Saimir Kadiu/

Ka ndërruar jetë në moshën 71 vjeçare futbollisti i madh Sefedin Braho…”shigjeta” gjirokastrite….

Mbi 15 vjet në fushën e blertë duke luajtur për Luftëtarin, Partizanin dhe ekipin përfaqësues (9 ndeshje; 1 gol)

Me fat që e kam parë këtë talent të madh të futbollit shqiptar.

Në vitet 70′ në futbollin shqiptar luani tre ” shtata” të mëdha:

Pernaska – Braho – Dibra

Të tre të jashtëzakonshëm…Pernaska më i madhi, Dibra më i shpejti dhe më aristokrati, kurse Braho padyshim më spektakolari…një mikro Garincha shqiptar.

Kur shikoj Mo Salah ne Premiere League gjthmone mendoj per Sefedin Brahon… per me teper mendoj qe Braho ishte me spektakular.

Ne se do te pranonte oferten milioneshe te Celtic ne vitin 1979… krahasimi me Salah nuk do te ishte me hipotetik…

Braho, padyshim talenti me i madh i Jugut te Shqiperise, do te kujtohet per elegancen, driblimin, shpejtesine ne fushe…

Nuk mund te harrohet trinomi BRAHO-KALLUCI-SEITI

Sulmuesi fisnik ishte me i “sulmuari” nga nderhyrjet brutale ne fushen e lojes. Por asnjehere nuk u tremb apo u terhoq…

Do te ishte ne nderin e Bashkise Gjirokaster qe stadiumi i qytetit te mbaje emrin SEFEDIN BRAHO.

Emri aktual nuk ka asnje lidhje me futbollin.

Lamtumire Sefedin Braho!

Sokol Paja/

Kombëtarja shqiptare e Futbollit filloi në mënyrë të shkëlqyer ndeshjet në kompeticionin e futbollit “Liga e Kombeve” duke mundur me rezultatin 2-1 Ukrainën. Një Shqipëri që zhvilloi një lojë të bukur, një ekip që tregoi rritje, pjekuri, siguri dhe mirëadministrim. Freski nga krahët, cilësi individuale, siguri në qendër e pasime, garanci të shtuar në çdo repart janë tregues që ekipi ka arritur një nivel shumë të lartë.

Një ndeshje e luftuar dhe e fituar tekniko-taktikisht, solli emocion dhe shpresë për të vazhduar serinë e rezultateve pozitive. Një ndeshje ku në pjesën e parë Shqipëria u mbrojt dhe nuk rrezikoi, në pjesën e dytë Shqipëria luajti gjithçka për gjithçka sidomos pas golit të disavantazhit të ukrainasve.

Shqipëria ishte e fuqishme dhe fituese në dyluftimet në ajër, topat e gjatë, pasat e shkurtra, dublimet dhe triblimet ndaj kundërshtarëve.

Ardjan Ismajli dhe Jasir Asani shpërblyen me tri pikë përpjekjet e kuqezinjve në një ndeshje ndaj një rivali shumë të vështirë, zgjojnë oreksin për ndeshjen e 10 shtatorit në “Air Albania” kundër Gjeorgjisë. “Magjistari” Silvinho i ka dhënë ekipit një mentalitet fantastik fituesish ku lojtarët luajnë pa frikë, të barabartë dhe ndërlidhja e fenomenale e reparteve janë garanci për lojën ekipore. Shqipëria u bë kohë që luan bukur e ëmbël, jo vetëm që fiton, prodhon lojë, por mbi të gjitha emocione të forta. Kombëtarja e futbollit është shndërruar në një kombëtare të kombit dhe përkrahja e tifozëve është një mbështetje e jashtëzakonshme sidomos në ndeshjet në transfertë. E bekuar qofsh Kombëtarja jonë, krenarë për ju çuna kuq e zi.

Dr. Erion Dasho/

Çdo shqiptar i është gëzuar të shtunën dhe të dielën dy medaljeve olimpike. Nuk ka rëndësi nëse janë ose jo të parat në histori. Rëndësi ka ngritja dy herë e flamurit shqiptar, ata pak shqiptarë në stadiume me flamurë dhe thirrje mbështetëse për dy mundësit e ekipit tonë olimpik dhe, pse jo, gëzimi për shqiponjën e Dudajevit.

Shqiptarët që janë gëzuar çiltërsisht kur Brazili, Gjermania dhe Italia fitonin kupat e botës, nuk mund të mos gëzohen për fitoret e atyre që, në fund të fundit, përfaqësuan emrin, flamurin dhe prestigjin e Shqipërisë.

***

Problemi im dhe i shumë shqiptarëve të tjerë, nuk janë Islami dhe Çermeni. Ata gëzojnë sot frytet e talentit të tyre dhe punës së palodhur. Ata meritojnë çdo vlerësim dhe çdo shpërblim. Ata meritojnë mbi të gjitha mirënjohjen tonë që zgjodhën Shqipërinë si vend adoptiv.

Problemi ynë është, si gjithmonë, Borati. Duke qënë se beratasit e brezit tim janë mësuar që të vegjël me sportin e mundjes, në sajë të kampionëve të shumtë beratas të këtij sporti burrëror, krijova bindjen se si Dudajevi dhe Valijevi do të ishin fitues.

Duke njohur tashmë mirë edhe kryeministrin e vendit tim, Boratin, kisha bindjen tjetër se ai do të bënte çdo gjë për të përfituar nga këto fitore. Për fat të mirë, Çermeni dhe Islami nuk më zhgënjyen, sikundër, për fat të keq, nuk më zhgënjeu as Borati.

Në statusin e parë pas fitores së Çermenit, Borati deklaroi se fitorja ishte rezultat i olimpizmit të rilindur!!! Ishte edhe rezultat i kushteve “optimale” që ka krijuar qeveria e tij që atletët të stërviten!!!

Duke ndjerë gafën, në një status pasardhës, një status i gjatë dhe tejet konfuz, Borati u mundua t’u përgjigjej kritikëve. Si gjithmonë, justifikimet në këto raste nuk pijnë ujë, madje e përkeqësojnë më tej situatën. Midis argumenteve më “të fortë” të statusit të dytë ishin shpërblimet financiare që jep qeveria dhe përfshirja e sportistëve fitues në forcat e armatosura.

***

Borat!

Sporti dhe olimpizmi shqiptar nuk kanë rilindur! Përkundrazi! Edhe peshëngritja, i vetmi sport që ishte zhvilluar mbi baza të qëndrueshme, u shkatërrua gjatë qeverisjes tënde talebaneske. Dhe nuk arriti të çonte asnjë sportist në olimpiadë.

Notarët sot nuk e kanë një palestër ku të stërviten, por stërviten në sajë të pagesave të kripura të prindërve. Edhe bursat olimpike, sikundër ftesat për olimpiadë shpërndahen mbi baza nepotizmi.

Luiza Gega stërvitej rreth liqenit mes turmave të qenve të rrugës. Ajo nuk e pati asnjëherë një pistë vrapimi, një staf me fizioterapeut, masazhator, psikolog, mjek, nutricionist, etj., që do ta kishin bërë një kampione me talentin e saj edhe medaliste olimpike.

Shembuj të tillë janë të pafund, Borat! Ti dhe rilindësit e tu nuk keni krijuar asgjë për t’u mburrur në fushën e sportit dhe olimpizmit! Përkundrazi, keni shkatërruar!

***

Sikundër e përmenda edhe në titullin e këtij statusi, shqetësimi im shkon përtej olimpizmit dhe sportit.

Sepse, ashtu si mburresh sot me Islamin dhe Çermenin, ti mburreshe dje me Najadën, ndërkohë që shqiptarët vdisnin nga COVID-i. Mburreshe me Luljetën, ndërkohë që shqiptarët vdisnin në rrënojat e tërmetit.

Sepse në vitet e sundimit tënd, Borat, nuk u ndërtua vetëm sport pa kampionë, por edhe shëndetësi pa medikamente, pa pajisje dhe pa mjekë. Një shëndetësi që nuk të shëron, por që të vdes. U ndërtua një sistem arsimor që nuk mëson, por prodhon injorantë. U ndërtua një turizëm që një vit lulëzon e një vit vuan.

Prandaj, Borat, mos u mburr me miellin hua në mundje sot, por prano se i ke vënë kazmën jo vetëm sportit, por mbi të gjitha ekonomisë, arsimit, shëndetësisë, mbrojtjes, mbrojtjes sociale, etj.

I ke vënë kazmën Shqipërisë, Borat!

Dy medaljet olimpike nuk të shpëtojnë dot, Borat! Ti je i nëmur, Borat, bashkë me rilindjen tënde! Ju jeni e shkuara e këtij vendi dhe shqiptarët mezi presin që, për pak muaj, të të ndëshkojnë me votë!

Ti dhe rilindja jote nuk keni më të ardhme, Borat! Lëre mënjanë demagogjinë dhe gjej një avokat të mirë, Borat! Për atë do të kesh nevojë shumë shpejt…

Céline Dion, Lady Gaga, një pishtarak kureshtar dhe muzikantë francezë

Përktheu Rafael Floqi 

PARIS (AP) – Ceremonia e hapjes së Lojërave Olimpike të Parisit filloi pas një fillimi të qulluar të Lojërave Verore të Premten, me qiej me shi mbi Seine dhe akte të dyshuara sabotimi që synonin rrjetin kryesor hekurudhor të shpejtësisë së lartë të Francës.

Ekipi i Kosovës:

FLAKA E ZIZOU

Legjenda franceze e futbollit Zinedine Zidane e nisi ceremoninë e hapjes me flakën olimpike në duar. Në një video të regjistruar paraprakisht, ai është parë duke vrapuar dhe duke endur nëpër një bllokim trafiku parizian përpara se t’ia dorëzojë flakën një grupi fëmijësh në metro, të cilët më pas bëjnë rrugën përmes Katakombeve dhe në një varkë, në atë moment transmetimi kaloi në një real time n lumit Seine.

VEZULLIMET LADY GAGA 

Lady Gaga dha një performancë verbuese si akti i parë muzikor gjatë ceremonisë së hapjes së Lojërave Olimpike të Parisit 2024 – përveç se e gjitha ishte e regjistruar paraprakisht. Këngëtarja fituese e Grammy dhe Oscar filloi performancën e saj në shkallët përgjatë lumit Seine, duke kënduar këngën “Mon Truc en Plumes” të Zizi Jeanmaire. Paraqitja e Gaga-s ishte një surprizë – ajo nuk ishte e listuar në një program të dhënë para mediave – por u përfol shumë pasi këngëtarja dhe aktori u panë në Paris.

KUSH ËSHTË PERSONAZHI ME HOODY?

Është nga “Fantazma e Operas” apo “Assassin’s Creed”? Në fakt janë të dyja dhe më shumë. Pishtari misterioz që u shfaq me një kostum me kapuç dhe të maskuar u frymëzua nga një sërë personazhesh nga kultura franceze: Belphégor, Maska e Hekurt, personazhi titullar nga “Phantom of the Opera”, Fantomas, Ezio nga “Assassin’s Creed” dhe Arsène Lupine. Mbajtësi i pishtarëve vrapoi në majë të Musee d’Orsay, kaloi pranë Pont Neuf, hipi në një varkë me një fëmijë që mbante flakën dhe më vonë hipi me karrocë në një pistë të kuqe. 

“Ne ishim të impresionuar nga ceremonia e hapjes dhe shumë krenarë kur pamë që Assassin’s Creed ishte një nga frymëzimet për krijuesit e talentuar të shfaqjes. Është një dëshmi e vërtetë e ndikimit të videolojërave në kulturën popullore, “tha një zëdhënës i Ubisoft, krijuesi i “Assassin’s Creed”.

PO NJERIU BLU GJYSME I ZHVESHUR? PO KALORSJA?

I pari do të ishte këngëtari dhe aktori francez Philippe Katerine, duke kënduar “Nu” (“Lakuriq”). Katerine, 55 vjeç, u bë e njohur në Francë në vitet 2000 me ritmin e tij të kërcimit “Louxor, j’adore”. Katerine u shfaq e shtrirë mbi një qilim, të lyer me ngjyrë blu pluhur nga koka te këmbët dhe në dukje e veshur me vetëm një mori gjethesh dhe lulesh. Ai po e simbolizonte  Dionisin, perëndinë greke të verës dhe festës, tha udhërrëfyesi i medias, me një këngë për “absurditetin e dhunës midis qenieve njerëzore”.

Karakteri i tij është i përshtatshëm nëse merrni parasysh shënimet e drejtorit artistik Thomas Jolly. “Sequana, e bija e Bakusit, perëndisë së verës (dhe festës dhe teprimit!), u ndoq nga Neptuni, i cili e lakmonte për bukurinë e saj. Nimfa ia doli t’i shpëtonte duke u shndërruar në një lumë: Seina, “shkroi ai. (Bakus është ekuivalenti romak i Dionisit.)

Dikur pas performancës së Katerine, një kalë metalik vezullues gërmoi përtej ujit me një kalorës të blinduar duke ecur me këmbë. Kalorësi, nënoficeri i Xhandarmërisë, Floriane Issert, duhej të ishte “përfaqësimi i shpirtit olimpik dhe i Sekuanës”. Ajo dhe kali i saj i besueshëm – i cili përfundimisht u shndërrua në një kalë të vërtetë – kaluan nën ura të njëpasnjëshme ndërsa krahët e pëllumbit u shpalosën për të simbolizuar një mesazh paqeje.

PO KARAKTERI KRYESOR ISHTE MOTI

Pavarësisht shiut, gëzimi dhe lumturia ende mbushnin qiejt e zymtë të Parisit. Shfaqje muzikore, shtëllunga shumëngjyrëshe tymi në ajër dhe një audiencë e emocionuar brohoriste ndërsa çdo varkë notonte pranë Pont d’Arcole. Nga çdo dritare përgjatë lumit, grupe njerëzish përshëndesnin me entuziazëm sportistët, të cilët kërcenin dhe festonin nën muzikën e gjallë. Ndërsa çdo skuadër ishte e veshur me uniforma të ndryshme, por një ponço e tejdukshme i bashkonte atletët nga të gjitha kombësitë.

MUZIKANËT FRANCEZË NË SKENE GLOBALE

Artistët më të mirë francezë nga zhanre të ndryshme muzikore u shfaqën në skenën globale. Këngëtarja e operës Marina Viotti i ndërthuri aftësitë e saj me stilin death metal të Gojira. Këngëtarja Aya Nakamura u rrëzua në një tapet të artë në Pont des Arts. Me një veshje me pendë ari, interpretuesja franceze nga Mali këndoi këngët e saj hit “Pookie” dhe “Djadja” së bashku me koristët nga ushtria franceze dhe anëtarët e orkestrës së Gardës Republikane Franceze. Reperi parizian Rim’K gjithashtu u shfaq, ndërsa mezo-sopranoja Axelle Saint-Cirel dha një interpretim emocional të himnit kombëtar francez “La Marseillaise”.

LEGJENDAT OLIMPIKE BASHKOHEN PËR STAFETEN FINALE TË PISHTARIT

Serena Williams, Rafael Nadal, Carl Lewis dhe Nadia Comaneci kaluan në Seine të veshur me jelek shpëtimi. Charles Coste, kampioni më i vjetër olimpik francez në moshën 100-vjeçare, mori flakën olimpike nga karrigia e tij me rrota, më pas ia kaloi atë kampionit të madh francez të xhudos Teddy Riner dhe sprinterit Marie-José Pérec. Nga një varkë e mbushur me legjenda olimpike te një ballonë ajrore që lundroi në qiellin e Parisit, stafeta e fundit e pishtarit dha disa momente të paharrueshme. Olimpikë të tjerë të shquar që luajtën një rol me ndikim përfshinin Tony Parker, Zidane dhe Amelie Mauresmo.

CELINE DION ËSHTË KTHYER!

Nën unazat olimpike të Kullës Eifel, Celine Dion tregoi se i është rikthyer formës së të kënduarit pas një diagnoze kërcënuese për karrierën, ndërsa vokali i saj u ngrit në “Hymn to Love” të Edith Piaf. Ndërsa një pianist luante përkrah saj, Dion iu afrua turmës së mbledhur, e cila duartrokiti performancën e saj yjnore përpara se monumenti të fillonte të shkëlqente. Ishte një shfaqje mbresëlënëse për Dion, e cila anuloi turneun e saj botëror, pasi zbuloi diagnozën e saj të sindromës së personit të shtangur. Është një gjendje e rrallë neurologjike që shkakton muskuj të ngurtësohen dhe spazma të dhimbshme të muskujve. Ajo u kthye në prapë në sfidën olimpike gati tre dekada pasi performoi “The Power of the Dream” gjatë ceremonisë së hapjes në Lojërat e Atlantës më 1996.

Nga ROLAND QAFOKU/

Kurrë nuk merrte mungesat, por asnjë nuk mungonte në orën e tij. I urrente klishetë e atij regjimit dhe tallej në forma nga më të ndryshme me komunistët. Për shumë nga nxënësit e tij, ai ishte idhull në sport. Bejkush Birçe u nda nga jeta sot dhe për mua ky është një lajm i trishtë. Ai ishte një nga profesorët që ka ndikuar më shumë në jetën time në marrjen e një kulture fizike të veçantë, por edhe për karakterin e fortë që ai zotëronte. Mua dhe klasës sime na ka dhëmë mësim fiskulturën në shkollën e mesme “Skënderbej” në Tiranë. Quheshim me shumë fat ne të klasës A që trajneri i Partizanit dhe më pas Dinamos, paradite na jepte ne mësim dhe pasdite stërviste yjet e futbollit shqiptar. Me profwsor Birçen, fiskultura nuk ishte një orë e lehtë për ta bërë gjysmë pushim. Ai na shtrydhe mirë e mirë në 45 minuta, që ne e kishim çdo ditë, por mënyra se si na e bënte lëndën na e bënte tejet tërheqëse. Larg klisheve dhe programit mediokër mësimor, prej tij njohëm për herë të parë jo vetëm çfarë ishin sporte si regbi, tenis, ski dhe boks, por edhe ti ushtronim ato. Klasa jonë ishte ndër të rrallat që arriti të bënte 10 kilometërshin e famshëm në Kodrat e Liqenit Artificial dhe me këtë “trofe” në dorë ai u thoshte në stërvitje futbollistëve se “normat i kanë kapur begsat 17-vjeçarë dhe nuk ka shanse mos t’i kapni ju”. Kishte studiuar në Moskë dhe vetë kishte ushtruar disa sporte, përveç futbollit, por ama mbetet një nga trajnerët më të mirë të futbollit shqiptar në histori. Kishte një kulturë perëndimore dhe në sqetull përherë mbante revistën “France Football”. Lexonte vetë dhe na e tregonte edhe ne nxënësve të tij. Për herë të parë prej tij kam parë atë revistë që ishte media më e rëndësishme botërore print për futbollin. Profesorin tim e kisha të ftuar më 17 qershor 2018 në studion e emisionit tim “Debati” për ndeshjet e Botërorit në Rusi në atë kohë. Nuk lëshoi asnjë mburrje se e njihte aq mirë atë sport, madje edhe Moskën, qytetin kur kishte harxhuar një pjesë të rinisë së tij. Por veçse seç më ngjallte të njëjtën autoritet që kishte kur më jepte mësim. Kishte një karakter hekur fare dhe nuk guxonte kush atje në stafin e shkollës t’i kërkonte llogari për revista të huaja që mbante, programin ndryshe dhe marrëdhënie të afërta me nxënësit. Ne vetëm e imagjinonim se çfarë marrëdhëneesh kishte profesori ynë me futbollistët. Në trup ishte sa gjysma e disave, por kishte një autoritet të tipit napolonian. Një personalietet të krijuar me cilësi profesionale dhe karakter të fortë. Ky ishte profesori im dhe i shumë e shumë nxënësve që besoj janë trishtuar po si unë me lajmin nga ikja nga kjo botë e tij. Do mbahesh mend përherë për cilësitë e forta dhe sukseset në sport profesor! Dhe për gjithçka që më mësove! Qofsh i parajsës!