Sofra Poetike – Page 72 – Dielli

GËZUAR KRISHTLINDJEN

December 26, 2015 by dgreca

Vjollca Tiku Pasku/

Mes bardhësisë ndihem një flok bore,/
si një ëndërr e bardhë që bie nga qielli,/
buzëqesh e luaj me mjekrën e dimrit të çalë,/
teksa puthem e shkrihem me tokën ngadalë./

Muzikë kristalesh nga lira e paqes qiellore,/
kërcehesh në fishkëllimën e erës lozonjare,/
herë në tufëza bashkë si dritëza të reja nate,/
herë veç e veç si petale rënë nga duart e engjëjve./

Në perdet e fshehura të reve të larta,
zgjidh siparin për një urim me borë,
Gëzuar Krishtlindjen për mbarë njerëzimin,
drita e Krishtit ju dhëntë bekim.

Vjollca Tiku Pasku

SEBASTIANO GRASSO vjen në Sofrën e Diellit përmes Përkthimit të Faslli Halitit

December 25, 2015 by dgreca

Biri natyral i gjeneralit- mjek Atonio (2903-1966) dhe i markezes Giusepina Camardi Polizzi (1916- 1966 ), Sebastiano Grasso ka lindur në Siqili më, 1947. Studime klasike në kolegjin San Michele të komunës Acireale. Lauruar për Letërsi modern, për dy vjet iu dedikua mësimdhënies në universitetin e Leteraturës italiane. Nga viti 1871 punon në «Corriere della Sera», ku aktualisht është kritik i artit dhe letërsisë. Nga viti2007 është president i Pen Club Italia dhe drejtor i trimujorja omonime.
Ka botuar 12 volume poetike, midis të cilave: «Orizzonti lontani »,1964; (Horizonte të largëta); «Poesie fuori stagione», 1970; (Poezi jashtë stine); «Il giuoco della memoria», 1073, (Loja e kujtesës); «La stagione del clown», 1978. (Sezoni i kllounit); «Il poeta e il fantasma»,1980, (Poeti dhe fantazma, etj.

1.MIDIS ËNDRRËS DHE DELIRIT

Nuk bëj më diferencë midis ëndrrës
Dhe delirit, midis botës së vjetër e të re.
Thonë se ka ndryshuar gjithçka
nëse më parë ishte përherë më mire. Edhe
tingujt janë të ndryshëm: tani s’ka më
klithma. Të puth me force dhe të shkoj
gishtat prapa qafës, ndërsa të harkohesh
duke ngritur gjurin. Duket fund ii botës,
por duket se më shtyp barkun.

2. BOTA NË SHTËPI

Përsëritjet rrezikojnë të bëhen
obsesion, edhe ato të vargjeve kineze
shkruar gjatë dinastisë Tang. Krijova
botën në shtëpi, bërë me rrokje
dhe ngjyra përherë më të forta; ajo jashtë
s’më intereson më: çdo ditë dal vetëm
për të shkuar në supërmerkato dhe gjatë natës
për të takuar ndonjë mike.
Pjesa tjetër e jetës ritmohet nga fletë të bardha
ku flitet për aventura si ato
të Salgarit, të lindura në Hindie, megjithatë
autori s’lëvizi kurrë nga Verona.

3. HËNA E FUNDIT E PLOTË

Kur ishte hëna e plotë e fundit?
Gjaku pulson me shpejtësi, ndërsa shkruan
vargje lamtumire dhe poezia bëhet një delir
tingujsh, netësh, përrallash, seksi,
pushtimi i një ëndrre. Dëgjomë,
e dashur: ka ende diçka sublime
e përditshmja jonë, si gjinjtë e tu
që në kuzhinë, nuhasnin erë rozmarinë
ose finokun e egër. Në Valtelina
zëra që ngjirren mërmërisin për gaforret
që kanë ripopulluar rrjedhat ujore
midis Sernios dheTiranos. Por pastaj vdekja
i grabit përherë diçka jetës.

4. PRAPA MALIT ORTLES

Çila është ora e keqardhjes?. Mbase
Kur dielli perëndon prapa malit Ortles?
Me grevën e postierëve është era
që më sjell cicërimat e pemëve të tua.
kështu që di diçka për ty më shpejt;do të vijë
do të vijë radha e karrove të zbulojnë mendimet e tua,
dhe- imagjinoj- ankimet tona të dashurisë,
të përforcuara nga jehona midis gjethes dhe gjethes.

5. MBARIMI I VITIT

Kthehesh ku harpa nuk frikëson
Macen që kërcen mbi divanin me lëkurë
gri, shënuar nga thonjtë
dhe, mbi tavolinë, një fletë me vargje
dhe fjalë të fshira në pritje për të ndryshuar.
Ti fle, tani, dhe poezitë- me datën
e fillimit- sigurisht do të mbeten
më shumë ditë para punës së lëmimit.
Ti fle, tani, dhe shtëpia mbushet
me figura që flasin nën zë
dhe përmbajnë zemrimin. Thoshe se
nuk kishte të ardhme dhe të gjithë
zërat duhej të heshtnin. Fundi
do të koincidonte me atë të vitit .
6. NË LIQENIN E LAMPEDUZËS

Nuk të përshtatet zija : e zeza
u mjellëzua nga një flamur drite
të një spiraleje, në këtë verë të nxehtë
Në det të hapur të Lampeduzës
anijet duken të palëvizshme:
ngadalë ndryshon vetëm sfondi.
Nëpër shtigje të rralla kafshë ngarkese
mbajnë thasë me bathe të thata
dhe mposhtin letargjinë verore.

7. TË IMAGJINOSH NJË FLAMUR

Mbi kodër imagjinoj një flamur:
pastaj pyes veten ç’do të bënte atje
midis hardhive, shegëve dhe fiereve
që mbijnë midis ferrave, me fruta
të zeza e të kuqe që të gërvishtnin duart.
Vera do të mbaronte me vjeljen
dhe fillimin e shkollave. Në vresht lëvizje
erashkën hequr nga korniza e shekullit XIX
të sallonit të gjelbër nën vështrimin
dhe zemrimin e heshtur të gjyshes që pastaj
një përkëdheli do ta zhdukte.

8. PRAPA KODRINAVE

Në cilin muaj këndonin bilbilat?
Kujtesa gënjen, edhe nëse kujtimet
materializohen dhe imazhet rrjedhin
me nxitim. Dhe ku ishe kur këndonin dje?
Peizazhet zhduken prapa kodrinave
me mana dhe në pasditën e vonë trari
mbushet me të afërt që vijnë të bëjnë vizita.

9. E ARDHMJA MË E MIRË

Prisnim vjeshtën si të ardhmen
më të mirë:kaloi dhe kjo e shpërtheu
dimri që na ngriu zemrën me lamtumira.
Duhet të vendosim një epigraf? Doja të datoja
Gjithçka, duke historizuar, pa dashur të kursej,
as të bëj ngatërresa mbi datat. Imagjinata
ishte një mani e deformuar që po dukej
të luftohej. Takimet kishin pasur
paraskenën e tyre dhe ne kishim luajtur
rolin tone prej provincialësh të ndritur
ose të heronjve. Lajme? Për fëmijtë, të dashurit e fëmijve,
kushurinjtë të largët e të afërt, pa vonesë,
si hartohet një raport në kuesturë.

10. LAJME TË MIRA

Ti sjell detin tend në guaska të vogla,
më ofron kumbimin, parfumin e mbyllur
në borsetë, dhe pa dridhje ose frikë.
Lajme të mira, ke shtuar; ndahem
Dhe vij tek ty. Me lumturinë çmendet
dëshira: të marr në këmbë, në kopësht,
ndërsa puhija pushton kofshët gjer
në gju, me rripin që e tund.

11. ERA E PORTOKALLEVE

Çoheshe mbi taka, ngrije kokën
dhe merrje frymë fort për të rrëmbyer
erën gjysmë të ëmbël të portokalleve.
Sigurisht Renuari do të të kishte portretizuar
Mbase me fund në vend të xhinseve.
Shfletoj librin e një poeti e gjej vargje të kushtuara
një profesorit tim të universltetit,
kërkova të dhëna se si jepte mësim
si dhe për karakterin e tij. Për ty miqtë janë
sigurisht njerëz të mirë. Mbi rrushin
e bardhë drita bëhet pikë pikuese, e kuqja
e buzëve hapet ndërsa unë të shtrëngoj.

Përktheu: Faslli Haliti

NGA GJERMANIA NEKI LULAJ NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT

December 19, 2015 by dgreca

Neki Lulaj/

TAKIMI NEN RRAP/

Nën hijen e Rrapit mjegulla shkupiane bëhet copë e grimë/
Engjëjt shkundin gjer në të gdhirë degët e kujtesës/
Ndienjat kullosin mendimet e zgjojmë imazhet e fëmijërisë/
Malli pranë Bardharit shkumbues kositen në lëndinat e Shpresës/

Sa shumë mysafirë vijnë e shkojnë me turravrapin e erës/
Tinguj magjepsës margaritarët në jetën që prekim lëshojnë/
Gurëzojnë nën Rrap mjergullat mesjetare, muzat e poetëve/
Stërnipërit e Kongresit të Manastirit Kalosh Çeliku i bashkon/

Të bekuarit sot vijnë si zogjtë shtegtarë herët e vonë
Zbresin fytyrëqeshurit tek Ura e Gurit te këmbët e Olimbisë
Me pakë plaçka ngarkuar valixhet e shpirtit mbushur shkarkojnë
Me një mall bujku shkronajsh ecim në gjurmë të lirisë

Ende nuk jemi në dimër është një vjeshtë e begatë në sofra
Nga gëzimi Nënë Tereza po e fsheh lotin e fundit në qerpikë
Me fjalë magjike të shpirtit të bukur plagë i shëroka
E bashkojnë dashurinë e Muzave poetike nostalgjisë

LOTËT E HËNËS

Shpirti im do që Hënës t`ia fshijë lotin nën qepalla
E të bejë gjumëmblin në prehër a në një shtrat të mrekulluar
Unë hileqari, mëkatari i vjetër, pres ditë e netë më të bardha
Po i shkund degët e ullirit e po e thërras kujtesën e bardhë.

Po më rëndohen supet nga barra e dëborës së bardhë
Eci pandalur mbi bjeshkët e bekuara të Sharrit shqiptar
Desha t`ja puth asaj syrin e përlotur dhe dorën e ballë
E faqeve engjëllore t’i plasë lunnueshëm buzagazi i artë

Pa u djersitur nën kroin e vajit po druaj, fort po druaj
Se do të marrin vallë vërshimi e më dërgojnë në hon
Nga lotët e Hënës së kristaltë dhe unë qaj si një i mërguar
E dua që degëve të kujetsës t’ia heq rrudhat që rrudhojnë

Dua të ngjitem tatëpjetë me ty majës së hijeve të bardha
Të ulem mbi shkëmbin ku rrinim dikurë e sot mrizojnë zanat
Të pimë ujë në kroin e akullit ku dikur pat pirë Teuta e Rozafa
E të vargëzoj ca vargje bohemi që më burojnë si shigjeta të arta.\

Ti ma kthen bardhësinë nga yllësitë e praruara
Me shkëlqimin e honeve të mendjes që kurrë terri s’u bie
Pa eja bashkë t’i mbjellim ullinjtë e jetës që na la të menduar
Ne s`jemi shenjtorë, por trashëgimtarët e Evës si rreze hyjnie

Po më gulçon zemra si një tel i këputur që ecën mes stinëve
E nën gjethet vesës prek flokun tënd të artë të bukur
Më vijnë para syve si bariut tuba e deleve imazhe fisnikërie
Që ta thyejë mjegullën në botën e hijeve mes trishtimit futur

Të ulemi nën Rapin e Gjergjit atje ku të gjithë dalim fitimtarë
Pse kaq shumë mornica në trup, në duar,në sy dhe në shpirt?
S’e mbaj mend pse kaq shumë po më pickojnë këta vdekatarë
Pse ky mot kaq i vrenjtur, ky lumë kaq i turbullt, kaq i trishtë…
P.s.e. p… s…e…

AHMET KOLGJINI- Prap Dhimbje

December 18, 2015 by dgreca

Gazeta “Dielli” vazhdon t’ju sjellë pjesën tjetër të ciklit poetik të Ahmet Kolgjinit (1939-1999), nxjerrë nga vellimi me poezi botue ne vitin 1999 nga shtëpia botuese “KOHA”. Aktorët e krimeve jo vetëmse nuk kanë dhanë llogari, por nji pjesë e tyne po marrin dekorata.
Cikli i fundit i këtij vëllimi “Prapë dhimbje” përbahet nga tri njësi: “Marku”, “Nana Zadrimore”, dhe “Lili”. Asgja në këtë cikël nuk asht e trillueme.
Asgja nuk asht sendërgjim i fantazisë për të krijue efekte pikante dhe fiktive me tërheqë lexuesin. Të gjitha janë realitete. Të gjitha janë përjetime.
“I vdekuni nuk ka miq” thotë një fjalë e urtë. E vërteta ka. Ka pasë dhe ka me pasë gjithmonë. Nuk duhet të shtiremi sikur nuk i njohim dhe nuk i dimë të vërtetat, sepse kjo do të ishte nji vetvrasje në llojin e vet. Tue i njoftë e tue i pranue të vërtetat, mund të ekzorcizojmë të keqen, mund të korrigjojmë gabimet dhe mund të shmangim pasojat. Heshtja përban nji pranim të të keqes dhe, gjithashtu, nji pajtim me të keqen. Pajtimi me të keqen asht ligësi, bashkëjetesa me krimin asht krim.

MARKU
I
Çelësa e shula cingëritën për ibret.
Dera e dhomës hapet me rropamë
Tërmegshëm dyzet burra çohen n’kambë.
Hyn kapteri. Ngërdheshet. Shtyn nji skelet

Që shkapetet mu n’çimento, si i vdekun.
Nga turpi, ulin kryet, dyzet burra.
Supi lakuriq i dahet nga lëkura
Mishi-i verenikun, si mëlçi e pjekun

Koka: Golle e gunga e feje, gati
Për t’u këputë. Trishtim. Dhimbë. Mëshirë
Ngjall. Akuzë. Revoltë mishnon, i ngrati!

Kapteri del. Përtueshëm çohet Frati
I hullet: Nga vjen, si të quejnë, mor bir?
“Prej Tirane… Më thonë Mark Sakati.

II
As shtrojë, as mbulojë, as lugë, as tas…
Nji grumbull kockash ishte shtue n’kaush.
Lugë e tas, dha murgu Athanas,
Gjovalini – nji velenxë pa push.

Njeri pa njeri – Izeti prej Çamërie
Nji jastëk sajoi me rrecka t’shtatit.
Dhoma shpaloi gjeste bamirësie:
Diçka, për sevap, i dha “malukatit”

Paloka, i plagosun në Gomsiqe
Nxori prej jatakut, e tërhoqi branë
Me zor, tue u kollitë, nji postiqe.

Gjithçka u dha, çka ishte për t’u dhanë
Mandej, të lodhun, u shtriqën mënjanë…
Dikush, morriste, zellshëm, tartabiqe…

III
Sheh trembshëm Marku. Sytë s’i bajnë dritë.
Veshët i punojnë disi ma mirë.
Ankth janë ditët. Si nji ditë, përditë.
Buzqesh me mllef… Duket si satir…

Dergj natë e ditë. Nuk do me dalë
N’oborr. T’tjerët dalin. Ai rri fillikat.
Prej disa ditësh, pëshpëriten fjalë:
Dikush vjedh ushqimet… I ha në shtrat.

Mëngjez. Bilbili bie. Bahet zgjimi.
“Kapa hajnin” -thotë me gjeste t’preme
Shi si ngadhnjimtar, Gavrosh Kulimi…

Marku u drodh. Vështroi me tmerr. U skuq
Pastaj, mori nji çehre të zbërdheme…
Vari kryet!… E u mbështoll palmuç!…

IV
“Këlysh i Titos! Armik! Qen bir qeni!
Mut! Maskara! Të shkërdhefsha kurvën!
Horr! Hekurat shpejt! Ta sqaroni! Merreni!”
Rrapëllimat, jehojnë në korridor!…

Kështu, komisari e fajsoi viktimën.
– Dhoma ngriu në kambë, si e ngurosun –
Shkërçi dhambët, përmendi “ofiçinën”.
Ma mirë në vorr sesa i burgosun!

Nga asht Marku, vëllezën? -Pyeti Frati.
Heshtje… Izeti u flet të gjithëve, ashtu siç ishin:
“Asht kosovar… Këtu, s’ka njeri, i ngrati!”

Ptu! Jazëk na qoftë! Turp ma t’madh nuk ka!
Duerët i dridhen, nuk mbush dot kamishin
Hafiz Alushi e u la në lot, tue qa!..

V
Për krahësh – të bamë ulok, të plirun,
Kalaveshas, as gjallë as vdekë – e prunë…
Vetëm nji frazë shqiptoi, me za të ngjirun:
“Më falni! S’di si e paskam ba at’ punë…”

“Zia të marrka mendt, t’marrka fytyrën…”
U struk në batanije… E ma nuk bëzan.
Përditë, përshpirtshëm, lutet. Pret mynxyrën!…
Nuk tha gja tjetër… Nuk kish çka me thanë…

Nji ditë, n’agshol, pa ra në sy, Marku ikën!…
Shtati iu qetësue… Sytë iu fikën…
Të mbramen herë, Izeti iu gjet pranë.

Me ngashërim e cenë, sytë ia mbyll…
Dhoma, në heshtje e nderon… Dikush ofshan…
Shpirti qiejsh fluturon kah nji yll!

Qershor 1993
Shenim i autorit:
Marku, i mbrujtun me traditat ma fisniket dhe i pajisun me virtytet ma të lartat të gjinsit shqiptar, tue mos mundë me durue ma prepotencën serbe, i kthen shpinën vendlindjes dhe familjes së vet për të ardhë në vendin “amë”. Këtu, mbasi dështojnë orvatjet e Sigurimit për ta manipulue, e akuzojnë si agjent të UDB-së. Mbasi e mbajnë 14 muej në “ofiçinë” e dënojnë 25 vjet dhe e shpien në burgun qendror. Ditët e para ai nuk asht në gjendje me dallue të mirën nga e keqja, të lejueshmen nga e palejueshmja, të drejtën nga jo e drejta. Ai ishte lodhë për vdekje sa ve dorë mbi ushqimet e bashkëvuejtësve. Kur vjen në vete mbështet ballin në pllambën e djathtë e s’ia pa kush ma sytë. Mbas nja tre muejsh vdes.
Këtu duhet me vu në dukje nji mentalitet ma fort shqiptar sesa njerëzor. Me të marrë vesh se quhej Mark, shkriftohet gjithë dhoma (kaushi). Toskët mendojnë se u takon gegëve me nda kafshatën me Markun, sepse ai asht gegë. Muslimanët e ortodoksët mendojnë se u takon katolikëve. Katolikët nga ana e vet mendojnë se Marku asht prej Tirane a Durrësi. Këta të fundit mendojnë se asht prej Mirdite. Mirditorët mendojnë se asht prej Zadrime a nga Malësia e Madhe. Atë ditë që ai vdes, merret vesh se ai kishte qenë prej Prizreni. Të gjithë u mjeruen e u helmuen por pa dobi. Marku tashma ishte nda kso bote. Ai nuk vdiq, ai plasi. Këte të vërtetë dhoma e mësoi prej Izet Çamit i cili ma tepër se kushdo ljetër u tregue solidar me Markun tue i krye ndonji shërbim e tue i ndihmue me përkushtim deri në çastet e mbrame.
Vetë Izeti i rritun jetim në nji familje prej Shijaku, sepse nana e la të vogël kurse babën ia vranë grekët, mbasi mbaron shkollën fillore ruen dhentë. Nji ditë atypari kalojnë tre udhëtarë dhe i kërkojnë bukë. Çami i ri ua jep gjithë bukën që kishte në strajcë. Për këtë gjest bujarie e akuzojnë për strehim diversantësh dhe e dënojnë 16 vjet burg.
Shqipnia vuen për nji Shekspir!
Këto janë vetëm grimca, përballë tragjedisë së madhe. Të gjithë kemi për detyrë me e pranue me e njoftë dhe me shpallë të vërtetën.
***
Ne te njejtin vellim me poezi botue nga Shtepia Botuese “Koha” ne vitin 1999 (ate vit qe nderroi jete Ahmeti), gjindet edhe kjo poezi.Shpirti poetik i poetit ne kete poezi eshte i dlire dhe poezia shquhet per nota romantike. Kolgjini i kendon Myzeqese, si bukuri natyrore, pa permendur plaget,duke i lene menjane ne kete rast- gulaget e saj-kampet e internimit.

MYZEQE…

Furishëm nis të fryjë prej Divjake
Grunjat bajnë dallgë nëpër fushë
Çunat llokoçiten me ujë bërrake
Vashat lidhin rizat për nën gushë

Tej në fushë kostarët mprehin kosat
Dhent kullosin me oreks të madh
Në kor, tashma, guakin dhe bretkosat
Me hov lodrojnë qingjat në livadh

Hana del e plotë dhe përndrit dhenë
Bulkthi çërçërin, qeni leh te stani
Xixillonjat prarojnë Myzeqenë

Bujku hedh nji sy andej nga bostani
Gjithçka bie fashë… Çurlikon prroni
Fusha ndizet nur me ngjyra limoni…

Maj 1998

Sofra e Diellit- MAGJISTRICAT

December 17, 2015 by dgreca

FASLLI HALITI*/
MAGJISTRICAT/
Dy/
Magjistrica,/
Të dyja lakuriq,/
Rrotullohen natën në lëmë,/
Bark më bark e kurriz më kurriz,/
Tërheqin hënën me litarë magjish/
Rrotull-rrotull magjistricat/
Rrotullohen/
Lakuriq,/
Bark më bark e kurriz më kurriz./

Me lakuriqësi tërheqin hënën/
Hëna/
Nis/
E zbret/
Duke zbritur nga qielli/
Si lopë shegane /
Pëllet. /
Rrotull-rrotull magjistricat
Rrotullohen lakuriq,
Bark më bark e kurriz më kurriz
Me lakuriqësinë të ftohtë tërheqin hënën.
Hënës
Zunë t’i fryhen gjinjtë
Hëna shegane
Pëllet.
Rrotull-rrotull magjistricat
Zbresin hënën tatëpjetë
Djersiten në gjoks,

Djersiten
Në supe, kurriz.
U duhet qumështi hënor,
Esenca e bardhë e magjisë.
Dhe bark më bark e kurriz më kurriz
Rrotull-rrotull magjistricat
Rrotullohen
Lakuriq
Dhe hënën tërheqin me litarë magjish
Dhe duke pëllitur si lopë nëpër natë,
Hëna
Ulet në lëmin me kashtë,
Qumështi i derdhet çurg nga gjinjtë
Magjistricat fusin qumështin në shishe
Esencën e bardhë të magjisë.
Magjistricat hënën
E mjelin
Si lopë.
Hëna
Pëllet…
Rrotull-rrotull magjistricat,
Rrotull-rrotull,

Lakuriq,
Bark më bark e kurriz më kurriz
Hënën e ngrenë prapë përpjetë

Dhe hëna si lopë shegane pëllet…

1995/

DORA/
Dora hapet,/
Mbyllet./
Dora /
Kap,/
Lëshon,/
Jep dhe merr,/
Vë dhe heq pranga,
Lidh dhe zgjidh zinxhirë,
Vë dhe heq litarin,
Godet dhe përkëdhel,
Ngul dhe shkul,
Ngre dhe shemb;
Mbiell dhe korr,
Hap e mbyll dyer,
Dritare.
Lan,
Lyen ;
Dora lan dorën,
E majta lan të djathtën,
E djathta të majtën,
Të dyja lajnë njera – tjetrën;
Dora
Është flori,
Dora është topuz;
Ndan, bashkon
Dora,

Është pykë,
Ndan dhe çan.
Dora pajton,
Dora bëhet grusht,
Bëhet pëllëmbë, qëllon,
Dora përkëdhel;
Flet me gishta,
Flet pa gramatikë,
Pa sintaksë,
Pa morfologji,
Pa gabime drejtshkrimore, ortoepike,
Dora bën dhe ç’bën çdo gjë.
Dora
Autore e çdo vepre,
Autore e çdo ndërtimi,
Autore e çdo konstruksioni,
Autore e çdo shembjeje, shkatërrimi,
Dora firmos lindjet dhe vdekjet,
Dora
Fut dhe nxjerr,
Mbërthen e zbërthen,
Ndez dhe shuan;
Gris
Dhe arnon,
Ngjit
Dhe shqit,
Qep dhe shqep,
Zbardh dhe nxin.
Njeriu s’bën dot pa duar.
Vetëm Zoti bën dhe çbën.
Të bëhet tha Zoti!
Dhe u bë.

U bë dita, nata
Qielli, dielli, hëna,
Yjet.
U bë toka dhe ujërat,
U bënë erërat, breshëri, vetëtima, rrufeja…
U bënë kafshët, shpendët, hidrikët, reptilët, viruset.
Edhe çudibërësi i përrallës i thotë mbretit si një zot virtual:
Unë e shëroj djalin tënd madhëri.
Nëse më gjendet një kostum
Që të mos jetë prerë me gërshërë,
Të mos jetë qepur
Me gjilpërë,
Të mos jetëprerë e shpuar,
Vetëm Zoti dhe përrallat presin dhe qepin pa duar…
10 tetor 2010
*Portret i poetit:VIZ.S.KAMBERI, PIKTOR I POPULLIT