• Home
  • Politics
  • Opinion
  • Culture
  • Sports
  • Economy
  • Interview
  • Reporting
  • Community
  • Vatra

Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

Pse Thaçi e jo Isa?

June 9, 2014 by dgreca

Opinion Nga XHAVIT ÇITAKU/
“ Kur thehet qerrja, rrugë gjenden sa të duash”, thotë një fjalë popullore. Edhe me rastin e përfundimit të zgjedhjeve nacionale në Republikën e Kosovës dhe të fitores së PDK-së mund të gjenden lloj-lloj arsyetimesh se përse ndodhi kjo e jo ndryshe. Sado që kishte një optimizëm të madh në taborin e opozitës dhe jo vetëm të saj se kësaj radhe do të ndodhin ndryshime, sovrani votoi ndryshe dhe si parti e parë doli ajo e Thaçit. Po përse fitorja e PDK-së erdhi në shprehje edhe kësaj radhe? Mendoj se, në rend të parë, LDK gaboi rëndë duke e nominuar për Kryeminister Isa Mustafën i cili humbi në zgjedhjet lokale dhe atë Kryeqendrën e Kosovës, në të cilën që nga paslufta fitorja e kësaj partie ishte e padiskutueshme. Dhe të garon për kreun e qeverisë një personalitet që i humbi zgjedhjet lokale, kjo është një gjë paradoksale. Barrën e përgjegjësisë për këtë rezultat të pafavorshëm sigurisht se e mbajnë të gjithë ata që e sollën në krye të LDK Isa Mustafën dhe që e përkrahen që në një fitore eventuale ai të zgjedhet Kryeministër. S’do mend se edhe lakmia e liderit të LDK-së për të qenë në krye të qeverisë së ardhshme e bëri të vetën.
Fushat e vakët e LDK-së
Sipas analistëve lideri i PDK-së Hashim Thaçi nga shkurti i këtij viti nisi një fushatë të suksesshme dhe lirisht mund të thuhet të kulturuar dhe përfundimisht bindëse me faktin, që siç duket, në taborin e tij kishte edhe këshilltarë ndërkombëtar. Në mënyrë të qetë vizitoi biznese, fshatra e qytete, u takua me qytetarë në rrugë e rrugica në mbarë Kosovën, ofroi programin e tij “ bombastik” të misionit të ri dhe nuk i linin përshtypje kritikat, ofendimet, sharjet që vinin nga kundërshtarët politik dhe vartësve të tyre. Në këtë luftë për të bërë ndryshime, ishin futur edhe shumë gazeta e portale, që dorën në zemër, kanë ndikuar që fitorja e PDK-së të mbetët në këtë nivel çfarë është n ë këtë moment. Pra, po të mos ishte kjo propagandë aq shumë e sinkronizuar nga këto media dhe portale, por edhe të disa dështimeve që ishin të pranishme gjatë qeverisjes, PDK do kishte shënuar suksese më të mëdha në shkallë vendi. Isa Mustafa gjatë fushatës nuk ofroi alternativa bindëse , por vetëm sa i përcillte premtimet që i bënte kundërshtari kryesor politik i tij Hashim Thaçi. Në të vërtetë, derisa, për shembull, Thaçi premtonte 200 mijë vende të reja pune, duke u mbështetur në “ Fondin e Punësimit”, Mustafa premtonte 120 mijë por pa e arsyetuar konkretisht se si do të realizohet ai premtim që është vital për popullin e Kosovës. LDK dhe lideri i saj, po ashtu, shumë kohë shpenzuan edhe në kritika për një qeverisje të dobët të udhëhequr nga PDK, që siç dukët, tashmë votuesit janë bërë imun ndaj këtij fenomeni që është bërë rutinë e çdo partie politike. LDK-në nuk e ndihmuan as prurjet, jo edhe cilësore, por as ndihma që erdhi nga Gjermania e Donika Gërvalles. Sille kah të sillesh, fajtor për humbjen e LDK-së është vetë lideri i saj Isa Mustafa dhe nëse i përmbahet fjalës se në rast humbjeje do të jap dorëheqje atëherë mbetët që LDK të gjej një lider që do të mund të vërtetë ta freskoj këtë parti me kuadro kredibile që do të dinë ta udhëheqin dhe të korrin suksese në të ardhmen. Kjo garnitur politike rreth kësaj partie nuk premton më asgjë, ndaj edhe duhet të shkoj së bashku me liderin e saj, duke përjashtuar disa personalitete me perspektivë që i ka në mesin e saj.
Pse vetëvendosja duhet gjithsesi të mbetët në opozitë?
Një sukses të konsiderueshëm në këto zgjedhje pa dyshim se e arriti “ Vetëvendosja”, e cila duke u kalitur në procesin politik jo edhe aq të gjatë, arriti që të dyfishoj numrin e votave dhe të numrit të delegatëve në Kuvendin e Kosovës. Kjo parti dhe lideri i saj Albin Kurti në masë të madhe ndryshuan mënyrën e të vepruarit, përkatësisht nga protestat e nëpër rrugë zgjodhën kundërshtimin e tyre nëpërmjet institucioneve shtetërore, por edhe në bisedë të drejtpërdrejtë me qytetarin. Fushata ishte mjaft e koordinuar dhe me programin e saj mjaft të pasur i binden votuesit se edhe kjo parti është alternativë që mund të bëj ndryshime edhe në aspektin nacional, edhe ekonomik, kulturor, sportiv etj. Mendoj se në të gjitha kalkulimet për formimit të qeverisë, Vetëvendosja duhet të mbetët në opozitë për shkak se asnjë parti as ajo fituese, por edhe LDK nuk mund të i shmangën bisedimeve me Beogradin, ndërkaq në anën tjetër kjo parti që nga fillimi ishte kundër këtyre bisedimeve, por edhe marrëveshjeve të arritura ndërmjet Kosovës dhe Serbisë. Sukses mund të quhet edhe hyrja e Nismës në parlament por kjo nuk i përmbushi synimet për më shumë ulëse në Kuvendin e ardhshëm. Kjo mund të hyj në çfarëdo koalicioni të mundshëm se edhe ashtu nuk do të këtë ndonjë perspektiv në të ardhshmen. Për “ gjynah mbeti AKR përkundër një programi mjaft ambicioz ekonomik që pati.

Filed Under: Opinion Tagged With: Pse Thaçi e jo Isa?, Xhavit Citaku

KOSOVE-Zgjedhje tjetërsoj

June 6, 2014 by dgreca

Nga Gani QARRI/
Votuesit e devotshëm që ndër vite besuan në premtimet e pa mbajtura të liderëve “parajsë-premtues”, tanimë për të satën herë ndjehen të tradhtuar nga ta, ndaj kësaj here kanë vendosur tua kthejnë shpinën atyre dhe të votojnë për më të mirët.
Por edhe skilet politike, sado që me zorrë nën këmbë, duke pasur parasysh gjendjen e tyre, janë përgatitur herët dhe kujdesur me kohë, për ta bërë fushatën e tyre parazgjedhore sa më joshëse dhe atraktive, duke shkruar në parulla të mëdha dhe paraqitur me kolorite tërheqëse në “Bilboarda” masiv, gardën e hajdutvë të vjetër-si trup e misionit të ri, anipse të gjithë njerëzit e këtij vendi e dinë se ata nuk kanë asnjë zanat tjetër përveç vazhdimit të “Specialitetit” të tyre për gllabërim, zhvatje dhe hajni.
Ndaj, votuesit kësaj radhe nuk duan të mashtrohen edhe një herë me të ashtuquajturat misione të improvizuara të ujqërve të vjetër, misione të cilat ashtu siç i nisën në fillim do ti vazhdojnë deri në fund, me avansimin e hajdutllëkut nga mandati i vjetër në mandatin e ri, derisa populli të mos i qoj ata, atje ku e kanë vendin.
Asgjë nuk është ashtu si do duhej te ishte, asnjë nga ofertat e tyre nuk u realizua me gjithë pompozitetin që u propaguan, nuk ka premtim që u mbajt dhe gjithmonë ndodhi e kundërta nga ajo që u tha dhe premtua.
Garda e të pasuruarve brenda natës edhe më tepër u pasurua, familjar, kushërinj, miq e të njohur të tyre përmes aksionit Blic-Pronto, sa qel e mbyllë sytë, pothuajse të gjithë u punësuan, kurse gjendja e të varfërve u rëndua edhe më zi, numri i tyre u shtua dhe të varfërit e ri e të vjetër u varfëruan edhe më tej.
Ata kaluan në mjerim total dhe të pariparueshëm, të cilëve jo rrallë u mungon edhe buka ne sofrën e thatë, fëmijët pa qanta, lapsa e veshmbathje që të mund të shkojnë në shkollë, por të cilat nuk i kanë.
Populli i lodhur nga zullumi, nëse kësaj radhe vërtet voton ndryshe dhe pas këtyre zgjedhjeve, nxjerr një forcë tjetër politike të parën,ai vërtetë më nuk dëshiron që prapë të negociohet me grupet e shënjuara dhe të orkestrohet ndonjë kompromis kundër vullnetit te tij, për të krijuar qeveri ,me ata të cilët sovrani i refuzoi.
Këtë herë, tek shumica e banorëve të këtij vendi, është krijuar bindja se votuesit kanë për të vendosur ndryshe në krahasim me zgjedhjet e mëparshme, ndaj kjo i bën shqiptarët të shpresojnë se, pararoja e hajnave, nepotizmit dhe keqbërësve ordiner,më në fund po falimenton, megjithëse fatkeqësisht jo para ligjit dhe prokurorisë siç do duhej,sidomos me rastin e vdekjes së njerëzve të pa faj për mungesë kushtesh si në KEK e gjetiu, qoftë vdekje fëmijësh për munges barnash e ndihme financiare nëpër spitale, derisa ligji dhe prokuroria janë kthyer në mburojë “antiplumb” të tyre,ndaj mbetet vetëm dora e votuesit, verdikti i Popullit dhe zgjedhja e tij kësaj radhe-tjetërsoj,të vej rregull në këtë vend.
Gani Qarri
Cyrih,7 qershor 2014

Filed Under: Opinion Tagged With: Gani Qarri, Zgjedhje tjetërsoj

PARTITOKRACIZMI POLITIK ME PARAVEPRIME DHE NGJYRA PLURIPARTITISTE

June 6, 2014 by dgreca

Nga Isuf Bajrami/
Në Kosovë mund të flitet për pluripartitizëm, ndonëse kjo paraqet disa veçori që e dallojnë nga dukuritë e ngjashme në vende të tjera evropiane. Duke pasur parasysh veçoritë e çdo vendi, do të ishte e habitshme në fakt e kundërta, pra sikur pluripartitizmi politik të mos prezantohej alla kosovarçe.
Pluripartitizmi merr formë në çastin kur me çdo kusht tenton të realizohet dominimi i partitokracistëve në jetën shoqërore, politike dhe ekonomike. Ky dominim nyjëzohet nëpërmjet pranisë dhe rrënjosjes masive të titistëve nëpër partitë e “mëdha” të vendit. Disa karakteristika që e dëshmojnë fare mirë këtë janë: programet fotokopje të partive politike; prirja për marrjen me çdo kusht e kompetencave institucionale; mungesa e lidhjes me bazën; ndarja e bazës elektorale mbi baza gjeografike,klanore e familjare; polarizimi i qëllimshëm i politikës.
Një nga tiparet universale të pluripartitistëve është edhe monopoli i veprimtarisë së tyre në politikë. Në Kosovë, kjo mund të pohohet pa frikë, për sa kohë që sindikatat, shoqatat, fondacionet, në përgjithësi shoqëria civile, është ende në gjumë, për të mos thënë në komë, duke ua dorëzuar politikën tërësisht partive pluripartitiste.
Partitë politike nuk janë të rrënjosura në shoqëri, as në territor, në kuptimin tradicional të përhapjes së organizatës partiake. Tërheqja e partive nga terreni ka pasoja të dyanshme; nga një anë partitë privohen nga funksioni i interpretimit të kërkesave sociale, duke filluar nga baza, çka do të thotë se partitë nuk janë në gjendje ta njohin realisht shoqërinë që duhet të përfaqësojnë; nga ana tjetër japin përshtypjen se nuk anojnë t’i uzurpojnë tërë hapësirat e jetës sociale. Partitokracistët,rezultojnë kështu,përderisa refuzojnë të rrënjoset në shoqëri, por në të njëjtën kohë mëtojnë se përfaqësojnë legjitimishtë të gjitha instancat shoqërore. Kapilarizimi i strukturave partiake në shoqëri më kujton epoka të kaluara, por njëkohësisht edhe vulën e padiskutueshme të partitokracisë së skajshme, si pushtet absolut i partisë mbi shoqërinë dhe ekonominë.
Më duhet të them se nga pikëpamja e përfaqësimit, sistemi i partive u shndërrua në partitokraci në momentin kur partitë shprehin vetëm interesa madhore, të përgjithshme, përgjithësuese e centraliste, pra kur humbasin aftësinë e shprehjes së interesave të vogla, të diferencave, të veçorive. Reagensi i partitokracisë identifikohet fillimisht tek paaftësia e partive për të interpretuar dëshirën për ndryshime rrënjësore, sepse inercia e partive dallohet edhe tek përpjekja për të ruajtur status quo-në e së kaluarës.
Rrjedhimisht shtrohet pyetja, a i duhen qytetarëve partitë politike që nuk e luajnë siç duhet rolin e tyre në shoqëri ?!!!
Këtu batuta për shkërdhatokracinë e famshme pluri-par–titiste vjen e natyrshme, si fill i kuq që potencialisht ose realisht i përshkon të gjitha qelizat e shoqërisë stalinisto-titiste .
Për të përqafuar me optimizëm pluralizmin demokratik, duhet në radhë të parë të sqarohemi nëse pluripartitokracia e sotme, e pjesshme ose tërësore, nuk është pjellë e kultit stalinisto-titistë, pra nëse nuk është produkt i praktikave socialiste-vetëqeverisëse-titiste në mënyrë shabllone.
Ka nga ata që e shohin shpëtimin e deformimeve partiake tek ndikimet e huaja, ndoshta edhe tek globalizimi, që shkon përtej logjikës së partive nacionale. Në këtë rast mund të thuhej se në “laboratorin Kosovë” po testohet një variant i ri i pluripartitokracisë post totalitare komuniste.

Kur partitë organizohen në mënyrë demokratike, brenda kornizave të demokracisë së mirëfilltë pluraliste, për të mirën e qytetarëve që përfaqësojnë ligjërisht, pa ambicie monopolizuese e totalitarizuese, luajnë rol të rëndësishëm për bashkësinë shoqërore. Në të kundërtën, shndërrohen në problem për vetë jetën e qytetarëve për të cilën pretendojnë ta përfaqësojnë me qëllim që ta “përmirësojnë”.
Thelbi i sistemit demokratik është qytetari dhe dialogu i qytetarit me të ngjashmit e tij,e jo pushteti e monologu. Dialogu është thelbi ekspozues i demokracisë, përkatësisht përmes tij konvertohet pushteti në autoritet dialogues, ku qytetarët realizojnë vetveten e tyre dhe të tjerët në komunitet. Derisa dialogu është pjesa thelbësore, jo çdo dialog dhe komunikim shtrohet si duhet. Reklama politike është njëra prej formave komunikuese dhe, në të njëjtën kohë, manipuluese masive e qytetarëve. Pushteti në demokraci ka një status të veçantë, është i definuar qartë, dhe sa më i kufizuar që është ai mundësia për të abuzuar me të është ma i vogël.
Dialogu është kushti nëpërmjet të cilit njerëzit e realizojnë esencën e tyre në demokraci. Kjo do të thotë që njerëzit nuk mund të qeverisen para se të debatojnë lirshëm lidhur me formatin dhe rregullat e lojës së qeverisjes. Ky dialog, pra ka të bëjë me justifikimin e aktivitetit politik dhe, në planin koheziv, lidhet me një kontekst më të gjerë. Pra, konteksti në fjalë siguron që politika në vetvete të mbart një infuzion demokratik dhe në mënyrë permanente të justifikohet para popullit,para një opinioni publik real, e jo fiktiv apo siç njihet ndryshe publik fantazmë i ardhur nga diku tjetër. Për të qenë e realizuar kjo në rrafshin horizontal e praktik, më tej, shtron nevojën e krijimit të një opinioni të edukuar që gjykon politikën dhe që është i aftë të dekodojë fjalorin politikë të së kaluarës,tashmes dhe të së ardhmes. Më saktësisht, kjo lidhet me domosdoshmërinë e një publiku aktiv që është barometri kryesor i legjitimitetit.
Demokracia do të duhej të siguronte disa kushte që vet konceptualizmi i saj të mos shtrembërohej. Një prej këtyre kushteve që demokracia do të duhej të siguronte, që shekullarizimi i politikës e bëri të mundur atë, është konvertimi i statusit të pushtetit. Pra,në demokraci pushteti del si një vend i zbrazët: atë s’mund ta mishëroj më asnjë individ, organ apo parti, askush s’mund të jetë bashkësubstancial me të. Pushteti,sipas kësaj pikëpamje shihet qartë se është një “tokë e askujt”. Pra, kjo nënkupton se demokracia nuk i jep askujt një pushtet premordial-hyjnor në aspektin kohor.
Ata që janë aty, përkohësisht (pushtetarët), janë sepse i janë nënshtruar një procedure periodike, përndryshe nuk do të ishin ose nuk do të ishte vet demokracia. Kjo lidhet me atë që pushteti në politikë është si paraja në ekonomi, ata që e kanë pushtetin e kanë për një periodë të shkurtër dhe qëndrimi i tyre aty (posti) varet nga rezultatet e punës së tyre dhe vlerësimi që do t’u bëhet këtyre rezultateve nga zgjedhësit-populli. Sikurse ekonomistët që konkurrojnë dhe pushtojnë tregje për të fituar , ashtu edhe politikanët konkurrojnë për pushtet në “tregjet politike”apo të quajtura ndryshe zgjedhje periodike. Pra,qeverisja demokratike është e kufizuar në planin kohor nëpërmjet zgjedhjeve periodike demokratike dhe mundëson shpëtimin e pushtetit nga monopoli si në komunizëm.
Demokracia e shpreh ekzistencën e vet përmes arsyetimit të aktveprimeve politike. Arsyetimi i aktveprimeve politike në raport me qytetarin është përgjithshmërishtë i lidhur me legjitimitetin e atyre veprimeve. Ky legjitimitet ka të bëjë me kapacitetin e sistemit politik në fjalë për të prodhuar veprime,të cilat qytetarët do t’i konsideronin legjitime dhe të drejta. Premisa parësore është se, në demokraci e drejta është jashtë sferës së pushtetit të përjetshëm. Pra, në këtë proces kërkimi, akterët politikë të këtij sistemi (politikanët, partitë politike) kërkojnë legjitimitet përmes debatit, përkatësisht komunikimit. Fusha (hapësira) ku kërkohet ky legjitimitet është publiku, kurse koha më e përshtatshme për aktorët e skenës politike (telepolitikanët) në kërkim të këtij legjitimitetit është fushata parazgjedhore.
Megjithëse politikanët reduktojnë kërkimin e legjitimitetit në një akt elektoral. Legjitimiteti nuk duhet të shihet në këtë prizëm, si një akt, sepse edhe si i tillë nuk është. Legjitimiteti nuk paraqet një akt kërkim që e gjejmë njëherë e përgjithmonë. Ai duhet, dhe do të duhej të kërkohej vazhdimisht për faktin e thjeshtë se, veprimi politik (veçanërisht sot) është veprim i komunikuar, e për më tepër, i mediatizuar. Në këtë kontekst, pushteti (që është synim i akterëve politikë) për të qenë legjitim duhet ,ose do të duhej që vet pushteti të krijon parakushte,ku do të debatohej mbi legjitimen dhe jolegjitimen.
Për ta kuptuar komunikimin politik (gjuhën e pushtetit ose gjuhën e atyre që e synojnë atë), që është një komunikim veprimi dhe që lidhet drejtpërdrejt me atë që quhet politikë simbolike, duhet ta shqyrtojmë realitetin politik. Realiteti politik, është një realitet i dyfishtë. Pra, të gjitha veprimet politike ndahen në mes të dimensionit instrumental dhe dimensionit ekspresiv. Dimensioni instrumental (vlera nominale) i realitetit politik karakterizohet përmes efekteve të vërteta të veprimeve politike, kurse dimensioni ekspresiv-shprehës (vlera simbolike) karakterizohet me simbole që iu servohen publikut në mënyrë të fabrikuar. Pjesë e këtij komunikimi,që është karakteristikë e politikës së kaluar simbolike, janë p.sh: stemat partiake,himnet ,flamujt, karizma e politikanit, buzëqeshjet koinciduese, shtrëngimi i duarve, etj. Dimensioni ekspresiv i veprimit politik është i lidhur pazgjidhshmërisht me politikën simbolike dhe është për ta kuptuar komunikimin politik në rrethanat konkrete. Dhe, për më tepër, të dyja këto dimensione lidhen me mediat dhe rolin e tyre. Në këtë rast,qytetarët mund të pyesin: a është politika simbolike produkt i nënshtrimit mediatik, pra a bëhet fjalë për një politikë të “mediatizuar”, të nënshtruar nga mediat, që gjithnjë e më shumë po e humbë kuptimin e saj (sidomos gjatë fushatave zgjedhore, ku rregullat vendosen nga mediatorët)? Pra, politika simbolike ,së pari, është realitet i çdo shoqërie politike që nga fillimi i veprimit politik. Së dyti,politika simbolike bashkëkohore ka marrë një proporcionalitet të zhdrejtë në tërësinë e realitetit politik sot, pra ka një proporcionalitet të zhdrejtë në raport me dimensionin instrumental (veprimet konkrete politike) dhe, për më tepër, janë krijuar simbole të reja për shkak të veprimit të instrumenteve mediatike , që shpesh quhet edhe pushtet masmediatik.
Në realitetin faktik, simbolet përdoren për ndërmjetësimin politik ndërmjet akterëve politik (politikanëve,partive politike,etj.) dhe telepublikut përmes reklamave mediale. Këto reklama mund të pasqyrohen si manipuluese, ku qytetari mund të humbë aftësinë e tij dalluese në këtë konfuzion të mjegullt dhe, pse jo, manipulues në përcaktimin e nevojave të tij. Metaforën e reklamës e përdor edhe përfaqësues i demokracisë minimaliste, ku politikanët i vendos në të njëjtën paralele me tregtarët dhe, sipas tij, që të dy e përdorin reklamën për të prekur indin emocional , emotiv, impulsiv të qytetarit.
Qytetari, posa hynë në fushën e politikës, për shkak të mungesës së informacionit burimor për nevojën e analizës së tij politike, gjykon në mënyrë adoleshente,fëmijërore. Pra, shikuar në këtë linjë diskursi mund të afirmohet se politika dhe telepolitikanët (pra, këtu bëhet fjalë për prezantuesit e politikës, jo politikbërësit) janë shumë të shkëputur nga realiteti esencial, duke substituar agjendat politike me inskenime mediatike (apo bashkërenduar ato), dhe duke krijuar imazhe të paqena dhe identitete fiktive,e që e tëra akordohet me një telepublik politikisht pasiv dhe që e kupton pakë apo aspak politikën. Pra, shikuar në tërësi, këto agjenda të bashkërenduara me inskenime politike ngjasojnë si një katalog, recetë, kod apo plan”hyjnor” që zbatohen ose synohet të zbatohen në tokë. Parë si tërësi këto agjenda premtimesh përmbajnë: fjalë, intelektualizma, simbole, fraza josubstanciale, premtime, supozime, dispozime për një botë tjetër.
Megjithëkëtë, mund të konkludohet se politika simbolike është e pashmangshme për çdo realitet politik, nëpërmjet së cilës telepolitikanët janë në gjendje të socializojnë dhe formojnë një vullnet politik. Akterët politikë me anë të kësaj politike simbolike reflektojnë emocionet e publikut, e që e tëra ngërthen atraktivitet, pse jo shpesh herë, edhe zbavitje, edhe pse nga politika kërkohet përgjegjësi, seriozitet, e jo zbavitje.
Meqenëse politika është komplekse për shumicën e qytetarëve, pra një sistem me shumë të panjohura,prezantimi i politikës para opinionit publik bëhet në formë ritualesh, stereotipash, skemash, simbolesh që përgjithësisht janë të pranuara nga publiku.
Përderisa politika simbolike paraqitet si politikë simbolesh, ritualesh, pak a shumë të kuptueshme, simbole që janë publikisht të pranuara nga realiteti publik, veprimi politik mbetet në terr prapa skenës së mediave.
Pra,demokracia e mirëfilltë është një teknikë politike që kërkon një tërësi kushtesh. Konvertimi i statusit të pushtetit, ose formula gjithë pushteti askujt, minon mundësinë për të abuzuar me pushtet, dhe është thembra e Akilit në një shoqëri politike parademokratike.
Dialogu me qytetarin drejtpërsëdrejti, ekspozon kushtin thelbësor që ushqen demokracinë me legjitimitet, dhe fusha ku kërkohet ky i fundit është opinioni publik, kurse koha më e përshtatshme është fushata parazgjedhore.
Gjilan,06 qershor 2014

Filed Under: Opinion Tagged With: Isuf Bajrami, Ngjyra pluripartisti

ALBANIA’S “ GREEK DILEMMA”

June 6, 2014 by dgreca

A REPLY TO NICHOLAS GAGE/
BY AGIM LEKA M.D.*/
I read with great concern Nicholas Gage’s Washington Post op-ed on April 11 entitled “Kosovo Powder Keg.”
Gage’s attempt to equate the autonomy of 2 million ethnic Albanians, representing over 90 percent of the population of Kosova- a formerly autonomous province of the former Yugoslavia- with a small Greek minority in the Gjirokaster region of southern Albania near the Greek border(population approximately 60.000), is an untenable argument.
With the fall of the communist regime, which had ruled Albania since the end of World War II, and the advent of democracy through freely held elections in March 1992, the UN Commission on Human Rights in Geneva and the U.S. State Department have removed Albania from the list of countries violating human rights.
The Human Rights Party. which represents the Greek minority in the freely elected Albanian Parliament, was able to elect only two deputies out of 140, The Greek minority represents about 2 percent of Albania’s population of 3.3 million people.
Gage’s inflation of the number of Greeks in southern Albania, which he calls “Northern Epirus,” appears to be in his refusal to acknowledge the existence of the Albanian Christians(approximately 20 percent of the population) as part of the Albanian nation, although their only affinity with the Greeks, Serbs or Russians is the Eastern Orthodox faith, not language or nationality.
The devotion of the Albanian Orthodox people toward their nationality is vividly manifested in the historically unique preservation and survival of the Albanian character, language and customs in the Albanian villages of southern Italy and Sicily. Tens of thousands of Arbreshe(Albanians of Italy), whose ancestors emigrated to Italy 500 years ago, following the death of the Albanian national hero George Castriota Skenderbeg, still continue to speak the Albanian language and call themselves Albanians. Most of these Albanians continue to practice the rites of Eastern Orthodoxy.
Similarly, the Albanians of Greece, called “Arvanitas,” who emigrated to Greece during the same period and build their villages on the Greek peninsula, and on some of the Greek islands, continue to keep their language and sense of nationality and often have been instrumental in fostering good relations between Greece and Albania.
It is interesting to note that the Albanian Autocephalous Orthodox Archdiocese founded in 1908 in Boston, Mass. – which serves the spiritual needs of the substantial Albanian-American Diaspora- is a member of the Orthodox Church in America and not of the Greek Archdiocese.
Albania is, indeed, a unique example in the Balkans where there is no history of inter-religious strife. The state has been secular since its rebirth in 1912, and the civil and penal code reflect western European jurisprudence. During World War II, many Jewish families fleeing from other Balkan countries found a safe haven in Albania. The visit of His Holiness, Pope John Paul II to Albania last week, where he consecrated four Albanian bishops and received an overwhelmingly enthusiastic reception from the Albanian people, in a country where the Catholic population is only 10 percent, is a testimony to the religious harmony among Albanians.
The catholic clergy of Albania have played an important role in the preservation of the Albanian Nation. The Albanian people see in Pope John Paul II, a friend who knows the sacrifice the Albanians made in the 15th century led by Skenderbeg (called Prince of Christianity by Pope Callixtus II), to protect western civilization against the Ottoman invasion. Because of geography, religious composition and culture, Albania can now act as a bridge between Eastern and western civilization.
Gage’s notion that there is a potential among Albania’s Moslem population is without evidence. In fact, Albania’s Moslems, even though representing 70 percent of the population, have promoted a secular state since Albania’s independence and helped enact Western civic and penal codes in the country. Further, they have been sensitive to equal representation in government. Indeed, the president of Albania is Moslem, the speaker of the Parliament Catholic and the prime minister Christian Orthodox.
The preservation of Albanian territorial integrity is not only a vital concern for the Albanians, but also a concern of the United States and Europe. President Woodrow Wilson, after World War I, as well as subsequent U.S. administrations- as recently declassified State Department documents show – have been resolute in the preservation of Albania’s territorial integrity.
Albania owes her political survival not only to the determination of her own people but also to the her geographical position and to her people’s historical identification with the Western world, successors of the Illyrians as the Albanians are. The delicate equilibrium in the Balkan peninsula which Albania provides, has been an important reason for the Western world not to allow any further dismemberment of the Albanian state among its neighbors.
Gage’s assumption that Slobodan Milosevic, the Serbian Communist Dictator, now turned ultranationalist, and a well known racist, would not mind restoring autonomy to Kosova’s Albanian majority if Albania were to give “parallel autonomy” to her Greek minority, credits Milosevic with an inconceivable sense of selective devotion toward Albania’s Greek minority.
Milosevic has shown no such concern for the fate of his fellow Slavic peoples, whom he has, so inexorably, catapulted into a macabre civil war with no end in sight. Regrettably, such an assumption on the part of Gage, accentuates a kinship with, and a desire for cooperation with the present Serbian Government no matter that such an association would make the Greeks bedfellows with alleged war criminals.
Gage, who is of Greek descent, speaks of ethnic minorities in other countries in the Balkans, but he does not mention the Albanian minority in Chameria, northern Greece, in the area near the village where he was born, which is being slowly but systematically hellenized. Indeed, the previously strong Albanian minority in Chameria, became a victim of ethnic cleansing immediately after World War II. American historian Prof. W.H. Mc Neil documented these events in Greek Dilemma: “ Nobody could believe that most of those that found refuge and fraternal aid in the dark days of 1941 and 1942, would direct their weapons against the unprotected Albanian minority living in Greek territory, and that armed bands of General {Napoleon } Zervas would form regular units, called Albanoctones (killers of Albanians), to exterminate this population. More than 23,000 Albanians that could escape the massacre, crossed the Albanian frontiers during 1944 and found refuge in Albania where they are still living.”
In contrast, the Albanians did not respond in kind. No Greeks were expelled from Albania, and the Albanian refugees from Greece were relocated in central Albania, away from the Greek frontier. Therefore, Gage’s hypothesis that the democratic government of Albania, which is committed to the Helsinki Accords,
would attempt to “resettle the southern part of Albania with Albanians from
Kosova in order to push out ethnic Greeks who live there” has no basis in fact or precedent.
Gage’s warning of conflict in the Balkans, at “the close of this century”,” if the Greek minority of southern Albania is not granted “parallel status” with the Albanian majority of Kosova, presages tension rather than promoting the opportunity for the Greek minority to enjoy, together with the Albanians, the fruits of Albania’s newly won democracy.
The Serbs may be the Greeks coreligionaries, but historically Albanians and Greeks,the original settlers of the Balkans have a long tradition of friendship as well as shared oppression and sacrifice under the Ottoman rule and more recently under Fascist rule during World War II. Thus, among the Albanian and Greek peoples, there are many more historical and traditional ties which unite them than political problems that divide them.
In clandestine elections, held under Serbian occupation, the Albanians of Kosova have selected their own representatives. Ibrahim Rugova, president of Kosova, and a literary critic, is widely respected in diplomatic circles for leading a movement which advocates non-violent resistance against Serbian oppression. The Albanian leadership in Kosovais counting on the international community led by the United States to protect Kosova’s vulnerable population against Serbian attack.
Gage’s unsubstantiated assertion that “Kosova Albanians are quietly amassing arms sent by friendly Moslem countries waiting for the right chance to strike against the Serbs” is absolutely untrue and irresponsible for it provides the Serbs with the excuse they have been seeking to expedite the policy of ethnic cleansing in Kosova.
Finally, Gage never expresses moral outrage for the actions of Serbian authorities who are the primary culprits of genocide in the former Yugoslavia, including the systematic rape of innocent Bosnian women and children. Gage, as the sensitive writer of Eleni, could have used his literary talents to describe the human condition and the holocaust that has befallen the peoples of Yugoslavia by the madmen of this generation of Yugoslav leaders. Further, one would have hoped that he would express some compassion for the Albanian population in Kosova, now living in their third year under martial law.
All of this convoluted thinking makes one wonder whether Gage is using his literary talents to express concern about “Kosovo Powder Keg,” in the former Yugoslavia, as the title of this article implies, or rather, to promote Greek chauvinistic views, regarding another geographical location, namely southern Albania.
AGIM LEKA M.D.
May 3, 1993
* This is a reply to an article published in the Washington Post op-ed of April 11 entitled “Kosovo Powder Keg” by Nicholas Gage. The writer Nicholas Gage is the author of the book “Eleni” in which he speaks about his mother’s death in the hands of Greek communists during Greece’s civil war following World War II. Nicholas gage is a prominent leader and lobbyist of Greek-American organizations. The reply was published in The Albanian- American Newspaper
“ILLYRIA” of May 3,1993. Its translation in Albanian was published in the Tirana ‘s daily
“Rilindja” of the Democratic Party of June 30, 1993. The translation from English into Albanian was done by Denisa Leka.

Filed Under: Opinion Tagged With: Agim Leka, ALBANIA’S “, GREEK DILEMMA”

NJE MONUMENT NE NDERIM TE VIKTIMAVE TE KOMUNIZMIT DHE GREVA NE TIRANE

June 6, 2014 by dgreca

Një monument në Kanada në shenjë kujtimi dhe respekt ndaj viktimave të komunizmit, dhe një vend ku ka grevë urie dhe ku injorohen dhe denigrohen të përndjekurit politik…/

Goran Linblad: “Bota ka një nevojë urgjente për të hapur një debat publik mbi krimet e komunizmit dhe dënimin e tyre ne nivelin ndërkombëtar. Kjo duhet të bëhet pa asnjë vonesë për disa arsye….. “Për më shumë, disa politikane, të cilët janë ende aktivë, kanë mbështetur në një mënyrë apo në një tjetër, regjimet e mëparshme komuniste.” /
Nga BEQIR SINA, New York/
OTTAWA – WASHINGTON : Nuk ka muaj në 12 muaj të vitit – të jetë i mbushur me kaq shumë ngjarje, që do t’i kushtoheshin rrëzimit të komunizmimit dhe nderimit të të përndjekurve politik, në Europën juglindore, e deri në Kinën e largët. Sidomos, muaji qershor, është ai që ka zenë vend dhe ka shumë ngjarje të rëndësishëme – për t’u kujtuar, por në Shqipëri, vendi që është kaq shumë borxhlli ndaj kësaj shtrese, është në ditën e 10 të grevës së urisë, ku të përndjekurit politikë, kan ngritur një çadër dhe vazhdojnë të kërkojnë plotësimin e kërkesave të tyre, duke kundërshtuar daljen e tyre nga greva deri në realizmin e kërkesave ose marjjen e një takimi me Kryeministrin dhe Ministrin.
Kjo grevë qershori, ka nisur në një kohë, kur një monument në Kanada, do të ngrihet në shenjë kujtimi dhe respektë ndaj viktimave të komunizmit, ndërsa, përballë saj në mes të Tiranës disa hapa larg Kryeministrisë zhvillohet një grevë urie – ku vazhdojnë të injorohen dhe denigrohen të përndjekurit politik…në Shqipëri.
Në Poloni, ka ngjarje të qershorit për tu përkujtuar nga viktimat e komunizmit.Presdienti amerikan Barak Obama dhe Presidentin shqiptar Bujar Nishani —së bashku me një numër burrështetas – shkuan së bashku për të kujtuar 25-vjetorin e përmbysjes së komunizmit në atë vend dhe eventualisht në të gjithë Europën Lindore.
Kurse, në sheshin Tiananmen të mërkurën, u kujtua nën masa të shtrënguara policore 25 vjetori i shtypjes së përgjakshme të protestave të udhëhequra nga studentët kinez.
Protesta ato ku qindra në mos mijëra njerëz humbën jetën me 3 dhe 4 qershor 1989, kur trupat e ushtrisë e policisë kineze, u turrën për të mposhtur demostratën që ishte përhapur në të gjithë vendin. Numri zyrtar i të vdekurve nuk dihet, ndërkohë, që qeveria ka përdorur çdo mënyrë për të shlyer kujtesën kolektive të kinezëve mbi incidentin në Tiananmen.
Pra, në Pekinë dhe Tiranë, injorohen dhe denigrohen kurse, SHBA e kan bërë, ndërkohë që Kanadja njoftoi se në këtë përvjetor Kanadaja – ka vendosur të ndërtojë në kryeqytetin e saj Ottawa – edhe një monument – kushtuar viktimave të komunizmit në mbarë botën.
Ky monument vjen mbasi ishte i pari “Kryeqyteti” i botës – Uashingtoni, i cili e ka ngritur një momumentet, të tillë, dhe atë jo shumë larg Shtëpisë së Bardhë, ndërtesë së Kongresit dhe Senatit amerikan në mesin e përkujtimoreve të shumta, të cilat tërheqin për çdo vit miliona vizitorë, nga mbarë bota. Monumenti i Uashingtonit për të kujtuar viktimat e komunizmit është një monument rreth 5 metra i lartë, për të përkujtuar miliona vetë – viktima të komunizmit kryq e tërthor botës, dhe për çdo vit ish të përsekutuarit politik, nga Europa juglindore, ish BRSS, përfshirë Shqipërinë, në SHBA, vendosin kurora me lule të freskëta.
Për këtë monument një organizatë jo-fitimprurëse në Uashington, që drejtohet nga Lee Edwards kryetar i Fondacionit për Përkujtimoren e Viktimave të Komunizmit, ka thënë se : “Monumenti është një kopje e statujës së demokracisë, e cila u ngrit nga studentët kinezë pro-demokracisë në Sheshin Tiananmen në vitin 1989 – Një monument në Uashington për të përkujtuar mbi 100 milion viktimat e komunizmit në mbarë botën. ,” thotë zoti Edwards.
Mirëpo duhet kujtuar se në këtë kuadër, të këtyre përkujtimeve si pjesë e këtij suksesi – i cili u nisë 6 vjetë më parë, në Kanada – janë edhe ish të përndjekurit politik, nga Shqipëria, dhe shumë njerëz që luftojnë për të drejtat e liritë e njeriut, anti komunistë nga mbarë bota – të cilët u bënë pjes teksa firmosën peticionin – lista e të cilit ka një numër të konsiderueshm shqiptarësh në Amerikë e Kanada -(peticioni gjendej në adresën : http://www.petition online.com/ Zuzana12/ petition. html), dhe i drejtohej qysh në atë kohë Qeverisë kanadaze, për të pranuar dhe konkretizuar një iniciativë të tillë).
Në realizmin e kësaj inisiative ishte një nxitje dhe mbështetja e pakursyer, dhe vlerësim që i dha në atë kohë ish Kryeministri i Shqipërisë, zoti Berisha, i cili zyrtarisht nëpërmjet një letre; drejtuar përfaqësuesve të shtetit shqiptarë, 5 vjet më parë në Kanada u bëri thirrje të gjithë shqiptarëve- të bashkoheshin inisiativës së qytetarëve kanadez.
Për t’u bërë pjesë e kësaj iniciative të cilës i ishin bashkuar jo vetëm njerëzit e thjesht anembanë botës, por edhe disa anëtarë të Parlamentit të Kanadas, si dhe ambasadorët të disa vendeve ish-komuniste, përfshirë edhe Shqipërinë, e cila kaloi një nga rregjimet më të egra diktatoriale komuniste, për 45 vjet.
Konkretisht, kan qenë pesë vjet më parë, kur 14 ambasadorë të atyre vendeve, që kaluan afro gjysmë shekulli në sundimin komunist – ndër ta edhe ambasadori i RSH në Ottawa, përfaqësuesi ynë diplomatik në Kanada, ish Ambasadori Besnik Konçi, që i patë drejtuar së bashku me ambasadorët e tjerë – një letër Kryeministrit te Kanadase, zotit Stephen Harper, që edhe Kanadaja si SHBA të ngrej një monument kushtuar viktimave të komunizmit në mbarë botën.
Ambasadori Konçi, dorzoi një letër zyrtare që përmes së cilës Shqipëria, dhe Kryeministri Berisha – përshëndesnin dhe mbështesnin inciativën e qytetarëve Kanadazë:
Në letër thuhej se :”E konsiderojmë, këtë moment shumë të rëndësishëm edhe për pjesëtarët e komunitetit shqiptar (të përndjekurit politik), të cilët do të kenë mundësi të shprehin ndjenjat dhe respektin e tyre – për viktimat e komunizmit, si një nga regjimet më totalitare dhe diktatoriale në historinë e njerëzimit si dhe vleresimin e tyre, për lirinë dhe demokracinë.”
Dhe, natyrishtë që është kënaqësi e gëzim i madh që inisiativa e qytetarëve kanadez, tashmë, është konkretizuar më atë që edhe Kanadaja – ka vendosur të ndërtojë në kryeqytetin e saj Ottawa – një monument – kushtuar viktimave të komunizmit në mbarë botën. Në një kohë, që fatkeqësiht, në Shqipëri, e cila është thënë se kaloi një nga regjimet më të egra nën sundimin e Enver Hoxhës, e ka lënë në harresë këtë shtresë, duke e deningruar, injoruar dhe defaktorizuar atë, sikur në Shqipëri për 45 vjet të mos kishte ndodhur ashgjë.
Dhe, madje me këtë qeveri që ka sot Shqipëria,; ajo jo vetëm që nuk i respekton, dhe dëgjon kërkesat por edhe i injoron të presekutuarit, e të përndjekurit politik, ashtu si po ndodh edhe me grevën e urisë, që ka 10 ditë dhe asnjë përfaqësues i kësaj qeverie, nuk merr kohë të shkojë, qoftë edhe të takojë ata. Por, për të ardhur keq Kryemnistri Edi Rama dhe ministri Veliaj nga Kuvendi i Shqiperisë përqeshin dhe tallen duke u shfryrë me deklerata përçmuese dhe denigruese, për ata që kan hyrë në grevë. Fusin edhe përçarjen në mes tyre !
Në një kohë që u bënë 10 ditë që kjo shtresë, është e ngujuar në grevën e urisë, ku të përndjekurit politikë, vazhdojnë të kërkojnë plotësimin e kërkesave të tyre, mes të cilave edhe kthimin e dinjitetit të tyre, me dënimin e figurës së Enver Hoxhës. Bile, duke kundërshtuar daljen nga greva, e gjithë kjo ngjarje qershori, po ndodh teksa qeveria e Edi Ramës dhe vetë kryeministri, për të justifikuar injorimin e saj ndaj kësaj shterese; thotë se nuk hynë në bisedime me “këtë drejtues greve” duke e lidhur atë me emra që nuk i pëlqejnë kësaj qeverie.
Por, se çfarë i intereson Kryeministrit Edi Rama, dhe Ministriti Erjon Velija se kë kan zgjedhur në krye të grevës të përndjekurit politik, “hajde e merre vesh këtë”…. Ndërkohë, që përgjigjeja duhet të jetë : ” Jan apo nuk janë kërkesat e tyre të drejta dhe a do t’i zgjidhë edhe kjo qeveri ato apo kjo shtresë do të presin edhe 25 vjetë të tjera, që ish të përndjekurit politik, në Shqipëri, si ata në Europën juglindore të gëzojnë dhe të fitojnë drejtat e tyre?
Mirëpo, Kryeministri Rama, dhe bijtë e Bllokut, që ka në qeveri ai nuk mund të takohen me të përndjekurit politik, dhe të futen në bisedime me ta – Natyrishtë, përballë dukurive të fundit të shpalosjes së portretit të Enver Hoxhës në disa ceremoni zyrtare në Shqipëri, dhe përgatitjeve që po bënë kjo qeveri për të kujtuar 70- vjetorin e 44-tës, të cilat shikohen si fyese ndaj viktimave të komunizmit në Shqipëri, veçanërisht, pasi simbolet dhe portretet e diktatorit u shpalosën me njohurinë dhe miratimin e udhëheqsve më të lartë të vendit.
Siç duket për Shqipërinë e sotëme është më e rëndësishme që të shpalosen vlerat e regjimit komunist, të nderohet dhe të kujtohet diktatori Enver Hoxha – dhe 70 vjetori i 44-tës, se sa të kujtohen mijëra viktimat e paafajshme të atij regjimi diktatorial.
Një anëtar i Këshillit të Europës i quajtur Goran Linblad, thotë se: “Nevoja për dënimin ndërkombëtar të krimeve të komunizmit është shumë e rëndësishme, jo vetëm për të dënuar krime të së kaluarës, por gjithashtu, është maksimalisht e rëndësishme për të dënuar vazhdimisht krimet që vazhdojnë të ndodhin në vëndet komuniste, që akoma janë shumë në numër. Deri tani, as Këshilli i Europës dhe as ndonjë organizate ndërqeveritare ndërkombëtare, nuk e ka ndërmarrë çështjen e evoluimit të përgjithshëm të qeverive komuniste, si diskutim serioz mbi krimet e kryera në emër të tyre, apo dhe dënimin publik të tyre.
Sipas tij: “Në të vërtetë, megjithëse është e vështirë, për t’u kuptuar, nuk ka pasur asnjë debat të thellë mbi ideologjinë, e cila ka qenë dhe është baza e terrorit masiv, e dhunimit të – të drejtave të njeriut, e vdekjes së miliona e miliona njerëzve, dhe telashi i të gjithë kombeve. Ndërsa, një regjim tjetër totalitar i shekullit te XX-të, i quajtur nazizëm, është investiguar, është dënuar në arenën ndërkombëtare dhe autorët e krimit janë vënë në bankën e të akuzuarve, krime të ngjashme që janë kryer në emër të komunizmit, nuk janë hetuar kurrë dhe s’kanë marrë ndonjë dënim nderkombetar”.
Ai e shpjegon këtë, fakt, duke thënë se: “Mungesa e dënimit ndërkombëtar mund të jetë pjesërisht e shpjeguar nga ekzistenca e shteteve, ligjet e të cilave janë të bazuar ende në ideologjinë komuniste. Dëshira për të mbajtur marrëdhënie të mira me disa prej tyre, mund t’i pengojë disa politikanë për t’u marrë me këtë subjekt të vështirë. Ai ka shpjeguar: “Për më shumë, disa politikane, të cilët janë ende aktivë, kanë mbështetur në një mënyrë apo në një tjetër, regjimet e mëparshme komuniste.”
Për arsye të dukshme, atyre nuk do t’u pëlqente që të kishin të bënin me çështje përgjegjësish. Në shumë vende Europiane, ka parti komuniste, të cilat nuk i kanë dënuar zyrtarisht krimet e komunizmit. E fundit, por jo më pak e rëndësishmja, disa elemente të ideologjise komuniste si barazia apo drejtësia sociale, akoma josh shume politikanë. Megjithatë, opinioni im është se ka një nevojë urgjente për të hapur një debat publik mbi krimet e komunizmit dhe denimin e tyre ne nivelin nderkombetar. Kjo duhet te behet pa asnje vonese per disa arsye…..
Përmendorja në afërsi të ndërtesës së Kongresit amerikan në Uashington

Presidenti Bush mori pjesë në përurimin e një përmendoreje kushtuar viktimave të komunizmit në botë. Përmendorja , ndodhet në afërsi të ndërtesës së Kongresit amerikan në Washington D.C. Ajo përkujton dhjetera miliona njerëz që kanë vdekur nën sundimin komunist në më pak se 100 vjet. Presidenti Bush tha se bota nuk do t’i mësojë kurrë emrat e atyre që u shuan në duart e komunistëve, por shtoi ai, ekziston një detyrim për t’i bërë homazh jetës së tyre dhe për të nderuar kujtimin e më shumë se 100 milion burrave, grave dhe fëmijëve të pafajshëm që vdiqën nën komunizëm. Ai tha me këtë rast se numri i saktë i viktimave nuk do të mësohet kurrë.
Presidenti Bush vuri në dukje vuajtjet e atyre që u shuan në Kinë, Korenë e Veriut, Afrikë, Europën Lindore, Kamboxhia, Kubë, Gjermani Lindore dhe vende të tjera. Ndërsa, Fondacioni i Permendores thotë së komunizmi vazhdon të skllavërojë, sot një të pestën e popullsisë së botës. Përmendorja është një emitim origjinal i asaj që është ngritur në sheshin Tiananmen Square kushtuar protestave antikomuniste të vitit 1989.

Presidenti Xhorxh Bush, duke nderuar përkujtimin për të vrarët nga regjimet komuniste ka thënë se vdekja e tyre duhet t’i perkujtojë publikut amerikan se, “djalli është i vërtetë dhe duhet të luftohet”. Duke përkujtuar dhjetëra miliona viktimat të komunizmit, Bush ka ndërlidhur periudhën e totalitarizmit me sulmet terroriste të 11 shtatorit të vitit 2001. Bush ka shtuar se, “sikurse komunistët edhe terroristët e ekstremistët, të cilët sulmuan kombin tonë, janë pasardhës të ideologjive të vrasjes”.

Gjenocidi kryeqë e tërthor botës…!
Rreth 108 milion te vrare nga rregjimet diktatoriale ne bote
Ne Shqiperi jane ekzekutuar 5 577 burra dhe 450 gra
-1.5 milion armenians u vrane ne kohen e imperatorise Ottomane Turke.
-3 milion ukrainas u vrane nga rregjimi totalitar i sundimit komuniste ne Ukraine
-25 deri 62 milion sovjetike u vrane nga rregjimi komunist i Stalinit ne te ashtuquajturen BRSS.
-6 milion (Hebrenj) Jews, 6 milion (rome) Gypsies u vrane nga sundimi nazist (Hitleri)
-25 milion kineze u vrane gjate sundimit komunist nen parrullen e Mao Ce Tungit “Nje hap i madh perpara” “Great Leap Forward”
-1 milion nigerian u vrane nga rregjimi diktatorial i Nigerise
– 1.5 milion pakistanez u vrane nen sundimin e Pakistanit
-2.5 milion, te quajtur Mayan Indians, u vrane nga rregjimi Guatemalas
-1.7 milion kamboxhian u vrane nga rregjimi komunist i diktatorit Khmer Rouge ne fushaten e vrasjeve “Kamboxhia “fusha e vdekjes”,”Cambodia’s “killing fields”
-800,000 ruandas u vrane nga rregjimi diktatorial i Ruandes
-12,000 shqiptare te Kosoves u vrane vetem e vetem se ishin shqiptare etnik, nga sundimi diktatorial i rregjimit sllavo – komunist serb te kryekasapit, Sllobodan Milosheviç (ne Kosove gjate luftes mars – qershor 1999 Serbia, ka vrare mbi 12.000 njerez te pafajshem, ka djegur dhe shkaterruar mbi 120.000 shtepi, ka debuar rreth 1 milion njerez, ka dhunuar dhjetera mijera femra dhe ka rrembyer mbi 3.000 persona, prej te cileve shumica ende te pagjetur”)
-250,000 boshnjak te vrare gjate luftes rregjimin diktatorial serb
-2 milion sudanez u vrane nga fundamentalistet
-1.6 milion koreanoveriore u vrane gjate sundimit komunist ne Korene e Veriut “North Korean”
-Ne Shqiperi nga rregjimi komunist i Enver Hoxhes jane ekzekutuar pa gjyqe 5 577 burra dhe 450 gra. -Jane denuar 26 768 burra dhe 7 367 gra. -Kane vdekur ne burg 1 065 persona. -Kane humbur aftesine mendore 408 vete. -Kane vdekur ne internim 7 022 vete.

Filed Under: Opinion Tagged With: Beqir Sina, greva e ish te perndjek, i viktimave te komunizmit, Monumenti

  • « Previous Page
  • 1
  • …
  • 735
  • 736
  • 737
  • 738
  • 739
  • …
  • 859
  • Next Page »

Artikujt e fundit

  • “Kur shpirti kthehet në gërmadhë lufte”
  • VATRA TELEGRAM URIMI AKADEMIKES JUSTINA SHIROKA PULA ME RASTIN E ZGJEDHJES KRYETARE E AKADEMISË SË SHKENCAVE DHE ARTEVE TË REPUBLIKËS SË KOSOVËS
  • Suzana Shkreli: “We can make history by electing Michigan’s first Albanian Secretary of State”
  • NDAA i SHBA-së dhe pozicioni i Kosovës në arkitekturën e sigurisë
  • Alis Kallaçi do të çojë zërin dhe dhimbjen e “Nân”-s shqiptare në Eurovision Song
  • Garë për pushtet…
  • Njëqind vjet vetmi!
  • “Shënime për historinë antike të shqiptarëve”*
  • Si funksionon sistemi juridik në Shqipëri dhe pse ai ka nevojë për korrigjim?
  • Emisionet postare festive të fundvitit në Kosovë
  • JAKOBSTADS TIDNING (1939) / MBRETI ZOG, SHUMË BUJAR ME BAKSHISHE. — EMRI I TIJ NUK DO TË HARROHET KAQ SHPEJT NGA PRONARËT DHE PERSONELI I HOTELEVE NË VARSHAVË.
  • HAFIZ SHERIF LANGU, DELEGATI I PAVARËSISË TË CILIT IU MOHUA KONTRIBUTI PËR 50 VJET ME RRADHË, KLERIKU DHE VEPRIMTARI I SHQUAR I ÇËSHTJES KOMBËTARE
  • RIPUSHTIMI I KOSOVËS – KUVENDI I PRIZRENIT 1945
  • Nikola Tesla, gjeniu që u fiksua pas pëllumbave dhe u dashurua me njërin prej tyre
  • Bahamas njeh Kosovën!

Kategoritë

Arkiv

Tags

albano kolonjari alfons Grishaj Anton Cefa arben llalla asllan Bushati Astrit Lulushi Aurenc Bebja Behlul Jashari Beqir Sina dalip greca Elida Buçpapaj Elmi Berisha Enver Bytyci Ermira Babamusta Eugjen Merlika Fahri Xharra Frank shkreli Fritz radovani Gezim Llojdia Ilir Levonja Interviste Keze Kozeta Zylo Kolec Traboini kosova Kosove Marjana Bulku Murat Gecaj nderroi jete ne Kosove Nene Tereza presidenti Nishani Rafaela Prifti Rafael Floqi Raimonda Moisiu Ramiz Lushaj reshat kripa Sadik Elshani SHBA Shefqet Kercelli shqiperia shqiptaret Sokol Paja Thaci Vatra Visar Zhiti

Log in

This website uses cookies to improve your experience. We'll assume you're ok with this, but you can opt-out if you wish. Cookie settingsACCEPT
Privacy & Cookies Policy

Privacy Overview

This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary
Always Enabled
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Non-necessary
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
SAVE & ACCEPT