• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

JOANA, ROMANI ME I FUNDIT I SHKRIMTARIT PETRAQ J. PALI

June 15, 2019 by dgreca

Nga Luan Çipi /Para një muaji u njohëm me romanin “TË PABESËT”, ndërsa sot, me një tjetër krijim prestigjioz  të shkrimtarit Petraq  J. Pali, JOANA, pa cilësim gjinie nga ana e tij, po që unë me plot gojën, do ta quaja gjithashtu roman dhe mandej do të shtoja qysh në fillim mendimin tim, si një prej romaneve bashkëkohor më të bukur lexuar prej meje në vitet e fundit, krahas romanit shumë cilësor të tij “GRUAJA ME TË ZEZA” (botuar nga i njëjti autor, në vitin 2007).

Po ta shikonim nga ana numerike, Petraq J. Palin, me 25 krijimet madhore vetjake të deri tanishme, të 5 bashkëpunimeve antologjike, si dhe të publicistikës së tij në shumë organe e në disa gjuhë, atë do ta përfshinim ndër shkrimtarët më produktivët të kohës, por, duke lexuar edhe veprën e fundit të tij “JOANA”, Adoleshenca ime (Vegime e bëma fëmijërore), do bindemi se kemi të bëjmë me një krijues letrar mjaft tërheqës e të dobishëm, të vërtetë e të sinqertë, që duhet lexuar me përparësi e vëmendje.

E kam njohur gati 50 vjet më parë,  Petraq Palin, kur punonte si Teknik Ndërtimi në Vlorë: Ishte atëherë një burrë simpatik, plot energji, gjithnjë i qeshur dhe i gëzuar, që të jepte sa e takoje, miqësi e dashuri. Dëshira për shoqëri e aheng, nuk i linin kohë të lirë që të merrej me pasionin e tij të ndezur, për të shkruar e për të thurur poezi, pasuri që e mbante thellë të ndrydhur në shpirt dhe që ia kishte zbuluar dhe nxitur e frymëzuar babai i tij i madhërishëm, mësuesi i merituar, atdhetari i spikatur,  poligloti, historiani dhe poeti qeparotas, Janko Pali.

Emigrimi i tij familjarisht, fill pas ndërrimeve demokratike, në Korfuz të Greqisë dhe  më pas në Virxhinia të Amerikës, malli, patriotizmi në gjenezën Jankopaliane, dashuria për vendin e vet Qeparoin që e lindi dhe Vlorën e veprimtarisë djaloshare, që e zbuloi si ajkën e të rinjve të gëzueshëm, të zotë e të dashur dhe që e vuri në ballin e tyre si organizator, formuan ecurinë  e mëtejshme të suksesshme të  Petraq Palit. Ai  u shqua si shkrimtar në Shoqatën Shqiptaro Amerikane, duke u zgjedhur dhe rizgjedhur dhe 8 vjet nënkryetar e sekretar i saj dhe së fundi u nderua si Anëtar i Akademisë Shkencore Shqiptaro-Amerikane dhe kalorës i disa ndereve, çmimeve e titujve të shoqatave, deri “Shkrimtar i Vitit 2018” dhe së fundi  “Misionar i Paqes në Botë në vitin 2019”,  si dhe  prej muajit Maj 2019:  “Anëtar i Unionit Global të Poetëve Shqiptar”.

Faqja e posaçme në internet dhe shoqata “Qeparoi” është një tjetër veprimtari që lartëson e paraqet vullnetin e pamposhtur dhe sakrificën pa interes, të këtij shqiptari të vërtetë, ndërsa, për disa vjet, Shkolla “Janko Pali”, është një tjetër mundim e sakrificë familjare e patriotike e tij.

Një tjetër mësim që na jep Petraq J. Pali, si rrallë djem shqiptar të tjerë të kësaj kohe, është kujdesi, respekti dhe shpenzimet financiare që i kushton kujtimit dhe nderimit të babit të vet, të cilit ia ka ruajtur krijimtarinë dhe veprimtarinë dokumentare patriotike, didaktike, shkencore e historike, i ka botuar të përpunuar një pjesë prej tyre dhe nuk i rresht përpjekjet, për ta vendosur atë në piedestalin që meriton.

Petraq J. Palin edhe tani, 75 vjeçar,  kur me vullnet e durim ka përfunduar edhe arsimin e lart juridik, tek e shikoj energjik dhe lexoj e njihem me punët e tij, mrekullohem nga veprimtaria shoqërisht e dobishme e tij. Krenohem me të dhe i uroj, mikut tim, të ruaj natyrën e tij pozitive plot gjallëri dhe entuziazëm dhe të ketë shëndet të mirë e prodhimtari të pashtershme!

Duke ardhur te libri i tij i fundit “JOANA”, mund të themi, se është  një tjetër arritje sipërore e autorit Petraq J. Pali, me redaktore z. Lejla Gorishti, me kopertinë e përpunim grafik të Petrit Rrapaj, përgatitur cilësisht për botim nga Shtëpia Botuese “Euriprint Vlorë”

Nuk dua të shtjelloj, apo të komentoj ngjarjet, që aq bukur dhe tashmë, si një letrar i pjekur, plot sinqeritet, dashuri e vërtetësi, trajton Petraq J. Pali, se kam frikë mos ju shuaj kërshërinë lexuesve dhe dashamirësve të tij.  

Ju rekomandoj ta lexoni  romanin “JOANA”, për t’u njohur me  adoleshencën tepër interesante e të veçantë, me  vegimet e bëmat fëmijërore, dështimet  dhe prapësitë e pavullnetshme, teprimet dhe çapkënllëqet e  Petraq J. Palit junior, si dhe me personazhet interesantë të romanit: prind, mësues e shokë të tij, por  sidomos dhe me të dashurën e tij fatkeqe.

Le t’i urojmë prozatorit dhe poetit prodhimtar e cilësor, Petraq J. Pali, në 75 vjetorin e lindjes së tij, jetë të gjatë dhe shumë libra të tjerë, po kaq të bukur.

Vlorë, më 15 Qershor 2019

Filed Under: LETERSI Tagged With: Luan Cipi- Joana- Petraq J Pali

Fabul nga Ezopi – Mullixhiu, i biri dhe gomari

May 30, 2019 by dgreca

Shqipëruar nga Naum R. Prifti/

Një ditë të nxehtë mullixhiu dhe i biri e morën gomarin ta shpinin në
pazar për ta shitur. Ata s’kishin bërë shumë rrugë kur rastisin tek
një grup me vajza që po llafoseshin dhe qeshnin: – “Shiko këta,” tha njëra prej vajzave duke i treguar me gisht- “sa pa mend duken kur shkojnë rrugës në këmbë në vend që të shkojnë kaluar.”
Kësisoj mullixhiu hypi djalin mbi gomar dhe vetë vazhdoi udhën në krah
të tyre.

      Nuk kaloi shumë kur arritën te një grup fshatarësh që kishin
rënë në diskutim serioz mes tyre. Njeri nga burrat doli para të
tjerëve dhe thërriti “Shihni, kjo provon atë që thashë më parë. Nuk ka
më respekt për moshën e vjetër. E shihni sesi djali dembel është ulur
mbi gomar ndërsa babai ecën. Zbrit more djale dhe lëre babanë plak t’i
çlodh pak këmbët.”
Me të dëgjuar këto fjalë qortuese, mullixhiu i tha djali të tij të
zbriste dhe hypi vetë.
          Kështu bënë një copë rrugë, djali në këmbë dhe mullixhiu kaluar,
derisa arritën pranë një grupi tjetër me gra dhe fëmijë.
“Pse ti plak njeri,” i bërtiti një grua, “je ulur mbi gomar dhe ky
vocërrak mezi hedh hapat pas gomarit.”

   Mullixhiu u mendua pak për ato që tha gruaja. E mori djalin dhe të dy u ulën mbi gomar. Mullixhiu dhe djali po i afroheshin qytetit kur një fshatar u tërheq vërejten:

 “Sa keq! Ky  me siguri nuk është gomari juaj,” i qortoi fshatari. Mullixhiu e siguroi se ishte i tij.

– “Nuk mund ta besoja se është kafsha juaj kështu si e keni ngarkuar”- ia ktheu tjetri. Asnjë nga ju nuk duket i ligësht. Në fakt ju të dy jeni aq te forte sa me mire ta mbartni ju gomarin se sa gomari t’u mbartë ju.” 

   Atëherë mullixhiu dhe djali zbritën nga gomari. Ia lidhën
këmbët me një copë litar dhe e vunë në një trung, të cilin e hodhën
mbi shpatulla si vig. Të tre iu afruar urës për në qytet. Banorët
aty pari që nuk kishin parë diçka të tillë nisën të qeshnin me të
madhe. Shamata e trembi gomarin i cili nga frika filloi të hidhte
shqelma. Litari që kishte të lidhur tek këmbët u këput dhe gomari ra
nga ura në lumë. Mullixhiu dhe djali u kthyen mbrapsht duarthatë
sepse.
“Ai që dëshiron t’i kënaqë të gjithë, nuk arrin të kënaq asnjë!”…

Filed Under: LETERSI Tagged With: i biri- gomari

Tokë e lëvrueshme e ëndrrës

May 29, 2019 by dgreca

Tregim Nga Bujar Meholli /

Jetoja prej kohësh në amulli. Nuk di si ta përshkruaj dëshpërimin që më ngjitej e nuk më lëshonte, kur me apo pa dashje sillja nëpër kokë ato mendime. Me shëndetin e lig qeshë mësuar më; gjersa ecja nëpër bulevardet e mëdha ndjeja zemrën të më rrihte fortë, e një ligësi të ma përshkruante gjithë trupin. E shihja këtë ligësi si premisë kryesore të vdekjes! E, ç’mund të jetë vallë vdekja?  

Natyrisht që sado vrisja mendjen nuk arrija në kurrfarë përfundimi, siç nuk kanë arritur edhe mijëra e mijëra njerëz para meje.  

Nganjëherë e dëshiroja vdekjen, sinqerisht, e imagjinoja si një grua simpatike që donte të ngjizej në trupin tim. Dhe kur më ftonte në një udhëtim interesant, nuk më linte hapësirë as mundësi ta kundërshtoja, veçse t’i zgjatja dorën dhe të niseshim. Kur psikika ime rëndohej dhe më shfaqeshin neurozat, atëherë e imagjinoja veçse si një mëndesh të inatosur me pronarët, që e ruan momentin kur prindërit e foshnjës janë të zënë me punë, dhe në pabesi, për t’u hakmarrë, ia shkëput ëndrrat…    

Mendoja shpesh, ç’lidhje misterioze kanë ëndrrat me vdekjen?

Bridhja nëpër bistro e kafene, sa në njërën e në tjetrën, nganjëherë s’kisha ku ta fus kokën dhe pronarët më lejonin në qosh ta bëj një sy gjumë, dhe ta ha një vakt. S’para kisha kurrfarë problemesh. Duke e çuar atë lloj jete, mendoja se kisha arritur nirvanën, se s’kishte gjë përtej kësaj – gjithçka i duhet njeriut, është ta ketë një copë bukë dhe kur t’i qepen sytë, të shtrihet diku.

– Shoku, tani bën mirë të largohesh për disa orë, sepse kemi një konferencë sot, do të vinë figura me nam, gazetarë, fotoreporterë… – po më thoshte kamerieri në një mëngjes, në kafenenë e ngjashme me Tari-Barin, ku kisha fjetur dhe isha zgjuar i qullur mes djersëve dhe ende i mpirë nga ca ëndrra të çuditshme. Ju që e njihni pikturën, kujtojeni tablonë Ëndrra të Pierre Puvis de Chavannes. Isha në aso gjendje, dhe kur më zgjoi kamerieri m’u turbullua gjithçka.  

Një tip poeti i leckosur siç isha, natyrisht që s’kishte vend aty ku kishte ngjarje të tilla. Imazhi i kafenesë duhej ruajtur, e kuptoj; kur në netët e acarta më hapej dera, dhe lejohesha ta fus kokën e rënduar, më vinte mirë, e si mos ta thyeja qafën dikund, kur më kërkohej nga stafi i atij vendi?

Por, e marrtë e mira, e pashë atë! Ishte një grua që zbriti nga makina dhe tok me grupin ia mësynë kafenesë. Gazetare? Prezantuese? Nimfë?

Oh, nuk do ta përmend emrin e saj, kërkoj mirëkuptimin tuaj. Ajo ishte mrekullia dhe fundosja ime, vendosjani cilin emër të doni nga këta të dy…

Nuk do të besoja kurrë se një njeri do të kishte aq shumë ndikim në jetën time. Kurrë! Kudo shkoja, shihja fytyrën e saj. Diçka më thoshte se isha lidhur kokë e këmbë; syri im që shihte leckat e trupit, u ngrit ngadalë dhe përmes pezhishkave të dritareve u drejtua tek ajo fytyrë, që me qindra shikime të shpejta zhbiruese nuk përcaktohej dot. Qëndronte në mes të bukurës dhe dehjes. Rëndom gratë e zonja në karrierë, s’kanë fat me partnerët e tyre dhe këtë postulat (për mua ishte i tillë) e doja me gjithë shpirt. Më dukej njëfarë hajmalie. Ajo vërtet më pranoi si mik të saj, kurse unë nga dashuria e zjarrtë që ndjeja për të, mora guximin dhe i nisa një pusullë.   

Nuk para dija se u shndërrova në një adhurues tjetër të saj, të listës së gjatë sa Kulla e Babelit.

Më dukej vetja tuhaf, teksa bridhja i vetëm mbrëmjeve nëpër bulevard, duke rrëmuar për ndonjë bistro ku të futesha dhe ta njomja shpirtin me muzikë. Lëshoheshin kompozimet e hungarezit B.B. dhe unë thurja ëndrra të llojllojta tok me të, larg nga ky planet, larg nga kjo tokë…

Një natë, dy hëna ndriçonin përmbi kokën time teksa ecja ngadalë si somnambul përbri lumit të qytetit, mbi të cilin disa tapa me fytyra njerëzish pluskonin. Unë po pluskoja në ajër. Katedralja e madhe u shfaq përball si kek dhe unë renda që ta gëlltisja. Pak më tutje në lagjen e ngushtë gjarpër, gjendej kompleksi i kafeneve dhe bistrove, ku më në fund arrita. U futa.

Fytyra e saj m’u shfaq përball, e madhe, saqë unë bërtita, ca nga frika ca nga kënaqësia që më shkrinte të tërin, si sheqeri që shkrihej për ta bërë kafenë të ëmbël. Edhe në kafene njerëzit pluskonin. Të gjithë po rrinin lart në tavan me kokat e kthyera poshtë, tavolinat e drurit, jetime, po rrinin të shtangura. Vetëm tavolina jonë ishte e mbushur, ajo ishte me mua dhe më buzëqeshte herë pas here me dhëmbët e mëdhenj të renditur aq hijshëm afër njëri-tjetrit. Qeshte kur i flisja për poezitë e mia, për bashkëpunimin me gazetat, e orvatjet për të kompozuar muzikë. – Ja, një copë gazete ku jam unë e dashur, e nxora nga xhepi i zhubrosur dhe ia tregova. Ajo qeshte. Më adhuronte. Mund t’i ndjeja shikimet nga lartë, të atyre syve me maje që drejtoheshin te ajo. Çdokush e njihte, ishte figurë publike, e parë nga qindra mijëra veta pothuajse çdo ditë, kur ajo dilte para ekranit. Çdo pore e trupit tim, u mbush me frikë, me një si neveri ndaj gjithçkaje. – E dashur, eja të ikim bashkë… shumë larg nga gjithçka! Ajo qeshte prapë, a thua se ishte mësuar të qeshte me gjithkënd kësisoj? Kur u përkula që ta puth dhe t’ia shpupurish flokët e dendura me njëfarë ngjyre që nuk ekziston më, ajo u tret, porsi një sirenë deti e frikësuar, u zhduk, e unë kisha pas rrëzuar filxhanin e madh sa një vazo; rrapëllima e ngjirur, më cyti të çohem. Kur ju kërkova kamerierëve të ma bëjnë një vend për natën, më panë egërsisht, para se të më degdisin jashtë…

Si ta përshkruaj brendësinë e shpirtit tim, pas gjithë këtyre ndodhive? Ajo vazhdonte punën e saj, ishte në kulm të gjithçkaje; e bukur, me trup të hajthëm, me asi zëri që a thua mjaftojnë katër palë vesh për ta shijuar! Ishte tri herë më tërheqës se zëri i Josephine Baker.

Unë, thjesht isha i tërhequr nga gjithçka. Pothuajse nuk më njihte kush në gjithë atë qytet të madh; më kishin çmuar pronari dhe djemtë e vendit, ku për herë të parë e pata takuar… ai vend nuk ekzistonte në hartë prej kohësh. Bëja gjumin kryesisht nën urat e qytetit, pranë ujit, ku edhe lahesha. Nëpër xhepa, mbaja poezitë që kisha shkruar në kartë-peceta restorantesh, të gjitha për të… ajo nuk e diti kurrë.

Në kulm të dëshpërimit, më kuptoni, përveçse mendova vetëvrasjen, i zhduka të gjitha krijimet e mia së pari duke i shqyer në njëmijë copë, dhe pastaj duke i hedhur në lumë…

Mbase duhej të shkoja në çmendinë. O Zot! O tmerr! Zjarri i gllabëroi fijet e zemrës sime.

Netët që vinin varg, nuk më premtonin asgjë. Dikur, të paktën gjeja rehati në gjumin i cili më kridhte në lloj-lloj ëndrrash, por ato janë venitur tashmë. S’ka ëndrra, s’ka asgjë. Vetëm ajo fytyrë tundon qenien time… Ajo fytyrë që e kam nganjëherë aq afër, ndërsa herë tjera është me milje larg nga unë… Ah! Sikur të isha i denjë për përdëllimin e saj…   

Zot! Bërtita i lemerisur me duart lart, në kodrën prej nga shihej gjithë qyteti. Pamje madhështore!

O botë, mizorisht e bukur! Qyteti dukej i bukur sidomos mbrëmjeve, i spërkatur lehtë me dritat e hënave mbi rrugët e ngushta, dhe kafenetë e mbushura. Ah, si nuk hasa në sozinë e saj! Apo në ndonjë krijesë tjetër po aq të magjishme sa ajo! Nuk e di sigurt, nëse e doja vdekjen e saj. Do t’ia gjeja varrin, dhe do t’i shkruaja qindra pusulla, njomur me lot të hirtë për të. Në mos ajo, kësaj jete të vrerosur po mendoja t’i jap fund unë. Trajta fytyrash që herë më bëhej se i njoh, herë jo, më kalonin para syve nëpër bulevarde dhe pranë dritareve të kafenesë ku ulesha i vetëm, dhe pija. Edhe sa kështu? Sa hapa ishte larg nga unë ajo, vallë? Kështu i kaloja netët, në mesin e njerëzve të pastrehë, të lënë mbas dore; ata shpirtra të sinqertë m’u bënë miq të mirë. Nëpër net si këto gjeja frymëzim dhe shkoja në qosh të mejhanes, e mbushja fletën e bardhë që ma dhuronin. Pasioni për të shkruar nuk m’u largua, bashkë me frikën dhe mllefin. Nga çasti në çast, më bëhej se do më lëshonin këmbët, do më pështjelloheshin mendimet, e do më dërgonin në spital. A mund të jetoj unë në ankth, me fytyrën e saj çdoherë në lëvizje, me buzët e saj që porsa thirrin emrin tim, shkronjat i degdis era e fortë? U mendova gjatë dhe kuturisa këto dilema në fletën e bardhë, mes muzikës, pijes, dhe ngrohtësisë që dinë ta japin vetëm njerëzit e kësaj sëre, mbase para se të lëshohem atyre shkallëve të ferrit, drejt asaj hapësire të ngushtë me ajër të rëndë – që mund ta emërtojmë çmendinë…  

Filed Under: LETERSI Tagged With: Bujar Meholli-Tokë e lëvrueshme e ëndrrës

SKËNDER BUÇPAPAJ MERR ÇMIMIN JUBILAR TË MITINGUT TË 55 TË POEZISË NË GJAKOVË

May 18, 2019 by dgreca

VOAL – Më 6 deri 10 maj 2019 në qytetin e Gjakovës u mbajt me sukses të plotë Mitingu i 55 i Poezisë, i organizuar nga Klubi Letrar “Gjon Nikollë Kazazi” i këtij qyteti. Mitingu i Poezisë i Gjakovës mbahet pa ndërprerje që nga viti 1964 dhe është manifestimi më i rëndësishëm i poezisë shqipe dhe ndër më të rëndësishmit në Ballkan.

Gjatë kësaj veprimtarie bëhen promovime librash të rinj, takime të poetëve me lexuesit, debate estetike, recitime të krijimtarisë së zgjedhur poetike nga aktorë të fjalës poetike, ndërsa në tribunën qendrore që përbën edhe pjesën kulmore të veprimtarisë krijimet e tyre i lexojnë para auditorit vetë poetët.

Mitingu i 55 i Poezisë u ndoq me interesim dhe pjesëmarrje të madhe nga krijuesit e Gjakovës, të qyteteve të tjera të Kosovë, nga Plava, Gucia, Presheva, Tropoja, diaspora. Veprimtaria u mbështet edhe nga Klubi i Letrarëve dhe Artistëve të Tropojës me kryetar poetin e njohur Lulzim Logu, shoqata dhe klube të tjera letrare e artistike, nga Universiteti “Fehmi Agani” i Gjakovës, e tjerë. Sponsorë kryesorë të manifestimit ishin Ministria e Kulturës e Republikës së Kosovës dhe Drejtoria për Kulturë e Komunës së Gjakovës.

Radio Gjakova, Radio Kosova, Tv Syri Vizion, Tv 21, revista Nacional e pasqyruan gjerësisht Mitingun e 55 të Poezisë në Gjakovë. Edhe media të tjera të shkruara dhe elektronike bënë pasqyrime të veprimtarisë.

Çmimet që u ndanë kësaj here, vijnë prej jurish tepër profesionale. Çmimi për përbledhjen më të mirë poetike ndërmjet dy mitingjeve iu nda poetit ndër më të shquarit krijues bashkëkohor Xhevdet Bajraj.

Çmimi poezia më e mirë në Oren Qendrore të Poezisë iu nda krijuese dhe botueses Flutura Açka.

Çmimi jubilar, që është edhe çmimi kryesor i mitingjeve jubilare, iu nda poetit dhe publicistit të shquar Skënder Buçpapaj.

Çmimi “Nenë Tereza”, që u ndahet poeteve ndërkombëtar, pjesëmarrës në Miting, ketë vit e fitoi Ricardo Rubio, nga Argjentina, Maria Barro, nga Portugalia, kurse mirënjohja “Nenë Tereza” iu nda Laura Garavaglia nga Italia, që kanë peshë dhe ndikim tek krijuesit e jashtëm.

Njekohësisht, çmimi “Yllka Domi”, që i ndahet poetes debutues në Miting ,i takoj krijueses nga diaspora Zj. Shqipe Bytyqi.

Po ashtu Klubi, duke mos harruar, krijuesit e shquar që nuk jetojnë më fizikisht, ndau mirënjohje postmortum, për poetin e niveleve antologjike, të ndjerin Basri Çapriqi.

Për suksesin e Mitingut të 55 të Poezisë në Gjakovë kanë meritë të veçantë Kryesia e Klubit Letrar “Gjon Nikollë Kazazi” dhe vetë kryetari Muharrem Kurti, prej një kohe të gjatë pjesëtar aktiv i klubit, kryetar, anëtar i Kryesisë në shumë mandate, poet e prozator i shquar me vlerësime dhe çmime ndërkombëtare, njeri me prestigj dhe përkrahje të qytetarëve, profesor i Gjuhës e letërsisë shqipe në Gjakovë.

Filed Under: LETERSI Tagged With: SKENDER BUCPAPAJ- CMIMI JUBILAR

QELIA NUMER SHTATE

May 18, 2019 by dgreca

NGA MEMISHA GJONZENELI*/

     Ishte e diele mbasdite. Me shqetesonte nje dhembje ne mes te shpatulles. Me qe isha pushim, vendosa te shkoj tek dr.Isuf Hysenbegasi. Me doktorin njiheshim familjarisht. Babai kishte qene ne burg bashke me te. Sa here qe kishim ndonje nevoje mjekesore, shkonim tek ai. Doktori na priste gjithmone me buzeqeshje. Edhe sot e kujtoj buzeqeshjen e tij, e cila kishte aq shume efekt, sa te hiqte gjysmen e semundjes. Babai me tregonte se doktori kishte shpetuar kushedi sa jete ne burg. I gatshem ne çdo kohe, fjalembel dhe me “ilaçin” e perhershem, buzeqeshjen e tij te veçante. Ate e njihnin gjithe te burgosurit, te cilet me plot te drejte thoshin: “Doktor Isufi eshte i yni”. Trokita tek dera, te cilen ma hapi e shoqja, nje zonje grua, qe me njohu dhe me ftoi te hyja brenda.

     -Doktori ka pak pune, po besoj se do te mbaroje shpejt, ju lutem uluni.

     Me pyeti ne doja kafe. “Jo, te faleminderit”, -i thashe dhe u ula ne karrige per ta pritur. Doktori po vonohej. U merzita dhe u ngrita per te ikur, kur degjoj nje ze nga mbrapa: -Ti, djali i Muhametit, ku vete? Do qe te ikesh pa u pershendetur, pale.

 U ula me turp dhe e pershendeta: -Si je doktor?

     -Une mire jam, -tha ai, -po ti pse je munduar?

     -Kam nje si therje ne shpatull.

     U kthye nga e shoqja dhe e pyeti: -I bere kafe djalit?

     -Nuk donte, -ia ktheu ajo.

     Pa mbaruar mire fjalen trokiti dera. Doktori e hapi vete dhe tek pragu u shfaq nje grua duke qare: -Te lutem doktor, me shpeto burrin, e kam shume te semure, nuk permendet, te lutem me ndihmo!

     -Po ku e ke burrin? -e pyeti ai.

     -Eshte ne shtepi, ketu afer, nje bllok me tej.

     Doktori futi me ne çante mjetet qe mendoi se i duheshin dhe u ngrit. “Ti djali i

 Muhametit hajde neser”, -me tha mua si te ndihej fajtor.

     -Jo doktor, une do te vij me ty, -i thashe dhe i mora çanten nga dora. Shtepia nuk ishte shume larg, ne nje pallat aty afer. Ata banonin ne katin e dyte dhe kishin nje apartament me tri dhoma gjumi ku jetonin kater persona. Pra ishte nje familje e privilegjuar per kohen. Deren na e hapi nje djale rreth te tridhjetave, i cili na shoqeroi per tek shtrati ku ndodhej i semuri.

     -Te lutem, na ndihmo, -iu drejtua doktorit, -babai eshte shume i semure.

     Doktori i vuri doren ne balle e me pas ne gjoks. I semuri ishte uje ne djerse. E kontrolloi me stetoskop dhe i beri nje inxheksion. Me pas mori nje peshqir, e lagu me uje te ftohte dhe e ferkoi. I semuri kishte temperature te larte dhe nuk po permendej. Doktori nxorri bllokun e recetave, shkeputi nje leter prej tij, shkroi diçka ne te dhe iu drejtua te birit:

     -Si e ka emrin babai?

     -Jani Gjembi.

     -Ushtarak ka qene?

     -Po, -tha i biri, -po tani eshte ne pension.

     -Merre receten dhe kthehu shpejt.

     Djali po ngurronte. Doktori e kuptoi shqetesimin, futi doren ne xhep, nxori 150 leke dhe ia vuri ne dore. Djali doli me vrap per ne farmaci.

     Doktori ishte bere dylle i verdhe. Hodhi syte nga i semuri. Diçka belbezoi me vete. Po i merreshin mendt, dhoma po i vinte verdalle. Une iu afrova, e kapa per dore dhe e pyeta: -Doktor, je mire?

     Doktori nuk u ndje. Pas pak tha: -Jo, mire jam.

    Ai po e merrte veten dhe u qetesua, por dukej se diçka po e mundonte perbrenda.   Kaluan vetem pak momente dhe doktori u qetesua plotesisht. Une ia leshova doren. Ai e mori prape peshqirin dhe ia vuri te semurit ne balle. Erdhi djali qe pruri ilaçet. Hapi  nje  peniciline  dhe  ia injektoi ne trup. Temperatura filloi t’i bjere. Po rrinim te

kater prane shtratit te te semurit, une dhe doktori nga njera ane, djali dhe gruaja nga ana tjeter. I semuri levizi pak, hapi syte dhe pa doktor Isufin.

     -Ku jam ketu? -pyeti. -Akoma tek qelia 7 jemi? S’e kemi mbaruar akoma?

     Mbylli serish syte dhe humbi prape ndjenjat. Doktorit iu rrenqeth trupi, syte iu mbushen me lote. Donte vetem te ikte sa me pare prej aty. Mblodhi çfare kishte nxjerre nga çanta, i futi brenda dhe ma dha mua. Kurre nuk e kisha pare ashtu, me fytyren dylle te verdhe, dukej shume i lodhur.

     -Hajde, te ikim -me tha, dhe, para se te dilte nga dera, u kthye nga ata e i porositi:   -Mos harroni, ne çdo kater ore nga dy kokrra. Mos u beni merak, do te behet mire.

     Kur u nisem per te ikur, shikojme dy fotografi te vendosura ne korniza e te varura ne mur. Ne njeren kishte dale i semuri, mbushur gjoksin me dekorata, ndersa ne tjetren kater oficere, edhe ata mbushur gjoksin me dekorata, dy prej te cileve doktori i njihte shume mire, ishin kriminele njesoj si Jani. Tek dera na ndaloi djali e na tha qe te prisnim nenen qe po sillte leket, po doktori ia ktheu shpejt e shpejt:

     -Do te vijme prape, mos u shqetesoni… -dhe u larguam.

     -Doktor, -e pyeta, -ku i kane marre gjithe ato medalje keta oficere?…Nuk di te jete bere ndonje lufte.

     Doktori me pa ne sy dhe qeshi hidhur. Veshtroi nje here anash mos kishte njeri pastaj, me ze te ulet, me tha:

     -Degjo, bir, ai qe te bente me shume tortura, merrte me shume dekorata… Ata qe pe ti i kishin marre te gjitha.

     Se bashku me doktorin u kthyem ne shtepine e tij.

     -Une do te iki se u be vone, -i thashe.

     -Ulu aty! -ma ktheu si me urdher. Pastaj i tha se shoqes t’i bente nje kafe. U shtri mire ne kolltuk. Zonja ia solli kafene. Dukej qe ishte akoma i shqetesuar. E vuri filxhanin ne buze dhe e gjerbi kafene gjate. Hodhi syte nga une dhe me pa me verejtje. Une fillova te shqetesohem.

     -Doktor, je mire? -e pyeta.

 -Po behem mire, miku im, -tha dhe gjerbi prape kafene. La filxhanin mbi tavoline

dhe gjithe seriozitet m’u drejtua:

     -Tani do te marresh vesh gjithe historine qe me ka shqetesuar aq shume sot. Personi qe sapo vizituam ka qene hetuesi im. Per me shume se nje vit ai nuk ka lene torture pa provuar mbi trupin tim. O Zot, çfare nuk me ka bere ai perbindesh atje ne qeline numer 7. S’mund ta harroj kur me lidhi ne tubin e nevojtores dhe me rrihte ne menyre sistematike. Shpesh merrte edhe shoke me vete per t’i “argetuar”. Edhe ata me rrihnin dhe largoheshin duke qeshur. Kaloi me shume se nje vit ne ate qeli. Per çdo dite me thoshte: -Ketu do t’i lesh kockat…Nuk do te le te dalesh i  gjalle…     E pe, edhe sot iu duk sikur ishim tek qelia numer 7”…

    …..Ja kjo ishte e gjitha çfare pe e degjove sot…Tani ndihem me mire, e ndava merzine me djalin e mikut tim.

     -Dhe ju doktor?!…

     -Jo, bir, mos thuaj asgje. E di çfare te mundon, por duhet te kuptosh se ne nuk jemi e nuk kemi per te qene kurre si ata. Mbaje vath ne vesh kete qe po te them.

     …..Une gjithmone e kisha adhuruar ate burre te rralle, por ate dite adhurimi kaloi çdo perfytyrim. Per asnje çast nuk iu shmang detyres si mjek, po ashtu dhe si njeri. M’u mbushen syte me lote nga fjalet e tij. M’u kujtua vetja kur ndodhesha ne qeli. Edhe pse isha femije, xhelatet nuk donin t’ia dinin, po vazhdonin torturat. U ngrita ne kembe dhe shkova e perqafova. Ashtu me syte e mbushur me lote hapa deren dhe u ktheva ne shtepi, por pas mbeti kujtimi i paharruar i asaj nate dhe njeriu qe e beri te mundur ate, Doktor Isuf Hysenbegasi.

* MEMISHA GJONZENELI, dekoruar me medaljen “NAIM FRASHERI-e arte”.

CIKAGO- SHBA

Filed Under: LETERSI Tagged With: Qelia nr.7-Memisha Gjonzeneli

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 191
  • 192
  • 193
  • 194
  • 195
  • …
  • 291
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • Kontributi shumëdimensional i Klerit Katolik dhe i Elitave Shqiptare në Pavarësinë e Shqipërisë 
  • Takimi i përvitshëm i Malësorëve të New Yorkut – Mbrëmje fondmbledhëse për Shoqatën “Malësia e Madhe”
  • Edi Rama, Belinda Balluku, SPAK, kur drejtësia troket, pushteti zbulohet!
  • “Strategjia Trump, ShBA më e fortë, Interesat Amerikane mbi gjithçka”
  • Pse leku shqiptar duket i fortë ndërsa ekonomia ndihet e dobët
  • IMAM ISA HOXHA (1918–2001), NJË JETË NË SHËRBIM TË FESË, DIJES, KULTURËS DHE ÇËSHTJES KOMBËTARE SHQIPTARE
  • UGSH ndan çmimet vjetore për gazetarët shqiptarë dhe për fituesit e konkursit “Vangjush Gambeta”
  • Fjala përshëndetëse e kryetarit të Federatës Vatra Dr. Elmi Berisha për Akademinë e Shkencave të Shqipërisë në Seancën Akademike kushtuar 100 vjetorit të lindjes së Peter Priftit
  • Shqipëria u bë pjesë e Lidhjes së Kombeve (17 dhjetor 1920)
  • NJЁ SURPRIZЁ XHENTЁLMENЁSH E GJON MILIT   
  • Format jo standarde të pullave në Filatelinë Shqiptare
  • Avokati i kujt?
  • MËSIMI I GJUHËS SHQIPE SI MJET PËR FORMIMIN E VETEDIJES KOMBËTARE TE SHQIPTARËT  
  • MES KULTURES DHE HIJEVE TE ANTIKULTURES
  • Historia dhe braktisja e Kullës së Elez Murrës – Një apel për të shpëtuar trashëgiminë historike

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT