Politike – Page 299 – Dielli

MASAKRA BARBARE E SERBËVE-KUJTESË EDHE PËR VUÇIÇIN DHE SERBËT

February 9, 2021 by dgreca

NJË NGA MASAKRAT BARBARE QË KREU USHTRIA SERBE
GJATË LUFTËS NË KOSOVË ISHTE AJO E KATUNDIT OBRINJE E EPËRME/

…. Ndër të vrarët përfshihej 94 vjeçari i paralizue, kryetar i familjes, i prenë kryet një burri 65 vjeçar, i nxorën trunin, vranë një grua 65 vjeçare, i prenë kambën; gjuejtën kundër një gruaje 27 vjeçare dhe kundër vajzave të saj 5 e 7 vjeçare, vranë një grua 30 vjeçare, ishte shtatzanë…i prenë barkun e i nxorën fëmijën të cilit i prenë gjymtyrët e trupit të posa formueme, gjuejtën nga afër dy vajza adoleshente….

Përktheu Gjon Kadeli nga libri me titull “Be Not Afraid” nga autoria amerikane Stacy Sullivan/

Dy ditë mbasi njësitë e U.Ç.K.sulmuen pozicionet e ushtrisë dhe të policisë serbe në katundin Obrinje e Epërme në mes të shtatorit 1998 dhe vranë 14 ushtarë, forcat e Millosheviqit u hakmorën. Ato vranë 21
katundarë të pafajshëm,shumica gra,fëmijë e pleq.
Të vramit ishin të gjithë pjestarë të familjes Delijaj, të cilët u vranë në mënyrën ma barbare. Në ta përfshihej 94 vjeçari i paralizue që ishte kryetari i familjes dhe një fëmij 18 muejsh.Forcat serbe i
prene kryet një burri 65 vjeçarë dhe mandej i nxorën trunin dhe e vunë pranë trupit të tij. Madej vranë një grue 65 vjeçare, e mbas vrasjes i prenë kambën. Mandej gjuejtën kundër një grueje 27 vjeçare dhe kundër
vajzave të saj 5 e 7 vjeçare të cilat u vranë kur po përpiqeshi të iknin . Mandej ata vranë një grue 30 vjeçare e cila ishte shtatzanë e priste lindjen e fëmijës brenda dy muajve. Mbas vrasje së saj i prenë barkun e i nxorën fëmijën të cilit i prenë gjymtyrët e trupit të posa formueme. Ata gjuejtën nga afër dy vajza të reja(adoleshente) të cilat ishin të fshehura në disa shkurre, e që nga frika shtërngonin
njena tjetrën. Disa njerëz të tjerë të moshuar u gjetën të vrarë, ndër ta edhe një burrë, i cili ende mbante shkopin në dorë. Një grua e re u gjet e vdekun, e cila mbante një kërthi(foshnje) 6 javëshe që ishte ende
gjallë.
Kjo masakër tejet çnjerzore u banë gjatë operacioneve ushtarake serbe për të dëbue popullsinë e Kosovës nga trojet e tyne mijvjëçare.

EDHE UNË ÇAM JAM – PËR TË MOS E HARRUAR KURRË ÇAMËRINË!

February 7, 2021 by dgreca

Nga Frank Shkreli/

Megjithëse kaluan disa javë nga dita që shënoi 30-vjetorin e themelimit të Shoqatës Patriotike “Çamëria”, më 10 Janar të vitit 1991, për mua nuk është kurrë vonë që të flitet dhe të kujtohet Çamëria Shqiptare — në përvjetorë që duhet të shënohen dhe kurdoherë tjetër – dhe të kujtohet gjithmonë në të gjitha dimensionet e tragjedisë së saj.

Ia vlen që në këtë 30-vjetor të themelimit të Shoqatës Patriotike, “Çamëria”, t’i kujtojmë edhe njëherë lexuesit se megjith hallet dhe telashet e sotëme të shqiptarëve, Çamëria nuk duhet të harrohet, por të kujtohet si një tragjedi kombëtare e shekullit 20. Kjo Shoqatë, është themeluar pas shembjes së komunizmit në Shqipëri, 30-vjetë më parë në Tiranë, nga intelektualët e dalluar çamë si Abaz Dojaka, Hasan Minga, Sali Bollati, Petrit Demi, Ilmi Saqe, Lutfi Saqe, Petrit Kasemi, Bashkim Braho, Qani Biraçi, Nexhat Mergjushi, Ferhat Sejko, Arshi Rexho, Resul Taipi etj. Shoqata “Çamëria”, ç’prej fillimit i ka venë vetes misionin e shenjtë për të sensibilizuar opinionin kombëtar dhe ndërkombëtar, me qëllim për të bërë të njohur – në nivel kombëtar dhe ndërkombëtar — gjenocidin e kryer nga forcat shoviniste greke në vitet 1940-ave të shekullit të kaluar, si dhe për të rivendosur të drejtat themelore universale të njeriut në trojet e tyre, mohuar çamëve shqiptarë, për pothuaj një shekull tani.

Këtu në Nju Jork të Shteteve të Bashkuara jeton dhe vepron, patrioti çam, shqiptaro-amerikani i respektuar i komunitetit, Z. Sali Bollati, lindur në Paramithi të Çamërisë — njëri prej themeluesve të Shoqatës Patriotike Çamëria në Shqipëri– dhe një ambasador i vërtetë i çështjes çame këtu në Amerikë dhe më gjërë, një veprimtar i palodhëshëm i Çamërisë martire në të gjitha dimensionet e vuajtajeve dhe padrejtësive që i janë bërë e vazhdojnë të bëhen kundër saj. Pjesë e rëndësishme e veprimtarisë 30-vjeçare të Shoqatës, “Çamëria” vazhdon të jetë, sipas vet Shoqatës, “Institucionalizimi i Çështjes Çame përmes Presidentit të Republikës, Kuvendit të Shqipërisë, qeverisë shqiptare dhe institucioneve të tjera deri në zgjidhjen përfundimtare të saj”.

Tragjedia e Çamërisë mbetet e tillë për shqiptarët dhe vazhdon të mbetet si një fitore e forcave më të errëta të Luftës së Dytë Botërore. Është një tragjedi që duhet të rendojë në shpirtërat dhe zemërat e shqiptarëve ashtu siç duhej të rëndonte edhe masakra e Tivarit dhe shumë masakra të tjera ndaj shqiptarëve, anë e mbanë trojeve shqiptare. 30-vjetori i themelimit të Shoqatës Patriotike “Çamëria”, thërret me zë të lartë për një shqyrtim të ndërgjegjës të atyre që kanë shkaktuar këtë tragjedi, por ky përvjetor përbën gjithashtu një rast të mirë për një apel të gjithë shqiptarëve – sidomos atyre në pushtet — për një shqyrtim të vet ndërgjegjes tonë si shqiptarë, jo vetëm për krimet e të huajve ndaj shqiptarëve, por edhe për krimet e kryera nga shqiptari kundër shqiptarit, gjatë shekullit të kaluar.

Qytetërimi nisë pikërisht aty, me shqyrtimin e ndërgjegjës, ka thenë me një rast Ismail Kadare: “Shqyrtimi i ndërgjegjes mbetet sot po aq dramatik dhe aktual sikurse në teatrin grek, dy mijë e pesëqind vite më parë. Nga krimet e nazizmit e të komunizmit, ai vjen gjer te hapja e dosjeve të fshehta, ato që janë kthyer në ankth në vendet që ende s’e kanë bërë këtë, duke përfshirë këtu, për fat të keq, edhe vendin tim, Shqipërinë”. (Nga Fjalimi i Kadaresë me rastin e dhënies së një Çmimi prestigjoz në Izrael, 2015). Dihen përpjekjet due fushatat e fqinjëve për zhdukjen e popullit shqiptar gjatë dekadave dhe shekujve të kaluar nepërmjet spastrimeve etnike, shpërnguljeve të detyrueshme dhe masakrave, siç ishte ajo e Çamërisë, e Tivarit dhe lufta e fundit në Kosovë, ndër të tjera. Si askund tjetër në Evropë e ndoshta edhe në botë e gjithë harta e trojeve shqiptare është një skenë masakrash, krimesh, spastrimesh etnike, shpërnguljesh me dhunë dhe dëbimesh barbare të shqiptarëve.

Uroj që gjatë “Javës Çame”, të shënuar muajin që kaloi, autoritetet shqiptare të kenë reflektuar edhe mbi përpjekjet aktuale dhe në vazhdimësi nga Greqia, Turqia dhe Serbia – për të ndryshuar historinë dhe identitetin e shqiptarëve në trojet e veta– brenda kufijve aktualë të Shqipërisë — duke “mbjellur” varreza dhe monumente të okupatorëve shekullorë, grekë, turq dhe sllavë. Fatbardhësisht, zhdukja fizike e shqiptarëve gjatë shekujve, me masakra, spastrime etnike dhe shpërngulje të detyrueshme, sot në shekullin XXI, është pak më e vështirë se në të kaluarën, falë mbështetjes historike dhe të pa hile të miqëve të vërtetë perëndimorë të Kombit shqiptar. Por, siç tregojnë monumentet greke, turke e sllave në territorin shqiptar, përpjekjet e këtyre “vendeve strategjike” dhe “popujve miqë” nuk kanë pushuar të mësyjnë tokat shqiptare duke “mbjellur” varreza, e monumente të ushtarëve e të “heronjve” të tyre në trojet shqiptare, përfshir edhe zemrën e Tiranës, me miratimin e vet autoriteteve shqiptare. Askush nuk reagon kundër, askënd nuk e vret ndërgjegjja kombëtare!

“Java Çame” kishte si temë, “Çamëria është e të gjithë shqiptarëve. Çam Jam!” Por, fatkeqësisht, shqiptarët kujdesën më shumë për të huajt, “Duke u dhënë pas doktrinave të huaja shterpa e miqësive të mbrapshta, u harruan për fat të keq shpeshherë njerëzit tanë të gjakut, ata që kanë qenë e janë pjesë e Trungut Shqiptar të Pavdekshëm. Ajo ka qenë pjesë e një harrese të madhe për të cilën Kombin Shqiptar do ta vrasë ndërgjegjja për një kohë të gjatë.” (Ismail Kadare në përshëndetjen drejtur gazetës Çamëria-Vatra Amtare, 1992, cituar në librin e Sali Bollatit, “Çamëria, Krahina më Jugore e Trojeve Etnike Shqiptare

Në këtë 30-vjetor të themelimit të Shoqatës “Çamëria”, unë i bashkohem përpjekjeve të kësaj Shoqate kundër asaj që ajo cilëson si, “nismave për ta ‘mbjellë’ Shqipërinë me varreza të ushtarëve grekë, duke kërkuar ngritjen e një memoriali për martirët e gjenocidit grek në Çamëri” të lenë pa varre. Por, jo vetëm kundër varrezave greke, por edhe kundër ndërtimit (natën) të monumenteve turke dhe sllave në Shqipëri, ngritur vitet e fundit, me miratimin e autoriteteve shqiptare. Edhe për këtë, nevojitet një shqyrtim i thellë i ndërgjegjës kombëtare të autoriteteve më të larta shqiptare. Hiqni dorë nga “doktrinat e huaja shterpa dhe miqësitë e mbrapshta” dhe mos harroni “njerërzit tanë të gjakut”.

Shqiptarë jemi aty dhe atje ku na fali Zoti. Edhe unë, një shqiptaro-amerikan, me origjinë nga Malësia e Madhe, por me banim në Shtetet e Bashkuara të Amerikës për një gjysëm shekulli, me krenari dhe me ndjenja të thella vëllazërore, deklaroj: Çam jam!

Frank Shkreli

Sali Bollati i mbijetuari i Çamërisë dhe njëri prej themeluesve të Shoqatës “Çamëria” dekorohet nga Këshilli i Bashkisë Nju Jork, Nëntor, 2019 – në foto me Z. Mark Gjonaj, anëtar i Këshillit të qytetit.

Autori me Z. Sali Bollati, të mbijetuarin e gjenocidit grek në Çamërinë Shqiptare dhe njëri prej patriotëve që themeluan Shoqatën “Çamëria” në Tiranë, 30-vjetë më parë – në Sallën e Këshillit të Bashkisë — New York, Nëntor, 2019

Autori i këtij libri, Z. Sali Bollati, pas vrasjeve barbare të 7 familjarëve të tij nga bandat shoviniste greke të Zervës me 27 Qershor, 1944, mbahet në burg në vendlindjen e tij në Paramithi, para se të dëbohej me dhunë nga trojet e tija stërgjyshore ashtu si mijëra shqiptarë çamë të tjerë – kryesisht gra, pleq e fëmij – dhe hynë në Shqipëri.

KUR FLASIN TË “VDEKURIT”

February 6, 2021 by dgreca

Nga Sokol PAJA – DIELLI/

Zakonisht për të vdekurin nuk flitet keq. Por kur i “vdekuri” ringjallet si profet biblik apo kuranor, ai e meriton një “uratë” apo “sure”. Vetëm rilindja e socialistëve arrin ti ringjallë njerëzit që vetë i “vret”. Për interesa të rëndomta politike partia-shtet ringjall “heronj” të cilët pasi i ndërsen në situata të caktuara politike kryesisht zgjedhore, pasi i përdor sipas oreksit politik të çastit i tret në harresë. Zakonisht të ikurit, të larguarit, të humburit, të zhdukurit, të vdekurit nuk janë atje ku i mendojmë, por aty ku flitet për ta dhe aty ku ata shfaqen si hije, si imazhe apo mesazhe. Me qëllim largimin e vëmëndjes publike nga menaxhimi katastrofik i pandemisë globale, me synimin që të shmangë vëmëndjen nga hetimet për lidhjet kriminale të eksponentëve të qeverisë me organizatën kriminale famëkeqe Ndragheta për pastrim parash e kulla mafjoze në Tiranë, partia-shtet ngjalli një hero qimelyer, Fatos Nanon. Një mishërim spektakolar i vesit, korrupsionit, krimit, abuzimit dhe degradimit shtetëror dhe njerëzor kur rilindasit udhëhiqeshin nga filozofi majtist i katarsisit. Për nevoja të partisë apo për fitoren e revolucionit si vëlla komunist, rilindasit e sotëm sjellin nga lartësitë e qiejve edhe ata që vetë i “varrosën” dikur. Të gjitha partitë që burojnë nga filozofia marksiste, heroin komunist e kanë njeriun ideal, njeriun e ri, për manipulim spektakolar të opinionit publik. Komunistët edhe kur nuk e kanë një hero ata e sajojnë, e shpikin, e fabrikojnë dhe e shpërndajnë këtë model për ndjekje masive. Duke nxjerrë Nanon në Tv, Rama tregoi se është vetëm, se nuk e mbështet më askush, se ndër të gjallët s’ka më përkrahje, i duhet forca e një të “vdekuri” për ta mbajtur gjallë. Ky shërbim mediatik dhe politik që ish kryeministri liberal i bëri liderit arrogant e diktatorial ishte një neveri përtej kufijve të arsyes nëse i referohemi konsideratave dhe vlerësimeve në të kaluarën që këto dy dordolecë karnivalesh kanë pasur për njëri-tjetrin. Në spektaklin 3D të qeverisjes shkatërruese të kryerilindasit Rama ndaj qytetarëve shqiptarë, dordoleci i karnivales nuk kishte sesi ti mungonte shfaqjes dhe spektaklit të çmendurisë që qeveris shqiptarët tash 8 vjet. Të mbrosh të keqen je më i keq se vetë e keqja. Nano me daljen e tij publike në televizionin kombëtar Klan i shtoi vetes një njollë turpi duke mbrojtur e promovuar atë që deri dje e përbuzte me neveritje. Hajduti i ikonave të vjedhura dhe thonjëpapreri, papritur si me shkop magjik na del politikani i maturuar dhe modeli i politikanit produktiv i dekadës së fundit. Nano është refuzuar nga shqiptarët 16 vite më pare. Me Nanon në ekran, Rama ua shpifi dhe ua neveriti edhe më shumë shqiptarëve. Edi Rama është kryeministri më i keq në historinë moderne të shtetit shqiptar. Ky huligan, ky dinosaur politik që shpartallon e pushton gjithçka e çdo gjë që i del përpara, prodhoi një qeverisje të tmerrshme për Shqipërinë: shqiptarët gjenden pa shtëpi, shqiptarë që detyrohen të braktisin atdheun, shqiptarë që u vritet shpresa, që u shkatërrohet e ardhmja, që u hiqet mundësia, shqiptarë që mjerohen, shqiptarë që varfërohen, shqiptarë që diskutojnë kafshatën, shqiptarë të harruar, shqiptarë të diskredituar, fshatra që braktisen, qytete që vriten. Pasi zaptoi të gjitha institucionet dhe pushtetet, Rama prodhoi një Shqipëri të varfër dhe të mjerë që zhytet përditë e më keq nën kthetrat e sektit të rilindjes që i pi dhe pikat e fundit të gjakut përpara se të thyejnë qafën një herë e përgjithmonë. Ndryshimi i sistemit qeverisës dhe largimi sa më shpejt i këtij sekti grabitqarësh rilindas neokomunistë, është një frymëmarrje e thellë për Shqipërinë, është një çlirim i madh nga kthetrat e shpopullimit, lidhjes së politikës me mafjen kombëtare e ndërkombëtare, degradimit të shtetit, thellimit të pabarazive shkatërruese, konfliktit social dhe varfërisë.

Kosovë-Izrael, thyhet rendi i dështimeve

February 5, 2021 by dgreca

Vendosja e marrëdhënieve të plota diplomatike me Izraelin shënon një nga momentet më të rëndësishme të diplomacisë së Kosovës në vitet e fundit./

nga Akri Çipa*/

Vendosja e marrëdhënieve të plota diplomatike me Izraelin shënon një nga momentet më të rëndësishme të diplomacisë së Kosovës në vitet e fundit. Për mjaft arsye, kjo duhet të shërbejë si një moment kthese. Është e rëndësishme, që përtej celebrimeve, të ketë një diskutim më të gjerë për rëndësinë e marrëdhënieve diplomatike me shtetin hebre, por edhe për leksionet e nxjerra nga ky zhvillim. Miqësia e re me Izraelin hap perspektiva për bashkëpunim në rrafshin ekonomik, tregtar, inovacionit, si dhe në atë të sigurisë, dhe këto meritojnë një analizë më vete. Por çfarë është e rëndësishme për momentin është se kjo marrëdhënie mbart një kuptim më të gjerë për vetë konsolidimin e pozicionit të Kosovës në arenën ndërkombëtare.

Njohja nga Izraeli erdhi pas një periudhe gati trevjeçare, në të cilën jo vetëm që nuk pati asnjë njohje të re, por edhe u intensifikua fushata dhe propaganda serbe për kundërshtimin e legjitimitetit të pavarësisë. Në fakt, gjatë kësaj periudhe kanë qenë shumë më vokale pretendimet serbe për tërheqjen e njohjeve të pavarësisë.

Kosova jo vetëm që në këtë hark kohor dështoi në avancimin diplomatik, por mori përsipër dhe përgjegjësinë e disa gabimeve fëmijërore, sikurse ndodhi në rastin e fiaskos me Xhamajkën. Në atë rast, njohja e paralajmëruar nga zyrtarët në Prishtinë u mohua nga përfaqësuesit xhamajkanë, duke krijuar një situatë groteske. Gjithaq domethënëse ishte dhe performanca në fushatën për t’u anëtarësuar në organizata ndërkombëtare, ku shembulli më i bujshëm ishte dështimi me aplikimin në Interpol.

Njohja dhe formalizimi i raporteve me Izraelin thyejnë këtë rend dështimesh dhe jep tashmë një sinjal domethënës, mbi të gjitha për imazhin ndërkombëtar.

Elementi tjetër i rëndësishëm është se njohja reciproke Kosovë-Izrael u realizua pavarësisht angazhimit tejet të madh të diplomacisë serbe për të ushtruar rol bllokues.

Me gjithë punën disavjeçare të diplomatëve të Kosovës para dhe pas kuintave për të vendosur lidhje me shtetin hebre, Serbia ia ka dalë nëpërmjet kanaleve zyrtare diplomatike të shkurajojë dhe të ndalojë në gjenezë çdo lloj iniciative izraelite drejt Prishtinës. Në të njëjtën kohë, lobi serb në Izrael dhe në Shtetet e Bashkuara ka qenë tejet aktiv. Çdo përpjekje për ta ngritur si çështje në Izrael njohjen e Kosovës pasohej nga kundërvënie të menjëhershme të segmenteve të lidhura me Beogradin zyrtar.

Prandaj është tejet e rëndësishme të vlerësohet ndërhyrja dhe garancitë e ofruara nga Shtetet e Bashkuara si elementi kryesor që theu pengesat e Serbisë dhe vuri në lëvizje zhvillimet që u finalizuan me ceremoninë e kësaj jave. Është e rëndësishme që kjo të kuptohet mirë nga të gjithë, përtej rezervave dhe kontestimeve të tjera për takimin e 4 shtatorit në Shtëpinë e Bardhë.

Në të njëjtën kohë, këto zhvillime shërbejnë dhe për të trajtësuar ecurinë diplomatike dhe objektivat strategjikë që duhet të ndiqen në të ardhmen e afërt.

Pretendimi i Serbisë – mbështetur nga Rusia dhe Kina – se pavarësia e Kosovës duhet refuzuar si unilaterale dhe krijuese e precedentëve të rrezikshëm ka pasur deri më sot njëfarë efikasiteti. Në fakt, frika se njohja zyrtare mund të përdorej për të krijuar paralelizma, në fakt tërësisht të paqenësishme, me konfliktin në Lindjen e Mesme ka qenë arsyeja kryesore pragmatike që e ka shtyrë Izraelin t’i druhej deri më sot pranimit të realitetit të Kosovës së pavarur dhe sovrane.

Tanimë, pas vendosjes së marrëdhënieve me shtetin hebre, ekzistojnë të gjitha mundësitë për të ngritur argumentin e anasjelltë: nëse Izraeli, një shtet që përballet me një nga konfliktet territoriale më problematike dhe komplekse në botë, nuk i druhet rastit të pavarësisë së Kosovës si precedent, atëherë asnjë vend tjetër nuk mund të fshihet pas këtij argumenti. Me tejkalimin e kësaj situate, Kosova i ka shtuar arsenalit diplomatik një element tejet substancial.

E gjithë kjo duhet kontekstualizuar brenda një mësimi tjetër shumë të rëndësishëm.

Pavarësisht ecurisë së dialogut me Serbinë, nuk ka asgjë që e konsolidon më shumë pozicionin në arenën ndërkombëtare se vendosja e raporteve të barabarta me shtetet e tjera të botës.

Vëmendja ndaj Beogradit dhe Brukselit ka thithur rishtazi shumë më tepër energji nga sa duhej në Prishtinë dhe ka sjellë harresën ndaj kryeqyteteve të tjera të botës. Procesi dialogues me Serbinë mund të vazhdojë, por pa vënë në pauzë ose sakrifikuar konsolidimin e marrëdhënieve me shtete të treta, aq më shumë përpjekjet për t’i shumuar ato.

Madje edhe integrimi në organizatat ndërkombëtare duhet të jetë element shtesë, jo zëvendësues, i përpjekjeve për shtimin e njohjeve. Teksa anëtarësimi në Organizatën e Kombeve të Bashkuara është bërë shpeshherë kryefjalë e diskutimeve për ecurinë diplomatike, duhet mos harruar se anëtarësimi duhet të jetë pasojë, jo qëllim në vetvete.

Orientimi i diplomacisë së Kosovës drejt këtij kahu duhet të bëhet dhe kryefjalë në raport me aleatët amerikanë. Administrata Biden mund të ofrojë një mbështetje shumë të fortë në këtë pikë, por Prishtina zyrtare duhet të tregojë iniciativë nga ana e saj. Angazhimi amerikan është i domosdoshëm për t’u qasur ndaj shteteve që ende refuzojnë ta njohin Kosovën, por edhe për të anashkaluar pretendimet serbe dhe për të rritur presionin ndaj Beogradit.

Së fundmi, është fatkeqësi që Bashkimi Europian nuk është palë mbështetëse në këtë përpjekje. Sikurse u reflektua pas ceremonisë së 1 shkurtit, në vend që të përgëzonte Kosovën dhe Izraelin, zëdhënësi i Bashkimit Europian për çështjet e jashtme e kritikoi Prishtinën për zyrtarizimin e vendosjes së ambasadës së saj në Jerusalem. Kjo pasi Bashkimi Europian vazhdon ta kundërshtojë Jerusalemin si kryeqytet zyrtar.

Këmbëngulja e përfaqësuesve europianë në këtë politikë rezultoi të ishte më e rëndësishme sesa mbështetja për Kosovën në një hap pozitiv të forcimit të pozicionit të saj dhe të krijimit të marrëdhënieve të cilat realisht avancojnë stabilitetin dhe paqen. Ky veprim absurd nuk duhet harruar dhe duhet të shërbejë si një mësim kuptimplotë për valencën që u duhet dhënë mesazheve që do vijnë nga Brukseli në të ardhmen.*Botuar fillimisht në Sbunker.net

ARRITI BANDA E VATRËS NË NEW YORK- FALEMINDERIT AKADEMIK VASIL S. TOLE!

February 4, 2021 by dgreca

Libri”Banda Kombëtare ”VATRA” me autor Akademik Vasil S. Tole, arriti në bibliotekën e Vatrës.

Ka arritur në bibliotekën e Federatës Panshqiptare të Amerikës”VATRA” libri ”Banda Kombëtare”VATRA:- një histori unike shqiptaro-amerikane” i akademikut Vasil S. Tole, kompozitor dhe etnomuzikolog, anëtar i Akademisë së Shkencave të Republikës së Shqipërisë dhe zëvendëskryetar i saj. Libri është botuar në vitin 2020 me rastin e 100 vjetorit të arritjes së bandës së Vatrës në Shqipëri, të 100 vjetorit të Luftës së Vlorës,si dhe të vendosjes së marrëdhënieve shqiptaro-amerikane.

Libri i dërguar nga Akademia e Shkencave mbanë shënimin e autorit:

VATRËS sonë të dashur të Shqiptarisë, me mirënjohje dhe përulje!

Vasil S. Tole

Tiranë 15 Dhjetor 2020.

Me mirënjohje e falenderojmë akademikun dhe e përgëzojmë për punën e shkëlqyer profesionale e shkencore që ka bërë për të sjellë në kujtesë “bëmat” kombëtare të Bandës së Federatës Panshqiptare të Amerikës”VATRA”.

Libri mbanë titullin”Banda Kombëtare”VATRA:- një histori unike shqiptaro-amerikane”, e shoqëruar me CD.

Librin e bandës së vatrës, autori Vasil S. Tole, ia dedikon: Federatës “Vatra”, Bandës Kombëtare“Vatra”, Thoma Nasit(1892-1964) dhe familjes së Tij, patriotëve të çështjes kombëtare, misionarëve të forcimit të marrdhënieve shqiptaro-amerikane, pionierëve të artit muzikor në Shqipëri,përmbushësve të aksiomës”Me pushkë e penë për mëmëdhenë”, interpretuesve të parë të “Himnit Kombëtar” në ceremonitë zyrtare të shtetit shqiptar pas vitit 1920; dhe kujtimit të presidentit amerikan Woodrow Wilson(1856-1924).

Krahas falenderimi të gjithë atyre që e ndihmuan, autori e përcjell librin edhe me një parathënie, ku ndër të tjera shkruan: Ky nuk është një libër për muzikën, por është një libër që përmes muzikës, na fton të kuptojmë historinë e Shqipërisë në gjysmën e parë të shekullit XX. Si i tillë ai nuk është një tekst apokrif,përkundrazi. Përmes njohjes konkrete me rolin e bandës muzikore kombëtare shqiptaro-amerikane ”Vatra”, na jepet mundësia të kuptojmë dhe të eksplorojmë historinë e Shqipërisë pas Luftës së Parë Botërore, në vitet e Mbretërisë Shqiptare(1928-1939), gjatë Luftës së Dytë Botërore, për të ardhur deri në krijimin e formacionit të orkestrës frymore kombëtare, emërin e së cilës sot mban Orkestra Frymore Kombëtare e Forcave të Armatosura të Shqipërisë.

Autori me dashuri dhe përkushtim,me librin e tij çel disa dritare përmes të cilave duhet ta shohim bandën”Vatra”: si formacion muzikor, si shenjë e qartë atdhedashurie, si miqësi shqiptaro-amerikane apo dhe mekanizëm për të kuptuar vendin e muzikës në shoqërinë shqiptare.

Banda VATRA shkoi në Shqipëri kur Atdheu ksihte nevojë për të. Lufta e Vlorës në vitin 1920 ishte thirrja për bashkimin e të gjithë shqiptarëve kundër pushtuesëve. Thënia e Nolit”Mbahu nëne, mo ski frikë, se ke djemtë në Amerikë”, gjeti konkretizimin e saj përmes akteve sublime të 120 vullnetarëve shqiptaro-amerikanë, të mbledhur dhe të përgatitur nga federate “VATRA”, SHBA dhe te veprimtaria mbarëshqiptare e bandës kombëtare”Vatra”në atdhe.

Autori arrinë në përfundimin se: falë Thoma Nasit dhe bandës”Vatra”, roli i muzikës në vitet 1920-1926 u ridimensionua në shoqërinë shqiptare. Kryeministrat e kohës dhe vetë Mbreti Zog u angazhuan drejtëpërsëdrejti për t’i dhënë shtetit shqiptar një dimension më kulturor, për ta vendosur kulturën dhe posaçërisht muzikën në themel të identitetit të saj….Fara e bandës”Vatra” dhe pjestarët e saj ishin kudo në Shqipëri, aty ku krijohej një formacion i ri muzikor, një botim ose një shkollë e re…

Për të sjellë atmosferën që krijoi banda muzikore”Vatra”në Shqipërinë e kohës, autori citon fjalët e profesorit Sederholm, pjestar i grupit të Lidhjes së Kombeve që monitoronte kufirin jugor të Shqipërisë në vitet 1920 se”…. një komb që arrinte të krijonte të tilla grupe si banda “Vatra” dhe të donte muzikën aq sa njerëzit e shprehnin këtë me vërshimin nëpër koncerte, natyrisht që e meritonte liriën e tij…”(citohet Thoma Nasi, sipas leksionit që ai mbajti v 1960 me studentët shqiptarë të Universitetit të Harvardit).

Për të ndjekur rruëgtimin e bandës së Vatrës, autori e ka ndërtuar librin me 11 kapituj.

Për më shumë na ndiqni në Gazetën Dielli në print, ndërkohë njoftojmë studuesit dhe të interesuarit se librin mund ta shfletojnë në bibliotekën e Vatrës.

Faleminderit akademik Vasil S. Tole(Dielli)