… PS DHE PD JANË ANËT E SË NJËJTËS MONEDHË/
Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
Në Shqipërinë e cila përjetoi për gjysmë shekulli diktaturën më mizore të Europës nuk kujtohet dita ndërkombëtare e viktimave të komunizmit, e njohur si Dita e Fjongos së Zezë. Kryeministri i Shqipërisë shkroi diçka në Facebook, që nuk ka asnjë sens kur gjithë Europa kujton Ditën e Memories, ndërsa Shqipëria rezulton të jetë pa memorie, në gjendje konfuzioni dhe kaosi.
Në Shqipëri nuk ka asnjë shenjë për të treguar se jemi populli të cilin diktatura e përçundoi. Në Shqipëri nuk ka asnjë muzeum të krimeve të komunizmit, nuk ka asnjë ditë të kujtesës, nuk ka asnjë përmendore, ku qytetarët të vendosin lule dhe kurora. Në Shqipëri nuk ka mbetur asnjë shenjë që të dëshmojë se në këtë vend shqiptarët janë futur në burgje, janë pushkatuar, varur në litar, janë dërguar familjarisht nëpër Lagerat e diktaturës, ndërsa fëmijët e të dënuarve kanë mbetur pa shkollë, pa të ardhme, duke vuajtur ekskomunikimin nëpër kampe përqëndrimi ku ju mohohej e drejta e jetës.
Në Shqipërinë e tiranisë komuniste që e vrau elitën, dhe shqiptarët i ktheu në armiq të njëri-tjetrit nuk ka kujtesë, nuk ka memorie për të blatuar nderim ndaj viktimave të pafajshme të diktaturës. Janë sheshuar deri burgjet kur të dënuarit kanë vuajtur.
Viktimat e komunizmit kujtohen në Washington D.C., kujtohen në Europë, veç në Shqipëri nuk kujtohen.
Hebrejtë kanë Muzeumin e Yad Vashemit, i cili është ngritur duke patur katër qëllime themelore 1.Për të kujtuar dhe mos harruar; 2. Për të dokumentuar atë që ka ndodhur; 3.Për qëllime studimi dhe hulumtimesh; dhe 4.Për të edukuar brezat.
Bota e qytetëruar bashkë me hebrejtë kujtojnë çdo 27 janar Shoahun, Holokaustin, si një gjëmë të njerëzimit.
Në Shqipëri, klasa politike hipokrite dhe mizerabël kujton gjoja Holokaustin, ndërsa ka mbuluar në harresë Holokaustin që u shkaktoi diktatura gjysmë shekullore shqiptarëve.
Klasa politike postdiktaturë është përgjegjëse e harresës kolektive për atë që ngjau në Shqipëri.
Në 3 Qershor 2008 me iniciativën e Vaclav Havel dhe Joachim Gauck u nënshkrua Deklarata e Pragës, e cila i bënte thirrje gjithë Europës t’i dënojë krimet e komunizmit. Por Shqipëria nuk e nënshkroi këtë Deklaratë.
Në 25 shkurt 2010 u nënshkrua po në Pragë Deklarata e Krimeve të Komunizmit, ku që në pikën e parë të saj shkruhet se “regjimet komuniste në të gjitha vendet e Europës Qendrore dhe Lindore kanë kryer krime kundër njerëzimit”. Duke vendosur shenjën e barazimit midis Shoah dhe metodave të shfarosjes që janë përdorur nga regjimet totalitariste. Këtë deklaratë e kanë nënshkruar midis personaliteteve të njohura të Europës, Presidenti aktual i Gjermanisë Joachim Gauck dhe simboli i disidencës europiane Vaclav Havel. Por Shqipëria jo.
Ishte nisma e Parlamentit Europian 2008/2009 që 23 gushti të jetë Dita Europiane e Kujtimit të Viktimave të Stalinizmit dhe Nazizmit, ose Dita e Fjongos së Zezë – Black Ribbon Day për të mos harruar viktimat e shkaktuara nga regjimet kriminale si komunizmi, stalinizmi, fashizmi dhe nazizmi, e cila u mbështet edhe nga Deklarata e Vilnusit më 2009 dhe nga Asambleja Parlamentare e OSBE-së. U zgjodh kjo datë që na kthente prapa në kohë kur më 23 gushtin 1939 u nënshkrua Pakti Molotov-Ribbentrop, ku Hitleri dhe Stalini u morën vesh që të ndanin Europën Lindore midis tyre.
Dita e Fjongos së Zezë u vendos si Dita e Memories për të mos harruar kurrë viktimat, dëbimet masive dhe shfarosjet, me qëllim promovimin e vlerave demokratike, si dhe forcimin e paqes dhe stabilitetit në Europë.
23 Gushti njihet si Dita e Memories jo vetëm nga shtete të BE-së por nga shtete jashtë BE siç janë SHBA, Kanadaja dhe Gjeorgjia. Por jo nga Shqipëria!
Prandaj themi se viktimat e komunizmit nga kjo klasë politike nuk ka kush t’i kujtojë.
PS është vazhduese e Partisë Komuniste e cila pretendon të reformohet. Por si mund të refomohet duke mbuluar me harresë atë që ka ndodhur. E si mund të reformohet duke patur si gazetë të partisë Zërin e Popullit krijuar nga vetë diktatori stalinist.
Viktimat e komunizmit e kishte si obligim t’i kujtonte PD, sepse ky ishte misioni i saj, prandaj u mbështet prej popullit, që me rrëzimin e diktaturës, të rehabilitonte viktimat, të zbardhte krimet dhe të promovonte shtetin e së drejtës.
Sali Berisha tha “bashkvuejtës- bashkfajtorë”! E si mund të jenë viktimat bashkëfajtorë me persekutorët e tyre!
Ne shohim sot se si në Europën ish-komuniste drejtësia ndëshkon të inkriminuarit e regjimeve diktatoriale. Por në Shqipëri jo.
Pas rënies së shtetit më 1997, PS, me t’u rikthyer në pushtet, e zhburgosi dhe e rehabilitoi kastën e nomenklaturës, ku eksponentët e diktaturës ishin të dënuar për abuzime shpenzimesh për kafe dhe lëngje frutash, duke i dëmshpërblyer për tri-katër vitet e burgut.
Ndërsa edhe sot e kësaj dite PD i ka lënë viktimat e diktaturës të parehabilituara, të pa dëmshpërblyer as materialisht dhe as moralisht.
Viktimat e djeshme të diktaturës Hoxhiste tani janë viktima të PS-PD.
Prandaj themi se nuk ka se kush t’i kujtojë në Shqipëri viktimat e komunizmit.
Në PD-në e sotme nuk ka asnjë figurë që të ketë përjetuar persekutim nga diktatura. Asnjëri prej tyre nuk e ka njohur vuajtjen. Të gjithë do të duhej të ishin anëtarë të PS edhe de jure. Vetëm Jozefina Topalli e cila i ka prerë lidhjet me shtresën që ka përfaqësuar. Ajo ka idol Sali Berishën në vend që të ketë Pjetër Arbnorin.
Që PD kishte hequr dorë përfundimisht nga idealet antikomuniste, kjo u pa qartë kur, në rikthimin e saj më 2005, kjo parti hoqi nga listat e deputetëve Pjetër Arbnorin, i cili jo vetëm që kishte përjetuar burg më tepër se Mandela, por përfaqësonte një nga figurat më emblematike të viktimave të diktaturës.
Pjetër Arbnorin – PD e zëvendësoi me njerëz me lidhje me Komitetin Qendror të Partisë të cilët i lançoi Ramiz Alia, por që janë figura pa kurrëfarë identiteti dhe kanë mbetur të pakonvertuar dhe mjeranë.
Me këtë kastë PD e ka kthyer në strategji harresën e periudhës më tragjike të kombit. Siç e patë PD nuk ka nënshkruar asnjë nga dokumentat e mësipërme të cilat datojnë në periudha kohe kur ajo ishte në qeverisjen e Shqipërisë.
Por kjo histori nuk mund të vazhdojë më.
Të harruar do të jenë ata që janë përpjekur të fshijnë nga memoria kolektive tragjedinë kombëtare, e cila duhet të kujtohet jo si hakmarrje, por si domosdoshmëri, sepse nuk mund të retushohet dot historia. Viktimat presin drejtësi!
Ndërsa historinë e retushojnë vetëm diktatorët dhe regjimet rogue.
PËRSE SHQIPTARËT E SHAJNË SHQIPËRINË…?
NGA KRISTO ZHARKALLIU/Athine/
Lexova një shkrim të gazetarit të njohur Ahmet Shqarrit nga Amerika. Me sa më kujtohet ky gazetar është shumë i njohur në vendin e (tij) Shqipëria, si komentator i zoti i sportit. Sigurisht në se ky shkrim do të kishte të bënte me dobësinë e sportit shqiptar nuk do të më bënte aspak përshtypje, sepse vitet e fundit jemi mësuar të mos dëgjojmë asgjë për ekzistencën e këtij sportit, kryesisht futbollit shqiptar, por edhe se nuk është një fushë e njohur prej meje. Veçse gazetari në fjalë bënte “krahasime” midis vendit më të zhvilluar në botë me Shqipërinë ballkanike. Vitet e fundit jemi mësuar të lexojmë vazhdimisht shkrime përçmuese për Shqipërinë, deri në ofendim nga vetë shqiptarët. Asnjëherë nuk ndeshemi me fjalë të mira si në shtyp ashtu dhe në masmediat elektronike, thua se ai vend është i mallkuar dhe urrehet nga vetë banorët e tij. Ahmet Shqarri thotë se në Shqipëri ka plehra, në Amerikë jo, në Shqipëri ka vjedhës (!) në Amerikë jo, në Shqipëri ka kriminalitet (!) në Amerikë jo dhe së fundi arrin në korrupsionin shqiptar, duke sjellë si shëmbull Bankën e Shqipërisë ku u vodhën 8(tetë) milionë dollarë dhe akoma nuk u është prerë koka fajtorëve si do të ngjiste, fjala bie, në Amerikën engjëllore… duke mos harruar të na përmende dhe…Al Kapone, (sikur ky të kishte qënë shqiptar…por ku ta dish?) Sigurisht të gjitha këto të këqia i ka Shqipëria, ndoshta akoma dhe më shumë, por si bëhet krahasimi me Amerikën e largët ku banon e bija e zotit Shqarrit? Të gjitha këto dallime i konstatoi brenda një muaji që ai jeton si mysafir tek e bija?NUk paska vjedhje dhe kusarë në Amerikë? Nuk paska kriminalitet? Nuk ka …plehra? Sigurish si një nga vendet më të zhvilluara e më të pasura në botë, Amerika ka marrë masa që ujrat e zeza të mos derdhen në det, po a është i sigurtë edhe për këtë zoti Ahmet? Udhëtoi ai në të gjithë Amerikën (SHBA nënkuptojmë se sa për Amerikën latine jugore e qëndërore, le të mos kërkojmë krahasime me Shqipërinë se në shumë raste janë shumë më prapa nga vendi i përbuzur i Ahmetit tone) Por ne do të pranojmë të gjitha vërejtjet, ndoshta dhe “brengën” e gazetarit, prandaj vendosëm të flasim pak për vjedhjen e Bankës Shqiptare, gjë që, sipas Ahmetit nuk do të ngjiste askurrë në Amerikën e Al Kapone të dikurshëm. Afërmendsh se për Amerikën e madhe dhe të pasur tetë milionë dollarë nuk janë asgjë, madje nuk do të ishte bërë kurrsesi çështje kombëtare një “vjedhje” e tillë. Por duket se diçka harron zoti Ahmet Shqarri: Bankën e Lemon’s Brother e cila pothuajse hodhi në erë të gjithë sistemin banker jo vetëm të Amerikës por dhe të Europës e më tej. Nga skandali i tmerrëshëm i bankës në fjalë filloi dhe kriza bankare dhe ekonomike akoma dhe në Europë… Këtu nuk bëhej fjalë për disa miliona të krrimbura por për shumë miliarda!Dhe ç’u bë? Sa nga drejtuesit e kësaj banke janë në burg, sa nga këta humbën pasurinë që kishin bërë në mënyrë të paligjëshme? Le ta kërkojë gazetari shqiptar, i cili me kaq përbuzje flet për vendin e tij, dhe të na sqarojë… Sepse është tjetër gjë të shikosh çdo gjë në vendin tend në mënyrë negative dhe të përpiqesh të bësh krahasime me dukuritë pozitive të vendeve të tjera dhe tjetër gjë të dish të dallosh atë që të ndan si nga vendi yt ashtu dhe nga vendet e tjera të pasura të botës, shi Amerikën.
Nuk kam asgjë me gazetarin e lartpërmendur, e solla thjesht si shëmbull se si shqiptarët në përgjithësi përbuzin vendin e tyre dhe admirojnë vendet e tjera. Shumica e emigrantëve-jo vetëm ata që shkruajnë- flasin me përçmim kur i pyet për Shqipërinë. Rrallë, shumë rrallë dëgjon ndonjë fjalë të mire ose nostalgjike. Madje shumica dërmuese e tyre pushimet i bënin në ishujt grekë dhe në vendin e tyre shkonin vetëm për një vizitë të shpejtë për t’u “çmallur” jo me vendlindjen por me njerëzit që kanë lënë prapa. Sigurisht me krizën ekonomike dhe me papunësinë në Greqi,nuk kanë mundësi më të bëjnë pushime luksoze si bëjnë të pasurit shqiptarë dhe një ish kryeministër që i pëlqen shumë Halkidiqi dhe jo reviera shqiptare (duket se në Halkidiqi ka shërbim më të kulturuar veçse shërbyesit janë bashkatdhetarë të ish kryeministrit tone!). Prandaj shumë syresh kthehen në vendlindje (nuk them atdhe se ata nuk e ndiejnë kështu!) me gjysmë zemer që të bëinë diku njëfarë pushimesh…Nuk do mend se fajin kryesor për këtë nuk e kanë hallexhinjtë të emigracionit por vetë masmediat e vendit të cilat nuk i kanë borxh asnjë fjalë të mire Atdheut të tyre. Të gjithë dine të kritikojnë, të gjithë dine të përbuzin çdo dukuri shqiptare, çdokush din të dallojë anët negative dhe askurrë nuk gjen diçka të mire, diçka lavdëruese në trojet arbërore.
Për Anën, fqinjia ime e bukur nga Shqipëria, e cila punon në një furrë pranë shtëpisë sime, kam shkrojtur dhe here tjetër. Ajo ka disa vite që banon me familje në Athinë. Megjithse shumë e re, ka dy djem mjaft të rritur. I shoqi është shofer profesionist..Vite me radhë bënte pushime në Greqi-si bënte një udhëtim të shkurtër ku vizitonte të afërmit e saj në Kolonjë dhe Korçë. Sivjet më tha e gëzuar se do të bënin pushimet në Shqipëri, madje në plazhin më verior të Adriatikut, në Velipojë. Pak gjëra kisha dëgjuar për Velipojën dhe ato që kisha lexuar ose pare kishin të bënin për gjëra negative-jo për ndotësi, për ndonjë tel që varej nga një pemë, ose për një mbytje në det. Është shumë e çuditëshme, por shqiptarët i kujtojnë vëndet e tyre më të bukura, kur kanë diçka të keqe të thonë për to. P. sh. Bregdeti i Vlorës tregohet në televizion ose në gazeta kur Rama jep urdhër të shëmbet ndonjë ndërtesë të paligjëshme ,kur bëhet ndonjë vrasje makabre dhe, sikgurisht kur bëhet ndonjë grabitje ose ndonjë aksident rrugor ose detar. U fol për Ksamilin se shumë pushues po ktheheshin mbrapsht se nuk gjenin ndonjë dhomë ose hotel për të pushuar, por u fol vetëm me sy kritik se si po lodheshin pushuesit që nuk gjenin vend dhe nuk u tha asgjë se si sa pushues të tjerë, vendas dhe të huaj kishin vërshuar në bregdetin e mrekullueshëm të Ksamilit!
Patjetër nuk duhet të heshtet kur ndeshemi me dukuri negative, sidomos në plazhet e bukura shqiptare. Por, nga ana tjetër, nuk kishim dëgjuar asnjëherë të na nxisnin, të lavdëronin plazhin për të shkuar nga Greqia për pushime atje, prandaj u habita pak me vendimin e shqiptarkës së re.Veçse Ana jonë u kthye e entusiazmuar si nga plazhi, nga çmimet, shërbimet ashtu dhe nga pastërtia e ujit të detit. Më foli me kënaqësi për rrugët-sidomos për tunelin që lidh Elbasanin me Tiranën, por kryesisht për ato ditë të bukura që kaloi në plazhin e Velipojës. Dhe vetë shprehte habinë se si shqiptarët nuk rekllamojnë aspak-përkundrazi i shajnë- plazhet e tyre. Duke dëgjuar vrejtjet e saj m’u kujtua se si grekët lavdërojnë çdo ditë plazhet e vendit të tyre-të gjitha kanalet televizive private u kushtojnë përditë pjesën më të madhe të “lajmeve” duke treguar se sa bukur kalojnë të huajt dhe vendasit në plazhet greke, se si zbaviten të rinjtë e çlodhen të moshuarit. Krenaria e tyre është kaq e madhe deri në bezdi, por nuk mund të mos i admirosh për kurajon dhe këmbënguljen e tyre se vendi i tyre është më i miri, më i bukuri në botë dhe le të kalojë një krizë të tmerrëshme ekonomike. Akoma dhe sërbët e “shkupjanët” krenohen me vendet e tyre që të mos flasim për Malin e zi që krekoset jo vetëm me të kaluarën por edhe për “përparimet” që ka arritur në atë cope të vogël toke me rreth gjysmë milion banorë, prej të cilëve as gjysma nuk janë malazezë të vërtetë. Dhe shqiptarët çfarë bëjnë? Shahen midis tyre, shajnë vendin e tyre, përbuzin akoma dhe historinë e vendit. Por e keqja më e madhe është se kjo nuk ngjet vetëm me shqiptarët e Shqipërisë. Ata që janë jasht kufijve shtetërore janë akoma më keq. Shqiptarët që përbëjnë afro dyzet përqind të popullsisë së FYROM, janë përçarë ndërmjet tyre, kanë formuar nja dhjetë parti dhe, kështu i japin fuqinë sllavit t’u rrijë në zverk dhe sikur të mos mjaftonte kjo, mbiu dhe fara e keqe e islamizmit ekstremit tp xhihadistëve. Në Malin e zi rreth tridhjtë mijë shqiptarë kanë njizet parti! Nga ana tjetër askush nga këta nuk shpreh dashuri ose admirim për vendin amë…Po Kosova? Atje po bëhen menjimënd gjëra për të qeshur e për të qarë. Komuniteti ndërkombëtar ndihmoi shqiptarët e Kosovës që të krijojnë shtetin e tyre demokrat, duke besuar se UÇK-ja kishte marrë armët për çlirim kombëtar. Nuk ka dyshim se shumica e luftëtarëve kishin besuar në çlirim dhe bashkim kombëtar, veçse krerët e tyre tregojnë se qëllimi i tyre ishte pushteti! Ajo që ngjet në Kosovë muajt e fundit është qesharake, madje po vertetojnë ato që thoshin shovinistët se shqiptarët nuk janë të aftë të vetqeverrisen! Ku është pare e dëgjuar që të bëhen kaq dallavere për formimin e qeverisë së re pas zgjedhjeve? Pse me çdo kusht dhe me çdo “komplot” duhet të mënjanohet partia kryesore e vendit? Dhe si ja mban zëmra një “gjeneralit legjendar”(!!!) të UÇK-ëse të dojë të rrëmbejë kryeministrinë megjithse në zgjedhje nuk mori as dhjetë përqind të votave? Domethënë për këtë luftoi ai, për të marrë pushtetin? Por kësisoj nuk mirret por uzurpohet pushteti. Shqiptarët nuk kanë vene mend se për gjysmë shekulli popullin e qeveriste dhe e shtypte një pakicë të papërfillëshme partiakësh të cilët lane prapa tyre mallkimin e një vendit të prapambetur dhe të përçarë…
Të gjitha këto pra na brengosin. Ahmet Shqarri nuk bëri asgjë më tepër nga sa bëjnë shqiptarët në përgjithësi. Bëjnë krahasime ku gjithnjë Shqipëria del e humbur. Akoma dhe diktaturën komuniste e krahasojnë me atë të Rumanisë, Jugosllavisë ose të Kinës së Maos dhe na del se shqiptarët na qënkeshin më të këqij nga të gjithë! Pse ky vet fshikullim? Por le të kthehemi tek plazhet…Sa kemi dëgjuar për plazhin e Shëngjinit, të Velipojës, të Divjakës (për këtë dëgjuam kur ra aeroplani i drogës!) të Semanit, akoma dhe të Vlorës e më tej të Himarës dhe deri në Ksamil, akoma dhe të Pogradecit? Çfarë dime për hotelet dhe për dhomat që jipen me qera, çfarë dime për çmimet dhe për shërbimet? Për Sarandën u bë kaq zhurmë për skandalin e një nëpunësit të poshtër, por për të mirat e bregdetit sarandiot dime gjë? Shumë turistë nga Korfuzi duan të hidhen në bregun e Sarandës por ngurrojnë se kujtojnë se Shqipëria është akoma si në kohën e diktaturës? Pse ngurrojnë shqiptarët të lavdërojnë vendin e tyre? Shqipëria ka 25 vjet që quhet…demokraci, qoftë demokraci të cunguar berishiane, por njerëzit lëvizin lirisht, flasin lirisht dhe jetojnë sipas shijeve të tyre.
Më vjen keq që e them dhe një here, por kam përshtypjen se shqiptarët urrejnë vendin e tyre. Askujt nuk i hyjnë në punë krahasimet banale- ndokush do të thotë se Shqipëria ka mbetur prapa se nuk ka dërguar njeri në hënë si Amerika! Nëqoftëse vetë shqiptarët nuk do të duan vendin e tyre, askush nuk mund t’i ndihmojë dhe t’i respektojë. Shqiptarët edhe njëherë nuk kanë veçse të marrin shëmbull nga popujt fqinjë se si krenohen me vendet e tyre dhe të kuptojnë se me pëbuzje dhe nënvleftësim nuk fitohet asgjë.
Kristo Zharkalli, Athinë 22 gusht 2014.
Gjenocid dhe Apartheid mbi shqiptarët e FYROM-it
Nga Aurel Dasareti*/
Kështu është kur bastardët vendosin/
Kjo është historia e diktaturës së fshehur FYROM, drejtuar nga sllavo-folësit ortodoks ku në realitet është inteligjenca ruse ata që tërheqin fijet. BE e lidhen FYROM-in me fjalë të tilla si demokracia, të drejtat e njeriut, barazia ndërmjet komuniteteve, negociatat e paqes etj por ajo që nuk dëshirojnë të pranojnë është se FYROM nën sipërfaqe, është një diktaturë e fshehur raciste, një Apartheid për shqiptarët ku shteti gjithë të mirat i rezervon për ”maqedonët” gjithë të këqijat për shqiptarët. Ky sistem primitiv, me dekada shkakton një rezistencë masive nga ana e viktimave.
Aparteidi është bërë gjithashtu një term universal, përdorimi i komuniteteve të ndara, shpesh në bazë të racës, përkatësisë etnike dhe fetare, dhe shpesh në kontekste ku kjo ndarje është pjesë e një politike publike. Termi është i lidhur shpesh me kolonializmin, por edhe ka afinitete me ideologji të tjera raciste. OKB-ja e bëri Aparteidin në një term universale për herë të parë në vitin 1976, përmes Konventës Ndërkombëtare kundër krimeve të aparteidit.
***
Shteti ilegal racist terrorist FYROM, i përkrahur nga kukullat e BDI-së (më përpara nga PDSH-ja) vazhdon me Gjenocidin, Terrorizmin Shtetëror, zhdukjen fizike, shkatërrimin e qëllimshëm të shqiptarëve të kolonizuar.
Qeveritë sllavo-ortodokse të FYROM-it, qysh prej vitit 1946 kur Tito krijoi këtë komb fiktiv, qëllimisht filluan të shkatërrojnë qenien biologjike të shqiptarëve etnik të cilët domosdoshmërish kishin për të zgjedhur mes urisë, emigrimit, nënshtrimit apo gjenocidit.
Gjenocidi përshkruhet në Konventën e OKB-së të 9 dhjetorit 1948 për Parandalimin dhe Ndëshkimin e Krimit të Gjenocidit (Konventa Gjenocidi). Këtu gjenocidi definohet si:
“Çdo lloj e këtyre akteve të kryera me qëllim të shkatërrimit, në tërësi ose pjesërisht, të një grupi kombëtar, etnik, racial apo fetar:
• vrasja e anëtarëve të grupit;
• shkaktimi i dëmtimeve serioze trupore ose mendore të anëtarëve të grupit;
• me vetëdije, të ekspozuarit e grupit kushteve të rënda jetësore që ka për qëllim të sjellë shkatërrimin fizik në tërësi apo pjesërisht;
• vendosja e masave për qëllim: parandalimin e lindjeve brenda grupit;
• transferimi i dhunshëm i fëmijëve të grupit në një grup tjetër.”
Krimet e këtyre krijesave qoftëlarg mbi shqiptarët e pambrojtur i përmbushin me tepricë kriteret Gjenocid të Konventës së OKB.
***
Sllavo-folësit e FYROM-it janë të ledhatuarit e BE etj. Megjithatë, shteti amë, e ka për obligim ligjor, domosdoshmërish të mbrojë me të gjitha mjetet bashkatdhetarët e tyre që gjenden jashtë kufirit politik të kësaj Shqipërie xhuxhe.
Ku je fshehur, pse po heshtë ti Edi Kristaq Rama?! E kam kritikuar shumë Sali Ram Berishën, por ti do dalësh edhe më i pafytyrë.
Ku je fshehur, pse nuk largohesh nga qeveria ti Ali Ahmeti?! Organet shëndetësore të Zvicrës të kanë shpallur invalid pune me aftësi të kufizuar prandaj përfitove pension të parakohshëm për shkak të çrregullimeve mendore si diagnozën primare. Si mundet një i sëmurë të udhëheqë një popullatë të shëndoshë?! Përveç dështimeve, rrenave dhe mashtrimeve tjera, ti llomotitën se Shqiptarët janë “popull shtet-formues” në FYROM. Me pjesëmarrjen tënde Quislinge në qeverinë e kriminelit Nikola Grujevski, ti para faktorit Perëndimor, legalizon legjitimitetin e tij racist/nazist, shkatërrues, apartheidin, gjenocidin mbi popullsinë shqiptare. Ti shumë mirë e dinë se idhulli i Grujevskit (dhe sllavo-ortodoksëve tjerë) është Stalini dhe Hitleri, idetë dhe krimet e të cilëve i imiton dhe zbaton mbi popullatën shqiptare. Nuk janë të rastit pëllitjet e shpeshta të kriminelëve sllavo “maqedonë”: “Shqiptarët të digjen në dhomat e gazit”, “Shqiptari i mirë është shqiptari i vdekur”.
***
Unë as që befasohem me terrorizmin shtetëror të këtyre krijesave barbare të cilët banonin në shpellat apo kërcenin nëpër drunjtë e Karpateve në kohën që paraardhësit tanë pellazg-ilir kishin krijuar bazat e civilizimit botëror, por më befason heshtja mafioze e të pafytyrëve shqipfolës. Janë tradhtarë sepse armikut i ofrojnë ndihmë në gjenocidin mbi shqiptarët.
A jemi të befasuar me të vërtetë me këta hajdutë? Kështu ka qenë situata në këto 22 vitet e fundit. Unë kam qenë një nga ata që dëgjuan dhe besuan në horrat.
A është e paligjshme të pohojmë se shumica nga parlamentarët tanë brenda dhe jashtë murit të arbrit, në veçanti liderët partiak dhe qeveritarët janë tradhtarë, kur ata mbështesin armiqtë tanë politikisht, moralisht, ekonomikisht dhe praktikisht?
Politikanët, qeveritarët, i kemi arrogantë dhe të paturpshëm, pa asnjë ndjenjë kombëtare, pa asnjë fije ekspertize!
Anëtarëve aktual të Parlamentit të Shqipërisë, Kosovës, FYROM-it nuk u mungon vetëm ekspertiza për funksionin që kryejnë por edhe morali elementar, atdhedashuria, burrëria. O fëmijë të brezit të errët, o pemë të rënë nga drunjtë e gjymtuar!
Kërcënimet dramatike ndaj mbijetesës së individit apo të kombit shqiptar na obligojnë të luftojmë bashkarish në shërbim të jetës.
Shqiptarë, kudo që gjendeni, bashkojuni protestave paqësore, të mbështetim fuqishëm motrat dhe vëllezërit tonë në përpjekjet e tyre t`i shpëtojnë gjenocidit masiv!
Shqiptarë të FYROM-it, vazhdoni protestat me dinjitet, jetoni jetën në përputhje me dritën që është brenda jush – ose digjuni! Përpiquni t`i siguroni vetvetes dhe fëmijëve të juaj liri, barazi, një jetë dinjitoze pa brenga, pa vuajtje, pa maltretime, pa terrorizime, pa masakra!
*Aurel Dasareti- USA, ekspert i shkencave ushtarake-psikologjike (dasaretiaurel@yahoo.com.au)
NË KONFERENCËN PËR SHTYP KRYEMINISTRI RAMA I VURI NË GJUMË GAZETARËT DHE NERVOZOI PUBLIKUN
Opinion Nga ELIDA BUÇPAPAJ/
Opinioni publik e priti me interes daljen e kryeministrit Rama në konferencë për shtyp e cila u paralajmërua edhe si një bashkëbisedim me komunitetin e rrjeteve sociale Facebook, Twitter, gjë nuk u përmbush dot. Pasi Edi Rama nuk e paska një ekip që t’i kishte përgatitur një skemë-komunikimi ndryshe nga rutina.
Që në fillim, ai shkeli ku nuk duhej. Nisi të bënte narracion për sukseset e ekipit të tij në pastrimin e plazheve apo për arritjet katrastrofale të turizmit në vitin 2014, duke përmendur si shifër faktin se Shqipëria ishte vizituar nga 1 milionë e ca vizitorë jo rezidentë, që në fakt nuk janë turistë të huaj, por shqiptarë të emigruar gjatë tranzicionit apo shqiptarë të Kosovës, Maqedonisë etj.etj.
Për të pare se ku është Shqipëria sa i përket turizmit, po ju jap një statistikë nga Zvicra. Turizmi në Zvicër përbën 3% të Prodhimit të Brendshëm Bruto. Ose thënë ndryshe Zvicra ka rreth 40 milionë turistë në vit, ku 20 milionë janë vetë zviceranët dhe rezidentët që lëvizin nëpër konfederatën helvetike dhe 20 milionë janë të huajt. Dhe Zvicra gjithmonë synon më shumë e më shumë.
Të flasësh për turizëm dhe investitorë të huaj është si të ecësh në zonë të minuar. Shqipëria do të ishte një destinacion për miliona e miliona banorë të Europës, të cilët në vend që të zbarkojnë në Shqipëri, zbarkojnë me miliona në plazhet e Turqisë dhe Greqisë.
Dhe dihet se përse nuk vijnë. Për shkak të sigurisë. Nuk ndihen të sigurt në një vend ku vritet drejtori i Bankës private shqiptare.
Edhe investitorët e huaj nuk vijnë në Shqipëri, për të njëjtat arsye. Sepse kur vidhet Banka e Shtetit dhe sistemi është i përçudnuar nga kasta klienteliste-nepostiste, ata s’kanë kurrëfarë garancie për paratë e tyre.
Edi Rama e kaloi kalimthi reformën territoriale dhe atë arsimore, të cilat janë premtuese, ndërsa tek Lazarati nuk u ndal fare, që në fakt është sukses i shtetit.
Edi Rama i vuri në gjumë gazetarët në sallën e Konferencës për shtyp. Ashtu si na vuri në gjumë edhe ne të tjerët që po e ndiqnim prej televizorëve. Fliste pa ritëm, pa elokuencë, paçka se e ritha se është njeri i letrave, ndërsa shtirej se nuk e kishte idenë fare se koha ecte. Aty pranë kishte një femër tip këshilltare me flokë të ngjyera terr të zi e cila nuk pipëtinte gjumshëm.
Pra, kryeministri i Shqipërisë dukej sikur e kishte humbur nocionin kohë. Koha rrjedh dhe nuk pret e pyet askënd. Nuk do t’ja dijë se je kryeministër. Koha vepron me ligjet e veta të pamëshirëshme të cilat i tregojnë Ramës se viti i parë i mandatit të tij po mbushet.
Ose Edi Rama, duke parë natyrën e pyetjeve edhe përmes rrjeteve sociale, për t’iu shmangur temave të nxehta, kishte vendosur që të zvarritej në një prolog të pafund i cili u bë tmerrësisht monoton dhe i mërzitshëm.
Opinioni publik priti që Edi Rama të përballej direkt me realitetin e vrazhdë shqiptar, ku përfshihen edhe dy skandalet më të fundit, i BSh dhe skandalit i punësimeve të ish-sekretarit të deputetit të PS.
Por Edi Rama prapë heshti dhe hezitoi të fliste. Heshti në emrin e pavarësisë së institucionit, siç është Banka e Shtetit dhe bëri memecin nga pozitat e qytetarit. Ai mund të thosh atë që tha e të shtonte atë që duhej. Se si ndihet ai, Edi Rama si një qytetar i Shqipërisë kur përballej me faktin se Guvernatori që merr 100 fishin e rrogës të një pensionisti nuk arrin të përmbushë detyrimin si guardiani i institucionit të shtetit që drejton.
Edhe kur iu bënë pyetje rreth ekipit të Kokëdhimës në vend të një qëndrimi të prerë vazhdoi me kalambure, sipas të cilave edhe ai si kryeministër mund të mbante ekip në Vlorë, po të kishte para. Po ku t’i gjente paratë kryeministri? Po ku t’i gjejnë paratë deputetët që të paguajnë ekipe me nga 12 vetë? Kokëdhima ka para. Nëse Kokëdhima ka para, ai nuk mund të veprojë në kundërshtim me ligjet e shtetit, që do të thotë se nuk mund ta përdorë paranë e tij siç e përdor sepse aty ka konflikt interesi.
Në këtë konferencë për shtyp, pritej të paktën që Edi Rama të ishte i sinqertë me publikun. Ai nuk e bëri as këtë. Ishte i kontraktuar.
Vetëm në fund të konferencës për shtyp, kur besoi se i kishte shpëtuar ankthit të pyetjeve rreth Bankës të Shtetit dhe ish-sekretarit të Kokëdhimës, Rama doli nga rutina 23 vjeçare e kryeministrave të Shqipërisë në këtij tranzicion gati perpetual, kur papritmas, kur nuk e priste askush, filloi të tregonte për takimin e tij me Kancelaren Gjermane.
Po e sjell ad literam se çfarë tha kryeministri rreth takimit të tij me Angela Merkel:
„Ishte momenti, tregoi Edi Rama, kur Kancelarja më pa në sy dhe më tha: ….“ Më thuaj me të njëjtën ndershmëri dhe të njëjtën këmbëngulje, a mund të jetë Shqipëria, vend i BE nëse ka këtë sistem drejtësie?” Sigurisht që “Jo”-ja ishte e lehtë për t’u thënë, por ka qenë një nga rastet që do ta mbaj mend në jetën time politike që më ka ardhur turp kur më është dashur të flas për vendin që i krijon vetes këtë kosto, për shkak të bandave të veshura me petkun e pushtetit gjyqësor….“
Dhe pikërisht këtu nga do të duhej ta niste, Kryeministri e mbylli si epilog konferencën e për shtyp.
Por, të paktën dialogu Merkel-Rama i zgjoi gazetarët nga gjumi, ndërsa opinioni publik i nervozuar, nga ana e tij i tha – „Hë mo dhe ti Edi Rama je si të tjerët, deri tani na bëre vetëm demagogji“.
PORTRETIZIM KARAKTERËSH KOHORE
Shkruan: Avdi Ibrahimi/
Kujtesa nga veprimet intelektuale nuk më tradhtoi kurrë, kjo më bëri të mundshme njëkohësisht më dha mundësin të krahasoj aty për aty sjelljet dhe veprimet që bënin në kohë ilegaliteti në vitët e shkuara kur gjysma e atdheu ndodhej i pushtuar nga sllavët e jugut, kështu jetova këtë kohë të rrezikshme të shoqërisë sonë shqiptare, që shumë rrallë mbajta shënime duke i ruajtur në vetvete, pa shënime të veçanta e mjete që ndihmojnë kujtesën e jetës në ilegalitet me shokët e shoqët që ishin përfshi vullnetarisht në rrugën e lirisë për t`i larguar sllavët e jugut nga trojet shqiptare. Por mbajta disa shënime të veçanta në kohë lufte të UÇK-së, ato fije të veçanta të qindra e mijëra fateve të luftëtarëve të lirisë dhe popullit tone që po përjetonte një dhunë e terror të paparë nga serbo-malazezët-maqedonasit e mercenarët e tyre shqipfolës. E natyrisht që kjo nuk ishte fare e lehtë edhe të veproje me armë në dorë kundër okupatorit e në anën tjetër të shkruash ngjarje të vërteta që ndodhnin asokohe. Ky stërmundim me pushkë e laps për atdhe, ky përpunim krijues që jepte rezultate, që i vënë në lëvizje parreshtur me mija njerëz e që përhapej në miliona të tjerë se liria e ka çmimin e madh, këtë punë e bëja pa ndihmës dhe tërë ato letra që kam shkruar për vite me radhë, janë të shkruara nga dora ime, pa kërkuar as ndihmën më të vogël nga të tjerët, por të gjitha shkrimet i kam quar deri në fund duke u dhënë formën punimeve të mia krijuese. Vetëm nga sfera krijuese nga një jetë e zakonshme kuptova thellësisht elementin djallëzor, në dukje normale zbulova një jetë të papërsëritshme e të pakrahasueshme ashtu si te Rubensi e Onore De Balzaku, krijimtari të stuhishme eksploroja pandalshëm duke mos ndjerë as edhe njëherë ndonjë shqetësim nervor, kështu vura në pah, tejpamësinë e tërë anomalive të shpirtit, si në kohë veprimi në ilegalitet të plotë, po ashtu edhe në kohë të luftës çlirimtare. Kjo dukuri e të metave tona njerëzore u bë si motiv i pikpamjeve të mia aq kritikuese sa ishte e është edhe në vijimsi një rrugë e rrëshqitëshme me plot rreziqe.
Por, në asnjë mënyrë nuk u përula asesssi nuk u shqetësova nga shpifjet e shpifarakët e ndyrë, nga e përditshmja e zakonshme, që mendonin të çekuilibronin punën time intelektuale e krijuese letrare, kurrënjë dobsi nuk ka mundur të më detyroj ta lë punën time intelektuale e krijuese letrare, i mbyllja plagët e rënda shpirtërore nga shpifësi që vret, në këtë kontekst rigjeja duke mos lejuar vetës asnjë rënie shpirtërore, por përkundrazi rigjeja gjallërinë e mëparshme. Nuk e ndajë assesi shëndetin nga frymarrja e ajrit të pastër të natyrës që aq shumë e dua, vazhdimisht përpiqem të mos e ndaj qëndrimin e zgjuar nga puna e përditshme, e natyrisht nuk e ndaj, e nuk mund ta ndaj assesi as krijimtarin realiste nga përditshmëri e jetës, kamë gjithnji parasysh vazhdimsinë e jetës pavarësisht tendosjet e punës së lodhshme intelektuale gjatë ditës dhe deri natën vonë. Edhe pse kamë gjumë të mjaftueshëm, por të plotë, në çdo mëngjes më ripërtin një energji mrekullisht normale të mendjës së kthjellët.
Me ata njerëz që pata fatin të bashkëpunoja në ideale të përbashkëta kombëtare më njohin si të shoqërueshëm e më qëndrim të butë njerëzor, por në koncepte politike të atdhedashurisë jam i pamëshirshëm, që në asnjë rast nuk mund të ma hedhe askush në asnjë mënyrë, nuk pranoj mashtrimin, gënjeshtrën, dyshimin pa argumente faktike, e kam hedhur qysh moti nga zemra e errësirës, që më kohë i pres rrugën çdo dredhie duke iu kundërvënë me kohë, e në këtë rast nuk i lejoj vetës të sillem si soditës, por vë para së gjithash kritikën e pamëshirshme e konstruktive. Në këtë kontekst pranoj edhe kritikën e sinqertë që nuk ka prapavi me motive politike shpifëse e dyshuese pa u bazuar në fakte e argumente të mirëfillta.
Për mua është e kotë gjith ajo përpjekje e kundërshtive të ndryshon formën time të krijimtarisë, që të më bëjë të zbusë ashpërsinë apo papajtueshmërinë, që ky vullnet krijues kërkon gjithnji qëndrime të qarta dhe të sinqerta, mua më tundon vetëm e vërteta. Çdo gjë e turbullt e hamendur e thash e themeve rrenacake, si në raportët e marëdhënieve shoqërore personale midis njerëzish aq edhe në ato dritëhije intelektuale të madhërishme mbarënjerëzore, që jetojnë në iluzione, nuk do të preferoja ngutjen, por do të veja në pah dukurit me një mendje mprehtësi të dritës drejtpërsëdrejti. Kur kam raste që nuk e kuptoj aty për aty ndonjë gjë, nuk mbështes atë pikpamje nga cilidoqoftë, atë që nuk e kuptoj nga thellësia e vetëvetës, vështir e kam që ta pranoj dike të ma qartësoj pa e njohur sinqeritetin e tij. Mendja kështu ma thotë të jamë i papajteshëm, edhe pse ka raste kur jam i detyruar ashtu i vetëm të jam kundër armiqëve, qofshin ata me dhjetra here më të shumtë në numër, shpalos me sinqeritet duke argumentuar me gjuhën e fakteve çdo kundërshti që nuk ka një qëllim të mire ndaj së vërtetës. Natyra më ka bërë të tillë të pamëshirshëm edhe ndaj vetës kur nuk kam të drejtë, jam stërvitur disi të mos besoj aq mendjelehtësisht gjërat e pa verifikuara dhe të pa argumentuara, kjo gjë më jepë vazhdimisht të zbuloj me kohë çdo mashtrim të errët të pavetëdijes, kështu përpiqem të nxjerrë në dritë prapa çdo pohimi një rrëfim dhe atë ta shprehë me sinqeritetin më të madh, në çdo të vërtetë thellohem nga syçeltësia të përhapë atë të vërtetë duke zbatuar në radhë të pare një kontroll logjik nga vetja, duke ecur me hap të matur, për të fituar siguri, për ta çfaqur mendimin haptazi, ky karakter është i lidhur me natyrën time, mendimi im rrjedh mbase jo edhe aq nga qëndrimi i vullnetshëm, por vetëtin disi vetvetishëm, nga ajo mënyra ndryshe e të parit të gjërave që po jetojmë, përgjithsimet e parakohshme të publikimit krijues për mua krejt natyrshëm do të ishte një kundërsens i së vërtetës. Ky mendim kritik i imi shpesh here më ka bërë të harroj çfarë kan menduar të tjerët për të njetën çështje mbi sinqeritetin e njeriut, kjo për mua nuk është asfarë kokëfortësie, por kam mendimin tim të patundur se është vetëm një domosdoshmëri e pashmangshme në të parit e gjërave në kontekst të drejtë që të jam vetvetja e një kujtese përsiatëse nga ajo që ka shkuar.
Prizren 20 Gusht 2014
- « Previous Page
- 1
- …
- 716
- 717
- 718
- 719
- 720
- …
- 859
- Next Page »