Brez pas Brezi Amanet e kemi!/
Shkruan:Eugen SHEHU/
Kënga e lashtë ka ngelë e pashuar,buzët e hapura e lanë kalimin e saj,as pragu i frigës s’mundi me e përkufizua zërin e zemravet,ate zë të Historisë.
Historia,që ecën s’bashku me Ilirët,që përjetoi fluturimin e shigjetave nga të dy anët e Adriatikut,ajo,ul kokën para pronarëve të parë të Gadishullit,përshëndet të parin Zotri,të parin Luftëtar,të parët ILIRËT,valët e Adriatikut janë valët e jetës,“Është Atdheu Ynë“ është thirrja e burrave të racës Arbënore.Aty ku guximi pagëzohet me gjak,është tokë e përgjakur,që thith në gjirin e vet rojtarët e Lirisë,aty ku varet bëhen themel i mermertë,që mbi te ngritet monumenti i Flijimit,dhe rreth saj endet një këngë e pakënduar,ajo këngë që ushton e këndohet vetëm nën Dhe.Ajo që hyn në thellsitë e dheut,nuk harohet,nuk humbet,përkundrazi ajo ruhet,zbërthehet dhe përcillet në breza radhazi,Nëna Ilire s’i lejon pinjollët rob në tokë të vet,por ajo i shtron të lirë në var të vet.
Trimat e Trimërreshat dalin nga mjegullat e kohës dhe bëhen titanët e tokës së vet,asaj toke gjithmonë të lashtë e të njomë.Të njomë me gjak të kuq si flaka e lirisë së kërkuar nëpër shekujt e rrëmbyeshëm me një vrrull të pamëshirshëm të Historisë ku shpatat e thikat presin koka,por kurrë si rrëxojnë burrat,dhe kurr burrëria ilire flente nën dhe,u bë zjarr që i djekte ata të cilët marrshonin mbi te,e kur jetonte mbi Dhe dëshmoi vehten.Vargjet e maleve,zotërues mbi fushat e përgjakura,janë foletë e vjetra dhe të rejat.Ata ruajn me kujdes Amanetin e të flijuarve,meqë janë shkëmbijt fortesa që mbrojnë një flamur,janë burrat shkëmbinj që herrë thiren Pirro e herë Lekë,janë burrat që me vepra të lavdishme thurrën epopenë e Gadishullit Ilirik.
Varri e Mali janë në Tokën tonë dy fole,andaj sa më shumë varre nën dhe aq më shum fole mbi tokë.
Barbarët e etshëm zaptuan dikur vëndin e Perandorisë,janë ardhacakët e rinj që marshojnë këmbë zbathur e të reckosur,thiren sllavë,bullgarë,normanë,hunë,avarë,gotë etj.Por krahët e lodhur të luftë tarëve të lirisë që kanë ngelur,presin grabitçarët tek Kufiri i Ilirisë.Vrulli i pushtuesve të furishëm zapton fushat e luginat.Rojtarët e maleve vështrojnë prej s’ë largu,nuk i frigojnë as Simeonat e as Dushanat,ata përundin djepat e ardhmërisë dhe risin trimat e Lirisë ,dhe një ditë papritmas ngritet një SHQIPËRI e ringjallur,nga kthetrat e pushtuesve.dhe përsëritet kënga e ringjalljes „Është Toka e Jonë“.Perandori lindin por dhe shemben,bien nën shpatat e ardhacakëve,mbretëritë e mëdhaja dhe të vogla,të vjetra e të reja,trishtimi lëngon zemrat,qanë dhe djepi nga friga,se i nxihet fati.
Si në legjendat e vjetra,ku shpresohet në ardhjen e heroit që të vëje këmbën mbi frikë,guximin në zemër,shpatën në dorë,shpresën në sy,që del nga shtrati i rrobërisë;Amblema.Mijëra luftëtarë lirije nga toka e përgjakur,tubohen rreth një Flamuri të shekujve, shpëtim i racës së robëruar, Shpresa e Racës sonë të pastërt,luftëtari i tmershëm që qëndron trimërisht në Ballë të Kombit,veshur me fuqinë e padkukshme që ta dhuron Zoti I Madhërueshëm simbolizoi përsëri ngritjen e Ilirisë,Rrufeja e shekullit emrohet NACIONALIZMI.
Nxjer kryet një ditë e zezë dhe toka ILIRËVE përsëri bëhet një varr i gjallë,thirret në emrin e luftëtarit të madh për Kombin e vet për Atdhuen e vet.Në kte varr mbyllet historia e sa shekujve,aty ku pushon luftëtari,aty pushon Liria dhe Qëndresa e pathyeshme.Dhe sa herë plumbat e armikut të përbetuar kërkojnë coptimin e trojeve të shqiptarisë,hapet një varr,që thith një periudhë të historisë,duke mbyllur në mbrendësinë e vet me zili një Flamur të përgjakur me një shqipe të plagosur.Pushtuesi i pamëshirshëm me tërbim i vërsulet kështjellave dhe foleve,por varrin z’guxon ta prekë.Mrekullija e burrërisë Shqiptare,fuqija e mbinatyrshme e mbrojtësve për lirinë e atdheut të vet të përgjakur,mbyllet në ate varr të errët,por që ngel një vullkan një kështjellë e pakalueshme.
Dhe e kështjella e fundit e Gadishulli bie në duart të Barbarëve Sllavo-Grek të forcuar dhe nga tullavët e borgjezisë Europiane ata pastaj thirën “ Kush do t’na pengojë që ta fusim në dorë Shqipërinë?,kur,ne ia premë gjymtyrët ,Flemnderit o Perëndi“,thane,duke qenë dhe kundra Perëndisë.Harruan pushtuesit që të pushtojsh një vend duhen thyer dhe krahët e luftëtarëve të lirisë,duhet shuajtur foletë e tyre,meqë prangat nuk mjaftojnë të lidhësh urtësinë dhe bujarinë port ë provosh trimërinë e burrave,Malet e Varret ngelin kujtimet e pashuar që flasin çdo ditë dhe nxjerin flakë të vjetra e të reja.Shqiptarët mund të ndërrojnë emër,por s’ndrojnë zemër,dhe sikur çdo pjesë e të rrobëruarit të bie në duart e pushtuesit,është një shkëndi e vogël që qëndron e pashuar aty ku s’mbërinë dot forca e armikut.
Prej Carëve e Kralëve e të tjerë bollshevik të mëdhenj e të vegjël,menduan se Shqiptari tashmë u shit,u lidh në pranga,u verbërua,por pushtuesit haruan se në mbrendinë e tyre fle Shqiptari.Mjaftuan tre AMBLEMA,që zgjoi luftëtarin e heshtur të lirisë,ku përsëri ndizet kënga e Luftës,ajo kënga e Lirisë.Meqë ajo shkëndia e vogël e ruajtur me kujdes në thellësin e zemrës shpërtheu jashtë,prej Kosove,Luginë Preshevës e Iliridë europë e përtej atllantikut që ushtoi zëri i kushtrimit,ku postet,pasuria,feja,nuk mjaftojnë që ta bëjnë shqiptarin të huaj në tokë të vet,dhe gjaku zbëhet ujë.
Rreth tryezave mblidhen tregëtarët-gjygjtarë duke luajtur hazardin politik e diplomatic .Pas dyerve,me zemër të thyer,Shqiptari pret vendimin.Toka që u qëndroi më së shumti invadimeve të pushtuesve,ajo tokë që errësinë e robërisë e lau dhe stërkuqi me gjak të kulluar,fati nxirej në ankand,Shqipëria e shekujve të trimërisë u bë sofër për „këlyshët e rusisë“.Shqiptari hedh sytë krahëve të vet të lodhur nga epopejat e shekujve,rrok pushkën e gjyshërve me u vënë në mbrojtje të „amanetit“ të të parëvet . Luftëtari shkon tek Lidhja e Prizrenit ndjen zërin e Tokës që vajton e kërkon ndihmë,dhe ajo mbledh në gjirin e vet, zgjimin,vëllezërimin,vullnetin e Lirisë,dhe të drejtën e trashigimit,aty emri Shqipëri dhe fjala Liri,hap sytë,zgjith zemrat,dhe Shqiptari,si bartës i trimërisë me plagët e robërisë mbi supe lëshon kushtrimin „Pa gjak Toka Jonë nuk lëshohet“.
Fryhen arrdhacakët sllavë me ndihmë e tokë të huaj,marshojnë ushtritë pushtuese pas një „fitoreje“ të turpshme mbi kufomat e të pamundësive,,zjarr e rafshime të kështjellave të pamposhtuna,por kurrë pushtuesi s’mundi të depërtoi në kështjellat e pa njohura për te,tek zemra dhe shpirti liri dhe atdhedashës i shqiptarit.Dhe nga këto zemra të pamposhtura e të pastra,do të mbijë një ditë zëri i Lirisë.,Malet kreshnike,kunorat lavdie,,një ditë prap do të lëshojnë kushtrimin,dhe pas sa shekujsh rrobërie,trimëria e mbuluar pas sa kohësh me qefin,do të mishërohet nëpër shkëmbijt e përgjakur,do të dali nga vari i Tokës ajo flaka e trimërisë së Shqiptarit.Andaj në gojën e luftëtarit gëdhenden shkëmbijt mijëvejeqar parimet morale të shqiptarit,në ato shkëmbij ku rendohen të gurëzuar besnikët e tokës s’onë.
Sikur s’mjaftonte zija e shekujve,andaj një ditë pushtuesit e trojeve shqiptare do ti shperblejë dhe diplomacia sharllatane e evropës së hutuar nga kolonitë e humbura,meqë në politikë shpërblimi dhe coptimi janë vëllezër për gjyqtarët që përbuzin popujt e vegjël dhe shesin drejtësinë me nënshkrim letra dhe cakërim gotash.Kështu shqiptarit në Besë me ta harroi që krahët i shkurtohen dhe një herë.Mbi arrenën e gadishullit,Evropa dhe një herë duartrokit ngadhnjimin dhe të një mashtrimi,nga tre marrveshje për të cilat tashmë sqan mëndjen, fati mbrapshtë i shqiptarit pret epilogun e një robërie të re,Kosova,Ilirida,Lugina e Preshevës,Camëria,Plava e Gusia,definohen si tokë e të pa zot,andaj dhe pyet tregëtari i kombeve“Kush janë Shqiptarët ne jemi ?“ dhe Shqiptari i prerë në Besë dhe i „tepruar“në fatkeqësitë e saja me ardhmërinë e djepeve që përkunden,do ti përgjigjet nga foleja e tij me krismën e pushkes së varur,për hir të paqës.Është gjuha e amaneteve do tut hemi na thiri Liria që se duron dot rrobërinë.
Epopeja e Atdheut tonë përfshin faqet e historisë së shekujve,e ka folenë në shkëmbijt-kështjella,që gjatë shekujve një grusht dheu të tokës s’onë, kushtoi një grusht gjak,andaj dhe gjeografia e shqiptarit i ka kufijtë e tërhequr me gjak.Përderisa Nacionalizmi Shqiptar frymon Lirija dhe Bashkimi janë vëlla e motër që do të ecin së bashku për sa kohë do të egzistojë raca e Shqiptarit.
Bern-Zvicër