BROOKLYN NY : Është, shkruar dhe folur shumë për jetën e burrit të saj edhe ai tashmë në amshim Qazim Cemnjes, por se portreti i tij nuk do të ishte i plotë për të, në se nuk do të shkruhej edhe dy fjalë për Beglije Cemenja e cila njihej dhe thirrej nga emigrantë e vjetër shqiptarë në Amerikë si Nusja e Qazim Cemenës deri sa vdiq……!Një nënë kjo me të gjitha virtytet e të vyera të Nënave shqiptare, edhe këtu në Amerikë. Ashtu si nënat shqiptare të dashura, të ngrohta, bujare, fjalë butë dhe fjalë ëmbëla, duke i konsideruar të gjithë shqiptarët si fëmijët e saj – Begliija – “Nusja e Qazimit” do të mbetet gjatë në mendjen e atyre emigrantëve që njohën.Megjithëse, ajo kaloi pjesën më të madhe të jetës së saj në Amerikë, ajo rriti e edukojë, me traditë familjare, dhe si shqiptarë , fëmijët e saj shëmbullorë, nipat e mbesat të cilët e donin më shumë se nanën e vetë.E kush e ka njohur këtë nënë shqiptare që nuk ka marrë me vete dhe ruan edhe sot ndonjë kujtim nga jeta e saj – që sot të mos i shpëtoj pa dashje edhe ndonjë pikë loti, për atë dashurinë dhe bujarinë e saj. Për një nënë që të familjarizonte, edhe pa të njohur me atë imtimitetin e sinqert të saj .
Ajo do të mbahet mend gjatë se lindi dhe vdiq si dibrane – në shtëpi, në familje, tek të afërmit, në sjellje, në ecje, në shakat e saj, gatim dhe në veshje, në gëzime por edhe në hidhërime.”Nusja e Qazimit” ruajti me besnikëri, traditat tona si shqiptare, megjithse, kurbeti ishte i egër për të asimiluar atë, mbasi ajo erdhi fare e re në botën e qytetruar,
Edhe buri i saj që vdiq në moshën 90 vjeçare, manifestonte tipare të një burri shqiptarë, karateristikë si burrat e veriut të Shqipërisë, si kreshnik, hijerëndë , shtatëlartë, bujarë, trim dhe popullorë.
Nga ata burra shqiptarë që kanë qenë tejet energjik dhe që kan transmetuar edhe këtu në mërgim tipare tek të gjithë brezat për vendlindjen e tyre. Burra shqiptarë në mërgim nga ata që njihen se e deshtën aq shumë, familjen dhe vatanin e tyre, aq shumë bënë edhe për të gjithë shqiptarët dhe për vendin e tyre.
Burri i Beglijes, Qazimi duke përfituar nga një amnisti e vitit 1949, në moshën 28 vjeçare bashkë me nënën, e tij, Laze Cemenja (Totraku) dhe bashkëshorten Beglie Cemenja (Miha) arratiset drejt Maqedonisë në kampin famëkeq të Geroves. Në vitin 1956 arrijnë me shumë e shumë peripeci të mbërrijnë në Belgjikë, dhe më së fundi stacioni i fundit ku dhe mbylli sytë, Qazimi dhe “Nusja e Qazimit” Belija ishte vend kampion i demokracisë dhe i lirisë, Shtetet e Bashkuara të Amerikë, shtëpia e dytë e shqiptarëve.
Bgelija, “Nusja e Qazimit”, vdiq dje në paqë , e rrethuar nga fëmijët, plot nipa e mbesa, këtu në mërgim në Brooklyn – New York, aty ku jetonte së bashku me famijen e saj për më shumë se 60 vjetë.
Vdiq në Amerikën e largët ( ose si e quanin të parët tanë, e fundit e Botës) këtu ku vitet dhimbshme të mergimit të largët do të rrisnin mallin për vendlindjen, farefisin, e të gjithë të dashurit e tyre.
Do të rrisnin atdhedashurinë dhe patriotizimin, do të zgjonin dhe aspiratat e të gjithë shqiptarëve per liri dhe demokraci si në Shqipëri, Kosovë, Çamëri, dhe trojet shqiptare.
Mbas afro 35 vjetësh Belija dhe djali i saj, Hazizin vizituan Shqipërinë – vendlindjen e saj .
Mezi priti që të shkonte në Shqipëri, kan shkruar ata që e njohën. Ata thonë se pas 35 vitesh mërgimi Beglija “Nusaj e Qazimit” me një mall të papërshkuar vizitojë vendlindjen e saj.
Dhe, ajo si Qazimi, që si e ka përshkruan kaq bukur bashkëvendasi i saj Mevlud Buci kur thotë se: “Lotët jo vetëm të Qazimit por dhe te pranishmeve u rreshqisnin nga syte….momente malli dhe krenarie, mallengjimi, dhimbje për njerëzit e tij të dashur që nuk i gjeti por dhe fundi që mori fund absurdi komunist që ndau njerëzit për së gjalli, absurd i luftes te klasave”. Gjeti gjalle vetem njërën nga motrat, Muden, nga tre motrat qe kishte lene para arratisjes. Kjo vizitë e parë ka vazhduar deri në viti 2008, por nuk arriti të çmallej plotësisht me njerëzit që pat dashur dhe e deshnin shumë, me malet, kepat, gurët, burimet, drurët, zabelet, livadhet, bjeshkët, kaltërsinë e liqeneve të Kacnisë, kullotat e Vanasit e Gurit te Vashes, apo Kepi i Skenderbeut.”
Trupi i saj dotë prehët sot kur ajo “Nusja e Qazimit”, që nuse mbeti gjithë jetën,” Jo me vello por me arkivolë, do të shkojë tek burri i saj, atë që e deshi aq shumë dhe e respektojë aq shumë deri në amshim.
Aty dhe pranë nanës, Lazes, por që shpirti i saj dhe i atyre është dhe jeton në jetën e amnueshme ende në Selishtë, prej edhe nga erdhën këtu në Amerikë.
Le të prehet në Paqe ! Qoftë i lehtë dheu mbi varr !/B.Sina/
Ajo do të mbahet mend gjatë se lindi dhe vdiq si dibrane – në shtëpi, në familje, tek të afërmit, në sjellje, në ecje, në shakat e saj, gatim dhe në veshje, në gëzime por edhe në hidhërime.”Nusja e Qazimit” ruajti me besnikëri, traditat tona si shqiptare, megjithse, kurbeti ishte i egër për të asimiluar atë, mbasi ajo erdhi fare e re në botën e qytetruar,
Edhe buri i saj që vdiq në moshën 90 vjeçare, manifestonte tipare të një burri shqiptarë, karateristikë si burrat e veriut të Shqipërisë, si kreshnik, hijerëndë , shtatëlartë, bujarë, trim dhe popullorë.
Nga ata burra shqiptarë që kanë qenë tejet energjik dhe që kan transmetuar edhe këtu në mërgim tipare tek të gjithë brezat për vendlindjen e tyre. Burra shqiptarë në mërgim nga ata që njihen se e deshtën aq shumë, familjen dhe vatanin e tyre, aq shumë bënë edhe për të gjithë shqiptarët dhe për vendin e tyre.
Burri i Beglijes, Qazimi duke përfituar nga një amnisti e vitit 1949, në moshën 28 vjeçare bashkë me nënën, e tij, Laze Cemenja (Totraku) dhe bashkëshorten Beglie Cemenja (Miha) arratiset drejt Maqedonisë në kampin famëkeq të Geroves. Në vitin 1956 arrijnë me shumë e shumë peripeci të mbërrijnë në Belgjikë, dhe më së fundi stacioni i fundit ku dhe mbylli sytë, Qazimi dhe “Nusja e Qazimit” Belija ishte vend kampion i demokracisë dhe i lirisë, Shtetet e Bashkuara të Amerikë, shtëpia e dytë e shqiptarëve.
Bgelija, “Nusja e Qazimit”, vdiq dje në paqë , e rrethuar nga fëmijët, plot nipa e mbesa, këtu në mërgim në Brooklyn – New York, aty ku jetonte së bashku me famijen e saj për më shumë se 60 vjetë.
Vdiq në Amerikën e largët ( ose si e quanin të parët tanë, e fundit e Botës) këtu ku vitet dhimbshme të mergimit të largët do të rrisnin mallin për vendlindjen, farefisin, e të gjithë të dashurit e tyre.
Do të rrisnin atdhedashurinë dhe patriotizimin, do të zgjonin dhe aspiratat e të gjithë shqiptarëve per liri dhe demokraci si në Shqipëri, Kosovë, Çamëri, dhe trojet shqiptare.
Mbas afro 35 vjetësh Belija dhe djali i saj, Hazizin vizituan Shqipërinë – vendlindjen e saj .
Mezi priti që të shkonte në Shqipëri, kan shkruar ata që e njohën. Ata thonë se pas 35 vitesh mërgimi Beglija “Nusaj e Qazimit” me një mall të papërshkuar vizitojë vendlindjen e saj.
Dhe, ajo si Qazimi, që si e ka përshkruan kaq bukur bashkëvendasi i saj Mevlud Buci kur thotë se: “Lotët jo vetëm të Qazimit por dhe te pranishmeve u rreshqisnin nga syte….momente malli dhe krenarie, mallengjimi, dhimbje për njerëzit e tij të dashur që nuk i gjeti por dhe fundi që mori fund absurdi komunist që ndau njerëzit për së gjalli, absurd i luftes te klasave”. Gjeti gjalle vetem njërën nga motrat, Muden, nga tre motrat qe kishte lene para arratisjes. Kjo vizitë e parë ka vazhduar deri në viti 2008, por nuk arriti të çmallej plotësisht me njerëzit që pat dashur dhe e deshnin shumë, me malet, kepat, gurët, burimet, drurët, zabelet, livadhet, bjeshkët, kaltërsinë e liqeneve të Kacnisë, kullotat e Vanasit e Gurit te Vashes, apo Kepi i Skenderbeut.”
Trupi i saj dotë prehët sot kur ajo “Nusja e Qazimit”, që nuse mbeti gjithë jetën,” Jo me vello por me arkivolë, do të shkojë tek burri i saj, atë që e deshi aq shumë dhe e respektojë aq shumë deri në amshim.
Aty dhe pranë nanës, Lazes, por që shpirti i saj dhe i atyre është dhe jeton në jetën e amnueshme ende në Selishtë, prej edhe nga erdhën këtu në Amerikë.
Le të prehet në Paqe ! Qoftë i lehtë dheu mbi varr !/B.Sina/
