Aleksandër Çipa/

Demokracia e përfaqësimit u pushtua dhe u poshtërua. Tani nuk ka më asnjë kuptim e asnjë vlerë marrëdhënieje me sovranin. Qytetarët këtë pushtim poshtërues e soditën si diçka të përkohshme dhe kalimtare. Ky është naiviteti i pritmërisë së opinionit publik. Pushtimi dhe poshtërimi i demokracisë zgjedhore dashka kohën e vet që të gjenerojë bindje dhe reagim. Nuk është e njëjtë koha që do pushtimi i përfaqësimit politik me kohën e pushtimit dhe poshtërimit të demokracisë. Tani, domethënë në këtë kohë, jemi realisht në pikun e poshtërimit të demokracisë dhe për këtë, rrjedhojat nuk parashikohen.

Pushtimi i përfaqësimit u çimentua në marrëveshjen e 2008 nga dyshja kryesuese e bipolaritetit partiak në vend. Se çfarë ngjau më pas, kjo tashmë është e njohur. Poshtërimi i përfaqësimeve politike pasoi më intensivisht paskësaj. U zhbënë të gjitha kriteret që ishin “mishi” i demokracisë strukturore. Në partitë tona kryesore u poshtëruan statutet dhe kanonet e trashëguara dhe ato të amenduara. Tashmë pasojat kanë dalë jashtë partive. Poshtërimi i demokracisë dhe më së shumti i përfaqësimeve, ka jashtë pragut të kësaj gjendjeje depresive dhe status quo-je, lindjen e një reagimi të ri publik. Do të ketë disa forma ky reagim refuzues, përbuzës vetëzgjedhës dhe mosnjohës.

Subjekti që vjen do të tejkalojë regjitë e përdorura, të konsumuara dhe të manipuluara të “ mjeshtrave të tranzicionit” dhe mjeshtrave të “ pushtimit të demokracisë dhe përfaqësimit”. Krizat përherë dhe kudo janë shtatzëna me zgjidhje. Nuk është moment për iluzion të ri, por është kapitull i mbaruar për një ndryshim imponues. Kur zhbëhet fjala, kur përdhoset besimi, kur zhelekoset shteti, kur i “ pakënduari bëhet legjislator”, atëhere shoqëria që zvarrit të sotmen e vet, nuk ka më “tapi” për të ardhmen e saj…Ky nuk është trisht i mishëruar në tekst, por një e thënë reflektimi për një realitet që mbart ligjësinë oqeanike të asaj që vjen si pamundësi për t’u kontrolluar dhe mbajtur nën pushtet vetiak.

Ajo që vjen paskëtaj është shpërthim refuzues.

Ky protagonizëm do të vijë nga gjenerata, e cila realisht e përbuz realitetin e mbajtur në përdorim nga ata “ që qeverisin dhe mërzinë” e sotme të njerëzve, siç do të shprehet në një varg të vetin Fatos Arapi-Poet.

Çfarë ka pas pushtimit dhe poshtërimit të demokracisë? Shembje të “hipotekave vendimmarrëse”. Vetëm ky refuzim i menjëhershëm dhe prej shumicës së shoqërisë, zbon pushtimin malinj të demokracisë nga “zotërit “e fuqishëm brenda dhe vasalë para “zotërve” jashtë. Kjo krizë poshtërimi dhe poshtëruesish, po jep shenja të mjaftshfaqjes së sovranit refuzues, të antiriciklimeve stanjative të një shoqërie që e shndërroi jetën e vet “laborator” të së pandryshueshmes dhe të së keqpërdorurës “demokraci hibride”. Në ag të së afërmes, po shfaqen silueta dhe shenja të shumta refuzimesh…!

(AALEA) /

The New York City law enforcement community and the American Albanian Law Enforcement Association (AALEA) are mourning the loss of NYPD Police Officer Dorian Kongoli, age 47, who proudly served at the World Trade Center Command.

Officer Kongoli began his career with the NYPD in 2007, dedicating over 16 years to protecting the citizens of New York City. Known for his courage, professionalism, and unwavering commitment, he was respected by his colleagues and admired by the community he served.

Those who worked closely with Officer Kongoli remember him as more than just a dedicated police officer. “Dorian had a heart as big as his courage,” said one colleague. “He was always there to support his team, mentor younger officers, and lend a hand to anyone in need.”

Beyond his career, Officer Kongoli was a loving husband, father, and friend. His family describes him as someone whose love, kindness, and generosity touched every aspect of their lives. He lived with the same dedication for his loved ones as he did for his city, leaving an enduring legacy of service, compassion, and integrity.

Officer Kongoli’s passing is a profound loss to his family, friends, colleagues, and the entire Albanian-American law enforcement community. The American Albanian Law Enforcement Association extends its deepest condolences to all who are grieving and honors his extraordinary life and service.

May Officer Dorian Kongoli rest in eternal peace, and may his family and loved ones find comfort in the outpouring of support from all whose lives he touched.

Artan Nati/

E dua Shqipërinë më shumë se çdo vend tjetër në botë. Dhe pikërisht për këtë arsye, e dua ta kritikoj. Sepse dashuria e vërtetë, siç do ta thoshte Camus, nuk është nënshtrim ndaj absurdit, por një revoltë e ndershme ndaj tij. Të duash një vend nuk do të thotë ta përkëdhelësh, por ta ndihmosh të mos e shkatërrojë vetveten. Por në Shqipëri, kjo është pothuajse një herezi.

Elitat tona – shkrimtarët, politikanët, analistët që rrinë pezull midis librave dhe luksit – e kanë kthyer dashurinë për Shqipërinë në një formë estetike të vetë-mashtrimit. Ata flasin për “kombin tonë të lashtë”, për “trashëgiminë e ndritur”, për “shpirtin shqiptar” – por kurrë nuk e pyesin veten pse ky shpirt endet prej tridhjetë vitesh mes varfërisë, servilizmit dhe ankthit të emigrimit. Ata preferojnë të kritikojnë Europën që “na mban jashtë”, Amerikën që “na përdor”, komshinjtë që “na zilirojnë” – sepse kjo i bën të ndihen të mençur pa qenë të guximshëm.

Camus do t’i quante “rebelë të rremë”: njerëz që protestojnë kundër gjithçkaje përveç vetes. Ndërsa Rousseau do t’u kujtonte se qytetari i vërtetë është ai që ka guximin të kritikojë atdheun e vet jo për ta përbuzur, por për ta ndrequr. Ai e dinte se dashuria për komunitetin nuk është pasion i verbër, por marrëveshje morale midis arsyes dhe ndërgjegjes. Në këtë kuptim, patriotizmi shqiptar është ende para-rousseauan: sentimental, por jo qytetar; folklorik, por jo etik.

Në vend që të lindë një “vullnet të përgjithshëm” që kërkon drejtësi, Shqipëria ka lindur një “vullnet të përgjithshëm për alibi”. Faji është gjithmonë diku tjetër: në Europë që nuk na kupton, në histori që na ka ndëshkuar, në fqinjët që “nuk na duan”. Kështu, ne i shmangemi asaj që quhet “mungesë imagjinare e vetëkritikës kolektive”, ose aftësia e një shoqërie për të parë veten si krijuese të institucioneve të veta dhe, për rrjedhojë, përgjegjëse për to.

Shqipëria, në këtë sens, është ende një shoqëri që pret udhëzime nga jashtë dhe miratime nga lart. Elita jonë mendon në terma paternalistë: njëherë kërkon “vëlla të madh” në Bruksel, herë tjetër në Ankara, por rrallë e ndjen nevojën për të qenë vetë i rrituri që merr përgjegjësi për shtëpinë e vet. Kjo është arsyeja pse retorika e “aleatit turk” ka gjetur terren të butë në psikologjinë kombëtare. Ajo i ushqen shqiptarëve nostalgjinë për autoritetin, për dorën e fortë, për “mikun që nuk të kritikon”. Europa të kërkon reforma, transparencë, sundim ligji – pra, të kërkon vetëdije. Turqia të ofron ngrohtësi, ceremonial, dhe një lloj paternalizmi që të liron nga barra e reflektimit. Dhe kështu, shumë shqiptarë ndjejnë më shumë ngushëllim në përqafimin oriental të miqësisë sesa në kërkesat e ftohta të qytetarisë europiane.

Por këtu qëndron paradoksi moral: dashuria që nuk pranon kritikë është dashuri e frikës. Ne i frikësohemi të shohim Shqipërinë në pasqyrë, sepse aty shfaqet jo vetëm varfëria materiale, por edhe ajo shpirtërore: hipokrizia që e quan veten “besim”, korrupsioni që e quan veten “mënçuri”, dhe mediokriteti që e quan veten “traditë”.

Ne kemi ngritur një kulturë të “vetëlavdërimit kombëtar” që ka zëvendësuar kulturën e përgjegjësisë. Dhe shkrimtarët tanë, që duhej të ishin zërat e ndërgjegjes, shpesh janë bërë estetët e këtij vetëlavdërimi. Ata shkruajnë për “tragjeditë e kombit”, por rrallë për komeditë e përditshme të shoqërisë sonë. Ata shohin thellë në sytë e Europës, por shmangin të shohin baltën poshtë këmbëve të tyre.

Në këtë klimë, kritika e Shqipërisë është parë si fyerje, jo si dashuri. Por, në të vërtetë, siç do të thoshte Kierkegaard, dashuria është provë e ankthit: ne duam atë që kemi frikë ta humbim, dhe prandaj shqetësohemi për të mos e humbur. Në këtë kuptim, vetëm ai që kritikon Shqipërinë me ndershmëri e do vërtet – sepse kërkon që ajo të mos mbetet peng i vetëgënjimit.

Patriotizmi i verbër nuk është dashuri për atdheun, por frikë nga humbja e vetvetes — e statusit, e privilegjeve dhe e iluzioneve që na mbajnë të qetë në një gjumë kolektiv. Ai është një mekanizëm psikologjik mbrojtës, një mënyrë për të mos parë realitetin në sy. Kur dikush thotë se “e do vendin e tij” me një ton agresiv, shpesh ai në fakt po mbron jo tokën apo njerëzit, por një version imagjinar të vetes, të ndërtuar mbi mite, flamuj dhe ndjenja të rreme madhështie.

Në thelb, patriotizmi i verbër është një formë ankthi ekzistencial. Njeriu lidhet me kombin jo për ta kuptuar, por për t’u strehuar brenda tij, si një fëmijë që mbyll sytë nga frika e errësirës. Atdheu bëhet një pasqyrë narciziste ku individi sheh vetëm veten e idealizuar. Ai që ka frikë se mos humbet privilegjin e të qenit “pjesë e një kombi të madh” nuk do as reformë, as kritikë — sepse çdo kritikë e sheh si rrezik për vetë identitetin e tij. Filozofikisht, ky patriotizëm është një akt mohimi: mohim i së vërtetës, i ndryshimit, i përgjegjësisë. Ai jeton nga nostalgjia dhe iluzioni, si një ideologji e rehatshme që i jep kuptim boshllëkut. Por dashuria e vërtetë për atdheun fillon vetëm aty ku mbaron frika — kur njeriu guxon ta shohë vendin e tij pa maska, ta dojë pa mit, dhe ta kritikojë siç do një mik të dashur që ka devijuar nga rruga.

Në këtë kuptim, patriotizmi i verbër nuk është dashuri, por varësi; nuk është krenari, por frikë; dhe mbi të gjitha, nuk është virtyt, por iluzion që mban gjallë një rend që ka frikë nga e vërteta.

Të kritikosh vendin tënd është akti më i lartë i patriotizmit moral. Është mënyra e vetme për ta çliruar dashurinë nga hipokrizia. Shqipëria nuk ka nevojë për më shumë flamuj në stadiume, por për më shumë reflektim në institucione. Nuk ka nevojë për më shumë poetë që thurin himne, por për më shumë qytetarë që bëjnë pyetje. Dhe mbi të gjitha, nuk ka nevojë për më shumë fajtorë të jashtëm, por për më shumë përgjegjësi të brendshme. Shqipëria nuk ka nevojë për shkrimtarë që recitojnë parrulla disidence. Në promovimet e tyre, ku librat nuk shiten, por ekspozohen si relike të persekutimit, ndodhet zakonisht edhe një parullë e madhe — “Shkrimtari Disident” — që ndoshta do të ishte më e sinqertë po të shkruhej “Disidenti që tani s’ka asnjë kundërshtim”. Sepse paradoksi është se ata që dikur u dënuan për një poezi, sot nuk guxojnë të thonë asnjë fjalë kundër pushtetit. Një fjalë kundër politikanëve, kundër korrupsionit, kundër absurdit të përditshëm — asnjë. Heshtja është bërë stili i tyre i ri letrar.. Nuk ka nevojë për poetë që këndojnë himne për plagët e kombit, por për qytetarë që bëjnë pyetje pa frikë. Dhe mbi të gjitha, nuk ka nevojë për armiq imagjinarë jashtë kufijve, por për ndershmëri dhe përgjegjësi brenda vetes. Satira jonë kombëtare nuk duhet të jetë dekor në sallone letrare, por pasqyrë e vetvetes.

Rama, me stilin e tij të pandryshueshëm, duket se nuk gjen asnjë njollë te vetja apo qeverisja e vendit — për të gjitha vonesat drejt Europës, faji, sigurisht, është i Europës vetë. Po ashtu, shkrimtarët tanë “elitare” preferojnë të gërmojnë në plagët e Perëndimit sesa të përballen me plagët e ndërgjegjes shqiptare. Dikur ishin zëra të disidencës kundër regjimit komunist; sot, heshtja e tyre është disidencë ndaj vetes. “Disidenca” është bërë një markë për kopertina librash, një etiketë që shitet më mirë se ndershmëria intelektuale

Vetëm atëherë kur elita shqiptare të mësojë ta kritikojë Shqipërinë jo për ta poshtëruar, por për ta rritur, mund të lindë një moral i ri publik – ai që Castoriadis do ta quante “shoqëri autonome”. Një shoqëri që e do të vërtetën më shumë se lavdinë, dhe që kupton se dashuria pa kritikë është një formë tjetër e mashtrimit.

Deri atëherë, ne do të vazhdojmë ta duam Shqipërinë në mënyrën më të rrezikshme: me zemër, por pa mendje.

Nga Dr. Bledar Kurti/

Në një kohë kur bota duket e vetëizoluar, me individin kryeulur për nga aparati i celularit, kur e bukura e vetë gjeneza e lindur dhe ndjesitë e brendshme të pafundme humane shpesh humbasin kontaktin me natyrën, identitetin, dhe me rrënjët, shumë figura artistike të lidhura apo me origjinë durrsake në këtë tetor po përçojnë një mesazh të rëndësishëm në të gjitha anët e globit. Pas veprës së saj Të Lirë, Lea Ypi po i paraqet botës në shumë gjuhë librin e ri Të Poshtëruar, Gëzim Myshketa, vazhdon të shkëlqejë në skenat më të njohura operistike botërore, shumë figura të tjera po krenojnë qytetin dhe kombin në zemrat e qytetarëve të botës, duke kumbuar fort të vërtetën e patjetërsueshme se arti është ura midis lokalizmit dhe universalizmit, materies dhe frymores, reales dhe koncepteve krijuese që ceken e ndihen vetëm përmes sirtarëve të pavetëdijshmes dhe përtej dyerve të perceptimit.

Durrësi i pasqyruar në reflektimin e çelikut të Helidon Xhixhës, çelësat e Alfred Mirashit dhe ndërtesat e konceptet ikonike të arkitektit Indrit Hamiti.

Në këtë tetor, tre personalitete të njohura të artit dhe arkitekturës, Helidon Xhixha, durrsaku me emër të madh ndërkombëtar, Alfred Mirashi “Milot” i lidhur ngushtësisht me Durrësin, si ish student në shkollën e mesme artistike “Jan Kukuzeli” dhe Indrit Hamiti, arkitekti i godinave ikonike në Durrës, kanë arritur të tejkalojnë jo vetëm kufijtë gjeografikë, por edhe ato perceptualë, duke e vendosur artin dhe krijimtarinë bashkëkohore në qendër të vëmendjes ndërkombëtare.

Më 10 tetor, Xhixha dhe Mirashi prezantuan veprat e tyre në Muzeun e Artit të Guandongut në Guangzhou, Kinë. Në ekspozitën e organizuar nga kjo galeri, e titulluar “Rifrazioni e Dritës – Yan Laichao & Milot” kuruar nga. Ji Shaofeng, çelësat e Mirashit, pasaporta artistike e tij, që tejkalojnë fiziken, kohën e validetit, e madje edhe kufijtë e kombeve, hapin portat e metafizikës. Kujtojmë se “metafizikë” nga greqishtja e vjetër: “meta” (përtej) dhe “physika” (natyra, fizika), pra, realiteti përtej asaj që perceptohet nga shqisat, është konsideruar gjithnjë si një pelegrinazh abstrakt i qenies, për të cilin Mirashi i ofron botës çelësin, mjetin e afërt e të prekshëm për ndërlidhjen e realiteteve, i stilizuar në forma të panumërta për të gjitha ndjesitë, idetë, fantazitë, shpirtrat, zemrat, kombësitë, kohët dhe kufijtë e panumërt real apo perceptual. Çelësat e Mirashit hapin kafazet e mendjes njerëzore, prangat e shpirtrave të ndrydhur, vargonjtë e skllavërisë krijuese, zinxhirët e fajeve historike të epokave të shkuara dhe portat yjore të së ardhmes. Çelësat e Mirashit hapin kapitë e vetë kohës.

Bukuria e artit të kulluar është thjeshtësia. Simbolika e çelësit i shërben si mendjeve kërkuese eshtu edhe njerëzve të thjeshtë, pasi çdo individ mban një çelës (shtëpie, zyre, etj) një “momento mori” që të kujton rëndomësinë e jetës vdekatare, por celësat e Mirashit janë një “momento vivere” që kujtojnë vendmbërritjet e pafundme përtej horizonteve të gjithësisë e plotësisë.

Në këtë event të rëndësishëm në Muzeun e Artit të Guandongut në Guangzhou u inaugurua edhe skulptura monumentale “Obelisku i Dritës”, e artistit më të njohur durrsak në botë Helidon Xhixha.

Dimë nga historia se obelisku shërbente si një monument falik për të lartësuar e përjetësuar fitoret dhe arritjet e lavdishme të faraonëve, mbretërve e perandorëve vdekatarë por Xhixha përlëvdon lavdinë dhe përjetësinë e dritës, si burimin e pashtershëm të jetës. Dritën, forcën sublime e të pamanipulueshme që jetëzon kombet, ushqen vëllazërinë njerëzore e është omniprezente si pasqyra e vetme e ekzistencës dhe e së vërtetës.

Ky tetor shënon triumfin e përsëritur artistik të Xhixhës në Kinë. Pas një serie të gjatë suksesi të prezantimit të veprave të tij në hapësirat më monumentale botërore, në Bienalen e Wuhan-it 2024, vepra e tij “Koka e kolonës së çelikut” u vendos jashtë pavijonit Qintai, dhe u dhurua për muzeun. Xhixha dhe Mirashi u shpallën fitues të bienales së Wuhan-it 2024 duke na krenuar sërish ndërkombëtarisht, si ambasadorët tanë më të mirë të artit e kulturës në botë duke ndihmuar që Shqipëria, dhe Durrësi, mos të jetë thjesht vend origjine, por gjenezë reale kulturore ndërkombëtare.

Çelësi i Tokës

Një vepër tjetër që e krenoi Shqipërinë ndërkombëtarisht është “Çelësi i Tokës” vepra e mrekullueshme arkitekturore e Alfred Mirashit dhe Indrit Hamitit e cila u prezantua në konkursin ndërkombëtar në Arabinë Saudite. Ky projekt është një pllakë monumentale dhe instalim skulpturor që përfaqëson trashëgiminë e pasur kulturore dhe shpirtin e Arabisë Saudite dhe botës arabe. Artisti Alfred Mirashi dhe arkitekti i njohur durrsak Indrit Hamiti kapërcyen identitetin e tyre gjeografik duke hyrë thellë, mrekullisht e denjësisht në bërthamën e kulturës së lashtë e moderne arabe.

Projekti i prezantuar “Çelësi i Tokës” është një ankorë poetike, frymëzuar nga poeti saudit Princi Badr bin Abdulmohsin, vargjet e të cilit pasqyrojnë shpirtin e kësaj hapësire: “Ne jemi populli i fillimit, dhe drita që hap rrugën. Nga rëra u ngritëm, dhe për te yjet tani ne shkojmë.” Poezia e tij na kujton se progresi duhet të qëndrojë në thellësi kulturore, dhe mençuria e së kaluarës është një dritë për drejtimin e së ardhmes.

Skulptura qendrore përbëhet nga një çelës gjigant, duke simbolizuar pikërisht këtë: “Kultura është çelësi për një të ardhme të përbashkët globale.”

Amfiteatri i përshtjelluar shpalos se si shumë shtigje të historisë bashkohen në një kulm në formën e një vorbulle, me rrjedhën e tij të qetë drejt pikës së takimit, me secilin shteg që simbolizon kontributet e çmuara të kulturës arabe në çdo aspekt të jetës në historinë dhe qytetërimin botëror, duke i ftuar njerëzit të mblidhen, të reflektojnë, të flasin, ashtu siç bënin dikur paraardhësit në tregjet e zhurmshme dhe forumet e hapura të të mësuarit.

Vepra krijon një urë kohore, duke lidhur të kaluarën, të tashmen dhe të ardhmen në një vizion mbresëlënës. Është një monument për të kujtuar se shumë kohë para se bota moderne e sotme të merrte formë, studiuesit arabë hartonin yjet, llogaritnin algjebrën, shkruanin poezi të përjetshme dhe tregtonin ide nëpër kontinentet e tjera.

Vepra integron më së miri motive arkitekturore arabe, shkallë fluide rrethore të amfiteatrit që tregojnë unitet, dialog dhe bashkim kulturor. Dallohet një orientim i hapur drejt horizontit, që evokon eksplorimin, lidhjen dhe pafundësinë e shtrirjes intelektuale arabe; një homazh, një arenë publike reflektimi, bashkëveprimi dhe festimi.

Ky projekt është një hapësirë ​​për mbledhje të komunitetit, ngjarje kulturore dhe dialog global. I projektuar si për vendasit ashtu edhe për vizitorët ndërkombëtarë, një urë lidhëse midis qytetërimeve. Sheshi bëhet një muze i gjallë, duke treguar se si kultura arabe vazhdon të formësojë vlerat dhe aspiratat globale. Bota arabe gjithmonë i ka hapur dyert shkencës dhe bukurisë. Dhe përmes kësaj vepre, shprehet qartësisht edhe një herë, se bashkë me të kaluarën e saj të lavdishme, ajo vazhdon të jetë një çelës drejt së ardhmes.

Elita jonë krenare

Ky tetor na dëshmoi se kur disa artistë nga një qytet ose një vend që për shumë njerëz nuk konsiderohet “qendër arti” arrijnë të ekspozojnë në hapësira dhe evente të mëdha ndërkombëtare ata po thyejnë kufij të perceptimit. Ata po e thyejnë mitin se “arti i madh” lind vetëm në metropole, se vetëm aty lind fuqia për të vendosur standardin. Xhixha, Mirashi, Hamiti tashmë e kanë përdorur forcën e krijimtarisë së tyre dhe vetë artin si një mënyrë për të forcuar pozitën e Shqipërisë në arenën ndërkombëtare jo më si dikur, një vend konsumator i kulturës, por si kontribuues dhe ideator i standardeve të reja. Dje, ne i referoheshim gjithmonë mjeshtërve ndërkombëtarë duke drejtuar gishtin, mendjen dhe nderimin përtej kufijve, ndërsa sot, ata janë ndër ne, midis nesh, pranë nesh, lindur këtu, në Durrës, Shqipëri, trevat tona, elitë krenare kombëtare por me ndikim të madh në çdo rrëzë të globit.

Albert Z. ZHOLI/

Në një kohë kur vendi ynë ka nevojë për figura që e përfaqësojnë me dinjitet në çdo fushë, emri i Dr. Diamant Lulaj, spikat si një shembull i përkushtimit, profesionalizmit dhe vlerave njerëzore. Ai është një nga atamjekë që e bën Shqipërinë të ndihet krenare, jo vetëm përarritjet shkencore, por edhe për mënyrën e përulur e fisnikeme të cilën i shërben jetës njerëzore.

Rruga e një mjeku që nisi nga Shkodra

I lindur dhe rritur në qytetin e kulturës, Shkodrën, Diamant Lulaj tregoi që herët pasionin për dijen dhe shkencën. Arsimin e mesëm e kreu në “Turkish College Hasan Riza Pasha”, një ndër institucionet më të njohura në veri tëvendit, ndërsa më pas ndoqi Fakultetin e Mjekësisë nëUniversitetin e Tiranës, ku u diplomua me rezultate tëshkëlqyera.

Pas diplomimit, zgjedhja e tij nuk ishte e lehtë , por ishte e qartë: të thellohej në një nga fushat më të ndërlikuara të mjekësisëmoderne, kardiologjinë invazive. Ky specializim e çoi drejt Turqisë, ku u formua profesionalisht në nivelet më të lartatë praktikës spitalore dhe kërkimit shkencor.

Ekspertizë dhe përkushtim në Spitalin Amerikan.

Pas kthimit në atdhe, Dr. Lulaj vendosi dijen e tij nëshërbim të pacientëve shqiptarë. Sot, ai është kardiolog në Spitalin Amerikan 3 në Tiranë dhe një nga mjekët më tërespektuar në fushën e kardiologjisë invazive, duke kontribuar në diagnostikimin dhe trajtimin e sëmundjeve tëzemrës me teknologjitë më të avancuara.

Puna e tij përfshin jo vetëm ndërhyrje delikate, por edhekujdesin e përditshëm njerëzor që e bën pacientin të ndiejësiguri dhe besim. Ai është dëshmi se profesionalizmi nukmatet vetëm me tituj, por me rezultate konkrete dherespektin që fiton çdo ditë në praktikë.

Një shqiptar që nderon flamurin kudo që shkon.

Përveçse në Shqipëri, Dr. Diamant Lulaj është pjesëmarrësaktiv në konferenca dhe trajnime ndërkombëtare, kupërfaqëson me dinjitet shkollën shqiptare të mjekësisë. Nëçdo dalje profesionale ai mbart me vete flamurin kuqezidhe tregimin e një vendi të vogël, por me njerëz tëmëdhenj.

Ai është pjesë e brezit të ri të mjekëve që po ndërtojnë njëmodel modern të mjekësisë shqiptare, ku bashkohenpërgatitja shkencore, etika profesionale dhe dashuria përnjeriun.

Një frymëzim për të rinjtë

Shembulli i Dr. Diamant Lulaj është një thirrje për të gjithëtë rinjtë shqiptarë që synojnë lart: me përkushtim, mund, dhe besim në vetvete, çdo ëndërr është e arritshme.

Në një epokë ku shumë profesionistë kërkojnë rrugë jashtëvendit, ai zgjedh të shërbejë këtu, në Shqipëri, duke sjellëdije dhe përvojë ndërkombëtare në shërbim të pacientëveshqiptarë.

Në një Shqipëri që përballet me sfida të shumta, njerëz siDr. Diamant Lulaj janë dëshmi e qartë se vendi ynë ka potencial, energji dhe vlera që vlejnë për t’u njohur në çdoskaj të botës.

Ai është më shumë se një kardiolog i suksesshëm , ështëfytyra e mjekut shqiptar që punon me shpirt, me dinjitetdhe me dashuri për njeriun.

Në një kohë kur bota ka nevojë për shpresë, ai mbetetdëshmi se shpresa është këtu, në duart e një mjeku që nuklodhet kurrë së shpëtuari jetë.

Në një kohë kur shumë mjekë e shohin profesionin sikarrierë, Dr. Lulaj e jeton atë si shërbesë. Ai ështëgjithmonë i pranishëm, qoftë në sallën e ndërhyrjeve, qoftënë telefonin e një pacienti që kërkon ndihmë në mes tënatës.

“Kur bëhesh mjek, nuk mund të ndalesh. Zemra e pacientitështë përgjegjësi që s’të lë të pushosh,” shprehet shpesh ai me përulësi, duke treguar thelbin e një profesionisti tëvërtetë.

Ky përkushtim e ka bërë të nderuar dhe të dashur jo vetëmmes kolegëve, por edhe mes njerëzve të thjeshtë, që shohintek ai fytyrën e vërtetë të mjekut shqiptar.

Në çdo rast, ai mbart me vete një mision të qartë: të tregojëse edhe këtu, në Shqipëri, mund të bëhet mjekësi me standarde të larta dhe me zemër të madhe.

Ambasador i Shqipërisë në arenën mjekësore

Në konferenca dhe trajnime ndërkombëtare, Dr. Diamant Lulaj përfaqëson me dinjitet mjekësinë shqiptare. Ai ështëndër ata profesionistë që mban flamurin kuqezi me punëdhe jo me fjalë, duke dëshmuar se vendi ynë ka mjekë tëaftë të konkurrojnë në çdo klinikë të botës.

Por, ndryshe nga shumë të tjerë që zgjedhin të qëndrojnëjashtë, ai kthehet gjithmonë në Shqipëri, për t’i shërbyernjerëzve të tij dhe për të ndarë përvojën me brezat e rinj tëmjekëve.

Ai është jo vetëm një mjek i shkëlqyer, por edhe njëambasador i heshtur i Shqipërisë moderne , i këtij vendi qëngrihet përmes dijes, përkushtimit dhe dashurisë për jetën.