Nga Alfons Grishaj/
Megjithëse kanë kaluar vite, demokracia shqiptare është akoma në një gjendje të mjeruar. Në parti, organizata, institucione shtetërore, institucione kulturore etj., shfaqen herë pas here mbetjet e një kohe të tmerrshme që la plagë të mëdha në shoqërinë shqiptare. Edhe sot, kjo pasojë që gangrenizoi shoqërinë, shtetin dhe të ardhmen, shfaqet me shëmtinë e saj, ku personazhi kryesor i një subjekti i jep vetes të drejtën e fuqisë e një Perëndie… Ai legjitimon vetveten si një drejtues i pazëvendësueshëm dhe i pagabueshëm.
Në këtë maratonë, babëzitja lë vranga, duke kafshuar me egoizëm të egër. Viktimë e egërsisë dhe pabesisë bie rrethi shoqëror, organizata, partia apo shteti. Megjithëse ka me mijëra ilustrime për një dekadencë të tillë, përsëri në shoqërinë shqiptare ka idhuj dhe pasues të kësaj gangrene. Hipokrizia e adhuruesve aminxhinjë që rrethojnë Perëndinë e gënjeshtërt me saze të shurdhta i ka dhënë zë një propagande të verbër, që përhapet gjithaq me anë të një megafoni rrëngallë që i përcjell zërat thjesht si pëllitje. Në politikë, kjo i ka kushtuar rëndë Shqipërisë, kurse në organizata shoqërore ka qenë një kurth asfiksie ose shkatërrues që ka manipuluar dhe ndaluar përparimin e zhvillimit shumë dimensional.
Mbetjet e këtyre trupave amorfë janë shpërndarë për të rikrijuar parti apo organizata të tjera, të cilët kanë sjellë të njëjtën pasojë të rëndomtë, produkt negativ dhe regres! Sipas informacioneve të shkruara dhe gojore dhe personale, në këtë katrahurë, praktikë e vendeve dhe mendjeve të pazhvilluara, operojnë vrasësit e shpresës. Lideri balonë dhe rekrutët e “Injorancës së shkolluar”, siç thoshte Bjelinski, kanë përçudnuar lidershipin deri në atë shkallë sa të vjen për të qarë duke shikuar se si është varrosur kultura tradicionale e burrërisë, fjala dhe tradita. Ato flasin për traditën, për burrërinë, që në të vërtetë, nuk është asgjë reale dhe e prekshme, por vetëm një fasadë reje…
Kjo kategori e ka shumë të vështirë për të kapur kohën. Patericat i gjykojnë si shtylla mbajtëse të një ndërtese klasike…! Por në fakt, nuk është ashtu, se këtu nuk bëhet fjalë për një relike muzeale po për një organizëm të gjallë që duhet rigjeneruar me mendje dhe gjymtyrë të reja. Për shembull: Nëse ne do ta gjykonim Vatrën si një objekt apo si një relike muzeale, me plot të drejtë dikush do të thoshte se ajo e ka kryer misionin e saj…Realisht, Vatra nuk është një relike muzeale, por një Institucion i gjallë 105 vjeçar, që ashtu si Kisha apo Xhamia, të cilat kultivojnë vlerat e shenjta shpirtërore, Vatra kultivon vlerat e larta patriotike dhe kombëtare. Por nëse kjo Vatër kthehet në qëllim në vetvete për t’i shërbyer një familjeje apo një nervi amatoresk, ajo ka mundësi të degradojë në të njëjtën shkallë si dhe institucionet në Shqipërinë etnike…
Shoqëria shqiptare ka krijuar një preçedent të rrezikshëm: kulturën e suportit të partive, apo organizatave që punojnë në dëm të shoqërisë, duke i zënë sytë vetes për të mos parë bajraktarizmin unikal të lidërve primitivë, të cilët janë pasuruar në mënyra të paligjshme, pa e konceptuar pushtetin qe nuk e kanë si instrument shërbimi për masat, por, si një money tree për ta shkundur në xhepat e tyre. Përgjegjësia ndaj shtetit dhe popullit janë në nivelin zero. Nëse shoqëria shqiptare do të ishte e ndërgjegjshme që me referendum të krijonte një model tjetër, si ai i sistemit amerikan, ku pushtetet janë të ndara, transparenca është maksimale dhe ligji është funksional, atëherë, populli shqiptar do fitonte lirinë, mirëqënien dhe dinjitetin. Po a i intereson ky hap transformimi politikanëve të babëzitur shqiptarë? Kurrësesi jo! Po të ndodhte kjo, fundi i tyre do ishte pa lavdi. Koncepti i kastës së krijuar në vorbullën e etnisë tonë nuk krijon mundësinë e debatit konstruktiv që bazohet në normat e shenjta të demokracisë. Nëse je me kastën në fjalë, je hero! Nëse i kritikon, humb titullin…! Po i dole kundra, mund të humbasësh dhe gjithçka. Ligj ky, i emëruar: “Ligji i Xhunglës!” Konotacioni tragjik i këtyre dy fjalëve përmbledh dhe sakrilegjin e zgjedhjeve të fundit, ku humbësi i madh mbetet përsëri populli, trupa e madhe zgjedhore, vetë sovrani.
