Nga Alfons Grishaj/
Tek po bisedoja me një mikeshën time, e cila nuk ka dëshirë t’ ia përmend emrin, më tregoi se si dritëshkurtërit e kohës sonë “Shqiptarë Vehabistë” e kanë humbur busullën, dhe se të tjetërsuar ata vetë, kërkojnë të tjetërsojnë dhe denigrojnë historinë e vendit. Përkufizimi i saj “Vehabizmi është si Internacionalizmi Proletar!”, u bë shkas i këtij shkrimi…
Historia nuk është vetdija e një personi, apo e disa personave, por memorja dhe udha e jetës nëpër të cilën ka kaluar dhe kalon njerëzimi, dhe, nuk mund jetë pasion, kult, apo religjion fanatik, por tregues faktik, ku dëshira dhe vullneti për tjetërsim, është verbëri dhe turp. Shqiptarët nuk janë Serbë, Bullgarë, Grekë, Italianë, Austriakë, apo Turq.
Historia ka treguar se si Mamlukët dhe më pas Turqit Selxhukë dhe Turqit Otomanë, në fazën e ekspansionit të tyre barbar, vërshuan mizorisht drejt qytetërimit në tre kontinente, duke vrarë, djegur, plaçkitur e rrënuar kudo ku u shkelte këmba. Ligji i pengjeve të fëmijëve të familjeve të princërve dhe mbretërve të mposhtur ishte një nga aktet më të shëmtuara të kësaj barbarie. Kështu ndodhi dhe me Gjon Kastriotin, Princin Shqiptar, i cili u detyrua t’ua jepte djemtë e tij peng Otomanëve duke mbetur përherë i shtrënguar të hiqte dorë nga përpjekjet për liri.
Rrënimi i vlerave shekullore tek popujt e pushtuar, sidomos tek Ballkanasit, zëvendësohej me antivlera, siç ishin martesat poligamike, martesat midis pjestarëve të së njëjtës familjes apo të së njëjtit fis, ndërrimi i emrit dhe i kombësisë, humbja e gjuhës, dhe më themelorja humbja e lirisë dhe identitetit.
Këtu nuk bëhet thjeshtë fjalë për kultin Otoman që u ngrit, por parimin themelor të lirisë që u varros prej dhunës. Barbaria është vrasësja e lirisë, në të gjitha drejtimet, psikologjike, emocionale, jetike, humane, kulturore dhe nacionale.
Kështjellat e qytetërimit Ilir janë të lashta 2500-3000 vjeçare. Shumë qytetërime të tanishme, nga janë kthyer për ndikim disa shqiptarë, në atë kohë jetonin në epokë fisnore (parahistorike), pa ngulime territoriale, ndër pyje, apo nëpër çadra në shkretëtirë. Duke iu referuar historisë, dhe sipas Muhamed Ali, në vendet arabe, shumica e foshnjeve vajza përfundonin të varrosura në shkretëtirë pa parë dritën e diellit! Pikërisht këta baballarë që kishin harruar se ishin lindur nga nënat, varrosnin nënat e ardhshme. Prej kësaj rrace dolën dhe Mamlukët e Turqit Selxhukë, e më pas Turqit Otomanë që qendruan si pushtues të disa vendeve për 600 vjet.
Sipas librave të Hugh Kenedy “The Great Arab Qonquests”, dhe “The Arabs”, të autorit Eugene Rogan, apo teksteve të tjera historike, pushtimi arab vjen pas vdekjes së Muhametit 632, një fakt që vlen për t’u theksuar.
Arabët jetonin të mbyllur në shkretëtirën mes kufijve të Sirisë dhe Irakut. Pjesa më e madhe e Sirianëve flisnin Greqisht ose Aramaisht; në Irak, pothuajse gjithashtu, Persisht ose Aramaisht; në Egjipt flitej Greqisht ose Koptisht; në Iran flitej Palhavisht; në Afrikën Veriore flitej Latinisht, Greqisht ose gjuha Berbere. Asnjë prej këtyre vendeve nuk ishin Islam dhe arabishtja as që njihej. Gjithashtu, Irani dhe Afganistani nuk njiheshin. Pas pushtimit arab, në më pak se një shekull, të gjitha këto vende dhe të tjera vende si Spania, Portugalia, Uzbekistani, Turkmenistani dhe jugu i Pakistanit (Sindi), filloi konvertimi masiv popujve autoktonë në religjionin Islam.
I pari Sultan i Selxhuk Turk ishte Tugrul Bey (1055-63). Turqit Selxhukë vinin nga fisi i Tartarëve që origjinën e kishin nga qendra e Azisë.
Pas dobësimit të Selxhukëve, shohim të ngrihen Otomanët Turq. Në vitin 1299 shohim sulltanin e parë Otoman, Osmani i Parë, dhe i fundmi Sulltan i Otomanëve ishte Sulltan Mehmeti i VI, në vitin 1922.
Në Shqiptari, Otomanët erdhën si pushtuesit më të egër në historinë e pushtimeve mbi tokën tonë. Luftërat që zhvilluan Shqiptarët kundër Turqve ishin të ashpra, që nga Gjergj Kastrioti deri tek Kara Mahmud Pashë Bushatlliu. Otomanët përdorën më së miri, trurin e Grekërve, Izraelitëve dhe Shqiptarëve. Nëse tek dy kombet e para, ata, shikonin vetëm mençurinë, tek Shqiptarët, përveç mençurisë shikonin dhe trimërinë. Dinakëria e Otomanëve, si Romakët dikur, e përdorën Shqiptarin si pararojë të ushtrisë Turke. Sipas E.Tarle, në librin “Napoleoni”, kur Bonoparti pushtoi Egjiptin dhe fitoi luftën kundër Mamlukëve, me 4 Mars 1799 marshoi në Jafe. Pas një rezistence të fortë të një garnizoni në Jafe, oficerët francezë, e lajmëruan Bonopartin, se pushtimi i asaj fortese do të kishte një kosto të lartë, prandaj mbrojtësve u duhej premtuar falja e jetës në rast dorëzimi. Bonoparti premtoi t’ua falte jetën. Pas premtimit, mbrojtësit e Jafes u dorëzuan. Oficerët lajmëruan sërish Napolonin, se nga katër mijë vetët e dorëzuar, pjesa dërmuese ishin Shqiptarë. Bonoparti mendonte se ishte marrëzi t’i falte këta ushtarë që nuk luftonin për vendin e tyre të robëruar, por për interesin e pushtuesit. Pas një hezitimi tre ditor, ai dha urdhër të pushkatoheshin të gjithë. Një nga oficerët francez do të shprehej: “Nuk i uroj askuj të provojë atë që kemi ndjerë ne duke parë këtë ekzekutim”. Si shihet dhe në këtë ngjarje, Shqiptarët përdoreshin nga Perandoria Otomane, në vendet më të rrezikshme të luftimeve, arsyeja ishte e thjeshtë, Shqiptarët ishin ushtarë të fuqishëm dhe si të tillë, për Perandorinë ishin si makina lufte jo të kushtueshme, dhe se jeta e skllevërve Arrnautë nuk ishte e vlefshme si e Osmanëve. Disa laramanë të shekullit të sotëm, po stisin broçkulla fëmijësh, se Otomanët ishin aleatë të Shqiptarëve etj. Unë e di se ka shumë budallenj në botë, madje edhe të shkolluar sepse tekefundit, keqformimi s’është tjetër veçse një formë e injorancës, por nuk ka në asnjë vend të botës së qytetëruar njerëz që guxojnë t’i thurin kaq lavde pushtuesve si në Shqipëri.
Populli Shqiptar dhe pse i pushtuar, i privuar nga e drejta për të shkruar dhe për t’u shkolluar në gjuhën e vet, e ruajti me fanatizëm gjuhën Shqipe, dhe falë burrave të mençur të të dyja feve, nuk munguan librat, edhe pse jo aq të shpeshtë sa i nevojiten kultivimit të një gjuhe. Mund të thuhet se triumfi i parë i vërtetë ndaj Otomanëve shënohet nga Rilindja Kombëtare, dhe ai është triumfi i gjuhës së shkruar. Shqiptarët e fituan me sakrifica të mëdha të drejtën për ta shkruar gjuhën e të parëve pas shumë shekujsh robërie. Shumë qytetërime e humbën gjuhën dhe kulturën, por jo Shqiptarët.
Shqiptarët filluan të ndërronin fe në shumicë rreth viteve 1750 –1800. Taksa e gjakut, i shtrëngoi Shqiptarët e krishterë të ndërronin publikisht emrat, por jo besimin e tyre për një kohë të gjatë. Kjo dukuri njihet nga historia si laramanizëm dhe njerëzit të cilët të cilët iu nënshtruan kësaj praktike njihen si kripto-katolikë apo kripto-ortodoksë. Më vonë, bash këto kripto ndërruan fe me kalimin e viteve duke gëzuar toka më të mira dhe taksa më të ulta. Kjo ishte mbase zgjidhja më e lehtë në atë kohë të errët pushtimi, por sot askush nuk duhet të gjykojë keq për vëllaun e vet që mendoi ndryshe, apo tjetri të rrahë gjoksin për qëndresë. Lëkura e trupit duket njësoj, por nuk duron njësoj. Sot, kemi një realitet tjetër, krejt tjetër. Nuk jemi të detyruar t’i paguajmë haraç të huajit, dhe më pak, të servilosemi dhe të përkulemi para varreve të Sulltanëve, apo Knjazve, pushtuesve tonë shekullore.
Çfarë po ndodh sot me një pakicë Shqiptarësh, të cilët e paraqesin si shpëtimtare fytyrën e djallit pushtues, biles akoma më keq, shkojnë deri atje sa kanë ta quajnë vëlla!? Po kjo pikë e zezë në shekullin njëzetenjë!?
Grekët jetuan nën pushtimin Otoman që nga viti 1453 deri në vitin 1821. Bullgaria jetoi 500 vjet e pushtuar nga i njëjti pushtues. U pushtuan nga Turqit një pjesë e mirë e Spanjës dhe Ballkani në përgjithësi. Megjithëse pjesa Grekët dhe Izralitët gëzonin një status më të lartë se arrnautët në Perandorinë Otomane, pasardhësit e tyre asnjëherë nuk thanë dhe nuk thonë që janë vëllezër me Turqit! Spanjollët dhe Bullgarët po ashtu. Të gjithë Ballkanasit dhe Europa e qytetëruar i quajtën Turqit pushtues dhe barbarë, vetëm disa trutharë shqipfolës, po na i quan vëllezër të një gjaku. Nëse me të vërtetë, këta njerëz nuk janë të shitur që punojnë kundër Dardanisë dhe Shqipërisë mëmë, atëherë mund të themi fare thjeshtë se këta njerëz nuk janë Shqiptarë, por Serbë, Mamlukë, Selxhukë apo Otomanë Shqipfolës. Ekzistenca e tyre është evidente. Paraqitja fodulle nëpër TV me deklaratat ogurzeza, dhe aty-këtu me shkrime pa brumë tregojnë rrezikun e regresit. Feja e gjithsecilit është personale dhe duhet respektuar si e tillë, por jo si diktat dhe qëllim në vetvete.
Opinioni i qytetëruar, Qeveria Dardane dhe ajo Shqiptare, duhet t’i luftojnë me forcën e ligjit rrymat dhe individët që cënojnë vlerat e qytetërimit Shqiptar dhe identitetin kulturhistorik të Shqiptarëve. Aq për më tepër kur këto rryma dhe këta individë nuk asgjë të përbashkët as me fenë Muslimane as me fenë e Krishterë të Shqiptarit.
Harmonia fetare është pa dyshim vlera më e çmuar që gëzon shoqëria shqiptare. Martesat mikste kanë ekzistuar edhe në kohët kur fanatizmi otoman synonte t’i mbante të përçarë Shqiptarët, ndërkohë që në ditët e sotme ato janë shtuar, duke e konsoliduar akoma më tej këtë harmoni, meqënese, siç është botërisht e njohur, familja është themeli i çdo shoqërie.
Ungjilli dhe Kurani, burimin e kanë nga e njëjta traditë e shenjtë. Mjafton vetëm të shohësh rolin e profetëve në të dy tekstet për të kuptuar se në thelb ngjashmëria është shumë më e madhe se diferenca: Abrahami është Ibrahimi; Ishaq është Isaak; Jozefi është Yusufi; Moisiu është Musai; Gjoni është Yahya e kështu me rradhë. Njëherë, tek bisedoja me një Imam, e pyeta se cili është babai i Muslimanëve, ai m’u përgjigj: “Ibrahimi”!. Pas kësaj përgjigje e pyeta se cili është babai i Kristianëve dhe i Hebrejve. Ai m’u përgjigj: “Abrahami (Ibrahimi)”! Atëherë i thashë, “Çfarë faji ka babai se i dalin fëmijët kështu siç janë sot?” Imami më shikoi drejt e në sy me një buzëqeshje të menduar, ku brenda ishte dhe përgjigja.
As Krishti dhe as Muhameti nuk thanë që të vriteshin njerëzit të pafajshëm nëpër avione, të hidheshin kullat e NY në erë, e të varroseshin për së gjalli me mijra njerëz. As Muhameti as Krishti nuk thanë, që njeriu të urrente njeriun si sot.
Bota e qytetëruar e ka pranuar fenë e Krishterë dhe të Krishterët e kanë pranuar vëllaun e vet Muhamedan. Roma persekutore e Kristianizmit, që martirizoi një milion të krishterë, do të bëhej më pas qendra e botës së Katolicizmit. Po me respekt lejoi të ndërtohej Xhamia më e madhe e fesë Islame në botën perëndimore, bash në Romë. Lind pyetja, nëse Katolikët ta kërkonin të njëjtin privilegj në Arabinë Saudite, cila do të ishte përgjigja?
Fëmijët tanë nuk e kanë të shkruar në ballë se çfarë janë. Ata besojnë në një Zot, atë Zot që ndërton mirëkuptimin dhe dashurinë midis njerëzve, por jo në Zotin e dhunës dhe të përçarjes, që nuk dihet se ku e ka folenë.
Nuk ka Shqiptar që e sheh vëllaun e vet katolik apo musliman ne rrezik dhe nuk e merr pushkën për të mbrojtur gjakun e të parëve. Ashtu, nuk do kishte Dardani (Kosovë), sikur mos të ishte ky vllazërim mes Shqipërisë Etnike, diasporë dhe anekënd botës.
Në Shqipëri u strehuan mbi një milion shqiptarë të Dardanisë, gjatë genocidid Serb mbi viset Shqiptare. Askush nga këto familje brilante Shqiptare, nuk rrahu gjoksin, duke thënë se çfarë bëmë për vëllezrit dhe motrat tona, siç bëjnë disa mburracakë që rrahin gjoksin, “Çfarë kemi bërë ne!”. Nëse dikush bën detyrën ndaj kombit të vet, nuk ka pse të mburret, sepse në çastet e martizimit të kombit, asnjë akt nuk ka vlerë të heroizohet.
Porchia, do të shkruante: “In full heart is room for everything, and in an empty heart there is room for nothing.”
Shqiptarët nuk kanë ngjasim me fiset që u bënë kombe me dhunë, as me kulturën e djallit. Shqiptarët nuk jetojnë në poligami, as nuk marrin mbesat apo kushërirat për gra, siç bëjnë Arabët, apo të tjerët rreth tyre. Lëkura e Shqiptarit është e fisme, e bukur, e zgjedhur se, bash dora e Zotit e krijoi dhe zbukuroi.
Shqiptarët nuk kanë qenë kurrë më afër Europës dhe ëndrrës së bashkimit nacional. Shqiptarët e kulturuar kanë inteligjencen në klasin e duhur, ata, e njohin mirë historinë e tyre dhe nuk ka asnjë shans që kjo qytetari të infektohet prej thirrjeve të tradhëtarve të kombit, kundër simboleve nacionale.
Mos vallë Otomanët e sotëm, kanë dëshirë t’i tregojnë botës së qytetëruar, se lufta që zhvilloi ushtria e perëndimit kundër pushtuesit Serb, paska qenë e gabuar?!
Mos vallë Otomanët Shqipfolës, në aleancë si atëherë me Mbretin e Serbisë, Brankoviç, i prenë rrugën Gjergj Kastriotit, që të mos bashkohej me ushtrinë e Europës kundër Turqisë, duan t’ia ndalin hovin Dardanisë drejt bashkimit me Shipërinë mëmë dhe Europën? !
Mos vallë këta njerëz, kanë dëshirë që ta kthejnë Dardaninë e lirë në arenë gjaku përsëri?
Një Gjeneral Amerikan, tek dëgjonte se çfarë flitet e shkruhet kundër simboleve Kombëtare Shqiptare, dhe, kundër Nënës së botës së dhimbjes, Nënë Tereza, tha: “Sigurisht këta njerëz që shkruajnë dhe flasin kështu për Nënë Terezën nuk janë Shqiptarë, se nëse ata janë Shqiptarë. He, dmth, ne paskemi luftuar për lirinë e armiqve të humanizmit!”
Duhet të jemi shumë të kujdesshëm, dhe t’i tërheqim veshin verbërisë. Thirrjet e verbëra po udhëtojnë në kancelaritë e botës së qytetëruar, dhe nuk do jetë çudi që nesër, t’i thonë popullit martir Dardan dhe qeverisë së Prishtinës, se kushtet nuk janë plotësuar për pavarësinë e plotë dhe se Serbia i ka plotësuar kushtet për të hyrë në Europë. Kjo faturë e rrezikshme dhe fatale pikërisht prej prostitucionit politik e shpirtëror të disa mbeturinave të Otomanomanisë, që nuk përkojnë me luftën që bëri UÇK, Europa, dhe, veçanërisht Shtetet e Bashkuara te Amerikës dhe NATO për të pasur sot lirinë e fituar.
Flamuri Shqiptar nuk është me ngjyrë blu, as me ngjyrë jeshile dhe as me yll e hënë, por kuq e zi. Kushdo që pretendon për flamur tjetër nuk është Shqiptar!!!