Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

BEQIR SINA AKUZON PER PLAGJIATURE KEZE ZYLON

by

Te henen e kryeva reportazhin me titull”Assemblymani i ri i Shtetit të New Yorkut – Mark Gjonaj bëri ceremoninë e parë të Betimit”, dhe si zakonisht e nisa ne disa media qe une bashkepunoje ose punoje me to. Njera prej tyre e cila qe edhe e para qe e publikoje ishte Dielli online.

Dy dite me vone lexova VOAL online nje reportazh me te njejten teme nga shoqja me cante ne krah qe kishte kopjuar detajet me kyce te kesaj ceremonie . Dhe te them te drejten nuk po i besoja syve te mi, se “une e kisha vjedhur Kezen apo Kezja me kishte vjedhur mua materialin” pa piken e “turpit” dhe ne mes te dites……

Me e keqja eshte se kjo shoqe qe i ben te gjitha si thote ajo – se :”eshte edhe telekroniste, fotoreportere, gazetare e medies vizive dhe te shkruar, poete, shkrimtare, analiste, dhe e para qe ka levruar gjuhen shqipe ne New York, aktiviste dhe veprimtare e shquar e komunitetit,” nuk e ka heren e pare, qe ua vjedh punen te tjereve.

Qe te mos merrem me shume me kete steriotip – qe nuk i eshte lene gje pa i thene per te gjitha shkrimet(poezit) e saj qe jane plagjitura, por do t’i thoja se heren tjeter mbasi kjo Kezja me duket se nuk ka “as mask per tja cjerr as boje per ti dale” si i themi ne shqiptaret – por ajo sa per diskretitim publik heren tjeter do te ballafaqohet per copyrights …..

Per me shume lexoni dy shkrimet dhe gjykoni e paragjykoni vete se kush ja ka vjedhur njeri tjetrit punen…..shenimet jane me bold.(Beqir Sina)

Date: 1/14/2013 1:08:20 P.M. Eastern   Standard Time

Assemblymani i ri i Shtetit të New Yorkut – Mark Gjonaj bëri ceremoninë e parë të Betimit

BEQIR SINA, Bronx -New York

Kryeministri i Shqipërisë Sali Berisha,Senatori i njohur i Nju Jorkut, në senatin e SHBA, Chuck Schumer, Kongresmeni Elito Engel dhe udhëheqës të lart vendorë përshëndetën zotin Mark Gjonaj
BRONX NEW YORK : Kjo ishte një ditë krenarie për amerikanët dhe shqiptarët e këtij qyteti njujorkez, i cili ka edhe ndoshta numërin më të madh të shqiptarëve që banojnë në New York. Kjo ishte dita më e lumtur e jetës së tij dhe familjes dhe atyre mijëra shqipëtarve që jetojnë në këtë qytet, por edhe për mbarë shqiptarët kudo që janë, Shqipëri, Kosovë, Maqedoni, Luginën e Preshevës, Malin e Zi, Çamëri dhe Diasporë, që një shqiptarë në SHBA arrin një post kaq të lartë në Shtetin e New Yorkut.

Ishte 13 janar 2013 dita kur një djalë shqiptari – djali i Reçit të Ulqinit Mark Gjonaj i lindur në Amerikë, dje në një atmosfer festive do të bënte në sallën e teatrit të shkollës së mesme “Christopher Columbus High School”, betimin e parë, si një anëtarë i parë shqiptar në historinë e emgracionit, i zgjedhur më 6 nëntor anëtarë në Kuvendin e Shtetit të Nju Jorkut, nga Qarku 80 në Bronx.

“Kjo ishte një ditë historike për popullin shqiptar, tha Marko Gjonaj ashtu si është edhe për të gjitha komunitetet e tjera, amerikanët, italianët, Jewish-ët , Puerto Ricans , rusët, afrikano- amerikanët, kinezët, arabët dhe të tjerët, pra të gjitha komunitetet,”
Ceremoni u shoqërua prej fjalimeve nga gjuha jonë amtare, himni ynë kombëtarë, flamuri kuqezi me shkabën me dy krena, të cilat qëndronin të lidhura ngushtë “krah për krah” me hymnin amerikan, flamurin amerikan dhe fjalimet në gjuhën angleze, të senatorve, kongresmeneve dhe udhëheqësve fetar e politik lokal, autoriteve vendore dhe përfaqësueseve më të lart të shtetit të Nju Jorkut.

Mark Gjonaj hyri në sallë me familjen e tij që rrinte në rreshtin e parë, i shoqëruar nga një “lumë” urimesh e përgëzimesh. Menjëherë, pas tij u vendosë një skuadra e Policisë së Shtetit( NYC Police Department Explorere Post 2436) e cila egzekutojë marshin e policisë, me pesë flamuj përfshirë atë të SHBA, Shqipërisë, Shtetit të New Yorkut, Policisë dhe Kuvendit të New Yorkut .

Ceremoninë, në të cilën morë pjesë më shumë se 1000 vetë e hapën dy hymnet kombëtare, ai American National Athem, kënduar nga Fatima Santos dhe Pledge of Allegiance kënduar nga Nathalia Fernandez – si dhe Hymnim shqiptarë, të cilin e këndojë këngëtaria e mirënjohur Merita Halili e shoqëruar nga mjeshtri i firsamonikës Raif Hyseni.

Ndërkohë që hapjen e bekimit të ceremonisë e kreu I Përndershmi dom Pjetër Popaj – Kryefamullitari i Kishës Katolike Zoja e Shkodrës.
Ceremoninë e udhëhoqi gjykatësi i njohur njujorkez Douglas E. McKeon drejtori i Zyrës së Betimit për Shtetin e New Yorkut, i cili ishte ngarkuar edhe për të administruar betimin e zyrës së re, për assemblyman Mark Gjonaj.

Senatori Jeff Klein ishte i pari në mesin e shumë atyre folësve në këtë ceremoni të gjatë, I ndjekur nga William J. Madona, Artenida Gjeli, Aleatha Williams, Denis Wales dhe Jeffrey Panish, Diane Cerino, Charles E. Shumer, Carl E. Heastie, Ruben Diaz Jr. Elito Engel, Adriano Espaillat, Ruth Hassel – Thompson, Michael Bendedetto, Eric Stevenson, Christine Quinn,, James Vacca, Gilbert Galanxhi, Akan Ismaili, Vuksan “Sonny” Vataj, Rosa Gjonaj, Paul Gjonaj, Elsa Lulaj, Robert Johnson.
Pika më kulminate e kësaj ceremonie ishte betimi mbi librin e Biblës- i cili shprehet mbi citimin e kapitullit “So, Help Me God!” (Zot, më ndihmo mua!). Ceremonia e betimit “Zot më ndihmo mua!” u shoqërua me daljen në skenë të Mark Gjonaj- së bashku me gruan Robertën, dhe dy djemtë e tij, Jozefi dhe Nicholas . Duke mbajtur dorën e majtë mbi Bibël – të cilën e mbanin dy djemtë e tij dhe me dorën tjetër ngritur lart më pëllëmbë me “shikim” nga gjykatësi Douglas E. McKeon drejtori i Zyrës së Betimit, ai përsërit një për një fjalët e betimit, para gjykatësit Douglas E. McKeon. Më këtë rast duhet theksuar se kjo nuk është ceremoni zyrtare, mbasi Betimi zyrtar do të bëhet javën e ardhëshme në kryeqytetin e New Yorku – Albany.

Miku i madh i shqiptarëve Kongresmeni Eliot Engel tha se ai dëshironte të gjithë të dinë se pjesmarrja e tij në këtë ceremoni ishte një nder për një mik të mirë të tij si Mark Gjonaj. Engel ka shtuar se Mark Gjonaj fitoi një garë që shumë pak njerëz e kishnin menduar më parë teksa më në fund i dhanë atij një shans për të fituar, dhe se Marku është i zgjuar, punëtor, dhe di se si të bëjë gjërat e mira për të gjithë komunitetet në këtë distrikt. Engel vlerësoi gjithashtu Assemblyman Gjonaj për ruajtjen e traditës së tij duke e kthyer gjithmon “kokën prapa për të treguar prejardhjen e tij – nga erdhën dhe prindërit e tij” shtoi kongremeni Eliot Engel.

Senatori i njohur i Nju Jorkut, në senatin e SHBA, Chuck Schumer, mbasi foli me një konsiderat të lart për komunitetin shqiptarë, tha se ai;”Asnjëherë nuk e kishte vënë në dyshim fitoren e Mark Gjonaj, sepse ai është shembulli i emigrantëve që arrijnë suksesin në SHBA, kur integrohen dhe punojnë shume për këtë vend. Senatori Schumer ashtu si dhe Presidenti i Bronxit, Ruben Diaz ishin të mendimit se Assemblymani Gjonaj ka një etikë të punës së tij për të ndihmuar në përmirësimin e rrethit të tij, në Bronx , në një mënyrë për të sjellë të gjithë njerëzit së bashku.”

Më pasë e mori fjalën Drejtoresha e Marrëdhënieve me Publikun, Artenida Gjeli, e cila ka shprehur një ndjejë kënaqësie të veçantë, që po përshëndeste, me këtë rast të gjithë në gjuhën tonë të ëmbël Shqipe, Ajo e nisi fjalën e saj me përshëndetjen :” Mirësevini në betimin e anëtarit të ri të Asamblesë së shtetit të New Yorkut, për Distriktin 80-të, zotin Mark Gjonaj!’

“Kjo ceremoni historike, kjo fitore e madhe, theksojë znj. Gjeli e një shqiptari të Amerikës në SHBA, i cili vjen nga një familje punëtore shqiptare nga qyteti i Bronxit – New York, nuk ndodhi rastësisht, sepse si ai pati pas vetes ashtu si shqiptarët edhe Amerikanët e të gjitha kominitetet e tjera(amerikanët, italianët, Jewish, Puerto Ricans , rusët, afrikano amerikanët, kinezët, arabët dhe të tjerët, të gjitha komunitetet), të cilët e përkrahën masivisht, duke parë tek ai njeriun që do t’i përfaqësoi ata me një vizion të qartë për të ardhmen e këtij vendi.

Në vijim ajo tha se :’Për aqsa mund të quhet se kjo fitore është historike ; “Kjo nuk mendojë se është vetëm fitorja e zotit Mark Gjonaj – por mendojë se është fitorja e të gjitha komuniteteve të Distriktiti 80-të, që ai do të përfaqësojë tani, me një mandat dy vjeçarë, pra kjo është fitorja e të gjitha komuniteteve që banojnë e jetojnë në këtë Distrikt.”

Në fund ajo adresojë edhe një falemnderim të përzemërt në emër të Anëtarit të ri të Asamblesë së New Yorkut, zotit Mark Gjonaj, dhe në emër të stafit të tij , në emrin e saj, si Drejtoresha e Marrëdhënieve me Publikun,’ duke iu faleminderuar nga zemra për kontributtet e dhëna, për përkrahejn dhe punën vullnetare që kan bërë në këtë fushatë të sukseshme”, tha ajo.

Ambasadori i Shqipërisë në Washington zoti Gilbert Galanxhi pos një urimi personal lexoi letrën përshëndetëse që Kryeministri i Shqipërisë z. Sali Berisha i drejtonte zoti Mark Gjonaj :

MARK GJONAJ, BURRI QË BËRI HISTORI…
Fotoreportazh nga KEZE KOZETA ZYLO

E Martë, 01.15.2013, 10:41am (GMT+1)

Me krenari të ligjshme dhe plot emocion u mblodhën shqiptarët e Nju Jorkut për të marrë pjesë në ceremoninë e betimit të z.Mark Gjonaj i cili fitoi vendin në Asamblenë e Shtetit të Nju Jorkut. Z.Douglas E.McKeon gjykatës dhe drejtor i zyrës së Betimit për shtetin e Nju Jorkut e udhëhoqi ceremoninë e inagurimit.

Salla ishte e mbushur plot e përplot nga qindra e qindra shqiptarë, amerikanë dhe nga komunitete të tjera që votuan bindshëm për Mark Gjonaj. Në këtë ceremoni përshëndetën personalitete të shquara në fushën e politikës si Senatori veteran Chuck Schumer, Kongresmeni Eliot Engel, senatori Jeff Klein, Ruben Diaz Jr.Elito, Christine Quinn, James Vacca, etj.. Ndërsa nga shteti shqiptar përshëndeti Ambasadori i Shqipërisë në Uashington z.Gilbert Galanxhi i cili lexoi dhe përshëndetjen e kryeminstrit z.Sali Berisha. Nga shteti i Kosovës përshëndeti ambasadori z.Akan Ismaili.

Në emër të stafit të punës që kanë ndihmuar në fushatë të z.Mark Gjonaj ka përshëndetur drejtori ekzekutiv z. Vuksan “Sony” Vataj. Fjala e tij u ndërpre disa herë nga duartrokitjet. Znj.Artenida Gjeli, drejtoresha e marrëdhënieve me publikun e cila u mirëprit nga salla përshëndeti në gjuhën shqipe në nderim të origjinës së z.Mark Gjonaj i cili vjen nga një familje shëmbullore emigrantësh nga Reci i Ulqinit dhe arritën të edukojnë fëmijë plot kulturë dhe mirësi. Midis të tjerash znj.Gjeli tha se z.Gjonaj krijoi besimin në të gjithë votuesit, pasi panë tek ai njeriun me vizion dhe që do t’i përfaqësojë denjësisht në Asamblenë e shtetit të Nju Jorkut.

Mark Gjonaj i dha Kombit shqiptar dhuratën më të bukur pasi emri i Shqipërisë do të dëgjohet dhe më me respekt dhe dashuri nga shumë politikanë amerikanë. Z.Gjonaj është shqiptari i parë në gjithë historinë tonë që ngjitet në postin e lartë të politikës amerikane.

Gjate ceremonisë e cila zgjati për tri orë rresht u fol gjatë për Shqipërinë nga senatorët dhe përfaqësuesit e politikës amerikane. Në sfond midis flamurit amerikan, shtetit të Nju Jorkut, Kuvendit dhe Policisë ndrinte dhe Flamuri Shqiptar. Krahas hymnit amerikan u këndua dhe ai shqiptar nga artistja e mirënjohur Merita Halili shoqëruar në fizarmonikë nga Raif Hyseni. Skuadra e Policisë së Nju Jorkut egzekutoi më parë marshin e policisë.

Lutjen dhe bekimin e ka dhënë i përndershmi, kryefamullitari i Kishës “Zonja e Shkodrës” Dom Pjeter Popaj.

Me shumë emocion është pritur fjala e nënës fisnike së z.Mark Gjonaj, Roza Gjonaj, e cila në përshëndetjen e saj ndërmjet të tjerash tha: Më falni në skenë kurrë s’kam dalë, E ju mirë se keni ardh/ …Baba, nana e familja po të urojnë, ruaje fort ti emnin tonë/ E ke marre kët detyrë të randë, Zoti ty djalë të prifte mbarë/ Nje dit mrrish në shtëpi të Bardhë!…

Ka vazhduar me motrën e Markut, e cila duke e uruar me një dashuri të veçantë vëllain e saj tha se: Duke filluar nga sot Marku nuk është vetëm vëllai im, por ai është edhe juaji.

Në fund ceremonia u finalizua me betimin e z.Gjonaj.

Udhëheqësi i ceremonisë ftoi në skenë familjen e Markut, bashkëshorten Robertën me dy djemtë Jozefin dhe Nicholas. Z.Gjonaj me dorën e majtë tek Bibla që e mbanin dy djemtë e tij përsëriste fjalët e Gjykatësit Douglas E. McKeon njëherazi drejtori i Zyrës së Betimit: Zot më ndihmo mua!…

Të gjithë por veçanërisht pjesëmarrësit shqiptarë u larguan nga kjo ceremoni me plot krenari dhe dashuri pasi dëgjuan nga përfaqësues të lartë të politikës amerikane vlerësimin maksimal për z.Mark Gjonaj, dhe në respekt të tij u fol gjatë dhe për Shqipërinë. Sa më shumë shqiptarë do të ketë aq dhe më mirë Amerika do te jetë tha Senatori veteran Chuck Shumer.

Kur burra të tillë ja zbardhin faqen Kombit, medoemos bëjnë Histori.

Mark Gjonaj hyri në Historinë Shqiptare si i pari shqiptar në politikën amerikane që do të na perfaqësojë denjësisht në Asamblenë e Shtetit të Nju Jorkut.

Së shpejti TV Alba Life do të sjellë pranë jush kronikën nga ceremonia e inagurimit të betimit të z.Mark Gjonaj të zhvilluar në Shkollën “Christopher Columbus” në Bronx.

Bronx, New York

13 Janar, 2013

AMERIKA NUK ËSHTË NË RËNIE

by

hkruan “The Washington Post” /

Do të ketë debat madhor në politikë të jashtme, gjatë betejës së konfirmimit të nominimit të ish senatorit Chuck Hagel, për sekretar amerikan të mbrojtjes, dhe për çështjen e ndërlidhur se sa gjatë duhet të qëndrojnë trupat amerikane në Afganistan.
Presidenti Barack Obama duhet ta shfrytëzojë këtë rast të qëndrojë në mbrojtje të vizitonit të tij të gjërë se si forca amerikane mund të jetë e qëndrueshme dhe e përdorshme, megjithqë kjo nuk duket natyrore për pragmatistët, që dëshirojnë që vendimet të merren atëherë kur të vijë koha, shkruan në fillim të artikullit e përditshmja Washington Post.
Kjo do të jetë një tjetër betejë lidhur me çështjen nëse Shtetet e Bashkuara janë në rënie afatgjatë. “Ne nuk jemi në rënie dhe diskutimet për këtë çështje nuk duhet të na frikësojnë. Duket se këtë e kemi çdo herë në pak dekada”, shkruan gazeta.
“Ne e kishim këtë në vitin 1960 kur John F. Kennedy premtoi që vendi të lëvizë përsëri”.
“Ne e kishim atë diskutim në vitin 1980, pas Vietnamit, pas invadimit rus në Afganistan dhe pas marrjes së pengjeve amerikane në Iran”.
“Roland Regani kishte premtuar që Amerika përsëri të bëhet e madhe”, shkruan Washington Post.
Në vitin 2008, me rritjen e Kinës, vendi ynë ishte përbaltur në luftën dëshpëruese në Irak dhe ekonomia ishte në rënie të lirë.
Obama erdhi duke paralajmëruar “shpresë” dhe “ndryshimi në të cilin ne besojmë”. Fjala kryesore ishte “besojmë”.
Në vitin 2012, Mitt Romney i dha Obamës kompliment në përdorimin e së njejtës fjalë në slloganin e tij “Beso në Amerikë”.

Kritikët më të ashpër të Obamës e akuzojnë atë se ai e ka pranuar rënien e Amerikës. Ata besojnë se ai dëshiron të tërhiqet nga bota dhe ta ulë buxhetin e Pentagonit, për të krijuar hapësirë për më tepër shpenzime të brendshme.

Ai shpeshherë akuzohet se po bën zgjedhje evroperëndimore: më pak për ushtri, më tepër mirëqenie të shtetit.

Chuck Hagel, kritik i fryerjes së Pentagonit, dhe i angazhimit amerikan në Irak dhe Afganistan, nominalisht shihet si agjent republikan i Obamës, në arritjen e këtij transformimi, shkruan Washington Post.

Të shohim së pari në të vërtetat e pjesërishme të mishëruara në kritikën, e cila përndryshe, i keqkupton synimet e Obamës.
Presidenti gjithnjë e ka konsideruar intervenimin në Irak një gabim shkatërrues.
Shumica e amerikanëve janë të lumtur, që trupat janë jashtë këtij vendi.
Por, ai ishte shumë më tepër i paqartë lidhur me Afganistanin, për shkaqe politike dhe të pavarura.
Sikur shumë demokratë, ai e sheh luftën në Afganistan të arsyeshme nga zhvillimet më 11 Shtator 2001, në mënyrën që Iraku nuk ishte. Por, koha dhe kushtet në terren e kishin bindur atë se ekzistojnë kufizime se çka Shtetet e Bashkuara mund të arrijnë atje, shkruan Washington Post.
Nominimi i zotit Hagel dhe i senatorit John Kerry, si sekretar shteti, mund të sjellë përfitime shtesë për forcimin e lidhjeve amerikane me Evropën.
Asgjë nga kjo nuk është rënie, tërheqje ose izolacionizëm.
Është një qëndrim që i ka rrënjët në realizëm për burimet e vërteta të fuqisë së Amerikës dhe për urgjencën e veprimit të përbashkët ekonomik dhe të brendshëm, shkruan pos tjerash, e përditshmja Washington Post.

Përgatiti: Fatmir Bujupi

 

DEA BEJLERI, VOGELUSHJA SHQIPTARE QE LA AMERIKEN EDHE PSE ISHTE ME PASAPORTE AMERIKANE

by

Kushtuar Senatores së Diasporës Dea Bejlerit, vogëlushes 9 vjeçare  me pashaportë amerikane që la Amerikën, e detyruar, sepse prindërit nuk kishin dokumente…Shpesh gazetat, TV-të më së shumti ju kushtojnë vëmendje të rriturve për kontributet e tyre në aktivitete të ndryshme, duke i lënë pakuptuar në harresë botën e mrekullueshme të fëmijëve…/

Nga Keze Zylo Kozeta /

Në këtë shkrim personazhin kryesor kam Dea Bejlerin, nxënësen e shkëlqyer të Shkollës Shqipe, e cila ka filluar aktivitetin e saj në Diasporë qysh në moshën tre vjeçe.  Në shumë manifestime që janë organizuar në Diasporë në New York ajo ka marrë pjesë gjallërisht duke intepretuar poezi patriotike nga autorë të ndryshëm. Kohët e fundit në 15 vjetroin e TV “Kultura Shqiptare” kur drejtuesja e programit e pyeti se në ç’moshë ke filluar të recitosh, Dea iu pergjigj se ka qenë në skenë qysh në moshen tre vjeçe.  Në 100 Vjetorin e Pavarësisë që u organizua nga TV Alba Life dhe Shkollat Shqipe, Dea interpretoi poezinë: “Naganti i Isa Boletinit” shkruar nga poeti i Kombit Agim Shehu.  Por ajo nuk ishe vetem një intepretuese e poezive, ndërkohë shoqëroi në këngë dhe sopranonn e shquar znj.Lindita Mezini Lole. Edhe në ngritjen e Flamurit në Manhattan, në Panairin e librit që u organizua në New York nga Shoqata e Shkrimtarëve shqiptaro-amerikane ajo interpretoi poezine “Unë e dua librin”, si dhe për vit në 28 Nëntor organizuar nga Shoqata “Devolli” dhe te tjera organizata ajo ka marrë pjesë me një dashuri të veçantë dhe pasion për të interpretuar poezi për Shqipërinë, Kosovën, Çamërinë nga autorë të ndryshëm.Dea është një vajzë shumë e talentuar jo vetëm në Shkollën Shqipe por dhe në atë amerikane. Por viti 2013 Dean e zuri në Kanada, pavarësisht se ajo u lind dhe u rrit në New York gjer në moshën 9 vjeçe.  Prindërit e saj intelektualë patriotë Blerina dhe Neritan Bejleri u detyruan të largohen pasi nuk kishin dokumente. Ah këto ligje sa të mjera janë ndonjëherë?…Kur merr rrugët e mërgimit duke lënë pas mëmëdheun tënd dhimbshëm, mundohesh që me shok dhe miq në vendin që të pret ta kalosh me sa më pak dhimbjen dhe brengën me njerëz të mirë që mund t’i takosh rastësisht apo në mënyrë tjetër.Ndërsa shpesh mund të ndodh që të leshë prindërit, familjen, shoqërinë nga vendi që vjen, në emigrim plus punëve që duhet të përballosh për të krijuar jetën e re, duhet të njohësh dhe miq të rinj për të kaluar së bashku fundjavet apo festa e ndryshme që jo pak organizohen dhe në Diasporë.  Aktivitetet e ndryshme që kemi organizuar veçanërisht për Flamurin, Kombin, Kosovën na kanë lidhur ngushtësisht me familjen Bejleri. Disave mund t’ju ketë rënë fati që të gdhihen me dokumenta amerikane e kam fjalën për vendin ku jetoj prej vitesh, ndërsa të tjerë të stropaciten për ato të shkreta dokumenta me vite të tëra dhe nuk i marrin dot…  Kjo i ndodhi Deas me prindërit e saj, ndaj dhe u larguan për në Kanada e cila i mori denjësisht në gjirin e saj.Vit të mbarë në Kanda miqtë tanë Bejleri!

Ishte tejet e dhimbshme ndarja me Dean dhe familjen e saj.  Nuk do ta harroj kurrë ndarjen me vogëlushen, duke u përqafuar të dyja, lotët na rrëshqisnin pa komanduar, si e madhe që ishja mundohesha t’i gelltisja për hatër të saj, por ishte e kotë… Në mes këtij emocioni ndarës i thashë:  Ti do të vish prapë e ëmbla jonë se ti ke pashaportë amerikane, ke lindur këtu !  Dea me lot të nxehtë fëmije dhe duke me shtrënguar duart fort më tha:”Si nuk do të vi pranë jush?  Unë u rrita në Shkollën Shqipe, kam shumë shok dhe shoqe që dua t’i kem përgjithmonë”.

Por jo vetëm ne ndjemë dhimbje, por gjithë shkolla, nxënësit, mësuesit, prindërit u trishtuan pamasë për largimin e saj dhe të familjes.  Edhe mësuesja dhe nxënësit e klasës në shkollën amerikane ishin prekur shumë, Dea dhe atje nuk ishte një nxënëse e thjeshtë, por ajo ishte zgjedhur me vota prej të gjithëve si Senatore e klasës.

Pjekuria e saj para kohe dhe talenti më kanë frymëzuar për ta pasur gjithmonë personazh shumë të dashur në shkrime, poezi dhe libra të botuar.  Një prej tyre është poezia: “Senatorja e Diasporës” botuar në librin: “Mjellmat po të vijnë”.  Gjithmonë si mësuese pranë saj dhe duke e pasur bashkëpunëtore të TV Alba Life kam ndjesinë e veçantë se Dea do të ketë zërin e saj dhe do të nderojë Shqipërinë dhe në Kanada.  Ajo pranë Kanadasë ku prindërit e saj fituan dokumentet, shkoi me një “resume” tejet të pasur që do ta kishin zili dhe shumë të rritur.  Janë fatlumë organizuesit e shoqatave në Diasporën e Kanadasë që do të lidhen me Dean dhe do të ndjejnë nga afër talentin, vullnetin dhe patriotizmin që karakterizon këtë nxënëse të jashtëzakonshme me gjak shqiptari.  Kjo falë prindërve të saj intelektualë po aq aktivistë që po e rrisin dhe edukojnë me cilësitë më të mira si dhe gjyshërve që i falin aq ngrohtësi dhe dashuri.

Për kontributin e tyre si familje plot kulturë Presidenti i Alba Life z.Qemal Zylo organizoi një ceremoni me mësuesit dhe nxënësit e Shkollës Shqipe në Brooklyn.

Mamaja e Deas Blerina ka qenë mësuese qysh në hapjen e shkollës Shqipe, ndërsa Neritani një bashkëpunëtor i ngushtë, njëherazi dhe kryetar i shoqatës “Devolli”. Në ceremoninë që u organizua, Zoti Qemal .Zylo në emër të Bordit iu dha çertifikatën e mirënjohjes familjes “Bejleri” me motivacionin:  “Si aktivistë të shquar në Diasporën Shqiptare si dhe për kontributin e vyer që i kanë dhënë Shkollës Shqipe në New York”.Ata u larguan për në Kanada me shumë urime nga miq dhe shokë të shumtë që i donin dhe respektonin për kontributin e tyre.  Ndërsa Dea udhëtonte drejt Kanadasë, në vesh ende dëgjoja zërin e saj fëminor, se unë do të vi prapë në New York, ngase u rrita në Shkollat Shqipe dhe kam shumë shok e shoqe për të takuar…

 

ROLI AMERIKAN NË AFGANISTAN PO MERR FUND

by

Nga Frank Shkreli/

 Kështu deklaroi Presidenti i Shteteve të Bashkuara Barak Obama të Premten që kaloi pas bisedimeve që zhvilloi në Shtëpinë e Bardhë me Presidentin e Afganistanit Hamid Karzai mbi të ardhmen e rolit amerikan në Afganistan, duke thënë se forcat amerikane së shpejti do t’ua dorëzojnë forcave afgane rolin kryesor të luftës kundër talebanëve. Presidenti Obama tha se në bazë të marrëveshjes që u arritë gjatë bisedimeve të presidentit afgan në Uashington –përfshirë takimet që ai zhvilloi në Pentagon dhenë Stejt Department –gjatë këtij viti forcat afgane do të marrin përsipër përgjegjësinë e plotë për sigurinë në vendin e tyre — duke e shndërruar rolin ushtarak amerikan në një rol mbështetës këtë pranverë, para afatitqë pritej – ndërkohë që pomerr fund lufta nëAfganistan. Presidenti Obama tha se ”ky përparim është bërë i mundur falë sakrificave të mëdha të forcave tona dhe të diplomatëve tanë, si edhe të forcave të vendeve të shumëta të koalicionit ndërkombëtar, por edhe popullit afgan i cili ka vuajtur aq shumë”, shtoi Presidenti Obama.Ai tha se në luftën e Afganistanit, ”kanë dhënë jetën më shumë se 2000 bijë e bija të Amerikës”, duke shtuar se, ”Këta janë patriot të cilët ne i nderojmë sot, nesër dhe përgjithmonë.”Edhe Presidenti afgan Karzai tha se, ”gjatë bisedimeve….unë falenderova Presidentin Obama për ndihmën që Shtetet e Bashkuara i kanë dhënë popullitafgan, për të gjitha ato që kemi arritur gjatë dhjetë viteve të kaluara…”

Udhëheqsi afgan tha gjithashtu se “Forcat ndërkombëtare, forcat amerikane nuk do të jenë më të pranishme në fshatrat afgane, se tani është detyra e forcave afgane që popullit afgan t’isigurohet paqja dhe siguria.’’
Në fjalimin e tij të përjavshëm në radio,Presidenti Obama dha hollësi të tjera në lidhje me bisedimet  me udhëheqsin afgan, duke thënë se objektivi kryesor i Shteteve të Bashkuara,që fillimishte çoi vendin në luftën e Afganistanit është drejtë realizimit, dmth, qëllimi amerikan që Al Kaida të mos e përdorë më Afganistanin si një bazë nga ku organizon dhe kryen sulme kundër Shteteve të Bashkuara, do të arrihet dhe lufta në atë vend, sipas Presidentit Obama, do të marrë  fund në mbarim të vitit të ardhëshëm. Në fjalimin e tij të përjavshëm në radio, Presidenti Obama tha se megjithëse misioni amerikan në Afganistan mbetet gjithnjë shumë i vështirë, ai shtoi se tani duhet të përqëndrohemi në detyrën që kemi përpara dhe në ”misjonet e vështira”, siçtha ai,për rindërtimin e Amerikës, për forcimin e ekonomisë dhe për të ndihmuar forcat tona ushtarake dhe veterantë tanë trima, duke thënë se ”vendi që ne duhet të rindërtojmë tani,është vendiynë.”

Presidenti Barack Obama dhe Presidenti Hamid  Karzai i Afganistanit gjatë një conference të përbashkët për median në Shtëpinë e Bardhë me 11 Janar, 2013 2013.

Deklarata e Presidentit Obama për tërheqjen e forcave amerikane nga Afganistani aty nga mbarimi i vitit 2014, shihet me skepticizëm nga disa vërejtës politikë dhe ushtarakë sie dhe nga disa media amerikane, duke thënë se tërheqja e plotë e forcave amerikane nga Afganistani mund të rrezikojë arritjet e deritanishme në atë vend, pasi forcat ushtarake afgane nuk janë ende në gjëndje të luftojnë talebanët, ndërkohë që dhuna vazhdon në shumë pjesë të atij vendi.

Gazeta amerikane Nju Jork Tajms, në një editorial në lidhje me bisedimet amerikano-afgane në Washington midis Presidentit Obama dhe udhëheqsit afgan Karzai, shkruan se “Plani amerikan për t’i dhënë fund luftësvaret shumë nga aftësia e forcave afgane për të siguruar vendin. 

    Zoti Obama e ekzagjeroi përmirësimin e situatatës në Afganistan dhe anashkaloi mangësitë serioze të sigurimit në atëvend. Por ai me të drejtë zvogëloi rolin dhe objektivat amerikane nëAfganistan.Dhe tani ai duhet të tërheqë sa më pare që të jetë e mundur 66,000 ushtarët nga ai vend’’, përfundon editorialin gazeta Nju Jork Tajms.

 

 

 

 

 

 

 

 

1OO-VJETORI I NJË KRIMINELI

by

Nga Uran Butka/

 Një nga ngjarjet më të shëmtuara të këtij fillimviti ishte kremtimi i 100- vjetorit të lindjes së Mehmet Shehut në Muzeun historik kombëtar dhe trajtimi i tij si një figurë e shquar e burrë shteti, gjë që u pasqyrua me bujë edhe në mediat elektronike dhe shtypin e shkruar dhe tronditi opinionin, brenda e jashtë Shqipërisë.

Unë nuk kam ndërmend të risjell figurën e Mehmet Shehu, apo të jap konsiderata të plota për të, sepse e kam trajtuar gjerësisht mbi bazën e dokumenteve arkivorë në librat “Lufta civile në Shqipëri 1943-1945”, “Një bombë në Ambasadën Sovjetike” dhe në botimet “Krimet e njerëzimit në Shqipëri”.

Do të sjell vetëm disa dokumente ( nga qindra që ndodhen në Arkivin e Shtetit dhe arkivat e huaja), që rrëfejnë se Mehmet Shehu ka qenë një kriminel, që ka kryer, veç të tjerash, krime kundër njerëzimit.

1.Në luftën e Selenicës, 1 prill 1943, kundër 126 karabinierëve dhe 116 bersalierëve italianë të komanduar nga një nënkolonel, forcat nacionaliste të prof.Isuf Luzajt dhe ato partizane të Çetës Plakë të Vlorës, komanduar nga Neki Ymeraj,  i shpartalluan italianët, duke lënë mjaft të vrarë e të plagosur dhe duke zënë 83 robër. Menjëherë pas luftës, atje arriti Mehmet Shehu, komandasnti i Brigadës I, i cili mori një pjesë të robërve me gjithë nënkolonelin, që e kishte pasur shok shkolle në Itali. A  i pushkatoi dhe i masakroi barbarisht dhe pa gjyq 83 robërit italianë, bashkë me nënkolonelin, natën e 2-3 prillit 1943 në luginën e Romsit, Mallakastër.(AQSH, F.270, v.1943)

Për pushkatimin e nënkolonelit dhe të robërve italianë, shkruan edhe i biri i Mehmet Shehut, Bashkim Shehu në librin “Vjeshta e ankthit”

    2. Krerët komunistë të Luftës NÇ në qarkun e Vlorës zbatonin udhëzimet dhe urdhërat e Dushan Mugoshës, i cili kishte synim të shkulte nga rrënjët atdhetarizmin e kësaj treve me tradita të shquara patriotike dhe të impononte me dhunë e terror komunizmin hibrid jugosllavo-shqiptar. Edhe M.Shehu Sh.Peçi, H.Kapo,  informonin për çdo gjë Dushan Mugoshën, i cili u jepte direktiva e urdhëra, i kritikonte dhe i vlerësonte, duke u bërë njeriu-referencë dhe personi i plotfuqishëm i Luftës NÇ. Në letrën e datës 30.11.1943 Mugosha, zv/komisar i Brigadës I, e qorton M.Shehun  për moskordinimin si duhet të forcave të Brigadës I  dhe i kërkon atij që forcat e kësaj brigade të jenë të pamëshirshme “ tue përdorë zjarrin më të tmerrshëm” kundër nacionalistëve. “Pashë se kini rrezikue forca nga mungesa e koordinimit me Besnikun (Hysni Kapo, shën.im), por siç tha edhe vetë, ke ra në pozitat e Delos  që s’ka dasht në asnjë mënyrë. Por gabimi u ba, duhet të mendohet për një sulm tjetër, duke kordinue luftën me Besnikun si edhe me forca të tjera të brigadës, tue përdorë zjarrin  më të tmerrshëm dhe duke qenë të pamëshirshëm…Shiko sesa forca të Brigadës të nevojiten për me shkelë Dukatin dhe kërkoi menjëherë.”(AQSH, F.177, D.8, v.1943, letër e D.Mugoshës)

    Dukati ishte një fshat i madh në qarkun e Vlorës, që s’e pranonte as fashizmin, as nazizmin, as komunizmin, ndaj D.Mugosha e urdhëroi M.Shehun “ për me e shkelë” Dukatin, tue përdorë zjarrin më të tmerrshëm, ashtu siç ndodhi realisht. M Shehu po atë ditë, më 30 nëntor, e çoi menjëherë në vend porosinë e  Mugoshës dhe e sulmoi Dukatin me afër 1000 ushtarë, tue qenë  të pamëshirshëm e duke e kombinuar mësymjen me forcat e Hysni Kapos nga Tërbaçi. Kështu Mugosha fuste në armiqsi e në luftë  edhe Dukatin me Tërbaçin, dy fshatra pranë njëri-tjetrit, duke vrarë me një gur dy zogj.

    Në luftën e Dukatit, më 30 nëntor 1943, merrte pjesë edhe  batalioni  italian “A.Gramshi” që kishte dezertuar nga ushtria kapitulluese italiane dhe ishte inkuadruar në Brigadën e Parë Sulmuese. Jo vetëm pjesëmarrja aktive e batalionit italian të pajisur me altileri të rëndë kundër banorëve të një krahine  patriotike si Vlora, por edhe të një fshati si Dukati, si edhe goditja e fshatit me predha altilerie nga italianët, zgjoi zëmërimin e dukatasve, që rezistuan me heroizëm. Beteja  zgjati 14 orë, u vranë mjaft luftëtarë nga të dy anët ndërluftuese,  si dhe u plagosën shumë të tjerë nga popullsia, midis tyre edhe 4 gra, që shërbenin si ndërlidhëse midis dy lagjeve: Feride Aleni, Xhemile Shajake, Dudi Havara dhe Xhixhe Jazo. As në ato lagje, as në krejt fshatin Dukat s’kishte të huaj, as italianë as gjermanë, as rusë, por vetëm shqiptarë që luftonin kundër njëri-tjetrit. Forcat e Brig.I e rahën fshatin me mortaja të drejtuara nga oficerë italianë, duke shkaktuar djegien e disa shtëpive dhe vrasjen e banorëve të pafajshëm të fshatit. Sipas informacioneve arkivore, nga banorët e fshatit u vranë tetë vetë: Beqir Elmazi, Salo Mëhilli, Shyqyri Nezha, Murat Bodo, Muharrem Beqiri, Musa Aliçka, Bino Hasani dhe Selim Hasani si dhe 10 të plagosur, ndërsa nga komunistët 15 të vrarë, 4 robër, ndërmjet të cilëve edhe një italian. Në “Historinë e batalionit II të Brigadës I” shkruhet : “Pasi u rrethua fshati, filloi lufta në mëngjes,  bashibozukët ndodheshin brenda në shtëpijat e nëpër llogoret e përgatitura me kohë. Natyra e vendit ishte në disfavorin tonë. Përpjekja zgjati tërë ditën. Ne mundëm të hynim deri në mes të fshatit, duke vrarë 16 prej tyre dhe duke zënë 6 robër.. Tërheqja jonë u bë në rregull, mbetën nga ana jonë  dy të vrarë: Jashar Vlashi, zv.komandant kompanie dhe Agim Çomja, përgjegjës i rinisë së kompanisë…” (AQSH, F.177, d.8, v.1943)  Sipas një burimi të tretë, u vranë partizanët Fadil Dauti, Myrto Sadiku, shoqja Babushe Dogani dhe 6 të tjerë”.(H.Xhelo, 860 dit lufte)

Populli i Dukatit e rrëfen këtë  realitet tragjik të luftës civile  në varget:        

                                       S”jam fashist, po jam dukat,

                                        As ti rus, po je tërbaç.

                                        Po i thonë taksirat,

                                        Që vjen e të vret në prag.

 Në rast se në të ardhmen do të ngrihet ndonjë monument në kujtim të  viktimave të  luftës civile, këto vargje popullore mund të vendosen si një epitaf – sintezë i luftës së shqiptarëve kundër shqiptarëve. Ndërkohë, me dy vargjet e fundit përcaktohet qartësisht, se kush është shkaktar i kësaj lufte vëllavrasëse, kush e nxiti dhe kush “vjen e të vret në prag. Dukatasit antifashistë e atdhetarë qëndruan e luftuan në fshatin e tyre për t’u mbrojtur, siç e thotë edhe populli, në pragun e shtëpive të  tyre. As tërbaçasit nuk janë rusë, po janë shqiptarë. Janë  serbët që i ngatërrojnë shqiptarët, janë  komunistët ekstremistë M.Shehu e H.Kapo që shkojnë në Dukat për të vrarë vëllezërit e tyre. Në vatrat  e tyre. Kjo ishte tragjedia e luftës civile.

    3.Një nga masakrat më të shëmtuara të M.Shehut  ishte ajo e Martaneshit, më 5 mars 1944. Brigada I marshonte nga Kaptina në Shëngjerg. Në fshatin Peshk parti një shkëmbim zjarri në largësi, që shkaktoi vrasjen e një partizani, Kamber Sadikut. Me urdhër të M.Shehut, partizanët u futën në çdo shtëpi të fshatit dhe arrestuan burrat që gjetën, nga një për çdo shtëpi, ndoshta edhe më tepër. Pleqtë dhe gratë vikasnin: “Pse i merrni lidhur? S’kanë bërë asgjë të keqe? Partizanë apo ballistë jeni? Kështu s’i ka marrë as gjermani!” I rreshtuan për t’i pushkatuar, por doli nga radhët partizane zv.komandanti i batalionit partizan të Martaneshit   Hysen Peshku dhe kundërshtoi: “Këta janë të pafajshëm, shoku komandant! Këta që janë rreshtuar për t’u pushkatuar, shumica janë baballarë e vëllezër të partizanëve të çetës së Martaneshit, nuk janë armiq.” Mehmeti dha urdhër që të rreshtohej edhe ai bashkë me ta dhe dha urdhër për zjarr. Kështu u vranë 22 njërëz krejt të pafajshëm dhe pa gjyq, me në krye kryeplakun e tyre, Rremë Çelën. Viktimat e tjerë ishin:  Hysen Peshku, Ibrahim Çela, Musa Balla, Fejzulla Grica, Shaban Grica, Rexhep Grica, Riza Grica, Abdulla Grica, Sulë Balla, Asllan Gurra, Ali Gjoka, Qerim Gjoka, Sulë Peshku, Kamber Peshku, Islam Çela, Liman Hasballa, Isa Çela, Gëzim Koçi.(S.Grica, Rilindja, 1993) 

Më pas M.Shehu u përpoq t’i  lante disi duart nga kjo përgjakje, kur shkruan se “partizanët e Brigadës I luftuan 6 orë me xhandarët e Abaz Kupit dhe tradhëtarët e Martaneshit, se në Martanesh pushkatuam 25 xhandarë e ballistë”(Mehmet Shehu, vepra I), ndërsa  historianët  puthadorë e justifikojnë: “Martaneshi  si bazë e partizanëve, si një pishtar i lëvizjes,  që i kish dhënë dërmën aty e një viti më parë ushtrisë fashiste italiane, tani po i kthente pushkën Ushtrisë NÇ. Gjithçka  tregonte se Brigada nuk mund të dilte nga Martaneshi pa u ndeshur me armiqtë…Një ndikim veçanërisht të madh në shpartallimin e armiqve në Martanesh, parti pushkatimi  i disa reaksionarëve të kapur robër. Pasoja e saj pozitive u ndie menjëherë.”(Brigda I S, Tiranë 1977)

    Në radhë të parë, Martaneshi nuk ka qenë asnjëherë bazë e ndikimit të A.Kupit dhe se A.Kupi nuk ka pasur as luftëtarë e as xhandarë në Martanesh.. Martaneshi ka qenë një krahinë më tradita partiotikë dhe luftarake, vatër e lirisë dhe e luftës antifashiste. Martaneshi nuk i ka kthyer pushkën Ushtrisë NÇ, siç thuhet në Historinë e Luftës NÇ, por terroristi Mehmet Shehu i ktheu pushkën Martaneshit duke pushkatuar  25 njerëz të pafajshëm.

    Së dyti, nuk u bë asnjë gjyq, madje edhe vetë M.Shehu në veprën e vet të parë, nuk pretendon se është bërë një gjyq. Së fundi, e quajnë me ndikim veçanërisht të madh këtë masakër, e quajnë me “pasoja pozitive” pushkatimin e 22 njerëzve të thjeshtë e të pafajshëm të Martaneshit! Po a ka masakër me pasoja pozitive? Është veçse një krim masiv kundër njerëzimit.

    4.Përveç të vrarëve në luftë, pasuan të pushkatuarit e robërve të luftës si edhe viktimat e shumta nga popullsia e pafajshme, grabitjet e pasurive, djegiet e shkatërrimet. Në ballë të kësaj lufte u vu Mehmet Shehu, komandant i Brigadës së Parë Sulmuese, e cila, betejat e saj të para i bëri kundër forcave nacionaliste në gjithë vendin. Një  nga ato qe lufta në afërsi të Lushnjës, tek kodra e Cen Hasanit në fshatin Golem,  më 21 tetor 1943. Mehmet Shehu shkruan: “ U ramë befas dhe i shpartalluam të 400 bashibozukët ballista: 172 robër dhe 10-15 të vrarë” (AQSH, F.41, D.32, v.1943)

    Pas betejës, Mehmet Shehu urdhëroi, në kundërshtim me çdo rregull lufte, pushkatimin e 65  robërve , që s’ishin tjetër veçse luftëtarë të thjeshtë e të rinj të pafajshëm nga fshatrat e Myzeqesë, që nuk pranuan të bashkoheshin me Brigadën I Sulmuese ( vetëm njëri pranoi) dhe nuk donin të luftonin më, po të ktheheshin në shtëpitë e tyre. Ata që nuk i zuri plumbi, i theri thika e Dushan Mugoshës, zëvendëskomisarit të Brigadës I S me pseudonimin Salë. Atje nuk kishte as italianë, as gjermanë, kish vetëm shqiptarë, kishte vetëm një të huaj, një komunist malazez që ushtronte luftën civile si një zanat të vjetër. Këtë masakër e pranon edhe vetë  M.Shehu në një letër-autokritike drejtuar Shtabit të Përgjithshëm, ku shkruan: “Me të vërtetë Ballit i dhamë një grusht të fortë në ekzekutimin e 65 ushtarëve të tij, porse mua më duket se kemi qenë të gabuar, kemi ekzagjeruar, kemi qenë shumë të rreptë. Do të mjaftonte të pushkatoheshin 10-20 ballistë nga më përgjegjësit…Gjurmët e këtij terrori duhen zhdukur dhe shpresojmë se do t’i zhdukim në të ardhmen. Kjo do të vlejë shumë edhe për mua personalsht, që të mos nxitem herë tjetër, të jem m’i matur e të mos lë të tërhiqem  nga sentimentet dhe buçitjet e çastit, që në mua shfaqen akoma si konsekuencë  e një origjine mikroborgjeze, patriarkale, prapanike, mesjetare.”(Po aty, Letër e M.Shehut) E pohon me gojën e vet Mehmet Shehu masakrën ndaj njerëzve të pafajshëm e robërve të luftës, që s’ishin veçse shqiptarë, fshatarë të Myzeqesë.

    Sipas dëshmive të Xh.Staraveckës, i pranishëm në këtë masakër kolektive, pushkatimet u urdhëruan nga Mehmet Shehu dhe Dushan Mugosha, i cili ishte shpirti dhe mendja e Brigadës I. Fiqrete Sanxhaktari (Shehu) ndikoi tek Mehmeti për të hequr nga rreshti i ekzekutimit 10 “lafshëpaprerë”, meqenëse balanca rëndonte nga ortodoksët, për t’i bërë qejfin Dushanit. Me gjithë  12 të vrarët në përpjekje dhe tre të tjerëve që M.Shehu i mori me vete dhe i pushkatoi, numri i këtyre viktimave të luftës civile  arriti në rreth  80:

    Prej katundit Remas: Rako Nako, Bani Lika, Ramë Koçi, Prof Gjata, Qazim Pina.  Kryekuq: Murat Malsori, Hysen Ismaili, Osman Plaku, Hamdi Çoku, Shyqyri Leka.   Shënkollas: Tafil Doka, Daut Gjata, Haxhi Dedej.  Grabian: Ndin Ndoni, Gaqo Ndoni. Çiflig: Beqir Cani, Sabri Bullari, Tafil Llusha, Roç Llusha, Ymer Bullari, Haxhi Sina, Arif Halili. Prej katundit Kalosh: Shemsi Arapi, Cen Arapi, Nazif Qylafi. Prej katundit Gur: Selim Kuqi, Til Bello. Shënepremte: Haxhi Murrizi, Kadri  Murrizi, Avni Murrizi, Hysen Murrizi, Ismail Murrizi. Sulzotaj: Trifon Gjeko, Alush Kasemi, Met Kasemi,  Prej katundit Biçak: Asllan Vrapi, Elmas Xhepa, Arif Muça, Rakip Xhepa, Bajram Agushi, Shaqir Sula, Çaush Xhepa, Shaban Sina, Haxhi Sina dhe  Ndoni Sako,  Fani Trungu, Gori Todi , Jani Gjeka,  Jorgji Gjoni, Jorgji Lala, Kozma Zhuka, Ibrahim Luzha, Nasi Zhuka, Koli Tashi, Kristo Shkoza, Loni Bita, Llazi Prifti, Lili Shkoza, Mihal Bita, Nasi Janko, Nasi Sako, Nasi Zaho, Perikli Prendi, Pali Zaka, Ristan Bani, Simon Gjini, Stefan Prendi, Todi Gjurgji, Vasil Përboti, Myslim Bedalli, Bajram Jeshili, Mehdi Pirra, Ruho Nako, Hysen Dupi, Latif Karafili, Muharrem Meshani, Bajram Bilbili, Ismail Koçiu, Isuf Buzi, Ramazan Kofsha, Shefik Tota, Gori Lala.( AQSH, F.41, d.32 v.1943 dhe libri “Gjëmat e komunizmit)

    Vlas Arapi (Pelivani), kuadër i Brig.I, që erdhi pas masakrës, i tha Mehmetit: “Këta pushkatove ti? Trimëri të madhe paske treguar!”. M. Shehu iu përgjigj: “ Kjo s’është asgjë, me ato që kam parë unë në luftën e Spanjës. Atje janë derdhur lumenj gjaku…”(Fatos Arapi, kush ishte Vlas Arapi)

Ja ç’thotë një kronikë e kohës: “Në vendin tonë lufta civile ka plasë pikërisht atëherë kur i huaji ndodhet në Shqipëri. Shqiptari po vret shqiptarin… Isa Toska dhe gjeneral Zanini ringjallen në personin e Mehmet Shehut”.(AQSH, F.41, d.32, v.1943)

5. Në afërsi të Labinotit ( e njohur si masakra në Malin me Gropa) Mehmet Shehu urdhroi pushkatimin e 140 ushtarakëve italianë të vetëdorëzuar tek Ushtria NÇ për t’u marrë rrobat  dhe këpucët, sipas propozimit të zëvendësit të tij, Tahir Kadaresë. Ja dokumenti: “ Këtu në afërsi të Labinotit ndodhen 20 oficerë dhe 120 karabinierë italianë, të cilët s’kanë lënë gjë pa bërë, ndërmjet tyre ka karabinierë që kanë vrarë personalisht shokë. Në krye të oficerëve është një kolonel që ka qenë nënkomandant i përgjithshëm i shtatmadhorisë së karabinierisë. Unë propozoj në lidhje me këta që t’i jepen në dorëzim batalionit II dhe me disa orë vonesë nga ne të kalojnë lumin dhe të ekzekutohen gjatë rrugës, larg nga fshatrat dhe në fshehtësi nga ushtarët italianë të brigadës. Të ekzekutohen përtej lumit, pse këtej ku janë jo vetëm që bën bujë, por është e vështirë dhe transporti i teshave personale që ata kanë.” (AQSH, F.177, D.8, v.1943)

M.Shehu, pasi e bisedoi me Enver Hoxhën dhe Ramadan Çitakun në Labinot   këtë propozim të T.Kadaresë dhe mori pëlqimin e tyre,  urdhëroi komandantin e batalionit II të Brigadas I, që t’i merrte në dorëzim nga komandanti Kadri Hoxha dhe t’i pushkatonte ushtarët dhe oficerët italianë me në krye nënkolonel Akile Rosito  dhe kolonel Gamuçi, që ishin bashkuar vullnetarisht me partizanët. Xhelal Staravecka dëshmon se në Orenjë kishte vrarë me dorën e vet 17 karabinierë, ndërsa italianët  e tjerë i pushkatuan, pasi i kishin zhveshur lakuriq për t’u marrë rrobat dhe këpucët. Ja, si e rrëfen ai këtë masakër:“ Më thirrën në mesnatë nga gjumi dhe më thanë: “Ngreu se të duan në shtab”. U ngrita, shkova në një shtëpi pa dritë  dhe kur kapërceva prakun, njoha Dushanin me sytë që i ndritnin…Më thanë: O Xhelal, në Orenjë të Çermenikës janë 111 karabinierë italianë, merr batalionin tënd , shko atje, vraji se kemi nevojë për petkat e tyre për të veshur partizanët. Ruaju, mos të shpëtojë ndonjë fjalë, pse është konspirative. E na del sekreti në shesh se italianët tani janë miqtë e Aleatëve e protestojnë kondra nesh. Aq më tepër, po ta kuptojë këtë gjë Balli, merr një armë në dorë për të na luftuar.” Çfarë del nga goja e Dushanit, s’ka diskutim. Shkoj në Orenjë në qendrën e batalionit të Çermenikës  e të Brigadës II që ishte në formim e sipër. Të nesërmen, të 111 karabinierët bashkë me kolonel Gamuçin në krye dhe dhjetra oficerë të tjerë i mora duke u thënë se do të shkonim në Burrel. Mbas dy orë udhëtimi, karabinierët i lidha, i ndava në pesë grupe dhe mbasi i xhvesha lakuriq, i pushkatova. 17 i kam vrarë vetë…”(AQSH, XH Staravecka, trakt:Torturë e terror).

    Këtë masakër makabre e pohon edhe Kadri Hoxha në dëshmitë e tij,  e pranon edhe vetë Mehmet Shehu në raportin që i dërgon Shtabit të Përgjithshëm më 29.10.1943: “Në Labinot na lajmëruan se në Orenjë ndodheshin rreth 130 karabinierë italianë dhe oficerë të karabinierisë ( edhe koloneli, nënkryetar i shtatmadhorisë së karabinierisë italiane në Shqipëri). U këshilluam me shokun Baca, i cili pranoi propozimin tonë për ekzekutimin e këtyre.. I ekzekutuam që të gjithë në mënyrën më konspirative.”(AQSH, F.41, d.32, v.1943). Këtë krim kundër njerëzimit, për vrasjen e të vetëdorëzuarve, e pohon me gojën e tij Mehmet Shehu: ”I ekzekutuam që të gjithë në mënyrën më konspirative”(Kadri Hoxha, luftëtar i paepur,Tiranë 2006).

6.Gjejmë në Arkivin e M B, mes të tjerash, dy dokumente që meritojnë vëmendje.

I pari, një telegram tepër urgjent drejtuar nga Mehmet Shehu Komandantit të Përgjithshëm, Gjeneral Kolonel E. Hoxhës, ku i propozon që “12 vetë nga kryengritësit e Koplikut, të pushkatohen pa gjyq, të tjerët me burgime të përjetshme e burgime të rënda, ndëkohë që mund të dënohen me vdekje edhe 20 kryengritës të tjerë”.

Kreu i regjimit totalitar E. Hoxha i përgjigjet me radiogram urgjent: (Arkivi i MB, telegrame 9.2.1945)

Radiogram urgjent

Korpusit III-të

Gjegje radiogramit Nr. Extra datë 9 Fruer 1945

Aprovohen ndëshkimet me vdekje të 12 vetëve dhe ndëshkimi i të tjerëve me dënime të ndryshme propozue me të sipërmin. Na njoftoni datën e ekzekutimit.

                                                                                       Enver Hoxha

                                                                                              Firma

    Ky dokument tregon hapur se pushteti komunist që ishte vendosur në Shqipëri me anë të pushkës, po mbahej po me anë të pushkës. Pushkatimi i 12 personave me urdhër administrativ, pa vërtetuar fajësinë e tyre me anë të gjykatave, por vetëm për shkak të lidhjeve miqësore apo gjinore me kryengritësit, ishte një genocid i egër që kish filluar qysh gjatë luftës, që kish marrë përmasa më të gjëra pas Luftës së Dytë Botërore dhe që do të vazhdonte edhe për gjysmë shekulli në mënyrë intensive.

Telegrami i M.Shehut dhe radiogrami i E.Hoxhës mbajnë të dy datën 9.2.1945. Hoxha pa u menduar gjatë, por brenda ditës, pa gjykuar nëse ishin fajtorë ose jo, pa pritur vendimin e gjykatës, nënshkruan pushkatimin e tyre. Vendimi i gjykatës ushtarake për pushkatimin e tyre mban datën 28.2.1945, njëzet ditë pas ekzekutimit të tyre, duke shkelur në mënyrë flagrante çdo ligj e moral njerëzor.

Le të nënvizojmë edhe një fakt tjetër nga dokumenti i mësipërm: Mehmet Shehu i propozon Enver Hoxhës dënimin me 39 vjet burg të mjaft viktimave që siç theksohet në dokument “s’janë fajtorë kryesorë por janë vetëm popull i gënjyer”. Dhe Hoxha e miraton këtë dënim kaq të rëndë të fajtorëve “pa faj”, ashtu siç miraton edhe dënimin me burg për 6 këshilltarë të Melgushit “që kanë dijeni, por nuk i janë përgjigjur thirrjes për kryengritje”!

Po ashtu propozohet nga M.Shehu dhe miratohet urgjentisht nga E.Hoxha ekzekutimi i dënimit me nga 30 vjet burg i këshilltarëve të Bërdicës, të Beltojës, të Trushit etj, vetëm e vetëm se “kanë dijeni për veprimet e kryengritësve”.

    7. Këto krime pas luftës, pra, në vitet e regjimit komunist, Enver Hoxha, Mehmet Shehu dhe klika e tyre në pushtet, i vazhduan gjatë gjithë periudhës gjysëmshekullore të diktaturës së egër komuniste. Tipike është masakra me pretekstin e “bombës” në Ambasadën Sovjetike, më 26 shkurt 1951. Ideator dhe realizues i kësaj masakre, që përbën një krim tjetër monstruoz kundër njerëzimit, ishte ministri i Brendshëm i asakj kohe, Mehmet Shehu.

Në mbledhjen e Byrosë politike të KQ të PPSh më 20 shkurt 1951, Mehmet Hoxha, pasi raportoi për këtë ngjarje, propozon masa represive në Tiranë dhe në gjithë Shqipërinë, “pa marrë parasysh ligjet në fuqi”(AQSH, F.14, D.1/a, v.1951) “Të arrestojmë menjëherë, brenda kësaj nate, 100 apo 150 vetë dhe të pushkatojmë nja 10 apo 15 prej tyre, pa marrë parasysh ligjet në fuqi. Një masë të tillë e kemi marrë edhe kur u vra Bardhok Biba, dmth kemi pushkatuar edhe jashtë ligjeve në fuqi”, -deklaron Mehmet Shehu pa iu dridhur qerpiku dhe pa e vrarë ndërgjegja për hdukjen e dhjetra njerëzve të pëfajshëm, që s’kishin asnjë lidhje me incidentin e Ambasadës Sovjetike. “Kjo masë të procedohet edhe me një masë tjetër spastrimi  nga Tirana të familjeve reaksionare brenda një muaji” –vazhdoi terroristi Mehmet Shehu.

    Kemi të bejmë me një terrorizëm shtetëror të paparë, që shkel e përdhos edhe ligjet që ka miratuar vetë, që arreston, pushkaton, burgos e internon me qindra persona të pafajshëm, pa asnjë vendim gjyqësor, pa asnjë fakt ligjor, pa  respektuar asnjë procedurë ligjore, por vetëm me vendime të Byrose politike të partisë, të drejtuar nga diktatori Enver Hoxha.

Kështu, përveç qindra të burgosurve dhe të familjeve të internuara pa asnjë vendim gjyqësor, u pushkatuan pa gjyq  22 intelektualë të shquar nga gjithë trevat shqiptare: Sabiha Kasimati, Tefik Shehu, Pjetër Guraziu, Jonuz Kaceli, Anton Delhysa, Haki Kodra, Gafurr Jegeni, Myftar Jegeni, Manush Peshkëpia, Reiz Selfo, Qemal Kasoruho, Zyhdi Herri, Gjon Temali, Petro Konomi, Niko Lezo, Pandeli Nova, Thoma Katundi, Mehmet Ali Shkupi, Ali Qorralliu, Fadil Dizdari, Hekuran Troka, Lluka Rashkoviç.

Sipas të Drejtës Ndërkombëtare, edhe një njeri të vetëm të vrasësh pa faj e pa gjyq apo në kundërshtim me legjislacionin në fuqi, konsiderohet krim kundër njerëzimit, dhe jo, mandej,  mijra krime kundër njerëzimit që ka kryer Mehmet Shehu, i denjë për në gjyqin e Hagës!

 Një popull nuk mund të jetë plotësisht i lirë, nëse nuk njeh historinë e tij, nuk mund të jetë i kulturuar e civil, nëse nuk distancohet nga krimi e kriminelët, të çdo kohe qofshin, nuk mund të jetë i qetë e të përparojë, nëse nuk është në harmoni me veten dhe të vërtetën.