SOFRA POETIKE E DIELLIT//

Poezi /

Nga Anton Çefa /

Lagunë e idhtë e dhimbjes/

           (Tokës sime)/

Oh, toka ime e shejtë,/

Ec e ec,/

Sa vite bana udhë e udhë/

Mbi pllajën e idhtë të dhimbjes./

Në albumin plot baltë të rrugëve/

M’i ruen gjurmët e hapave/

Si peng kujtimi/

Të nji fjale/

Me ngjyra të dridhshme ethesh/

Ku feks jehonë e shqetë e brëngës për ty/

Si rrezatim ylberi.

Oh, toka ime e shejtë,

Lagunë e idhtë e dhimbjes,

Filtroma fjalën time

Me baltën tande të shejtë !

Jehe melodish

Në mendimin tim

Thërmohet nji tingull guri

E vorbuj flake

Ngre në çdo pikël gjaku,

Mandej nji mal me dhimbje

E jehe melodish

Ma të lashta se kohë e gurit.

Te guri mbështeta kokën

Te guri mbështeta kokën

Emnin e frymën,

Te guri ia vuna sinoret fjalës

E vetes.

Te guri thinjat më ranë

Siç bien nga kokë e kohës.

Me gurin çava gropën e gjoksit

Dhe i dhashë dritë natës së kobit.

Se guri asht rit i shejtë i jëtës sonë,

Enigma e gjakut të Arbnit.

Njeriu

Për lindjet e dritës

Prendimet përflaken n’lakmi

Dhe agimet

Drejt muzgjeve përjetësisht shtrijnë duert.

Njeriu –

Nji pikë e vetme

Në këtë univers dëshire.

Dhimbje e gdhendun

Dhimbje e heshtun

E gjatë

E gdhendun në gurin prej mermeri të kaltër

Të jetës

Në shteg të pambarimit.

Herë- herë tundim i nji dyshimi,

Nji pyetje

Mandej nji flakëz shprese

Gjithmonë e ndezun.

Mall i dikurshëm

Mall i dikurshëm,

Si hini i nji stine të djegun

Në krahanuer.

Kur të trazoj

Me nji mashë të fortë kujtimi

Ti rishtas djeg

Etje qi s’shuhet kurr.

Ti

Ti që në dekorin e dhimbjes sime,

me duer të brishta,

vizaton fytyrën tande

si pa dashtë,

ti që në brigjet e andrrës sime

hedh nji klithmë pulbardhe

si pa u kujtue,

ti që me kurmin tand t’ përflakun

përndez delire në damarët e mi,

si pa u mendue,

je vëtë dashuria

e unë jehonë e saj.

Shija e fjalës

Ia kam ndie shijen fjalës

Si lules,

E njomë, e hijshme, e brishtë.

Ia  kam ndie shijen fjalës

Si detit,

e kripun, e gjanë, e thellë.

Ia kam ndie shijen fjalës

Si malit,

E rreptë, madhështore, e lirë.

Ia kam ndie shijen fjalës

Si trollit,

E lashtë, e dashtun, burrnore.

Amaneti i gjyshit

Amanetin të randë ma la gjyshi:

“Fjala s’bahet dysh!”, më tha.

Fjalën ia lashë lisit amaet,

Po fryu vjeshtukja

E ai e shkundi si gjethet.

Ia lashë fjalën lumit amanet,

Po ai e çoi në det

Me valëzat e prrojeve.

Ia lashë fjalën gurit amanet

E ai e mbajti.

Guri-gur e fjala-fjalë.