Buqetë lirike/

Nga Anton Çefa/ New Jersey/USA/

Atdheu/

Ma i madhi mister/

Rri fshehur në truallin tand/

Etje e dhimbjes/

Dhe e mallit/

Që shtohet në rrjedhë të stinëve./

Jehe melodish

Në mendimin tim

Thërmohet nji tingull guri

E vorbuj flake ngre në çdo pikël gjaku

Mandej nji mal me dhimbje

E jehe melodish

Ma të lashta se kohë e gurit.

Mallkimi i gurit

Që në kohët ma të hershme

Stërgjyshi im në logun e kuvendit

Faqe burrave urtakë

U përbetue mbi gur . . .

Dhe guri ia lëshoi namën e vet:

“Mallkue qoftë çdo gja qi s’asht gja,

mallkue qoftë fjala,

nëse nuk zbulon të vërtetën,

lëvizja nëse nuk synon drejt dritës,

ngjyra nëse nuk ruen fytyrën,

forma nëse shtrajtëson njeriun,

pesha nëse nuk randon ku duhet!

Mallkue qofshin !”

E mallkimi më ndjek që shtatqind brez.

Filli i fjalës

Fëmijë,

Ia kërkova fillin fjalës:

Përtej bukurisë, qielli,

Përtej dashurisë, nana,

Përtej flijimit Atdheu,

Përtej vetvetes, emni.

Kryqëzim 

Kryqëzohem tek fjala,

Fjala kryqëzohet tek unë.

Në fjalën time digjem,

Përsëdytem prap tek fjala.

Hini i stërdjegun i Feniksit –

Fjala.

“E para – fjala”

“E para fjala” – në Ungjill Shën Gjoni –

Në magjen e kaosit të gatuhet drita,

Të ndizet prushi diellor

Ditën

Dhe kandilat e yjeve natën!”

Po Fausti i urtë : “Në fillim vepra.

Vepra i jep frymën fjalës

E botës.”

Rendi hyjnor e ai njerëzor

Përzihen.

Njeriu përpëlitet në andralla.

Njeriu

Për lindjet e dritës

Prendimet përflaken n’lakmi

Dhe agimet

Drejt muzgjeve përjetësisht shtrijnë duert.

Njeriu –

Nji pikë e vetme

Në këtë univers dëshire.

Poezia shqipe  

Stinë që bleron përherë

Në parzmin tim

Poezia shqipe

Qysh në ma të hershmet

Kohë të fëminisë.

Në damarët e kaltër të gjakut

Si në lendinat e vjershës sonë dikur

Përndezet “Andrra e jetës” nën çurlikim bylbylash

Për kohë ma të bardha,

Pranë nji prozhmi ku mrizojnë zanat

E Fratit të Madh,

Vaditën “Lule vjeshte”.

Në barin e livadheve që rritet

Lëndinave t’krahnorit,

Përgëzojnë e kundërmojnë trëndelinat

E Lasgushit,

Nën thembërzat e kangjelave të De Radës.

Atje kullosin dele të bardha –

Motrat e Gasper Palit.

Dhe natën, kur shuhen hyjëzit

E errësina randon mbi jetën

Ndizet e kullon dritë

Qiriu i Naimit.

Poezia ime

E ndezun dikur

Në krye të stinëve të mia –

Qiri i pafikun

Deri në sosje të frymës.

Kumbimi i heshtjes

(Birit tim Dasaretit)

Ritmi i kujtesës

Ma dridhë penën n’kalesë t’nji fjale:

Asht malli për ty.

Dishirit s’i bindet jeta.

Që në fëmini

Pranë andrrës sime

Asht ngri nji gojë trishtili.

Mos bëzaj! –

Më thanë n’kërcnim,

kur isha vetëm za

E u përhumba si tingulli n’humnerë.

Kot kërkoj sot

Hije jehonash t’shueme

Mbi hone buzësh.

*

Mos shih ! –

Më thanë n’kërcnim,

Kur isha vetëm sy.

Kot kërkoj sot

Gjurmë fjalësh

Ndër zgavra t’syve.

Ato s’i rinë ma drita.

Nuk mbillen lule n’djerrina muzgjesh.

*

Ndër mure, jo,

N’muranë kumbon heshtja,

Që shijen t’idhtë ia ndiej ende.

Asaj po venia veshin

Dhe shkrueji ti ato që nuk i thashë dikur !

Ju s’keni emna

Martirëve të diktaturës

Ka humbë shkëlqimin në gropën e përbashkët

plot lagështi,

bardhësia e eshtnave.

Kohës i shkojnë mornica në trup.

Me duer që dridhen prej dëshire

po i marr eshtnat tuej, miqtë e mi,

po i vendos në gropën e qelqtë të gjoksit,

altar i dhimbjes.

Prej andej do kundroni

kaltërsinë e andrrave të vrame

nga duer vllaznore.

Nji kunorë lutjesh ju ve  te kryet

dhe kryqin e mundimeve tuaja.

Ju s’keni emna,

lavdi asht emni juej

mbi rrasën e mërmertë të kujtesës së kombit.