Prof.as.dr. Hasan Bello/

Një nga personalitetet më të rëndësishëm të Rilindjes Kombëtare në fund të shek. XIX-të deri në vitin 1902 kur ai u eleminua me kombinacion agjenturor nga Serbia ishte Haxhi Zeka. Ai gëzonte autoritet të madh në popull për shkak të trimërisë dhe mendjeprehtësisë, por edhe për kontributin për çështjen kombëtare, për të cilën nuk kishte kursyer as pasurinë. Kjo duke nisur që në Lidhjen e Prizrenit në vitin 1878, ku Haxhi Zeka kishte marrë pjesë si përfaqësues i Pejës.

Në dekadat e fundit të shek. XIX-të Haxhi Zeka ishte udhëheqës kryesor i kryengritjeve në vilajetin e Kosovës. Për këtë arsye, autoritetet osmane kërkuan që ai të dorëzohej dhe së bashku me një përfaqësi të vogël, në dhjetor të 1893 të nisej drejt Stambollit për tu takuar me sulltan Abdylhamidin II. Ky udhëtim u shfrytëzua nga qeveria osmane për ta mbajtur atë për dy vite në Stamboll.

Më 15 tetor 1895, Haxhi Zeka u lejua të rikthehej në Kosovë ku nga Shkupi deri në Pejë populli organizoi manifestime të shumta.

Rrethanat që u krijuan në vilajetin e Kosovës për shkak të sulmeve të bandave serbe, bullgare dhe malazeze shtruan nevojën për krijimin e një organizate politiko-ushtarake të ngjashme me Lidhjen Shqiptare të Prizrenit. Në nëntor të 1897 në Pejë u organizua një takim ku merrnin pjesë 500 delegatë. Ata diskutuan mbi çështjen e reformave dhe mbrojtjen e territoreve shqiptare nga fqinjët. Për të diskutuar më me detaje këto probleme u vendos mbajtja e një Kongresi, i cili i zhvilloi punimet nga 26-30 janar 1899 ku morën pjesë 450 delegatë. Në këtë Kongres u vendos krijimi i lidhjes “Besa-Besë” ose “Besëlidhja e Pejës” e kryesuar nga Haxhi Zeka. Ajo miratoi një rezolutë, e cila megjithëse njihte pushtetin suprem të sulltanit, kishte disa pika që lidheshin drejtpërdrejtë me mbrojtjen dhe autonominë e territoreve shqiptare, si: krijimi i ushtrisë vullnetare që do të financohej nga pasanikët lokalë; furnizimi i saj nga depot e ushtrisë osmane; komandantët e këtyre njësive të ishin shqiptarë; ndalimin e gjakmarrjes etj.

Lidhja e Pejës bëri që popullariteti i Haxhi Zekës të rritej aq shumë saqë në relacionet e konsujve të huaj ai konsiderohej si guvernator i ardhshëm i vilajeteve të bashkuara shqiptare. Me ndërhyrjen e tij në Stamboll u ndërruan mytesarifët osmanë në Pejë, Prishtinë dhe Prizren si dhe valiu i Kosovës.

A ka pasur një marrëveshje mes Haxhi Zekës dhe qeverisë osmane kundër shteteve ballkanike? Gjasat janë të shumta. Por, ajo që ka rëndësi është përpjekja e Haxhi Zekës dhe e Lidhjes Shqiptare të Pejës për të penguar shtrirjen e influencës sllave në Kosovë.

Për këtë arsye, konsujt serbë, në relacionet e tyre për MPJ e prezantonin atë si njeri që punonte për krijimin e një Shqipërie të pavarur e që dëshironte t`ia bashkonte atë Austro-Hungarisë. Kjo e fundit bëhej për të amplifikuar rrezikshmërinë e tij, sepse, në kuvendin e Pejës ai kishte kritikuar politikën e Vjenës ndaj shqiptarëve.

Në shkurt të 1901, Haxhi Zeka organizoi një takim në tyrben e sulltan Muratit, ku parashtroi edhe një herë rrezikun e vendeve ballkanike. Kjo bëri që qeveria serbe të merrte masa për ta eleminuar Haxhi Zekën. Ajo e konsideroi atë si faktor pengues për ekspansionin e saj. Për realizimin e këtij plani, konsulli serb në Prishtinë, Sima Avramoviq kompromentoi me para kundërshtarin e njohur të Haxhi Zekës, gjakovarin Mehmed Zajmi. Ky i fundi nxiti të birin që punonte si xhandar osman, Adem Zajmin, për të vrarë Haxhi Zekën. Atentati u realizua më 20 shkurt 1902, në çarshin e Pejës. Vrasja ngjalli indinjatë të madhe në mesin e popullsisë, e cila kërkoi dënimin maksimal për autorin.

Në tekstin e Historisë së Popullit Shqiptar të para viteve 90-të shkruhej se Haxhi Zeka ishte eleminuar nga pushteti turk. Ndërsa dokumentacioni serb dhe ai austro-hungarez, flet hapur se organizatorë të vrasjes ishte konsulli dhe agjentura serbe në Kosovë. Kjo, siç kishin vepruar gjithmonë, me dorën e shqiptarëve.

Disa kohë më pas diplomacia serbe nëpërmjet përfaqësuesit të saj dhe ambasadorit rus në Stamboll arriti që të nxirrte nga autoritetet osmane një amnisti të posaçme për vrasësin e Haxhi Zekës.

Në vitin 1912, pas ndonjë kërkese për t`i plotësuar të gjitha premtimet, Adem Zajmi u zhduk pa gjurmë po nga serbët.

---

---

Nga Aurenc Bebja*, Francë – 7 Shkurt 2024

“Gazzetta di Venezia” ka botuar, të enjten e 21 majit 1931, në faqen n°3, bisedën ekskluzive me prefektin e Tiranës, Rexhep Jellën, askohe për vizitë në qytetin e Venecias, të cilën, Aurenc Bebja, nëpërmjet blogut të tij “Dars (Klos), Mat – Albania”, e ka sjellë për publikun shqiptar :

Një bisedë me prefektin e Tiranës

Rilindja e Shqipërisë

Vendi ku fluturojnë të gjithë – Nga shpina e gomarit në kabinën e aeroplanit – Makinat dhe rrugët – Peizazhi dhe turistët

Shkëlqesia e Tij Rexhep Jella, prefekt i kryeqytetit shqiptar dhe kryetar i organizatave rinore të mbretërisë mike, kaloi më shumë se një javë në Venecia dhe, natyrshëm, u dashurua me të.

Duhet pranuar, për më tepër, se njeriu i shquar zgjodhi një moment të lumtur për vizitën e tij në Serenissima : një diell i artë, një turmë e mrekullueshme të rinjsh të mrekullueshëm, një festë dritash, ngjyrash dhe flamujsh : të gjitha të kurorëzuara nga grumbullimi madhështor i së dielës dhe mbyllja e garave ndërkombëtare të gjimnastikës.

Të premten e kaluar, në orën dhjetë të mbrëmjes, teksa vezullimet jeshile dhe vjollcë të flakëve ngjyrosnin mrekullitë arkitekturore të Sheshit (Piacës) me ngjyrat “e një mijë e një netëve”, Rexhep Jella, ulur në Quadri, admiroi skenën në ekstazë.

— Si ju duket, Shkëlqesi ?

— Nuk e kam besuar kurrë se diçka e tillë mund të shihej.

— Është hera e parë që Shkëlqesia Juaj e sheh qytetin tonë ?

— Në fakt, kam qenë edhe në vitin 1913, por kalimthi, dhe më kujtohej shumë pak : për sa u përket monumenteve, nuk i kisha vizituar atëherë; këtë herë, megjithatë, arrita të admiroj thesaret kryesore artistike të këtij qyteti simpatik. Unë jam magjepsur prej tyre dhe mund t’i përshkruaj një nga një, por… venecianët i njohin më mirë se unë.

— Kjo nuk është plotësisht e provuar : por, nëse Shkëlqesia Juaj më lejon, do të kërkoj disa informacione për Shqipërinë. Aktualisht, si është Tirana ?

— Tridhjetë e pesë mijë banorë : atje jetojnë mjaft mirë dhe fizionomia e qytetit po përmirësohet dukshëm, natyrisht shumë gjëra mungojnë… përfshirë edhe hekurudhën, por po ndërtohet një seksion hekurudhor Durrës – Tiranë që do të përurohet sa më shpejt të jetë e mundur. Tani për tani fluturojmë ! Ju nuk mund ta imagjinoni sa fluturime ka në Shqipëri : linjat tona janë të shumta, të pajisura në mënyrë perfekte, dhe ajo që ka rëndësi ëshë se ato gëzojnë besimin e plotë të klientëve të tyre; dhe duhet të kemi parasysh se këta malësorë të mirë, aspak të frikësuar nga një përparim kaq i vrullshëm, zbresin nga shpina e lodhur e gomarit, për t’u ngjitur në kabinën e aeroplanit me lehtësinë më olimpike. Për momentin, në fund të fundit, ata kanë çdo të drejtë; në vite e vite shërbimi të vazhdueshëm e intensiv, asnjë fatkeqësi nuk ka ardhur që të lëkundë besimin e merituar të shqiptarëve tek avionët.

— Po ndërtimi i rrugëve, Shkëlqesi, si po ecën ?

— Sigurisht që rrugët që keni ju në Itali nuk i kemi dhe asfaltimi është praktikisht i panjohur për ne; por duhet hedhur poshtë legjenda se në Shqipëri nuk mund të vozisësh makinë : gjithsesi dua të pohoj që rrugët shqiptare nuk janë aspak më të këqija se ato serbe dhe greke. Në zona të caktuara natyra gurore dhe me luspa e terrenit e bën shumë të vështirë punën e peizazhit : në disa të tjera, anasjelltas, fundi moçal paraqet pengesa të kundërta : prandaj duhet të jeni të duruar dhe të nxitoni me makinë ku të jetë e mundur…

— A ka shumë makina ?

— Mjaft dhe janë gjithnjë në rritje : por përhapja e mjeteve motorike është e destinuar natyrshëm të ndjekë me të njëjtin ritëm zhvillimin e rrjetit rrugor. Për momentin nuk është e mundur të neglizhohet kalërimi, i cili në fund të fundit është i vetmi mjet transporti i përshtatshëm për të gjitha terrenet. Kemi kuaj të shkëlqyer : shumë të importuar nga Hungaria dhe shumë autoktonë, më të vegjël, por shumë rezistentë, me një maturi proverbiale dhe të pajisur me këmbë “dhie”; u ngjiten maleve si dhia e egër.

Megjithatë, pas pak vitesh do të mund të udhëtohet në të gjithë Shqipërinë me makinë; Në këtë drejtim, i hedh poshtë energjikisht të gjitha thashethemet për interesin e kufizuar turistik të vendit tonë : shumë të huaj janë të bindur se Shqipëria është një vend krejtësisht i shëmtuar dhe i shkretë, i pasur vetëm me male të thepisura dhe këneta të liga. Kjo është e pavërtetë; ne kemi rajone të tëra shumë pjellore, të mbuluara me bimësi të mrekullueshme dhe lugina piktoreske që nuk kanë asgjë për të pasur zili ato më të famshmet.

— Aktualisht, a ka një lëvizje turistike ?

— Shumë e kufizuar; duhet të inkurajohet absolutisht në çdo mënyrë. Edhe të huajt vijnë; do të mund të bindin lehtësisht se Shqipëria nuk është Hirushja e një peizazhi që pretendohet të jetë dhe se mikpritja, tradicionale mes njerëzve tanë, është e sinqertë dhe e përzemërt. Italianët duhet të vizitojnë Mbretërinë tonë që është në ethet e plota të rilindjes : ata do të mirëpriten si vëllezër. Na bashkojnë histori shekullore dhe, më në fund, çfarë na ndan ? Një krah i detit; një humnerë, dikush mund të përgjigjet. Po, për njerëzit që urrejnë njëri-tjetrin, por një traget i lehtë dhe i këndshëm për njerëzit që e duan njëri-tjetrin.

Një shpërthim i fundit flakërimesh i vë zjarrin San Marcos (Shën Markut), Kullës së Sahatit dhe Kampaniles, ndërsa sheshi është i mbushur me një turmë të jashtëzakonshme.

Rexhep Jella ngrihet dhe dëshiron të largohet.

— Dëgjo, më thotë, kushdo që është i sigurt se nuk do të kthehet më në Venecia, pas një vegimi të tillë, do të bënte mirë të mbyllte sytë dhe të largohej menjëherë për të mbajtur në kujtesë imazhin e pavdekshëm të kësaj tabloje ëndrrash. Por unë do të kthehem; një krah i detit, po e përsëris, bëhet një traget i këndshëm për ata që duan njëri-tjetrin!…

L. Tommaseo Ponzetta

 Hazir MEHMETI, Vjenë/

“Miqësia e vërtetë është e drejtë dhe e guximshme” ( F.Schiler)                 
“ I vetmi shtet që ka mbajtur një politikë të mençur në Shqipëri ka qënë Austria merhume e Habsburgëve. S’duhet t’ia hamë hakën” (F. S. Noli)

Hermann M. Ölberg, indoevropianist dhe albanolog i njohur austriak hulumtoi mbi gjuhën shqipe duke publikuar punën e tij që në vitet pesëdhjeta të shekullit të kaluar. Në shenjë mirënjohje Universiteti i Tiranës dhjetë vjet më parë e nderon me titullin: Doctor Honoris causa”. Ai, në veçanti ishte mik i UN të Tiranës dhe Akademisë së Shkencave të Shqipërisë.      

     Prof. dr. Hermann Ölberg ishte vazhdues i punës hulumtuese prej gjuhëtarësh të njohur austriakë në fushën e studimeve albanologjike. Pasues i rrugës së  Norbert Jokli  i cili vuri bazat shkencore dhe me të drejtë cilësohet si themeluesi i studimeve albanologjike. Në pesëdhjetë vjetorin e ekzekutimit të Norbert joklit nga fashistët gjerman (mars 1942), Dr. Herman M. Ölberg  e përkujton me një konferencë shkencore-universitare ndërkombëtare, ku ai mbajti referatin e tij: “Disa mendime  rreth autoktonisë së Shqiptarëve në gadishullin e Ballkanit”.       
    Një pjesë të studimeve të tij i paraqiti në disertacionin me temë “Hulumtime për leksikun indoevropian të shqipes dhe për fonologjinë diakronike në bazë të sistemit të zanoreve”, ( Në gjermanisht:  “Untersuchungen zum indogermanischen Wortschatz des Albanischen und zur diachro¬nischen Phonologie auf Grund des Vokals¬ystems”.  “Çështje të historisë së gjuhës shqipe. Çështje parimore për hundorësinë” 1971); “Griechisch-albanische Sprach¬beziehungen: Untersuchungen zum altgrie¬chischen Wortgut im Albanischen”, 1972.
      Në studimet e tij për gjuhën shqipe i përmbahet tezës së vazhdimësisë ilire, ai mbron autoktoninë e shqiptarëve si banorë të hershëm në trojet e tyre etnike. Në Universitetin e  Insbrukut ndihmoi për specializimin e filologëve shqiptarë. 

      Prof. Dr. Hermann Ölberg-ut Universiteti i Tiranës në vitin  2005 i ndanë titullin  “Doctor honoris Causa”, kurse Ambasada e Republikës së Shqipërisë ia dorëzon përmes ambasadorit Dr. Artan Canaj në Insbruk, me motivacion:   “Prof. Ölberg ka dhënë një vepër me vlera në sqarimin e problemeve në historinë e   gjuhës shqipe, origjinës dhe lidhjes së saj me gjuhët tjera“- ( Gjermanisht: “Prof. Ölberg hat einen wertvollen Beitrag für die Klärung der Grundprobleme der Geschichte der albanischen Sprache, ihrer Herkunft und Beziehung mit anderen Sprachen geleistet” 

    Prof. Dr. Hermann Ölberg, ishte njohës i mirë i rrethanave shoqëroro-politike në trevat shqiptare e në veçanti atyre në Kosovë. Ai ishte përkrahës i të drejtave të kosovarëve për liri dhe e ndiente pozitivisht progresin e shqiptarëve në të drejtat e tyre në Kosovë dhe trevat tjera etnike shqiptare në Gadishullin Ilirik.  Këtë e dëshmon edhe letërkëmbimi i tij me shkrimtarin dhe hulumtuesin  Bedri Tahiri nga Galica. Pasi e merr librin e tij “Azem Bejtë Galica” në vitin 1996, i bënë  përshtypje, si për kohën kur u botua dhe për të dhënat e reja që sillte libri, ai i shkruan letër përshëndetëse autorit më 30. 05. 1996. 

   I nderuari Z. Bedri Tahiri!   Ju përgëzoj për botimin e librit “Azem Bejtë Galica”, i cili hedh dritë mbi luftërat e pandara te Popullit Shqiptar për Liri e Pavarësi. Është shumë interesante përmbajtja e kësaj monografie mbi luftëtarin dhe trimin e patrembur shqiptar, Azem Bejtë Galica, që pasqyron ndjenjat patriotike dhe të kaluarën e hershme Krishtjane të popullit shqiptar, që para ardhjes së Perandorisë Osmane e deri në ditët e sotme nën sundimin serb.

Ky libër është, jo vetëm dokument Historik,  që ju me zbulimet e fakteve të reja historike e të gojëdhënave të popullit e bëjnë edhe më interesante kur dihet se vlerat e rëndësishme Historike nga e kaluara e popullit shqiptar janë të pakta, si pasojë e sundimeve të ndryshme, që nga Perandoria Osmane e deri në ditët e sotme, nga pushtetmbjatësit e metejshëm me dhunë të Kosovës që çdo gjë shkatërrojnë e mohojnë, jo vetëm historinë e lashtë shqiptare, por mohojnë edhe besimin e tyre të hershëm krishtjan, me qëllime e prapavijë të caktuar politike, duke mbrojtur tezën e tyre se shumica e popullsisë së sotme i takon atij besimi musliman dhe në këtë mënyrë dëshirojnë mohimin e prejardhjes shqiptare nga paraardhësit e tyre ILIR, duke mos përmendur njëherit edhe elementet krishtjane të popullit shqiptar para ardhjes së pushtuesve turq në Ballkan.

Në anën tjetër, vepra Juaj pasqyron edhe dëshirën e zjarrtë të popullit tuaj për liri dhe sakrificat e pareshtura drejt Çlirimit Kombëtar. Unë si Albanolog ju uroj juve dhe mbarë popullit shqiptar suksese të plota deri në fitoren përfundimtare, në mënyrë që edhe shqiptarët, si gjithë popujt e tjerë ballkanikë e evropianë të gëzojnë të drejtat e tyre të ligjshme për vetëvendosje dhe mbes me shpresë se ky problem të zgjidhet në mënyrë paqësore.

Ju falënderoj shumë për dërgimin e një ekzemplari ku krahas librave të tjerë të Letërsisë Shqipe do të zë vend edhe kjo monografi e Azem Bejtë Galicës.

Ju uroj suksese dhe punë të mbarë në idealin e juaj Kombëtar! 

Me respekt!

Univ. Prof. Dr. HERMANN M. ÖLBERG

        Letra  dashamirëse e zbulon qëndrimin e albanologut austriak rreth shqiptarëve. Ai shpreh haptas respektin për lëvizjen shqiptare për të drejta e drejtuar nga intelektualët e rinj, mes tyre dhe autori i veprës Bedri Tahiri nga Galica të cilën e njeh Prof. Hermani nga leximet e tij.  Pa dyshim, Prof. Dr. Heman Ölberg, do mbetet gjithmonë në kujtesën shqiptare si mik i respektuar brezave.

Asllan Bushati/

Nga Çikagoja na njoftojnë se më 30 janar 2024, u nda nga jeta intelektuali i nderuar ushtarak Avni Hajro. Ai lindi më 19 dhjetor 1947 në Boshanj të Ersekës. Pasi mbaroi shkëlqyeshëm shkollën shtatë vjeçare në vendlindje, studio në Shkollën Ushtarake “Skënderbej” në Tiranë, në Shkollën e Bashkuar dhe Akademinë e Mbrojtjes. Punoi me përkushtim në të gjitha detyrat që ju ngarkuan që nga komandant toge deri ne Shef Katedre në Akademinë Ushtarake, duke mbajtur gradën e lartë shkencore Profesor Doktor.

Avni Hajro, veç të qënit shok, mik, bashkëshort e babai i mirë, ishte edhe mësimdhënës elokuent, pedagog kompetent, intelektual i mirfilltë ushtarak e mbi të gjitha atdhetar i përkushtuar. Ja cfarë shkruante ai në statusin e tij më 17 shkurt 2022 ”Urime Kosovë, jetofsh dhe lulëzofsh në shekuj. Ne krenohemi me ty o pjesa e atdheut tonë. Lavdi heronjve të cilët derdhën gjakun për liri”.

Duke qenë i shqetësuar për mirarsimimin e gjërë të brezit të ri më 5 gusht 2022 shkruane:”Unë mendoj se e kemi detyrë tu përcjellim brezave pasurinë kulturore edhe të fushave të tjera për kombin tonë”.

Ndonjëherë i brumosur në shpirtë me krenarinë e karakterin e fortë kolonjar dhe pa pajtueshmërinë e qeverisjes së dobët, shfrynte dufin duke thënë:”O qeveritarë mjeranë shqiptarë. Mirë që për vendin tonë nuk bëni asgjë të mirë, por lereni Kosovën në hallet e saj, të cilat në vend që tja lehtësoni po ja shtoni dhe ja ngatërroni më shumë”.

Avni Hajro, i ndershëm e i etur për dije, i pa lodhur në çdo detyrë, i mençur e kurajoz, la pas një vepër të madhe atdhetare në fushën e mbrojtjes e sigurisë kombëtare. Ai vërtetë la në pikëllim familjen, miqtë, shokët, ish kolegët e dashamirët, por nga kushdo që e ka njohur la mbresat më të mira të njeriut dhe intelektualit atdhetar. U prehësh në paqe e përjetësi Avni Hajro.

Adresa e Funeral Home:

5825 Saint Charles Rd Berkeley 60163 il United States. Funerali të shtunën.

Homazhet: ora 8:30-11:30 !

Ora 12 përcjellja për në varreza.

Rafael Floqi/

Commonwealth. (Skotia Neck, N.C.) 17 qershor 1922

Tiranë, Shqipëri, Qershor 1922

“Na njihni ne” i thotë Ahmet Bej Zogu, Ministri i Punëve të Brendshme të Shqipërisë, agjencisë Associated Press në një intervistë të fundit.

“Nëse Amerika na njeh dhe dërgon një përfaqësues diplomatik në Shqipëri, kjo do të jetë shtytja më e madhe që mund të ketë Shqipëria”, tha ai.

“Ne jemi një racë e lashtë dhe krenare. Kemi tradita para epokës së krishterë. Kemi vuajtur nën thembërin e tiranit. Jemi të shtypur nga popujt aziatikë dhe evropianë. Ne kemi ëndërruar me shekuj një ëndërr lirie. Ne jemi raca më homogjene në Ballkan dhe dëshirojmë shansin që ta përcaktojmë vetë fatin tonë.

Amerika, faqet e historisë së cilës shkëlqejnë me vepra të lavdishme në kauzën e lirisë njerëzore, duhet ta riorganizojnë Shqipërinë, sepse është një vend që ka vuajtur në shekuj të gjatë robëri dhe tani, e rilindur si komb, dëshiron ta ruajë lirinë për aq gjatë sa ta mbajë” –

Ahmet Bej Zogu trung i një fisi fisnik luftarak. Traditat fisnore dhe grindjet në Shqipëri-kanë ngjallur tek ai një shpirt luftëtari të trashëguar. Sot ai është heroi i Shqipërisë dhe spikat me dukshëm e guximshëm teksa kombi i ri po përpiqet të nxisë mundësitë për ekzistencën e tij kombëtare. Ai është një i ri jo më shumë se 28 vjeç dhe konsiderohet si sundimtari i vërtetë i Shqipërisë. I imët shtatlartë, bjond, me sy të kaltër të mprehtë, ai ka një pasion dhe ai do ta ngrerë Shqipërinë në këmbë dhe t’ë vendin e vet.

Intrigat depërtojnë në jetën politike, të shtetit të ri që po ngrihet me vështirësi, por Zogu ka qenë gjithmonë në gjendje t’i kapërcejë ato qysh në fillim dhe të ruajë respektin për autoritetin e krijuar.

“Shqipëria është larg sherrit të brendshëm.;”, tha ai për korrespondentin. “Ne kemi një ushtri të vogël prej 9000 burrash. Këto duhen përdorur për të mbajtur rendin. Kur kombet e tjera thonë se Shqipëria po i sulmon, është absurde, sepse Shqipëria nuk ka as mjete dhe as forca për të sulmuar dikë.

Ne kemi një popullsi që llogaritet mbi 1.000.000 dhe të gjithë shqiptarë. Nuk ka asnjë fis, soj apo grup të huaj brenda kufijve tanë. Vetëm për këtë, ne kemi të drejtën për të pasur kombësinë tonë”.