Kosta Nake/
(Publicistika e At Gjergj Fishtës, Vepra 10, Botimet “Gjergj Fishta”, 2012)
Një komb si ky yni, i dalë pushtimi dhe mendësia osmane, i ndodhur në vijën ndarëse me Lindjes dhe Perëndimit, jo vetëm duhej të mbronte pavarësinë, por edhe të orientohej sa më shpejt në zgjedhjen e udhës së ardhmërisë. Në momente kaq vendimtare Shqipërisë nuk i kanë munguar mendjet e ndritura që mund të ndiznin fenerët e diturisë e kulturës dhe të kishin guximin për t’i ngritur lart, edhe atëherë kur dukej se drita natyrale e diellit ishte e mjaftueshme. Një prej tyre ishte At Gjergj Fishta që kulmoi me “Lahutën e Malsisë”, por jo vetëm. Publicistika e tij te “Hylli i Dritës” dhe “Posta e Shqipnisë” në një pjesë të konsiderueshme të saj, është marrë posaçërisht me fatet e atdheut.
Vëllimi 10 i Veprave hapet pikërisht me një të tillë: “Udha që do të ndjekim.” “Udhët e mbara e shkollat e mira janë agimi i parë i qytetnisë.”(f.12) Një trajtesë të veçantë për arsimin përbën shkrimi “Reforma arsimore në Shqipëri” (f.361) me paralajmërimin që duket aktual edhe sot: “Po s’vumë rend e rregull në arsim, prap kombi ka me langue në errësirë të padijes e të barbarisë.” (f.363)
Ideja e zhvillimit të arsimit do të ketë një theks të veçantë te shkrimi “Gjuha shqipe” me deklarimin e qartë: “Pa gjuhë shqipe nuk ka Shqipni” (f.54) dhe me kërkesa strikte për administratën shtetërore. Një Shqipëri pa bishta e pa gjalma nëpër këmbë, një Shqipëri me një qëllim kombëtar, kërkonte mbështetjen te inteligjencia që duhej të organizohej, të studionte aspiratat e kombit, të ndërtonte një progam për të shfrytëzuar të potencialet që kishte vendi. Kjo qasje ndaj pasurive intelektuale trajtohet në shkrimin “A jemi kund gjallë?” (f.145)
Shkrimi “Shqipnia” e vështron të ardhmen nga një pikë tjetër që ngrihet në nivelin e një programi politik: “Ma së pari, për me qytetnue përnjimend Shqipnia, duhet njëherë që këtu të sigurohet jeta, nderi e gjaja e secilit… Së dyti, duhet që populli shqiptar të ketë një liri të plotë për me zhdrivillue fuqitë e veta mendimtare e fizike në doni të vet e të shokëve. Së treti, lipset të shestuemit e të rregulluemit e jetës shoqnore mbi parime të qytetnisë perëndimore.” (f.25-26) Jeta, nderi e gjaja rimerren sërish edhe në rrafshin filozofik te shkrimi “Kur do të bashkohen shqiptarët?” (f.45)
Një komb duhet të ketë një simboli identifikimi dhe ky është flamuri. Ky simbol shpaloset te shkrimi “28 Nandor”: “Ky flamur ka fuqinë me lidhë tok zemrat e të gjithë shqiptarëve.” (f.164)
Një komb duhet të ketë një fener të vetin në udhën e tij dhe Fishta vazhdoi me të njëjtën frymë të rilindasve. Te shkrimi “Pas 450 vjetësh ai thekson: “Për me u ngjallë me jetue Shqipnia, duhet që ma parë, të ngjallet shpirti i Skënderbeut ndër zemra të të gjithë shqiptarëve. E shpirti i Skënderbeut ka qenë ky: fe, dashtni ndaj atdheut, shpresë e gjallë në veprim, gajret e trimni në rreziqe, besë e burrni në fjalë e në punë.” (f.32-33) Figura simbol e Skënderbeut rimerret edhe te shkrimi “Skënderbeu e shqiptarët” ku e përcakton Heroin tonë Kombëtar si “fatos të lirisë dhe pavarësisë së kombeve, ideali i lirisë dhe pavarësisë së Shqipërisë.” (f.34) Kurse te shkrimi i gjatë “Shqiptarët e të drejtat e tyne” (f.329) Skënderbeu vështrohet përmes një prizmi eseistik duke e pranëvënë me Aleksandrin e Madh dhe Jul Cezarin për vlerat ushtarake dhe qëndresën në kohë.
Në dy shkrime të njëpasnjëshme Fishta shpjegon nevojën e bashkimit të shqiptarëve “pa ndërlikim besimi e partie, para atdheut e para ligjit ta mbajnë veten vetëm shqiptarë…” (f.43)
Te shkrimi “Shteti dhe besimi” (f.48) Fishta shton edhe dy elementë të tjerë programorë: besimin dhe familjen. Familja do të rivendoset në fokus te shkrimi “Programi ynë” (f.226) me kërkesën për përparim e qytetërim të saj si “themeli i parë i shoqnisë njerëzore”, me shtrimin e problemit në rrafshin ekonomik, sepse familja duhet të ketë pasuri të mjaftueshme “për një gjallim të qetë në këtë botë” dhe për edukatën e familjes si parakusht për edukimin e fëmijëve. Rolit të familjes në edukimin e fëmijëve do t’i rikhtehet te shkrimi “Prind të mirë” ku nënvizohet “Prindët janë si një pasqyrë në të cilën fëmija këqyret orë e çast edhe si pa dashtë.” (f.238)