Nga Spiro Gjikondi/

Kthemani copen e tokes qe me perket!/

Ate copen e tokes qe ishte dhe mbetet e imja,/

Ate, copen e tokes, pas se ciles/

Per qindra, ( Ne mos mijera!) vjet/

Katragjyshet e gjyshet/

Dhe prindet e mi vetull-rene/

E mbajten e u mbajten/

Si munden,/

Me thonj e me dhembe…/

 

Kthemani copen e tokes qe me perket!

 

E dua.

Ate, copen e tokes me dy rrenje ullinj,

Me dy rrenje dardhe, tre fiq e nje ftua.

Ate copen e tokes gjithe gure e shkembinj,

Ne Mbockez, Kallavarez, Rezebrege, Nenpirg…

Kudo qe te jete,

Atje ku ka qene,

E dua.

Edhe pse e di se e vogel, sic ish,

Barkun e zbrazet s’ma mbush,

Por mallin e shpirtit tim te zhurritur

E shuan…

 

Kthemani copen e tokes qe me perket!

 

E ne se doni te dini nga ku e gjer ku,

Me ke kufizohet

Nga Jugu, Perendimi, Veriu, nga Lindja,

Mos pyesni deshmitare te reme,

As mos kerkoni tapi te shkruara rishtas

( Nga ato qe mbjellin kaos!).

Ne se vertet doni te dini nga ku e gjer ku,

Merrni kazmen, germoni,

Thelle e me thelle,

Ne shtresen e pare e te dyten,

Ne shtresen e peste e te dhjete,

Deri aty ku dheu behet i kuq,

Mbrujtur me gjak neper shekuj.

Merrni kazmen, germoni,

Deri aty ku ri heshtur e klith

Ai, guri tragjik i sinorit…

 

Kthemani copen e tokes qe me perket!

 

Kam pesedhjete vjet i larguar.

Pesedhjete vjet rrenje-shkulur.

Pesedhjete vjet rrenje-dale.

 

Pesedhjete vjet si i verber,

Kaleroj shaluar ne tym,

Kaleroj shaluar ne mjegull.

 

Pesedhjete vjet qe lundroj

Ne nje det t’egersuar

Plot me ankth

E me frike ne zemer

Se ne mos u perplassha di ne shkembinj

Ne nje breg

Do perplasem pa tjeter…

 

C’bera e c’shkrova

U haruan qe sot.

Haresa – Mizore

Nuk pret dot gjer neser.

 

Te pakten te mbjell n’ate vend

Nje ulli,

Se e di qe ulliri

Do te jetoje me shekuj.

 

Kthemani copen e tokes qe me perket!

 

Sepse dua qe ne perendimin e afert

Te shkoj e te ulem aty nen ulli

Te pi nje cigare menduar…

 

Te vdekurit e gjalle te kujtoj,

Te haroj te gjallet e vdekur.

 

Te them:

“Ketu dhe im ate ulej e rij…”

 

Te ndjej eren e thrumbes,

Te kruzes, te cfakes…

Te shkermoq ne pellembe nje dege rigoni,

Te kepus nje gjethe lofate,

Ne sy te pikoj

Nje pike limoni.

 

Te ve kembet ne te, si Anteu,

Te mar force. E ne mbremje,

Me syte drejt qiellit

Me henen e yjet te luaj,

I dehur prej afshit te ngrohte te dheut…

 

Kthemani copen e tokes qe me perket!

 

Nuk dua te besoj ne rrenimin e plote.

Nuk mund ta pranoj nje ikje per jete.

Rrokullisja pa fund

Me rendon.

Tmerohem e dridhem,

E klith e rrenkoj

Sa here sjell neper mend Seremben e shkrete:

” Arberi qe pertej detit na kujton…”

 

Nuk dua te besoj

( Sic po thone! )

Se n’ate vend

Vec nje parim i zi paska mbetur:

“Rrembeni, o muter,

Sa te mundni, me shume, rrembeni,

Se gjithe ligjet e parimet e tjera

Kane vdekur…”

 

Kthemani copen e tokes qe me perket!

 

Ndryshe do te mbetem i huaj.

I HUAJ…

I HUAJ…

I HUAJ…

 

Me i huaj im bir,

Im nip me i huaj.

Ne nje skaj te globit,

Pa te njohur e te dashurit prane,

Ne jete te jetes te humbur

Ne nje skaj te larget te globit,

As varosur, as gjalle,

Haruar…

 

Kthemani copen e tokes qe me perket!

 

Qe kur casti fundit te vije,

Kur syte te mbyll

E te nisem ne udhen ku shkuan te paret,

N’ate vend te mbulohem,

N’ate vend te ri shtrire,

Me nje gur nga te ledhit

Mbi krye…

 

E ne se im bir do haroje gjithcka,

Ne se humbet dashurine per gure e per njerez,

( Pasi e di se largesa ben punen e saj…)

Le te jete ai varr

Per kthimin e tij

Nje arsye me teper…

Kthemani copen e tokes qe me perket…!(Dielli-arkiv)