NGRITJA E FLAMURIT SHQIPTAR NË STATEN ISLAND, NEW YORK.

Please save the dates 11/27 & 11/28 and join us in celebrating Albanian Independence Day at the following events:

Flag-Raising Ceremony
Date: November 27, 2023
Time: 2:30 P.M.
Location: Wall Street (Charging Bull), Bowling Green, New York, NY, 10004

City Hall Celebration
Date: November 28, 2023
Time: Doors open at 5:30 P.M.
Location: New York City Hall, City Hall Park, New York, NY, 10007

Mustafë Krasniqi/

(Në këtë link, mund ta përcillni videon e manifestimit në yotube-https://uraebashkuar.com/ne-moosburg-te-bavarise-u-mbajte…)

Lidhja e Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë në bashkëpunim me Klubin Letrar “Martin Camaj” në Mynih dhe me Shoqatën “Bekim Berisha-ABEJA” në Moosburg të Bavarisë, për dy ditë radhazi mbajti takimin “Nëntori Letrar-Kulturor 2023”, Manifestim Jubilar në 10 Vjetorin e veprimtarisë së LKSHM. Ky takim u shoqërua edhe në ditën e dytë me shumë aktivitete dhe me një program të larmishëm kulturore-artistik, të shoqëruar me këngë valle dhe batuta e me veshjen kombëtare e biseda. Në sofrën e odës së madhe të improvizuar, që dhe është bërë manifestim tradicional për Shoqatën “Bekim Berisha-ABEJA” në Moosburg.

Në “Darkën e Lamës”, në ditën e dytë sofrën e gjejmë të përmbushur me ushqime të ndryshme nga kuzhina tradicionale shqiptare, nga të gjitha trevat e Shqipërisë Etnike. Në këtë takim manifestues të pranishëm ishin : Nga shteti i Gjermanisë ku dhe u mbajtë manifestimi, Zvicra, Austria, Franca, Shtetet Skandinave etj.

Manifestimin e hapi Mentor Thaçi, ndërsa fjalën hyrse për 10 vjetorin e themelimit të Lidhjes së Krijuesve Shqiptarë në Mërgatë e mbajti kryetari i LKSHM-së Musa Jupolli, i cili ndër të tjera tha:

“Detyra e shkrimtarit është të riprodhojë realitetin ashtu siç është, që mos të jemi në “shënjestër “nga dobësitë tona, nga përçarjet në veçanti! Kjo vlen edhe për klasën politike!”

Në fund të këtij takimi dy ditorë doli porosia e shprehur përmes fjalës artistike e konkretisht nga Mustafë Krasniqi-koordinatori i LAPSh-it dhe nënkryetar i KKAD-së , i cili me emocione u bëri thirrje të pranishmëve dhe gjithë komunitetit shqiptar, kudo që janë në botë, të jenë pjesë e ndërgjegjësimit për shkollën shqipe në diasporë. Ndër të tjera theksoi: “Përpos që e ruajmë gjuhën amtare, i ruajmë fëmijët nga asimilimi dhe identitetin kombëtar, mbi të gjitha ia kthejmë shpresën atdheut, duke mos i lëmi të zbrazura (të shkreta) kullat tona të vjetra sa vet njerëzimi!

Ora letrare u shoqërua me paraqitjen e shumë botimeve të reja të autorëve të mërgatës, në mes dy takimeve, si dhe u lexuan poezitë nga autorët e pjesëmarrës, ku dhe ju ndanë mirënjohje. Ndërsa çmimi i parë “Pena e artë “ iu nda pedagogut, Publicistit dhe shkrimtarit, Hazir Mehmeti nga Austria, punuar nga Sokol Ahmetaj. Kurse çmimin «LKSHM- 2023 Fran Tanushi» ju ndanë dy poetëve nga Austria: Angjelinë Marku dhe Violetë Allmuçaj; “Çmimi 28 Nëntori”, ju nda skulptorit Mal Myrtaj, ndërsa çmimin “Kongresi i Manastirit” ju nda Nysret Dërgutit nga Gjermania dhe çmimi «Fisnikria» ju nda poetes nga Franca, Fakete Rexhës .

Takimin manifestues e përshëndetën: Sekretarit-Mentor Thaçit dhe kryetari i LKSHM-së Musa Jupollit, kryetarit i Klubin Letrar “Martin Camaj” Bashkim Halili dhe kryetarit të Shoqatës “Bekim Berisha-ABEJA” Agron Haxhija.

Në këtë takim ishte i pranishëm edhe gjenerali i UÇK-së Rrustem Berisha, i cili ndër të tjera i përgëzoi organizatorët për këtë organizim madheshtor.

Agim Xh. Dëshnica

NË PËRKUJTIM I TË SHKRIMTARIT

Ramadan M. Pasmaçiu, lindi më 26 shkurt 1938 në Berat, u nda nga jeta më 1 nëntor 2021, në Tiranë.  

Si shkrimtar ai,  u njoh ndër krijuesit  me mbi 70 vepra. Në vitin 1978, u vlerësua me çmimin  “Migjeni” për romanin “Udhëve të fëmijërisë”. Ka botuar  romanet “Shtjellat e bardha”, “Përtej kohës”, novelat “Dy shokët”, “Leka”,  vëllimin me  tregimet “Kush rron duke shpresuar”, “Serinë me  Përralla të Vërteta” për të gjitha moshat. .Ato shquhen për mjeshtërinë artistike të të shkruarit, për gjuhën e pasur e të figurshme e rëfimin  tërheqës të ngjarjeve. Ne romanin, “Ju flas me zemër të hapur” botuar më 1988, i cili fitoi çmimin e parë.Të gjitha janë tregime humoristike që hynin thellë në realitetin  e përditeshm të atyre viteve. Përshkohen nga një satirë e hollë therrëse për sistemin ekonomik, marrëdhëniet shoqërore dhe politike të pushteti socialit të asaj kohe.

Shkrimtari  Ramdan M. Pasmaçiu  u njoh në veçanti me romanin “Flaka e shpresës”, kushtuar 100-vjetorit të Pavarësisë.

 Për këtë vepër ai u nderua me dekoratat “Nderi i Qarkut të Beratit”, “Fisnik i qytetit të lashtë” dhe nga qyteti i Prizrenit me dekoratën “Mirënjohje”.

                     Tregim

Nga vëllimi  ‘Ju flas me zemër të hapur. “      

“…PERSONI NUK ËSHTË PARAQITUR!”                         

Sapo vura këmbën në PTT, më shpëtoi padashur një “uf!”. Në çast zbërtheva shpejt e si pakuptuar kopsat e këmishës. Me gjoksin hapur u drejtova në sportel. – Shoqe, ju lutem, merreni këtë lajmthirrje!  Pas kësaj dy gishta me manikyr u zgjatën drejt fletushkës sime dhe, duke e mbërthyer si me pinca, e bënë të më zhdukej nga sytë. … Pashë në sallë një vend të lirë te një stol, ku ishte ulur një grua plakë. U nisa ngadalë të ulesha atje… Plaka, sa më ndjeu pranë, thirri: – Of, ç’plasa! U çova menjëherë, sikur të më kishin pickuar.  “Çfarë plake!” – pëshpërita, tek u largova. – E bëri me qëllim. Ja, si qesh! Çudi e madhe!” U mbështeta pas murit. Në krah kisha një xhaxho.  – Or, po, plasëm! Na u zu fryma. Ç’është kjo kështu! – shfryu plaku. Kujtova se ia shtova unë vapën. U largova edhe nga xhaxhoja. Prapë shkova te sporteli. – Moj shoqe, më duket se po vonohet biseda ime! – Ti, or shok, s’paske punë! – m’u përgjigj sportelistja. – Një më dy e kështu thënke! Prit, s’të pritet!? Desha ta sqaroja. Me siguri po më ngatërronte me ndonjë tjetër. Vetë për herë të parë po i thoshja! Po ndërrova mendje. Ç’ta zgjasja!… Iu afrova dritares, po s’gjeta të lirë asnjë copëz parvaz. Shumë njerëz i kishin vënë gjoksin ajrit, që kërkonte të hynte me forcë nga jashtë. Bëra nja tre hapa djathtas. U gjenda pothuajse puqur me një moshatarin tim, që rrinte në kanatjere e me këmishën në dorën e majtë. Nuk di ç’dreq më shtyu dhe e pyeta: – E, ke ndonjë çikë vapë? – S’qenke në vete! – më tha. – Pse!? – ia prita i habitur. – Nuk shikon që jam bërë ujë?! Ndërkohë nga altoparlanti u dëgjua: – Azizi me Lushnjen, kabina 3! Vrapova brenda. – Alo! M’u përgjigj një zë vajze. – Kush je!? – Asambleja. – Alo! Cila Asamble!? – Asambleja jote. – Siii!? – A-sam-ble-ja jooote! More vesh? – Jo! – Fillove nga shakatë tani?  

Mendova: “Unë e kam në Lushnje një kushërirë me emrin Asamble. Mos vallë është ajo, që më flet? Po edhe në është, nga i erdhi radha të dalë në telefon me mua, kur në shtëpinë time janë dy stane njerëz!?… Po, përse ngutem? A mund të më thotë kushërira “Asambleja jote”? – Alo, dëgjo këtu! – Fol! – Ti kushërira ime je, fruta-zarzavateshitësja? – Ore, ç’po flet! Ç’është kjo fruta-zarzavateshitëse, që më zë në gojë!? Apo do që të qaj? Ndjeva se vajza e panjohur përplasi këmbët në kabinë dhe qau vërtet. – Alo! – Urdhëro! – u përgjigj si e trembur dhe duke psherëtirë. Mua më erdhi keq, ndaj ia ktheva butë: – Pse qan, moj xhane, pse qan? – Hajt, hajt, po do ta shikosh ti, do ta shikosh! – ma priti dhe u ngashërye. E, pra, me siguri ishim ngatërruar. – Nga më flet ti? – e pyeta. – Nga do ti të të flas, hë? Nga do? – Moj Asamble, po nxehesh kot, më duket. – Nexhip, shpirti im! – s’u kursye të më thoshte ajo. – Përse më mundon! Mos je zemëruar? – Po ashtu thuaj, de, që do Nexhipin! – Nexhipin, vetëm Nexhipin, sa të jetë jeta! E, a ta bëra qejfin tani? Thuamë, a më do sa të dua? – Po unë s’jam Nexhipi, moj e bekuar! – Ua! Po kush je ti, ore!? – Azizi! Ajo klithi me egërsi: – S’njoh ndonjë Aziz unë! S’kam punë me ty! Hajt, ik që andej! Zhduku! Dola nga kabina. Balli më ishte mbuluar nga djersë të ftohta. Faqet më qenë skuqur prush. M’u duk se ato të shara i kishin dëgjuar të gjithë sa qenë në sallë. Megjithatë, mora frymë thellë, si për t’u çliruar nga tërë ai mundim, dhe shkova e i thashë sportelistes së PPT- së: – Ç’është kjo kështu! S’po marr vesh se ç’ndodh! Pa pyeteni njëherë centralisten, me kë më lidhi? – Me atë që fole! – Po s’fola gjë hiç. Nuk ishte personi që kam kërkuar. Duke parë drejt në sy disa të tjerë, që ishin afruar pranë, tha me të rreptë: – Ndenji në kabinë një orë biri i botës dhe thotë s’fola! Interesant! Çfarë njerëzish ka në këtë dynja! – Dhe, si u kthye nga unë, vazhdoi: – Mos dëshiron të flasësh edhe me ndonjë direkt, or xhan? – Ju lutem, të sqarohemi më parë! – Çdo gjë e sqaruar është. Në do të flasësh me ndonjë tjetër, siç të pyeta, thuaj e mos na mbaj me muhabet, se s’ta kemi ngenë! Nuk e shikon se ç’kallaballëk është!? “Më zuri tani!” – mërmërita dhe prenotova edhe një bisedë të çastit. Pra, m’u desh të paguaja përsëri. S’kisha rrugëdalje. Zura vend në prag të derës. Ndeza një cigare dhe fillova ta pija me nervozizëm.  

– Me Asamblenë në Lushnje, kabina 4! – u dëgjua nga altoparlanti. Kaloi para meje me shpejtësi një djalosh kaçurrel e simpatik, që, siç dukej, nuk i kishte më shumë se 20 vjeç. Iu turra pas dhe e ndala, sa pa hyrë në kabinë. – Më falni, – i thashë, – por ndoshta po më thërresin mua! – Me Asamblenë!!!? – Dua të them… – S’kini ç’thoni! – vazhdoi me një ton të atillë, sikur të më kishte zënë me presh në dorë dhe shtrëngoi fort dorezën e derës së kabinës. – Është e qartë që… – More ti, djalë! – ia preva fjalën. – Më marrkeni për fëmijë, hë! Dhe u toroliskeni me mua, si ti e ajo! Po prit, prit pak aty, se ta rregulloj unë! – ma ktheu ashpër, pa respekt, dhe hyri me të shpejtë në kabinë. “Ç’m’u desh që i fola! – u hëngra me vete. – Ja, hajde dhe merru me të tani! Të rri këtu, është rrezik të dalë e të rrihet me mua. Po, po. U pa puna. I kërcyen atij…” Nisa të largohesha me çap të ngadaltë. Asgjë pse më merrte për ndonjë që i venë shtatë. Kryesore ishte të mos bëhej skandal. Forcën nuk do të tregoja unë mu në mes të PTT – së, se nuk isha kalama si ai. Punë e madhe pse s’po bisedoja dot me nënën asaj dite! Kishte ditë të tjera boll… Kur s’pata bërë dot tri hapa, ndjeva simpatikun të më thërriste: – Ej, shoko, shoko! U ktheva nga ai me mendjen top, që po të më qëllonte, do t’ia ndreqja samarin, se fundi i fundit, ç’e keqe e kishte gjetur prej meje! – Si e keni emrin ju? – më pyeti. – Emrin!? – E, pra, emrin. – Po ç’ju duhet emri im!? – Jo, po desha të di mos jeni Azizi. – Po, Azizi jam, dora vetë. Pse!? – Shkoni shpejt në kabinë, se një grua po më fliste “Aziz, Aziz!”. Sabrije e quanin. – Është nëna ime, or burrë i dheut! – iu përgjigja dhe vrapova. – Alo! – Urdhëro, nënë! – Si je, or bir? – Mirë, po ju andej, si jeni? – Ç’të jemi! Na bëre me fjalë me një cucë këtu.  – Çfarë cuce, thua!? – Eu! Ç’më pyet! Se mos e njihja unë. E pashë vetëm kur përplasi telefonin dhe kur doli nga kabina me lot në sy. Iu afrova, e shkreta, t’i qaja hallin, por e pësova si breshka te nallbani. – Alo! – Urdhëro! – Pastaj?  – Na i paskësh dalë në telefon një bagabond e po tallej me të. E pyeta, m’u thaftë gjuha, se ç’qe ai maskara!? Një Aziz, Aziz, – më tha dhe prapë qau. – Alo! – I tregova për ty. I thashë të mos sëkëlldisej, se s’kam asi djali unë, po çoç do të ketë ndodhur! Në mes të bisedës ndërhyri centralistja e krahut tim: – Ti që flet me Lushnjen, minutat mbaruan! 

– Po kur kaq shpejt, moj shoqe!? – Doni ta shtyni bisedën edhe tri minuta? – Dua. … Kur mbarova, pashë se Nexhipi po hahej me sportelisten. E tërhoqa lehtas nga krahu. – More ti, vëlla, – i fola, – nuk di në më more vesh! Unë atë çast sikur e ndjeva se do të ishte nëna ime, prandaj të dola para. – Po, mor, byrazer, po; ajo u kuptua. Veç, më fal, se u nxitova ca! – Ju lutem, ju mua! Ai më buzëqeshi. Të dy iu afruam përsëri sportelistes. I thashë asaj: – Sa më duhet të paguaj akoma? – Me kë fole ti? – Me Lushnjen. Ajo mori në dorë lapsin dhe vuri bllokun përpara. Sepse përplasi buzët, kaloi poshtë pështymën dhe më pyeti: – Emrin e plotë mundësisht, që ta shënojmë në dëftesë, Nexhip kush? Qesha paksa, siç qesh im bir kur i fërkoj kokën dhe iu përgjigja me njërën dorë në bel: – Jo, Nexhip, Aziz! Nexhipi është ky! – Dhe i tregova kaçurrelin që ishte bërë tym. – Mos më ngatërroni, ju lutem! Nga centrali kanë lajmëruar që Nexhipi duhet të paguajë, se ka folur gjashtë minuta, e jo Azizi. Më tepër s’di unë. Zgjidheni me njëri – tjetrin vetë!  Unë u gicilova. Nexhipi shqeu sytë. – Kam folur gjashtë minuta!!? Ç’thua, moj shoqe! Unë s’kam folur fare! – Këtu ka një keqkuptim! – ndërhyra, pasi u bëra serioz. – Më takon mua të paguaj! Sa bën biseda? – Si kështu! – u habit sportelistja, duke më marrë të hollat. Simpatiku kaçurrel u bë vrer. – Merrni një herë centralin, po deshët! I thoni se Nexhipi me Lushnjën pret të flasë! Shoqja e sportelit nuk e zgjati. Ngriti receptorin dhe, pasi bëri ç’i kërkuan, e uli përsëri. Por, ama, edhe në central u treguan tepër korrekt. Pa vonesë njoftuan në altoparlant: – Nexhipi me Lushnjen të mos presë! Personi nuk është paraqitur! 

Sokol Demaku/

Mbrëmje kulturore shqiptare në Borås Folkhögskola me Qendrën Kulturore Shqiptare Migjeni

Në kuadër të aktiviteteve kulturore organzuar nga ana e anëtarëve të Qendres Kulturore Shqiptare ”Migjeni” në qytetin Borås të Suedisë, mbremë në lokalet Folkhögskola u mbajt Mbrëmje kulturore shqiptare, ku me këtë rast u shfaq filmi dokumentar ”Veshje tradicionale shqiptare në Kosovë” film i cili në mënyrë të denjë perzenton kulturën, traditën shqiptare. Përmes storieve shikuesi mëson shumë cka për jetën dhe punën e vyer të shqiptarit dhe shqiptarës në Kosovë nëpër vite. Ky film është punuar nga ”Bora fashion” me seli në qytetine Gjakoves asaj kohe, shoqëri e cila merrej me ruajtjen dhe prezentimine veshjeve kombetare shqiptare, e për herë të parë filmi është shfaqur po ketu ne qytetin Borås me rastin e Sfiladës  më të madhe të modës me veshje kombetare shqiptare në Skandinavi ne vitin 2011 organizuar nga QKSH Migjeni dhe Bora fashion.

      Pastaj lexuan poezitë e tyre poetët shqiptar anëtar të QKSH MIgjeni në gjuhën shqipe dhe suedeze: Vjola Braho, Bahtir Latifi, Anxhela Ziso, Gladiola Jorbus, Hamit Gurguri si dhe Sokol Demaku.

Ishte një mbrëmje impresionuese me një publik solid i cili cdo varg të lexuar e percillte me vemendje dhe kersheri, njashtu edhe skenat nga filmi dokumentar.

     Poetët anëtar të QKSH Migjeni u dhuruan publikut librin e tyre në poezi dhe pårozë cka u prit me një me kënaqësi nga adhuresit e librit. Libri u dhurua për të gjithë për publikun shqiptar botime shqip ndersa per publikun me të folme suedeze poetetë dhe shkrimtarët shqiptar ishin kujdesur të sjellin botimet e tyre ne gjuhën suedeze, të cilat nuk ishin të pakta dhe u priten me admirim nga lexuesit.

     Gjithashtu bilbioteksës së Folkhögskolan QKSH Migjeni i dhuroai mbi 20 tituj në gjuhën suedeze të autorëve shqiptar të cilët krijojnë me shume sukses në gjuhën suedeze këtum, e krejt kjo falë ndihmës dhe kontributit që jep QKSH Migjeni anëtar të së cilës janë këta.

     Nga poetët pjesëmarres u dejguan fjalë falmnderit anetareve aktiv në QKSH Migjeni, falmnderim për drejtoreshën e Folkhögskolan në Borås Vamilla Carlsson për një organzimin mjaftë të mirë të kësaj mbrmeje ku me madheshti u prezentua kultura dhe gjuha shqipe.