Dielli | The Sun

Albanian American Newspaper Devoted to the Intellectual and Cultural Advancement of the Albanians in America | Since 1909

LULZIM MULLIQI NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT

by

Poezi te shkeputura nga vellimi poetik”MALL MERGIMI”i autorit,Lulzim Mulliqi/
FOLEJA E SHQIPONJES/
Nisa te shkruaj sa e sa vargje/
Me shfaqen kujtimet e se kaluares/
Duke udhetuar pertej oqeaneve te botes/
Kujtoja femijerine time te trazuar/
Per atdheun kujtova ninullat e djepit/
Ne gjuhen time peshperita emrin e nenes/
I’a tregova enderren Shqiponjes e i thashe/
Foleja e jote gjendet atje ne tokat etnike shqiptare /
Deri te kufiri i Molles se Kuqe…/
—————————————————————————
MALL MERGIMI
Ne syte e mergimtarit verehet lodhja
C’fare eshte askush nuk e di
Ne rruget e errata te botes
Ai prore per atdheun mendon
Ne vetmi i humbur i tretur
Mendimet i shkojne verdalle
Ne naten me shi i lodhur
Qendron i vetmuar ne metropol
Ecen e ecen ne rrugen e pafund
Cdo hap mendon per dhimbjen e nenes
Per kombin,per atdheun digjet nga malli.
————————————————————————————–
KOSOVËS-VENDIT TIM
Vendlindjen time e mbaj ne zemer
Nga do qe shkoj meridianeve te botes
Dhe vetem ate do ta kujtoj pateshtur
Floket per te m’u zbardhen nga malli

Vendlindjen time e mbaj ne mendje
Dhe e kujtoj me shume mall
Ajo eshte vatra ime e pashuar
Qe per here me mban te gjalle.

Per vendlindjen time digjem nga malli
Neper qytete te ngrira rreth e rreth botes
Ajo eshte preher e shpresave te mia
Vendlindja eshte vatra e endrrave te mia.
————————————————————————
PRITJE
Nuk ke se cfare te presesh…
Ne Takimin e humbur si dikur…
Kur qielli eshte ngarkuar
Me shi,me rrebesh e stuhi

Me vetetimen e gjate terthore
Me rruge te trishtuar ne erresire
Shkembimin e thermon e ben pluhur
Qiellin e pret thelle ne lartesi

Tek syte Tu veshtroj pritjen…
Pellembet e ngritura nga qielli
Buzet e perthara qe flladisin ne pritje
Lutesh qe ne te takohemi perseri….
———————————————————————
PRESIM NJE DITE…
Shteg me shteg ne ne shtegtim
Tretem qe me nate ne dhe te huaj
Koha matet me peshen e mallit
Sekondat ne mergim rriten e behen muaj

Te shperndare ne mergimtaret kudo ne bote
Me mallin e pashuar per vendin tone
Presim te kthehemi nje dite serish
Ne vendlindje eshtrat ti pushojme

Kohen e masim me thinja ne koke
Me rrudha,me dhembe,me mall
Pritjet jane shpresa te pashuara
Ne zemra na digjet si nje mal…
—————————————————–
Autori:Lulzim MULLIQI(SHBA)

TË TRETESH NË TRETËSIRË TË HUAJ

by

Skicë/
Konferencierja, një vajzë e re, me një fletë në dorë tha:“Ai është një djalë i ri që e do poezinë. E flet mirë shqipen por poezitë i shkruan greqisht…”
…Dhe, duke mbajtur në një dorë mikrofonin e në dorën tjetër letrën, nisi të recitojë…
Recitoi një vjershë…
Më pas një dytë,
Më tej një tretë…
I dëgjova mes zhurmës që mbushi sallën.
Nuk i ndjeva.
Nuk më bëri “tëk” në shpirt.
Të njëjtën gjë bëri edhe salla.
Ai ishte një djalë i ri që siç u tha, fliste “mirë shqip”…
Më erdhi keq…
Nuk akuzova djalin. Nuk kishte faj. Vetëm dy vjeç ishte kur shkeli në tokën greke…
Akuzova “zotin”.
Jo atë që rri e na sheh nga qielli…
Akuzova “zotat” që rrinë e shohin nga karrigia e presidentit, kryeministrit, kryetarit të kuvendit, karriget e të gjitha partive…
Migjeni, dikur thërriste:
“Ah sikur të kisha një grusht e t’i bija malit që s’bëzan”.
Unë, duke perifrazuar poetin e madh, do të doja të thosha:
“Ah sikur të kisha një grusht dhe tu bija “zotave” që na lanë të asimilohemi, na e vdiqën gjuhën e bukur shqipe në mërgim, t’i rrëzoja nga “Olimpi” dhe t’i shkelja me këmbë…”
Fort, fort…
Mjerisht nuk kam as grusht, as gjymtyrë…
M’i kanë prerë…
Cung…
Dhe jam i detyruar të tretem në tretësirën e një vendi tjetër…

Abdurahim Ashiku

TRI VJETË DREJTË PAFUNDSISË !

by

DANIEL GAZULLI (1942 – 2012)/
Nga Fritz RADOVANI/
Kështu të njoha!/
Nuk dij se ke ndryshue!/
Gjithnjë kur të kujtoj…/
Më duket se më thue: /
“Jam në udhëtim!..”/
Poezia Yte më ban me t’ “Besue”…/
O Miku im…/

NGA DANIEL GAZULLI:/
NË UDHËTIM/
Në udhëtimin tim,/
sovran i një shpirti të çliruem nga prangat,/
që shpesh të venë urrejtja dhe smira,/
u përpoqa t’i jepja kuptim jetës,/
ndërsa lodhesha në shkronja të pjerrta librash të vjetër,
apo përpiqesha të deshifroja vështrimin shpërfillës të yjeve
në shoqninë e një heshtjes që gdhente dhimbjen mbrenda meje;
mendimet treteshin deri atje përtej ku nuk arrijti kurrë
syni i njeriut; rrezatimi i tyne depërtonte
tej çdo rontegeni në galaktika mjegullore
dhe gjithë bota që më rrethonte tashma ishte mbrenda meje:
drita përshkonte çdo skutë të errtë
e më davariste trishtimin.

Udhëtoja në detin e jetës mes dallgëve të Fatit,
që përditë më ngushtonte horizontet
e më burgoste andërrat e shkronjat m’i ndryshkte,
përkrah udhëtarësh të tjerë me frikën e së nesërmes në bebëze,
me andërrën e Lirisë në qerpik, kthye tashma në një mirazh,
që zhdukej porsa binte mbramja
dhe mbylleshim në një dhimbje memece.

Po kurrë nuk e humba Zotin e Shpresës e të Qetësisë
dhe vazhdova udhëtimin drejt Tij pa lutje të më dhuronte
ma shumë se orët, ditët, vitet e jetës, që bujarisht më kishte dhanë,
ndërsa i gëzohesha edhe një luleje të egër
çelë në mes rrenojave të faltores së shembun nga dora e padijes;
nuk prita si ata që çdo mëngjes
presin vejushat të dalin nga shtëpia
e pastaj përhumben në ekstazë para një gote rakie pa meze
në ajrin e ndotun nga tymi i duhanit;
udhëtimin vazhdova shtegut në mes pyllit të zhytun në mjegull,
sepse e largët nuk do të ishte drita jetëdhanëse e diellit,
që ban të drejtohet e të gjelbrojë edhe atë bimëzën që nën gur
ka kalue e mardhun dhe e zbehtë dimnin.

Udhëtova bashkë me shpirtin e dhimbjes e të mundimeve
në kërkim të Zotit të Shpresës e të Dritës,
që ndriçon në thellësi të qenies së secilit.
***
Shenim nga FR: Me 12 Nandor 2012, na la një nga Figurat e Nderueme të Gazullorëve, që vetem koha, do të sjellin Vlerat e Përjetëshme të Danielit Gazullit tek brezat e rij.
Melbourne, Nandor 2015.

FATJON PAJO NE SOFREN POETIKE TE DIELLIT

by

NGA FATJON PAJO/
1. Në zgjim./
—————-

Unë devolliu i shekullit të ri/
e kam të vështirë të ndryshoj/
në këtë tjetër gjysmëhemisfere./
Në zgjim, s’i lyej flokët e përthinjur/
të bëj për vehte ndonjë syresh,/
s’kam kohë për to,/
më duhet të ze trenin e kohës,/
si robot frymor jam shndërruar./
Shuaj dritat, marr kafenë,/
këpucët vesh pas portës/
të mos ia tremb ëndrën gruas./
Shkoj duke lënë përqafimin,/
aromën e puthjes së shpejtë,/
natën me sytë e gjysmuar./

2. Meditim.
——————

Askënd s’kam lënduar
në udhën e gjatë
burimin tim pij
qetësisht…

Me askënd s’jam përfolur
ditëve plot trazim
arën time lëroj
paqësisht…

Askënd s’kam fajësuar
për dimrat në vetmi
ëndrës sime i flas
Shpirtërisht…

3. Boshllëk.
——————

E akullt më duket shtëpia
asgjë s’pipëtin, veç hapave në dhomë
të dal,
ku të shkoj i vetëm
të ulem të lexoj,
s’kam nerva.
Me godën e rakisë ulem në divan
para meje sytë e Tu
vështrim që më lehtësojnë shpirtin.
Si shpuzat e zjarrit në vatër
netëve të dimrit
sonte trazohen tek unë
të argjendtat kujtime.
Fola gjatë me ata sy
u çmalla si kurrë më parë
vetmisë ia grisa brymimin.

4. Nënës
—————-

Vuajte shumë në pritje
asnjë zë e as lotë
Dy emra veç mërmërisje
pa na parë s’shkoje dot.

Vuajte shumë në ikje
ku ishte ajo forcë
Heshtja shkëmb në rrokullisje
nata ngricë e fortë.

5. Atë mëngjes.
———————-
(viti 1997)

Atë mëngjes pas “luftës” kur u pamë
klorofili i fjalës humbi mes nesh
kryeneçja heshtje s’na fajësoi.
Unë nga nata bastarde shokuar
Ti me lotët mbetur rrugës malluar,
eh, falë Zotit jemi sërish pranë.

6. Ndjehmë poezi!
————————

Pas kaq vitesh shëtitur
ugareve të letrës së bardhë
me këpucët e lidhura nyje
pas gjymtyrëve të lodhura
bujk i fjalës u bëra sot.
Vendosa të përvesh mëngët
“pronar me letra” u bëra.
Parcelat e muzës etiketova
sipas kualitetit hodha ndjenjën
I vadita si di.
Nën perëndimin e Diellit
me ëndje thërmova syvet lodhjen
“Do pres verën të shoh ç’mbolla.”
Në s’kam qullur gjë
edhe kësaj here,
ndjehmë poezi!

Nëntor, 2015

NEKI LULAJ: TYM NE TEMPULL-Sofra e Diellit

by

Neki Lulaj/ Gjermani/
TYM NE TEMPULL/
Dyert e tempullit të drejtësisë dje i gjeta te mbyllura një për një/
Të shtrënguara ishin me zinxhirë e shufra gomash të vjetra/
Te përndjekur egërsisht nga sonambulet pikë e presje na u bë/
Plisin nga mendja nuk na u shkyen, por na mallkuan kodoshët e egër /

Në tempullin e Drejtësisë ku latohen ligjet të huajt na mallkuan/
Ne qyqarët skllevër, dje e sot në shtëpinë tone mbetëm këtu/
I burgosëm atdhetarët e kombit me turpësinë që nuk e merituan/
Denësin nga frymëmarrja atdhetarët pas plafit të zi në pëlhurë/

Si në ´zemrën e tempullit të nemur nga të mallkuarit e zinj/
Tymi djeg në bebëzat e jetës loti frymëmarrjen ngushton/
Në këtë zallamahi dukmi si tym pa gaca.pa ngrohësui/
Aty që tremijë vjet bashkë me nënë ngratën ëndërroj/
Ti ngohë blejt e shpirtit duart e mërdhira gjinjët/

E më thoni dhe ju po unë cili ja . e çka po dua…?
Nëkëtë kthjelltësi qielli loti tokën shpon si tërmeti
Po a mos jam një jetim i prinderve kopil tyë pakurorëziar
Harresa është vetëvrasja ndaj jam ngrefosur e po ja bëj varrin vetit

Eh, po të ishte ëndërr nuk do zgjohesha nga kjo ëndërr e keqe
Nuk do të kthehesha nga vdekja e le të më vinte ere dhe varri
Le të më verbohen sytë e shurdhohen veshët në jetë të jetëve
Vetëm të mos e shoh e të mos e degjoj këtë katrahurë zjarri

Mua le të më mallkojë vehtja që po e krimoj jetën të ardhmen
Që e kërkova dhe brodha pas saj qe tremijè vjet histori
Këmbëzbathur shpërngul duar prangosur trupin nga varre
Ku ta kërkoi fajin të ngratin jetim..kur vetë jam fajtor, o vëllai im.

DASHURIA
Dashuria ime zhuritet në largësi
Pa ty
Ja velëm njëri- tjetrit nektarin e zemrave në heshtëzim
Ti pa mua e unë pa ty, të dy.
Kjo pikë loti sot po më djeg me shumë si zhiva në plagë
Pa ty,
Tek pyll i vjetër dafinat nuk lëshojnë me aromë mbi hirin e rremë
Pa ty
Gjumin e ëmbël e drithëron zjarri bubulak
Pa ty
Bilbetin kukuvajkat si në shpellat misterioze
Pa ty
E atje larg tek ti lahet dielli në oqean
Pa mua
Zanat thurin mëndafshin në vek
Pa mua e pa ty
Pikat e verdha gavrojnë lulet në Kopështin e Evës
Pa ne
Pika e hirtë rrëzohet në shtegun e gardhit në lamën e vjetër
Pa mua e pa ty
Afshin e takimit të parë dhe gëzimit si ta kthej?
Bashkë e lamë ne të dy
As ti e as unë atje nuk e takuam shpirtin
me dashurinë e zjarrit të parë rinor.

Le të dergjen në harresë vitet e humbura në zgafellat e zemrës
Gjethet po e vyshkin buzëqeshjen
E myshku po e rrit shtatin në qetësi
Si të ishte në shtratin e ëndrrës

Pa mua e pa ty…