkatimit të Fidel Kastros në Havana, socializmi gjithmonë ka përfunduar në mjerim, vuajtje dhe vdekje. Si pasojë e kësaj ideologjie, kombe të tëra janë shkatërruar dhe miliona jetë janë humbur, duke përfshirë shumë prej tyre edhe në komunitetin tim që janë detyruar si përfundim i brutaliteti të asaj ideologjie të largohen nga vendlindja. Kjo është arsyeja pse jam krenare të paraqes me Senatorin Eric Scott këtë rezolutë të përbashkët në Senat dhe në Dhomën e Përfaqësuesve me qëllim për të dënuar tmerrin e socializmit. Por edhe për të siguruar gjithashtu që Kongresi të flasë me një zë kur është fjala për dënimin e ideologjisë së socializmit, në të gjitha format e tij dhe kudo që të shfaqet me fytyrën e tij të shëmtuar. Ashtu që Amerika të qëndrojë gjithmonë si drita e lirisë kundër errësirës së socializmit dhe premtimeve të tij të rreme për barazi”, citohet kongresistja Salazar në njoftimin e botuar nga zyra e saj në Washington.  

Edhe Senatori Rick Scott në njoftimin për mediat javën që kaloi në lidhje me rezolutën e paraqitur prej ti në Dhomën e Senatit, i shpalli luftë socializmit: “Socializmi është një ideologji e dështuar — ka shkatërruar vende, ka shkatërruar ekonomitë dhe u ka mohuar miliona njerëzve, anë e mbanë botës, të drejtat themelore të njeriut. Shikoni vetëm Kubën dhe Venezuelën, ose flisni me ndonjë nga mijëra familjet në shtetin tim të Floridës që janë arrratisur nga ato regjime, pasi diktatorët djallëzorë atje u kanë mohuar atyre të drejtat bazë të njeriut dhe mundësitë për një jetë më të mirë e normale në vendet e tyre.”  Pa përjashtim, citohet Senatori Scott, se socializmi ka “përfunduar me të njëjtin rezultat të pashmangshëm: në mjerim, varfëri dhe shtypje të lirive dhe të drejtave të njeriut”, për të gjithë.

Siç duket, kjo rezolutë po paraqitet si në një referencë ndaj qendrimeve politike ekstreme kundër kapitalizmit në fushatën e kandidatit radikal-demokrat për kryetar bashkie në Nju Jork, Zohran Mamdani, i vet-shpallur si demokrat-socialist, por që kundërshtarët i referohen atij thejsht si socialist, madje edhe komunist.  Senatori i Floridës Rick Scott tha se, “është e neveritshme të shohësh radikalët e majtë ekstremë që shpifin kundër kapitalizmit, një sistem që ka ndihmuar miliona amerikanë të realizojnë ëndrrat e tyre”.  Ndërkohë që, radikalët socialistë po “përpiqen të shkatërrojnë vendin tonë me qëllim për ta rindërtuar atë në imazhin e tyre radikal, përmes politikave ekstreme socialiste.”  Senatori Scott shtoi se Shtetet e Bashkuara janë themeluar bazuar në liritë dhe mundësitë individuale dhe në të drejtat e çdo individi për të ndjekur dhe për të realizuar Endërrën Amerikane… pavarësisht se kush jemi dhe nga vijmë.  Rezoluta jonë është një kujtesë e fortë për ekstremistët e majtë: se socializmi është një dështim dhe se amerikanët, gjithmonë, do ta refuzojnë atë”, është shprehur Senatori Rick Scott i shtetit Florida.  Rezoluta e plotë mund të lexohet këtu – C:\Users\new\AppData\Local\Temp\NEW25816.loc

Ndërsa pritet që kjo rezolutë të miratohet njëzëri nga shumica republikane në Senat dhe në Dhomën e Përfaqsuesve, do jetë interesant për të ndjekur votën e hedhur nga antarët e Partisë Demokrate në të dy dhomat e Kongresit.  Partia Demokrate në Nju Jork dhe anë e mbanë vendit gjëndet para një dileme politike, përballë  kanditaturës së Zohran Mamdanit (kandidati zyrtar i Partisë Demokrate për kryetar bashkie në qytetin Nju Jork), por i vet-shpallur demokrat-socialist, i cili tani për tani kryeson në anketat e opinionit publik, përballë tre kandidatëve të tjerë: kryetarit aktual të Bashkisë Eric Adams, ish-guvernatorit Andrew Cuomo dhe kandidatit republikan Curtis Sliwa. Megjithse mamdani gëzon një epërsi në fushatën e tij për kryetar bashkie të Nju Jorkut, deri më sot, asnjë prej udhëheqsve kryesorë të Partisë Demokrate, qoftë në nivel vendor, shtetëror ose federal, nuk kanë shpallur mbështetjen e tyre për socialistin demokrat Mamdani, për kryetar bashkie të qytetit Nju Jork. Siç duket, udhëheqsit kryesorë demokratë, sidomos, ata në nivel kombëtar, kanë frikë se po të mbështesin Mamdanin, ata do të identifikohen me politikat e këtij socialisti, që synon të zgjidhet kryetar i bashkisë së qytetit më të madh dhe qëndrës kryesore financiare të vendit dhe botës. 

Kuptohet se duke pasur parasysh zgjedhjet për Kongres vitin që vjen, liderët demokratë kanë drojë se duke mbështetur socialistin Mamdani në Nju Jork, Partia Republikane do të përpiqet, në nivel kombëtar, të identifikojë Partinë Demokrate me një kandidiat ekstrem socialist si Mamdani – si fytyra e re përfaqësuese e Partisë Demokrate e shekullit XXI.  Diçka që ka filluar tanimë në disa qarqe republikane që thonë se me një kandidat të vet-shpallur socialist, që disa e quajnë  komunist, sipas tyre, Partia Demokrate e Shteteve të Bashkuara po shëndrrohet në një parti socialiste, një epitet që nuk tingëllon mirë në veshët e disa demokratëve.  Ka zëra, pra që kanë shprehur shqetsimet e veta edhe në radhët e Partisë Demokrate, zëra serioz që janë kundër kandidaturës së Mamdanit për kryetar bashkie të Nju Jorkut.  Një prej tyre është Kongresisti Tom Souzzi nga lagja Queens (Kuins) e Nju Jorkut.  Ai ka bërë thirrje që anëtarët e Lëvizjes Demokrato-Socialiste të Amerikës si Mamdani dhe kongresistja radikale e majtë Alexandria Ocasio-Cortez e lagjës Bronks me shokë e shoqe të tjera, duhet të largohen nga Partia Demokrate dhe të formojnë partinë e tyre në përputhje me ideologjinë e tyre. Duke shtuar se ai vet shpreson që Mamdani të mos fitonte në Nju Jork sepse do të ishte shumë keq për Partinë Demokrate edhe në nivel kombëtar. 

Ish-Kryetari i Dhomës së Përfaqsuesve Tip O’Neill citohet të ketë thenë dikur se politika është gjithmonë vendore (politics is always local), por kësaj radhe Nju Jorku po tregon se politika vendore mund të ketë pasoja të rënda mbarë kombëtare. Demokratët, si kongresisti Souzzi mendojnë se një fitore e një kandidati radikal socialist, për të mos thënë komunist, si Mamdani në Nju Jork mund t’i kushtojë rendë, politikisht, Partisë Demokrate në zgjedhjet e ardhëshme kombëtare për Kongres, vitin që vjen. Sidoqoftë, mbetet për tu parë, por kjo vjeshtë duket se do jetë një stinë me temperaturë të lartë politike dhe me pasoja të paparashikueshme politike dhe ekonomike, jo vetëm për Nju Jorkun, por edhe për mbarë Amerikën, sidomos sa u përket zgjedhjeve të ardhëshme për Kongres, vitin që vjen, zgjedhje të cilat Partia demokrate shpresonte t’i fitonte ato si një kundërbalancë ndaj qeverisjes së Presidentit Trump, por “fenomeni Mamdani” i ndërlikon shumë ato plane për Partinë Demokrate: a do të distancohet nga politikat radikale socialisto-komuniste të Mamdanit apo t’i përqafojë ato dhe paguaj një çmim me pasoja të rënda politike të paparashikueshme.

Frank Shkreli

              Kongresistja Republikane e shtetit Florida, Maria Elvira Salazar 

                                      Senatori i shtetit Florida, Rick Scott

       Bashkautorët e rezolutës që dënon socializmin si një ideologji të dështuar

Zohran Mamdani i vet-quajtur socialist demokrat – kandidati zyrtar i Partisë Demokrate për kryetar bashkie i qytetit Nju Jork – A është ky fytyra e re socialisto-demokrate e Partisë Demokrate të Shteteve të Bashkuara!? 

Një mundësi e shkëlqyer për fëmijët shqiptarë në New York e më gjerë në ruajtjen e identitetit kombëtar shqiptar.

Kisha “Zoja Pajtore” kremtoi nga 30, 31 gusht dhe 1 shtator Festivalin tradicional me këngë popullore, një ngjarje që prej 34 vitesh mban gjallë kulturën, besimin dhe traditën shqiptare. Festivali, i krijuar nga dom Ndrevashaj dhe dom Ndue Gjergji, u zhvillua në një atmosferë festive ku u bashkuan breza të ndryshëm në një skenë të përbashkët arti dhe shpirtëror.

Në qendër të programit ishin grupet e fëmijëve të dy kishave: “Ilirianët” dhe “Gjergj Kastrioti Skënderbeu”,  etj. të cilët sollën këngë popullore të interpretuara me entuziazëm e energji rinore, duke i dhënë festivalit një frymë të veçantë dhe një mesazh të qartë për vazhdimësinë e traditës shqiptare.

Festivali u pasurua edhe me interpretimin e veçantë të këngëtarit të njohur Nikollë Nikprelaj dhe të birit të tij Albin Nikprelaj, të cilët u pritën me duartrokitje nga publiku, duke krijuar një urë simbolike mes brezave në artin dhe muzikën shqiptare.

Këtë vit, kremtimi u zhvillua edhe në kuadrin e Ditës së Punës në Shtetet e Bashkuara, një festë që nderon punëtorët dhe kontributin e tyre në shoqëri. Për komunitetin shqiptar, kjo ditë mori një kuptim të dyfishtë: përveçse u festua puna dhe sakrifica e përditshme e emigrantëve, u theksua edhe vlera e ruajtjes së traditës, gjuhës e kulturës në vendin e ri.

Në tri ditët e organizimit, festivali mblodhi mijëra bashkatdhetarë, në një mjedis të përgatitur shkëlqyeshëm nga Këshilli i Kishës, drejtori e festivalit dhe dom Dino Çekrezi. Organizatorët kishin menduar çdo detaj: tenda të mëdha, kuzhina me ushqime dhe pije tradicionale shqiptare, që i dhanë festës një atmosferë edhe më të gjallë dhe bashkëkohore.

Dita e fundit u çel me një parakalim madhështor të fëmijëve të veshur me kostume kombëtare, duke sjellë ngjyra e emocione të veçanta në këtë kremtim të përbashkët.

Në njërën prej këtyre çadrave, kandidati Robert Lulgjuraj zhvilloi takime me bashkatdhetarët, regjistroi votues të rinj dhe bisedoi me zgjedhësit amerikano-shqiptarë të zonës elektorale numër 10, duke e kthyer festivalin edhe në një mundësi për angazhim qytetar e demokratik.

Ky edicion, si çdo vit, dëshmoi rëndësinë e angazhimit të të rinjve në ruajtjen e identitetit kulturor dhe fetar. Pjesëmarrja e tyre e gjallë dëshmon se Festivali i Kishës “Zoja Pajtore” mbetet një gur themeli i komunitetit shqiptar në diasporë, duke vazhduar vizionin e dom Ndrevashajt dhe dom Ndue Gjergjit për të lidhur fenë me kulturën kombëtare.