Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Revolucioni i Brishtësisë së Nënë Terezës

by

PhD Ines Murzaku/

Dhjete vjet me pare ne 2012, OKB-ja nderoi Nënë Terezën për shërbimin e më të varfërve të varfërve. OKB-ja vendosi 5 shtatorin si Ditën Ndërkombëtare të Bamirësisë, me fokus ndihmën e njerëzve në nevojë përmes filantropisë dhe vullnetarizmit. Zgjedhja e asaj date nuk ishte e rastësishme, shpjegoi OKB-ja:

“Data e 5 shtatorit u zgjodh për të përkujtuar përvjetorin e ndarjes nga jeta të Nënë Terezës së Kalkutës… Për më shumë se 45 vjet ajo u shërbeu të varfërve, të sëmurëve, jetimëve dhe të vdekurve, ndërsa udhëhoqi zgjerimin e Misionarëve të Bamirësisë, fillimisht në Indi dhe më pas në vende të tjera, duke përfshirë bujtina dhe shtëpi për më të varfërit dhe të pastrehët. Puna e Nënë Terezës është njohur dhe vlerësuar në mbarë botën dhe ajo ka marrë një sërë çmimesh dhe vlerësimesh, duke përfshirë Çmimin Nobel për Paqen. Nënë Tereza vdiq më 5 shtator 1997, në moshën 87-vjeçare.

Mbeshtetja e denje për të drejtat e njeriut dhe dinjitetin njerëzor i dha Nene Terezes një vend nderi në Portikun e të Drejtave të Njeriut të Katedrales Kombëtare (Episkopale) në Uashington DC Portiku i të Drejtave të Njeriut i Katedrales u është kushtuar atyre individëve “të cilët kanë ndermarrë veprime me rendesi thelbesore në luftën për të drejtat e njeriut, drejtësinë sociale, të drejtat civile dhe mirëqenien e qenieve të tjera njerëzore.”

Imazhi i nënës i gdhendur në gur qëndron në shoqërinë e mbeshtetesve të të drejtave të njeriut Rosa Parks dhe ish-Zonjës së Parë Eleanor Roosevelt, e cila kryesoi Komisionin e parë të OKB-së për të Drejtat e Njeriut, i cili miratoi Deklaratën Universale të të Drejtave të Njeriut më 10 dhjetor 1948.

Çfarë u solli Nënë Tereza Shteteve të Bashkuara dhe botës për gjithë këto nderime? Cilat janë “revolucionet” e Nënë Terezës dhe cili prej atyre revolucioneve pati përparësi në jetën e saj?

Do të doja të diskutoja gjashte revolucionet e Nënë Terezës (Lutjes, Vuajtjes, Varferise, Sherbimit, Spreses dhe Brishtesise) dhe të fokusohesha veçanërisht te Revolucioni i butësisë, i cili për gjykimin tim është revolucioni dhe kontributi më i rëndësishëm që nëna ka dhënë në shoqërinë tonë të copëtuar dhe të brishtë bashkëkohore. Revolucioni i butësisë së nënës ajo u tregoi njerëzve mundësinë për të parë përtej vetvetes.

Gjashte Revolucionet e Nënë Terezës

1 Revolucioni i lutjes – Ku lutja takohet me veprimin

Dashuria për lutjen është meditimi – Vënia në veprim e meditimit – Ndryshe nga kongregacionet e tjera fetare, lutja për Misionarët e Bamirësisë është më pak e strukturuar dhe duket të jetë më e lirë dhe më fleksibël. Gjithashtu ajo është e orientuar drejt meditimit, por me një qasje të ndryshme ndaj meditimit: Misionarët e Bamirësisë janë medituese të qytetit, os medituese aktive. Monastizmi klasik dhe revolucioni monastik paten si fokus fuga mundi – duke ikur nga bota për në shkretëtirë, mal, ose pyje të thella dhe per te qendruar ne heshtje apo ne meditim. Ata duhej të largoheshin sa më shumë që të ishte e mundur nga njerëzit, nga qyteti, nga zhurma. Ky nuk ishte rasti për Nënën dhe Misionarët e Bamirësisë – ata i bënë të dyja: meditimin dhe veprimin; ata ishin dhe janë meditues në zemër të botës moderne. Misionarët e Bamirësisë meditojen dhe punojne, ose puna per te ndihmuar te varferit ishe si zgjatim i meditimit. Pra, lutja dhe veprimi, veprimi dhe lutja janë në rrjedhë të vazhdueshme. Jeta e tyre aktive ushqen jetën medituese dhe jeta medituese informon jetën aktive. Dashuria është çelësi në gjetjen e ekuilibrit midis të dyjave (meditimit dhe veprimit) – kjo risi solli revolucionin e lutjes së Nënë Terezës.

2 Revolucioni i Vuajtjes – Ku vuajtja takohet me dashurinë

Vuajtja nga identifikimi dhe imitimi – Vuajtja është me të vërtetë e përbashkët; eshte kollektive, vuajtjet nuk mund të përballohen vetëm. Fokusi i Misionareve te Dashurise eshte të lehtësonte vuajtjet e Krishtit siç e shihnin dhe e ndjenin në sytë e të varfërve dhe atyre që vuajnë. Kryqet në kapelat e Misionarëve të Bamirësisë në mbarë botën janë fjalët “Kam etje” – këto fjalë u kujtojnë misionarëve rendesine e gjithçkaje që bëjnë. Vuajtja dhe “Kam etje” ato e shohin në çdo person të cilit i shërbejnë. Për Nënën, çdo person që vuante ishte Krishti që vuante – kjo është vuajtje nga identifikimi. Por nëna shkoi një hap më tej – ajo u identifikua gjithashtu me të vuajturin, duke e bërë të vetën vuajtjen. Ajo mbante barrën e tyre – pra identifikoheshe me te varferit ne menyre radikale, duke jetuar ne varferi si te varferit, duke qenë një me ta (të vuajturit). Në misticizmin e saj dhe errësirën e zgjatur shpirtërore, ajo imitoi vuajtjet e Krishtit në Kryq dhe vuajtjet e “vuajtjet e njeriut të zakonshëm”. Dashuria është çelësi për të lehtësuar vuajtjet – Jezusi donte të ndihmonte duke ndarë jetën, vetminë, agoninë dhe vdekjen e njerëzve. Shpengimi erdhi për shkak të identifikimit. Këtu është çelësi për të kuptuar teologjinë e vuajtjeve shpenguese të Nënë Terezës – gjithë shkretimi i njerëzve të varfër të të gjitha feve, “jo vetëm varfëria e tyre materiale, por varfëria e tyre shpirtërore, duhet të shpengohet dhe ne duhet ta ndajmë atë, sepse vetëm duke qenë Një me ta a mund t’i shpengojmë, pra duke e sjellë Zotin në jetën e tyre dhe duke i sjellë ata te Zoti” – ky ishte imitimi i saj revolucionar dhe radikal.

3 Revolucioni i Varfërisë – Aty ku jetohet dhe personalizohet varfëria

Varfëria e shenjtëruar – Nëna e dinte se as ajo dhe as urdheri i saj fetar nuk mund të ndryshonin varfërinë e botës apo shqetësimin ekonomik të kombeve. Nuk mendonte dhe vepronte me plane te medhaja, pese/dhte vejecare. Jo. Ky nuk ishte misioni i saj. Misioni i saj ishte individualizimi i varfërisë në të gjitha shtresat e saj, që përfshinte më të voglin nga vëllezërit, të uriturit, të vetmuarit, të eturit, të paditurit, të zhveshurit dhe të padashurit – Nëna i vuri emër dhe fytyrë varfërisë në të gjitha manifestimet e format e saj. “Shumë flasin për të varfërit, por nuk u flasin të varfërve”, shkroi ajo në ditarin e saj. Të dëgjosh dhe të jetosh me të varfërit është thelbi i teologjisë së Nënë Terezës për të varfërit dhe varfërinë. Varfëria për të ishte një dhuratë sepse të jep liri.

Ne rregullat e urdherit te saj, Nënë Tereza flet për “Varfërinë e Shenjtëruar apo te konsakruar” – një varfëri e përsosur dhe e përhereshme, një varfëri që për të nuk ishte një abstraksion akademik, por një varfëri e e jetuar. Varfëria, përveçse një ideal ose një zotim, ishte dhe është një realitet i jetuar dhe një parim udhëzues për Misionarët e Bamirësisë. Ajo foli për shëlbimin e varfërisë – ky është revolucioni i saj i varfërisë.

4 Revolucioni i Shërbimit – Ku Teologjia Takon Shërbimin

Dashuria në Veprim është Shërbim dhe Besimi në Veprim është Shërbim – Shërbimi falas me gjithë zemër për më të varfërit e të varfërve është zotimi i katërt i Misionarëve të Bamirësisë. Shërbimi, në një farë mënyre, është thjesht një mjet për të shprehur «qënien tuaj/prezencen prane nje personi qe po vuan—dhe shpesh me njerëzit më të varfër nuk mund ta lehtësoni plotësisht problemin e tyre». Por duke qenë me ta, duke qenë për ta, çdo gjë që mund të bësh për ta bën ndryshim. Çështja është të bëni diçka, sado e vogël, dhe të tregoni kujdes përmes veprimeve tuaja “duke bërë gjëra të vogla me dashuri të madhe” – ky ishte parimi i shërbimit të Nënë Terezës.

Puna e Misionarëve të Bamirësisë nuk është një profesion, por një vokacion, i zgjedhur lirisht në bindje të përkushtuar dhe dorëzim total. Puna ishte mënyra e saj për të jetuar Perëndinë. Shërbimi, nëse nuk ndërthuret me dashurinë, është i kotë. Shërbimi është dashuri në veprim. Këto ingredient perbejne teologjisë së shërbimit të Nënë Terezës.

5 Revolucioni i Shpresës – Ku Shpresa takohet me Shëlbimin

Shkoni dhe Bëhu një shkak shprese dhe gëzimi – Virtytet teologjike të besimit, shpresës dhe bamirësisë janë në thelb të jetës shp të Nënë Terezës. Drejtoni nga dëshpërimi në shpresë – spiritualiteti françeskan takohet me spiritualitetin terezian. Shpresa e saj për t’u sjellë dritë atyre në errësirë do të përmbushej, por në një farë mënyre qe ajo nuk e kishte parashikuar. Shpresa u sprovua kur kaloi natën e errët të shpirtit, por ajo nuk e la kurrë. Ishte shpresa me rrënjë të thella në besim që e lejoi atë të ngulmonte gjatë dekadave të errësirës së zgjatur shpirtërore. Shpresa e saj ishte të sillte njerëzit në parajsë, sepse ajo besonte se “Ne jemi krijuar për parajsë”. Nëna hartoi hapat drejt parajsit, duke ofruar si shembull rrugën e saj të vogël. Njerëzit nisin rrugën e tyre për në parajsë në tokë dhe nëna bëri premtimin se do t’i udhëzonte njerëzit nga lagjet e varfra në parajsë edhe nëse do të bëhej shenjtore: “Nëse ndonjëherë bëhem shenjtore – me siguri do të jem një nga “errësira”. Unë do të mungoj vazhdimisht nga Parajsa – për të ndriçuar dritën e atyre që janë në errësirë në tokë.” Kjo është teologjia e saj e shpresës së pakufishme për të bërë jetën në tokë ashtu siç është në qiell.

6 Revolucioni i Brishtësisë – Ku dashuria zëvendëson hidhërimin

Shko te të varfërit me butësi të madhe – Butësia mësohet dhe imitohet : Nënë Tereza e mësoi butësinë në moshë të re. E reja Gonxhe ishte e rrethuar me shumë butësi nga familjarët e saj, veçanërisht nga e ëma. Familja e nënës nuk ishte familja e përsosur; ishte një familje e zakonshme me të metat dhe papërsosmëritë e saj. Por besimi dhe butësia e tyre e zakonshme doli të ishte transformuese dhe e jashtëzakonshme në ndikimin që do të kishte te shenjtoria e ardhshëm dhe butësia që ajo do t’u ofronte falas të gjithë atyre që do të prekte.

Së dyti, Nënë Tereza e praktikonte butësinë teologjikisht. Kjo ishte butësi nga identifikimi me arketipin (Jezusin) dhe Marinë. Veç kësaj, ajo ishte një butësi e zbatueshme ndaj kujt po i shërbente. Ajo, me butësi, identifikohej me të gjitha kategoritë e njerëzve që u shërbente dhe të cilëve shoqëria donte t’i hidhte poshtë. Ajo jetoi dhe ishte një me ta, duke shkuar në nivelin e “errësirës” dhe të varfërisë së njerëzve të cilëve u shërbente; ajo lehtësoi barrën e njerëzve duke e bërë errësirën e tyre me butësi. Teologjia e nënës për të buzëqeshur është e lidhur me revolucionin e saj të butësisë.

Nënë Tereza praktikoi butësi me vështrimin, përqafimin dhe buzëqeshjen e saj

Fytyra është ajo pjesë e trupit që është gjithmonë e zhveshur dhe më e ekspozuar. Por ka më shumë, fytyra – shpreh ndjenjat, dëshirat, pritjet dhe vuajtjet e personit. Fytyra nuk është vetëm tërësia e elementeve që e përbëjnë atë nga jashtë, por një formë që shndërrohet në fjalë dhe vizion.

Në fytyrën e rrudhosur të Nënë Terezës, të varfërit – dhe të gjithë ata që e takuan – patën mundësinë të “shikonin” fytyrën e butë dhe të dhembshur të dashurisë së Atit për njerëzimin. Për Nënë Terezën është thënë se “e gjithë zemra e saj ishte në sytë e saj”. Ndonjëherë, tha ajo, oferta më e madhe e dashurisë që mund t’i bëjmë Perëndisë është të mbajmë gjuhën ose të buzëqeshim. “Shpesh vetëm një fjalë, një vështrim, një veprim – dhe errësira mbush zemrën e atij që duam,” do të na kujtonte ajo.

Buzëqeshni

Një buzëqeshje rrezatuese ishte e vazhdueshme në fytyrën e Nënë Terezës, edhe kur ajo po kalonte errësirën e ftohtë të akullt, vetminë, shkretimin dhe braktisjen. Nëna i kushtoi vëmendje të veçantë buzëqeshjes dhe gëzimit dhe kërkonte që motrat e saj të buzëqeshnin me bollëk. Një nga vendimet që ajo mori gjatë tërheqjes së vitit 1956, dhe në të cilën ajo ngulmoi gjatë gjithë jetës së saj të jetuar me errësirën shpirtërore, ishte t’i buzëqeshte Perëndisë. Buzëqeshni më me butësi, lutuni më me zjarr dhe të gjitha vështirësitë do të zhduken – kjo ishte maksima e Nënë Terezës. “Gëzimi është një nga mbrojtjet më të mira kundër tundimeve.”

Por kishte më shumë në buzëqeshjen e nënës. Nëse dikush mund ta vëzhgojë atë duke buzëqeshur në veprim, nëna nuk buzëqeshi vetëm me gojën dhe fytyrën e saj, por edhe me sytë e saj. E gjithë fytyra e saj ishte përfshirë në një buzëqeshje të thjeshtë. Krahas gojës, ajo komunikonte me sytë e saj të qeshur, të cilët sipas ekspertëve janë treguesi më i rëndësishëm i një “shpirti të ëmbël”. Deri në fund të jetës së saj, në daljet e saj publike, nëna shfaqte një gojë të qeshur dhe të përfshirë në buzëqeshjen e saj ishin sytë e saj të qeshur therës. Në një intervistë që i dha korrespondentit të BBC-së Bill Hamilton në maj 1993, një muaj pas vizitës së parë të Papa Gjon Palit II në Shqipëri nëna flet për gjendjen e njerëzve në Shqipëri pas rënies së komunizmit. Ajo është e gëzuar për lirinë e sapogjetur dhe kthimin e saj në vendin e saj. Gjatë gjithë intervistës mund të shihet buzëqeshja e saj e gjerë, e vazhdueshme dhe ngjitëse në fytyrën e saj, shoqëruar me sy të qeshur.

Angelo Cardinal Comastri shpjegon një histori personale me Nënë Terezën që ka të bëjë me buzëqeshjen e saj që e shoqëronte gjithmonë dhe që ai e konsideronte ngjitëse. Kardinali kujton nënën që merrte pjesë në një festë për profesionin e motrave të reja fetare në një famulli romake, kur një fotograf po e shqetësonte nënën duke bërë fotografi me blic mu përpara fytyrës së saj. Kardinali ndërhyri, duke i kërkuar fotografit që të mos e shqetësonte nënën duke bërë foto kur ajo ishte duke u lutur. Fotografi u përgjigj troç duke thënë se “Nënë Tereza ka një nga fytyrat më të shëmtuara që kam hasur, por sytë e saj janë më të lumturit që kam parë ndonjëherë, si është e mundur kjo?” Kardinali Comastri u trondit nga komenti dhe në fund të festës i përsëriti mamasë atë që fotografi kishte komentuar për sytë e saj. Për habinë e tij të madhe dhe me thjeshtësinë dhe përulësinë e saj të zakonshme, ajo u përgjigj: “Sytë e mi janë të gëzuar, sepse duart më kanë tharë shumë lot. Provojeni, ju siguroj se funksionon kështu.”

Sa herë që takoni dikë, përshëndeteni me një buzëqeshje. Dobia e buzëqeshjes është se do t’ju mbajë gjithmonë të pranueshëm për të gjithë. Në të njëjtën kohë do t’ju bëjë ju, fytyrën tuaj, të dukeni bukur. Nëse jeni ndonjëherë i zemëruar, përpiquni të buzëqeshni me forcë dhe së shpejti do të shihni se e keni harruar zemërimin tuaj, duke buzëqeshur me të gjithë.

Revolucioni i butësisë së nënës ishte radikal, aktiv dhe transformues dhe gjithmonë i shoqëruar me një buzëqeshje. Ajo ishte me të vërtetë një revolucionare e Revolucionit të Butësisë.

“E djeshmja ka shkuar. E nesërmja nuk ka ardhur ende. Kemi vetëm të sotëmen, Prandaj, le të fillojmë” (NenëTereza)

TË PIKTUROSH ATË QË NDJEN…

by

Piktori Resul Jusufi rrëfen për Diellin e Vatrës në New York, projektet e së ardhmes, emocionet, numrat, ngjyrat, ndjejat, filozofinë e artit dhe fuqinë e shëndërrimit të numrave në një emocion të veçantë në pikturë. Në një rrëfim ekskluziv dhënë Editorit të Diellit Sokol Paja, artisti Resul Jusufi zbulon për publikun hapjen së shpejti të Ekspozitës personale në New York dhe analizon pikturat e tij në akrilik, në kanavacë, karton e letër ku spikat stili i pikturave si ekspresionizëm abstrakt.

BOTA SI NJË VEND KU ARTI ËSHTË DOMOSDOSHMËRI

Arti është jetë por edhe jeta është art. Arti është ushqim shpirtëror për njeriun, jeta do të ishte vërtetë e varfër pa të, nuk do të kishte kuptim mendoj unë. Ai është memorizuesi më i mirë i kohës që ne e jetojmë. Nuk mund ta imagjinojë jetën pa art. Ura me e mirë, dhe më e lehtë e komunikimit mes njerëzve dhe e largimit të stereotipeve mes tyre, mendoj që është ajo përmes artit. Arti në kuptimin filozofik është gjithçka e menduar nga mendja e njeriut dhe e bërë nga dora e tij. Arti i përket universales, e ka fuqinë dhe magjinë përtej asaj që ne mund të mendojmë.

TË PIKTUROSH ATË QË NDJEN, JO ATË QË SHEH

Pikturoj atë që ndiej jo atë që shoh, i pikturoj ndjenjat jo objektet. Ndikimi, inspirimi për të bërë një pikturë për mua është e para vetë jeta, mund të jetë një shëtitje në natyrë, degjimi i zërit të zogjëve, shushurima e gjetheve, një bisedë e mirë me një mik, një libër me poezi, një film, një këngë, shfaqje teatri, filmi, vizitë në galeri etj. Është pak e vështirë të vlerësoj vetë pikturën time. Po tregoj ato që kam degjuar nga piktor, kolegë, kuratorë po citoj: “piktura jote Resul është unike është e veçantë”. Të pëlqyerit është relative dikush e pëlqen e dikush jo, mendoj kjo eshte shumë normale. Nese mund te theksoj një karakteristikë në pikturen time kisha me thënë janë numrat që përdori në pikturë, sidomos këto vitet e fundit. Ashtu natyrshëm ka ardhur tek unë përdorimi i numrave në pikturë. Shpesh më pyesin çfarë simbolizojnë numrat në pikturën tënde, u them numrat që shihini në pikturë ata nuk janë më numra por jane emocione.

SUBJEKTI, KONCEPTI, MESAZHI I ARTIT TË RESUL JUSUFIT

Pikturat e mia janë në akrilik, disa janë në kanavacë, karton e letër. Stili i pikturave është ekspresionizëm abstrakt. Pikturoj sepse më bën të ndihem mirë. Nëpërmjet artit kam mundësi t’i njohë të panjohurat e jetës. Gjithashtu dua të tregoj përmes ngjyrave formave abstrakte që pozitiviteti duhet jetë triumfues në jetë. Në shumicën e rasteve pikturave nuk i’u vendos tituj, nga që mendoj se i kufizoj ato duke i vënë një emër. Stili i pikturave është i tillë dhe e kërkon që ato të jenë të lira. Tjetra është secili që do të ketë mundësi t’i shikoj pikturat, të ndiejë në mënyrën e vetë jo duke u bazuar ne titull. Koncepti është një ndërthurje mes lojës me ngjyrat drejt pikës maksimale të asaj që ndiej, mendoj, në një situate apo rrethanë të caktuar. Mesazhi eshte që kurrë mos ndalo së menduari pozitivisht, pvarësisht në çfarë rrethane, situate mund të jeshë, gjithashtu dua të përcjellë edhe meszhin “paqe dhe dashuri për të gjithë njerëzit e botës kudo që jetojnë ata”.

RAPORTET: DRITË – ERRËSIRË, JETË – VDEKJE NË PIKTURË

Pa dritë nuk ka jetë, drita është e domosdoshme për jetën. Mund të them shkelëqimi i dritës dominon në shumicën e pikturave te mia. Siç e theksova dhe më herët, arti im është i orientuar drejt pozitivitetit, duke kerkuar forma të reja përmes kompozimit me ngjyrën si dhe lojës me numrat drejtë një llogaritjeje abstrakte.

TË EDUKOSH PËRMES ARTIT…

Rruga më e mirë për të promovuar vlerat njerëzore, mendoj se është përmes artit dhe kulturës. Ndërgjegjësimi i shoqerisë ndaj fenomeneve negative më lehtë arrihet përmes një vepre arti, çoftë pikturë, film, këngë etj. Unë mendoj që arti në vetëvete e ka karakterin edukues, informues, por edhe provokues. Duke na shtyrë që të mendojmë, dhe në kët mënyrë arti na orjenton drejt së panjohurës.

ARTI SI ZHVILLUES I AFTËSITË KRIJUESE

Arti është ndjenjë, imagjinatë, sa më shumë të punojmë me imagjinatën, krijojmë vepra arti, na shpie drejtë rrugës së vetëdijësimit për gjërat e pa njohura, duke na i bërë të njohura, si dhe na ndihmon të ngritemi në nivele më të larta në drejtim të vlerave njerëzore.

ANGAZHIMET PROFESIONALE TË PIKTORIT RESUL JUSUFI

Para një muaji isha në Lituani, isha pjesë e ekspozitës kolektive në muzeun Rokiskis. Gjithashtu në qyetetin Kaunas pata shumë takime me artist të ndryshëm, vizitova disa galeri dhe muze. Në galerinë “BALTA” pata dhe një diskutim me artistët e qyetetit lidhur me artin dhe ne veçanti pikturen. Ide për projekte të reja,plane mendoj se ka çdo artist. Tash së fundmi kam marre një ftesë zyrtare nga një Galeri në Manhattan të New Yorkut. Ndonjëherë për artistin është pak e vështirë në mënyrë individuale të shfaqë artin e tij pa mbështetje institucionale e sidomos për një artist shqiptar në një vend të huaj larg atëdheut nuk është e lehtë. Por kam besim dhe do të përpiqem të bëj zgjidhje që të realizohet kjo ekspozite në New York.

ARTI SI PIKËTAKIM KULTURASH, TRANSFORMIMESH DHE IDESH

Takimet në ngjarjet kulturore, si festivalet e filmit, teatrit, bienalet, ekspozitat, janë ngjarje që gjithmonë sjellin risi në rrafshin kulturor. Takime me artistë nga vende e kultura të ndryshme , shkëmbimi i përvojave me ta janë shumë frymëzuese për atistin. Pastaj dhe komunikimi direkt me publikun i japin artistit një shtysë të madhe drejtë kreativietit, kërkimeve për vepra dhe projekte të reja artistike.

KUSH ËSHTË ARTISTI JUSUFI SI AMBASADOR I PIKTURËS E KULTURËS SHQIPTARE NË AUSTRI

Prej disa viteve jeton dhe krijon në Graz të Austrisë, ka pasur disa ekspozita individuale dhe kolektive në galeri të ndryshme të qytetit, si dhe në disa vende alternative, vlen të përmendet instalacioni “këpuca e vetmuar “ e vitit 2018. Eshtë anëtar i shoqatës së piktorëve të qytetit të Grazit “KUNSTLERBUND “ (është një shoqatë thuaj se me traditë 100 vjeçare ). http://www.kuenstlerbund-graz.at/web/?c=kuenstler&sc=jusufi_resul. Gjithashtu dhe në Vienë është antëar i shoqatës së piktorëve “iG bildendekunst “ https://igbildendekunst.at/en/service/iaa-card/. Ekspozita e parë ka qenë në galerine e qyetit Chienow Poloni viti 1998, që nga ajo kohë ka pasur disa ekspozita individuale dhe kolektive në vende të ndryshme si në: Kosovë (në galerinë kombëtare të Kosovës, në vitin 2007 dhe 2008 ishte i nominuar për çmimin Myslim Mulliqi), Gjermani, Shqipëri, Kroaci, Poloni, Korenë e jugut, Taivan, Lituani, Austri, Zvicerr, dhe eskpozita e ardhshme do të jetë në Itali festivali ndërkombëtar i piktures “SORRENTO” 2022 https://www.syart.it/en/syart-sorrento-festival-vi-edition-2022/, që do të mbahet në tetor, marrë pjesë me tri piktura. Ka pasur fatin të vizitojë disa nga ekspozitat e piktorëve më eminent Austriak , e t’i takoj e të bsiedoj me ta në ekspozitat e tyre si : Hermann Nitsch, Christian Ludwig Attersee, Günter Brus, fotografin e mirënjohur Robert SACKL https://www.sackl-kahr.com/ad-personam/. E shumë artistë të tjerë, kurator, galerist, perfaqesues të kultures së qytetit te Grazit e të vienes. Takimi në nivele të tilla akademike, bisedat me ta rreth artit në Shqipëri e në Kosovë , e në përgjithësi për artin, ka qenë kënaqësi dhe nder për z.Jusufi. ai fitoi çmimin për arritje profesionle si dhe promovimi i paqes përmes artit të tij në festivalin “Peace Again”, Geoje , Koreja e Jugut , 2021 WCA (World contemporary art) në Hong Kong viti 2019, pjesëmarrës mbi 50,000 artist nga 147 vende, z.Juzufi u shpall “artist of the week”, gjithashtu është përzgjedhur një pikturë e tij “painting of the day”. https://www.instagram.com/p/B0cn3x5gkS0/?hl=en

Resul jusufi i lindur në vitin 1968, në Kosovë. Ka studuar në fakultetin teknik në Prishtinë për ndërtimari pastaj ka studiuar në akademinë e arteve të bukura në Tiranë për Teater (aktor ), si dhe ka studiuar në akademinë e filmit dhe të televizionit per regji filmi në Vrshavë të Polonisë. Ka botuar një dramë moderne me titull “NESER” (histori pa histori), botuar nga Shtëpia botuese “FAIK KONICA” Tiranë në vitin 1995. Resuli ka realizuar disa shfaqje teatarale me pantomimë në Kosovë e Poloni. Gjithashtu ka realizuar disa instalacione, videoinstalacione, filma të shkurtër, perfomansa etj Ka realizuar, organizuar shumë workshope në shumë vende të ndryshme të Evropës. Resuli verpron si artist i pavarur, me kohë të plotë.

https://www.instagram.com/jusufiresul/?hl=en
https://www.facebook.com/resul.jusufi.

Nuk jepet me qera atdheu

by

Gezim Zilja/

Konferenca e ambasadorëve në Londër, mbajtur në 1912–1913 ishte një takim i gjashtë Fuqive të Mëdha të asaj kohe (Britania e Madhe, Franca, Gjermania, Austro-Hungaria, Rusia dhe Italia). Më 29 korrik 1913, ambasadorët vendosën formalisht për të njohur  Shqipërinë si shtet sovran të pavarur nga Perandoria Osmane.  Konferenca mori vendime që prekën gjysmën e territorit, të banuar nga shqiptarë etnikë dhe rreth 40% e popullsisë shqiptare u la jashtë kufijve të Shqipërisë. Vilajeti i Kosovës iu dha Serbisë dhe Çamëria, Greqisë. Kur qeveria shqiptare u njoh me vendimet e Konferencës së Londrës, ministrat e qeverisë dhe të tjerë patriotë u mbodhën rreth Ismail Qemalit, me lutje e thirrma të forta, kërkuan që të kundërshtohej vendimi dhe të vazhdonin luftën për Kosovë e Çamëri. Plaku i urtë iu përgjigj: “Bijtë e mi! Në kushtet kur vetëm një pjesë e vogël e vatanit është nën qeverisjen tonë dhe në Jug ka pllakosur greku e në Veri sërbi ka mundësi të humbim edhe më shumë nga ajo që na kanë caktuar. Brezat që do të vijnë pas nesh në mos e zmadhofshin dot Shqipërinë le të mbajnë këtë që do tu lemë ne të njohur nga  Fuqitë e Mëdha.” 

Njëqindedhjetë vjet më vonë Shqipëria është më në rrezik se kurrë, për copëtimin, shkatërrimin, dhënien me qira dhe humbjen e kontrollit mbi 28.000 km2 e saj. Shqipëria rrezikon të humbas një pjesë të sipërfaqes detare me Greqinë. KM-ja ynë, ky piktor aventurier dhe antishqiptar si politikan i “madh” hedh në koshin e plehrave Vendimin e Gjykatës Kushtetuese të Shqipërisë dhe e çon çështjen në Gjykatën Ndërkombëtare të Hagës, pa ia kërkuar kurrkush. Me një servilizëm të paparë dhurohen hektarë të tërë lëndinash e fushash me bukuri mahnitëse në Këlcyrë e Përmet për varrezat e ushtarëve grekë të rënë në Luftën e Dytë Botërore. Një absurd i madh po ndodh me Portin i Durrësit, nga pasuritë më të mëdha e me karakter strategjik të Shqipërisë në zemër të bregdetit Adriatik. Me vendimin e Belinda Ballukut e të KM-së, pa asnjë diskutim në komunitet e parlament miratohet dhënia falas e Portit të Durrrësit, arabëve të Emirateve të Bashkuara. Janë 80 ha tokë dhe  e 60 ha det që u dhurohet arabëve. Po projektohet që tu dhurohen toka e lëndina në Përmet për ndërtime e rezidenca. Porto Romano një pjesë u është dhuruar oligarkëve shqiptarë prapa të cilëve fshihen shoqëri të huaja mafioze, që kanë ndërtuar rezervuarë nafte jashtë çdo rregulli e kriteri. Një pjesë do t’u jepet hollandezëve për të ndërtuar Portin e Ri të mallrave, dhe po në Porto Romano, KM-ja po u lutetet amerikanëve për të ndërtuar një bazë detare të NATO-s sikur Porto Romano të jetë sa Gjiri i Meksikës. Amerikanët kanë marrë ca dhjetëra ha në Kuçovë, kanë ndërtuar një qytezë disa hektarëshe për muxhahidinët iranianë,  po dhe vende të tjera të pashpallura.  Kjo është e tepërt për një vend me sipërfaqe kaq të vogël si Shqipëria. Porti i Vlorës me 5ha tokë e 5.5 ha akuarium, në zemër të Skelës, me dy kalata 339m dhe 322m, jepet me koncesion për 35 vjet, për pallate buzë ujit, që ligji nuk e lejon. Ish Bazat Ushtarake Detare dhe bregdeti, nga Liqeni i Shkodrës deri në Sarandë, minierat, fushat naftëmbajëse, Butrinti, Syri i Kaltër, kështjellat, pyjet, ujëmbledhësit, dhe dhjetëra koncesione miliardëshe u janë dhënë e po u jepen investitorëve strategjikë, d.m.th pushtetarëve, miqve, kushërinjve, nuseve e dhëndurëve të Rilindjes, pa asnjë kriter ekonomike me kontrata skllavëruese. Prapa këtyre “investitorëve strategjikë” të emëruar nga KM-ja ku nuk mungojnë as gaztorët e estradave e njerëz me nga 100.000 lekë në banka, fshihen emra të tjerë të mafies kombëtare dhe asaj ndërkombëtare. Tani do të jepet me koncesion dhe Pallati i Brigadave dhe ç’të ketë tepruar. KM-së nuk i shkon mendja që tokat shtetërore t’u jepen si kompensim ish pronarëve e të bëhej një lloj drejtësie me pronat. Edhe sikur një ditë të vijë në pushtet një qeveri e drejtë, shqiptarët do të mbeten skllevër të etërve, bijëve, larove të diktaturës dhe peshkaqenëve të mafies së huaj me të cilët bashkëpunojnë mbi dhe nën dhe’. Nuk është çudi, që Zaho Edvin Rama, pas njëzet-tridhjetë vjetësh jo vetëm të jetë kryeministër i Shqipërisë por edhe pronar legjitim i Pallatit Mbretëror prej 36 hektarësh. Kush do ta ndalojë? Qeveritarët dhe deputetët e PS-së për turpin e përjetshëm të tyre firmosin e vulosin me një unitet absurd gjithçka, mjafton që soji dhe sorollopi i tyre të majmen e mos tu hyjë gjemb në këmbë. Në këtë Shqipëri të Rilindjes, 90% e shqiptarëve ndihen të huaj dhe pa asnjë shpresë për të ardhmen. Nëse populli nuk ngrihet në protesta për të ndalur grabitjet e mëtejshme, e rrëzuar këtë qeveri thellësisht antishqiptare, në 28 mijë km2, në vendin e shqiponjave, pas dhjetë-njëzet vitesh,  me shumë gjasa gjuha shqipe do të kalojë si gjuhë e tretë pas anglishtes dhe arabishtes. Dhe ky do të jetë fundi i Shqipërisë. 

PS.Militantët e rilindjes do të thonë se pa investime të huaja nuk ka zhvillim. Plotësisht e vërtetë. Por jo me kontrata skllavëruese ku shteti në vend të marrë, vetëm u jep para koncesionarëve. Mjafton të përmendin fushat naftëmbajtëse dhe minierat e kromit që veçse kanë shkatërruar florën e faunën  përreth, paguajnë rroga mjerane për punëtorët dhe ZERO taksa shtetit me pretendimin absurd se nuk janë shlyer ende (20-30 vjet) investimet që kanë bërë. 

4 Korriku

by

Albin Kurti/

Para njëqind e gjashtëdhjetë e një vjetëve, sytë e botës ishin të fiksuar mbi një komb duke luftuar në mbrojtje të demokracisë. Ai komb ishte Shtetet e Bashkuara të Amerikës dhe ajo luftë ishte Lufta Civile Amerikane.

Në një mesazh të posaçëm drejtuar Kongresit më 4 korrik 1861, presidenti Abraham Lincoln, një shkrimtar i shkëlqyer me një intuitë të mprehtë për historinë, shpjegoi me fjalë të qarta implikimet e jashtëzakonshme të luftës për të ardhmen e qeverisjes demokratike. Çështja e luftës, shkruante Lincoln, “i parashtron të gjithë njerëzimit pyetjen nëse … një demokraci … mundet, apo nuk mundet, të ruajë integritetin e saj territorial kundër armiqve të saj të brendshëm. Ajo paraqet pyetjen nëse individë të pakënaqur, shumë të paktë në numër për të kontrolluar administratën… , munden gjithmonë … të prishin qeverinë e tyre, dhe kështu praktikisht t’i japin fund qeverisjes së lirë në tokë. Na detyron të pyesim: ‘A ekziston, në të gjitha republikat, kjo mangësi e natyrshme dhe vdekjeprurëse?’ ‘A duhet që një qeveri, medoemos, të jetë ose tepër e ashpër për liritë e popullit të vet, ose tepër e butë për të ruajtur ekzistencën e saj? ‘”

Lufta në Ukrainë, e cila sot po e tërheq vëmendjen e botës, nuk është, sigurisht, një luftë civile: Kërcënimi për qeverinë e lirë, në këtë rast, nuk vjen nga brenda vendit, por nga jashtë tij. Por, njëjtë sikurse përpjekja e pavend e Jugut Amerikan për shkëputje në 1861, pushtimi i pajustifikuar i Federatës Ruse në Ukrainë në 2022, gjithashtu mbart implikime të jashtëzakonshme për të ardhmen e qeverisjes demokratike. Për t’i kuptuar këto implikime, duhet t’i drejtohemi një dijetari të madh, veprën e të cilit Lincoln ka shumë gjasë ta ketë lexuar: filozofit gjerman Immanuel Kant. Është një mrekulli e vogël që Kanti, një njeri i cili nuk u largua kurrë nga afërsia e qytetit të tij të lindjes, Königsberg, i cili sot mban emrin Kaliningrad, Rusi, megjithatë kuptoi thellësisht marrëdhëniet ndërkombëtare. Në esenë e tij të rëndësishme të vitit 1795, Drejt Paqes së Përhershme, Kanti parashtronte tezën e tij të famshme, se demokracitë nuk shkojnë në luftë me njëra-tjetrën. Kjo tezë e ka dëshmuar veten jashtëzakonisht mirë gjatë 227 vjetëve të fundit. Siç ka theksuar filozofi i famshëm amerikan John Rawls, “mungesa e luftës midis demokracive kryesore të vendosura është po aq afër sa çdo gjë që dimë me një rregullsi të thjeshtë empirike në marrëdhëniet midis shoqërive”.

Historia na ka dëshmuar që sundimtarët autokratikë, të cilët nuk i përgjigjen askujt përveç vetvetes, e përdorin shpeshherë luftën si mjet për glorifikimin personal, zgjerimin territorial apo përfitmin financiar. Për dallim nga ata, llogaridhënia ndaj popullit bën që shtetet demokratike në përgjithësi të mos jenë të prirura për luftë. Po të ishte Rusia një demokraci e mirëfilltë, ajo me shumë gjasë nuk do të pushtonte kurrë Ukrainën. Dhe po ashtu, po të ishte Serbia një demokraci e mirëfilltë, ajo nuk do të përbënte një kërcënim kaq serioz për paqen në rajonin tonë. Në këtë kuptim, përpjekjet e rëndësishme të presidentit Biden për të promovuar vlerat demokratike në mbarë botën, mund të kuptohen njëkohësisht si përpjekje për të ruajtur paqen ndërmjet kombeve. Mirëpo, është pikërisht mospëlqimi ndaj konfliktit të armatosur nga ana e shteteve demokratike në përgjithësi, ajo e cila i shtyn autokratët si Putini, dhe Millosheviqi përpara tij, që të mendojnë se sulme ndaj kombeve demokratike më të vogla do të kalojnë pa ndëshkim. Dhe kjo na detyron për të pyetur: A duhet që një qeveri, medoemos, të jetë ose tepër autokratike për të ruajtur paqen me fqinjët e saj, ose tepër demokratike për të mbrojtur vetveten, dhe demokraci të tjera, prej agresionit nga jashtë?

Kjo është sfida e madhe të cilën lufta ilegale e Rusisë ia ka parashtruar botës demokratike. Ukraina, deri tani, ka kaluar bindshëm provën e saj. Me gjithë shpresën e Putinit për të nxitur një kapitullim të shpejtë nga ana e Ukrainës, blitzkrieg-u i Rusisë ka dështuar në mënyrë spektakolare. Megjithatë, sprova më të mëdha po vijnë, jo vetëm për Ukrainën, por edhe për Evropën. Putini është përgatitur për një luftë të gjatë shkatërruese ndaj Ukrainës dhe po llogarit në një dimër të ashpër për t’iu shkaktuar vuajtje maksimale shteteve evropiane të varura prej gazit rus. Për këto arsye, mes të tjerash, rezistenca efikase ndaj agresionit të Putinit do të kërkojë më shumë sakrificë se kurrë nga demokracitë e botës.

Këtë 4 korrik, pra, kur po e festojmë demokracinë, le të kujtojmë, bashkë me Lincoln, se demokracia nuk e mbron vetveten; përkundrazi, ne popujt e botës demokratike duhet ta mbrojmë. Le të zotohemi, pra, se do të vazhdojmë të bëjmë gjithçka që mundemi, me çdo kusht, për të siguruar që demokracia e Ukrainës do të dalë fitimtare ndaj autokracisë së Rusisë. Dhe, duke qëndruar prapa Ukrainës dhe qytetarëve të saj, le t’ia dëshmojmë të gjithë botës, demokratëve dhe autokratëve njëkohësisht, vendosmërinë tonë të palëkundur, që “qeverisja e popullit, nga populli dhe për popullin, nuk do të zhduket nga toka”.

KËSHILLI BASHKIAK LIBOHOVË I JEP TITULLIN “MIRËNJOHJA E QYTETIT” (PAS VDEKJES) ATDHETARIT QERIM BAJRAM HAXHIU

by

Këshilli i Bashkisë Libohovë në mbledhjen e muajit qershor me Vendim Nr.32,Datë 15.06.2022 i dha atdhetarit të shquar shqiptarë në Koloninë e Shqiptarëve të Egjiptit Z.Qerim Bajram Haxhiu titullin “Mirënjohja e Qytetit” (pas vdekjes) me motivacion:

-“Për kontribut të shquar si atdhetar i paepur në çështjen kombëtare shqiptare në koloninë e Egjiptit,për mësimin dhe përhapjen e gjuhës shqipe si dhe për përkujtimin në 21 vjetorin  e vdekjes së rilindasit Andon Zako Çajupi”.

Çertifikata e titullit “Mirënjohja e Qytetit” Z.Qerim Bajram Haxhiu (pas vdekjes),u tërhoq në datën 29.06.2022 në Bashkinë Libohovë nga Z.Kevin Haxhiu i cili falenderoi Këshillin Bashkiak Libohovë dhe Bashkinë Libohovë për këtë vlerësim të atdhetarit.

Vlerësimi nga Bashkia e Libohovës është një prej vlerësimeve që i janë bërë atdhetarit të shquar Qerim Haxhiu.

-Në vitin e 100 vjetorit të lindjes së atdhetarit (1920-2020),Këshilli Bashkiak Lushnje me Vendimin me Nr.67 Datë 28/07/2020 vendosi të vlerësojë me titullin “QYTETAR NDERI I LUSHNJES” Z.Qerim Haxhiu (pas vdekjes) me motivacionin:-“Bir i një familjeje shumë të njohur lushnjare,zoti QERIM HAXHIU mbetet një atdhetar i madh midis diasporës shqiptare në botë.Në Egjiptin e largët,ku jetoi e punoi ,për gati 60 vite ai krijoi një Lushnje e Shqipëri të vogël,bëri gjithçka për mësimin dhe përhapjen e gjuhës sonë të lashtë dhe lartësoi vlerat e bukura morale e kulturore të vendit tonë”.

-Në muajin shtator 2020 Shoqata Çamëria Kosovë vlerësoi me Çertifikatë “Mirënjohje” me motivacionin: -“Per kontribut atdhetarë” (pas vdekjes ) atdhetarin Qerim Haxhiu në vitin e 100 vjetorit të lindjes së tij (1920-2020).

-Në muajin shtator të vitit 2021 Federata Panshqiptare e Amerikës “VATRA” nderoi me vlerësimin më të lartë “Mirënjohja e Artë” Z.Qerim Haxhiu (pas vdekjes) me motivacionin:-“Për kontribut të jashtëzakonshëm për çështjen kombëtare jashtë atdheut,ruajtjen e identitetit shqiptar,ruajtjen e gjuhës shqipe,mbështetjen e studentëve shqiptarë në Egjipt dhe lidhjet e vazhdueshme me Vatrën dhe Gazetën “Dielli””.

-Në muajin mars 2022 Kryetari i Bashkisë Gjirokastër Z.Flamur Golemi vlerësoi me Certifikatë Mirënjohje atdhetarin Qerim Haxhiu (pas vdekjes) me motivacionin:-“Për veprimtarinë  e spikatur patriotike për mbrojtjen e gjuhës dhe identitetit shqiptar si dhe kontributin e dhënë për çështjen kombëtare jashtë atdheut”.

-ATDHETARI QERIM HAXHIU lindi më 7 shkurt 1920 në Lushnjë,në një familje qytetare,fisnike,patriotike të Lushnjes.Djali i patriotit të shquar shqiptarë Bajram Haxhiu i cili ishte një nga Anëtarët e Komisionit Nismëtar të Thirrjes dhe Organizimit të Kongresit të Lushnjës dhe i vëllai i legjendës së sportit shqiptar Abdurrahman Roza Haxhiu.Në vjeshtën e vitit 1938 Qerimi u nis nga Lushnja me tranzit në Selanik dhe mbërriti në Aleksandri.Kjo rrugë e gjatë për Qerimin ishte e paharruar për faktin se për të ishte rrugë pa kthim mbrapa në atdhe gjerë sa ndërroi jetë por në vitin 1967 arriti të merrte një leje për vizitë në atdhe.Patrioti Qerim Haxhiu fizikisht ishte në Egjipt,por me shpirt e zemër ishte gjithmonë në Shqipërinë Etnike.Ai botonte gjithnjë artikuj për atdheun Shqipërinë dhe çështjen kombëtare në gazeta,revista të diasporës shqiptare të Egjiptit.Qerimi e kishte pasion letërsinë që në rininë e tij të hershme ndaj dhe shfletonte pothuajse të gjitha botimet që dilnin në atë kohë.Ai gjithashtu ka shkruar dhe poezi nga më të ndryshmet.Haxhiu ka qënë nismëtarë i shumë organizimeve si dhe hartues i disa memorandumeve,peticioneve të gjitha këto për çështjen kombëtare Shqiptare.Qerim Haxhiu ishte atdhetar i paepur për çështjen kombëtare shqiptare në Koloninë e Shqiptarëve të Egjiptit dhe gjithë jetën dhe veprimtarinë patriotike ia kushtoi atdheut Shqipërisë,Kosovës,Çamërisë dhe të gjithë trevave shqiptare.Haxhiu ishte antikomunist i flakët,demokratë dhe nacionalist i madh.Qerim Haxhiu kishte njohuri të thella për historin shqiptare dhe gjithnjë fliste për Rilindasit e gazetat që ata botuan,të cilët kontribuan në zgjimin dhe ndërgjegjësimin kombëtarë të shqiptarëve të Egjiptit.Në 21 vjetorin e ndarjes nga jeta të Andon Zako Çajupit (11 korrik 1930-11 korrik 1951),atdhetari Qerim Haxhiu mbajti një fjalim mbi jetën dhe veprën e Çajupit,gjatë homazheve që zhvilluan atdhetarët e kolonisë shqiptare të Egjiptit,në varrin e Andon Zako Çajupit në Egjipt.Nga të gjithë veprimtarët e Kolonisë Shqiptare të Egjiptit Qerim Haxhiu ishte i vetmi që shkruajti një përmbledhje (histori) për diasporën shqiptare të Egjiptit qe i duhej Federatës Pan-Shqiptare “Vatra” në Amerikë.Patrioti Qerim Haxhiu ka mbajtur lidhje të vazhdueshme në të gjallë të tij me Federatën Pan-Shqiptare të Amerikës”VATRA” dhe ishte i abonuar në Gazetën “DIELLI”.Gjithashtu Qerimi ka bashkëpunuar me Drejtuesit e Vatrës edhe në një projekt historik të Diasporës Shqiptare në Egjipt,projekt që e ndërmori “Vatra” dhe që u realizua nga Qerim Haxhiu në bashkëpunim me studentët shqiptar në Egjipt.Shtëpia e patriotit Qerim Haxhiu në Kairo ishte një mjedis totalisht shqiptarë në tokë të huaj.Biblioteka e Qerim Haxhiu-t ishte burim dijesh dhe e njohur nga të gjithë ata të cilët (kryesisht studentët shqiptarë me studime në Kairo,me origjinë nga Shqipëria,Kosova,Çamëria dhe nga të gjithë trevat shqiptare) që kishin vizituar patriotin dhe kishin lexuar libra nga biblioteka e tij apo edhe ishin këshilluar me të për çështjet atdhetare.Biblioteka përbëhej nga një literaturë e çdo lloji dhe e zgjedhur në disa gjuhë si:shqip,turqisht,italisht,anglisht,frëngjisht,etj.Qerim Haxhiu ka kontribuar në fillim të viteve ‘90 në përpilimin e librit “Shqiptarët e Egjiptit” me informacionet e tij të shumta për Historinë e Diasporës Shqiptare të Egjiptit.Qerim Haxhiu me pak fjalë ishte erudit por që nuk arriti dot që të jepte kontributin e tij në Shqipëri sepse në atë kohë regjimi diktatorial-komunist personaliteteve intelektuale të arsimuar jashtë si atdhetari Qerim Haxhiu nuk ia hapi “derën” për të kontribuar në atdhe,në Shqipëri.Megjithatë ai e vazhdoi në Egjipt veprimtarinë e tij patriotike me kontributin e madh për çështjen kombëtare shqiptare.Emri Qerim Haxhiu është shënuar me shkronja të arta në historinë e Kolonisë Shqiptare të Egjiptit.Ai ishte Rilindasi i Fundit në Koloninë e Shqiptarëve të Egjiptit.Qerim Haxhiu u nda nga jeta më 1 Janar të vitit 2003.Për Qerim Haxhiu-n janë shkruar disa faqe në librin “Shqiptarët e Egjiptit”-Autor,Emin Azemi,Shkëlzen Halimi-Botuar,Logos-A, 1993 Shkup.Në Gazetën Illyria,1209,21-23 Janar 2003 është botuar një artikull nga Prof.Beqir Ismaili me titull “U largua nga kjo jetë edhe një veprimtar i diasporës shqiptare:Qerim Haxhiu (1920-2003)”.Në Konferencën Shkencore Ndërkombëtare “Roli i Mërgatës në Shtetformim”,Prizren,10-13 qershor 2012 e organizuar nga Ministria e Diasporës Kosovë me rastin e 100-vjetorit të Shtetit Shqiptar,Prof.Dr.Beqir Ismaili në kumtesën që ka mbajtur në këtë konferencë ndër të tjera ka përmendur edhe veprimtarinë e atdhetarit të shquar shqiptarë Qerim Haxhiu.