Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Sex-skandali Përtej meskinitetit të opinioneve…..

by

Opinion nga Raimonda MOISIU/ Hartford-SHBA/
Ngjarja e fundit që ka tronditur dhe alarmuar ndërgjegjen kombëtare, ka qenë prania për disa ditë me rradhë, në median e shkruar dhe asaj vizive, -e Skandalit të Sarandës, -ku një aktivist partiak është akuzuar për dëshirën e abuzimit seksual, ndaj një adoleshenteje,- e thënë ndryshe favore seksuale. Deri më tani në përjetësimin e kësaj historie të dhimbëshme ,- përtej meskinitetit të opinioneve,- që të gjithë jemi bashkëfajtorë, deri në çoroditjen e një fenomeni të komplikuar, që të gjithë jemi të viktimizuar, sepse po dëmtojmë aftësinë e vetë shoqërisë, për të kuptuar dinamikën
e rritjes së ndërgjegjësimit për këto fenomene të dhunës seksuale maskiliste, me bashkëjetesë politike e sociale. Me pak fjalë, ne u morrëm duke ushqyer opinionin publik dhe duke raportuar versionin e fakteve me personalizimin e fenomenit dhe të viktimave të vërteta të gjendjes sociale, qytetare dhe ekononmike, në formën e saj psikollogjike, jo vetëm si incident i veçantë por edhe kolektiv familjar. Duke bërë biografinë personale të tipit “luftë klasash” deri në detajin më intim të zonjës dhe familjes së saj. Nuk ka rëndësi se zonja e ka emrin Elvira apo Raimonda, nuk ka rëndësi se abuzuesi është i majtë apo i djathtë, por di vetëm atë, se duhet vlerësur në maksimum, Guximi & Kurajoja e saj femërore, -që denoncoi dhe vuri në pokerin e makutërisë, etjes së ankthshme, frikës drithëronjëse të hegjemonisë mashkullore, në pokerin e mureve sociale të korrupsionit dhe metastazave në rritje të realitetit, mllefeve të shfrenuara e impotencës së jetës social- ekonomike, dhe atë të elitës së të kamurëve dhe me pushtet, të zengjinëve pedofilë dhe perversë në moshë madhore, diskriminimin gjinor,- pasigurinë për jetën dhe pasigurinë e së nesërmes, – të vetes, vajzës dhe të krejt familjes së saj. Të jesh femër, është dhurata më e ndjeshme e njerëzores; gruaja është e bukur në shpirt, e brishtë, e dashur, e dhëmbshur, e fortë, këmbëngulse, me një shpirt sakrifice, gruaja di vetëm të marrë dhe të japë dashuri edhe atje ku s’merr, di të qajë, të gëzohet, të durojë dhimbje nga më të mëdhatë, e për më tepër është ajo, që sjell në jetë ardhmërinë, i jep jetë nga jeta e saj. Është për tu admiruar dhe vlerësuar, që institucionet shtetërore raportuan arrestimin e të dyshuarit, duke na dhënë kështu, shpresën e një sinjali të qartë, që u dërgua në të gjitha mendjet perverse, se incidente të tilla kurrë nuk do të falen, qoftë në vëndin e punës, në familje e shoqëri, por ata do të përgjigjen para ligjit, duke aplikuar standardet e aplikueshme ligjore, dhe jo vetëm kaq- por është edhe sinjali i mirë i shpresës për drejtësi, në sytë e ndërgjegjes së lënduar kombëtare. Ajo çka me të vërtetë tërhoqi vëmendjen time, në këtë shqetësim publik, është fytyra e dhunëshme e skandalit dhe e shoqërisë, çorganizimi i komunitetit, privimit ekonomik, pabarazia
sociale, imoraliteti dhe ndikimi i tendosjes së favorit seksual ndaj kontrollit social në nivel individual e shoqëror, -por që ka “gërvishtur” ndjeshëm deri në plagë therrëse , superstrukturën e vlerave njerëzore, etikën e komunikimit dhe moralit të shoqërisë.
Sot për sot, është shumë e vështirë dhe e komplikuar, por tejet e domosdoshme dhe sfiduese, për të negociuar me rishikimin e rrënjëve të abuzimit e dhunës seksuale e sociale, që vjen nga implikimet e mëdha të militantizmit patriotik në parti, perfitimit material dhe urisë mashkullore në emër të korrupsonit të këtij koncepti, duke e bërë ekzistencën e epidemisë së joshjeve dhe favoreve seksuale një realitet të vërtetë mjeran e të trishtë për qindra prindër, familje, vajza e gra të moshave të ndryshme. Ky realitet i këtij koncepti pervers ndikon pafundësisht në rritjen e fushëveprimit të
dhunës seksuale, fizike, sociale e ekonomike, nxit heshtjen në përkufizimin e këtij krimi të dhimbshëm njerëzor , i përdorur gjithashtu për të shënuar liri të plotë sociale e politike, të individëve burracakë, në dëm të fëmijëve, prindërve e familjeve në nevojë, por edhe të perspektivave kritike të rolit në marrëdhëniet e politikës e të shtetit me shoqërinë, dhe vazhdimin e kësaj dhune në të përditshmen njerëzore.
Rrethana të tilla si varfëria, mungesa e përkrahjes familjare dhe e shoqërisë që i rrethon, faktorët e tjerë të rrezikut të dhunës, sikundër; mungesa e shpresës dhe ndjeshmërisë, vetëvlerësim i ulët, mungesa e dukshme e mjeteve për të jetuar, impulsiviteti, pabarazitë e padrejtësitë sociale, kanë detyruar femrën e shkretë të shtrihen në krevatin e saj meshkuj të kategorive të ndryshme nga më ordineri deri te ai i ashtuquajtur VIP-i Politikës e Shoqërisë,-kundrejt parave, të shfryjnë epshet e pjesës së tyre shtazore, qoftë edhe vetëm për t’ju vënë bukë në tavolinë kërthijëve të tyre.
Abuzimi seksual vjen në forma të ndryshme verbale, duke ju shkelur syrin, gjeste, shaka dhe komente banalë jashtë etikës morale të komunikimit , sjelljet perverse në mjedisin përreth, që shihen si një mënyrë “normale” e komunikimit me seksin femër, dhe kur aktiviteti seksual kërkohet në këmbim të diçkaje, duke ofruar një vend të mirë pune, ngacmime dhe kontakte të padëshiruara fizike, etj. Nuk ka asnjë përkufizim universal të abuzimit seksual të fëmijëve. Karakteristika qendrore e çdo lloj abuzimi është prevelenca e pozicionit dominues të një të rrituri që e lejon dhe detyron një adoleshente në aktivitetin seksual, është prevelenca e vazhdueshme e dhunës, pedofilisë dhe perversitetit me ta/to. Një vajzë e re, adoleshente nuk mund të ndihet e mbrojtur apo e sigurtë, e cila është e pamundur, në rast se ajo ka përjetuar ndonjë lloj të traumave në formën e abuzimit seksual, perversitetit e manjakllëkut në jetën e saj, para ose ende vazhdon ta përjetojë. Traumat mendore zgjatin përgjithmonë dhe janë më të fuqishme se traumat fizike, si rezultat i përbashkët i abuzimit seksual. Që të gjitha këto konsiderohen jo vetëm forma të diskriminimit gjinor, por akte të tilla janë mëse të
dënueshme, të konsideruara të urryera dhe shkatërruese për shoqërinë tonë, ku viktima e para janë fëmijët-seksi femër-, duke i vënë në vështirësi familjen apo traditat sociale, që pa kompromis bëhen pre e pafajsisë dhe koshiencës së brishtë të tyre, për t’iu nënshtruar vuajtjeve verbale, emocionale dhe fizike. Ajo që ne duam sot për fëmijët tanë , është që ata të kenë aftësi këmbëngulëse, të nevojëshme e të domsdoshme për tu ndjerë të sigurtë dhe të jenë në gjendje të jenë vetvetja, dhe po aq e rëndësishme, për të arritur standartet e jetës në një shoqëri thellësisht demokratike.
Hartford CT USA
Gusht 2014

Zoti i dergoi të parët në Shqipëri, Nënë Terezen dhe Amerikanët!

by

Kujtimet e një zyrtari të lartë amerikan – kur ra komunizmi në Shqipëri – vizita e parë e Amerikanëve në Shqipëri/
1991 : “Çfarë mund të bëjnë Amerikanët për të ndihmuar shqiptarët tash për tash?”Nëna Tereze : “Merrni shqiptarët në punë – Merrni ata në punë – “Get Them Jobs. Get Them Jobs” mbasi :”Shqiptarët janë të zotët e punës – dhe duke punuar ata e dinë të ndihmojnë vetveten”/
Nga BEQIR SINA, New York/
BENSONHURST BROOKLYN NY : “Kam pasur privilegjin të shërbejnë si administrator asistent i Byrosë së Evropës, kur ra Muri i Berlinit në vitin 1989, thotë në kujtimet tij zoti Carol C. Adelman një ish oficer i Shërbimit të Jashtëm për 12 vjet, në Departamentin e Shtetit. Sepse, thekson ai :”Shërbeva në kohën e vendeve ish komuniste në rilindjen e tyre, që edhe ato të bëheshin ashtu si kombet të lira, vendet e Europës Qendrore dhe të bëheshin edhe ato të Europës Lindore (EQL), të cilat, në atë periudhë ndryshimesh ishin në rrugën e përfituesve të ndihmës, së shumtë nga Perendimi dhe veçanërishtë asaj nga Shtetet e Bashkuara”.. Republika Çeke, kujton ai ishte e para që bëri thirrje për ndihmë por “jo tregtare,ndihmë politike”, po ashtu edhe Polonia ishte e shtyrë nnga SHBA, për të lëvizur më shpejt në ndihmën e privatizimit, si dhe bizneset e vogla, ashtu si Hungaria që ishte e gatëshme në të gjithë vendin, për ndryshime ku sipërmarrësit vjedhurazi i kishin fshehur ish-pasuritë e tyre, gjatë viteve të komunizmit. Sipas zotit Adelman një nga zyrtarët më të lart, amerikan për të ndihmuar vendet që po kalonin rënjen e komunizimit, dhe ndrrimin e sistemeve pas rënjes së Murit të Berlinit, thuhet se:” Ne(SHBA) ishim në gjendje për të ndihmuar këto vende sa më shpejt dhe me efikasitet për shkak të legjislacionit të ri,- që vendosën menjëherë këto vende për të tërhequr ndihma nga Perendimi dhe ngaqë e prisnim ndryshimin e sistemeve”. Dhe kështu Mbështetja për Demokracinë Europiane Lindore, në SHBA, kaloi nëpërmjet një akti ligjor që u quajt, Akti i 1990, i cili na lejonte për të shkruar vetë, sipas sistemit tonë të strukturuar të prokurimit; dhe na dha mundësinë për të punuar me lehtësi me institucione private. Për të ndarë edhe një shumë të madhe parash për të gjithë Evropën Qendrore dhe Lindore, duke eleminuar kështu sipas vendeve edhe atë çka ato e përcaktonin si funksionale dhe duke na lejuar ne, për të shpërndarë paratë bazuar në performancë, në vende- vende dhe sa më drejtë”. Mirëpo, thotë Carol C. Adelman një ish oficer i Shërbimit të Jashtëm për 12 vjet, në Departamentin e Shtetit, në një shkrim të tij “Kujtesa ime e artë e këtyre viteve është nga Shqipëria, një vend të vogël prej më pak se 3 milion njerëz, që kishin qenë të sunduar nga diktatori i egër stalinist më i fundit në kampin socialist, Enver Hoxha. Kur unë dhe Ekipi i parë i USAID-it kemi shkuar atje, në vitin 1991. Ne u “hapëm syt”, shqiptarëve se si të shkonin drejt hapjes së tregut të lirë e privat, dhe e përqëndruam ndihmën tonë duke ndihmuar në radhë të parë spitalet, që ishin në gjendje të mjerueshme, . Për shpërndarjen e ndihmave na duheshin e automjetet. Atje gjetëm vetëm 200 makina në të gjithë vendin, dhe një infrastrukturë të rrënuar totalisht. Në Tiranë, edhe një hotel që mburreshin komunistët, në kryeqytetin e Shqipërisë, dhe që e ofron për mysafirët e huaj – nuk kishte as ujë të nxehtë as drita as ushqim. Gjetëm burgjet përplot me të burgosurve politikë, të interrnuarit në kampe që ankoheshin ende në rradhët e bukës ose edhe e linin “bukë dhe ujë” vetëm për të dëgjuar “Zërin e Amerikës”, së bashku me fëmijët e tyre, të cilët thonin si kishte qenë i vetmi ushqim për për tre ose katër dekada që i kishte mabjtur gjallë”. Në kujtimet e tij zoti Adelman, thotë se ka parë me syt e tij vizitën historike të ish Skretarit të Shettiti James Baker në Tiranë. “Kur James Baker – Sekretar i Shtetit, në atë kohë shkoi për të vizituar Shqipërinë, ai arriti në në Tiranë, në verën e vitit 1991. Më shumë se 500.000 shqiptarë brohorisnin si të ” çmendur” USA- USA- Baker! Baker!”. Dhe shton, ne Amerikanëve na bëri shumë përshtypje, sesi në “Në një vend që kishte qenë i shtypur plotësisht për një gjysmë shekulli, ku Shtetet e Bashkuara ishin “mitizuar” nga propaganda komuniste tek njerëzit në Shqipëri, si të mishëruarit djallit (imerialistët amerikan)- “armiqët’ më të rrezikshëm të Shqipërisë socialiste, ai(James Baker – Sekretar i Shtetit, në atë kohë ) u prit si një hero.” Unë, thotë ai për vete u befasova kur pash me syt e mi se se 40 për qind e shqiptarëve flisnin një gjuhë të huaj – përfshirë edhe anglisht, dhe se një emër popullor për fëmijët ishte edhe emri Wilson. Mabsi kuptova se nuk harrohej ajo çfarë ka bërë për Shqipërinë presidenti i SHBA Woodrow Wilson. Pra, edhe më skeptikët e dëshirës së lindur të njerëzimit për liri dhe demokraci, e kishin kuptuar mesazhin që po përcillte SHBA, në Shqipëri”. Kur ish presidenti i parë demokrat i sapo zgjedhur, Prof.Dr. Sali Berisha, u pyet nga zyrtarët e lartë Amerikan, se si SHBA mund të ndihmojnë më mirë, Shqipërinë në ato momente, ai u përgjigj: “Ne kemi një zemër demokratike dhe një mendje demokratike që janë të mbërthyer në një trup bolshevik për gati gjysmë shekulli por që syt i kemi pasur gjithmonë nga Perendimi dhe SHBA”.
Nëna Tereze : “Merrni shqiptarët në punë – Merrni ata në punë “Get Them Jobs. Get Them Jobs” ” Ajo që unë kujtoj më dashuri nga Shqipëria, e viteve 1991, është se jam u takuar me shqiptarët më të mrekullueshm, si ikona shqiptare Nënë Tereza. Ishte rasti i parë për t’u takuar me një njeri të shejtë që kishte shkuar në Shqipëri, për të ndihmuar fëmijët shqiptar në ato vite- Ajo kishte hapur një shtëpi bamirësie në Tiranë, me infermieret dhe kujdestarët e Shoqatës “Nëna Tereze”. Unë për herë të parë eci përkrah Nënë Terezes dhe Zëvendës Sekretari amerikan i Thesarit John Robson, ndërkohë që Nëna Tereze me ” dukej se kurrë nuk ndalej në lëvizjet e saj”, ajo në tokën e prindërve të saj me “dukej se ishte shumë më gjallë kur vinte puna për të ndihmuar njerëzit e gjakut të saj “. Në shkrimin e tij zoti Adelman sqaron se Zëvendës Sekretari amerikan i Thesarit John Robson, dhe unë ishim në Shqipëri verën e viti 1991 për të ndjekur nga afër të caktuar nga Qeveria amerikane, udhëtimin në Tiranë të Sekretarit të Shtetit James Baker, dhe për të hartuar programet e asistencës të Qeverisë Amerikane që do të iu përgjigjëshin nevojave shqiptarë dhe dëshiratve të tyre” në atë periudhë tranzicioni.. Nuk më harrohet kurrë thotë, ai se ndërsa ishim duke ecur me Nënë Terezën, në pistën e aeroportiti të Tiranës, unë e pyeta Nëna Terezen : “Çfarë mund të bëjmë ne Amerikanët për të ndihmuar shqiptarët tash për tash?”
Ajo qëndroi dhe mu kthye dhe me shikim nga lart( nga qielli – Zoti) dhe më pa mua drejt në sy, duke mu përgjigjur me plot zemër: ” “Merrni shqiptarët në punë – Merrni ata në punë – “Get Them Jobs. Get Them Jobs” “. “Ajo qëndroi përsëri përpara meje në mënyrë të qartë dhe me një zemërgjerësi, duke më thënë se :”Shqiptarët janë të zotët e punës – dhe duke punuar ata e dinë të ndihmojnë vetveten”.
Mungesa e ushqimit në Shqipëri kishte arritur nivele të krizës, në atë kohë. Në përgjigje, të asaj i menjëhershëm dhe që nuk priste kohë ishte fakti që ushtria amerikane filloi nga shpërndarja në ushqime – gjysmëgati për të ngrënë – sipas një plani qeveritar të USAID Meals Ready to Eat (MREs). Aeroplani i parë amerikan i ngarkuar me Meals Ready to Eat (MREs), në Shqipëri, u ul në një pistën me “gunga”, bar dhe me fshatarë që kullosinin në fushën fqinj, delet, dhitë dhe lopët .
Kurse, Nënë Tereza, u bashkua me qindra shqiptarë të tjerë që po presin avionin ushtarak në këtë aeroport të vogël. Kur aeroplani ndaloi në fund të pistës, piloti, dhe ekuipazhi me komandën ushtarake doli nga kabina, shqiptarët brohoritën USA – USA dhe nxituan drejt aeroplanit. Ata ngelen të habitur sidomos kur për herë të parë panë një aeroplan amerikan dhe për herë të parë panë se piloti ishte një 20-vjeçarë. Nënë Tereza u ndal dhe të gjithë njerëzi u rreshtuan pas saj – përfshirë, pilotin, ekuipazhin dhe komandën ushtarake, Zëvendës Sekretari amerikan i Thesarit John Robson dhe unë me zyrtarët e tjerë pas saj, :”Kur Nëna Tereze, nisi e kreu bekimin e saj – duke filluar me shpërndarjen tespihe dhe lutjen tek Jesusi duke bërë kryq” . Ajo hipi nëpërmjet shkallve në aeroplan, u ngjit mbi ndihmat duke qëndruar mbi to duke dhe nisi përsër “duke mbajtur duart lart ne dëgjuam lutjet e saj, teksa ajo mbylli sytë dhe i bekoi – ndihmën për popullin shqiptarë”. Shqipëri, thotë në kujtimet e tij ish – Administratori asistent i Byrosë së Evropës, kur ra Muri i Berlinit në vitin 1989, zoti Carol C. Adelman një ish oficer i Shërbimit të Jashtëm për 12 vjet, në Departamentin e Shtetit. edhe një herë, më kujtojë atë sesi :”Shtetet e Bashkuara mund të ndihmojnë njerëzit që të u kthehen tek ëndrrat dhe shpresat e tyre që ato të bëhen në realitet, Departamenti i Shtetit dhe ushtria amerikane mund të punojnë së bashku, për të ndihmuar njerëzit në nevojë në mbarë botën”

Vahabizmi duhet të ndalohet me ligj në Kosovë

by

Shteti i parë që e ka ndaluar me ligj Vahabizmin është Malajzia. Ky vend ka nxjerrë vendim zyrtar nga zyra për çështje fetare në një provincë të Malajzisëqë të ndalohet rreptësisht përhapja apo shpërndarja e çfarëdo ideje Vahabiste nga ata të ashtuquajturit Selefi./
Drejtues të Bashkësisë Islame, imamë e ministra, janë pro ndaljes së Vahabizmit në Kosovë. Të gjithë këta po thonë se shteti mund ta miratojë një ligj dhe ta ndalojë përgjithmonë përhapjen e kësaj feje, që po thuhet se ka dalë nga Islami. Bile, sipas tyre, Vahabizmi duhet të ndalet sa ma shpejt, pasi po e prish imazhin e Kosovës dhe Islamit në përgjithësi. Ndalimin e Vahabizmit me ligj e ka bërë ditë me parë Malajzia.
Resul Rexhepi nga Bashkësia Islame e Kosovës ka thënë se Kosova mund dhe duhet ta ndalë Vahabizimin. Ai ka thënë për Gazetën Express se ndalimi i kësaj mund të bëhet kur të duan drejtuesit e shteti. Sipas tij, nëse shteti do të marrë hapa për ta ndaluar Vahabizimin do ta këtë edhe mbështetjen e BIK’ut.
“Vahabizmi mund të ndalët kur të dojë shteti. Ata i bëjnë ligjet dhe ata e kanë në dorë këtë punë. Ne si BIK u japim mbështetje dhe përkrahje çdo herë. Ndalimi i saj kishte me qenë e mirë edhe për vendin, pasi Vahabizmi nuk i duhet asgjë Kosovës”, ka thënë ai.
Rexhepi ka treguar se hapja e Vahabizmit mund të jetë edhe rrezik për vendin, po ashtu sipas tij, edhe ndikon negativisht në imazhin e vendit. Ai thotë se Vahabizmi po i jep edhe imazh negativ Islamit.
Ndalimi i saj kishte me qenë e mirë edhe për vendin, pasi Vahabizmi nuk i duhet asgjë Kosovë
Mendim thuajse të ngjashëm më BIK-un ka edhe imami Zuhdi Hajzeri.
Ai ka treguar për Express se Vahabizmi mund të ndalet në Kosovë shumë lehtë. Bile ai po thotë se këtë hap duhet sa më shpejt ta marrë Qeveria e Kosovës.
“Po është e mundur dhe madje shumë lehte. Ndalimi i saj mund të bëhet me miratimin e një ligji. Po ashtu duhet edhe të studiohen idetë e vahabizmit dhe të shikohen financat e tyre”, ka thënë Hajzeri për Express.
Ai ka thënë se shteti duhet të marrë hapa konkret sa i përket ligjeve dhe rregulloreve, kur është në pyetje ndalimi i Vahabizmit. Hajzeri mendon se shembull konkret Kosova mund ta marrë edhe Malajzinë që ditë me parë e ndaloi këtë fe me ligj.
“Kosova mund të marrë shembuj dhe këshilla edhe nga vendet qe e kanë ndaluar vahabizmin, siç është Malajzia. Duhet të mbajë konferenca të hapura me ekspertë qoftë edhe nga jashtë për t’i demantuar idetë vahabiste dhe ekstremiste, duhet ligji për bashkësitë fetare menjëherë dhe një gjë qe është shumë me rëndësi është nostrifikimi i diplomave, këtë duhet të bëjë Ministria e Arsimitndaj atyre që njihen për ide ekstreme”, ka thënë për Express imami Zuhdi Hajzeri.
Kosova mund të marrë shembuj dhe këshilla edhe nga vendet qe e kanë ndaluar vahabizmin, siç është Malajzia
Ai mendon se Kosova është edhe e rrezikuar nga Vahabizmi dhe sipas tij drejtuesit e shteti duhet të ndalojnë edhe shpërndarjen e fotografive dhe videove nëpër rrjete sociale.
Ndalimin e kësaj feje e kishe menduar para shumë vitesh edhe ish-kryeministri dhe ministri në detyrë i Punëve të Brendshme, Bajram Rexhepi. Ai në një prononcim për Express ka treguar se qysh në vitin 2004 kur ka qenë në pozitën e kryeministrit, kishte marrë iniciativë që të ndalohet ekstremizmi në Kosovë, por ai thotë se të huajt ishin ata që e penguan.
Rexhepi ka thënë se në atë kohë ka propozuar një draft ligj, i cili ndalon një organizim fetar, por zyrtarët ndërkombëtarë nga Strasburgu nuk e kanë lejuar një gjë të tillë.
“Kam kërkuar të ndalohet me ligj dhe atë kam thënë jo vetëm për grupet e caktuara islame, por edhe për grupe katolike dhe grupe tjera, nëse bie ndesh me këto format e religjionit që janë tradicionale në Kosovë. Mirëpo, në atë kohë në grupet punuese ka pasur edhe ndërkombëtarë. Nga Këshilli i Evropës, nuk më kanë lejuar të dorëzoj këtë ligj në Parlament duke thënë se kjo cenon të drejtën njerëzore”, ka thënë Rexhepi.
Ministri në detyre i Punëve të Brendshme ka treguar se i ka pyetur edhe ndërkombëtarët, se nëse interesi shtetëror i shtetit tënd rrezikohet nga një diçka e tilla, a do t’i respektosh ato vlera njerëzore dhe religjioze, më ka thënë se ndoshta jo. Atëherë, Rexhepi tregon se ka thënë se pse atëherë me Kosovën bëhen eksperimente.
Shteti i parë që e ka ndaluar me ligj Vahabizmin është Malajzia. Ky vend ka nxjerrë vendim zyrtar nga zyra për çështje fetare në një provincë të Malajzisëqë të ndalohet rreptësisht përhapja apo shpërndarja e çfarëdo ideje Vahabiste nga ata të ashtuquajturit Selefi.
Vahabizmi është fe e re që ka dalë nga feja Islame dhe që është pahapur viteve të fundit. (Kortezi:Gazeta EXPRESS)

Përrallë nga e tashmja

by

Zoti Kryeministër, unë kam besuar se ti do të ishe njeriu i ndryshimit, por nuk e di pse po i largohem cdo ditë e më shumë dhimbshëm këtij mendimi./
Opinion nga Fatmir Lamaj/ Ish i Perndjekur Politik/
Ky popull i lodhur ka kohë që degjon përralla nga më të çuditshmet dhe më absurdet prej atyre që për 70 vjet e quajnë vetveten ‘’ baballarët e kombit ’’, por kurrë nuk kanë qënë të tillë vecse përfaqësues mjeran e hileqarë të atyre politikave që e katandisën këtë vënd në një oaz kaosi, krimi dhe çmëndurie pafund. Të premtosh si politikan, se për popullin tënd do të bësh atë e këtë është fare e natyrshme kur je larg pushtetit, por kur vin në pushtet mos të mbash as cerekun e premtimeve të bëra, do të thotë se qëllimi jot i vetëm ka qënë marrja e pushtetit dhe jo detyrimi moral e shpirtëror që të imponon votëbesimi i qytetarëve. Enver Hoxha me bandën e tij gjakatare u premtoi shqipëtarëve se do të hanin me lug floriri dhe qumshti do tu vinte në rubineta tek shtëpia, por më vonë kur mori pushtetin jo vetëm që ju mori shqipëtareve floririn e grumbulluar nga të parët e tyre dhe ata vetë si dhe iu rrembeu pronat e gjithcka kishin, por s’ju dha as lugë druri, si dhe i hoqi dhe dhinë e fundit fshatarit duke e lënë atë ti digjesh buza për një pikë dhallë. Ato tëmerre dhe krime që bëri regjimi i Enver Hoxhës, nuk i ka bërë asnjë pushtues që ka kaluar deri tani në Shqipëri, asnjë pushtues nuk i mori shqipëtarëve pronat, floririn, jeten e të tjera, asnjë pushtues nuk e ktheu Shqipërinë ne një vënd burg, asnjë pushtues as italianë dhe gjermanë nuk vranë më shumë shqipëtarë dhe nuk i burgosi ata si Enver Hoxha të cilët sot bijtë dhe nipërit e tij, në vënd që ta dënojnë atë dhe komunizmin si mallkimin më të madhë dhe gjëmën më të pashembullt, si periudhën më të zezë në historinë e këtij vëndi, mundohen në mënyrën më të turpshme ta rehabilitojnë figurën e tij të urryer. Ne sot ballafaqohemi me paradoksin e madh që deri në 79’ Kina na dërgonte dhe na ndihmonte kur nuk kishte për vete armë dhe ushqime, për t’u mbrojtur nga grekët e të tjerë, ndërsa sot kinezët të fuqizuar ekonomikisht, investojnë miliarda në Greqi, ndërsa në Shqipërinë motër nuk hedhin asnjë kacidhe dhe kjo jo për faj të tyre, por për fajë të paranojës e delireve të cmëndura të kryexhelatit Enver Hoxha. A sduhet të dënohet Enver Hoxha edhe sikur vetëm këtë njollë të zezë të kishte në biografinë e tija te nxirë nga bëmat e gjëmat si kryexhelati i këtij vëndi?! Rasti Shtraus si rast i humbur, por edhe si një rast unikal që nuk i vjen më Shqipërisë rëndon jo vetëm mbi Enver Hoxhën, se në atë kohë ai ishte gjysmë i vdekur, por dhe mbi të tjerët që dhe sot tundin paturpësisht flamurin e enverizmit. Për atë flamur është thyer cdo lloj shtize. Mbas 90’ filloi përralla e madhe e ‘’demokracise’’ që për më shumë do të shënohet në histori si periudha tragjiko-komike që shpërfytyroi totalisht qënien shqipëtare dhe e avancoi atë drejt kuotave të frikshme për tu qajtur më si i tillë. Demokracinë nuk mund ta bënin ata njerëz që ishin lidhur shpirtërisht, mëndërisht dhe ekonomikisht me diktaturën. Mentalitetet e këqija gjithmon e vrasin të mirën. Shoku Sali e vazhdoi përrallën e pseudodemokracisë me frenetizmin e vet diabolik duke shkaktuar akoma plagë të mëdha mbi trupin e drobitur të këtij populli aq të vuajtur. Enver Hoxha nuk e tjetërsoi pronën me përkatësië e saj tek individi, ai e shtetëzoi, saliu e masakroi. Ai ishte pronari absolut i këtij vëndi për mbi 40 vjet, por diktatorët kanë një kohë të kufizuar në pushtet, aq sa është jeta e tyre dhe pastaj i nënshtrohen kamzhikut të historisë dhe flakëve te Xhehenemit. Diktatorët e kamufluar mund të të bindin për castin se kanë të drejtë, por do të duhen shekuj për të rregulluar padrejtësitë që ata bëjnë. Ka cerek shekulli që shqipëtaret hanë mbeturinat e grekeve e të të tjerve, në vënd të prodhimeve të tyre të mrekullueshme, sepse ligji 7501 duke ndar tokën në gastra të vogla, ia heq mundësinë cdo individi për të investuar. Shtoji kësaj dhe pasigurinë për ta quajtur pronën e vet kur se ka të tijën e ktheu bujqësinë shqipëtare në gjëndjen e saj më të mjerueshme. Shqipëria sot harxhon cdo vit qindra miliona euro për importimet e fruta-perimeve dhe drithërave, të gjitha të një cilësie shumë të dobet dhe njëkohësisht mjaft të rrezikshme për shëndetin e njerëzve. Sali Berisha mbetet i vetmi politikan me përgjegjësi absolute, të jo vetëm miliarda eurove të cuara dëm për importimin e produktplehrave të Greqisë, Maqedonisë, Serbis dhe Rusis, por edhe për jetën e mijërave shqipëtarëve që i kanë vrarë e po i vrasin akoma produktet e pakontrolluara e jashtë standaritit qe kanë hyrë dhe vazhdojnë të hyjnë në Shqipëri. Gjithashtu dhe përgjegjësi kryesor për mijëra jetë që ka marrë dhe vazhdon të marrë cështja e pronve në Shqipëri. Sali Berisha si produkti më i neveritshëm i skenarit katolician i cili u zbatua në Shqipëri me tragjikisht se në cdo vënd tjetër të lindjes, në veri e suprimoi 7501, duke inkajuar emisarët e tij veriorët që t’i linin bjeshkët e t’ju turreshin fushave të Shqipërisë së mesme e të jugut, ku 7501 u bë i zbatueshëm nëpërmjet disa politikanëve pervers që cdo ditë probagandonin që ky ligj ishte i përkohshëm. Veriorët janë bërë zotër tokash të Shqipërisë së mesmë dhe të jugut pasi kanë dhe tokat e tyre në veri.A nuk është kjo një padrjtësi që duhet ndrequr Zoti Kryeminister, apo përralla do të vazhdojë akoma? Ne, të burgosurit politik në masën mbi 90 % kemi qënë pronar të vegjël tokash, ndërsa sot jemi ish pronar. A nuk na takon dhe neve të kEmi një copë tokë prej baballarëve tanë? Mbi 50 % e tokës në Shqipëri ka qënë në pronësi shtetërore, duke llogaritur e mijera hektarë që u hapën si toka të reja. A nuk mund të merrte cështja e pronës një zgjidhje më të drejtë e më të pranueshme për të gjithë?!Apo nuk ka mundësi, sepse pushtetarëve të djeshëm e të pardjeshëm iu janë dhënë nga qindra hektar në bregdet me një qira simbolike apo qesharake prej 99 vjetësh?! … Kuptohet që iu është falur nga zemërgjerësia e pushteteve, apo dhurata partish për votat e rrëmbyera here pas here. Ju sot ju jepni pensione speciale ish sigurimsave dhe ish ushtarakeve, ndërsa të burgosurit politikë që ndërtuan gjithë Shqipërinë dhe vuajtën aq shumë në diktaturë, marrin pensione qesharake. Ish sigurimsat dhe ish ushtarakët ishin veglat qorre më të bindura të diktaturës dhe pjesa më e madhe e tyre kanë qënë të inkriminuar deri në ditët e fundit të saj. Në një shoqëri ku xhelatët trajtohen më mirë se viktimat, demokracia është vetëm fasad që iu shërben neoxhelatëve për të mbajtur pushtetin e tyre. Na premtuat përshpejtimin e kësteve, por deri më tani ne të gjalliët, përveç atyre që kishin problem me dosjet vazhdoni na konsideroni si një relik e dhimbshme e së kaluarës, ndaj së cilës deklaroni ndonjëherë keqardhje dhe asgjë më shumë. Një gjerman erdhi ne shqipëri për një krim të kryer nga gjyshi apo babai i tij dhe kërkoi falje në Borovë. Kërkoi falje për një krim të kryer në kohë lufte, ndërsa kriminelët shqipëtare, na falni komunistë, akoma kapardisen rëndë-rëndë dhe ndihen krenar për krimet e tyre. Kërkimfalja është një akt moral i cili duhet të ndodhë vullnetarisht, por ndonjëherë dhe duke e imponuar përmes mekanizmave që ka shteti. Në shtator të 93’ në Shqipëri ndodhesh për vizitë kryetari i asamblesë së OSBE-së dhe kur pa së ç’kishtë ndodhur në këtë vënd deklaroi nëpërmjet intervistës së tij dhënë pranë TVSH së : ‘’ Pati një luftë të dytë botërore me kaq shumë viktima, por pati dhe një gjyq Nurenbergu që i nxori kriminelët në gjyq ’’. Ndërsa kriminelët shqiptarë vazhdojnë të qetë jetën e tyre duke shijuar pensionet e majmë dhe përkujdesjet e pamunguara, të dhëna këto qoftë nga pushteti ‘‘demokratik’’ i Sali Berishës, por edhe nga qeveritë e mëparshme socialiste. Të gjithë e meritojnë të jetojnë, por gjithëkush duhet të mbajë përgjegjesi për bëmat e kryera gjatë jetës së tij. Zoti Kryeministër, unë kam besuar se ti do të ishe njeriu i ndryshimit, por nuk e di pse po i largohem cdo ditë e më shumë dhimbshëm këtij mendimi. Iu jam drejtuar publikisht në shkrimet e mia për të hequr monumentin që ndodhet përball IIPP-së i cili nuk mund të përfaqësojë vujtjet, dhimbjen dhe sakrificat tona në periudhën e diktaturës, por është një simbol i urryer i shpërfytyrimit njerëzor. Problemet e vështira të një vëndi zgjidhen gjithmon me vendosmëri të madhe. Bëni atë që duhet bërë që përralla e pseudodemokracisë në Shqipëri të marri fund njëherë e përgjithmonë. John Kennedy, i ngritur mbi krahët e guximit deri në ato lartësi që rrallkush i arrin ka thenë: ‘’ Vetëm ata që guxojnë të humbasin shumë, fitojnë shumë’’.

(ËSHTË KOHA) TË VËMË KUFIRIN TE “THANA”?

by

Paçka se pazari i Tiranës është i ri, paçka se Tetova ka pazar të gjalpit e Shkupi “Bit Pazarin” dhe…,/
Nga Fadil LUSHI/*
Dikush tha: Tirana paskësh “Pazar të Ri!?”…, tjetri tha: Ana e majtë e Shkupit, ka “Bit Pazarin” (“Pazarin e morrit”), ca të tjerë thonë: Tetova ka “Pazarin e gjalpit”, Gostivari paskësh “Pazarin e ditës së martë” e tjera pazare. Një “shehërli i moshuar” tha: Qyteti im ka orkestër frymore. Një tjetër njeri që hiqet si i gjithëditur tha: Edhe fshati im ka fakultet. Po, ashtu, thanë e ç’nuk thanë.
“Paçka se pazari i Tiranës është i ri, paçka se Tetova ka pazar të gjalpit e Shkupi “Bit Pazarin” dhe…,
kur dihet se ato përgjithmonë mbeten vetëm pazare, që të kujtojnë një hapësirë ku shihen a duken lloj-lloj frekuentuesish, pra e vetmja hapësirë ku frymojnë lirshëm dhe vullnetshëm thashethemexhinjtë dhe thashethemnajat e tyre, është një vend ku trashet muhabeti…, aty mund të shohësh fshatarë, shehërlinj, fukarenj, pasanikë, “aristokratë bllokmenësh”, tyxharë, kontrabandistë, sekserë, të cilët toptan bëjnë pazare, toptan gënjejnë; se toptan ia fusin njëri-tjetrit (“drejt a kryq”) s’është e rëndësishme, aty shiten dhe blihen mallra me afat të shkurtër…, ai që nuk “di të bëjë pazar”, rrezikohet që t’i priten duart deri në bërryl dhe, kur e pëson kësisoj, nuk del më në Pazar, po qoftë ai të jetë i “ri, i gjalpit, i morrit” e tjerë. Aty mund të gjesh çdo gjë, siç mund t’i gjesh në “Kapali çarshinë e Stambollit!?”. “Çuditërisht”, këtyre pazareve lëre që u mungojnë ato shiritat e verdhë evropianë (ato zakonisht vihen para sporteleve), por fatkeqësisht u mungojnë edhe ato “vijat e kuqe” dhe shumë shenja të tjera treguese!? Evropa i dallon shiritat e verdhë dhe vijën e kuqe, siç i dallojnë amerikanët dollarët e tyre me bojë jeshile…, shqiptarëve ndoshta nuk u hyjnë në punë këto shirita dhe vija të kuqe, sepse komunikojnë me “isharete dhe nuk dalin dot nga istikamet!?”.
Një “nostalgjik”, që kishte ardhur në treg për të bërë “pazare me porosi”, ashtu “instiktivisht” bërtiti duke thënë se…, të keqes sonë urgjentisht duhet vënë kufirin te “thana” (shkoi pak si larg, ai kufi duhet të vihet para hundës, megjithatë, fjala e tij ishte e guximshme, humane, e urtë, kuptimplotë dhe me shumë porosi ). Skeptiku dhe dembeli që u duk atypari, e pyeti: Ç‘të duhet kufiri…, kurse ai tha: Më duhet ta di se deri ku mund të “ma fusin armiqtë…, deri te dera apo deri te thana!?”
Kjo e thënë e mësipërme nuk është vetëm një proverb a urtësi popullore, përkundrazi është një reflektim juridik, si dhe një filozofi politike (gjithsesi si diçka e domosdoshme për rrethanat tona)…, dhe jo rastësisht kjo shprehje sot e kësaj dite, lakohet nëpër fshatrat tona malore, po edhe në fjalorin e intelektualit, patriotit, prozatorit, politikanit, gjuhëtarit e tjerë. Kjo thënie ka një “gjymtim”, nuk i “shkon” qytetit, sepse thana, rrjedhimisht, nuk kultivohet në qytet dhe sikur të bëhet nuk “është në natyrën e tij”.
Parashtrohet pyetja – deri ku shtrihen kufijtë e marrëzisë sonë, deri ku shtrihen kufijtë e krimit të organizuar, ku janë kufijtë e nepotizmit, ku janë kufijtë e talljes dhe joseriozitetit tonë provincial, po pse jo edhe kolektiv…, pse vallë nuk na hyjnë në punë “shiritat e verdhë evropianë”, pse këta shirita nuk i hyjnë në punë atij “kapadaiut” (specie në zhdukje e sipër), i cili shpesh (me e pa arsye) e vë kësulën me strehë mbi sy a mënjanë sa për t’u treguar fukarenjve se si i ka punët në terezi dhe me tamam (pavarësisht se ato, i ka si “tërkuza në thes apo si dardha që e ka bishtin prapa!?”)…, një njeri që nuk ndërgjegjësohet për të vërtetën se moti i ka “firuar fiqiri”. Në këto pazare nuk ka mallra dhe prodhime që mund të shiten jashtë vendit. Se deri ku shtrihen kufijtë e së keqes në kulturë, në arsim, në politikë, në ekonomi dhe në veprimtari të tjera shoqërore, unë nuk e di.
“Paçka se shehërliu dhe shehri i tij paskan orkestër frymore?” kur…,
në këtë “Pazar të ri” po qoftë ai të jetë i vjetër…, i Tiranës, i Tetovës a i Shkupit, me kësisoj kufij të papërcaktuar, do të hetohet analfabetizmi muzikor, do të bastardohet kënga e vjetër qytetare ose ajo popullore. Në mungesë të kritereve dhe standardeve do të lindë muzika “tallava” e cila, lëre që nuk është pjesë a pjellë e folklorit (gojor) shqiptar, por na doli një kopje a riprodhim (i zbehtë dhe banal) i orientalizmit dhe provincializmit aziatik. E gjithë kjo rrëmujë e madhe si duket kundërshtimin, shqetësimin dhe heshtjen tonë prej varri e ka shtrirë “përfundi”. Lëre që kjo muzikë jona, dita-ditës gangrenizohet, por edhe rrezikohet që t’i zbehet edhe ai pak tharm identitar a kombëtar që i ka mbetur. E keqja e kësaj është se tekstet e këtyre këngëve, në vijimësi po shkruhen nga “bejtexhinnjtë” si ata të fshatrave të Indisë!? Mbase këto tekste do tu dedikohen këngëtareve anonime dhe gjysmëlakuriqe të dala nga “ahuret publike”, të cilat nuk e kanë për “gajle t’i këndojnë buzës, flokëve, belit, zogut dhe pse jo edhe prapanicës së çupëzës apo edhe çunit?”. Dhe kur profesionistët do të bëjnë përpjekje ta flakin këtë mut muzikë “tallava” rrezikohen të linçohen publikisht nga matrapazët, sidomos nga ata që “gatuajnë petulla me ujë”.

“Paçka se fshatari në fshatin e tij ka fakultet“…,

Këtë vështrim a opinion po e vazhdojmë duke iu referuar një lajmi, sa human po aq edhe fisnik, që disa ditë më parë erdhi nga një qytet shqiptar dhe që i dedikohet arsimit të lartë universitar. Ky “haber i mirë” lakohet kësisoj: “Qeveria ka vendosur të mbyllë disa universitete dhe shkolla në Shqipëri të cilat nuk i plotësonin kriteret. Vendimi është publikuar gjatë një aktiviteti ku ishte i pranishëm vetë kryeministri dhe përfaqësues të Ministrisë së Arsimit, dhe ku u prezantua Raporti i verifikimit të kritereve të ligjshmërisë në Institucionet e Arsimit të Lartë, publike e private në vend. Kryeministri…, nga ana e tij duke i cilësuar këto institucione si ‘skema piramidale’ shprehu keqardhjen për investimin e familjeve për fëmijët e tyre në këto shkolla”. Një burrë shteti i tha ndal “sallamadisë”, papërgjegjësisë, ndal injorancës, hipokrizisë, arrogancës dhe së fundi “tyxharit”, i cili ”blen dhe shet padijen”, i tha shporru këtej!?
Ka një proverb francez që tingëllon pak a shumë kështu:”NËSE DO TË HEQËSH QAFE NJË QEN, THUAJ QË ISHTE I TËRBUAR DHE ASKUSH S’DO TË THOTË GJË”. Sot, askush nuk ka të drejtë ta monopolizojë atdhedashurinë, ta monopolizojë historinë, politikën, kulturën… etj. Të gjithë kanë të drejtë të prodhojnë vlera.
* Bashkepunetor i DIELLIT ne Tetove